Ατομικισμός/Αναρχικός Ατομικισμός – Page 3

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013

Το ηχητικό απόσπασμα από την εκπομπή στις 20/10/2013 όπου και έγινε παρουσίαση των μπροσουρών << Συνέντευξη με τρεις οικοαναρχικούς >> και << MENYERANG! >> καθώς και του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος.

Πηγή

“Και γελώ…” – Μπροσούρα με κείμενα του Enzo Martucci

$\"εξώφυλλο-Martucci\"$

Η μπροσούρα “Και γελώ…” είναι μετάφραση της αντίστοιχης αγγλικής κυκλοφορίας των ιταλικών αναρχομηδενιστικών εκδόσεων “Verein von Egoisten”, με τίτλο “And I laugh…”. Στην ελληνική έκδοση υπάρχουν επιπροσθέτως το κείμενο “Ηρωική Άνοιξη” και ένας σύντομος χαιρετισμός από τους Ιταλούς συντρόφους. Η μπροσούρα κυκλοφόρησε τον Οκτώβρη του 2013, στην Αθήνα, από το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος, σε περιορισμένα αντίτυπα και κυκλοφορεί χέρι με χέρι. Μπορείτε να καταβάσετε το PDF εδώ.

Νέα Μπροσούρα: Σχέδιο \”Φοίνικας\” – Μια διεθνής συνωμοσία εκδίκησης της FAI-IRF

$\"εξώφυλλο\"$

Περιεχόμενα:

1. Πρόλογος (σελ.2)

2. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πράξη Πρώτη (σελ.3)

3. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πράξη Δεύτερη (σελ.8)

4. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πράξη Τρίτη (σελ.12)

5. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πραξη Τέταρτη (σελ.13)

6. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πραξη Πέμπτη (σελ.15)

7. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πραξη Έκτη (σελ.16)

8. Ανάληψη ευθύνης – Σχέδιο Φοίνικας – Πραξη Έβδομη (σελ.20)

9. Ανοιχτή επιστολή από τη Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης – FAI/IRF Ινδονησίας

10. Γράμμα Ανδρέα Τσαβδαρίδη

11. Γράμμα Σπύρου Μάνδυλα

12. 7 πράξεις και 1 απολογισμός – Κείμενο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς – Πυρήνας φυλακής

Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

Τους Συντρόφους θέλω και όχι τον όχλο…

$\"Gray-wolves-485x728\"$

Στην Ιταλία, στις 30 Οκτωβρίου, δικάζονται τα δύο αδέρφια μας, Alfredo Cospito και Nicola Gai, κατηγορούμενοι για τους πυροβολισμούς ενάντια σε μεγαλοστέλεχος πυρηνικής εταιρίας. Την επίθεση ανέλαβε ο πυρήνας Όλγα FAI/IRF.

Γνωρίζω ανθρώπους… ανθρώπους βουβούς και φλύαρους,
δειλούς και θρασείς, ταπεινούς και αλαζόνες…
Ανθρώπους που ζουν υπάκουοι σαν πρόβατα και άλλους
που παραμονεύουν ύπουλα σαν ύαινες.
Γνωρίζω ανθρώπους που ονειρεύονται δίχως φαντασία
και ζουν δίχως να ονειρεύονται… ανθρώπους που τα μάτια τους
έχουν συνηθίσει να κοιτάνε χαμηλά και τ’ αυτιά τους
να δέχονται εντολές “ξύπνα”, “δούλευε”,
“πλήρωνε”, “αγόρασε”, “πίστευε”, “συμβιβάσου”…
Ανθρώπους απ’ το μοναχικό πλήθος που περιμένουν καρτερικά
στην ουρά της ζωής… που περιμένουν το αιώνιο αύριο,
τις καλύτερες μέρες, το αισιόδοξο μέλλον, τις απαντήσεις στις προσευχές τους…
Περιμένουν να πιστέψουν κάθε υποψήφιο σωτήρα
και κάθε απατεώνα της σκέψης που θα τους υποσχεθεί μια καλύτερη ζωή.
Όμως αυτοί που περιμένουν να ζήσουν ένα καλύτερο αύριο,
σήμερα είναι κιόλας νεκροί.
Γνωρίζω ανθρώπους, μα λίγοι είναι σύντροφοί μου.
Αργός Θάνατος ή Εξέγερσή εδώ και Τώρα…
Να οι δύο δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας.
Διαλέγουμε εκεί που τολμούν οι δυνατοί. Έχει πιο καθαρό αέρα
και το πλήθος που υποκλίνεται στα ψεύτικα είδωλά του
δεν ασχημαίνει την αισθητική μας.
Είναι ωραία να κοιτάς απ’ τη Βουνοκορφή του Μοναδικού
ακόμα κι αν το πλήθος εύχεται κρυφά να πέσεις στον γκρεμό
για να μη ντρέπεται για το μικρό του ανάστημα.
Τα λόγια μας σαν λεπίδα χαράζουν το σήμερα
και οι πράξεις μας καίνε τις γέφυρες με το χθες…
Με πείσμα και θέληση μέχρι να δολοφονήσουμε την εξουσία.
Για τον Nikola και τον Alfredo
Για τους Αναρχικούς της Πράξης

Τα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς:
Νικολόπουλος Γιώργος, Νικολόπουλος Μιχάλης,
Τσάκαλος Χρήστος, Τσάκαλος Γεράσιμος,
Οικονομίδου Όλγα, Μπολάνο Δαμιανός,
Αργυρού Παναγιώτης, Πολύδωρος Γιώργος,
Μαυρόπουλος Θεόφιλος, Χατζημιχελάκης Χάρης

Το μέλος της FAI/IRF, Τσαβδαρίδης Ανδρέας
και ο αναρχομηδενιστής Μάνδυλας Σπύρος

Κυριεύοντας την Κρίση

Εγκωμιάζω, δε μέμφομαι τον ερχομό του. Πιστεύω πως είναι μια από τις μεγαλύτερες κρίσεις, μια στιγμή ενδοσκόπησης για την ανθρωπότητα, από τις πιο βαθιές. Το αν ο άνθρωπος θα αναρρώσει από αυτήν, το αν θα γίνει κύριος αυτής της κρίσης, είναι ζήτημα της δύναμής του!

Φ.Νίτσε

Γίνεται πολύς λόγος για το “μηδενισμό”, μεταξύ των αναρχικών, τελευταία. Θεωρώ πως έχει μια αξία να εξερευνήσω κομμάτια της σκέψης μου πάνω στο νιτσεικό μηδενισμό, καθώς θεωρώ το μεταβατικό μηδενισμό του πολύ πιο αξιόλογο, τολμώ να πω εποικοδομητικό, από οποιονδήποτε στατικό μηδενισμό, που πρόκειται να συναντήσω. Αλλά, προειδοποιώ πως αυτή δεν είναι μια φιλοσοφική διάλεξη, αλλά απλά λίγες σκέψεις, με σκοπό να κεντρίσουν τον προσωπικό στοχασμό.

Ο παθητικός μηδενιστής είναι το οικτρό πλάσμα, που δε μπορεί να αναρρώσει από αυτήν την “κρίση”. Όταν έρχεται αντιμέτωπος με την πραγματικότητα ότι όλες οι εξωτερικές αξίες είναι κενές και δεν έχουν καμιά πραγματική εξουσία, θεωρεί και τις δικές του εσωτερικές αξίες ανούσιες και παραδίδει την κυριότητά τους. Με κάθε μορφή κυριότητας απούσα, ενδίδει στο πνεύμα της απελπισίας και της μοιρολατρίας, αποποιούμενος κάθε ευθύνη. Αποσύρεται από τον κόσμο, παραιτείται. Θα έλεγα πως μπορεί κανείς να βρει ελάχιστους πραγματικούς παθητικούς μηδενιστές στον αναρχικό χώρο σήμερα. Άλλωστε, είναι το δικό τους modus operandi να εγκαταλείπουν, να παραδίδονται. Αλλά, μπορεί να βρει πολλούς κήρυκες και δασκάλους του. Αυτοί είναι άτομα, που φαίνονται κολλημένα στο χαντάκι της θεοφάνειας – κάθε κείμενο είναι και μια αποκάλυψη ενός ακόμα παραλογισμού, ακόμα μιας χαλάρωσης από την απουσία αλήθειας. Κραυγάζουν: “Όλα είναι μάταια. Ας πηδήξουμε τώρα όλοι μαζί μέσα στο λάκκο της παθητικότητας ή του θανάτου!”. Και όμως, στέκονται εκεί, τρικλίζοντας στην άκρη, φοβούμενοι να αυτοκτονήσουν κοινωνικά ή σωματικά. Κηρύττουν έναν αγνό, πραγματικό μηδενισμό: καταστροφή για χάρη της καταστροφής, άρνηση λίγο-πολύ των πάντων. Είναι ο μηδενισμός, όχι ως μεταβατικό εργαλείο, αλλά ως στατικό δόγμα. Έχουν την ίδια θέρμη με τον απογοητευμένο ουτοπιστή, αλλά χωρίς την ελπίδα και το στόχο της συνειδητοποίησης της δικιάς τους ευτυχίας. Απομακρύνουν το φάντασμα της ελπίδας, αλλά πετούν μαζί και τη δική τους έκφραση και επιβεβαίωση του εαυτού τους. Το αποτέλεσμα του να κυριεύεσαι από την καταστροφή είναι η καταστροφή του εαυτού σου.

Αλλά, είναι πιθανό αυτή η αναγνώριση της ασημαντότητας των εξωτερικών αξιακών συστημάτων να ανοίξει το δρόμο σε μια αίσθηση εξεγερτικότητας και δύναμης. Ο ενεργητικός μηδενιστής αγκαλιάζει την καταστροφή και θέλει να καταστρέψει κάθε ίχνος ενός κενού αξιακού συστήματος. Η δύναμη της θέλησης κάποιου δοκιμάζεται από το αν μπορεί ή όχι να αναγνωρίσει όλα τα αξιακά συστήματα ως κενά και ανούσια και την ίδια στιγμή, να παραδεχτεί πως αυτά τα ψέματα πηγάζουν από το εγώ και εξυπηρετούν ένα σκοπό· από το αν μπορεί να αναγνωρίσει πως αυτή η αξία είναι απαραίτητη για τη ζωή, αλλά ταυτόχρονα να απορρίπτει κάθε παγκόσμια αλήθεια. Αυτός ο μηδενισμός είναι ένα εργαλείο, που πρέπει να κυριευτεί, όχι ένα δόγμα που κυριαρχεί. Είναι ένα μέσο για την επίτευξη ενός στόχου, όχι αυτοσκοπός. Είναι, απλά, ένα βήμα προς την επανανοηματοδότηση των αξιών. Ένας τέτοιος μηδενισμός είναι απαραίτητο να καταστρέφει ότι υπάρχει τώρα, ώστε να δημιουργήσει ένα μέρος, όπου το εγώ/η θέληση θα μπορεί να αποκτήσει πλήρη αυτοκυριότητα και να πετύχει πλήρως την αυτοπραγμάτωσή του, αυτός είναι ο στόχος του. Είναι καταστροφή για χάρη της δημιουργίας. Σκοπεύει κανείς να αρνηθεί και να καταστρέψει αυτό, το οποίο θέτει εμπόδια στη δυνατότητα του να ζει όπως επιθυμεί, τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Είναι η ανώτερη αυτοεπιβεβαίωση της ζωής του.

Ως αναρχικοί, παλεύουμε για να ξεφορτωθούμε τα υπάρχοντα αξιακά συστήματα και πολλοί από εμάς νιώθουν ήδη ξένοι ως προς αυτά. Θα ενθάρρυνα τα άτομα να στοχαστούν πάνω στις καταστροφικές τους παρορμήσεις και την υπαρξιακή τους κρίση. Κυριεύετε την κρίση σας, είστε ο ενεργητικός μηδενιστής ή έχετε χάσει αυτήν τη μάχη και έχετε πέσει στο λάκκο της παθητικότητας; Θα καταστρέψετε τον εαυτό σας μαζί με τον κόσμο που μισείτε ή θα τον υπερβείτε;

Το κείμενο γράφτηκε από την Katherine Di Fiore και εκδόθηκε στο έκτο τεύχος του αναρχοατομικιστικού εντύπου“The Sovereign Self”, από τις ΗΠΑ, το Μάρτιο του 2012.

Πηγή

Προχωρώντας ανάμεσα σε ακίνητους κορμούς δέντρων…

Είναι δύσκολο να κινείσαι ανάμεσα σε ακίνητους κορμούς δέντρων. Προχωράς, προχωράς, και το πιθανότερο σενάριο είναι να χτυπήσεις πάνω τους κάποια στιγμή, είτε λόγω ζάλης, είτε λόγω κούρασης, παρά να βρεις το δρόμο σου. Όσο και αν μετακινείσαι το τοπίο παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Ακόμα και όταν το δάσος καεί από τους «οικοπεδοφάγους» του δικού σου ζωτικού χώρου,, το ξέφωτο παραμένει μακριά. Επομένως, είναι προτιμότερο να παραμένεις εκτός δάσους εξαρχής. Μόνο έτσι, θα καταφέρεις να σώσεις τον εαυτό σου, και από την επικείμενη πυρκαγιά, που, δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπάσει, αλλά και από τη φρίκη της επαναληψιμότητας και του εθελόδουλου, που είναι φωτιά μέσα στα σωθικά σου. Μην ξεχάσεις, ποτέ, όμως, πως κάθε κακό ξεσπάει εκεί που υπάρχουν εξαρχής οι προϋποθέσεις…

Πολύς λόγος γίνεται εδώ και καιρό για την καινούρια αναρχομηδενιστική τάση. Η ύπαρξη της και η παγίωση της, με καθοριστική τη συμβολή –κακά τα ψέματα- της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο, που φέρνει τους πάντες προ «τετελεσμένου». Είμαστε πεπεισμένοι πως δεν είναι λίγοι αυτοί που θα επιθυμούσαν να μην υπάρχει καθόλου. Κατά καιρούς, εκτοξεύεται εύρος πολεμικών επιχειρημάτων, με τέτοια ένταση και υιοθετούμενο ύφος, που παραπέμπουν ακόμα και σε εχθρικά στρατόπεδα. Ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι θεμιτός. Εξάλλου, κι εμείς έχουμε δηλώσει, προ καιρού, συμμετοχή –με μεγάλη μας ευχαρίστηση- στον ιδεολογικό πόλεμο, που διεξάγεται συνεχώς. Και εντός των αναρχικών κύκλων.

Είμαστε θετικά διακείμενοι προς τη διαλεκτική αντιπαράθεση. Ανέκαθεν, πιστεύαμε πως μπορεί να καταστεί καθοριστικός παράγοντας εξέλιξης για όλους μας, αρκεί, βέβαια, να διεξάγεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, κι όχι να λαμβάνει το χαρακτήρα όψιμων «μαχαιρωμάτων». Μελετάμε με μεγάλη προσοχή τις αιτιάσεις των εκφραστών διαφορετικών τάσεων του αναρχικού «χώρου». Δεν κρύβουμε πως κάποιες φορές διακρίνουμε ελαφρότητα και ελλιπή γνώση για το πραγματικό περιεχόμενο της μηδενιστικής θεώρησης, άλλες –πάλι- εμπάθεια και μένος. Με αυτές τις περιπτώσεις δεν ασχολούμαστε καθόλου. Έχουμε καλύτερα πράγματα για να καταπιαστούμε. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα κίνητρα. Όταν διακρίνουμε παγιωμένη εχθρότητα, που απλώς ψάχνει να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να διαμορφώσει κλίμα, συνειδητά απέχουμε. Όμως, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις, ακόμα και αν επιχειρούν να αποδομήσουν το μηδενισμό, έχουμε κάθε καλή πρόθεση για ανταλλαγή απόψεων. Δεν είμαστε ούτε πράκτορες του εχθρού, ούτε έχουμε βάλει σκοπό να διαβάλλουμε τους αναρχικούς κύκλους. Προπαγανδίζουμε με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την αναρχική μηδενιστική θεώρηση, και επιδιώκουμε να βρούμε συντρόφους για συνδιαμόρφωση και σύμπραξη. Να ενώσουμε τα εγώ μας, για να ισχυροποιήσουμε τη δυναμική μας, και να προκαλέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα (πολύμορφα) πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας, των υποτακτικών και του πολιτισμού τους.

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως την κρισιμότητα των καιρών, τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι περισσότερο γίνεται, και να συνεχίσουμε να διαχέουμε το μηδενιστικό πρόταγμα, καθώς θεωρούμε πως, στο σήμερα και το αύριο του πολέμου απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο όπλο. Ασπίδα και δόρυ, συνάμα… Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώνουμε πως εδώ και καιρό έχει ανοίξει ένας ευρύς κύκλος αναζήτησης γύρω από τον αναρχικό μηδενισμό, με πολλούς συντρόφους, κυρίως, στο εξωτερικό. Βασική αιτία, για εμάς, της προφανούς αναντιστοιχίας σε σχέση με το εσωτερικό μέτωπο, κρίνουμε πως είναι η αδυναμία του αχού των καφενείων και των συντονισμένων απαξιωτικών αναφορών, να περάσουν τα σύνορα του παγιωμένου και να εμπλουτίσουν τη σκέψη τους… Σκοπός μας είναι, στο άμεσο μέλλον, ο, συκοφαντημένος και περιθωριοποιημένος από διάφορους κοινωνιστές αναρχιστές και αναρχικούς, και όχι μόνο (θυμόμαστε τις αναγωγές που είχε κάνει ο Σ. Θεοδωράκης πριν από κάποια χρόνια ταυτίζοντας εντελώς αβασάνιστα και επιτηδευμένα μηδενισμό και νεοφασισμό), Αναρχομηδενισμός, να λάβει τη θέση που του αρμόζει και στον ελλαδικό χώρο. Το στοίχημα είναι μεγάλο, αλλά και σημαντικό, συνάμα. Επομένως, αξίζει να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.

Ο σύγχρονος αναρχικός μηδενιστικός πόλος κουβαλάει βαρύ φορτίο, καθώς -εκ των πραγμάτων- επιφορτίζεται με το δύσκολο έργο της ρεαλιστικής αναδίφησης στο υπάρχον. Από τις ελάχιστες φωνές στη σύγχρονη εποχή που δύναται να κινητοποιήσει τη σκέψη πέρα από τα καθιερωμένα και τα παραπλανητικά των διάφορων πολιτισμικών προτύπων, και των ανάλογων ιδεοληπτικών επιφάσεων. Γιατί, ο μηδενισμός δεν πασχίζει για το μετασχηματισμό, αλλά προτάσσει την πλήρη καταστροφή του. Δεν αποτελεί άλλη μια ρετσέτα στα πλαίσια του υπάρχοντος, αλλά προτάσσει την ολική αποκοπή από αυτό, με σκοπό τη δημιουργία πυρήνων που θα επεξεργάζονται νυχθημερόν σχέδια για την προώθηση της ολικής καταστροφής του.

Ο αναρχικός μηδενισμός δεν αποτελεί μια ακραία έκφανση του πολιτικού φάσματος, όπως θεωρούν ατυχώς ορισμένοι, ανάμεσα τους και θεωρητικοί του κράτους όπως η Μαίρη Μπόση. Αντιθέτως, είναι κάτι που επιχειρεί –όσο το δυνατόν περισσότερο- να κινηθεί έξω από τις υπάρχουσες συνειδησιακές ατραπούς, που διακατέχουν –από διαφορετικό μετερίζι- τους ηγήτορες και τους υπόδουλους τους. Ο αναρχικός μηδενισμός, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε εμείς, δεν αγκιστρώνεται σε κάποια πτυχή του πολιτισμού –όπως κάνουν όλες οι ιδεολογίες, από τον εθνικοσοσιαλισμό μέχρι τον κοινωνιστικό αναρχισμό, για να ορίσει το μέλλον κατά το δοκούν, αλλά επιζητάει στο τώρα την πλήρη απαλλαγή από όλα τα δεινά που κουβαλάει η ανθρωπότητα, κατά τη διάρκεια της προϊστορικής της διαδρομής. Απαλλαγμένος, από ευχολόγια και πλασαρίσματα όψιμων προϊόντων προς την άγρα πελατών, επιμένει να καταγράφει τους όρους του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για εμάς, παρά η πλήρης αποτύπωση των συνθηκών. Ζούμε και καταγράφουμε, σημειώνουμε στο μπλοκάκι, απομνημονεύουμε, χαρτογραφούμε και προχωρούμε… Και όπου μας βγάλει… Τα έντονα ταξίδια στην επικράτεια του Άγνωστου είναι προτιμότερα από τις προσκρούσεις στα τοιχώματα της κανονικότητας.

Εξάλλου, αν ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους θεωρητικής ανάλυσης, θα ήμασταν σίγουρα χαμένοι. Αυτός που έχει ταχθεί στο να εξυπηρετεί τον εαυτό του και την αλήθεια του, δεν κινδυνεύει να μπουρδουκλωθεί ποτέ, ούτε θα είναι αναγκασμένος να απολογηθεί σε κανένα, γιατί δεν τον ακολούθησε το οποιοδήποτε υποκείμενο έπλασε με το φετιχιστικό του φαντασιακό, παρότι του έταζε λαγούς και πετραχήλια και απομόνωνε τα θετικά στοιχεία, αψηφώντας τα αρνητικά. Αντιθέτως, όσοι αφιερώνουν την καθημερινότητα τους στο να πάρουν μαζί τους τους άλλους, σύντομα, θα βρεθούν προ αδιεξόδου. Άσχετα, αν θα δυσκολευθούν να το παραδεχτούν δημόσια. Έτσι και αλλιώς, μόνο αν ζεις για τον εαυτό σου ενδυναμώνεσαι, είσαι σε θέση να προφυλαχθείς από τις πολύπλευρες και πολύμορφες παγίδες της ζωής, και να διεκδικήσεις αυτό που ορίζει η συνείδηση σου. Στο σήμερα, οι ωραίες λέξεις δεν πιάνουν πια. Οι ιδεολογίες του χτες πέθαναν, και τη θέση τους πήραν οι διάφορες καταπραϋντικές δοξασίες, που επιχειρούν να ανακουφίσουν από τον πόνο που προκαλεί η μνημονιακή επέλαση. Ο οδοστρωτήρας της επιβίωσης ισοπεδώνει στο πέρασμα του κάθε πρόταγμα ολικής απελευθερωτικής προοπτικής, γιατί εγκολπώνει την ανασφάλεια στη στενωπό της αποδοχής των καραστημένων πολιτισμικών «προτάσεων».

Εμείς, από την πλευρά μας, αναζητούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, μέσα σε ένα πνιγηρότατο περιβάλλον -που οριοθετούν τόσο οι σχεδιασμοί των κυρίαρχων, όσο και οι επιθυμίες των υποτακτικών. Σε διαφορετική περίπτωση, άγεσαι και φέρεσαι από τις διάφορες ψευδοσυνειδήσεις, που έχεις υιοθετήσει, ψάχνοντας να βρεις το «φως το αληθινό», μέσα στο γενικότερο σκότος του εξουσιαστικού πολιτισμού και των πλειοψηφιών που το στηρίζουν. Γιατί, συμφέροντα δεν έχουν μόνο οι άρχοντες, αλλά και όσοι είναι ενσωματωμένοι. Το να θες, για παράδειγμα, να επαναφέρεις το βιοτικό σου επίπεδο στα προηγούμενα επίπεδα δεν είναι επαναστατικός στόχος. Και αν είναι ζήτημα άμεσης επιβίωσης (κατανοητό μεν, ελλιπέστατο, δε), αυτό αποδεικνύει πως η πείνα συντηρητικοποιεί και δεν οξύνει τις συνειδήσεις. Όσοι εναποθέτουν εκεί τις όποιες ελπίδες τους για αύξηση της επαναστατικής συνείδησης, ας προετοιμαστούν να μείνουν με άδειο στομάχι οι ίδιοι, εκτός και αν επιλέξουν να τρέφονται με τις αυταπάτες τους. Αντιλαμβανόμαστε το μηδενισμό ως ένα αποτελεσματικό φάρμακο απέναντι στην υπό μετάσταση ασθένεια του μαρξισμού, που διαχέεται εντέχνως και απειλεί με μαρασμό και με εξαφάνιση την αναρχική προοπτική. Τα διδάγματα που προκύπτουν από το σύγχρονο δυτικό κόσμο, οριοθετούν τις προσδοκίες και την αποτελεσματικότητα της περίφημης κοινωνικής απεύθυνσης.

Τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιούμε πως ο (ατομικιστής/ αντικοινωνιστής) αναρχικός, ως φορέας συγκεκριμένων αντιπολιτισμικών θέσεων, δεν είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πυροκροτητή για αυτούς που (δεν) θέλουν, αλλά μια αυτόνομη μονάδα που προσπαθεί να αποκοπεί από το υπάρχον, τουλάχιστον συνειδησιακά. Αυτές οι επιλογές δεν είναι καθόλου εύκολες, γιατί περιορίζουν κατά πολύ της δυνατότητες, και αφήνουν πολλαπλά τραύματα, που η επούλωση τους απαιτεί πολλαπλές απόπειρες. Όμως, εκεί κρύβεται το μυστικό. Να μπορέσεις να αντέξεις, να ορθοποδήσεις και να αναζητήσεις πραγματικούς συντρόφους, με τους οποίους μοιράζεσαι κοινές θέσεις, και, πάνω από όλα, τη σιχασιά για τον πολιτισμό των αφεντάδων και των υπόδουλων. Επιζητούμε το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, και όχι την «υποχρέωση» να επιλέξουμε κάποια προοδευτική ή και «επαναστατική» φόρμα, για να καλλωπίσουμε την ύπαρξη μας και να αισθανθούμε πως αγωνιζόμαστε για ένα «μεγάλο» σκοπό. Αρχίδια μύδια… Το μόνο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι πως θα περιορίσουμε, αρχικά, τις επιδράσεις του πολιτισμού πάνω μας, και, ύστερα, πως θα του επιτεθούμε πολύμορφα.

Η κυρίαρχη ηθική τοποθετεί τον αναρχικό εκτός κοινωνικού σώματος. Απομένει να το αντιληφθεί αυτός εγκαίρως, και να πορευτεί παράλληλα, και, στοχευμένα, εναντίον της κοινωνίας, εξίσου και όπως ενάντια στους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τους μπάτσους, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δικαστικούς, τους καθηγητές, τους στρατιωτικούς, τους πράκτορες, τους παπάδες, τους χαφιέδες, τους μεγαλοεπιστήμονες, τους εμπόρους, τους χρηματιστές, τους δημοσιογράφους, κοκ. Αυτό είναι, όμως, κάτι που δεν του το συγχωρούν. Στην πραγματικότητα που βιώνουμε, πάντα, η επιθετικότητα είναι το τίμημα των επιλογών να αποκοπείς από την αγέλη. Τα παραδείγματα από τη ζωή είναι άπειρα. Αυτός που δουλεύει σαν το σκυλί για λίγα ψίχουλα, ποτέ δεν θα συγχωρήσει στο ληστή τραπεζών το θράσος του να πάρει σε δευτερόλεπτα αυτά που θα του εξασφαλίσουν αποχή από τη μισθωτή σκλαβιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ρεφορμιστής ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον αντάρτη το θράσος του να συγκρουστεί ένοπλα με το καθεστώς. Ο ενσωματωμένος ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον ανυπότακτο το θράσος του να επιλέξει (να επιχειρήσει) εκείνος πως θα ζήσει. Ο δούλος ποτέ δεν θα δει με καλό μάτι τον εξεγερμένο. Ο καθεστωτικός ποτέ δεν θα παραδεχτεί ή δεν θα σεβαστεί τον αντικαθεστωτικό. Ο πνευματικά καθυστερημένος πάντα θα επιδιώκει να φέρει στα μέτρα του τον πνευματικά ανώτερο, καλύπτοντας (έτσι νομίζει τουλάχιστον…) με εύρος πονηρών τακτικισμών το χάσμα. Ο straight που ανάγει τη συμπεριφορά του σε ταυτότητα και σημείο απόκτησης «κοινωνικών» ενσήμων (ρόλος του «επιβήτορα», του «γαμιά», κοκ), ποτέ δεν θα αισθανθεί με σχετική εγγύτητα τον ομοφυλόφιλο. Oιδεοληπτικός ποτέ δεν θα ανεχθεί αυτόν που θέλει να κινηθεί χωρίς να έχει κάποιο μεσσιανισμό στην ψυχή του και καμία ιδεολογική πανούκλα στο νου του. Ο κατάλογος είναι ατελείωτος…

Η κοινωνική πραγματικότητα βρίθει, λοιπόν, παραδειγμάτων όπου ο καθένας προσπαθεί να φέρει τον άλλον στα μέτρα του. Και, δη, τον διαφορετικό. Ακόμα και σήμερα, που η φιλελεύθερη τεχνοτροπία έχει αποενοχοποιήσει τη διαφορετικότητα μέσα από την κίβδηλη επίφαση ελευθεριότητας, οι διάφοροι συμπλεγματισμοί διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο φτηνιάρικος εγωισμός αφήνει τη δική του σφραγίδα στον καθημερινό ανταγωνισμό. Η ιστορική συγκυρία δεν διαμορφώνεται μονάχα από τους σχεδιασμούς της εξουσίας, αλλά και από τη ασημαντότητα και την ανεπάρκεια πολλών υπόδουλων. Δεν είμαστε από αυτούς που ανάγουμε την ανθρώπινη ύπαρξη σε αυταξία, καθώς θεωρούμε πως πολλοί ανθρώπινοι τύποι δεν προσομοιάζουν με μια δική μας συνειδησιακή κατάρτιση.

Δεν είμαστε τα «καλά παιδιά», που θα αφιερώσουμε τη ζωή μας στον αγώνα για την απελευθέρωση αυτών που δεν έχουν καμία διάθεση να κινηθούν προς παρόμοιες κατευθύνσεις. Η μετριότητα κάνει τις επιλογές της, λαμβάνει τη δική της περίοπτη θέση στην διαμόρφωση των κοινωνικών και ιστορικών παραμέτρων, που διαιωνίζουν την εξουσιαστική επιβολή. Δεν γουστάρουμε όλους τους ανθρώπους, δεν ντρεπόμαστε να δηλώσουμε δημόσια τον υπαρκτό μισανθρωπισμό μας. Τολμάμε να ορίσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Ο πλουραλιστικός αχταρμάς ανήκει μονάχα στους ηλίθιους, αλλά και σε αυτούς που αποσκοπούν σε πολλαπλά οφέλη από δαύτον. Λυπούμαστε, αλλά, αποδεκτοί για εμάς είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, τα σκουπίδια του lifestyle, ή οι διάφοροι κωλογλείφτες που ευδοκιμούν σε διάφορους κοινωνικούς τομείς, όχι μόνο δεν είναι αποδεκτοί από εμάς, αλλά, τουναντίον…. Πολλοί θα μας προσάψουν πως είμαστε «κακοί» άνθρωποι ή «προβληματικοί». Μα, σε μια κοινωνική πραγματικότητα σήψης, παρακμής, υποταγής -όπως αυτή που βιώνουμε- αυτό δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι. Μα, το γεγονός πως βιώνουμε μια επαχθέστατη καθημερινότητα, κάτι πρέπει να σημαίνει για όλους μας. Και για τις προθέσεις των κυρίαρχων, και για την εθελοδουλία και το (σχεδόν απαράδεκτο) είδος των ανθρώπινων τύπων που συγκροτούν το πλειοψηφικό σώμα των υποταγμένων, και για τις αδυναμίες τις δικές μας, ως επαναστατικό στρατόπεδο (και αυτό αφορά στους πάντες, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές και φιλοσοφικές οπτικές που προωθούμε).

Μάλλον, αυτοί που θα πρέπει να εξηγήσουν τη στάση τους είναι αυτοί που μοιράζουν συγχωροχάρτια στον κάθε ένα και στην κάθε μια που δολοφονεί την αναρχία κάθε στιγμή, και κάθε ημέρα. Όταν τα πράγματα, γενικώς, τείνουν προς τα σκατά, αυτό που προέχει είναι να βγάλεις από μέσα σου κάθε ωραιοποιητική διάθεση. Να δεις την αλήθεια κατάφατσα και να σπεύσεις να ορίσεις τόσο την τακτική, όσο και τη στρατηγική σου. Απευθύναμε πριν από κάποιο διάστημα πρόταση για την έναρξη συζητήσεων γύρω από τους ανθρώπινους τύπους που δύναται να συμβάλλουν στη μηδενιστική καταστροφή, και στην ολική ανασυγκρότηση της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της διεξαγωγής μιας τέτοιας δημόσιας συζήτησης, με τελικό σκοπό να ξεγράψουμε οποιαδήποτε αυταπάτη και να ορίσουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας σύγχρονης αναρχικής και μηδενιστικής δραστηριοποίησης. Πρέπει να είμαστε σε θέση να έχουμε υπομονή και οξυδέρκεια, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε πίσω από τις οροσειρές της υποτακτικής διαβίωσης. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε. Σε αυτούς ποντάρουμε, σε αυτούς απευθυνόμαστε. Το διακύβευμα για εμάς είναι να τους βρούμε και να ξεκινήσουμε μια αποδοτική συνεργασία.Επομένως, έχουμε πρόταση, και αυτή προορίζεται σε όσους είναι πρόθυμοι να επεξεργαστούν μέσα τους, αρχικά, την άρνηση του υπάρχοντος, και όλων των πυλώνων του.

Η παγκόσμια κυριαρχία δεν έχει να φοβάται το παραμικρό από ανθρώπινους τύπους, που οι όποιες κινήσεις τους είναι προκαθορισμένες. Το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, και το εκμεταλλεύεται όσο πιο αποδοτικά της επιτρέπουν οι συγκυρίες. Διαχρονικά το κάνει αυτό, απλά, στο σήμερα, αξιοποιεί και τις τεράστιες δυνατότητες που της προσδίδει η υποταγμένη και ξεπουλημένη επιστήμη, συν τα καθοριστικά τεχνολογικά επιτεύγματα των καιρών μας. Να ξέρουν όσοι εναποθέτουν τις προσδοκίες τους στο μερικό, ότι αυτό σηματοδοτεί εξάντληση μέσα στα εγκλωβιστικά πλαίσια του πολιτισμού. Και τότε προκαλούνται τερατογεννέσεις. Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην πολιτικοκοινωνική ελληνική πραγματικότητα. Ο φιλελεύθερος αντικρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ (των ηγετικών του ελίτ, για την ακρίβεια) κουβαλιέται από το βαμμένο στα χρώματα του ανθρωπισμού όχημα ενός φιλο-λαϊκού αριστερού –έστω και παλαιομοδίτικου- κρατικισμού. Δηλαδή, παρατηρείται το εξής εκπληκτικό. Οι οπαδοί, τα μικροστελέχη, και η εσωκομματική αντιπολίτευση της Αριστεράς, να επιδιώκουν (και να διαλαλούν) την αναβάθμιση του κρατικού τομέα ως τη μοναδική ασπίδα προστασίας των συμφερόντων της πλειοψηφίας, και –την ίδια ακριβώς στιγμή- η ηγεσία να προωθεί στην πράξη το μοντέλο του Ομπάμα. Δηλαδή, όπως είπε και ο Δραγασάκης στο Βήμα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (δηλαδή, των εκλεκτών του κόσμου του χρήματος), με παράλληλο περιορισμό της κρατικής λειτουργίας στα πεδία του απλού διεκπεραιωτή προς όφελος των ισχυρών. Η Αριστερά του 21ου αιώνα για να εξασφαλίσει την άδεια του κεφαλαίου για να κυβερνήσει (δηλαδή, να αναχθεί σε καθοριστικό «παίκτη» της κυβερνητικής διαχειρισιμότητας σε περίοδο «κρίσης»), μετατρέπεται σε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, ξεδιάντροπα και χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα, δεν διστάζει να αναδείξει ξεχασμένα -και από τους ίδιους τους αμερικανούς- ιδεολογήματα, που ανάγονται στον αγώνα της Ανεξαρτησίας και στο μακρινό 1776, σε μια απόπειρα παντρέματος της ψευδαίσθησης της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με το φιλελεύθερο πνεύμα, που πηγάζει από την προοδευτική διανόηση κύκλων με συγκεκριμένα καταγωγή και έδρα… Το αντίβαρο στο νεοσυντηρητικό νεοφιλελευθερισμό είναι ο καθαρός φιλελευθερισμός, βαφτισμένος στις κολυμπήθρες του νεοαριστερού διαχειριστή και εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ήμαρτον… Και οι φτωχοί; Ας αναπτύξουν την αλληλοβοήθεια, «ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους». Αντίφαση; Πλουραλισμός θα σου πούνε, αυτοί που ποντάρουν στην ενσωμάτωση των διαφορετικών φωνών (που παραμένουν προσκολλημένες στο κρατικιστικό παλαιοαριστερό μοντέλο) για να ενισχυθεί ο πιο ισχυρός πόλος μέσα στον κομματικό σωλήνα. Όλοι όσοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην οπορτουνιστική αριστερά για επιστροφή στα δεδομένα προ μνημονίου, ας ετοιμάζονται να παρακολουθούν τη φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, που ενδεχομένως θα αυξάνει τους αναπτυξιακούς δείκτες, προς όφελος συγκεκριμένων καστών της ολιγαρχίας, ενώ, την ίδια στιγμή, θα έχει παγιωθεί η κινεζοποίηση της εργασιακής δύναμης.

Από την άλλη, σημαντική πια μερίδα του πόπολου, έχει εξαπατηθεί και από το έτερο μαξιλαράκι αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και δυσαρέσκειας, που προετοίμασε έγκαιρα η κυριαρχία, για να συγκρατήσει τους εξοργισμένους από τα μνημόνια, τα θύματα των ανακατατάξεων. Ο δήθεν αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός των νεοφασιστών γίνεται ένα όχημα που κουβαλάνε οι εθνικιστικές κορώνες ενός υποτίθεται λαϊκού ενδιαφέροντος με εθνικά σχοινιά πρόσδεσης, ενώ η Χρυσή Αυγή είναι αναφανδόν υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά και αβαντάρεται σε υπερθετικό βαθμό από κύκλους του εγχώριου εφοπλιστικού κόσμου. Άλλη μια προφασιζόμενη «αντισυστημική» παγίδα που εξυπηρετεί συγκεκριμένα κέντρα του κόσμου του πλούτου και στην οποία πέφτουν με περισσή αφέλεια αρκετοί υπόδουλοι.

Γνωρίζουμε ιστορία και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες του επαναστατικού εγχειρήματος, αλλά, από την άλλη, δεν κλείνουμε τα μάτια, ούτε κωφεύουμε μπροστά στην απροθυμία των υποτακτικών να καταργήσουν το κράτος και το κεφάλαιο. Κάτι που κάνει μπαμ, και κραυγάζει στους πιο εκκωφαντικούς ήχους τους σύγχρονους όρους αλυσοδεσίματος στα κυριαρχικά δεσμά. Πιστεύαμε πως η κατάρρευση των ολοκληρωτικών ιδεολογιών του 20αιώνα, καθώς και το ξεσκέπασμα του πραγματικού προσώπου του νεοφιλελευθερισμού, θα ωθούσε στην προώθηση μιας αναρχικής συνειδητότητας σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Φαίνεται πως τα ίδια τα πράγματα μας διαψεύδουν. Η κυριαρχία επιδεικνύει εκπληκτική δεινότητα στο να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς, για να μαζεύει τα πρόβατα σε καινούρια μαντριά. Δεν διστάζει πλέον να επιστρατεύσει ακόμα και δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο περιθώριο των πραγματικών εξελίξεων. Αν μη τι άλλο, αυτοί οι χειρισμοί αποδεικνύονται σε μάκρος χρόνου αποτελεσματικοί, και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το έργο μας.

Δεν είμαστε ελιτιστές, οπαδοί του τέλειου, ή «φωτεινοί παντογνώστες», που στήνουμε αβασάνιστα δικαστήρια αντι-κοινωνικής κριτικής. Στεναχωριόμαστε από τις εξελίξεις, υποφέρουμε κάποιες στιγμές, όμως, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις. Δεν το «παίζουμε» κάτι. Θέτουμε διαρκώς ερωτήματα και αμφισβητούμε τις ίδιες τις απαντήσεις που δίνουμε. Αναρωτιόμαστε για τη ορθότητα των πορισμάτων μας, για πιθανές υπερβολές, αλλά, δυστυχώς, δεν λαθεύουμε…Τολμάμε να παίρνουμε θέση κόντρα στο ρεύμα και εναντίον όσων παρατηρούμε γύρω μας και μας θλίβουν. Ο άνθρωπος είναι ένα είδος που ρέπει κατά πολύ σε διάφορους ατραπούς συμπεριφορισμού που είναι εντελώς απομακρυσμένες από την αναρχική συνείδηση. Το μόνο που θέλουμε είναι να διαχωρίσουμε τη θέση μας από το γιουσουρούμ της ευτέλειας και της υποτέλειας. Δεν μας ξεγελάνε πια οι όψιμες συγκαταβάσεις. Μπορούμε, όμως, πια, με μεγάλη ευχέρεια να διακρίνουμε τα κίνητρα και την ουσία των κοινωνικών επιλογών. (Για διάφορες ανθρώπινες τάσεις που παρατηρούμε, θα επανέλθουμε με περισσή αναλυτική διάθεση σε μελλοντικό σημείωμα μέσα από τις σελίδες της Μηδενιστικής Πορείας. Γιατί έχει έλθει προ πολλού η ώρα να ειπωθούν αλήθειες για τη μη βίαιη ομάδα κρούσης του συστήματος, τον μαζάνθρωπο)…

Σε γενικές γραμμές, το επαναλαμβάνουμε, είναι λανθασμένο και διαστρεβλωτικό, έως και χυδαία παραπλανητικό, να χρεώνεται στην αναρχική μηδενιστική τάση έλλειψη πρότασης. Ίσα-ίσα, αυτή απευθύνεται, χωρίς αποκλεισμούς, σε όσους διαθέσιμους και δεν περιορίζεται σε ταξικά υποσύνολα ή σε συγκεκριμένους ρόλους, που καλούνται να συνειδητοποιήσουν τα «καθήκοντα» του ρόλου τους, και να «επαναστατήσουν». Μόνο που εδώ και δεκαετίες στο σύγχρονο κόσμο έχει αποδειχτεί πολλάκις, πως κάθε ρόλος έχει ταβάνι και σίγουρα δεν οδηγεί στην αναρχική επανάσταση που θα σηματοδοτούσε την κατάργηση κάθε ρόλου. Είναι, για εμάς, λάθος, να συγκεντρώνει τα πυρά του κοινωνιστικού μπλοκ ο μηδενισμός, που, απλά, καταγράφει την πραγματικότητα, και όχι αυτοί που δεν θέλουν, παρότι εκθειάζονται αιώνες τώρα από τα ιδεολογικά φτιασιδώματα της ανθρωπιστικής αμφισβήτησης. Εμείς δημοσιολογούμε τις απόψεις μας, χωρίς, όμως, να έχουμε καμία καούρα να γίνουν αποδεκτές από τους πολλούς. Όσοι πιστοί ας προσέλθουν, όσοι τολμηροί ας δοκιμάσουν… Οι πόρτες είναι ανοιχτές, όμως, όσοι συνειδητά αρνούνται να εισέλθουν, ας είναι έτοιμοι να μας δουν να βγαίνουμε από αυτές, κραδαίνοντας τα μαύρα ξίφη της Εκδίκησης και της Αναρχικής Αξιοσύνης…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΔΙΚΟ»

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ, ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Ν.ΡΩΜΑΝΟ, Α.Δ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Γ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Γ. ΝΑΞΑΚΗ, Γ. ΣΑΡΑΦΟΥΔΗ, Φ.ΧΑΡΙΣΗ, Α.ΝΤΑΛΙΟ

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ, γιατί [θα μου πουν: «Δεν άξιζε να πεθάνουν για αυτήν την υπόθεση». Και θα τους απαντήσω: «Πέθαναν, γιατί ήταν ζωντανοί»…] (ΤΖΟΝ ΠΟΛΑΝ)

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero

Λέσβος: Εκδήλωση-παρουσίαση του αναρχικού μεταφραστικού/εκδοτικού εγχειρήματος Έρεβος

$\"erevos$

Η εκδήλωση διοργανώνεται από τις ομάδες, Άτυπη Αναρχική Οργάνωση-πυρήνας Λέσβου και Αντικαθεστωτική Φράξια-πυρήνας Λέσβου.

Ο αντίλογος της καρμανιόλας

Κυκλοφόρησε το 3ο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους

$\"Εξώφυλλο\"$

Περιεχόμενα:

Εισαγωγικό σημείωμα (σελ 5)

Κείμενα του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού

Μερικές σκέψεις για την κατάσταση του ρεύματος της Νέας Αναρχίας (σελ.6)
Η Γη να τρέμει, ο Ήλιος ανατέλλει (σελ. 74) αφίσα-κείμενο
Λύσσα και Συνείδηση (σελ.75) αφίσα-κείμενο

Αναλύσεις-Κείμενα

Βρεγμένος αναπτήρας… (σελ.10)
Αντιεκλογικό κείμενο (σελ. 12)
Για την εκκένωση του Ναδίρ και τις συλλήψεις των δύο συντρόφων στη Θεσσαλονίκη (σελ.16)

Γράμμα του αναρχικού αιχμαλώτου Σπύρου Μάνδυλα από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού (σελ.17)
Γράμμα του αναρχικού αιχμαλώτου Ανδρέα Τσαβδαρίδη από τις δικαστικές φυλακές Κορυδαλλού (σελ. 20)
\”Πρώτος Χαοτικός Κύκλος\” – Λύσσα και Συνείδηση (σελ.22)
Μαύρα Σινιάλα (σελ. 30)

Αιχμάλωτοι Πολέμου

Σύντομη αναφορά στους αιχμαλώτους του Κράτους στο εξωτερικό

Ενάντια στη Μηχανή

Συλλογή κειμένων για την επίθεση στον Πολιτισμό

Αποσπάσματα από το δοκίμιο \”Βάρβαρες Σκέψεις – Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό\”, του Wolfi Landstreicher (σελ. 50)
Η Εξέγερση των Βαρβάρων (σελ. 52)
Τα προοδευτικά-βιομηχανικά οράματα ως εμπόδιο για τη συνολική απελευθέρωση (σελ. 56)
Μια κριτική, όχι ένα πρόγραμμα (σελ. 58)
Η Φύση ως Θέαμα (σελ. 64)

Αποσπάσματα (σελ. 67)

Αφιέρωμα

Emile Armand: Αποσπάσματα από κείμενο \”Ατομικιστικές Προοπτικές\” (σελ.70)

Μια σελίδα μια σφαίρα

Παρουσίαση συντροφικών εκδοτικών εγχειρημάτων και εκδόσεων (σελ. 76)

Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης, μέρος δεύτερο

Συνεισφορά του Χρήστου Τσάκαλου, μέλους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς-FAI/IRF, στο blog Parabellum και στο έντυπο Μηδενιστική Πορεία. (σελ. 82)

Πολεμικό Ανακοινωθέν

Ενέργειες του δικτύου ΑΑΟ/ΔΕΜ, των αναρχικών της πράξης, για το διάστημα Ιούλιος-Οκτώβριος 2013 (σελ. 88)

Χορός του Λυκόφωτος, του Ρ. Νοβατόρε (σελ. 112)

Τέχνη

Χαοτεχνίες (σελ. 118)

Για τον Ντανταισμό (σελ. 119), Αντιπαράθεση των ρευμάτων του ντανταισμού και του σουρεαλισμού κατοπτρική αντίστοιχη με του μηδενισμού και του αναρχιμσού.
\”Οι Δαιμονισμένοι\” – Φίοντορ Ντοστογιέφσκι απόσπασμα (σελ. 120)
Χρόνης Μίσσιος απόσπασμα (σελ. 121)
\”Στον αναγνώστη\” – Σαρλ Μπωντλαίρ (σελ.122)
\”Το Άλμπατρος\” – Σαρλ Μπωντλαίρ (σελ. 123)
Αποσπάσματα ποιήματος του Mauricio Morales (σελ.124)
\”Όταν σε περιμένω\” – Ντίνος Χριστιανόπουλος (σελ. 125)

Το παρόν τεύχος αφιερώνεται από τη συντακτική ομάδα της Μηδενιστικής Πορείας και το Μέτωπο Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη Διάχυση του Αρνητικού στους δύο αιχμαλώτους αδελφούς μας, Σπύρο Μάνδυλα και Ανδρέα Τσαβδαρίδη, που συνελλήφθησαν στις 11 Ιουλίου στη Θεσσαλονίκη.

Κρατήστε τις Αρνήσεις σας ακέραιες σύντροφοι.

Κατεβάστε το PDF, εδώ

Επανάληψη της συνέντευξης του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος στους 105fm

Σήμερα (22/10), στις τρεις το μεσημέρι, θα παίξει σε επανάληψη η συνέντευξη και παρουσίαση του αναρχικού εκδοτικού/μεταφραστικού εγχειρήματος Έρεβος στην εκπομπή \”Ο αντίλογος της Καρμανιόλας\”, στους 105fm.

Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς – πυρήνας φυλακής: ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ – 7 πράξεις και 1 απολογισμός

$\"spf1\"$

ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ

7 πράξεις και 1 απολογισμός από Συνωμοσία Πυρήνων της φωτιάς – πυρήνας φυλακής

I) Σχέδιο Φοίνικας σε εφτά κινήσεις

Τους τελευταίους μήνες είχε τεθεί σε κίνηση το “Σχέδιο Φοίνικας”. Ένα σχέδιο για να δημιουργηθούν οι όροι της αναγέννησης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς απ’ τις στάχτες που άφησε πίσω της η αστυνομική καταστολή.

Δεν περιοριζόμαστε όμως μόνο σε αυτό. Μέσα από το “Σχέδιο Φοίνικας” εγκαινιάζεται μια νέα αφετηρία. Ξεκινάει η δημιουργία ενός άτυπου δικτύου αναρχομηδενιστικής δράσης στην Ελλάδα. Γι’ αυτό οι σύντροφοι του παράνομου τομέα της Συνωμοσίας στην προκήρυξή τους για την ανατίναξη του αυτοκινήτου της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού ανέφεραν χαρακτηριστικά: “Μετά από δύο χρόνια σιωπής στην ελληνική επικράτεια η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς πιστρέφει. Σε κοινό μέτωπο με τις Συμμορίες Συνείδησης, τους πυρήνες της FAI και τη Σέχτα Επαναστατών, στηρίζουμε τη διεθνή συνωμοσία της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας (FAI)-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (IRF).”.

Μετά από τέσσερις επιθέσεις του “Σχεδίου Φοίνικας” (ανατίναξη του προσωπικού οχήματος της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού, τοποθέτηση βόμβας στο αυτοκίνητο σωφρονιστικού υπαλλήλου στο Ναύπλιο, εμπρησμός πολυτελούς ξενοδοχείου στη Τζακάρτα Ινδονησίας, αποστολή παγιδευμένου δέματος στον πρώην διοικητή της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας), συλλαμβάνονται οι αναρχικοί σύντροφοι Ανδρέας Τσαβδαρίδης και Σπύρος Μάνδυλας οι οποίοι κατηγορούνται για συμμετοχή σε αυτή την αντάρτικη εκστρατεία.

Παράλληλα ξεκινούν νέες διώξεις σε όλα τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς για ηθική αυτουργία στο “Σχέδιο Φοίνικας” και καλούμαστε για απολογία μέσα στον Αύγουστο. Φυσικά το σχέδιο συνεχίζεται και η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης/FAI–IRF πυρπολεί και καταστρέφει στην Ινδονησία σχολή εκπαίδευσης των μπάτσων ως ένδειξη αλληλεγγύης στον Σπύρο και στον Ανδρέα στα πλαίσια της πέμπτης πράξης του “Σχεδίου Φοίνικας”. Ακολουθεί η αποστολή παγιδευμένου δέματος στον ειδικό εφέτη ανακριτή που ασχολείται με θέματα “τρομοκρατίας” απ’ τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/FAI-IRF/Πυρήνας RYO ως πράξη έκτη του Φοίνικα και η πυρπόληση μηχανήματος υλοτομίας σε κυνηγετικό θέρετρο στην Ρωσία απ\’ την ELF/FAI, Κομμάντο Νέστωρ Μάχνο ως πράξη έβδομη.

II) Καμία ανακωχή

Παρά τις συνεχιζόμενες διώξεις δεν θα ξεπέσουμε στο επίπεδο της δημοκρατικής καταγγελίας μιλώντας για τις νομικές παρατυπίες που χρησιμοποιούν μπάτσοι και δικαστές. Αυτοί έχουν τους νόμους τους για να τους προστατεύσουν και η επιλογή μας είναι να τους παραβιάζουμε. Όταν λέμε ότι έχουμε πόλεμο κυριολεκτούμε και δεν ζητιανεύουμε από το “δίκαιο” των αντιπάλων καταγγέλλοντας τις νομικές αυθαιρεσίες τους. Ωστόσο θεωρούμε σκόπιμο να διαβάσουμε πίσω από τις γραμμές αυτών των διώξεων και να μοιραστούμε τα συμπεράσματά μας ως παρακαταθήκη που μπορεί να αξιοποιηθεί από συντρόφους της πράξης.

Εδώ και αρκετά χρόνια το κράτος σκηνοθετεί μια αστυνομική υπερπαραγωγή για την υπόθεση της Συνωμοσίας. Δεκάδες άτομα, τα οποία συλλαμβάνονται για άσχετες υποθέσεις, εμφανίζονται από τα ΜΜΕ και τους δικαστές ως μέλη της Συνωμοσίας ενώ δεν έχουν καμία σχέση μαζί μας. Προφανώς αυτό δεν είναι τυχαίο. Από τη μία αναβαθμίζονται μέσω τρομονόμου κατηγορίες που κάτω από άλλες συνθήκες θα είχαν μία σχετικά ήπια νομική επίπτωση και από την άλλη ενισχύεται ο μύθος της άτρωτης καταστολής που ανακαλύπτει, συλλαμβάνει και τιμωρεί τους “ενόχους”.

Όμως υπάρχει και κάτι ακόμα. Κάτι που επιβεβαιώνεται μέσα από τις νέες διώξεις για “ηθική αυτουργία” στο “Σχέδιο Φοίνικας” που ασκήθηκε εναντίον μας.

Είναι το μήνυμα που στέλνει το κράτος στο εσωτερικό των ριζοσπαστικών κύκλων. Το μήνυμα της διαρκούς τιμωρίας και της παντοδυναμίας, που φτάνει στο σημείο να επιβάλλει μια νέα φυλακή μέσα στη φυλακή. Ένα μήνυμα με αποδέκτες όσους ακόμα και σε συνθήκες αιχμαλωσίας ούτε λύγισαν ούτε μετάνιωσαν, αντίθετα παρέμειναν όρθιοι και αμετακίνητοι στην πρώτη γραμμή της επίθεσης.

Αυτό που προβάλλει λοιπόν στο αρχιπέλαγος της καταστολής, είναι η ικανότητα του κράτους να εγκαθιδρύσει το πραξικόπημα της διαρκούς αιχμαλωσίας αορίστου χρόνου. Με λίγα λόγια επιβάλλει τη δυνατότητα της ιεράς εξέτασης των δικαστών να διατάζουν νέες προφυλακίσεις και να προσθέτουν κατηγορίες σε αιχμάλωτους αναρχικούς αντάρτες πόλης που δεν “υπέγραψαν” την κατάπαυση πυρός.

Δεν είναι τυχαίο ότι οι ανακριτές, εκτός από τις δικογραφίες που μας “συνοδεύουν” για επιθέσεις που πραγματοποιήσαμε με τη Συνωμοσία, προσθέτουν νέες κατηγορίες (μία εξ αυτών από την εισαγγελία της Ιταλίας) για κείμενα και γράμματα που βγάλαμε στο διάστημα που ήμαστε ήδη κρατούμενοι.

Δεν επιλέγουμε να καταφύγουμε στα μίζερα μαθηματικά της φυλακής για να μεταφράσουμε τι σημαίνουν αυτές οι νέες διώξεις σε χρόνια αιχμαλωσίας για εμάς. Έχουμε καταργήσει από καιρό την ανιαρή εξίσωση της φυλακής που μετράει την ποινή σε μέρες, μήνες, χρόνια, μεροκάματα και άδειες… Ένας αναρχικός αντάρτης πόλης δεν δηλητηριάζεται με ψευδαισθήσεις ελευθερίας. Ξέρει πως μόνο ο πόλεμος με τη φυλακή είναι το αντίδοτο στην αιχμαλωσία.

Γι’ αυτό άλλωστε αρνηθήκαμε να παρουσιαστούμε στους εφέτες ανακριτές για την ολοκλήρωση της ανάκρισης για την ηθική αυτουργία στο “Σχέδιο Φοίνικας”. Δεν απολογούμαστε σε κανέναν, δεν μετανιώνουμε για τίποτα.

III) Η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και όχι το κόλπο μας.

Παράλληλα όμως το μήνυμα της καταστολής θέλει να εξαπλωθεί σαν πανούκλα. Ακόμα κι αν δεν μπορεί να προσβάλλει την ανειρήνευτη απόφασή μας για αναρχικό πόλεμο, θέλει να δοκιμάσει τις αντοχές των ριζοσπαστικών κύκλων. Θέλει να μεταφέρει την αίσθηση της ήττας και της ματαιότητας κάτω από τη σιδερένια μπότα της καταστολής. Όμως η καταστολή σκοτώνει ένα κίνημα μόνο όταν αυτό είναι ήδη νεκρό.

Δυστυχώς στη συγκεκριμένη περίπτωση εντός του αναρχικού χώρου υπάρχουν αρκετοί ιεροκήρυκες θανάτου. Η πρόταση και η κριτική τους απέναντι στην ένταση της καταστολής που βιώνουν οι αιχμάλωτοι αναρχικοί αντάρτες πόλης είναι η προσφυγή στο ιδεολογικό καταφύγιο των νομικών καταγγελιών. Έτσι προέκυψε για παράδειγμα το κίνημα αλληλεγγύης στον Σακκά με αιχμή του δόρατος τη νομική παρατυπία της παράνομης κράτησης-προφυλάκισης των 36 μηνών. Αυτή είναι λοιπόν η απάντηση στην καταστολή.

Η προβολή ενός αιτήματος που στηρίζεται στον νομικό πολιτισμό. Όμως σκοπός μας σαν αναρχικοί δεν είναι, ούτε να γίνουμε δικηγόροι ούτε να διορθώσουμε την “κακή και άδικη” άσκηση εξουσίας από το κράτος. Σκοπός μας είναι να καταστρέψουμε την εξουσία, το κράτος και την κοινωνία του. Φανταστείτε η ίδια δυναμική του κινήματος Free Sakkas να εκφραζόταν με το έτσι θέλω, χωρίς προσχήματα και νομικές καταγγελίες, απλά και μόνο γιατί υπάρχουνε φυλακισμένοι σύντροφοι. Από πότε χρειάζεται δικαιολογία (και μάλιστα νομική) η αλληλεγγύη; Η αλληλεγγύη ή είναι το όπλο μας ή είναι το “κόλπο” μας. Υπάρχει πιο όμορφη, πιο δυναμική και πιο αναρχική αλληλεγγύη από αυτή που με την αγένεια της φωτιάς απαιτεί την απελευθέρωση συντρόφων, άνευ ορίων και όρων χωρίς να δίνει λογαριασμό και δικαιολογητικά σε κανέναν. Απλά και αναρχικά.

Έτσι αντιλαμβανόμαστε εμείς την αλληλεγγύη. Κι όμως πόσοι θεωρητικοί τυφλοπόντικες εκτόξευσαν ιδεολογικά λογύδρια ενάντια στη στάση μας. Κάποιοι έφτασαν στο σημείο να λένε ότι παραιτηθήκαμε και δεχόμαστε την ήττα επειδή δεν καταφύγαμε στην δειλία της νομικής ικεσίας, των νομικών προσφυγών και των καταγγελιών. Το ίδιο λένε και για τις δίκες μας που εκτός απ’ τις πολιτικές δηλώσεις που κάνουμε αρνούμαστε τα ελαφρυντικά και το “δικαίωμα” της απολογίας.
Αναρχικοί είμαστε κι όχι θύματα για να καταγγείλουμε την αδικία του κράτους.

IV) Η πρακτική θεωρία οπλίζεται…

Όμως αυτές οι αντιφάσεις προκαλούν σύγχυση και συχνά ηττοπάθεια σε νέους συντρόφους που από τη μια βλέπουν μια φαινομενική νίκη μέσω της ανάπηρης ελευθερίας του Κ.Σ. και από την άλλη την μια ποινή να προστίθεται πάνω στην άλλη για όσους διαλέξαμε το δρόμο της αξιοπρέπειας και της διαρκούς επίθεσης. Νικητής φυσικά στη σύγχυση βγαίνει το κράτος.

Όμως εμείς επιμένουμε να παραμένουμε ξεροκέφαλοι και λέμε πως το μήνυμα διαβάζεται και ανάποδα. Οι νέες διώξεις για “ηθική αυτουργία” στο Σχέδιο Φοίνικας αποδεικνύουν πως κάποιοι ακόμα και μέσα από τις φυλακές αρνούνται το ρόλο του θύματος που περιμένει καρτερικά να βγάλει την ποινή του. Σε αντίθεση με αυτούς που φάνηκαν ανίκανοι να σηκώσουν το βάρος της καταστολής υπάρχουν κάποιοι που συνεχίζουν τον πόλεμο.

Γνωρίζουν λοιπόν πολύ καλά οι “ηθικοί αυτουργοί” της δικαιοσύνης πως ο επιθετικός μηδενιστικός αναρχικός λόγος που εκφράζουμε ανυποχώρητα από την πρώτη στιγμή της αιχμαλωσίας μας, ανοίγει περάσματα και δραπετεύει από τις φυλακές για να συναντηθεί με όλους τους πιθανούς συνεργούς μας στο έγκλημα της αναρχικής διαρκούς εξέγερσης. Ένας λόγος που ουσιαστικά είναι σταυροδρόμι επικοινωνίας, ζύμωσης και διάχυσης νέων ιδεών, νέων θεματικών, νέων τρόπων πραγμάτωσης αναρχικών επιθέσεων. Ένας λόγος που συναντιέται με συντρόφους από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου και γίνεται πράξη μέσα από τις φωτιές, τις ανατινάξεις, τις σφαίρες και όλη την ομορφιά της πολυμορφίας της αναρχικής άμεσης δράσης. Ένας λόγος που στόχος του δεν είναι να αναγνωριστεί ως θεωρητικό δόγμα και να καταχωρηθεί στις σκονισμένες βιβλιοθήκες των βετεράνων της διανόησης, αλλά να γίνει όπλο στα χέρια του καθενός και της καθεμιάς που έχουν επιλέξει να σηκώσουν τη σημαία της μαύρης διεθνής των αναρχικών της πράξης.

Η διαρκής αναρχική εξέγερση αγνοεί την όποια νομιμότητα και δεν υπολογίζει ποινικούς κώδικες και νομικές συνέπειες όταν μετουσιώνεται σε πράξη. Πυξίδα μας έχουμε μόνο την συνείδηση μας.

Η αμοιβαία και αδιαμεσολάβητη ανταλλαγή αναρχικών σκεπτικών και τεχνικών είναι η σπορά που όλοι οι νέοι σύντροφοι θα θερίσουν με τη σειρά τους ακολουθώντας το δικό τους προσωπικό μονοπάτι αναρχικού πολέμου. Για αυτό δεν είμαστε “ηθικοί αυτουργοί” σε τίποτα, πάρα μόνο συνένοχοι στα πάντα που προωθούν την αναρχική επίθεση. Χωρίς πρωτοπορίες, χωρίς πεφωτισμένους ηγέτες, χωρίς καθοδήγηση. Δεν πείθουμε, προκαλούμε, δεν συμβουλεύουμε, μοιραζόμαστε. Έτσι συλλογικοποιούμε οριζόντια τις ατομικές μας επιθυμίες μέσα από τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και το δίκτυο FAI/IRF. Δεν είμαστε ούτε φιλόσοφοι, ούτε στρατιώτες. Είμαστε Αναρχικοί της πράξης.

Το να κατηγορούμαστε για το “Σχέδιο Φοίνικας“ είναι τιμητικό για εμάς. Γιατί βρισκόμαστε απέναντι στον εχθρό διαρκώς οπλισμένοι με τα ελεύθερα αδέρφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, του δικτύου FAI/IRF και κάθε συντρόφου της μαύρης διεθνής των αναρχικών της πράξης σε Ελλάδα και εξωτερικό. Είμαστε συνεργοί σε κάθε πράξη επίθεσης ενάντια στο εξουσιαστικό σύμπλεγμα και στην κοινωνική μηχανή που μας γεμίζει με χαμόγελα και επιβεβαιώνει ότι τίποτα δεν έχει τελειώσει. Το μόνο που μπορεί να μας στεναχωρεί από αυτή την υπόθεση είναι ότι σε όλες αυτές τις ενέργειες, σε όλες αυτές τις στιγμές πολέμου και ελευθερίας δεν μπορέσαμε να είμαστε φυσικά παρόντες. Κάτι που θέλουμε να επιδιώξουμε με κάθε τρόπο στο μέλλον…

V) “Τα ίχνη του κτήνους” (Παραποιημένος μύθος του Αισώπου)

“Υπήρχε κάποτε ένα κτήνος φοβερό στην όψη και ακόμα πιο τρομερό στη δύναμη. Το κτήνος κατέστρεφε τα πάντα στο πέρασμά του. Τότε κάποιοι λίγοι μαχητές αποφάσισαν να το πολεμήσουν. Η μάχη ήταν σκληρή και άνιση, όμως οι μαχητές είχαν πείσμα. Κάποιοι έχασαν τη ζωή τους και άλλοι πιάστηκαν αιχμάλωτοι του κτήνους. Όμως δεν τα παράτησαν…Τον ίδιο καιρό κυκλοφορούσε από πόλη σε πόλη και από χωριό σε χωριό μια παρέα ευγενών με χρυσοκεντημένα φορέματα που τους άρεσε να διαδίδουν φήμες.

Η φήμη που είχαν φτιάξει για τον εαυτό τους έλεγε πως οι ίδιοι ήταν δεινοί πολεμιστές με μεγάλη εμπειρία και αναζητούσαν απεγνωσμένα το κτήνος για να το συντρίψουν. Επειδή ήταν μορφωμένοι και γνώριζαν το παιχνίδι με τις λέξεις συχνά θάμπωναν τους χωρικούς και τον απλό λαό που τους θεωρούσε ένδοξους και τρανούς. Έτσι η παρέα των ευγενών που γυρνούσαν από καπηλειό σε καπηλειό, διηγούνταν φανταστικές μάχες, χλεύαζαν τους μαχητές που είχαν πέσει ή είχαν πιαστεί αιχμάλωτοι και πάντα ρώταγαν με ύφος αν κάποιος είχε δει τα ίχνη του κτήνους που κυνηγούσαν. Όμως το κτήνος δεν άφηνε ίχνη. Έτυχε λοιπόν μια φορά σε ένα μικρό χωριό που είχαν κάτσει να ξεκουραστούν από την κραιπάλη της προηγούμενης νύχτας να αρχίσουν πάλι τις ίδιες ιστορίες. Ρωτούσαν από δω ρωτούσαν από κει αν είχε δει κάποιος τα ίχνη του κτήνους αποσπώντας τον θαυμασμό για τη δήθεν γενναιότητά τους και τη σοφία τους σε αντίθεση με τους αφελείς και απρόσεκτους μαχητές που έπιασε το κτήνος. Τότε εμφανίστηκε ένα μικρό παιδί που τραβώντας από το χρυσοκεντημένο φόρεμα τον πιο φωνακλά από την παρέα των ευγενών του είπε: “Ψάχνετε για τα ίχνη του κτήνους;”. Ο φωνακλάς ευγενής μη δίνοντας ιδιαίτερη σημασία στο μικρό απάντησε αδιάφορα: “Ασφαλώς, αλλά δυστυχώς κανείς δεν το έχει δει…” και συνέχισε να καγχάζει και να γελάει. Τότε το μικρό παιδί με σταθερή φωνή του είπε δυνατά για να το ακούσουν όλοι: ”Δεν έχω δει τα ίχνη του κτήνους, αλλά ξέρω τα ανάκτορά του και μπορώ να σας πάω τώρα εκεί…”. Ξαφνικά επικράτησε σιωπή, κόπηκαν τα γέλια και η παρέα των ευγενών κοιτάχτηκε αμήχανα. Ο κόσμος που τους έβλεπε άρχισε να αναρωτιέται τι θα κάνουν και οι πιο αφελείς χαμογελούσαν και πίστεψαν πως η παρέα των ευγενών θα σκοτώσει το κτήνος και θα δώσει τέλος στην τυραννία τους. Όμως οι ευγενείς ζάρωσαν, τώρα τα χρυσοκεντημένα φορέματά τους έμοιαζαν με μπαλωμένα κουρέλια και αυτός που πριν φώναζε και προκαλούσε με τα λόγια σε μάχη το κτήνος απάντησε οπισθοχωρώντας με ψιθυριστή φωνή όμοια με φωνή φιδιού: “Μα εμείς δεν ψάχνουμε το κτήνος, μόνο τα ίχνη του αναζητάμε…”. Και τότε η παρέα των ευγενών που έμοιαζαν με δειλές σκιές έφυγαν και κανείς δεν ξανάκουσε για αυτούς.

Αφιερωμένο σε όλους αυτούς τους δειλούς που με ύφος επαγγελματία επαναστάτη από την ασφάλεια της απραξίας τους χλευάζουν και αγανακτούν με τα “λάθη” των συντρόφων που πιάστηκαν αιχμάλωτοι του κτήνους-κράτους και της κοινωνίας του. Είναι αυτοί οι ευγενείς “επαναστάτες” της θεωρίας που αναζητούν τα ίχνη της επανάστασης όχι όμως τον ίδιο τον πόλεμο με την εξουσία της κοινωνικής μηχανής. Το ψέμα τους πάντα ξεθωριάζει…

VI) Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς (2008-συνεχίζεται…)

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα της 21ης Γενάρη του 2008 η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς κάνει την εμφάνιση της. Μαζί της κουβαλάει τη φωτιά από τον προμηθέα και το χάος πυρπολώντας και ανατινάσσοντας δεκάδες στόχους της εξουσίας και της κοινωνικής μηχανής. Από τότε καταργήθηκαν οι μέρες ανακωχής για όλους εμάς που μέσα στην καρδιά μας κατοικεί ο μόνιμος πόλεμος ενάντια στο σύστημα. Εμπρησμοί, ληστείες, σαμποτάζ, συμπλοκές με μπάτσους, ανατινάξεις, πέρασμα στην παρανομία είναι οι δικές μας γιορτές στη ζωή που διαλέξαμε να ζούμε. Αναπόφευκτα πίσω από τις μέρες ανυποταξίας και της άγριας ύπαρξης παραμονεύει η καταστολή μαζί με τα αφεντικά της να αιχμαλωτίσει όσους δραπετεύουν απ’ την κανονικότητα μιας ήσυχης και νόμιμης ζωής. Οι πρώτες συλλήψεις, τα εντάλματα, οι φωτογραφίες των καταζητούμενων, οι νέες συλλήψεις, οι ανακρίσεις, οι προφυλακίσεις, οι μακροχρόνιες καταδίκες είναι και αυτές κομμάτια της ιστορίας της Συνωμοσίας. Όμως δεν υπάρχει επιλογή χωρίς τίμημα. Όσο πιο δύσκολη και δυνατή είναι μία επιλογή τόσο πιο βαρύ είναι το τίμημά της. Ο πόλεμος συνεχίζεται και κάθε απώλεια, κάθε αιχμαλωσία ατσαλώνει το πείσμα μας.

Παίρνουμε μία καθαρή ανάσα και κοιτάμε πίσω μας. Όχι για να υποχωρήσουμε, αλλά για να κάνουμε την αυτοκριτική μας.

Το γεγονός ότι αρκετοί από εμάς βρισκόμαστε αιχμάλωτοι στις φυλακές αποδεικνύει ένα πράγμα. Η δράση της Συνωμοσίας ήταν, είναι και θα είναι πάντα μια μαχαιριά στα σπλάχνα του κράτους και της κοινωνίας.

Παράλληλα όμως εμφανίζονται μπροστά μας εκτεθειμένα τα λάθη που οδήγησαν στις συλλήψεις μας. Η φυλακή είναι το μέρος που η δημοκρατία εκθέτει τα τρόπαια της (προσωρινής της) νίκης. Η φυλακή είναι ο τόπος που αναμετριόμαστε με τις αδυναμίες μας. Για να βρεθούμε αιχμάλωτοι αυτό σημαίνει ότι κάτι κάναμε λάθος, σημαίνει ότι κάτι δεν υπολογίσαμε, κάτι διέφυγε της προσοχής και της συνωμοτικότητάς μας. Δεν ντρεπόμαστε για τα σφάλματα μας και ούτε παριστάνουμε τους αλάνθαστους. Άλλωστε ο μόνος σίγουρος τρόπος για να μην κάνεις λάθη είναι να μην πράττεις. Θεωρούμε πως κάθε εμπειρία επίθεσης οφείλει εκτός από το πρόταγμα της συνέχισης του πολέμου να μοιράζεται τα κενά, τα λάθη και τις αστοχίες της.

Μόνο έτσι μπορούμε να δημιουργήσουμε μια ζωντανή παρακαταθήκη μνήμης και όξυνση της δράσης. Εάν παρασυρθούμε στην αυθεντία του αλάνθαστου όχι μόνο θα χάνουμε συντρόφους αλλά θα χαρίζουμε νίκες στο φαινομενικά άτρωτο της καταστολής. Εμείς είμαστε διατεθειμένοι να ξεκινήσουμε μια τέτοια συζήτηση και ήδη έχουν γίνει οι πρώτες απόπειρες.

Είναι μια συζήτηση μεταξύ των αναρχικών της πράξης που θα διαλέξουμε οι ίδιοι τον τρόπο και τις συνθήκες του διαλεκτικού ξεπεράσματος του εαυτού μας. Μην ρωτάς λοιπόν τι πρέπει να κάνουμε. Σου απαντάμε: “Δεν έχουμε να σου πούμε τη λύση. Δεν ξέρουμε τον σωστό δρόμο ή την τέλεια στρατηγική. Αλλά ξέρουμε πως υπάρχουν πολλά ακόμη να κάνουμε για να γίνουμε ακόμη πιο επικίνδυνοι…”.

VII) Η διδασκαλία των δειλών

Κάθε συζήτηση όμως για να μην ξεπέσει σε ψυχανάλυση και φλυαρίες, θέτει τις προϋποθέσεις της. Μια συζήτηση σχετικά με τα λάθη και τις αδυναμίες που εμφανίζονται στην περιπέτεια του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης δεν αποτελεί μία ανοιχτή διάλεξη για το κοινό του αναρχικού lifestyle που θέλει απλώς να ικανοποιήσει την περιέργεια και τα κόμπλεξ κατωτερότητας που το διακατέχουν.

Γι\’ αυτό δεν θα μείνουμε στη σιωπή απέναντι σε όλους αυτούς που κάνουν τον φόβο τους ιδεολογία μοιράζοντας διδαχές με το ύφος των βετεράνων “που ξέρουν πολλά…” και προφητεύουν τα “λάθη”. Όλοι αυτοί οι βετεράνοι αναρχοπατέρες θέλουν να φτιάξουν μία ωραία βιτρίνα για το προϊόν της “αναρχίας” που πουλάνε και να κρατήσουν τους “πελάτες” τους μακριά από το “ζην επικινδύνως” της νέας αναρχίας. Εμπορεύονται τον φόβο και σε συνδυασμό με τη σιγουριά που τους πρόσφεραν οι άπειρες εργατοώρες που ξοδεύουν ζεσταίνοντας με τους κώλους τους τις καρέκλες των αναρχομάγαζων, αρχίζουν τις ιστορίες και τις συμβουλές. Ανοίγουν τον οχετό που έχουν για στόμα και ξερνάνε τα κόμπλεξ και τον φθόνο τους μιλώντας για τα δήθεν ένδοξα παλιά χρόνια τότε “που τα πράγματα δεν ήταν έτσι”, ”που οι καταστάσεις ήταν πιο σοβαρές”, ”που γινόντουσαν πολλά…”. Υπάρχουν ακόμα και οι ύαινες της ψευτοαλληλεγγύης που με χαιρέκακο ύφος θλιμμένης χήρας σχολιάζουν “πολλά λάθη…μα πώς τους έπιασαν έτσι”, “δεν πρόσεχαν…”.

Φυσικά αυτός ο θρίαμβος της δειλίας και της κατωτερότητας δεν είναι ούτε σημερινό ούτε μόνο ελληνικό φαινόμενο. Διαχρονικά οι εκπρόσωποι του \”ριζοσπαστικού κινήματος\” επιτίθονταν λυσσαλέα σε όλες τις ένοπλες και αποφασισμένες μειοψηφίες που αμφισβητούσαν την αργοπορία τους και ξεκινούσαν την επίθεση στο εδώ και τώρα δίχως να περιμένουν ούτε τις “αντικειμενικές συνθήκες”, ούτε “την κάθοδο των μαζών”. Στην Ελλάδα η εμπειρία της Σ.Π.Φ. χαρακτηρίζεται ως η νίκη της καταστολής, στην Ιταλία η FAI θεωρείται “ύποπτη” και οι ρεφορμιστές της καταλογίζουν ότι είναι “θεαματική και την έχουν αναδείξει τα media”, στη Γαλλία πριν χρόνια μετά από μια ένοπλη επίθεση ζευγαριού αναρχικών σε μάντρα φύλαξης κατασχεμένων απ’ την αστυνομία οχημάτων με σκοπό την αρπαγή όπλων από μπάτσους, που κατέληξε σε συμπλοκή με τον θάνατο μπάτσων, αλλά και του ενός συντρόφου, η επίσημη αναρχία τύπωνε αυτοκόλλητα που έγραφαν “είμαστε αναρχικοί και όχι δολοφόνοι…”.

VIII) Ο επικήδειος του “κινήματος”

Πάντα λοιπόν υπάρχει ο φόβος στους εργολάβους της κοινωνικής επανάστασης μήπως μείνουν άνεργοι, χωρίς να θαμπώνουν με επαναστατικές ρητορικές το κοινό τους. Φυσικά για να είναι πιο ολοκληρωμένη η επίθεση επιστρατεύεται και αντίστοιχο ιδεολογικό καμουφλάζ.

Όταν το αναρχικό αντάρτικο πόλης δεν χαρακτηρίζεται ως ήττα ή ως “λάθος και αδιέξοδη επιλογή”, αρχίζουν οι δικαιολογίες της ιδεολογίας του φόβου. Έτσι για τους αναρχοπατέρες οι βίαιες και οι αντάρτικες επιθέσεις που αποσυντονίζουν το ρολόι του κοινωνικού λήθαργου, αποτελούν την αιτία της καταστολής. Πιο συγκεκριμένα“ ανοίγουν τον δρόμο της καταστολής απέναντι στα δημόσια εγχειρήματα, στις ανοιχτές διαδικασίες, στο κίνημα…” και επίσης “στοχοποιούν άτομα και χαρτογραφούν τον “χώρο””.

Όλοι αυτοί οι κινηματικοί επικριτές μάλλον ξεχνούν πως οι βίαιες και αντάρτικες επιθέσεις λειτουργούν συχνά ως ασπίδα προστασίας για τους κύκλους τους απέναντι στην καταστολή. Η καταστολή δεν περιμένει εμάς να χτυπήσουμε, χτυπάει πρώτη αυτή. Όταν πριν καιρό οι μπάτσοι αποφάσισαν να εκκενώσουν κάποιες καταλήψεις στην Αθήνα, αυτό δεν έγινε σαν αντίποινα σε αντάρτικες επιθέσεις. Αντίθετα αυτό έγινε σε μία περίοδο απουσίας και ερήμωσης του αντάρτικου πόλης.

Αν η αστυνομία θεωρήσει ότι έχει ξεμπερδέψει με το αντάρτικο πόλης που είναι το πιο βίαιο κομμάτι της αναρχίας δεν πρόκειται να παραχωρήσει ανακωχή στις υπόλοιπες εκφράσεις του ευρύτερου “κινήματος”.

Η καταστολή είναι επεκτατική. Θα χτυπήσει τις καταλήψεις, τις πορείες, τα αυτοδιαχειριζόμενα ραδιόφωνα, τα αναρχικά στέκια μέχρι να λάβει “γη και ύδωρ”… Όποιος δεν το καταλαβαίνει θα ξυπνήσει με τις αρβύλες των μπάτσων στο κεφάλι του. Όμως το πιο σημαντικό δεν είναι να αναδείξουμε την αξία του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης με στρατιωτικούς όρους στη διαμόρφωση του αντίπαλου δέους απέναντι στην εξουσία.

Δεν μας ταιριάζει η λογική των υπερασπιστών του κινήματος απέναντι στην καταστολή γιατί δεν είμαστε προστάτες κανενός ούτε αναζητούμε τέτοια ιδεολογική πελατεία. Η αξία του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης βρίσκεται στην πραγματοποίηση της ουσίας όλων αυτών που προπαγανδίζει το αναρχικό “κίνημα”· τον ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗΝ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΤΗΣ ΜΟΡΦΗ. Η διαφορά είναι ότι οι γραφειοκράτες αναρχικοί του “χώρου” θέλουν να κάνουν πόλεμο ψάχνοντας τις σφαίρες στα “φλογερά” τους κείμενα ενώ εμείς είμαστε ήδη στη φωτιά της μάχης. Γι’ αυτό έχουμε απώλειες, έχουμε συλλήψεις, έχουμε αιχμαλώτους…

Αυτό λέγεται συνέπεια πολέμου κι όχι ήττα. Η ήττα μας αποχαιρέτισε τη στιγμή που αποχαιρετίσαμε την κανονικότητα μίας νόμιμης ζωής.

IX) Η ανάληψη ευθύνης ως πράξη πολέμου

Το ίδιο συμβαίνει και με την ανάληψη ευθύνης σε συνθήκες αιχμαλωσίας. Το να αναλάβει κανείς την ευθύνη για τη δράση του, δεν είναι ούτε τίτλος τιμής, ούτε παράσημο. Είναι συνέπεια του πολέμου. Είναι η οριστική απόφαση ότι έχουμε κόψει όλες τις γέφυρες με το παρελθόν μίας ήσυχης και ειρηνικής ζωής. Όμως συχνά οι επίσημοι αναρχικοί θεωρούν πως η ανάληψη ευθύνης είναι μία ακόμα ήττα, μια οσιομαρτυρική θυσία στον βωμό της αόριστης επανάστασης. Αντίθετα όμως εμείς είμαστε πολύ εγωιστές για να θυσιαστούμε στο όνομα ενός σκοπού που είναι έξω από εμάς. Για εμάς ο αναρχομηδενισμός ξεκινά με την εσωτερική ατομική εξέγερση του καθενός μας. Αρνούμαστε να σκύψουμε το κεφάλι, να πέσουμε στην ντροπή και στη σιωπή για να ζητιανέψουμε μια ανάπηρη ελευθερία ή πιο ευνοϊκές ποινές στις καταδίκες των δικαστηρίων μας. Δεν θα κάνουμε αυτά που κάποτε κοροϊδεύαμε και χλευάζαμε.

Βέβαια η αντίφαση κρατάει τα σκήπτρα των επικριτών μας. Έτσι την ίδια στιγμή η \”ήττα\” της ανάληψης ευθύνης χρησιμοποιείται ως το βασικό άλλοθι των αθώων φυλακισμένων αναρχικών και των αλληλέγγυων τους για να αποδείξουν ότι δεν έχουν σχέση με αυτά που τους κατηγορούν οι μπάτσοι (π.χ η δίκη για τις 250 επιθέσεις της Συνωμοσίας Πυρήνων της φωτιάς που μαζί με εμάς κατηγορούνται και άλλα άσχετα άτομα). Αν δεν υπήρχε λοιπόν η \”ήττα\” της επιλογής της ανάληψης ευθύνης από εμάς και καταφεύγαμε στην αόριστη σιωπή, αφού άλλωστε νομικά δεν υπάρχουν στοιχεία (αποτυπώματα,DNA,αναγνωρίσεις) εναντίον μας, τότε μήπως κάποιοι “παραπονιόντουσαν”…

Αλλά όπως φαίνεται οι αναρχικοί αντάρτες πόλης είναι “καλοί” για να αθωώσουν τους άλλους “αναρχικούς” και αρκετά “κακοί” για όλα τα υπόλοιπα.

Έτσι λοιπόν διασχίζουμε το σήμερα, ανάμεσα στην αντίφαση και την αλαζονεία των μετρίων.

Οι “αναρχικοί” έχουν ως κύρια προτεραιότητά τους την “ασφάλειά” τους, ως μία δήθεν κουλτούρα “επαναστατικού επαγγελματισμού”, την ίδια στιγμή που δεν κάνουν τίποτα παράνομο στη ζωή τους παρά μόνο διηγούνται φανταστικές ιστορίες δράσης με υπονοούμενα προσωπικής συμμετοχής, ξεσκονίζουν παλιά παράσημα και κατεβαίνουν σε καμιά σποραδική οδομαχία στα γνωστά μέρη.

“Σε εσάς τους αναρχικούς που μας κατηγορείτε πως είμαστε ανεδαφικοί, τυχοδιώκτες, αυτοκτονικοί, προβοκάτορες, μάρτυρες, λέμε πως με τους δικούς σας “κοινωνικούς” αγώνες, με τον δικό σας κοινωνισμό πολιτών εργάζεστε για την ενίσχυση της δημοκρατίας. Πάντα σε αναζήτηση της συναίνεσης, χωρίς ποτέ να δρασκελίζετε τα όρια του “εφικτού” και του “ορθολογικού”, με μοναδικό μπούσουλα των πράξεών σας τον ποινικό κώδικα. Διατεθειμένοι να ρισκάρετε μόνο μέχρις ενός σημείου, πάντα έτοιμοι να βρείτε άπειρες ιδεολογικές δικαιολογίες ώστε να μην παραδεχτείτε τους ίδιους σας τους φόβους. Είμαστε σίγουροι ότι μια μέρα θα έχετε τον τελευταίο λόγο και για εμάς, όπως τον είχατε στο παρελθόν για άλλες εμπειρίες ένοπλου αγώνα. Σε μερικά χρόνια θα γράψετε ένα κάλο βιβλίο για την ιστορία μας κριτικάροντας τα λάθη και τις ανεπάρκειές μας – απ’ τα ύψη της “συνέπειάς” σας, ποτέ δεν είναι κάποιος αρκετά επαναστάτης – μα κανείς –ούτε κι εσείς– δεν θα μπορέσει να μας αποστερήσει την ευχαρίστηση που νιώθουμε σήμερα, έχοντας πραγματώσει με πληρότητα κι έχοντας βιώσει εδώ και τώρα την επανάστασή μας.”

(Απόσπασμα απ’ την ανάληψη ευθύνης του Πυρήνα Όλγα FAI-IRF για τους πυροβολισμούς εναντίον μεγαλοστέλεχους πυρηνικής ενέργειας)

ΔΥΝΑΜΗ και ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ στον αναρχικό σύντροφο Σπύρο Μάνδυλα
και στον σύντροφο της FAI Ανδρέα Τσαβδαρίδη

ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ 10, 100, 1000 πυρήνες της FAI–IRF

ΕΠΙΘΕΣΗ ΠΡΩΤΑ ΚΑΙ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΤΗ ΜΑΥΡΗ ΑΝΑΡΧΙΑ

Πυρήνας φυλακισμένων μελών της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς / FAI – IRF

13/10/2013

Μπορείτε να κατεβάσετε το κείμενο σε PDF, εδώ

$\"σπφ2\"$