Category: Εξεγερσιακός Αναρχισμός

«Ας μην αιθεροβατούμε, παρακαλώ»

Αναδημοσίευση από Contra Info:

Αν προσυπογράφεις την ιδέα της καταστροφής της εργασίας, πάντοτε θα βρεις κάποιον, ακόμη και μεταξύ αναρχικών, που θα πει: «Κι αύριο; Αν δε δουλέψουμε, τι θα φάμε αύριο;»

Αν λοιπόν πάρεις μια τέτοια απάντηση, σημαίνει ότι μιλάς σ’ έναν πραγματιστή αναρχικό ή μάλλον σε κάποιον που πατάει τα πόδια του γερά στο έδαφος· σ’ έναν απ’ αυτούς τους τύπους που, μόλις τον ρωτήσεις αν εξακολουθεί να θεωρεί το ρόλο της εργατικής τάξης σημαντικό στη σύγκρουση μεταξύ κυριαρχημένων και κυριάρχων, θα σου πει «Εννοείται!»

Μην πάρεις όμως το ρίσκο να τον ρωτήσεις τι σημαίνει να ’ναι κανείς ρεαλιστής ή πραγματιστής. Η απάντησή του μπορεί να διαταράξει τα όνειρά σου για πολύ καιρό.

Θα σου πει ότι χρειάζεται να σέβεσαι τις συνθήκες της ταξικής πάλης, αντί να τοποθετείς τον εαυτό σου ιδεολογικά πάνω απ’ τα μυαλά των γύρω σου, ώστε να μη γίνεις μια πρωτοπορία του προλεταριάτου – προσθέτοντας εκεί αρκετά πειστικά πως αυτό δεν το κάνεις από μια ανάγκη να έχεις αποδοτικότητα στον αγώνα ή να πάρεις άμεσα αποτελέσματα, αλλά επειδή είναι απαραίτητο να συνεχίσεις να στηρίζεις τους εκμεταλλευομένους στο μέρος όπου δείχνουν τη μεγαλύτερη δυνατή ικανότητα να ανταπαντήσουν στην καπιταλιστική εκμετάλλευση, δηλαδή στο χώρο εργασίας.

Βέβαια, εσένα θα σου ’ρθει να πεις (που σε συμβουλεύω να το κρατήσεις για τον εαυτό σου): «Μα αυτό δεν είναι καμουφλαρισμένη ιδεολογία, μ’ άλλα λόγια ιδέες που έχουν χάσει κάθε επαφή με την πραγματικότητα;» Και θα θελήσεις να πεις πως η εργατική τάξη δεν υπάρχει πλέον, ότι έχει διαλυθεί απ’ την ιστορική συνάντηση του Κεφαλαίου με τις νέες τεχνολογίες, κι έτσι κάθε ρεφορμιστική πρακτική, όπως η υποβολή αιτημάτων ή η προάσπιση κεκτημένων, απλώς στηρίζει αυτήν τη στρατηγική της κυριαρχίας και του αφανισμού. Ωστόσο, κατά τη γνώμη μου, θα ήταν άσκοπο να μιλήσεις. Ο ρεαλισμός, ή ο πολιτικός πραγματισμός, είναι αρρώστια που δεν παλεύεται. Υπαινίσσεται την πρακτική εκείνων που βλέπουν τα πράγματα μονάχα υπό αιτιώδεις, σχηματικούς όρους. Δεν μπορούν να ξεφύγουν από τέτοια προαπαιτούμενα. Για να λέμε την αλήθεια, ο γκραντουαλισμός μπορεί να είναι εξαιρετικά πειστικός. Η θεωρία του βαθμιαίου δίνει έστω μια παρηγοριά ως προς τι θα μπορούσε να συμβεί βραχυπρόθεσμα, καταστέλλοντας το φόβο του μέλλοντος.

Μ’ αυτόν τον τρόπο, αυτό που μας λέει ο ρεαλιστής, πραγματιστής μας σύντροφος είναι ότι ένα ουσιαστικό σημείο της πάλης είναι να διασφαλίσουμε πως δε θα επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος. Ποτέ ξανά φασισμός! Κι ανατρέχοντας στις παλιότερες μορφές του φασισμού παραλείπουν να δούνε τις καινούργιες, που σε καμία περίπτωση δεν προσομοιάζουν μ’ αυτές του παρελθόντος, αλλά ενδεχομένως είναι κι ακόμα χειρότερες. Ο σύντροφος αυτός σκοπίμως σου πετάει πως αν δε δουλέψεις δε θα ’χεις να φας, για να σε αποστομώσει, και πως είναι επικίνδυνο και μη ρεαλιστικό να επιμένεις ως προς την καταστροφή της δουλειάς, αφού υποστηρίζει μια θέση που παραμένει αγκιστρωμένη στην πραγματικότητα του παρόντος, την οποία και καταλήγει να δικαιολογεί χωρίς καν να το συνειδητοποιεί. Δεν τον ενδιαφέρει να κουβεντιάσει ιδέες ή ζητήματα μεθόδου. Το μόνο που θέλει να ξέρει είναι τ’ αναμενόμενα αποτελέσματα, τα οποία είναι σε θέση να υπολογίζει μόνο από ποσοτική άποψη: να προσμετρώνται άνθρωποι και πράγματα, να συμπίπτουν δεδομένα της πραγματικότητας με εγχειρήματα, να γίνεται κατανοητή η κοινωνική δυναμική. Αυτές είναι οι ιδέες και οι μέθοδοι που απέδωσαν καρπούς στο παρελθόν. Δεν παίζει τώρα να υπάρχει κάτι σαν κριτική σκέψη ή κάτι που θα μπορούσε να τις θέσει υπό αμφισβήτηση.

Πρέπει να απομονωθεί κάθε ιδέα που θα μπορούσε ν’ απειλήσει την αναζήτησή του για τη συναίνεση των εκμεταλλευομένων ή που θα μπορούσε με κάποιον τρόπο να παρουσιάσει τους αναρχικούς επαναστάτες ως υπονομευτές της συντεταγμένης τάξης, συμπεριλαμβανομένης της θεμιτής απαλλοτρίωσης των μέσων παραγωγής· γιατί, αν δεν αποκλειστεί κάθε παρόμοια ιδέα, έχετε γεια, απαλλοτρίωση και ειρηνική μετάβαση στην ελεύθερη κοινωνία του μέλλοντος. Πειραματισμοί μπορούν να διεξαχθούν μονάχα ανά μικρές ομάδες, θα πει αυτός ο σύντροφος με το φωτισμένο, πραγματιστικό όραμα που ’χει για τον αγώνα, και τούτες είναι ασήμαντες απ’ τη σκοπιά της ταξικής πάλης.

Αυτή η νοοτροπία έχει μια σειρά από άλλα χαρακτηριστικά. Πρώτον, ανταποκρίνεται σε μια αντίληψη της πραγματικότητας η οποία εξαρτάται από ορισμένες προϋποθέσεις, μια εξέλιξη την οποία κάποιος βοηθά παρέχοντας απλώς ευκαιρίες για βελτιώσεις. Η λειτουργία τού απολύτως άλλου δε λαμβάνεται υπόψη. Ό,τι ξεκίνησε ως μία άποψη των πραγμάτων δε θ’ αργήσει να γίνει καταδίκη και να αποστασιοποιηθεί μόλις ο πειραματισμός που γίνεται προς αυτή την κατεύθυνση αποκτήσει κάποια σημαντική μορφή και συνέπεια. Δεύτερον, η ίδια νοοτροπία αποδέχεται την τεχνολογία ως το κύριο στοιχείο που ενυπάρχει σε οποιαδήποτε αστική συμβίωση, έτσι δύναται μονάχα να φανταστεί τη μελλοντική κοινωνία ως ορμώμενη από μια εναλλακτική χρήση της σημερινής τεχνολογίας. Τρίτον, δε δύναται ν’ απαλλαγεί απ’ το δικό της θεσμικό καθήκον, αυτό του εξορκισμού κάθε φόβου μπροστά στο άγνωστο. Οποιαδήποτε απόπειρα να επιταχυνθεί αυτός ο γκραντουαλισμός αντιμετωπίζει ανυπέρβλητα προβλήματα, κάνοντας το άγνωστο να φαντάζει σαν εχθρός και το γνωστό (δηλαδή τη διατήρηση του υπάρχοντος) σαν κάτι που πρέπει να προστατεύεται μην τυχόν και πέσει στα χέρια των βαρβάρων.

Συχνά, ακόμα και το ν’ απαντήσεις σε αυτούς τους τύπους μέσα από τις δικές μας θέσεις για το απολύτως άλλο είναι πλήρες χάσιμο χρόνου. Η βαριά σκιά των γραφειοκρατών έχει περάσει πάνω από κάθε εποχή, ήδη από τις σκοτεινές απαρχές της ιστορίας. Κάτι άλλο χρειάζεται να γίνει.

Αλφρέντο Μαρία Μπονάννο

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 63η

Σε αυτήν τη συνεδρία προσήλθαν υπάλληλοι εταιριών courrier ως μάρτυρες κατηγορίας. Συγκεκριμένα μία μάρτυρας κατηγορίας που δούλευε στην εταιρία courrier που άνοιξε το παγιδευμένο δέμα ( λόγω της αστυνομικής περιέργειας των υπαλλήλων ) , εμφανίστηκε στη δικαστική αίθουσα εμφανώς ταραγμένη ( η εταιρία courrier που δούλευε δέχτηκε βομβιστική επίθεση από την F.A.I. λίγους μήνες πριν, ως αντίποινα για τους ρουφιάνους της ). Η ίδια κατέθεσε ότι πιέστηκε από την αστυνομία καθώς δεν θυμόταν πολλά πράγματα και οι μπάτσοι την διευκόλυναν στην κατάθεσή της γράφοντας οι ίδιοι ένα μέρος της.

Συνεδρία 62η

Η δίκη συνεχίστηκε αυτήν τη φορά με την Αντιτρομοκρατική να προσθέτει συνεχώς νέα έγγραφα για επιθέσεις της Συνωμοσίας που είχαν γίνει πριν τρία χρόνια.

Συνεδρία 61η

Το δικαστήριο συνεχίστηκε μετά την απόφαση του συμβουλίου εφετών να αποφυλακίσει τον κατηγορούμενο που πραγματοποιούσε απεργία πείνας. Ο εισαγγελέας σε μία από τις τοποθετήσεις του αναφέρθηκε στο πολιτικό περιεχόμενο των προκηρύξεων της Σ.Π.Φ. σχετικά με τις επιθέσεις εναντίον των πρεσβειών με τα παγιδευμένα δέματα. Επειδή όμως δημιουργήθηκε μία σύγχιση σχετικά με το διαχωρισμό της πολιτικής και της ποινικής ευθύνης, παρενέβη άμεσςα σύντροφος της Σ.Π.Φ. δηλώνοντας ότι οι σύντροφοι της Σ.Π.Φ. στηρίζουν κάθε λέξη και κάθε πράξη της Συνωμοσίας , χωρίς να διαχωρίζουν το πολιτικό από το ποινικό.

Συνεδρία 60ή

Η διακοπή της δίκης συνεχίστηκε λόγω της απεργίας πείνας.

Συνεδρία 59η

Η σημερινή συνεδρίαση ξεκίνησε με ένταση. Το δικαστήριο συχνά ορίζει συνεδριάσεις τις μέρες που οι σύντροφοι της ΣΠΦ έχουν επισκεπτήρια στις φυλακές. Το αποτέλεσμα είναι η δίκη να καθυστερεί να αρχίσει, αφού τα μέλη της Συνωμοσίας έχουν ξεκαθαρίσει πως δεν πρόκειται να διακόψουν τα επισκεπτήρια με τους δικούς τους ανθρώπους για να προσέλθουν στο δικαστήριο. Σε αντίποινα, οι δικαστές κάλεσαν σήμερα τον αρχιφύλακα των φυλακών, με σκοπό να ασκήσει πιέσεις προς τους συντρόφους ώστε να έρχονται στο δικαστήριο \”στην ώρα τους\”.

Μόλις το πληροφορήθηκαν αυτό τα μέλη της ΣΠΦ, επιτέθηκαν φραστικά στους δικαστές τονίζοντας ότι ¨οι εκβιασμοί δεν περνάνε\”, συνοδεύοντας τη δήλωσή τους με ένα χείμαρρο βρισιών προς τον πρόεδρο του δικαστηρίου. Οι δικαστές οπισθοζώρησαν ως προς το ζήτημα των επισκεπτηρίων και η δίκη διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους άλλους κατηγορούμενους.

Συνεδρία 58η

Η συνεδρία διεκόπη ξανά λόγω της απεργίας πείνας ενός από τους κατηγορούμενους που δεν έχουν σχέση με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις στο αρχείο

Ενημέρωση για τον Hans Niemeyer, αιχμάλωτο πολέμου στη Χιλή

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Στις 12 Ιούλη του 2013, ο σύντροφος Hans Niemeyer καταδικάστηκε σε 5 χρόνια κάθειρξη για τη μεταφορά εκρηκτικού μηχανισμού, σύμφωνα με τις διατάξεις του νόμου ελέγχου των όπλων και των εκρηκτικών και σε 10 μήνες κάθειρξη για πρόκληση φθορών. Ο σύντροφος καταδικάστηκε για την υπόθεση της εμπρηστικής επίθεσης σε υποκατάστημα της τράπεζας BCI, στο Σαντιάγο της Χιλής, το Νοέμβρη του 2011 και είχε συλληφθεί στις αρχές του Δεκέμβρη του ίδιου έτους.

Έξω από το δικαστήριο, όπου λάμβανε χώρα η δίκη, υπήρχε σε εξέλιση συγκέντρωση αλληλεγγύης στον Hans και υπήρχαν, επίσης, και αλληλέγγυοι εντός της δικαστικής αίθουσας.

Ο σύντροφος κρατείται στην ειδική πτέρυγα της φυλακής υψίστης ασφαλείας της πόλης, αλλά είναι ακόμα αβέβαιο το εάν θα παραμείνει εκεί ή αν θα υπάρξει μεταγωγή.

Ο δικηγόρος του Hans θα ασκήσει έφεση στην απόφαση του δικαστηρίου, όπως θα κάνει και ο δημόσιος κατήγορος, καθώς το κράτος προσπαθεί να πετύχει την εφαρμογή του αντιτρομοκρατικού νόμου, η οποία απορρίφθηκε στο πρώτο δικαστήριο.

Αλληλεγγύη κα Δύναμη!

Βαρβαρική συνεισφορά

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Όταν προσπαθούμε να διαβάσουμε την πραγματικότητα μέσα στην οποία ζούμε, συνειδητοποιούμε πως βοηθάμε την ανάπτυξη βαθιών μετασχηματισμών, αν κοιτάξουμε τη διαχείριση της οικονομικής και πολιτικής δύναμης. Τέτοιες αλλαγές αντικατοπτρίζονται και στο κοινωνικό επίπεδο. Είναι απαραίτητο να αντιπαρατεθούμε με τους τωρινούς μετασχηματισμούς και να τους λάβουμε υπόψιν μας  στην ανάλυση μας και την επιθετική μας προοπτική.

Το κεφάλαιο δε βρίσκεται σε «κρίση», απλά οι οικονομικές επιλογές των κρατών δημιούργησαν κάποιες δυσκολίες στον παραδοσιακό τρόπο διαχείρισης της αγοράς και είχαν ως αποτέλεσμα, σε γενικές γραμμές, τη χειροτέρευση των συνθηκών ζωής των πολιτών-καταναλωτών. Οι αντιθέσεις που ανέπτυξε το κεφάλαιο, έχουν συνεισφέρει  στον καθορισμό ζωνών και περιστατικών σύγκρουσης, λίγο-πολύ βίαιων και με μικρή ή μεγάλη χρονική διάρκεια, μεταξύ των φρουρών της εξουσίας και των θεσμών της και εκείνων των κομματιών της κοινωνίας, που βαρέθηκαν να είναι αποκλεισμένα από τις ανέσεις, που οι κοινωνίες της ψεύτικης καλοζωίας και της κατανάλωσης επέτρεπαν. Κοιτάζοντας αυτήν την κατάσταση, είναι φυσικό να αναρωτιόμαστε τι να κάνουμε. Το να είμαστε «στο εδώ και στο τώρα» είναι στην πραγματικότητα στη βάση της επιθυμίας μας, για μια βίαιη ρήξη με όλα τα αξιακά συστήματα, με το κεφάλαιο και τις διάφορες εκδοχές του. Μέσα σε τέτοιες καταστάσεις και μέσα στον καθορισμό των προοπτικών, που θα μπορούσαν να μας φέρουν σε αβέβαια και ανεξερεύνητα μονοπάτια εξέγερσης, θεωρούμε πως είναι απαραίτητο να αποφύγουμε να δούμε την πραγματικότητα μέσω εύκολων ενθουσιασμών, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να βλέπουμε παντού εξεγέρσεις, συνένοχους σε κάθε καταληψία και επαναστατικά υποκείμενα σε κάθε εκμεταλλευόμενο. Ταυτόχρονα, πιστεύουμε πως είναι εξίσου επικίνδυνο το να μείνουμε κολλημένοι σε έναν πεσιμιστικό ρεαλισμό, καθώς διατρέχουμε τον κίνδυνο να παραλύσουμε, ενώ ο χρόνος περνάει, ή να μετατραπούμε σε μονίμως αναμένοντες, παγιδευμένοι σε μια ντετερμινιστική λογική. Αυτό που θεωρούμε βασικό είναι να έχουμε μια οπτική διαυγούς παρατήρησης, που θα μας επιτρέπει να αντιληφθούμε τους τωρινούς μετασχηματισμούς, ταυτοποιώντας τις πτυχές εκείνες, στις οποίες ο εχθρός είναι ευάλωτος, ώστε να σχεδιάσουμε καλύτερα το πώς και πού πρέπει να επιτεθούμε.

Όντες σε μια πνευματική και υλική συνθήκη, που κυριαρχείται από την επείγουσα ανάγκη του να «είμαστε εδώ» (και όχι να «είμαστε»), πράγμα που αποτελεί τον ορισμό του δικού μας ρόλου μέσα στις διάχυτες συγκρούσεις, κινδυνεύουμε να παραβλέψουμε το σημαντικότερο: την αναγκαιότητα του να έχουμε ως αφετηρία τους εαυτούς μας, τις δικές μας αναρχικές αντιλήψεις και προοπτικές. Έτσι, κατά τη διάρκεια μιας αυθόρμητης εξέγερσης, το πρόβλημα των αναρχικών δεν είναι να βρουν ένα ρόλο μέσα στους διάφορους άλλους ρόλους ή το να βρουν έναν τρόπο να γίνουν αποδεκτοί από τους άλλους, το να είναι συγκαταβατικοί, το να κρύψουμε τις πραγματικές μας επιθυμίες απλά για να συνάψουμε συμμαχίες. Θα ήταν πολύ πιο χρήσιμο να διαλέγουμε συνθήκες επίθεσης, που καθυστερούν την επιστροφή στην κανονικότητα, πειραματιζόμενοι με ενέργειες που ανήκουν σε μας και να βρίσκουμε στόχους, που ο αυθορμητισμός από μόνος του δε μπορεί να βρει. Κάθε εξεγερσιακή υπόθεση είναι απρόβλεπτη και ανεξάρτητη από μας, αλλά ως αναρχικοί, σε μια προοπτική διαρκούς σύγκρουσης και σχεδιασμού εξεγερτικών πλάνων, μπορούμε σίγουρα να συνεισφέρουμε σημαντικά σε ό,τι διαδραματίζεται.

Ο προβληματισμός μας θα έπρεπε να είναι, όχι τόσο το πώς θα συσχετιστούμε με τις πιθανότητες εξέγερσης στους δρόμους και τους τοπικούς ή συγκεκριμένους αγώνες, που θα μπορούσαν να ριζοσπαστικοποιηθούν και να επεκταθούν, αλλά περισσότερο το πώς θα συνεχίσουμε να δρούμε και να επιτιθόμαστε, τόσο σε μια πρακτική, όσο και σε μια θεωρητική διάσταση, υπό το φως των τωρινών μετασχηματισμών που συντελούνται στην κοινωνία και στους μηχανισμούς της κυριαρχίας.

Η ανάλυση των πρακτικών και των μονοπατιών του αγώνα σε σχέση με το στόχο, είναι ένα βασικό βήμα σε μια κουβέντα, που στοχεύει στην εξατομίκευση των ορίων και των πρακτικών της θεωρίας και της πρακτικής της κοινωνικής ανατροπής. Για να μπορούν να γίνουν καλύτερα αντιληπτά τα ερωτήματα και οι προτάσεις που σκοπεύουμε να βάλουμε στο τραπέζι, θα θέλαμε να αναπτύξουμε μερικά επιχειρήματα στους συντρόφους μας.

Πιστεύουμε πως ένα θέμα, με το οποίο πρέπει να ασχοληθούμε άμεσα, είναι η επικοινωνία μεταξύ συντρόφων. Το πρόβλημα μπορεί να αντιμετωπιστεί σε δύο επίπεδα, εκείνο των τρόπων με τους οποίους αποφασίζουμε να επικοινωνήσουμε και εκείνο των εργαλείων που διαλέγουμε κάθε φορά. Συγκεκριμένα, αναφερόμαστε στη χρήση του internet και στη σχέση μας με αυτό. Η χρήση από μέρους μας αυτών των εργαλείων, ακόμα και εντός πλαισίων, είναι κάτι δεδομένο, όμως αυτός σίγουρα δεν είναι ένας παράγοντας που να μας κάνει να τα θεωρούμε χρήσιμα στην περίπτωση μιας εξέγερσης ή στον καθορισμό της οπτικής μας στα πράγματα ή, ακόμα περισσότερο, κάτι που μπορούμε να ξεφορτωθούμε όπως και όποτε θέλουμε.

Τα συστήματα εικονικής επικοινωνίας γνώρισαν τεράστια ανάπτυξη εντός της κοινωνίας στην οποία ζούμε, μέσα στα τελευταία είκοσι χρόνια και αυτή συνεχίζεται κάθε μέρα, τόσο στην πραγματικότητα, όσο και στα σχεσιακά συστήματα μεταξύ των ανθρώπων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε το γεγονός ότι αυτά τα συστήματα μπαίνουν σιγά-σιγά στις ζωές μας, καθορίζοντας αναπόφευκτα τον τρόπο που συσχετιζόμαστε με τους άλλους ανθρώπους, το περιβάλλον γύρω μας και τα ίδια τα μέσα επικοινωνίας. Όλα αυτά συνέβησαν, παρόλο που γνωρίζουμε πως η εικονική μη-πραγματικότητα εξυπηρετεί την εξουσία και τη δύναμή της.

Την τελευταία δεκαετία, οι παραδοσιακοί τρόποι μέσω των οποίων κυκλοφορούσαν οι ιδέες μας, όπως οι εφημερίδες, οι μπροσούρες, τα τρικάκια, οι αφίσες και τα βιβλία έχουν μειωθεί σημαντικά και η εξάπλωση των ιδεών έχει ανατεθεί σχεδόν εξολοκλήρου στο εικονικό σύμπαν. Σήμερα, όσο ποτέ, είναι υψίστης σημασίας το να επιστρέψουμε και να ξεσκονίσουμε τους παλιούς τρόπους συνάντησης και επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων και να πειραματιστούμε με καινούριους, που θα είναι αποκλειστικά δικοί μας και όχι του εχθρού. Να επιστρέψουμε στις συναντήσεις μεταξύ μας και να βρίσκουμε χρόνο να το κάνουμε αυτό, κάτι που είναι όλο και πιο δύσκολο δεδομένων των καθημερινών ρυθμών που επιβάλλονται από το σύγχρονο τρόπο ζωής, ρυθμούς που λίγο-πολύ έχουμε συνειδητά αποκτήσει κι εμείς.

Είναι σύνηθες να ακούμε κάποιον να επιχειρηματολογεί υπέρ της χρήσης των εργαλείων του υπολογιστή σε κάποιες περιπτώσεις, άλλα βλέποντας τους εαυτούς μας να χρησιμοποιούν καθημερινά το internet, ιδιαίτερα για την ανταλλαγή πληροφοριών και ιδεών, αντιλαμβανόμαστε πόσο αρνητικά έχει αυτό καθορίσει τον τρόπο με τον οποίο δημιουργούμε σχέσεις. Η αντίληψη της καλής χρήσης της εικονικής πραγματικότητας με μια επαναστατική προοπτική δε μας πείθει, αντίθετα νομίζουμε πως σε μια τέτοια πιθανότητα ελοχεύει ο κίνδυνος να διαλέξουμε μονοπάτια, τα οποία δεν είναι καθόλου ασφαλή, δεδομένου του γεγονότος ότι αυτά είναι λειτουργικά για το κεφάλαιο και τη διαχείριση τις εξουσίας. Η μηχανοργάνωση και η τεχνολογική ανάπτυξη θα πρέπει, πιθανώς, να είναι στόχοι επίθεσης.

Σαμποτάζ στην παραγωγή

 Η μηχανή του κεφαλαίου τρέφεται από τις δομές εξουσίας (γραφειοκρατίες και θεσμούς), από τους μηχανισμούς καταστολής και ελέγχου (φυλακές, δικαστήρια, στρατιωτικές και αστυνομικές δυνάμεις, συστήματα παρακολούθησης), την εργασία, τη συναίνεση, την παραγωγή. Επομένως, η ριζοσπαστική κριτική και η προοπτική επίθεσης οφείλουν να αναπτυχθούν σε πολλά επίπεδα, τόσο μέσω της θεωρίας, όσο και μέσω της πράξης. Συγκεκριμένα, το σύστημα της παραγωγής και της κατανάλωσης είναι αυτό που δένει τις ατομικότητες με το κεφάλαιο και τις διάφορες μορφές του. Η δημιουργία ψεύτικων αναγκών καθορίζει την υποταγή, λίγο-πολύ συνειδητή, στην εκμετάλλευση της εργασίας, στη λογική της οικονομικής αποικιοκρατίας. Η παραγωγή ενέργειας, το βιομηχανικό σύμπλεγμα, τα διάσπαρτα εργοστάσια και η κυκλοφορία των εμπορευμάτων είναι η λειτουργική βάση αυτού του κόσμου.

Και είναι αυτή ακριβώς η κατεύθυνση, προς την οποία πρέπει να δράσουμε, χωρίς να περιμένουμε αυτόν τον τοίχο εμπορευματοποίησης, ο οποίος εισβάλλει σε κάθε πόρο της ύπαρξής μας, να καταρρεύσει πάνω μας, ενώ εμείς ξύνουμε την επιφάνεια και όχι τη βάση του, θάβοντας κάθε μελλοντική δυνατότητα επίθεσης. Η απόκτηση, η ανταλλαγή και η διάδοση πληροφοριών, θεωρητικών και πρακτικών, με σκοπό την ανάκτηση και τη χρήση εργαλείων και γνώσης, είναι μια από εκείνες τις πτυχές, που θεωρούμε υψίστης σημασίας να συζητήσουμε και να αναπτύξουμε.

Μπορούμε να αναρωτιόμαστε πώς να δράσουμε και πώς να επιτεθούμε, αλλά είναι εξίσου σημαντικό να αναρωτηθούμε εναντίον ποιου πρέπει να δράσουμε και ποιους στόχους να λάβουμε υπόψιν μας, επικεντρώνοντας περισσότερο στο κίνητρο παρά στον αυτοπεριορισμό μας σε μια λογική απάντηση. Αυτό που μας περιβάλλει είναι γεμάτο από μέρη όπου το κεφάλαιο πολλαπλασιάζεται. Μέρη που γεννήθηκαν ή μετασχηματίστηκαν τις τελευταίες δεκαετίες. Μπορούμε να δώσουμε σύντομα ένα παράδειγμα, μέσα από το οποίο μπορούμε εύκολα να τονίσουμε τις αλλαγές, στις οποίες αναφερόμαστε. Ας σκεφτούμε τη διαφορά μεταξύ των έγγραφων αρχείων και των βάσεων δεδομένων.

Στο παρελθόν, το κάψιμο των εγγράφων ενός ληξιαρχείου, ενός γραφείου, μιας μεγάλης βιομηχανικής μονάδας, θεωρούνταν μια χειροπιαστή καταστροφική πράξη. Σήμερα όχι. Η πληροφορία γενικά και η πληροφορία ενός αρχείου διατηρούνται σε βάσεις δεδομένων, σε μικροσκοπικές ηλεκτρονικές συσκευές και κυκλοφορούν σε χιλιάδες χιλιόμετρα καλωδίων και συρμάτων. Δεν είναι απαραίτητο να το λάβουμε αυτό υπόψιν μας; Δεν είναι προφανές πως οι αλλαγές που έχει κάνει ο εχθρός είναι ριζοσπαστικές και δε μπορούν να αγνοηθούν και πως γι’ αυτό είναι απαραίτητο να τις γνωρίσουμε καλύτερα και σε βάθος; Εδώ δε θέλουμε να κάνουμε μια λίστα του τι θα ήταν πιθανός στόχος επίθεσης, προτιμούμε να αφήσουμε αυτά τα ζητήματα στη φαντασία της έρευνας και στη δημιουργικότητα της εξεγερσιακής οπτικής του καθένα από εμάς.

Ένα άλλο σημείο που θα μας ενδιέφερε να συζητήσουμε συνοπτικά, είναι η διεθνής διάσταση που πρέπει να αποκτήσει ή στην οποία πρέπει να επιστρέψει η εξεγερσιακή προοπτική. Περιπτώσεις σαν και αυτή, μας επιτρέπουν να συναντηθούμε, να κουβεντιάσουμε και να αντιπαρατεθούμε με συντρόφους από άλλα μέρη του κόσμου και χρειάζεται να ορίσουμε ένα σημείο έναρξης της εκβάθυνσης των μελλοντικών μας σχέσεων. Όμως, η πιθανότητα σφυρηλάτησης τέτοιων σχέσεων σε ατομική βάση ή μεταξύ πραγματικοτήτων διαφορετικών περιοχών δεν πρέπει να είναι ο τελικός σκοπός, αλλά μια αφορμή και πτυχή εντός αυτής της διεθνούς διάστασης, την οποία επιθυμούμε. Το να έχουμε σχέσεις με συντρόφους που ζουν αλλού δεν είναι αρκετό, πρέπει ο καθένας από εμάς να έχει μια οπτική για τη δράση, που ξεπερνά τα σύνορα των χωρών. Για να εξηγήσουμε αυτό που λέμε καλύτερα, ας πάρουμε το παράδειγμα αυτών που συνέβησαν στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, την εξέγερση του Δεκέμβρη, τις χιλιάδες επιθέσεις που εξαπλώθηκαν σε όλην της την έκταση, τις συνεχόμενες συγκρούσεις με τους μπάτσους αλλά και τις επιθέσεις σε σύμβολα και δομές εξουσίας, τις απαλλοτριώσεις στα super market και τις πολλές άλλες δράσεις, που ζέσταναν την καρδιά μας και έβαλαν φωτιά στην ψυχή μας. Φωτιές, όμως, που σπάνια ξεχύθηκαν από τις ψυχές μας για να εδραιώσουν μια χειροπιαστή διάσταση.

Οι λόγοι που δεν έγινε αυτό μπορεί να διαφέρουν. Έλλειψη επαφών; Μια πραγματικότητα πολύ μακριά από τη δική μας; Εσωτερικές ιδιαιτερότητες που είναι δύσκολο να αποκωδικοποιήσουμε; Σποραδικές ειδήσεις που συνήθως συνδέονται με πηγές του καθεστώτος; Προφανώς, όλοι αυτοί οι λόγοι συνέβαλλαν σε αυτήν την περίπτωση. Αλλά ο σημαντικότερος λόγος, ο πιο καθοριστικός, ήταν το ότι δεν ήμασταν, ούτε είμαστε, προετοιμασμένοι και γι’ αυτό, δε μπορέσαμε να αδράξουμε την ευκαιρία. Το να καταφέρναμε να εξάγουμε τη μόνιμη σύγκρουση πέρα από τα ελληνικά σύνορα, το να ήμασταν ικανοί να καταλάβουμε τις αντιθέσεις που το κεφάλαιο αναπτύσσει σε κάποιο άλλο μέρος, το να μπορούσαμε να αντεπιτεθούμε έχοντας στη διάθεση μας εργαλεία προετοιμασμένα από πριν, είναι πράγματα που θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά.

Είναι μέσω του στοχασμού αυτής της χαμένης ευκαιρίας και πολλών άλλων, που μπορούμε να καταλάβουμε πόσο σημαντικό είναι να έχουμε τη δυνατότητα να βλέπουμε πέρα από τα λίγα πράγματα, που είναι μπροστά στα μάτια μας και να είμαστε έτοιμοι, προετοιμασμένοι. Λόγω της επιτακτικότητας της επιθυμίας μας να είμαστε εκεί, του ενθουσιασμού της συμμετοχής στην εξάπλωση της αγανάκτησης, κινδυνεύουμε να χάσουμε τους εαυτούς μας μεταξύ των προκλήσεων του κεφαλαίου και αγώνων που δεν είναι δικοί μας. Δεν υπάρχει κανένας κόσμος να σώσουμε, ούτε συνειδήσεις να κατακτήσουμε, ούτε θεωρίες να διαδώσουμε.

Παρόλο που η δημιουργικότητα, που κάποιες φορές καθορίζει και το απρόβλεπτο, είναι βασική, οι προοπτικές και οι στόχοι δεν πρέπει να βγαίνουν από ένα μαγικό καπέλο, δε μπορούμε να απασχολούμε τους εαυτούς μας με μια εμμονική αναζήτηση ρόλων, με αριθμούς και καταμετρήσεις κεφαλιών. Είναι σημαντικό να εξερευνήσουμε νέα μονοπάτια επίθεσης, νέα μέσα, εργαλεία και τεχνικές όχι μόνο σε σχέση με τους στόχους, αλλά λαμβάνοντας υπόψιν και τις συνθήκες και τις δυνάμεις που διαθέτουμε.

Υπάρχουν άπειρες δυνατότητες παρέμβασης με σημαντικό και καταστροφικό τρόπο ενάντια στην πραγματικότητα που μας περιβάλλει και γι’ αυτό, θεωρούμε σημαντική την επέκταση και την πολυμορφία των πρακτικών μας, προσπαθώντας να τις κάνουμε να αναπαράγονται συνεχώς.

Ανωνύμου

Παλέρμο, 31 Οκτώβρη

Σκέψεις πάνω στη δράση και την αναρχία

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Δύο σύντροφοι κρατούνται ακόμα αιχμάλωτοι, με την κατηγορία ότι στέρησαν από το διευθυντή της Ansaldo (έστω για λίγο) την ευχαρίστηση του να περπατάει. Αυτό το άτομο έχει κάνει την παραγωγή και το εμπόριο όπλων, το λόγο του για να ζει.

Χωρίς να στεκόμαστε στο δίπολο ένοχοι – αθώοι, στεκόμαστε δίπλα στα συντρόφια μας και τους δείχνουμε την αμέριστη αλληλεγγύη μας.

Σε αυτούς που τράβηξαν τη σκανδάλη -μια ενέργεια που μπορεί να «ήταν χρήσιμη για την εξέγερση», μπορεί και όχι-, θέλουμε να πούμε πως η πράξη τους δε μας έβλαψε αλλά πως συνέβη το ακριβώς αντίθετο!

Υπάρχουν πολλοί που χάρηκαν ιδιαίτερα στις 7 του Μάη!

Μπορεί κανείς να θεωρήσει αυτήν την ενέργεια απεχθή, μόνο εάν σκέφτεται μέσα από το φίλτρο, που δημιούργησε σε βάθος δεκαετιών το καθεστώς, σχετικά με την επαναστατική βία, ένα καθήκον που το κράτος εκτέλεσε άψογα, αν σκεφτούμε πόσο ψυχρά εξέφρασε ο «αναρχικός γαλαξίας» την αλληλεγγύη του στους συλληφθέντες συντρόφους.

Γι’ αυτό, αν θέλουμε να δράσουμε σαν επαναστάτες, έχει έρθει η ώρα να ξεπεράσουμε αυτά τα κατάλοιπα της κυρίαρχης ιδεολογίας, να σπάσουμε τον εσωτερικευμένο φόβο και την αποστροφή για τη χρήση βίας και να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε με διαύγεια, λαμβάνοντας υπόψιν τις επαναστατικές προοπτικές.

Εδώ, μιλάμε στην πραγματικότητα για μια πράξη επαναστατικής βίας. Δε θα μπορούσαμε να ορίσουμε διαφορετικά μια τέτοια επίθεση στην εξουσία, άσχετα με τη γνώμη που έχει ο καθένας γι’ αυτήν και τα αποτελέσματα που έφερε. Και αυτή είναι πραγματικά μια πράξη ενάντια στην εξουσία, τουλάχιστον στις πραγματικές της συνέπειες (ας μην ξεχνάμε πως ο στόχος είναι απευθείας υπεύθυνος για πολέμους και σφαγές).

Δεν έχουμε την πρόθεση να σχολιάσουμε τις ατομικές θέσεις κάποιου σχετικά με αυτήν τη συγκεκριμένη πράξη του ένοπλου αγώνα. Ο καθένας έχει τις ιδέες και τις αντιλήψεις του σχετικά με την εγκυρότητα, τη συγκυρία και την ηθική που αφορούν αυτήν τη δράση.

Όμως, άσχετα με το τι άποψη έχει ο καθένας γι’ αυτήν την ενέργεια, η χρήση των όπλων πρέπει να λαμβάνεται υπόψιν σε έναν εξεγερτικό αγώνα, που αποτελείται από πολλές πρακτικές, που συμπληρώνουν η μια την άλλη. Δε θα γίνει ποτέ μια εξέγερση μόνο με τα όπλα· αλλά δε θα γίνει και ποτέ χωρίς να πέσει ούτε σφαίρα.

Από την άλλη πλευρά, θεωρούμε πως η συμβίωση διαφορετικών πρακτικών αγώνα είναι ο μόνος τρόπος για να αντλήσουμε τη μέγιστη επαναστατική αποτελεσματικότητα (πράγμα που δε συμβαίνει όταν λαμβάνεται υπόψιν μόνο ένα μέσο πάλης) από κοινού με την ανεκτίμητη ατομική και συλλογική ανάπτυξη.

Είναι σωστό κάθε ατομικότητα ή ομάδα συγγένειας να κάνει τον αγώνα της με τον τρόπο που αυτή θεωρεί κατάλληλο για την καταστροφή του υπάρχοντος και την οικοδόμηση μιας ελεύθερης κοινωνίας. Αλλά, για να έχει ο αγώνας εξεγερσιακά αποτελέσματα είναι απαραίτητο να υποστηρίζεται και από άλλες συντροφικές πρακτικές, που μπορεί να διαφέρουν στο επίπεδο της μεθόδου αλλά που έχουν την ίδια επαναστατική στόχευση.

Αυτό εννοούμε όταν μιλάμε για ένα σχεδιασμό, πράγμα που είναι ανεκτίμητο για τον αγώνα, διαφορετικό για κάθε άτομο, που αναπτύσσεται συνεχώς και αντιτίθεται σε λυτούς σχεδιασμούς, όπως για παράδειγμα τα γενικά πλάνα δράσης για εφαρμογή σε κάθε περίπτωση.

Εξάλλου, η πιο όμορφη και πιο συναρπαστική πλευρά της αναρχίας είναι η άρνηση κάθε δόγματος και κόμματος.

Θα ήταν υβριστικό για τους αναρχικούς να βλέπουν τους εαυτούς τους όπως τους βλέπει το κράτος, για παράδειγμα ως ένα ενιαίο σώμα, όπου οι διαφοροποιήσεις στη σκέψη και στη δράση αντιμετωπίζονται ως πρόβλημα για «τη λειτουργία του συνόλου», ένα καρκίνωμα που πρέπει να εξαλείφεται και να στιγματίζεται.

Ευτυχώς, σε αυτήν την περίπτωση, όπως και σε πολλές άλλες κάποιος αρνήθηκε αυτήν την αντίληψη και διάλεξε το δρόμο της εξέγερσης με αγάπη και οργή, ένα δρόμο στρωμένο με δράση και ενεργή αλληλεγγύη στους συντρόφους που πλήττονται από την καταστολή.

Την ίδια αλληλεγγύη που μας κάνουν να νιώθουμε τόσο κοντά στο Nicola και στον Alfredo και που μετατρέπει την κάθε μέρα τους στη φυλακή σε συνεισφορά στην εξέγερση, περισσότερο από όσο μπορεί κάποιος να φανταστεί.

Σύντομα ελεύθεροι, ακόμα κοντύτερα στην καταστροφή του υπάρχοντος!

Αναρχικές ατομικότητες από τη Lucca

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του αναρχικού ανατρεπτικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία

Η συνέντευξη δημοσίευτηκε στη μπροσούρα MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

 

Τα τελευταία χρόνια, βλέπουμε να αναπτύσσεται, κυρίως στην Ευρώπη και τη Λατινική Αμερική, ένας πιο ριζοσπαστικός και επιθετικός αναρχικός πόλος που βάζει στο στόχαστρο συνολικά το υπάρχον. Υπάρχει αντίστοιχη ανάπτυξη στην Ινδονησία και αν ναι, πώς θα περιγράφατε τα αποτελέσματά της;

Πρώτα απ\’ όλα, θα θέλαμε να πούμε, πως τα αγγλικά μας δεν είναι και τα καλύτερα. Αλλά δεν πειράζει, τα μηνύματά μας μπορούν να φτάσουν σε σας και αυτό είναι το πιο σημαντικό.

Θα θέλαμε να ξεκαθαρίσουμε πως το NEGASI πλέον δεν υπάρχει. Αυτό συνέβη επειδή η συλλογικότητα αποφάσισε πως λειτουργούσε κάπως σαν «κέντρο», πράγμα που επηρέαζε τα άτομα της ομάδας, αφού πλέον δεν αναγνωρίζονταν ως ατομικότητες αλλά ως κομμάτια του NEGASI.

Τα τελευταία δύο χρόνια, βλέπουμε την ανάπτυξη μιας νέας αναρχικής αντίληψης, τα άτομα της οποίας για πρώτη φορά αυτοπροσδιορίζονται ως εξεγερτικοί αναρχικοί. Προοδευτικά, αυτή η αντίληψη έγινε ο πυροκροτητής για να ξεσπάσει ένα κύμα μιας νέας αναρχικής φιλοσοφίας στην Ινδονησία, πέρα από το συνδικαλισμό και τον κοινωνικό αναρχισμό. Αυτός ο νέος πόλος ξεκίνησε με την αντάρτικη δράση στη Makassar (Νότιο Sulawesi) και συνέχισε στο Manado (Βόρειο Sulawesi), στο Badung (Δυτική Τζάβα) και διακόπηκε για μικρό χρονικό διάστημα στην Τζακάρτα (Κεντρική Τζάβα), μετά τη σύλληψη των Eat και Billy.

Η πόλωση έγινε πιο ριζοσπαστική μετά την κριτική των κοινωνικών και πασιφιστών αναρχικών στην αντάρτικη δράση των αναρχομηδενιστών. Η κριτική ξεκίνησε όταν η IRC (Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης) συνέχισε την εκστρατεία της ανταλλάσσοντας χαιρετισμούς και με άλλους πυρήνες της FAI/IRF. Κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί φοβούνται πως η δράση της IRC μπορεί να τους επηρεάσει και να καταστρέψει τα πονήματά τους.

Στην Ελλάδα, αυτός ο χώρος αποτελείται από ατομικιστές/μηδενιστές, αντιπολιτισμικούς, εξεγερσιακούς και οικοαναρχικούς συντρόφους. Στην Ινδονησία έχει παρόμοια συγκρότηση; Είναι εμφανείς τέτοιες τάσεις;

Αυτό που μπορούμε να πούμε, είναι ότι στην Ινδονησία υπάρχουν οι αναρχομηδενιστές, που δρουν βίαια και οι ομάδες των κοινωνικών αναρχικών, που δε συμφωνούν με αυτό. Στην Ινδονησία, οι διαφορετικές αναρχικές τάσεις δεν είναι εμφανείς. Οι διαφορές εμφανίζονται μόνο μεταξύ ατόμων.

Ποια είναι η γνώμη σας για τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζώων και της γης και πώς θεωρείτε ότι συνδέεται αυτός με την υπόλοιπη αναρχική πολεμική στο υπάρχον; Υπάρχουν σύντροφοι στην Ινδονησία που συμμετέχουν σε τέτοιους αγώνες;

Κάποιοι αναρχικοί συμμετέχουν στους αγώνες των ιθαγενών πληθυσμών, σε αγώνες για την απελευθέρωση της γης και στους αγώνες των αγροτών ενάντια στο υπάρχον. Κάποιοι αναρχικοί στην Ινδονησία είναι επίσης χορτοφάγοι. Για εμάς, η απελευθέρωση των ζώων και της γης είναι αδιαχώριστη από την κριτική ενάντια στην κοινωνία και στο υπάρχον.

Βλέπουμε πως στην Ινδονησία δραστηριοποιούνται κάποιοι από τους πιο μαχητικούς πυρήνες της FAI/IRF, όπως η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης, ο Πυρήνας Θυμού και παλαιότερα ο Πυρήνας Tortuga. Σε ποιο πολιτικό σκεπτικό θεωρείτε εσείς πως δρουν αυτές οι ομάδες;

Εμείς θεωρούμε πως η Ινδονησιακή FAI/IRF είναι οι αναρχικοί, που εφάρμοσαν τη μηδενιστική – εξεγερτική θεωρία στην πράξη. Τους υποστηρίξαμε και είμαστε περήφανοι για τη μικρή μας συμβολή στη μετάφραση και στη δημοσιοποίηση της δράσης τους, όταν τα καθεστωτικά ΜΜΕ και οι κοινωνικοί αναρχικοί αρνούνταν ακόμα να το κάνουν.

Τώρα, εξ όσων γνωρίζουμε, στο χώρο του μητροπολιτικού αντάρτικου στην Ινδονησία υπάρχει μόνο η Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης. Αυτή η ομάδα έχει δύο πολύ ενεργούς πυρήνες, τη Μονάδα Θυμού και το Μηδενιστικό Πυρήνα. Κάποιες φορές, πραγματοποιούν από κοινού επιθέσεις με το όνομα Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης ή χρησιμοποιώντας προσωρινά ονόματα, όπως, για παράδειγμα, στην ενέργεια αλληλεγγύης στον Παναγιώτη Αργυρού, όπου κάποια μέλη της ΔΣΕ έκαψαν ένα ιδιωτικό αυτοκίνητο και εμφανίστηκαν με το όνομα Πυρήνας Αργυρού. Κάτι παρόμοιο συνέβη και με τον Πυρήνα Ζήτω ο Luciano Tortuga!. Αυτό το όνομα εμφανίστηκε μια φορά, όταν οι σύντροφοι της ΔΣΕ το χρησιμοποίησαν σε μια ενέργεια αλληλεγγύης στους Eat και Billy, όταν εκείνοι ήταν στη φυλακή.

Αν μας ρωτάτε για την πολιτική ανάλυση πίσω από τις δράσεις τους, για μας είναι ξεκάθαρα αντικοινωνικοί αναρχικοί με μηδενιστικές τάσεις, που συμμετέχουν στο διεθνή αντάρτικό πόλεμο.

Ποια είναι η γνώμη σας συνολικά για τη FAI/IRF και πώς θεωρείτε ότι βοηθάει το διεθνή συντονισμό και την αλληλεγγύη μεταξύ των αναρχικών της πράξης;

Δε θέλουμε να κρίνουμε το σχέδιο άλλων, ούτε να μιλήσουμε σαν να είμαστε ειδικοί. Από τη στιγμή που δεν είμαστε ένας πυρήνας της FAI/IRF, δε μπορούμε, ούτε και θέλουμε να μιλήσουμε γι\’ αυτό. Ας τους αφήσουμε να μιλήσουν για τους εαυτούς τους. Εμείς πιστεύουμε, από τη μεριά μας, πως ο συντονισμός και η διεθνής αλληλεγγύη γίνεται με πολλούς τρόπους. Η FAI/IRF είναι ένας από αυτούς.

Διαβάζοντας τις αναλήψεις ευθύνης των πυρήνων της FAI/IRF της Ινδονησίας, μπορεί κανείς να δει τα μηδενιστικά και αντιπολιτισμικά προτάγματα να μπλέκονται με κοινωνικούς αγώνες, πράγμα που σπάνια παρατηρείται αλλού. Θεωρείτε πως αυτό συμβαίνει επειδή αυτές οι αντιλήψεις είναι ακόμα σε εξέλιξη στην Ινδονησία ή αποτελεί αυτή η μίξη ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό αγώνα;

Δε μπορούμε να πούμε πως πρόκειται για ένα κατασταλαγμένο σκεπτικό, καθώς πάντα πιστεύαμε πως η εκάστοτε πολιτική ανάλυση αναπτύσσεται πάντα σε σχέση με τις τοπικές συνθήκες και πως έχει διαφορές με τα άλλα μέρη του κόσμου. Αλλά, πιστεύουμε πως οι σύντροφοι της ΔΣΕ –FAI-IRF  έχουν τους δικούς τους λόγους και αναλύσεις.

Αλλά, μπορούμε να κάνουμε μια σχετική αφήγηση. Πριν από δύο χρόνια, πολλοί αναρχικοί πήραν μέρος στους τοπικούς αγώνες αντίστασης. Οι περισσότεροι από αυτούς τους αγώνες αφορούσαν την εναντίωση σε σχέδια εξορύξεων και σε μεγάλες εθνικές και πολυεθνικές εταιρίες. Εκείνην την περίοδο, οι ριζοσπαστικές αντιπολιτισμικές ιδέες, όπως του Ted Kacynski και του Wolfi Landstreicher, ήρθαν δίνοντας μια δύναμη στο επίπεδο της θεωρίας. Οι μηδενιστικές και εξεγερτικές ιδέες βγήκαν στην επιφάνεια στα μέσα του 2011, με το πρώτο έντυπο που παρέκλινε από τη γραμμή, το ANTAGONIS. Στα εφτά μόνο του τεύχη, το ANTAGONIS παρουσίασε κείμενα του Στίρνερ, του Filippi, του Novatore, των Γάλλων ιλλεγκαλιστών, της RAF, της Οργισμένης Ταξιαρχίας, των Ιταλών εξεγερσιακών, του Luigi Galleani, του Severino di Giovanni και πολλών άλλων. Το ANTAGONIS ήταν ένα εγχείρημα του NEGASI. Παράλληλα, το NEGASI άρχισε να επικεντρώνεται στις προκηρύξεις της FAI/IRF και να τις μεταφράζει στην ινδονησιακή γλώσσα.

Οπότε, μπορούμε να πούμε πως η αναρχική ιδέα βρίσκεται ακόμα σε εξέλιξη και πως θα μεγαλώσει ακόμα περισσότερο.

Πιστεύουμε πως ο παραδοσιακός αναρχισμός αφήνει στο απυρόβλητο σημαντικούς πυλώνες της κυριαρχίας, όπως η κοινωνία και ο πολιτισμός, με αποτέλεσμα να οδηγείται στο ρεφορμισμό. Ποια είναι η γνώμη σας γι\’ αυτό; Συμβαίνει το ίδιο και στην Ινδονησία;

Όπως σας είπαμε και παραπάνω, τα άτομα του NEGASI βρίσκονται πολύ μακριά από τον παραδοσιακό αναρχισμό, τον κοινωνικό αναρχισμό, το συνδικαλισμό και οτιδήποτε μη εξεγερτικό. Πιστεύουμε πως ο εχθρός μας είναι ολόκληρο το κοινωνικό και πολιτισμικό οικοδόμημα. Δεν υπάρχει δικαιολογία για να αφήσουμε κάτι όρθιο μπροστά στα όνειρά μας. Αλλά, δε θέλουμε να σπαταλήσουμε ενέργεια στο να τσακωνόμαστε με τους κοινωνικούς του παραδοσιακού αναρχισμού.

Ο χώρος της Νέας Αναρχίας, που αναφέραμε πιο πάνω, έρχεται σε σύγκρουση με αρκετές αυταπάτες του παραδοσιακού αναρχισμού, με αποτέλεσμα κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί να τον βλέπουν επιθετικά και να τον πολεμούν. Υπάρχει κάτι αντίστοιχο στην Ινδονησία;

Θα μπορούσαμε να πούμε πως κάτι τέτοιο συμβαίνει και στην Ινδονησία. Υπάρχουν κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί, που κατηγορούν τη ΔΣΕ-FAI-IRF πως κάνει τον αναρχισμό να μοιάζει με μια ιδεολογία βομβιστών και πυρομανών. Αλλά, το να δουλέψουν εναντίον της από κοινού με την αστυνομία (όπως αυτό που συνέβη στην Κολομβία) παραείναι τραβηγμένο.

Πριν από μερικούς μήνες, πληροφορηθήκαμε με θλίψη το θάνατο του αναρχομηδενιστή συντρόφου Ryo. Εδώ δεν είναι σαφές τι ακριβώς συνέβη. Μπορείτε να μας πείτε σχετικά;

Ο Ryo ήταν μέλος της πρώτης γενιάς του NEGASI. Συμμετείχε ενεργά στις απαρχές του εγχειρήματος, όταν εκείνο άρχισε να επηρεάζει με το λόγο της μηδενιστικής τάσης (που εκείνη την εποχή βασιζόταν μόνο στα έργα του Novatore, του Filippi, του Στίρνερ, κάποιων Γάλλων ιλλεγκαλιστών και Ιταλών εξεγερσιακών) τον αναρχικό χώρο. Εκείνη την εποχή, τα μέλη του NEGASI ακόμα μαθαίναμε για τις μηδενιστικές  και εξεγερτικές αντιλήψεις. Όλα τα μέλη του NEGASI ήταν ανώνυμα και εξέδιδαν άρθρα με ψευδώνυμα. Γι\’ αυτό και κάποιοι κοινωνικοί αναρχικοί «σοκαρίστηκαν» όταν δηλώσαμε πως ο Ryo ήταν μέλος του εγχειρήματος.

Στα μέσα του 2012, αρχίσαμε να κουβεντιάζουμε για το πρόβλημα ότι το NEGASI είχε γίνει πιο σημαντικό από τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτό. Πως το εγχείρημα έγινε το «νέο κέντρο». Η ανάλυση που έγινε, οδήγησε τα άτομα πίσω από το εγχείρημα στην απόφαση να κλείσουμε το NEGASI, τον Οκτώβριο του 2012, μετά από δύο χρόνια λειτουργίας. Όμως, κάποια άτομα συνέχισαν τον αγώνα, δημιουργώντας ένα νέο εγχείρημα αντιπληροφόρησης, το ASIMETRIS (ο Ryo δε συμμετείχε σε αυτό), το οποίο είναι, πλέον, επίσης ανενεργό.

Ένα μήνα μετά τη δημοσιοποίηση της τελευταίας ανακοίνωσης του NEGASI, ο Ryo βρήκε το θάνατο με 14 μαχαιριές στις 25 Νοεμβρίου, στις πέντε τα ξημερώματα. Μαχαιρώθηκε μέχρι θανάτου από έναν πιτσιρικά (17 χρονών), χωρίς προφανή λόγο. Ο δολοφόνος κατέθεσε στο δικαστήριο πως πέρασε το Ryo για κάποιον άλλο. Ο Ryo δέχτηκε επίθεση από το δολοφόνο και τους συνεργούς του, την ώρα που επέστρεφε σπίτι του από το πρωινό. Το μέρος που έγινε το περιστατικό είναι 400 μέτρα από το σπίτι του Ryo. Μετά από αυτό, βγάλαμε μια ανακοίνωση, που μπορείτε να βρείτε στο 325*. Κάποιοι αναρχικοί ήθελαν να πάει ο δολοφόνος φυλακή (κάτι που έγινε τελικά με ποινή 12,5 ετών) και κάποιοι από εμάς το αντίθετο. Μέχρι και σήμερα, κάποιοι από εμάς πιστεύουμε πως ο Ryo δεν ήταν θύμα ενός τυχαίου περιστατικού και πως υπάρχει ένα μεγάλο σχέδιο πίσω από αυτό.

Συμμετέχετε σε ένα εγχείρημα αντιπληροφόρησης, που κάνει και μεταφραστική δουλειά. Πόσο σημαντικά θεωρείτε τέτοια εγχειρήματα για τον αγώνα μας και τι πιστεύετε πως μπορεί να γίνει για δικτυωθούν και να διαχυθούν τέτοια εγχειρήματα;

Ποτέ δεν πιστεύαμε πως η ομάδα μας ήταν σημαντική για αυτό που αποκαλείτε «αγώνα». Για εμάς, τα άτομα είναι σημαντικότερα από κάθε εγχείρημα. Εμείς απλά στήσαμε κάτι, βασισμένο στις αξίες του κάθε ατόμου και πάνω σε μια προσωρινή συμφωνία αυτών που ενεπλάκησαν στο εγχείρημα.

Αρχικά, αυτή η δομή αντιπληροφόρησης και μεταφραστικής δουλειάς απαντούσε στην ανάγκη μας και την εγωιστική μας επιθυμία να μεταφέρουμε τις μηδενιστικές ιδέες στη γλώσσα μας. Αλλά, δε θέλουμε να μείνουμε μόνο στο επίπεδο της θεωρίας και αυτός ήταν ο λόγος που μας οδήγησε στο να βρούμε πρακτικές εφαρμογές των μηδενιστικών και εξεγερτικών αντιλήψεων, που να ταιριάζουν με την παρούσα κατάσταση στην Ινδονησία.

Ακόμα και με τη συμμετοχή μας στο παγκόσμιο δίκτυο αντιπληροφόρησης, δεν πιστεύαμε πως αυτή θα είναι αιώνια, καθώς γεννήθηκε από την προσωρινή μας συμφωνία και την κοινή μας τακτική και δεν υπήρχαν ευθύνες, προσκολλήσεις και κανόνες.

Η συμμετοχή μας έγινε μόνο επειδή βρήκαμε αναρχικούς με τους ίδιους αξιακούς κώδικες με εμάς (κώδικες που δεν απολιθώνονται αλλά αλλάζουν μαζί μας). Σχετικά με το εγχείρημα της αντιπληροφόρησης, ειλικρινά δεν είχαμε ποτέ κάποιο όνειρο γι\’ αυτό. Τα εγχειρήματα πρέπει να διαχέονται από μόνα τους

Η συνέντευξη έλαβε χώρα τον Ιούνιο του 2013, από την αναρχική ομάδα Έρεβος.

Λίγα λόγια του Mario “Tripa” Lopez για τον Mauricio

Αναδημοσίευση από Έρεβος:

Ανάψτε τη φωτιά σας κι εμείς θα τραγουδήσουμε εκεί για εσάς. Θυμηθείτε τις μέρες, καιρό πριν, όταν ήμασταν όλοι ένα. Το πνεύμα του κογιότ είναι η δύναμή σας. Τα πνεύματα της γης είναι ισχυρά και έτοιμα να σας βοηθήσουν… αν τα ακούσετε.

 Κοινωνίες πολεμιστών: τώρα είναι η ώρα. Βρείτε ο ένας τον άλλο. Επιστρέψτε σπίτι.

 Πρέπει να βρίσκεστε μόνο μεταξύ του εχθρού, για να επιτεθείτε. Όλοι εσείς πολεμιστές, φύλακες του ονείρου, μην τους αφήσετε να σας πιάσουν.

 Μην απελπιστείτε.

 Τι σας κάνει να πιστεύετε ότι δεν πρέπει να κρύβεστε; Κι εμείς θα έπρεπε να το κάνουμε. Έχουμε το πνεύμα του κογιότ, που βοηθά να μένουμε ελεύθεροι.

 Θυμηθείτε πως είναι να ζούμε. Άγριοι. Υπερήφανοι. Μαζί. Ελεύθεροι. Προετοιμαστείτε, πολεμιστές της γης.

 Ο απατεώνας είναι κοντά.

 –        Ιστορία του έθνους των κογιότ.

Σε αμέτρητες περιπτώσεις, έχω αναρωτηθεί ποιο είναι το πιο σημαντικό πράγμα για όλους αυτούς τους αναρχικούς επαναστάτες, που ξοδεύουν όλην τους την ενέργεια στο να απαξιώνουν έναν άλλον αγώνα, ο οποίος δηλώνει ενεργητικός, ριζοσπαστικός, άγριος και συγκρουσιακός, ο οποίος προέρχεται από άλλες βασικές θέσεις, με άλλες προοπτικές για τη ζωή, με άλλες θεωρητικοποιήσεις, που κινούνται μακριά από την ιδέα της ενεργητικής παθητικότητας, της αναμονής, της ψευδαίσθησης της ποσοστικής αύξησης… Ενδιαφέρονται για την απόλυτη ελευθερία, τη διάχυση της αναρχικής ιδέας και πράξης ή απλά για το μίζερο θρίαμβο του προγράμματός τους; Και τονίζω το πρόγραμμα, γιατί το διαθέτουν και γιατί το ακολουθούν τυφλά.

 Όσες φορές έχω αναρωτηθεί, διαπιστώνω ότι έχουν επιτρέψει στα πραγματικά τους συμφέροντα να γίνονται ορατά πίσω από τα κάγκελα που τους περιορίζουν• ο πραγματικός θρίαμβος της επανάστασής τους και ο ήλιος της αναρχίας, μας αποκαλύπτουν ότι ένα από τα συμφέροντά τους είναι η ανταγωνιστικότητα μεταξύ της μίας αναρχικής ιδέας/πρακτικής με την άλλη. Επειδή όταν ένας σύντροφος εξεγείρεται, επιτίθεται, αμφισβητεί, οργανώνεται διαφορετικά και τελικά, σε μία πράξης ατομικής ανυπακοής απέναντι σε ένα σύστημα που δε σου προσφέρει τίποτα, σκοτώνεται ή πέφτει τραυματισμένος στη μάχη, όχι μόνο δε σταματούν να απαξιώνουν αυτό το άτομο εντός του “κινήματος”, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατό, χρησιμοποιώντας ακόμα και τα κρατικά μίντια, τα οποία υποτίθεται ότι είναι εναντίον τους,  προκειμένου να μειώσουν αυτό το άτομο και να σπεκουλάρουν σε βάρος του, αλλά και για να εκτρέψουν τα κίνητρά τους, τις ψευδαισθήσεις τους και τις ιδέες τους ενώπιον της κοινωνίας με την οποία (αυταπατώνται ότι) παλεύουν, με τον ίδιο τρόπο που το κάνουν αυτοί, τους οποίους θέλουν να καταστρέψουν: η κοινωνία που περιθωριοποιεί, που καταστέλλει, που κάνει πράξη ένα είδος εθελοδουλείας και ευχαρίστησης και στο τέλος, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η κοινωνία και ο πολιτισμός της, και η πρακτική ευχαρίστηση της μικρο-δύναμης και της μικρο-εξουσίας που διαιωνίζουν το σύστημα.

 Εναντίον αυτής της κοινωνίας-φυλακής αγωνίστηκε ο Mauri, εναντίον των στρατώνων των φονιάδων της εξουσίας, των προστατών της ιδιοκτησίας, του σχολείου των βασανιστών των φυλακών προόριζε την επίθεσή του. Δεν ήταν ένα μέρος πολιτισμού (το οποίο σε πολλούς θα φαινόταν ενοχλητικό, ακόμα κι αν επρόκειτο για τον πολιτισμό της εξουσίας), ένας τυχαίος στόχος, ούτε μια βόμβα ανάμεσα σε “αθώους” ανθρώπους. Η επίθεση, που σκόπευε να πραγματοποιήσει ο Mauri εκείνη τη νύχτα, ήταν αντικειμενική, άμεση και αδιαμεσολάβητη. Μία περιφρόνηση του Κράτους/Κεφαλαίου, η οποία κατέληξε τελικά -δυστυχώς- σε περιφρόνηση του ίδιου του αναρχισμού, που αυτοαποκαλείται οργανωμένος και που δε σταματά να επιβάλλει τα δόγματά του και την ιδεολογία του και δε σταματά να θρηνεί για τις καταστροφικές συνέπειες, που “έφερε” το ατύχημα του Mauri, για το καταραμένο οργανωμένο αναρχικό κίνημα ή τον κοινωνικό αγώνα και αυτό είναι που μας αναστατώνει περισσότερο.

 Εδώ στο Μεξικό, από εκείνη τη νύχτα στις 22 Μάιου του 2009, εκείνοι που θεωρούν το Mauri σύντροφό τους, τον θυμούνται ακόμα, δεν τον έχουν αφήσει να χαθεί στη λήθη και το κάνουν αυτό με πολλούς τρόπους και μέσα, ο καθένας ανάλογα με τη θέση του, αλλά πάντα δίνοντας έμφαση στο χαρακτηριστικό του άγριου Μαχητή, που είναι και ο λόγος για τον οποίο πέθανε μαχόμενος. Είναι αυτός, ο αδιάφθορος και άμεσος αγώνας, που φαίνεται σε πολλούς ψευτο-αναρχικούς, σε αυτούς που αποτελούν κεκαλυμμένη πρωτοπορία, να είναι ένα απλό παιχνίδι. Ποιος παίζει με σκοπό να πεθάνει; Πιστεύω κανείς με καθαρή συνείδηση, γιατί ο αγώνας μας αυτός, ο αγώνας που έδωσε ο Mauri, δεν είναι φορτωμένος  με υποκριτικό αλτρουισμό, αλλά αντίθετα ακολουθεί το πιο κυνικό αλλά και το πιο ειλικρινές ένστικτο ελευθερίας και αγριότητας, μιας ελευθερίας απόλυτης και απεριόριστης. Μια καθημερινή μάχη, που δε συνέβη απλά την προηγούμενη νύχτα και που ξέρουμε με βεβαιότητα πως δε θα τελειώσει αύριο το πρωί, φυτεύοντας  το Κράτος στο χώμα με τέσσερις βόμβες και μερικές βλασφημίες. Δεν τρέφουμε αυταπάτες. Αυτός είναι ένας πόλεμος, που δίνεται καθημερινά από εμάς, τις νοοτροπίες μας και τους άλλους γύρω από εμάς. Είναι ένας αγώνας, στα πλαίσια του οποίου είμαστε υπεύθυνοι για τη χρήση κάθε δυνατού μέσου, που έχουμε στη διάθεσή μας. Αλλά, εγώ δεν αναγνωρίζω την υποτιθέμενη –και λανθασμένη- διάκριση μεταξύ ριζοσπαστικών και ρεφορμιστικών μέσων αγώνα.

 Ο πόλεμος του Mauri δε «θέαματικοποιήθηκε» γιατί δεν ήταν θέαμα. Η ενέργειά του ήταν μια πράξη εναντίωσης, που βρήκε δικαίωση σε όλον τον κόσμο και την οποία υπερασπίστηκα κι εγώ και την υπερασπίζομαι ακόμα γιατί για μένα, είναι πιο σημαντικό να πράττει κανείς -όπως αποφασίζει ο καθένας να πράξει-  παρά να μιλάει, είναι πιο σημαντικό από το να βρίσκουμε καταφύγιο στους χώρους μας και από εκεί  να προσπαθούμε να δώσουμε, ή μάλλον να υποβάλλουμε στους εαυτούς μας ότι δίνουμε, έναν αγώνα περισσότερο φανταστικό παρά πραγματικό. Γιατί για μένα, η ενέργεια του Mauri, που δεν ολοκληρώθηκε για λόγους που όλοι ξέρουμε, έχει μεγαλύτερη σημασία από το να καθόμαστε και απλά να παρακολουθούμε, θαυμάζοντας βίαιους και εξεγερτικούς αγώνες σε μακρινούς χωροχρόνους από εμάς και ταυτόχρονα, δυσφημώντας τους εδώ αγώνες με μάταια και άξεστα επιχειρήματα.

 Για μένα, ο σύντροφος Mauricio Morales, δεν είναι ούτε μάρτυρας, ούτε σύμβολο του εξεγερτικού αναρχισμού, ούτε θα τον μετατρέψω σε θύμα ή ήρωα. Η επίκαιρη ανάμνηση του είναι την ίδια στιγμή η θύμηση του ίδιου του αγώνα, όπως είναι και κάθε ενέργεια, που δεν επιτρέπει να θαφτεί ύπουλα αυτό το κομμάτι της Ιστορίας και το λέω αυτό με αγανάκτηση όχι μόνο για το Κράτος, αλλά και για αυτούς που αποκαλούνται με ιδεολογικούς όρους, σύντροφοι.

 Φεύγω, αφήνοντας πίσω μερικούς στίχους του Mauri, που πάντα μου άρεσαν:

 «Είναι γνωστή η θλιβερή μοίρα του εξεγερμένου, που επιτίθεται στην εξουσία, που την περιφρονεί και που επιτίθεται στους εχθρούς του κατά μέτωπο: στους μπάτσους, στο σύστημα κλπ. Γιατί όταν η ελευθερία, η αγάπη και η αναρχία συνοδεύουν το χτύπο της καρδιάς σου, η αναρχία δεν είναι πτώμα στο στόμα, αλλά κυρίαρχη στα χέρια που δρουν.»

 «Πριν πέσω για ύπνο αγκαλιάζω το χάος ως μια ιδέα που απελευθερώνει το σώμα και το νου μου. Γιατί παρόλα αυτά, με κάνει να νιώθω ζωντανός. Δεν θέλω να αναζητήσω το δισκοπότηρο που θα απελευθερώσει μελλοντικές κοινωνίες. Τα δάχτυλά μου αναζητούν την αιματηρή πτήση της καταστροφής των αλυσίδων της ρυθμικής φωτιάς, τον εμπρησμό της εξουσίας και των αφεντάδων της. Πάνω στον ύπνο μου, οι δράσεις μου είναι σχεδιασμένες έτσι ώστε αύριο, αφότου ξυπνήσω, θα τσακίσω τη ρουτίνα και με μια ατομική δράση, με το στήθος μου σαν φουσκωτή πέτρα, με την καταστροφή αυτής και οποιασδήποτε κοινωνίας. Κάντε μου μια χάρη: εξασφαλίστε να ζήσει η αναρχία.»*

 

Ο σύντροφος Punky Mauri είναι εδώ!

Θάνατος σε Κράτος, Κεφάλαιο και Εκκλησία και ζήτω η αναρχία!

Ο αγώνας είναι και θα είναι πάντα παρών στο εδώ και στο τώρα!

Mauri Presente!

Εξεγερτικούς χαιρετισμούς,

 Mario Lopez, Tripa

Πόλη του Μεξικού, 19 Μαίου, 2013

Αργεντινή: Πυρπόληση περιπολικού της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής (Μπουένος Άιρες)

Αυτός ο σάπιος κόσμος έχει απ’ όλα· περισσεύουν οι υπερασπιστές της τάξης και του νόμου, που με τις εξουσιαστικές αξίες τους μας θυμίζουν την μπατσαρία που ελέγχει τους δρόμους στους οποίους κινούμαστε.

Συνεχίζοντας την εξεγερσιακή διαδρομή, συντροφιά με τους αναρχικούς της πράξης της Μαύρης Διεθνούς, χτυπήσαμε για άλλη μια φορά τις δυνάμεις ασφαλείας που φροντίζουν για τη συντήρηση της ειρήνης αυτής της υποκριτικής κοινωνίας, η οποία στηρίζει το αργεντίνικο κράτος.

Την πέσαμε ξανά σε αυτούς που καθημερινά επιτηρούν, φυλακίζουν και δολοφονούν, έτσι όπως το είχαμε κάνει και τον Δεκέμβρη του 2012πυροδοτώντας μία βόμβα στο αρχηγείο των δεσμοφυλάκων, και όπως όλες τις φορές που καταστρέψαμε οχήματα των μπάτσων. Αυτήν τη φορά πυρπολήσαμε ένα περιπολικό της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία της 21ης κομισαρίας, στη γειτονιά του Παλέρμο στο Μπουένος Άιρες. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 4 το πρωί του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2013.

Για τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υγεία για τον Παναγιώτη Αργυρού και δύναμη στον Γεράσιμο Τσάκαλο.

Για όσους κι όσες κρατούνται στην Ιταλία στο πλαίσιο των αντιαναρχικών κατασταλτικών επιχειρήσεων του κράτους. Για τον Νικόλα Γκάι και τον Αλφρέντο Κόσπιτο.

Αλληλεγγύη στον αναρχικό Κώστα Σακκά, σε απεργία πείνας από τις 4 Ιούνη.

Ένα συνωμοτικό χαιρετισμό στην Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία.

Φίλοι της Γης | Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

MENYERANG! – Στιγμιότυπα του αναρχικού πολέμου από την Ινδονησία

Αναδημοσίευση από Έρεβος :

\"415-flammen-1

Νέα μπροσούρα του εγχειρήματος, για το χώρο της ριζοσπαστικής Αναρχίας στην Ινδονησία.

Περιεχόμενα:

Για το αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος (σελ.4)

Εισαγωγικό σημείωμα της έκδοσης (σελ.5)

Συνέντευξη με τα πρώην μέλη του ανατρεπτικού αναρχικού εγχειρήματος NEGASI, από την Ινδονησία (σελ.6)

Αντάρτικο πόλης και FAI/IRF Ινδονησίας (σελ.12)

Για τους συντρόφους Eat και Billy (σελ.29)

Για το σύντροφο Ryo (σελ.47)

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα. Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ.

“Απόσπασμα: Βία” από L

Αναδημοσίευση από Έρεβος

Αυτό το σύντομο κείμενο είναι μέρος μιας συλλογής κριτικών κειμένων, που βρίσκεται σε εξέλιξη, σχετικά με τον “αστικό αναρχισμό“, όπως αυτός διατυπώνεται από τους Venona Q και τις εκδόσεις Dark Matters και επίσης μια απάντηση στη δήλωση, που έκανε η Αναρχική Ομοσπονδία της Αγγλίας και το Libcom, με την οποία αποκήρυσσαν το μη θανατηφόρο πυροβολισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nucleare, Roberto Adinolfi, στη Γένοβα της Ιταλίας(1). Δύο αναρχικοί σύντροφοι, ο Nicola Gai και ο Alfredo Cospito έχουν κατηγορηθεί για την ενέργεια, για την οποία έχει αναλάβει την ευθύνη ο πυρήνας Όλγα της FAI/IRF. Αλληλεγγύη στους κατηγορούμενους, που βρίσκονται στη φυλακή της Φερράρα, στην Ιταλία. Αυτό το απόσπασμα είναι, μάλλον, απλά μια σκόρπια σειρά σκέψεων, τα αποτέλεσματα ενός σημειωματάριου και ενός βροχερού απογεύματος, παρά ένα “μανιφέστο” ή το είδος εκείνου του στεγνού πολιτικού λόγου,  στον οποίο απαντάει.

I. “Έχουμε κάνει δεκάδες επιθέσεις σε στόχους του συστήματος, με ιδιαίτερα καταστροφικά υλικά αποτελέσματα και ήμασταν και θα είμαστε πάντα ακριβείς. Στοχεύουμε συγκεκριμένα τους θεσμούς και τους αξιωματούχους του συστήματος, προσέχοντας ιδιαίτερα να μην τραυματίσουμε κάποιον που δεν είναι στόχος για εμάς.”ΣΠΦ

Η βία δεν είναι ούτε καλή, ούτε κακή. Είναι η βάση που το κράτος στηρίζει την κυριαρχία του και τη συναίνεση. Όποιος σπάει αυτήν τη σχέση θεωρείται συνήθως εγκληματίας και/ή τρελός. Κάθε πράξη που γίνεται στα πλαίσια αυτής της καταπάτησης θεωρείται “παράνομη” ή ακόμα και “τρομοκρατία”.

II. “Δεν υπάρχουν αθώοι. Είμαστε όλοι κομμάτια της κοινωνικής μηχανής της Εξουσίας. Το ζήτημα είναι αν είμαστε λάδι ή άμμος στα γρανάζια της. Γι’ αυτό, απορρίπτουμε την αντίληψη της φαινομενικά αθώας κοινωνίας. Η σιωπή δεν είναι ποτέ αθώα. Σιχαινόμαστε τόσο το χέρι που κρατάει το μαστίγιο όσο και την πλάτη που το υπομένει.” ΣΠΦ

Οι πρόθυμοι πολίτες, τα μίντια, οι μπάτσοι, τα δικαστήρια, οι δικαστές και ο στρατός είναι οι γραμμές άμυνας για την τάξη αυτής της σχέσης στην Κοινωνία. Η αναρχική βία είναι η διατάραξη αυτής της τάξης, η ανάκτηση/έκφραση της δύναμής μας και η διάρρηξη της συνέργειας του υποτακτικού πλήθους(2). Είναι η σύλληψη της πραγματικότητας του υπάρχοντος και η αρχή της καταστροφής του.

III. “Η ζωή παίρνει αξία ανάλογα με τις επιλογές του κάθε ατόμου.” ΣΠΦ

Προφανώς, χρειάζεται ακόμα να λέμε, πως όταν οι αναρχικοί χρησιμοποιούν βία δεν το κάνουν αδιακρίτως. Οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού, των οποίων το μόνο πεδίο είναι πραγματικά ο χώρος της πολιτικής, αντιδρούν στη ρητορική περί “τρομοκρατίας”, την οποία επιβάλλει το κράτος, με το να επαναλαμβάνουν δογματικά και οι ίδιοι το επιχείρημα πως “ρισκάρεται η ζωή” των ταχυδρόμων και των υπαλλήλων των γραφείων. Είναι ξεκάθαρα ένα θέμα τεχνικής και επιχειρησιακής φύσης το να χτυπήσεις το σωστό στόχο, αλλά δε θα κλάψω για τους γραμματείς της Swissnuclear(3), το γενικό διευθυντή της Equitalia(4) ή το αφεντικό της Ansaldo Nucleare. Ούτε θα θορυβηθώ αν κάποιος υπάλληλος της πρεσβείας τραυματιστεί, αφού μόνο οι ηλίθιοι δεν καταλαβαίνουν τι συμβολίζουν αυτά τα μέρη. Οι νέοι αντάρτες της αναρχίας δεν ψάχνουν για επιείκεια, βασισμένοι στην ξεκάθαρη στόχευσή τους, αλλά δηλώνουν την αντίθεσή τους με τους δικούς τους όρους και με τους δικούς τους τρόπους.

IV. “Οι τίγρεις της οργής είναι σοφότερες από τα άλογα της καθοδήγησης.” 

Wiliam Blake

Οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού τραβούν την ίδια διαχωριστική γραμμή με τους μαρξιστές, όταν πρόκειται για τους “εγκληματίες” και τους εαυτούς τους. Οι “καλοί άνθρωποι”, που βρίσκονται εντός του νόμου των δικών τους παραμέτρων συμπεριφοράς και οι “κακοί άνθρωποι”, που καταδικάζονται από τους κανόνες τους.  Εκτός της Μεγάλης Βρετανίας, πολλοί σύντροφοι έχουν μια πολύ πιο κοντινή σχέση με τη “βία” και την “παραβατικότητα” μέσω ληστειών τραπεζών, της οργάνωσης επιθέσεων, των άγριων διαδηλώσεων, των κλοπών, απατών, πλαστογραφιών κλπ και επίσης, υπάρχει και η πιθανότητα να έχουν την εμπειρία της παράνομης δράσης και της ζωής στην παρανομία. Ο ιλλεγκαλισμός είναι το ψωμί της εξέγερσης. Μερικοί έχουν πάει ήδη φυλακή και μαθαίνουμε για τις υποθέσεις τους από πολλά μέρη.  Στη Μεγάλη Βρετανία, υπάρχει μια διαδεδομένη έλλειψη εμπειρίας σχετικά με την οργάνωση της επίθεσης, της αναγνώρισης των ιδεών και τη σχέση των ομάδων συγγένειας με τις “εγκληματικές πράξεις”. Το να πηγαίνει κανείς πέρα από το νόμο, είναι κομμάτι της ανάπτυξης του αναρχικού εξεγερτικού σχεδίου και αυτός είναι ένας από τους λόγους που οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται και παραμελούν τις υποθέσεις φυλακισμένων και φυγάδων συντρόφων γιατί απορρίπτουν τις δράσεις τους, την τάση για επίθεση και την παγκόσμια  διάχυση των αναρχικών της πράξης. Οι ατομικές πράξης βίας/άρνησης, που δεν εγκρίνονται από τον αφελαίο τρόπο σκέψης τους, θεωρούνται μέρος της σφαίρας του “εγκλήματος” και της “τρομοκρατίας” και στιγματίζονται ως προβοκάτσιες. Με αυτόν τον τρόπο οι οπαδοί τους αστικού αναρχισμού γίνονται κομμάτι της διάχυσης της εξουσίας και συγκροτούν έναν τομέα με ρόλο καταστολής.

Αναρωτηθείτε, σε όλην τη ρητορική τους περί “εργάτη”, πού είναι ο “εγκληματίας”; Δεν είναι όλοι οι “εγκληματίες” εξεγερμένοι αλλά υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δεν αγγίζουν. Δεν πρόκειται για λάθος, οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού απεχθάνονται τους εγκληματίες και δε στοχεύουν στην καταστροφή των φυλακών αλλά στη μεταρρύθμισή τους. Φοβούνται τον αντικοινωνικό όχλο, το Βασιλιά Όχλο, που επέστρεψε για να τυλίξει στις φλόγες τα σπίτια όλων των άξιων πολιτικών και για να κάψει την πόλη, γιατί οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού είναι “οι μπάτσοι του μέλλοντος”.

Ουσιαστικά, για το χριστιανικό-σοσιαλιστικό τρόπο σκέψης των οπαδών του αστικού αναρχισμού, ο “εργάτης” είναι απλά κάποιος που μπαίνει στη γραμμή, κάνει ότι κάνουν όλοι οι άλλοι, δεν παίρνει περισσότερα από όσα πρέπει ως εργάτης και που μόνο θα ζητήσει για περισσότερα και σπάνια θα τα πάρει μόνος του. Ο εγκληματίας δε μπαίνει στη γραμμή, είναι ένας Ξένος. Ο εγκληματίας παίρνει ότι θέλει ακόμα και περισσότερο από όσο χρειάζεται και δε σκύβει το κεφάλι σε κανέναν. Ο εγκληματίας δεν είναι διαχειρίσιμος από τους υπαλλήλους του κράτους ή από τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, επομένως ο εγκληματίας αποκλείεται από τη συζήτησή τους. Ή καταπιέζεται. Είναι η ίδια διαδικασία που ακολουθείται και για τον ανεξέλεγκτο Μοναδικό.

V. “Για εμάς δεν υπάρχει μέση οδός. Κάποιος που διακηρρύτει τις αναρχικές του προθέσεις, βρίσκεται μπροστά σε ένα αποφασιστικό δίλημμα, είτε να πράξει, είτε να εγκαταλείψει την Αναρχία για πάντα. Αναρχία από τα μετόπισθεν των καφενείων και των κουτσομπολιών δεν υπάρχει. Ή πράξε ή σκάσε…”

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Οι επιθέσεις είναι ο πρωταρχικός σκοπός του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης, η αποδιοργάνωση των μοντέλων της δραστηριότητας, των λειτουργιών, των κυκλωμάτων και των μηχανημάτων, της μεγαμηχανής της οικονομίας. Η καταστροφή των τραπεζών, των εταιριών, των ηλεκτρικών υποδομών, της διαδικτυακής εκπομπής, της κινητής τηλεφωνίας, της τηλεόρασης, των κεραιών και οι επιθέσεις στις τεχνολογίες της κυριαρχίας ίσως να μην ορίζονται σωστά ως “βία” και “τρομοκρατία”, αλλά τα πλήγματα που καταφέρνουν είναι αρκετά για να αναστατώσουν τις αρχές. Η καταστροφή περιουσίας, εξαγριώνει τον εχθρό και το υποτακτικό πλήθος και αποτελεί έναν ξεκάθαρα εξεγερτικό σκοπό. Απορρίπτω τον όρο “μη-βίαιο”, που ακολουθεί κάποιες ενέργειες σαμποτάζ, και τις θεωρώ κομμάτια του πολύμορφου αγώνα, που πάει πέρα από τέτοιους ορισμούς, που ωφελούν τον κοινωνικό έλεγχο.

Η αναρχική βία είναι εγκληματική, με την έννοια ότι πηγαίνει κόντρα στις κοινωνικές προσδοκίες, που σχετίζονται με την τάξη και τη συναίνεση, επομένως, μπορούμε να υποθέσουμε μάλλον με ασφάλεια, πως -ιδιαίτερα εντός του μεταβιομηχανικού πυρήνα, όπου η αίσθηση της κοινωνικής ειρήνης είναι έντονη- οι πιο κοντινοί εχθροί, από τους οποίους οι αναρχικοί πρέπει να περιμένουν να τους εμποδίζουν να δράσουν, είναι άλλοι αναρχικοί -οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού-, εκείνοι που είναι πρόθυμοι να αποφύγουν την καταστολή και να συνεχίσουν να ζουν την ακίνδυνη ρουτίνα τους μέσα στις μητροπόλεις του κόσμου.

VI. “Μιλάμε μέσα από τη φωτιά. Για να θυμόμαστε και να έχουμε πάντοτε στο μυαλό μας τις αδερφές και τους αδερφούς μας που απήχθησαν από το κράτος και κλείστηκαν πίσω από τα κάγκελα. Για να συνεχίσουμε το αντάρτικο πόλης ενάντια στους εχθρούς της ελευθερίας. Ας μιλήσει η δράση για μας.” 

Μονάδα Θυμού FAI/IRF Ινδονησίας

Δε θεωρώ τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi ιδιαίτερα βίαιο αλλά περισσότερο μια αναρχική πράξη ελεύθερης βούλησης. Τέτοιες ενέργειες είναι, δυστυχώς, σπάνιες και δε συμβαίνουν με αρκετή συχνότητα, είναι μια πρόκληση να προσπαθήσουμε περισσότερο. Σίγουρα, θεωρώ πως τέτοιες δράσεις πρέπει να είναι συστατικά κομμάτια κάθε αναρχικής ανταρσίας και παρ’ ‘ολο το ελιτίστικο βέλασμα των οπαδών του αστικού αναρχισμού, δεν είμαι εκνευρισμένος που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας έχει το ίδιο ακρώνυμο με την Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία. Αυτό επειδή δεν έχει νόημα να δώσεις γυαλιά σε κάποιον που δεν ξέρει ανάγνωση. Έχουν περάσει δέκα χρόνια από τότε που η Αναρχική Ομοσπονδία Ιταλίας δήλωσε πως η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία είναι ένα φάντασμα της αστυνομίας. Μια λάθος αντίληψη, την οποία πρόθυμα παπαγαλίζουν οι οπαδοί του αστικού αναρχισμού στην Αγγλία πάνω από μια δεκαετία, γιατί τους εξυπηρετεί στην πολιτική τους. Στη δήλωσή τους, που αποκήρυσσε τον πυροβολισμό του Adinolfi, συγχέουν ξεχωριστές δράσεις ως ενέργειες μιας και μοναδικής ομάδας, αλλά η FAI δε λειτουργεί όπως θέλουν αυτοί να την παρουσιάσουν και, όχι τυχαία, το κάνουν με τον ίδιο τρόπο, με τον οποίο προωθείται η καταστολή σε μανούβρες του τύπου επιχείρηση Ευτολμία, υπόθεση Marini κλπ. Με αυτόν τον τρόπο προσπαθούν να διαδώσουν ψέματα και έτσι, ό,τι ισχύει για τη μία περίπτωση, ισχύει και για την άλλη, a priori.

Ο στόχος τους ήταν η αποκήρυξη και η κατάπνιξη μιας νέας ανεξέλεγκτης αναρχικής τάσης, που απειλεί τις οργανώσεις τους. Φοβούνται μην εγκληματοποιηθούν τα χομπίστικα παρεάκια τους, τα καφενεία τους και οι μικροεκδηλώσεις τους, οπότε βοηθούν στην εγκληματοποίηση της νέας γενιάς αναρχικού αγώνα και προσπαθούν να την καταστείλουν. Όπως έχουν πάρει εκείνοι τις αποφάσεις τους, έτσι έχουμε πάρει και εμείς τις δικές μας και τα αποτελέσματα είναι εκεί για όποιον θέλει να τα δει -μια άτυπη διεθνής εξεγερτική δύναμη, που πολλαπλασιάζεται και δε βασίζεται σε μία και μοναδική γραμμή, θεωρία ή μέθοδο και που είναι πιστή στις αναρχικές ιδέες. Επιστρέφω τους χαρακτηρισμούς περί “πρωτοπορίας” και “ελιτισμού” στις οργανώσεις ελέγχου των οπαδών του αστικού αναρχισμού. Δε χρειάζεται να γίνω μέλος κάποιας συγκεντρωτικής πολιτικής σέχτας και να δίνω μέρος του εισοδήματός μου σε κάποια επιτροπή για να είμαι αναρχικός! Ή να οργανωθώ!

Γι’ αυτούς, ο καπιταλισμός είναι μόνο μια “κοινωνική σχέση”, που δεν πρόκειται να αλλάξει αν δεν προσκολληθούμε στους “στόχους και τις αξίες” της επίσημης οργάνωσής τους, η οποία μιλάει για μια “κουλτούρα αντίστασης”, για τη δημιουργία της οποίας δεν έχουμε απολύτως καμία σοβαρή ένδειξη. Μιλώντας τουλάχιστον για τον εαυτό μου, ο Καπιταλισμός είναι μόνο ένα μικρό κομμάτι της κυριαρχίας, που αντιμετωπίζω σήμερα με τους συντρόφους μου, που βρίσκονται διασκορπισμένοι στον κόσμο και πολεμούν συνολικά το υπάρχον, δεχόμενοι όλες τις αναρχικές μεθόδους δράσεις και τις συνέπειες που απορρέουν από αυτές. Οι ενέργεις που γίνονται διεθνώς από τη FAI/IRF και τους αναρχικούς της πράξης είναι κάτι παραπάνω από σαχλά λόγια του αέρα και τα κενά λογύδρια της σοσιαλιστικής προπαγάνδας, που μιλούν “για έναν κόσμο που ολόκληρες οι ζωές μας θα βρίσκονται κάτω από το δικό μας έλεγχο”.

VII. “Επίσης, μην ξεχνάτε πως τις πράξεις ακολουθεί ο λόγος.” ΣΠΦ

Αντίθετα με τους οπαδούς του αστικού αναρχισμού, δε θεωρώ πως υπάρχει κάποια σημαντική διαφοροποίηση, από άποψη εγκυρότητας, ανάμεσα στην ατομική και τη συλλογική επαναστατική αναρχική-εξεγερτική βία, είτε αυτή προέρχεται “από ένα ευρύ ταξικό κίνημα”, είτε όχι. Μια μικρή ή μια μεγάλη ενέργεια, μια μικρής σημασίας φασαρία ή ένα μεγάλο μπάχαλο, ένα πανό, ένα σπασμένο τζάμι, ένα κατεστραμμένο εταιρικό γραφείο, μια καμένη τράπεζα· μια πράξη αλληλεγγύης, μια χάρη, ένα δώρο, ένα γεύμα, ένα κρεβάτι· μια μπροσούρα, ένα άρθρο, μια αφίσα ή ένα σύνθημα με σπρεί μπορούν τελικά να γίνουν μια σφαίρα στο κεφάλι της εξουσίας και είναι τόσο πολύτιμα όσο και η νέα αναρχική μαύρη διεθνής.

VIII. “Η FAI/IRF  είναι μια διεθνής συνωμοσία των αναρχικών της πράξης που βάζει φωτιά στις θέσεις άμυνας των ρεφορμιστών κοινωνικών αναρχικών. Αποτινάσσει την οσμή της μούχλας που έχει κατακάτσει στην Αναρχία των αμφιθεάτρων και γεμίζει τον αέρα με τη μυρωδιά του μπαρουτιού, της μαύρης αναρχίας, της νύχτας, των εκρήξεων, των πυροβολισμών, των σαμποτάζ. Για αυτό άλλωστε στις πρόσφατες ανακοινώσεις της Europol το Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο IRF της FAI και της Συνωμοσίας αποτελεί τον υπ’αριθμόν ένα αναρχικό κίνδυνο”. 

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – FAI/IRF

Συμμορίες Συνείδησης – FAI/IRF

Πυρήνας Sole – Baleno

Μέσα σε αυτόν τον κόσμο που καταρρέει, θεωρώ τις λέξεις, τις ιδέες και τις πράξεις μου μια μικρή σταγόνα, που προστίθεται στην καταιγίδα καταστροφικών διαστάσεων, που σπέρνουν οι γνωστοί και άγνωστοι σύντροφοί μου. Ήδη προκαλεί χάος διεθνώς και τα μέτωπα πίεσης φτιάχνονται ακόμα. Μαζί με άλλους, άγριους, βίαιους Μοναδικούς θα συναντηθούμε τις μέρες και τις νύχτες για να διαπράξουμε εγκλήματα σε βάρος του Κράτους και της Κοινωνίας.

Μια αγκαλιά στο φίλο μου Γιάννη Ναξάκη. Μια εμπρηστική αγκαλιά σε όλους τους φυλακισμένους συντρόφους.

L.

Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύτηκε στο 35ο τεύχος του αγγλικού περιοδικού Dark Nights. Επιλέξαμε να διατηρήσουμε ακριβώς τον ορισμό “αστικός αναρχισμός” (civil anarchism στο πρωτότυπο) καθώς, παρά τις εμφανείς ομοιότητες με κάποιους εν Ελλάδι κοινωνικούς αναρχικούς, δεν υπάρχει, ευτυχώς, συνολική ταύτιση. Το κείμενο που υπάρχει στη δεύτερη υποσημείωση (Το υποτακτικό πλήθος), έχει μεταφραστεί στα ελληνικά και βρίσκεται στο τρέχον τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους.