Ιταλία: Ξεκίνησε η δίκη των Νίκολα Γκάι και Αλφρέντο Κοσπίτο

\"fai_nucleo_olga_calabriaOra_160512--400x300\"

Το πρωινό της 30ης Οκτώβρη, ξεκίνησε η δίκη των συντρόφων Νίκολα και Αλφρέντο στο δικαστήριο της Γένοβας. Eίχαν συλληφθεί στις 14 Σεπτέμβρη του 2012, κατηγορούμενοι για την ένοπλη επίθεση εναντίον του διευθύνοντος συμβούλου της εταιρίας πυρηνικών Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, η οποία είχε λάβει χώρα στις 7 Μαίου του 2012 και είχε αναληφθεί από τον πυρήνα Όλγα της FAI/IRF και βρίσκονται προφυλακισμένοι στις φυλακές της Φερράρα. Οι σύντροφοι δήλωσαν στο δικαστήριο πως αναλαμβάνουν την ευθύνη για την ενέργεια. Θα ακολουθήσουν περισσότερες πληροφορίες καθώς και τα κείμενα τους σχετικά με την ανάληψη.

Αλληλεγγύη και Δύναμη στους δύο αδερφούς μας!

Μίσος για κάθε Adinolfi!

Ζήτω η Μαύρη Διεθνής!

Ιταλία: Εκρηκτικός χαιρετισμός προς τους αναρχικούς κρατουμένους στις φυλακές της Φερράρα

Σύμφωνα με τα τοπικά μέσα, τη νύχτα μεταξύ της 26ης και της 27ης  Οκτωβρίου, άγνωστοι πέταξαν ένα παγιδευμένο εκρηκτικό δέμα στον προαύλιο χωρο των φυλακών της Φερράρα. Ο μηχανισμός έπεσε στο χώρο της AS2 πτέρυγας, όπου κρατούνται οι αναρχικοί Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι (ο τελευταίος κρατούμενος που σχετίζεται με την υπόθεση Ardire), ο Αντριάνο Αντονάτσι (ένας από τους δύο συλληφθέντες μετά την επιχείρηση της μονάδας RIOS στην περιοχή Castelli Romani) και οι Νίκολα Γκάι και Αλφρέντο Κοσπίτο (που κρατούνται για τον πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare).

Κατά πάσα πιθανότητα, πρόκειται για χαιρετισμό προς τους Αλφρέντο και Νίκολα, των οποίων η δίκη ξεκίνησε στις 30 Οκτώβρη.

Πηγή

Γράμμα των αναρχικών της υπόθεσης Βελβεντού εν όψει του δικαστηρίου

Στις 29 Νοέμβρη ορίστηκε το δικαστηριό μας σχετικά με την διπλή ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης. Η δίκη θα διεξαχθεί τελικά στις γυναικείες φυλακές Κορυδαλλού και όχι -όπως αρχικά μας είχει ανακοινωθεί- στο Εφετείο στην οδό Λουκάρεως.

Το δικαστήριο, αυτό το ιερό μπουρδέλο της δικαιοσύνης, ανέκαθεν αποτελούσε τον χώρο όπου η κυρίαρχη τάξη -η εξουσία- ώφειλε να αποδείξει την κυριαρχία της απέναντι στους \”παράνομους\” αυτού του κράτους. Γι\’ αυτό και ήταν μόνιμος βραχνάς το ζήτημα της αλληλεγγύης που προέκυπτε με τις υποθέσεις αναρχικών όπου οι μπάτσοι κάθε κατηγορίας, ΜΑΤ, ασφαλίτες, αντιτρομοκρατικάριοι, πασχίζουν να γεμίσουν τις αίθουσες μήπως κι έτσι εμποδίσουν την έκφρασή της. Μπροστά στην αποτυχία όμως, των πρακτικών αυτών και με εμφανή την ανησυχία τους για το πόσο \”ασφαλείς\” θα είναι οι μεταγωγές τους (από τις φυλακές στα δικαστήρια) μεγάλου αριθμού αναρχικών, βρήκαν τη λύση και στα δύο προβλήματα με τις ειδικές αίθουσες δικαστηρίων (δύο προς το παρόν) που βρίσκονται μέσα στις γυναικείες φυλακές.

Είναι εμφανές ότι η αλλαγή της αίθουσας δικαστηρίου από το Εφετείο στις φυλακές ήταν αποτέλεσμα συμψηφισμού των δύο παραπάνω λόγων. Απ΄τη μία η ελάχιστη δυνατόν έκθεση σε επίπεδο μεταγωγής και απ\’ την άλλη το φακέλωμα όλων των αλληλέγγυων που θα επιλέξουν να μπουν στην αίθουσα.
Για εμάς η αίθουσα δεν κάνει την διαφορά, το δικαστήριο είναι εχθρικό έδαφος είτε βρίσκεται μέσα στις φυλακές, είτε στους κρεμαστούς κήπους της Βαβυλώνας. Και ακόμα κι αν η τακτική του φακελώματος εμποδίζει την φυσική παρουσία συντρόφων μέσα στην αίθουσα, κανείς και τίποτα δεν μπορεί να εμποδίσει την δύναμη που παίρνουμε από τις φωνές και τα συνθήματα όταν διαπερνάνε τους τοίχους της φυλακής, τις λαμαρίνες της κλούβας. Μία συγκέντρωση έξω απ\’ τα δικαστήρια μπορεί να σπάσει την απομόνωση που επιδιώκουν. Εξάλλου για εμάς η επαναστατική αλληλεγγύη δεν περιορίζεται σε εκδηλώσεις συμπαράστασης που σχετίζονται με ένα δικαστήριο. Άλλωστε το δικαστήριο δεν είναι παρά ο χώρος που ο εχθρός επικυρώνει την νίκη του, είναι ο μηχανισμός αφομοίωσης της κατασταλτικής βίας στην δημοκρατική ιδεολογία. Ειδικά στην περίπτωση μας δεν νοείται κάποια υποτιθέμενη \”άσκηση πίεσης\” στους δικαστές για ελαφρύτερες ποινές.

Οι αποφάσεις είναι προειλλημένες. Και σίγουρα δεν είναι αυτό που μας ενδιαφέρει, εφόσον έχουμε εχθρική σχέση με τους δικαστές όχι γιατί στοχοποιούν εμάς, αλλά γιατί η δουλειά τους είναι να συνθλίβουν ανθρώπους κάτω από την μπότα της κρατικής εξουσίας. Η αλληλεγγύη είναι μία διαρκής σχέση.
Οι μορφές εκδήλωσης της ποικίλουν και συναντούν  το νόημά της σαν στιγμές επίθεσης στο σύστημα εξουσίας και προφανώς μία συγκέντρωση στο δικαστήριο μπορεί να είναι άλλη μία τέτοια στιγμή για όποιον το αισθάνεται, αλλά δεν είναι ούτε προυπόθεση ούτε μοναδική στιγμή της αλληλεγγύης.
Και το κυριότερο, η αλληλεγγύη με φυλακισμένους επαναστάτες δεν είναι μία στατιστική που αναμοχλεύται απ\’ την επικαιρότητα, είναι ανάγκη, είναι συναίσθημα, είναι η συνειδητοποίηση της κοινότητας του αγώνα, με οποιοδήποτε μέσο επιλέξει κάθε σύντροφος να εκφράσει την αλληλεγγύη του, είτε με την παρουσία του έξω απ\’ το δικαστήριο, είτε επιλέγοντας να επιτεθεί σε αναπαραστάσεις της κυριαρχίας με αφορμή τη δική μας δίκη.

Κλείνοντας, θέλουμε να κάνουμε ξεκάθαρο σε όλους ότι οι ΣΥΝΤΡΟΦΙΚΕΣ ΣΧΕΣΕΙΣ που μας ενώνουν, τα κοινά μας οράματα για ελευθερία, τα ονειρά που σκαρώνουμε παρέα δεν πρόκειται να υπονομευτούν από κανενός τύπου διαχωρισμό όσον αφορά την στάση απέναντι στο δικαστήριο ή ακόμα των διαφορετικών κατηγοριών που βαραίνουν εμάς.
Το ότι κάποιοι από εμάς θα έχουν δικηγόρους σε αυτή τη δίκη για παράδειγμα ενώ κάποιοι άλλοι όχι, το ότι κάποιοι έχουν αναλάβει την ευθύνη της ληστείας ενώ κάποιοι άλλοι όχι δεν αποτελούν λόγο διάσπασης της κοινότητας αγώνα που μας κρατάει όρθιους πίσω απ\’ τα τείχη.
Στο δικαστήριο αυτό η ουσία βρίσκεται στο ότι το κράτος και οι μηχανισμοί του δικάζουν αναρχικούς πολέμιους του συστήματος, αντιπάλους τους. Λιγότερη σημασία έχει ο τρόπος με τον οποίο θα φροντίσουν να μας κρατήσουν αιχμάλωτους το περισσότερο δυνατό (βλέπε κατηγορίες). Κύριο μέλημα τους είναι η καταδίκη μας ως ΕΧΘΡΟΥΣ του συστήματος.

Απ\’ την πλευρά μας δεν αναγνωρίζουμε κανένα δίπολο αθωότητας-ενοχής (ούτε σε αυτήν ούτε σε καμία δίκη αναρχικών αγωνιστών).

Είμαστε ένοχοι για τον κόσμο τους, ένοχοι για την \”αθωοτητά\” τους.

Η σκέψη και η καρδιά μας πλάι σε κάθε προσπάθεια που επιχειρεί να πολεμήσει την εξουσία.

ΛΥΣΣΑ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ

Φοίβος Χαρίσης, Αργύρης Ντάλιος, Γιάννης Μιχαηλίδης, Δημήτρης Μπουρζούκος, Δημήτρης Πολίτης, Νίκος Ρωμανός

Πηγή

Οι ελεύθερες κινήσεις και η παλλόμενη καρδιά

Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία. Έχω προχωρήσει για πολύ καιρό σε αυτόν τον κόσμος, κινούμενος πάντα προς τα εμπρός, με τον ίδιο άκαμπτο τρόπο. Είμαι ένα ζώο, αλλά για τόσον καιρό, έχω περιπλανηθεί σε αυτόν τον κόσμο όχι πολύ διαφορετικά από ένα ρομπότ. Έχω καταλήξει σε αυτό το συμπέρασμα από πριν, αλλά στο παρελθόν μόνο το ανέβαλλα και συνέχιζα να κινούμαι προς τα εμπρός.

Δε μπορώ να το αναβάλλω πλέον. Χρειάζομαι να κινηθώ διαφορετικά. Μου το λέει ολόκληρη η ύπαρξή μου. Ορισμένοι αχρησιμοποίητοι μύες καίνε και ζωντανεύουν, όταν αποβάλλω τις ρομποτικές κινήσεις μου και χοροπηδώ. Αλλά, το χοροπήδημα έχει ωραία αίσθηση μόνο για λίγο. Αρχίζω να πηδώ και να στροβιλίζομαι, καθώς πηγαίνω μπροστά. Ξεσπάω σε ένα τρέξιμο. Τρέχω φορώντας το παλτό μου πάνω από ένα πουλόβερ, τζιν πάνω από μακρυά εσώρουχα, μάλλινες κάλτσες και παπούτσια. Τρέχω μέχρι να μου κοπεί η ανάσα. Τρέχω επειδή το τρέξιμο έχει γίνει υπερβολικά παράξενο και ο άνεμος έχει απίστευτη αίσθηση, όταν φυσάει στο πρόσωπο μου και νιώθω το κρύο. Χαμογελάω. Αφουγκράζομαι.

Υπάρχει ένας απόμακρος χτύπος τυμπάνου μέσα στην καρδιά μου. Ένας, που ήταν τόσο δυνατός, μέχρι που τα πράγματα άρχισαν να γίνονται με τον τρόπο τους. Εγώ δεν έδινα καν σημασία και αυτοί προσπάθησαν να το σκοτώσουν, με το ένα χτύπημα μετά το άλλο. Προσπάθησαν να σβήσουν τον χτύπο, μια για πάντα.

Ωστόσο, ποτέ δεν πέθανε, μολονότι ώρες ώρες ήταν απίστευτα αδύναμος. Σχεδόν φασματώδης, ο απαλότερος χτύπος. Η απελευθέρωση και η επανάκτηση της κίνησής μου είναι ένας τρόπος να δυναμώσω τον χτύπο της καρδιάς μου. Υπάρχουν κι άλλοι τρόποι. Θα τους αφουγκραστώ. Τελείωσα με το να περπατάω μόνο ευθεία.

Το κείμενο γράφτηκε από τον Chase Valette και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου “The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013 όπου και έγινε παρουσίαση των μπροσουρών << Συνέντευξη με τρεις οικοαναρχικούς >> και << MENYERANG! >> καθώς και του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος.

Πηγή

Ενημέρωση για τον οικοαναρχικό αιχμάλωτο Marco Camenisch

\"marco-camenisch-2\"Απορρίφθηκε η αίτηση του συντρόφου, για τη μεταγωγή του σε μια πιο \”ανοικτού τύπου\” φυλακή. Επίσης είναι πολύ πιθανό, να απορριφθεί και η αίτηση αποφυλάκισής του με εγγύηση, την οποία κατέθεσε έχοντας συμπληρώσει τα 2/3 της ποινής του. Ο Marco βρίσκεται έγκλειστος στις φυλακές του Λέντσμπουργκ, στην Ελβετία. Θα ακολουθήσουν και άλλες ενημερώσεις.

Πηγή

Βέλγιο: Μια ληστεία τράπεζας, μερικοί αναρχικοί και η επιλογή της εξέγερσης

\"kozani-case\"

Μπροσούρα για τους αναρχικούς ληστές του Βελβεντού Κοζάνης. Περιέχονται τα κείμενα των συντρόφων μεταφρασμένα στα αγγλικά, χρονολόγιο δράσεων αλληλεγγύης, πληροφορίες για την υπόθεση κ.α. Τη μπροσούρα κυκλοφόρησαν, αναρχικοί αλληλέγγυοι από τις Βρυξέλλες. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF εδώ.

Πηγή

Ιταλία: Βανδαλισμός καταστήματος ENI (Τορίνο)

Τη νύχτα μεταξύ 22ας και 23ης Οκτώβρη, βανδαλίστηκαν δύο παράθυρα ενός καταστήματος ENI* στο Τορίνο, ως ένδειξη αλληλεγγύης στους Alfredo και Nicola.

*Πολυεθνική ιταλικών συμφερόντων, με δραστηριότητα σε πολλούς τομείς.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψης ευθύνης και στο αρχείο

Ενάντια στην τεχνολογία

Μία προοπτική βασισμένη στην ανάγκη ολοκληρωτικής καταστροφής της τεχνολογίας προκαλεί σύγχυση σε πολλούς συντρόφους και ένας σημαντικός αριθμός από αυτούς αρνείται να την δεχτεί. Το βρίσκουν πιο λογικό και ρεαλιστικό να ασχολούνται μόνο με το πρόβλημα της καταστροφής της αποκαλούμενης «σκληρής» τεχνολογίας (πυρηνικά όπλα, αμίαντος κλπ). Θεωρούν τη «μαλακή» τεχνολογία (ηλεκτρονικά, πληροφορική κλπ) κοινωνικά χρήσιμη και νομίζουν ότι θα είναι σε θέση να τη χρησιμοποιήσουν για καλό σκοπό στο μέλλον, λες και αυτή μπορεί να αποκοπεί από τη λογική της κυριαρχίας, η οποία την παρήγαγε και την ανέπτυξε.

Με αυτόν τον τρόπο, σύντροφοι επιδεικνύουν μια «πεφωτισμένη» θετικιστική στάση απέναντι στην επιστήμη. Ισχυρίζονται ότι τα εργαλεία, που παράγονται από την τεχνολογική και επιστημονική γνώση, είναι ουδέτερα και ασκούν κριτική μόνο στην κακή κοινωνική χρήση, στην οποία τα θέτει η Εξουσία.

Εμείς πιστεύουμε, αντιθέτως, ότι τα εργαλεία, που έχουν δημιουργηθεί από την Εξουσία, δεν μπορούν παρά να υπακούσουν στη λογική, που τα δημιούργησε. Είναι απολύτως λειτουργικά για τους σκοπούς της, ασχέτως του ποιος τα χρησιμοποιεί και παρά τα όποια φαινομενικά πλεονεκτήματα αποφέρουν στην κοινωνία.

Είμαστε εναντίον αυτών, που πάντα προσπαθούν να δικαιολογήσουν πράγματα, λέγοντας ότι παντού υπάρχει κάτι κατά βάση καλό, το οποίο αξίζει να διατηρηθεί. Επιπλέον, θεωρούμε ότι είναι χρήσιμο να τοποθετήσουμε ένα στοιχείο αμφιβολίας μέσα στο τέλμα των βεβαιοτήτων και των κοινοτοπιών, που αφθονούν.

Αυτοί, που ισχυρίζονται ότι είναι απόλυτη η ανάγκη για την υπάρχουσα τεχνολογία, είναι τα αφεντικά, οι κυβερνώντες και το πλήθος των υπηρετών τους. Και όλοι τους έχουν λόγο, που το ισχυρίζονται αυτό, χωρίς αμφιβολία. Οι σύντροφοι, από την άλλη πλευρά, θα έπρεπε επίσης να έχουν εξίσου καλούς λόγους για να είναι δύσπιστοι απέναντι σε αυτές τις θέσεις. Τα πράγματα γίνονται τραγικά, όταν βλέπουμε μια ταύτιση απόψεων μεταξύ αυτών, που βρίσκονται στην εξουσία και αυτών, που αγωνίζονται εναντίον της.

Όλη η βασική τεχνολογία, που χρησιμοποιείται σε κάθε πεδίο της κοινωνικής ζωής σήμερα, προέρχεται από τη στρατιωτική έρευνα. Η πολιτική χρήση της υπακούει σε αυτήν τη λογική πολύ περισσότερο από όσο αντιλαμβανόμαστε άμεσα. Μέχρι τώρα, το μόνο, που έχουμε καταφέρει να αποδείξουμε, είναι ένα ακριβές, επιστημονικό, εξουσιαστικό project, σε επίπεδο οργανωτικό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε τους ασυνείδητους μηχανισμούς, που λειτουργούν στο επίπεδο της μάζας, επιτρέποντας στην εξουσιαστική δομή να ξεπερνά την αρχική απόρριψη εκ μέρους των ανθρώπων και να κερδίζει την πλήρη υποστήριξή τους. Ελάχιστοι άνθρωποι αμφισβητούν την κυβερνητική* εντολή. Η γενική τάση είναι το αίσθημα του αναπόφευκτου. Καταλήγει να θεωρείται απαραίτητη και ως εκ τούτου, κοινωνικά χρήσιμη. Όποιος καταδείξει την ανάγκη για την ολοκληρωτική καταστροφή του τεχνολογικού οικοδομήματος, που παράγεται από το κεφάλαιο, περνιέται ως ένας ανεύθυνος τρελός, που θέλει να στείλει τον πολιτισμό πίσω στην παλαιολιθική εποχή.

Αν το σκεφτεί κάποιος, δεν είναι απαραίτητο να έχουν έτσι τα πράγματα. Η σημερινή τεχνολογία είναι το πρακτικό αποτέλεσμα μιας μορφής γνώσης, η οποία ωρίμασε στη διάρκεια της βιομηχανικής ανάπτυξης του κεφαλαίου. Το κίνητρο καθορίζεται πάντα από αυτούς, που βρίσκονται στην εξουσία. Το να θέλεις να προστατέψεις κάποιες τεχνολογίες, έναντι άλλων, ισοδυναμεί με το να βάζεις ένα εμπόδιο στο δρόμο της ολοκληρωτικής καταστροφής του συνόλου της παραγωγικής τάξης της κυριαρχίας. Σημαίνει, επίσης, ότι μπαίνει ένα όριο στην επαναστατική δράση και διατηρείται μια διφορούμενη κοινωνική σχέση με αυτές τις δομές.

Έτσι, αυτοί που, αν και λένε ότι είναι επαναστάτες, υποστηρίζουν την ανάγκη προστασίας ενός μέρους της παραγωγικής τεχνολογίας του κεφαλαίου, δεν βλέπουν ότι με αυτήν τη στάση τείνουν το χέρι στους δηλωμένους ρεφορμιστές. Οι τελευταίοι, πιο συνεκτικά, υποστηρίζουν έναν διαρκή μετασχηματισμό όλων των οργανισμών της εξουσίας, με τέτοιο τρόπο ώστε το σύστημα να είναι πάντα λειτουργικό και επικαιροποιημένο, προκειμένου να εξυπηρετεί τις νέες ανάγκες της κυριαρχίας και της κοινωνικής αλλαγής.

Το ριζοσπαστικό μας εγχείρημα για την καταστροφή της τεχνολογίας πρέπει να βρίσκεται εντός της επαναστατικής διαδικασίας και δεν θα πρέπει να θέτουμε οποιαδήποτε όρια στην πορεία του ή να το περιορίζουμε εντός των ορίων της σημερινής μας γνώσης.

Το πρόβλημα μιας σύγχρονης κοινωνικής επανάστασης δεν μπορεί να επιλυθεί με προσφυγή στη γνώση, που έχει αποκτηθεί μέχρι τώρα και η οποία περιορίζεται από τα συμφέροντα της Εξουσίας. Είμαστε εναντίον εκείνων, που βλέπουν τη σημερινή γνώση ως κάτι, που έχει φτάσει στην ολοκλήρωση.

Για το πώς έχουν τα πράγματα τώρα: Οι λεγόμενοι επιστήμονες, οι οποίοι μελετούν την τεχνητή νοημοσύνη ή την εφαρμογή της σημερινής τεχνολογίας και σε άλλα πεδία, στην πραγματικότητα είναι επιστημονικοί εργάτες. Διαθέτουν υψηλή εξειδίκευση σε έναν τομέα (τον επιστημονικό), αλλά οι περισσότεροι αγνοούν τι συμβαίνει σε άλλα πεδία έρευνας, πόσο μάλλον στην υπόλοιπη κοινωνία, την οποία συχνά παραμελούν εντελώς μέσα στα αποστειρωμένα τους εργαστήρια.

Ο τρόπος, με τον οποίο αυτοί οι επιστημονικοί εργάτες σκέφτονται, μοιάζει πολύ με τις μηχανές, που σχεδιάζουν. Εφαρμόζουν δυαδική λογική, βασικά είναι ανίκανοι να σκεφτούν πέρα από αυτό. Δεν υπάρχει δημιουργικό σκεπτικό, δεν μπορούν να φέρουν καμία εξέλιξη στο πεδίο της γνώσης.

Μόνο η δική μας άγνοια είναι που μας κάνει να τους θεωρούμε σπουδαία μυαλά. Αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας, που πρέπει να αναλυθεί περαιτέρω. Οι επιστήμονες είναι, στην ουσία, η νέα ενδιάμεση τάξη, που παράγεται από την τεχνολογική επανάσταση.

Οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις έγιναν πάντα, όταν η αρχή της εξουσίας ήταν απούσα ή όταν αμφιταλαντευόταν σε όλα τα επίπεδα -όπως συνέβη στις αρχές του αιώνα- και αυτό ισχύει και στο πεδίο της επιστήμης.

 Δεν μπορούμε να είμαστε επαναστάτες μόνο απέναντι σε μία κοινωνική δομή, την οποία δεν αποδεχόμαστε, αλλά πρέπει να είμαστε σε όλα τα πεδία, συμπεριλαμβανομένου του επιστημονικού. Η κυρίαρχη τάξη, που θέλουμε να καταστρέψουμε, έχει ρίζες παντού και γι’ αυτό, πρέπει να δεχθεί επίθεση παντού.

Η μόνη θέση, που αρμόζει απέναντι στα αφεντικά της επιστήμης, είναι να διακρίνουμε αυτά που κρύβουν, πίσω από όλα εκείνα τα πράγματα, που μοιάζουν αθώα και ανθρώπινα στο κοινό.

Αυτό είναι πολύ σημαντικό, καθώς είμαστε συνηθισμένοι να αντιλαμβανόμαστε μόνο τα πιο αξιοπρόσεκτα επιπόλαια πράγματα γύρω μας. Τα αφεντικά και οι υπηρέτες τους φροντίζουν επιμελώς να μας παρουσιάζουν συγκεκριμένα πράγματα, τα απολύτως απαραίτητα, ώστε να κεντρίσουν την έμφυτη περιέργειά μας, ωθώντας μας να κοιτάμε πράγματα, που στην πραγματικότητα δεν έχουν καμία σημασία. Έτσι, χάνουμε τα πιο σημαντικά πράγματα, που προκύπτουν εν αγνοία μας και αυτό γίνεται εις βάρος μας. Δεν θα πρέπει να υποτιμούμε τη νοημοσύνη του εχθρού. Ο στόχος αυτών, που κυριαρχούν, είναι να χρησιμοποιήσουν όλα τα επιστημονικά εργαλεία, που μπορεί να προσφέρει η σημερινή επιστημονική γνώση, όχι για να απαλύνει τον πόνο, αλλά για να τον συνεχίσει μέσα σε ένα πλέγμα σχέσεων, που τροποποιείται από καιρό σε καιρό. Κεφάλαιο και κράτος υποχρεώνονται να υλοποιούν αυτήν την αδιάκοπη τροποποίηση, λόγω του εντονότατου αγώνα, που εξαπολύει καθημερινά εναντίον τους το προλεταριάτο. Στην πραγματικότητα, παρά τη μεγάλη μεταφορά πλούτου, που συμβαίνει καθημερινά με την επίθεση εναντίον των εκμεταλλευόμενων, δεν θα πάρει πολύ για τους τελευταίους, για να ανατρέψουν τα σχέδια των αφεντικών.

Από τη στιγμή που θα δείξουν την πρόθεσή τους να καταστρέψουν τα πράγματα ριζικά, οι επαναστάτες αποκτούν ένα ανυπολόγιστο πλεονέκτημα, καθώς η επίθεση στο κράτος και στο κεφάλαιο μετατρέπεται σε κάτι, που δεν γνωρίζει όρια και δεν προτίθεται να παραχωρήσει τίποτα στον εχθρό. Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστραφεί ολόκληρο το τεχνολογικό οικοδόμημα, άσχετα από το ποια μελλοντική χρήση του μπορεί να σκεφτεί κάποιος. Αυτό θα αποτρέψει το να πέσει ο αγώνας στην παγίδα, που στήνουν οι ριζοσπάστες ρεφορμιστές, οι οποίοι στη μερικότητα της καταστροφής των δομών της κυριαρχίας τοποθετούν το σημείο εκκίνησης για την αναδιάρθρωση.

Είμαστε, λοιπόν, εναντίον αυτών, που υποστηρίζουν την πολιτική κριτική, ακόμα και στο πεδίο της επιστήμης, επειδή μια τέτοιου είδους κριτική πάντα επιχειρεί να υποβιβάσει τους λόγους για ριζική αντίθεση στο επίπεδο ενός απλού ζητήματος λεπτομέρειας, σχετικά με ορισμένες λειτουργικές επιλογές. Με αυτόν τον τρόπο, οι υποστηρικτές της πολιτικής κριτικής αναζητούν την προσαρμογή και τον συμβιβασμό με τον ταξικό εχθρό, ο οποίος είναι έξυπνα διατεθειμένος να τροποποιήσει επισήμως τη θέση του, με στόχο να δομήσει μια νέα πιο ριζοσπαστική συναίνεση γύρω από τους απειλητικούς θεσμούς.

Δεν πρέπει να μείνει κανένα φετίχ στο μυαλό μας. Αν είχαμε τη δύναμη να χτίσουμε χίλιες αλυσίδες για τους εαυτούς μας, έχουμε και τη δύναμη να τις σπάσουμε. Η απόφαση να ωθήσουμε τους εαυτούς μας πέρα από τα όρια της προκατάληψης και των ταμπού, εξαρτάται από εμάς.

 Pierleone Porcu

ΣτΜ. *Ο συντάκτης του πρωτότυπου κειμένου χρησιμοποιεί τον όρο cybernetic.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε το Φθινόπωρο του 1988, στο 5ο τεύχος του αναρχικού περιοδικού “Insurrection”.

Αναδημοσιεύτηκε στις 23 Οκτωβρίου 2013, στο blog Machorka, απ’ όπου και έγινε η μετάφραση.

Ολόκληρο το τεύχος Νο. 5 του περιοδικού “Insurrection” είναι διαθέσιμο για κατέβασμα εδώ

Πηγή

“Και γελώ…” – Μπροσούρα με κείμενα του Enzo Martucci

\"εξώφυλλο-Martucci\"

Η μπροσούρα “Και γελώ…” είναι μετάφραση της αντίστοιχης αγγλικής κυκλοφορίας των ιταλικών αναρχομηδενιστικών εκδόσεων “Verein von Egoisten”, με τίτλο “And I laugh…”. Στην ελληνική έκδοση υπάρχουν επιπροσθέτως το κείμενο “Ηρωική Άνοιξη” και ένας σύντομος χαιρετισμός από τους Ιταλούς συντρόφους. Η μπροσούρα κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2013, στην Αθήνα, από το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος, σε περιορισμένα αντίτυπα και κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Μπορείτε να καταβάσετε το PDF εδώ.