Συνεχίζοντας το βηματισμό άμεσης δράσης, που στοχεύει σπισιστικές εταιρίες στο Πόρτλαντ, σκάσαμε πολλά λάστιχα των εταιρικών βαν της Sunshine Dairy Foods, που βρίσκεται στον αριθμό 801 ΝΕ, της 21ηςλεωφόρου. Χαιρόμαστε ιδιαίτερα για το κύμα παράνομων δράσεων στο Πόρτλαντ. Συνεχίστε τον αγώνα.
FAI- Όρεγκον
Μέχρι την καταστροφή κάθε ανθρώπινης και μη-ανθρώπινης φυλακής.
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο
Με μεγάλη μας χαρά μαθαίνουμε μέσω του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Μεξικού ότι, αργά το βράδυ της 9ης Οκτώβρη 2013, ο οικοαναρχικός Μπράουλιο Ντουράν απελευθερώθηκε από τις φυλακές Ελ Σερέζο, στην πόλη του Λεόν, μετά από 3 χρόνια και 15 μέρες εγκλεισμού, καταδίκη που του είχε επιβληθεί για «πρόκληση κακόβουλης ζημίας με φωτιά» (εμπρησμούς ΑΤΜ τραπεζών κ.λπ.). Στην έξοδο της φυλακής τον περίμενε η οικογένειά του και μερικοί αλληλέγγυοι σύντροφοι, που τον υποδέχτηκαν με αγκαλιές και χαμόγελα. Ακολουθεί γράμμα του συντρόφου σχετικά με την αποφυλάκισή του:
Γεια χαρά!
Θα ήθελα μέσω αυτού του γράμματος να εκφράσω πλήρως την ευγνωμοσύνη την οποία τρέφω για κάθε άτομο που δίχως όρους προέκτεινε κάθε στιγμή την αλληλεγγύη του απέναντί μου. Θα ήθελα να γράψω μυριάδες πράγματα για να προσπαθήσω να εξηγήσω πώς νιώθω, αλλά για την ώρα περιορίζομαι σε αυτές τις αράδες… Κάποια στιγμή θα κάτσω να συντάξω κάτι πιο εκτενές και αναλυτικό σχετικά με την επίπονη εμπειρία που πέρασα. Σήμερα όμως το μυαλό μου και η καρδιά μου έχουνε πλημμυρίσει από συναισθήματα και σκέψεις, γι’ αυτό και θα πάρω λίγο χρόνο για να τα συμμαζέψω, κι ελπίζω σύντομα να βγάλω κάποιο άλλο επικοινωνηθέν.
Θέλω μονάχα να πω δυο πράγματα:
Ευχαριστώ για άλλη μια φορά από καρδιάς τους συντρόφους και τις συντρόφισσες, όλες τις συλλογικότητες και τις ατομικότητες για τη στήριξή τους, υπενθυμίζοντας ότι το θέμα είναι να μη μας λυγίσουν.
Όσο για σένα, που το ’βαλες σκοπό να με τσακίσεις με την καταστολή σου, με ατιμίες και με τον εγκλεισμό, θέλω να ξέρεις ότι δεν τα κατάφερες να με σπάσεις, και παρ’ ότι μπόρεσες να τιμωρήσεις εμένα και τους δικούς μου συνεχίζω να είμαι σε πόλεμο.
Θέλω να ξέρεις ότι τίποτα δεν τελειώνει εδώ. Θα πληρώσεις ακριβά κάθε δάκρυ μου, θα πληρώσεις την οδύνη των κοντινών μου ανθρώπων. Μην ξεχνάς ότι οποιαδήποτε στιγμή και σε οποιοδήποτε σημείο συνεχίζουμε μες στην ανωνυμία. Βάλθηκες να με εξευτελίσεις, αλλά εγώ κοιτάω πολύ πιο πέρα απ’ αυτό. Έχε κατά νου ότι μέρα τη μέρα είμαστε πολλά τα άτομα που συνεχίζουμε να μαχόμαστε για την ολοκληρωτική καταστροφή σου. Και εδώ, και σε οποιοδήποτε άλλο χαράκωμα υπάρχει μπόλικο μίσος για την καταραμένη καταστολή σου, την καταραμένη κυριαρχία σου και το καταραμένο σου Κεφάλαιο. Θέλω να ξέρεις ότι το μάθημα που προσπάθησες να μου δώσεις το φτύνω και τ’ αποστρέφομαι. Ακόμα και αν κάποιοι μας βλέπουνε μονάχα σαν ένα έντομο, εσύ γνωρίζεις ότι καταφέρνουμε γερό πόνο.
Θυμήσου το αυτό…
Θα φάω όλους και καθέναν απ’ τους τοίχους που με περιβάλλουν προτού με καταπιούν.
Ειλικρινώς,
Μπράουλιο Ντουράν
στρέιτ ετζ βέγκαν αναρχικός
Για την καταστροφή του πολιτισμού και του κράτους-Κεφαλαίου του!
Σημείωση: Αυτή η συνεισφορά γράφτηκε από την Elisa, όσο ήταν ακόμα κρατούμενη στη φυλακή Rebbibia, στη Ρώμη, στα πλαίσια της επιχείρησης «Ευτολμία». Απελευθερώθηκε στις 7 Σεπτέμβρη με περιοριστικούς όρους.
Γεια σε όλους!
Για να είμαι ειλικρινής (συγχωρέστε με για αυτήν τη δυσάρεστη λέξη), δεν έχω συμμετάσχει ξανά σε κάποια από τις προηγούμενες συναντήσεις για την απελευθέρωση των ζώων. Είναι η πρώτη φορά που εκφράζω τη γνώμη μου σε μια τέτοια περίσταση, παρόλο που βρίσκομαι στη φυλακή.
Αυτά που πρόκειται να γράψω, δε συνδέονται απαραίτητα με ένα συγκεκριμένο και μονοσήμαντο θέμα σχετικό με μια ατζέντα, αλλά μια σειρά σκέψεων και ερωτημάτων, που αποτελούν μια ολιστική οπτική και έναν αντιεξουσιαστικό τρόπο αντίληψης του υπάρχοντος.
Μπορεί να φαίνεται μια ασυνάρτητη σειρά σκέψεων… Κάντε ό,τι θέλετε με αυτές, αλλά θέλω να ξέρετε πως ο κύριος λόγος, που κάνω αυτή τη μικρή συνεισφορά, είναι η διάλυση μερικών στερεοτύπων και η αποκαθήλωση μερικών «απόλυτων αληθειών». Τώρα θα τα πω κάπως χύμα…
Παρόλο που είμαι βίγκαν εδώ και 14 χρόνια, δεν έχω υποστηρίξει ποτέ πως ο βιγκανισμός είναι ένα εξαιρετικό «σημάδι» απόλυτης συνέπειας… Και σε σχέση με τι; Με το να είναι κανείς φιλόζωος, αντισπισιστής και οικολόγος; Μέχρι σήμερα, αυτές οι λέξεις έχουν παραχρησιμοποιηθεί και έχουν γίνει κτήμα ενός σημαντικά αυξανόμενου και καθόλου αντιεξουσιαστικού φάσματος ανθρώπων. Τελειώστε εσείς την πρόταση…
Είμαι πεπεισμένη πως ο βιγκανισμός δεν είναι πάντα ακίνδυνος, όσον αφορά τις περιβαλλοντικές επιπτώσεις (ας σκεφτούμε για παράδειγμα τις πολυεθνικές παραγωγής σόγιας), αν δεν μπαίνει σε αντιβιομηχανικά πλαίσια. Για αυτόν το λόγο, είμαι σίγουρη πως κάποιες μορφές χορτοφαγίας και παμφαγίας είναι πιο φιλικές προς το περιβάλλον (για να χρησιμοποιήσω μια έκφραση, που καταλαβαίνουμε όλοι) και πάλι, αν δε συνεργούν στη βιομηχανική παραγωγή. «Παμφαγία! Αίρεση!», θα φωνάξουν κάποιοι στη συνάντηση. Ναι, παμφαγία. Κατά τη γνώμη μου, θα πρέπει να δώσουμε προσοχή σε αυτά που συνειδητοποιούμε.
Ριζοσπαστική οικολογία; Το ιδανικό θα ήταν να καταστρέψουμε όλους τους τεχνοβιομηχανικούς μηχανισμούς, όχι το να καταναλώνουμε τρόφιμα, που μικρή σχέση έχουν με τη γη· και εδώ δεν έχει σημασία αν αυτά τα τρόφιμα είναι φυτικά ή ζωικά προιόντα. Το απαραβίαστο της ζωής; Το να προστατεύουμε όλα τα έμβια πλάσματα από το θάνατο και τα δεινά, είναι δυνατό μέχρι κάποιο σημείο· και η φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε τόσο πολύ, δεν είναι τόσο σπλαχνική, όσο η μυθική μας φαντασία μας κάνει να πιστεύουμε. Από αυτήν την άποψη, ξέρω για παράδειγμα φιλόζωους, αντισπισιστές (και ότι άλλους –ιστες θέλετε), οι οποίοι αρέσκονται στο να ανακατεύονται με τα αρπακτικά ένστικτα των ζώων, με τα οποία συζούν και να εμποδίζουν πιθανά θηράματα από το να καταλήγουν στα σαγόνια και τα νύχια των θηρευτών, οι οποίο είναι βίγκαν, όπως και οι «ιδιοκτήτες» τους… Δεν είναι αυτό ένα ανθρωποκεντρικό αντανακλαστικό, που θέλουμε να ξεφορτωθούμε;
Κατά τη γνώμη μου, ένας αναρχικός, που υποστηρίζει πως είναι εναντίον κάθε μορφής ανθρωποκεντρισμού, δε θα πρέπει να γίνεται ο σωτήρας άλλων ζωικών ειδών, που εμπλέκονται στη δυναμική των αρπακτικών ενστίκτων. Ανήκουμε στη φύση, την οποία λέμε πως αγαπάμε, προστατεύουμε και απελευθερώνουμε; Με τι τρόπο ανακατεύεται ο άνθρωπος με τη φύση και το φυσικό κόσμο; Τι σημαίνουν πραγματικά αυτές οι λέξεις και με τι τρόπο αντιμετωπίζουμε ή συγκρουόμαστε με τον πολιτισμό; Πώς μπορούμε να συνειδητοποιήσουμε μια «άγρια ζωή» (Ω, από πόσες φωνές, συμπεριλαμβανομένης και της δικιάς μου, έχω ακούσει αυτήν την πανέμορφη λέξη!) Πόσοι από μας θα ήμασταν έτοιμοι να ξεφοτωθούμε τις ανέσεις της πόλης (ενός ελάχιστα φυσικού χώρου, θα έλεγα); Με ποιον τρόπο μπορούμε να συμφιλιώσουμε την απελευθέρωση των ζώων με αυτήν των ανθρώπων, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικής;
Βέβαια, η εντατική γεωργία και ο φυλακισμός των ζώων είναι κάτι, που δε γίνεται ανεκτό, χωρίς συμβιβασμούς! Θεωρώ πως είναι σημαντικό να τονίσουμε τη σημασία της απελευθέρωσης των ζώων με κάθε μέσο. Όμως, το να μιλάμε για την απελευθέρωση των ζώων από μια αναρχική οπτική, θα πρέπει να μας θυμίζει πως ο άνθρωπος είναι εκείνο το ζώο, που ζει σε αιχμαλωσία το μεγαλύτερο διάστημα από όλα. Πόσα κλουβιά πρέπει να ξεφορτωθούμε ακόμα; Πολλά, πάρα πολλά! Ο σεξισμός, για να συνδεθώ με ένα από τα θέματα αυτής της συνάντησης, είναι ένα από αυτά. Δεν ξέρω καμιά αλήθεια, αλλά έχω θέσεις: ως αναρχική, ιδιαίτερα σε μια έντονα ελευθεροκτόνα εποχή, αρνούμαι να κάνω χρήση της έννοιας των «δικαιωμάτων», όσον αφορά τους ανθρώπους και δεν τη χρησιμοποιώ ούτε για τα ζώα. Είναι ένα ψέμα, που βοηθάει τους θεσμούς στο έργο της ανάθεσης μέσω αντιπροσώπων.
Η ριζοσπαστική οικολογία και η απελευθέρωση των ζώων μπορούν να συμφιλιωθούν περίφημα ή μάλλον θα πρέπει να είναι αδιαχώριστα. Άλλα, προφανώς, η απελευθέρωση των ζώων είναι μόνο ένα «κομμάτι» της ριζοσπαστικής οικολογικής προσέγγισης. Πιστεύω πραγματικά πως σε μια τροχιά για την απελευθέρωση των ζώων θα πρέπει να αρνηθούμε όλες τις εξειδικεύσεις και τους μονοθεματισμούς και να καταλάβουμε πως δεν υπάρχει ελευθερία, χωρίς απελευθέρωση από όλες τις πολιτισμικές παγίδες.
Είναι καλό να συνεχίσουμε να απελευθερώνουμε τα ζώα, όχι μόνο από τα στενά κλουβιά των φαρμών αναπαραγωγής και των εργαστηρίων, αλλά και από τα μεγάλα και όμορφα κλουβιά των καταφυγίων… Θα ήταν, όμως, αυτό πιο αποδεκτό, αν δεν υπήρχαν δρόμοι και αυτοκίνητα να μπλέκονται με την ελεύθερη κίνηση αυτών των ζώων, έξω από τα καταφύγια; Γι’ αυτό, είναι απαραίτητο να καταστρέψουμε και τα κλουβιά, που αναπαριστούν οι δρόμοι και τα αυτοκίνητα (και για τους εαυτούς μας)… Γι’ αυτό, είναι άμεσης σημασία να παλέψουμε ενάντια στο κλουβί της αστικοποίησης… Γι’ αυτό, δε μπορούμε παρά να καταστρέψουμε το κλουβί του ανθρωποκεντρισμού… Γι’ αυτό, καλούμαστε να αντιμετωπίσουμε ένα τεράστιο έργο πολιτισμικής ανατροπής, ώστε να ελευθερώσουμε τους εαυτούς μας από κάθε όψη της κυριαρχίας!
Μια εξεγερμένη αγκαλιά!
Elisa Di Bernardo
16 Σεπτέμβρη 2013 – Για να προωθήσουμε κι άλλο τη δυναμική της άμεσης δράσης που στοχεύει εναντίον σπισιστικών εταιρειών στο Πόρτλαντ, σκίσαμε κάμποσα λάστιχα εταιρικών φορτηγών στην έδρα της Sunshine Dairy Foods [ProGreek Yogurt], που βρίσκεται επί της Βορειοδυτικής 21ης Λεωφόρου, στον αριθμό 801. Με μεγάλη μας χαρά βλέπουμε τις παράνομες ενέργειες στο Πόρτλαντ να εξαπλώνονται. Συνεχίστε τη μάχη.
Μέχρι την καταστροφή όλων των ανθρώπινων και μη ανθρώπινων κελιών.
FAI – Όρεγκον
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο
![\"soli-bristol\"](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/09/soli-bristol.jpg\")
“Αλληλεγγύη στην εμπρηστική αναρχική μειονότητα στο Μπρίστολ
Ενάντια στα μίντια και στην κρατική καταστολή
Αστυνομικό κέντρο εκπαίδευσης για πυροβόλα όπλα, αξίας ύψους 16 εκατομμυρίων στερλινών, κάηκε συθέμελα στο Πόρτισχεντ
Για τον ολικό πόλεμο και το τέλος της πολιτικής αβρότητας
Ούτε βήμα πίσω – 9 χιλιοστά στα κεφάλια του εχθρού”
βλ. σχετική ανακοίνωση του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού στο Μπρίστολ εδώ
Η μπατσαρία είναι ο εχθρός. Το λέμε και το υπογράφουμε, και δε σηκώνουμε κουβέντα. Οι μπάτσοι δε γεννηθήκανε για να ’ναι φιλαράκια κανενός, είτε ως άτομα είτε ως θεσμός, και δεν μπορούν παρά να συγκαταλεχτούν στη μακρά λίστα των εχθρών που πρέπει να υποστούν το μεγαλύτερο πλήγμα. Τόσο θεσμικά όσο και ατομικά, είναι αυτοί που αναλαμβάνουνε να προστατέψουν τον πολιτισμό και να εγγυηθούν την εκμετάλλευσή του επί της γης. Μέλημα της αστυνομίας –όπως και των λοιπών κατασταλτικών μηχανισμών– είναι να διασφαλίσει τα φράγκα και τα επενδυτικά συμφέροντα προς όφελος του σημερινού ανθρωποκεντρικού τρόπου ζωής. Η αστυνομία δεν υπάρχει για να αντιπροσωπεύει τα δικά μας συμφέροντα. Απεναντίας, είναι ένα απ’ τα χιλιάδες πρόσωπα της σύγχρονης ζώσας κτηνωδίας. Πρέπει να φάει πέσιμο, όσο πιο άγρια γίνεται.
Για να τελέσουν τις αστυνομικές τους υπηρεσίες, ως πιστά μαντρόσκυλα της εξημερωμένης ζωής, θωρακίζονται με εξοπλισμό μάχης που χρησιμοποιείται για την πάταξη της ελεύθερης βούλησης και των ιδανικών της άγριας ζωής, μιας ζωής όπου απουσιάζουν ολότελα οι δικονομικοί κανόνες και το γράμμα του νόμου. Εξοπλίζονται με όπλα, πλήρη εξάρτυση και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Όλα τούτα είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε τα γουρούνια να μπορούν να ενεργούν με αυτοπεποίθηση στον πόλεμο που μαίνεται εναντίον των αφεντάδων τους.
Κι όμως την έχουνε δει λάθος. Οι μπάτσοι-γουρούνια απατώνται οικτρά άμα νομίζουνε ότι δεν έχουμε τα κότσια να στοχεύσουμε την επίθεσή μας στην καρδιά νευραλγικών τους τομέων. Όπως σε τούτη την περίσταση, όπου τοποθετήσαμε δύο μπιτόνια, το ένα με πέντε λίτρα βενζίνης και τ’ άλλο με πέντε λίτρα πετρελαίου ντίζελ, εφοδιασμένα με αυτόματο πυροδοτητή. Το σύστημα πυροδότησης ήταν έτσι μονταρισμένο ώστε να μπορέσουμε να διαφύγουμε απ’ το σημείο της επίθεσης χωρίς να δώσουμε σε κανέναν την παραμικρή ευκαιρία να μας μαγκώσει. Δώσαμε στην ίδια τη φύση χρόνο παραπάνω από αρκετό ώστε να μας προστατέψει καλύπτοντας όλα μας τα ίχνη.
Δοκιμάσαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, προκειμένου να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις επιθέσεις μας και να επεκτείνουμε τις επιπτώσεις της ζημιάς που μπορούν να προξενούν τα χτυπήματά μας στον εχθρό. Οι εμπρηστικοί μηχανισμοί τοποθετήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, 23 Σεπτέμβρη 2013, σ’ ένα εργοστάσιο επί της οδού Κανάλ Σουρυάνι, στην κοινότητα Μπαμπάκαν της περιφέρειας Μπαμπάκαν Τσίπαραϋ, στην πόλη Μπαντούνγκ της Δυτικής Ιάβας.
Ο λόγος; Η συγκεκριμένη φάμπρικα κατασκευάζει αλεξίσφαιρα γιλέκα για μπάτσους και στρατιώτες. Το εργοστάσιο αυτό αποτελεί μία από τις εγκαταστάσεις παραγωγής πολεμικού υλικού γι’ αυτά τα γουρούνια. Αλεξίσφαιρα γιλέκα που προστατεύουν την αστυνομία και το στρατό κάθε φορά που ανοίγουν πυρ εναντίον του εχθρού, κάθε φορά που ανοίγουν πυρ ενάντια σ’ εμάς και στ’ αδέρφια μας.
Γι’ αυτό λοιπόν η εν λόγω φάμπρικα κάηκε συθέμελα, κι αυτός ήτανε και ο στόχος της δράσης.
Πέραν των πράξεών μας, στέλνουμε επίσης με όλο μας το σεβασμό χαιρετισμούς στους μαχητές εκείνους που δε διστάζουνε να εφορμούν όσο το δυνατόν περισσότερο σε άλλα μέρη του κόσμου, σε άλλους τόπους. Χαιρετίζουμε τις συντονισμένες ενέργειες που ανέλαβαν η ΣΠΦ Ρωσίας και το ELF Ρωσίας, όπως και τις αδυσώπητες επιθέσεις των Φίλων της Γης/FAI στην Αργεντινή, αλλά και τις απανωτές επιθέσεις των θαρραλέων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση στο πλαίσιο του Σχεδίου Φοίνικας.
Ακόμη, μέσα απ’ αυτήν τη δράση στέλνουμε τις θερμότερές μας ευχές και αγκαλιές σε όλα τα γενναία άτομα που ’χουνε αιχμαλωτιστεί από το κράτος μα εξακολουθούν να πολεμάνε, κι ας έχουν τα χέρια τους δεμένα. Στους Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, Μάρκο Καμένις, Χανς Νιεμέγερ, Ουόλτερ Μποντ, στους μαχητές του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ και στους κρατουμένους σε Ελλάδα, Ιταλία και Χιλή, που δεν μπορούμε να τους κατονομάσουμε έναν προς έναν, αλλά τους έχουμε πάντοτε στην καρδιά μας.
Γκρεμίστε τον πολιτισμό.
Άγρια Ζωή, τώρα!
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (ELF), Ινδονησιακή Φράξια
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο
Είναι πολύ συχνό φαινόμενο μέσα στο κίνημα των δικαιωμάτων και της απελευθέρωσης των ζώων να υπάρχουν διαφορετικές απόψεις και κριτικές πάνω στα δικαιώματα απ’ την μία και στην απελευθέρωση από την άλλη, από ατομικότητες, ακτιβιστές, και μέλη οργανώσεων. Για να έχουμε μια καθαρότερη εικόνα για αυτό το γεγονός, πρέπει να ρίξουμε μια κοντινότερη ματιά σε αυτές τις δύο έννοιες. Αρχικά, η έννοια των «Δικαιωμάτων» είναι το να δώσεις σε κάποιον/α το δικαίωμα να κάνει ή να έχει κάτι, με άλλα λόγια τα δικαιώματα πρέπει πρώτα να θεσμοθετηθούν ώστε να χορηγηθούν έπειτα. Η παγίδα στην οποία πέφτουν πολλοί ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων είναι η ουσία και η ιδέα των δικαιωμάτων των ζώων και της δημοκρατίας. Πρώτα, η δημοκρατία προϋποθέτει την ύπαρξη του Κράτους, των νόμων και των θεσμών που κάνουν αυτή την δημοκρατία νόμιμη, χωρίς να έχει καμία σημασία αν η δημοκρατία είναι άμεση ή έμμεση, συνεχίζει να είναι δημοκρατία, κρατική κυριαρχία και επιβολή. Ο αγώνας μας δεν μπορεί να περιχαρακωθεί μέσα στα στενά όρια της δημοκρατίας, καθώς ο αγώνας μας είναι αναρχικός και στόχος του είναι το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή η κατάλυση της δημοκρατίας, του καπιταλισμού και του κράτους, και η αποδόμηση κάθε καταπίεσης και κυριαρχίας. Έτσι λοιπόν, η ιδέα των δικαιωμάτων προϋποθέτει με την σειρά της την συνέχιση του ίδιου ή ενός διαφορετικού συστήματος διακυβέρνησης, θέσπισης νόμων και υποδούλωσης. Τα δικαιώματα των ζώων και των ανθρώπων έχουν ανάγκη από τους νόμους και τους θεσμούς, και εν τέλει και τους αρμόδιους που θεσπίζουν αυτά τα δικαιώματα, δηλαδή έχουν ανάγκη την εξάρτηση από τους κυριάρχους και τους κυβερνήτες. Αυτόματα, φτάνουμε στο συμπέρασμα πως τα δικαιώματα των ζώων είναι η ιδέα της χορήγησης περισσότερης ελευθερίας στα ζώα, με αυτό να σημαίνει μεγαλύτερα κλουβιά, ανθρωπινότερους τρόπους σφαγής, κτλ. , και η ουσία της ελευθερίας που επιθυμούν να χορηγηθεί να μην είναι ποτέ ενάντια στην ριζική αιτία της εκμετάλλευσης τους, η οποία είναι η καταπίεση από τον άνθρωπο και τον πολιτισμό του, τα έθνη του, τα κράτη του, τους νόμους, τις μηχανές, τα εργοστάσια, τα εμπορικά κέντρα, τα γουναράδικα, ακόμα και τα φιλήσυχα νοικοκυριά. Και πάνω από όλα, τα δικαιώματα που αυτοί οι εναλλακτικοί ακτιβιστές της νομιμότητας θέλουν να θεσπίσουν για τα ζώα είναι φυσικά ανθρωποκεντρικά, σαν το σύστημα που υπηρετούν και έχουν ανάγκη. Επίσης, πολλές φορές το συγκεκριμένο ζήτημα είναι υπερβολικά μονοθεματικό. Αφού γίνουν χορτοφάγοι ή και βίγκαν, σταματούν εκεί, το βλέπουν σαν αυτοσκοπό, σαν να έχουν κάνει το κομμάτι τους, λες και αυτό από μόνο του είναι ο «αγώνας» τους, και αφού μποϋκοτάρουν την κρεατό-γαλακτό-βιομηχανία, αρχίζουν να λατρεύουν την βίγκαν βιομηχανία, που και αυτή από την πλευρά της δεν παύει να είναι μια καπιταλιστική βιομηχανία, που βιάζει τη Γη και εκμεταλλεύεται ανθρώπους ως εργάτες. Έτσι αυτοί οι εναλλακτικοί μπουρζουάδες φιλόζωοι, βρίσκουν την απόλυτη συμπόνια στην αγάπη τους προς τα ζώα, έχοντας το ως αυτοσκοπό, συμμετέχοντας σε ειρηνικές διαμαρτυρίες, σε πικετοφορίες, σε καταναλωτικά μποϋκοτάζ και σε λίστες υπογραφών για την λύση του τάδε προβλήματος, φυσικά δουλεύοντας μέσα στο σύστημα, και εκτός αυτού διακρίνονται για την λασπολογία τους ενάντια στο μαχητικό κίνημα της απελευθέρωσης των ζώων, όπου ατομικότητες και ομάδες θυσιάζουν την ελευθερία τους για την απελευθέρωση των ζώων και της γης, βάζοντας φωτιές σε επιχειρήσεις, κάνοντας μαχητικές πορείες που έρχονται σε σύγκρουση με τους προστάτες των νόμων τους, κάνοντας απελευθερώσεις ζώων δίνοντας τους έτσι το δικαίωμα στην αυτοδιάθεση της ζωής τους, και γενικότερα κάνοντας άμεσες δράσεις που αποτελούν και πραγματικό κίνδυνο για το καπιταλιστικό σύστημα, που μετράει τα πάντα σε χρήμα και υλικές ζημιές.
Απ’ την άλλη, η ιδέα της Απελευθέρωσης των Ζώων, και της Απελευθέρωσης γενικότερα, είναι η ιδέα του αγώνα όχι μόνο για ελευθερία, αλλά περισσότερο από αυτό, για της απελευθέρωση του εαυτού μας, των ζώων και του περίγυρου μας, από την αρρώστια που ονομάζεται κράτος, καταπίεση, κυριαρχία, και πολιτισμός. Η Απελευθέρωση των Ζώων δεν μπορεί να είναι μονοθεματική, καθώς είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την Απελευθέρωση της Γης και του Ανθρώπου, καθώς και με το κίνημα της Ολικής Απελευθέρωσης. Δεν έχει καμία σχέση με την θέσπιση δικαιωμάτων οποιουδήποτε τύπου, ή με την ανωτερότητα κάποιου να αποφασίζει για το ποιος/ποια/ποιο θα είναι ελεύθερο ή όχι στον ελεύθερο κόσμο που επιθυμούμε, αλλά είναι ένας πόλεμος για την ζωή έξω από τα στεγανά της καταπίεσης, της σκλαβιάς, της εξημέρωσης, της μιζέριας και της συντριβής των ονείρων και επιθυμιών μας. Αρνούμαστε κατηγορηματικά τα δικαιώματα που μας παρέχουν, και αναγνωρίζουμε ένα και μοναδικό δικαίωμα σε αυτόν τον κόσμο. Το Δικαίωμα να ζούμε ως ελεύθερα όντα την ζωή που επιθυμούμε, χωρίς να υπάρχει κάποιος ή κάτι πάνω από το κεφάλι μας που να ελέγχει τις επιλογές μας. Η απελευθέρωση ως έννοια και ως ουσία είναι υπεράνω όλων των ιδεολογιών, όλων των πολιτικών βιβλίων. Δεν επιθυμούμε να απαιτήσουμε περισσότερη ελευθερία για τα μη-ανθρώπινα ζώα από τους καταπιεστές τους, όπως ακριβώς δεν επιθυμούμε να παζαρέψουμε την προσωπική μας ελευθερία από κάθε είδους αφεντικού και κυριάρχου. Το ύψιστο δικαίωμα που αναγνωρίζουμε, και είναι ένα πρωτόγονο δικαίωμα, είναι το να αρπάξουμε μονάχοι μας την ελευθερία που επιζητούμε, όχι μέσα από και στο σύστημα τους, αλλά μέσω της καταστροφής των κρατών τους, των νόμων τους, των θεσμών τους, των βιομηχανιών τους και του πολιτισμού τους, που εξημερώνει τις άγριες ορμές για τον αέναο πόλεμο ενάντια σε κάθε είδους κυριαρχία και αποξένωση από την ίδια την ελευθερία. Ακόμα και αν γνωρίζουμε σοφά πως τα όνειρα μας δεν θα πραγματοποιηθούν στο όλον τους, είμαστε παραπάνω από σίγουροι πως ο αγώνας μας είναι η ίδια μας η ζωή, και μέσα στους εαυτούς μας βασιλεύει η ανάγκη να διαχύσουμε την φωτιά της απελευθέρωσης, τις σκέψεις των ατομικών μας επιθυμιών, και την άμεση δράση εναντίον των εχθρών μας, που ήταν και είναι ηλίου φαεινότεροι.
Η ιστορία της ανθρωπότητας στον πολιτισμό που δημιούργησε, μας έχει δείξει ξεκάθαρα πως η καταπίεση, η εξημέρωση και η κατοχή κάθε στρέμματος του πλανήτη είναι κάποιες από τις αιτίες της εκμετάλλευσης όλων των έμβιων όντων. Τα δεινά που έχει προκαλέσει το ανθρώπινο είδος δεν χωράνε σε ένα άρθρο, ούτε καν σε έναν τόμο για να αναδειχθούν, και δεν ξέρω και κατά πόσο αυτό θα ήταν λειτουργικό ή και ουσιώδες. Η κατάδειξη της μιζέριας και του πόνου που προκαλεί ο θανατερός πολιτισμός τους είναι μόνο ένα κομμάτι του μαινόμενου πολέμου. Είναι η ψυχολογική και θεωρητική βάση, πάνω στην οποία τα πόδια μας πρέπει να πατήσουν δυνατά για τις περαιτέρω ενέργειες. Ενέργειες ενάντια σε όσα μας κρατάνε φυλακισμένους, εμάς και τα υπόλοιπα πλάσματα του πλανήτη, γιατί καμία εξουσία δεν θα διαλυθεί με λέξεις και χαρτιά, αλλά με δράσεις και εξεγέρσεις. Έτσι δεν θα πρέπει να συμβιβαστούμε με τίποτα λιγότερο από την Ολική Απελευθέρωση της Γης, των Ζώων και των Ανθρώπων, καθώς δεν πρέπει ποτέ να παζαρεύουμε την ελευθερία που ανήκει σε όλους μας. Γεννιόμαστε για να είμαστε ελεύθεροι, αλλά όντας γεννημένοι σε έναν πολιτισμό-φυλακή, η μόνη επιλογή που βγαίνει φυσικά από μέσα μας είναι η αφιέρωση της ζωής μας σε αυτόν τον πόλεμο για απελευθέρωση, για την καταστροφή όλων όσων έχτισαν και για την επαναφορά των πραγματικών μας επιθυμιών στο εδώ και στο τώρα. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο.
Για την Αναρχία
Αυτό το zine είναι μια μικρή συμβολή στη διάχυση και εμβάθυνση της αντιεξουσιαστικής/αντιπολιτισμικής σκέψης. Σκοπεύουμε να αποτελέσει ένα όπλο, που θα χρησιμοποιηθεί για να εκφράσει και να αυξήσει την ένταση, που νιώθουμε ζώντας μέρα με τη μέρα μια ζωή αβίωτη.
Κάθε λέξη, που έχει τυπωθεί εδώ, είναι μία πρόσκληση, μία πρόταση, ένα παιχνίδι για να αναπτύξουμε τις ιδέες μας – αυτό δεν είναι ακαδημαϊκή απόπειρα ή σικ ριζοσπαστική κουλτούρα, είναι κήρυξη πολέμου ενάντια σε οτιδήποτε μπορεί να μας εμποδίσει να εξερευνήσουμε, για τους εαυτούς μας, το τι σημαίνει να είμαστε εδώ, να είμαστε μοναδικά ανθρώπινα άτομα, μη επαναλήψιμα όντα, μέσα σε έναν μη επαναλήψιμο κόσμο.
Συναρμολογώντας το υλικό, που χρησιμοποιήθηκε σε αυτό το ζάιν, η πρόθεσή μας ήταν να εμπλουτίσουμε τη σκέψη και τελικά, τη δράση, τόσο για τον εαυτό μας, όσο και για άλλους, που ίσως σχετίζονται με όσα παρουσιάζονται εδώ. Η πρόκληση είναι πάντα να βρίσκεις τρόπους, ώστε οι λέξεις να δραπετεύουν από τις στεγνές σελίδες και να παίρνουν ζωή, με τη ζωντάνια του πάθους που τις τοποθέτησε εδώ, να μεταμορφώνονται από καταλύτης σε συνωμοσία… Σχετικά με τη θεματολογία, το πνεύμα της πολυμορφίας ήταν αυτό, που μας οδήγησε στο να αποφασίσουμε να προσθέσουμε ένα ακόμα αντικείμενο στο ράφι των αναρχικών εκδόσεων. Έτσι, θα βρείτε θέματα για την ψυχική υγεία, την άτυπη αναρχική οργάνωση, την αγάπη, την τεχνολογία, την πυρηνική οικογένεια, τη βιομηχανική καταστροφή, την άγρια φύση, τους ρόλους ταυτότητας, σημερινές και παλιότερες παρακαταθήκες αγώνα, ποίηση, φυτά, ατομική αυτονομία και τη φτώχεια του μοντέρνου τρόπου ζωής, αλλά πάντα όλα αυτά παρουσιάζονται μέσα στο αναγκαίο πλαίσιο της δημιουργίας ενός βίαιου μετώπου σύγκρουσης με την κοινωνική τάξη, προκειμένου να βρεθούν καλύτεροι τρόποι ύπαρξης.
Αν και στο τέλος αναφέρουμε τα κείμενα, από τα οποία έχουν αντληθεί αποσπάσματα, δεν πρόκειται να απολογηθούμε για το γεγονός ότι τοποθετήθηκαν, παρουσιάστηκαν και τονίστηκαν οι λέξεις, που εμείς θεωρήσαμε ότι ήταν σημαντικές, με τρόπο που να ικανοποιεί εμάς και μόνο. Δεν είμαστε ιεραπόστολοι κανενός – και με τον ίδιο τρόπο, δεν αντιλαμβανόμαστε αυτά τα άρθρα ως απόλυτες αλήθειες, απλά ως σημεία έναρξης. Απλά, λεηλατούμε οπλοστάσιο από τα σπλάχνα του πολέμου, ώστε να προκαλούμε συνεχώς τον εαυτό μας και τους άλλους, χωρίς να ξεχνάμε ότι κάθε εργαλείο είναι όπλο, αν χρησιμοποιηθεί σωστά…
Πολλά από τα αρχικά κείμενα μπορούν να βρεθούν online. Γιατί επιλέγουμε να τα αναπαράγουμε; Επειδή αισθανόμαστε ότι σημαντικές κριτικές και σχετικές αναλύσεις (καθώς και η όμορφη και ισχυρή πολεμική) θα πρέπει να μένουν ζωντανές και να κυκλοφορούν και μια έντυπη μορφή έχει διαφορετικές προοπτικές στο να φτάσει σε διαφορετικά αυτιά.
Είναι πιθανό αυτό το zine να μείνει κυρίως εντός της αυτό-αποκαλούμενης αναρχικής σκηνής και τους δορυφόρους της, αν και δεν θα θέλαμε κάτι τέτοιο. Μας ενδιαφέρουν άνθρωποι, οι οποίοι, διάσπαρτοι παντού, επίσης δεν αφομοιώνονται ειρηνικά: οι αντικομφορμιστές, οι εξεγερσιακοί, οι «αντικανονικοί», αυτοί που επίσης σιχαίνονται το σύστημα, που επίσης θέλουν να αντισταθούν στη λειτουργία του και να προκαλέσουν την αποσύνθεσή του – και η αλήθεια είναι ότι οι άνθρωποι αυτοί δεν βρίσκονται μόνο σε ένα μέρος. Και σίγουρα δεν είναι διακριτοί σε σχέση με μια συγκεκριμένη τάξη ή ομαδοποίηση.
Αλλά, εμείς επιλέγουμε να το εκσφενδονίσουμε αυτό μέσα στο κενό και να δούμε τι θα γυρίσει πίσω, επειδή, κόντρα σε όλην αυτήν την τρέλα, θέλουμε να ξέρουμε ότι υπάρχουν κι άλλοι, που αισθάνονται την επιτακτική ανάγκη καταστροφής της μοντέρνας τάξης πραγμάτων, προτού αυτή καταστρέψει τα τελευταία απομεινάρια ελεύθερης ζωής στο σπίτι μας: τη Γη.
Η εμπορευματική κουλτούρα μας σπρώχνει να κατατρώμε τον εαυτό μας με ανούσια κατασκευασμένα σκουπίδια, ώστε να μετριάζεται η απομόνωση και η κενότητα μιας συνταγογραφούμενης ζωής και του μαζικά παραγόμενου ακρωτηριασμού του πλανήτη και των κατοίκων του, πριν επιστρέψει για να υπηρετήσει την οικονομία. Τα νέα της αιματοχυσίας στην Παλαιστίνη και της βιομηχανικά αλλαγμένης κλιματικής νεροποντής, έξω από το παράθυρο, εξασθενούν μπροστά στις κωμικές σειρές και στην ασημαντότητα του celebrity. Εν τω μεταξύ, σε κάθε πόλη συνταξιούχοι πρέπει να επιλέξουν μεταξύ θέρμανσης και σίτισης, μικροί δικτάτορες αφήνουν κάθε μέρα τη δουλειά τους απονεκρωμένοι και πάνε στο σπίτι να χτυπήσουν τους συντρόφους τους ή να υποτιμήσουν τα παιδιά τους, κάθε άγριο είδος φυτού ή ζώου, που θεωρείται υπερβολικά αντιπαραγωγικό για να δαμαστεί και να υποδουλωθεί, ξεριζώνεται, η πληθυσμιακή βάση των εργατών και των ανέργων και των μεταναστών σπρώχνονται όλο και πιο κοντά στα όρια της αξιοπρέπειάς τους, κάθε γωνιά της κοινωνικής ζωής επιτηρείται και ελέγχεται όλο και πιο έντονα και κάθε νέα βιομηχανική καινοτομία μας φέρνει ένα βήμα πιο κοντά στη συνολική παράδοση στη μηχανή. Ουρές σχηματίζονται μπροστά στους τραπεζίτες και τους τοκογλύφους, στους γιατρούς και τους ψυχίατρους, σε δικαστές και κοινωνικούς λειτουργούς. Οι πλούσιοι συνεχίζουν την καταστροφική ανάπτυξη και εφαρμόζουν ακόμα ολοένα χειρότερες συνθήκες εργασίας, χωρίς να τρώνε ούτε ένα πρόστιμο, ενώ οποιαδήποτε προσπάθεια να αναπνεύσουμε λίγη ζωή μέσα στις ετοιμόρροπες ζώνες γύρω μας ακυρώνεται, αν έρχεται σε αντίθεση με την ψυχρή λογική του κέρδους. Ο καθένας είναι ένας εν δυνάμει «εγκληματίας» (εκτός, βέβαια, από αυτούς, που ο εκβιασμός τους είναι νόμος), κάτω από μία καθολικά στρατιωτικοποιημένη αστυνόμευση και επιτήρηση, η οποία αιτιολογείται από την ανάγκη χειραγώγησης των φόβων των κάτω. Οι πολιτικοί συνωστίζονται γύρω από τα αυλάκια του «δημόσιου χρήματος», οικτίροντας προκλητικά τις χαμηλότερες τάξεις ως «βάρος για την κοινωνία», μιλώντας με το στόμα τους γεμάτο… Μέσα από το θλιβερό σόου της Κρίσης -δηλαδή της κοινωνικής αναδιοργάνωσης, που επιβάλλεται για να ενισχυθεί η εξουσία της τάξης των «ενταγμένων»-, αναδεικνύεται η αιώνια ένταση μεταξύ των αποκλειστικά κλειστών κοινοτήτων και του ακονιζόμενου αποκλεισμού, με τους δικαστικούς επιμελητές να καιροφυλακτούν στην πόρτα.
Ο πόλεμος των ανθρώπινων κουλτουρών απέναντι στον πλανήτη επιταχύνεται με τρομακτικό ρυθμό, καθώς η ζωή μέσα σε αυτές τις κουλτούρες σημαίνει αμείλικτη εκμετάλλευση και αλλοτρίωση για τη συντριπτική πλειονότητα από εμάς, με όλο και λιγότερες ευκαιρίες διαφυγής. Ήδη από το 2009, η γεωργία είχε αντικαταστήσει την άγρια φύση σε ποσοστό που εκτιμάται στο 40% της επιφάνειας της γης. Καλλιέργειες βουτηγμένες στα χημικά αντικαθιστούν τη ζωή, σε όλην της την πολυπλοκότητα. Από τη δεκαετία του ’60, σχεδόν τα μισά εδάφη του πλανήτη έχουν υποβαθμιστεί τόσο πολύ γεωργικά, που δεν μπορούν να υποστηρίξουν τη ζωή. Εκεί, που κάποτε επεκτεινόταν η βιοποικιλότητα του ζωντανού τοπίου, σήμερα αντιμετωπίζουμε συντρίμμια των κάποτε μεγαλοπρεπών δασών, τα οποία πλέον υπάρχουν ως μικροσποπικές νησίδες. Τα ζώα, που αξιολογούνται ως μη “πολύτιμα” για το σύστημα, εξαφανίζονται μέσα στα ελάχιστα καταφύγια που τους παρέχονται, ώστε να ελεγχθούν ή να πεθάνουν: οι λογαριασμοί διαφέρουν μεταξύ των αρχιερέων-επιστημόνων ως προς το πόσες χιλιάδες είδη ακριβώς εξαφανίζονται κάθε εβδομάδα, αλλά συμφωνούν στο ότι όλο και περισσότερα εξαφανίζονται κάθε λεπτό. Όπως για εκατοντάδες χιλιάδες χρόνια μαθαίναμε σχετικά με -και από- τα άλλα ζώα, εμβαθύνοντας παράλληλα τη γνώση του εαυτού μας, σήμερα έχουμε επίγνωση της απώλειας, στις προσωπικές μας ζωές, της αλληλεπίδρασης με τα ξαδέρφια των ζώων των παραμυθιών μας (εκτός από τα κοπάδια, που εκτρέφονται ως αναλώσιμα βιομηχανικά προϊόντα, που οι ζωές τους ορίζονται ως βιολογικές μηχανές και μερικά θλιμμένα εξημερωμένα κατοικίδια).
Μαζί με όλα αυτά, η εξαφάνιση των φυτών καταστρέφει την παραδοσιακή ιατρική, για να μην αναφερθούμε σε τρόπους ζωής, που έχουν εξελιχθεί σε αυτό το πλαίσιο. Η βιομηχανική ανάπτυξη και η καρκινογόνα αστικοποίηση καταπατούν σταθερά κάθε ήπειρο, πολλές περιοχές έχουν ήδη την εμφάνιση ενός μηχανικά φτιαγμένου εμπορεύματος με διάσπαρτα “μπαλώματα” από στείρα χωράφια και φυτείες. Ζούμε τον ταχύτερο αφανισμό της ζωής εδώ και 65 εκατομμύρια χρόνια. Οι λαοί που αντιστέκονται, πολεμούν και χάνουν μεμονωμένες μάχες, προκειμένου να αποτρέψουν τη μηχανοποιημένη ζωή και τις αγοραίες σχέσεις, με τη μορφή επεκτατικών εταιρικών και αναπτυξιακών δομών, να καταβροχθίσουν τρόπους ζωής, που βασίζονται στη γη. Στις χώρες του καπιταλιστικού πυρήνα η εξημέρωση έχει ήδη επικρατήσει εδώ και καιρό, καταστρέφοντας την μέχρι πρότινος αδέσμευτη ψυχή, μαζί με το άγριο περιβάλλον, μέσα στο οποίο ευδοκιμεί: τον διαισθητικό ιστό της ζωής, που κακοποιείται από το πλαίσιο του ελέγχου και του μέτρου, μέσα στο οποίο τίποτα ζωντανό και μη-συνθετικό δεν μπορεί να αναπτυχθεί. Αυτή είναι η κουλτούρα, που δεν θα σταματήσει έως ότου πεθάνει οτιδήποτε ζωντανό μπορεί να την τροφοδοτήσει. Αυτή είναι η κουλτούρα του θανάτου.
Για εμάς, ο οικολογικός αγώνας είναι αγώνας ενάντια σε αυτό που μας αποικεί: δηλαδή, τον Καπιταλισμό, τη Βιομηχανική Κοινωνία και το Κράτος, στις σημερινές τεχνολογικά και κοινωνικά ανεπτυγμένες τους μορφές. Κάτω από αυτά τα καθεστώτα,, όλες οι μορφές εξουσίας (τάξη, φυλή, φύλο, ανθρώπινη ανωτερότητα, ηθική) έχουν τελειοποιηθεί, προσαρμοστεί και ενσωματωθεί και ταυτόχρονα, διατηρούνται και ενισχύονται μέσα στο lifestyle της “φυσιολογικής” καθημερινότητας ενός τρόπου ζωής, όπου κάθε ίχνος ευθύνης, πρωτοβουλίας και ατομικής θέλησης ξεθωριάζει.
Είναι ζωτικής σημασίας να αναγνωρίσουμε ότι το στοιχείο του ξεπεσμού, που κατέχει εξουσία στη σύγχρονη ζωή, είναι η “Πρόοδος” καθαυτή, η αδυσώπητη τάση όχι μόνο του καπιταλισμού, της παγκοσμιοποίησης και της πατριαρχίας, αλλά και ολόκληρης της καθιστικής ταξικής κοινωνίας, που διαχωρίζει και εξημερώνει τους πολίτες-ομήρους της. Η Πρόοδος παρουσιάζεται ως το αδιαμφισβήτητο αναπόφευκτο, στο οποίο πρέπει να υποταχθούμε, εντελώς έξω από τον έλεγχό μας (και, ουσιαστικά, οποιουδήποτε μεμονωμένου ατόμου), αλλά και μέσα στο οποίο η ανθρώπινη εφευρετικότητα (και, πιο βαθιά, το θεόσταλτο δικαίωμα στη μούχλα και στον έλεγχο κάθε μορφής ζωής) θα μας οδηγήσει σε μία χρυσή εποχή αφθονίας και λογικής. Κάθε γενιά, με αυτό το σκεπτικό, έρχεται πιο κοντά και όλα τα προβλήματα και οι αντιφάσεις είναι απλώς δυσλειτουργίες, που θα εξομαλυνθούν από το κατεστημένο. Αυτός ο στόχος είναι πάντα άπιαστος κι έτσι, κάθε προσπάθεια των ελίτ να μας σπρώξουν πιο πολύ προς αυτήν την κατεύθυνση είναι δικαιολογημένη.
Ο μύθος, που λειτουργεί ως κινητήρια μηχανή σε αυτό το τρενάκι του τρόμου, παραβιάζοντας τη χαοτική αυτονομία της ύπαρξης, είναι το επιστημονικοφασιστικό ιδανικό της ανθρώπινης τελειότητας, το μίσος για την οργανική ευθραυστότητα και για το απρόβλεπτο. Εδώ έχουμε την ουσία της παθολογίας της κυρίαρχης κουλτούρας: ένα έντονο μίσος και φόβος για το άγριο περιβάλλον (όπως απεικονίζεται σε όλες τις μεγάλες θρησκείες, τον καπιταλισμό, την επιστήμη και τελικά, σε όλους τους πολιτισμούς του παρελθόντος). Η παθολογία, μια σιωπηρή πολιτιστική παραδοχή, που επιβάλλεται από την παιδική ηλικία, διατρέχει αυτές τις γραμμές – ο έμβιος κόσμος έρχεται σε αντίθεση με τις ανάγκες των ανθρώπων, τις ανάγκες της κουλτούρας μας. Έτσι, πρέπει να εξημερωθεί. Και για να εξημερωθεί, πρέπει να δουλεύει για τον άνθρωπο. Και για να δουλεύει για τον άνθρωπο, πρέπει να καταστραφεί και να ξαναφτιαχτεί…
Σήμερα, αυτή η αρρώστα έχει φτάσει σε ανεπανάληπτα επίπεδα. Νανοτεχνολογία, ρομποτική, γενετική μηχανική και βιοτεχνολογία είναι οι επιστήμες του μέλλοντος: να κλωνοποιείται, να επανα-δημιουργείται και να ελέγχεται ο ιστός της πραγματικότητας, σαν ένα εξημερωμένο και συνθετικό προϊόν συμβατό με τις ανάγκες της άρχουσας τάξης. Περισσότερα κέρδη, δύναμη, κύρος, όποιο κι αν είναι το κόστος σε ζωές ή σε ισορροπία ή σε πολυμορφία. Η αυτονομία και η αγριότητα συνεχώς υποχρεώνονται να μένουν στο παρασκήνιο. Η πρόοδος προελαύνει, βουτώντας το πρόσωπο της πλειοψηφίας μέσα στη λάσπη, ώστε οι πλούσιοι να μπορούν να ασφαλίσουν την περιουσία τους, ενώ μας διαβεβαιώνουν ότι ποτέ δεν ήμασταν καλύτερα.
Θέτοντας τους εαυτούς μας ενάντια σε αυτό το πρότυπο, είναι εύκολο να αισθανθούμε συγκλονισμένοι. Οι εκδηλώσεις και οι πράκτορες της εξουσίας είναι παντού, οι τεχνολογικές υποδομές είναι παντού, τα αντικείμενα που συμβολίζουν την υποτίμησή μας, ως ατομικών υποκειμένων, είναι παντού… Αυτά προτιμούμε να τα βλέπουμε έτσι – οι στόχοι είναι παντού. Μέσα σε έναν κόσμο, που αισθανόμαστε ότι ασφυκτιούμε, συνειδητοποιούμε ότι είμαστε ακόμα άγριοι, δεν έχουν εξαλείψει τις επιθυμίες μας για μια ζωή ελεύθερη από τη βιομηχανική φυλακή. Τα βρέφη εξακολουθούν να γεννιούνται άγρια, εξακολουθούν να φυτρώνουν σπόροι, που δεν είναι τεχνητά εμπορεύματα, που διατηρούν τον άγριο σκοπό και τη μοναδικότητά τους, υπάρχουν ακόμη ποτάμια, που ακολουθούν το δρόμο τους προς τη θάλασσα και γελάμε και υποσχόμαστε το δικό μας πόλεμο στον πολιτισμό.
Αυτό, που είναι εφικτό και κατανοητό στις ζωές μας, είναι να ενταχθούμε στις ευρείες κοινωνικές εξεγέρσεις, όταν ίσως ξεσπάσουν και να ξεκινήσουμε τη δική μας προσωπική εξέγερση, όταν τα νερά θα είναι κατά τα άλλα ήρεμα, να αρνηθούμε τους καπιταλιστικούς-πατριαρχικούς ρόλους, να επιτεθούμε στις δομές και στους διαχειριστές της εκμετάλλευσης και να μπλοκάρουμε χειροπιαστά την ανάπτυξη και την οικονομία. Το σημερινό σύστημα είναι ευάλωτο, παρά την απόρθητη εμφάνισή του. Αδύνατα σημεία και αφύλαχτες δομές υπάρχουν – και πιο κοντά στο σπίτι μας, για πολλούς από εμάς, απ’ όσο μπορεί να φαντάζεστε. Και είναι πέραν κάθε αμφιβολίας ότι εμείς, που αντιστεκόμαστε στο σύστημα, μπορούμε με κάποιον πειραματισμό και με αποφασιστικότητα, να αποκτήσουμε τη θεωρητική και την πρακτική ικανότητα για να το αποσταθεροποιήσουμε. Εγκαταλείποντας τα πόστα μας και επιτιθέμενοι στο υπογάστριο του Λεβιάθαν, ανακτούμε τη δύναμή μας.
Αισθανόμαστε ότι η διεθνής ευαισθητοποίηση και η αλληλεγγύη είναι συμπληρωματικά κομμάτια των ατομικών μας αγώνων. Και οι μάχες πολλαπλασιάζονται μεταξύ πολλών σε αυτήν τη Γη. Οι μαχητικοί λαοί αγωνίζονται ενάντια στην επέκταση της υποδομής του πολιτισμού και την εκμετάλλευση των φυσικών πόρων, όπως στη Susa Valley, στις Άλπεις και στο Kulon Progo, στις ακτές της Ινδονησίας. Σαμποτάζ από ομάδες συγγένειας, από το μπλοκάρισμα της οικοκτονίας του δάσους Khimki στη Ρωσία, έως τη διάλυση υποδομών για την απελευθέρωση φυλακισμένων και βασανισμένων ζώων, από τις Φιλιππίνες έως την Τσεχία. Η αντίσταση των αυτόχθονων, συμπεριλαμβανομένων των Mapuche στην Αργεντινή και στη Χιλή και των Adivasi στην Ινδία, που αψηφούν την υποταγή. Μαχητική αντικαπιταλιστική αντίσταση, που καλλιεργείται σε ένα όλο και πιο ευρύ φάσμα επικοινωνίας και ανάλυσης και διευκολύνεται από μεταφραστικούς και εκδοτικούς πυρήνες. Σε όλην την Ευρώπη, στέλνονται σήματα καπνού μαχητικής αλληλεγγύης από χώρες τόσο μακρινές μεταξύ τους, όπως η Ισπανία, η Φινλανδία και η Τουρκία και σύντροφοι συμβάλλουν ή συμπληρώνουν μαζικές εξεγέρσεις στη Λισσαβόνα, το Λονδίνο και την Αθήνα. Υπάρχουν εμπρηστικές πράξεις, που εξαπλώνονται μέσω του Καναδά, του Βελγίου, της Αργεντινής και της Αγγλίας. Το φάντασμα της αποφασιστικότητας του ένοπλου αγώνα επιστρέφει με αναρχικές αρχές, το “φάντασμα της ελευθερίας με το μαχαίρι ανάμεσα στα δόντια της”. Για να μην αναφερθούμε σε όλες τις άλλες ανεξιχνίαστες πραγματικότητες της άνομης εξέγερσης, καθώς παρά το συνένοχο νέφος της κοινωνικής αδιαφορίας, οι άνθρωποι απολαμβάνουν τη ρήξη με τις κυρίαρχες σχέσεις και με την ίδια τους την εξημέρωση και επανασυνδέονται με τη μνήμη μιας βαθύτερης αλληλεξάρτησης, ενώ απο-αποικιοποιούν τις ατομικές τους ζωές από τη μηχανή.
Διότι, τι από όσα προσφέρει αυτή η κοινωνία μπορεί οποιοσδήποτε από εμάς να το περιγράψει ως ελευθερία; Ελευθερία είτε να γίνεις αντικείμενο εκμετάλλευσης, είτε να πεινάσεις; Ελευθερία να διαλέξεις τη μάρκα Α, αντί της Β; Ελευθερία να ενεργείς ως “αρσενικό” ή “θηλυκό” και ως τίποτα άλλο πέρα από αυτά; Ελευθερία να προσκυνάς την εξουσία ή να τιμωρείσαι; Είναι ελευθερία το να γεννιέσαι διαχωρισμένος από τη γη, με πλάκες πεζοδρομίου και να προορίζεται να ζήσεις συγχρονισμένος με τους ρυθμούς της οικονομίας, αντί με αυτούς της Γης; Είναι ελευθερία να διαθέτεις ελάχιστης έως καμία δυνατότητα να επηρεάσεις τον καθημερινό σου περίγυρο, τον οποίο έχει αποικίσει και ελέγχει η ανωτερότητα του εμπορεύματος; Να μαγεύεσαι από τις όλο και πιο σύγρονες τεχνολογίες, που υποβαθμίζουν την πραγματική ανθρώπινη επαφή, που τώρα πια μονοπωλούν τον “ελεύθερο χρόνο” και τις εμπορικές περιοχές και τον χώρο εργασίας; Υπάρχει ελευθερία κάτω από κυβερνήσεις, που κυνηγούν το DNA σου, τα χαρακτηριστικά της προσωπικότητας σου και ζητούν βεβαίωση κατοικίας από την παιδική ηλικία; Ποια ελευθερία υπάρχει μέσα στα εργαστήρια, που κατασκευάζονται γονίδια, ελέγχονται και πατεντάρονται, με σκοπό τη χειραγώγηση των ίδιων των θεμελίων της ζωής στο ύψιστο επίπεδο; Αποτελεί ένδειξη ατόμων, που ζουν σε ελευθερία, ο αριθμός-ρεκόρ των περιστατικών καρκίνου και κατάθλιψης; Του διαβήτη, που προκαλείται από την παχυσαρκία, το αλκοόλ και την εξημερωμένη ζωή; Του θυμού στους δρόμους και της σεξουαλικής βίας; Το να βρίσκεσαι εκτεθειμένος σε κλειστά κυκλώματα τηλεόρασης 300 φορές την ημέρα; Το να είσαι ελεύθερος να φορέσεις ρόλους, σύμφωνα με την υπεροχή της λευκής φυλής; Το να είσαι ελεύθερος να έχεις οποιαδήποτε άποψη σου επιτρέπουν τα ΜΜΕ (δηλαδή, απόψεις που στηρίζουν τα συμφέροντα των ισχυρών), εντέχνως καμουφλαρισμένη από τη μυθική “αντικειμενικότητα” και την ανειλικρινή κριτική; Ξεκάθαρα, δεν υπάρχει ουσιαστική ελευθερία σήμερα, για την οποία το άτομο δεν χρειάζεται να πολεμήσει τυράννους, μεγάλους, μικρούς ή εσωτερικευμένους.
Η σκοτεινή σκιά της καταστολής, επίσης, μεγαλώνει, με αυξημένη επιτήρηση και διασυνοριακές δικαστικές επιχειρήσεις στην Ιταλία, το σχηματισμό μια αντι-αναρχικής αστυνομικής μονάδας στο Μόντρεαλ, την παρενόχληση επαναστατικού περιεχομένου ιστοσελίδων στη Γαλλία, φιλίες ποινικοποιούνται, παντού περισσότεροι αγωνιστές βρίσκονται πίσω από τους τοίχους των φυλακών. Αλλά, ακόμα το καθεστώς δείχνει αδύναμο να σταματήσει το εύρος των διαφορετικών επιθέσεων και των ανατροπών, που αντιμετωπίζει η βία της ηρεμίας, η αυταρέσκεια της κοινωνικής “ειρήνης”…
Μπορούμε να κάνουμε μια επιλογή, αν δεν την έχουμε κάνει ήδη, ώστε αυτό να γίνει το σημείο-καμπή, όπου ξεκινάμε την αντεπίθεση. Επειδή, οι μέρες μας και ο πλανήτης, πάνω στον οποίο τις περνάμε, μπορεί απλά να είναι πιο πολύτιμα από το να έχουμε ένα όπλο στις πλάτες μας και έναν μπάτσο πάνω από τα κεφάλια μας.
Κάθε μέρα, μπορούμε να βρίσκουμε τρόπους να αντιμετωπίσουμε τη θανατηφόρα μηχανή της δικής μας υποταγής. Η πρόκλησή μας είναι να ανακαλύψουμε τα εκατομμύρια τρόπους, ώστε να κάνουμε τη δική μας ζωή ένα λαμπερό φλεγόμενο κάρβουνο απελευθέρωσης, αναζητώντας ποια μέρη θα πιάσουμε. Ας εξεγερθούμε για τη διατήρηση της άγριας ελεύθερης ζωής στη Γη, για την κοινή χαρά της αγάπης και του αγώνα και βαθύτερα απ’ όλα, για τους ΕΑΥΤΟΥΣ ΜΑΣ και για την «αδέσμευτη, παιχνιδιάρικη συνέργεια των απελευθερωμένων Εγώ». Δεν υπάρχει μέρος να κρυφτούμε, παρά μόνο στην απάθεια και την παραίτηση, που αποτελούν την πιο βάρβαρη υποβάθμιση των ζωών μας, το να καθόμαστε ήσυχα και υπομονετικά περιμένοντας να πεθάνουμε, μακριά από όσα αναζητούμε στην ύπαρξη…
Σε αυτήν τη μία και μοναδική ζωή που έχουμε, δείχνουμε τα δόντια μας και ρίχνουμε τα ζάρια σε μια επίμονη προσπάθεια να ξεθάψουμε την ακεραιότητα και την ευχαρίστηση της εξέγερσης και να αδράξουμε εκείνες τις στιγμές εδώ και τώρα, που δίνουν κάποιο νόημα σε αυτόν τον βόθρο. Και αν η μάχη μας μοιάζει αδύνατη, απαντάμε ότι οι σημερινές μας ζωές μοιάζουν αδύνατες και η πραγματικότητα, έτσι κι αλλιώς, γελοιοποιεί όλες τις βεβαιότητες και όλες τις ιδεολογίες.
ΟΛΠΙΖΟΜΑΣΤΕ-ΣΤΟΧΕΥΟΥΜΕ-ΠΥΡΟΒΟΛΟΥΜΕ…
ΕΠΕΙΔΗ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΕ ΠΟΛΕΜΟ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟΜΗΧΑΝΙΚΗ ΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΦΥΛΑΚΗ
αγάπη και οργή από το Return Fire
Ολόκληρο το έντυπο, σε μορφή PDF, εδώ.
Δύο πυρήνες οικοαναρχικών, στη Μόσχα, πραγματοποίησαν συντονισμένη επίθεση σε οδικό εργοτάξιο, στα ανατολικά της Μόσχας, η οποία κατέληξε στον εμπρησμό δύο οχημάτων εκσκαφής. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2013. Πρώτα πέσαμε πάνω σε κάποιους εργάτες, οι οποίοι ήταν απασχολημένοι με το να ανάψουν φωτιές κοντά στα οχήματα, που χρησιμοποιούνται ως κινητές μονάδες στέγασης, δίπλα στο δάσος. Έτσι, αρχικά μπήκαμε στον πειρασμό να τους γαμήσουμεκαι να κάψουμε τα οικήματά τους, μαζί με εργαλεία και τα προσωπικά τους αντικείμενα. Αλλά, αποδείχτηκε ότι η αμοιβαία επιθυμία μας για καθαρό κάρμα ήταν πιο δυνατή από την τάση μας να το χαλάσουμε κι έτσι, δεν αγγίξαμε τους σκλάβους. Πυρπολήσαμε τα οχήματά τους.
Ως συνήθως, ενεργήσαμε με θράσος: κάναμε τις κακές μας πράξεις ακριβώς μπροστά στους εργάτες και τους περαστικούς οδηγούς. Επίσης, ζητάμε συγγνώμη από τον τύπο, που σχεδόν είχε τροχαίο ατύχημα επειδή η φλεγόμενη μπουλντόζα τον υπνώτισε τόσο πολύ.
Αξιοποιούμε αυτήν την ευκαιρία για να σας υπενθυμίσουμε ότι οι εργασίες στο εργοτάξιο συνεχίζονται. Η περιφέρεια της Μόσχας είναι γεμάτη με έργα σαν αυτό, όπου ξεριζώνονται δέντρα και η γη καλύπτεται με άσφαλτο. Όσο περισσότεροι δρόμοι υπάρχουν, τόσο λιγότερος χώρος μένει για να ζήσουμε. Αυτό δεν το βρίσκουμε σωστό. Καλή τύχη σε όσους είναι γενναίοι. Θάνατος σε όσους δεν είναι.
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Ρωσία
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης – Ρωσία
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.