Κείμενο του Γεράσιμου Τσάκαλου, για την υποδικία και την απεργία πείνας

                                       ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΤΕΛΕΙΩΣΕ ΤΟ ΤΣΙΡΚΟ…

      Τώρα θεωρώ πως ήρθε η ώρα να τοποθετηθώ πάνω σε κάποια γεγονότα που συνέβησαν το τελευταίο διάστημα.

      Ξεκινώντας, να αναφέρω ότι παραμένω προφυλακισμένος 33 μήνες χωρίς ακόμα κάποιο δικαστήριο να μου έχει επιβάλει ποινή. Για τους νόμους τους αυτό θεωρείται παράτυπο, παράνομο, καταχρηστικό κ.λ.π… Το ανώτατο όριο προφυλάκισης όπως είναι πλέον γνωστό είναι 18 μήνες. Με μία στρατηγική, όμως, νέων υποδικιών που ξεκίνησε εναντίον της οργάνωσής μας και συγκεκριμένα εναντίον του συντρόφου Χάρη Χατζημιχελάκη, αυξανότανε το ανώτατο όριο της προφυλάκισης κάθε φορά που ένας από εμάς πλησίαζε σε αυτό, από τους 18 στους 30 μήνες. Το ίδιο έγινε σε εμένα, το ίδιο έγινε και στο Γιώργο Πολύδωρο και την Όλγα Οικονομίδου που κλείνουν το Σεπτέμβρη το 30μηνό τους. Αυτό ήταν κάτι που δεν είχε ξαναεφαρμοστεί ποτέ σε αναρχική οργάνωση στον ελλαδικό χώρο.

      Τον Απρίλιο του 2013 με την αιτιολογία της επικινδυνότητάς μου ως μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, προχώρησαν στην παράταση για άλλους 6 μήνες της προφυλάκισής μου, φτάνοντας έτσι το όριο στους 36 μήνες (3 χρόνια).

      Από την πλευρά τους καλά κάνανε. Αν γινότανε το \”λάθος\” και βγάζανε οποιοδήποτε μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι σίγουρο ότι θα αξιοποιούσε την ελευθερία του για τη συνέχιση της αναρχικής δράσης, γράφοντας στα αρχίδια του όποιους περιοριστικούς όρους του βάζανε.

      Επειδή όμως, δεν ήταν σίγουροι ότι το δικαστήριο θα προλάβει να ολοκληρωθεί μέσα σε αυτό το διάστημα, έκαναν ένα βήμα παραπάνω. Στις 22 Μαίου του 2013 μου φορτώσανε μία νέα υποδικία. Ο λόγος είναι ότι τον Μάιο του 2012, όταν υπήρχε η περίπτωση να βγω με το 18μηνό, είχα δώσει σε κάτι άτομα φωτογραφίες μου ώστε να φτιαχτούν πλαστές ταυτότητες, έτσι ώστε σε περίπτωση που αποφυλακιζόμουνα να μπορούσα κατευθείαν να βγω στην παρανομία. Αυτά τα άτομα από ανικανότητα ή αδιαφορία, παρόλο που δεν αποφυλακίστηκα και ούτε είχαμε πια συντροφικές ή φιλικές σχέσεις, θεώρησαν σωστό να κρατήσουν τις πλαστές μου ταυτότητες για περίπου 1 χρόνο σε κάποιο σπίτι που χρησιμοποιούσαν. Όταν τους πιάσανε για μία ληστεία και αφού δεν είχαν φροντίσει ήδη να τις εξαφανίσουν, βρέθηκαν από τα τσογλάνια της αντιτρομοκρατικής. Το αποτέλεσμα ήταν να χρεωθώ ηθική αυτουργία σε \”τρομοκρατικές πράξεις\” και να είμαι κατηγορούμενος στην  υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης. Έτσι τώρα, βρίσκομαι σε μία κατάσταση που δεν έχει ξαναυπάρξει ποτέ στον ελλαδικό χώρο. Ενώ έχω συλληφθεί το Νοέμβριο του 2010, έχω υποδικία έως το Δεκέμβρη του 2014. Δηλαδή, 4 χρόνια παραμονής στη φυλακή ως υπόδικος ή με άλλα λόγια, η πειραματική εφαρμογή της αορίστου χρόνου προφυλάκισης για υποθέσεις αναρχικής άμεσης δράσης. Και έρχονται και άλλες υποδικίες…

      Προφανώς για την κατάσταση που βρίσκομαι δεν φταίει η ανικανότητα και η έλλειψη εμπειρίας των ατόμων που κατείχαν τις ταυτότητες. Αυτό θα ήταν ανόητο και κοντόφθαλμο να το πιστεύω. Αν δεν ήταν οι ταυτότητες θα \”ανακάλυπταν\” κάτι άλλο. Απλά θεώρησα σημαντικό να αναφερθώ στα γεγονότα, ώστε να ενημερωθούν σύντροφοι και να προσέχουν ακόμα πιο πολύ στοιχεία που αφήνονται πίσω.

      Εναντίον μας, σαν οργάνωση και σαν τάση στον αναρχικό χώρο, εφαρμόζουν και θα προσπαθήσουν να εφαρμόσουν ό,τι διαθέτει το νομικό \”οπλοστάσιό\” τους για να μη βγούμε ποτέ από εδώ μέσα με νόμιμο τρόπο. Το ξέρουμε αυτό και θα κινηθούμε αναλόγως. Δεν σεβαστήκαμε το \”νομικό πολιτισμό\” τους ποτέ και ούτε θα αρχίσουμε να το κάνουμε τώρα.

      Δυστυχώς μαζί με εμάς, που είμαστε μέλη της Συνωμοσίας, αυτή την αντιμετώπιση θα προσπαθήσουν να την έχουν απένατι και σε άλλα άτομα. Κατά το \”μαζί με το βασιλικό ποτίζεται κι η γλάστρα\”, βλέπουμε διάφορες συλλήψεις να βαφτίζονται συλλήψεις μελών της οργάνωσής μας. Άτομα από υποθέσεις π.χ. απλής οπλοκατοχής, παρουσιάζονται σαν κομμάτι του δικτύου πυρήνων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υποθέσεις που υπό άλλες συνθήκες θα ήταν άλλη μια αναφορά στο αστυνομικό δελτίο αναμέσα σε τόσες άλλες, αναβαθμίζονται μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν υποψίες των μπάτσων ότι οι εκάστοτε συλληφθέντες έχουν κάποια σχέση με εμάς. Αυτό γίνεται για να πληγεί το κύρος της οργάνωσής μας και να αυξηθεί mediaκα το άτρωτο της καταστολής.

      Εμείς έχουμε κάνει ξεκάθαρο με την στάση μας ότι οι αντάρτικες ενέργειες της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς μας κάνουνε περήφανους για αυτό και αναλάβαμε την ευθύνη, αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές επιπτώσεις. Όποιος είναι μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είναι περήφανος για αυτό. Δεν θα το διαπραγματευόμασταν ούτε για λιγότερα χρόνια φυλακής, ούτε για να γίνουμε πιο αρεστοί, ούτε για τίποτα. Αλλά όπως ανέφερα, διάφορα άτομα, που και να θέλανε, δεν θα μπορούσαμε ποτέ να τους δεχτούμε μαζί μας γιατί μας χωρίζει ένας ωκεανός αντιλήψεων και αξιών, συνεχίζουν να κατηγορούνται για την οργάνωσή μας. Εμείς με τη σειρά μας για να τους βοηθήσουμε, ξεκαθαρίζουμε, σε κάθε δικαστήριο που εμπλέκονται τέτοιοι, ότι φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς είμαστε μόνο όσοι έχουμε αναλάβει την ευθύνη για τη δράση της, προασπίζοντας την αξιοπρέπεια και την ιστορία της οργάνωσής μας. Ένας τέτοιος κατηγορούμενος για απλή οπλοκατοχή, όπως και ο ίδιος δηλώνει, βρέθηκε ένα μήνα μετά από εμένα στην ίδια νομική καταστάση. Δηλαδή παρατάθηκε η προφυλάκισή του από τους 30 στους 36 μήνες. Για να αποφυλακιστεί ξεκίνησε απεργία πείνας. Ως εδώ όλα καλά…

      Η συνέχεια όμως και το τσίρκο που ακολούθησε ήταν κάτι που κανείς μας δεν το περίμενε. Είδαμε το μεγαλύτερο κομμάτι του αναρχικού χώρου να σιωπά ή και να αβαντάρει παρασκηνιακά τις ύαινες της αλληλεγγύης που όρμησαν σε αυτή την υπόθεση.

      Πώς γίνεται σαν αναρχικός να δέχεσαι να κάνεις συνέντευξη τύπου με καργιόληδες σαν τον Γιάννη Πανούση; Τον βουλευτή της ΔΗΜΑΡ που είναι πίσω από τη συγγραφή του σωφρονιστικού κια ποινικού κώδικα. Τον ίδιο βουλευτή που υπήρξε στο παρελθόν στόχος της οργάνωσής μας και είναι μάρτυρας κατηγορίας εναντίον μας στο ειδικό δικαστήριο που λαμβάνει χώρα στον Κορυδαλλό. Πως δέχεσαι άλλα στελέχη κομμάτων να λένε ότι θα ξεκινήσουνε και αυτοί απεργία πείνας για αλληλεγγύη στην υπόθεσή σου; Οι βουλευτές, είτε του ΣΥΡΙΖΑ είτε οποιουδήποτε κόμματος είναι στόχοι επίθεσης και σίγουρα όχι αλληλέγγυοι.

      Αλλά και ο τρόπος που επιλέχθηκε να προβληθεί αυτή η υπόθεση με αναφορές στον \”άδικα προφυλακισμένο\” και στον \”αθώο\” Κ.Σ. αναδεικνύει την ηττοπάθεια σαν την κυρίαρχη πολιτική επιλογή αυτού του χώρου.

      Δηλαδή υπάρχουν δίκαια προφυλακισμένοι;

      Δηλαδή οι \”αθώοι\” αναρχικοί πρέπει να βγούνε, ενώ εμείς οι \”ένοχοι\” πρέπει να παραμείνουμε μέσα; Για να μη χαλάσουμε το γλυκανάλατο lifestyle που έχουν μετατρέψει κάποιοι την αναρχία;

      Αλλά προφανώς το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης για αυτό το τσίρκο, το φέρει ο ίδιος ο κατηγορούμενος. Πόση αξιοπρέπεια έχεις και πώς μπορείς να λέγεσαι αναρχικός όταν κάνεις τουμπεκί το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ, η ΔΗΜΑΡ και ο ΣΥΡΙΖΑ, βγάζουν ανακοινώσεις υπερ σου; Πώς κάνεις τουμπεκί όταν βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, όπως ο Βούτσης, ρωτάνε στη βουλή για εσένα; Εκτός και αν κάποιος τους το ζήτησε… Πώς γίνεται να αφήνεις κόμματα να δείχνουν την αλληλεγγύη τους σε συγκεντρώσεις έξω από το νοσοκομείο που κρατείσαι όπως έκανε ο ΣΥΡΙΖΑ; Αυτοί, την πολιτικάντικη δουλειά τους κάνουνε και χώνονται όπου τους αφήνεται χώρος. Άμα εσύ δεν το κόβεις μαχαίρι και δεν ξεκαθαρίζεις τη στάση σου είναι απλό. Δεν είσαι αναρχικός και δεν έχεις καμία σχέση με αγώνα. Απλά φιλάς κατουρημένες ποδιές για να βγεις από τη φυλακή.

      Αλλά και στην ίδια την απεργία πείνας σαν απεργία πείνας, βιώσαμε το απόλυτο τσίρκο. Ποιός απεργός πείνας παέι στο νοσοκομείο στις 12 μέρες και δέχεται όχι 1 αλλά 2 ορούς; Κάτι που είπε και η γιατρός Φανή Κυριακού στις 19/06, όταν κλήθηκε να καταθέσει στη δίκη εναντίον της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που δικάζεται και ο Κ.Σ. και γίνεται στις γυναικείες φυλακές. Συγκεκριμένα ανέφερε ότι του χορηγείται ορός δεξτρόζης και άλλος ένας ορός με ηλεκτρολύτες, βιταμίνες, ιχνοστοιχεία κ.α. Με αυτά δεν κάνεις απεργία πείνας. Ήταν εξάλου αναμενόμενο το ότι ποτέ δε δημοσιεύτηκε το σάκχαρό του σε αντίθεση με παλαιότερες απεργίες πείνας. Απλά τα αποτελέσματα δεν θα βόλευαν. Και είναι λογικό, σύντροφοι εκτός φυλακής να μην έχουν γνώση για τα διαδικαστικά της απεργίας πείνας, αλλά εμείς από προσωπικά βιώματα είμαστε σε θέση να έχουμε αντίληψη.

      Όταν ξεφτιλίζεις ένα μέσο αγώνα με τέτοιο τρόπο είναι απλά λάθος. Ή αγωνίζεσαι συνεπής στις επιλογές σου ή δεν αγωνίζεσαι καθόλου.

      Όταν είσαι αναρχικός δεν γλύφεις πολιτικά κόμματα. Όταν είσαι αναρχικός δεν μιλάς για την εθνική κυριαρχία ή για τον ελληνικό λαό, ούτε αποζητάς τη δημιουργία ενός άλλου πόλου εξουσίας. (αποσπάσματα από προηγούμενα κείμενα του Κ.Σ.).

      Αναρχικός είσαι όταν περήφανα αγωνίζεσαι ενάντια σε κάθε εξουσία ακόμα και στις αλλοτριωμένες πτυχές της που έχουμε όλοι μέσα μας.

      Τα πολιτικά κόμματα είναι ξεκάθαρα εχθροί μας, είτε αριστερά είτε ακροαριστερά. Τελεία και παύλα. Ο ΣΥΡΙΖΑ να παέι να γαμηθεί. Ψήφο σε αυτούς, όπως τους δώσανε κάτι άλλοι \”αναρχικοί\” κρατούμενοι πέρυσι στην εκλογική διαδικασία που έγινε μέσα στη φυλακή, από εμάς δε θα δούνε ποτέ. Νταλαβέρια με την αντιπολίτευση και την πιθανή αυριανή κυβέρνηση δεν κάνουμε. Τόσο \”διεφθαρμένοι\” ούτε εμείς δεν είμαστε…

      Ο καθένας κάνει τις επιλογές του και η ιστορία θα κρίνει.

                              ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

                                            ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ

                                 ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΩΣ ΤΗΝ

                                            ΟΛΙΚΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ

ΓΕΡΑΣΙΜΟΣ ΤΣΑΚΑΛΟΣ

Μέλος της Συνωμοσίας  Πυρήνων της Φωτιάς -FAI-IRF

Υ.Γ. Το παραπάνω κείμενο εκφράζει απόλυτα όλους τους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και θα ακολουθήσει συλλογική τοποθέτηση.

Κείμενο μελών ΣΠΦ για Μαριάν Κόλα

MIRUPAFSHIM*

Και τελικά πως κερδίζεται πραγματικά η ελευθερία; το μόνο σίγουρο είναι ότι βρίσκεται έξω από τα κλουβιά της Δημοκρατίας, έξω από τις αποθήκες ανθρώπινων ψυχών, έξω από τη χώρα του «σωφρονισμού», της υποταγής,  της απάθειας και των ψυχοφαρμάκων.

Κάθε μέρα μια επαναλαμβανόμενη πραγματικότητα. Κάθε πρωί, μεσημέρι, βράδυ ακούγεται ο ήχος των κλειδιών. Καταμέτρηση. Πρέπει να είναι σίγουροι ότι εξακολουθείς να βρίσκεσαι εκεί, κλεισμένος σε τέσσερις τοίχους. Και μονάχα μια βόλτα στο προαύλιο, κοιτάζοντας το γαλάζιο του ουρανού, σε κάνει να αναπολείς το έξω… και αύριο πάλι από την αρχή… Σε μια καθημερινότητα που ο χρόνος μοιάζει να έχει παγώσει…

Σε αυτό το περιβάλλον αν είσαι τυχερός, θα γνωρίσεις και ανθρώπους που το τσιμέντο δεν τους έχει φυλακίσει το μυαλό. Σκέφτονται διαρκώς πως θα ρίξουν τους τοίχους, πως θα δραπετεύσουν… Κάπου εκεί στα κολαστήρια των Τρικάλων γνωρίσαμε τον Μαριάν.

Δεν επιθυμούμε να πλέξουμε το εγκώμιο κανενός. Γνωρίζουμε ούτως ή άλλως ότι ο Μαριάν ούτε αναρχικός ήταν, ούτε σύντροφός μας. Γνωρίζουμε όμως επίσης πως είχε ελεύθερη ψυχή, και πως τα μάτια του κοιτούσαν τον ορίζοντα, αναζητώντας διαρκώς την ευκαιρία να αποδράσουν από το νεκρό χωροχρόνο της φυλακής.

Για αυτό θέλαμε να μιλήσουμε. Για τα λιγοστά λόγια που είχαμε ανταλλάξει μαζί του. Για το πώς ήθελε και απαιτούσε την ελευθερία του άνευ όρων. Για τον τρόπο που παθιασμένα έκανε το όνειρό του πραγματικότητα. Για την ελευθερία που μάτωσε και έδωσε τελικά τη ζωή του. Για έναν δρόμο που ελάχιστοι επιλέγουν να ακολουθήσουν ως το τέλος. Για όλα όσα εκτιμήσαμε σε εκείνον όταν τον γνωρίσαμε.

Ένα αντίο σε σένα φίλε. Ένα αντίο σε όλους αυτούς που «φύγανε» στην προσπάθεια τους να αποδράσουν από τα κλουβιά της Δημοκρατίας.

Μερικά φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ

που βρέθηκαν μαζί με τον Μάριαν

στις φυλακές Τρικάλων

ΥΓ. Όσο για τις ενέδρες θανάτου και τους θρασύδειλους σύγχρονους κυνηγούς κεφαλών, τα λόγια περιττεύουν. Χαρά μας είναι να πενθείτε πάνω από τα φέρετρα συναδέλφων σας.

 *Mirupafshim σημαίνει καλή αντάμωση στα αλβανικά.

Ενημέρωση για τον σύντροφο Π. Αργυρού

Αναδημοσίευση από Indymedia:

Στις 11/07 ο σύντροφος Παναγιώτης Αργυρού υποβλήθηκε στην πρώτη επέμβαση προσθήκης μοσχεύματος στο κεφάλι του. Η επέμβαση ήταν επιτυχής και από τις 20/07 ο σύντροφος επέστρεψε στον Κορυδαλλό απόλυτα υγιής.

Σύντροφοι/ισσες

Ελλάδα: Αποστολή εμπρηστικού φακέλου στην Ένωση Δικαστών και εισαγγελέων (Αθήνα)

Η ώρα πέρασε- στα πρόσωπά μας χαράχτηκε η σιωπή

μια ομορφη εικόνα έρχεται από το δάσος φέρνοντας στο νού μας τα σκουριασμένα όπλα

ο φόβος κρατάει δεμένα τα χέρια μας μα το φεγγάρι έχει άλλη γνώμη

γνέφει επαναστατικά στο αστέρι ορίζοντας μας τα πιο αφοπλιστικά χαμόγελα…

 Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή εμπρηστικού φακέλου στην Ένωση δικαστών και εισαγγελέων  στο πρωτοδικείο αθηνών στις 16 ιουλίου.

Κατασκευάσαμε έναν απλό κύκλωμα αποτελούμενο απο 9V μπαταρία και λαμπάκι 12V που συνδέονται με καλώδιο και καταλήγουν με απογυμνωμένες τις άκρες του σε μανταλάκι (τυλίγοντας τις δύο ακρες του απο τη μερία που κλείνει). Το λαμπάκι (χωρίς το γυάλινο περίβλημα) καταλήγει σε κλειστή ευφλεκτη συσκευασία  γεμισμένη με πυρίτιδα.το μανταλάκι λειτουργεί σαν διακόπτης που ενεργοποιεί το κύκλωμα όταν έρθουν σε επαφή οι 2 άκρες του που είναι τυλιγμένες με  γυμνό καλώδιο. Τοποθετήσαμε χαρτί στο μανταλάκι το οποίο με την αφαίρεσή του θα ενεργοποιούσε το κύκλωμα και θα πυροδοτούσε την πυρίτιδα. Πρόκειται για μία απλή κατασκευή που μπορεί να φτιάξει ο καθένας λαμβάνοντας πάντα τα απαραίτητα μέτρα ασφαλείας

 Κύριο κίνητρο για την επιλογή του στόχου αποτέλεσε η απεργία πείνας του αναρχικου Κώστα Σακκά. Πέρα απο αυτό όμως, ο θεσμός της δικαιοσύνης σαν ζωτικό όργανο του κτήνους αποτελεί μόνιμο στόχο των εξεγερμένων συνειδήσεων μιας και προωθεί την ηθική και προασπίζει τα συμφέροντα  της εξουσίας. Μιλάει τη γλώσσα της καταπίεσης ενώ εμείς κραυγάζουμε τη διάλεκτο της άγριας ελευθερίας. Το κράτος εξαπολύει και η δικαιοσύνη θωρακίζει την ολομέτωπη επίθεση στο κοινωνικό πεδίο . Απο τη στρατιωτικοποίηση της καθημερινότητας στους επιστρατευμένους απεργούς κάθε κλάδου, απο τα δικαστικά πραξικοπήματα στα φασιστικα στρατόπεδα υποδοχής, απο τη διαρκή επιτήρηση των ζωών μας στη γενικευμένη καταστολή, απο τη λεηλασία της φύσης στις απαράδεκτες συνθήκες κράτησης στα κολαστήρια της δημοκρατίας, απο τα διεθνή δάνεια στο όνομα των καταπιεσμένων στο κούρεμα της αξιοπρέπειας, απο τις πολιτικές διώξεις στην απαγόρευση συγκεντρώσεων. Απο τη μηδενική ανοχή στην ολοκληρωτική επιβολή, εμείς απαντάμε με πόλεμο ενάντια στο κράτος με κάθε μέσο με κάθε κόστος. Ενάντια στο κράτος με κάθε μέσο, με κάθε κόστος. Ενάντια στο πραξικόπημα της εξουσίας πάνω στις ζωές μας, να μεταφέρουμε τον τρόμο και τον πόνο στο απέναντι στρατόπεδο.

 Δικαστές και εισαγγελείς δεν είναι τίποτα αλλο παρά οι δήμιοι της ελευθερίας, οι λακέδες της εξουσίας. Σαν μια σύγχρονη νέμεσις επιφυλάσσουν νυσταγμένα βλέμματα,περιφρόνηση, κυρήγματα περι ηθικής και σκληρές τιμωρίες. Για εκείνους που παραστράτησαν, εκείνους που τσαλαπάτησαν τους κανόνες, ο βούρδουλας της δικαιοσύνης παραφυλάει. Αν κοιτάξεις με τα μάτια της καρδιάς θα τους δείς. Είναι γύρω σου, τους προσπερνάς κάθε μέρα, είναι οι καταραμένοι ανώνυμοι αυτής της εποχής, περιθωριακοί και άλλοτε περιθωριοποιημένοι. Γι\’αυτούς και τόσους άλλους με αποκλίνουσες συμπεριφορές πάντα υπάρχει χώρος στα μπουντρούμια της δημοκρατίας. Κάπου κάπου το κατώφλι των δικαστηρίων περνάνε  “επώνυμοι” με κύρος,ενορχηστρωτές οικονομικών και πολιτικών διαπλοκών. Είτε γιατί δεν τήρησαν τους κανόνες της συστημικής μαφίας που οι ίδιοι συντηρούν, είτε ως αποδιοπομπαίοι τράγοι για τη φαινομενική απόδοση δικαιοσύνης. Η τελευταία βασίζεται σε μία υποτιθέμενη κοινή αντίληψη δικαίου, κάτι που δεν αναγνωρίζουμε. Για μας υπάρχουν οι “αγραφοι νόμοι”,  που ορίζονται απ\’τον αξιακό κώδικα της κάθε επαναστατημένης ατομικότητας. Τους ρουφιάνους, τους βιαστές, τους παιδοκτόνους, τα καθίκια της έννομης τάξης, τα τσιράκια της εξουσίας (και η λίστα δεν τελιώνει),όλους αυτούς θα τους σαπίζουμε όπου τους συναντάμε, είτε τυχαία, είτε στήνοντας καρτέρια, μέρα και νύχτα, εντός και εκτός των τοιχών.

  Η εκδικητικότητα του κράτους προς τους πολέμιούς του ενσαρκώνεται είτε μέσα απο τους μισθοφόρους της καταστολής, τα μπατσογούρουνα, είτε μέσα απο τους δήθεν ευυπόληπτους συνεργάτες του,δικαστές εισαγγελείς ανακριτές και όλο το σκυλολόι της υποτιθέμενης δημοκρατικής διαφάνειας. Φυσικά η ένταση της καταστολής που δεχόμαστε εξαρτάται και απο τη δυναμική που αναπτύσουμε ως εσωτερικός εχθρός. Σε αυτό το σημείο θα θέλαμε να αναφερθούμε στους τακτικισμούς των δικαστικων μηχανισμων όσο αφορά τα δικαστήρια της ε.ο. Συνωμοσια πυρήνων της φωτιάς. Και εξηγούμαστε:εχουμε να αντιμετωπίσουμε ένα φαινόμενο που θέλει αυτόνομες ανατρεπτικές δράσεις αναρχικών να εντάσσονται στο πλαίσιο δημιουργίας και συντήρησης υποδομών επίθεσης της ε.ο. Σ.Π.Φ. Το αποτέλεσμα είναι η διαστρεύβλωση των επαναστικών πολιτικών θέσεων και επιλογων αγώνα του εκάστοτε αναρχικού, και τα κατηγορητήρια ν\’αναβαθμίζονται.

  Kαλά θα κάνετε  δικαστικοί και εισαγγελικοί υπάλληλοι του συστήματος να συμμορφώνονται με το λόγο των συντρόφων μας και απο κει και περα ας βαλουν τα στοιχεία τους στον κώλο τους. Προσέξτε τι παιχνίδια παίζετε στις πλάτες των συντρόφων μας γιατιί στις 16ιούλη φτάσαμε μέσα στα γραφεία σας, ξεφτιλίζοντας τα μέτρα ελέγχου και την ασφάλειά σας.

  38 ΜΕΡΕΣ ΑΝΤΙΣΤΡΟΦΗΣ ΜΕΤΡΗΣΗΣ

 Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς παρέμενε προφυλακισμένος για 30μήνες στα ελληνικα κολαστηρια ως

οπλισμένος εχθρός του κράτους και κατηγορούμενος για συμμετοχή στην ε.ο. Σ.Π.Φ. Στις 4 ιουνίου αποφάσισε να ξεκινήσει απεργία πείνας απαιτώντας την διακοπή της πραξικοπηματικής ομηρίας του

Η απεργία πείνας ως μέσο αγώνα εντός των τοιχών

 Ο κοσμος που μας γέννησε είναι ένα συμπλεγμα εξουσιαστικών- πολιτισμικών χαρακτηριστικών που ακόμα κι εμείς που βρισκόμασστε σε θέση επίθεσης είμαστε κομμάτι του και πέφτουμε σε αντιφάσεις μεταξύ θεωρίας και πράξης. Άλλοτε αναπαράγωντας αυτα που πολεμάμε και άλλοτε χρησιμοποιώντας τα ίδια τα όπλα της δημοκρατίας. Έτσι και η α.π. είναι ένα μέσο που εκμεταλλεύεται απο τη μία το στρατηγικό δισταγμό της δημοκρατίας για την καθιέρωση μηδενικής ανοχής σε μία εποχή που τα ατομικά δικαιώματα φαινομενικά έχουν ισχύ και απο την άλλη το φόβο της εξουσίας για εκρηξη εκδίκησης στο ενδεχόμενο του θανάτου του απεργού πείνας. Δεν μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα οτι είναι το μοναδικό μέσο αγώνα ενός αναρχικού αιχμαλώτου πολέμου αλλα σίγουρα – και έχει αποδειχτεί ιστορικά – η εναπόθεση του σώματος στην πρώτη γραμμή στη μάχη με την υποκριτική δικαιοσύνη έχει πολλές φορές θετική εκβαση. Ετσι και αυτή τη φορά ο Κ.Σ. κέρδισε την “ελευθερία” του.

 Καποιες σκέψεις πάνω στο κινημα της αλληλεγγύης στον αγώνα της απεργίας πείνας του Κ.Σ.

 Η ειδηση της αποφυλάκισής του μας ανακούφισε, μας χαροποίησε μα δεν μας έκανε να ξεχάσουμε 38 μέρες αγωνίας, 38 μέρες βασανισμού και αργού θανάτου που κόπηκε στο παραπέντε.38 μέρες σκληρού και αποφασιστικού αγώνα που -όπως οφείλει καθε στιγμή του αναρχιλού αγώνα- ακύρωσε τους διαχωρισμούς εντός και εκτός των τοιχών, συντρίβοντας τα τοίχη της φυλακής και απελευθερωτικά διαχύθηκε κατα μήκος της χώρας και όχι μόνο, μεταφέροντας το αγωνιστικό παρον του Κώστα Σ.. σε κάθε πανό και κειμενο που διαβάστηκε, κάθε πορεία και μικροφωνική που ένημέρωνε, καθε επίθεση,σαμποταριστική και σπασιματική ενέργεια που δολιοφθορούσε ενάντια στην κοινωνική ειρήνη, σε κάθε εμπρησμό και έκρηξη που προέκτεινε τον αγώνα στον κοινωνικό χωροχρόνο και μετουσίωνε το αίτημα της απελευθέρωσής του Κ.Σ. σε επίθεση ενάντια στον πολιτισμό της εξουσίας και του κεφαλαίου.

   Δεν αρκεί όμως ν\’αναγνωρίζουμε το δίκιο των αγώνων εντός των τοιχών.Πρέπει να δρούμε με το σκεπτικό οτι κάθε μέρα που περνάει είναι για μας η κορύφωση ενεργειών αντιπληροφόρησης και επίθεσης ως υποστηρικτική δύναμη στη μάχη του συντρόφου. Και ας μην ξεχνάμε οτι μπορεί η συλλογική επιχείρηση της αποφυλάκισής του να στέφτηκε με επιτυχία αλλά στα κελιά της δημοκρατίας βρίσκεται υπο τους ίδιους όρους το μέλος της Σ.Π.Φ. Γεράσιμος Τσάκαλος. Κάπου εδώ πρέπει να τονίσουμε οτι μιας και η επαναστατική αλληλεγγύη είναι μια σχέση αμφίδρομη δεν πρέπει να αφήνει χώρο για.την καθεστωτική αριστερά που για μία ακόμη φορα καπηλεύτηκε τον αγώνα του συντρόφου για να αναδείξει την κυβερνητική αυθαιρεσία ως προς την εφαρμογή των νόμων. Τέλος να πούμε οτι δεν περιμένουμε δικαίωση απο κανένα ευρωπαικό δικαστήριο γιατί τους δικαστές μας θα τους δικάσουμε εμείς και όχι οι ανώτεροί τους ως προς το αξίωμα.Συνένοχοι και μείς απ\’τη μεριά των εξεγερμένων με συνέπεια,οφείλουμε να εξαπολύουμε συνεχόμενους γύρους εχθροπραξιών για τη λύτρωση απο τα δεσμα του πολιτισμού τους.

 ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, Η ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ ΤΟΥ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟΥ ΟΝΕΊΡΟΥ

 Για μας , η προώθηση της αλληλεγγύης συμβαδίζει με την προώθηση του ίδιου του επαναστατικού πολέμου ενάντια στις τάξεις της εξουσίας. Αλληλεγγύη δεν σημαίνει απλώς δηλωση συμπαράστασης σε κάποιον όμηρο του κράτους, μα κρατάει ανοιχτο το διαρκές στοίχημα της επανάστασης, συνδέοντας τους αγώνες, τους συντρρόφους και την επικοινωνία ανάμεσα σε αιχμαλώτους και μη, αγωνιστές δημιουργώντας υπόγειες απελευθερωτικές διαδρομές που έστω και στιγμιαία, έστω και νοητά βαδίζουμε ο ένας δίπλα στον άλλον, γινόμαστε ένα και χτυπάμε τον εχθρο με κάθε μέσο. Γιατί αλληλεγγύη σημαίνει αγώνας και αγώνας σημαίνει επίθεση που σε κάθε εκφανσή του συμπεριλαμβάνει όσους κατα τη διάρκεια της μάχης έχασαν την ελευθερία τους ή ακι της ζωή τους. Εδώ θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως δεν προωθούμε κανένα φετιχισμό της βίας, μιας και πιστεύουμε πως ο αγώνας μπορεί να είναι στοχευμένος, αποτελεσματικός και οικειοποιήσιμος μόνο αν συμπεριλαμβάνει κάθε τρόπο και μέσο για την ανάπτυξή του. Διαχωριζόμαστε όμως απ\’όσους διαχωρίζουν τα μέσα και τεμαχιζουν τον αγώνα σε βίαιο-μη βίαιο, δημόσιο-αντάρτικο,νόμιμο-παράνομο αλλά και όσους μένουν στάσιμοι στη μετριότητα των πεπατημένων και ασφαλών οδών αγώνα που το μόνο που καλλιεργούν είναι η εικόνα τους έναντι των χάνων πους τους περιτριγυρίζουν.

 ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΤΟΥ ΑΓΩΝΑ

 Καταθέτοντας δημόσια κάποιες σκέψεις μας γύρω απο το ζήτημα της επαναστατικής οργάνωσης ολων των δυνάμεων του ανατρεπτικού κινήματος, αποσκοπούμε στο να μοιραστούμε τις κοινές αγωνίες γύρω απο την ανάπτυξη μια ποιοτικής στρατιωτικοπολιτικής ισχύς απέναντι στο σύγχρομο ολοκληρωτισμό. Για να μην παρεξηγηθούμε, δεν παίρνουμε την ντουντούκα κάποιου καθοδηγητή, ούτε μιλάμε με ταγαλόνια κάποιου βαθμοφόρου της επανάστασης, αλλα η ανάγκη να ανταμώσουν οι προθέσεις υπο το πρίσμα μιας πολύμορφης κοινότητας αγώνα, μας γεννα ένα χυμώδες προβληματισμό που θεωρούμε ανάγκη να μοιραστούμε με τον ανατρεπτικό κόσμο.Πυρπολούμε τις νόρμες και τις “επαναστατικές αλήθειες” και προωθούμε μία αναρχική κοινότητα αγώνα πολυτασική, πολυμορφική που θα εξαντλεί όλα τα μέσα και θα εφευρισκει διαρκώς νέα. Μία αναρχικη κοινότητα που θα διαιρείται εσωτερικα στιςδιάφορες συντεταγμένες του κοινωνικού πολέμου αλλά παράλληλα θα διαδρά και θα αλληλεπιδρά στους κόλπους της με στόχο την ολική ρήξη με το κράτος και το κεφάλαιο.Οι εσωτερικοί διάλογοι που προκύπτουν απο την τρέχουσα επικαιρότητα, βλέπε απεργίες, επιστρατεύσεις, κατασολή κ.λ.π. Μπορούν να γίνουν ένας πρόσφορος χώρος για το πώς θα συμπυκνωθούν αντιιεραρχικά οι δυνάμεις μας γύρω απο τον άξονα της εκάστοτε θεματικής.

 Οι δομές του αγώνα για μας δεν είναι πλέον μια αφηρημένη ιστορική έννοια, παίρνουν σάρκα και οστά σε οτιδήποτε δίνει υπόσταση στα αγωνιστικά σκεπτικά και στους προβληματισμούς. Για μας οι δομές δεν είναι αποθήκες γεμάτες όπλα, αλλά τα παράγωγα που προκύπτουν απ\’τις σχέσεις που σφυριλατούνται στον αγώνα. Είναι προβληματισμοί που καλούμαστε να λύσουμε για το πως θα βρει η μέρα τους κυνηγημένους συντρόφους μας, για το αν θα επιτρεψουμε στη δικαστική και αστυνομική μαφία να περνάει ερημην αποφάσεις απ\’τη μία και να βασανίζει απ\’την άλλη. Για το πως θα βρούμε όπλα να θωρακίσουμε τις επιλογές μας. Για το πως θα σταθούμε όρθιοι στις διαθέσεις των μονάδων καταστολής στις απεργίες και τις επιστρατεύσεις…

 Αφιερώνουμε την ενέργειά μας στα  Αλάνια

Κώστα Σακκά, Φοίβο Χαρίση, Αργύρη Ντάλιο, Δημήτρη Πολίτη

που καλώς τα σπάσανε στο χώρο παραλαβής κρατουμένων των φυλακών κορυδαλλού

περνώντας στην αντεπίθεση ως απάντηση στα τσογλάνια τους εομίτες.

Κώστα σου ευχόμαστε καλή ανάρρωση!

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΔΥΝΑΜΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΜΕ ΠΑΘΟΣ
ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΟΙΧΩΝ

ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ,”ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ”, ΚΑΤΑΖΗΤΟΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΙ ΜΙΑ ΓΡΟΘΙΑ

                                                   -ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ-

 

Λαθραίοι στο βαγόνι του ονείρου είμαστε, παρέα βγάλαμε εισιτήριο χωρίς επιστροφή

και ελεγκτές αλλοτε οι φόβοι και οι αναστολές μας, αλλοτε οι ονειροκρίτες απ\’απεναντι

Αν κουραστείς μην απελπίζεσαι ,κοίταξε εξω απ\’το παραθύρι σου

στιγμες μαγείας περνάνε σαν ταινία και αφήνουν το στίγμα τους στην πορεία που χαράξαμε

καθε σταση και ενας αναστεναγμος, μια μακρια σιωπη

και μεις η κινητηρια δυναμη του ονείρου

Δεν ειναι εδω ο τελευταίος σταθμος μην γελιεσαι

Για μας τους δραπέτες της ζοφερή πραγματικότητας το ταξιδι δεν θα τελιωσει ποτε.μ\’ακους?..ποτε!

  ΑΝΥΠΟΤΑΚΤΕΣ ΕΠΙΘΥΜΙΕΣ

Πηγή/PDF

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Αλληλεγγύη στο αναρχικό στέκι Ναδίρ

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Το Ναδίρ ανέκαθεν ήταν μια σκληροπυρηνική κατάληψη που πρέσβευε ακραίες επαναστατικές ιδέες στηρίζοντας τόσο την θεωρία όσο και την πράξη. Αντίθετοι πάντοτε με το αναρχικό lifestyle, την αναρχοφοιτητική μόδα και την ναρκοκουλτούρα πάντοτε ήταν απέναντι σε όλους και όλα. Εξάλλου αυτή ήταν και η πολιτική του. Η ποιότητα και όχι η μάζα. Μια άβουλη μάζα που μόλις η καταστολή χτυπήσει την πόρτα τους αποστασιοποιούνται και καταλήγουν σε φιλοσοφικές κουβέντες του αέρα  περί ουτοπίας και εναλλακτικής κοινωνίας. Το αναρχικό στέκι Ναδίρ ξεχώριζε πάντοτε για τις πράξεις του. Πράξεις που αποσκοπούσαν στην λύσσα ενάντια σε αυτήν την σάπια κοινωνία της υποταγής και της ρουφιανιάς. Γιαυτό και εμείς ταχτήκαμε και τασσόμαστε μαζί με το αναρχικό στέκι Ναδίρ. Γιαυτό πάντοτε στους δρόμους  ήμασταν δίπλα του γεμάτοι λύσσα και οργή. Γιαυτό στους δύσκολους καιρούς δεν κάναμε πίσω. Και ας νιώθαμε την καυτή ανάσα των μπάτσων στο σβέρκο μας… Ας κρυβόμασταν  από τα νύχια των κυνηγών μας… Πάντοτε στηρίζαμε και θα στηρίζουμε τον αναρχομηδενισμό, τον ατομικισμό, την πολιτική βία, κάθε τι που προσπαθεί να συντρίψει αυτήν την σάπια κοινωνία του ψεύδους… Το έχουμε αποδείξει στο παρελθόν και το αποδεικνύουμε καθημερινά με τις δράσεις μας… Η καταστολή και το κυνηγητό δεν μας αποθάρρυνε ποτέ. Δεν μας έκανε ποτέ να κάνουμε ούτε ένα βήμα πίσω… Θα επανέλθουμε σύντομα…

Αυτόνομοι Θεσσαλονίκης – Επαρχίας

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 63η

Σε αυτήν τη συνεδρία προσήλθαν υπάλληλοι εταιριών courrier ως μάρτυρες κατηγορίας. Συγκεκριμένα μία μάρτυρας κατηγορίας που δούλευε στην εταιρία courrier που άνοιξε το παγιδευμένο δέμα ( λόγω της αστυνομικής περιέργειας των υπαλλήλων ) , εμφανίστηκε στη δικαστική αίθουσα εμφανώς ταραγμένη ( η εταιρία courrier που δούλευε δέχτηκε βομβιστική επίθεση από την F.A.I. λίγους μήνες πριν, ως αντίποινα για τους ρουφιάνους της ). Η ίδια κατέθεσε ότι πιέστηκε από την αστυνομία καθώς δεν θυμόταν πολλά πράγματα και οι μπάτσοι την διευκόλυναν στην κατάθεσή της γράφοντας οι ίδιοι ένα μέρος της.

Συνεδρία 62η

Η δίκη συνεχίστηκε αυτήν τη φορά με την Αντιτρομοκρατική να προσθέτει συνεχώς νέα έγγραφα για επιθέσεις της Συνωμοσίας που είχαν γίνει πριν τρία χρόνια.

Συνεδρία 61η

Το δικαστήριο συνεχίστηκε μετά την απόφαση του συμβουλίου εφετών να αποφυλακίσει τον κατηγορούμενο που πραγματοποιούσε απεργία πείνας. Ο εισαγγελέας σε μία από τις τοποθετήσεις του αναφέρθηκε στο πολιτικό περιεχόμενο των προκηρύξεων της Σ.Π.Φ. σχετικά με τις επιθέσεις εναντίον των πρεσβειών με τα παγιδευμένα δέματα. Επειδή όμως δημιουργήθηκε μία σύγχιση σχετικά με το διαχωρισμό της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης, παρενέβη άμεσςα σύντροφος της Σ.Π.Φ. δηλώνοντας ότι οι σύντροφοι της Σ.Π.Φ. στηρίζουν κάθε λέξη και κάθε πράξη της Συνωμοσίας , χωρίς να διαχωρίζουν το πολιτικό από το ποινικό.

Συνεδρία 60ή

Η διακοπή της δίκης συνεχίστηκε λόγω της απεργίας πείνας.

Συνεδρία 59η

Η σημερινή συνεδρίαση ξεκίνησε με ένταση. Το δικαστήριο συχνά ορίζει συνεδριάσεις τις μέρες που οι σύντροφοι της ΣΠΦ έχουν επισκεπτήρια στις φυλακές. Το αποτέλεσμα είναι η δίκη να καθυστερεί να αρχίσει, αφού τα μέλη της Συνωμοσίας έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να διακόψουν τα επισκεπτήρια με τους δικούς τους ανθρώπους για να προσέλθουν στο δικαστήριο. Σε αντίποινα, οι δικαστές κάλεσαν σήμερα τον αρχιφύλακα των φυλακών, με σκοπό να ασκήσει πιέσεις προς τους συντρόφους ώστε να έρχονται στο δικαστήριο \”στην ώρα τους\”.

Μόλις το πληροφορήθηκαν αυτό τα μέλη της ΣΠΦ, επιτέθηκαν φραστικά στους δικαστές τονίζοντας ότι ¨οι εκβιασμοί δεν περνάνε\”, συνοδεύοντας τη δήλωσή τους με ένα χείμαρρο βρισιών προς τον πρόεδρο του δικαστηρίου. Οι δικαστές οπισθοζώρησαν ως προς το ζήτημα των επισκεπτηρίων και η δίκη διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους άλλους κατηγορούμενους.

Συνεδρία 58η

Η συνεδρία διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους κατηγορούμενους που δεν έχουν σχέση με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις στο αρχείο

Ενημέρωση για τους δύο συλληφθέντες από Θεσσαλονίκη

Οι δύο σύντροφοι περνούν αύριο, 17/07,  από ανακριτή στο Εφετείο, στη Λουκάρεως.
Αντιμετωπίζουν τις παρακάτω κατηγορίες:

  • Ένταξη σε τρομοκρατική οργάνωση με την επιβαρυντική περίσταση της κατασκευής, προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών υλών προς εξυπηρέτηση των σκοπών της τρομοκρατικής οργάνωσης. (Πρόκειται για τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς)
  • Τρομοκρατική πράξη απόπειρας ανθρωποκτονίας με πρόθεση σε ήρεμη ψυχική κατάσταση από κοινού.
  • Τρομοκρατική πράξη έκρηξης με πρόθεση με τη χρήση εκρηκτικών υλών από την οποία μπορούσε να προκύψει και πράγματι προέκυψε κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα καθώς και κίνδυνος για άνθρωπο και σε εγκαταστάσεις κοινής ωφέλειας και από την οποία προκλήθηκε σωματική βλάβη από κοινού και κατά συρροή.
  • Τρομοκρατική πράξη κατασκευής, προμήθειας και κατοχής εκρηκτικών υλών και εκρηκτικών βομβών με σκοπό να προξενήσουν κοινό κίνδυνο σε ξένα πράγματα και άνθρωπο από κοινού και κατά συρροή.
  • Tρομοκρατική πράξη εμπρησμού από τον οποίο μπορούσε να προκύψει κοινός κίνδυνος σε ξένα πράγματα και κίνδυνος για άνθρωπο από κοινού και κατά συρροή.
  • Τρομοκρατική πράξη διακεκριμένης φθοράς ξένης ιδιοκτησίας που έγινε με κάποιο από τα μέσα που προβλέπει το άρθρο 270 του ΚΠΔ από κοινού και κατά συρροή.
  • Ηθική αυτουργία από κοινού στις ανωτέρω β, γ, δ, ε και στ πράξεις.

Κάλεσμα αλληλέγγυων για αύριο, εδώ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΙΧΜΑΛΩΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ!

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ!

 

Ανάληψη ευθύνης για την αποστολή εκρηκτικού δέματος στον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, Δημήτρη Χωριανόπουλο

ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

<<Να είστε περήφανοι για τη δράση σας, γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση
που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας, ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας, ω αδέλφια!>>

Ρέντσο Νοβατόρε

Κάποιοι πίστεψαν πως υψώσαμε λευκή σημαία.Κάποιοι πίστεψαν πως ξεχάσαμε τα φυλακισμένα αδέρφια μας και βουλιάξαμε στον κοινωνικό βούρκο, πλάι στο δίποδο κοπάδι. Τ\’αφεντικά, οιμπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, η κοινωνία και οι ξεφτιλισμένοι<<αναρχικοί>> γραφειοκράτες πίστεψαν πως μας ξεφορτώθηκαν.
Για όλους αυτούς, το Σχέδιο Φοίνικας είναι γροθιά στο στομάχι.Γροθιά στο στομάχι γιατί το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι εδώ και γκρεμίζει τους πόθους όλων αυτών των σκουλικιών για τερματισμό της δράσης μας. Παλιές ομάδες ενεργοποιούνται και νέες δημιουργούνται,με την υπόσχεση να δώσουν πνοή στους εφιάλτες της εξουσίας και των υπηκόων της. Ο σύντροφος Γ. Τσάκαλος βρίσκεται προφυλακισμένος τριανταδύο μήνες ενω το ανώτερο όριο είναι δεκαοχτώ.Δεν μας ενδιαφέρουν οι διατάξεις του συντάγματος.Δεν επιθυμούμε την κάθαρση των θεσμών, μα πολεμάμε για την καταστροφή τους.Γνωρίζουμε οτι ο νόμος είναι όπλο στα χέρια της κυριαρχίας,όπως γνωρίζουμε πως τα δέκα φυλακισμένα αδέρφια μας δε θα απελευθερωθούν με νόμιμες διαδικασίες. Πιστεύουμε πως η εξουσία είναι ένα σύνολο αξιών που στον πυρήνα τους βρίσκεται ο πολίτης-μαζάνθρωπος,ο οποίος κείτεται στον μαζοποιημένο κοινωνικό βόρβορο της αποτελμάτωσης, που καθένας ξεχνάει το όνομα και τις ευθύνες του. Όμως ακόμα και μέσα σ\’αυτήν την αηδία κάποιοι έχουν ονοματεπώνυμο. Ένας απ\’αυτούς είναι ο Δημήτρης Χωριανόπουλος. Κατα τη διάρκεια της θητείας του σαν πρώην διοικητής της αντιτρομοκρατικής, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εναντίον της ε.ο. Σ.Π.Φ. Ο Χωριανόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα σκουπίδι του συμπλέγματος της ασφάλειας και το ότι έχει αποσυρθεί δε σημαίνει πως τον ξεχάσαμε. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους καργιόληδες της υπηρεσίας του.Καλό είναι να γνωρίζουν πως βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη λίστες στόχων της F.A.I./I.R.F.. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου δέματος στον εν λόγο καργιόλη,το οποίο,δυστυχώς εντοπίστηκε.
Αφιερώνουμε την επίθεσή μας στα ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ και ΠΕΡΗΦΑΝΑ μέλη της Σ.Π.Φ., καθώς καισε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς της πράξης, όπου κι αν βρίσκονται. Την ΑΓΑΠΗ και το ΣΕΒΑΣΜΟ μας σε όλους τους Αναρχοατομικιστές,τους Μηδενιστές, τους Εικονοκλάστες που ανακάλυψαν την πηγή της ζωής στην επίθεση.

ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Υ.Γ. Ανακοινώθηκε πως το δέμα πυροδοτήθηκε μετά από πτώση στον ταχυδρομικό σταθμό. Το δέμα που στείλαμε ήταν απόλυτα ασφαλές για όποιον δεν αποτελούσε στόχο.Ο μηχανισμός ενεργοποιείται ΜΟΝΟ αν ανοίξει ο φάκελος και όχι από πτώση και κραδασμούς.Δε γνωρίζουμε τι συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο φάκελος άνοιξε.

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΟΜΑΝΤΟ MAURICIO MORALES

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Για την αποδόμηση των «επαναστατικών υποκειμένων»

Αναδημοσίευση από το έντυπο Μηδενιστική Πορεία:

Εισαγωγή

Η συζήτηση γύρω από το ζήτημα του επαναστατικού υποκειμένου, δηλαδή  του ποιον ή ποιους θεωρεί ο κάθε συζητητής ως φορέα της επαναστατικής αλλαγής, έχει έρθει στο προσκήνιο ξανά με φόντο την «κρίση». Δυστυχώς κοινός τόπος των αναλυτικών εργαλείων που πέφτουν στο τραπέζι είναι η προσκόλληση τους σε μαζικά υποκείμενα τα οποία βρισκόμενα εν υπνώσει πρέπει να αφυπνιστούν και να επαναστατήσουν. Επίσης, παρά τις επιμέρους διαφορές τους αυτά τα αναλυτικά εργαλεία αναπαράγουν την αντίληψη της ύπαρξης de facto επαναστατικών υποκειμένων Η επαναλήψεις θεωριών που χρονολογούνται στις απαρχές της αντικαπιταλιστικής ανάλυσης κουβαλούν μαζί τους και τις ψευδαισθήσεις τους. Πόσο δύσκολο είναι να διαλυθεί μία ψευδαίσθηση; Αν κρίνει κανείς από τοαγωνιώδες σθένος με το οποίο κομμάτια του αναρχικού «κινήματος» παραμένουν γαντζωμένα στα δικά τους ψευδαισθητικά οράματα -και εξαρτημένα από αυτά-η απάντηση μοιάζει αυτονόητη.

Η θεώρηση κατά την οποία, η «οικονομική κρίση» αποτελεί ευκαιρία για τη διάδοση του αναρχικού κοινωνικού σχεδίου, χρειάζεται ένα target group για να απευθυνθεί. Έτσι βγαίνει από το σεντούκι, το μαρξιστικό απολίθωμα της εργατικής τάξης ως περιούσιος λαός, οι κοινωνικές μάζες ως βασικοί και «μοιραίοι» φορείς της απελευθέρωσης αλλά και άλλα θολά φαντάσματα όπως ο «λαός» και οι «από κάτω». Έτσι, αυτό που αποκαλείται σήμερα «αναρχικός κινηματικός λόγος» ως περιεχόμενο (πρωτίστως) αλλά και με τη μορφή που καταλήγει να προσλαμβάνει καθώς επιχειρείται η χρήση του ως εργαλείο κοινωνικής απεύθυνσης, θα συνεχίζει να αντηχεί στο απόλυτο κενό όσο προσπαθεί να αφυπνίσει ένα φαντασιακό ακροατήριο.

Ακολουθώντας τον παραπάνω συλλογισμό ο ρεαλισμός, ως εργαλείο ανάλυσης του υπάρχοντος όπως αυτό πραγματικά είναι και εξελίσσεται, υποκαθίσταται συστηματικά από αναλυτικά εργαλεία που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και αποκαλύπτουν  τις μυωπικές προσκολλήσεις στη θεωρία και μάλιστα σε μερικές από τις πιο παρωχημένες εκδοχές της. Είναι τέτοια η έκταση της στρέβλωσης στην αντίληψη της πραγματικότητας, που –αναμενόμενα πια- οδηγεί στην παραγωγή πολιτικής σκέψης και στη διατύπωση κινηματικού λόγου με ολοένα και πιο θολή κατεύθυνση σχετικά με την καταστροφή του υπάρχοντος άλλα και στον ίδιο τον ορισμό του τελευταίου. Αντίθετα, όλο και πιο συχνά αναδύει μια υπόρρητη ροπή προς το μετασχηματισμό του υπάρχοντος επί το… αναρχικότερον. Δεδομένου λοιπόν ότι οποιαδήποτε πράξη στο σήμερα πρέπει να πατάει σε μια θεωρία του σήμερα, κρίνεται αναγκαία η αποδόμηση του αναλύσεων του χθες.

Προλεταριάτο και εργατική τάξη

Σημαίνουσα θέση σε όλες της κομμουνιστικές αναλύσεις απολαμβάνει η περίφημη εργατική τάξη. Είναι γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα διαρθρώνει ταξικά την κοινωνία του. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας έχει αλλάξει από το 19ο αιώνα και ενώ η άντληση της υπεραξίας και η εκμετάλλευση της εργασίας παραμένει η βάση της καπιταλιστικής οικονομίας, οι δομές της κυριαρχίας  είναι εξαιρετικά πιο περίπλοκες και η εξουσία βασίζεται περισσότερο στη διαπλοκή των διάφορων ταυτοτήτων και ρόλων που έχουν τα «άτομα» στα πλαίσια της κοινωνίας (άρα και στο πεδίο της εργασίας). Οι αναλύσεις που θέλουν ως κεντρικό πολιτικό υποκείμενο την τάξη (ή εξίσου αφηρημένα σύνολα ατόμων, όπως ο «λαός» ή η «κοινωνία») αλλά ακόμα και οι προσεγγίσεις που ομαδοποιούν με βάση άλλα επιμέρους στοιχεία των ταυτοτήτων αυτού που προσδιορίζουν ως υποκείμενο (π.χ. το φύλο) είναι εξ ορισμού ακρωτηριασμένες. Πασχίζουν να εντοπίσουν μια μόνιμη συγκολλητική ουσία που να οδηγεί σε συλλογικοποίηση και στην προσπάθεια τους αυτή παραγνωρίζουν και ισοπεδώνουν βασικά συστατικά της μοναδικότητας κάθε ατόμου, επικεντρώνοντας την ανάλυση σε ένα ή σε μερικά μόνο εξ αυτών των συστατικών. Είναι επομένως αναλύσεις εγκλωβισμένες σε αγώνες κινηματικούς και ενδοσυστημικούς που,παρά τα όποια μεγαλόπνοα γενικά πολιτικά προτάγματα, αυτοπεριορίζονται (και συχνά εκφυλίζονται π.χ. αιτηματικοί αγώνες κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων) αφού αδυνατούν να λάβουν υπόψη τους την ολότητα των υποκειμένων. Ιεραρχούν αυθαίρετα τα επιμέρους χαρακτηριστικά και υποπίπτουν στο τεράστιο σφάλμα της a priori απόδοσης στο υποκείμενο τους ιδιοτήτων, που είτε δεν υφίστανται είτε, στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται σε βαθιά ύπνωση. Γι’ αυτό και αναλώνονται σε αξιολογήσεις οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Οι ίδιες αναλύσεις δείχνουν να επιδιώκουν την αναγωγή της καταπίεσης και εκμετάλλευσης σε συγκολλητική ουσία μεταξύ των υποκειμένων που την υφίστανται. Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι η καταπίεση από μόνη της αποτελεί ικανή συνθήκη όχι μόνο για τη συλλογικοποίηση, αλλά και την ενεργοποίηση εξεγερσιακών αντανακλαστικών. Τέτοιες προσεγγίσεις έχουν διαψευστεί και θα συνεχίσουν να διαψεύδονται, όσο θα βασίζονται στο μύθο της συλλογικής (ταξικής ή άλλου είδους) συνείδησης.

Ακόμα και αν μπορούσαμε  να βάλουμε την εργατική ταυτότητα αυθαίρετα πάνω από όλα, είμαστε πολύ μακριά από το στόχο μας. Είναι παραδεκτό πως η εργατική ταυτότητα είναι μια ταυτότητα μισθωτού σκλάβου. Επομένως είναι σχιζοφρενικό να αρνείσαι ένα ρόλο ως εξουσιαστικό και παράλληλα να τον προκρίνεις ως σημείο συγκρότησης συνείδησης.Η οικονομική εκμετάλλευση και η ιδία θέση στην παραγωγή δε μπορεί να αποτελέσει δεσμό μεταξύ των υποκειμένων καθώς υπάρχουν εκατοντάδες άλλες παράμετροι που διαχωρίζουν τα υποκείμενα, δημιουργούν σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης μεταξύ τους ή τα ενοποιούν πιο στιβαρά πάνω σε άλλες βάσεις. Μάλλον ακόμα και αν λειτουργεί ως δεσμός είναι ανεπαρκέστατος.Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ελληνική εργατική τάξη είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εκτός ότι έχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές που δε μπορούμε να παραβλέπουμε για χάρη της ταξικής τους θέσης, φέρουν και αυτή όπως και το γηγενές εργατικό προλεταριάτο, δεκάδες ιδεολογήματα απολύτως εχθρικά με την αναρχική αντίληψη.

Επίσης η εργατική ταυτότητα, ακριβώς επειδή είναι εξουσιαστική ταυτότητα, εμπεριέχει μέσα της στοιχεία που δεν έχουν καμιά σχέση με την ελευθερία και που συνοπτικά ονομάζουμε ηθική της εργασίας. Ο σεβασμός στην ιεραρχία, η πειθαρχία, η ίδια η θέληση για εργασία, η αμιγώς υλιστική αντίληψη της ζωής ως αλληλουχία κάλυψης των σωματικών αναγκών κλπ. Επίσης η εργασία είναι μια διαδικασία άκρως αλλοτριωτική και τα παράγωγά της (οι εργάτες) είναι ακατάλληλα για την σφαιρική αντίληψη της Αναρχίας ειδικά όταν δεν αμφισβητούν την ίδια τους την κατάσταση.

Εδώ έγκειται το λάθος της ταξικής συνείδησης και περηφάνιας. Πρώτον η συνείδηση των εξεγερμένων ατόμων είναι αταξική, επομένως ακόμα και αν ενισχύει κανείς την ταξική συνείδηση τακτικά μέχρι την επανάσταση είναι αδύνατον να πείσεις το ίδιο άτομο στη συνέχεια να την αποβάλλει. Όσο για την περηφάνια, ίσως έχει να κάνει με το τι ορίζει κανείς ως περηφάνια. Πάντως για μια ελεύθερη συνείδηση το να είσαι υποζύγιο δεν συνοδεύεται με αισθήματα περηφάνιας.

Συνεχίζοντας το παραπάνω σκεπτικό, η ταξική εμμονή μπορεί να ειδωθεί ως ορθή μόνο αν οι υποστηρικτές της ονειρεύονται μεγα-κοινωνίες εργατών, δηλαδή μια αναρχίζουσα εκδοχή του μαρξιστικού εργατικού κράτους με την απουσία του τελευταίου. Δηλαδή μια ακόμα μαζική εξουσιαστική θέσμιση που επικεντρώνεται στην παραγωγή (έστω αυτοδιαχειριζόμενη) και βλέπει το άτομο ως οικονομική μονάδα. Σε αυτό το σημείο περιπλέκεται το ζήτημα καθώς μπαίνουν και οι παράμετροι του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος αλλά για να μη μπερδέψουμε την κουβέντα σταματάμε εδώ για τώρα. Μπορούμε να πούμε προς το παρών πως οι μαρξιστές τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται το παραπάνω παράδοξο γι’ αυτό και διατηρούν τον κρατικό μηχανισμό στη θεώρηση τους.

Μπορεί επίσης να παρατηρήσει κανείς την πλήρη μετατόπιση του αναρχικού λόγου περί εργασίας αφού απουσιάζει, σχεδόν συνολικά, το πρόταγμα της άρνησης εργασίας. Η άρνηση εργασίας παρουσιάζεται ως μια περιθωριακή λύση, ως καπρίτσιο ή ως συνώνυμη της παραβατικότητας. Η άρνηση της εργασίαςδεν έχει να κάνει απλά με το να αρνείται κάποιος να μπει στον κύκλο της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Το άτομο είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν είναι η εργατική του δύναμη το μόνο που έχει όπως διατείνονται οι μαρξιστές. Η άρνηση εργασίας είναι άρνηση όλου του οικονομικού συστήματος. Είναι άρνηση του ρόλου του καταναλωτή, άρνηση της χρηματοκεντρικής αντίληψης της ζωής, είναι επανοικιοποίηση του χρόνου και του χώρου, άρνηση των εμπορευματικών σχέσεων, άρνηση γενικά όλων των σχέσεων του κεφαλαίου οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στο  ζεύγος αφεντικό/εργάτης. Είναι συνοπτικά η άρνηση της αντίληψης που θέλει τον άνθρωπο πρώτα εργάτη-καταναλωτή και μετά όλα τα άλλα.

Τέλος, η αλλαγή του υποκειμένου από «εργατική τάξη» στο πιο γενικό «προλεταριάτο», δεν απαντάει στα παραπάνω αλλά προσθέτει και άλλες προβληματικές, καθώς συσπειρώνει και υποκείμενα που είναι αποκλεισμένα από την παραγωγή και την εργασία ή που επειδή ακριβώς η αλλοτρίωση και η κατατεμάχιση της προσωπικότητας είναι πολύ συνολικότερη από την στείρα οικονομική ανάλυση, παρ’ όλο που είναι κομμάτι του προλεταριάτου η απλή οικονομική ανάλυση δε μας λέει από μόνη της τίποτα για αυτά (πχ. λούμπεν).

Η Κοινωνία ενάντια στο Άτομο

 Εκείνοι που κατανοούν ότι η παλαιάς κοπής ταξική ανάλυση αδυνατεί να περιγράψει τη σύγχρονη πραγματικότητα, αντικαθιστούν το εργατικό/προλεταριακό υποκείμενο με το κοινωνικό σώμα.

Κατά τη γνώμη μας, αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή υπάρχει η ψυχολογική ανάγκη του επαναστατικού υποκειμένου ως εφαλτήριο. Δεύτερον, επειδή υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη του τι εστί κοινωνία.

Η Αναρχία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη θεώρηση, λαμβάνει υπόσταση όταν υπάρχουν υποκείμενα που φέρουν τις αντιλήψεις της και πράττουν ανάλογα. Αυτό είναι κάτι δεδομένο και δεν αμφισβητείται, αν δε θέλουμε να το ρίξουμε στον (ακραίο) ιδεαλισμό. Το πρόβλημα είναι ότι οι αναρχικοί διαχρονικά (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) προσδοκούσαν και απευθύνονταν σε μαζικά υποκείμενα. Αυτός ο «εθισμός», λοιπόν, φτάνει και στις μέρες μας, οδηγώντας στην αντικατάσταση ή εναλλαγή των επαναστατικών υποκειμένων με ακλόνητη πάντα σταθερά τη μάζα. Σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, που εντείνονται οι μαζικές αυταπάτες απελευθέρωσης, λόγω της προαναφερθείσας ντετερμινιστικής θεώρησης σύμφωνα με την οποία η οικονομική εξαθλίωση των περισσότερων ανθρώπων θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εξέγερση, οι περισσότεροι αναρχικοί σφιχταγκαλιάζουν τις μάζες ως τη μοναδική ελπίδα και ευκαιρία.

Να σημειώσουμε εδώ περιεκτικά πως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το ιδεολόγημα του ανθρωπισμού, από το οποίο δυστυχώς δε ξέφυγαν ούτε οι αναρχικοί ως γνήσια τέκνα του Διαφωτισμού. Μιλάμε για την φαντασιακή αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη συγκροτούν μια κοινότητα. (ανθρωπότητα) τα μέλη της οποίας έχουν λίγο πολύ βασικές ομοιότητες και ανάγκες και άρα πρέπει να συνεργαστούν. Αυτή η στρεβλή αντίληψη αποκόπτει τους ανθρώπους από φυσικό τους περιβάλλον αφού θεωρούν πως αποτελούν κάτι ξεχωριστό και ανώτερο και ανάγει την ανθρώπινη ζωή σε αυταξία. Είναι επίσης η πηγή μια μεγάλης σειράς αλυσίδων για το άτομο που περιέχονται στην ανθρωπιστική Ηθική, στα Δικαιώματα του ανθρώπου, στην αναγκαστική ή φυσική αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων και ένα σωρό άλλους καταναγκασμούς που βρίσκονται στον πολιτισμικό πυρήνα των κοινωνιών τον οποίο θα δούμε παρακάτω.

Η δεύτερη και σημαντικότερη προβληματική σχετίζεται με τον ορισμό της κοινωνίας. Η συχνότερη ερμηνεία θεωρεί την κοινωνία ως απλά ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος. Πρόκειται για μια αφαιρετική και επιφανειακή προσέγγιση που αφενός, τσουβαλιάζει όλες τις ανθρώπινες ομαδοποιήσεις διαχρονικά ως κοινωνίες και αφετέρου, αφήνει εκτός περιεχομένου όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη κοινωνιών όπως η εξουσία, η καταστροφή της φύσης, η αποατομίκευση και η μαζοποίηση των ανθρώπων, η δημιουργία νορμών συμπεριφοράς κ.α.

Η κοινωνία δεν είναι απλά η μάζα. Αν ήταν έτσι, θα ζούσαμε όπως τα κοπάδια των άλλων ζώων, όπου ούτε εκεί συχνά παρατηρούμε ανεξούσιες καταστάσεις. Για να υπάρξει κοινωνία, πρέπει τα μέλη της να δεθούν με διάφορους οικονομικούς, πνευματικούς, υλικούς, πολιτικούς δεσμούς, να σχηματίσουν, δηλαδή, πολιτισμό. Επομένως, δε γίνεται να αντιληφθούμε την κοινωνική μάζα ξεχωριστά. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως μια κοινωνική επανάσταση θα διαμορφώσει νέες πολιτισμικές συνθήκες και πως θα εγγυάται τον ατομικό αυτοκαθορισμό. Αυτή η αντίληψη είναι ανεδαφική. Οποιαδήποτε «νέα» κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει κοινούς κώδικες συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα, εάν θέλει να λειτουργήσει, επομένως, ο αυτοκαθορισμός πάει περίπατο καθώς ο πολιτισμός είναι συλλογικός και απρόσωπος. Ακόμα και σε εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η Τέχνη, όπου η ατομικότητα παίζει κεντρικότατο και πασιφανή ρόλο ως δημιουργός, τα παράγωγα (έργα τέχνης) χρεώνονται αυθαίρετα σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Επίσης, οι αλλαγές που προτείνονται από όλο το αντικαπιταλιστικό φάσμα είναι απλά εναλλακτικές ρυθμίσεις στο ζήτημα της παραγωγής και της οικονομίας εν γένει. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον μιλάμε για κοινωνία. Οποιαδήποτε αλλαγή πατάει στη μαζοποίηση των ατόμων και στη διατήρηση του πολιτισμικού εκτρώματος είναι μια ενδοσυστημική αλλαγή. Οποιαδήποτε κοινωνία είναι Εξουσία και οποιοσδήποτε συλλογικός πολιτισμός εντός κοινωνικού πλαισίου είναι αλυσίδα για το άτομο.

Να συμπληρώσουμε εδώ πως οι μαζικές κοινωνίες δεν υπήρχαν από καταβολής κόσμου ούτε είναι λογικά επακόλουθα της ανθρώπινης εξέλιξης, όπως υπονοεί η κυρίαρχη αντίληψη. Οι κοινωνίες πήραν τη θέση των κοινοτήτων με την εμφάνιση των εξουσιαστικών, συγκεντρωτικών και εκμεταλλευτικών λογικών τόσο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όσο και στη σχέση με τη φύση. Δεν υιοθετούμε εδώ τις θέσεις των πρωτογονιστών περί επιστροφής στις πρωτόγονες κοινότητες αλλά δε μπορούμε να μην αναφέρουμε την ιστορική ανακολουθία που παρατηρούμε. Αυτή η οπτική, εάν διερευνηθεί σε διαφορετικούς ιστορικούς χωροχρόνους, δείχνει ανάγλυφα πως η εξουσία και η εκμετάλλευση των πρώτων κοινωνιών διογκώθηκε και εξελίχτηκε ώσπου να φτάσουμε στις σημερινές τεχνοβιομηχανικές καπιταλιστικές κοινωνίες – τέρατα και τις μυρμηγκοφωλιές των πλέμπων που τις «επανδρώνουν».

Μια ατομικιστική, αναρχομηδενιστική οπτική

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αν το ζητούμενό μας είναι η αναζήτηση συγκολλητικών ουσιών στο συλλογικό επίπεδο ή αν, αντίθετα, είναι χρησιμότερο να λειτουργήσουμε, σε συλλογιστικό και πρακτικό επίπεδο, διαλυτικά. Αν θα συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε με διαλεκτική διάθεση σε στρεβλές ομαδοποιήσεις, προσδοκώντας να πείσουμε ότι η ταυτότητά τους είναι αυτή που εμείς περιγράφουμε και όχι αυτή που οι ίδιες αντιλαμβάνονται ως τέτοια (και αναμένοντας ίσως ότι θα βρούμε μέσα σε αυτές… «συμμάχους» και «συμπαραστάτες») ή αν θα αποδομήσουμε την κοινωνία και όλα τα επιμέρους υποσύνολά της «στα εξ ων συνετέθησαν». Φτάνουμε, λοιπόν, αναπόφευκτα στο γνωστό «τέλμα» που υποτίθεται ότι μας οδηγεί αυτή η ατομικιστική, αντικοινωνική ανάλυση. Ποιο είναι, λοιπόν, το σημερινό υποκείμενο αγώνα και ποιο το πλάνο για το αύριο, την Αναρχία.

Ξεκινώντας ανάποδα, εμείς θεωρούμεπως το δεύτερο ερώτημα είναι κενό νοήματος, από τη στιγμή που δε θεωρούμε την Αναρχία ένα μελλοντικό σχέδιο κοινωνικής συγκρότησης. Συγκεκριμένα, η Αναρχία είναι μια κατάσταση συνειδητότητας του σήμερα, η οποία σπρώχνει το άτομο να βιώσει την αναρχική κατάσταση επίσης στο σήμερα, διαρρηγνύοντας τις σχέσεις του με το υπάρχον και κηρύσσοντας τους τον πόλεμο. Κοντολογίς, η αναρχία σήμερα είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Εξεγερμένης ατομικότητας, η οποία έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της και του κόσμου της εξουσίας και της κοινωνίας του. Δεν είναι, λοιπόν, για εμάς ένας μελλοντικός παράδεισος που τάζεται στη μάζα και παρηγορεί τους επαναστάτες, δεν είναι μια ακόμα χριστιανική αίρεση που χρειάζεται παπάδες, καλόγερους και πιστούς. Είναι ένας πόλεμος σε όλα τα επίπεδα (υλικό, πνευματικό) με όλα τα μέσα. Είναι κάπως «περίεργο» να σχεδιάζει κάποιος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μια μελλοντική ουτοπία την οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα ζήσει για να δει, απαιτώντας μάλιστα να κάνουν όλοι το ίδιο, ενώ ταυτόχρονα δέχεται στο σήμερα να φυτοζωεί και κάθεται άπραγος όσο ο πολυεπίπεδος πόλεμος μαίνεται. Για εμάς το ζήτημα δεν είναι πως θα είναι ο κόσμος σε 5, 50, 100 χρόνια αλλά πως είναι τώρα και ποια είναι η θέση μας σε αυτόν ως σκεπτόμενα και δρώντα υποκείμενα. Ακόμα και αν σκεφτόμαστε το μέλλον, δεν το τοποθετούμε σε κουτάκια γιατί θεωρούμε την Αναρχία μια μέθοδο και όχι ένα πρόγραμμα.

Τώρα, σχετικά με το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, αρνούμαστε κατηγορηματικά τα de facto επαναστατικά υποκείμενα. Είμαστε, όμως, πεπεισμένοι πως χωρίς την ατομική εξέγερση, τίποτα δεν έχει σημασία. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να σπάσει τους δεσμούς με αυτόν τον κόσμο και να συγκροτήσει επαναστατική συνείδηση. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να μπει στο διεξαγόμενο πόλεμο. Αυτή του η επιθυμία μπορεί, προφανώς, να συναντήσει συμμάχους, συντρόφους με τους οποίους το άτομο δημιουργεί ομάδες συγγένειας, ώστε να πολεμήσουν μαζί. Δεν είναι, όμως, οι φαντασιακοί ταξικοί ή κοινωνικοί δεσμοί που ενώνουν τους εξεγερμένους αλλά η κοινή συνείδηση, οι κοινές επιθυμίες και η κοινή θέληση για άνευ όρων ελευθερία και αξιοπρέπεια.

 Αντικοινωνικά στοιχεία