Αγγλία: Άμεσες δράσεις σε Πόρτισχεντ και Μπρίστολ

\"1\"

27 Αυγούστου 2013 – Ανάληψη ευθύνης για μεγάλης κλίμακας εμπρησμό σε εγκαταστάσεις κατάρτισης μπάτσων στη χρήση πυροβόλων όπλων, καθώς και για επίθεση σε οχήματα υπηρεσιών ασφαλείας:

Το (υπό κατασκευή) Αστυνομικό Κέντρο Εκπαίδευσης για Πυροβόλα Όπλα στο Μπλακ Ροκ Κουάρρυ (‘Λατομείο Μαύρου Βράχου’), κοντά στην πόλη του Πόρτισχεντ, που βρίσκεται ακριβώς παρακάτω απ’ το περιφερειακό επιτελείο της Χωροφυλακής του Έιβον και του Σόμερσετ, βρέθηκε στο στόχαστρό μας τις νυχτερινές ώρες της 26ης Αυγούστου, και τ’ αφήσαμε με ψηλές φλόγες να γλείφουν τις εγκαταστάσεις του. Πρόκειται για μονάδα προορισμένη να εξυπηρετήσει δυνάμεις ασφαλείας σε όλη τη Νοτιοδυτική Αγγλία.

Μετά την αναρρίχησή μας εντός του λατομείου, χρησιμοποιήσαμε επιταχυντή για να κάψουμε τα κυριότερα ηλεκτρικά καλώδια σε πέντε κομβικά σημεία σ’ όλο το κατασκευαστικό συγκρότημα, και περιλούσαμε κι ανάψαμε μια παλέτα ηλεκτρικών εξαρτημάτων και συρμάτων. Περισσότερες από δώδεκα ώρες μετά, η φωτιά καίει ακόμα. Στα πρόσωπά μας ζωγραφίστηκαν χαμόγελα μόλις συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο ήτανε να μπουκάρουμε στη λέσχη οπλοφορίας τους και ν’ αφήσουμε μια δική μας υπογραφή που να λέει γαμιέστε ακριβώς μέσα στην κοιλιά του κτήνους – με μία περίεργη αλεπού ως μόνη αυτόπτη μάρτυρα της πράξης μας.

Την ίδια νύχτα άλλοι/-ες από μας την πέσανε σε δυο οχήματα εταιρειών σεκιούριτι κοντά στην περιοχή Σαιν Τζωρτζ του Μπρίστολ, διαβρώνοντας την μπογιά τους με ξεβαφτικό και σκίζοντας τα λάστιχά τους – το ένα ήταν της G4S και το άλλο της Amey. Η G4S παρέχει υπηρεσίες κράτησης και ασφαλείας στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε παγκόσμιο επίπεδο, και βγάζει κέρδη από πολλές πτυχές της κοινωνίας-φυλακής. Η Amey, σε κοινοπραξία με την GEO (υπό την επωνυμία GEOAmey) αναλαμβάνει μεταγωγές φυλακισμένων στην Αγγλία και στην Ουαλία, και τρέχει τις μεταφορές και τη φύλαξη κρατουμένων σε δικαστήρια στο Μπρίστολ και στο Βόρειο Σόμερσετ.

Σε κάθε πόλη γύρω μας το κλείδωμα εν είδει ομηρίας ολοένα και εντείνεται· υπάρχει μια γενικευμένη ατμόσφαιρα οξυμένου φόβου και αυξημένης απουσίας σθένους· υπάρχει όλο και περισσότερη επιτήρηση, κι οι φρουροί ασφαλείας εμφανίζονται με χειροπέδες σε όλο και περισσότερες πόρτες. Οι εντάσεις σε όλο τον κόσμο σιγοβράζουν καθώς οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους στο σύστημα. Ως απάντηση σ’ αυτή την ανασφάλεια, το κράτος στρατιωτικοποιεί την αστυνομία του με πυροβόλα όπλα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη τηλεχειρισμού, όπως και «μη θανατηφόρα» όπλα – τα οποία σκοτώνουν τακτικά. Την ίδια στιγμή εξομαλύνουν προληπτικά το κλίμα λανσάροντας το προφίλ του «μαλακού μπάτσου», όπως είναι οι αξιωματικοί υποστήριξης κοινοτήτων (PCSOs), οι μονάδες αξιωματικών-συνδέσμων (PLOs), και ούτω καθεξής, που ταιριάζουνε πιο πολύ στο δημοκρατικό ίματζ. Παίρνουνε μερική βοήθεια ακόμα κι από αριστερούς, σαν τον John Drury του εντύπου Aufheben, με τις ακαδημαϊκές συνεισφορές του πάνω στον έλεγχο πλήθους, ο οποίος είναι εξίσου τρομοκρατημένος απ’ το ανεξέλεγκτο όσο είναι κι οι άρχουσες τάξεις.* Το βρετανικό κράτος κατέχει ηγετική θέση παγκοσμίως στις αντεξεγερτικές τεχνικές. Η πραγματογνωμοσύνη τους είναι το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου βάναυσου αποικισμού – ας πούμε, στην Ινδία, στην Κένυα, και μέχρι τις μέρες μας στην Ιρλανδία.

Δυο χρόνια μετά τις μεγάλες ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο, θεωρούμε πως ανοίχτηκε μια σημαντική πόρτα για μια ριζοσπαστική και μαχητική άρνηση της καθημερινής μας ύπαρξης σε ευρεία κλίμακα. Για εκείνους/-ες από εμάς που βγήκαμε στους δρόμους ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα μες στα μπουντρούμια, μια υπενθύμιση ότι η εισβολή και ο έλεγχος δεν έχουν αποπερατωθεί. Ακόμα και τώρα που η απάθεια κι η απομόνωση φαίνεται να έχουν επικρατήσει πάλι, συνεχίζουμε τις επιθέσεις μας. Η αστυνομία και η βιομηχανία της ασφάλειας ειδικεύονται στο να μας κάνουν να αισθανόμαστε ανίσχυροι στις ίδιες μας τις ζωές, και η πραγμάτωση τέτοιων επιθέσεων βοηθάει αρκετά στο να ξεπερνάμε τούτο το αίσθημα.

Αυτός είναι επίσης ο τρόπος μας για να επισημάνουμε πως περάσανε δυο χρόνια από τότε που ο αναρχικός Μπάτζερ (‘Ασβός’) απ’ το Μπρίστολ διέφυγε της σύλληψης, μετά τις ταραχές. Μείνε λεύτερος, μη σταματάς ν’ αγωνίζεσαι!

Μια και το ’φερε ο λόγος, η νύχτα της δράσης μας συμπίπτει με την ανακοινωθείσα έναρξη της προγραμματισμένης θανάτωσης άγριων ασβών στη Νοτιοδυτική Αγγλία. Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να διευκολύνει τη μαζική θανάτωση και να σταματήσει την αντίσταση στο σχέδιο αυτό,  έσπευσε να γίνει το δεκανίκι των κλαδικών συμφερόντων στη βιομηχανία της αγροκαλλιέργειας, αλλά και να θωρακίσει τις τάξεις των γαιοκτημόνων. Ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι μία από τις πολλές ανταρσίες εναντίον αυτής της σφαγής. Γιατί οι κρατικές και εταιρικές δυνάμεις ασφαλείας αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα αυτού του κόσμου της εκμετάλλευσης και εξουσίας.

Τις καλύτερες ευχές μας στον αναρχικό Κώστα Σακκά, στην Ελλάδα, που βρίσκεται σε στάδιο αποκατάστασης μετά την απεργία πείνας με την οποία πέτυχε την προδικαστική του απελευθέρωση, ύστερα από 30 μήνες προφυλάκισης.

Ο αγώνας θα συνεχιστεί ωσότου όλα τα πλάσματα να ’ναι άγρια και λεύτερα.

– Πυρήνας Οργισμένων Αλεπούδων σε συνεργασία με ACAB

(καθεστωτικό βίντεο εδώ)

* σχετικές αναφορές στ’ αγγλικά: αβγδε

Πηγή

Κείμενο με αφορμή την απεργία πείνας του Κ.Σ

Κείμενο που στάλθηκε από τους συντρόφους στο blog:

Ρεφορμισμός του αναρχικού χώρου και έλλειψη αυτοκριτικής

Τώρα που τελείωσε η απεργία πείνας του Κ.Σ. έχει ξεκαθαρίσει και το τοπίο γύρω της. Επομένως, είναι γόνιμη η διαδικασία του απολογισμού για τα όσα έγιναν, όσον αφορά τη στάση του Κ.Σ., την ίδια την απεργία πείνας και την αλληλεγγύη που δέχτηκε. Το ερώτημα που προκύπτει είναι γιατί να γίνει απολογισμός σε μία απεργία πείνας και, δη, εφόσον είχε το επιθυμητό αποτέλεσμα; Η απάντηση είναι ότι η συγκεκριμένη απεργία πείνας έχει πολλά σημεία κριτικής για τον τρόπο που ο Κ.Σ. επέλεξε να πορευτεί, με εργαλείο αυτή, αλλά και για το κομμάτι εκείνο του χώρου –  που αν μη τι άλλο ήταν πολύ μεγάλο, το οποίο έδειξε αλληλεγγύη.

Πόσο παράταιρο φαντάζει από την αρχή μιας απεργίας πείνας αναρχικού(;) αιχμαλώτου, να τοποθετούνται μέσα στη βουλή αριστεροί βουλευτές της αντιπολίτευσης, υπέρ αυτού, θέτοντας υποερωτήματα σχετικά με την καταπάτηση των δικαιωμάτων των κρατουμένων και την <<παράνομη>> παράτασητης προφυλάκισής του;

Ή μήπως όχι;

 Κι αυτό ήταν μόνο η αρχή. Δε θα επαναληφθούν τα γνωστά. Όλοι γνωρίζουν πως κόμματα, οργανώσεις και επιτροπές τάχθηκαν υπέρ του Κ.Σ. Αυτοί, τη δουλειά τους την έκαναν μια χαρά. Ψήφους ήθελαν να τσιμπήσουν από τα ριζοσπαστικά κομμάτια.

Οι <<αναρχικοί>> όμως πώς το διαχειρίστηκαν όλο αυτό; Πρώτα απ\’ όλα ο ίδιος ο Κ.Σ. πώς τιμά την αναρχική του ταυτότητα όταν με την παθητική στάση που κράτησε απέναντι σε όλο αυτό το συμφερτό που εμφανίστηκε, δήθεν καλοπροαίρετα, να τον στηρίξει, αποποιήθηκε βασικές αρχές της αναρχικής αντίληψης;

Προφανώς δε μπορούμε να δεχτούμε τη ρηχή αντίληψη ότι καλώς και υπήρξε ένα γενικευμένο κύμα αλληλεγγύης πέρα από τα στενά όρια του αναρχικού χώρου, γιατί πολύ απλά αυτό διαρρηγνύει τα τείχη της αναρχίας και περνάει στην αντίπερα όχθη του ρεφορμισμού. Ως αναρχικός τάσσεσαι ενάντια σε κόμματα και εξουσία και δε γίνεσαι θύμα, με την ανοχή σου, ώστε να ικανοποιήσουν τα πολιτικάντικα συμφέροντά τους. Αυτό είναι ήττα. Όταν γίνεσαι το μήλο της έριδος ανάμεσα σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση και παίρνεις με το μέρος σου τη μία από τις δύο πλευρές, κάτι πάει στραβά. Ως αναρχικός σκοπός σου είναι να διατηρείς αυτούς ως εχθρούς σου και να πολεμάς να τους αφανίσεις, όχι να τους έχεις δίπλα σου σαν υποστηριχτές.

Δε χωράει καμία δικαιολογία για το αν το γνώριζε ο Κ.Σ., καθώς από τις πρώτες μέρες της απεργίας πείνας, πριν καν νοσηλευτεί, το πανηγύρι είχε ήδη στηθεί…

Όσα ο εχθρός γνωρίζει…

Φτάνοντας τώρα στην ίδια την απεργία πείνας ως μέσο πίεσης, μέσα από εμπειρίες που μας έχουν μεταφερθεί κατά καιρούς από συντρόφους, αυτή είναι το τελικό στάδιο της συνειδητοποίησης του ανθρώπου που τη χρησιμοποιεί, ότι ο αγώνας για την ελευθερία ξεπερνάει την ίδια τη ζωή. Δε χωράνε εκπτώσεις γιατί δε βάζεις μόνο τη δικιά σου ζωή σε κίνδυνο, αλλά αφήνεις μια παρακαταθήκη για αυτούς που, ενδεχομένως, θα επακολουθήσουν. Δε χρειάζεται περαιτέρω ανάλυση επί του ζητήματος των ορών, ή τουλάχιστον, δε θα έπρεπε. Είναι προφανές και κατανοητό. Όταν ο εχθρός γνωρίζει, ώστε και άθελά σου, ότι ο τρόπος που χρησιμοποιείς το μέσο, δεν είναι τελικά και τόσο <<πιεστικός>> είναι λάθος, γιατί ίσως καταδικάζεις και τις επερχόμενες που θα είναι πιο αυθεντικές…

Αριστερικοποίηση του αναρχικού χώρου και κοινωνικό προφίλ

Παρόλ\’αυτά, η στήριξη του χώρου ήταν τεράστια, χωρίς κανένα σημείο κριτικής, ώστε και μετά τη λήξη της απεργίας πείνας (για να είμαστε και μέσα στα πλαίσια του <<political correct>>).

Άραγε αυτό θα γινόταν σε όλες τις περιπτώσεις;

Το παζλ αυτών των αντιθέσεων ολοκληρώνεται με τη συσπείρωση του χώρου και την ενασχόλησή του, κυρίως, με πιο <<light>> υποθέσεις, οι οποίες μπορούν να έχουν κάποια κοινωνική απεύθυνση, καθώς επίσης και με την ανάδειξη του δίπολου <<αθώος>> – <<ένοχος>>, με τη ζυγαριά να γέρνει προς το πρώτο…

Διανύουμε μία περίοδο κατά την οποία ο αναρχικός χώρος απομονώνει όσους αναλαμβάνουν περήφανα την ευθύνη της πολιτικής τους δράσης και επικεντρώνεται σε κατηγορούμενους που διατηρούν το τεκμήριο της <<αθωότητας>> μαζί με ένα κοινωνικό προφίλ, ώστε να μπορεί να τους υπερασπιστεί ανοιχτά.

Ο διαχωρισμός είναι σαφής και καθόλου τυχαίος. Ο δρόμος που χαράζει ο καθένας αφήνει πίσω του ίχνη και με αυτό τον τρόπο δημιουργούνται εντυπώσεις. Οι εντυπώσεις αυτές προξενούν κάποιες αντιδράσεις, που όποιος προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του ότι είναι τυχαίες κρύβεται πίσω από το δάχτυλό του.

Η αυθεντικότητα και η συνεπής στάση συντρόφων σε αυτά που πρεσβεύουν χωρίς παρεκκλίσεις και παράλληλους δρόμους ως την κατάκτηση του στόχου πάντα θα αγκαλιάζονται. Γιατί, όταν έρχεται η δύσκολη ώρα πέφτουν οι μάσκες. Και αυτοί που φορούσαν προσωπείο αποκαλύπτονται…

\”Μπορεί να είμαστε λίγοι αλλά μένουμε λύκοι…\”

Πυρήνας  αναρχική ηθική