Author: theparabellum

Ψηφοφόροι:

Εφόσον διεκδικώ τις ψήφους σας, σας οφείλω λίγα λόγια. Ορίστε λοιπόν:

Κατάγομαι από παλιά γαλλική οικογένεια, αν μου επιτρέπεται, και είμαι γομάρι από καλή ράτσα, ένα γομάρι με την καλή έννοια της λέξης: τέσσερις οπλές και παντού μαλλί.

Το όνομα μου είναι Άχρηστος, όπως είναι και οι υπόλοιποι υποψήφιοι.

Είμαι κενός, όπως πολλά ψηφοδέλτια που επιμένουν να μην μετράνε και τα οποία πλέον ανήκουν σε μένα.

Η εκλογή μου είναι εξασφαλισμένη.

Καταλαβαίνετε πως μιλάω ειλικρινά.

Πολίτες:

Σας κορόιδεψαν. Ειπώθηκε πως η τελευταία βουλή, αποτελούμενη από ηλίθιους και αγύρτες, δεν αντιπροσωπεύει την πλειοψηφία. Αυτό είναι ψευδές.

Αντιθέτως, μία βουλή που αποτελείται από ανόητους εκπροσώπους και κλέβει, σας αντιπροσωπεύει τέλεια. Μη διαμαρτύρεστε. Ένα έθνος έχει τους αντιπροσώπους που του αξίζουν.

Γιατί τους εκλέξατε;

Δε ντρέπεστε να παραδεχτείτε, μεταξύ σας, πως όσο αλλάζουν τα πράγματα τόσο μένουν ίδια και πως οι εκλεγμένοι αξιωματούχοι σας, σας χλευάζουν και σκέφτονται μόνο το συμφέρον τους, δόξα ή λεφτά.

Τότε γιατί θα τους επανεκλέξετε αύριο;

Ξέρετε πολύ καλά πως αυτοί που εκλέγετε θα αθετήσουν το λόγο τους για μια επιταγή και πως θα κάνουν ρουσφέτια με  δουλειές, θέσεις και καταστήματα καπνού.

Αλλά για ποιους είναι τα καταστήματα καπνού, οι θέσεις και οι επικερδείς και άνετες δουλειές, αν όχι για τις Εκλογικές Επιτροπές, που πληρώνονται με αυτόν τον τρόπο;

Οι τσοπάνηδες των Επιτροπών είναι λιγότερο αδαείς από το κοπάδι.

Η βουλή αντιπροσωπεύει τους πολλούς.

Μια βουλή ηλίθιων και κουτοπόνηρων, γερο-ανόητων και Robert Macaires* είναι απαραίτητη για να προσωποποιεί και τους επαγγελματίες ψηφοφόρους και τους μελαγχολικούς προλετάριους την ίδια στιγμή.

Αυτοί είστε!

Σας κοροϊδεύουν, καλοί ψηφοφόροι, σας ξεγελούν και σας κολακεύουν όταν σας λένε πως είστε όμορφοι, δίκαιοι, σωστοί, εθνικά ανεξάρτητοι, κυρίαρχος λαός, ελεύθεροι άνθρωποι… Θερίζουν τις ψήφους σας και αυτό είναι όλο. Είστε καρποί για να δρέψουν… Αχλάδια.

Σας ξεγελούν συνέχεια. Σας λένε πως η Γαλλία είναι ακόμα η Γαλλία. Αυτό δεν είναι αλήθεια.

Με κάθε μέρα που περνάει η Γαλλία χάνει τη σημασία της στον κόσμο. κάθε φιλελεύθερη σημασία. Δεν είναι πλέον ένα έθνος ριψοκίνδυνων ανθρώπων που διαδίδουν τις ιδέες και τον πολιτισμό. Είναι μια Μαριάννα που γονατίζει μπροστά στους αυτοκράτορες. Είναι κρατισμός αναγεννημένος πιο υποκριτικά από ότι στη Γερμανία. Ένα ξυρισμένο κεφάλι κάτω από ένα κεπί**.

Σας κοροϊδεύουν, δε σταματούν να σας κοροϊδεύουν. Σας μιλάνε για ομοψυχία όταν ο αγώνας για το ψωμί δεν ήταν ποτέ τόσο οξύς ή αιματηρός όσο τώρα.

Σας μιλάνε για πατριωτισμό και για την ιερή μας προγονική κληρονομιά, σε σας που δεν έχετε τίποτα.

Σας μιλάνε για ακεραιότητα και να οι πειρατές του Τύπου, οι δημοσιογράφοι, που είναι πρόθυμοι να κάνουν τα πάντα, μεγάλοι απατεώνες και εκβιαστές, να τραγουδούν για την εθνική τιμή.

Οι υποστηρικτές της Δημοκρατίας, οι μικροαστοί, οι μικροί άρχοντες είναι σκληρότεροι με τους ζητιάνους από ότι ήταν οι δυνάστες προηγούμενων καθεστώτων. Ζούμε κάτω από το μάτι του επόπτη.

Οι αποδυναμωμένοι εργάτες, παραγωγοί που δεν καταναλώνουν τίποτα, είναι ικανοποιημένοι να γλείφουν υπομονετικά το κόκαλο χωρίς κρέας που τους πετούν, το κόκαλο της καθολικής ψήφου. Και μόνο για να πουν ψέματα και για να εμπλακούν σε εκλογικές συζητήσεις κουνούν τα σαγόνια τους, σαγόνια που δε ξέρουν πια πως να δαγκώσουν.

Και όταν, σε κάποιες περιπτώσεις, τα παιδιά του λαού ξυπνούν από τη νάρκη τους, έρχονται πρόσωπο με πρόσωπο με το το γενναίο στρατό μας, όπως στο Φουρνιέ***… και η λογική του Lebel**** γεμίζει τα κεφάλια τους μολύβι.

Η δικαιοσύνη είναι ίδια για όλους. Οι έντιμοι κλέφτες του Παναμά μετακινούνται με άμαξες και δε ξέρουν τι είναι το κάρο.  Χειροπέδες όμως σφίγγουν τους καρπούς των γέρων εργατών που συλλαμβάνονται ως αλήτες.

Το αίσχος του σήμερα είναι τόσο μεγάλο, που κανένας υποψήφιος δεν τολμά να υπερασπιστεί την κοινωνία. Οι πολιτικοί που πρόσκεινται στην αστική τάξη, αντιδραστικοί ή ανατρεπτικοί, με   δημοκρατικά προσωπεία ή ψεύτικες μύτες, διακηρύσσουν πως αν τους ψηφίσετε τα πράγματα θα βελτιωθούν, θα είναι καλά. Αυτοί που σας έχουν ήδη πάρει τα πάντα, θέλουν κι\’ άλλα.

Δώστε τις ψήφους σας, Πολίτες!

Οι ζητιάνοι, οι υποψήφιοι, οι κλέφτες, οι ψηφοθήρες όλοι έχουν έναν μοναδικό τρόπο να φτιάχνουν και να ξαναφτιάχνουν το Δημόσιο Καλό.

Ακούστε τους καλούς εργάτες, τους κομπογιαννίτες του κόμματος, θέλουν να πάρουν την εξουσία… ώστε να την καταργήσουν καλύτερα.

Άλλοι επικαλούνται την Επανάσταση και ξεγελούν τους εαυτούς τους, καθώς ξεγελάνε εσάς. Οι ψηφοφόροι δε θα κάνουν ποτέ Επανάσταση. Η καθολική ψήφος δημιουργήθηκε ακριβώς για να εμποδίσει την αντρίκια δράση.  Ο Τσάρλι περνάει καλά ψηφίζοντας…

Και αν ακόμα κάποιο γεγονός έβγαζε τους ανθρώπους στο δρόμο και μία ομάδα αναλάμβανε δράση απαντώντας σε κάποια επίθεση της αστυνομία ή του στρατού, τι θα περιμέναμε από το συνωστισμένο πλήθος που βλέπουμε, αυτήν τη δειλή και άμυαλη μάζα.

Εμπρός! Εμπρός άνθρωποι του πλήθους! Εμπρός ψηφοφόροι! Στις κάλπες… και σταματήστε να παραπονιέστε. Αρκετά. Μην προσπαθήτε να εμπνεύσετε τον οίκτο για τη μοίρα που μόνοι σας επιβάλλατε στους εαυτούς σας. Μην προσβάλλετε τους Αφέντες που δώσατε στους εαυτούς σας.

Αυτοί οι αφέντες αξίζουν όσο και εσείς, καθώς σας κλέβουν. Μάλλον αξίζουν περισσότερο: αξίζουν 25 φράγκα την ημέρα, χωρίς να μετράμε τα άλλα οφέλη. Και έτσι πρέπει να είναι.

 Ένας ψηφοφόρος δεν είναι τίποτα άλλο από ένας αποτυχημένος υποψήφιος.

Οι άνθρωποι που βρίσκονται στον πάτο, με μικρές οικονομίες και μικρές ελπίδες, άπληστοι μικρέμποροι και αργοκίνητος εξημερωμένος λαός, χρειάζονται μία μέτρια βουλή για ενώνει και να βγάζει χρήματα από ότι ποταπό υπάρχει στο έθνος.

Γι\’ αυτό ψηφίστε, ψηφοφόροι! Ψηφίστε! Η βουλή προέρχεται από εσάς. Δεν μπορεί να γίνει αλλιώς. Δημιουργήστε μια βουλή κατ\’ εικόνα και κατ\’ ομοίωση σας. Ο σκύλος γυρνά στον εμετό του. Γυρίστε στους εκπροσώπους σας…

1. Χαρακτήρας ενός ληστή από ένα διάσημο θεατρικό έργο του Frederic Lemaitre.

2. Είδος στρατιωτικού καπέλου της εποχής.

3. Ο τόπος που έλαβε χώρα η Πρωτομαγιάτικη διαδήλωση του 1891, η οποία διαλύθηκε με μεγάλη βιαιότητα από το στρατό.

4. Τύπος τουφεκιού του γαλλικού στρατού που φέρει το όνομα του Γάλλου αξιωματικού, που ήταν επικεφαλής της επιτροπής κατασκευής του.

Το \”Στους ψηφοφόρους\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στην αναρχική έκδοση La Feuille.

Πηγή στα αγγλικά: To the Voters, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Μιλούν για την αναρχία.

Οι φυλλάδες έχουν ξεσηκωθεί. Σύντροφοι δίνουν συνεντεύξεις και η “L’Éclair” μεταξύ άλλων, λέει πως υπάρχει σχίσμα μεταξύ των αναρχικών.

Οι απόψεις διχάζονται πάνω στο θέμα της κλοπής.

Λέγεται πως κάποιοι θέλουν να την κάνουν αρχή τους ενώ άλλοι την καταδικάζουν οριστικά.

Λοιπόν! Θα ήταν αδύνατον για εμάς να πάρουμε θέση σε αυτό το θέμα. Θα μπορούσαμε να εγκρίνουμε αυτήν την κλοπή και να τη θεωρήσουμε καλή. Μια άλλη θα μπορούσαμε να τη θεωρήσουμε απεχθή.

Δεν υπάρχει Απόλυτο.

Αν τα γεγονότα μας οδηγούν σήμερα να ορίσουμε τον έναν ή τον άλλον τρόπο για να βλέπουμε και να ζούμε, κάθε μέρα, μέσα από τα, γεμάτα ζωή, άρθρα των εκφραστικών συντρόφων μας, η θέληση μας έχει εκδηλωθεί καθαρά:

Ούτε σε κόμμα, ούτε σε ομάδα.

Έξω.

Βαδίζουμε στο δικό μας δρόμο ως άτομα, χωρίς την Πίστη που σώζει και τυφλώνει. Η απέχθεια μας για την κοινωνία δε μας προκαλεί αμετάβλητες πεποιθήσεις.  Πολεμούμε για τη χαρά της μάχης και χωρίς κανένα όνειρο για ένα καλύτερο μέλλον. Τι μας νοιάζουν τα αύριο που δε θα έρθουν για αιώνες! Τι μας νοιάζει για τα τρισέγγονα μας! Είμαστε έξω από όλους τους νόμους, όλους τους κανόνες και όλες τις θεωρίες, ακόμα και την αναρχική. Από αυτήν τη στιγμή, άμεσα, θέλουμε να παραδοθούμε στο έλεος μας, στα ξεσπάσματα μας, στην ευγένεια μας, στην οργή μας, στα ένστικτα μας, περήφανοι που είμαστε ο εαυτός μας.

Μέχρι τώρα τίποτα δεν μας έχει αποκαλυφθεί από τον ακτινοβόλο ορίζοντα. Τίποτα δε μας έχει δώσει ένα σταθερό κριτήριο. Το πανόραμα της ζωής αλλάζει χωρίς σταματημό και τα δεδομένα μας εμφανίζονται υπό διαφορετικό φως κάθε ώρα. Δε θα αντιδράσουμε ποτέ ενάντια στο θέαμα των αντικρουομένων απόψεων. Είναι απλό.  Η ηχώ των παλλόμενων συναισθημάτων αντιλαλεί εδώ. Και αν η ορμητικότητα αποπροσανατολίζει με την απροβλεπτικότητα της, είναι επειδή μιλάμε για πράγματα του καιρού μας  όπως θα έκαναν πρωτόγονοι βάρβαροι εάν έπεφταν ξαφνικά ανάμεσα τους.

Κλοπή!

Δε θα μας περνούσε ποτέ από το μυαλό να εμφανιστούμε ως δικαστές. Υπάρχουν κλέφτες που μας δυσαρεστούν; αυτό είναι βέβαιο, Θα τους επιθετόμασταν; Μάλλον ναι.  Αλλά θα το κάναμε περισσότερο για τη σαγήνη του πράγματος παρά για το ωμό γεγονός.

Δε θα υποστηρίξουμε την απόλυτη Αλήθεια, με το Α κεφαλαίο.

Είναι θέμα άποψης.

Ένας καμπούρης θα μπορούσε να με δυσαρεστήσει περισσότερο από έναν ευγενικό εγκληματία.

Το \”Εμείς\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στην αναρχική έκδοση L’En-Dehors το 1896.

Πηγή στα αγγλικά: Us, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Το Χρηματιστήριο, τα Δικαστήρια και το Μέγαρο των Νομοθετών είναι κτίρια τα οποία συζητούνται πολύ τις τελευταίες μέρες. Ειδικά τα τρία αυτά κτίρια, είχαν απειληθεί από τρεις νεαρούς άνδρες που ευτυχώς τους σταμάτησαν εγκαίρως.

Τίποτα δε μπορεί να μείνει κρυφό από τους κυρίους δημοσιογράφους. Αποκάλυψαν την τριπλή συνωμοσία και οι συνάδελφοι τους στην ασφάλεια συνέλαβαν τους συνωμότες.

Για ακόμα μια φορά οι άνθρωποι του Τύπου και η αστυνομία κέρδισαν την ευγνωμοσύνη εκείνου του μέρους του πληθυσμού, που δεν εκτιμά τη γραφική γοητεία των συντετριμμένων μεγάρων και την περίεργη ομορφιά των κατεστραμμένων κτιρίων.

Το κοινό δε θα τσιγκουνευτεί τα \”ευχαριστώ\”. Οι προσφερόμενες υπηρεσίες θα αναγνωριστούν με ρευστό. Οι αρετές του Πολίτη πρέπει να ενθαρρύνονται. Μυστικά κονδύλια θα χορέψουν και το καρναβάλι θα οδηγείται από τους σωτήρες της κοινωνίας.

Ακόμα καλύτερα! Γιατί είναι διδακτικό το να σημειώσουμε, πως αν ανάμεσα στους αντιπάλους μας υπάρχει ένας μικρός αριθμός έξυπνων εκμεταλλευτών, η μεγάλη μάζα από αυτούς αποτελείται από ηλίθιους που τραβούν τα όρια της αφέλειας στον ορίζοντα.

Πως μπόρεσαν να πιστέψουν αυτοί οι άξεστοι, πως οι αναρχικοί θα ανατίναζαν το κοινοβούλιο σε μια τέτοια περίοδο;

Σε μια περίοδο που οι νομοθέτες λείπουν σε διακοπές!

Θα πρέπει να είσαι κατώτερος και από τον κατώτερο για να πιστεύεις πως οι αναρχικοί θα διάλεγαν μια τέτοια περίοδο.

Μόνο και μόνο για χάρη της τυπικής ευγένειας, θα περιμέναμε να γυρίσουν όλοι από τις διακοπές τους.

Παρ\’ όλα αυτά, τις προάλλες οι μαγαζάτορες του Παρισιού, καθώς έφτιαχναν τα εμπορεύματα τους, έλεγαν στους εαυτούς τους, με την καλή, ρωμαλέα λογική τους:

\” Δεν υπάρχει η παραμικρή πιθανότητα λάθους. Θέλουν να υπονομεύσουν τα θεμέλια των αιώνιων μνημείων μας. Είμαστε αντιμέτωποι με μια νέα συνωμοσία.\”

Μα ελάτε τώρα γενναίοι μαγαζάτορες! Περιπλανάστε στις πεδιάδες του παραλόγου. Αυτή η συνωμοσία για την οποία μιλάτε δεν είναι καινούρια. Αν εννοείτε το γκρέμισμα των σκουληκοφαγωμένων οικοδομημάτων της κοινωνίας που μισούμε, λοιπόν αυτό προετοιμάζεται εδώ και πολύ καιρό.

Γι\’ αυτό συνωμοτούσαμε πάντα.

Ο ναός του Χρηματιστηρίου, όπου οι πιστοί καθολικοί και οι πυρετώδεις Εβραίοι συναντιούνται για τις τελετές και ζητήματα του τιποτένιου εμπορίου, ο ναός του Χρηματιστηρίου πρέπει στην πραγματικότητα να εξαφανιστεί και σύντομα.

Αυτούς που χειρίζονται τα χρήματα, με τη σειρά τους,  θα τους χειριστεί το βαρύ χάδι των πετρών από τα συντρίμμια.

Τότε το παιχνίδι του Χρηματιστηρίου δεν θα παίζεται πια. Αυτοί οι ικανοί κωπηλάτες που φέρνουν εκατομμύρια στις επιχειρήσεις, των οποίων ο λόγος ύπαρξης είναι να κερδοσκοπούν πάνω στο σιτάρι και να οργανώνουν λοιμούς, δε θα υπάρχουν πια.

Αυτοί που δρουν στα παρασκήνια: οι χρηματιστές, όλοι οι τραπεζίτες – παπάδες του χρήματος- θα κοιμηθούν τον τελευταίο τους ύπνο κάτω από τα συντρίμμια του ναού τους.

Όσο για τους δικαστικούς, είναι πασίγνωστο πως ποτέ δεν είναι τόσο ωραίοι όσο όταν πηγαίνουν προς το θάνατο.

Είναι πραγματική απόλαυση να τους βλέπεις.

Η ιστορία είναι γεμάτη από χαρακτηριστικά σκίτσα εισαγγελέων και δικαστών που ο κόσμος έκανε ανά καιρούς να υποφέρουν. Πρέπει να παραδεχτούμε πως αυτοί οι άνθρωποι έχουν διακοσμητικό πόνο.

Και τι ωραίο θέαμα θα ήταν: μια αναταραχή στο δικαστικό μέγαρο. Ο Κενέ περιορισμένος από μια κολόνα που θα του έχει σπάσει τους σπονδύλους, να προσπαθεί σκληρά να υποθέσει πως μοιάζει ο τσακισμένος Μπορεπέρ, ο Καμπό να λέει αποφθέγματα του Μπαλζάκ με την τελευταία του πνοή και ο Ανκετίλ δίπλα στον πνευματώδη Κρουπί να φωνάζει:

\”Τίποτα δε χάθηκε… υποστηρίζουμε τις θέσεις μας.\”

Η σκηνή θα είχε τόσο μεγαλείο που σαν καλές ψυχές που είμαστε θα λυπόμαστε τους ηττημένους. Δε θα θέλαμε πια να θυμόμαστε το αίσχος των κόκκινων τηβέννων, βαμμένων με το αίμα των φτωχών. Θα ξεχάσουμε ότι οι δικαστές ήταν δειλοί και σκληροί.

Και αν ο ίδιος ο Αθαλίν – ειδικός στις πολιτικές δίκες- έσκυβε το κεφάλι και ζητούσε να αναπαυθεί, εμείς με ευγένεια θα συναινέσουμε στην επιθυμία αυτού του άρρωστου ανθρώπου.

Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποιος αναρχικός για να γοητευτεί από τις επερχόμενες καταστροφές.

Όλοι αυτοί που μαστιγώνονται από την κοινωνία, στο βάθος της ψυχής τους θέλουν ενστικτωδώς εκδίκηση.

Χίλια οικοδομήματα του παλιού κόσμου έχουν μαρκαριστεί με το σημάδι του θανάτου.

Τα μέλη της συνωμοσίας δεν έχουν ανάγκη τις ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον: ξέρουν ένα σίγουρο τρόπο για να αντλήσουν χαρά άμεσα:

Να καταστρέψουν με πάθος!

Αυτό το κείμενο είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στην αναρχική έκδοση L’En-Dehors το 1892.

Πηγή στα αγγλικά: A Sure Means to Pluck Joy Immediately: Destroy Passionately, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

 

Είναι η απίστευτη διόγκωση της μάζας των εκμεταλλευομένων που δημιουργεί την αυξανόμενη και λογική φιλοδοξία των εκμεταλλευτών.

Οι βασιλιάδες των ορυχείων, των κοιτασμάτων άνθρακα και χρυσού κάνουν λάθος που ανησυχούν. Η παραίτηση των υποτακτικών τους, καθαγιάζει την εξουσία τους. Δε χρειάζεται πλέον να υποστηρίζουν τη γελοιότητα, ότι η εξουσία τους παρέχεται από κάποιο ιερό δικαίωμα: η κυριαρχία τους νομιμοποιείται από τη λαϊκή συναίνεση. Ένα δημοψήφισμα του εργάτη που θα αποτελείται από  πατριωτική προσκόλληση, κοινότοπες δημαγωγίες ή σιωπηλή υποταγή διαβεβαιώνει την κατοχή του  αφεντικού και τη βασιλεία του αστού.

Σε αυτό το έργο, μπορούμε να αναγνωρίσουμε τον \”καλλιτέχνη\”.

Είτε στο ορυχείο, είτε στο εργοστάσιο , ο Τίμιος Εργάτης, αυτό το πρόβατο, έχει μεταδώσει στο κοπάδι τη ψώρα.

Το ιδανικό του επόπτη έχει διαστρεβλώσει τα ένστικτα των ανθρώπων. Η αθλητική περιβολή την Κυριακή, οι πολιτικές συζητήσεις, η ψήφος… αυτές είναι οι ελπίδες που παίρνουν τη θέση του παντός. Η απεχθής καθημερινή εργασία δε γεννά ούτε μίσος ούτε έχθρα. Το μεγάλο κόμμα των εργατών σιχαίνεται τους τεμπέληδες που κακώς παίρνουν τα χρήματα που τους χορηγεί το αφεντικό.

Η καρδιά τους ανήκει στη δουλειά.

Είναι περήφανοι για τα, γεμάτα κάλλους, χέρια τους.

Όσο παραμορφωμένα και αν είναι τα δάχτυλα, ο ζυγός έχει κάνει χειρότερα στο μυαλό: τα καρούμπαλα της παραίτησης, της δειλίας και του σεβασμού έχουν μεγαλώσει κάτω από το δέρμα από το τρίψιμο στα χάμουρα.  Ξιπασμένοι γέροι εργάτες κουνούν τα διαπιστευτήριά τους: σαράντα χρόνια στο ίδιο μέρος! Τους ακούμε να λένε για αυτό, καθώς ζητιανεύουν ψωμί στους αγρούς.

\”Δείξτε έλεος, κυρίες και κύριοι, σε έναν άρρωστο γέρο άνθρωπο, ένα γενναίο εργάτη, ένα καλό Γάλλο, έναν εθελοντή αξιωματικό που πολέμησε στον πόλεμο, δείξτε έλεος, κυρίες και κύριοι.\”

Έχει κρύο: τα παράθυρα παραμένουν κλειστά. Ο γέρος δεν καταλαβαίνει.

Δίδαξε τους ανθρώπους! Τι άλλο χρειάζεται; Η φτώχεια του δεν τον δίδαξε τίποτα. Όσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί, οι δεύτεροι θα συνωστίζονται για εκτελέσουν τις εργασίες που χρειάζεται. Ο τράχηλος του εργάτη είναι συνηθισμένος στο ζυγό. Όταν είναι ακόμα νέοι και δυνατοί, είναι απλά οικόσιτα κτήνη που δεν τρέχουν άγρια μέσα στις στοές.

Η ειδική τιμή του προλετάριου είναι να δέχεται όλα αυτά τα ψέματα, στων οποίων το όνομα καταδικάζεται σε αναγκαστική εργασία: καθήκον, πατρίδα κλπ. Τα δέχεται, ελπίζοντας πως μια μέρα θα ανέλθει στην αστική τάξη. Το θύμα κάνει τον εαυτό του συνεργό. Ο αναξιοπαθών μιλά για τη σημαία, στηθοδέρνεται, βγάζει το καπέλο του και φτύνει στον αέρα:

\”Είμαι ένας τίμιος εργάτης!\”

Και το φτύμα προσγειώνεται στα μούτρα του.

\”Ο Τίμιος Εργάτης\” είναι έργο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) και δημοσιεύτηκε στο τεύχος 24 του αναρχικού εντύπου La Feuille το 1898.

Πηγή στα αγγλικά: The Honest Worker, The Anarchist library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

\”Για περίμενε ένα λεπτό\”, λέει ο κόσμος, \”ποιος είναι ο σκοπός τους;\”

Και ο καλοπροαίρετος ερωτών ανασηκώνει τους ώμους, σημειώνοντας πως υπάρχουν άνθρωποι, ανυπότακτοι στις χρήσεις, στους νόμους και τις απαιτήσεις της κοινωνίας, οι οποίοι παρ\’ όλα αυτά δεν παρουσιάζουν ένα πρόγραμμα.

\”Για ποιο πράγμα ελπίζουν;\”

Αν τουλάχιστον αυτοί οι αρνητές χωρίς πιστεύω μπορούσαν να δικαιολογηθούν ως φανατικοί. Και όχι, η πίστη δε θέλει πια να είναι τυφλή. Συζητάνε, κάνουν λάθη, ψάχνουν. Οικτρή τακτική! Αυτοί οι ακροβολιστές του κοινωνικού πολέμου, αυτοί που δεν έχουν σημαία είναι τόσο διεστραμμένοι ώστε να μην ισχυρίζονται ότι έχουν τη συνταγή για την παγκόσμια πανάκεια, τη μία και μοναδική. Ο Μανγκίν είχε πιο πολύ μυαλό…

\” Και σε ρωτάω: τι θέλουν για τον εαυτό τους;\”

Ας μη μιλήσουμε καν γιαυτό. Δε ψάχνουν εξουσιοδοτήσεις, θέσεις ή να εκλεγούν πουθενά. Δεν είναι υποψήφιοι. Τότε τι; Μη με κάνεις να γελάω. Αντιμετωπίζονται με περιφρόνηση, μια περιφρόνηση αναμεμιγμένη με συμπόνια.

Και εγώ υποφέρω από αυτήν την υποτίμηση.

Υπάρχουν λίγοι από εμάς που νιώθουμε πως ίσα-ίσα μπορούμε να δούμε τις αλήθειες του μέλλοντος.

Τίποτα δε μας συνδέει με το παρελθόν, άλλα το μέλλον δεν είναι ξεκάθαρο.

Και έτσι συνεχίζουμε, θεωρούμενοι ξένοι, και είναι και εδώ και εκεί, παντού είμαστε ξένοι.

Γιατί;

Επειδή δε θέλουμε να διηγηθούμε νέες κατηχήσεις  και ιδιαίτερα δε θέλουμε να υποκριθούμε ότι πιστεύουμε στο αλάθητο των δογμάτων.

Θα χρειαζόταν να είμαστε αποτρόπαια αυτάρεσκοι για να δεχτούμε μία ομάδα θεωριών χωρίς επιφύλαξη. Και δεν είμαστε τόσο αυτάρεσκοι. Δεν υπήρξε καμία Αποκάλυψη. Κρατούμε τον ενθουσιασμό μας παρθένο για μία φλόγα. Θα έρθει;

Η εξουσιαστική κοινωνία μας είναι μισητή και ετοιμαζόμαστε για το πείραμα μιας ελευθεριακής κοινωνίας.

Αβέβαιοι για τα αποτελέσματά της, ανυπομονούμε για την προσπάθεια, την αλλαγή.

Αντί να τελματώνουμε σε αυτόν το γερασμένο κόσμο, όπου ο αέρας είναι βαρύς, που τα συντρίμμια καταρρέουν σαν να πρόκειται να μας θάψουν, επισπεύδουμε την τελειωτική κατεδάφιση.

Πράττοντας έτσι, επισπεύδουμε μία Αναγέννηση.

Το \”Χωρίς Σκοπό\” είναι κείμενο του Γάλλου αναρχοατομικιστή επαναστάτη Zo d\’Axa (Alphonse Gallaud de la Pérouse) από το έργο De Mazas a Jérusalem που εκδόθηκε στο Παρίσι το 1895.

Πηγή στα αγγλικά: Without a Goal, The Anarchist Library

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum