Category: Αντιτεχνολογική/Αντι-επιστημονική Κριτική

Βαρβαρική συνεισφορά

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, συνειδητοποιούμε πως βοηθάμε την ανάπτυξη βαθιών μετασχηματισμών, αν κοιτάξουμε τη διαχείριση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Τέτοιες αλλαγές αντικατοπτρίζονται και στο κοινωνικό επίπεδο. Είναι απαραίτητο να αντιπαρατεθούμε με τους τωρινούς μετασχηματισμούς και να τους λάβουμε υπόψιν μας  στην ανάλυση μας και την επιθετική μας προοπτική.

Το κεφάλαιο δε βρίσκεται σε «κρίση», απλά οι οικονομικές επιλογές των κρατών δημιούργησαν κάποιες δυσκολίες στον παραδοσιακό τρόπο διαχείρισης της αγοράς και είχαν ως αποτέλεσμα, σε γενικές γραμμές, τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής των πολιτών-καταναλωτών. Οι αντιθέσεις που ανέπτυξε το κεφάλαιο, έχουν συνεισφέρει  στον καθορισμό ζωνών και περιστατικών σύγκρουσης, λίγο-πολύ βίαιων και με μικρή ή μεγάλη χρονική διάρκεια, μεταξύ των φρουρών της εξουσίας και των θεσμών της και εκείνων των κομματιών της κοινωνίας, που βαρέθηκαν να είναι αποκλεισμένα από τις ανέσεις, που οι κοινωνίες της ψεύτικης καλοζωίας και της κατανάλωσης επέτρεπαν. Κοιτάζοντας αυτήν την κατάσταση, είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε. Το να είμαστε «στο εδώ και στο τώρα» είναι στην πραγματικότητα στη βάση της επιθυμίας μας, για μια βίαιη ρήξη με όλα τα αξιακά συστήματα, με το κεφάλαιο και τις διάφορες εκδοχές του. Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και μέσα στον καθορισμό των προοπτικών, που θα μπορούσαν να μας φέρουν σε αβέβαια και ανεξερεύνητα μονοπάτια εξέγερσης, θεωρούμε πως είναι απαραίτητο να αποφύγουμε να δούμε την πραγματικότητα μέσω εύκολων ενθουσιασμών, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να βλέπουμε παντού εξεγέρσεις, συνένοχους σε κάθε καταληψία και επαναστατικά υποκείμενα σε κάθε εκμεταλλευόμενο. Ταυτόχρονα, πιστεύουμε πως είναι εξίσου επικίνδυνο το να μείνουμε κολλημένοι σε έναν πεσιμιστικό ρεαλισμό, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να παραλύσουμε, ενώ ο χρόνος περνάει, ή να μετατραπούμε σε μονίμως αναμένοντες, παγιδευμένοι σε μια ντετερμινιστική λογική. Αυτό που θεωρούμε βασικό είναι να έχουμε μια οπτική διαυγούς παρατήρησης, που θα μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τους τωρινούς μετασχηματισμούς, ταυτοποιώντας τις πτυχές εκείνες, στις οποίες ο εχθρός είναι ευάλωτος, ώστε να σχεδιάσουμε καλύτερα το πώς και πού πρέπει να επιτεθούμε.

Όντες σε μια πνευματική και υλική συνθήκη, που κυριαρχείται από την επείγουσα ανάγκη του να «είμαστε εδώ» (και όχι να «είμαστε»), πράγμα που αποτελεί τον ορισμό του δικού μας ρόλου μέσα στις διάχυτες συγκρούσεις, κινδυνεύουμε να παραβλέψουμε το σημαντικότερο: την αναγκαιότητα του να έχουμε ως αφετηρία τους εαυτούς μας, τις δικές μας αναρχικές αντιλήψεις και προοπτικές. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας αυθόρμητης εξέγερσης, το πρόβλημα των αναρχικών δεν είναι να βρουν ένα ρόλο μέσα στους διάφορους άλλους ρόλους ή το να βρουν έναν τρόπο να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους, το να είναι συγκαταβατικοί, το να κρύψουμε τις πραγματικές μας επιθυμίες απλά για να συνάψουμε συμμαχίες. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να διαλέγουμε συνθήκες επίθεσης, που καθυστερούν την επιστροφή στην κανονικότητα, πειραματιζόμενοι με ενέργειες που ανήκουν σε μας και να βρίσκουμε στόχους, που ο αυθορμητισμός από μόνος του δε μπορεί να βρει. Κάθε εξεγερσιακή υπόθεση είναι απρόβλεπτη και ανεξάρτητη από μας, αλλά ως αναρχικοί, σε μια προοπτική διαρκούς σύγκρουσης και σχεδιασμού εξεγερτικών πλάνων, μπορούμε σίγουρα να συνεισφέρουμε σημαντικά σε ό,τι διαδραματίζεται.

Ο προβληματισμός μας θα έπρεπε να είναι, όχι τόσο το πώς θα συσχετιστούμε με τις πιθανότητες εξέγερσης στους δρόμους και τους τοπικούς ή συγκεκριμένους αγώνες, που θα μπορούσαν να ριζοσπαστικοποιηθούν και να επεκταθούν, αλλά περισσότερο το πώς θα συνεχίσουμε να δρούμε και να επιτιθόμαστε, τόσο σε μια πρακτική, όσο και σε μια θεωρητική διάσταση, υπό το φως των τωρινών μετασχηματισμών που συντελούνται στην κοινωνία και στους μηχανισμούς της κυριαρχίας.

Η ανάλυση των πρακτικών και των μονοπατιών του αγώνα σε σχέση με το στόχο, είναι ένα βασικό βήμα σε μια κουβέντα, που στοχεύει στην εξατομίκευση των ορίων και των πρακτικών της θεωρίας και της πρακτικής της κοινωνικής ανατροπής. Για να μπορούν να γίνουν καλύτερα αντιληπτά τα ερωτήματα και οι προτάσεις που σκοπεύουμε να βάλουμε στο τραπέζι, θα θέλαμε να αναπτύξουμε μερικά επιχειρήματα στους συντρόφους μας.

Πιστεύουμε πως ένα θέμα, με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε άμεσα, είναι η επικοινωνία μεταξύ συντρόφων. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε δύο επίπεδα, εκείνο των τρόπων με τους οποίους αποφασίζουμε να επικοινωνήσουμε και εκείνο των εργαλείων που διαλέγουμε κάθε φορά. Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στη χρήση του internet και στη σχέση μας με αυτό. Η χρήση από μέρους μας αυτών των εργαλείων, ακόμα και εντός πλαισίων, είναι κάτι δεδομένο, όμως αυτός σίγουρα δεν είναι ένας παράγοντας που να μας κάνει να τα θεωρούμε χρήσιμα στην περίπτωση μιας εξέγερσης ή στον καθορισμό της οπτικής μας στα πράγματα ή, ακόμα περισσότερο, κάτι που μπορούμε να ξεφορτωθούμε όπως και όποτε θέλουμε.

Τα συστήματα εικονικής επικοινωνίας γνώρισαν τεράστια ανάπτυξη εντός της κοινωνίας στην οποία ζούμε, μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια και αυτή συνεχίζεται κάθε μέρα, τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στα σχεσιακά συστήματα μεταξύ των ανθρώπων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτά τα συστήματα μπαίνουν σιγά-σιγά στις ζωές μας, καθορίζοντας αναπόφευκτα τον τρόπο που συσχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, το περιβάλλον γύρω μας και τα ίδια τα μέσα επικοινωνίας. Όλα αυτά συνέβησαν, παρόλο που γνωρίζουμε πως η εικονική μη-πραγματικότητα εξυπηρετεί την εξουσία και τη δύναμή της.

Την τελευταία δεκαετία, οι παραδοσιακοί τρόποι μέσω των οποίων κυκλοφορούσαν οι ιδέες μας, όπως οι εφημερίδες, οι μπροσούρες, τα τρικάκια, οι αφίσες και τα βιβλία έχουν μειωθεί σημαντικά και η εξάπλωση των ιδεών έχει ανατεθεί σχεδόν εξολοκλήρου στο εικονικό σύμπαν. Σήμερα, όσο ποτέ, είναι υψίστης σημασίας το να επιστρέψουμε και να ξεσκονίσουμε τους παλιούς τρόπους συνάντησης και επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων και να πειραματιστούμε με καινούριους, που θα είναι αποκλειστικά δικοί μας και όχι του εχθρού. Να επιστρέψουμε στις συναντήσεις μεταξύ μας και να βρίσκουμε χρόνο να το κάνουμε αυτό, κάτι που είναι όλο και πιο δύσκολο δεδομένων των καθημερινών ρυθμών που επιβάλλονται από το σύγχρονο τρόπο ζωής, ρυθμούς που λίγο-πολύ έχουμε συνειδητά αποκτήσει κι εμείς.

Είναι σύνηθες να ακούμε κάποιον να επιχειρηματολογεί υπέρ της χρήσης των εργαλείων του υπολογιστή σε κάποιες περιπτώσεις, άλλα βλέποντας τους εαυτούς μας να χρησιμοποιούν καθημερινά το internet, ιδιαίτερα για την ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών, αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά έχει αυτό καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε σχέσεις. Η αντίληψη της καλής χρήσης της εικονικής πραγματικότητας με μια επαναστατική προοπτική δε μας πείθει, αντίθετα νομίζουμε πως σε μια τέτοια πιθανότητα ελοχεύει ο κίνδυνος να διαλέξουμε μονοπάτια, τα οποία δεν είναι καθόλου ασφαλή, δεδομένου του γεγονότος ότι αυτά είναι λειτουργικά για το κεφάλαιο και τη διαχείριση τις εξουσίας. Η μηχανοργάνωση και η τεχνολογική ανάπτυξη θα πρέπει, πιθανώς, να είναι στόχοι επίθεσης.

Σαμποτάζ στην παραγωγή

 Η μηχανή του κεφαλαίου τρέφεται από τις δομές εξουσίας (γραφειοκρατίες και θεσμούς), από τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου (φυλακές, δικαστήρια, στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις, συστήματα παρακολούθησης), την εργασία, τη συναίνεση, την παραγωγή. Επομένως, η ριζοσπαστική κριτική και η προοπτική επίθεσης οφείλουν να αναπτυχθούν σε πολλά επίπεδα, τόσο μέσω της θεωρίας, όσο και μέσω της πράξης. Συγκεκριμένα, το σύστημα της παραγωγής και της κατανάλωσης είναι αυτό που δένει τις ατομικότητες με το κεφάλαιο και τις διάφορες μορφές του. Η δημιουργία ψεύτικων αναγκών καθορίζει την υποταγή, λίγο-πολύ συνειδητή, στην εκμετάλλευση της εργασίας, στη λογική της οικονομικής αποικιοκρατίας. Η παραγωγή ενέργειας, το βιομηχανικό σύμπλεγμα, τα διάσπαρτα εργοστάσια και η κυκλοφορία των εμπορευμάτων είναι η λειτουργική βάση αυτού του κόσμου.

Και είναι αυτή ακριβώς η κατεύθυνση, προς την οποία πρέπει να δράσουμε, χωρίς να περιμένουμε αυτόν τον τοίχο εμπορευματοποίησης, ο οποίος εισβάλλει σε κάθε πόρο της ύπαρξής μας, να καταρρεύσει πάνω μας, ενώ εμείς ξύνουμε την επιφάνεια και όχι τη βάση του, θάβοντας κάθε μελλοντική δυνατότητα επίθεσης. Η απόκτηση, η ανταλλαγή και η διάδοση πληροφοριών, θεωρητικών και πρακτικών, με σκοπό την ανάκτηση και τη χρήση εργαλείων και γνώσης, είναι μια από εκείνες τις πτυχές, που θεωρούμε υψίστης σημασίας να συζητήσουμε και να αναπτύξουμε.

Μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς να δράσουμε και πώς να επιτεθούμε, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να αναρωτηθούμε εναντίον ποιου πρέπει να δράσουμε και ποιους στόχους να λάβουμε υπόψιν μας, επικεντρώνοντας περισσότερο στο κίνητρο παρά στον αυτοπεριορισμό μας σε μια λογική απάντηση. Αυτό που μας περιβάλλει είναι γεμάτο από μέρη όπου το κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται. Μέρη που γεννήθηκαν ή μετασχηματίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορούμε να δώσουμε σύντομα ένα παράδειγμα, μέσα από το οποίο μπορούμε εύκολα να τονίσουμε τις αλλαγές, στις οποίες αναφερόμαστε. Ας σκεφτούμε τη διαφορά μεταξύ των έγγραφων αρχείων και των βάσεων δεδομένων.

Στο παρελθόν, το κάψιμο των εγγράφων ενός ληξιαρχείου, ενός γραφείου, μιας μεγάλης βιομηχανικής μονάδας, θεωρούνταν μια χειροπιαστή καταστροφική πράξη. Σήμερα όχι. Η πληροφορία γενικά και η πληροφορία ενός αρχείου διατηρούνται σε βάσεις δεδομένων, σε μικροσκοπικές ηλεκτρονικές συσκευές και κυκλοφορούν σε χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων και συρμάτων. Δεν είναι απαραίτητο να το λάβουμε αυτό υπόψιν μας; Δεν είναι προφανές πως οι αλλαγές που έχει κάνει ο εχθρός είναι ριζοσπαστικές και δε μπορούν να αγνοηθούν και πως γι’ αυτό είναι απαραίτητο να τις γνωρίσουμε καλύτερα και σε βάθος; Εδώ δε θέλουμε να κάνουμε μια λίστα του τι θα ήταν πιθανός στόχος επίθεσης, προτιμούμε να αφήσουμε αυτά τα ζητήματα στη φαντασία της έρευνας και στη δημιουργικότητα της εξεγερσιακής οπτικής του καθένα από εμάς.

Ένα άλλο σημείο που θα μας ενδιέφερε να συζητήσουμε συνοπτικά, είναι η διεθνής διάσταση που πρέπει να αποκτήσει ή στην οποία πρέπει να επιστρέψει η εξεγερσιακή προοπτική. Περιπτώσεις σαν και αυτή, μας επιτρέπουν να συναντηθούμε, να κουβεντιάσουμε και να αντιπαρατεθούμε με συντρόφους από άλλα μέρη του κόσμου και χρειάζεται να ορίσουμε ένα σημείο έναρξης της εκβάθυνσης των μελλοντικών μας σχέσεων. Όμως, η πιθανότητα σφυρηλάτησης τέτοιων σχέσεων σε ατομική βάση ή μεταξύ πραγματικοτήτων διαφορετικών περιοχών δεν πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός, αλλά μια αφορμή και πτυχή εντός αυτής της διεθνούς διάστασης, την οποία επιθυμούμε. Το να έχουμε σχέσεις με συντρόφους που ζουν αλλού δεν είναι αρκετό, πρέπει ο καθένας από εμάς να έχει μια οπτική για τη δράση, που ξεπερνά τα σύνορα των χωρών. Για να εξηγήσουμε αυτό που λέμε καλύτερα, ας πάρουμε το παράδειγμα αυτών που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, την εξέγερση του Δεκέμβρη, τις χιλιάδες επιθέσεις που εξαπλώθηκαν σε όλην της την έκταση, τις συνεχόμενες συγκρούσεις με τους μπάτσους αλλά και τις επιθέσεις σε σύμβολα και δομές εξουσίας, τις απαλλοτριώσεις στα super market και τις πολλές άλλες δράσεις, που ζέσταναν την καρδιά μας και έβαλαν φωτιά στην ψυχή μας. Φωτιές, όμως, που σπάνια ξεχύθηκαν από τις ψυχές μας για να εδραιώσουν μια χειροπιαστή διάσταση.

Οι λόγοι που δεν έγινε αυτό μπορεί να διαφέρουν. Έλλειψη επαφών; Μια πραγματικότητα πολύ μακριά από τη δική μας; Εσωτερικές ιδιαιτερότητες που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσουμε; Σποραδικές ειδήσεις που συνήθως συνδέονται με πηγές του καθεστώτος; Προφανώς, όλοι αυτοί οι λόγοι συνέβαλλαν σε αυτήν την περίπτωση. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος, ο πιο καθοριστικός, ήταν το ότι δεν ήμασταν, ούτε είμαστε, προετοιμασμένοι και γι’ αυτό, δε μπορέσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία. Το να καταφέρναμε να εξάγουμε τη μόνιμη σύγκρουση πέρα από τα ελληνικά σύνορα, το να ήμασταν ικανοί να καταλάβουμε τις αντιθέσεις που το κεφάλαιο αναπτύσσει σε κάποιο άλλο μέρος, το να μπορούσαμε να αντεπιτεθούμε έχοντας στη διάθεση μας εργαλεία προετοιμασμένα από πριν, είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά.

Είναι μέσω του στοχασμού αυτής της χαμένης ευκαιρίας και πολλών άλλων, που μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πέρα από τα λίγα πράγματα, που είναι μπροστά στα μάτια μας και να είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι. Λόγω της επιτακτικότητας της επιθυμίας μας να είμαστε εκεί, του ενθουσιασμού της συμμετοχής στην εξάπλωση της αγανάκτησης, κινδυνεύουμε να χάσουμε τους εαυτούς μας μεταξύ των προκλήσεων του κεφαλαίου και αγώνων που δεν είναι δικοί μας. Δεν υπάρχει κανένας κόσμος να σώσουμε, ούτε συνειδήσεις να κατακτήσουμε, ούτε θεωρίες να διαδώσουμε.

Παρόλο που η δημιουργικότητα, που κάποιες φορές καθορίζει και το απρόβλεπτο, είναι βασική, οι προοπτικές και οι στόχοι δεν πρέπει να βγαίνουν από ένα μαγικό καπέλο, δε μπορούμε να απασχολούμε τους εαυτούς μας με μια εμμονική αναζήτηση ρόλων, με αριθμούς και καταμετρήσεις κεφαλιών. Είναι σημαντικό να εξερευνήσουμε νέα μονοπάτια επίθεσης, νέα μέσα, εργαλεία και τεχνικές όχι μόνο σε σχέση με τους στόχους, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν και τις συνθήκες και τις δυνάμεις που διαθέτουμε.

Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες παρέμβασης με σημαντικό και καταστροφικό τρόπο ενάντια στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και γι’ αυτό, θεωρούμε σημαντική την επέκταση και την πολυμορφία των πρακτικών μας, προσπαθώντας να τις κάνουμε να αναπαράγονται συνεχώς.

Ανωνύμου

Παλέρμο, 31 Οκτώβρη

Μπροσούρα: Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net

Ιστότοπος της ομάδας: Έρεβος

Μεξικό: Επιθέσεις κόντρα στην επιστήμη και στην αστυνομία (Τολούκα)

Δύο δράσεις.
Μπόμπα στην επιστήμη και φόκο στην μπατσαρία… Δεν πρόκειται όμως να αρκεστούμε μονάχα στο σαμποτάζ με το μπαρούτι και τη βενζίνα. Γι’ αυτό, μην ξαφνιαστείτε αν χτυπήσουμε με τερρορισμό τούς επιστήμονες, τους μπάτσους και τους βολεμένους. Δεν ειδωλοποιούμε καμιά ένοπλη ενέργεια, αλλά ως πυρήνας πολέμου οικειοποιούμαστε ατομικά ο καθένας μας και δικαιώνουμε με την πλέον εγωιστική πολιτική συγγένεια τη δράση διαφορετικών ομάδων σε αυτά τα μέρη, που κορυφώνουν τις ενέργειές τους και τις φέρνουν στ’ άκρα, γκρεμίζοντας φόβους, παραδείγματα, ιδεολογίες, και κώδικες ηθικής ή αξιών.

Εξτρεμισμός; Τρομοκρατία;
Να φάμε μερικούς μπάτσους…
Όπως το έκανε ο Εξεγερτικός Πυρήνας Μαριάνο Σάντσεθ Ανιόν (CI-MSA), φράξια της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας Μεξικού (FAI-M).
Να φάμε μερικούς επιστήμονες…
Όπως το έκαναν οι Ατομικότητες που Τείνουν προς την Αγριότητα (ITS).

Στην αποφασιστικότητα κάθε ατομικότητας που επιχειρεί άμεσα ενάντια στην ανθρωπότητα και στον πολιτισμό της βλέπουμε τη δύναμη που ξαναζωντανεύει τα άγριά μας ένστικτα, μαθαίνουμε απ’ αυτές τις συντεχνίες κι ακονίζουμε τις ιδέες μας για μελλοντικές δράσεις.

Στο μεταξύ, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την τοποθέτηση ενός ακόμη εκρηκτικού μηχανισμού που πυροδοτήθηκε στις εγκαταστάσεις του Μεξικανικού Συμβουλίου Επιστήμης και Τεχνολογίας (COMECYT) στις 10 Ιούνη 2013, στην πόλη Τολούκα του Μεξικού. Την πέσαμε για άλλη μία φορά σε αυτό το όργανο του κράτους, που συνδέεται άμεσα με τους μηχανισμούς του τεχνο-συστήματος, και το χτυπήσαμε με σφοδρότητα γιατί γνωρίζουμε ότι εκτελεί λειτουργίες ζωτικής σημασίας για την ανθρωποκεντρική πρόοδο. Γιατί γνωρίζουμε την εμπλοκή του στην επέκταση της αστικής κηλίδας, σε συνέργεια με τη βιομηχανία εξόρυξης που ισοπεδώνει τα βουνά της περιοχής του Άλτο Λέρμα. Γιατί γνωρίζουμε τη συνεργασία του με τους επιστήμονες του Διεθνούς Κέντρου Βελτίωσης Καλαμποκιού και Σιταριού (CIMMYT), με τους οποίους επιδίδονται στις διάφορες ανωμαλίες τους στα πεδία πειραμάτων της περιοχής αυτής. Γιατί γνωρίζουμε ότι φέρει άμεση ευθύνη για κάθε τεχνικοποίηση αυτής της (μη)ζωής. Επιτεθήκαμε στις εγκαταστάσεις του σε υπεράσπιση της Άγριας Φύσης.

Όποιος πέφτει στη μάχη εξεγειρόμενος ενάντια σε όλους και όλα, κυριαρχεί ακόμα και πεσών. (…) Μα ο πιο γνήσιος ακολουθητής του πεσόντα είναι αυτός που, ενόσω πέφτει στη μάχη, ξέρει να εξεγείρεται ακόμα και ενάντια στην «εξέγερση» των ήδη πεσόντων ηρώων.
—Ρέντσο Νοβατόρε

Αναλαμβάνουμε επίσης την ευθύνη για τον εμπρησμό (μέσω ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού, ακριβώς όπως μας «συνέστησαν» κάποια συντρόφια από τη Νότια Αμερική) που αποτέφρωσε τη μηχανή και την καμπίνα ενός βαν ιδιοκτησίας της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας στις 23 Μάη 2013, πάλι στην πόλη της Τολούκα. Αποφασίσαμε να επιτεθούμε εκείνες τις μέρες σε τούτο το σύμβολο εξουσίας, όπως αποφασίσαμε να αναλάβουμε και την ευθύνη αυτής της ενέργειας για τον ίδιο λόγο: Μαουρίσιο Μοράλες.

Όπως ακριβώς δεν ειδωλοποιούμε τις ένοπλες δράσεις, παρομοίως δε θέλουμε να φετιχοποιήσουμε ούτε να μετατρέψουμε κανέναν και τίποτα σε μάρτυρα. Είναι μονάχα που δεν μπορεί κανείς να μείνει ασυγκίνητος διαβάζοντας τα παραμύθια και τα ποιήματα αυτού του μαχητή… Ακούγοντας το πολεμικό τραγούδι του πάνκη Μαουρί. Ο Μαουρίσιο Μοράλες δεν είναι μονάχα ένα όνομα, όπως δεν είναι μονάχα ένα όνομα ο Αμπέλε Ριτσιέρι Φερράρι [δηλ. ο Ρέντσο Νοβατόρε]. Κάθε αδάμαστος που προκάλεσε άγριους εμπρησμούς, οπλισμένος τόσο όμορφα με βούληση και φαντασία, τροφοδοτεί και συντηρεί την καθημερινή σύγκρουση και τη διαρκή εικονοκλαστική εξέγερση.

Αυτή η φωτιά, που φούντωσε τέσσερα χρόνια και κάτι μετά απ’ το χορό του Μαουρί με το θάνατο, είναι μονάχα μια εμπρηστική χειρονομία αντάρτικης μνήμης για όσους επέλεξαν να κάνουν πράξεις τα λόγια και τις σκέψεις τους.

Αντιπολιτισμική Φράξια
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
(FA/FLT/FAI)

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Για το νέο αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος

Το αναρχικό εκδοτικό/μεταφραστικό εγχείρημα Έρεβος είναι μια πρωτοβουλία ατόμων του ευρύτερου χώρου της Νέας Αναρχίας που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διάχυση του λόγου, της θεωρίας και της πράξης των ριζοσπαστικών αναρχικών τάσεων και αντιλήψεων.

Μεταφραστικό, επειδή η μετάφραση του υλικού συντρόφων από το εξωτερικό, σπάει τα εθνικά σύνορα και εδραιώνει τη διεθνή διάσταση του αναρχικού πολέμου. Ανοίγει κανάλια επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, δημιουργώντας ένα άτυπο δίκτυο πληροφόρησης και συντονισμού. Οι διαφορετικές γλώσσες που μιλούν οι αναρχικοί αγωνιστές πρέπει να πάψουν να είναι εμπόδιο στη διεθνοποίηση της αναρχικής πρακτικής. Αυτό το πρόβλημα καλούνται να λύσουν οι μεταφραστικές ομάδες.

Εκδοτικό, επειδή πριν οποιουδήποτε τύπου δράση προηγείται η θεωρία, η ανάλυση και ο σχεδιασμός. Γιατί για εμάς, οι αναρχικοί δεν είναι απλά φαντάροι που διεκπεραιώνουν εντολές αλλά συνειδητοποιημένοι και σκεπτόμενοι μαχητές. Πριν οπλίσουμε λοιπόν τα χέρια μας, ας οπλίσουμε τη σκέψη μας.

Έρεβος, επειδή έχουμε σιχαθεί την ψεύτικη λάμψη και το φως αυτού του κόσμου που βρωμάει εκμετάλλευση, εθελοδουλία και παραίτηση. Μέχρι το πηχτό σκοτάδι της Μαύρης Αναρχίας να καταπιεί το Κράτος, το Κεφάλαιο, τον Πολιτισμό και την Κοινωνία.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του εγχειρήματος

Για επικοινωνία: erevos@espiv.net

Ο ιστότοπος του εγχειρήματος: erevos.squat.gr

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Αναδημοσίευση από το Indymedia, πηγή totalxliberation

Ένα νέο κείμενο του Walter Bond μέσα από την φυλακή, στο οποίο μιλάει για την καταπίεση που εξαπολύει από τις απαρχές της γέννησης του ο πολιτισμός και η προηγμένη τεχνολογία και βιομηχανία. Όταν ο καιρός έχει φτάσει για δύο μόνο επιλογές, πρέπει επιτέλους να διαλέξουμε. Είτε θα αφεθούμε στην αδράνεια και θα δούμε την κατάρρευση του πολιτισμού από την τηλεόραση, είτε θα ξεσηκωθούμε και θα απαντήσουμε σε αυτόν τον αιώνιο πόλεμο που έχει κηρύξει εναντίον της γης και όλων των έμβιων πλασμάτων της. Πρωτότυπο στα αγγλικά στην σελίδα υποστήριξης του Walter.

 

WALTER EDMUND BOND (37096013)

4/15/2013 10:03:10 AM

Επιστροφή Στο Πρωτόγονο

Ο πολιτισμός είναι ένα σύμπλεγμα. Εισβάλει στις κοινωνικές μας αλληλεπιδράσεις, προδιαθέτει τις επιθυμίες μας και μας διαχωρίζει από τον φυσικό κόσμο. Ο βιομηχανικός πολιτισμός και η υψηλή τεχνολογία ερεθίζει ακόμα παραπάνω τους διχασμούς και τους βαθύς διαχωρισμούς. Η βιομηχανία, η κατανάλωση και η παραγωγή είναι ο όλεθρος για το περιβάλλον, οι καταστροφείς των δασών, ο λόγος για την ανεξήγητη νεύρωση και καλλιεργεί το ίδιο σκεπτικό πλαίσιο της αποσύνδεσης που επέτρεψε τους Ναζί να λειτουργούν τα στρατόπεδα του θανάτου την μέρα και το βράδυ να είναι οικογενειάρχες (ή όπως επιτρέπει στους ερευνητές των ζώων να κάνουν ζωοτομία στα ζώα και μετά να πηγαίνουν σπίτι τους και να φροντίζουν την γάτα τους).

Φυσικά, η ειρωνεία της αντίφασης δεν μένει μόνο σε μένα. Διότι, καθώς ισχυρίζομαι πως ο πολιτισμός είναι ο καταστροφέας των ζωών, ο μολυντής της Γης και αυτός που καταμερίζει την εργασία, πληκτρολογώ αυτές τις λέξεις σε έναν υπολογιστή, μέσα σε ένα κτήριο, φορώντας γυαλιά, βλέποντας την ώρα στο ρολόι του χεριού μου και μιλώντας σε μια εξελιγμένη διάλεκτο μιας πολιτισμένης γλώσσας. Αυτά τα γεγονότα ακυρώνουν τέτοιες κριτικές; Πιστεύω πως όχι.

Πολύ συχνά μας μαθαίνουν να εσωτερικεύουμε κάθε τι καταστροφικό σε αυτόν τον κόσμο. Δεν είναι δικό μου σφάλμα που πρέπει να χρησιμοποιήσω τα εργαλεία του πολιτισμού για να τον αποσυνθέσω. Και αυτό δεν είναι περισσότερο αντιφατικό από όσο το ότι οι απελευθερωτές των σκλάβων παλαιότερα χρησιμοποιούσαν τους δρόμους που είχαν χτίσει σκλάβοι για να φτιάξουν αγωγούς και να φέρουν αυτούς τους ίδιους απελευθερωμένους μαύρους στην ελευθερία. Ή το γεγονός πως πολλοί ‘ακτιβιστές’ για τα δικαιώματα των ζώων ή οικολόγοι θα πετάξουν σε όλη την χώρα ή τον πλανήτη, όχι για να σώσουν ένα ζώο ή δέντρο αλλά για να δικτυωθούν με άλλους ανθρώπους σε συνελεύσεις και να συζητήσουν θεωρητικά για τα ζώα και τα δέντρα.

Όταν πρόκειται για την αντί-πολιτισμική θεωρία η πρώτη γραμμή του παραπτώματος έχει πάντα να κάνει με το γεγονός πως όλοι μας παίρνουμε μέρος στον πολιτισμό και επομένως είναι υποκριτικό το να είμαστε εναντίον του. Αυτό είναι αληθές αλλά υπερβολικά απλοϊκό. Περισσότερο στον στόχο, σχεδόν όλα όσα κάνουμε στις διαχωρισμένες και διαμερισματοποιημένες κοινωνίες έχουν έναν αέρα υποκρισίας επειδή ο πολιτισμός είναι σχιζοφρενικός. Και πάλι, αυτό δεν είναι σφάλμα του ατόμου.

Η δεύτερη γραμμή του παραπτώματος είναι συνήθως το ότι είναι τελείως μη πρακτικό, αν όχι αδύνατο, να καταρρεύσεις την τεχνολογική κοινωνία στο παρόν, οπότε είναι παράλογο και πέταμα του χρόνου το να προσπαθείς. Αυτό φυσικά είναι απάθεια στο έπακρο και μπορεί να εφαρμοστεί σε οτιδήποτε που φαίνεται ανίκητο ή μπορεί να χρειάζεται αρκετή αυτό-θυσία και σκληρή δουλειά. Για παράδειγμα, αφού εκατομμύρια και εκατομμύρια άνθρωποι θα οδηγούν, δεν μπορείς να σταματήσεις την Big Oil, οπότε είναι ηλίθιο το να διαμαρτύρεσαι για αυτή, σωστά; Ή αφού δισεκατομμύρια ανθρώπων τρώνε ζώα και δεν πρόκειται να σταματήσουν, είναι μάταιο να προωθείς ή να εμμένεις στον βιγκανισμό;

Η απάθεια στην καλύτερη της οδηγεί στην συμβιβασμένη ευημερία και στις λύσεις βοηθείας που στην τελική ανάλυση πάντα θα καταλήγουν καταναλωτικά τροποποιημένες, ξαναπακεταρισμένες και θα πωλούνται ξανά σε μας. Και στην χειρότερη, οδηγεί σε μια λοιμώδης αδράνεια που δηλητηριάζει τον ριζοσπαστισμό.

Η τελευταία γραμμή του παραπτώματος πηγαίνει κάπως έτσι: Μόνο ένας παθολογικά διαταραγμένος μανιακός θα ήθελε να κατεδαφίσει τις πόλεις και όλη την τεχνολογία! Πρέπει να παραδεχτώ πως εξ αιτίας της δραματικής της έφεσης, αυτή είναι η αγαπημένη μου. Αφού ενδιαφερόμαστε για την πηγή όλης της καταπίεσης και όχι μόνο για τις διάφορες εκδηλώσεις της, πρέπει να είμαστε τρελοί. Ή ακριβέστερα, επειδή δεν εξυμνούμε και δεν τοποθετούμε την παραγωγή και την ιδιοκτησία πάνω από την ζωή και την γη, πρέπει να είμαστε βίαιοι μανιακοί! Ένα άλμα της λογικής με το οποίο οι βιομηχανικοί παραγωγοί και τα τεχνοκρατικά καθάρματα έχουν εξαπατήσει τους ανθρώπους, ώστε να το πιστεύουν τόσο οι καπιταλιστές όσο και οι κομμουνιστές (και μερικές φορές και οι βίγκαν και ο αναρχικοί).

Δηλώνω κατηγορηματικά και απερίφραστα πως τα τούβλα και το ατσάλι, ο ασβέστης και το αφρολέξ, το μπετό και τα καλώδια, δεν ισοδυναμούν με την εγγενή αξία της σάρκας και των κοκάλων, του βουνού και του ποταμού ή του αέρα και της γης! Βία είναι αυτό που προξενεί η τεχνολογία στην αισθανόμενη ζωή όπως σε ένα ζώο σε μια παγίδα ή μια ατομική βόμβα σε πολίτες. Η βία συμβαίνει στα ζωντανά, η καταστροφή συμβαίνει στα κτήρια και στα μηχανήματα, όχι το αντίστροφο.

Έτσι, πολλοί/ες από μας ξεκινάμε να βλέπουμε πως για να απελευθερώσουμε πραγματικά τα ζώα, τη γη, ή τους αλλήλους μας, πρέπει να αρχίσουμε να πολεμάμε την πηγή της καταπίεσης. Η οποία, άμεσα, είναι ο τεχνολογικά προηγμένος πολιτισμός. Η μονοθεματική καταπολέμηση της καταπίεσης είναι σαν να χτυπάς με το πόδι μικρές εστίες πυρκαγιάς, και για κάθε πυρκαγιά που χτυπάς, σβήνεις ή αποδυναμώνεις, μερικές ακόμα ξεκινάνε. Πολλές φορές η ίδια φωτιά που νομίζαμε ότι σβήσαμε, αναζωπυρώνει. Πολεμάμε την βιομηχανία γούνας σε μια χώρα και ξεπηδά σε μια άλλη. Την στιγμή που σταματάμε να πολεμάμε για ένα περιβαλλοντικό θέμα, όλη η άσκηση πίεσης και η δουλειά υπαναχωρεί με την αλλαγή της πολιτικής φρουράς την ημέρα των εκλογών. Διάλεξε όποιο θες: ιμπεριαλισμός, LGBTQ θέματα, ρατσισμός, φεμινισμός, ζωοτομία ή βιγκανισμός.

Όσο περισσότερο συγκεντρωνόμαστε και πολεμάμε, τόσο πιο πολύ στραγγίζουμε τις ενέργειες μας, την ώρα που οι συσκευές της καταπίεσης και οι μηχανές συνεχίζουν να βουΐζουν. Με αυτό δεν θέλω να πω πως ο σκοπός της μονοθεματικής πάλης είναι άκυρος. Όλοι/ες μας πρέπει να τοποθετήσουμε τις ενέργειες και τις δραστηριότητες μας εκεί που είναι η καρδιά μας. Και για πολλούς/ες από μας, η μονοθεματική πάλη είναι προσωπικής και συναισθηματικής σημασίας. Για παράδειγμα, όταν έχτιζα σφαγεία για την επιβίωση μου ως νέος άνθρωπος, ήμουν πάντα τρομαγμένος και ανακινημένος από την απάθεια και την αδράνεια. Για μένα, το να βοηθάω τα ζώα και να πολεμάω για αυτά είναι εξ ορισμού αυτό που είμαι. Και η καταπολέμηση της καταπίεσης που αντιμετωπίζουμε εμείς και οι άλλοι στο εδώ και στο τώρα, είναι εξαιρετικά σημαντικό για αυτούς για τους οποίους αγωνιζόμαστε. Ωστόσο, ώστε όλοι οι μονοθεματικοί σκοποί που αγωνίζονται για την απελευθέρωση και την ακέφαλη κοινωνία να ενωθούν πραγματικά κάτω από την ομπρέλα της ολικής απελευθέρωσης, πρέπει να αναγνωριστεί ο κοινός μας καταπιεστής. Η κόλαση, που είναι η πηγή κάθε μικρής πυρκαγιάς, η ολότητα, ο πολιτισμός.

Είναι πολύ εύκολο να ξεχάσεις ή να είσαι τελείως τυφλός προς την ειδεχθή καταστροφή και κυριαρχία που εμφανίζεται και δημιουργεί και διατηρεί πολιτισμούς. Δυστυχώς, οι καταχρήσεις, η υποταγή και η βαθιά βία είναι Υδροκέφαλη και πολύ πραγματική. Στην Αμερική, εκατομμύρια και εκατομμύρια αυτόχθονες ζωές αποδεκατίστηκαν, δολοφονήθηκαν με τους πιο κτηνώδης τρόπους, και έπειτα εθίστηκαν στο αλκοόλ και σπρώχτηκαν σε φυλακές. Αυτό συνέβη για να στρωθεί ο δρόμος για την λεηλασία της γης, την καταστροφή των δασών, την δολοφονία των βουβαλιών, την άνοδο των βιομηχανιών ζωικών υποπροϊόντων και την εγχώρια σκλαβιά του εδάφους για την μαζική καλλιέργεια, γνωστή ως γεωργία. Οι πρώτες σύγχρονες πόλεις χτίστηκαν από την αναγκαστική εργασία των σκλάβων και από το αίμα και τα κόκαλα της γης και των ζωικών εθνών. Τα στρώματα και στρώματα της απροκάλυπτης κυριαρχίας είναι το θεμέλιο της κοινωνίας που βλέπουμε γύρω μας. Οι λευκοί πάνω από τους μαύρους, οι άντρες πάνω από τις γυναίκες, οι άνθρωποι πάνω από τα ζώα, η βιομηχανία πάνω από την γη, οι πλούσιοι πάνω από τους φτωχούς, και οι μορφωμένοι πάνω από τους αμαθείς.

Σήμερα είναι χειρότερα από ποτέ. Η μηχανοποίηση έχει επιταχύνει τον ρυθμό της βιομηχανίας και τον βιασμό του πλανήτη για τον εφοδιασμό των ακατέργαστων προϊόντων. Τα ζώα πεθαίνουν πιο γρήγορα και σε μεγαλύτερους αριθμούς από παλιά εξαιτίας της αποσυναρμολόγησης των εργοστασίων και τους βαρείς μηχανισμούς τους, χωρίς να αναφέρω την γενετική τροποποίηση και την αφύσικη αναπαραγωγή. Οι παιδόφιλοι είναι ικανοί να αυξάνουν και να παράγουν ανώνυμα παιδική πορνογραφία και να την διανέμουν με το πάτημα ενός κουμπιού σε εκατομμύρια άρρωστα φρικιά. Κανένα οικοσύστημα, βουνό, ωκεανός ή είδος δεν είναι εκτός ορίων όταν έχουμε να κάνουμε με τις μηχανορραφίες των μεγάλων επιχειρήσεων. Η αποξένωση και η κατάθλιψη είναι πανδημικά φαινόμενα και μεγαλώνουμε εξαθλιωμένοι και αρρωσταίνουμε πολύ πριν από τότε που θα έπρεπε. Η ιατρική βιομηχανία είναι ο άρχοντας του καθορισμού των τροφών που κάποτε ήταν ανήκουστο στις πρωτόγονες κοινωνίες και έτσι οι διαταραγμένες και νευρωτικές ζωές μας συνεχίζουν.

Και σε όλο αυτό το διάστημα, έχουμε γίνει συλλογικά πανέξυπνοι στο να κρατάμε τις καταπιέσεις που στηρίζουμε κρυμμένες και μακριά από τα μάτια των άλλων. Όπως με την υπόθεση της παιδικής εργασίας στις τριτοκοσμικές χώρες για να παράγουν φτηνά παπούτσια και ρούχα. Τα σφαγεία στην μέση του πουθενά, εκατομμύρια άνθρωποι κλειδωμένοι στις φυλακές. Όλα αόρατα, ανήκουστα, και χωρίς να προκαλούν καμία ανησυχία στους σημερινούς μαζικούς καταναλωτές. Το άρτος και θεάματα επικρατεί σε υψηλή ανάλυση κιόλας, με τέτοιους τρόπους που κάνει την αρχαία Ρώμη να φαίνεται σαν μια βαριετέ παράσταση σε αυτή την σύγκριση. Μακριά από τα μάτια μας, σίγουρα ισοδυναμεί με το να είναι έξω από το μυαλό μας, για τους περισσότερους από μας.

Η επιμονή στους ηθικούς, ακτιβιστικούς και αναρχικούς κύκλους είναι το να χρησιμοποιήσουμε την τεχνολογία και όλα αυτά τα προϊόντα της καταπίεσης με σκοπό την άνοδο μας από τον βάλτο της ιεαραρχίας και της κυριαρχίας. Υπάρχει μια παράλογη πεποίθηση πως τα πράγματα πηγαίνουν προς το καλύτερο, όταν στην πραγματικότητα μόνο οι εμφανίσεις και οι συγκαλύψεις γίνονται καλύτερες. Αυτή η γραμμική αντίληψη πως στην άλλη πλευρά της περιβαλλοντικής καταστροφής και της κοινωνικής ανεπάρκειας, για τα οποία ευθύνεται η τεχνολογία, είμαστε στα πρόθυρα ενός τεχνο-ουτοπικού ρήγματος δεν είναι μόνο μια αβάσιμη οφθαλμαπάτη, αλλά επίσης είναι καθαρά μαλακίες!

Η λειτουργικότητα υπάρχει, όπως και η αιτία και το αποτέλεσμα, και δεν υπάρχει διαφυγή από αυτό. Μια έντιμη και δίκαιη κοινωνία δεν θα έρθει μέσα από την ανωτερότητα των λευκών, τον ιμπεριαλισμό, και τον θρησκευτικό φασισμό που σε μεγάλο βαθμό είναι οι υπαίτιοι των θεμελίων της σύγχρονης ιστορίας, χωρίς να έχει σημασία πόσοι άνθρωποι είναι παθολογικά πατριώτες. Τα τσιράκια μπορούν να αναμασούν τα δογματικά τους λόγια, όπως ‘ελευθερία’ (‘freedom’ και ‘liberty), όσο περισσότερο θέλουν, αλλά αυτό δεν θα αλλάξει την λειτουργικότητα της καταπίεσης. Για να βάλουμε την ίδια υπόθεση με έναν πιο προσγειωμένο τρόπο. Είναι γελοίο να σκεφτούμε πως ένα άτομο που βρίσκεται σε μια σωματικά καταχρηστική σχέση θα μπορέσει να μετατρέψει το ταίρι του σε ένα συμπονετικό, διακριτικό και έμπιστο άτομο. Όχι, η δυσλειτουργία δεν θα αλλάξει σε λειτουργικότητα. Απεναντίας, είναι σίγουρο ότι θα χειροτερέψει παρά τις ευχές και τις φαντασίες του κακοποιημένου ατόμου. Σε μια τέτοια κατάσταση το κακοποιημένο άτομο συχνά (πρέπει να) συμβουλεύεται να βγει από την καταχρηστική σχέση και μετά να κοιτάξει τις συνήθειες του, τις ιδέες και τις πεποιθήσεις που έχει για τις σχέσεις.

Η πολιτική, συμπεριλαμβανομένης της κλασσικής και κόκκινης αναρχικής πολιτικής, φαίνεται κολλημένη στην ιδέα πως η οργάνωση της κοινωνίας είναι ο τομέας που πρέπει να αλλάξει (σημ. ‘the fly in the ointment’ είναι η φράση που χρησιμοποίησε ο συγγραφέας). Παίρνοντας αυτή την ουδέτερη στάση απέναντι στην βιομηχανία και την τεχνολογία ή σε πολλές περιπτώσεις ενώνοντας και τις δύο με επαίνους, είναι περισσότερο ένα Μαρξιστικό και καπιταλιστικό κόλπο, έτσι ώστε να αντληθούν τα οφέλη της παραγωγής και της εργασίας. Η πράσινη αναρχία δεν θα πρέπει να μπερδευτεί μέσα σε αυτό το πολιτικοποιημένο και βιομηχανικό πράσινο πλύσιμο. Η αναρχία έχει να κάνει με την διάλυση της εξουσίας και της ιεαραρχίας και με την αντίσταση προς αυτά σε όλους τους τομείς. Όχι με την αναδιάταξη της διατύπωσης μιας κατάστασης αφήνοντας όλα τα εξαρτήματα της καταπίεσης ανέπαφα (ακόμα μια Μαρξιστική τακτική). Έχει έρθει ο καιρός για μια αναρχία που είναι κάτι παραπάνω από την ριζοσπαστική αριστερά ή από μια αναρχία απασχολημένη με την εξέταση του τρόπου ζωής των άλλων και των μονοθεματικών σκοπών. Έχει έρθει ο καιρός για την επιστροφή της ζωντανής αναρχίας που υπήρχε για χιλιάδες και χιλιάδες ανθρώπινων γενεών. Μια αναρχία που υπάρχει στα ζώα και στα οικοσυστήματα μέχρι σήμερα. Μια αναρχία όπου εκατομμύρια ελεύθερες κοινότητες ζούνε και αλληλεπιδρούνε με μια εκπληκτική ποσότητα ευγένειας, μεγαλοψυχίας και προσαρμοστικότητας. Έχει έρθει καιρός να επιστρέψουμε στο πρωτόγονο.

Απέχοντας πολύ από το να είναι ένα ουτοπικό ιδανικό, ο αναρχο-πρωτογονισμός δούλεψε για τους ανθρώπους και την σχέση μας με την γη από την απαρχή του είδους μας. Είναι ένα εύκολα αισθητό γεγονός πως πριν την τεχνολογία, την κοινωνία, την εργασιακή βδομάδα, ή την αποξένωση της σημερινής δυσφορικής εποχής, ξέραμε πώς να ζήσουμε, ξέραμε πώς να παίξουμε, ξέραμε πώς να τραφούμε και ξέραμε πώς να ευδοκιμούμε. Χωρίς αστυνομικά τμήματα, εκκλησίες, διακρατικό εμπόριο ή χρηματική απληστία. Όπως ακριβώς όλα τα άλλα πλάσματα, ξέραμε τι πρέπει να κάνουμε και να μην κάνουμε, επειδή ήμασταν συνδεδεμένοι με την γη, αντί να είμαστε σε πόλεμο με αυτήν.

Η προαναφερόμενη ψευδαίσθηση της ‘προαγωγής’ που μια μέρα θα μας μεταφέρει στην εποχή της φώτισης και της αφθονίας, αν το πιστέψουμε αυτό, το μόνο που κάνει είναι να μας απομακρύνει παραπέρα από την πραγματικότητα πως σαν βιολογικές οντότητες (δηλαδή ως ενιαίο και αναπόσπαστο μέρος της γης κάτω από τα πόδια μας) ο μόνος τρόπος για τον προσωπικό εμπλουτισμό, ειρήνη και ευημερία (όσο θα είμαστε ποτέ ρεαλιστικά σε θέση να τον πετύχουμε) είναι να ζήσουμε και πάλι ως ‘μέρος της’ αντί για ‘ξέχωροι από’ την βιόσφαιρα.

Αν θέλουμε να δούμε το τέλος της δολοφονίας των δισεκατομμυρίων και δισεκατομμυρίων ζώων, τότε θα πρέπει να θέλουμε το τέλος των σφαγείων που τα σκοτώνουν, τις χυδαίες τεχνολογίες που τα γεννάνε, και την επιστήμη της γενετικής τροποποίησης που τα εξευτελίζει για την μαζική κατανάλωση. Δεν μπορείς να σταματήσεις τους φόνους τους και επίσης να αφήσεις τα μέσα των φόνων τους τελείως ανέπαφα. Αν είμαστε πραγματικά εναντίον του πολέμου τότε θα πρέπει να αντιτεθούμε στην επιστήμη, την χημεία και την μηχανοποίηση που κάνουν τις μηχανές πολέμου και τις βόμβες δυνατές, και ολοένα και πιο αποτρόπαιες και διαδεδομένες με κάθε νέα καινοτομία. Αν είμαστε εναντίον κάθε μορφής καταπίεσης, θα πρέπει να είμαστε και εναντίον των τεχνολογιών που τις ενισχύουν. Επειδή κανένα από αυτά τα θέματα δεν συμβαίνει στο κενό ή χωρίς τεράστια μηχανική βοήθεια.

Επιστρέφουμε στο πρωτόγονο όποια κατεύθυνση και να πάρουμε στην νοητή γραμμή της προόδου μας. Το μόνο ερώτημα θα είναι: θα φτάσουμε εκεί (στο πρωτόγονο) μέσω της γαιοκεντρικότητας και μιας ριζοσπαστικής καταστροφής ολόκληρου του οικοδομήματος του πολιτισμού; Ή θα γίνει εξαιτίας ενός τεχνολογικού ατυχήματος, της περιβαλλοντικής καταστροφής και του υπερπληθυσμού μιας καταναλωτικής κοινωνίας που τρελάθηκε;

 

Για την Απελευθέρωση,

Walter

Διμηνιαίο περιοδικό: Μηδενιστική Πορεία

Κυκλοφορεί το πρώτο τεύχος του διμηνιαίου εντύπου \”Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους τεύχος 1ο Μάρτιος-Απρίλιος 2013\”, το οποίο εκδίδεται από το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού.

Περιεχόμενα

•Αναλύσεις – Κείμενα

1.”Πρώτος Χαοτικός Κύκλος”
– Μηδενισμός και Οργάνωση (σελ. 4)
– Ενάντια στον Αναρχισμό (σελ. 23)
2.”Ο Αναρχικός Μηδενισμός και η Ατομική Εξέγερση” (σελ. 9)
3.”Μηδενιστικές Ανάσες Ζωής στο καυσαέριο του πολιτισμού” (σελ. 13)
4.” (Άλλη) μια χαμένη ευκαιρία ;” (σελ. 17)

•Αφιέρωμα

“Μ. Στίρνερ: Αποσπάσματα για το δίκαιο, το λαό, το κράτος, την κοινωνία και το έγκλημα σε σχέση με το Εγώ.” (σελ. 34)

•Αναδημοσιεύσεις

“Είμαι επίσης ένας Μηδενιστής (Renzo Novatore, 21/05/1920, Μιλάνο)” (σελ. 38)

•Τέχνη

Χαοτενίες (σελ. 42)
1.”Ζωές (Αρθούρος Ρεμπώ, «Εκλάμψεις»)” (σελ. 43)
2.”Άτιτλο” (σελ. 45)
3.Άτιτλο (σελ.46)

Εισαγωγικό Κείμενο

Η Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους αποτελεί διμηνιαίο μηδενιστικό έντυπο, το οποίο εκδίδεται από το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού.

Τόσο το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης, όσο και η Μηδενιστική Πορεία προέκυψαν από τη σύμπραξη μεμονωμένων μηδενιστών, οι οποίοι συγκροτήσαμε ένα άτυπο Μέτωπο στη βάση της εγωιστικής συμμετοχής και της μη δέσμευσης.

Τα κείμενα που φιλοξενούνται στο παρόν έντυπο είναι είτε κείμενα της συντακτικής ομάδας της Μ.Π. και του Μετώπου, είτε αναδημοσιεύσεις κειμένων αναρχικών συντρόφων.

Σε όσους αναρωτηθούν το λόγο για τον οποίο παρότι αντικοινωνικοί αναρχικοί, επιλέγουμε να δώσουμε στις σκέψεις μας μία θέση στη δημόσια σφαίρα, απαντάμε ειλικρινά και όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρα ότι αδιαφορούμε παντελώς για την κοινωνική απεύθυνση που θα έχει ενδεχομένως η Μηδενιστική Πορεία. Γράφουμε, εκθέτουμε τις ιδέες μας, απλώς και μόνο επειδή θέλουμε να τους δώσουμε μια θέση στον κόσμο. Ο μεγάλος Γερμανός εξεγερμένος Μ.Στίρνερ, γράφει:

“Μήπως γράφω από αγάπη στους ανθρώπους; Οχι, γράφω επειδή θέλω να δώσω ζωή στις σκέψεις μου. Κι αν προβλέπω ότι θα σας πάρουν την ηρεμία και τη γαλήνη σας, ή βλέπω τους αιματηρότερους των πολέμων και την πτώση πολλών γενεών να βλασταίνουν απ τον σπόρο τούτο -μολαταύτα θα τον σπείρω! Κάντε τον ό,τι θέλετε κι ό,τι μπορείτε- δουλειά δικιά σας και δεν μ απασχολεί! Ισως να χετε μόνο ταραχή, αγώνα και θάνατο -ελάχιστοι θ αντλήσουν χαρά! Αν είχα στην καρδιά μου το καλό σας, θα κανα σαν τα χριστιανικά καθεστώτα, που θεωρούν “ιερό καθήκον” τους να προστατεύουν τον κοσμάκη απ τα “κακά βιβλία”! Τραγουδάω γιατί είμαι τραγουδιστής, αλλά σας χρησιμοποιώ γιατί μου χρειάζονται αφτιά!”

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

Συντακτική ομάδα Μηδενιστικής Πορείας για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους

Το έντυπο θα διατίθεται προς το παρόν από χέρι σε χέρι και θα υπάρχει και σε ηλεκτρονική μορφή, για όσες/όσους ενδιαφέρονται. Η ανακοίνωση για τα νέα τεύχη θα γίνεται από το indymedia,  και  άλλους   συντροφικούς  ιστοτόπους.

Για επικοινωνία με τη συντακτική ομάδα για προτάσεις – σχόλια – ερωτήσεις σχετικά με το έντυπο, μπορείτε να στέλνετε mail στην παρακάτω διεύθυνση: nihilfront@riseup.net

Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης

Κατεβάστε το έντυπο εδώ

Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό

Το κείμενο \”Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό\”, είναι έργο του Αμερικανού αναρχικού συγγραφέα Wolfi Landstreicher, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο Feral Faun από το 1992.  Η μετάφραση έγινε από: Κόλαφως. Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται εδώ.

1. Τι είναι η επαναστατική κριτική;

[…]Η επαναστατική κριτική είναι μια κριτική που στοχεύει να προκαλέσει την παρούσα κοινωνία στις ρίζες της με σκοπό να δημιουργήσει μια ρήξη με αυτό που είναι και να επιφέρει ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει «επαναστατική»; Αλλά υπάρχουν πολλοί υπαινιγμοί εδώ.[…]

2.Τι είναι ο πολιτισμός;

[…]«Πολιτισμός» είναι μια περίεργη λέξη. Οι πρώιμοι Ευρωπαίοι εξερευνητές συνέδεαν αυτό που ήταν «καλό» με τον πολιτισμό. Έτσι, όταν συνάντησαν ειλικρινείς και γενναιόδωρους απολίτιστους ανθρώπους, θα τους περιέγραφαν κάποιες φορές σαν «πιο πολιτισμένους» από τους Ευρωπαίους. Σήμερα, η ιδέα του πολιτισμού είναι τακτικά συνδεδεμένη με καλό κρασί, όμορφα ανθρώπινα πλάσματα και ραφινάτες γεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά που μοιράζονται όλοι οι πολιτισμοί είναι μακράν λιγότερο ευχάριστα: κυριαρχία, γενοκτονία και περιβαλλοντική καταστροφή είναι κάποια απ\’ αυτά.[…]

3.Τι είναι μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό στο βασίλειο των ιδεών;

[…]Αν ο πολιτισμός είναι ένα δίκτυο θεσμών που ορίζει και κυριαρχεί τις ζωές μας, τότε σ\’ ένα θεωρητικό επίπεδο, μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό είναι μια εξέταση της φύσης αυτών των θεσμών. Εξετάζει το κράτος, την οικονομία και τα τεχνολογικά συστήματα που αναπτύσσουν για να ελέγχουν τις ζωές μας. Εξετάζει την αυξανόμενη αβεβαιότητα της ύπαρξής μας σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια ταξική ανάλυση στοχευμένη στην καταστροφή της κοινωνίας, και έτσι η βάση της είναι πρώτα απ\’ όλα οι ζωές μας εδώ και τώρα σ\’ αυτόν τον κόσμο.[…]

4. Και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη;

[…]Μια επαναστατική κριτική στον πολιτισμό απορρέει από την επιθυμία για ένα κόσμο στον οποίο εμείς, τα ανθρώπινα όντα, θα μπορούμε να ζούμε με τους δικούς μας όρους, δημιουργώντας τις ζωές μας μαζί σαν συνειδητό εν εξελίξει έργο. Δε χωράει τη μισανθρωπία που βρίσκεται στο επίκεντρο της πολύ βιοκεντρικής ιδεολογίας και κάποιες φορές μολύνει περιβαλλοντικές απόψεις. Και δεν αναγνωρίζει ούτε την πριμιτιβιστική πρακτική ούτε την «εξαγρίωση» σαν πανάκεια για τη βλαπτικότητα του πολιτισμού. Αν και οι πρωτόγονες δεξιότητες μπορεί να είναι χρήσιμες και οι μέθοδοι για τη θεραπεία και την εξάπλωση άγριων τοπίων είναι απαραίτητες, δεν συνιστούν την πρακτική έκφραση μιας επαναστατικής κριτικής στον πολιτισμό.[…]

5. Λίγες τελευταίες λέξεις

[…]Έχω γράψει αυτό λόγω της απογοήτευσής μου για την κατεύθυνση που έχουν πάρει πολλές συζητήσεις της κριτικής στον πολιτισμό. Βασιζόμενη σε ιδεώδη τοποθετημένα πάνω από μας, διαπνέεται από δόγμα και ηθικότητα, έχοντας ως συνέπεια την παρανόηση απ\’ όλες τις πλευρές.[…]

Κατεβάστε ολόκληρο το αρχείο εδώ.

Χιλή: Ανάληψη ευθύνης για την βομβιστική επίθεση στο αστυνομικό τμήμα στο las Vizcachas.

Για αιώνες έχουν χτίσει αργά και σταθερά μια μηχανή θανάτου, με ατομική άνεση, υποβολή και δειλία περιλαμβάνοντας τον κύριο κινητήρα. Αυτά για τα μάτια των ηλίθιων ανθρώπων , που γυρνάνε και το άλλο μάγουλο, οι οποίοι επίσης σιγούν και ξεχνάνε ο,τιδήποτε επαναλαμβάνεται και επεκτείνει την δυστυχία, θεωρώντας ότι είναι αδιαπέραστο και άφθαρτο. Αυτό συνεχώς ολοκληρώνεται με την αναπόφευκτη υποστήριξη από τους δικαστές, εισαγγελείς και δικηγόρους. Πολιτικούς, επιχειρηματίες και μπάτσους. Καθηγητές, επιστήμονες, και βιο-τεχνολόγους. Θεούς, ναούς και υπάκουους. Πολέμους, έθνη και στρατούς. Διαφημιστές, τηλεοράσεις και θεατές. Κλαμπ, μπαρ και ναρκωτικά. Εμπορικά κέντρα, χλιδάτα καταστήματα και κατανάλωση. Διανοούμενους, επιστήμονες, σχολεία. Κράτη, φυλακές και φύλακες. Τράπεζες, ακίνητα και χρήματα. Αστική ανάπτυξη, στελέχη και εργαζόμενους. Τεχνολογίες, ρομποτική και επιτήρηση. Σφαγεία, εκτροφεία και κέντρα πειραμάτων. Χωρίς να αναφερθούν οι συνεργάτες «sapxs» και ποιος ξέρει πόσα άλλα σκατοκέφαλα.

Υπό το πρίσμα των προαναφερθέντων, για κάποιο χρονικό διάστημα έχει κηρυχθεί ένας πόλεμος ενάντια στην υπάρχουσα αυτονομία και την ολική απελευθέρωση, είναι στο χέρι μας κάθε φορά να ακονίζουμε συνεχώς τα όπλα μας. Πρέπει να σπάσουμε όλα τα διαγράμματα, και αυτό το οποίο αυτοί ελπίζουν- πρέπει να χτυπήσουμε εκεί που πονάει όπως  είχε πει ο Τεντ Καζινσκι.

Αυτός είναι ο λόγος που για ακόμα μια φορά γελάμε στα μούτρα σας, ανατρέψαμε την ασφάλεια σας για πολλοστή φορά και μπήκαμε στο χώρο σας, ακριβώς δίπλα από τα δωμάτια σας, βλέποντας τον τρόπο που ζείτε την αηδιαστική σας ζωή.

Στην τελευταία μας δράση στο δικαστήριο του Puente Allo, είχαμε προειδοποιήσει ότι θα είμαστε στα παράθυρα σας, ότι θα σας καταδιώξουμε, χρειαζόμαστε μόνο την πεποίθηση μας και το αντιεξουσιαστικό πνεύμα μας για να σπάσουμε την λογική του φόβου και της υπακοής, καθώς αυτό εξακολουθεί να είναι η θεμελιώδης έπαλξη προστασίας εκείνων που διαιωνίζουν καθημερινά την ύπαρξη όλης αυτής της σκατά κατάστασης.

Αφού πηδήξαμε τους τοίχους, τοποθετήσαμε το δωράκι μας, που ευτυχώς για αυτούς δεν περιείχε θραύσματα ούτε βουτάνιο μόνο την φίλη μας την πυρίτιδα, ένα τεράστιο λάθος από την πλευρά μας, γιατί στην ιδανική περίπτωση θα είχε αφήσει κάποιο καθίκι έξι μέτρα κάτω από την γη.

Τώρα έχετε προειδοποιηθεί, δεν είμαστε απλά βιβλία και λόγια, είμαστε φωτιά, οργή και μπαρούτι, για την επόμενη φορά που θα βρεθούμε και θα ανατρέψουμε την ασφάλεια σας…. Θα δούμε χεχεχε!

 

Σημείωση: εμείς, ως Amigxs de la Polvora, θέλουμε να πούμε και να δηλώσουμε ότι ο νεαρός που κρατείται ως ύποπτος για την επίθεση στα βρωμερά γουρούνια δεν είναι μέλος ή κοντινός της ομάδας μας. Κάντε το τέχνασμα των ερωτήσεων ή ίσως να θελήσετε να κάνετε τους ηλίθιους όπως πετυχημένα κάνατε στην υπόθεση των βομβών, χαχαχα!

Δύναμη σε όλους τους φυλακισμένους, ανθρώπινα και μη ανθρώπινα ζώα, σε όλο τον κόσμο

Δύναμη σε εκείνους που βρίσκονται στην παρανομία

Ζήτω η αναρχία!

Amigxs de la Polvora (φίλοι της πυρίτιδας )

Αναδημοσίευση από Indymedia

Η προκήρυξη μπορεί να βρεθεί και στο αρχείο.

Κάποιες σκέψεις για τον πολιτισμό και την κοινωνία

Κοινωνία

Η μαζική κοινωνία είναι μια αναγκαστική συνθήκη που, επιβλήθηκε στα άτομα και τις ομαδοποιήσεις τους, ώστε να είναι εφικτή η ύπαρξη ιεραρχημένων συγκεντρωτικών εξουσιαστικών δομών. Αυτή η επιβολή είναι κατ\’ ουσίαν βίαια, είτε είναι αποτέλεσμα ενός πολέμου είτε είναι αποτέλεσμα αναγκαστικής ενσωμάτωσης για να καλυφθούν οι βασικές ανάγκες διαβίωσης.

Η καινοτομία του καπιταλισμού είναι το γεγονός ότι δημιούργησε ένα αχανές πλέγμα κοινωνικών ρόλων και ταυτοτήτων, διαποτισμένο πέρα ως πέρα με το εξουσιαστικό δηλητήριο, δένοντας με σχέσεις εξάρτησης όλους τους υπηκόους του. Αυτό το πλέγμα αποτελεί τη θλιβερή σύγχρονη καπιταλιστική κοινωνία. Είναι εξαιρετικά απλοϊκό να θεωρούμε κοινωνία απλά τη συνύπαρξη ανθρώπων στο ίδιο μέρος χωρίς να μελετούμε ποιο είναι το συνθετικό υλικό  που τους κρατάει \”ενωμένους\”. Αυτό το μόρφωμα εξυπηρετεί τους σκοπούς της εκάστοτε κυριαρχίας. Είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι ο καπιταλισμός με τους αιώνες δημιούργησε την κοινωνία με σκοπό να καλύψει τις ανάγκες του. Οι συμπεριφορές, οι ρόλοι, τα ιδεολογήματα, οι αντιλήψεις και οι ταυτότητες  της εξουσίας είναι τα οικοδομικά της υλικά. Στο κοινωνικό πλαίσιο, η έννοια της ολοκληρωμένης ατομικότητας είναι ανύπαρκτη. Το άτομο ακόμα και αν καταφέρει να δημιουργήσει, με όπλο την άρνηση, μια ως ένα βαθμό ανεξάρτητη συνείδηση, αδυνατεί να προχωρήσει αυτή τη διαδικασία ως το τέρμα της καθώς βρίσκει μπροστά του τα πολλαπλά εμπόδια των προαναφερόμενων κοινωνικών θεσμίσεων. Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την κοινωνία με μια εργοστασιακή γραμμή παραγωγής. Στην αφετηρία της βρίσκεται ένα τεράστιο χωνευτήριο, στο οποίο εισάγεται ο άνθρωπος κατά τη γέννηση του και μέσα από μια διαδικασία που περιλαμβάνει την οικογένεια, την εκπαίδευση, τη διαφόρων μορφών κοινωνικοποίηση κλπ. απογυμνώνεται από οτιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί \”δικό του\” και εντάσσεται στα διάφορα κουτάκια που έχει προετοιμάσει το σύστημα για αυτόν. Και αυτή η γραμμή παραγωγής του κοινωνικού εργοστασίου δεν έχει τέλος. Το άτομο-προϊόν προστίθεται στη μηχανή ως εξάρτημα και συμμετέχει στην αναπαραγωγή του κοινωνικού τέρατος μέχρι να είναι πλέον άχρηστο ή μέχρι το ίδιο να απαρνηθεί τη θέση του και να κινηθεί εναντίον της μηχανής. Θεωρώ λοιπόν πως η άρνηση και η μετατροπή επιμέρους χαρακτηριστικών της κοινωνίας συνιστά επιμέρους άρνηση και μεταρρύθμιση του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος.

Ακριβώς σε αυτό το σημείο έγκειται η διαφωνία με αρκετές από τις άλλες αναρχικές τάσεις. Αδυνατούν να αντιληφθούν ότι η κοινωνία έχει δημιουργηθεί για να λειτουργεί με αυτούς τους όρους. Το \”να φτιάξουμε μια άλλη κοινωνία\” είναι ουσιαστικά ταυτόσημο με τη μαρξιστική χίμαιρα περί της οικοδόμησης ενός \”άλλου εργατικού κράτους\”. Η αναρχία, ως μήτρα απόλυτης ελευθερίας, είναι αντικοινωνική κατάσταση. Οι εκάστοτε κοινωνικοί νόμοι,  κανόνες και θεσμοί (επίσημοι ή άτυποι) καταπιέζουν το άτομο, επομένως η αναρχία ως βίωμα εντός της κοινωνίας είναι αδύνατη. Τα άτομα αδυνατούν να διαμορφώσουν και να διαλύσουν συλλογικότητες κατά βούληση αφού οποιαδήποτε συλλογικοποίηση εντός  κοινωνίας δένει τους συμμετέχοντες με τον τρόπο που περιγράφηκε παραπάνω. Ένα κομμουνιστικοποιημένο εργοστάσιο, παραμένει εργοστάσιο. Όσο και να μεταρρυθμίσει την εσωτερική του λειτουργία έχει φτιαχτεί αφενός για να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο και αφετέρου για να συνδέεται με την υπόλοιπη κοινωνία με συγκεκριμένο τρόπο, ώστε να αναπαράγεται αναγκαστικά ο ρόλος του εργάτη και του καταναλωτή. Επομένως η αναρχική αντικοινωνική κριτική συνιστά μια διακήρυξη ανεξαρτησίας της εξεγερμένης ατομικότητας από τα δεσμά της κοινωνίας. Δεν είναι ένα σχέδιο αλλά μια κήρυξη πολέμου. Δε στοχεύει μια άλλη κοινωνία, αλλά τη καταστροφή της και το \”άνοιγμα\” της δυνατότητας, στο τώρα και στο μέλλον, της αυτοπραγμάτωσης των ελεύθερων ατόμων και του πειραματισμού τους με σχέσεις βασισμένες στις επιλογές και τις επιθυμίες τους, με μόνο όριο τις δυνατότητες τους.

Πόλη

Η πόλη είναι το \”κτίριο\” που στεγάζεται το κοινωνικό εργοστάσιο. Έχει κατασκευαστεί ως μια απέραντη φυλακή, μια αχανής αποθήκη γραναζιών της κοινωνικής μηχανής. Δεν είναι σε καμία περίπτωση ένας τόπος και τρόπος συλλογικής διαβίωσης στον οποίον αναγκαστικά θα έφταναν οι άνθρωποι ούτως ή άλλως, όπως προσπαθούν να μας πείσουν οι κάθε είδους ντεντερμινιστές. Είναι φτιαγμένη στα πρότυπα κάλυψης των αναγκών της παραγωγής, της κατανάλωσης και της επιτήρησης της μαζικής κοινωνίας. Κάθε προσπάθεια εξωραϊσμού της εικόνας της αποτελεί μεταρρυθμιστικό (άρα όχι επαναστατικό) στόχο. Ένα πάρκο στην τσιμεντούπολη μοιάζει με ένα πάρκο στο προαύλιο των φυλακών. Μπορεί ο κρατούμενος να νιώθει καλύτερα αλλά συνεχίζει να είναι κρατούμενος, η αίσθηση του για την πραγματικότητα θολώνει, απομακρύνοντάς τον από τη συνειδητοποίησης της πραγματικής του κατάστασης.

Κανένα στοιχείο της πόλης δεν ανήκει στην εξεγερμένη ατομικότητα. Κάθε στενό, κάθε τοίχος, κάθε πλατεία είναι υπενθύμιση ότι είναι ένα άγριο ζώο φυλακισμένο σε κλουβί. Και λίγη σημασία έχει για το αγρίμι αν αποφασίζει το ίδιο για τη διαρρύθμιση ή την καθαριότητα του κλουβιού του ή κάποιος άλλος. Μια κατάληψη  πρέπει να νοείται μονάχα ως ένα μέρος που προπαρασκευάζεται πολύμορφα η επίθεση στο υπάρχον, ένα καταφύγιο των εξεγερμένων, όχι το \”σπίτι\” τους. Μια επιθετική διαδήλωση μπορεί να νοείται μονάχα ως μια καταιγίδα φωτιάς και όχι ως \”πάρσιμο των δρόμων\”. Όπως μέσα στην κοινωνία έτσι και μέσα στην πόλη, ο Εξεγερμένος ζει μονάχα για να την καταστρέψει και όχι για να τη μετασχηματίσει ή να την κάνει δική του.

Πολιτισμός: Επιστήμη, Βιομηχανία, Τεχνολογία

Υπάρχουν διαφορετικές αντιλήψεις για το τι εστί πολιτισμός. Λαμβάνοντας ως βάση και αφετηρία του συλλογισμού μου τον ορισμό του πολιτισμού ως το σύνολο των υλικών και πνευματικών επιτευγμάτων που ο άνθρωπος διαμόρφωσε από τη στιγμή που άρχισε να συμβιώνει στα πλαίσια μαζικών κοινωνιών και εντός των πόλεων, κάνω μια απόπειρα αποδόμησης του και ένταξής του στο στόχαστρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης.

Η κριτική στον πολιτισμό είναι ουσιαστικά η κριτική στο ιδεολόγημα της προόδου. Θα θεωρούσε κανείς πως μετά από τόσους αιώνες επιστημονικής και τεχνολογικής \”εξέλιξης\”, τουλάχιστον οι αναρχικοί θα είχαν καταλάβει περί τίνος πρόκειται. Είναι αφελές να θεωρεί κάποιος πως η σύγχρονη επιστήμη και  τεχνολογία ακολουθούν μια ανεξάρτητη πορεία προς τη γνώση και προς το συμφέρον του ανθρώπου. Πρώτον, επειδή η ανθρωπότητα ως σύνολο είναι κάτι τελείως επίπλαστο, επομένως τα \”κοινά\” χαρακτηριστικά και άρα και οι \”κοινές\” ανάγκες, που μοιράζονται οι άνθρωποι, με εξαίρεση τα βιολογικά χαρακτηριστικά, είναι κατασκευασμένα. Όλως τυχαίως η επιστήμη και η τεχνολογία είναι αποκλειστικό προϊόν του δυτικού κόσμου και επιβάλλεται στους \”υποανάπτυκτους\”  δια πυρός και σιδήρου. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι το γεγονός πως η αγορά κινητής τηλεφωνίας είναι πλέον προσανατολισμένη στις χώρες της Αφρικής και όχι στην κορεσμένη Ευρώπη και Βόρεια Αμερική. Αποφάσισαν οι Αφρικανοί πως εν μέσω λοιμών, ξηρασίας και εμφυλίων πολέμων χρειάζονται κινητά; Μάλλον όχι. Πρέπει όμως να χωρέσουν στην πολιτισμένη ανθρωπότητα γιατί έτσι βολεύει τους εταιρικούς κολοσσούς. Θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί το εξής απλό: Πόσα από τα επιστημονικά και τεχνολογικά επιτεύγματα που γνωρίζουμε θα υπήρχαν χωρίς τη λογική του κέρδους και τη λογική της διατήρησης της μαζικής κοινωνίας ως πηγής κέρδους και εξουσίας;

Ακόμα πρέπει να γίνει αντιληπτό πως δε γεννούν οι πραγματικές μας ανάγκες τεχνολογικά και επιστημονικά επιτεύγματα αλλά το αντίστροφο. Τα προϊόντα αυτής της διαδικασίας πρέπει να πωληθούν για να έχει νόημα η παραγωγή τους. Επομένως, οι υποτιθέμενες ανάγκες μας, είναι ουσιαστικά απάτη, τίποτα άλλο από μια κατασκευασμένη αγορά στην οποία ο καπιταλισμός διοχετεύει τα προϊόντα του και οι σκλάβοι τα καταναλώνουν νομίζοντας ότι είναι και κερδισμένοι, όπως οι ηλίθιες φάτσες που  χαμογελούν στις διαφημίσεις.

Εκτός από το οικονομικό σκέλος, αυτό που συχνά παραβλέπεται είναι η συστημική αξία της επιστήμης και της τεχνολογίας στο πεδίο της εξουσίας. Η επιστημονικοποίηση της γνώσης την κατατεμαχίζει και απομονώνει τα κομμάτια της από το όλον. Η ικανοποίηση της περιέργειας του ανθρώπου σχετικά με τον κόσμο που τον περιβάλλει αντί να είναι ένα παιχνίδι αλληλεπίδρασης με τη φύση και τη νόηση, είναι μια ανιαρή και μεθοδευμένη \”επιστημονική έρευνα\”, μια στείρα καταγραφή στοιχείων και μια βαρετή επανάληψη πειραμάτων σε υπόγεια εργαστήρια, με στόχο την κωδικοποίηση της γνώσης με τρόπο που να βολεύει την εξουσία και να ενισχύει τον τεχνολογικό της βραχίονα. Δεν υπάρχει ούτε ένας επιστημονικός και τεχνολογικός κλάδος, από την κοινωνιολογία και την ιατρική μέχρι την πληροφορική και τη νανοτεχνολογία, που να μην αναπτύσσεται στη λογική της κερδοφορίας, της επιτήρησης και της καταστολής. Δεν είναι τυχαίο που οι \”μεγάλες¨ ανακαλύψεις γίνονται από επιστήμονες που χρηματοδοτούνται από μεγάλες εταιρίες και από το στρατό.

Όσο για τη βιομηχανία, εκεί τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα. Η βιομηχανία είναι απαραίτητη για τη μαζική παραγωγή των καπιταλιστικών εμπορευμάτων και έχει δομηθεί αποκλειστικά με αυτόν το στόχο. Εντός της αναπαράγεται όλη η λογική του κεφαλαίου και της εξουσίας. Ιεραρχία, πειθαρχεία, εκμηδένιση της ατομικότητας, καταμερισμός της εργασίας, ανία, εργατική ηθική. Παράλληλα, απαιτείται η πραγμοποίηση της φύσης και η μετατροπή της σε μια αποθήκη έμψυχων και άψυχων πρώτων υλών. Το άτομο υποβαθμίζεται σε εργάτη, ένα εξάρτημα της βιομηχανικής μηχανής που σε αρκετές περιπτώσεις έχει λιγότερη αξία από το προϊόν που παράγει. Έτσι, μια πανάκριβη γούνα έχει μεγαλύτερη αξία από τα εκατοντάδες σφαγμένα άγρια ζώα που απαιτούνται για την κατασκευή της και από τους εργάτες* που εργάζονται για να παραχθεί. Ένα αυτοκίνητο έχει μεγαλύτερη αξία από το φυσικό τοπίο που καταστρέφουν τα ορυχεία μετάλλου και από τους σκλάβους στα κάτεργα των αυτοκινητοβιομηχανιών. Να σημειώσω εδώ πως είναι απορίας άξιον πως κάποιοι σύντροφοι απαιτούν να αντλείται \”ταξική περηφάνια\” από αυτήν την εξαχρειωτική και εξευτελιστική κατάσταση στην οποία φέρνει το άτομο ο βιομηχανικός πολιτισμός.

Η αναρχική εμπλοκή

Αυτό το τερατούργημα, λοιπόν, που δημιουργείται από τη σύνθεση της επιστήμης, της τεχνολογίας και της βιομηχανίας καλούμαστε να το αυτοδιαχειριστούμε, να βρούμε την \”καλή\” του πλευρά, να το \”στρέψουμε προς το συμφέρον των μαζών\”. Χίμαιρα και έγκλημα μαζί.

Είναι παντελώς αδύνατο να χειριστείς αυτό το σύμπλεγμα απελευθερωτικά, όπως είναι αδύνατο να καρφώσεις ένα καρφί με κατσαβίδι. Κοιτώντας τα πράγματα ψύχραιμα, χωρίς τις εξάρσεις που προκαλούνται από τα ακατανόητα flash-back εικόνων από την Ισπανία του \’36, μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας πως στο σήμερα (αν όχι διαχρονικά) η διατήρηση ενός από τα στοιχεία του κρατικοκαπιταλιστικού συμπλέγματος σημαίνει την αποδοχή του όλου.

Το σύστημα έχει διαρθρωθεί με τέτοιο τρόπο, ώστε το ένα του κομμάτι να συμπληρώνει το άλλο. Δεν υπάρχει βιομηχανία χωρίς εργάτες, χωρίς τεχνολογία και χωρίς βιασμό της φύσης. Δεν υπάρχει τεχνολογία χωρίς επιστήμη και δεν υπάρχει επιστήμη χωρίς κωδικοποιημένη γνώση και ψυχρή ωφελιμιστική ηθική. Χωρίς μαζική βιομηχανική παραγωγή δεν υπάρχει μαζική κατανάλωση και εργασία και χωρίς αυτά δεν υπάρχει μαζική κοινωνία. Τέλος χωρίς μαζική κοινωνία δεν υπάρχει κράτος και καπιταλισμός. Προκαλώ οποιονδήποτε να φέρει ένα παράδειγμα που μπορεί να απομονώσει το ένα από τα άλλα διατηρώντας παράλληλα τα πλαίσια της μαζικής κοινωνίας και που ταυτόχρονα κινείται σε μια απελευθερωτική αναρχική οπτική. Κανένα μοντέλο από το αναρχοκομμουνιστικό των Μαχνοβιτών και των οπαδών του Κροπότκιν, μέχρι τον κολεκτιβισμό στην Ισπανία και τον \”σε ισορροπία με τη φύση\” κομμουναλισμό του Μπούκτσιν δε μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα.

Η αναρχική μηδενιστική οπτική

Και φτάνουμε στη γνωστή ερώτηση: Που μας οδηγεί και τι προτείνει αυτός ο μηδενισμός; Τίποτα δεν προτείνει. Ο αναρχικός μηδενισμός δεν κινείται σε αυτήν τη λογική ούτε θέλει να γίνει \”κυρίαρχη τάση\”, προσφέροντας μια \”ρεαλιστική\” εναλλακτική. Είναι μια ολιστική άρνηση του υπάρχοντος χωρίς εκπτώσεις, που αφαιρεί τις παρωπίδες που αναγκαστικά μας φοράει η λογική της \”κοινωνικής αλλαγής\” και μας κάνει να κοιτάζουμε κατάματα ολόκληρο το τέρας. Ως εκ τούτου, ο μηδενιστής δε νιώθει την ανάγκη να προτείνει ένα μελλοντικό παράδεισο ευημερίας. Το ζήτημα δεν είναι η χάραξη ενός προγράμματος για το αύριο αλλά η εμπέδωση μιας λογικής για το πώς μπορεί να υπάρξει το παρόν και το μέλλον με αναρχικούς όρους. Για μένα, ο αναρχικός ατομικισμός και μηδενισμός είναι έννοιες αλληλοσυμπληρούμενες και αδιαχώριστες επομένως, το σήμερα και το αύριο είναι ένα παιχνίδι στο οποίο η εξεγερμένη ατομικότητα πειραματίζεται με βάση το μηδέν, χωρίς συνταγές και έτοιμες λύσεις. Ο μηδενιστής δεν είναι επιστήμονας. Τον ενδιαφέρει το πείραμα και όχι το αποτέλεσμα. Ο αναρχικός μηδενισμός είναι πάνω από όλα άρνηση κάθε σταθεράς και ένα πρόταγμα επίθεσης στο τώρα εναντίον όλων αυτών που συνιστούν την κυριαρχία.

 Αντί επιλόγου

Στο περιθώριο αυτής της ανάλυσης, θέλω να απαντήσω σε ένα βλακώδες ερώτημα που διαισθάνομαι πως θα τεθεί για ακόμα μια φορά, λόγω της έλλειψης ουσιαστικών αντεπιχειρημάτων. Γιατί οι αρνητές του πολιτισμού και της κοινωνίας χρησιμοποιούν τα προϊόντα του πρώτου και ζουν στη συνθήκη της δεύτερης.

Θα μπορούσα να το αντιστρέψω και να διερωτηθώ π.χ. γιατί οι πολέμιοι της μισθωτής εργασίας εργάζονται αλλά σαν επιχείρημα θα ήταν εξίσου βλακώδες. Ως μηδενιστής, λοιπόν, προτίθεμαι να χρησιμοποιήσω τον τελειότερο ηλεκτρονικό υπολογιστή αν με βοηθάει να διατυπώσω το λόγο μου, το πιο εξελιγμένο όπλο αν με διευκολύνει στο στόχο μου, το τελειότερο φάρμακο αν μπορεί να με διατηρήσει ή να με επαναφέρει σε κατάσταση που μπορώ να είμαι ικανός να πολεμήσω. Επίσης, θα ζήσω και στη χειρότερη βρωμότρυπα της μητρόπολης αν με διευκολύνει στη μάχη μου, θα συναναστραφώ και το χειρότερο σκουπίδι αν μπορώ να αποσπάσω κάτι χρήσιμο από αυτό. Το μόνο όριο που βάζω στον εαυτό μου είναι το δικό μου όριο και η πραγματοποίηση του στόχου μου. Ως ατομικιστής, με ενδιαφέρει να πραγματώνω ταυτόχρονα όσο καλύτερα το Εγώ μου, πράγμα που είναι και η αφετηρία της δράσης μου. Και πάνω σε αυτό, οι ηθικές επιταγές της μάζας και των αφεντικών της μου είναι παγερά αδιάφορες, όπως αδιάφορες μου είναι και οι δήθεν \”συντροφικές\” συμβουλές.

Υποσημειώσεις:

1. Βρίσκομαι έτη φωτός μακριά από τη λογική που δικαιολογεί κάθε πράξη που γίνεται στο πλαίσιο της εργασίας. Ο ελεύθερος άνθρωπος είναι ολοκληρωμένο ον, δεν είναι άλλος με τα ρούχα της δουλειάς και άλλος με τις παντόφλες στο σπίτι. Οποιοσδήποτε δέχεται να εξαχρειώνεται και να καταπιέζει για \”να βγαίνει το μεροκάματο\” πρέπει να λαμβάνει εκτός από το μεροκάματο, και ό,τι άλλο αναλογεί στο σιχαμερό είδος του. Αυτό το σχόλιο αφορά και την πρόσφατη περίπτωση που ο θάνατος ενός \”φουκαρά\” σεκιουριτά συμψηφίστηκε από κάποιους με τις υπόλοιπες εργατικές δολοφονίες…

Η Εξέγερση των Βαρβάρων

Μία μη πριμιτιβιστική εξέγερση ενάντια στον πολιτισμό

Αν εξετάσουμε ένα μεγάλο κομμάτι της τρέχουσας συζήτησης στους αναρχικούς κύκλους γύρω από τον πολιτισμό,την τεχνολογία, την πρόοδο, την \”πράσινη\” αναρχία εναντίον της \”κόκκινης\” αναρχίας κλπ., μένουμε με την εντύπωση πως η κριτική στον πολιτισμό ανέκυψε μόλις πρόσφατα εντός της αναρχικής και επαναστατικής σκέψης. Όμως αυτή η εντύπωση είναι λανθασμένη και επιζήμια για εμάς που έχουμε μια επαναστατική αντιπολιτισμική θεώρηση.

Στην πραγματικότητα, η επαναστατική αμφισβήτηση του πολιτισμού, της τεχνολογίας και της προόδου μπορεί να εντοπιστεί σε όλη την ιστορία της σύγχρονης επαναστατικής σκέψης. Ο Κάρολος Φουριέ πρόταξε την σοσιαλιστική ουτοπική \”Αρμονία\” του, ενάντια στη δυσαρμονία του \”Πολιτισμού\”. Ένας αριθμός από τους πιο ριζοσπάστες Ρομαντικούς (Μπλέικ, Μπάιρον, Σέλλευ μεταξύ άλλων) ήταν διακριτά δύσπιστοι προς τη βιομηχανοποίηση και την ωφελιμιστική λογική.

Μπορούμε όμως να φέρουμε τα πράγματα πιο κοντά σε μας, μελετώντας τους αναρχικούς του 19ου αιώνα.  Σίγουρα ο Μπακούνιν δεν είχε πρόβλημα με την βιομηχανική τεχνολογία. Παρ\’ όλο που δε συμμεριζόταν τη, σχεδόν μυθική, πίστη του Μαρξ  στη δυνατότητα της βιομηχανικής ανάπτυξης να δημιουργήσει την τεχνική βάση για τον παγκόσμιο κομμουνισμό, ούτε αυτός έβλεπε κάτι εγγενώς εξουσιαστικό στη δομή των βιομηχανικών συστημάτων. Στην πραγματικότητα η σύλληψη του σύμφωνα με την οποία οι εργάτες θα έπαιρναν στα χέρια τους την οργάνωση της κοινωνίας μέσω των δικό τους οικονομικών και βιομηχανικών οργανώσεων, έμελλε τελικά να γίνει η βάση του αναρχοσυνδικαλισμού. (Αυτή η εξέλιξη, όμως, βασίστηκε σε μία παρεξήγηση αφού ο Μπακούνιν δήλωσε καθαρά πως μια τέτοια οργάνωση δε θα μπορούσε  να αναπτυχθεί σε μια ιδεολογική βάση έξω από τον άμεσο αγώνα των εργατών, αλλά είναι μάλλον κάτι που οι εργάτες θα ανέπτυσσαν για τους εαυτούς τους, στην πορεία των αγώνων τους. Για αυτό το λόγο δεν πρότεινε κάποια συγκεκριμένη μορφή για αυτήν.) Παρ\’ όλα αυτά, οι εκκλήσεις του Μπακούνιν στην \”απελευθέρωση των μοχθηρών παθών\”  των καταπιεσμένων και των εκμεταλλευομένων φάνηκαν σε πολλούς από τους πιο λογικούς επαναστάτες της εποχής σαν ένα βάρβαρο κάλεσμα για την καταστροφή του πολιτισμού. Και ο ίδιος ο Μπακούνιν όντως μίλησε για \”την απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” μαζί με \”την καταστροφή όλων των Κρατών\” και \”την ελεύθερη και αυθόρμητη οργάνωση από τα κάτω προς τα πάνω μέσω των ελεύθερων ενώσεων.\” Όμως ο Γάλλος Ερνέστ Καρντερουά, σύγχρονος του Μπακούνιν, έθετε λιγότερους όρους για την απόρριψη του πολιτισμού. Λέει απλά: \” Μέσα στον πολιτισμό, φυτοζωώ· δεν είμαι ούτε ευτυχισμένος, ούτε ελεύθερος· γιατί λοιπόν θα πρέπει να επιθυμώ τη διατήρηση αυτής της αυτοκτονικής τάξης; Δεν υπάρχει πια τίποτα να διατηρηθεί από αυτό, από το οποίο υποφέρει η γη.\” Έτσι εκείνος, μαζί με το Ντεζάκ και άλλους επαναστάτες της εποχής, κάνει έκκληση στο πνεύμα της βαρβαρότητας να δώσει ένα τέλος στον πολιτισμό της κυριαρχίας.

Βέβαια, η πλειοψηφία των αναρχικών της εποχής, όπως και σήμερα, δεν αμφισβητούσε τον πολιτισμό, την τεχνολογία ή την πρόοδο. Το όραμα του Κροπότκιν για κομμουνιστικοποιημένα  \” Εργοστάσια, Χωράφια και Εργαστήρια\” ή \” Ο Πραγματικός Πολιτισμός\” του Ιωσία Γουόρεν αναπόφευκτα έχουν μεγαλύτερη απήχηση σε αυτούς που δεν είναι προετοιμασμένοι να αντιμετωπίσουν το άγνωστο των αναρχικών κριτικών της βιομηχανοποίησης και του πολιτισμού που συχνά  δε προσφέρουν μια καθαρή εικόνα του κόσμου μετά την επαναστατική καταστροφή του πολιτισμού που μισούν.

Οι αρχές του 20ου αιώνα και ιδιαίτερα το μεγάλο σφαγείο, γνωστό ως ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος έφερε μια μεγάλη ανατροπή αξιών. Η πίστη στο αστικό ιδανικό της προόδου διαβρώθηκε πέρα ως πέρα και η αμφισβήτηση του πολιτισμού αυτού καθαυτού ήταν ένα σημαντικό κομμάτι μια σειράς ριζοσπαστικών κινημάτων όπως ο ντανταϊσμός, ο ρώσικος αναρχο-φουτουρισμός και ο πρώιμος σουρεαλισμός. Αν οι περισσότεροι από τους πιο γνωστούς αναρχικούς (Μαλατέστα, Έμα Γκόλντμαν, Μάχνο κλπ.) συνέχιζαν να βλέπουν την πιθανότητα ενός απελευθερωμένου βιομηχανικού πολιτισμού, άλλοι λιγότερο γνωστοί αναρχικοί είχαν μία άλλη οπτική. Έτσι, περίπου το 1919, γράφει ο Bruno Filippi:

Ζηλεύω τους άγριους. Και θα τους φωνάξω με δυνατή φωνή: \”Σώστε τους εαυτούς σας, έρχεται ο πολιτισμός.\”

Μα φυσικά: ο αγαπητός πολιτισμός μας, για τον οποίον είμαστε τόσο περήφανοι. Εγκαταλείψαμε μια ελεύθερη και χαρούμενη ζωή στα δάση για αυτήν τη φρικιαστική ηθική και υλική σκλαβιά. Και είμαστε μανιακοί, νευρασθενικοί, αυτοκτονικοί.

Γιατί θα πρέπει να με νοιάζει που ο πολιτισμός έδωσε φτερά στην ανθρωπότητα για να μπορεί να βομβαρδίζει πόλεις, γιατί πρέπει να με νοιάζει που ξέρω κάθε άστρο του ουρανού και κάθε ποτάμι της γης;

{…}

Σήμερα ο έναστρος θόλος είναι ένα μολύβδινο πέπλο που μάταια προσπαθούμε να διαπεράσουμε· σήμερα δεν είναι πια άγνωστος αλλά δύσπιστος.

{…} Δε δίνω δεκάρα για την πρόοδό τους· θέλω μόνο να ζήσω και να απολαύσω.

Τώρα, θέλω να είμαι ξεκάθαρος. Δεν αναφέρομαι σε αυτό το θέμα για να αποδείξω πως το σύγχρονο αντιπολιτισμικό ρεύμα έχει μια επίσημα αναγνωρισμένη αναρχική κληρονομιά. Αν η κριτική του για την πραγματικότητα που βιώνουμε είναι ακριβής, γιατί θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει αν εντάσσεται στο \”κάδρο\” της αναρχικής ορθοδοξίας; Ο Μπακούνιν και ο Καρντερουά, ο Μαλατέστα και ο Φιλίπι, όλοι οι αναρχικοί του παρελθόντος που έζησαν μέσα στον αγώνα ενάντια στην κυριαρχία όπως εκείνοι τον καταλάβαιναν, δεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν μια ιδεολογική ορθοδοξία. Συμμετείχαν στη διαδικασία δημιουργίας μιας επαναστατικής αναρχικής θεωρίας και πρακτικής, που θα ήταν μια συνεχής διαδικασία. Αυτή η διαδικασία συμπεριελάμβανε κριτικές του πολιτισμού, κριτικές της προόδου και κριτικές της τεχνολογίας (και συχνά στο παρελθόν αυτές οι κριτικές δεν ήταν συνδεδεμένες μεταξύ τους, με αποτέλεσμα, για παράδειγμα, ο Μπακούνιν να καλεί σε \” απόλυτη καταστροφή του αστικού πολιτισμού\” και παράλληλα να αγκαλιάζει την τεχνολογική ανάπτυξη και τη βιομηχανοποίηση και ο Μάρκους Γκράχαμ να μιλά για την καταστροφή της \”μηχανής\” για χάρη ενός μη-μηχανοποιημένου πολιτισμού). Ζούμε σε διαφορετικούς καιρούς. Τα λόγια του Μπακούνιν και του Καρντερουά, του Μαλατέστα και του Ρέντσο Νοβατόρε ή οποιουδήποτε αναρχικού συγγραφέα του παρελθόντος δε μπορούν να εκληφθούν ως ένα πρόγραμμα ή ένα δόγμα που πρέπει να ακολουθήσουμε.  Μάλλον δημιουργούν ένα οπλοστάσιο για να λεηλατήσουμε.  Και ανάμεσα στα όπλα αυτού του οπλοστασίου υπάρχουν κ βάρβαροι πολιορκητικοί κριοί που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε ενάντια στα τείχη του πολιτισμού, του μύθου της προόδου και του εδώ και καιρό αποδεδειγμένα λανθασμένου μύθου σύμφωνα με τον οποίο η τεχνολογία μπορεί να μας σώσει από τις συμφορές μας.

Ζούμε σε έναν κόσμο στον οποίον η τεχνολογία έχει σίγουρα ξεφύγει από τον έλεγχο. Καθώς η μία καταστροφή διαδέχεται την άλλη, τα επονομαζόμενα \”ανθρώπινα\” τοπία γίνονται όλο και περισσότερο ελεγχόμενα και μηχανοποιημένα και οι άνθρωποι συμβιβάζονται όλο και περισσότερο με τους ρόλους τους ως γρανάζια της κοινωνικής μηχανής. Ιστορικά, το νήμα που διατρέχει ότι καλύτερο υπάρχει στο αναρχικό κίνημα δεν ήταν η πίστη στον πολιτισμό ή στην τεχνολογία ή στην πρόοδο, αλλά η επιθυμία κάθε άτομο να είναι ελεύθερο να δημιουργήσει τη ζωή του/της όπως αυτός/η θέλει μέσα από ελεύθερες ενώσεις, με άλλα λόγια η ατομική και συλλογική αναδιανομή της ζωής. Και αυτή η επιθυμία είναι αυτό που κινητοποιεί τον αναρχικό αγώνα ακόμα και σήμερα. Είναι για μένα ξεκάθαρο πως το τεχνολογικό σύστημα είναι αναπόσπαστο κομμάτι του δικτύου κυριαρχίας. Έχει αναπτυχθεί για να εξυπηρετεί τα συμφέροντα των αφεντικών αυτού του κόσμου. Ένας βασικός σκοπός των μεγάλου εύρους τεχνολογικών συστημάτων είναι η συντήρηση και η επέκταση του κοινωνικού ελέγχου και αυτό απαιτεί ένα τεχνολογικό σύστημα που είναι σε μεγάλο βαθμό αυτο-συντηρούμενο, με την ελάχιστη ανθρώπινη παρέμβαση. Επομένως δημιουργείται μία καταστροφική δύναμη. Η αναγνώριση του γεγονότος πως η πρόοδος δεν έχει καμία έμφυτη σύνδεση με την ανθρώπινη απελευθέρωση είχε ήδη γίνει από πολλούς επαναστάτες από τα τέλη του Α Παγκοσμίου Πολέμου. Σίγουρα η ιστορία του 20ου αιώνα θα έπρεπε να έχει ενισχύσει αυτήν την παραδοχή. Κοιτάζουμε έναν φυσικά, κοινωνικά και σωματικά κατεστραμμένο κόσμο, αποτέλεσμα όλων αυτών που έχουν αποκαλεστεί πρόοδος. Οι εκμεταλλευόμενοι και οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου δε μπορούν πλέον να επιθυμούν σοβαρά να πάρουν ένα κομμάτι από αυτήν τη σάπια πίτα ούτε να να την καταλάβουν και να την \”αυτοδιαχειριστούν\”. Η αναδιανομή της ζωής πρέπει αν έχει ένα άλλο νόημα στο σημερινό κόσμο. Υπό το φως των κοινωνικών μετασχηματισμών των τελευταίων δεκαετιών, μου φαίνεται πως οποιοδήποτε σοβαρό επαναστατικό αναρχικό κίνημα υπάρξει, θα πρέπει να αμφισβητήσει τη βιομηχανοποίηση και τον πολιτισμό ακριβώς επειδή οτιδήποτε λιγότερο θα μας στερήσει τα απαραίτητα εργαλεία για να πάρουμε πίσω τις ζωές μας.

Όμως η αντιπολιτισμική μου οπτική δεν είναι μια πριμιτιβιστική οπτική. Ενώ ενθαρρύνει όντως κάποιον να ερευνήσει τις προφανείς αναρχικές και κομμουνιστικές πτυχές κάποιων \”πρωτόγονων\” κουλτούρων, δε βασίζω την κριτική μου στη σύγκριση αυτών των κοινωνιών με τη σημερινή πραγματικότητα, άλλα στον τρόπο με τον οποίο όλοι οι διάφοροι οργανισμοί που συνθέτουν τον πολιτισμό δρουν μαζί, με σκοπό να μου κλέψουν τη ζωή και να την μετατρέψουν σε ένα εργαλείο κοινωνικής αναπαραγωγής και στο πως αυτοί μετατρέπουν την κοινωνική ζωή σε μια παραγωγική διαδικασία με σκοπό να διατηρούνται τα αφεντικά και η κοινωνική τάξη. Επομένως, είναι μια ουσιαστική επαναστατική προοπτική και θα χρησιμοποιώ οτιδήποτε από το οπλοστάσιο που ονομάζεται ιστορία της επαναστατικής σκέψης και πρακτικής, που μπορεί να ενισχύσει τον αγώνα μου. Οι \”πρωτόγονοι\” άνθρωποι είχαν συχνά ζήσει με αναρχικό και κομμουνιστικό τρόπο, άλλα δεν έχουν αυτήν την ιστορία επαναστατικού αγώνα από την οποία μπορούμε να λεηλατήσουμε οπλισμό για τον τωρινό μας αγώνα. Βέβαια, έχοντας πει τα παραπάνω, συνεχίζω να θεωρώ εκείνους τους αναρχοπριμιτιβιστές που αναγνωρίζουν την αναγκαιότητα της επανάστασης και της ταξικής πάλης συντρόφους και πιθανούς συνενόχους.

Ο επαναστατικός αγώνας ενάντια στον πολιτισμό του ελέγχου και τους κέρδους που μας περιβάλλει, δε θα είναι η λογική προσπάθεια να καταλάβουμε τα μέσα παραγωγής. Οι καταπιεσμένοι αυτού του κόσμου φαίνεται να καταλαβαίνουν πως κάτι τέτοιο δεν είναι πια μια απελευθερωτική επιλογή (αν ήταν ποτέ). Αν για τους περισσότερους δεν είναι ξεκάθαρο ποιος ή τι είναι ο εχθρός, οι περισσότεροι καταλαβαίνουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν με αυτούς που έχουν την εξουσία, επειδή δε μιλούν πια την ίδια γλώσσα. Εμείς, που έχουμε καταπιεστεί από αυτόν τον κόσμο, ξέρουμε πως δε μπορούμε να περιμένουμε τίποτα από αυτόν. Αν ονειρευόμαστε ένα διαφορετικό κόσμο, δε μπορούμε να εκφράσουμε αυτό το όνειρο , επειδή εκείνος ο κόσμος δε μας παρέχει τον τρόπο να το κάνουμε. Και κατά πάσα πιθανότητα πολλοί δεν ονειρεύονται πια. Νιώθουν απλά οργή για τη συνεχόμενη υποτίμηση της ύπαρξής τους. Έτσι αυτή η επανάσταση θα είναι όντως η απελευθέρωση των \”μοχθηρών παθών\” για τα οποία μίλησε ο Μπακούνιν, τα καταστρεπτικά πάθη που είναι η μόνη διέξοδος για μια ελεύθερη ύπαρξη.  Θα είναι ο ερχομός των βαρβάρων που προέβλεψαν ο Ντεζάκ και ο Καρντερουά. Και είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι ξέρουν ότι δεν έχουν τίποτα να πουν  στους αφέντες τους και ίσως μάθουν να μιλούν μεταξύ τους.  Είναι ακριβώς τότε που οι άνθρωποι καταλαβαίνουν ότι οι πιθανότητες αυτού του κόσμου δεν τους προσφέρουν τίποτα, ότι ίσως μάθουν να ονειρεύονται το αδύνατο. Αυτό το δίκτυο οργανισμών που κυριαρχεί τις ζωές μας, αυτός ο πολιτισμός, μετέτρεψε τον κόσμο μας σε μια τοξική φυλακή. Υπάρχουν τόσα που πρέπει να καταστραφούν ώστε να δημιουργηθεί η ελεύθερη ύπαρξη. Η εποχή των βαρβάρων είναι κοντά.

{…} Ας ξεχυθούν οι βάρβαροι. Ας ακονίσουν τα σπαθιά τους, ας ανεμίσουν τα τσεκούρια τους, ας επιτεθούν στους εχθρούς τους χωρίς έλεος. Ας πάρει το μίσος τη θέση της ανοχής, ας πάρει η οργή τη θέση της παραίτησης, ας πάρει η προσβολή τη θέση του σεβασμού. Ας περάσουν οι βαρβαρικές ορδές στην επίθεση, αυτόνομα, όπως αυτές ορίζουν. Και καμία βουλή, κανένα χρηματοπιστωτικό ίδρυμα, κανένα σουπερμάρκετ, κανένας στρατώνας, κανένα εργοστάσιο ας μη ξαναφυτρώσει μετά το πέρασμά τους. Αντιμέτωπος με το τσιμέντο που ορθώνεται για να χτυπήσει τον ουρανό και τη μόλυνση που τον βρομίζει,  θα μπορούσε κανείς να πει μαζί με τον Ντεζάκ πως \” Δεν είναι το σκοτάδι που θα φέρουν στον κόσμο οι βάρβαροι τούτη τη φορά, είναι το φως.\”-Crisso/Odoteo

Αυτό το κείμενο δημοσιεύτηκε στον ιστότοπο Vagabond Theorist

Τα αποσπάσματα του Bruno Filippi είναι από το έργο του \”Il Me Faut Vivre Ma Vie\”

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum