Αντικοινωνισμός – Page 11

Ανάληψη ευθύνης για την αποστολή εκρηκτικού δέματος στον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, Δημήτρη Χωριανόπουλο

ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ

<<Να είστε περήφανοι για τη δράση σας, γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση
που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας, ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας, ω αδέλφια!>>

Ρέντσο Νοβατόρε

Κάποιοι πίστεψαν πως υψώσαμε λευκή σημαία.Κάποιοι πίστεψαν πως ξεχάσαμε τα φυλακισμένα αδέρφια μας και βουλιάξαμε στον κοινωνικό βούρκο, πλάι στο δίποδο κοπάδι. Τ\’αφεντικά, οιμπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, η κοινωνία και οι ξεφτιλισμένοι<<αναρχικοί>> γραφειοκράτες πίστεψαν πως μας ξεφορτώθηκαν.
Για όλους αυτούς, το Σχέδιο Φοίνικας είναι γροθιά στο στομάχι.Γροθιά στο στομάχι γιατί το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι εδώ και γκρεμίζει τους πόθους όλων αυτών των σκουλικιών για τερματισμό της δράσης μας. Παλιές ομάδες ενεργοποιούνται και νέες δημιουργούνται,με την υπόσχεση να δώσουν πνοή στους εφιάλτες της εξουσίας και των υπηκόων της. Ο σύντροφος Γ. Τσάκαλος βρίσκεται προφυλακισμένος τριανταδύο μήνες ενω το ανώτερο όριο είναι δεκαοχτώ.Δεν μας ενδιαφέρουν οι διατάξεις του συντάγματος.Δεν επιθυμούμε την κάθαρση των θεσμών, μα πολεμάμε για την καταστροφή τους.Γνωρίζουμε οτι ο νόμος είναι όπλο στα χέρια της κυριαρχίας,όπως γνωρίζουμε πως τα δέκα φυλακισμένα αδέρφια μας δε θα απελευθερωθούν με νόμιμες διαδικασίες. Πιστεύουμε πως η εξουσία είναι ένα σύνολο αξιών που στον πυρήνα τους βρίσκεται ο πολίτης-μαζάνθρωπος,ο οποίος κείτεται στον μαζοποιημένο κοινωνικό βόρβορο της αποτελμάτωσης, που καθένας ξεχνάει το όνομα και τις ευθύνες του. Όμως ακόμα και μέσα σ\’αυτήν την αηδία κάποιοι έχουν ονοματεπώνυμο. Ένας απ\’αυτούς είναι ο Δημήτρης Χωριανόπουλος. Κατα τη διάρκεια της θητείας του σαν πρώην διοικητής της αντιτρομοκρατικής, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εναντίον της ε.ο. Σ.Π.Φ. Ο Χωριανόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα σκουπίδι του συμπλέγματος της ασφάλειας και το ότι έχει αποσυρθεί δε σημαίνει πως τον ξεχάσαμε. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους καργιόληδες της υπηρεσίας του.Καλό είναι να γνωρίζουν πως βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη λίστες στόχων της F.A.I./I.R.F.. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου δέματος στον εν λόγο καργιόλη,το οποίο,δυστυχώς εντοπίστηκε.
Αφιερώνουμε την επίθεσή μας στα ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ και ΠΕΡΗΦΑΝΑ μέλη της Σ.Π.Φ., καθώς καισε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς της πράξης, όπου κι αν βρίσκονται. Την ΑΓΑΠΗ και το ΣΕΒΑΣΜΟ μας σε όλους τους Αναρχοατομικιστές,τους Μηδενιστές, τους Εικονοκλάστες που ανακάλυψαν την πηγή της ζωής στην επίθεση.

ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!

Υ.Γ. Ανακοινώθηκε πως το δέμα πυροδοτήθηκε μετά από πτώση στον ταχυδρομικό σταθμό. Το δέμα που στείλαμε ήταν απόλυτα ασφαλές για όποιον δεν αποτελούσε στόχο.Ο μηχανισμός ενεργοποιείται ΜΟΝΟ αν ανοίξει ο φάκελος και όχι από πτώση και κραδασμούς.Δε γνωρίζουμε τι συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο φάκελος άνοιξε.

ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΟΜΑΝΤΟ MAURICIO MORALES

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Νέες κυκλοφορίες

Κυκλοφόρησαν τα καινούρια τεύχη των εντύπων GAZAKIA, από την Αργεντινή και Abismo Rivista Nichilista Egotista, από την Ιταλία.

Gazakia, τρίτο τεύχος(στα Ισπανικά)

Abismo Rivista Nichilista Egotista, τρίτο τεύχος
(στα Ιταλικά)

Για την αποδόμηση των «επαναστατικών υποκειμένων»

Αναδημοσίευση από το έντυπο Μηδενιστική Πορεία:

Εισαγωγή

Η συζήτηση γύρω από το ζήτημα του επαναστατικού υποκειμένου, δηλαδή του ποιον ή ποιους θεωρεί ο κάθε συζητητής ως φορέα της επαναστατικής αλλαγής, έχει έρθει στο προσκήνιο ξανά με φόντο την «κρίση». Δυστυχώς κοινός τόπος των αναλυτικών εργαλείων που πέφτουν στο τραπέζι είναι η προσκόλληση τους σε μαζικά υποκείμενα τα οποία βρισκόμενα εν υπνώσει πρέπει να αφυπνιστούν και να επαναστατήσουν. Επίσης, παρά τις επιμέρους διαφορές τους αυτά τα αναλυτικά εργαλεία αναπαράγουν την αντίληψη της ύπαρξης de facto επαναστατικών υποκειμένων Η επαναλήψεις θεωριών που χρονολογούνται στις απαρχές της αντικαπιταλιστικής ανάλυσης κουβαλούν μαζί τους και τις ψευδαισθήσεις τους. Πόσο δύσκολο είναι να διαλυθεί μία ψευδαίσθηση; Αν κρίνει κανείς από τοαγωνιώδες σθένος με το οποίο κομμάτια του αναρχικού «κινήματος» παραμένουν γαντζωμένα στα δικά τους ψευδαισθητικά οράματα -και εξαρτημένα από αυτά-η απάντηση μοιάζει αυτονόητη.

Η θεώρηση κατά την οποία, η «οικονομική κρίση» αποτελεί ευκαιρία για τη διάδοση του αναρχικού κοινωνικού σχεδίου, χρειάζεται ένα target group για να απευθυνθεί. Έτσι βγαίνει από το σεντούκι, το μαρξιστικό απολίθωμα της εργατικής τάξης ως περιούσιος λαός, οι κοινωνικές μάζες ως βασικοί και «μοιραίοι» φορείς της απελευθέρωσης αλλά και άλλα θολά φαντάσματα όπως ο «λαός» και οι «από κάτω». Έτσι, αυτό που αποκαλείται σήμερα «αναρχικός κινηματικός λόγος» ως περιεχόμενο (πρωτίστως) αλλά και με τη μορφή που καταλήγει να προσλαμβάνει καθώς επιχειρείται η χρήση του ως εργαλείο κοινωνικής απεύθυνσης, θα συνεχίζει να αντηχεί στο απόλυτο κενό όσο προσπαθεί να αφυπνίσει ένα φαντασιακό ακροατήριο.

Ακολουθώντας τον παραπάνω συλλογισμό ο ρεαλισμός, ως εργαλείο ανάλυσης του υπάρχοντος όπως αυτό πραγματικά είναι και εξελίσσεται, υποκαθίσταται συστηματικά από αναλυτικά εργαλεία που δεν έχουν να προσφέρουν τίποτα και αποκαλύπτουν τις μυωπικές προσκολλήσεις στη θεωρία και μάλιστα σε μερικές από τις πιο παρωχημένες εκδοχές της. Είναι τέτοια η έκταση της στρέβλωσης στην αντίληψη της πραγματικότητας, που –αναμενόμενα πια- οδηγεί στην παραγωγή πολιτικής σκέψης και στη διατύπωση κινηματικού λόγου με ολοένα και πιο θολή κατεύθυνση σχετικά με την καταστροφή του υπάρχοντος άλλα και στον ίδιο τον ορισμό του τελευταίου. Αντίθετα, όλο και πιο συχνά αναδύει μια υπόρρητη ροπή προς το μετασχηματισμό του υπάρχοντος επί το… αναρχικότερον. Δεδομένου λοιπόν ότι οποιαδήποτε πράξη στο σήμερα πρέπει να πατάει σε μια θεωρία του σήμερα, κρίνεται αναγκαία η αποδόμηση του αναλύσεων του χθες.

Προλεταριάτο και εργατική τάξη

Σημαίνουσα θέση σε όλες της κομμουνιστικές αναλύσεις απολαμβάνει η περίφημη εργατική τάξη. Είναι γεγονός ότι το καπιταλιστικό σύστημα διαρθρώνει ταξικά την κοινωνία του. Είναι όμως επίσης γεγονός ότι η δομή της καπιταλιστικής κοινωνίας έχει αλλάξει από το 19^ο αιώνα και ενώ η άντληση της υπεραξίας και η εκμετάλλευση της εργασίας παραμένει η βάση της καπιταλιστικής οικονομίας, οι δομές της κυριαρχίας είναι εξαιρετικά πιο περίπλοκες και η εξουσία βασίζεται περισσότερο στη διαπλοκή των διάφορων ταυτοτήτων και ρόλων που έχουν τα «άτομα» στα πλαίσια της κοινωνίας (άρα και στο πεδίο της εργασίας). Οι αναλύσεις που θέλουν ως κεντρικό πολιτικό υποκείμενο την τάξη (ή εξίσου αφηρημένα σύνολα ατόμων, όπως ο «λαός» ή η «κοινωνία») αλλά ακόμα και οι προσεγγίσεις που ομαδοποιούν με βάση άλλα επιμέρους στοιχεία των ταυτοτήτων αυτού που προσδιορίζουν ως υποκείμενο (π.χ. το φύλο) είναι εξ ορισμού ακρωτηριασμένες. Πασχίζουν να εντοπίσουν μια μόνιμη συγκολλητική ουσία που να οδηγεί σε συλλογικοποίηση και στην προσπάθεια τους αυτή παραγνωρίζουν και ισοπεδώνουν βασικά συστατικά της μοναδικότητας κάθε ατόμου, επικεντρώνοντας την ανάλυση σε ένα ή σε μερικά μόνο εξ αυτών των συστατικών. Είναι επομένως αναλύσεις εγκλωβισμένες σε αγώνες κινηματικούς και ενδοσυστημικούς που,παρά τα όποια μεγαλόπνοα γενικά πολιτικά προτάγματα, αυτοπεριορίζονται (και συχνά εκφυλίζονται π.χ. αιτηματικοί αγώνες κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων) αφού αδυνατούν να λάβουν υπόψη τους την ολότητα των υποκειμένων. Ιεραρχούν αυθαίρετα τα επιμέρους χαρακτηριστικά και υποπίπτουν στο τεράστιο σφάλμα της a priori απόδοσης στο υποκείμενο τους ιδιοτήτων, που είτε δεν υφίστανται είτε, στην καλύτερη περίπτωση βρίσκονται σε βαθιά ύπνωση. Γι’ αυτό και αναλώνονται σε αξιολογήσεις οι οποίες έχουν ελάχιστη σχέση με την πραγματικότητα, με ό,τι αυτό συνεπάγεται τόσο σε θεωρητικό όσο και σε πρακτικό επίπεδο.

Οι ίδιες αναλύσεις δείχνουν να επιδιώκουν την αναγωγή της καταπίεσης και εκμετάλλευσης σε συγκολλητική ουσία μεταξύ των υποκειμένων που την υφίστανται. Με άλλα λόγια, θεωρούν ότι η καταπίεση από μόνη της αποτελεί ικανή συνθήκη όχι μόνο για τη συλλογικοποίηση, αλλά και την ενεργοποίηση εξεγερσιακών αντανακλαστικών. Τέτοιες προσεγγίσεις έχουν διαψευστεί και θα συνεχίσουν να διαψεύδονται, όσο θα βασίζονται στο μύθο της συλλογικής (ταξικής ή άλλου είδους) συνείδησης.

Ακόμα και αν μπορούσαμε να βάλουμε την εργατική ταυτότητα αυθαίρετα πάνω από όλα, είμαστε πολύ μακριά από το στόχο μας. Είναι παραδεκτό πως η εργατική ταυτότητα είναι μια ταυτότητα μισθωτού σκλάβου. Επομένως είναι σχιζοφρενικό να αρνείσαι ένα ρόλο ως εξουσιαστικό και παράλληλα να τον προκρίνεις ως σημείο συγκρότησης συνείδησης.Η οικονομική εκμετάλλευση και η ιδία θέση στην παραγωγή δε μπορεί να αποτελέσει δεσμό μεταξύ των υποκειμένων καθώς υπάρχουν εκατοντάδες άλλες παράμετροι που διαχωρίζουν τα υποκείμενα, δημιουργούν σχέσεις ιεραρχίας και εκμετάλλευσης μεταξύ τους ή τα ενοποιούν πιο στιβαρά πάνω σε άλλες βάσεις. Μάλλον ακόμα και αν λειτουργεί ως δεσμός είναι ανεπαρκέστατος.Χαρακτηριστικό παράδειγμα για την ελληνική εργατική τάξη είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες μετανάστες που εκτός ότι έχουν μεταξύ τους τεράστιες διαφορές που δε μπορούμε να παραβλέπουμε για χάρη της ταξικής τους θέσης, φέρουν και αυτή όπως και το γηγενές εργατικό προλεταριάτο, δεκάδες ιδεολογήματα απολύτως εχθρικά με την αναρχική αντίληψη.

Επίσης η εργατική ταυτότητα, ακριβώς επειδή είναι εξουσιαστική ταυτότητα, εμπεριέχει μέσα της στοιχεία που δεν έχουν καμιά σχέση με την ελευθερία και που συνοπτικά ονομάζουμε ηθική της εργασίας. Ο σεβασμός στην ιεραρχία, η πειθαρχία, η ίδια η θέληση για εργασία, η αμιγώς υλιστική αντίληψη της ζωής ως αλληλουχία κάλυψης των σωματικών αναγκών κλπ. Επίσης η εργασία είναι μια διαδικασία άκρως αλλοτριωτική και τα παράγωγά της (οι εργάτες) είναι ακατάλληλα για την σφαιρική αντίληψη της Αναρχίας ειδικά όταν δεν αμφισβητούν την ίδια τους την κατάσταση.

Εδώ έγκειται το λάθος της ταξικής συνείδησης και περηφάνιας. Πρώτον η συνείδηση των εξεγερμένων ατόμων είναι αταξική, επομένως ακόμα και αν ενισχύει κανείς την ταξική συνείδηση τακτικά μέχρι την επανάσταση είναι αδύνατον να πείσεις το ίδιο άτομο στη συνέχεια να την αποβάλλει. Όσο για την περηφάνια, ίσως έχει να κάνει με το τι ορίζει κανείς ως περηφάνια. Πάντως για μια ελεύθερη συνείδηση το να είσαι υποζύγιο δεν συνοδεύεται με αισθήματα περηφάνιας.

Συνεχίζοντας το παραπάνω σκεπτικό, η ταξική εμμονή μπορεί να ειδωθεί ως ορθή μόνο αν οι υποστηρικτές της ονειρεύονται μεγα-κοινωνίες εργατών, δηλαδή μια αναρχίζουσα εκδοχή του μαρξιστικού εργατικού κράτους με την απουσία του τελευταίου. Δηλαδή μια ακόμα μαζική εξουσιαστική θέσμιση που επικεντρώνεται στην παραγωγή (έστω αυτοδιαχειριζόμενη) και βλέπει το άτομο ως οικονομική μονάδα. Σε αυτό το σημείο περιπλέκεται το ζήτημα καθώς μπαίνουν και οι παράμετροι του τεχνοβιομηχανικού συμπλέγματος αλλά για να μη μπερδέψουμε την κουβέντα σταματάμε εδώ για τώρα. Μπορούμε να πούμε προς το παρών πως οι μαρξιστές τουλάχιστον, αντιλαμβάνονται το παραπάνω παράδοξο γι’ αυτό και διατηρούν τον κρατικό μηχανισμό στη θεώρηση τους.

Μπορεί επίσης να παρατηρήσει κανείς την πλήρη μετατόπιση του αναρχικού λόγου περί εργασίας αφού απουσιάζει, σχεδόν συνολικά, το πρόταγμα της άρνησης εργασίας. Η άρνηση εργασίας παρουσιάζεται ως μια περιθωριακή λύση, ως καπρίτσιο ή ως συνώνυμη της παραβατικότητας. Η άρνηση της εργασίαςδεν έχει να κάνει απλά με το να αρνείται κάποιος να μπει στον κύκλο της αγοραπωλησίας της εργατικής δύναμης. Το άτομο είναι ολοκληρωμένη προσωπικότητα και δεν είναι η εργατική του δύναμη το μόνο που έχει όπως διατείνονται οι μαρξιστές. Η άρνηση εργασίας είναι άρνηση όλου του οικονομικού συστήματος. Είναι άρνηση του ρόλου του καταναλωτή, άρνηση της χρηματοκεντρικής αντίληψης της ζωής, είναι επανοικιοποίηση του χρόνου και του χώρου, άρνηση των εμπορευματικών σχέσεων, άρνηση γενικά όλων των σχέσεων του κεφαλαίου οι οποίες δεν περιορίζονται μόνο στο ζεύγος αφεντικό/εργάτης. Είναι συνοπτικά η άρνηση της αντίληψης που θέλει τον άνθρωπο πρώτα εργάτη-καταναλωτή και μετά όλα τα άλλα.

Τέλος, η αλλαγή του υποκειμένου από «εργατική τάξη» στο πιο γενικό «προλεταριάτο», δεν απαντάει στα παραπάνω αλλά προσθέτει και άλλες προβληματικές, καθώς συσπειρώνει και υποκείμενα που είναι αποκλεισμένα από την παραγωγή και την εργασία ή που επειδή ακριβώς η αλλοτρίωση και η κατατεμάχιση της προσωπικότητας είναι πολύ συνολικότερη από την στείρα οικονομική ανάλυση, παρ’ όλο που είναι κομμάτι του προλεταριάτου η απλή οικονομική ανάλυση δε μας λέει από μόνη της τίποτα για αυτά (πχ. λούμπεν).

Η Κοινωνία ενάντια στο Άτομο

Εκείνοι που κατανοούν ότι η παλαιάς κοπής ταξική ανάλυση αδυνατεί να περιγράψει τη σύγχρονη πραγματικότητα, αντικαθιστούν το εργατικό/προλεταριακό υποκείμενο με το κοινωνικό σώμα.

Κατά τη γνώμη μας, αυτό συμβαίνει για δύο λόγους. Πρώτον, επειδή υπάρχει η ψυχολογική ανάγκη του επαναστατικού υποκειμένου ως εφαλτήριο. Δεύτερον, επειδή υπάρχει μια στρεβλή αντίληψη του τι εστί κοινωνία.

Η Αναρχία, αλλά και οποιαδήποτε άλλη θεώρηση, λαμβάνει υπόσταση όταν υπάρχουν υποκείμενα που φέρουν τις αντιλήψεις της και πράττουν ανάλογα. Αυτό είναι κάτι δεδομένο και δεν αμφισβητείται, αν δε θέλουμε να το ρίξουμε στον (ακραίο) ιδεαλισμό. Το πρόβλημα είναι ότι οι αναρχικοί διαχρονικά (με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις) προσδοκούσαν και απευθύνονταν σε μαζικά υποκείμενα. Αυτός ο «εθισμός», λοιπόν, φτάνει και στις μέρες μας, οδηγώντας στην αντικατάσταση ή εναλλαγή των επαναστατικών υποκειμένων με ακλόνητη πάντα σταθερά τη μάζα. Σε μια συγκυρία όπως η σημερινή, που εντείνονται οι μαζικές αυταπάτες απελευθέρωσης, λόγω της προαναφερθείσας ντετερμινιστικής θεώρησης σύμφωνα με την οποία η οικονομική εξαθλίωση των περισσότερων ανθρώπων θα οδηγήσει αναπόφευκτα στην εξέγερση, οι περισσότεροι αναρχικοί σφιχταγκαλιάζουν τις μάζες ως τη μοναδική ελπίδα και ευκαιρία.

Να σημειώσουμε εδώ περιεκτικά πως πρέπει να λάβουμε υπόψη μας και το ιδεολόγημα του ανθρωπισμού, από το οποίο δυστυχώς δε ξέφυγαν ούτε οι αναρχικοί ως γνήσια τέκνα του Διαφωτισμού. Μιλάμε για την φαντασιακή αντίληψη ότι όλοι οι άνθρωποι του πλανήτη συγκροτούν μια κοινότητα. (ανθρωπότητα) τα μέλη της οποίας έχουν λίγο πολύ βασικές ομοιότητες και ανάγκες και άρα πρέπει να συνεργαστούν. Αυτή η στρεβλή αντίληψη αποκόπτει τους ανθρώπους από φυσικό τους περιβάλλον αφού θεωρούν πως αποτελούν κάτι ξεχωριστό και ανώτερο και ανάγει την ανθρώπινη ζωή σε αυταξία. Είναι επίσης η πηγή μια μεγάλης σειράς αλυσίδων για το άτομο που περιέχονται στην ανθρωπιστική Ηθική, στα Δικαιώματα του ανθρώπου, στην αναγκαστική ή φυσική αλληλεγγύη μεταξύ των ατόμων και ένα σωρό άλλους καταναγκασμούς που βρίσκονται στον πολιτισμικό πυρήνα των κοινωνιών τον οποίο θα δούμε παρακάτω.

Η δεύτερη και σημαντικότερη προβληματική σχετίζεται με τον ορισμό της κοινωνίας. Η συχνότερη ερμηνεία θεωρεί την κοινωνία ως απλά ένα σύνολο ανθρώπων που ζουν στο ίδιο γεωγραφικό πλάτος. Πρόκειται για μια αφαιρετική και επιφανειακή προσέγγιση που αφενός, τσουβαλιάζει όλες τις ανθρώπινες ομαδοποιήσεις διαχρονικά ως κοινωνίες και αφετέρου, αφήνει εκτός περιεχομένου όλα εκείνα τα στοιχεία που είναι απαραίτητα για την ύπαρξη κοινωνιών όπως η εξουσία, η καταστροφή της φύσης, η αποατομίκευση και η μαζοποίηση των ανθρώπων, η δημιουργία νορμών συμπεριφοράς κ.α.

Η κοινωνία δεν είναι απλά η μάζα. Αν ήταν έτσι, θα ζούσαμε όπως τα κοπάδια των άλλων ζώων, όπου ούτε εκεί συχνά παρατηρούμε ανεξούσιες καταστάσεις. Για να υπάρξει κοινωνία, πρέπει τα μέλη της να δεθούν με διάφορους οικονομικούς, πνευματικούς, υλικούς, πολιτικούς δεσμούς, να σχηματίσουν, δηλαδή, πολιτισμό. Επομένως, δε γίνεται να αντιληφθούμε την κοινωνική μάζα ξεχωριστά. Εδώ θα μπορούσε κάποιος να αντιτείνει πως μια κοινωνική επανάσταση θα διαμορφώσει νέες πολιτισμικές συνθήκες και πως θα εγγυάται τον ατομικό αυτοκαθορισμό. Αυτή η αντίληψη είναι ανεδαφική. Οποιαδήποτε «νέα» κοινωνία είναι υποχρεωμένη να αναπτύξει κοινούς κώδικες συμπεριφοράς σε όλα τα επίπεδα, εάν θέλει να λειτουργήσει, επομένως, ο αυτοκαθορισμός πάει περίπατο καθώς ο πολιτισμός είναι συλλογικός και απρόσωπος. Ακόμα και σε εκείνες τις ανθρώπινες δραστηριότητες όπως η Τέχνη, όπου η ατομικότητα παίζει κεντρικότατο και πασιφανή ρόλο ως δημιουργός, τα παράγωγα (έργα τέχνης) χρεώνονται αυθαίρετα σε όλο το κοινωνικό σύνολο. Επίσης, οι αλλαγές που προτείνονται από όλο το αντικαπιταλιστικό φάσμα είναι απλά εναλλακτικές ρυθμίσεις στο ζήτημα της παραγωγής και της οικονομίας εν γένει. Και δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά εφόσον μιλάμε για κοινωνία. Οποιαδήποτε αλλαγή πατάει στη μαζοποίηση των ατόμων και στη διατήρηση του πολιτισμικού εκτρώματος είναι μια ενδοσυστημική αλλαγή. Οποιαδήποτε κοινωνία είναι Εξουσία και οποιοσδήποτε συλλογικός πολιτισμός εντός κοινωνικού πλαισίου είναι αλυσίδα για το άτομο.

Να συμπληρώσουμε εδώ πως οι μαζικές κοινωνίες δεν υπήρχαν από καταβολής κόσμου ούτε είναι λογικά επακόλουθα της ανθρώπινης εξέλιξης, όπως υπονοεί η κυρίαρχη αντίληψη. Οι κοινωνίες πήραν τη θέση των κοινοτήτων με την εμφάνιση των εξουσιαστικών, συγκεντρωτικών και εκμεταλλευτικών λογικών τόσο στις σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων όσο και στη σχέση με τη φύση. Δεν υιοθετούμε εδώ τις θέσεις των πρωτογονιστών περί επιστροφής στις πρωτόγονες κοινότητες αλλά δε μπορούμε να μην αναφέρουμε την ιστορική ανακολουθία που παρατηρούμε. Αυτή η οπτική, εάν διερευνηθεί σε διαφορετικούς ιστορικούς χωροχρόνους, δείχνει ανάγλυφα πως η εξουσία και η εκμετάλλευση των πρώτων κοινωνιών διογκώθηκε και εξελίχτηκε ώσπου να φτάσουμε στις σημερινές τεχνοβιομηχανικές καπιταλιστικές κοινωνίες – τέρατα και τις μυρμηγκοφωλιές των πλέμπων που τις «επανδρώνουν».

Μια ατομικιστική, αναρχομηδενιστική οπτική

Οφείλουμε να αναρωτηθούμε, σήμερα περισσότερο από ποτέ, αν το ζητούμενό μας είναι η αναζήτηση συγκολλητικών ουσιών στο συλλογικό επίπεδο ή αν, αντίθετα, είναι χρησιμότερο να λειτουργήσουμε, σε συλλογιστικό και πρακτικό επίπεδο, διαλυτικά. Αν θα συνεχίσουμε να απευθυνόμαστε με διαλεκτική διάθεση σε στρεβλές ομαδοποιήσεις, προσδοκώντας να πείσουμε ότι η ταυτότητά τους είναι αυτή που εμείς περιγράφουμε και όχι αυτή που οι ίδιες αντιλαμβάνονται ως τέτοια (και αναμένοντας ίσως ότι θα βρούμε μέσα σε αυτές… «συμμάχους» και «συμπαραστάτες») ή αν θα αποδομήσουμε την κοινωνία και όλα τα επιμέρους υποσύνολά της «στα εξ ων συνετέθησαν». Φτάνουμε, λοιπόν, αναπόφευκτα στο γνωστό «τέλμα» που υποτίθεται ότι μας οδηγεί αυτή η ατομικιστική, αντικοινωνική ανάλυση. Ποιο είναι, λοιπόν, το σημερινό υποκείμενο αγώνα και ποιο το πλάνο για το αύριο, την Αναρχία.

Ξεκινώντας ανάποδα, εμείς θεωρούμεπως το δεύτερο ερώτημα είναι κενό νοήματος, από τη στιγμή που δε θεωρούμε την Αναρχία ένα μελλοντικό σχέδιο κοινωνικής συγκρότησης. Συγκεκριμένα, η Αναρχία είναι μια κατάσταση συνειδητότητας του σήμερα, η οποία σπρώχνει το άτομο να βιώσει την αναρχική κατάσταση επίσης στο σήμερα, διαρρηγνύοντας τις σχέσεις του με το υπάρχον και κηρύσσοντας τους τον πόλεμο. Κοντολογίς, η αναρχία σήμερα είναι ένας πόλεμος μεταξύ της Εξεγερμένης ατομικότητας, η οποία έχει αποκτήσει συνείδηση του εαυτού της και του κόσμου της εξουσίας και της κοινωνίας του. Δεν είναι, λοιπόν, για εμάς ένας μελλοντικός παράδεισος που τάζεται στη μάζα και παρηγορεί τους επαναστάτες, δεν είναι μια ακόμα χριστιανική αίρεση που χρειάζεται παπάδες, καλόγερους και πιστούς. Είναι ένας πόλεμος σε όλα τα επίπεδα (υλικό, πνευματικό) με όλα τα μέσα. Είναι κάπως «περίεργο» να σχεδιάζει κάποιος μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια μια μελλοντική ουτοπία την οποία είναι εξαιρετικά αμφίβολο ότι θα ζήσει για να δει, απαιτώντας μάλιστα να κάνουν όλοι το ίδιο, ενώ ταυτόχρονα δέχεται στο σήμερα να φυτοζωεί και κάθεται άπραγος όσο ο πολυεπίπεδος πόλεμος μαίνεται. Για εμάς το ζήτημα δεν είναι πως θα είναι ο κόσμος σε 5, 50, 100 χρόνια αλλά πως είναι τώρα και ποια είναι η θέση μας σε αυτόν ως σκεπτόμενα και δρώντα υποκείμενα. Ακόμα και αν σκεφτόμαστε το μέλλον, δεν το τοποθετούμε σε κουτάκια γιατί θεωρούμε την Αναρχία μια μέθοδο και όχι ένα πρόγραμμα.

Τώρα, σχετικά με το πρώτο σκέλος του ερωτήματος, αρνούμαστε κατηγορηματικά τα de facto επαναστατικά υποκείμενα. Είμαστε, όμως, πεπεισμένοι πως χωρίς την ατομική εξέγερση, τίποτα δεν έχει σημασία. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να σπάσει τους δεσμούς με αυτόν τον κόσμο και να συγκροτήσει επαναστατική συνείδηση. Έγκειται στο ίδιο το άτομο να μπει στο διεξαγόμενο πόλεμο. Αυτή του η επιθυμία μπορεί, προφανώς, να συναντήσει συμμάχους, συντρόφους με τους οποίους το άτομο δημιουργεί ομάδες συγγένειας, ώστε να πολεμήσουν μαζί. Δεν είναι, όμως, οι φαντασιακοί ταξικοί ή κοινωνικοί δεσμοί που ενώνουν τους εξεγερμένους αλλά η κοινή συνείδηση, οι κοινές επιθυμίες και η κοινή θέληση για άνευ όρων ελευθερία και αξιοπρέπεια.

Αντικοινωνικά στοιχεία

Ενημερωση για τον σύντροφο Παναγιώτη Αργυρού

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Ενημερώνουμε όλους τους συντρόφους και συντρόφισσες που ασχολήθηκαν ενεργά με την οικονομική ενίσχυση για την κάλυψη των ιατρικών εξόδων που χρειάζονται για τις χειρουργικές επεμβάσεις του συντόφου Παναγιώτη Αργυρού πως το απαιτούμενο ποσό έχει συγκεντρωθεί.

Παράλληλα θέλουμε να τους ευχαριστήσουμε για όλες εκείνες τις πρωτοβουλίες που ανέλαβαν προκειμένου να καλυφθεί αυτό το χρηματικό ποσό, ιδιαίτερα αυτές τις κινήσεις που έγιναν στο εξωτερικό. Εκτιμούμε απεριόριστα την έμπρακτη αλληλεγγύη τους και τους στέλνουμε τους πιο θερμούς και συντροφικούς μας χαιρετισμούς.

Οσα από αυτά τα χρήματα δε χρησιμοποιηθούν για τις ιατρικές ανάγκες του συντρόφου Παναγιώτη Αργυρού θα διατεθούν για την κάλυψη των αναγκών των φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Αλληλέγγυοι/ες

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του αναρχικού ανατρεπτικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία

Η συνέντευξη δημοσίευτηκε στη μπροσούρα MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να αναπτύσσεται, κυρίως στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ένας πιο ριζοσπαστικός και επιθετικός αναρχικός πόλος που βάζει στο στόχαστρο συνολικά το υπάρχον. Υπάρχει αντίστοιχη ανάπτυξη στην Ινδονησία και αν ναι, πώς θα περιγράφατε τα αποτελέσματά της;

Πρώτα απ\’ όλα, θα θέλαμε να πούμε, πως τα αγγλικά μας δεν είναι και τα καλύτερα. Αλλά δεν πειράζει, τα μηνύματά μας μπορούν να φτάσουν σε σας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως το NEGASI πλέον δεν υπάρχει. Αυτό συνέβη επειδή η συλλογικότητα αποφάσισε πως λειτουργούσε κάπως σαν «κέντρο», πράγμα που επηρέαζε τα άτομα της ομάδας, αφού πλέον δεν αναγνωρίζονταν ως ατομικότητες αλλά ως κομμάτια του NEGASI.

Τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε την ανάπτυξη μιας νέας αναρχικής αντίληψης, τα άτομα της οποίας για πρώτη φορά αυτοπροσδιορίζονται ως εξεγερτικοί αναρχικοί. Προοδευτικά, αυτή η αντίληψη έγινε ο πυροκροτητής για να ξεσπάσει ένα κύμα μιας νέας αναρχικής φιλοσοφίας στην Ινδονησία, πέρα από το συνδικαλισμό και τον κοινωνικό αναρχισμό. Αυτός ο νέος πόλος ξεκίνησε με την αντάρτικη δράση στη Makassar (Νότιο Sulawesi) και συνέχισε στο Manado (Βόρειο Sulawesi), στο Badung (Δυτική Τζάβα) και διακόπηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην Τζακάρτα (Κεντρική Τζάβα), μετά τη σύλληψη των Eat και Billy.

Η πόλωση έγινε πιο ριζοσπαστική μετά την κριτική των κοινωνικών και πασιφιστών αναρχικών στην αντάρτικη δράση των αναρχομηδενιστών. Η κριτική ξεκίνησε όταν η IRC (Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης) συνέχισε την εκστρατεία της ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς και με άλλους πυρήνες της FAI/IRF. Κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί φοβούνται πως η δράση της IRC μπορεί να τους επηρεάσει και να καταστρέψει τα πονήματά τους.

Στην Ελλάδα, αυτός ο χώρος αποτελείται από ατομικιστές/μηδενιστές, αντιπολιτισμικούς, εξεγερσιακούς και οικοαναρχικούς συντρόφους. Στην Ινδονησία έχει παρόμοια συγκρότηση; Είναι εμφανείς τέτοιες τάσεις;

Αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι στην Ινδονησία υπάρχουν οι αναρχομηδενιστές, που δρουν βίαια και οι ομάδες των κοινωνικών αναρχικών, που δε συμφωνούν με αυτό. Στην Ινδονησία, οι διαφορετικές αναρχικές τάσεις δεν είναι εμφανείς. Οι διαφορές εμφανίζονται μόνο μεταξύ ατόμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων και της γης και πώς θεωρείτε ότι συνδέεται αυτός με την υπόλοιπη αναρχική πολεμική στο υπάρχον; Υπάρχουν σύντροφοι στην Ινδονησία που συμμετέχουν σε τέτοιους αγώνες;

Κάποιοι αναρχικοί συμμετέχουν στους αγώνες των ιθαγενών πληθυσμών, σε αγώνες για την απελευθέρωση της γης και στους αγώνες των αγροτών ενάντια στο υπάρχον. Κάποιοι αναρχικοί στην Ινδονησία είναι επίσης χορτοφάγοι. Για εμάς, η απελευθέρωση των ζώων και της γης είναι αδιαχώριστη από την κριτική ενάντια στην κοινωνία και στο υπάρχον.

Βλέπουμε πως στην Ινδονησία δραστηριοποιούνται κάποιοι από τους πιο μαχητικούς πυρήνες της FAI/IRF, όπως η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης, ο Πυρήνας Θυμού και παλαιότερα ο Πυρήνας Tortuga. Σε ποιο πολιτικό σκεπτικό θεωρείτε εσείς πως δρουν αυτές οι ομάδες;

Εμείς θεωρούμε πως η Ινδονησιακή FAI/IRF είναι οι αναρχικοί, που εφάρμοσαν τη μηδενιστική – εξεγερτική θεωρία στην πράξη. Τους υποστηρίξαμε και είμαστε περήφανοι για τη μικρή μας συμβολή στη μετάφραση και στη δημοσιοποίηση της δράσης τους, όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι κοινωνικοί αναρχικοί αρνούνταν ακόμα να το κάνουν.

Τώρα, εξ όσων γνωρίζουμε, στο χώρο του μητροπολιτικού αντάρτικου στην Ινδονησία υπάρχει μόνο η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης. Αυτή η ομάδα έχει δύο πολύ ενεργούς πυρήνες, τη Μονάδα Θυμού και το Μηδενιστικό Πυρήνα. Κάποιες φορές, πραγματοποιούν από κοινού επιθέσεις με το όνομα Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης ή χρησιμοποιώντας προσωρινά ονόματα, όπως, για παράδειγμα, στην ενέργεια αλληλεγγύης στον Παναγιώτη Αργυρού, όπου κάποια μέλη της ΔΣΕ έκαψαν ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο και εμφανίστηκαν με το όνομα Πυρήνας Αργυρού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Πυρήνα Ζήτω ο Luciano Tortuga!. Αυτό το όνομα εμφανίστηκε μια φορά, όταν οι σύντροφοι της ΔΣΕ το χρησιμοποίησαν σε μια ενέργεια αλληλεγγύης στους Eat και Billy, όταν εκείνοι ήταν στη φυλακή.

Αν μας ρωτάτε για την πολιτική ανάλυση πίσω από τις δράσεις τους, για μας είναι ξεκάθαρα αντικοινωνικοί αναρχικοί με μηδενιστικές τάσεις, που συμμετέχουν στο διεθνή αντάρτικό πόλεμο.

Ποια είναι η γνώμη σας συνολικά για τη FAI/IRF και πώς θεωρείτε ότι βοηθάει το διεθνή συντονισμό και την αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης;

Δε θέλουμε να κρίνουμε το σχέδιο άλλων, ούτε να μιλήσουμε σαν να είμαστε ειδικοί. Από τη στιγμή που δεν είμαστε ένας πυρήνας της FAI/IRF, δε μπορούμε, ούτε και θέλουμε να μιλήσουμε γι\’ αυτό. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Εμείς πιστεύουμε, από τη μεριά μας, πως ο συντονισμός και η διεθνής αλληλεγγύη γίνεται με πολλούς τρόπους. Η FAI/IRF είναι ένας από αυτούς.

Διαβάζοντας τις αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF της Ινδονησίας, μπορεί κανείς να δει τα μηδενιστικά και αντιπολιτισμικά προτάγματα να μπλέκονται με κοινωνικούς αγώνες, πράγμα που σπάνια παρατηρείται αλλού. Θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει επειδή αυτές οι αντιλήψεις είναι ακόμα σε εξέλιξη στην Ινδονησία ή αποτελεί αυτή η μίξη ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό αγώνα;

Δε μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό, καθώς πάντα πιστεύαμε πως η εκάστοτε πολιτική ανάλυση αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τις τοπικές συνθήκες και πως έχει διαφορές με τα άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά, πιστεύουμε πως οι σύντροφοι της ΔΣΕ –FAI-IRF έχουν τους δικούς τους λόγους και αναλύσεις.

Αλλά, μπορούμε να κάνουμε μια σχετική αφήγηση. Πριν από δύο χρόνια, πολλοί αναρχικοί πήραν μέρος στους τοπικούς αγώνες αντίστασης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες αφορούσαν την εναντίωση σε σχέδια εξορύξεων και σε μεγάλες εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Εκείνην την περίοδο, οι ριζοσπαστικές αντιπολιτισμικές ιδέες, όπως του Ted Kacynski και του Wolfi Landstreicher, ήρθαν δίνοντας μια δύναμη στο επίπεδο της θεωρίας. Οι μηδενιστικές και εξεγερτικές ιδέες βγήκαν στην επιφάνεια στα μέσα του 2011, με το πρώτο έντυπο που παρέκλινε από τη γραμμή, το ANTAGONIS. Στα εφτά μόνο του τεύχη, το ANTAGONIS παρουσίασε κείμενα του Στίρνερ, του Filippi, του Novatore, των Γάλλων ιλλεγκαλιστών, της RAF, της Οργισμένης Ταξιαρχίας, των Ιταλών εξεγερσιακών, του Luigi Galleani, του Severino di Giovanni και πολλών άλλων. Το ANTAGONIS ήταν ένα εγχείρημα του NEGASI. Παράλληλα, το NEGASI άρχισε να επικεντρώνεται στις προκηρύξεις της FAI/IRF και να τις μεταφράζει στην ινδονησιακή γλώσσα.

Οπότε, μπορούμε να πούμε πως η αναρχική ιδέα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και πως θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.

Πιστεύουμε πως ο παραδοσιακός αναρχισμός αφήνει στο απυρόβλητο σημαντικούς πυλώνες της κυριαρχίας, όπως η κοινωνία και ο πολιτισμός, με αποτέλεσμα να οδηγείται στο ρεφορμισμό. Ποια είναι η γνώμη σας γι\’ αυτό; Συμβαίνει το ίδιο και στην Ινδονησία;

Όπως σας είπαμε και παραπάνω, τα άτομα του NEGASI βρίσκονται πολύ μακριά από τον παραδοσιακό αναρχισμό, τον κοινωνικό αναρχισμό, το συνδικαλισμό και οτιδήποτε μη εξεγερτικό. Πιστεύουμε πως ο εχθρός μας είναι ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτισμικό οικοδόμημα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να αφήσουμε κάτι όρθιο μπροστά στα όνειρά μας. Αλλά, δε θέλουμε να σπαταλήσουμε ενέργεια στο να τσακωνόμαστε με τους κοινωνικούς του παραδοσιακού αναρχισμού.

Ο χώρος της Νέας Αναρχίας, που αναφέραμε πιο πάνω, έρχεται σε σύγκρουση με αρκετές αυταπάτες του παραδοσιακού αναρχισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί να τον βλέπουν επιθετικά και να τον πολεμούν. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ινδονησία;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ινδονησία. Υπάρχουν κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί, που κατηγορούν τη ΔΣΕ-FAI-IRF πως κάνει τον αναρχισμό να μοιάζει με μια ιδεολογία βομβιστών και πυρομανών. Αλλά, το να δουλέψουν εναντίον της από κοινού με την αστυνομία (όπως αυτό που συνέβη στην Κολομβία) παραείναι τραβηγμένο.

Πριν από μερικούς μήνες, πληροφορηθήκαμε με θλίψη το θάνατο του αναρχομηδενιστή συντρόφου Ryo. Εδώ δεν είναι σαφές τι ακριβώς συνέβη. Μπορείτε να μας πείτε σχετικά;

Ο Ryo ήταν μέλος της πρώτης γενιάς του NEGASI. Συμμετείχε ενεργά στις απαρχές του εγχειρήματος, όταν εκείνο άρχισε να επηρεάζει με το λόγο της μηδενιστικής τάσης (που εκείνη την εποχή βασιζόταν μόνο στα έργα του Novatore, του Filippi, του Στίρνερ, κάποιων Γάλλων ιλλεγκαλιστών και Ιταλών εξεγερσιακών) τον αναρχικό χώρο. Εκείνη την εποχή, τα μέλη του NEGASI ακόμα μαθαίναμε για τις μηδενιστικές και εξεγερτικές αντιλήψεις. Όλα τα μέλη του NEGASI ήταν ανώνυμα και εξέδιδαν άρθρα με ψευδώνυμα. Γι\’ αυτό και κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί «σοκαρίστηκαν» όταν δηλώσαμε πως ο Ryo ήταν μέλος του εγχειρήματος.

Στα μέσα του 2012, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για το πρόβλημα ότι το NEGASI είχε γίνει πιο σημαντικό από τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό. Πως το εγχείρημα έγινε το «νέο κέντρο». Η ανάλυση που έγινε, οδήγησε τα άτομα πίσω από το εγχείρημα στην απόφαση να κλείσουμε το NEGASI, τον Οκτώβριο του 2012, μετά από δύο χρόνια λειτουργίας. Όμως, κάποια άτομα συνέχισαν τον αγώνα, δημιουργώντας ένα νέο εγχείρημα αντιπληροφόρησης, το ASIMETRIS (ο Ryo δε συμμετείχε σε αυτό), το οποίο είναι, πλέον, επίσης ανενεργό.

Ένα μήνα μετά τη δημοσιοποίηση της τελευταίας ανακοίνωσης του NEGASI, ο Ryo βρήκε το θάνατο με 14 μαχαιριές στις 25 Νοεμβρίου, στις πέντε τα ξημερώματα. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν πιτσιρικά (17 χρονών), χωρίς προφανή λόγο. Ο δολοφόνος κατέθεσε στο δικαστήριο πως πέρασε το Ryo για κάποιον άλλο. Ο Ryo δέχτηκε επίθεση από το δολοφόνο και τους συνεργούς του, την ώρα που επέστρεφε σπίτι του από το πρωινό. Το μέρος που έγινε το περιστατικό είναι 400 μέτρα από το σπίτι του Ryo. Μετά από αυτό, βγάλαμε μια ανακοίνωση, που μπορείτε να βρείτε στο 325*. Κάποιοι αναρχικοί ήθελαν να πάει ο δολοφόνος φυλακή (κάτι που έγινε τελικά με ποινή 12,5 ετών) και κάποιοι από εμάς το αντίθετο. Μέχρι και σήμερα, κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως ο Ryo δεν ήταν θύμα ενός τυχαίου περιστατικού και πως υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο πίσω από αυτό.

Συμμετέχετε σε ένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης, που κάνει και μεταφραστική δουλειά. Πόσο σημαντικά θεωρείτε τέτοια εγχειρήματα για τον αγώνα μας και τι πιστεύετε πως μπορεί να γίνει για δικτυωθούν και να διαχυθούν τέτοια εγχειρήματα;

Ποτέ δεν πιστεύαμε πως η ομάδα μας ήταν σημαντική για αυτό που αποκαλείτε «αγώνα». Για εμάς, τα άτομα είναι σημαντικότερα από κάθε εγχείρημα. Εμείς απλά στήσαμε κάτι, βασισμένο στις αξίες του κάθε ατόμου και πάνω σε μια προσωρινή συμφωνία αυτών που ενεπλάκησαν στο εγχείρημα.

Αρχικά, αυτή η δομή αντιπληροφόρησης και μεταφραστικής δουλειάς απαντούσε στην ανάγκη μας και την εγωιστική μας επιθυμία να μεταφέρουμε τις μηδενιστικές ιδέες στη γλώσσα μας. Αλλά, δε θέλουμε να μείνουμε μόνο στο επίπεδο της θεωρίας και αυτός ήταν ο λόγος που μας οδήγησε στο να βρούμε πρακτικές εφαρμογές των μηδενιστικών και εξεγερτικών αντιλήψεων, που να ταιριάζουν με την παρούσα κατάσταση στην Ινδονησία.

Ακόμα και με τη συμμετοχή μας στο παγκόσμιο δίκτυο αντιπληροφόρησης, δεν πιστεύαμε πως αυτή θα είναι αιώνια, καθώς γεννήθηκε από την προσωρινή μας συμφωνία και την κοινή μας τακτική και δεν υπήρχαν ευθύνες, προσκολλήσεις και κανόνες.

Η συμμετοχή μας έγινε μόνο επειδή βρήκαμε αναρχικούς με τους ίδιους αξιακούς κώδικες με εμάς (κώδικες που δεν απολιθώνονται αλλά αλλάζουν μαζί μας). Σχετικά με το εγχείρημα της αντιπληροφόρησης, ειλικρινά δεν είχαμε ποτέ κάποιο όνειρο γι\’ αυτό. Τα εγχειρήματα πρέπει να διαχέονται από μόνα τους

Η συνέντευξη έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2013, από την αναρχική ομάδα Έρεβος.

Λίγα λόγια του Mario “Tripa” Lopez για τον Mauricio

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Ανάψτε τη φωτιά σας κι εμείς θα τραγουδήσουμε εκεί για εσάς. Θυμηθείτε τις μέρες, καιρό πριν, όταν ήμασταν όλοι ένα. Το πνεύμα του κογιότ είναι η δύναμή σας. Τα πνεύματα της γης είναι ισχυρά και έτοιμα να σας βοηθήσουν… αν τα ακούσετε.

Κοινωνίες πολεμιστών: τώρα είναι η ώρα. Βρείτε ο ένας τον άλλο. Επιστρέψτε σπίτι.

Πρέπει να βρίσκεστε μόνο μεταξύ του εχθρού, για να επιτεθείτε. Όλοι εσείς πολεμιστές, φύλακες του ονείρου, μην τους αφήσετε να σας πιάσουν.

Μην απελπιστείτε.

Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν πρέπει να κρύβεστε; Κι εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε. Έχουμε το πνεύμα του κογιότ, που βοηθά να μένουμε ελεύθεροι.

Θυμηθείτε πως είναι να ζούμε. Άγριοι. Υπερήφανοι. Μαζί. Ελεύθεροι. Προετοιμαστείτε, πολεμιστές της γης.

Ο απατεώνας είναι κοντά.

– Ιστορία του έθνους των κογιότ.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους αυτούς τους αναρχικούς επαναστάτες, που ξοδεύουν όλην τους την ενέργεια στο να απαξιώνουν έναν άλλον αγώνα, ο οποίος δηλώνει ενεργητικός, ριζοσπαστικός, άγριος και συγκρουσιακός, ο οποίος προέρχεται από άλλες βασικές θέσεις, με άλλες προοπτικές για τη ζωή, με άλλες θεωρητικοποιήσεις, που κινούνται μακριά από την ιδέα της ενεργητικής παθητικότητας, της αναμονής, της ψευδαίσθησης της ποσοστικής αύξησης… Ενδιαφέρονται για την απόλυτη ελευθερία, τη διάχυση της αναρχικής ιδέας και πράξης ή απλά για το μίζερο θρίαμβο του προγράμματός τους; Και τονίζω το πρόγραμμα, γιατί το διαθέτουν και γιατί το ακολουθούν τυφλά.

Όσες φορές έχω αναρωτηθεί, διαπιστώνω ότι έχουν επιτρέψει στα πραγματικά τους συμφέροντα να γίνονται ορατά πίσω από τα κάγκελα που τους περιορίζουν• ο πραγματικός θρίαμβος της επανάστασής τους και ο ήλιος της αναρχίας, μας αποκαλύπτουν ότι ένα από τα συμφέροντά τους είναι η ανταγωνιστικότητα μεταξύ της μίας αναρχικής ιδέας/πρακτικής με την άλλη. Επειδή όταν ένας σύντροφος εξεγείρεται, επιτίθεται, αμφισβητεί, οργανώνεται διαφορετικά και τελικά, σε μία πράξης ατομικής ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δε σου προσφέρει τίποτα, σκοτώνεται ή πέφτει τραυματισμένος στη μάχη, όχι μόνο δε σταματούν να απαξιώνουν αυτό το άτομο εντός του “κινήματος”, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα κρατικά μίντια, τα οποία υποτίθεται ότι είναι εναντίον τους, προκειμένου να μειώσουν αυτό το άτομο και να σπεκουλάρουν σε βάρος του, αλλά και για να εκτρέψουν τα κίνητρά τους, τις ψευδαισθήσεις τους και τις ιδέες τους ενώπιον της κοινωνίας με την οποία (αυταπατώνται ότι) παλεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αυτοί, τους οποίους θέλουν να καταστρέψουν: η κοινωνία που περιθωριοποιεί, που καταστέλλει, που κάνει πράξη ένα είδος εθελοδουλείας και ευχαρίστησης και στο τέλος, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η κοινωνία και ο πολιτισμός της, και η πρακτική ευχαρίστηση της μικρο-δύναμης και της μικρο-εξουσίας που διαιωνίζουν το σύστημα.

Εναντίον αυτής της κοινωνίας-φυλακής αγωνίστηκε ο Mauri, εναντίον των στρατώνων των φονιάδων της εξουσίας, των προστατών της ιδιοκτησίας, του σχολείου των βασανιστών των φυλακών προόριζε την επίθεσή του. Δεν ήταν ένα μέρος πολιτισμού (το οποίο σε πολλούς θα φαινόταν ενοχλητικό, ακόμα κι αν επρόκειτο για τον πολιτισμό της εξουσίας), ένας τυχαίος στόχος, ούτε μια βόμβα ανάμεσα σε “αθώους” ανθρώπους. Η επίθεση, που σκόπευε να πραγματοποιήσει ο Mauri εκείνη τη νύχτα, ήταν αντικειμενική, άμεση και αδιαμεσολάβητη. Μία περιφρόνηση του Κράτους/Κεφαλαίου, η οποία κατέληξε τελικά -δυστυχώς- σε περιφρόνηση του ίδιου του αναρχισμού, που αυτοαποκαλείται οργανωμένος και που δε σταματά να επιβάλλει τα δόγματά του και την ιδεολογία του και δε σταματά να θρηνεί για τις καταστροφικές συνέπειες, που “έφερε” το ατύχημα του Mauri, για το καταραμένο οργανωμένο αναρχικό κίνημα ή τον κοινωνικό αγώνα και αυτό είναι που μας αναστατώνει περισσότερο.

Εδώ στο Μεξικό, από εκείνη τη νύχτα στις 22 Μάιου του 2009, εκείνοι που θεωρούν το Mauri σύντροφό τους, τον θυμούνται ακόμα, δεν τον έχουν αφήσει να χαθεί στη λήθη και το κάνουν αυτό με πολλούς τρόπους και μέσα, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, αλλά πάντα δίνοντας έμφαση στο χαρακτηριστικό του άγριου Μαχητή, που είναι και ο λόγος για τον οποίο πέθανε μαχόμενος. Είναι αυτός, ο αδιάφθορος και άμεσος αγώνας, που φαίνεται σε πολλούς ψευτο-αναρχικούς, σε αυτούς που αποτελούν κεκαλυμμένη πρωτοπορία, να είναι ένα απλό παιχνίδι. Ποιος παίζει με σκοπό να πεθάνει; Πιστεύω κανείς με καθαρή συνείδηση, γιατί ο αγώνας μας αυτός, ο αγώνας που έδωσε ο Mauri, δεν είναι φορτωμένος με υποκριτικό αλτρουισμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί το πιο κυνικό αλλά και το πιο ειλικρινές ένστικτο ελευθερίας και αγριότητας, μιας ελευθερίας απόλυτης και απεριόριστης. Μια καθημερινή μάχη, που δε συνέβη απλά την προηγούμενη νύχτα και που ξέρουμε με βεβαιότητα πως δε θα τελειώσει αύριο το πρωί, φυτεύοντας το Κράτος στο χώμα με τέσσερις βόμβες και μερικές βλασφημίες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτός είναι ένας πόλεμος, που δίνεται καθημερινά από εμάς, τις νοοτροπίες μας και τους άλλους γύρω από εμάς. Είναι ένας αγώνας, στα πλαίσια του οποίου είμαστε υπεύθυνοι για τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, που έχουμε στη διάθεσή μας. Αλλά, εγώ δεν αναγνωρίζω την υποτιθέμενη –και λανθασμένη- διάκριση μεταξύ ριζοσπαστικών και ρεφορμιστικών μέσων αγώνα.

Ο πόλεμος του Mauri δε «θέαματικοποιήθηκε» γιατί δεν ήταν θέαμα. Η ενέργειά του ήταν μια πράξη εναντίωσης, που βρήκε δικαίωση σε όλον τον κόσμο και την οποία υπερασπίστηκα κι εγώ και την υπερασπίζομαι ακόμα γιατί για μένα, είναι πιο σημαντικό να πράττει κανείς -όπως αποφασίζει ο καθένας να πράξει- παρά να μιλάει, είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκουμε καταφύγιο στους χώρους μας και από εκεί να προσπαθούμε να δώσουμε, ή μάλλον να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας ότι δίνουμε, έναν αγώνα περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Γιατί για μένα, η ενέργεια του Mauri, που δεν ολοκληρώθηκε για λόγους που όλοι ξέρουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία από το να καθόμαστε και απλά να παρακολουθούμε, θαυμάζοντας βίαιους και εξεγερτικούς αγώνες σε μακρινούς χωροχρόνους από εμάς και ταυτόχρονα, δυσφημώντας τους εδώ αγώνες με μάταια και άξεστα επιχειρήματα.

Για μένα, ο σύντροφος Mauricio Morales, δεν είναι ούτε μάρτυρας, ούτε σύμβολο του εξεγερτικού αναρχισμού, ούτε θα τον μετατρέψω σε θύμα ή ήρωα. Η επίκαιρη ανάμνηση του είναι την ίδια στιγμή η θύμηση του ίδιου του αγώνα, όπως είναι και κάθε ενέργεια, που δεν επιτρέπει να θαφτεί ύπουλα αυτό το κομμάτι της Ιστορίας και το λέω αυτό με αγανάκτηση όχι μόνο για το Κράτος, αλλά και για αυτούς που αποκαλούνται με ιδεολογικούς όρους, σύντροφοι.

Φεύγω, αφήνοντας πίσω μερικούς στίχους του Mauri, που πάντα μου άρεσαν:

«Είναι γνωστή η θλιβερή μοίρα του εξεγερμένου, που επιτίθεται στην εξουσία, που την περιφρονεί και που επιτίθεται στους εχθρούς του κατά μέτωπο: στους μπάτσους, στο σύστημα κλπ. Γιατί όταν η ελευθερία, η αγάπη και η αναρχία συνοδεύουν το χτύπο της καρδιάς σου, η αναρχία δεν είναι πτώμα στο στόμα, αλλά κυρίαρχη στα χέρια που δρουν.»

«Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και το νου μου. Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός. Δεν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της. Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας. Κάντε μου μια χάρη: εξασφαλίστε να ζήσει η αναρχία.»*

Ο σύντροφος Punky Mauri είναι εδώ!

Θάνατος σε Κράτος, Κεφάλαιο και Εκκλησία και ζήτω η αναρχία!

Ο αγώνας είναι και θα είναι πάντα παρών στο εδώ και στο τώρα!

Mauri Presente!

Εξεγερτικούς χαιρετισμούς,

Mario Lopez, Tripa

Πόλη του Μεξικού, 19 Μαίου, 2013

Αργεντινή: Πυρπόληση περιπολικού της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής (Μπουένος Άιρες)

Αυτός ο σάπιος κόσμος έχει απ’ όλα· περισσεύουν οι υπερασπιστές της τάξης και του νόμου, που με τις εξουσιαστικές αξίες τους μας θυμίζουν την μπατσαρία που ελέγχει τους δρόμους στους οποίους κινούμαστε.

Συνεχίζοντας την εξεγερσιακή διαδρομή, συντροφιά με τους αναρχικούς της πράξης της Μαύρης Διεθνούς, χτυπήσαμε για άλλη μια φορά τις δυνάμεις ασφαλείας που φροντίζουν για τη συντήρηση της ειρήνης αυτής της υποκριτικής κοινωνίας, η οποία στηρίζει το αργεντίνικο κράτος.

Την πέσαμε ξανά σε αυτούς που καθημερινά επιτηρούν, φυλακίζουν και δολοφονούν, έτσι όπως το είχαμε κάνει και τον Δεκέμβρη του 2012πυροδοτώντας μία βόμβα στο αρχηγείο των δεσμοφυλάκων, και όπως όλες τις φορές που καταστρέψαμε οχήματα των μπάτσων. Αυτήν τη φορά πυρπολήσαμε ένα περιπολικό της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία της 21ης κομισαρίας, στη γειτονιά του Παλέρμο στο Μπουένος Άιρες. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 4 το πρωί του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2013.

Για τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υγεία για τον Παναγιώτη Αργυρού και δύναμη στον Γεράσιμο Τσάκαλο.

Για όσους κι όσες κρατούνται στην Ιταλία στο πλαίσιο των αντιαναρχικών κατασταλτικών επιχειρήσεων του κράτους. Για τον Νικόλα Γκάι και τον Αλφρέντο Κόσπιτο.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Κώστα Σακκά, σε απεργία πείνας από τις 4 Ιούνη.

Ένα συνωμοτικό χαιρετισμό στην Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία.

Φίλοι της Γης | Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Αναδημοσίευση από Έρεβος :

$\"415-flammen-1$

Νέα μπροσούρα του εγχειρήματος, για το χώρο της ριζοσπαστικής Αναρχίας στην Ινδονησία.

Περιεχόμενα:

Για το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος (σελ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης (σελ.5)

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του ανατρεπτικού αναρχικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία (σελ.6)

Αντάρτικο πόλης και FAI/IRF Ινδονησίας (σελ.12)

Για τους συντρόφους Eat και Billy (σελ.29)

Για το σύντροφο Ryo (σελ.47)

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αναδημοσίευση από Έρεβος

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου, στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.”ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.”

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους. Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη. Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.”

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Γιάννη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

Αναδημοσίευση από Έρεβος

«Αλυσοδεμένα αδέρφια, σύντροφοι που υποφέρετε, η μάχη πλησιάζει. Σύντομα, μεθυσμένοι από εκδίκηση, θα ξεχυθούμε στην επίθεσή• κι ο εχθρός θα τραπεί σε φυγή, γιατί η Ομοσπονδία του Άλγους είναι τρομερή.» Bruno Filippi

Η ενέργεια μας (αν μπορεί να ονομαστεί) μπορεί να ονομαστεί ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – ΠΡΑΞΗ ΤΡΙΤΗ. Αυτή είναι η συλλογική μας απόφαση, να απαντήσουμε στο κάλεσμα των συντρόφων από την Ελλάδα. (1) (2)

Απόψε, (26 Ιούνη) κινηθήκαμε φέροντας τη φωτιά και κάψαμε τον τρίτο όροφο του ξενοδοχείου Sheraton, στην οδό Sahari Mountain, στην Τζακάρτα. Η φωτιά μας είναι μια απάντηση στο κάλεσμα των συντρόφων του Σχεδίου Φοίνικας από την Ελλάδα και μια χειρονομία αλληλεγγύης στον Κ. Σακκά, αναρχικό που βρίσκεται σε απεργία πείνας για να κατακτήσει την ελευθερία του. Τοποθετήσαμε τον εκρηκτικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, σε έναν από τους κάδους απορριμάτων, στο δωμάτιο του karaoke (που βρίσκεται στον τρίτο όροφο) και αφήσαμε τη φωτιά να μιλήσει για μας.

Στέλνουμε τους επαναστατικούς μας χαιρετισμούς στα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους 4 αναρχικούς που συνελήφθησαν στην Κοζάνη -δε σας ξεχνάμε ποτέ-, στους Cospito και Gai, στους Carla, Ivan, Juan, Marcello και Freddy, στο Henry και όπως πάντα, σε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς σε Ελλάδα και Ιταλία, καθώς και σ’ εκείνους των πυρήνων της FAI/IRF σε όλον τον κόσμο.

Ας κάνουμε το σχέδιο Φοίνικας ένα διεθνές σχέδιο εκδίκησης!

ΜΟΝΑΔΑ ΘΥΜΟΥ

ΔΙΕΘΝΗΣ ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΕΚΔΙΚΗΣΗΣ

FAI-IRF

Ευχαριστούμε το σύντροφο απο το Contra Info για την ακριβή μετάφραση της ρήσης του Bruno Filippi.

Πηγή: 325

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.