Συνέντευξη

Συνέντευξη της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση στο ισπανικό αναρχικό έντυπο Fiera

Η συνέντευξη που ακολουθεί δόθηκε από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση το Μάιο του 2013 και δημοσιεύτηκε τον Οκτώβριο, στο τεύχος 2 του αναρχικού εντύπου για την απελευθέρωση των Ζώων “Fiera”, το οποίο εκδίδεται από συντρόφους στην Ισπανία.

Μέσα σε ποιο πλαίσιο δημιουργήθηκε η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση; Ποιοι είναι οι στόχοι σας και ποιες οι δυσκολίες που συναντάτε;

Η Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση δημιουργήθηκε το 2010, μετά από ατομική πρωτοβουλία. Η συνέλευσή μας είναι μία αναρχική συλλογικότητα με στόχο τη διάχυση του λόγου σχετικά με την ολική απελευθέρωση. Θεωρούμε σημαντικό να διευκρινίσουμε ότι με τον όρο ολική απελευθέρωση δεν περιοριζόμαστε μόνο στην καταστροφή οποιασδήποτε εξουσίας περιορίζει την ελευθερία του ανθρώπου. Δεν αναγνωρίζουμε καμία ανωτερότητα στο ανθρώπινο είδος έναντι των υπόλοιπων ζώων κι έτσι, ο αγώνας για την αυτοδιάθεση των ζώων αποτελεί αναπόσπαστο κομμάτι της πολιτικής μας ταυτότητας, όπως και ο αγώνας κατά της εκμετάλλευσης της φύσης. Θεωρούμε εχθρό μας όχι μόνο τον πυρήνα του κρατικού μηχανισμού, αλλά και ολόκληρο το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα, που αντιμετωπίζει τον άνθρωπο, τα ζώα και τη φύση ως παραγωγικούς πόρους.

Οι δυσκολίες που συναντάμε μπορούν να συνοψιστούν ως εξής: Η κρατική καταστολή, γενικευμένη αλλά και στοχευμένη. Η βαθιά ριζωμένη νοοτροπία της κρεατοφαγίας στην κουλτούρα της ελληνικής κοινωνίας και στη θρησκευτική παράδοση. Η αδιαφορία και απάθεια, που επιδεικνύει το μεγαλύτερο κομμάτι των αναρχικών στην Ελλάδα για ζητήματα που αφορούν τα ζώα. Επιπλέον, το τελευταίο διάστημα και με αφορμή την οικονομική κρίση, γίνεται συστηματική προσπάθεια να ενισχυθεί ο «πρωτογενής» τομέας παραγωγής και το ίδιο το κράτος στηρίζει με κάθε τρόπο επιχειρήσεις, που κερδίζουν από την εκμετάλλευση των ζώων και της φύσης, όπως η βιομηχανία γούνας, κρέατος, γάλακτος, ορυχεία κλπ.

Με ποια θέματα ασχολείστε; Υπάρχει κάτι πιο συγκεκριμένο που “τρέχετε” αυτήν την περίοδο;

Δραστηριοποιούμαστε σε όλο το φάσμα του αγώνα κατά της εκμετάλλευσης ανθρώπων, ζώων και φύσης. Στο παρελθόν έχουμε καλέσει σε διαμαρτυρίες κατά της βιομηχανίας γούνας, των πειραμάτων σε ζώα, των pet-shops κλπ.

Αυτήν την περίοδο, ξεκινάμε μια πιο οργανωμένη προσπάθεια επικοινωνίας με πολιτικούς κρατούμενους των ALF και ELF ανά τον κόσμο.

Στην Ισπανία, φτάνουν κατά καιρούς κάποια νέα σχετικά με τον αγώνα για την απελευθέρωση των Ζώων στην Ελλάδα. Θυμόσαστε ενέργειες όπως η απελευθέρωση χιλιάδων μινκ ή η απελευθέρωση ποντικιών από πανεπιστήμια, όπου γίνονται πειράματα σε ζώα. Η αίσθηση που έχουμε εδώ είναι ότι η ενίσχυση του αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων συνδέεται με το αναρχικό/αντιεξουσιαστικό κίνημα, αλλά, πώς ακριβώς χαράσσεται αυτή η διαδρομή;

Στην Ελλάδα, οποιαδήποτε ανάλυση σχετικά με την ολική απελευθέρωση γίνεται από άτομα/συλλογικότητες/πρωτοβουλίες του αναρχικού “χώρου”. Εκτός αναρχικού “χώρου”, δεν υπάρχει καμία πιο οργανωμένη προσπάθεια, παρά μόνο μεμονωμένες κινήσεις, που βλέπουν το ζήτημα αποσπασματικά και, κυρίως, λειτουργούν στην κατεύθυνση της συνεργασίας με το κράτος.

Με ποιον τρόπο εντάσσεται ο αντισπισιστικός αγώνας και ο αγώνας για την απελευθέρωση των ζώων στους αντιεξουσιαστικούς αγώνες; Ενσωματώνεται ομαλά ή έχει γίνει αντικείμενο κριτικής από αναρχικούς/αντιεξουσιαστές;

Αρχικά, να σημειώσουμε ότι σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πολλές άλλες χώρες, ο βιγκανισμός μεταξύ των α/α στην Ελλάδα δεν είναι αυτονόητος ούτε διαδεδομένος. Αντίθετα, είναι αποκομμένος και πολύ συχνά κατακριτέος. Είναι ενδεικτικό ότι σε αναρχικές καταλήψεις και στέκια ακολουθούνται συχνά θρησκευτικά έθιμα και παραδόσεις, που αφορούν την κατανάλωση κρέατος, όπως το σούβλισμα του αρνιού το Πάσχα ή το BBQ την Τσικνοπέμπτη.

Επίσης, οι συλλογικές κουζίνες περιλαμβάνουν σχεδόν όλες κρέας. Οι αναρχικοί εδώ θεωρούν φυσιολογικό να καταναλώνουν κρέας. Το ζήτημα της απελευθέρωσης των ζώων θεωρείται αστείο, γίνεται αντικείμενο χλευασμού ή στην καλύτερη των περιπτώσεων θεωρείται δευτερεύον κι ότι “θα λυθεί μετά την επανάσταση” (βέβαια, μερικές φορές η ίδια αρνητικότητα και αντιμετώπιση υπάρχει και σε συναφή ζητήματα όπως του αντισεξισμού). Έτσι, δεν αποτελεί έκπληξη ότι η ανταπόκριση σε καλέσματά μας είναι πολύ μικρή, όπως π.χ. σε πορείες κατά της γούνας.

Στην Ευρώπη και διεθνώς, γίνονται πολλές καμπάνιες (SHAC, KLM-Air France) και projects όπως το International Animal Rights Gathering (είναι διεθνές, αλλά γίνεται πάντα στην Ευρώπη). Τα γνωρίζετε; Και αν ναι, ποια είναι η γνώμη σας για αυτές τις στρατηγικές;

Οποιεσδήποτε ενέργειες, τόσο οι “aboveground” όσο και οι άμεσες δράσεις είναι θετικές. Ωστόσο, ο αγώνας μας είναι αγώνας για καταστροφή κάθε μορφής εξουσίας και δεν μπορεί να περιοριστεί ή να ενταχθεί μέσα σε μορφές κινητοποιήσεων, που διεκδικούν μεταρρυθμίσεις από το κράτος.

Όσο για το IARG, θεωρούμε χρήσιμη την επικοινωνία, την ανταλλαγή απόψεων και τη γνωριμία με άτομα με παρόμοια προτάγματα.

Κάποιες αναφορές, που μεταφράστηκαν στα ισπανικά, αφορούσαν διαμαρτυρίες που έγιναν στην Αθήνα και κατέληξαν σε σύγκρουση με την αστυνομία, με μεγάλη μαχητικότητα από την πλευρά σας. Αυτό δεν είναι κάτι συνηθισμένο σε αυτού του είδους τις διαμαρτυρίες και, κάποιες φορές, η στάση αυτή δέχεται κριτική από ανθρώπους, που βρίσκονται κοντά στον χώρο των δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης των ζώων. Πιστεύετε ότι αυτή η βιαιότητα της αστυνομίας έχει στόχο να φιμώσει έναν αγώνα που ενισχύεται; Ή είναι απλά μία συνέπεια της συγκυρίας, με δεδομένο ότι στην Ελλάδα η καταστολή ενισχύεται αυτή την περίοδο γενικά, αλλά και ειδικά απέναντι στους αναρχικούς;

Ισχύουν και τα δύο. Ασφαλώς και εντάσσεται στο πλαίσιο μιας γενικευμένης και κλιμακούμενης καταστολής, σε μια προσπάθεια φίμωσης κάθε μορφής αντίδρασης (εκκενώσεις καταλήψεων, καταστολή μέσων αντιπληροφόρησης, ΕΚΑΜ στις φυλακές, απεργία πείνας κρατουμένων κλπ). Ωστόσο, περιστατικά ανάλογης επιθετικότητας έχουν επιδείξει οι μπάτσοι και στο παρελθόν, πάλι σε διαμαρτυρίες κατά της γούνας, παρόλο που τότε οι συνθήκες κρίσης δεν ήταν το ίδιο εμφανείς και έντονες.

Είναι εφικτό να παραμείνει κανείς βίγκαν στις ελληνικές φυλακές;

Γενικώς δεν παρέχεται βίγκαν διατροφή μες στις ελληνικές φυλακές. Κρατούμενοι/-ες έχουν αυτήν τη δυνατότητα μονάχα εφόσον έχουν δικούς τους ανθρώπους εκτός των τειχών που τους παρέχουν στήριξη σ’ αυτό το θέμα, μέσω αποστολής βίγκαν τροφίμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τη συνεχιζόμενη προσπάθεια να ενσωματωθεί ο όρος “δικαιώματα των ζώων” στον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων;

Αρχικά, οφείλουμε να ξεκαθαρίσουμε ότι τον αγώνα για απελευθέρωση των ζώων τον αντιλαμβανόμαστε ως αναπόσπαστο κομμάτι του ευρύτερου αναρχικού αγώνα. Με αυτό το δεδομένο, απορρίπτουμε όχι μόνο το περιεχόμενο και τη χρήση του, αλλά και την ίδια την έννοια του δικαιώματος συνολικά. Είναι ξεκάθαρο ότι νομικό “δικαίωμα” δεν μπορεί να υπάρξει χωρίς κράτος. Προϋποθέτει ότι υπάρχει ένας μηχανισμός, που δημιουργεί δικαιώματα -ο οποίος ήταν πάντα κομμάτι του σκληρού πυρήνα του κράτους- και εξουσιαζόμενοι, στους οποίους αποδίδονται αυτά τα δικαιώματα. Και βέβαια, ένα δικαίωμα συνοδεύεται όχι μόνο από υποχρεώσεις, αλλά και από μηχανισμούς “προστασίας” του: μπάτσους, εισαγγελείς, ολόκληρο το δικαστικό σύστημα. Η αποδοχή του δικαιώματος σημαίνει αναγνώριση μιας εξουσίας, που βάζει όρια στις ζωές μας. Ο αγώνας μας είναι αγώνας για ελευθερία και όχι για επιμέρους κομμάτια της.

Ειδικά στην περίπτωση των μη ανθρώπινων ζώων, είναι προφανές ότι η διεκδίκηση δικαιωμάτων εμπεριέχει έντονα στοιχεία ανθρωποκεντρισμού. Μεταξύ άλλων, επικυρώνει ένα είδος ανωτερότητας του ανθρώπινου είδους έναντι των υπολοίπων. Βέβαια, με δεδομένη την έκταση της βίας και εκμετάλλευσης, που υφίστανται τα ζώα, κάποιες επιμέρους “νίκες” έχουν μια αξία, αλλά είναι πάντα αποσπασματικές. Επιπλέον, περιορίζονται στα όρια των εθνικών συνόρων. Όμως, ο αγώνας που περιορίζεται στη διεκδίκηση δικαιωμάτων, ο αγώνας που δεν απορρίπτει τον ανθρωποκεντρισμό, ο αγώνας που δεν στοχοποιεί την ίδια την ύπαρξη των δομών, που εξουσιάζουν ανθρώπινα και μη ανθρώπινα όντα, υποκρύπτει έναν σοβαρό κίνδυνο: δεν προτάσσει την καταστροφή του υπάρχοντος, αλλά των εξωραϊσμό μιας κατάστασης, που η φύση, ο άνθρωπος και τα μη ανθρώπινα ζώα αντιμετωπίζονται ως αναλώσιμη βιομηχανική πρώτη ύλη και ως εμπόρευμα. Η διεκδίκηση δικαιωμάτων δεν είναι αγώνας, αλλά διαπραγμάτευση και συνθηκολόγηση σε έναν αγώνα, που έχει ήδη χαθεί.

Κλείνοντας τη συνέντευξη, το κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων όλο και πιο συχνά λαμβάνει έναν χαρακτήρα ακτιβιστικό και επαγγελματικό. Σωματεία και ιεραρχικά δομημένοι οργανισμοί λειτουργούν βασισμένα σε μοντέλα, όπως εκείνα των Μη Κυβερνητικών Οργανισμών, αγνοώντας την αυτοοργάνωση, τη μαχητικότητα, τις οριζόντιες δομές. Αυτό συμβαίνει στην Ελλάδα. Πιστεύετε ότι μπορούμε να δείξουμε εμπιστοσύνη και να βασιστούμε σε αυτούς;

Ως αναρχικοί-ές, που αγωνιζόμαστε για την ολική απελευθέρωση, απορρίπτουμε οποιονδήποτε ιεραρχικά δομημένο αγώνα. Στην Ελλάδα, υπάρχουν πράγματι παρόμοιες περιπτώσεις και στην συντριπτική τους πλειονότητα βρίσκονται σε πλήρη συνεργασία με το κράτος. Είμαστε ξεκάθαρα αρνητικοί σε κάθε είδους συνεργασία.

Πηγή

[Απρίλης 2013] Μικρή συνέντευξη του Contra Info με τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Κατεβάστε το PDF, εδώ.

Συνέντευξη του αναρχικού περιοδικού «Aversión» με τα φυλακισμένα συντρόφια του μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine

Ακολουθεί μετάφραση μιας συνέντευξης που πήρε μέσω αλληλογραφίας η συντακτική ομάδα του αναρχικού περιοδικού «Aversión» στην Ισπανία από τα συντρόφια Στέφανο Φόσκο και Ελίζα Ντι Μπερνάρντο, διαχειριστές του αναρχικού μπλογκ αντιπληροφόρησης Culmine, που είναι προφυλακισμένοι απ’ τον Ιούνη του 2012 στην Ιταλία, στο πλαίσιο της αποκαλούμενης επιχείρησης Ευτολμία (Ardire).

AVERSIÓN: Τα τελευταία χρόνια, λόγω ζητημάτων τα οποία έχουν να κάνουν περισσότερο με την κατεύθυνση που παίρνει το σύστημα και που δεν είναι της παρούσης να αναλυθούν, έχει γίνει ξεκάθαρο ότι ο τρόπος με τον οποίο συσχετιζόμαστε έχει επηρεαστεί. Μπλογκ και σελίδες έχουν κάνει την εμφάνισή τους, αντικαθιστώντας το έργο που μέχρι στιγμής κάλυπταν οι έντυπες εκδόσεις μας. Πώς βλέπετε να επηρεάζει κάτι τέτοιο τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε;

CULMINE: Είμαστε απόλυτα πεπεισμένοι ότι βιώνουμε μια νέα περίοδο εντός του αναρχισμού. Τα μπλογκ και οι ιστοσελίδες επιτρέπουν τη διάχυση επικοινωνηθέντων, κειμένων και θεωρήσεων με τρόπο ταχύτατο σε όλο τον πλανήτη, καθιστώντας δυνατή την ανταλλαγή ιδεών και προτάσεων ανάμεσα σε συντρόφια που πιθανότατα δε θα είχαν ποτέ τη δυνατότητα να συναντηθούν από κοντά. Πρόκειται για πραγματική επανάσταση στις σχέσεις μεταξύ αναρχικών. Έχουμε πλήρη συνείδηση των μεγάλων περιορισμών που ανακύπτουν απ’ αυτόν το νέο τρόπο συσχέτισης, είτε λόγω της ίδιας της φύσης του εργαλείου, που δεν είναι ουδέτερη, αλλά τη διαχειρίζεται και την ελέγχει ο εχθρός, είτε λόγω του υψηλού κινδύνου που εγκυμονεί, όπως συνέβη και στην περίπτωση του μπλογκ Culmine, το οποίο βέβαια δεν επέλεξε το δρόμο της ανωνυμίας.

Το αναρχικό μπλογκ Culmine φυλακίστηκε στις 13 Ιούνη 2012 λόγω του έργου αντιπληροφόρησης που παρήγε. Το έργο σχετικά με τους αγώνες και τον τρόπο με τον οποίο τους αντιλαμβανόμαστε είναι εξαιρετικά πολύπλοκο. Πρέπει να ξεκινήσουμε από το γεγονός ότι σήμερα, στο 2013, όλα τα κινήματα χρησιμοποιούν το διαδίκτυο: πολιτικά, οικολογικά, πολιτιστικά, αλλά μέχρι και αντιτεχνολογικά (θ’ άξιζε να εμβαθύνουμε σε αυτό το παράδοξο, αλλά δεν είναι της ώρας). Ακόμα και εντός των διαφόρων εκδοχών του αναρχισμού, σχεδόν όλες οι ομάδες, ανεξαιρέτως τάσης, δικτυώνονται μέσω του ίντερνετ, αν και το τελευταίο διάστημα παίζουν πολύ τα κοινωνικά δίκτυα όπως το Twitter και το Facebook, με δυσμενείς συνέπειες. Σε κάθε περίπτωση, πάντως, ποτέ δεν ήμασταν της γνώμης ότι τα μπλογκ αντιπληροφόρησης θα ’πρεπε να αντικαταστήσουν τις έντυπες εκδόσεις.

Α: Φαίνεται ότι στους καιρούς μας, το διαδίκτυο εγκολπώνει πολλές από τις πτυχές της ζωής μας και επηρεάζει δραστικά τις ανθρώπινες σχέσεις, συντείνοντας σε μεγάλο βαθμό στην απομόνωση, στην εξατομίκευση και στην αποξένωση. Δε θεωρείτε ότι λείπουν οι κριτικές τοποθετήσεις απ’ τον αναρχικό χώρο απέναντι σε αυτό το εργαλείο;

C: Ναι, είναι αλήθεια ότι το διαδίκτυο επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό την ύπαρξή μας, αλλά όλοι κι όλες μας, συμπεριλαμβανομένων των αναρχικών, χρησιμοποιούμε αυτό το εργαλείο στην καθημερινότητά μας, απ’ το να κλείσουμε εισιτήρια για ένα ταξίδι μέχρι να κατεβάσουμε και να διαβάσουμε ένα περιοδικό. Δεν υπάρχουν τοποθετήσεις δριμείας και ισχυρής κριτικής απέναντι σε αυτό το τεχνολογικό εργαλείο, και δε θεωρούμε πως επαρκούν μερικές αναλύσεις κριτικής και απόρριψης του ίντερνετ από πλευράς κάποιων λίγων, που με μια στάση ελιτισμού και σνομπισμού «κάτι έχουνε ψυλλιαστεί» για το θέμα. Συμμεριζόμαστε το επείγον του προβλήματος, ότι δηλαδή συντρέχει κίνδυνος να απομονωθούμε ακόμη περισσότερο, μέχρι του σημείου οποιαδήποτε πτυχή της ζωής να καταλήγει να ’ναι εικονική, έως κι η ανθρώπινη σύγκρουση, αλλά την ίδια στιγμή δεν παύουμε να φανταζόμαστε τις δυνατότητες που ενυπάρχουν στη διάχυση των εικονοκλαστικών ιδεών και πρακτικών μας σε οποιαδήποτε γωνιά του πλανήτη. Πιότερο απ’ οτιδήποτε άλλο λείπει ένας αναστοχασμός που οφείλουμε να κάνουμε σχετικά με το πώς θα καθορίσουμε εξ ολοκλήρου την ύπαρξή μας εκτός εικονικής πραγματικότητας. Εν τέλει αυτό αφορά το αντιπολιτισμικό δίλημμα, που ακόμα είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το μοντέλο της κοινωνίας μας. Το Culmine έδειξε ενδιαφέρον ως προς τη θεματική αυτήν περισσότερες από μία φορές, αλλά έχουμε αναβάλει για απροσδιόριστο χρονικό διάστημα τη σύνταξη ενός κειμένου αναφορικά με το ζήτημα, δεδομένου ότι είναι εξαιρετικά δύσκολο στην παρούσα συνθήκη να μπορέσουμε να το γράψουμε σύντομα κι από κοινού. Μα αυτό δε σημαίνει ότι αποκλείεται να συντάξουμε κάτι εν ευθέτω χρόνω.

A: Συγκεκριμένα το Culmine συνιστά, εξ όσων γνωρίζουμε, την πρώτη περίπτωση καταστολής και εγκλεισμού εις βάρος μιας σελίδας αντιπληροφόρησης. Πού πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό; Γιατί το Culmine και όχι άλλες σελίδες;

C: Καταρχήν, η καταστολή ενάντια στο Culmine εμπίπτει στην ιταλική αντιτρομοκρατική νομοθεσία, που αποτελεί συνέχεια των ειδικών νόμων που τέθηκαν σε εφαρμογή κατά τα επονομαζόμενα «χρόνια του μολυβιού». Να διευκρινίσουμε ότι δεν κατηγορούμαστε μονάχα για παραβίαση των νόμων περί πληροφόρησης ή για εξύμνηση (τρομοκρατικών πράξεων), αλλά και για σχεδιασμό, χρηματοδότηση και υλική εκτέλεση βομβιστικών ενεργειών.

Γιατί το Culmine και όχι τα λοιπά μπλογκ; Γιατί, κατά την άποψή μας, αυτό που χαρακτήριζε το Culmine κατά τη διάρκεια της ύπαρξής του ήτανε το γεγονός ότι δε λογόκρινε αναλήψεις ευθύνης άμεσων δράσεων απ’ όλο τον κόσμο, ενόσω έδινε επίσης φωνή σε πολλούς φυλακισμένους αναρχικούς. Δεν είμαστε οι μόνοι που κάναμε κάτι τέτοιο, κι είδαμε να γεννιούνται πολλά άλλα μπλογκ ή σελίδες με τα οποία μοιραζόμαστε προβληματισμούς και εμπειρίες. Η φυλάκιση του Culmine είναι ένα δυσοίωνο σινιάλο που στέλνει η καταστολή, μιας και πρόκειται για σκηνικό που μπορεί να επαναληφθεί εναντίον άλλων παρόμοιων εγχειρημάτων σε επίπεδο αντιπληροφόρησης. Είναι χαρακτηριστικό, για παράδειγμα, ότι η άμεση διακίνηση από μεριάς μας ενός επικοινωνηθέντος σχετικά με την ανακίνηση ερευνών τον Μάρτη του 2012 (όπου προοικονομούνταν η όξυνση της καταστολής), με το οποίο προειδοποιούσαμε τα λοιπά μπλογκ για τη διαφαινόμενη κατάσταση και την παραβίαση του ίδιου του Culmine, αποτελεί για την εισαγγελία απόδειξη της αμετανόητης στάσης μας.

A: Ένα λανθάνον ερώτημα πάνω στο ζήτημα είναι αυτό των χρόνων. Το ίντερνετ σε υποχρεώνει σε μια συνεχή ενημέρωση όπου όλα λαμβάνουν χώρα με ταχύτητα που ξεπερνά τις ανθρώπινες ικανότητες. Τι νόημα έχει να γνωρίζει κανείς σε πραγματικό χρόνο ό,τι συμβαίνει σήμερα ανά την υφήλιο; Η ικανότητά μας να παρεμβαίνουμε στην πλέον κοντινή μας πραγματικότητα είναι από μόνη της εξαιρετικά περιορισμένη. Μέχρι ποιου σημείου δεν προκαλεί αυτή η συνθήκη τα ίδια άγχη που προξενεί, για παράδειγμα, η ημερομηνία λήξης των τεχνολογικών εφευρημάτων ή των μοδών, που από τη μια στιγμή στην άλλη χάνουν την αξία και το νόημά τους;

C: Το πρόβλημα των διαρκών ενημερώσεων είναι υπαρκτό, και ένα μπλογκ το οποίο δεν ενημερώνεται τακτικά παύει να έχει επισκεψιμότητα. Είναι σημαντικό οι διαχειριστές ενός μπλογκ να έχουν την ευφυΐα μιας προσεκτικής επιλογής του υλικού που τους αποστέλλεται, λίγο πολύ δίνοντας χώρο και βαρύτητα σε καθορισμένα ποσταρίσματα. Σίγουρα, θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε (συν του να εξακολουθούμε, βέβαια, ν’ αγωνιζόμαστε και να παράγουμε αντιπληροφόρηση) χωρίς να γνωρίζουμε σε πρώτο χρόνο τι συμβαίνει στην άλλη άκρη του πλανήτη. Πάντοτε όμως η ιδέα είναι η ανταλλαγή ειδήσεων και εμπειριών να μπορεί ν’ αποτελεί ένα ερέθισμα για τις άλλες πραγματικότητες, όπως συμβαίνει τα τελευταία χρόνια. Ωστόσο υπάρχει ένα όριο που δεν είναι δυνατόν να ξεπεραστεί, ειδάλλως ο αγώνας καθίσταται εικονικός όπως και οι ανθρώπινες σχέσεις στην ολότητά τους. Μιλώντας υπ’ αυτό το πρίσμα, πιστεύουμε ότι οι κινητοποιήσεις μέσω του Twitter, λόγω της εξαιρετικής ταχύτητας και ανιχνευσιμότητάς του μέσου αυτού, δεν επιτρέπουν κανενός είδους αναστοχασμού, ακόμα κι αν έφτασε να χρησιμοποιείται όλο και περισσότερο κατά τη διάρκεια διαδηλώσεων, ξεπερνώντας μέχρι και τα SMS (μηνύματα μέσω κινητών τηλεφώνων).

A: Γίνεται πρόδηλη η ανάδυση μιας νέας έννοιας, αυτής του αναρχισμού της πράξης, που έχει σε μεγάλο βαθμό επηρεαστεί από το ίντερνετ. Υπάρχουν ομιλίες και φόρμες «του πράττειν» που, αν και δεν μπορούν όλες τους να θεωρηθούν επιβλαβείς, παράγουν ωστόσο δυναμικές οι οποίες σε μερικές περιπτώσεις φαντάζουν σαν κακοχωνεμένο κοπιάρισμα κι άλλες φορές μοιάζουν με απλό διαδικτυακό παιχνίδι.

C: Τα τελευταία χρόνια έκανε την εμφάνισή του αυτός ο νέος τρόπος κατανόησης και βιώματος του αναρχισμού. Πρόκειται για ένα φαινόμενο τόσο φρέσκο, που δεν είναι δυνατόν να το καδράρουμε, ενώ οι ορισμοί, σε αυτήν τη φάση, ενδέχεται να είναι παραπλανητικοί. Σε κάθε περίπτωση, ένας από τους πλέον επαναλαμβανόμενους ορισμούς είναι αυτός του αναρχισμού της πράξης.

Όπως το βλέπουμε εμείς το πράγμα, δεν μπορούμε να πούμε πως το διαδίκτυο επηρέασε αυτήν τη νέα έννοια, αλλά ότι βοήθησε στη γρήγορη διάδοσή της, στις διάφορες εκδοχές της και με τους κοινούς παρονομαστές της. H έννοια αυτή καθαυτή δεν είναι καινοφανής. Στο παρελθόν υπήρξαν περίοδοι κατά τις οποίες ο αναρχισμός της δράσης ακούστηκε για τα καλά με επιθέσεις, εκτελέσεις, σαμποτάζ, μέχρι και με απαγωγές προσώπων.

Το καινούργιο, σε σχέση με το παρελθόν, έγκειται στη διάχυση προκηρύξεων ανάληψης ευθύνης για άμεσες δράσεις σε πραγματικό χρόνο ανά τον κόσμο, καθώς και στο πιθανό ενδιαφέρον εκ μέρους άλλων ατομικοτήτων και ομάδων να κατευθύνουν τις ενέργειές τους προς τον ίδιο στόχο. Και σε αυτή την περίπτωση, όμως, έχουμε προηγούμενα βιωμένα φαινόμενα.

Το πλέον τρανταχτό παράδειγμα, αν και υπάρχουν πολλά ακόμη, είναι εκείνο της καμπάνιας διεθνούς αλληλεγγύης για τους Σάκκο και Βαντσέττι. Σε διάφορα μέρη του κόσμου οι αναρχικές ατομικότητες και ομάδες βρίσκονταν σε αναμονή των νέων απ’ το διάδρομο θανάτου της βορειοαμερικάνικης φυλακής. Τότε το όργανο επικοινωνίας ήταν ο τηλέγραφος, σήμερα είναι το ίντερνετ.

Σίγουρα, τα προβλήματα που προκύπτουν από αυτήν τη νέα προσέγγιση και που πρέπει να επιλυθούν είναι πολλά. Είναι αλήθεια ότι συχνά οι αναλύσεις χαρακτηρίζονται από μια επιφανειακότητα, ενώ επίσης εμφανίζονται από το πουθενά χαρακτήρες άσχετοι προς οποιαδήποτε αναρχική διαδρομή (οι οποίοι και πρέπει ν’ αντιμετωπίζονται με τη δέουσα καχυποψία).

Επιπλέον, δεν πρέπει να υποβιβάζουμε και τα γλωσσικά προβλήματα, είτε πρόκειται για κακομεταφράσματα που γίνανε στο πόδι (συχνά με αυτόματα μεταφραστήρια, που εμείς θεωρούμε ότι θα έπρεπε να χρησιμοποιούνται μόνο σε περιπτώσεις άκρως αναγκαίες), είτε πρόκειται για έννοιες που δεν έχουν αφομοιωθεί σωστά. Γίνεται, για παράδειγμα, πολύς λόγος εντός των κύκλων του αναρχισμού της πράξης για το αντάρτικο πόλης και τον ένοπλο αγώνα. Επί της παρούσης δε διαθέτουμε τ’ απαραίτητα εργαλεία για να αναλύσουμε τι συμβαίνει, φέρ’ ειπείν, στην Ελλάδα, ενώ φυσικά ούτε στην Ιταλία αλλά ούτε και σε πολλές ακόμη χώρες υπάρχουν οι συνθήκες που θα μας επέτρεπαν να μιλήσουμε για αντάρτικο πόλης και ένοπλο αγώνα.

Μεγάλη σύγχυση επικρατεί επίσης σε σχέση με την έννοια του μηδενισμού (τόσο μεγάλη, ώστε μερικοί ψευτομηδενιστές έφτασαν στο σημείο να αρνούνται οποιαδήποτε ηθική, ανοίγοντας τις πόρτες στην ίδια την αθλιότητα), ενώ αντίστοιχες παρανοήσεις ανακύπτουν σχετικά με την έννοια του αναρχικού αντιδικονομισμού! Αυτές οι παρερμηνείες μπορούν πράγματι να καταλήξουν σ’ ένα αντιπαθητικό «διαδικτυακό παιχνίδι», πράγμα που το Culmine δεν τροφοδότησε ποτέ του.

A: Εμείς μεγαλώσαμε εντός της αναρχίας μέσω συζητήσεων, γραμμάτων έγκλειστων συντρόφων, διαβάζοντας μπροσούρες, ταξιδεύοντας, επισκεπτόμενοι βιβλιοθήκες, με το να γίνουμε συνδρομητές σε κάποιο περιοδικό από την άλλη άκρη του πλανήτη, συνομιλώντας με παλιότερους σαμποτέρ και αντάρτες, κ.τ.λ. Σήμερα όμως η ζύμωση περνά, σε μεγάλο βαθμό, μέσα από τα μπλογκ και τα κοινωνικά δίκτυα. Τι πιστεύετε επ’ τούτου;

C: Το γεγονός ότι σήμερα αυτή η «ζύμωση» για τη μεγάλη πλειονότητα περνά μέσα από το ίντερνετ δεν είναι κάτι που μπορεί ν’ αρνηθεί κανείς, αλλά πρέπει επίσης να πούμε ότι πρόκειται για ένα ζήτημα γενεών (σε οποιαδήποτε ιστορική-κοινωνική περίοδο γίνεται χρήση των εργαλείων που είναι διαθέσιμα). Εμείς του Culmine καταλήξαμε να διαχειριζόμαστε ένα μπλογκ αφότου διανύσαμε μια διαδρομή εντός του ιταλικού αναρχικού κινήματος, η οποία ξεκίνησε πολύ πριν τη διάδοση του ίντερνετ. Αυτό που μπορούμε να πούμε είναι ότι, όποιος ανήκει σ’ ένα κίνημα που αυτοπροσδιορίζεται ως επαναστατικό, πρέπει να είναι πάντα σε θέση να διαδρά, ακόμη και βίαια, με την κοινωνική κατάσταση που τον περιβάλλει.

Το να απαρνηθούμε μονομιάς το ίντερνετ και όλα τα υπόλοιπα τεχνολογικά εργαλεία είναι απολύτως αδιανόητο (αν και από μία αντιπολιτισμική προοπτική θα ήταν το ιδεατό). Εξαρτάται απ’ όσους και όσες καταπιάνονται με την αντιπληροφόρηση να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους, ώστε τα μπλογκ και οι σελίδες να έχουν άρθρα, βιβλία, διεισδυτικές και επιμελημένες έρευνες. Προς το παρόν, δεν υπάρχει άλλος τρόπος.

Άλλο πράγμα είναι η κουβέντα σχετικά με τις μη άμεσες προοπτικές. Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε πώς και γιατί φτάσαμε σ’ αυτή την κατάσταση, αλλά αυτή η ανάλυση, που θα έπρεπε να συνιστά μιαν αυτοκριτική, εκτείνεται στις τελευταίες δεκαετίες του αναρχισμού διεθνώς. Πιστεύουμε ότι σ’ αυτό το επίπεδο ο αναστοχασμός θα έπρεπε να προεκταθεί και σε άλλες θεματικές, πέραν της συγκεκριμένης για την εξάρτηση από την τεχνολογία. Ποιος αναρχισμός; Εξεγερτισμός ή ατομικισμός; Μηδενισμός ή ψευτομηδενισμός; Φορμαλισμός ή αφορμαλισμός; Υπογραφές, ακρώνυμα ή ανωνυμία; Αναρχικός αντιδικονομισμός και μέχρι ποιου σημείου μπορεί κανείς να είναι αντιδικονομιστής; Κοινωνικός ή αντικοινωνικός;

A: Αυτή η συνέντευξη μπορεί να ιδωθεί σαν πέτρα που πετιέται στον αέρα με την πρόθεση ν’ ανοίξει ένα ζωντανό διάλογο. Θα θέλατε να προσθέσετε κάτι;

C: Θα θέλαμε να επικοινωνήσουμε ότι αυτό που συνέβη στο Culmine δεν οφείλεται σε μια απρόσεχτη διαχείριση από μέρους μας όσον αφορά τα μέτρα ανωνυμίας στο διαδίκτυο. Το δικό μας μπλογκ ήταν δημόσιο, υπό την έννοια ότι δεν αποκρύπταμε την ταυτότητά μας, μιας και συμμετείχαμε σε συζητήσεις και διάφορες δημόσιες αναρχικές δραστηριότητες. Είμαστε της άποψης ότι οι ατομικότητες που διαχειρίζονται αναρχικά μπλογκ, ειδικά αν καταπιάνονται με τη δημοσίευση προκηρύξεων ενεργειών και κειμένων κρατουμένων, πρέπει να είναι γνωστές εντός του κινήματος.

Θεωρούμε επίσης πως είναι απαραίτητο ν’ αφήνουμε χώρο και γι’ αυτοκριτική, αφού λάθη γίνονται πολλά, κι είναι αναγκαίο να έχουμε την ικανότητα να το συνειδητοποιούμε αυτό. Για παράδειγμα, περισσότερες από μία φορές πέσαμε πάνω σε κάλπικες προκηρύξεις, προερχόμενες από μυθομανείς ή ασφαλίτες, κι αυτό συνιστά πολύ υψηλό ρίσκο για όσους κι όσες τρέχουνε τέτοια μπλογκ. Σ’ αυτή την περίπτωση, η εμπειρία που αποκτάς με τα χρόνια σε βοηθά να καταλαβαίνεις αν τα κείμενα με τα οποία έχεις κάθε φορά να κάνεις είναι αυθεντικά.

Δώσαμε πάντοτε προσοχή στην παράθεση των πηγών των αναρτήσεών μας, όπως επίσης στην αναφορά των μεταφραστών που από καιρό σε καιρό μας βοήθησαν. Αυτό αποτελεί για εμάς έναν ορθό τρόπο λειτουργίας, κι όχι κάτι το επιφανειακό, που κρίνουμε πως είναι επίσης αναγκαίο στις έντυπες εκδόσεις.

Παρά την καταστολή και παρά τους ατελείωτους μήνες της προφυλάκισής μας σε πτέρυγες υψηλής ασφαλείας, δεν απαρνιόμαστε το έργο του Culmine όλα αυτά τα χρόνια κι ελπίζουμε άλλα μπλογκ να μπορέσουν να συνεχίσουν την αντιπληροφόρηση. Ταυτόχρονα, μας ενδιαφέρουν ιδιαίτερα οι κριτικοί και εποικοδομητικοί προβληματισμοί, εντός του διεθνούς αναρχικού κινήματος, σχετικά με τα θέματα αυτής της συνέντευξης στο «Aversión».

Ο Στέφανο βρίσκεται αυτήν τη στιγμή στον τομέα για αναρχικούς κρατουμένους της πτέρυγας υψηλής ασφαλείας της φυλακής της Φερράρα, και η Ελίζα στις γυναικείες φυλακές της Ρώμης. Μπορείτε να τους γράψετε στις παρακάτω διευθύνσεις (διαβάζουν και γράφουν και στα ισπανικά):

Stefano Gabriele Fosco
C.C. Via Arginone 327, IT-44122 Ferrara, Ιταλία

Elisa Di Bernardo
C.C. Rebibbia Femminile, Via Bartolo Longo 92, IT-00156 Roma, Ιταλία

από το ιβηρικό αναρχικό περιοδικό «Aversión» (aversion@riseup.net), τ. 8, Μάης 2013

Πηγή

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του αναρχικού ανατρεπτικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία

Η συνέντευξη δημοσίευτηκε στη μπροσούρα MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να αναπτύσσεται, κυρίως στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ένας πιο ριζοσπαστικός και επιθετικός αναρχικός πόλος που βάζει στο στόχαστρο συνολικά το υπάρχον. Υπάρχει αντίστοιχη ανάπτυξη στην Ινδονησία και αν ναι, πώς θα περιγράφατε τα αποτελέσματά της;

Πρώτα απ\’ όλα, θα θέλαμε να πούμε, πως τα αγγλικά μας δεν είναι και τα καλύτερα. Αλλά δεν πειράζει, τα μηνύματά μας μπορούν να φτάσουν σε σας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως το NEGASI πλέον δεν υπάρχει. Αυτό συνέβη επειδή η συλλογικότητα αποφάσισε πως λειτουργούσε κάπως σαν «κέντρο», πράγμα που επηρέαζε τα άτομα της ομάδας, αφού πλέον δεν αναγνωρίζονταν ως ατομικότητες αλλά ως κομμάτια του NEGASI.

Τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε την ανάπτυξη μιας νέας αναρχικής αντίληψης, τα άτομα της οποίας για πρώτη φορά αυτοπροσδιορίζονται ως εξεγερτικοί αναρχικοί. Προοδευτικά, αυτή η αντίληψη έγινε ο πυροκροτητής για να ξεσπάσει ένα κύμα μιας νέας αναρχικής φιλοσοφίας στην Ινδονησία, πέρα από το συνδικαλισμό και τον κοινωνικό αναρχισμό. Αυτός ο νέος πόλος ξεκίνησε με την αντάρτικη δράση στη Makassar (Νότιο Sulawesi) και συνέχισε στο Manado (Βόρειο Sulawesi), στο Badung (Δυτική Τζάβα) και διακόπηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην Τζακάρτα (Κεντρική Τζάβα), μετά τη σύλληψη των Eat και Billy.

Η πόλωση έγινε πιο ριζοσπαστική μετά την κριτική των κοινωνικών και πασιφιστών αναρχικών στην αντάρτικη δράση των αναρχομηδενιστών. Η κριτική ξεκίνησε όταν η IRC (Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης) συνέχισε την εκστρατεία της ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς και με άλλους πυρήνες της FAI/IRF. Κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί φοβούνται πως η δράση της IRC μπορεί να τους επηρεάσει και να καταστρέψει τα πονήματά τους.

Στην Ελλάδα, αυτός ο χώρος αποτελείται από ατομικιστές/μηδενιστές, αντιπολιτισμικούς, εξεγερσιακούς και οικοαναρχικούς συντρόφους. Στην Ινδονησία έχει παρόμοια συγκρότηση; Είναι εμφανείς τέτοιες τάσεις;

Αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι στην Ινδονησία υπάρχουν οι αναρχομηδενιστές, που δρουν βίαια και οι ομάδες των κοινωνικών αναρχικών, που δε συμφωνούν με αυτό. Στην Ινδονησία, οι διαφορετικές αναρχικές τάσεις δεν είναι εμφανείς. Οι διαφορές εμφανίζονται μόνο μεταξύ ατόμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων και της γης και πώς θεωρείτε ότι συνδέεται αυτός με την υπόλοιπη αναρχική πολεμική στο υπάρχον; Υπάρχουν σύντροφοι στην Ινδονησία που συμμετέχουν σε τέτοιους αγώνες;

Κάποιοι αναρχικοί συμμετέχουν στους αγώνες των ιθαγενών πληθυσμών, σε αγώνες για την απελευθέρωση της γης και στους αγώνες των αγροτών ενάντια στο υπάρχον. Κάποιοι αναρχικοί στην Ινδονησία είναι επίσης χορτοφάγοι. Για εμάς, η απελευθέρωση των ζώων και της γης είναι αδιαχώριστη από την κριτική ενάντια στην κοινωνία και στο υπάρχον.

Βλέπουμε πως στην Ινδονησία δραστηριοποιούνται κάποιοι από τους πιο μαχητικούς πυρήνες της FAI/IRF, όπως η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης, ο Πυρήνας Θυμού και παλαιότερα ο Πυρήνας Tortuga. Σε ποιο πολιτικό σκεπτικό θεωρείτε εσείς πως δρουν αυτές οι ομάδες;

Εμείς θεωρούμε πως η Ινδονησιακή FAI/IRF είναι οι αναρχικοί, που εφάρμοσαν τη μηδενιστική – εξεγερτική θεωρία στην πράξη. Τους υποστηρίξαμε και είμαστε περήφανοι για τη μικρή μας συμβολή στη μετάφραση και στη δημοσιοποίηση της δράσης τους, όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι κοινωνικοί αναρχικοί αρνούνταν ακόμα να το κάνουν.

Τώρα, εξ όσων γνωρίζουμε, στο χώρο του μητροπολιτικού αντάρτικου στην Ινδονησία υπάρχει μόνο η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης. Αυτή η ομάδα έχει δύο πολύ ενεργούς πυρήνες, τη Μονάδα Θυμού και το Μηδενιστικό Πυρήνα. Κάποιες φορές, πραγματοποιούν από κοινού επιθέσεις με το όνομα Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης ή χρησιμοποιώντας προσωρινά ονόματα, όπως, για παράδειγμα, στην ενέργεια αλληλεγγύης στον Παναγιώτη Αργυρού, όπου κάποια μέλη της ΔΣΕ έκαψαν ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο και εμφανίστηκαν με το όνομα Πυρήνας Αργυρού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Πυρήνα Ζήτω ο Luciano Tortuga!. Αυτό το όνομα εμφανίστηκε μια φορά, όταν οι σύντροφοι της ΔΣΕ το χρησιμοποίησαν σε μια ενέργεια αλληλεγγύης στους Eat και Billy, όταν εκείνοι ήταν στη φυλακή.

Αν μας ρωτάτε για την πολιτική ανάλυση πίσω από τις δράσεις τους, για μας είναι ξεκάθαρα αντικοινωνικοί αναρχικοί με μηδενιστικές τάσεις, που συμμετέχουν στο διεθνή αντάρτικό πόλεμο.

Ποια είναι η γνώμη σας συνολικά για τη FAI/IRF και πώς θεωρείτε ότι βοηθάει το διεθνή συντονισμό και την αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης;

Δε θέλουμε να κρίνουμε το σχέδιο άλλων, ούτε να μιλήσουμε σαν να είμαστε ειδικοί. Από τη στιγμή που δεν είμαστε ένας πυρήνας της FAI/IRF, δε μπορούμε, ούτε και θέλουμε να μιλήσουμε γι\’ αυτό. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Εμείς πιστεύουμε, από τη μεριά μας, πως ο συντονισμός και η διεθνής αλληλεγγύη γίνεται με πολλούς τρόπους. Η FAI/IRF είναι ένας από αυτούς.

Διαβάζοντας τις αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF της Ινδονησίας, μπορεί κανείς να δει τα μηδενιστικά και αντιπολιτισμικά προτάγματα να μπλέκονται με κοινωνικούς αγώνες, πράγμα που σπάνια παρατηρείται αλλού. Θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει επειδή αυτές οι αντιλήψεις είναι ακόμα σε εξέλιξη στην Ινδονησία ή αποτελεί αυτή η μίξη ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό αγώνα;

Δε μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό, καθώς πάντα πιστεύαμε πως η εκάστοτε πολιτική ανάλυση αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τις τοπικές συνθήκες και πως έχει διαφορές με τα άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά, πιστεύουμε πως οι σύντροφοι της ΔΣΕ –FAI-IRF έχουν τους δικούς τους λόγους και αναλύσεις.

Αλλά, μπορούμε να κάνουμε μια σχετική αφήγηση. Πριν από δύο χρόνια, πολλοί αναρχικοί πήραν μέρος στους τοπικούς αγώνες αντίστασης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες αφορούσαν την εναντίωση σε σχέδια εξορύξεων και σε μεγάλες εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Εκείνην την περίοδο, οι ριζοσπαστικές αντιπολιτισμικές ιδέες, όπως του Ted Kacynski και του Wolfi Landstreicher, ήρθαν δίνοντας μια δύναμη στο επίπεδο της θεωρίας. Οι μηδενιστικές και εξεγερτικές ιδέες βγήκαν στην επιφάνεια στα μέσα του 2011, με το πρώτο έντυπο που παρέκλινε από τη γραμμή, το ANTAGONIS. Στα εφτά μόνο του τεύχη, το ANTAGONIS παρουσίασε κείμενα του Στίρνερ, του Filippi, του Novatore, των Γάλλων ιλλεγκαλιστών, της RAF, της Οργισμένης Ταξιαρχίας, των Ιταλών εξεγερσιακών, του Luigi Galleani, του Severino di Giovanni και πολλών άλλων. Το ANTAGONIS ήταν ένα εγχείρημα του NEGASI. Παράλληλα, το NEGASI άρχισε να επικεντρώνεται στις προκηρύξεις της FAI/IRF και να τις μεταφράζει στην ινδονησιακή γλώσσα.

Οπότε, μπορούμε να πούμε πως η αναρχική ιδέα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και πως θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.

Πιστεύουμε πως ο παραδοσιακός αναρχισμός αφήνει στο απυρόβλητο σημαντικούς πυλώνες της κυριαρχίας, όπως η κοινωνία και ο πολιτισμός, με αποτέλεσμα να οδηγείται στο ρεφορμισμό. Ποια είναι η γνώμη σας γι\’ αυτό; Συμβαίνει το ίδιο και στην Ινδονησία;

Όπως σας είπαμε και παραπάνω, τα άτομα του NEGASI βρίσκονται πολύ μακριά από τον παραδοσιακό αναρχισμό, τον κοινωνικό αναρχισμό, το συνδικαλισμό και οτιδήποτε μη εξεγερτικό. Πιστεύουμε πως ο εχθρός μας είναι ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτισμικό οικοδόμημα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να αφήσουμε κάτι όρθιο μπροστά στα όνειρά μας. Αλλά, δε θέλουμε να σπαταλήσουμε ενέργεια στο να τσακωνόμαστε με τους κοινωνικούς του παραδοσιακού αναρχισμού.

Ο χώρος της Νέας Αναρχίας, που αναφέραμε πιο πάνω, έρχεται σε σύγκρουση με αρκετές αυταπάτες του παραδοσιακού αναρχισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί να τον βλέπουν επιθετικά και να τον πολεμούν. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ινδονησία;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ινδονησία. Υπάρχουν κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί, που κατηγορούν τη ΔΣΕ-FAI-IRF πως κάνει τον αναρχισμό να μοιάζει με μια ιδεολογία βομβιστών και πυρομανών. Αλλά, το να δουλέψουν εναντίον της από κοινού με την αστυνομία (όπως αυτό που συνέβη στην Κολομβία) παραείναι τραβηγμένο.

Πριν από μερικούς μήνες, πληροφορηθήκαμε με θλίψη το θάνατο του αναρχομηδενιστή συντρόφου Ryo. Εδώ δεν είναι σαφές τι ακριβώς συνέβη. Μπορείτε να μας πείτε σχετικά;

Ο Ryo ήταν μέλος της πρώτης γενιάς του NEGASI. Συμμετείχε ενεργά στις απαρχές του εγχειρήματος, όταν εκείνο άρχισε να επηρεάζει με το λόγο της μηδενιστικής τάσης (που εκείνη την εποχή βασιζόταν μόνο στα έργα του Novatore, του Filippi, του Στίρνερ, κάποιων Γάλλων ιλλεγκαλιστών και Ιταλών εξεγερσιακών) τον αναρχικό χώρο. Εκείνη την εποχή, τα μέλη του NEGASI ακόμα μαθαίναμε για τις μηδενιστικές και εξεγερτικές αντιλήψεις. Όλα τα μέλη του NEGASI ήταν ανώνυμα και εξέδιδαν άρθρα με ψευδώνυμα. Γι\’ αυτό και κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί «σοκαρίστηκαν» όταν δηλώσαμε πως ο Ryo ήταν μέλος του εγχειρήματος.

Στα μέσα του 2012, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για το πρόβλημα ότι το NEGASI είχε γίνει πιο σημαντικό από τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό. Πως το εγχείρημα έγινε το «νέο κέντρο». Η ανάλυση που έγινε, οδήγησε τα άτομα πίσω από το εγχείρημα στην απόφαση να κλείσουμε το NEGASI, τον Οκτώβριο του 2012, μετά από δύο χρόνια λειτουργίας. Όμως, κάποια άτομα συνέχισαν τον αγώνα, δημιουργώντας ένα νέο εγχείρημα αντιπληροφόρησης, το ASIMETRIS (ο Ryo δε συμμετείχε σε αυτό), το οποίο είναι, πλέον, επίσης ανενεργό.

Ένα μήνα μετά τη δημοσιοποίηση της τελευταίας ανακοίνωσης του NEGASI, ο Ryo βρήκε το θάνατο με 14 μαχαιριές στις 25 Νοεμβρίου, στις πέντε τα ξημερώματα. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν πιτσιρικά (17 χρονών), χωρίς προφανή λόγο. Ο δολοφόνος κατέθεσε στο δικαστήριο πως πέρασε το Ryo για κάποιον άλλο. Ο Ryo δέχτηκε επίθεση από το δολοφόνο και τους συνεργούς του, την ώρα που επέστρεφε σπίτι του από το πρωινό. Το μέρος που έγινε το περιστατικό είναι 400 μέτρα από το σπίτι του Ryo. Μετά από αυτό, βγάλαμε μια ανακοίνωση, που μπορείτε να βρείτε στο 325*. Κάποιοι αναρχικοί ήθελαν να πάει ο δολοφόνος φυλακή (κάτι που έγινε τελικά με ποινή 12,5 ετών) και κάποιοι από εμάς το αντίθετο. Μέχρι και σήμερα, κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως ο Ryo δεν ήταν θύμα ενός τυχαίου περιστατικού και πως υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο πίσω από αυτό.

Συμμετέχετε σε ένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης, που κάνει και μεταφραστική δουλειά. Πόσο σημαντικά θεωρείτε τέτοια εγχειρήματα για τον αγώνα μας και τι πιστεύετε πως μπορεί να γίνει για δικτυωθούν και να διαχυθούν τέτοια εγχειρήματα;

Ποτέ δεν πιστεύαμε πως η ομάδα μας ήταν σημαντική για αυτό που αποκαλείτε «αγώνα». Για εμάς, τα άτομα είναι σημαντικότερα από κάθε εγχείρημα. Εμείς απλά στήσαμε κάτι, βασισμένο στις αξίες του κάθε ατόμου και πάνω σε μια προσωρινή συμφωνία αυτών που ενεπλάκησαν στο εγχείρημα.

Αρχικά, αυτή η δομή αντιπληροφόρησης και μεταφραστικής δουλειάς απαντούσε στην ανάγκη μας και την εγωιστική μας επιθυμία να μεταφέρουμε τις μηδενιστικές ιδέες στη γλώσσα μας. Αλλά, δε θέλουμε να μείνουμε μόνο στο επίπεδο της θεωρίας και αυτός ήταν ο λόγος που μας οδήγησε στο να βρούμε πρακτικές εφαρμογές των μηδενιστικών και εξεγερτικών αντιλήψεων, που να ταιριάζουν με την παρούσα κατάσταση στην Ινδονησία.

Ακόμα και με τη συμμετοχή μας στο παγκόσμιο δίκτυο αντιπληροφόρησης, δεν πιστεύαμε πως αυτή θα είναι αιώνια, καθώς γεννήθηκε από την προσωρινή μας συμφωνία και την κοινή μας τακτική και δεν υπήρχαν ευθύνες, προσκολλήσεις και κανόνες.

Η συμμετοχή μας έγινε μόνο επειδή βρήκαμε αναρχικούς με τους ίδιους αξιακούς κώδικες με εμάς (κώδικες που δεν απολιθώνονται αλλά αλλάζουν μαζί μας). Σχετικά με το εγχείρημα της αντιπληροφόρησης, ειλικρινά δεν είχαμε ποτέ κάποιο όνειρο γι\’ αυτό. Τα εγχειρήματα πρέπει να διαχέονται από μόνα τους

Η συνέντευξη έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2013, από την αναρχική ομάδα Έρεβος.

Μπροσούρα: Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net

Ιστότοπος της ομάδας: Έρεβος