Category: Αντικοινωνισμός

Εισαγωγικό σημείωμα για το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos

Διακρίνοντας μέσα στην ενίσχυση του πραγματικού και ειλικρινούς διαλόγου, και στην αμοιβαία γνώση των ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής όπου δρουν ομάδες ή άτομα που αντιστέκονται στην παγκόσμια τάξη, μια άριστη ευκαιρία στήριξης του αγώνα μας, δίνουμε ύπαρξη σε αυτό το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos.

 

Έχοντας αντιληφθεί ότι πίσω από κάποια θέματα που μας διαφοροποιούν, ως σύντροφοι που δημιουργούν τις δικές τους εκδόσεις, υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που μας ενώνει – κάτι στην αναρχική έννοια του αγώνα για την καταστροφή της εξουσίας και αυτών που την ενσαρκώνουν.

 

Με τους συντρόφους μας, μέσα από ειλικρινή διάλογο, κριτική και ανταλλαγή ιδεών, αναγνωρίσαμε ότι βρισκόμαστε κοντά, παρά τις ετικέτες (μηδενιστής, εξεγερσιακός, ατομικιστής κλπ.), υπερβαίνοντας την παράλυση των «-ισμών» ή άλλων κατηγοριοποιήσεων. Έτσι, δεν σταματάμε να ανταλλάσσουμε ιδέες, με σκοπό των εμπλουτισμό του διαλόγου και της δράσης μαζί τους. Άλλες φορές μοιραζόμενοι απόψεις για θέματα που εντάσσονται σε περιφερειακό πλαίσιο, αποκαλύπτοντας κατά περιπτώσεις έναν παραλληλισμό στις ιστορικές διαδικασίες οι οποίες αντηχούν και στη σημερινή εποχή, και άλλες φορές μοιραζόμενοι το ίδιο θάρρος και πάθος τη στιγμή της αντιμετώπισης των εχθρών μας.

 

Από την πλευρά μας, υπάρχει ένα θέμα που δεν θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε να τεθεί στο περιθώριο, όχι τόσο για να επιτευχθεί κάποια παγκόσμια υπέρβαση, αλλά γιατί θέλουμε να καταδείξει αυτό που πολλοί, κάποιοι λόγω φόβου και κάποιοι λόγω βολέματος, αρνούνται να δουν. Αναφερόμαστε στην άνοδο του αηδιαστικού νέου Πάπα, ιθαγενή της γης μας, μία προσωπικότητα που τα Μέσα Πληροφόρησης της εξουσίας παρουσιάζουν με μια αξιοσημείωτη απλότητα, σε αντίθεση με τον τεράστιο πλούτο του Βατικανού. Αυτός ο υπηρέτης του Κυρίου, πάντα στο πλευρό των εκτελεστών, συνεργάστηκε ενεργά κατά τη διάρκεια της τελευταίας δικτατορίας καταδίδοντας μέλη της ίδιας του της εκκλησίας τα οποία στέκονταν αλληλέγγυα με τους τότε αντιφρονούντες του στρατιωτικού καθεστώτος, και τελικά οδηγήθηκε, μαζί με κομμάτια της δεξιάς ή των συντηρητικών, σε αυτό που αποκαλείται «αντιπολίτευση» στη σημερινή προοδευτική κυβέρνηση της (μετανιωμένης τώρα) Cristina Kirchner.*

 

Στο μεταξύ το θέαμα ενισχύεται με τις λαϊκές κραυγές, αποκαλύπτοντας μια νέα ορμή του χριστιανισμού στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι υποκριτικός, δουλοπρεπής και φοβισμένος (βασικές προϋποθέσεις για να είναι κάποιος καλός Χριστιανός). Έτσι η άνοδος του Πάπα γιορτάστηκε όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978**, με σημαίες, τραγούδια, αργεντίνικα μπάρμπεκιου και τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν στα δειλά χέρια κακογεννημένων στρατιωτών.

 

Αλλά σε αυτό το σημείο ξεκαθαρίζουμε ότι η άνοδος του Bergoglio, υποστηρικτή της παιδεραστίας και συκοφάντη των νεκρών, απλά επιβεβαιώνει τη δική μας πορεία προς την απόλυτη ελευθερία. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα αυτών που θέλουν να καλύψουν το φόντο και θέλουν να κοιτάμε τη βάρκα αντί για τη θάλασσα. Ο Πάπας και η εκκλησία είναι όλοι εχθροί μας, απ’ όπου κι αν προέρχεται ο ηγέτης της. Επίσης δεν αποκλείουμε την πιθανότητα να επανέλθουμε με μια πιο λεπτομερή ανάλυση στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δούμε πέρα από το σταυρό και το ράσο για να καταλάβουμε αυτή τη νέα αναδιάταξη των ενορχηστρωτών της κοινωνικής εξημέρωσης.

 

Από την άλλη πλευρά, μια κατάσταση που μας έθεσε σε κατάσταση συναγερμού είναι η νέα σειρά πλημμυρών, με πολλούς νεκρούς και αγνοούμενους και χιλιάδες εκτοπισμένους, οι οποίες έπληξαν κυρίως την περιοχή της La Plata 2 (ίσως οφείλεται στο σχεδιασμό αυτής της αηδιαστικής πόλης, ίσως σε άλλους παράγοντες, αυτό για το οποίο δεν αμφιβάλλουμε είναι ότι η περιφρόνηση για τη γη είναι το σημείο όπου οφείλει κανείς να κάνει μία παύση για να αναλύσει αυτά τα θέματα). Φυσικά η κυβέρνηση, φοβούμενη ότι τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου θα επαναληφθούν,*** ανέπτυξε ξανά το στρατό, στρατιωτικοποιώντας την περιοχή, με στόχο να αποφύγει τις λεηλασίες και να παρεμποδίσει την πρόσβαση στα σημεία που δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Με αυτό τον τρόπο σκοπεύουν να περιορίσουν την υπερχείλιση της παραβατικότητας, η οποία προκύπτει ενστικτωδώς μεταξύ αυτών που εκτοπίστηκαν ή κάποιων που δεν αποδέχονται την ιδέα να βάλουν τον εαυτό τους στο καλούπι του εμπορίου και της κατανάλωσης.

 

Καλούμε τους συντρόφους και αντάρτες να είναι όλοι σε επιφυλακή για τα κατασταλτικά ή προληπτικά τεχνάσματα τα οποία μπορεί να προκύψουν όσο οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις επαναλαμβάνουν ακούραστα τις παροτρύνσεις για αλληλεγγύη (ελεημοσύνη) ζητώντας τρόφιμα, ρούχα και χρήματα για τους πληγέντες από τις καιρικές συνθήκες.

 

Όπως πάντα, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε να απευθύνουμε χαιρετισμό σε όλους τους άκαμπτους πολεμιστές, είτε είναι κλειδωμένοι στις φυλακές του εχθρού είτε κινούνται μέσα στις δηλητηριώδεις πόλεις με το βλέμμα στραμμένο στον αφανισμό τους.

 

Στον σύντροφο Ryo από την Ινδονησία, που δολοφονήθηκε σε μία δειλή προσχεδιασμένη επίθεση, θα τιμήσουμε τη μνήμη του με τις πράξεις μας. Γνωρίζοντας ότι ο εχθρός βρίσκει και θα βρει νέους τρόπους για να επιτεθεί χωρίς να λερώσει τα χέρια του άμεσα, καθώς έχει στη διάθεσή του μία μεγάλη γκάμα αφοσιωμένων σφουγγοκωλάριων και ρουφιάνων. Για το λόγο αυτό πρέπει περισσότερο από ποτέ να αρθούμε στο ύψος αυτού του πολέμου, στον οποίο πολεμάμε με χαρά, αλλά και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, σε πολλά μέρη του κόσμου, με τα όπλα που θεωρούμε απαραίτητα.

 

Παραμένει ξεκάθαρο για εμάς ότι ούτε η απομόνωση ούτε οι διώξεις ούτε οι ειδικές φυλακές για αναρχικούς (όπως έχουν στην Ιταλία) μπορούν να θέσουν τέλος σε αυτή τη νέα πραγματικότητα της αναρχικής δράσης. Ούτε οι προδότες τους, οι καταδότες τους, οι συνεργάτες τους, τα ναρκωτικά τους ή η τεχνολογία της αστυνομίας.

 

Σε αυτό το τόσο όμορφο μονοπάτι, έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής, τις αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, τη διαύγεια της προσπάθειας να φέρουμε τους εαυτούς μας ένα βήμα μπροστά από το Κράτος και τους λακέδες του. Έχουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και στους φίλους μας ότι μπορούμε να ανοίξουμε το βήμα μας μακριά από το φόβο, ο οποίος επίσης αναπαράγεται σε τομείς ανταγωνισμού, και να προχωρήσουμε περισσότερο, και περισσότερο, και περισσότερο αναζητώντας την πραγματική πληρότητα, αρμονία και ελευθερία.

 

Πάντα μπροστά! Χωρίς να μετανιώνουμε, με υπερηφάνεια, χωρίς να γυρνάμε πίσω!

 

Γιορτάζοντας ξανά στους δρόμους με τον Tripa.

 

Αφιερωμένο ειδικά, αυτό το κοινό τεύχος, στη συντρόφισσα Felicity Ryder – οι σελίδες αυτής της έκδοσης είναι πάντα ανοιχτές στη συνδρομή σας.****

 

Συνεχίζουμε ακόμα να συνωμοτούμε για το χάος…

 

Η συντακτική ομάδα.

 

Πηγή: 325

 

Σ.τ.Μ
Το αρχείο του κοινού τεύχους σε μορφή PDF (στα ισπανικά) βρίσκεται εδώ.

* Ο σημερινός Πάπας, “Frances” κατάγεται από την Αργεντινή και μια μικρή σύνοψη της πολιτικής του δράσης βρίσκεται εδώ. Η δικτατορία στην Αργεντινή ξεκίνησε με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1976 το οποίο ανέτρεψε την περονική κυβέρνηση. Η Cristina Kirchner είναι η σημερινή πρόεδρος της Αργεντινής.

** Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1978 έγινε στην Αργεντινή, δύο χρόνια μετά την έναρξη της δεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας και εν μέσω γενικευμένων «εξαφανίσεων», βασανιστηρίων και φυλακίσεων αντιφρονούντων.

*** Το Δεκέμβριο του 2012 περιοχές της Αργεντινής (ξεκινώντας από την Bariloche φτάνοντας έως το Buenos Aires) σημαδεύτηκαν από ένα αυθόρμητο κύμα μαζικών λεηλασιών, εξεγέρσεων και πειραματισμών στην αυτοοργάνωση, καθώς και από γενικευμένη στρατιωτικοποίηση, καταστολή και  φυλακίσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι λεηλασίες είχαν υποκινητές, αναρχικούς και άλλους.

**** Ο Mario “Tripa” López αποφυλακίστηκε από το Mexico City το Δεκέμβριο του 2012. Η υπόθεσή του ακόμα εκκρεμοδικεί. Η Felicity Ryder είναι καταζητούμενη από τις αρχές για την ίδια υπόθεση. Και οι δύο έχουν συμβάλλει στην έκδοση του Conspiración Ácrata.

Μετάφραση στα ελληνικά: canis latrans 

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 51η

Στο δικαστήριο εμφανίστηκαν ως μάρτυρες κατηγορίας, υπάλληλοι courier και υπεύθυνοι ασφαλείας του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Στη διάρκεια της κατάθεσής τους έγιναν πολλές ερωτήσεις από τον πρόεδρο του δικαστηρίου για τα μέτρα ασφαλείας στις εταιρίες ταχυμεταφοράς και στο αεροδρόμιο. Μάλιστα εκφράστηκε έντονα η απορία των δικαστών, πώς συνέβη ενώ υπάρχουν μηχανήματα X-RAY, να μην εντοπιστούν τα παγιδευμένα δέματα-βόμβες. Υπενθυμίζουμε πως ένα δέμα βρέθηκε μέσα σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει κι έγινε αναγκαστική προσγείωση στην Μπολώνια, ενώ ένα άλλο δέμα-βόμβα, έφτασε στην καγκελαρία της Γερμανίας. Όπως έγινε αντιληπτό, η κατασκευή των συγκεκριμένων δεμάτων, ήταν με τέτοιο τρόπο ώστε να \”ξεγελαστούν\” τα μηχανήματα X-RAY, και τα πακέτα να ταξιδέψουν στον προορισμό-τόπο τους.

Συνεδρίαση 50ή

Η δίκη συνεχίστηκε με την κατάθεση του επικεφαλής της ομάδας σύλληψης της Αντιτρομοκρατικής. Σε τοποθέτησή του, σύντροφος της Σ.Π.Φ. Ξεκαθάρισε πως σε μια από τις υποθέσεις που δικάζονται σε αυτό το δικαστήριο ( αυτή των συλλήψεων για όπλα και εκρηκτικά στη Νέα Σμύρνη), έχει αποδωθεί τόσο στον ίδιο όσο και σε άλλους συντρόφους της Σ.Π.Φ. ο ρόλος του διευθυντή – αρχηγού. Δηλαδή το κατηγορητήριο αναφέρει πως τρία μέλη των Πυρήνων ήταν οι αρχηγοί των συλληφθέντων στον Πειραιά και τη Νέα Σμύρνη και τους έδιναν εντολές. Σε εκέινο το σημείο ο σύντροφος της Σ.Π.Φ. είπε χαρακτηριστικά \”Εμείς είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης της Συνωμοσίας. Είναι πορσβλητικό να μας χαρακτηρίζετε αρχηγούς γιατί όπως δε δεχόμαστε εντολές από κανέναν, έτσι έχουμε επιλέξει να μη δίνουμε εντολές σε κανέναν.\” Κάποια στιγμή οι σύντροφοι της Σ.Π.Φ. (όσοι παρευρίσκονταν στην αίθουσα, επιτέθηκαν φραστικά στον μπάτσο της αντιτρομοκρατικής. Τότε ο μπάτσος θέλοντας να υποδυθεί το ρόλο του θύματος, γύρισε προς τους συντρόφους της Συνωμοσίας και τους είπε \”Εμείς τουλάχιστον δεν σκοτώνουμε…\” για να εισπράξει άμεσα την απάντηση από τα μέλη των Πυρήνων : \”δεν πειράζει, εμείς σκοτώνουμε…\” Επικράτησε αμηχανία στο δικαστήριο ενώ συνεχίστηκαν οι προσβολές προς τον μπάτσο της Αντιτρομοκρατικής, ο οποίος ζητούσε προστασία από τους δικαστές.

Συνεδρίαση 49η

Ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας που παρέλασαν ήταν ένα στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας σύλληψης κάποιων κατηγορούμενων στη Νέα Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του έγινε γνωστό πως στελέχη της αντιτρομοκρατικής πουλάνε προστασία, και δουλεύουν ως σωματοφύλακες σε επιχειρηματίες και τραγουδιστές με πρόσχημα την ασφάλειά τους σε πιθανές επιθέσεις της Σ.Π.Φ. εναντίον τους. Μάλιστα υπήρξαν πρόσφατα δημοσιεύματα στον αστικό τύπο που επιβεβαίωναν αυτήν την είδηση. Στη συνέχεια, κατά την εξέταση των μπάτσων της Αντιτρομοκρατικής, ο εισαγγελέας διατύπωσε την ερώτηση αν είναι συνατή η \”διείσδυση\” της αστυνομίας, σε αναρχικές αντάρτικες ένοπλες ομάδες. Τότε το λόγο πήρε σύντροφος της Σ.Π.Φ. και ανάμεσα στα άλλα ανέφερε πως αυτός είναι ένας διακαής πόθος της αντιτρομοκρατικής, που όμως είναι καταδικασμένος να πέφτει στο κενό. Ο λόγος είναι απλός. Μια αναρχική ένοπλη ομάδα δεν είναι μια απρόσωπη μιλιταριστική υποδομή, αλλά ένα ζωντανό αναρχικό πείραμα που δοκιμάζεται κάθε μέρα μέσα από τις προσωπικές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους συντρόφους. Υπάρχει δηλαδή η φιλία, η συντροφικότητα, η τριβή, η σύνθεση, η αλληλεγγύη, που θωρακίζουν όχι μόνο τη Σ.Π.Φ.- F.A.I. Αλλά κάθε αναρχική ομάδα από προσπάθειες \”διείσδυσης\” μπάτσων στο εσωτερικό τους.

Η στήλη ανανεώνεται από: Αλληλέγγυοι/ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βρείτε τα πρακτικά των συνεδριάσεων και στο αρχείο.

Άμεση δράση από Χιλή

Χιλή: Εμπρηστική επίθεση σε γυμναστήριο δεσμοφυλάκων

\”Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο εξαναγκασμός στοχεύει στην επιβολή μια οργάνωσης μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης στην οποία κυβερνά μια μειοψηφία, ενώ η βία τείνει προς την καταστροφή αυτής της τάξης. Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον κατανακασμό από την απαρχή των καιρών μέχρι σήμερα, ενώ το προλεταριάτο αντιδρά βίαια στο παρών εναντίον της και εναντίον του κράτους.\”

George Sorel

Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΛΛΗ:

Αυτή τη στιγμή, το βάρος της ιστορίας πέφτει στις πλάτες μας, η μνήμη των μαχητών, των πεσόντων και νικηφόρων συντρόφων σε έναν αγώνα που διεξάγεται από την αρχή της ανθρωπότητας με ποικίλους υλικούς και ποσοτικούς όρους. Πως να αντιμετωπίσεις το κτήνος που έχει μια ανευ ιστορικού προηγούμενου δύναμη· η ταξική κοινωνία είναι υλική αλλά είναι επίσης και μια ιδέα, μια ουσία, ένα φαινόμενο που είναι παρών στην ατομική και συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Το κράτος, η ιδιωτική περιουσία, οι ένοπλες δυνάμεις της και  μόνιμη, συνεχής συνέργεια μιας ανθρωπότητας υπόδουλης στις αποφάσεις μιας πανταχού παρούσας εξουσίας.

Βυθισμένοι στη ψυχρότητα της επετείου του θανάτου του συντρόφου Mauricio Morales, προχωράμε μπροστά, αποφασισμένοι και χαρούμενοι να ξεδιπλώσουμε την άμεση δράση μας, που μάλλον ορίζετε ως κάτι περιορισμένο με όρους υλικής ζημιάς,  δικαιώνοντας την ως μια εμπειρία άμεσης δράσης στο πλαίσιο αυτού του κοινωνικού πολέμου και θεωρώντας πως είναι καθήκον μας να τελειοποιούμε συνεχώς της τεχνικές επίθεση και ανατροπής. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η αβεβαιότητα της τύχης, η καταστολή και ο στόχος εξαφανίζονται και μετατρέπονται σε ελευθερία.

Σχετικά με την ατομική εξεγερσιακή βία, η οποί δέχεται κριτική από εκείνους που θέτουν διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες ή απλά δεν τους νοιάζει η επίθεση στην εξουσία, η θέση μας είναι ξεκάθαρη και η επαναστατική μας οπτική προέρχεται από μια θεμελιώδη σκέψη: οι μάζες κάνουν τις επαναστάσεις και τις κάνουν γιατί βρίσκονται σε μια κατάσταση εκμετάλλευσης, αποξένωσης και προοδευτικής εξαφάνισης των πτυχών της ζωής τους. Αν η επανάσταση είναι μια συλλογική πράξη, μια πράξη των μαζών, αυτό δε σημαίνει ότι ομάδες ατόμων με πολιτική συγγένεια (θεωρία/πράξη) μεταξύ τους, δε μπορούν να ασκήσουν ατομική βία εναντίον της εξουσίας. Όσο και αν τα ΜΜΕ, το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής του εκχυδαΐζουν  τις ενέργειές μας και χρησιμοποιούν αστικούς τρόπους για να τις ορίσουν (εγκληματικές πράξεις), η βία μας είναι πολιτική καθώς η πολιτική της και οι κοινωνικές της σχέσεις είναι θεμελιώδεις άξονες  της ανάπτυξης των συμφερόντων των ανθρώπων.

Τέλος, θυμόμαστε τη ζωή, τις πράξεις και τις σκέψεις του συντρόφου Mauricio Morales, που έπεσε κατά τη διάρκεια μιας άμεσης δράσης και όλους τους συντρόφους που βρίσκονται φυλακισμένοι και διώκονται από όλα τα κράτη του κόσμου. Χαιρετίζουμε το σύντροφο Diego Rios και τη χλεύη του προς την εξουσία.

ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ, ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΣ.

Αναρχική Συμμορία της Οργής (B.A.C.)

Πηγή

Χιλή: Καταδρομική εμπρηστική επίθεση σε αστυνομικό τμήμα της μονάδας OS9

Με αυτήν την προκήρυξη, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού τμήματος των καραμπινιέρων της OS9 που έλαβε χώρα στις 8.30 το πρωί της Παρασκευής 17 Μαίου, στη συμβολή της λεωφόρου Marcul και Grecia (μπροστά στην UTEM) από μια οργανωμένη ομάδα δεκατριών ανταρτών πόλης, οι οποίοι αφού σιγουρέψαμε πως είμαστε προστατευμένοι και αφού εξασφαλίσαμε επαρκή χώρο για την επίθεση στήνοντας ένα οδόφραγμα, εκτοξεύσαμε 40 βόμβες μολότοφ σε διάφορα μέρη των γύρω κτηρίων, τα οποία τυλίχτηκαν στις φλόγες για κάποιες στιγμές, και στη συνέχεια οπισθοχωρήσαμε προς άγνωστο μέρος, τερματίζοντας την επιχείρηση, η οποία είχε διάρκεια 45 δευτερόλεπτα.

Ακόμα και αν δεν καταφέραμε να κάψουμε τις εγκαταστάσεις καθώς το είδος των υλικών κατασκευής τους λειτούργησε εναντίον μας, καταφέραμε να προκαλέσουμε μια ευρεία και υστερική αστυνομική κινητοποίηση λίγα λεπτά μετά την επίθεση είτε με την εκτόξευση δακρυγόνων που κάλυψαν αρκετά από τα γύρω τετράγωνα (ενώ εμείς είχαμε ήδη οπισθοχωρήσει), είτε με με τη μανιώδη κινητοποίηση πυροσβεστικών και άλλων αστυνομικών οχημάτων, ακόμα και ελικοπτέρων.

Για αυτό το λόγο, παρ\’όλο που έχουμε σκεφτεί πως αυτή η δράση είχε κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, εκφράζουμε σε όλους τους επαναστάτες κάποια ερωτήματα που είναι απαραίτητα για την κατανόηση της ιστορικής και πρακτικής δυναμικής της ανατροπής.

1. Όταν υπάρχει οργάνωση, σχεδιασμός και προετοιμασία, όπως επίσης και τεχνογνωσία και συνωμοτική συμπεριφορά σε διαρκή ανάπτυξη, η ποικιλία στόχων γίνεται πιο ευρεία και ως τέτοια δείχνει την ακόμα πιο ευάλωτη θέση της εξουσίας και των θεσμών της μπροστά στην ανάπτυξη του αγώνα εναντίον τους καθώς η ιστορία δεν είναι μια κατάσταση στατική αλλά, μεταξύ άλλων, μια ανακυκλώσιμη συγκέντρωση εμπειριών που μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν στον πόλεμο ενάντια στην τάξη.

2.  Για τον ίδιο λόγο, στον τρόπο με τον οποίον οι πράξεις μας αντανακλούν αυτήν την συνωμοτική \”εργασία\” και την συνεχή υπερπήδηση των ιστορικών εμποδίων που εμφανίζονται ή στον τρόπο με τον οποίον οι ανατρεπτικές μας επιθέσεις αυξάνουν την έντασή τους, φαίνεται πως γίνονται πιο συμπαγείς και πως πρέπει να ξεπεράσουν τη μετριότητα του απλού συμβολισμού: η ιστορία των ενεργειών μας τείνει προς την αποτελεσματικότητα.

3. Ο θεσμός της αστυνομίας, που δέχτηκε την επίθεση, δεν είναι μόνο η πιο εμφανής ιστορική ενσάρκωση ολόκληρου του κοινωνικού πλαισίου της Εξουσίας, η οποία μεταμφιεσμένη με διάφορους τρόπους, προστατεύει τα πάντα. Γι\’αυτό όσο πιο συμπαγείς είναι οι επιθέσεις στους θεσμούς διαφύλαξης της τάξης, τόσο πιο πολύ προδίδουμε το εξουσιαστικό, καπιταλιστικό κοινωνικό οικοδόμημα το οποίο συντηρεί, εξοπλισμένο με την ηθική, την ιδεολογία, όπλα, χρηματοδότηση και νόμους για την προστασία του: οι επιθέσεις στην αστυνομία δε μπορούν να είναι τίποτα άλλο από επιθέσεις εναντίον της πρώτης γραμμής κοινωνικής άμυνας κάθε εξουσίας.

4. Τέλος, επειδή υπάρχουν, από άποψη ειδικού ενδιαφέροντος για το τι κυριαρχεί και εκμεταλλεύεται τις ζωές μας, πολλές προσωπικότητες και θεσμοί εξουσίας, η πάλη εναντίον τους πρέπει να είναι εκτός από στρατηγική και συνειδητή κάτι καθημερινό και με τον ίδιο τρόπο είναι μια καθημερινή εμπειρία ενός νέου είδους σχέσεων σε πόλεμο με αυτήν την κοινωνία, εφόσον οι επαναστάτες  δεν ενδιαφέροντα για την μεταρρύθμιση των καθημερινών καπιταλιστικών σκουπιδιών ώστε να ζήσουν παθητικά και ήρεμα, αλλά προσπαθούν να βάλουν ένα τέλος στο υπάρχον· δε θέλουμε να απελευθερώσουμε τους κρατούμενους αλλά να καταστρέψουμε τις φυλακές· δε θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρεπείς μισθούς  αλλά να αποτελειώσουμε το Κεφάλαιο που μετατρέπει τις ζωές μας σε αξίες.

Χτες στο δρόμο, σήμερα στα τμήματα τους, αύριο παντού

Φωτιά σε κράτος, Κεφάλαιο και κάθε εξουσία!

Εμπρηστικός Πυρήνας για την Ανατροπή του Υπάρχοντος

Yποσημείωση στο πρωτότυπο:

Σε μια προσπάθεια ώστε να μη γίνει γνωστό το συμβάν (πράγμα που φανερώνει την ανικανότητα και τον εξευτελισμό τους) ο τύπος και οι καραμπινιέροι, υποβαθμίζοντας το γεγονός, το γνωστοποίησαν ως κάτι τυχαίο στα πλαίσια μιας φοιτητικής διαδήλωσης η οποία δεν υπήρξε ποτέ και κατά την οποία έπεσαν δύο μολότοφ στην περιοχή. Ένα αυθάδες ψέμα μπροστά στα πραγματικά γεγονότα και σε αυτούς τους οποίους, παρουσίασαν την επίθεση.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Για το σύντροφο Mauricio Morales

“Από το 2009, η 22α Μαίου δε θα είναι ποτέ ξανά μια κανονική μέρα, δε μπορεί να είναι μια κανονική μέρα γι’αυτούς που έχουν κυρήξε μόνιμο πόλεμο στο σύστημα, δε μπορεί να είναι μια κανονική μέρα για εκείνους που νιώθουν κοντά σ’εκείνον που έδωσε στη ζωή του μια έκφραση με την ίδια επίθεση, την ίδια ακατάβλητη αντίθεση: στον MAURICIO MORALES DUARTE, στον Punki Mauri• ο οποίος –όπως και ο καθένας που διαπράττει επιθέσεις ενάντια στην εξουσία- ήξερε τη μοίρα που βρίσκετε κρυμμένη σ’αυτό, ότι δηλαδή εδώ υπάρχουν δύο συγκεκριμένοι τρόποι: Θάνατος ή Φυλακή. Και το δέχτηκε όπως είναι, το αναπόδραστο, χωρίς να χαμηλώσει τη θωριά του, χωρίς αμφιβολία, χωρίς πολλά λόγια. Με τον ίδιο τρόπο που κουβαλάμε τη ψυχή μας βαμμένη ολάκερη με τις αρχές μας.”

Πυρήνας Εικονοκλαστικών Ατομικοτήτων, ”Bruno Fillipi”/FAI-IRF

Τις πρώτες πρωινές ώρες της 22ας Μαίου, ο αναρχικός μαχητής Mauricio Morales πέφτει νεκρός, όταν ενεργοποιήται πρόωρα η βόμβα που μεταφέρει στο σακίδιο του, την οποία σκόπευε να τοποθετήσει σε σχολή δεσμοφυλάκων, στη Χιλή. Ανακούφιση για τον εχθρό, ευχαριστημένος που ακόμα ένας λύκος βρίσκει το θάνατο. Μα δε λογάριασε καλά. Τις εβδομάδες που ακολουθούν το θάνατό του, γίνονται δεκάδες επιθέσεις σε Χιλή, Μεξικό, Περού, Ισημερινό, Ελλάδα και αλλού από πυρήνες της FAI, υπενθυμίζοντας στην κυριαρχία ότι οι αγέλες μας είναι ανεξάντλητες και πως θα εκδικούνται πάντα τους νεκρούς τους.

Η φωτιά του Mauri και των άλλων νεκρών αδελφών μας δε θα σβήσει ποτέ. Θα καίει μέσα σε κάθε κείμενο, σε κάθε προκήρυξη, σε κάθε γράμμα αιχμαλώτου, σε κάθε μολότοφ, σε κάθε βόμβα, σε κάθε σφαίρα των αναρχικών της πράξης, των μηδενιστών, των εξεγερμένων. Θα καίει μέχρι να τυλιχθεί στις φλόγες κάθε πτυχή αυτού του σάπιου κόσμου. Μέχρι το θάνατο της Εξουσίας, της Κοινωνίας και του Πολιτισμού. Δε θρηνούμε λοιπόν, δεν αναδιπλωνόμαστε, ούτε και μυξοκλαίμε για την αγριότητα της κρατικής καταστολής. Έχουμε πόλεμο και περνάμε στην επίθεση. Μέχρι το τέλος.

«Οπλιστείτε και γίνετε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, μέχρι όλα να ανατιναχτούν. Γιατί να θυμάστε ότι οποιαδήποτε βίαιη ενέργεια εναντίον των προωθητών της ανισότητας, είναι απολύτως δικαιολογημένη μέσα στους αιώνες ατελείωτης βίας που έχουμε δεχθεί απ’ αυτούς. Οπλιστείτε και πολεμήστε τη κρατική τρομοκρατία–κάψτε, συνωμοτήστε, σαμποτάρετε, και να είστε βίαιοι, όμορφα βίαιοι, φυσικά βίαιοι, ηθελημένα βίαιοι»

Mauricio Morales

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

Αναδημοσίευση από Indymedia

Κυκλοφόρησε το βιβλίο \”Mauricio Morales Presente\” από τις εκδόσεις Μαύρη Διεθνής

Καμία εμπειρία δεν μπορεί να συνοψιστεί με λίγο μελάνι και χαρτί· ακόμα λιγότερο η εμπειρία κάποιου που αποφάσισε να προκαλέσει τους εξουσιαστές με κάθε δυνατό τρόπο και σε κάθε τόπο. Δεν υπάρχουν σελίδες που να μπορούν να επεξηγήσουν αποτελεσματικά κάποιον που πέθανε πολεμώντας ενάντια στην εξουσία. Μέσα λοιπόν σ’ αυτές τις σελίδες δε θα βρεθεί ολόκληρη η ζωή του Μάουρι. Δε συμπυκνώνουμε όλες τις εμπειρίες του και τις στιγμές όπου διασταυρώθηκαν οι δρόμοι μας. Επιθυμούμε ειλικρινά να μην είναι αυτή η τελευταία συλλογή των γραπτών του. Δεν είμαστε ιδιοκτήτες των σκέψεών του, των σκηνικών που έζησε ή των αναλύσεών του. Ελπίζουμε να βγει στο φως περισσότερο υλικό που έχει σχέση με αυτόν, όχι ως φετίχ, όχι ως μια μέρα στο ημερολόγιο, αλλά μάλλον ως ανάμνηση που λαχταρά τη στιγμή της υλοποίησης.

ΜΑΟΥΡΙ, ΟΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΙ ΔΕ ΣΕ ΞΕΧΝΑΝΕ

PDF

Επικοινωνία με τη συνέλευση αλληλεγγύης και παραλαβή αντιτύπων:sal.spf@gmail.com

Επικοινωνία με τα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. ΣΠΦ: sinomosiapf@riseup.net

Πηγή: Contra Info

Κείμενο του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τα 68 χρόνια από την \”αντιφασιστική νίκη των λαών\”.

Εμείς δεν είμαστε ούτε αριστεροί, ούτε κομμουνισταράδες πατριώτες, ούτε κομματόσκυλα, ούτε πολεμάμε πλάι σε εθνικόφρονες και άλλα σκουλήκια. Εμείς είμαστε αναρχικοί.

68 χρόνια από την \”αντιφασιστική νίκη των λαών\”

Εγώ παιδί του ελληνικού λαού, ορκίζομαι να αγωνιστώ πιστά από τις τάξεις του ΕΛΑΣ, χύνοντας και την τελευταία ρανίδα του αίματός μου, σαν γνήσιος πατριώτης για το διώξιμο του εχθρού από τον τόπο μας, για τις ελευθερίες του λαού μας, κι ακόμα να είμαι πιστός και άγρυπνος φρουρός προστασίας στην περιουσία και το βιος του αγρότη. Δέχομαι προκαταβολικά την ποινή του θανάτου αν ατιμάσω την ιδιότητά μου ως πολεμιστής του Έθνους και του λαού και υπόσχομαι να δοξάσω και να τιμήσω το όπλο που κρατώ και να μην το παραδώσω αν δεν ξεσκλαβωθεί η Πατρίδα μου και δε γίνει ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του\”.

Ο όρκος της πρώτης αντάρτικης ομάδας στη Ρούμελη που έγραψε ο Άρης Βελουχιώτης και δόθηκε το 1942 στη Γραμμένη Οξιά, Ριζοσπάστης.

  Γιατί καμιά σχέση δεν έχουν αυτοί, οι υμνητές των ΕΛΑΣιτών και των ΟΠΛΑτζήδων σταλινικών με την Αναρχία. Ο δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος δεν υπήρξε μια κορυφαία νίκη απέναντι στο φασισμό, αλλά ακόμη ένας πόλεμος της Εξουσίας. Και σε κάθε τέτοιο πόλεμο, οι αναρχικοί συμμετέχουν ως αναρχικοί εξεγερμένοι και όχι ως φαντάροι των εξουσιαστικών μπλοκ.

  Σε όσους φαντασιώνονται ακόμη κονσερβοκούτια και εκκαθαρίσεις, απαντούμε ότι τράβηξαν μόνοι τους τη διαχωριστική γραμμή. Για εμάς, αυτή η φαντασιακή σύνδεση των αναρχικών με τον ΕΛΑΣ, το στρατιωτικό βραχίονα του ΚΚΕ, δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια αγωνιώδης αναζήτηση ενός παρελθόντος, έστω και κίβδυλου, που χρειάζονται κάποιοι για τονώσουν την ψυχολογία τους και να το προτάξουν σαν ετοιματζίδικη λύση στα φαντασιακά του μαζικά υποκείμενα. Για εμάς δεν είστε τίποτα άλλο, παρά μαρξιστικά υποπροϊόντα, σταματήστε να ιδιοποιείστε την Αναρχία και ενωθείτε επιτέλους με το υπόλοιπο κόκκινο κοπάδι. Εμείς δεν είμαστε εγγόνια εθνικοφρόνων κομμουνιστών, ούτε είμαστε διατεθειμένοι να γίνουμε κιμάς στην κρεατομηχανή του Κράτους. Οι \”κόκκινοι\” ήρωες μπορούν να πλαισιώσουν αν θέλουν την Εξουσία από τα αριστερά. Εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε αναρχικοί μηδενιστές. Θα συνεχίσουμε να προτάσσουμε τη διαρκή αναρχική εξέγερση, την επίθεση στο Κράτος και την Κοινωνία. Εκείνοι μπορούν να συνεχίσουν να υμνούν το Βελουχιώτη, τον ΕΛΑΣ και τη σοσιαλιστική πατρίδα.

  Γιατί οι αναρχικοί δεν πολεμούν τους πολέμους του Κράτους, δεν ενώνονται με την πλέμπα σε εθνικοαπελευθερωτικά μέτωπα, δε θυσιάζονται στο βωμό επαναστατικών υποκειμένων και ανώτερων ιδανικών.

Την ίδια ώρα που  ο φασισμός είναι θάνατος του πνεύματος, ο σοσιαλισμός είναι θάνατος της δύναμης. Και η κοινωνία δεν παίρνει θέση, γι\’ αυτό ακριβώς είναι τέτοια. Φάντασμα, σώμα μη-σώμα, τίποτα παραπάνω από ένα κοπάδι ανδρεικέλων. Και  περιμένετε από τον κοινωνικό βάλτο συνδρομή… Μα ζητάτε από την κοινωνία να εξεγερθεί εναντίον του ίδιου της του εαυτού ! Εναντίον της ίδιας της της φύσης, εκείνης της βαθιά φασιστικής φύσης.

Από το κείμενο \”Μηδενισμός και Οργάνωση\” – Πρώτος Χαοτικός Κύκλος\” Μηδενιστική Πορεία – τεύχος 1ο

  Μακριά από δίπολα δηλώνουμε ότι ο αναρχικός αντιφασισμός ή θα είναι ΑΝΤΙΚΟΙΝΩΝΙΚΟΣ ή δε θα είναι ΤΙΠΟΤΑ. Τα εναπομείναντα σταλινικά κατακάθια που κραδαίνουν ακόμη τα κονσερβοκούτια, ας έχουν τα κεφάλια τους κοντά στους ώμους.

 

 

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

\"\"

Δίκη Σ.Π.Φ.

Συνεδρία 48η

Σήμερα εμφανίστηκαν αρκετοί μάρτυρες κατηγορίας για την αποστολή παγιδευμένων δεμάτων απ\’ τη Σ.Π.Φ. Ανάμεσά τους κι ένας υπάλληλος courier που \”μετέφερε\” άθελά του το παγιδευμένο δέμα στην πρεσβεία της Γαλλίας. Ο ίδιος ανέφερε ότι κουβαλούσε για ώρες το πακέτο-βόμβα, αφού η πρεσβεία της Γαλλίας δεν το δέχτηκε (λόγω των συνεχόμενων αποστολών παγιδευμένων δεμάτων εκείνες τις μέρες) και του το επέστρεψε. Τότε η πρόεδρος του δικαστηρίου σχολίασε τον κίνδυνο που διέτρεχε ο συγκεκριμένος courier κουβαλώντας τόσες ώρες τη βόμβα. Σε εκείνο το σημείο παρενέβη σύντροφος της Σ.Π.Φ. κι έκανε μια σύντομη τοποθέτηση, λέγοντας ανάμεσα στα άλλα \”κάθε ένοπλη αναρχική ομάδα του αντάρτικου πόλης όπως η Σ.Π.Φ, δεν αποδέχεται όρους και έννοιες όπως \”παράπλευρες απώλειες\”. Αυτοί οι όροι χρησιμοποιούνται στους πολέμους της εξουσίας όταν βομβαρδίζουν ολόκληρες πόλεις και μετά μιλάνε για \”παράπλευρες απώλειες\”. Εμείς έχοντας πραγματοποιήσει δεκάδες επιθέσεις εναντίον στόχων του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα, ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα ενάντια στους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, δίνοντας ιδιαίτερη προσοχή στο να μην τραυματιστεί κάποιος που δεν αποτελεί για εμάς στόχο. Γι\’ αυτό στην συγκεκριμένη επιχείρηση επίθεσης με παγιδευμένα δέματα εναντίον πρεσβειών και διεθνών οργανισμών καταστολής, ήμασταν ιδιαίτερα προσεκτικοί καθώς γνωρίζαμε ότι οι εκρηκτικοί μηχανισμοί θα μεταφέρονταν από υπαλλήλους courier.

Έτσι φροντίσαμε η κατασκευή και η συναρμολόγηση των μηχανισμών να είναι απολύτως ασφαλής και να ενεργοποιηθούν μόνο κατά το άνοιγμά τους, αποφεύγοντας την περίπτωση λάθους ή ατυχήματος, σε περίπτωση π.χ. τροχαίου του courier. Όμως για να μην υπάρχουν θολά σημεία, θέλω να τονίσω πως σε καμία περίπτωση αυτό δε λέγεται για να κερδηθεί κάποια εύνοια ή κάποια ελαφρυντικά απ\’ το δικαστήριο. Έχουμε πει από την πρώτη στιγμή ότι αρνούμαστε να μπούμε σε αυτήν τη διαδικασία. Εξ άλλου, όπως έχουμε ξαναπεί σε άλλο δικαστήριο για τη Σ.Π.Φ, η Συνωμοσία δεν σέβεται την ανθρώπινη ζωή ως αυταξία. Η ζωή αποκτάει αξία βάσει των επιλογών που κάνει το κάθε άτομο. Οι πρέσβεις που ήταν οι παραλήπτες των δεμάτων έχουν κάνει τις επιλογές τους. Είναι αξιωματούχοι της κρατικής εξουσίας και είμαστε εχθροί τους. Άρα το δικαστήριό σας ας θεωρήσει ότι η αποστολή των δεμάτων είχε ανθρωποκτόνο πρόθεση, εναντίον των διπλωματικών υπηρεσιών. Η τοποθέτηση που έγινε αφορά αποκλειστικά το μάρτυρα εργαζόμενο ο οποίος δήλωσε μάλιστα ότι δεν του αρέσει η δουλειά και αυτό είναι προς τιμήν του, γιατί κι εμείς είμαστε εναντίον της μισθωτής σκλαβιάς.\”

Η δίκη συνεχίστηκε με τις καταθέσεις υπευθύνων ασφαλείας των εταιριών courier. Ιδιαίτερη αναφορά έγινε για το δέμα το οποίο στάλθηκε στην Ιταλία στον Σίλβιο Μπερλουσκόνι (υπενθυμίζουμε πως το ιταλικό κράτος έχει ασκήσει δίωξη εναντίον των μελών της Σ.Π.Φ. γι\’ αυτήν την αποστολή!) . Μάλιστα αναφέρθηκε το γεγονός της αναγκαστικής προσγείωσης αεροπλάνου που βρισκόταν σε πτήση στο αεροδρόμιο της Μπολόνια  Η πρόεδρος και ο εισαγγελέας αναρωτήθηκαν πώς το συγκεκριμένο δέμα δεν έγινε αντιληπτό από τα μηχανήματα X-RAY που υπάρχουν στα αεροδρόμια. Η δίκη διεκόπη για την τετάρτη 15 Μαΐου.

Η στήλη ενημερώνεται από: Αλληλέγγυοι/ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις στο αρχείο.

Δίκη Σ.Π.Φ.

Συνεδρία 47η

Ανάμεσα στους σημερινούς μάρτυρες κατηγορίας εμφανίστηκε ένα άτομο τα στοιχεία του οποίου βρέθηκαν στην κατοχή συλληφθέντων για την Σ.Π.Φ.

Ο μάρτυρας ανέφερε ότι πριν καιρό τον είχαν σταματήσει δύο αστυνομικοί με πολιτικά και του έκαναν εξακρίβωση στοιχείων. Μετά τις συλλήψεις που έγιναν για τη Σ.Π.Φ. Ο ίδιος πιστεύει πως οι αστυνομικοί που τον σταμάτησαν ήταν μεταμφιεσμένοι \”κατηγορούμενοι\” για τη Σ.Π.Φ. Μάλιστα θέλησε να είναι ιδιαίτερα \”εξυπηρετικός\” προς τους δικαστές, καθώς κοίταζε με αστυνομικό βλέμμα τους κατηγορούμενους \”\”\”και\”\”\” τους συντρόφους της Σ.Π.Φ. για να κάνει αναγνώριση. Κάποια στιγμή ως γνήσιος ρουφιάνος ζήτησε από έναν κατηγορούμενο να σηκωθεί όρθιος για να δει το ύψος του. Φυσικά εισέπραξε την άρνησή του που συνοδεύτηκε από χλεύη και ειρωνεία. Σ\’ εκείνο το σημείο σύντροφος της Σ.Π.Φ.αποκάλεσε το μάρτυρα ρουφιάνο, και συμπλήρωσε πως παλιότερα, υποκείμενα σαν κι αυτόν το μάρτυρα φορούσαν κουκούλα κι έδειχναν με το δάχτυλο ως γνήσιοι καταδότες. Ο μάρτυρας σιώπησε και κατέβασε το κεφάλι.

Ακολούθησαν και δύο απ\’ τους μπάτσους που συμμετείχαν στην αστυνομική επιχείρηση που πραγματοποιήθηκε στο Παγκράτι για τη σύλληψη των δύο συντρόφων της Σ.Π.Φ. Αυτό που αξίζει να σημειωθεί είναι πως όπως ανέφεραν και οι ίδιοι όταν ενημερώθηκαν από τα κεντρικά της αστυνομίας για το Παγκράτι, η αστυνομική επιχείρηση και κινητοποίηση ήταν γιγάντια.

Συνεδρία 46η

Σε αυτήν τη συνεδρία προσήλθαν δύο μάρτυρες κατηγορίας που ΄ταν υπάλληλοι σε εταιρίες courier.

Η πρώτη μάρτυρας που κλήθηκε ανέφερε ότι δε γνωρίζει κανέναν απ\’ τους κατηγορούμενους, παρ\’ όλο που στην αρχική της κατάθεση είχε προχωρήσει σε αναγνωρίσεις. Η πρόεδρος του δικαστηρίου τη ρώτησε αν ο φόβος της είναι η αιτία που σήμερα δεν αναγνωρίζει κανέναν. Σε αυτό το σημείο να υπενθυμίσουμε ότι κατά τη διάρκεια των συμπληρωματικών κλητεύσεων των μαρτύρων κατηγορίας που έγιναν πριν τη δίκη για τις αναγνωρίσεις (ρουφιάνεμα), πολλοί μάρτυρες ανακάλεσαν τις αρχικές τους καταθέσεις σύμφωνα με τις οποίες αναγνώριζαν κάποιον από τους κατηγορούμενους. Τότε η εισαγγελέας εφετών είχε ζητήσει γραπτώς να κριθούν ως άκυρες οι ανακλήσεις των μαρτύρων που δεν αναγνώριζαν, καθώς όπως σημείωνε η ίδια \”οι μάρτυρες ανακαλούν τις αρχικές τους καταθέσεις καθώς βρίσκονται υπό καθεστώς φόβου και τρομοκρατίας από τους ίδιους τους κατηγορούμενους.\”

Μάλιστα όπως είχε συμπληρώσει η ίδια \”μια μάρτυρας η Ρεκλείτου \”είχε λάβει απειλητική επιστολή με σφαίρες από καλάσνικοφ πριν καταθέσει\”. (Πρόκειται για τη μάρτυρα που είχε ανοίξει το δέμα και κάλεσε την αστυνομία με αποτέλεσμα τη σύλληψη δύο συντρόφων της Σ.Π.Φ. Επίσης πριν λίγο καιρό η FAI -Αλώβητος Πυρήνας Εκδίκησης, είχε τοποθετήσει εκρηκτικό μηχανισμό σε εταιρεία courier που ανήκει στη συγκεκριμένη μάρτυρα, ανατινάζοντάς την). Ο δεύτερος μάρτυρας κατέθεσε για τη διαδικασία ελέγχου των δεμάτων. Ανέφερε ότι εκείνες τις μέρες τα μέτρα ασφαλείας στα αεροδρόμια που ήταν ο τομέας που εργάζεται ήταν δρακόντεια, λόγω των επιθέσεων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Η στήλη ενημερώνεται από: Αλληλέγγυοι/ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βρείτε τα πρακτικά των προηγούμενων συνεδριάσεων και στο αρχείο

Κυκλοφόρησε το πέμπτο τεύχος του εντύπου \”N for Nihilism\” και η μπροσούρα \”Frammento Nero Nichilistico\”, από τις εκδόσεις Verein von Egoisten

Το έντυπο είναι στα ιταλικά:

004 N for Nichilism

Η μπροσούρα έχει γραφτεί από το σύντροφο Federico Buono και περιέχει κείμενα στα ιταλικά, τα ισπανικά και τα αγγλικά.

Frammento Nero Nichilistico

 

Πυρήνες αξιοπρέπειας μέσα σε ένα βούρκο ξεφτίλας

Αναδημοσίευση από Café Morgenland

Αυτό το κείμενο είναι για αυτούς που, όχι μόνο δεν προσέφυγαν στο σύνηθες: να μιλήσουν τη γλώσσα των ρουφιάνων στη χώρα των ελλήνων, αλλά προσπάθησαν κιόλας έμπρακτα για το ακριβώς αντίθετο: να βάλουν την ελληνική κοινωνία ολόκληρη απέναντί τους, σαν γενεσιουργό αιτία όλων των εξουσιών. Είναι για αυτούς που συνεχίζουν να ζεσταίνονται στις φλόγες του δεκέμβρη, μην δίνοντας ουτε για μια στιγμή δεκάρα στον κίνδυνο να καούν οι ιδιοι και συνεχίζουν μαλιστα να σκιαγραφούν από τα κάτεργα το αδιανόητο.

Και επειδή απαιτούν ειλκρίνεια, κάνουμε δεκτή την απαίτηση τους. Η αλληλλεγύη μας προέρχεται από δύο λόγους: Ο ένας είναι καθαρά εγωιστικός. Τους θέλουμε ζωντανούς κι ελεύθερους, όχι για «να γίνουμε πολλοί» κι άλλες τέτοιες ηλιθιότητες, αλλά για να ανταλλάξουμε απόψεις και δράσεις και για να αντιπαρατεθούμε, ναι, για να αντιπαρατεθούμε μαζί τους για χίλια δυο πράγματα, απλά γιατί δεν υπάρχουν άλλοι στον ελληνικό ορίζοντα. Έτσι η απελευθέρωση τους γίνεται κυρίαρχο ζήτημα για μας.

Ο δεύτερος είναι αυτή η συναισθηματικά φορτισμένη συμπάθεια μας για τη στάση και το λόγο τους. Ξέρουμε, οι λόγοι αυτοί δεν είναι ούτε επαναστατικοί, ούτε κινηματικοί. Δεν μας νοιάζει, δεν μας ενδοιαφέρει όμως, είναι δικοί μας λόγοι, δεν τους δανειστήκαμε από πουθενά κι από κανέναν.

Η ΣΠΦ είναι η παραφωνία στον καταμερισμό εργασίας που καθιερώθηκε από καιρό στην επαναστατική διαδικασία, μια παραφωνία που τα κάνει όλα άνω κάτω. Άνοιξε το κελάρι της ελληνικής κοινωνίας να μπει φως και καθαρός αέρας. Πιο πριν, ήταν γεμάτο πτώματα σε προχωρημένο βαθμό σήψης, αραχνιασμένα λείψανα και  κάτι παράξενες, σκονισμένες έννοιες που είχαν προ πολλού εξαφανιστεί από το ελληνικό λεξιλόγιο. Τρομάξανε οι ιθύνοντες και προσπαθούν τώρα απεγνωσμένα να ξανακλείσουν το κελάρι στοιβάζοντας αυτούς τους διαρρήκτες της ιστορίας στα μπουντρούμια τους για να τους αποτελειώσουν. Και το παράδειγμα τους ακολούθησαν άλλοι ανά τον κόσμο, και σπάνε κι αυτοί τα αμπαρωμένα κελάρια τους, τα γεμάτα αποσυντεθειμένα πτώματα, τους έχει πιάσει μια υπέροχη τρέλα που κινδυνεύει να γίνει μεταδοτική.

Πιο πριν, όμως, ας πούμε δύο λόγια επί τη ευκαιρία για το Δεκέμβρη του 2008, όχι για να βερμπαλίσουμε ούτε για να θυμηθούμε απλώς, αλλά για να δώσουμε περιεχόμενο στο τι σημαίνει αλληλεγγύη για εμάς στον αγώνα που γίνεται σήμερα μέσα από τις ελληνικές φυλακές. Η αλληλεγγύη στους φυλακισμένους αγωνιστές και τις φυλακισμένες αγωνίστριες, εξάλλου, δεν μπορεί παρά εν μέρει να είναι η συνέχιση και η διάδοση του λόγου των κρατουμένων και, βέβαια, η στήριξη των λόγων για τους οποίους φυλακίστηκαν.

Δεκέμβρης 2008

Όταν ήταν οι μέρες του Δεκέμβρη του 2008, εξάλλου, δεν θελήσαμε να συμβάλουμε στην παρεπόμενη φλυαρία που τον ακολούθησε, γιατί ούτε θέλαμε να διαπραγματευτούμε με τις ηλίθιες ελπίδες κάποιων που περίμεναν τα ‘σοβαρά κινήματα’ να έρθουν, ούτε θέλαμε από την άλλη να διαπραγματευτούμε και τις κραυγές ανησυχίας κάποιων άλλων που προβληματίζονταν μήπως και το κίνημα έχασε τη συμπάθεια των μικροαστών. Και δεν θελήσαμε γιατί – το λέμε ρητά – μας καθόταν καλά και σκέτη η φωτιά. Εκείνες τις ζεστές νύχτες, λοιπόν, όποιο πρόβλημα όρασης κι αν είχε κανείς/καμιά, δεν μπορούσε παρά να αναγνωρίσει (και να φοβηθεί ίσως) την άγρια ομορφιά της καθαρής άρνησης που εξαπέλυαν οι αισχρές μειοψηφίες αυτής της άθλιας κοινωνίας που ακούει στο όνομα ελλάδα. Αυτό ήταν που γιορτάζαμε, λοιπόν, δίχως να θέλουμε να πούμε και πολλά παραπάνω. Τώρα, αναγκαζόμαστε να πούμε κάποιες σκέψεις γιατί οι λογαριασμοί με τη μνήμη και την πρακτική του Δεκέμβρη, με αφορμή αυτή την απεργία πείνας, πρέπει να ξανανοίξουν.

Ας εξηγήσουμε ακόμα λίγο δύο σημεία. Πρώτον, ως άνθρωποι που μέσα από τις δικές μας διαδρομές στη ζωή έχουμε κηρύξει λυσσαλεό πόλεμο με αυτούς και τις ιδεολογίες που μας κάνουν τη ζωή δύσκολη (λίγος ή πολύς πατριωτισμός, εθνικισμός, ρατσισμός, αντισημιτισμός κτλ), ήμασταν και είμαστε πάντα καχύποπτοι στο αν και πως ένα κίνημα αγκαλιάζει ή αρνείται τις πινελιές εθνικίλας που ζέχνει κάθε σχεδόν κίνημα στην ελλάδα. Ο Δεκέμβρης του 2008 και η πλειοψηφία των εξεχόντων συμμετόχοντων, λοιπόν, ούτε από εθνικίλα χαρακτηρίζονταν αλλά ούτε και από ρατσισμό. Για αυτό τον θαυμάσαμε καταρχήν! Μάλιστα, υπήρξαν και συγκεκριμένες και ρητές αρνήσεις όλων αυτών των τόσο αναγκαίων χαρακτηριστικών της ελληνικής κοινωνίας μέσα στις νύχτες του Δεκέμβρη. Η σχετική έλλειψη διάκρισης των χτυπημάτων φανέρωνε την ολομέτωπη επίθεση στο πλειοψηφικό κοινωνικό σώμα και τα υποκείμενα που το στελεχώνουν.

Δεύτερο, η πολυμορφία των αγωνιζόμενων του Δεκέμβρη και η ριζικά νέα μορφή εμφάνισης τους, μας αποκάλυψε μία πραγματικότητα για την οποία ούτε εμείς βέβαια ήμασταν έτοιμοι. Στον αφρό αυτού του κύματος δημιουργίας, καταστρεπτικής δημιουργίας, ξεβράζονταν δεκάδες παρέες πιτσιρικάδων λυσσασμένων με το όλο κοινωνικο-πολιτικό σύστημα. Τους έβλεπες την Κυριακή της 7ης Δεκέμβρη στην λεωφ. Αλεξάνδρας να προελαύνουν δίχως μάσκες μέσα από τους τόνους δακρυγόνων, τους έβλεπες στην οδό Εγνατίας να κυνηγάνε μετά από κοπάνα από το σχολείο Ζητάδες και, βέβαια, μύριζες την κάπνα από τις πύρινες προσπάθειες τους παντού. Ήταν αυτή η ζωντάνια που δεν περίμενες να έρθει ποτέ από το ελληνικό νεκροταφείο. Και μια ζωντάνια – εδώ είναι το ριζικά νέο της μορφής – που δεν είχε αιτήματα. Ούτε πολιτικαντισμοί, ούτε τακτικές, ούτε άλλες συμβιβαστικές μπούρδες με τον κοινωνικό κορμό. Κάτι πρωτογενές ήταν εκεί.

Όσο μπορείς να τα περιγράψεις, τα παραπάνω χαρακτηριστικά της εξέγερσης του 2008 – η έλλειψη/άρνηση εθνικών προσήμων στην εξέγερση κι ένας διάχυτος αντικοινωνισμός, που αφενός δεν διαπραγματευόταν με την εξουσία, αφετέρου δεν γούσταρε να φορέσει ταμπέλες και αιτήματα – στάθηκαν για εμάς σημαντικότατα. Και πιστεύουμε σημαντικότατα στάθηκαν και για ‘τους απέναντι’. Για την  πλειοψηφική ελληνική κοινωνία για την οποία ο Δεκέμβρης αναδείχτηκε ως εφιάλτης. Για τους φασίστες που ωρύονταν και πανικόβλητοι έτρεχαν να ανασυνταχθούν. Για το κράτος που έστω και για λίγο, έστω και σύντομα, εξεπλάγη και αναγκάστηκε σε κινήσεις αναδίπλωσης και κορύφωσης της καταστολής.

Αυτή η καταστολή, προφανώς, δεν ήταν δυνατόν να μην αγγίξει ένα από τα πιο δυναμικά κομμάτια της άγριας νεολαίας του Δεκέμβρη, αυτό που συνελήφθη κατηγορούμενο για τη συμμετοχή του στη Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς. Η συγκεκριμένη οργάνωση είναι προφανές – και μέσα από τα περισσότερα κείμενα της – ότι διατήρησε μέσα της ζεστό αυτό το πνεύμα του Δεκέμβρη, έστω κι αν υπήρχε πιο πριν. Κι αυτή ήταν η μόνη που το περιέγραψε και ταυτίστηκε μαζί του.

«Ένα φαινόμενο που ξεκίνησε πριν απο 2-3 χρόνια και κορυφώθηκε πέρσι στα γεγονότα του Δεκέμβρη. Ένας κόσμος ανένταχτος, αρκετά νεαρός σε ηλικία (μερικοί μαθητές ακόμα), που δεν έχει κανένα επίσημο πολιτικό πρόταγμα, ασεβής και εξαιρετικά βίαιος γιατί ένιωσε την βία της υποκρισίας και της μοναξιάς, ένας κόσμος χωρίς την κουλτούρα των \”επαναστατικών\” διαδικασίων και των φλυαριών, γιατι τα ήθελε όλα εδώ και τώρα, με το \”no future\” στο στόμα και την περιφρόνηση στο βλέμμα απέναντι σε κάθε είδους αξιώματα, ένας κόσμος με τις αρκετές αντιφάσεις του, που όμως τις έκανε κάτι…τις έκανε μολότωφ σε πορεία…ασύντακτο κείμενο σε μοίρασμα στο δρόμο…εμπρησμό μέσα στην νύχτα…»

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009


«Βάρκιζα τέλος. Εμφύλιος τώρα!»

Ξεπηδώντας από αυτό το περιβάλλον, η Συνωμοσία αποτελεί, κατά τη γνώμη μας, την πρώτη ομάδα αντάρτικου πόλης στην ελλάδα που – αντίστοιχα – δεν είχε αιτήματα ενώ, παράλληλα, είναι το πρώτο αντάρτικο πόλης που είναι απόλυτο, με την έννοια ότι δεν συναινεί σε πολιτικαντισμούς, καθώς και βλέπει σαν αιτία γέννησης/αναπαραγωγής των εξουσιαστικών σχέσεων την ίδια την κοινωνία αλλά και το υποκείμενο, στο οποίο δίνει πρωταρχική σημασία. Με αυτή την έννοια, η Συνωμοσία γύρισε την πλάτη σε λαϊκισμούς και γλυψίματα του υποκειμένου ‘λαός’, όπως αυτά εφαρμόζονταν στο λόγο και στην πράξη του συντριπτικά πλειοψηφικού μέρους της ελληνικής αριστεράς αλλά και της ελληνικής αναρχίας. Το ότι ο αγώνας αυτός δόθηκε πέραν των καθιερωμένων ορίων της κλασικής πολιτικής στην ελλάδα αντανακλάται και στην ανάλυση της, η οποία, παρόλο που είναι πολύμορφη και ετερόκλητη στα διάφορα σημεία, απορρίπτει σχήματα ταξικής ανάλυσης και δίνει στην προσωπική συνείδηση τη θέση που της αξίζει και, σημειωτέον, τη θέση που έχουν «ξεχάσει» να της αποδώσουν εδώ και χρόνια άλλες ριζοσπαστικές ομάδες. Κι αυτό γιατί προφανώς οι άνθρωποι αυτοί γνώριζαν πως όταν λέμε ‘κοινωνία’ δεν εννοούμε ένα αφηρημένο σύνολο ανθρώπων αλλά μια διαστρωμάτωση υποκειμενικοτήτων και ομάδων οι οποίες έχουν ενεργό ρόλο στη ζωή – είτε αυτές είναι εύκολα και βολικά παραδεκτές, π.χ. σεκιουριτάδες, δεσμοφύλακες, μπάτσοι, δικαστές κτλ είτε όχι, π.χ. απλοί και καθημερινοί ρατσιστές, ρουφιάνοι κτλ.

«Η αντίληψή μου βρίσκεται πολύ μακριά από την απολιθωμένη αντίληψη που προσωποποιεί στο κράτος και στο κεφάλαιο το μόνο εχθρό και εμφανίζει την κοινωνία ως την ωραία κοιμωμένη του παραμυθιού, που βρίσκεται στην αιώνια ύπνωση και κάποια μέρα θα ξυπνήσει και θα ρίξει τα αφεντικά απ΄ το θρόνο τους. Τοποθετώ την κοινωνία εκεί που πραγματικά της αξίζει. Απέναντί μας.»

Γιώργος Πολύδωρος
Φυλακισμένο μέλος Ε.Ο. Σ.Π.Φ. /FAI /IRF
μπουρδελο-φυλακή Αλικαρνασσού
11 Δεκέμβρη 2011

Αυτές οι σκέψεις μας φέρνουν όσο πιο κοντά γίνεται στην απόπειρα διαπραγμάτευσης και επαναφοράς ενός εμφυλιοπολεμικού κλίματος. Από το Δεκέμβρη του 2008 στον Δεκέμβρη του 1944. Κι από κει, πίσω στη Συνωμοσία και το σύνθημα «Βάρκιζα τέλος. Εμφύλιος τώρα!», αναδιατυπωμένο, που γραφόταν κατά κόρον το Δεκέμβρη στην Αθήνα, που επιχειρούσε να οξύνει και να μας ξαναρίξει όλες και όλους μας σε εκείνο το κλίμα που νιώθαμε το Δεκέμβρη, στην πρώτη εκείνη εβδομάδα που η κοινωνία έμοιαζε χωρισμένη στα δύο, λιγότεροι από τους μισούς υπέρ μας, και η πλειοψηφία εχθρική, οι περισσότεροι σιωπηλά και κάμποσοι, μεταξύ και των μπάτσων, ενεργά εχθρικοί.

«Γιατί, οσο κι αν διαφωνούμε, με την ιδεολογία και τα οράματα \”του λαικου ξεσηκωμου\” ,των προηγούμενων γενιών , σεβόμαστε αυτους που μάτωσαν για τις ιδεές τους ή πέθαναν με το \’οπλο στο χέρι, περήφανοι, χωρίς κανένα αντάλλαγμα».

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009

Τι λένε εδώ δηλαδή οι «Πυρήνες»; Ζούμε μια επανοικειοποίηση του μετεμφυλιακού λόγου; Ή απλώς παρακολουθήσαμε τα έργα και τις ημέρες κάποιων κολλημένων που δεν πήραν απόφαση ότι τελείωσε ο ‘Δεκέμβρης’;

Όπως και να το βλέπει κανείς/καμιά, σε έναν κόσμο που ούτως ή άλλως σφύζουν τα προσωπικά/ πολιτικά αδιέξοδα και δεν υπάρχουν έτοιμες λύσεις, είπαμε εξαρχής να μην προσπεράσουμε, ανεξαρτήτως αποτελεσματικότητας, την απόφαση 20χρονων συντρόφων/ παιδιών/ υποκειμενικοτήτων κοκ (όπου εστιάζει ο καθένας) να πάρουν γκάνια, γκάζια, γιαταγάνια και να αντιμετωπίζουν ποινές φυλάκισης που θα τους γεράσουν μέσα σε φυλακές την ίδια στιγμή που 20χρονοι νεολαίοι δίνουν τα μαθήματα τους στα πανεπιστήμια τους σα να μη συμβαίνει τίποτα κι ενώ ετοιμάζονται τα πρώτα στρατόπεδα φυλάκισης 30,000 μεταναστών στην κατά τα άλλα φιλήσυχη και φιλότιμη ελληνική κοινωνία.

Και μάλιστα κανείς δεν μπορεί να προσπεράσει τις πράξεις και το λόγο τους, όταν η μία διαφορά με τον εμφύλιο του ‘44 είναι ότι τότε αναγκάστηκε ένα μέρος του πλυθησμού να έρθει σε αντιπαράθεση με τον εθνικό κορμό και την πλειοψηφία της κοινωνίας. Σήμερα, η αντίθεση με την κοινωνική πλειοψηφία και η επιλογή για κονσερβοκούτια γίνεται συνειδητή στάση ζωής. Αυτή είναι η καινοτομία ή το αδιανόητο, το παράδοξο που αναφέραμε προηγουμένως.

Και κάτι ακόμα πρέπει να συμπεράνουμε και σε κάτι ακόμα να καταλήξουμε: άλλον έναν λόγο για αλληλεγγύη. Μέσα από όλα αυτά, τις αναφορές στο παρελθόν και το πως η ΣΠΦ συνεχίζει το νήμα από εκεί που το πιάνει, πρέπει να συμπεράνουμε ότι οι δράσεις της οργάνωσης – σε αντίθεση και πάλι με την πλειοψηφία της ελληνικής αριστεράς – δεν είναι μελαγχολικές, δεν κοιτούν πίσω, δεν ενσωματώνουν την ήττα και άρα δε συναινούν ντε και καλά σε κάποια εθνική σύμπνοια.

«Αυτος ειναι ο ειλικρινης μηδενισμος, που εχει το βλεμμα και την καρδια στο εδω και τωρα. Αυτο ειναι που τρομαζει καμια φορα τους ηγετες κι οχι τόσο τα οπλα και τα εκρηκτικα. Αυτο και η λιτη ειλικρινεια των προθεσεων μας.»

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Αντάρτικη Ομάδα Τερροριστών,
Αθήνα 16 Νοεμβρίου 2009

Απεργία πείνας

Αυτά τα παιδιά του Δεκέμβρη τα κατέχουν δύο θανατηφόρα χαρακτηριστικά. Είναι απόλυτοι και συνεπείς. Με την απεργία πείνας αποφάσισαν να μείνουν νέοι. Έτσι κι αλλιώς. Η πραγματοποίηση αυτής της απόφασης τους είναι στο χέρι τους, έχει πια ξεφύγει από τον έλεγχο των δημίων τους. Όχι όμως κι οι συνέπειες της. Μια εξέλιξη που θα οδηγήσει στη βιολογική τους εξόντωση θα ήταν μια δολοφονία που καταλογίζεται πλήρως, μονομερώς και δίχως ελαφρυντικά στοιχεία στους δήμιους τους και στην κοινωνία που τους στηρίζει, παθητικά ή ενεργητικά. Στον πόλεμο αυτό δεν υπάρχουν ούτε παράπλευρες απώλειες ούτε άσχετοι θεατές, ο καθένας έχει αναλάβει έναν ρόλο και κρίνεται από αυτό. Και μόνο από αυτό.

Δεν είναι υπερβολή να πούμε ότι η σελίδα που άνοιξαν σ’ αυτή την ατελείωτη ιστορία του «γουρούνι ή άνθρωπος» είναι αδύνατον πια να κλείσει. Και καταντά τουλάχιστον γελοίο, να έρχονται τώρα κάποια ανθρωπάκια λοιπόν, με τη μορφή του εισαγγελέα, του δικαστή, του διώκτη και γενικά του χωροφύλακα και του ρουφιάνου να σταματήσουν την ιστορία. Τουλάχιστον λίγη σοβαρότητα δεν θα έβλαπτε. Όσο για την απόλυτη σιωπή των ΜΜΕ για την ΣΠΦ και την απεργία πείνας, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο από την απόφαση τους να πάρουν στην συγκεκριμένη περίπτωση τη στάση των γυπών. Περιτριγυρίζουν πετώντας πάνω από το θύμα τους περιμένοντας στοχευμένα και υπομονετικά να αφήσει την τελευταία του πνοή για να το κατασπαράξουν, όπως έκαναν τόσο πολλές φορές στο παρελθόν.

Και τώρα, δυστυχώς, βρίσκονται στα χέρια αυτών με τη λίγη σοβαρότητα αλλά και με τη μονότονη αυτοαπασχόληση:

«Κατά τη μεταφορά δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια και οι βρισιές απέναντι μου ενώ σε διάφορα χρονικά διαστήματα τραβούσαν αναμνηστικές φωτογραφίες. Το καλωσόρισμα μου στη ΓΑΔΑ ήταν μια κλοτσοπατινάδα από αρκετούς μπάτσους, για πολλή ώρα, αφού δεν αποκάλυπτα την ταυτότητά μου. Αφού τελικά με ξεκουκούλωσαν και ανακάλυψαν ποιος είμαι, με ανάγκασαν να κοιτάζω έναν τοίχο και μια στο τόσο συνέχιζαν το ξύλο, για να μου θυμίζουν που βρίσκομαι. Ανά τακτά χρονικά διαστήματα άκουγα το βασανισμό των συντρόφων μου από τα δίπλα δωμάτια… Μόλις τελείωσαν, με ξαναέβαλαν να κάτσω αντικριστά σε έναν τοίχο όπου και εκεί δεν έλειψαν τα ρατσιστικά σχόλια. Μου έβαζαν να ακούω εμβατήρια και τον εθνικό ύμνο, τονίζοντάς μου πως αν έλεγα “γαμώ την Αλβανία” όλα θα τελείωναν.»

από επιστολή του Νταμιάνο Μπολάνο, 20 Μαΐου, φυλακές Δομοκού 2011

Λοιπόν, για να μην πολυλογούμε. Το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε είναι να απαιτήσουμε να ικανοποιηθούν τα αιτήματα των απεργών πείνας, του Χ. Χατζημιχελάκη, του Ντ. Μπολάνο και του Γ. Πολύδωρου που ξεκίνησαν την απεργία πείνας τους από 17/04/2012 απαιτώντας την οριστική μεταγωγή δύο συντρόφων τους από τη φυλακή του Δομοκού στη φυλακή του Κορυδαλλού αλλά και των Γ. Τσάκαλου, Π. Αργυρού και Χ. Τσάκαλου που έχουν ξεκινήσει την δική τους απεργία πείνας από 08/04/2012.

Αν και είμαστε πεπεισμένοι ότι αυτοί οι σύντροφοι είναι αδύνατον να ζήσουνε φυλακισμένοι. Είναι οι άλμπατρος του ελληνικού βιότοπου που πεθαίνουν ακαριαία όταν κλείνονται στο κλουβί.

Κι επειδή ακριβώς η συνέπεια τους είναι θανατηφόρα, είμαστε ενάντια σε μια τέτοια εξέλιξη. Αυτή πρέπει να αποτραπεί. Ναι, για τους προαναφερθέντες εγωιστικούς και συναισθηματικούς λόγους.


Το ζήτημα δεν είναι αν, αλλά το πως πεθαίνει κανείς
και προπάντων το πως έζησε!


– Δύναμη και λευτεριά στους απεργούς πείνας
της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιας!

Συντρόφισσες/σύντροφοι εκτός του εθνικού-κοινωνικού βούρκου, 24.04.2012.