Φοίβος Χαρίσης

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για επίθεση στο ίντερνετ-καφέ Palladium

Το βράδυ της Τρίτης 26/11 επιτεθήκαμε καταδρομικά στο ίντερνετ-καφέ Palladium επί της οδού Σολομού.Αφού βανδαλίσαμε το εσωτερικό του,σπάζοντας τις οθόνες και την τζαμαρία της πρόσοψης,πυρπολήσαμε τον server λαμβάνοντας τα κατάλληλα μέτρα για την αποφυγή ατυχήματος.Στη συνέχεια αποχωρήσαμε ομαδικά και συντεταγμένα με απόλυτη ασφάλεια για να αποφύγουμε κάποια άτυχη συνάντηση με τα σκυλιά της ομάδας Δέλτα.

Είχαν φτάσει στα αυτιά μας διάφορα περιστατικά για το εν λόγω ίντερνετ-καφέ,καθώς και ότι αποτελούσε έναν από τους αγαπημένους χώρους των μπάτσων,κάτι το οποίο παραδέχτηκε και ο ιδιοκτήτης του κατά τη διάρκεια της επίθεσης.

Ας έχουν καλά στο μυαλό τους όσοι φιλήσυχοι πολίτες ντύνονται οικειοθελώς με τη στολή του αστυνόμου.Όσοι περιμένουν με ανυπομονησία το χαιδευτικό χτύπημα των μπάτσων στις πλάτες τους για τις «υπηρεσίες» που προσφέρουν.Όσων η μιζέρια και η δουλοπρέπεια έχει διαποτίσει κάθε σπιθαμή της προσωπικότητάς τους.Τίποτα δεν μένει αναπάντητο.Όσο περνάει από το χέρι μας θα προσφέρουμε στους ρουφιάνους αυτό που τους αξίζει:Μια ανταπάντηση στις εθελόδουμες προθέσεις τους βγαλμένη από το χειρότερό τους εφιάλτη.Έχουν όνομα,διεύθυνση,μαγαζιά και τους γνωρίζουμε πολύ καλά.Διαθέτουν επικίνδυνες λογικές,ξεφτισμένα ιδανικά και έχουν συνειδητά οικειοποιηθεί τον υποτακτικό ρόλο του ρουφιάνου.Αν νομίζουν ότι θα τους επιτρέψουμε να επιτελούν το έργο τους χωρίς συνέπειες,τότε είναι οικτρά γελασμένοι.Άτομα,σαν και τον ιδιοκτήτη του ίντερνετ-καφέ Palladium ας γνωρίζουν ότι θα βρίσκονται διαρκώς στο στόχαστρό μας,δείχνοντας έτσι την αποστροφή μας στους καλοθελητές και συνεργάτες των κάθε λογής μπάτσων.Το οφείλουμε στα φυλακισμένα συντρόφια μας,σε αυτούς που μας άφησαν νωρίς και δεν κατάφεραν να εκπληρώσουν το εξεγερτικό τους όραμα,σε όσους την «πάτησαν» από τους υπερασπιστές της εθελοδουλείας καθώς επίσης και σε όσους συνεχίζουν τον αγώνα για την διασάλευση και αποδομή της κοινωνικής αδράνειας.

ΑΦΙΕΡΩΝΟΥΜΕ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΚΡΙΜΕΝΗ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΕΛΗΦΘΗΣΑΝ ΣΤΗ Ν. ΦΙΛΑΔΕΛΦΕΙΑ

ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ 6 ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΝΤΑΙ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ ΤΟΥ ΒΕΛΒΕΝΤΟΥ ΚΑΙ ΣΕ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΟΥΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

Αναρχικοί/ές

Πηγή

Αφίσα αλληλεγγύης για τη δίκη του Βελβενδού

$\"BZqnD40CcAAUgjo\"$

Μπροσουράκι από Συνέλευση αναρχικών για τη σύνδεση των αγώνων μέσα στην κοινωνία-φυλακή

Ακολουθεί το κειμενάκι της μπροσούρας, που υπήρχε στο διήμερο για την υπόθεση του Βελβεντού, που οργάνωσε η συλλογικότητα, στις 23 και 25 Νοέμβρη στη Θεσσαλονίκη.

$\"_________.kclzae\"$

Λίγα λόγια σχετικά με το χρονικό των συλλήψεων

Την Παρασκευή 1/02/2013 πραγματοποιείται διπλή ληστεία στην αγροτική τράπεζα και στο ταχυδρομείο του Βελβεντού Κοζάνης από τους αναρχικούς Νίκο Ρωμανό, Δημήτρη Μπουρζούκο, Δημήτρη Πολίτη και Γιάννη Μιχαηλίδη.

“Το πρωί της Παρασκευής λοιπόν, επιτεθήκαμε στους δύο στόχους χωρισμένοι σε δύο ομάδες. Επιδίωξή μας από την αρχή ήταν να πάρουμε τα χρήματα και από τα δύο χρηματοκιβώτια, όπως και έγινε.”

Έπειτα από καταδίωξη του οχήματος διαφυγής τους, συλλαμβάνεται ο ένας από τους 4, έχοντας προλάβει να του βάλει φωτιά. Λίγο αργότερα, οι υπόλοιποι τρεις σύντροφοι στην αναζήτηση νέου τρόπου διαφυγής, σταματάν ένα βαν και μαζί με τον οδηγό του επιχειρούν να απομακρυνθούν από τον αστυνομικό κλοιό. Στην προσπάθειά τους αυτή εγκλωβίζονται σε ένα στενό μονόδρομο της Βέροιας και συλλαμβάνονται.

Τις επόμενες ώρες και αφού έχουν μεταφερθεί ήδη στα κεντρικά της Βέροιας, οι σύντροφοι υφίστανται όλες τις ανακριτικές μεθόδους των μπάτσων, τους φορούν χειροπέδες, κουκούλες και τους ξυλοκοπούν για 4 ώρες.

Οι φωτογραφίες με τα μελανιασμένα από το ξύλο πρόσωπα των συντρόφων (αν και αποτυχημένα “διορθωμένες” με photoshop) αποτελούν το ντοκουμέντο της ΕΛΑΣ και χρησιμοποιούνται για την αναζήτηση νέων στοιχείων εις βάρος τους.

Τα δελτία των 8 και όλα τα καθεστωτικά δημοσιογραφικά δίκτυα τις αναπαράγουν ως θέαμα.
Από τους ευαισθητοποιημένους αριστερούς που εκδίδουν ανακοινώσεις καταγγέλλοντας την αστυνομική βία, μέχρι τους ίδιους τους μπάτσους που αναζητούν μεταξύ τους τα αίτια της (βραβεύοντας λίγους μήνες μετά όσους ήταν στην επιχείρηση), η αστυνομική βαρβαρότητα γίνεται το νούμερο ένα θέμα συζήτησης σε όλους τους κύκλους

“Η άποψη που θέλει τους αγωνιστές βορά στα νύχια των κατασταλτικών μηχανισμών εσωτερικεύει την αντίληψη της ήττας στους κόλπους των ανατρεπτικών κύκλων. Είναι η αποδοχή μίας αντίληψης περιορισμού του πολέμου εναντίων των εχθρών της ελευθερίας, στα πλαίσια αποδοχής της αστικής κοινωνικής ηθικής και νομιμότητας”

Εδραίωση της διασποράς κλίματος τρομοκρατίας από πλευράς κράτους αποτελούν και τα εντάλματα σύλληψης που εκδίδονται στις 15 Φεβρουαρίου για τους αναρχικούς Φοίβο Χαρίση και Αργύρη Ντάλιο για άλλη ληστεία, στην Φλώρινα. Η στιγμή έκδοσης αυτών των ενταλμάτων δεν είναι τυχαία καθώς μετά την σύλληψη του αναρχικού Δημήτρη Πολίτη στο Βελβεντο, οι μπάτσοι “ανακαλύπτουν” πως συμμετείχε και στην ληστεία στον Φιλώτα της Φλώρινας. Οι μπάτσοι με βάση αυτήν την πληροφορία και λόγω μιας προσαγωγής των δύο συντρόφων στην ίδια περιοχή λίγο μετά την ληστεία, αναρτούν τις φωτογραφίες τους με τα τηλέφωνα για την συλλογή πληροφοριών σε όλα τα διαδικτυακά κανάλια.

Οι αναρχικοί Φοίβος και Αργύρης συλλαμβάνονται στις 30 Απρίλη στην Νέα Φιλαδέλφεια έπειτα από επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής και τους προσάπτονται επιπλέον κατηγορίες για την ληστεία στο Βελβεντο με βάση το DNA σε αντικείμενα, ρούχα και αποτσίγαρα.

Σε μια προσπάθεια αποϊδεολογικοποίησης της επαναστατικής δράσης και της ομογενοποίησης αγωνιστών σε μια κοινή οργάνωση (εδώ την ΣΠΦ) οι μπάτσοι κατηγορούν και τους έξι συντρόφους (όπως και πολλούς ακόμη) για συμμετοχή στην Ε.Ο ΣΠΦ, κάτι το οποίο έχουν όλοι αρνηθεί από την πρώτη στιγμή.

“Κάθε μας επιθετική πράξη, είναι και μία στιγμή του συνολικού επαναστατικού πολέμου που διεξάγεται σε όλα τα επίπεδα. Τα χρήματα από αυτή τη ληστεία δεν είχαν προορισμό τον επίπλαστο καταναλωτικό παράδεισο. Είναι απλά το εργαλείο για να κινηθεί κάθε μορφή αγώνα. Από την εκτύπωση προκυρήξεων μέχρι την αγορά όπλων και πυρομαχικών, για τη χρηματοδότηση των παράνομων υποδομών άμυνας και επίθεσης. Από την ενοικίαση των παράνομων σπιτιών μας μέχρι την προμήθεια εκρηκτικών για να τινάξουμε στον αέρα την κοινωνική ειρήνη.”

Οι επιλογές των συντρόφων που πιάστηκαν αιχμάλωτοι, οι πορείες που χάραξαν και συνεχίζουν να χαράζουν, οι “στραβές” τους μέσα από τις οποίες μάθαμε, να γίνουν στα χέρια μας πολεμοεφόδια για το ένα βήμα ακόμα. Η στάση τους, μας υπενθυμίζει την απόφαση αυτή που επιμένει με λόγο και με πράξη: καμία συνθήκη με όρια, καμία ζωή με κανόνες. Για όσο οι φυλακισμένοι αγωνιστές θα είναι εκει να μας φωνάζουν οτι ΟΛΑ ΓΙΝΟΝΤΑΙ, χρέος μας ειναι να στεκόμαστε δίπλα τους απαντώντας: ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ.

“Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ’ τα τείχη.Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.”

Ο καπιταλισμός και η μισθωτή εργασία ως αποτέλεσμα της ανθρώπινης “προόδου”

Γύρω από τις πόλεις που μένουμε μαντρωμένοι κάτω από ασφυκτικές συνθήκες κατόπτευσης και ελέγχου, απλώνονται τεράστιες βιομηχανικές μονάδες με τα τεράστια φουγάρα τους να προσομοιάζουν με το φουγάρο ενός παλιού τρένου που κινείται αργά πάνω στην προκαθορισμένη διαδρομή που του έχει οριστεί να φέρει σε πέρας.

Γρανάζια φτιαγμένα από ατσάλι και ανθρώπινη σάρκα δίνουν την ώθηση στη μηχανή για να συνεχίσει μια διαδρομή χιλιάδων χρόνων πάνω στη γη. Μια διαδρομή που αφήνει πίσω της κατακτήσεις, δουλεία, αφανισμούς ανθρώπινων και μη πληθυσμών, απομύζηση φυσικών πόρων και εξαντλητικές υλοτομήσεις δασικών εκτάσεων, ακρωτηριασμένα μέλη και θανάτους εργατών σε ώρες δουλειάς, ευνουχισμένες ανθρώπινες επιθυμίες και χιλιάδες αυτοκτονίες, υλικό πλούτο για λίγους και εκατομμύρια θανάτους από την πείνα για τους πολλούς, εμπορευματοποίηση κάθε σχέσης αλλά και κάθε αντικειμένου, αλλοτρίωση και μετάλλαξη της ανθρώπινης φύσης.

Ψάχνοντας τρόπους για να μπορέσουμε να σταματήσουμε τη βουλιμική λειτουργία της μηχανής πόσο μάλλον σήμερα που έχει προκαλέσει μη αναστρέψιμα αποτελέσματα πάνω στη φύση, καταλάβαμε πως πρέπει να βρούμε τους λόγους και τις συνθήκες που τη συναρμολόγησαν και την έθεσαν σε κίνηση.

Ρίξαμε λοιπόν ένα βλέφαρο στα σημεία εκείνα της ιστορίας του ανθρώπου όπου οι ανάγκες εκπορευόμενες από τις συνθήκες αλλά και η απέραντη ματαιοδοξία ή βλακεία του, τον απέκοψαν από τη φυσική ισορροπία και ακόμα χειρότερα τον οδήγησαν στην καταστροφή της. Τότε που η εργασία έγινε υποχρεωτική για όσους υποδουλώθηκαν μετά από κάποια μάχη, τότε που η εργασία χωρίστηκε χρονικά από το σύνολο των δραστηριοτήτων της
καθημερινότητας των ανθρώπων, σταματώντας να είναι μια υγιής μετεξέλιξη της συλλογικής ζωής και της δημιουργικότητας ατόμων και κοινοτήτων.

Γιατί και πριν τον καπιταλισμό, που έχει απλωθεί ως οικονομικό σύστημα σχεδόν σε όλο τον πλανήτη, υπήρχε εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο αλλά και άλογη χρήση φυσικών πόρων για να διατηρηθεί το τρίπτυχο συσσώρευση αγαθών-ιδιοκτησία-εμπόριο και να σταθεί δίπλα στην εξειδίκευση, στην ιεραρχία, στην κατάκτηση μέσω του πολέμου, στην υποδούλωση και στην εξημέρωση πληθυσμιακών ομάδων ανθρώπων αλλά και ζώων.

Η πολεμική κίνηση απέναντι στην καπιταλιστική οικονομία και στη μισθωτή εργασία που δεν περιλαμβάνει την κριτική ματιά απέναντι στις αξίες που συσσωρεύτηκαν ιστορικά για να δομήσουν το καπιταλιστικό οικοδόμημα, είναι για εμάς τουλάχιστον λειψή και εύκολα αφομοιώσιμη.

Χωρίς να ευαγγελιζόμαστε τις πρωτόγονες κοινότητες, χωρίς να θέλουμε να επιστρέψουμε αναγκαστικά σε αυτές τις μορφές οργάνωσης, θέτουμε ως βασικό κριτήριο της απελευθέρωσής μας αλλά και της απελευθέρωσης φύσης και ζώων, την παράλληλη -με την κρατική και καπιταλιστική μηχανή- καταστροφή της \”πολιτισμένης\” πορείας του
ανθρώπου.

Γιατί η καταστροφή της σύγχρονης μορφής της παγκόσμιας οικονομίας αλλά και της μισθωτής εργασίας ως αναπόσπαστο κομμάτι της, περνάει και μέσα από την καταστροφή της ιδιοκτησίας (και όλων των παραμέτρων που τη συναποτελούν) ως έννοιας, κοινωνικής σχέσης και συνθήκης.

Καπιταλισμός: ένα παγκόσμιο εργοστάσιο

Δεν αρκεί λοιπόν η επιμονή μας στις “αβάσταχτες” κοινωνικο-πολιτικές στιγμές του σήμερα, για να μιλήσουμε για την υποτίμηση των ζωών μας και την εξίσωσή μας με παραγωγικές μηχανές. Από την αρχή του πολιτισμού των ανισοτήτων και το στέριωμα της ιδιοκτησίας ως διάχυτο πόθο, μέχρι και σήμερα, ζώα, φύση και άνθρωποι, αποτελούν υλικά προς εκμετάλλευση για τη συσσώρευση κέρδους στο όνομα της εκάστοτε “κοινωνικής ανάπτυξης”.

Στο πέρασμα των καιρών ωστόσο, η μετατροπή των ανθρώπων σε αριθμούς, καθώς και ο μαζικός έλεγχός τους από τα κυρίαρχα στρώματα και τους μηχανισμούς καταστολής και επιτήρησης, δημιούργησε τις προϋποθέσεις για την οικοδόμηση της αστικής κοινωνίας και την θεσμοθέτηση του καπιταλισμού ως οικονομικό σύστημα. Ή καλύτερα την εγκαθίδρυση της οικονομίας ως θεμέλιο λίθο του εξουσιαστικού-καπιταλιστικού συστήματος.

Φτάνοντας στο σήμερα, μπορούμε να μιλήσουμε με σιγουριά για ένα σύστημα-εργοστάσιο, διαμορφωμένο για να δημιουργεί κερδοφόρες μονάδες προς όφελός του. Ένα σύστημα υψηλής ταχύτητας και διαφορετικών (γεωγραφικά) συχνοτήτων. Ένα σύστημα που είτε με τη δυτική πολιτισμένη του όψη, είτε χωρίς προσχήματα (χώρες «τρίτου» κόσμου), μπορεί και συμπυκνώνει τα χαρακτηριστικά της ιεραρχίας, της εξειδίκευσης, και του ετεροκαθορισμού κάτω από ένα διάχυτο πέπλο εξουσίας.

Η πραγματικότητα λοιπόν μέσα σε μια τέτοια μονοπωλιακή συνθήκη δε θα μπορούσε παρά να δημιουργεί αλυσίδες εξάρτησης και εγκλωβισμού μέσω κανόνων, νόμων και λειτουργιών. Τον συνδυασμό αυτό που τυποποιεί και προγραμματίζει τη ζωή μας πριν καν τη γνωρίσουμε. Μέσα σε αυτές τις αλυσίδες, η μισθωτή εργασία ως διακινητής του διπόλου παραγωγής-κατανάλωσης έρχεται να αποτελέσει πέρα από κινητήρα για τον καπιταλισμό, μια από τις πιο δεσμευτικές πτυχές της σκλάβας καθημερινότητας.

Είτε την ανάγουμε σε αναγκαίο κακό είτε την συνηθίσουμε όπως θέλει να συστήνεται ως χαρά, προνόμιο για τις μέρες μας, δημιουργία, τίτλο τιμής, εισιτήριο για μια καλή θέση στην κοινωνική πυραμίδα, συμπεραίνουμε πως όσο καθοριστική παρουσιάζεται για την ζωή μας η εργασία, άλλο τόσο και περισσότερο καθοριστικό ρόλο επιτελεί για τον ίδιο τον καπιταλισμό και τη διαιώνισή του.

Υφαρπαγή ζωτικότητας και επιθυμιών

Η εργασία εκτός από πυρήνας της οικονομίας ανάγεται στον πυρήνα της ζωής του καθενός και της καθεμιάς μας. Αποτελεί το βασικό μέσο απορρόφησης-κλοπής χρόνου και ενέργειας, το μηχανισμό ένταξης στην κανονικότητα, τη συνήθεια που μας στερεί την δημιουργικότητα ή ενίοτε δημιουργεί ψευδαισθήσεις έκφρασής της, που μας κάνει να αναστέλλουμε και εν τέλει να ξεχνάμε τα θέλω μας και να τα υποκαθιστούμε με στοχεύσεις ανέλιξης, το \’\’αναγκαίο κακό\’\’ που μας εθίζει στους συνεχείς συμβιβασμούς, το ναρκωτικό για να ξεχνάμε τη μιζέρια μας τέτοιας ζωής και να νομίζουμε ότι είμαστε ενεργητικοί.

Η ενεργητικότητα έχει ταυτιστεί με έννοιες όπως η \’\’παραγωγικότητα\’\’ και η \’\’εργατικότητα\’\’\’ και γι\’ αυτό έχει φροντίσει ήδη από πιο πριν ο μηχανισμός της εκπαίδευσης (σχολείο, πανεπιστήμιο κτλ). Ο εθισμός στη μιζέρια της συνήθειας και η ανταμοιβή της δουλοπρέπειας μας είναι ήδη οικεία πριν μπούμε στη διαδικασία της μισθωτής σκλαβιάς.

Για τους κόπους μας όμως υπάρχει ανταμοιβή. \’\’Καρπός των προσπαθειών\’\’ μας είναι η ικανοποίηση των καταναλωτικών επιθυμιών. Και για να δουλεύει η μηχανή καλύτερα χρειάζεται να παράγονται όλο και περισσότερες τέτοιες. Κατακλυζόμαστε από παντού με διαφημίσεις καταναλωτικών προϊόντων που είτε φέρνουν επιτέλους το χαμόγελο συνήθως πακέτο με την αίσθηση της \’\’ασφάλειας\’\’ είτε προωθούνται ως υπερβολικά \’\’χρήσιμα\’\’ για να τα αγνοήσεις. Κι αν πολλά δεν αποκτηθούν ποτέ το κυνήγι τους και μόνο θα έχει θέσει την μηχανή σε πλήρη λειτουργία.

«Τα χλιδάτα προϊόντα-σύμβολα εξαντικειμενικεύουν την κουλτούρα της κεφαλαιακής ισχύος, αλλά ο σκληρός πυρήνας των δεσμών εξάρτησης από την μηχανή διαμορφώνεται από το πλήθος των εγκλεισμών, αυτών που διαφθείρουν το σώμα, αυτών που εξαθλιώνουν τις αισθήσεις σε ατέρμονες κτητικές επιβουλές και αυτών που έχουν την μορφή ταυτοποιήσεων μέσα στο εικονικό ψευδοβίωμα. Οι άνθρωποι παραδινόμαστε στην αγοραία κατανάλωση γιατί γεννιόμαστε μέσα στην μηχανή και παραμένουμε φυλακισμένοι εντός της, εφόσον και στον βαθμό που ακόμα απέχουμε από ανεξούσιες κοινωνικές ενσαρκώσεις του έμφυτου δυναμισμού και ηδονισμού μας.» (Δημήτρης Χ.)

Καθορισμός του κοινωνικού ρόλου από την εργασία

Στην προσπάθεια της κυριαρχίας να δημιουργήσει ανούσιες ταυτότητες για να κατακερματίζει τις κοινότητες, συντελεί και η εργασία σαν ένα κομμάτι της παραγωγικής αλυσίδας που ακολουθεί ο άνθρωπος (είτε είναι μέλος μιας οικογένειας, φοιτητής, μαθητής, άνεργος, άεργος, γιατρός, δικηγόρος, εργάτρια, μητέρα, εργαζόμενη γυναίκα, συνταξιούχος κλπ). Έτσι οι ρόλοι στην κοινωνία διαμορφώνονται, επηρεάζονται και καθορίζονται πιο διευρυμένα από τον θεσμό της εργασίας. Μια συνθήκη εκμετάλλευσης που παρουσιάζεται ως δικαίωμα που διασφαλίζει η δημοκρατία.

Η όποια κριτική μας δεν έχει ως στόχο να γίνει για την εκ των πραγμάτων έλλειψη εργασίας και την ακόλουθη συλλογιστική περί ανεργίας, μείωση βασικού μισθού κλπ, αλλά έχει ως στόχο να γίνει για μια ανάλυση σε σχέση με το πόσο θεμελιώδης συνθήκη είναι για τον καπιταλισμό. Έτσι γύρω από την εργασία περιστρέφονται και όροι που στόχο έχουν να την εντάξουν στις συνειδήσεις της κοινωνίας ως κάτι θεμελιώδες, ζωτικό και αναγκαίο. Ακόμη και με ηθικοπλαστικές προσεγγίσεις, η κυριαρχία παγίωσε την εργασία ως κάτι καλό, τον εργαζόμενο ως χρήσιμο άνθρωπο για την κοινωνία, αντίστοιχα τον αρνητή εργασίας (ή πιο απονοηματοδοτημένα ως άεργο) ως άχρηστο, τεμπέλη, ως επικίνδυνο, που δεν προσφέρει στο κοινωνικό σύνολο μιας και η μόνη χρήσιμη προσφορά που αναγνωρίζει ο καπιταλισμός είναι η σχέση παραγωγής-κατανάλωσης.

Η αναρχική δράση μέσα στην συνθήκη της εργασίας

Η συνθήκη της εργασίας είναι πεδίο εξέλιξης της αναρχικής δράσης, που σαν προοπτική έχει το ολικό της ξεπέρασμα, την ίδια την καταστροφή της. Αποτελεί παράλληλα και ένα πεδίο ευρύτερης δραστηριοποίησης, αφού συμβαίνει σε εργατικούς αγώνες και σε απεργίες να πετυχαίνεται η σύνδεσή τους με άλλες κοινότητες αγώνα, να επιχειρούνται παρεμβάσεις σε σχέση με την κατάργηση των ρόλων, το ξεπέρασμα του αυτοπροσδιορισμού τους ως τέτοιους (εργατικούς αγώνες), τη διεύρυνση των προταγμάτων και του αγώνα, με στόχο την ατομική και συλλογική ελευθερία. Μέσα σε τέτοιους αγώνες επιχειρούνται, χτίζονται δημιουργούνται και μεταδίδονται εμπειρίες, βιώματα, θεωρήσεις και πρακτικές.

Ως αναρχικοί όμως δεν πρέπει να επαναπαυόμαστε σε αιτήματα και διεκδικήσεις, μέχρι να καταφέρουμε να τα αποβάλλουμε τελείως από τους κόλπους μας. Πρέπει να έχουμε κατά νου ότι η αφομοιωτική λογική του κράτους παραφυλά στην γωνία και είναι μια τακτική που χρησιμοποιείται πάγια και με διάφορους κατά περίοδο τρόπους και διαφορετική ένταση.

Να έχουμε κατά νου πως οι νόμιμες οδοί (από διεκδικήσεις σε χώρους εργασίας μέχρι απεργίες) είναι μόνο εργαλεία για διαφορετικών διαβαθμίσεων επιθέσεις και για περαιτέρω όξυνση της δράσης μας: από το να γαμήσουμε το αφεντικό μας και να μην τσιμπήσουμε στην εκεχειρία με τα αφεντικά, μέχρι να δημιουργήσουμε πληγές στο σώμα του καπιταλισμού με εχθροπραξίες, επιθέσεις, σαμποτάζ κατά την διάρκεια των απεργιών κ.α.

Να \’χουμε κατά νου ότι ο καπιταλισμός είναι ένα δαιδαλώδες σύμπλεγμα που \’χει θέσεις για όλους: από τους πιο συντηρητικούς που εθελόδουλα επανδρώνουν το προσωπικό του, μέχρι τους πιο προοδευτικούς και εναλλακτικούς που κάνουν το ίδιο. Και από τους μη παραγωγικούς που θα επανδρώσουν την μαύρη οικονομία του (εμπόριο ναρκωτικών, όπλων, ανθρώπων, ξέπλυμα χρήματος, μπράβοι), μέχρι αυτούς που στην προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τα δεσμά της εργασίας καταλήγουν να γίνονται το λάδι στα γρανάζια της οικονομίας της φυλακής (δικαστικά παράβολα, δικηγόροι κλπ). Κι αυτό γιατί έχει δημιουργήσει καταστάσεις εκτάκτου ανάγκης, για τους λίγο πιο δύσπιστους, δημιουργώντας συνθήκες όπως αυτή του πράσινου καπιταλισμού και προσφέροντας νόμιμες διεκδικήσεις για να δημιουργεί μια ψευδαίσθηση αντίστασης στους υπηκόους του (αφού χρειάζεται να παρουσιαστεί η εργασία ως κάτι το οποίο πρέπει να προφυλαχτεί).

Αυτές οι διεκδικήσεις που παρέχει η κυριαρχία είναι πάντα νόμιμες, δηλαδή έχει θέσει ήδη τα όρια τα οποία αντέχει και τα όρια τα οποία η κοινωνία αντιλαμβάνεται ως αντίδραση. Όρια τα οποία έχουν θέσει την ακίνδυνη ζώνη του κράτους και δείχνουν τα τρωτά του σημεία. Αυτά τα όρια είναι σημαντικό να κάνουν όσους νιώθουν «αδικημένοι» να βρίσκουν καταφύγιο σε αυτές τις νόμιμες αντιδράσεις. Έτσι ο καθένας και η καθεμία έχει δικαίωμα στις πορείες, δικαίωμα στην απεργία, δικαίωμα στον συνδικαλισμό, κλπ, αλλά αυτά τα δικαιώματα είναι συμβάσεις που έχει κάνει η κυριαρχία προκειμένου να εξασφαλίσει την επιβίωσή της.

Το δικαίωμα στην εργασία και οι θιασώτες του

Το δικαίωμα στην εργασία χρησιμοποιείται από τους εξουσιαστές αφενός για να καθυποτάξουν τους αντιφρονούντες και να διατηρήσουν την ισορροπία που χρειάζεται το κράτος. Από την άλλη όμως τοποθετώντας την εργασία στις βασικές μας ανάγκες, τοποθετούν και εμάς τους ίδιους μέσα στην καπιταλιστική μηχανή ελέγχοντας καθημερινά τις ζωές μας, τις συνήθειές μας και τις σκέψεις μας.

Το ίδιο αυτό δικαίωμα λοιπόν χρησιμοποιείται από κομμάτια της αριστεράς και από πολλούς αυτόνομους και ανένταχτους αγωνιστές ως το βασικό αγαθό για το οποίο οφείλουμε να αγωνιστούμε. Το δικαίωμα στο 8ωρο (ή στην αύξηση του βασικού μισθού) έχει οδηγήσει πλήθος κόσμου σε απεργίες, έχει φωναχτεί κατά καιρούς από διάφορα κομμάτια που πλήττονται εργαζόμενους/άνεργους/φοιτητές/μαθητές, έχει συσπειρώσει κόσμο σε σωματεία και προφανώς έχει λειτουργήσει ενθαρρυντικά στη δημιουργία αγωνιστικής συνείδησης. Η λογική όμως της προσκόλλησης σε έναν αγώνα για αιτήματα που καταπατούνται (είτε είναι μερικά, είτε θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως “επιθετικά”) ή της προσκόλλησης σε ένα αγωνιστικό παρελθόν (1η Μάη κτλ) δε μπορεί παρά μόνο να λειτουργεί αφομοιωτικά στη λειτουργία της κρατικής μηχανής, αγνοώντας την σημασία της ολικής καταστροφής της οικονομίας. Ένας τέτοιος αγώνας λοιπόν διεκδίκησης δικαιωμάτων, αν μείνει μόνο σε αυτό, καταλήγει στην αποδοχή της θέσης του θύματος και στη διαιώνιση της καπιταλιστικής επιβολής, απομακρύνοντάς μας από την ουσία της ολικής απελευθέρωσης ανθρώπου και φύσης.

Το δικαίωμα αυτό λοιπόν, αν και μπορεί να εκδηλωθεί με διάφορες προσεγγίσεις, πηγάζει από τα ίδια τα θεμέλια της δημοκρατίας και δη της εξουσιαστικής λογικής. Ο θεσμός της δημοκρατίας εξάλλου έχει ως χαρακτηριστικό του το δίπτυχο “δικαιώματα-υποχρεώσεις” και με βάση αυτό φροντίζει συνεχώς να μας υπενθυμίζει πως θα πρέπει να λειτουργούμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις του, μετατρέποντάς μας σε πειθήνιους πολίτες. Αρνούμενοι να αποδεχτούμε μια ζωή γεμάτη καταναγκασμούς και υποχρεώσεις, μοναδική μας “υποχρέωση” στην προκειμένη οφείλει να είναι η αποδόμηση κάθε αντίστοιχης λογικής.

Εναλλακτική οικονομία

Το τελευταίο διάστημα, περισσότερο από ποτέ, έχουν αναδυθεί στην επιφάνεια των διαφόρων προτάσεων για τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να οργανώσουμε τις ζωές μας πέρα από τον καπιταλισμό, και προτάσεις για ένα εναλλακτικό οικονομικό σύστημα. Οι κάθε λογής εναλλακτικές οικονομίες, όπως αποκαλούνται, είναι μία προσπάθεια για αποτύπωση –εντός των οικονομικών σχέσεων- κυρίως των χαρακτηριστικών της αλληλεγγύης και της αντιθεσμικότητας. Όμως, αν και οι τράπεζες και οι διαφόρων ειδών «μεσάζοντες» μπορεί να μη συσσωρεύουν κέρδη μέσα από τις οικονομικές σχέσεις που διέπουν ένα τέτοιο (ανταγωνιστικό προς τον καπιταλισμό) οικονομικό σύστημα, το θεμελιακό στοιχείο πάνω στο οποίο κι ο καπιταλισμός εξασφαλίζει την εξαθλίωση των ζωών μας δεν παύει να ισχύει. Δεν παύει να υφίσταται η κοστολόγηση των ζωών των ανθρώπων που μετέχουν σε αυτό το «αντί»-σύστημα, δεν παύουν να υφίστανται οι κανόνες μες στους οποίους οφείλει ο καθένας να λειτουργεί, δεν παύει να υφίσταται η κυριαρχία της έννοιας του εμπορεύματος και του καταναλωτισμού πάνω και μέσα στις ανθρώπινες σχέσεις.

Η αντίληψη πως η αλληλεγγύη, πλάι σε άλλες γλυκανάλατες έννοιες (όπως η αλληλοβοήθεια, και το πρόθεμα «κοινωνικό» μπροστά από απεχθείς ή ανούσιους όρους -νόμισμα, τράπεζα, super market, παντοπωλείο-) θα υλοποιηθεί με οικονομίστικους όρους, είναι εξίσου εχθρική με την αντίληψη πως η αλληλεγγύη υλοποιείται μέσα από σχετικά υπουργεία, «φιλανθρωπίες» και περιοδικές εξορμήσεις με τσάμπα πατάτες σε φτωχογειτονιές από καπιταλιστικούς φορείς. Η αλληλεγγύη είναι χαρακτηριστικό των σχέσεων που αναπτύσσονται μέσα στη κοινότητα όσων αγωνίζονται για την ολική απελευθέρωση ανθρώπου και φύσης. Και η ολική απελευθέρωση αναπόφευκτα περνάει πάνω από τα συντρίμμια κάθε οικονομίας, κάθε συστήματος που πλαισιώνει τις ζωές μας μέσα σε κανόνες, κάθε συστήματος που τις κοστολογεί.

Γι’ αυτό το λόγο, τέλος, ο καπιταλισμός δεν χωράει ούτε καν νησιά ελευθερίας μέσα του, που διαρκώς αυξάνουν τα ναυτικά μίλια που τους χωρίζουν από το περιβάλλον τους. Στον καπιταλισμό, και σε κάθε οικονομικό σύστημα αξίζουν κοινότητες ελευθερίας και απελευθέρωσης. Κοινότητες που οργανώνονται ανεξούσια, αντιθεσμικά, αλληλέγγυα και αντιιεραρχικά, αλλά ταυτόχρονα μάχονται ενάντια στους θεσμούς, την ιεραρχία, την εξουσία και κάθε είδους καταπίεση.

Για να μην παρεξηγούμαστε: Δε θέλουμε να τσουβαλιάσουμε ανθρώπους, προθέσεις και εγχειρήματα, πόσο μάλλον όταν αυτά κινούνται στην αναζήτηση μιας άμεσης λύσης επιβίωσης και μάλιστα σε ένα αντιιεραρχικό μοτίβο. Αυτό που προσπαθούμε είναι να επιστήσουμε την προσοχή για τον κίνδυνο της αφομοίωσης που περιμένει στη γωνία και κυρίως να υπενθυμίσουμε πως όσο ο καπιταλισμός δεν ανατρέπεται και συνεχίζει να κυριαρχεί πάνω στα σώματα και στις σχέσεις μας αυτά τα εγχειρήματα θα είναι απλά παυσίπονα. Το στοίχημα μας είναι η κατάκτηση μιας ζωής που θα βιώνεται χωρίς ιδιοκτησία, εμπόριο, κέρδος, εξουσία, κανόνες και όχι μια ζωή που θα αγκομαχά προσπαθώντας να ελιχθεί μέσα στις διάχυτες και επιβλητικές προσταγές της οικονομίας.

Μια τέτοια ζωή δε μπορεί να ζει παράλληλα με το σύγχρονο κακέκτυπό της και θα επανακτηθεί μόνο με τον ίδιο τρόπο που παραμένει κατειλημμένη. Βίαια.

Το πρόταγμα της άρνησης εργασίας

Η επιλογή της άρνησης εργασίας αποκομμένη από το πλαίσιο που περιλαμβάνει την καταστροφή τόσο της ίδιας της οικονομίας όσο και του σύγχρονου τρόπου ζωής δε μπορεί να αποτελέσει μια αυτοτελή επιλογή αγώνα. Και αυτό γιατί πολύ απλά μπορεί η πραγματοποίηση ληστειών εν τέλει να λειτουργήσει αφομοιωτικά στην λειτουργία του κράτους αν τα ίδια τα υποκείμενα δεν παύσουν να αναπαράγουν τα πρότυπα της ατομικής ιδιοκτησίας, του καταναλωτισμού και της προσωπικής ανέλιξης.

Έτσι, και η ίδια η άρνηση εργασίας, ξεκομμένη από τα υπόλοιπα επαναστατικά προτάγματα, μπορεί να οδηγήσει σε ένα ηθελημένο ή μη κυνήγι του πλουτισμού και αναλογιζόμενοι ότι θα χρειάζεται αφιέρωση αρκετού χρόνου για την προετοιμασία των ενεργειών που την πραγματώνουν, γιατί όχι σε ένα τριπάκι παρόμοιο με αυτό της ίδιας της εργασίας (πιθανώς με περισσότερες απολαβές και προφανώς με περισσότερο ρίσκο). Το ζήτημα που πιστεύουμε ότι πρέπει να τεθεί είναι το πώς το πρόταγμα της άρνησης εργασίας είναι εφικτό να αποτελέσει ένα ακόμη βήμα πιο κοντά στην ολική καταστροφή κράτους και καπιταλισμού, χωρίς να αλλοιώσει τις αξίες και τα κίνητρα των αναρχικών επαναστατών που απαλλοτριώνουν χρόνο και πόρους για να τα διαθέσουν στην προώθηση του ίδιου του αγώνα.

Υφαίνοντας το σάβανο της οικονομίας

Οι απαλλοτριώσεις χρημάτων ή και υλικών πόρων από αυτούς που συσσωρεύουν το πλούτο εκμεταλλευόμενοι ανθρώπους, ζώα, φύση, (είτε πρόκειται άμεσα για φυσικά πρόσωπα είτε για καταστήματα, οργανισμούς, ιδρύματα), το σαμποτάζ και η καταστροφή οικονομικών στόχων, η συμμετοχή σε γενικές απεργίες με στόχο τη μετατροπή τους σε μαχητικές απεργίες διαρκείας, αλλά και η προσπάθεια της εδώ-και-τώρα δόμησης αλληλέγγυων και ανεξούσιων σχέσεων και κατ επέκταση κοινοτήτων και δομών μακριά από εμπορευματικές και ιδιοκτησιακές λογικές συνθέτουν τον αγώνα ενάντια στην οικονομία. Πιο συγκεκριμένα, ληστείες τραπεζών, σαμποτάζ σε ΑΤΜ, σε γραμμές παραγωγής και διανομής, απαλλοτριώσεις προϊόντων από super market και πολυκαταστήματα, αρνήσεις πληρωμών, καταλήψεις στέγης, αλλά και καταστροφές εφοριών, τραπεζών, χρηματιστηρίων, όχι μόνο επιφέρουν ένα άμεσο οικονομικό πλήγμα, δημιουργούν ρωγμές στον καθρέφτη του οικονομικού κατεστημένου και απορυθμίζουν την ομαλή ροή του κεφαλαίου, αλλά και -ανά περιπτώσεις -καταρρίπτουν το μύθο της συνθήκης της μισθωτής εργασίας και του καπιταλισμού ως μοναδικού τρόπου επιβίωσης σήμερα, ως μοναδικού τρόπου οργάνωσης των ζωών μας.

Φυσικά, και κάθε πράξη εξέγερσης ενάντια στην εξουσία αποτελεί μέρος του αγώνα ενάντια στο οικονομικό σύστημα. Γιατί από τη στιγμή που η κυριαρχία συντηρείται από ένα πλέγμα οικονομικών, πολιτικών και κοινωνικών συμβάσεων και συνθηκών, η ολοκληρωτική καταστροφή της συνεπάγεται την ανάπτυξη μίας πολεμικής απέναντι σε κάθε μία σύμβαση ξεχωριστά, αλλά και στο σύνολό τους. Μπροστά σε ένα τέτοιο εξουσιαστικό σύμπλεγμα, ο πόλεμος που έχουμε με την κυριαρχία δεν μπορεί παρά να απαιτεί μία διαρκή εξέλιξη σε θεωρητικό και πρακτικό επίπεδο, μία διαρκή αναζήτηση μέσων και στόχων, μία συνεχή ανάλυση θεωρήσεων και πρακτικών. Δεν μπορεί παρά να αποτελεί μια σύνθετη διαδικασία συνδυασμού όλων των παραπάνω και όχι έναν εύκολο δρόμο σίγουρης νίκης.

Όμως, οι στιγμές ελευθερίας που βιώνουμε όταν επιτιθόμαστε στην εξουσία, όταν δομούμε αληθινές και αναρχικές σχέσεις και δομές, μας αρκούν για να πολεμήσουμε για έναν ελεύθερο και ανεξούσιο κόσμο, έστω και αν δεν έχουμε κανένα συλλογικό τέτοιο βίωμα. Έστω και αν δεν έχουμε καμία έτοιμη φόρμουλα που θα μας οδηγήσει σε αυτήν την προοπτική.

Έτσι κι αλλιώς οτιδήποτε προκαθορισμένο διαψεύστηκε στην εφαρμογή του, αφήνοντας μας, όμως, μία παρακαταθήκη: ότι η αλλαγή του ρου της ιστορίας άπτεται στην εισβολή της υποκειμενικότητας μας σε αυτήν, ότι αν μετουσιώσουμε τις αρνήσεις μας σε πράξεις επίθεσης, αν τις συλλογικοποιήσουμε και τις οργανώσουμε, αν ύστερα από κάθε μικρή “ήττα” αγωνιζόμαστε με περισσότερο πάθος και πείσμα, τότε και ο πιο φαινομενικά άτρωτος εχθρός μπορεί να κατατροπωθεί..

Για την αναρχία και την ελευθερία

Διαρκής αγώνας ενάντια στο σύστημα της οικονομίας
Διαρκής εξέγερση ενάντια στα πλέγματα εξουσίας

Μπορείτε να κατεβάσετε το μπροσουράκι εδώ

Πηγή

Δήλωση των αναρχικών Φοίβου Χαρίση και Αργύρη Ντάλιου, στο δικαστήριο για την υπόθεση του Βελβενδού

Στη μέση αυτής της δικαστικής αίθουσας λοιπόν.

Περικυκλωμένοι απ\’ τα γουρούνια της αστυνομίας, ενώπιων των δικαστών των ζωών μας.

Αιχμάλωτοι στους νόμους του δικού σας συστήματος.

Παζάρια με αριθμούς πάνω στη λαβωμένη μας ελευθερία.

Και λέξεις καλά γρασαρισμένες για να κάνουν όσο πιο φανερή γίνεται :

ΤΗ ΣΥΓΚΡΟΥΣΗ ΤΩΝ ΚΟΣΜΩΝ ΜΑΣ

<< Κάθε λέξη που γράφεις είναι συνένοχη με το νοηματικό περιεχόμενο του κειμένου σου. Δεν υπάρχουν ελεύθερες λέξεις>> ( Τ. Σινόπουλος)

Καλύτερα. Οι λέξεις είναι συνένοχες με τα στόματα που τις εκφράζουν. Κουβαλάνε τις αντιλήψεις μας, κρύβουν νοήματα, δηλώνουν προθέσεις. Είναι αυτές οι λέξεις που ξέμειναν για να καθρεφτίζουν την οργή μας και να ξεκλειδώνουν τις πόρτες των κελιών μας. Ανάπηρες μεν αφού εδώ και μισό χρόνο περίπου έχουν στήσει στο ραντεβού το κυνήγι της ελευθερίας στο Δρόμο μα όντας αποφασισμένες να αναμετρηθούν στα ίσα με τους εχθρικούς σας λόγους, με τις φλυαρίες του εγκλεισμού και τις υποταγμένες κραυγές του κόσμου της φυλακής.

Για να ξεκινήσουμε λοιπόν. Συνηθίζετε να μιλάτε για \”αθώους\” και \”ενόχους\”. Όχι μόνο να μιλάτε, αλλά να ξεδιαλέγεται ανθρώπους για μέσα ή έξω απ\’ τα κάγκελα βάση της \”αθωότητας\” ή της \”ενοχής\” τους. Επικαλείστε όρους όπως η \”δικαιοσύνη\” και η \”αδικία\”. Ή άλλες όπως η \”νομιμότητα\” και η \”παρανομία\”.

Δε θα επιχειρήσουμε να σας πείσουμε ανοίγοντας διάλογο. Μιλάμε διαφορετικές γλώσσες, κάνουμε διαφορετικές επιλογές. Η υποκρισία σας ξεχειλίζει, η δειλία σας είναι ολοφάνερη. Και η εκδίκηση που θα σας πνίξει ήταν, είναι και θα είναι ντυμένη με όλη τη λύσσα του κόσμου, τη λύσσα όλων των ανθρώπων που κάποτε- σε αίθουσες σα κι αυτήν εδώ- εξορίσατε στη χώρα του ποτέ, εκεί όπου ούτε στους χειρότερους εφιάλτες σας δε θα μπορούσατε να ζήσετε.

Μη κάνετε τον κόπο. Οι γραμμές των συνταγματικών σας βιβλίων, των νομοθεσιών και των άρθρων που έχετε μπροστά σας δε μπορούν να χωρέσουν τα δικά μας όνειρα, τις επιθυμίες μας, τα οπλισμένα μας συναισθήματα.

Δε θα συζητήσουμε εδώ μέσα για τις \”αθώες\” ιδέες μας και τις \”αγνές\” ιδεολογίες μας. Οι ιδέες και οι ιδεολογίες κοιμούνται στα παραμύθια. Και το παραμύθι του κόσμου σας στάζει αίμα, υψώνει κάγκελα, διακόπτεται από βασανιστήρια και περισσεύει σε υποκρισία. Το παραμύθι του κόσμου σας κρύβει πίσω απ\’ τις φανταχτερές του εικόνες και τις στολισμένες λέξεις του ίδιο το ΘΑΝΑΤΟ.

Οποιαδήποτε κίνηση ξεγλιστρά απ\’ την ιερή δαγκάνα των νόμων σας πρέπει να κυνηγηθεί, να εντοπιστεί, να τιμωρηθεί. Για να επιβεβαιωθεί η ουσία της παντοδυναμίας του συστήματός σας. Για να λειτουργήσει αποτρεπτικά για όποιον τυχόν σκέφτεται να πράξει παρόμοια.

Οποιαδήποτε κίνηση παρεκκλίνει απ\’ την ηθική, την κανονικότητα, τα θεσπισμένα πλαίσια υγείας και σεξουαλικότητας ήταν και θα είναι προς διωγμό. Οι σάρκες των άπιστων της ιεράς εξέτασης μυρίζουν ακόμη ενώ οι καιροί αλλάζουν και ο κόσμος σας εξευγενίζεται. Οι εξόριστοι λεπροί στις μέρες μας θεραπεύονται, η επιστήμη της ιατρικής προοδεύει, οι \”τρελοί\” δεν είναι το θέαμα για τις κυριακάτικες βόλτες των αστών αλλά \”γιατρεύονται\” στα ψυχιατρεία. Τα παραδείγματα πολλά. Κάποια επιμένουν να διατηρούν την ωμότητα και τη σκληρότητα ξεχασμένων αλλοτινών καιρών. Και κάποια φορούν τα καλά τους για να ξεγελάσουν.

Οι λέξεις περί αθωότητας και ενοχής -ας μη γελιόμαστε- δε βγαίνουν μόνο απ\’ τα δικά σας στόματα όταν τελειώνει η εκάστοτε δίκη. Πολύ πριν οι έννοιες αυτές στριφογυρίζουν μέσα στις συνειδήσεις του κάθε πολίτη, στιγματίζουν ανθρώπους ως \”επικίνδυνους\”, \”μιαρούς\”, \”εκτός κοινωνίας\”. Οι ετυμηγορίες και τα δικαστήρια είναι καθημερινά, συμβαίνουν παντού.

Στα δελτία ειδήσεων όπου δημοσιογράφοι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα απ\’ τις εξουσίες σας, στις αστυνομικές επιχειρήσεις- εκκαθαρίσεις στα γκέτο της εξαθλίωσης.

Στις αυστηρές ποινές των αφεντικών απ\’ τη Μανωλάδα μέχρι τη Γερανίου πάνω σε μετανάστες και εργαζόμενους, στις θανατικές καταδίκες τόσων και τόσων είτε στα σύνορα και στις θάλασσες είτε μέσα στα ΑΤ και τα κρατητήρια.

Στα καραβοτσακισμένα όνειρα, στη βίαιη περιθωριοποίηση, στους μικρούς και μεγάλους εξευτελισμούς, τις διάχυτες φασιστικές συμπεριφορές, στα δημοκρατικά πογκρόμ. Στο δάχτυλο που δείχνει πάντα εκείνον που ξεχωρίζει…

Η σκιά του δικαστή κρύβεται πίσω από συμπεριφορές που γεννιούνται δίπλα μας, τα εδώλια των κατηγορουμένων είναι γεμάτα. Τα πρόσωπα ταλαιπωρημένων και βασανισμένων μεταναστών, οι εξεγερμένοι των κολαστηρίων τύπου Αμυγδαλέζας. Οι τηλεοπτικά βιασμένες πόρνες. Οι μικροπαραβατικοί που χτίζετε μέσα στα τσιμέντα. Οι τοξικομανείς που τους προσφέρετε για θεραπεία εξοντωτικές ποινές. Ένας απόκληρος κόσμος για τιμωρία σε φυλακές, ψυχιατρεία, κέντρα \”φιλοξενίας\”, στην απαξίωση και περιφρόνηση κάθε νομοταγούς μυαλού. Ένας κόσμος στη μέση βαφτισμένος ως περιθώριο ενώ γύρω του έχει στηθεί ένας παρανοϊκός χορός αιματοβαμμένης ιστορίας σας.

Αναρωτιόμαστε το που να αναζητήσουμε τους δικούς σας \”αθώους\”. Ναι, τους δικούς σας αθώους πολίτες, άξιους να κατέχουν μια θέση στα λαδωμένα γρανάζια της μηχανής. Να τους ψάξουμε μήπως στους τίμιους και σκληρά εργαζόμενους υποταγμένους στη σαρκοφάγα ρουτίνα; Σε κείνους τους ρουφιάνους που με αντάλλαγμα μια ευνοϊκότερη μεταχείριση εκπορνεύουν την αξιοπρέπεια τους; Στις ταυτότητες και τους ρόλους που δωρίζει καθημερινά το κουκλοθέατρο του παραλόγου μιας κοινωνίας σα κι αυτή;

Αντιστρέφουμε τους εσωτερικούς μονολόγους καθενός και καθεμιάς και ειλικρινά προβληματιζόμαστε σχετικά με τις ελαφριές ποινές που απολαμβάνει η αθώα απάθεια.

Η αθωότητα βρωμάει αδιαφορία, ατομισμό, υποταγή, ευνουχισμένη κριτική σκέψη, σιωπή. Έχει να προτείνει μια ζωή μέσα στα σύνορα που εσείς χαράζετε, μια ζωή οριοθετημένη σε συμβάσεις, απαγορεύσεις, προκαθορισμένες επιλογές.

Ζούμε σ\’ έναν κόσμο όπου η εξουσία και τα πλοκάμια της έχει τρυπώσει στη καθημερινή ζωή όλων μας, σε κάθε γωνιά όπου φυτρώνει η ανθρώπινη ύπαρξη.

Οι σταθερές δομές της όπως η αστυνομία, οι πολιτικοί, το επιχειρηματικό σκυλολόι ή οι τεχνοκράτες της επιστήμης αποτελούν την άμεση προσωποποίηση του εχθρού. Τον εχθρό με ονόματα και διευθύνσεις. Πρόκειται για τη συσσωρευμένη δύναμη εξουσίας πάνω σε συγκεκριμένα πρόσωπα με ξεκάθαρες ευθύνες και σαφείς αντεπαναστατικές θέσεις. Ένα σύμπλεγμα ανθρωποειδών που από τα εκάστοτε πόστα του διοικεί, ελέγχει, καθυποτάσσει, δολοφονεί, πειραματίζεται.

Είναι αλήθεια πως αυτό το σύμπλεγμα ατόμων έχει κάνει τις δικές του επιλογές ζωής και εργασίας που το καθιστούν στην αντίπερα όχθη της νοητής διαχωριστικής γραμμής που εμείς χαράζουμε. Στοχοποίηση χωρίς διάλογο ή κριτική. Επίθεση.

Στο παραπάνω σύνολο ανήκει και η δικιά σας σιχαμένη κάστα.

Ποια παραπάνω αφορμή για να τσακίσεις τους μπάτσους που σκορπούν τη βία στις γειτονιές, στις διαδηλώσεις, που υπερασπίζονται ένοπλα την άγια νομιμότητα;

Ποιον επιπρόσθετο λόγο να αναζητήσουμε για να επιτεθούμε στους φασίστες ή τους πολιτικούς προϊστάμενους του σάπιου συστήματος;

Γιατί να αιτιολογήσουμε τις ληστρικές μας επιδρομές στις τράπεζες που κρατάνε στα χρηματοκιβώτια τους τον κλεμμένο μας χρόνο;

Παρόλα αυτά δεν υπάρχει μονάχα ο παραπάνω πυρήνας εξουσίας, ο στόχος που οφείλουμε να βρούμε το κατάλληλο μέσο για να του επιτεθούμε. Θα μιλήσουμε για την εξουσία ως διάχυτη κοινωνική σχέση μεταξύ των ανθρώπων. Για κείνα τα αόρατα πλέγματα εξουσίας στην εκμετάλλευση, την υποκρισία, την επιβολή του ισχυρού. Τη καταναλωτική και ανταλλακτική σχέση. Τη σχέση αλλοτρίωσης και θεάματος.

Οι κοινωνικές σχέσεις και οι εξουσίες τους θυμίζουν το ρώσικο παιχνίδι της \” Ματριόσκα\”. Το γνωστό παιχνίδι όπου μέσα από μία ξύλινη συναρμολογούμενη κούκλα- φιγούρα ξεπηδούν και άλλες μικρότερες πανομοιότυπες με την αρχική φιγούρες. Και μπορεί οι κούκλες να διαφέρουν σε μέγεθος αλλά είναι ίδιες σε

χαρακτηριστικά, χρώματα, μορφή. Πάντα με το ίδιο όνειρο για ανέλιξη και το ίδιο χαμόγελο με ξυράφια. Είναι αυτή η μεταφορά που χρησιμοποιούμε για να καταδείξουμε την αναπαραγωγή σχέσεων εξουσίας απ\’ τη κορυφή της κρατικής συγκεντρωτικής εξουσίας στα άπειρα πεδία της κοινωνικής ζωής.

Περάσαμε απ\’ τα σχολικά μπουντρούμια της πλήξης, της ανίας των σχολικών θρανίων, των χαμένων ωρών μέσα σε τέσσερις τοίχους. Περάσαμε και από τα πανεπιστήμια με τους φοιτητές τους και το μαχητικό τους ρόλο, αυτόν της δήθεν επαναστατημένης νεότητας. Τι ειρωνεία!

Γνωρίσαμε τη πλήξη των απομονώσεων που γεννά ο σύγχρονος κόσμος. Στις φυλακές- διαμερίσματα, στους ασφυκτικούς δρόμους, στα γεμάτα μαγαζιά. Στις οικογένειες, τις σχέσεις φίλων , τις ερωτικές σχέσεις. Εκεί όπου τα πραξικοπήματα της επανάληψης βιάζουν τη ζωντάνια της ύπαρξης, όπου οι αριθμοί ασελγούν στο άγνωστο και στο τυχαίο, όπου η οικονομία αλυσοδένει τα βιώματα. Αφουγκραστήκαμε τους ανήσυχους ύπνους μέσα στη μητρόπολη, αντικρίσαμε τα κενά βλέμματα, ακούσαμε τις προσταγές των αφεντικών και είδαμε τα κάτεργα της μισθωτής σκλαβιάς. Όλα τα πρέπει της σύγχρονης ζωής.

Ο κόσμος μας έχει μια μεγάλη ικανότητα : να συμπαρασύρει στους ρυθμούς του, σ\’ αυτές τις ιλιγγιώδεις ταχύτητες τις φωνές αντίδρασης, τις διαμαρτυρίες εναντίων του, τα διλήμματα που γεννά ο ίδιος. Να θάβει τις αντιφάσεις του. Να εξοστρακίζει τις σφαίρες γι\’ αυτόν. Ορμητικός χείμαρρος υπερπληροφόρησης, τεχνολογικής εξέλιξης, αναισθησίας.

Για να τελειώνουμε. Είμαστε απ\’ τη πλευρά του αγώνα κόντρα στην εξουσία.

Στην όχθη της διαφορετικότητας.

Στους ορκισμένους εχθρούς της κανονικότητας.

Πλάι στους κυνηγημένους, στους κατατρεγμένους, στους απόκληρους.

Στο κομμάτι του κόσμου της Παρανομίας που δε παζαρεύει την Αξιοπρέπεια του και λυσσασμένα αναζητά την ελευθερία.

ΕΚΕΙ ΟΠΟΥ ΤΟΛΜΑΜΕ ΝΑ ΕΠΙΤΕΘΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΑ ΧΑΣΟΥΜΕ ΟΛΑ.

Και τώρα που τελείωσε αυτό το \”μανιφέστο\” ή όπως αλλιώς γουστάρετε εσείς να το βαφτίσετε θέλουμε να αφιερώσουμε κάποιες σκέψεις μας στ\’ αδέρφια μας που τόσο αγαπήσαμε και άλλο τόσο μας λείπουν, που τόσες στιγμές κλέψαμε μαζί και άλλες τόσες θα ξαναζήσουμε σα βρεθούμε:

Άγνωστο το που βαδίζουμε. Να, κοίτα. Τα μάτια μου κρύβουν ένα τεράστιο πάθος για Ζωή, τα χέρια μου έχουν οπλιστεί.

Αυτοί με όπλισαν. Μου έμαθαν τι είναι μίσος, τι φόβος, πώς να επιτίθεμαι.

Ξέρεις κάτι; Μπορεί τώρα η μοναξιά να είναι φίλος σου, κι η θλίψη κολλητός δικός μου. Ταυτόχρονα όμως γυρνάνε οι μύλοι απ\’ τα όνειρα μας.

Εδώ οι τοίχοι της φυλακής ψηλώνουν μέρα με τη μέρα, κάνουν έναν παγερό κύκλο γύρω μου και με πνίγουν. Οι προβολείς βιάζουν το σκοτάδι της νύχτας που μέσα στη συντροφιά του αλητέψαμε…

Ένα βιβλίο εξάλλου η ζωή μας. Ριψοκίνδυνες βόλτες, επιθετικές διαθέσεις, άνθρωποι που αγαπάμε.

Παντού συναγερμοί. Κρότοι – πυροβολισμοί – ουρλιαχτά. Κηλίδες από αίμα αφήνουν τα δικά τους αιώνια αποτυπώματα.

Και η φλογερή σου ανάσα μου τρύπησε τα στήθια.

Α, και εκείνες οι ασφάλειες θυμάσαι που χόρευαν σα τρελές; Επόμενο καρέ; Τρέξιμο για να ξεφύγεις απ\’ τα περιπολικά.

Ένα χάος η ζωή μου. Τρένο αναμνήσεων και καταιγιστικών ανυπάκουων μοτίβων.

Από δω κι από κει. Φυγόδικοι από κοινωνικούς συμβιβασμούς, παράνομοι στις νόρμες που νοσούνε τις ζωές μας.

Άραγε σκέφτηκες ποτέ να εγκαταλείψεις;

Να μου αφήσεις το χέρι και να γυρίσεις πίσω;

Ένα χαμόγελο αμήχανο μπορεί να ξεφύγει, ένα δάκρυ μπορεί να κάνει λίγο ακόμη υπομονή.

Για το τέλος θα σου ψιθυρίσω πάντως πως τίποτα δε μένει ανεκπλήρωτο και αναπάντητο.

Ρεσάλτο λοιπόν απ\’ τις τρύπιες επαναλαμβανόμενες καθημερινές συναναστροφές.

Θα ανανεώσουμε προς το παρόν το ραντεβού μας στα δικά μας άστρα, τα ιδιαίτερα, τα απόρθητα…

ΚΑΙ ΝΑ ΘΥΜΑΣΑΙ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ: Εκεί όπου μας κλέψανε την ελευθερία- ένα πρωινό του Aπρίλη- σε θυμάμαι να απομακρύνεσαι με σκυφτό το κεφάλι. Και εκεί όπου οι χρόνοι της διαφυγής σου μετράνε αντίστροφα είμαι κι εγώ, είμαστε και \’μείς να τσιλιάρουμε το παρελθόν και να αγωνιούμε για την Αλλαγή.

ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

ΟΛΑ ΓΙΑ ΟΛΑ

Φοίβος Χαρίσης

Ντάλιος Αργύρης

Δήλωση στο ειδικό δικαστήριο 29/11/2013

Πηγή

Μπροσούρα με αφορμή την υπόθεση της διπλής ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης

$\"ληστεία\"$

Περιεχόμενα:

Ανάλυση-Κείμενο αλληλεγγύης στους 6 αναρχικούς, που διώκονται για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη.
Απαλλοτριώνοντας, ληστεύοντας, επανακτώντας… Μικρό αφιέρωμα στην πρακτική της απαλλοτρίωσης.
Γράμμα των αναρχικών που κατηγορούνται για τη διπλή ληστεία σε τράπεζα και ελτά στο Βελβεντό Κοζάνης, εν όψει του δικαστηρίου στις 29 Νοέμβρη.
Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας… Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες… (κείμενο του Νίκου Ρωμανού από τη φυλακή)

Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf εδώ

Γράμμα των αναρχικών της υπόθεσης Βελβεντού εν όψει του δικαστηρίου

Στις 29 Νοέμβρη ορίστηκε το δικαστηριό μας σχετικά με την διπλή ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης. Η δίκη θα διεξαχθεί τελικά στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και όχι -όπως αρχικά μας είχει ανακοινωθεί- στο Εφετείο στην οδό Λουκάρεως.

Το δικαστήριο, αυτό το ιερό μπουρδέλο της δικαιοσύνης, ανέκαθεν αποτελούσε τον χώρο όπου η κυρίαρχη τάξη -η εξουσία- ώφειλε να αποδείξει την κυριαρχία της απέναντι στους \”παράνομους\” αυτού του κράτους. Γι\’ αυτό και ήταν μόνιμος βραχνάς το ζήτημα της αλληλεγγύης που προέκυπτε με τις υποθέσεις αναρχικών όπου οι μπάτσοι κάθε κατηγορίας, ΜΑΤ, ασφαλίτες, αντιτρομοκρατικάριοι, πασχίζουν να γεμίσουν τις αίθουσες μήπως κι έτσι εμποδίσουν την έκφρασή της. Μπροστά στην αποτυχία όμως, των πρακτικών αυτών και με εμφανή την ανησυχία τους για το πόσο \”ασφαλείς\” θα είναι οι μεταγωγές τους (από τις φυλακές στα δικαστήρια) μεγάλου αριθμού αναρχικών, βρήκαν τη λύση και στα δύο προβλήματα με τις ειδικές αίθουσες δικαστηρίων (δύο προς το παρόν) που βρίσκονται μέσα στις γυναικείες φυλακές.

Είναι εμφανές ότι η αλλαγή της αίθουσας δικαστηρίου από το Εφετείο στις φυλακές ήταν αποτέλεσμα συμψηφισμού των δύο παραπάνω λόγων. Απ΄τη μία η ελάχιστη δυνατόν έκθεση σε επίπεδο μεταγωγής και απ\’ την άλλη το φακέλωμα όλων των αλληλέγγυων που θα επιλέξουν να μπουν στην αίθουσα.
Για εμάς η αίθουσα δεν κάνει την διαφορά, το δικαστήριο είναι εχθρικό έδαφος είτε βρίσκεται μέσα στις φυλακές, είτε στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Και ακόμα κι αν η τακτική του φακελώματος εμποδίζει την φυσική παρουσία συντρόφων μέσα στην αίθουσα, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την δύναμη που παίρνουμε από τις φωνές και τα συνθήματα όταν διαπερνάνε τους τοίχους της φυλακής, τις λαμαρίνες της κλούβας. Μία συγκέντρωση έξω απ\’ τα δικαστήρια μπορεί να σπάσει την απομόνωση που επιδιώκουν. Εξάλλου για εμάς η επαναστατική αλληλεγγύη δεν περιορίζεται σε εκδηλώσεις συμπαράστασης που σχετίζονται με ένα δικαστήριο. Άλλωστε το δικαστήριο δεν είναι παρά ο χώρος που ο εχθρός επικυρώνει την νίκη του, είναι ο μηχανισμός αφομοίωσης της κατασταλτικής βίας στην δημοκρατική ιδεολογία. Ειδικά στην περίπτωση μας δεν νοείται κάποια υποτιθέμενη \”άσκηση πίεσης\” στους δικαστές για ελαφρύτερες ποινές.

Οι αποφάσεις είναι προειλλημένες. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, εφόσον έχουμε εχθρική σχέση με τους δικαστές όχι γιατί στοχοποιούν εμάς, αλλά γιατί η δουλειά τους είναι να συνθλίβουν ανθρώπους κάτω από την μπότα της κρατικής εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι μία διαρκής σχέση.
Οι μορφές εκδήλωσης της ποικίλουν και συναντούν το νόημά της σαν στιγμές επίθεσης στο σύστημα εξουσίας και προφανώς μία συγκέντρωση στο δικαστήριο μπορεί να είναι άλλη μία τέτοια στιγμή για όποιον το αισθάνεται, αλλά δεν είναι ούτε προυπόθεση ούτε μοναδική στιγμή της αλληλεγγύης.
Και το κυριότερο, η αλληλεγγύη με φυλακισμένους επαναστάτες δεν είναι μία στατιστική που αναμοχλεύται απ\’ την επικαιρότητα, είναι ανάγκη, είναι συναίσθημα, είναι η συνειδητοποίηση της κοινότητας του αγώνα, με οποιοδήποτε μέσο επιλέξει κάθε σύντροφος να εκφράσει την αλληλεγγύη του, είτε με την παρουσία του έξω απ\’ το δικαστήριο, είτε επιλέγοντας να επιτεθεί σε αναπαραστάσεις της κυριαρχίας με αφορμή τη δική μας δίκη.

Κλείνοντας, θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο σε όλους ότι οι ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ που μας ενώνουν, τα κοινά μας οράματα για ελευθερία, τα ονειρά που σκαρώνουμε παρέα δεν πρόκειται να υπονομευτούν από κανενός τύπου διαχωρισμό όσον αφορά την στάση απέναντι στο δικαστήριο ή ακόμα των διαφορετικών κατηγοριών που βαραίνουν εμάς.
Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ\’ τα τείχη.
Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.

Απ\’ την πλευρά μας δεν αναγνωρίζουμε κανένα δίπολο αθωότητας-ενοχής (ούτε σε αυτήν ούτε σε καμία δίκη αναρχικών αγωνιστών).

Είμαστε ένοχοι για τον κόσμο τους, ένοχοι για την \”αθωοτητά\” τους.

Η σκέψη και η καρδιά μας πλάι σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να πολεμήσει την εξουσία.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Νίκος Ρωμανός

Πηγή

Βέλγιο: Μια ληστεία τράπεζας, μερικοί αναρχικοί και η επιλογή της εξέγερσης

$\"kozani-case\"$

Μπροσούρα για τους αναρχικούς ληστές του Βελβεντού Κοζάνης. Περιέχονται τα κείμενα των συντρόφων μεταφρασμένα στα αγγλικά, χρονολόγιο δράσεων αλληλεγγύης, πληροφορίες για την υπόθεση κ.α. Τη μπροσούρα κυκλοφόρησαν, αναρχικοί αλληλέγγυοι από τις Βρυξέλλες. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF εδώ.

Πηγή

Κείμενο των προφυλακισμένων της Νέας Φιλαδέλφειας

Θεωρούμε σκόπιμο να δημοσιοποιήσουμε κάποιες πληροφορίες γύρω από την παρακολούθηση και ακολούθως, τη σύλληψή μας απ’ τους αντιτρομοκατικάριους στις 30.04.2013 στη περιοχή της Ν. Φιλαδέλφειας. Οι περισσότερες πληροφορίες είναι «επίσημες» απ’ την εις βάρος μας δικογραφία. Μέσω αυτών οδηγηθήκαμε σε κάποια συμπεράσματα που έχουν να κάνουν πιο πολύ με γνώσεις των μπάτσων πάνω στον τρόπο που «κινούμασταν» έξω παρά με τις μεθόδους της άμεσης παρακολούθησής μας. Επιπλέον, παραθέτουμε δύο λόγια για κάποιες ακόμα γνώσεις των μπάτσων που «ανακαλύψαμε», αλλά και δύο λόγια για τις τακτικές τους. Η καθυστέρηση μηνών οφείλεται στη διστακτικότητα που υπήρχε και βασιζόταν στην εκτίμηση ότι ίσως η δημοσιοποίηση βοηθούσε περισσότερο, σε τελική ανάλυση, το μελλοντικό έργο των μπάτσων. Το ζυγίσαμε όμως και καταλήξαμε ότι είναι σημαντικότερο, έστω και καθυστερημένα, να μοιραστούμε αυτες τις πληροφορίες/γνώσεις γιατί θεωρούμε πιο «ορθό» συνειδησιακά για εμάς να ξέρουν επακριβώς οι ενδιαφερόμενοι σύντροφοι το ελάχιστο επίπεδο γνώσεων της αστυνομίας, παρά να υπάρχει υποψία άγνοιας.

Σε πολλούς ίσως ακουστούν αυτονόητα πολλά εδώ μέσα, αλλά είμαστε πεπεισμένοι πως δεν θα ακουστούν έτσι για όλους. Αντιπροτάσεις προφανώς εδώ μέσα δεν μπορούμε να κάνουμε, παρά μόνο προειδοποιήσεις. Σε καμία περιπτωση όμως δεν επιχειρούμε να φοβίσουμε κανέναν για το το εύρος γνώσεων και τη δυναμική του εχθρού, αλλά να πούμε σε αυτούς που την «ψάχνουν» τι να προσέχουν στο δρόμο για την εκπλήρωση των οργισμένων επιθυμιών τους. Η «σκιά» που καλύπτει πολλές φορές τις μεθόδους και τις κινήσεις της αντιτρομοκρατικής οδηγεί ανθρώπους στην υπερτιμησή τους, ενώ είναι αλήθεια πως παρ’ ότι κάποια πράγματα μας γνωστοπιούνται κάπου κάπου πόλλα άλλα σημεία παραμένουν στο σκοτάδι. Οι ίδιοι οι μπάτσοι δεν αποκαλύπτουν σχεδόν ποτέ τις μεθόδους τους. Απ’ την άλλη όμως παρ’ ότι οφείλουμε να λαμβάνουμε τα μέτρα μας απεναντί τους, ένα ρίσκο σε ατομικό ή ομαδικό επίπεδο θα παραμένει πάντα σε ένα υποκειμενικό πεδίο. Όπως και να έχει όμως λάθη γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται στη μάχη ενάντια σε τόσο ισχυρούς κατασταλτικούς μηχανισμούς. Λάθη που πάντα θα «στοιχίζουν» περισσότερο αντίθετα με τα λάθη των μπάτσων που «απορροφούνται». Οι καταστάσεις πρέπει να ζυγίζονται ξανά και τα λάθη που έχουν γίνει μία φορά, πολύ απλά, δεν πρέπει να ξαναγίνουν. Η συσσωρευμένη εμπειρία τόσων χρόνων πρέπει να μελετάται και να εκτιμάται και επειδή υπάρχει η τάση να προετοιμαζόμαστε για τις μάχες που ήδη έγιναν και όχι για αυτές που θα ‘ρθουν ας είμαστε σε ετοιμότητα και η τύχη μαζί μας…

Ξεκινώντας, να πούμε ότι η «επίσημη» παρακολούθηση μας ξεκίνησε στις 11:20 το πρωί με τον εντοπισμό του Γρηγόρη (Σαραφούδη) και έληξε στις 16:00 με τις συλλήψεις μας στη Νέα Φιλαδέλφεια. Έχουμε βάσιμους λόγους να πιστεύουμε ότι η παρακολούθηση μας ξεκίνησε εκείνη την ώρα. Γιατί λίγο πριν από την προαναφερόμενη ώρα ο σύντροφος πήγε στο ίντερνετ-καφέ Palladium στη Σολωμού 48 στα όρια Εξαρχείων με το κέντρο της Αθήνας. Πιστεύουμε βασικά ότι το συγκεκριμένο καφέ βρισκόταν/βρίσκεται υπό παρακολούθηση, απ’ την στιγμή κιόλας που πληροφορηθήκαμε ότι διάφοροι σύντροφοι κατά το παρελθόν έχουν παρακολουθηθεί από ασφαλίτες φεύγοντας από εκεί. Επίσης, ένας ακόμα βασικός λόγος που μας προσδιορίζει πάνω κάτω την ώρα είναι το γεγονός πως νωρίτερα εκείνο το πρωί ο σύντροφος είχε κάνει «τσεκ» αντιπαρακολούθησης και βεβαιώθηκε ότι δεν παρακολουθείται η κινησή του. Ένα συνηθισμένο τσεκ που κάναμε πολύ συχνά και πάντα πριν απο οποιαδήποτε συνάντηση με καταζητούμενους ή αγνώστους στην αστυνομία συντρόφους, για να βεβαιωθούμε ότι είμαστε «καθαροί». Με άλλα λόγια δηλαδή, πιθανολογούμε πολύ σοβαρά ότι το «κακό» έγινε όταν «καθαρός» άνθρωπος μπήκε σε «βρώμικο» μέρος και εφόσον ήταν ήδη γνωστός στην αντιτρομοκρατική από παλαιότερη παρακολούθηση, αναγνωρίστηκε και τέθηκε υπό διακριτική παρακολούθηση. Η συνάντηση όμως λίγες ώρες αργότερα με τους δύο καταζητούμενους συντρόφους Αργύρη (Ντάλιο) και Φοίβο (Χαρίση) σήμανε συναγερμό στην αντιτρομοκρατική και έπεσε αμέσως εντολή για συλλήψεις. Οι μπάτσοι κλασσικά για να δικαιολογήσουν την παρακολούθηση λένε στη δικογραφία για «ανώνυμο τηλεφώνημα» προς τις υπηρεσίες τους που ανέφερε ότι ο Γρηγόρης και άλλοι σύντροφοι της ίδια υπόθεσης κατείχαν όπλα, συμμετείχαν σε ληστεία του Βελβεντού και επισκέπτονταν συχνά την περιοχή των Εξαρχείων. Με αυτόν τον τρόπο κιόλας, θέλησαν να απεμπλέξουν το συνεργάζομένο ίντερνετ-καφέ για να μην στοχοποιηθεί, και έτσι έγραψαν στη δικογραφία ότι εντόπισαν το Γρηγόρη τυχαία στην διασταύρωση Πατησίων και Σολωμού, δηλαδή 30 μέτρα πιο κάτω! Παρόλο που ξέρουμε ότι δεν ισχύει αυτή η γελοιότητα με το ανώνυμο τηλεφώνημα δεν αποκλείουμε την πιθανότητα ο Γρηγόρης, για άγνωστο λόγο, να θεωρούνταν ήδη ύποπτος και να μπήκε δυναμικά στο στόχαστρο της αντιτρομοκρατικής. Το στόρυ, χονδρικά, μετά την επίσκεψη του Γρηγόρη στο «βρώμικο» ίντερνετ-καφέ, συνεχίζει με την συναντησή του λίγη ώρα μετά σε άλλο σημείο της πόλης με τον , επίσης «τσεκαρισμένο», σύντροφο Γιάννη (Ναξάκη). Στη συνέχεια οι δύο σύντροφοι κινήθηκαν σε διάφορα μέρη, για να καταλήξουν μετά από κάποια ώρα στη Νέα Φιλαδέλφεια στο ραντεβου με άλλους συντρόφους, όπου και εκεί τελειώνει λίγη ώρα μετά το στόρυ με την επέμβαση της αντιτρομοκρατικής. Κατά την διάρκεια όμως αυτών των λίγων ωρών, οι υπό παρακολούθηση σύντροφοι έκαναν κάποιες κινήσεις που μπορεί από νομικής άποψης να είναι αδιάφορες, όμως, ήταν ικανές να «προδώσουν» κάποια συνωμοτικά χαρακτηριστικά γύρω απ’ το πως κινούμασταν.

Έχουμε και λέμε:

Στις τέσσερις και κάτι ώρες παρακολούθησης μας είδαν να πηγαίνουμε σε τέσσερα διαφορετικά ίντερνετ- καφέ. Πρώτο ήταν το Palladium που πήγε ο Γρηγόρης. Το επόμενο ήταν επί της Πατησίων 382 κοντά στο σταθμό ΗΣΑΠ Άνω Πατησίων, απέναντι από τα everest όπου μέσα συναντήθηκαν ο Γρηγόρης με τον Γιάννη. Οι δυό τους αργότερα πήγαν στο GNet στο Μαρούσι (Τσαλδάρη 3 και Αριστείδου), ενώ τελευταίο ήταν το Bits&Bites στη Νέα Φιλαδέλφεια (Δεκελείας 138) όπου εκεί συνάντησαν τον Αργύρη και τον Φοίβο. Με αυτά τα δεδομένα οι μπάτσοι έχουν βάσιμες πληροφορίες ότι χρησιμοποιούσαμε το ίντερνετ για να επικοινωνούμε μεταξύ μας. Ξέρανε σίγουρα ότι «κατεβάζαμε» και χρησιμοποιούσαμε το λογισμικό Tor Browser Bondle (θα ακολουθήσει σύντομα εκτενές κείμενο για την λειτουργία και την ασφάλεια του λογισμικού Tor) ένα πρόγραμμα για ασφαλή περιήγηση που ανακατεύει τις I.P. του παγκόσμιου δικτύου των χρηστών του, κάνοντας με αυτόν τον τρόπο την περιήγηση πιο «ελεύθερη», αφού σαν I.P. (που είναι και το στοιχείο που προδίδει τη γεωγραφική θέση του περιηγητή) εμφανίζεται μία άλλη από ένα άλλο τυχαίο μέρος του πλανήτη. Ακόμα όμως και με αυτό το δεδομένο εκτιμουμε ότι οι χάκερ της ελληνικής αστυνομίας δεν έχουν την δυνατότητα να «αποκρυπτογραφήσουν» τη διαδρομή μας στον Tor γιατί δεν είναι θέμα αποκωδικοποίησης αλλά θέμα ξεμπλεξίματος ενός τεράστιου κουβαριού με I.P. και για να βρεθεί άκρη του νήματος είναι μία υπερβολικά χρονοβόρα και περίπλοκη διαδικασία που στην περιπτωσή μας κιόλας πρέπει να γίνει ακριβώς ανάποδα. Γενικά, με τον Tor αισθανόμασταν ασφαλείς μέχρι που μάθαμε ότι πρόσφατα (6 Αυγούστου) χάκερ του FBI «έσπασαν» για πρώτη φορά πολλές σελίδες του Tor, καταφέρνωντας να παγιδεύσουν και να συλλάβουν ένα μεγάλο παγκόσμιο Δίκτυο παιδόφιλων, κάτι που εμάς μας δημιούργησε κάποιες μικρές ανησυχίες σε σχέση με τα στεγανά του. Ένα λάθος που κάναμε σίγουρα είναι ότι “κατεβάζαμε” τον Tor στο pc του ίντερνετ-καφέ που καθόμασταν , αντί να το έχουμε αποθηκευμένο σε φλασάκι μαζί μας, κάτι που πέρα απ το ότι μπορεί να φανεί στη κεντρική μονάδα, στο κεντρικό pc του μαγαζιού, θεωρητικά είναι εφικτό να φτάσει ειδοποίηση ακόμα και απευθείας στους μπάτσους, μέσω προγράμματος, αν έχουν συννενοηθεί πρώτα με το μαγαζί. Σε σχέση με τα ίντερνετ-καφέ τώρα, μας έχει μεταφερθεί η κακή είδηση ότι στο διάστημα που μεσολάβησε από τότε μέχρι σήμερα, κόσμος έχει ακολουθηθεί από ασφαλίτες βγαίνοντας από διάφορα τέτοια μαγαζιά της Αθήνας (Εξάρχεια, Μοναστηράκι, Νέος Κόσμος, Καλλιθέα) κάτι που μας λέει ότι πλέον δεν θα είναι και λίγα αυτά που θα παρακολουθούνται σε όλη την Αθήνα. Μην ξεχνάμε κιόλας ότι οι δυνατότητες των μπάτσων είναι αρκετά μεγάλες αν σκεφτούμε ότι μόνο στη ΔΑΕΕΒ (αντιτρομοκρατική) απασχολούνται 600 άτομα, όπως έχει δηλωθεί μέσα σε δικαστήριο απ’ τους ίδιους όταν ερωτήθηκαν.
Μας είδαν στο άλσος Συγγρού στη Κηφισιά. Οι δυό μας (Γρηγόρης- Γιάννης) πριν κατευθυνθούμε προς την Νέα Φιλαδέλφεια κάναμε μία στάση στο άλσος περπατήσαμε μέχρι τα γηπεδάκια, κάτσαμε σε ένα παγκάκι ακριβώς δίπλα και μιλήσαμε μεταξύ μας για πολύ ώρα.

Να σημειωθεί ότι όλες αυτές τις ώρες που μας παρακολουθούσαν, αν και ήμασταν τσεκαρισμένοι και θεωρητικά πιστεύαμε ότι ήμασταν καθαροί, στις λίγες αντανακλαστικές ματιές που ρίξαμε πίσω μας, από συνήθεια, δεν παρατηρησαμε τίποτα το ιδιαίτερα ανησυχητικό ενώ κινηθήκαμε σε πολλά διαφορετικά μέρη (ηλεκτρικό, λεωφορείο, ταξί).

Επιπλέον πράγματα που μάθαμε και συμπεράναμε απο τη μέρα της σύλληψης σε σχέση με το πως δουλεύουν οι μπάτσοι.

Μας αιφνιδίασαν πραγματικά όταν 80 μέτρα πιο κάτω απ’ τη καφετέρια στη Νέα Φιλαδέλφεια ενώ δύο από εμάς (Γρηγόρης-Γιάννης) περπατούσαμε φεύγοντας, μας έκαναν σήμα οι ΔΙ.ΑΣ να σταματήσουμε για έλεγχο. Αν περιμέναμε κάτι σχεδιασμένο αυτό σιγουρα δεν ήταν οι ΔΙ.ΑΣ. σε μία κεντρική διασταύρωση της περιοχής, αλλά κάποιου άλλους είδους «πέσιμο». Μετά το σήμα, αφού μας πλησίασαν περπατώντας, είδαμε, δευτερόπλεπτα μετά, να φανερώνονται και άλλες δυνάμεις γύρω γύρω μέχρι που σε λίγα λεπτά ήμασταν εγκλωβισμένοι, κάτι που μας λέει πως και οπλισμένοι να ήμασταν θα ήταν μικρές οι πιθανότες να ξεφεύγαμε. Απ’ την άλλη όμως, όπως είναι γνωστό ήδη, στη καφετέρια που πραγματοποιήθηκε επιχείρηση μερικά λεπτά αργότερα η τακτική τους με δόλωμα τους ΔΙ.ΑΣ δεν είχε ακριβώς τα αποτελέσματα που θέλανε καθώς ξέφυγε ένα άτομο.

Ακόμα, κάτι για το οποίο δεν ήμασταν όλοι σίγουροι, αλλά σιγουρευτήκαμε πλέον, είναι η δυνατότητα των μπάτσων σε οποιοδήποτε τμήμα της χώρας να ταυτοποιούν άμεσα τα στοιχεία μίας πλαστής ταυτότητας με τον αληθινό κάτοχο μέσω μίας φωτογραφίας. Ο Γιάννης, ο οποίος προσήχθει αρχικά στο αστυνομικό τμήμα της Νέας Φιλαδέλφειας, ήταν σε θέση να δει τους μπάτσους να πατάνε σε υπολογιστή τους τα στοιχεία απ’ την πλαστή ταυτότητα που κατείχε και να εμφανίζεται στην οθόνη φωτογραφία με το πρόσωπο του αληθινού κατόχου.

Είναι σημαντικό να σταθούμε σε μία βασική διαφοροποίηση της τακτικής της αντιτρομοκρατικής στη περίπτωση των συλλήψεών μας, σε σχέση με παρελθοντικές επιχειρήσεις της ίδιας υπηρεσίας εναντίον ένοπλων ομάδων (Σ.Π.Φ, Ε.Α, συλλήψεις Πειραιά- Ν. Σμύρνη, συλλήψεις Βύρωνα-Ταύρο). Σε όλες αυτές τις παλαιότερες υποθέσεις η τακτική των μπάτσων ήταν η εξής: έχοντας αναλύσει από πριν το προφίλ και τις συναναστροφές των καταζητούμενων συντρόφων με άλλους «νόμιμους», έθεταν τους τελευταίους υπό παρακολούθηση ωστε να τους οδηγήσυν στους παράνομους. Προφανώς, η αντιτρομοκρατική υπηρεσία δεν διενεργεί «μονοδιάστατες» έρευνες, ούτε θα αρκούνταν σε αυτό, σχηματικά όμως και μέσα από τη συσσωρευμένη εμπειρία των τριών τελευταίων χρόνων παρατηρούμε πως παρά τις εκάστοτε διαφοροποιήσεις, ο πυρήνας της έρευνας και των επιτυχιών της βρίσκεται στο παραπάνω «απλό» μοντέλο. Στις προηγούμενες περιπτώσεις λοιπόν, όταν η ΔΑΕΕΒ «ανακάλυπτε» τους καταζητούμενους συντρόφους ποτέ δεν επιχείρησε να τους συλλάβει επί τόπου, αντίθετα τους έθεσε ύπο παρακολούθηση αρκετές μέρες με σκοπό αφενός να βρεί τις «γιάφκες» και τον οπλισμό των συντρόφων και αφετέρου τον κύκλο των επαφών τους. Τα παραδείγματα χαρακτηριστικά: στην περίπτωση των συντρόφων που συνελήφθησαν σε Ν.Σμύρνη- Πειραιά η παρακολούθηση σύμφωνα με τα επίσημα έγγραφα της δικογραφίας διήρκησε 17 μέρες. Αντίστοιχα 9 μέρες παρακολουθούσε, πριν επέμβει η αντιτρομοκρατική, τα σπίτια των Θεσσαλονικιών συντρόφων σε Βύρωνα- Ταύρο καθώς και το σπίτι στο Βόλο που έμεναν τα μέλη στης ε.ο.Σ.Π.Φ.. αντιθέτως στη δική μας περίπτωση η αντιτρομοκρατική επέλεξε να μας συλλάβει κατ΄ευθείαν και όχι να μας παρακολουθήσει για δύο λόγους. Ο πρώτος λόγος και σημαντικοτερος, ήταν πως στο παρελθόν πολλοί σύντροφοι (μέσα σε αυτούς και κάποιοι από εμάς) είχαν γλυτώσει από επιχειρήσεις της αντιτρομοκρατικής εξαιτίας των μεθόδων αντιπαρακολούθησης που εφάρμοζαν. Οι μπάτσοι είτε τους έχαναν, είτε για να μην καρφωθεί η συνολική επιχειρησή τους, τους άφηναν. Ο δεύτερος λόγος ήταν πως λόγω των σύγχρονων μεθόδων καταστολής (βλέπε DNA) οι μπάτσοι είναι πιο σίγουροι απ’ ότι στο παρελθόν πως θα φυλακιστούμε και θα καταδικαστούμε ακόμα και χωρίς «γιάφκες», «όπλα» κτλ.

Καταληκτικά, το συμπέρασμα που βγάζουμε είναι πως ο εχθρός προσαρμόζεται ταχύτατα στις συνθήκες και εξελίσσεται διαρκώς, αλλά και πολλές φορές δημιουργεί ο ίδιος ουσιαστικά τις συνθήκες στις οποίες θα έχει την πρωτοβουλία των κινήσεών. Από μεριάς μας δεν αρκεί να μένουμε στις δοκιμασμένες και πετυχημένες συνταγές του παρελθόντος αλλά να κοιτάμε πάντα μπροστά, να είμαστε αυτό που λένε. ένα βήμα μπροστά τους. Περιμένοντας το χειρότερο δεν μπορεί παρά να γινόμαστε πάντα καλύτεροι. Μέσα απ’ αυτό το κείμενο άλλωστε, επιδιώκουμε την εξέλιξη της δράσης μέσα απ’ το μοίρασμα της εμπειρίας. Πιστεύουμε πως τέτοια είδους επικοινωνία είναι αναγκαία, έστω και με αυτόν τον τρόπο (η άμεση επαφη μεταξύ ενδιαφερομένων και αδύνατη είναι και επικίνδυνη) και γενικά πως έχει ουσιαστικό νόημα διωκώμενοι και φυλακισμένοι να βγάζουν τέτοιες πληροφορίες προς τα έξω. Πράγματα που ξέρει και ο εχθρός είναι καλό να μην μένουν μυστικά στους κύκλους μας, απ’ την στιγμή που «προσανατολίζουν» στο τι ξέρει και μπορεί να μας χρησιμεύσοιυν. Υπάρχει βέβαια και η περίπτωση καποια πληροφορία να μένει μυστική στη βάση της στρατηγικής, στη βάση ενός πλάνου, μίας εκ νέου αιφνιδιαστικής επίθεση στα μούτρα του εχθρού.

Προφυλακισμένοι από την υπόθεση της Ν. Φιλαδέλφειας.

Ντάλιος Αργύρης, Χαρίσης Φοίβος,

Ναξάκης Γιάννης, Σαραφούδης Γρηγόρης

Πηγή

Ορίστηκε το δικαστήριο για την υπόθεση Βελβεντού

Για τις 29 Νοεμβρίου ορίστηκε το δικαστήριο της διπλής ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης, με κατηγορούμενους τους:

Μπουρζούκο Δημήτρη, Πολίτη Δημήτρη, Ρωμανό Νίκο, Μιχαηλίδη Γιάννη, Χαρίση Φοίβο και Ντάλιο Αργύρη.

Η δικη θα διεξαχθεί στο εφετείο Αθηνών, στην οδό Λουκάρεως.

Αλληλεγγύη στούς συντρόφους.

Κανένας αιχμάλωτος στα χερια του κράτους.

Πηγή

Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Barclays (Μπρίστολ)

$\"αρχείο$

Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)

Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές. Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπότ, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.

Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.

«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία

Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28^ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.

Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.

1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ

Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά». Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.

Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…

Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.

Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο. Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.

Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.

Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού. Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή. Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).

«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ

Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.

Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι, αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.

2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ

Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29^ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)

Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.

Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.

«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας, σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης

Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.

3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ

Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.

Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες. Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία), δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.

Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.

Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.

Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.

4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ

Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.

Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες. Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).

«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.» Marcelo Villarroel

Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.

Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.

Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.

Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ

/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ

Υποσημειώσεις:

1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…

1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.