Category: Μηδενισμός/Αναρχικός μηδενισμός

Για το νέο αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος

Το αναρχικό εκδοτικό/μεταφραστικό εγχείρημα Έρεβος είναι μια πρωτοβουλία ατόμων του ευρύτερου χώρου της Νέας Αναρχίας που δημιουργήθηκε με σκοπό τη διάχυση του λόγου, της θεωρίας και της πράξης των ριζοσπαστικών αναρχικών τάσεων και αντιλήψεων.

Μεταφραστικό, επειδή η μετάφραση του υλικού συντρόφων από το εξωτερικό, σπάει τα εθνικά σύνορα και εδραιώνει τη διεθνή διάσταση του αναρχικού πολέμου. Ανοίγει κανάλια επικοινωνίας μεταξύ συντρόφων από όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου, δημιουργώντας ένα άτυπο δίκτυο πληροφόρησης και συντονισμού. Οι διαφορετικές γλώσσες που μιλούν οι αναρχικοί αγωνιστές πρέπει να πάψουν να είναι εμπόδιο στη διεθνοποίηση της αναρχικής πρακτικής. Αυτό το πρόβλημα καλούνται να λύσουν οι μεταφραστικές ομάδες.

Εκδοτικό, επειδή πριν οποιουδήποτε τύπου δράση προηγείται η θεωρία, η ανάλυση και ο σχεδιασμός. Γιατί για εμάς, οι αναρχικοί δεν είναι απλά φαντάροι που διεκπεραιώνουν εντολές αλλά συνειδητοποιημένοι και σκεπτόμενοι μαχητές. Πριν οπλίσουμε λοιπόν τα χέρια μας, ας οπλίσουμε τη σκέψη μας.

Έρεβος, επειδή έχουμε σιχαθεί την ψεύτικη λάμψη και το φως αυτού του κόσμου που βρωμάει εκμετάλλευση, εθελοδουλία και παραίτηση. Μέχρι το πηχτό σκοτάδι της Μαύρης Αναρχίας να καταπιεί το Κράτος, το Κεφάλαιο, τον Πολιτισμό και την Κοινωνία.

Οι σύντροφοι και οι συντρόφισσες του εγχειρήματος

Για επικοινωνία: erevos@espiv.net

Ο ιστότοπος του εγχειρήματος: erevos.squat.gr

Ανακοίνωση των φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ για τη βομβιστική επίθεση εναντίων της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού

Αναδημοσίευση από Indymedia

Αυτό το κείμενο διαβάστηκε από τα μέλη της Σ.Π.Φ. σήμερα 10/6 στο δικαστήριο κατά την έναρξή του

Θέλουμε να ανταποδώσουμε από εδώ μέσα με τη σειρά μας το αντάρτικο σινιάλο στα αδέρφια της σύμπραξης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και των Συμμοριών Συνείδησης και να χαιρετίσουμε το κοινό μέτωπο όλων των αναρχικών της πράξης που στηρίζουν το διεθνές δίκτυο της FAI-IRF.  ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ με την επίθεση αυτή ξανασυναντηθήκαμε. Ακυρώσατε την κατάσταση της αιχμαλωσίας μας. Μας προσφέρατε στιγμές αυθεντικής ελευθερίας. Βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί γύρω απ\’ το ίδιο τραπέζι. Συζητήσαμε, επιλέξαμε το στόχο, σχεδιάσαμε την επιχείρηση, επιτεθήκαμε, αναλάβαμε την ευθύνη…

Όλοι μαζί συνένοχοι στην αναγέννηση της Συνωμοσίας ΜΑΣ, όλοι μαζί συνεπείς στην υπόσχεση που δώσαμε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή. Η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς παραμένει ασύληπτη στις καρδιές μας, στα χαμόγελά μας, στις σφαίρες των όπλων μας μέχρι το τέλος, για πάντα…

 

ΖΗΤΩ Η ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ / ΣΥΜΜΟΡΙΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗΣ

πυρήνας Sole – Baleno.

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ.

Κείμενο του Παναγιώτη Αργυρού

Όπως έχει γίνει γνωστό τις πρώτες μέρες του Ιανουαρίου υπέστη σοβαρό τραυματισμό στο κεφάλι μετά από ατύχημα. Ακολούθησαν δύο διαδοχικές επεμβάσεις στο κεφάλι μου και παραμονή τριών μηνών σε διάφορα νοσοκομεία. Εδώ και καιρό φυσικά, έχω διαφύγει τον κίνδυνο και είμαι σε στάδιο ανάρρωσης αναμένοντας μια τελευταία επέμβαση αποκατάστασης στο κεφάλι. Τώρα βρίσκομαι ξανά ανάμεσα στους συντρόφους μου και τα αδέρφια μου της ΣΠΦ, γεγονός που από μόνο του με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα.

Σιγά σιγά αποκτώ εικόνα για το ενδιαφέρον που εκδηλώθηκε κατά τη διάρκεια της νοσηλείας μου και αισθάνομαι την ανάγκη να ευχαριστήσω όλους εκείνους που στάθηκαν δίπλα μου με διάφορους τρόπους, από την αιμοδοσία (που μου ήταν απαραίτητη) μέχρι την οικονομική ενίσχυση για την κάλυψη ιατρικών εξόδων.

Ξεχωριστή θέση έχουν όμως στην καρδιά μου οι σύντροφοι από τη Διεθνή Συνωμοσία Εκδίκησης FAI/IRF που πυρπόλησαν ιδιωτικό όχημα στην Ινδονησία και οι σύντροφοι από τον Αντιεξουσιαστικό Εξεγερσιακό Πυρήνα FAI/IRF που επιτέθηκαν με εμπρηστικούς μηχανισμούς στο κτήριο της εθνικής ένωσης σωφρονιστικών υπαλλήλων και παλαιότερα σε εγκαταστάσεις των χιλιανών δεσμοφυλάκων στη Χιλή, για την πολύ μεγάλη τιμή που μου έκαναν να δώσουν το όνομά μου στους πυρήνες άμεσης δράσης που ανέλαβαν την ευθύνη για αυτές τις αναρχικές επιθέσεις ενάντια στην κυριαρχία. Αδέρφια να ξέρετε πως είστε στη σκέψη μου και πως αυτές οι ενέργειες με συγκίνησαν βαθύτατα. Μακάρι η φωτιά της Εξέγερσης και της Αναρχίας να κρατάει πάντα ζεστές τις καρδιές σας και τα χέρια σας οπλισμένα απέναντι στους εχθρούς της ελευθερίας.

Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω όλες εκείνες τις ομάδες άμεσης δράσης σε ελλάδα και εξωτερικό που ενδιαφέρθηκαν για την κατάστασή μου και μου ευχήθηκαν καλή ανάρρωση. Με χαρά μου διαπιστώνω πως όλο αυτό τον καιρό το εγχείρημα της FAI/IRF παραμένει δυναμικό και ενεργό. Θέλω να ελπίζω πως στο μέλλον θα γιγαντωθεί η έντασή του και η διάχυσή του θα προκαλεί φόβο στους εξουσιαστές παγκοσμίως.

*ΖΗΤΩ Η **FAI**/**IRF***

*ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ ΤΩΝ ΑΝΑΡΧΙΚΩΝ ΤΗΣ ΠΡΑΞΗΣ*

Παναγιώτης Αργυρού

Μέλος της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Κάποιες σκέψεις…

Αναδημοσίευση αποσπάσματος ενός κειμένου του 2011. Δημοσιεύεται μόνο το συγκεκριμένο απόσπασμα μετά από παράκληση των συγγραφέων.

Οι λέξεις πάντα χρησιμοποιούνται από την εξουσία για να διαμορφώσουν συνειδήσεις, για να ωραιοποιήσουν  καταστάσεις, για να δημιουργήσουν  επιχειρηματολογικά άλλοθι στους διαθέσιμους για πρόθυμες συγκαταβάσεις, για να εξωραΐσουν τα πραγματικά κίνητρα και τις σκοπεύσεις των κινήσεων που πραγματοποιούνται, για να αλλοιώσουν νοήματα και να φθείρουν το ποιοτικό.  Αυτό το τελευταίο παραπέμπει σε κάτι που εύστοχα κάποιος ανώνυμος ποιητής των δρόμων είχε αποδώσει με το σύνθημα «πέτυχαν, λέξεις με νόημα, να ακούγονται ανόητες…», άλλη μια φορά που οι τοίχοι θέλουν πολλά συνεργεία καθαρισμού, γιατί λένε πολλά!

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή η κινεζοποίηση των όρων δουλείας, ονομάζεται αναγκαία συνθήκη προόδου που αποσκοπεί δήθεν στην περαιτέρω εύρυθμη λειτουργικότητα της παραγωγικής μηχανής. Ο πόλεμος, με όλα τα δεινά που τον συνοδεύουν, ονομάζεται ακόμα και ειρηνευτική αποστολή, τα αθώα θύματα -ούτε λίγο ούτε πολύ- παράπλευρες απώλειες, για τις οποίες τάχα δεν ευθύνεται ο εμπνευστής και εκτελεστής συνάμα, ο επιτιθέμενος ολικός δράστης, βλ πχ ΝΑΤΟ, αλλά ο «κακός», δηλαδή ο δέκτης της επίθεσης, που πρέπει να εξοντωθεί για το «καλό όλων».  Η εξουσία, αν και έχει πλήρη συνείδηση των συμφερόντων της διστάζει να τα προτάξει ξεκάθαρα και προτιμάει να βαφτίζει αλλιώς τις επιχειρησιακές της στοχεύσεις. Η διαιώνιση της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου ανάγεται εντελώς παραπλανητικά και κίβδηλα σε ζήτημα κοινωνικής ωφέλειας, η πολιτισμική σήψη που βασίζεται κατά κόρον στην προώθηση προβληματικών ανθρώπινων νοοτροπιών- όπως η ματαιότητα και η επιδειξιομανία, ονομάζονται ελευθερία και δικαίωμα στην επιλογή, η υποτέλεια και η υποταγή χαρακτηρίζονται ως σύνεση και βάση ευημερίας.  Δια μαγείας όλα τα εγκλήματα της κυριαρχίας, όλα τα φαινόμενα σήψης κυρίαρχων και κυριαρχούμενων ανάγονται σε φυσιολογικές νόρμες που κινούνται στη σφαίρα μιας αφηρημένης καλότητας, που προσπαθούν να μπετονάρουν τη σιχαμένη και ηλίθια βεβαιότητα ότι ο μέτριος άνθρωπος της υποταγής και ο άπληστος και διεφθαρμένος της κάθε ηγεσίας είναι ο κανόνας, το πρότυπο ανθρώπου, που πρέπει να ακολουθείται και να εκθειάζεται από τις lifestyleαναγωγές.  Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει μια τάση προς ορισμένα αυτοβαυκαλιστικά Είδωλα. Το «καλό», το «δυνατό», το «όμορφο», το «ορθό». Ολόκληρος ο πολιτισμός στηρίζεται πάνω σε αυτούς τους άξονες. (Αυτό δεν είναι κατά ανάγκη κακό, γιατί ποιος δε θέλει να είναι καλός, δυνατός, όμορφος, αλλά όταν χρησιμοποιείται όλο αυτό ως άλλοθι επιβολής, ματαιοδοξίας, και κατασκευής ιδεολογιών και τρόπων ζωής που συνταυτίζονται με το κυρίαρχο πολιτισμικό μοντέλο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το αστικό μοντέλο, άκρως ναρκισσευόμενο και ναρκισσιστικό, κατακλύζει τις ψυχές, μεγαλοπιάνει, φουσκώνει τα μυαλά κατά βάση πνευματικά ελλιπών ανθρώπων, μετατρέποντας τους σε αχόρταγους και άπληστους κυνηγούς κεφαλών και κάθε είδους ανταμοιβών χωρίς την παραμικρή συναίσθηση των συνεπειών για το σύνολο)

Δε θα κάνουμε μια ανάλυση, του τύπου τι επιδιώκει η κάθε εξουσιαστική δύναμη στο σήμερα των αδυσώπητων συγκρούσεων.  ΗΠΑ, Γερμανία, Κίνα, Βρετανία, Ρωσία, Ισραήλ, κοκ, ως συνειδητές κρατικές μηχανές -μακιαβελικής τεχνοτροπίας- υπεράσπισης συμφερόντων ολιγαρχικών καστών,  έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο ανταγωνιστικό και ευρύτερα επιθετικό όργιο, με σκοπό την τελική νίκη απέναντι στους αντιπάλους τους, αλλά και τον περιορισμό των κινήσεων των υποτακτικών μαζών, με όρους ασφυξίας. Αυτή η πρόταση αρκεί, για να αντιληφθεί κανείς τους πολύπλευρους και αντιανθρώπινους ανίερους σκοπούς, τόσο του φιλελεύθερου CIA-οποιητούδεσποτισμού, όσο και τουμονοδιάστατουοικονομίστικουτυραννισμού του Πεκίνου, του ελιτίστικου βρετανικού αποικιοκρατισμού παλιάς κοπής, του μπισμαρκικής προέλευσης επεκτατισμού του τέταρτου Ράιχ (που έχει τοποθετήσει το υπό γερμανική κηδεμονία ευρώ στο  ρόλο του πολιορκητικού κριού που κάποτε είχαν- κατά αναλογία για να μην παρεξηγηθούμε- η Βέρμαχτ, τα SSκαι η Γκεστάπο), του ΚGB-ίτικου πουτινικού κρατισμού, του –στυγνά μιλιταριστικού- μοντέλου άσκησης εξουσίας από τη σιωνιστική ελίτ, και τις επιθετικογενείς υπολογιστικές εφαρμογές του. Ακόμα ακόμα, να τολμήσουμε να το αναφέρουμε, γιατί οι καιροί το επιτάσσουν ριζικά και επιτακτικά, και του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού, που κάθε άλλο παρά συνάδει με μια ολική απελεύθερη σωματική, ψυχική και πνευματική προοπτική για όλους και όλες, πέρα από ιεραρχίες, ρόλους πνευματικών ταγών και πιστών προβάτων, πέρα από θρησκευτικές αγκυλώσεις, τυφλότητες και φανατισμούς… Γιατί μπορεί ορισμένοι να καυλώνουν στη θέα μαχητών της τζιχάντ, όμως, οι διάφορες κοινωνίες ισλαμικού τύπου κάθε άλλο συμβατές είναι με την αναρχική πρόταση. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ…Κάθε θρησκεία δεν είναι μόνο όπιο των δυστυχισμένων και ντόπα των φοβισμένων, είναι και μια οργανωμένη σύμπραξη προώθησης συμφερόντων.  Από τους χριστιανικούς ναούς μέχρι τις συναγωγές και τα τζαμιά, συντελείται άλλη μια συστηματική και επιτηδευμένη υπόθεση ανθρώπινης εξαχρείωσης και παραμόρφωσης, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε.

Περιεκτικά, οι κάθε λογής εξουσιαστές δίνουν έναν πολυμέτωπο πόλεμο με τα βέλη τους να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Ειδικά, για όσους σηκώνουν κεφάλι, προτάσσοντας την επαναστατική προοπτική, ο πέλεκυς προβλέπεται βαρύς. Από την άλλη, με βασικό, αλλά όχι μοναδικό, όχημα την οικονομία προσπαθούν να δημιουργήσουν προτεκτοράτα και εξαρτημένα υποκείμενα, αυξάνοντας τις ζώνες επιρροής, με βασικό όπλο τον εκβιασμό και την ανάγκη των πιο ανίσχυρων, αλλά και εκμεταλλευόμενοι το ευάλωτο και το μωροφιλόδοξο διάφορων πωρωμένων και συναισθηματικά κενών καριεριστών που αναλαμβάνουν να κάνουν με το αζημίωτο τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό των εντολέων τους, που είναι τα απόλυτα αφεντικά. Το παράδειγμα του επιεικώς απαράδεκτου \”μπροστινού\” συγκεκριμένων εξουσιαστικών κύκλων Γ.Παπανδρέου είναι μάλλον το αντιπροσωπευτικότερο που μπορεί να προτάξει κανείς για να ενισχύσει το προηγούμενο συμπέρασμα. Τραπεζίτες, πολιτικοί, διεθνείς οργανισμοί, οίκοι αξιολόγησης, κάθε μορφής κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, εκβιαστές και λοιπές δυνάμεις, εξαπολύουν τις επιθέσεις τους κατά πάντων, σε καιρούς, κατά τα άλλα, «ειρήνης», με έντονη την αρωγή των διάφορων  ανερυθρίαστων κουίσλιγκ κάθε προέλευσης, καταγωγής και ρόλου. Οι συνεργάτες/ συντηρητές/αναπαραγωγοί/οπαδοί της παγκόσμιας εξουσιαστικής δικτατορίας ευδοκιμούν, δυστυχώς, παντού… Από τις μασονικές στοές και τις συνωμοτικές λέσχες προκαθορισμού έως την ασημαντότερη πονηρή συμμαχία σε καθημερινές διαπροσωπικές ή πολιτικάντικες αντιμαχίες, από τον κάθε είδους μυστικισμό έως τις διάφορες αποκρυφιστικές θεωρίες, από τις μεταφυσικές ονειρώξεις μέχρι τους μέντιουμ και τους κάθε λογής επαγγελματίες διαλογιστές, από τα κοινοβούλια και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά εκτροφεία μέχρι τα δημαρχεία και τους δημόσιους οργανισμούς, από τον αθλητικό χώρο και το«καλλιτεχνικό» θέαμα έως τον υπόκοσμο και τις μαφιόζικες συμμορίες, από μια διαφθαρτική εκδοχή παρανομισμού που αναπαράγει το κυρίαρχο μοντέλο χρηματικής δουλοπρέπειας μέχρι τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα, από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια μέχρι τον κουτσομπόλη και το ρουφιάνο της περιοχής, από τις γενικές αστυνομικές διευθύνσεις και τους μυστικούς πράκτορες μέχρι τα δικαστικά μέγαρα και τα δικηγορικά γραφεία, από τις  εκκλησιαστικές φράξιες μέχρι τους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών, από τα σημεία διακίνησης νεομοντερνίστικων ιδεοληψιών έως τους ναούς του εμπορεύματος και της καταναλωτικής μαστούρας, από τις εθνικιστικές παρακρατικές- και μη- ομάδες έως τους ρεφορμιστές του καθεστωτικού προοδευτισμού, από τις διανοουμενίστικες κλίκες μέχρι την αμόρφωτη βλακεία και έπαρση των διάφορων πουθενάδων, από την άκρως κερδοφόρα διακίνηση εύρους ναρκωτικών ουσιών μέχρι το τελευταίο πεδίο μαζικής κουλτούρας, το σύστημα έχει ατελείωτους πρόθυμους που έχουν πάρει θέση ή περιμένουν, όχι και τόσο υπομονετικά, στην ουρά για να συμβάλλουν με τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο τρόπο στη διατήρηση της εξουσιαστικής επιβολής. Η εξουσιαστική φιλοσοφία και ιδεολογία έχει πάμπολλους τρόπους για να διαβάλλει το κοινωνικό σώμα, έχει εδώ και πολλούς αιώνες απλώσει τα πλοκάμια της παντού, άσχετα αν εμάς μας αρέσει πολύ να χτυπάμε το χταπόδι στα βράχια της αποφασιστικής και ολικής Άρνησης του υπάρχοντος. Το να είσαι με τον ισχυρό ανέκαθεν εξασφάλιζε προνόμια, σε αντίθεση με το να υπηρετείς την απελεύθερη προοπτική, μια υπόθεση με εμπόδια, προβλήματα, πολύμορφες επιδράσεις και δυσκολίες κάθε είδους και μεγέθους,που, όμως,  δε θα σβήσει ποτέ,  δε θα παρατήσει ποτέ τα όπλα της και δε θα συνάψει καμία ανακωχή. Αυτό το ξέρουν και είναι κάτι που τους ενοχλεί πολύ… Οι συνειδητές μειοψηφίες είναι που χαλάνε την πιάτσα, που διατηρούν ζωντανή μια άλλη προοπτική,  που ενσαρκώνουν το διαφορετικό, που αναδεικνύουν τις ενοχές τους και το ρόλο τους. Που δείχνουν πως υπάρχουν και είναι εφικτοί διαφορετικοί ανθρώπινοι τύποι από τους αλλοτριωμένους και υποκατάστατους που συναντάμε καθημερινά στα πλαίσια του υπάρχοντος.

Οι παγκόσμιοι εξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και σχεδιασμοί λαμβάνουν στο σήμερα το χαρακτήρα του αύριο και των δεδομένων που δημιουργούν οι τεχνολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις του σήμερα.  Έχουμε μπει, πια, για τα καλά στον δεύτερο γύρο της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η όλη φάση μας θυμίζει έναν υποθετικό καινούριο αγοραστή εξοχικού που αφού τελείωσε με τα μερεμέτια της εσωτερικής διαρρύθμισης, επιδίδεται τώρα στο σχέδιο της εξόντωσης των γειτόνων του, με τελικό σκοπό την άπληστη επέκταση του ζωτικού πεδίου εκμετάλλευσης. Αφού τα παγκόσμια αφεντικά και οι διάφοροι έμμισθοι υποτελείς-υπηρέτες τους μας κήρυξαν τον πόλεμο, είμαστε υποχρεωμένοι να πιάσουμε το γάντι και να το επιστρέψουμε.  Στον δεύτερο γύρο, που μόλις ξεκίνησε, ας είμαστε λιγότερο διαλλακτικοί,  καθόλου αμυντικοί  και νοητικά συγχυσμένοι. Δύσκολη υπόθεση, δυσχερείς συσχετισμοί, αλλά, πλέον, έχει αποσαφηνιστεί το περιεχόμενο του σύγχρονου στοιχήματος επιβίωσης, αρχικά, και τελικής αντεπίθεσης. Αβέβαιη η επιτυχία, βέβαιη, όμως, η επιτακτικότητα της ολικής ρήξης με όλες τις λογικές της υπάρχουσας τάξης.  Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Κάποιοι σύντροφοι

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού. (Αθήνα)

Η ανάληψη σε PDF

Πηγή

Ισπανία: Επίθεση σε 5 τράπεζες σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 5 κρατούμενους του Sabadell (Βαρκελώνη)

Είμαστε ενεργοί ως ομάδα εδώ και περίπου ένα έτος, χρόνος στη διάρκεια του οποίου έχουμε παρατηρήσει μια μικρή αύξηση στο είδος εκείνων των ενεργειών με τις οποίες ταυτιζόμαστε. Έχουμε πράξει και εμείς παρόμοια και έχουμε αποφασίσει να δημοσιοποιούμε τις ενέργειές μας μέσω αυτού του indymedia, για να ενθαρρύνουμε την επανάληψή τους.

Εκτός από εμάς, υπήρξε πρόσφατα μια προσπάθεια να μπουν αυτές οι ενέργειες στο πλαίσιο μιας \”καμπάνιας\” ή μιας παρεμφερούς συλλογής δράσεων. Μετά από αυτό, η απάντηση από τους περισσότερους αναρχικούς και μηδενιστικούς κύκλους της Καταλανίας ήταν η σιωπή (ή τουλάχιστον τίποτα δεν κυκλοφόρησε στο internet).

Εμείς κρατάμε τη στρατηγική και πολιτική μας γραμμή σταθερή: θεωρούμε τις ενέργειες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας και τις άλλες ανώνυμες δράσεις σαν μικρά σινιάλα. Με την ευκαιρία στέλνουμε μια αλληλέγγυα αγκαλιά σε όλες εκείνες τις ατομικότητες που αποφάσισαν να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη, σχετικά με την άμεση, υλική δράση.

Σε άλλες προκηρύξεις μας, έχουμε κάνει καλέσματα ενοποίηση της στρατηγικής του σαμποτάζ  ή/και του αντάρτικου πόλης των ζωών και των λέξεων που ταυτοποιούνται με την αντικρατική, αντικαπιταλιστική, αντιεξουσιαστική και αντικυριαρχική σκέψη, το οποίο είναι κάτι που κάποιοι από εμάς ονομάζουν αναρχισμό και κάποιοι άλλοι αναρχικό μηδενισμό.

Σήμερα καλούμε σε συνοχή στη δράση σχετικά με τους 5 κρατούμενους του στεκιού Sabadell.

Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε κάποια άμεση πληροφόρηση γι\’αυτούς·  μόνο λόγια οικείων και συγγενών τους. Αλλά φαίνεται πως ήδη αρκετοί έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικά με τους συλληφθέντες. Η έλλειψη αλληλεγγύης ή αντίδρασης από τη Βαρκελώνη είναι ανησυχητική.

Ο νους όλων είναι αλλού, ενώ εκείνοι βρίσκονται υπό καθεστώς απομόνωσης (FIES). Διαβάζοντας τα ΜΜΕ και τα έγγραφα των δικαστικών αρχών, βλέπουμε την ανάλυση να πηγαίνει στο αν ήταν έμποροι ναρκωτικών ή όχι, στο αν ρουφιάνεψαν ή όχι. Φαίνεται πως, μπαίνοντας στο ισπανικό ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα η ιστορία του κρατούμενου ή του διωκόμενου αμφισβητείται σε πολιτική, ηθική, συναισθηματική και αισθητική βάση.

Εν τω μεταξύ, το κράτος φυλακίζει 5 άτομα, τα οποία όπως φαίνεται αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Αυτό δεν έχει να κάνει με την τυφλή υποστήριξη   κανενός (εκ τω αναρχικών). Αλλά ε το γεγονός ότι έχουν συλληφθεί για κάτι που μας επηρεάζει όλους. Φαίνεται πως, μερικές φορές η συνοχή εξαφανίζεται στη αναρχική εκκλησία ειδικά όταν η πραγματικότητα σπάει τα πλαίσια μέσα στα οποία είμαστε, σε αυτήν την περίπτωση η απάντηση του κράτους στον αναρχισμό.

Το κράτος όχι μόνο θα παρακολουθεί πως ζούμε, αυτό είναι σχεδόν άσχετο, αλλά θα προσπαθήσει να μας κυνηγήσει, χτυπώντας μας εκεί που δεν το περιμένουμε προσπαθώντας να δημιουργήσει παράνοια και οποτεδήποτε κάποιοι σύντροφοι είναι πιο εμφανείς, ελπίζοντας να μας παραλύσει.

Τελευταία, είναι όλο και πιο συνηθισμένο να δείχνουν τα ΜΜΕ τους αναρχικούς με το δάχτυλο, συνδέοντας τους με τρομοκρατικές ομάδες και άτομα που στοχεύουν να προκαλέσουν \”ταραχές\”  εντός των ειρηνικών κινημάτων διαμαρτυρίας όπως Πλατφόρμα των ατόμων που πλήττονται από τη Mortgages, τους \”Αγανακτισμένους\” της 15Μ κλπ. Η εξουσία βολιδοσκοπεί, φτιάχνει το πλαίσιο δράσης της και τον κάνει δημόσια δείχνοντας \”καλούς\” και \”κακούς\” διαδηλωτές. Αυτή δεν είναι μια καινούρια στρατηγική αλλά πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση και να απαντούμε συμβαδίζοντας με τις δηλώσεις μας. Το να αγνοούμε την κατάσταση δεν είναι απάντηση, ούτε η σιωπή.

Η απάντηση μας στις συλλήψεις είναι η αρχή, ο αγώνας μας είναι μια πράξη αλληλεγγύης· η συνέχιση των ενεργειών μας είναι μια πράξη αλληλεγγύης.

Αλληλεγγύη στους 5 φυλακισμένους!

Αντιμετωπίζοντας την επίθεση του κράτους σε ένα στέκι και στο αναρχικό κίνημα, καταστρέψαμε πέντε τράπεζες περιφερειακά του L\’Hospitalet.

Υγεία, αναρχία και επαναστατικός μηδενισμός!

Lobos Negros/Μαύροι Λύκοι

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις προκηρύξεις και στο αρχείο.

Έξι κείμενα αναρχικών αιχμαλώτων και του εντύπου Conspiración Ácrata για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γράμμα του Sergio Maria Stefani για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Για να τελειώνουμε με τη λατρεία των πτωμάτων

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Mauri πέθανε, ενώ η τροχιά του αγώνα που διάλεξε συνεχίζει αταλάντευτη. Την αστραπή της έκρηξης, η οποία δυστυχώς χτύπησε αυτόν αντί για του εχθρούς για τους οποίους προοριζόνταν, ακολούθησε ο κεραυνός που ταρακούνησε τα πνεύματα όλων μας, εμείς οι αδερφοί και οι αδερφές του διασκορπισμένοι στον κόσμο και κινητοποιημένοι από το ίδιο πάθος καταστροφής του υπάρχοντος.

Η χαρά που ξεχύνεται πάντα όταν ανακαλύπτεις μια συντροφική καρδιά, πνίγηκε από τη συνείδηση του γεγονότος πως αυτή η καρδιά δε θα αντλεί πια αίμα και οργή. Ο Mauri δεν ήταν ο πρώτος που πέθανε λόγω της απόφασής του να μη διαχωρίζει τη σκέψη από τη πράξη, δε θα είναι δυστυχώς ούτε ο τελευταίος, αλλά εγώ νομίζω πως η θλίψη δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον θυμόμαστε. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν, ο Mauri δεν αφέθηκε να σαπίσει μέσα στον τάφο αλλά συνέχιζε να ζει και να μάχεται μέσα απο κάθε επίθεση, άσχετα με το αν ήταν αφιερωμένη σε αυτόν ή όχι. Οι φλόγες εξαπλώνονται όσο υπάρχει καύσιμο, έτσι ώστε η χαρά του να μη μπορεί να σβήσει μέχρι να χτυπήσουμε τον εχθρό διαρκώς και οι δράσεις είναι το οξυγόνο που θρέφει τις φλόγες, πριν τα τόσα πολλά λόγια πνίξουν και μειώσουν τη μικρή σπίθα μέχρι να τη σβήσουν.

Ας μην καταλήξουμε στη λατρεία των πτωμάτων, ας μη συντρίψουμα τα σώματα των αδερφών μας κάτω από μέτρα γης και ας μη μπερδευτούμε από τα μαρμάρινα μνημεία, με τα οποία νομίζουν κάποιοι ότι τους τιμούν, αλλά αντίθετα ας συλλήσουμε τους τάφους, όπως ο Ραβασόλ, για να πάρουμε πίσω στα χέρια μας τα μαχαίρια, τους πυροκροτητές, τα πιστόλια και το μπαρούτι που μπορούν ακόμα να χτυπήσουν τον εχθρό παρά να τα αφήσουμε να σκουριάσουν και να παραδοθούν μουχλιασμένα στη μνήμη.

Ας αντικαταστήσουμε τη μνήμη με την εικονοκλαστική οργή. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε ένα μέλλον που δε θα έρθει ποτέ και να γιορτάζουμε ένα παρελθόν που έχει αρχίσει ήδη να ζέχνει όπως ο αποπνικτικός αέρας ενός μουσείου. Υπάρχει ένα παρών που πρέπει να φλέγεται από το πάθος μας. Ας εμπιστευθούμε τη μνήμη του Mauri στα χέρια μας και ας ταρακουνήσει ο κεραυνός μας τους εχθρούς, στο άκουσμα της ηχούς του γέλιου του.

Sergio Maria Stefani

 Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

O Sergio Maria Stefani βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία μαζί με αρκετούς άλλους στο πλαίσιο της επιχείρησης Ardire που εκπόνησε το κράτος μετά τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορούν να βρεθούν εδώ και εδώ.

 Γραμμα του Nicola Gai για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

 Για μια μονάχα ώρα μανιασμένης αναρχίας

Η αστραπή που πριν τέσσερα χρόνια φώτισε τη νύχτα της χιλιανής πρωτεύουσας και εμπόδισε τον Mauri να εκτελέση την πράξη του έκανε εμφανή σε όλους μας την ομορφιά και τη δύναμη που ενυπάρχουν στον αγώνα για την αναρχία. Τίποτα δε μπορεί να μας δώσει περισσότερη χαρά και ευχαρίστηση από το άναμμα του φυτιλιού του μηχανισμού που πρόκειται να χτυπήσει το μέρος όπου εκπαιδεύονται οι δήμιοι που θα βασανίσουν τους φυλακισμένους αδερφούς και αδερφές μας.

Μόνο εκείνη τη στιγμή που η τάση μας για ελευθερία ενώνεται πάλι με τη δράση,καταφέρνουμε να βιώσουμε την αναρχία στο εδώ και στο τώρα. Δυστυχώς το όνειρο που κουβαλάμε στις καρδιές μας παραείναι μεγάλο για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στον τερατώδη τοίχο της εξουσίας, που ορθώνεται προστατεύοντας το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν βάζουμε τη ζωή μας στο παιχνίδι, αναπόφευκτα, καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα που ενυπάρχει στον αγώνα: φυλακή ή θάνατος.

Όλα αυτά δεν πρέπει να μας φοβίζουν, αλλά αντίθετα πρέπει να δυναμώνουν τη συνείδηση και την αποφασιστηκότητα μας να συνεχίσουμε με χαρά την επίθεση στο υπάρχον. Γι’αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε χωρίς ρητορίες πως ο Mauri συνεχίζει να ζει μέσα από όλες τις επιθετικές δράσεις.

Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συντρόφους που ανώνυμα χτυπούν το κράτος και το κεφάλαιο, κουράγιο και δύναμη σε εκείνους που δίνουν ένα όνομα στην οργή τους, κουράγιο και δύναμη σε αυτούς που δίνουν ζωή στην ΑΑΟ/ΔΕΜ. Θα δδώσουμε σώμα και ψυχή στη μαύρη διεθνή, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να καταστρέψουμε.

Ζήτω η Αναρχία!

Nicola Gai

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Ο Nicola Gai βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείτε για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με τον Alfredo Cospito. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

 

Γράμμα του Alfredo Cospito για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Όταν διάβασα τα νέα του θανάτου του Mauri, την καταλάθος έκρηξη του μηχανισμού που κουβαλούσε, ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά, ακόμα και αν δεν τον ήξερα, ακόμα και αν δεν τον είχα δει ποτέ, αντιλήφθηκα ενστικτωδώς πως περπατούσε στο ίδιο μονοπάτι με εμένα.  Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δράσεις, οι συγκρούσεις, η έξωση του σπιτιού που έμενε, η οργισμένη του κηδεία.

Η μνήμη μου γύρισε σε παλιότερες μέρες που ήμουν φυλακισμένος, πριν μερικά χρόνια, όταν με μια αίσθηση ανικανότητας έλαβα τα νέα για το θάνατο του Baleno*. Και τότε υπήρχαν συγκρούσης, οργισμένη κηδεία, ο θάνατος της Sole και τότε ήταν χτύπημα στην καρδιά αλλά εκείνη την εποχή είχα την αίσθηση πως ήμουν ανυπεράσπιστος, ανίκανος. Σήμερα έχω αφήσει πίσω αυτήν την αίσθηση της ανικανότητας, τώρα ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ακριβώς τι ένιωσε ο Mauri τις στιγμές πριν το θάνατό του. Την αδρεναλίνη, την ευτυχία της συνειδητοποίησης των επιθυμιών μέσα από τη δράση, την αντίσταση σε αυτό το σκατένιο σύστημα με οποιοδήποτε καταστροφικό μέσο. Δεν ήταν ένας απαίσιος θάνατος. Σίγουρα θα ήταν όμορφα αν ζούσε για να χτυπά, να χτυπά ξανά και ξανά…αλλά σε κάθε περίπτωση είναι η μοίρα που έχουμε διαλέξει για τους εαυτούς μας.

Σήμερα αυτή η χαρά ζει ξανά μέσα σε κάθε ατομικότητα που οπλίζει τα χέρια του ενάντια στην εξουσία που γίνεται δυνατότερη μέρα με τη μέρα, στη σταδιακή και συνεχή εξάπλωση της μαύρης διεθνούς, στους δεκάδες πυρήνες της FAI που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλον τον κόσμο, στο χαμόγελο εκείνου που μόλις άναψε το μπαρούτι. Ο Mauri ζει μέσα στις δράσεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.

Alfredo Cospito

Σημειώσεις του μεταφραστή στα αγγλικά:

1 Η Sole και ο Baleno (Maria Soledad Rosas and Edoardo Massari), είναι δύο αναρχικοί που κατηγορήθηκαν για οικοτρομοκρατικές ενέργειες στου αγώνες του No TAV στο Τορίνο τη δεκαετία του 90 μαζί με τον Pelissero. Οι Sole και Baleno αυτοκτόνησαν στη φυλακή.

2 Ο Alfredo Cospito βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείται για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με το Nicola Gai. Περισσότερα κείμενα και πληροφορίες για την φυλάκισή του εδώ και εδώ.

Λογια του Juan Aliste, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

 Πρέπει κάποιος να έχει κουφή ψυχή, να είναι τυφλός, ένας yanacona ή ένας déclassé για να μην αναγνωρίζει πως περνάμε μπροστά από μια κοινωνική ιερά εξέταση του κεφαλαίου και της αστυνομικής τάξης.

Αυτή η κοινωνική ιερά εξέταση λειτουργεί με πλήρη ικανότητα, έχοντας στη διαθεσή της καταπιεστικούς μηχανισμούς και δυνάμεις. Επομένως οι ζωές μας υποβιβάζονται στον τόνο της αποξένωσης και της νοθρώτητας. Το παροδικό αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να έχουν συνηθίσει να υπακούν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα της έκπληξης, χωρίς χρόνο για αναστοχασμό και περιορισμένοι από άποψη δράσης.

Η ρήξη με το καθεστώς, επιβεβλημένο ως μορφή ζωής, μας δίνει το οξυγόνο για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και επομένως να γίνουμε οι πρωταγωνιστές στην αντίσταση κοιτώντας με μάτια λαμπερά και γεμάτα ελευθερία τον ορίζοντα του αδύνατου, που περνά από όσα έχουμε: αγάπη, τρυφερότητα, οργή.

Σα λαικοί μαχητές, με τα όπλα στο ένα χέρι, βιβλία και επαναστατικά συνθήματα στο άλλο, με την ιδέα της ελευθερίας στο μυαλό, με τη διαρκή εξέγερση στις πράξεις μας, με τα αστέρια και τις αγάπες μας στην καρδιά.

 

Στην απόφαση/δράση, όλοι οι Mauricio, όλοι οι Norma είναι πάντα παρόντες.

Πάντα!

Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει Εξέγερση

Juan Aliste

Εξεγερτικός κρατούμενος

Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας, Χιλή

Μάιος 2013

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Στην  αυτοκρατορία των Ίνκας, η λέξη yanacona αναφερόταν σε εκίνους που υπηρετούσαν τις ελίτ. Κατά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, οι yanaconas συμμάχησαν με τους κονκισταδόρες. Αποφάσισα να αποφύγω την ελαφρά αλλοίωση του όρου σε οικιακό σκλάβο, που στις ΗΠΑ έχει παρόμοια πολιτική σημασία, αλλά μια λιγότερο έντονη ιστορική βάση.

Μερικά λόγια από το Conspiración Ácrata στη μνήμη του Mauricio

\”Ο Ήρωας της ζωής πηγαίνει προς το Θάνατο συνοδευόμενος από την τραγικά θριαμβική πορεία του δυναμίτη και με λουλούδια γύρω απ\’ το κεφάλι. Ναι, όποιοσδήποτε επιθύμησε και μπόρεσε να ζήσει σαν Εξεγερμένος και Ήρωας θέλει η ελευθερία να καίει με μια όμορφη φλόγα αναμμένη από τη μεγαλύτερη αμαρτία ώστε το πρελούδιο του θανάτου να μην είναι τίποτα άλλο από ένα γλυκό και μελαγχολικό ποιήμα…

Γραμμένο από τον Renzo Novatore για τον φίλο του Bruno Filippi, που πέθανε μεταφέροντας έναν εκρηκτικό μηχανισμό.

Εδώ από τη γη του Μεξικού, θυμόμαστε το σύντροφο Mauricio Morales που έζησε 27 χρόνια αγώνα και Αναρχίας. Έζησε πραγματικά, γιατί έζησε ελεύθερος  έξω από τα όρια και τις επιβεβλημένες νόρμες, χλευάζοντας τα κακόγουστα κοινωνικά οικοδομήματα, φτύνοντας τις φυλακές, τα κάγκελά τους και τους αλαζονικούς τους νόμους. Έζησε περισσότερο από κάποιον που έζησε 100 χρόνια, με φυλακισμένο το μυαλό και το σώμα, περισσότερο από εκείνον που ζει μια ζωή υπακούοντας.

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα εάν κάποιος δε ζει ελεύθερος, αν μόνο αναπνέει, μόνο για να δουλεύει και να ξοδεύει. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος δε ζει πολεμώντας ενάντια στην κυριαρχία, αν κάποιος  δεν επιταχύνει από μόνος του το ρυθμό που η καρδιά του αντλεί αίμα στην καρδιά του, στις σκέψεις του. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος κρατάει το μαχαίρι της απελευθέρωσης κρυμμένο στο φέρετρο του εμπορεύματος. Πρέπει να το ελευθερώσει, να το χρησιμοπιήσει, να καρφώσει με αυτό χίλιες και μία φορές την κοιλιά της εξουσίας, κοιτάζοντας την στα μάτια, πρόσωπο με πρόσωπο, μέχρι την τελευταία της ανάσα.

Ένας πολεμιστής που ζει ελεύθερος, που ζει την Αναρχία μέρα με τη μέρα, που δίνει τα πάντα στον αγώνα, δε ξεχνιέται. Δε μπορεί να ξεχαστεί. Εμείς δε θα τον ξεχάσουμε.

Θάνατο στην κοινωνία-φυλακή και τους φρουρούς της!

Με τη μνήμη για όπλο

Conspiración Ácrata

Γράμμα για τον Mauri απο τον Braulio Durán, από τη φυλακή

Λόγια για το σύντροφο Mauri,

όπου και αν είσαι, από τον Braulio Durán.

Εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, δεν είχα την ευκαιρία να γράψω ένα γράμμα ή ένα κείμενο, αλλά αυτή τη στιγμή μου ήρθε αυτό στο κεφάλι και εύχομαι μόνο και επιθυμώ να είναι καλά ο σύντροφος και το \”πνεύμα\” σου, αν υπάρχει,  να συνεχίζει να είναι όσο αδάμαστο όσο ήταν πάντα.

Αλήθεια δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις ή να με νιώσεις. Αλλά στην καρδιά μου επιθυμώ να είναι έτσι.

Ακόμα θυμάμαι τότε που έμαθα τα νέα και πραγματικά με σημάδεψαν, αφού θεωρώ πως μια ελεύθερη και άγρια ατομικότητα δε θα έπρεπε να πεθαίνει ποτέ, αλλά δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι στα χέρια μας και δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κύκλο, αλλά παρ\’όλα αυτά θέλω να ξέρεις πως σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο και πως οτιδήποτε έζησε ή ένιωσες το έζησα και γω καθώς αυτή τη στιγμή δε μπορώ δυστυχώς να κάνω αυτά που θέλω.

Ξέρω πως δε γνωριζόμαστε και πως σίγουρα δεν ήξερες ποτέ για μένα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αφού μας ενώνει μόνο η επιθυμία να δούμε το περιβάλλον μας ελεύθερο και αδάμαστο.

Δε ξέρω αν το ξέρεις, άλλα θέλω να σου πω πως οι σύντροφοι σε όλο τον κόσμο σε σέβονται και σε θυμούνται και πως η απουσία σου σίγουρα τους πληγώνει την καρδιά και αν δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα σε θυμούνται ως κάπιον δυνατό, αφού  βέβαια ότι έκανες απλά λόγω του ατομικισμού σου και όχι για τη δόξα, αλλά στη ζωή υπάρχουν πράγματα που δε θέλαμε να γίνουν.

Φρόντισε καλά τον εαυτό σου και κυνήγησε τις επιθυμίες σου, όπως έκανες πάντα, και θυμίσου πως παρ\’ όλο που δε γνωριζόμαστε, συνεχίζουμε, σταθερά και με τα κεφάλια ψηλά (και φλεγόμενα μπουκάλια στα χέρια).

Μη ξεχνάς ποτέ πως είμαστε για πάντα ανώνυμοι και ανάμεσα στις σκιές, κρυβόμαστε στις ταράτσες περιμένοντας την κατάληλη στιγμή για να επιτεθούμε. Σου στέλνω δυνατά φιλιά και αδάμαστες αγκαλιές, ελπίζοντας πως θα τα λάβεις.

Με ειλικρίνια,

Braulio Durán

Straight Edge αναρχικός κρατούμενος

Για την καταστροφή της φυλακής

Υ.Γ. Χαιρετισμούς στους συντρόφους που μένουν όρθιοι, ότι και αν συμβεί. Σας στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά και ελπίζω στο (μη-) μέλλον να δούμε ο ένας τον άλλον και να γελάσουμε. Για τώρα, θα παραμείνω σταθερός και αντιστεκόμενος και θα διακυρήττω την αλληλεγγύη μου σε αυτούς που είναι στη φυλακή, εκεί στο νότο

Δύναμη

Και ζήτω η Αναρχία!!!

Μετάφραση Parabellum, Πηγές 1,2,3,4,5,6

Μερικές σκέψεις με αφορμή τα γεγονότα στη Σουηδία

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Σουηδία, δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να διερευνήσουμε τέτοιες καταστάσεις καθώς και να καταγράψουμε απόψεις πάνω σε αυτές, από ένα ευρύ φάσμα αναρχικών. Ας δούμε αρχικά τα γεγονότα του συγκεκριμένου παραδείγματος. Ένας  γηραιός μετανάστης επιτίθεται με μπαλτά εναντίον αστυνομικών με αποτέλεσμα εκείνοι να τον πυροβολήσουν και να τον σκοτώσουν. Άλλες αφηγήσεις φέρουν το μετανάστη ψυχικά διαταραγμένο, άλλες να έχει όμηρο μια γυναίκα. Στην προκειμένη ανάλυση η αλήθεια αυτών των αφηγήσεων δε μας ενδιαφέρει. Αποτέλεσμα του θανάτου του μετανάστη, είναι η να ξεσπάσουν συγκρούσεις μεταξύ μελών της μεταναστευτικής κοινότητας, αλλά και άλλων και των μπάτσων. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το πως ερμηνεύει ο καθένας το γεγονός σε συνάρτηση με το τι έχει στο κεφάλι του, είτε πρόκειται για τα πιστεύω του, είτε για ιδεολογήματα είτε για φαντασιακά.

Η σύγκρουση επέρχεται πάνω σε συγκεκριμένα σημεία όπως και στην περίπτωση του Λονδίνου, του Παρισιού και λιγότερο του Δεκέμβρη. Αρχικά ας αναφερθούμε στο ερώτημα αν πρόκειται για εξέγερση ή όχι. Το κριτίριο που χρεισιμοποιείται συνήθως είναι το κατα πόσο είναι πολιτικά τα κίνητρα ή οι πράξεις των ανθρώπων που συμμετέχουν στις συγκρούσεις. Θεωρώ πως αυτό είναι λάθος. Η εξέγερση είναι μια συνθήκη όπου μια μερίδα ανθρώπων ή ένα άτομο εναντιώνονται βίαια σε μια κατεστημένη κατάσταση. Και αυτό ισχύει και για τα τέσσερα παραδείγματα. Το αν τα κίνητρα των εξεγερμένων είναι πολιτικά ή όχι δεν καθορίζουν το γεγονός ότι δημιουργήθηκε βίαια ένα ρήγμα στην κανονικότητα της εκάστοτε μητρόπολης. Μεγάλο ρόλο παίζει η αντίληψη των αναρχικών για το τι εστί πολιτική. Πολιτική σημαίνει διαχείρηση. Μπορεί η διαχείρηση να εκφράζεται με τη διαμόρφωση αιτημάτων, μπορεί να εκφράζεται και με μια πιο συνολική αντίληψη διαχείρησης του υπάρχοντος ακόμα και αν οι φέροντες την τελευταία αντίληψη δεν το καταλαβαίνουν. Δυστυχώς ελάχιστοι αναρχικοί ξεφεύγουν από την πολιτική αντίληψη, γι\’αυτό παρατηρείται και το γεγονός ακόμα και οι υποστηρικτές τέτοιων εξεγέρσεων να προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την πολιτική τους σημασία για να τις μπάσουν έτσι στο πεδίο της ανάλυσης τους. Το πρόβλημα λοιπόν με την πλειοψηφεία των υποκειμένων των εξεγέρσεων της Σουηδίας, του Λονδίνου και του Παρισιού δεν είναι το ότι εκείνα δεν εξεγέρθηκαν αλλά το ότι δεν αρνήθηκαν επί της ουσίας και πολλά. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η εξέγερσή τους είναι κάτι αρνητικό ή θετικό. Εξαρτάται από τι θέλει ο καθένας να κάνει.

Άλλο μεγάλο σημείο που προκαλή τριβές και που δεν είναι ξεκομμένο από τα παραπάνω είναι οι ταυτότητες των υποκειμένων. Αρχικά η ταξική τους θέση ή καλύτερα η θέση τους μέσα στην προλεταριακή διαστρωμάτωση. Εδώ γίνεται μέγα πανηγύρι γιατί ο αναρχικός χώρος παρ\’όλο τον αυξανόμενο εργατισμό του, δεν έχει ξεκαθαρίσει πως αντιλαμβάνεται το προλεταριάτο. Οι εξεγερμένοι της Σουηδίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας είναι το λουμπεναριό των γκέτο. Και σύμφωνα με την κλασική ανάλυση είναι κομμάτι του προλεταριάτου και για την ακρίβεια το πιο υποτιμημένο, ο πάτος του. Το πρόβλημα το έχουν εκείνοι που φαντασιώνονται το προλεταριάτο, λούμπεν ή εργατικό, ως την αφρόκρεμα της επανάστασης. Παρατηρούμε δηλαδή το σχιζοφρενικό παράδοξο σύμφωνα με το οποίο ενώ όλοι παραδέχονται πως η γκετοποίηση, η φτώχεια, η αμάθεια και η κτηνώδεις εκμετάλλευση που υφίστανται τα προλεταριακά στρώματα (και με δική τους βέβαια ευθύνη) έχει ως αποτέλεσμα την αποκτήνωση τους, παράλληλα εξανίστανται όταν βλέπουν να δρουν ακριβώς όπως τους επιβάλλει αυτή η αποκτήνωση τους να δράσουν. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτό είναι το αποτέλεσμα των μαζικών κοινωνιών σε όλο το ρου της ιστορίας και φτάνει στο χείριστο βαθμό στον υπεραναπτυγμένο σύγχρονο καπιταλισμό. Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιες εξεγέρσεις συμβαίνουν στο κέντρο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Μια από τις λίγες εργαλειακά χρήσιμες προλεταριακές αναλύσεις, εκείνη του μητροπολιτικού σχιζοειδούς βρίσκει σε αυτές τις περιπτώσεις την επιβεβαίωση της.

Και φτάνουμε έτσι και στις άλλες ταυτότητες στις οποίες είναι κομματιασμένος ο μαζάνθρωπος του αστικού περιβάλλοντος. Η ταξική ανάλυση τυφλώνει τη μεγάλη εικόνα με τη μονομέρια της και έτσι πολλά περνούν στα ψηλά. Εκτός από κομμάτι του προλεταριάτου  οι εξεγερμένοι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά που σε κάποιες περιπτώσεις υπερτερούν του ταξικού. Και στα τρία παραδείγματα τα υποκείμενα ήταν μετανάστες από \”τριτοκοσμικές\” χώρες ή πρώην αποικίες. Επίσης κάποιοι ήταν μουσουλμάνοι. Ακόμα κατά κύριο λόγο ήταν νεολαίοι. Ο κατάλογος των ταυτοτήτων είναι ατελείωτος. Καμιά ανάλυση δεν είναι επαρκής αν δε λάβει υπόψιν όσοα περισσότερα μπορεί. Τα σύνολα και τα υποσύνολα των εξεγερμένων διαλύονται και ανασυτίθενται πάνω σε διαφορετικές ταυτότητες ανάλογα με πια οπτική κοιτάει κανείς τα πράγματα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν μπαίνουν στο παιχνίδι και άλλα υποκείμενα όπως λευκοί που είνα ταυτόχρονα αναρχικοί ή γενικά αλληλέγγυοι, άθεοι, άνδρες και γυναίκες κλπ. Κάθε νέος παράγοντας αλλάζει τα επιμέρους στοιχεία της εξέγερσης κάνοντας την εξίσωση προοδευτικά πολυπλοκότερη. Θέλω να καταλήξω στο ότι κατά τη γνώμη μου οι μαζικού τύπου εξεγέρσεις στον ύστερο καπιταλισμό θα είναι τέτοιες κατά κανόνα. Μάταια ονειρεύονται κάποιοι αρματωμένα εργατικά τάγματα ή κλάσματα του τύπου οι οπλισμένες πανάγαθες κοινωνικές μάζες ενάντια στο κρατικό τέρας. Η κοινωνία του κράτους, του κεφαλαίου και του πολιτισμού είναι αντίστοιχή τους. Και οι εξεγέρσεις των μαζών της θα είναι χαοτικές, αιματοβαμένες και καταστροφικές.

Για να κάνω πιο σαφές αυτό που λέω θέλω να αντιπαραβάλλω δύο εξεγερσιακά παραδείγματα του ελληνικού χώρου, χωρίς να παραβλέπω τις διαφορές τους με τις εξεγέρσεις των γκέτο. Την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την εξέγερση του Δεκέμβρη. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια πολιτική εξέγερση στην οποία ενεπλάκησαν διάφορα υποκείμενα, με τις αστικοδημοκρατικές δυνάμεις  όπως εκείνες εκφράστηκαν από τους φοιτητές, να υπερέχουν και να καθορίζουν την εξέλιξή της. Ο πολιτικός της χαρακτήρας που εκφράστηκε μέσα από τα αιτήματα των εξεγερμένων υπερσκέλησε τη βίας τους. Έτσι σήμερα εάν προσπαθήσουμε να αναφερθούμε στο γεγονός με όρους βίας θα αναφερθούμε κυρίως στη βία του χουντικού καθεστώτος και η κεντρική μας εικόνα θα είναι τα πτώματα των εκτελεσμένων, κυρίως φοιτητών, και το τανκς που εισβάλλει στο Πολυτεχνίο. Επίσης το γεγονός ότι οι αστικοδημοκρατικές αντιλήψεις κυριάρχησαν δε σημαίνει πως σε διάφορα στάδια της εξέγερσης δεν οδηγούσαν την κατάσταση άλλα υποκείμενα, όπως για παράδειγμα οι αρχικοί καταληψίες. Ακόμα και σε αυτήν την πολιτικού τύπου εξέγερση δεν είναι όλες οι πτυχές ευδιάκριτες. Επίσης πρέπει να επισημάνουμε πως η εργατική τάξη είχε ως τέτοια,  τριτεύοντα ρόλο στην εξέγερση σε σημείο που ακόμα και οι στανιλοτσολιάδες του ΚΚΕ να μιλούν για λαική εξέγερση. Και τα συγκεκριμένα απολειφάδια ξέρουν να χρησιμοποιούν πολύ καλά τις λέξεις.

Αντίθετα στη περίπτωση του Δεκέμβρη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό που κάνει εξαιρετικά χρήσιμο το παράδειγμα αυτής της εξέγερσης είναι πως η βασική διαφορά του με τις εξεγέρσεις που αναφέρθηκαν στο πρώτο κομμάτι του κείμένου είναι πως ξεκίνησε από τα λεγόμενα πολιτικά υποκείμενα. Ήταν οι αναρχικοί και γενικά ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος που άναψε τις πρώτες φωτιές και έστησε τα πρώτα οδοφράγματα στα στενά των Εξαρχείων. Όμως επειδή ο χωροχρόνος είναι τελείως διαφορετικός από την περίπτωση του Πολυτεχνείου, ο Δεκέμβρης δεν ήταν και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, μια πολιτική εξέγερση. Αίτημα και πολιτική πρόταση από τους περισσότερους εξεγερμένους δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, ειδικά όταν στην εξέγερση μπήκαν καταπιεσμένοι πιτσιρικάδες, γηπεδοχουλιγκάνοι, πρεζάκια, εξαθλιωμένοι μετανάστες και ένα σωρό απολίτικα υποκείμενα. Το σύνθημα της εποχής που αποτυπώνει καλύτερα την κατάσταση, είναι το \”Κάψτε, Σπάστε, Διασκεδάστε\”. Μάταια προσπαθούσαν τα αμφιθέατρα της ΑΣΟΕ, της Νομικής και το Γκίνη να πολιτικοποιήσουν τις συγκρούσεις, μάταια προσπαθούσε η αριστερά να καπελώσει ότι μπορεί με τα αιτήματά της, φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις σε γελοιότητες όπως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργηθούν τα ΜΑΤ, που δεν πίστευε ούτε ο Τσίπρας. Μάταια ακούγονταν φαντασιακές ενώσεις με τους ανύπαρκτους εργατικούς αγώνες, τα πεθαμένα φοιτητικά κινήματα και τα συναφή. Η εξέγερση είχε πάρει το δικό της δρόμο και μετατράπηκε σε μια χαοτική, μηδενιστική έκρηξη καταστροφής.  Μεγάλη διαφορά βλέπουμε και στο τι φέρνουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για τον Δεκέμβρη. Αντίθετα με τη περίπτωση του Πολυτεχνείου  αυτό που μας έρχεται αντανακλαστικά στο μυαλό είναι η εξεγερτική βία, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, οι καπνισμένοι δρόμοι και οι φευγάτοι μπάτσοι. Δεν υπάρχει πουθενά στον κορμό της εξέγερσης η \”ομορφιά\” του διαμαντένιου, \”ηρωικού\” πολιτικού αγώνα. Μόνο το χάος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο μοντέρνος \”ώριμος\” χώρος αρχίζει και κρατάει αποστάσεις από αυτό που παλαιότερα φορούσε για παράσημο. Όσο για την αριστερά αυτοί θα τη θυμούνται όπως το Πολυτεχνείο, δηλαδή μια ακόμα επέτειος από την οποία μπορούν να αντλήσουν μια ελάχιστη, αλλά χρήσιμη στην εποχή του μαζέματος κουκιών, πολιτική υπεραξία.

Κλείνοντας αυτό το κομμάτι το ζήτημα δεν είναι αν μια εξέγερση είναι καλή ή όχι και αν μπορούν να την εντάξουν οι αναρχικοί στο κοινωνικό σχέδιο τους. Οι εξεγέρσεις θα συμβαίνουν όσο μάζες ανθρώπων θα συνοστίζονται στις μητροπολιτικές φυλακές, κατακομματιασμένοι σε διαφορετικές και αντικρουόμενες ταυτότητες, ακρωτηριασμένοι συναισθηματικά και στερημένοι υλικά και πνευματικά. Και θα είναι πάντα όπως στη Σουηδία, στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Αθήνα, με το σχιζοειδές μητροπολιτικό υποκείμενο να δίνει τον τόνο. Οι εξεγέρσεις δεν είναι λοιπόν ούτε καλές, ούτε κακές. Είναι καταστάσεις που συμβαίνουν και αυτό που πρέπει να δούμε είναι πως μπορούμε να δράσουμε μέσα σε αυτές από τη δική μας μπάντα.  Οι αναρχικοί που πιστεύουν ακόμα στις κοινωνικές και προλεταριακές επαναστάσεις θα προσπαθούν πάντα να εφαρμώσουν αυτό το φαντασιακό στην εξεγερσιακή πραγματικότητα. Στους μετανάστες που λεηλατούν κινητά για να τα πουλήσουν για να φάνε, θα βλέπουν πάντα την εξέγερση ενάντια στο ρατσισμό και τη φτώχεια. Στο χουλιγκάνο που κάνει το μόνο που ξέρει και γουστάρει να κάνει, ένα παραστρατημένο νεολαίο που τον έκαψε το σύστημα. Στο πρεζάκι που δε γουστάρει τους μπάτσους που τον τραμπουκίζουν και βρήκε την ευκαιρία να ξεσπάσει αλλά και να εξασφαλίσει, πουλώντας το πλιάτσικο, έναν \”ωραίο\” θάνατο, τον εξεγερμένο εξαθλιωμένο. Και όσο και αν ακυρώνει τα κλασσικά ερμηνευτικά τους εργαλεία, η περίπλεξη των παραπάνω ταυτοτήτων μεταξύ τους ή και με άλλες, θα συνεχίσουν ακάθεκτοι το ονειροπόλημα.

Η δική μου άποψη είναι πως τέτοιες καταστάσεις που δημιουργούν ρήγματα στην κανονικότητα και κενά νομιμότητας είναι τέλειες ευκαιρίες για να ξεδιπλώσουμε τα δικά μας πολεμικά σχέδια. Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις σε μια πόλη που οι μπάτσοι είναι απασχολημένοι και έχουν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη βίαιη μάζα. Είναι επίσης πολύ σημαντικό το πλεονέκτημα πως η κρατική προπαγάνδα έχει ήδη αντικείμενο ενασχόλησης αλλά και ένοχο, επιτρέποντας στους αναρχικούς της πράξης να δρουν μέσα στο πλήθος σχετικά ανώνυμα, κάτι που δεν είχε π.χ. ο Δεκέμβρης, αλλά είχαν τα άλλα τρία παραδείγματα. Οι εξεγερμένες μάζες ποτέ δε θα συχρονιστούν συνειδησιακά μαζί μας όσο παραμένουν μάζες. Το να ψειρίζουμε τα υποκείμενα βάζοντας στη ζυγαριά τα καλά και τα κακά δε βοηθάει σε τίποτα. Οι εξεγέρσεις τους θα είναι προιόντα της διαλυμμένης προσωπικότητάς τους και δε θα προσεγγίζουν ποτέ το νόημα της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Επομένως ή εκμεταλλευόμαστε το προνομιακό πεδίο που δημιουργεί το ξέσπασμά τους ή δεν έχουμε καμιά θέση ανάμεσά τους.

Parabellum

Κυκλοφόρησε το έκτο τεύχος του N for Nihilism και η μπροσούρα Frammento Nero Nichilistico: Labirinto Societas

Το έντυπο είναι στα Ιταλικά.

N for Nichilism 005

Η μπροσούρα αποτελείται από κείμενα του Federico Buono στα ιταλικά, με εξαίρεση την εισαγωγή που είναι και στα αγγλικά.

Απόσπασμα από την εισαγωγή:

\” O κοινωνικός λαβύρινθος είναι ένα συστηματικό μοντέλο αυτοματισμών που επιβάλλει το ανήκειν στο καθήκον και το κοινωνικό δικαίωμα. Το εγχείρημα Verein von Egoisten ED. επιθυμεί να καταστρέψει το σύστημα ισότητας στο νομικό πεδίο και να εκτείνει αυτήν την καταστροφή στις αξίες της κοινωνίας και την τάξη της κοινότητας. Για εκείνον που θέλει να επιβεβαιώσει την Ατομικότητά του, αυτή η καταστροφή περνάει μέσα από την Άρνηση κάθε δικαιώματος και κάθε ποινικού και νομικού καθήκοντος.\”

Federico Buono \”Compulsivo\”

Frammento Nero Nichilistico: Labirinto Societas

Εισαγωγικό σημείωμα για το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos

Διακρίνοντας μέσα στην ενίσχυση του πραγματικού και ειλικρινούς διαλόγου, και στην αμοιβαία γνώση των ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής όπου δρουν ομάδες ή άτομα που αντιστέκονται στην παγκόσμια τάξη, μια άριστη ευκαιρία στήριξης του αγώνα μας, δίνουμε ύπαρξη σε αυτό το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos.

 

Έχοντας αντιληφθεί ότι πίσω από κάποια θέματα που μας διαφοροποιούν, ως σύντροφοι που δημιουργούν τις δικές τους εκδόσεις, υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που μας ενώνει – κάτι στην αναρχική έννοια του αγώνα για την καταστροφή της εξουσίας και αυτών που την ενσαρκώνουν.

 

Με τους συντρόφους μας, μέσα από ειλικρινή διάλογο, κριτική και ανταλλαγή ιδεών, αναγνωρίσαμε ότι βρισκόμαστε κοντά, παρά τις ετικέτες (μηδενιστής, εξεγερσιακός, ατομικιστής κλπ.), υπερβαίνοντας την παράλυση των «-ισμών» ή άλλων κατηγοριοποιήσεων. Έτσι, δεν σταματάμε να ανταλλάσσουμε ιδέες, με σκοπό των εμπλουτισμό του διαλόγου και της δράσης μαζί τους. Άλλες φορές μοιραζόμενοι απόψεις για θέματα που εντάσσονται σε περιφερειακό πλαίσιο, αποκαλύπτοντας κατά περιπτώσεις έναν παραλληλισμό στις ιστορικές διαδικασίες οι οποίες αντηχούν και στη σημερινή εποχή, και άλλες φορές μοιραζόμενοι το ίδιο θάρρος και πάθος τη στιγμή της αντιμετώπισης των εχθρών μας.

 

Από την πλευρά μας, υπάρχει ένα θέμα που δεν θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε να τεθεί στο περιθώριο, όχι τόσο για να επιτευχθεί κάποια παγκόσμια υπέρβαση, αλλά γιατί θέλουμε να καταδείξει αυτό που πολλοί, κάποιοι λόγω φόβου και κάποιοι λόγω βολέματος, αρνούνται να δουν. Αναφερόμαστε στην άνοδο του αηδιαστικού νέου Πάπα, ιθαγενή της γης μας, μία προσωπικότητα που τα Μέσα Πληροφόρησης της εξουσίας παρουσιάζουν με μια αξιοσημείωτη απλότητα, σε αντίθεση με τον τεράστιο πλούτο του Βατικανού. Αυτός ο υπηρέτης του Κυρίου, πάντα στο πλευρό των εκτελεστών, συνεργάστηκε ενεργά κατά τη διάρκεια της τελευταίας δικτατορίας καταδίδοντας μέλη της ίδιας του της εκκλησίας τα οποία στέκονταν αλληλέγγυα με τους τότε αντιφρονούντες του στρατιωτικού καθεστώτος, και τελικά οδηγήθηκε, μαζί με κομμάτια της δεξιάς ή των συντηρητικών, σε αυτό που αποκαλείται «αντιπολίτευση» στη σημερινή προοδευτική κυβέρνηση της (μετανιωμένης τώρα) Cristina Kirchner.*

 

Στο μεταξύ το θέαμα ενισχύεται με τις λαϊκές κραυγές, αποκαλύπτοντας μια νέα ορμή του χριστιανισμού στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι υποκριτικός, δουλοπρεπής και φοβισμένος (βασικές προϋποθέσεις για να είναι κάποιος καλός Χριστιανός). Έτσι η άνοδος του Πάπα γιορτάστηκε όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978**, με σημαίες, τραγούδια, αργεντίνικα μπάρμπεκιου και τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν στα δειλά χέρια κακογεννημένων στρατιωτών.

 

Αλλά σε αυτό το σημείο ξεκαθαρίζουμε ότι η άνοδος του Bergoglio, υποστηρικτή της παιδεραστίας και συκοφάντη των νεκρών, απλά επιβεβαιώνει τη δική μας πορεία προς την απόλυτη ελευθερία. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα αυτών που θέλουν να καλύψουν το φόντο και θέλουν να κοιτάμε τη βάρκα αντί για τη θάλασσα. Ο Πάπας και η εκκλησία είναι όλοι εχθροί μας, απ’ όπου κι αν προέρχεται ο ηγέτης της. Επίσης δεν αποκλείουμε την πιθανότητα να επανέλθουμε με μια πιο λεπτομερή ανάλυση στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δούμε πέρα από το σταυρό και το ράσο για να καταλάβουμε αυτή τη νέα αναδιάταξη των ενορχηστρωτών της κοινωνικής εξημέρωσης.

 

Από την άλλη πλευρά, μια κατάσταση που μας έθεσε σε κατάσταση συναγερμού είναι η νέα σειρά πλημμυρών, με πολλούς νεκρούς και αγνοούμενους και χιλιάδες εκτοπισμένους, οι οποίες έπληξαν κυρίως την περιοχή της La Plata 2 (ίσως οφείλεται στο σχεδιασμό αυτής της αηδιαστικής πόλης, ίσως σε άλλους παράγοντες, αυτό για το οποίο δεν αμφιβάλλουμε είναι ότι η περιφρόνηση για τη γη είναι το σημείο όπου οφείλει κανείς να κάνει μία παύση για να αναλύσει αυτά τα θέματα). Φυσικά η κυβέρνηση, φοβούμενη ότι τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου θα επαναληφθούν,*** ανέπτυξε ξανά το στρατό, στρατιωτικοποιώντας την περιοχή, με στόχο να αποφύγει τις λεηλασίες και να παρεμποδίσει την πρόσβαση στα σημεία που δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Με αυτό τον τρόπο σκοπεύουν να περιορίσουν την υπερχείλιση της παραβατικότητας, η οποία προκύπτει ενστικτωδώς μεταξύ αυτών που εκτοπίστηκαν ή κάποιων που δεν αποδέχονται την ιδέα να βάλουν τον εαυτό τους στο καλούπι του εμπορίου και της κατανάλωσης.

 

Καλούμε τους συντρόφους και αντάρτες να είναι όλοι σε επιφυλακή για τα κατασταλτικά ή προληπτικά τεχνάσματα τα οποία μπορεί να προκύψουν όσο οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις επαναλαμβάνουν ακούραστα τις παροτρύνσεις για αλληλεγγύη (ελεημοσύνη) ζητώντας τρόφιμα, ρούχα και χρήματα για τους πληγέντες από τις καιρικές συνθήκες.

 

Όπως πάντα, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε να απευθύνουμε χαιρετισμό σε όλους τους άκαμπτους πολεμιστές, είτε είναι κλειδωμένοι στις φυλακές του εχθρού είτε κινούνται μέσα στις δηλητηριώδεις πόλεις με το βλέμμα στραμμένο στον αφανισμό τους.

 

Στον σύντροφο Ryo από την Ινδονησία, που δολοφονήθηκε σε μία δειλή προσχεδιασμένη επίθεση, θα τιμήσουμε τη μνήμη του με τις πράξεις μας. Γνωρίζοντας ότι ο εχθρός βρίσκει και θα βρει νέους τρόπους για να επιτεθεί χωρίς να λερώσει τα χέρια του άμεσα, καθώς έχει στη διάθεσή του μία μεγάλη γκάμα αφοσιωμένων σφουγγοκωλάριων και ρουφιάνων. Για το λόγο αυτό πρέπει περισσότερο από ποτέ να αρθούμε στο ύψος αυτού του πολέμου, στον οποίο πολεμάμε με χαρά, αλλά και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, σε πολλά μέρη του κόσμου, με τα όπλα που θεωρούμε απαραίτητα.

 

Παραμένει ξεκάθαρο για εμάς ότι ούτε η απομόνωση ούτε οι διώξεις ούτε οι ειδικές φυλακές για αναρχικούς (όπως έχουν στην Ιταλία) μπορούν να θέσουν τέλος σε αυτή τη νέα πραγματικότητα της αναρχικής δράσης. Ούτε οι προδότες τους, οι καταδότες τους, οι συνεργάτες τους, τα ναρκωτικά τους ή η τεχνολογία της αστυνομίας.

 

Σε αυτό το τόσο όμορφο μονοπάτι, έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής, τις αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, τη διαύγεια της προσπάθειας να φέρουμε τους εαυτούς μας ένα βήμα μπροστά από το Κράτος και τους λακέδες του. Έχουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και στους φίλους μας ότι μπορούμε να ανοίξουμε το βήμα μας μακριά από το φόβο, ο οποίος επίσης αναπαράγεται σε τομείς ανταγωνισμού, και να προχωρήσουμε περισσότερο, και περισσότερο, και περισσότερο αναζητώντας την πραγματική πληρότητα, αρμονία και ελευθερία.

 

Πάντα μπροστά! Χωρίς να μετανιώνουμε, με υπερηφάνεια, χωρίς να γυρνάμε πίσω!

 

Γιορτάζοντας ξανά στους δρόμους με τον Tripa.

 

Αφιερωμένο ειδικά, αυτό το κοινό τεύχος, στη συντρόφισσα Felicity Ryder – οι σελίδες αυτής της έκδοσης είναι πάντα ανοιχτές στη συνδρομή σας.****

 

Συνεχίζουμε ακόμα να συνωμοτούμε για το χάος…

 

Η συντακτική ομάδα.

 

Πηγή: 325

 

Σ.τ.Μ
Το αρχείο του κοινού τεύχους σε μορφή PDF (στα ισπανικά) βρίσκεται εδώ.

* Ο σημερινός Πάπας, “Frances” κατάγεται από την Αργεντινή και μια μικρή σύνοψη της πολιτικής του δράσης βρίσκεται εδώ. Η δικτατορία στην Αργεντινή ξεκίνησε με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1976 το οποίο ανέτρεψε την περονική κυβέρνηση. Η Cristina Kirchner είναι η σημερινή πρόεδρος της Αργεντινής.

** Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1978 έγινε στην Αργεντινή, δύο χρόνια μετά την έναρξη της δεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας και εν μέσω γενικευμένων «εξαφανίσεων», βασανιστηρίων και φυλακίσεων αντιφρονούντων.

*** Το Δεκέμβριο του 2012 περιοχές της Αργεντινής (ξεκινώντας από την Bariloche φτάνοντας έως το Buenos Aires) σημαδεύτηκαν από ένα αυθόρμητο κύμα μαζικών λεηλασιών, εξεγέρσεων και πειραματισμών στην αυτοοργάνωση, καθώς και από γενικευμένη στρατιωτικοποίηση, καταστολή και  φυλακίσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι λεηλασίες είχαν υποκινητές, αναρχικούς και άλλους.

**** Ο Mario “Tripa” López αποφυλακίστηκε από το Mexico City το Δεκέμβριο του 2012. Η υπόθεσή του ακόμα εκκρεμοδικεί. Η Felicity Ryder είναι καταζητούμενη από τις αρχές για την ίδια υπόθεση. Και οι δύο έχουν συμβάλλει στην έκδοση του Conspiración Ácrata.

Μετάφραση στα ελληνικά: canis latrans