Tag: Ανάλυση

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Η αναφορές μου στον σκληρό αγώνα της απεργίας πείνας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επέλεγα να κάνω χρήση του συγκεκριμένου μέσου. Χωρίς να δηλώνω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το μέσο, γιατί έτσι και αλλιώς σωστό και λάθος δεν υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις και τα πάντα αμφισβητούνται και εξετάζονται από την αρχή ξανά και ξανά.

                                                        Απεργία Πείνας- Η αντίφαση σε θέση μάχης.

Η απεργία πείνας αποτελεί το έσχατο μέσο αγώνα ενός ανθρώπου της επανάστασης. Ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα αγωνιστών που αιχμαλωτίστηκαν για την ανατρεπτική τους δράση κυρίως εναντίων δημοκρατικών καθεστώτων.

Από τους νεκρούς απεργούς πείνας της ε.ο Φράξιας Κόκκινος Στρατός(RAF) και θανάτους μαχητών του ΙRΑ και της ΕΤΑ, μέχρι της νικηφόρες απεργίες πείνας αναρχικών συντρόφων όπως ο Χριστόφορος Μαρίνος ο Κώστας Καλαρέμας, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και της ε.ο Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Τα κοινά σημεία σύνδεσης μπορεί να είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα υπάρχει όμως μια απόφαση που παραμένει ίδια,  <<Μάχομαι μέχρι το τέλος.>>

Αυτή ακριβώς η απόφαση έχει σταθεί ικανή ώστε να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο εκβιασμό που ασκείται εναντία στο κράτος. Ένας εκβιασμός που όσο οξύμωρο και αν ακούγεται έχει αποκτήσει σημαντική διαπραγματευτική ισχύ εξαιτίας των νεκρών απεργών πείνας.

Φυσικά από την στιγμή που μιλάμε για διαπραγματευτική ισχύ αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ισορροπιών μέσα στον επαναστατικό πόλεμο οι οποίες σχηματίζονται από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής και την πόλωση που επικρατεί ανάμεσα σε κρατιστές και επαναστάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις σεβόμαστε και ο στόχος που θέτουμε είναι να τις εκτρέψουμε και να τις ρίξουμε στα βράχια. Ούτε όμως σημαίνει ότι δεν τις χαρτογραφούμε, τις εντοπίζουμε και τις χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.

Η απεργία πείνας είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση, όπου το ανθρωπιστικό προσωπείο της δημοκρατίας χρησιμοποιείται ώστε να επιτευχθούν οι απαιτήσεις του αγωνιστή. Μια μάχη που διεξάγεται απέναντι στην πολιτική εκπροσώπηση του συστήματος, την δημοκρατία, ένας εκρηκτικός μηχανισμός που ο αγωνιστής επιλέγει να τοποθετήσει μέσα στο σώμα του και να βαδίσει στο σημείο που βρίσκονται τα θεμέλια της δημοκρατικής συνοχής κοινοποιώντας πως σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί το αίτημα του, η έκρηξη που θα ακολουθήσει θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της δημοκρατίας.

Αυτή ακριβώς η κοινοποίηση είναι που πρέπει να εκφραστεί πολύμορφα από τους συντρόφους εκτός των τειχών. Με μια ετοιμοπόλεμη στρατηγική η οποία σίγουρα θα είναι προσαρμοστική ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού κόστους για κάθε μέρα που το κράτος δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του αγωνιστή.

Φυσικά όλα αυτά απαιτούν την ακύρωση κάθε θεσμικής διαμεσολάβησης και τον σαφή διαχωρισμό μας από αριστερές κορώνες και τα μπάσταρδα τους.

Περνώντας από την θεωρία στην πράξη παραθέτω δημόσια κάποιες σκέψεις γύρω από πράξεις και στρατηγικές που μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά την διάρκεια αυτού του σκληρού και περιορισμένου χρονικά αγώνα. Πιστεύοντας πως η επικοινωνία μεταξύ των αιχμαλώτων και των ελεύθερων συντρόφων  πρέπει να είναι αμφίδρομη και να μην περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις αλλά να θέτει τα ζητήματα στο μοναδικό πεδίο που δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα τους, στην πράξη.

Πράξη πρώτη: Συνεχής Αντιπληροφόρηση

Το σκεπτικό:  Λειτουργεί ως προάγγελος πολέμου με ξεκάθαρο και επιθετικό αναρχικό λόγο, διατηρεί τον αγώνα του συντρόφου στην επικαιρότητα και ταυτόχρονα ενημερώνει ενδιαφερόμενους και αδιάφορους πως κανένας σύντροφος μας δεν είναι μόνος του και πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί η επίθεση θα συνεχίζεται.

Οι τρόποι: Πανό, αφίσες, τρικάκια, στενσιλ, γεμίζουν κάθε γωνία της πόλης, καταλήψεις κτιρίων και ραδιοφωνικών σταθμών φροντίζουν να παραμένει ο αγώνας του συντρόφου ως μια ανοιχτή πληγή για το κράτος, παρεμβάσεις και μικροφωνικές σε κεντρικά σημεία αναμεταδίδουν αναρχικές απόψεις και τον λόγο του συντρόφου, βαψίματα συνθημάτων σε τρόλεϊ, λεωφορεία, τραμ, βαγόνια τρένου, σταθμούς και αποβάθρες μετρό, μεταφέρουν μαζί με την απάθεια και τα άγχη των επιβατών και ένα ξεκάθαρο μήνυμα, -ούτε βήμα πίσω, νίκη στο αγώνα του συντρόφου μας.

Πράξη δεύτερη: Αντάρτικη Δράση

Οι αντάρτικες ενέργειες που πραγματοποιούνται στοχεύουν μεταξύ άλλων στην δημιουργία πίεσης και στην πρόκληση κοινωνικών εντάσεων και ενδοσυστημικών αντιπαραθέσεων, στην βραχυκύκλωση της κοινωνικής συνοχής και την κατασκευή μιας αυξανόμενης έντασης που κατευθύνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο αφήνοντας έτσι στο κράτος ανοιχτή την επιλογή της αποσυμπίεσης που δεν είναι άλλη από την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου.

Οι αντάρτικες επιθέσεις πρέπει να είναι ουσιαστικές και στρατηγικά στοχευμένες, είτε  μιλάμε για χτυπήματα που θα γίνουν ευρέως γνωστά λόγω της δυναμικής τους, είτε μιλάμε για την επιλογή στόχων όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που θα προβληθούν εξαιτίας της δημοσιότητας που έχουν οι θεσμικοί τους ρόλοι. Το μήνυμα παραμένει ίδιο, αναδεικνύεται ο αγώνας του συντρόφου και αυξάνεις την στρατηγική της έντασης απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού πείνας.

Στην περίπτωση που μιλάμε για διάχυτες επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας είναι απαραίτητο να δηλώνονται οι αιτίες και τα κίνητρα από τους δράστες της ενέργειας. Δίπλα στα καμένα ΑΤΜ των τραπεζών και στα μαυρισμένα από τις εμπρηστικές επιθέσεις κρατικά κτίρια, συνθήματα αλληλεγγύης και  τρικάκια ενημερώνουν τους περαστικούς πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί οι επιθέσεις θα συνεχίζονται.

Με αυτό τον τρόπο ακόμα και αυτοί που αδιαφορούν πνιγμένοι μέσα στην μετριοπάθεια θα λειτουργήσουν ως εργαλείο πολιτικής πίεσης καθώς θα δυσανασχετούν με μια εξεγερτική προοπτική εξαιτίας μιας κρατικής αυθαιρεσίας και παρανομίας από τις πολλές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Οι ανατρεπτικές πρακτικές που συνδέονται μεταξύ τους κάτω από μια κοινή απαίτηση και έναν κοινό αγώνα με την πιο στενή και όχι τόσο αφηρημένη έννοια, αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική και πολλαπλασιάζουν την ισχύ των χτυπημάτων δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα. Το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η παραπάνω διαπίστωση είναι οι αντάρτικες επιθέσεις που εκδηλώθηκαν και η πολιτική και κοινωνική δυναμική που αυτές απέκτησαν μετά τις κρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους και κινηματικές υποδομές.

Πράξη Τρίτη: Σε περίπτωση ήττας

Επειδή κάθε μάχη κυοφορεί την πιθανότητα της ήττας, στο κακό ενδεχόμενο που ο σύντροφος δολοφονηθεί από την αδιάλλακτη στάση του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί άμεσα ένα αντίβαρο που θα αναγκάσει τους επόμενους πολιτικούς υπεύθυνους που διαχειρίζονται αντίστοιχες υποθέσεις να σκεφτούν πολύ καλά τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.

Τα ιστορικά παραδείγματα πολιτικών εκτελέσεων στην δυτική Ευρώπη των προηγούμενων δεκαετιών. Με στόχο πρόσωπα που είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο θάνατο του απεργού. Οι βασανιστές- γιατροί που έκαναν την αναγκαστική σίτιση σε απεργούς πείνας (Ισπανία-GRAPO), οι αντιδραστικοί δικαστές που έκαναν καριέρα πάνω στις πλάτες των αγωνιστών (Γερμανία- θάνατος Χόλγκερ Μάϊνς), οι πολιτικοί προϊστάμενοι, γενικοί γραμματείς, υπουργοί και το σκυλολόι τους ήταν και είναι στο στόχαστρο. Όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί κομμάτι της επαναστατικής ιστορίας που καλό είναι να μην επαναληφθεί σαν φάρσα, αλλά με ακόμα περισσότερο πάθος για την ελευθερία και περισσότερο μίσος εναντία στους εχθρούς μας.

Μιλώντας για την υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά

Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 4/6 απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του. Αφορμή στάθηκε η εκδικητική παράταση της προφυλάκισης του σε 36 μήνες, δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια υπόδικος. Οι εκδικητικές μεταχειρίσεις και οι αυθαιρεσίες του κράτους δεν μας εκπλήσσουν, ούτε πρέπει να επικαλούμαστε την επιστροφή στην νομιμότητα τους.

 Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε σε έναν κόσμο που οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι βομβαρδισμοί και οι μαζικές εκκαθαρίσεις των επεκτατικών πολέμων των αυτοκρατοριών διεξάγονται στο όνομα της ειρήνης, ενώ οι εξοντωτικές καταδίκες ανθρώπων στον αργό θάνατο της φυλακής, στο όνομα μιας αιμοσταγούς και τιποτένιας δικαιοσύνης και μιας ακόμα πιο τιποτένιας κοινωνίας.

Όμως χρησιμοποιώντας τις ίδιες τους τις αντιφάσεις και εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες τους  δίνεται μια δυνατότητα ώστε να δοθεί μια αποφασιστική μάχη για την απελευθέρωση ενός αναρχικού συντρόφου. Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να αναφέρουμε πως το ίδιο καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας ισχύει και για τον αντάρτη της Σ.Π.Φ Γεράσιμο Τσάκαλο.

Το συμπέρασμα που βγάζουμε λοιπόν μέσα από αυτή την κατασταλτική επιλογή του κράτους είναι ότι οι αποφασισμένες ατομικότητες μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά πλήγματα στον κρατικό μηχανισμό. Σε βαθμό τέτοιο που προτιμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της παράνομης κράτησης, μια κρατική επιλογή που προκαλεί ρήγματα στο προσωπείο του «ανθρωπισμού» και της δικαιοσύνης που επικαλούνται.

Είναι γεγονός πως το κράτος θα εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα στοχεύοντας στην σωματική εξουθένωση του αγωνιστή με σκοπό να κλονιστεί η πίστη του.

Ενάντια στην εξόντωση του συντρόφου μας ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Με κάθε μέσο και όλα να σταθούμε δίπλα στον σύντροφο.

                        ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

       ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

           ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

 Υ.Γ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο λόγος που δεν κάνω αποχή συσσιτίου είναι γιατί δεν τρώω από το συσσίτιο της φυλακής και φροντίζω ατομικά την διατροφή μου (μαγείρεμα κλπ). Το να δήλωνα λοιπόν ότι κάνω αποχή συσσιτίου θα ήταν υποκριτικό και συνειδητή εξαπάτηση των συντρόφων που θα διάβαζαν κάτι τέτοιο και θα καλλιεργούσαν ψευδείς εντυπώσεις. Για τους συντρόφους  που σιτίζονται από την φυλακή κάτι τέτοιο μπορεί να είναι όντος μια στέρηση σε διαφορετική περίπτωση είναι γραφικό και χωρίς ουσία.

 

Φυλακές Αυλώνα

Ιούνιος 2013

Νίκος Ρωμανός

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net

Ιστότοπος της ομάδας: Έρεβος

    Αυτό που αδιαμφισβήτητα είναι ξεκάθαρο στην μετα-κρίσης ιστορική συνθήκη είναι ένας οικονομικός πόλεμος. Ένας πόλεμος που σίγουρα γίνεται από πάνω προς τα κάτω, μιας και τις τελευταίες δεκαετίες οι <<προλετάριοι>> υπέγραφαν συνεχώς συνθήκες <<κοινωνικής ειρήνης>>, κατακερματίζοντας την συλλογική τους συνείδηση και ζώντας σε όνειρα καταναλωτισμού και πλασματικής οικονομικής ευμάρειας! Τώρα, όμως, η οικονομική ελίτ, σε συνεργασία με τη νομική και πολιτική εξουσία, βγάζει πλέον τη μάσκα του <<δικαιώματος στην εργασία>> και δείχνει την πραγματική – τρομακτική του όψη <<είναι προνόμοιο να είσαι σκλάβος στα σύγχρονα εργασικά κάτεργα>>! Ας μη γελιόμαστε λοιπόν , αυτόν τον οικονομικό πόλεμο μπορούμε και πρέπει να τον μετατρέψουμε σε έναν κοινωνικό πόλεμο που σκοπός του δεν θα είναι η στείρα διεκδίκηση <<εργασικών δικαιωμάτων>> αλλά η καταστροφή της σημερινής έννοιας της εργασίας όπως και κάθε δομής εξουσίας. Σε αυτόν τον πόλεμο ο κρατικός μηχανισμός αφουγκράζοντας την ευρύτερη κοινωνική αναταραχή, η οποία μεγαλώνει μέρα με την ημέρα, θέλει να καθυποτάξει κάθε αντίσταση, μέσω του φόβου, χρησιμοποιώντας ότι μέσο έχει στη διάθεσή του: προπαγάνδα τρομαλαγνείας και οικονομικής ανασφάλειας, βίαιη καταστολή άνευ προηγουμένου, νομοθετικές αυθαιρεσίες και συνταγματικές αναθεωρήσεις που γίνονται χωρίς κανένα πολιτικό κόστος και με ξεκάθαρη πολιτική σκοπιμότητα.

<<Κανείς δεν μπορεί να συνεχίσει να κρύβεται πίσω απο την κανονικότητα της ζωής του, αλλά θα πρέπει να αφήσουμε πίσω τα όρια και τους φραγμούς μας για να περάσουμε στην επίθεση. >>

Η γραμμή ανάμεσα στα δύο στρατόπεδα διαφαίνεται ξεκάθαρα. Από τη μια έχουμε την οικονομική, πολιτική και νομική εξουσία έτοιμες να χρησιμοποιήσουν όποιον είναι διατεθημένος να δηλώσει την πλήρη υποταγή του, στους παραπάνω, και απο την άλλη έχουμε ανθρώπους που αντιστέκονται, ξεπερνώντας τους φόβους τους και μετατρέποντας την καθημερινότητά τους σε επιθετική πραξη, δημιουργώντας ρωγμές με στόχο την αποδόμηση αυτού του σάπιου συστήματος, κυνηγώντας στιγμές απόλυτης ελευθερίας, ζώντας για το σήμερα και ρισκάροντας τα πάντα. Σε αυτό το στρατόπεδο τοποθετώ τον εαυτό μου σαν κομμάτι του αναρχικού χώρου, ο οποίος ανεξάρτητα από τις αντικειμενικές συνθήκες πρέπει να αφυπνίσει την συλλογική του συνείδηση, να ξεπεράσει τις αγκυλώσεις και τα κεκτημένα του για να χρησιμοποιήσει τον κάθε χωροχρόνο με εξεγερτική και εμπόλεμη πρόθεση. Τα μέσα που έχουμε στη διάθεσή μας είναι πολλά και σκοπός μας,  πέρα από τη χρήση τους για την επίτευξη των στόχων μας είναι  και η διάχυσή τους. Το μοίρασμα προκηρύξεων, οι αυτοοργανωμένοι και αυτοδιαχειριζόμενοι χώροι, οι πολιτικές αφίσες, οι κινήσεις αλληλεγγύης, το σαμποτάζ, οι εμπρησμοί, οι συγκρουσιακές πορείες καθώς και ο ένοπλος αγώνας είναι βέλη στη φαρέτρα μας. Η κάθε ενέργεια έχει την δική της σημασία και προκαλεί την δική της ρωγμή στο υπόστρωμα της κοινωνικής συνοχής. Φυσικά υπάρχει διαβάθμιση στο ρίσκο που θα πάρουμε σε κάθε μάχη σε αυτόν τον πόλεμο και είναι προσωπική επιλογή του καθενός με ποιους τρόπους θα εμπλακεί. Το μόνο σίγουρο είναι ότι όλοι μας πρέπει να υποστηρίζουμε με συνέπεια την αλληλοσυμπλήρωση μιας ευρείας γκάμας μέσων και διαφορετικής διαλεκτικής στον αναρχικό χώρο που σκοπό έχει αφενός μια μαζική κοινωνική αναταραχή και αφετέρου την μετάβαση σε κοινοτικές δομές ατομικής και συλλογικής ελευθερίας.

Σε σχέση με την υπόθεση μας (Νέα Φιλαδέλφεια) θέλω να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου:

Σε ότι αφορά την συνθήκη παρανομίας στην οποία βρίσκονταν οι δύο σύντροφοι μου (Φ.Χ. και Α.Ν.)

Στόχος της νομικής εξουσίας, όταν εκδίδει εντάλματα σύλληψης, είναι κυρίως η απομόνωση των εκάστοτε συντρόφων. Το πως θα προσπαθήσουν οι σύντροφοι να διαρρήξουν αυτό το καθεστώς απομόνωσης, δεν εξαρτάται φυσικά μόνο από αυτούς, αλλά και από όλους εμάς που οφείλουμε να δείχνουμε την έμπρακτη αλληλεγγύη μας, για να τους κρατήσουμε κοντά μας, τόσο σε συντροφικό όσο και σε φιλικό επίπεδο…!

Μετά από έναν μήνα εγκλεισμού οι παρακάτω προτάσεις εμπεριέχουν κάποια κριτική για την σύλληψή μας αλλά και για όλους αυτούς που διεκδικούν τον τίτλο του <<αλάνθαστου>>

<<Ένα λάθος αρκούσε για να ψηλώσουν οι τοίχοι γύρω μας, να μικρύνουν οι μέρες και οι νύχτες και να βρεθούμε αιχμάλωτοι…
Γι\’ αυτό εσύ που προχωράς μπροστά κοίτα πίσω στα λάθη σου και στα λάθη των άλλων και χρησιμοποίησέ τα για να βρεθείς ένα βήμα πιο κοντά στην συνέχιση της καθημερινής σου επίθεσης! Όσο για σένα, που απλά μένεις άπραγος και το μέλημά σου είναι κακεντρεχείς φλυαρίες και καφενειακές κριτικές εκ του ασφαλούς, για τις πράξεις και τα λάθη των άλλων, ένα πράγμα μπορώ να σου αναγνωρίσω – ΝΑΙ! ΕΙΣΑΙ ΑΛΑΝΘΑΣΤΟΣ! – >>

Τελειώνω λέγοντας ότι εμείς παραμένουμε ΕΝΩΜΕΝΟΙ και ΔΥΝΑΤΟΙ έτοιμοι να παλέψουμε, με ότι μέσα διαθέτουμε, μέχρι να γκρεμίσουμε κάθε νοητή και πραγματική φυλακή.

Υ.Γ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΝ ΣΥΝΤΡΟΦΟ Κ. ΣΑΚΚΑ -ΑΠΕΡΓΟ ΠΕΙΝΑΣ ΑΠΟ ΤΙΣ 4/6-

Γ.Σαραφούδης
Α\’ πτέρυγα Κορυδαλλού

10/6/2013

Ένα μήνα μετά τη σύλληψη μου παραμένω ακόμα βυθισμένος σε σκέψεις προσπαθώντας να βρω στιγμές ηρεμίας και διαύγεια, για να βάλω επιτέλους το στυλό κάτω να γράψει δυο κουβέντες. Η διάθεση μου αλλάζει με ταχύτητα φωτός, ανεβοκατεβαίνει ασταμάτητα και δυσκολεύεται να βρει ένα σταθερό σημείο για να πιαστεί. Ο απολογισμός της φάσης στη Νέα Φιλαδέλφεια με αρρωσταίνει, τα ανανεωμένα συμπεράσματα που βγαίνουν με πονάνε, η συνειδητοποίηση του τι έγινε ακριβώς με σκοτώνει. Υποτροπιάζω ακούγωντας καθημερινά βαρετές και ατέρμονες συζητήσεις εκτιμήσεων για μήνες, χρόνια, κατηγορίες, ποινές και όλα τα άλλα σχετικά. Ξέρουμε πολύ καλά γιατί είμαστε εδώ μέσα και ο λόγος σίγουρα δεν είναι για κάποιες κοινές εγκληματικές πρακτικές όπως και ξέρουμε ότι από εδώ και πέρα ο χρόνος δεν κυλάει απαραίτητα μαζί μας αντίστροφα για την έξοδο.

Εκείνο το μεσημέρι του Απρίλη, ένα γαμημένο λάθος μας έφτανε και μας περίσσευε για να μας εγκλωβίσει και να μείνει εκεί να στοιχειώνει τα όνειρα μας. Σε μια στιγμή το σύμπαν αποσταθεροποιήθηκε, οι δείκτες των ρολογιών άλλαξαν φορά και η ροή της κίνησης έκανε απότομη αναστροφή. Ένας γαμημένος συνωμοτικός κανόνας δεν τηρήθηκε εκείνη τη μέρα -σε μια σειρά πολλών τηρημένων- και αυτό ήταν υπεραρκετό για τα τσογλάνια της αντιτρομοκρατικής να μας αιχμαλωτίσουν. Σε μια -όσο επιτρέπεται ο όρος- ανυποψίαστη στιγμή οι μπάσταρδοι πήραν το πάνω χέρι. Τέσσερις άνθρωποι, ένας κύκλος αναρχικών, ένα κελί στον Κορυδαλλό. Μια σειρά συλλήψεων που έγιναν τα τελευταία χρόνια μπροστά μας έφταναν για να μας προβληματίσουν αλλά όχι για να μας κάνουν να αντιληφθούμε την χειρουργική ακρίβεια και συνέπεια που απαιτούν οι κινήσεις μας στο πλαίσιο της ασφάλειας. Αυτό που απαιτείται σίγουρα σ\’αυτές τις φάσεις είναι η αυστηρή ευθυγράμμιση της επίθεσης με την ασφάλεια και προφανώς δεν μιλάω για έκπτωση στο πρώτο κομμάτι. Βλέπαμε φυλακίσεις, βλέπαμε ένα σωρό διώξεις να σκάνε για κόσμο απ\’το πουθενά, γνωρίζαμε πολύ καλά για διακριτικές και αδιάκριτες παρακολουθήσεις αλλά και πάλι η στραβή ήρθε. Ας είμαι εγώ το τελευταίο κοροΐδο που πιάνεται , θα χαρώ, θα το δεχόμουν σα τιμή να καταφέρω να γράψω εγώ τον επίλογο σε μια τέτοια μεγάλη ιστορία. Γι\’αυτό λοιπόν και ΄σεις σύντροφοι εκεί έξω, ενώ συνωμοτείτε τα σχέδια σας, κοιταχτείτε μεταξύ σας και πείτε: << Θα τα καταφέρουμε καλύτερα απ\’αυτούς. Αυτοί έφτασαν στο αδύνατο, εμείς θα τολμήσουμε το αδιανόητο! >> Και η υπόσχεση αυτή ίσως σας εξασφαλίσει το εισιτήριο για τον ουρανό…

Αυτές οι αποτυπωμένες σκέψεις είναι μια υποχώρηση μπροστά στο συναίσθημα. Μια περισσότερο κατάθεση ψυχής παρά \’\’υποχρεωτική\’\’ κατάθεση λόγου, μια απόπειρα ανεύρεσης ήδη υπαρχόντων κοινών κόσμων και ένας ατομικός επαναπροσδιορισμός πάνω σε εξωτερικούς παράγοντες, τα οποία όλα μαζί και το καθένα ξεχωριστά προσδοκούν το απόλυτο. Οι λέξεις εδώ μέσα θέλουν να επικοινωνήσουν σε απευθείας σύνδεση με την εξεγερμένη καρδιά εκεί έξω. Μια καρδιά που πυροβολήθηκε απ\’την εξουσία στην κορύφωση της αθωότητας της και από τότε σημαδεύτηκε μια για πάντα. Κλονίστηκε, πληγώθηκε και αιμορραγούσε ακατάπαυστα αλλά κάτι μυστήριο -που έμελλε να αποκαλυφθεί αργότερα- την έσωσε. Και η καρδιά αυτή δεν έπαψε, αλλά έμεινε μονάχα να μην αισθάνεται, παρά μόνο μίσος. Πέρασε ο καιρός όμως και ξανάρχισε σιγά σιγά να νοιώθει κάποιες εσωτερικές διεργασίες. Μια σκληρή μονομαχία ανάμεσα σε αμέτρητες ανασφάλειες και το ξεπέρασμα τους, εξελισσόταν με την ένταση να αυξάνεται ραγδαία. Δεν άργησε να έρθει το αναπόφευκτο και η καρδιά αυτή έσπασε και ξεχείλισε, απελευθερώνοντας απ΄τα βάθη της μια μυστηριώδη, νέα ουσία σε αφθονία. Σαν αποτέλεσμα ένα πρωτόγνωρο αίσθημα γεννήθηκε που αποκάλυπτε σταδιακά την κρυμμένη ηδονή της ζωής, την άρνηση. Μια νέα συνθήκη ζωής εδραιώθηκε που μεταφράζεται ελεύθερα σε πόλεμο με την εξουσία, συνειδητό και μόνιμο και μια γενικότερη απροθυμία για οτιδήποτε πέρα απ\’αυτόν. Η καρδιά αυτή χτυπάει δυνατά ακόμα…

Η υπάρχουσα συνθήκη ανάμεσα μας, παρακαλάει απελπισμένα για ένα μονάχα πράγμα, την καταστροφή. Καμία ανάλυση δεν μπορεί να της προσδώσει μια ακριβή περιγραφή παρά μόνο επιβεβαίωση. Οι κοινωνικοκεντρικές αναλύσεις αγνοούν ένα βασικό γεγονός για την ανάγνωση της \’\’αντικειμενικής πραγματικότητας\’\’. Αγνοούν δηλαδή από αφέλεια, ότι η εξουσία με τη μορφή της εκμετάλλευσης όπως εννοείται από πολλούς σήμερα, αρχίζει εκεί που τελειώνει το άτομο. Η εξουσία που χαρακτηρίζει το υπάρχον γύρω μας, προυπάρχει στο άτομο σαν βασικό στοιχείο που καθορίζει την υπαρξή του, σαν ένστικτο που καθορίζει την επιβίωση του. Η εξουσία με άλλα λόγια δεν είναι ένα μεταφυσικό στοιχείο που ένα πρωινό είπε να έρθει να μολύνει την \’\’ελεύθερη\’\’ κοινωνία, η εξουσία είναι στοιχείο της φύσης τόσο σίγουρο όσο η ζωή και ο θάνατος. Το κοινωνικοποιημένο άτομο δηλαδή όσο την πολεμάει, τόσο τη φέρει. Η περιβόητη επανάσταση λοιπόν, δεν είναι τίποτα άλλο απ΄το ξεπέρασμα αυτής της αντίφασης. Η επανάσταση είναι ένας ατέλειωτος κύκλος κίνησης, ένα σπιράλ ζωής και το πιο ειλικρινές στοιχείο του ατόμου που αντιπροσωπεύει καλύτερα από οποιοδήποτε άλλο το γενικότερο οργανωτικό αδιέξοδο του έξω απ\’το ίδιο, χωρίς την ύπαρξη κανενός είδους εκμετάλλευσης. Ο μπάτσος, ο δικαστής και όλα τα άλλα σκατά δηλαδή, δεν είναι τίποτα άλλο από ρόλους επιβολής/επιβίωσης που προκύπτουν απ΄την ατομική μας συνέχεια, απ΄τη προέκταση μας στο άλλο άτομο. Η πιθανότητα μιας απελευθερωμένης και χωρίς εξουσία κοινωνίας που προτάσσουν κάποιοι για αύριο είναι ένα φαντασιακό του μυαλού, μια ψευδαίσθηση ελπίδας για τους αφελείς και τους επικίνδυνους που ενώ αντιλαμβάνονται το υπαρξιακό κενό της επαναλαμβανόμενης καθημερινότητας στον κόσμο της εξουσίας και θέλουν να το καλύψουν με κάτι το ουσιώδες, δεν αντιλαμβάνονται την εξουσία του ψέματος, της αισχρότητας και της αθλιότητας που προκύπτει με την εκμετάλλευση της αγνότερης πρόθεσης κάποιου ατόμου που ψάχνει τρόπο να εκφράσει αυθόρμητα, άμεσα και χωρίς αναστολές , τη συσσωρευμένη καταπίεση και σαπίλα που μοιράζει η μαζική κοινωνία, ο αηδιαστικός αυτός κόσμος των συσσωρευμένων εξουσιών. Εξουσία δεν υπάρχει ούτε καλή, ούτε κακή, ούτε μικρή ούτε μεγάλη. Είναι μία και μεταδοτική, διάχυτη σαν τη πλυμμήρα.

Στον πόλεμο των αντιφάσεων και απέναντι στις ηχηρές προσταγές του εξουσιαστικού στρατοπέδου, η άρνηση κρατά μια ξεχωριστή θέση. Μιλάει τη γλώσσα της δικιάς της επιθυμίας που είναι από μόνη της η δικιά της παρέμβαση, η δικιά της αλήθεια και απολυτότητα ανάμεσα στις πολλές.

Πρέπει να λέμε: <<Εγώ είμαι η οργάνωση, εγώ και η κοινωνία. Εγώ η ιδιοκτησία, εγώ και η οικονομία. Και μόνο εγώ μπορώ να τα καταστρέψω.>> Πρέπει κάθε στιγμή να τσιτώνουμε, να οξύνουμε, να προκαλούμε, να δυναμιτίζουμε και να πυροδοτούμε. Την επόμενη πρέπει να μας φτύνουμε που δεν καταφέραμε τίποτα. Δεν υπάρχει κανένα όριο όσο κοιτάμε πάνω, παρά μόνο η γη κάτω απ΄τα πόδια μας.

Πρέπει μαζί με τα μπουκάλια να πέφτουμε και ΄μεις στη φωτιά. Να καιγόμαστε, να λιώνουμε και μέσα απ΄τις στάχτες να ξαναγεννιόμαστε ένα κράμα πιο δυνάτο απ΄τη φωτιά.

Πρέπει να αναζητούμε ζωή πέρα απ΄την πεπατημένη. Πρέπει όταν μια διαδρομή μας φαίνεται γνώριμη να βγαίνουμε απ\’αυτή και να αναζητούμε την άγνωστη, την άγρια, την ελεύθερη. Πρέπει να ρίχνουμε ματιές στον ορίζοντα και να λέμε: <<Σου ΄ρχομαι και ας μην συναντηθούμε ποτέ.>>

Πρέπει να γνωρίζουμε το χτες αλλά να μην κοιτάμε ούτε για ένα δευτερόλεπτο πίσω στο χρόνο. Μια στιγμή είναι αρκετή για να κάνει τη ζημιά, για να σε παγιδεύσει σε μια οριοθετημένη ζωή που έχεις ξαναζήσει.

Πρέπει να αμφισβητούμε το δεδομένο, πρέπει να απορρίπτουμε το κεκτημένο. Πρέπει κίνητρο μας για να σηκωνόμαστε τα πρωϊνά να είναι η αποδόμηση της ιδεολογίας. Αλλιώς σάπιους θα μας βρει το αύριο και τελειωμένους η ιστορία.

Πρέπει να ανανεωνόμαστε. Να ξέρουμε τι να πετάμε και τι να κρατάμε. Να βλέπουμε τι έχουμε αποκτήσει μέχρι σήμερα στη διαδρομή μας και να λέμε: << Αυτό που έχουμε, είναι αυτό που είμαστε. Και με σημείο εκκίνησης το τώρα θα κατεδαφίσουμε τα θεμέλια αυτού του κόσμου.>> Και η ανανέωση γίνεται αναγέννηση.

Πρέπει στον αγώνα να έχουμε τον χρόνο για σύμμαχο μας. Με θάρρος να λέμε: <<Μισητέ μου κόσμε δεν θα σου χαρίσω ούτε μια εργατοώρα. Και όταν σε κουράσει η μίζερη ζωή σου, θα βρω την ευκαιρία να σου \’\’σηκώσω\’\’ όλη την υπεραξία.>> Το τέρας, τέρατα γεννάει.

Πρέπει κιόλας ανάμεσα στα άλλα να αναγνωρίζουμε την ειρωνία και τις προκλήσεις της. Όχι τόσο στο κομμάτι που λέει: πολεμάμε τον εξουσιαστικό κόσμο με τα ίδια του τα μέσα και θέλουμε να ισοπεδώσουμε τον ανθρώπινο πολιτισμό με εργαλεία που επινόησε και βρίσκονται στα χέρια μας αλλά στο κομμάτι που λέει: ναι ρε γαμώτο, αυτό επιθυμώ και ας είναι όλο το γαμημένο σύμπαν εναντίον μου. Ειρωνία απ΄τη μία, μπόλικο γαμημένο δίκιο απ΄την άλλη. Όπως και αν το δεις, ο πολιτισμός είναι ένα γιγάντιο έγκλημα. Αν θέλουμε κάτι, αυτό είναι μια άλλη ζωή χωρίς κανένα στοιχείο απ\’αυτή. Αν θέλουμε ελευθερία, την θέλουμε άγρια. Όχι πρωτόγονη, πρωτόγνωρη.

Όσες λέξεις και να ειπωθούν, όσοι τόμοι λογοτεχνίας και να γραφτούν περιγράφωντας ρομαντικά την αντίσταση, όσα βιβλία με ηρωικές ιστορίες εξεγέρσεων να τυπωθούν και να ανατυπώνονται εις τους αιώνες, όσα επαναστατικά ποιήματα, όσα κυρήγματα ορθόδοξης αναρχίας, όσες άγριες μισάνθρωπες κραυγές ή όμορφες μελωδίες ενότητας και να ταξιδέψουν ηχητικά στα πέρατα, όσα παθιασμένα και γραφικά συνθήματα και να βροντοφωναχτούν και να ανατριχιάσουν και όσα καθαρά και ξάστερα προτάγματα αγώνα και έτοιμες συνταγές απελευθέρωσης -πόσο μάλλον αφηρημένα μανιφέστα άρνησης- και να γεμίσουν χιλιάδες και χιλιάδες σελίδες προκυρήξεων, ο κόσμος των πράξεων, των βίαιων ενεργειών, του “βρώμικου” πολέμου μπορεί μόνο να νοηματοδοτήσει την όποια θεωρία γύρω απ΄τη σύγκρουση με την εξουσία. Η δυναμική των ενεργειών, των άμεσων και αιφνιδιαστικών παρεμβάσεων στο υπάρχον είναι αυτή που συμβολίζει το αντιεξουσιαστικό δίκαιο και βάζει τους όρους στο ατελείωτο κυνήγι της ελεύθερης ζωής. Άτυπα και αυτόνομα ο αναρχικός αγώνας έχει σφυγμό, εισβάλλει μαχητικά σε εχθρικούς χωροχρόνους καταστρέφοντας δομικά στοιχεία του αντίπαλου κόσμου και μας ενώνει σαν μία πραγματική επαναστατική κοινότητα που έχει καταργήσει φραγμούς και σύνορα θριαμβευτικά, εξελίσοντας έτσι την ατομική συνείδηση στο απρόβλεπτο ως και το μοναδικό ζητούμενο.

Μέσα στη φυλακή πλέον, μέσα σε μια συμπυκνωμένη και σκληρή κοινωνική πραγματικότητα, έρχομαι ακόμα πιο κοντά στις ευθύνες μου αντιμετωπίζοντας τις συνέπειες της επιλογής μου να ακολουθήσω ένα προκλητικά όμορφο και παράξενο ταξίδι στον κόσμο της έμπρακτης άρνησης. Μια νέα δοκιμή, πιο δύσκολη και πιο επικίνδυνη με περιμένει στη γωνία πλέον. Με τη σκέψη μου στους μαχητές που “έφυγαν” νωρίς γιατί τόλμησαν, σ\’αυτούς που το τολμηρό ταξίδι τους, περιελάμβανε μια απότομη και μεγάλη στάση στο ίδρυμα της “διόρθωσης”, στους “αδιόρθωτους” εδώ μέσα που δεν περίμεναν να με δουν αλλά στην πραγματικότητα μια χαρά με περίμεναν γιατί έτσι πάνε τα γαμημένα πράγματα, στους πεισματάρηδες που περάσαμε την πύλη του ιδρύματος μαζί, στους πεισματάρηδες έξω που ξεφτιλίζουν τις φοβίες τους καθημερινά και σ\’αυτούς που απλά δεν καταλαβαίνουν τι πάει να πει νόμος, αστυνομία, θάνατος και χαμογελώντας προχωράνε στο άγνωστο, σφίγγω τα δόντια μου και μετά από μία βαθιά ανάσα ξαναρχίζω πάλι από το μηδέν…

31/5/13

Γιάννης Ναξάκης

Α\’ Πτέρυγα Κορυδαλλού

Αναδημοσίευση αποσπάσματος ενός κειμένου του 2011. Δημοσιεύεται μόνο το συγκεκριμένο απόσπασμα μετά από παράκληση των συγγραφέων.

Οι λέξεις πάντα χρησιμοποιούνται από την εξουσία για να διαμορφώσουν συνειδήσεις, για να ωραιοποιήσουν  καταστάσεις, για να δημιουργήσουν  επιχειρηματολογικά άλλοθι στους διαθέσιμους για πρόθυμες συγκαταβάσεις, για να εξωραΐσουν τα πραγματικά κίνητρα και τις σκοπεύσεις των κινήσεων που πραγματοποιούνται, για να αλλοιώσουν νοήματα και να φθείρουν το ποιοτικό.  Αυτό το τελευταίο παραπέμπει σε κάτι που εύστοχα κάποιος ανώνυμος ποιητής των δρόμων είχε αποδώσει με το σύνθημα «πέτυχαν, λέξεις με νόημα, να ακούγονται ανόητες…», άλλη μια φορά που οι τοίχοι θέλουν πολλά συνεργεία καθαρισμού, γιατί λένε πολλά!

Η αλλαγή των εργασιακών σχέσεων, δηλαδή η κινεζοποίηση των όρων δουλείας, ονομάζεται αναγκαία συνθήκη προόδου που αποσκοπεί δήθεν στην περαιτέρω εύρυθμη λειτουργικότητα της παραγωγικής μηχανής. Ο πόλεμος, με όλα τα δεινά που τον συνοδεύουν, ονομάζεται ακόμα και ειρηνευτική αποστολή, τα αθώα θύματα -ούτε λίγο ούτε πολύ- παράπλευρες απώλειες, για τις οποίες τάχα δεν ευθύνεται ο εμπνευστής και εκτελεστής συνάμα, ο επιτιθέμενος ολικός δράστης, βλ πχ ΝΑΤΟ, αλλά ο «κακός», δηλαδή ο δέκτης της επίθεσης, που πρέπει να εξοντωθεί για το «καλό όλων».  Η εξουσία, αν και έχει πλήρη συνείδηση των συμφερόντων της διστάζει να τα προτάξει ξεκάθαρα και προτιμάει να βαφτίζει αλλιώς τις επιχειρησιακές της στοχεύσεις. Η διαιώνιση της κυριαρχίας κράτους και κεφαλαίου ανάγεται εντελώς παραπλανητικά και κίβδηλα σε ζήτημα κοινωνικής ωφέλειας, η πολιτισμική σήψη που βασίζεται κατά κόρον στην προώθηση προβληματικών ανθρώπινων νοοτροπιών- όπως η ματαιότητα και η επιδειξιομανία, ονομάζονται ελευθερία και δικαίωμα στην επιλογή, η υποτέλεια και η υποταγή χαρακτηρίζονται ως σύνεση και βάση ευημερίας.  Δια μαγείας όλα τα εγκλήματα της κυριαρχίας, όλα τα φαινόμενα σήψης κυρίαρχων και κυριαρχούμενων ανάγονται σε φυσιολογικές νόρμες που κινούνται στη σφαίρα μιας αφηρημένης καλότητας, που προσπαθούν να μπετονάρουν τη σιχαμένη και ηλίθια βεβαιότητα ότι ο μέτριος άνθρωπος της υποταγής και ο άπληστος και διεφθαρμένος της κάθε ηγεσίας είναι ο κανόνας, το πρότυπο ανθρώπου, που πρέπει να ακολουθείται και να εκθειάζεται από τις lifestyleαναγωγές.  Ο άνθρωπος από τη φύση του έχει μια τάση προς ορισμένα αυτοβαυκαλιστικά Είδωλα. Το «καλό», το «δυνατό», το «όμορφο», το «ορθό». Ολόκληρος ο πολιτισμός στηρίζεται πάνω σε αυτούς τους άξονες. (Αυτό δεν είναι κατά ανάγκη κακό, γιατί ποιος δε θέλει να είναι καλός, δυνατός, όμορφος, αλλά όταν χρησιμοποιείται όλο αυτό ως άλλοθι επιβολής, ματαιοδοξίας, και κατασκευής ιδεολογιών και τρόπων ζωής που συνταυτίζονται με το κυρίαρχο πολιτισμικό μοντέλο, τότε υπάρχει πρόβλημα. Το αστικό μοντέλο, άκρως ναρκισσευόμενο και ναρκισσιστικό, κατακλύζει τις ψυχές, μεγαλοπιάνει, φουσκώνει τα μυαλά κατά βάση πνευματικά ελλιπών ανθρώπων, μετατρέποντας τους σε αχόρταγους και άπληστους κυνηγούς κεφαλών και κάθε είδους ανταμοιβών χωρίς την παραμικρή συναίσθηση των συνεπειών για το σύνολο)

Δε θα κάνουμε μια ανάλυση, του τύπου τι επιδιώκει η κάθε εξουσιαστική δύναμη στο σήμερα των αδυσώπητων συγκρούσεων.  ΗΠΑ, Γερμανία, Κίνα, Βρετανία, Ρωσία, Ισραήλ, κοκ, ως συνειδητές κρατικές μηχανές -μακιαβελικής τεχνοτροπίας- υπεράσπισης συμφερόντων ολιγαρχικών καστών,  έχουν επιδοθεί σε ένα ανελέητο ανταγωνιστικό και ευρύτερα επιθετικό όργιο, με σκοπό την τελική νίκη απέναντι στους αντιπάλους τους, αλλά και τον περιορισμό των κινήσεων των υποτακτικών μαζών, με όρους ασφυξίας. Αυτή η πρόταση αρκεί, για να αντιληφθεί κανείς τους πολύπλευρους και αντιανθρώπινους ανίερους σκοπούς, τόσο του φιλελεύθερου CIA-οποιητούδεσποτισμού, όσο και τουμονοδιάστατουοικονομίστικουτυραννισμού του Πεκίνου, του ελιτίστικου βρετανικού αποικιοκρατισμού παλιάς κοπής, του μπισμαρκικής προέλευσης επεκτατισμού του τέταρτου Ράιχ (που έχει τοποθετήσει το υπό γερμανική κηδεμονία ευρώ στο  ρόλο του πολιορκητικού κριού που κάποτε είχαν- κατά αναλογία για να μην παρεξηγηθούμε- η Βέρμαχτ, τα SSκαι η Γκεστάπο), του ΚGB-ίτικου πουτινικού κρατισμού, του –στυγνά μιλιταριστικού- μοντέλου άσκησης εξουσίας από τη σιωνιστική ελίτ, και τις επιθετικογενείς υπολογιστικές εφαρμογές του. Ακόμα ακόμα, να τολμήσουμε να το αναφέρουμε, γιατί οι καιροί το επιτάσσουν ριζικά και επιτακτικά, και του ισλαμιστικού φονταμενταλισμού, που κάθε άλλο παρά συνάδει με μια ολική απελεύθερη σωματική, ψυχική και πνευματική προοπτική για όλους και όλες, πέρα από ιεραρχίες, ρόλους πνευματικών ταγών και πιστών προβάτων, πέρα από θρησκευτικές αγκυλώσεις, τυφλότητες και φανατισμούς… Γιατί μπορεί ορισμένοι να καυλώνουν στη θέα μαχητών της τζιχάντ, όμως, οι διάφορες κοινωνίες ισλαμικού τύπου κάθε άλλο συμβατές είναι με την αναρχική πρόταση. Αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάμε ποτέ…Κάθε θρησκεία δεν είναι μόνο όπιο των δυστυχισμένων και ντόπα των φοβισμένων, είναι και μια οργανωμένη σύμπραξη προώθησης συμφερόντων.  Από τους χριστιανικούς ναούς μέχρι τις συναγωγές και τα τζαμιά, συντελείται άλλη μια συστηματική και επιτηδευμένη υπόθεση ανθρώπινης εξαχρείωσης και παραμόρφωσης, στην οποία πρέπει να αντισταθούμε.

Περιεκτικά, οι κάθε λογής εξουσιαστές δίνουν έναν πολυμέτωπο πόλεμο με τα βέλη τους να εκτοξεύονται προς κάθε κατεύθυνση. Ειδικά, για όσους σηκώνουν κεφάλι, προτάσσοντας την επαναστατική προοπτική, ο πέλεκυς προβλέπεται βαρύς. Από την άλλη, με βασικό, αλλά όχι μοναδικό, όχημα την οικονομία προσπαθούν να δημιουργήσουν προτεκτοράτα και εξαρτημένα υποκείμενα, αυξάνοντας τις ζώνες επιρροής, με βασικό όπλο τον εκβιασμό και την ανάγκη των πιο ανίσχυρων, αλλά και εκμεταλλευόμενοι το ευάλωτο και το μωροφιλόδοξο διάφορων πωρωμένων και συναισθηματικά κενών καριεριστών που αναλαμβάνουν να κάνουν με το αζημίωτο τη βρώμικη δουλειά για λογαριασμό των εντολέων τους, που είναι τα απόλυτα αφεντικά. Το παράδειγμα του επιεικώς απαράδεκτου \”μπροστινού\” συγκεκριμένων εξουσιαστικών κύκλων Γ.Παπανδρέου είναι μάλλον το αντιπροσωπευτικότερο που μπορεί να προτάξει κανείς για να ενισχύσει το προηγούμενο συμπέρασμα. Τραπεζίτες, πολιτικοί, διεθνείς οργανισμοί, οίκοι αξιολόγησης, κάθε μορφής κερδοσκόποι, τοκογλύφοι, εκβιαστές και λοιπές δυνάμεις, εξαπολύουν τις επιθέσεις τους κατά πάντων, σε καιρούς, κατά τα άλλα, «ειρήνης», με έντονη την αρωγή των διάφορων  ανερυθρίαστων κουίσλιγκ κάθε προέλευσης, καταγωγής και ρόλου. Οι συνεργάτες/ συντηρητές/αναπαραγωγοί/οπαδοί της παγκόσμιας εξουσιαστικής δικτατορίας ευδοκιμούν, δυστυχώς, παντού… Από τις μασονικές στοές και τις συνωμοτικές λέσχες προκαθορισμού έως την ασημαντότερη πονηρή συμμαχία σε καθημερινές διαπροσωπικές ή πολιτικάντικες αντιμαχίες, από τον κάθε είδους μυστικισμό έως τις διάφορες αποκρυφιστικές θεωρίες, από τις μεταφυσικές ονειρώξεις μέχρι τους μέντιουμ και τους κάθε λογής επαγγελματίες διαλογιστές, από τα κοινοβούλια και τα πολιτικά και συνδικαλιστικά εκτροφεία μέχρι τα δημαρχεία και τους δημόσιους οργανισμούς, από τον αθλητικό χώρο και το«καλλιτεχνικό» θέαμα έως τον υπόκοσμο και τις μαφιόζικες συμμορίες, από μια διαφθαρτική εκδοχή παρανομισμού που αναπαράγει το κυρίαρχο μοντέλο χρηματικής δουλοπρέπειας μέχρι τα μεγάλα εταιρικά μορφώματα, από τα μεγάλα τηλεοπτικά κανάλια μέχρι τον κουτσομπόλη και το ρουφιάνο της περιοχής, από τις γενικές αστυνομικές διευθύνσεις και τους μυστικούς πράκτορες μέχρι τα δικαστικά μέγαρα και τα δικηγορικά γραφεία, από τις  εκκλησιαστικές φράξιες μέχρι τους συνδέσμους οργανωμένων οπαδών, από τα σημεία διακίνησης νεομοντερνίστικων ιδεοληψιών έως τους ναούς του εμπορεύματος και της καταναλωτικής μαστούρας, από τις εθνικιστικές παρακρατικές- και μη- ομάδες έως τους ρεφορμιστές του καθεστωτικού προοδευτισμού, από τις διανοουμενίστικες κλίκες μέχρι την αμόρφωτη βλακεία και έπαρση των διάφορων πουθενάδων, από την άκρως κερδοφόρα διακίνηση εύρους ναρκωτικών ουσιών μέχρι το τελευταίο πεδίο μαζικής κουλτούρας, το σύστημα έχει ατελείωτους πρόθυμους που έχουν πάρει θέση ή περιμένουν, όχι και τόσο υπομονετικά, στην ουρά για να συμβάλλουν με τον πιο μικρό έως τον πιο μεγάλο τρόπο στη διατήρηση της εξουσιαστικής επιβολής. Η εξουσιαστική φιλοσοφία και ιδεολογία έχει πάμπολλους τρόπους για να διαβάλλει το κοινωνικό σώμα, έχει εδώ και πολλούς αιώνες απλώσει τα πλοκάμια της παντού, άσχετα αν εμάς μας αρέσει πολύ να χτυπάμε το χταπόδι στα βράχια της αποφασιστικής και ολικής Άρνησης του υπάρχοντος. Το να είσαι με τον ισχυρό ανέκαθεν εξασφάλιζε προνόμια, σε αντίθεση με το να υπηρετείς την απελεύθερη προοπτική, μια υπόθεση με εμπόδια, προβλήματα, πολύμορφες επιδράσεις και δυσκολίες κάθε είδους και μεγέθους,που, όμως,  δε θα σβήσει ποτέ,  δε θα παρατήσει ποτέ τα όπλα της και δε θα συνάψει καμία ανακωχή. Αυτό το ξέρουν και είναι κάτι που τους ενοχλεί πολύ… Οι συνειδητές μειοψηφίες είναι που χαλάνε την πιάτσα, που διατηρούν ζωντανή μια άλλη προοπτική,  που ενσαρκώνουν το διαφορετικό, που αναδεικνύουν τις ενοχές τους και το ρόλο τους. Που δείχνουν πως υπάρχουν και είναι εφικτοί διαφορετικοί ανθρώπινοι τύποι από τους αλλοτριωμένους και υποκατάστατους που συναντάμε καθημερινά στα πλαίσια του υπάρχοντος.

Οι παγκόσμιοι εξουσιαστικοί ανταγωνισμοί και σχεδιασμοί λαμβάνουν στο σήμερα το χαρακτήρα του αύριο και των δεδομένων που δημιουργούν οι τεχνολογικές και επιστημονικές ανακαλύψεις του σήμερα.  Έχουμε μπει, πια, για τα καλά στον δεύτερο γύρο της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Η όλη φάση μας θυμίζει έναν υποθετικό καινούριο αγοραστή εξοχικού που αφού τελείωσε με τα μερεμέτια της εσωτερικής διαρρύθμισης, επιδίδεται τώρα στο σχέδιο της εξόντωσης των γειτόνων του, με τελικό σκοπό την άπληστη επέκταση του ζωτικού πεδίου εκμετάλλευσης. Αφού τα παγκόσμια αφεντικά και οι διάφοροι έμμισθοι υποτελείς-υπηρέτες τους μας κήρυξαν τον πόλεμο, είμαστε υποχρεωμένοι να πιάσουμε το γάντι και να το επιστρέψουμε.  Στον δεύτερο γύρο, που μόλις ξεκίνησε, ας είμαστε λιγότερο διαλλακτικοί,  καθόλου αμυντικοί  και νοητικά συγχυσμένοι. Δύσκολη υπόθεση, δυσχερείς συσχετισμοί, αλλά, πλέον, έχει αποσαφηνιστεί το περιεχόμενο του σύγχρονου στοιχήματος επιβίωσης, αρχικά, και τελικής αντεπίθεσης. Αβέβαιη η επιτυχία, βέβαιη, όμως, η επιτακτικότητα της ολικής ρήξης με όλες τις λογικές της υπάρχουσας τάξης.  Ιδού η Ρόδος, ιδού και το πήδημα!

Κάποιοι σύντροφοι

Αναδημοσίευση από Indymedia

Το κείμενο αυτό δεν περιέχει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις γύρω από τα θέματα που καταπιάνεται. Εναποθέτει δημόσια, σκέψεις, συμπεράσματα και διαπιστώσεις. Στοχεύει να δώσει τροφή για σκέψη και επιθυμία για δράση. Μέχρι την επόμενη φορά.

  Προς τους νέους συντρόφους…

  Αν κάτι μας αγχώνει και μας προβληματίζει, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας μας, είναι η ανησυχία για το αν η ζωή που δώσαμε και δίνουμε στον αγώνα, θα αγγίξει στον βαθμό που επιθυμούμε κάποιους.

  Αυτούς που θα αποφασίσουν πως η αναρχία δεν είναι μία παγωμένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, δεν είναι προσκολλημένη με το μικρόβιο της διπλωματίας. Η δική μας αναρχία είναι εκφράσεις μιας αυθεντικής και αδούλωτης ζωής. Θα την δει κανείς στα φλεγόμενα μπουκάλια εναντίον ματατζήδων στις πορείες και στα βραδινά πεσίματα, θα την δει στους καπνούς από τις εμπρηστικές επιθέσεις, στα πεσίματα σε φασίστες και κάθε εχθρό της ελευθερίας.

  Για όσους την δείτε λοιπόν μην κάνετε τον κόπο να της μιλήσετε για ιδεολογίες, δεν θα σας απαντήσει και απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.

  Η γλώσσα που μιλάει, απαιτεί πάθος, τρέλα, λύσσα, φαντασία και καταστροφική διάθεση. Θα την νιώσετε να σας πλημμυρίζει όταν εξεγείρεστε βίαια. Ερωτευθείτε την και κάντε τη δικιά σας. Λιώστε τον πάγο του εγκλεισμού και ζεστάνετε τις καρδιές μας με φωτιά…

 …Και τώρα θα μιλήσουν οι λέξεις. Λέξεις που δεν φτάνουν να περιγράψουν τις οπλισμένες αποφάσεις και αντιφάσεις μας. Όμως ακόμα και έτσι υπόσχονται, αναπολούν, προλογίζουν. Λέξεις που εκδικούνται τις οργανωμένες σιωπές του σύγχρονου κόσμου όταν συνοδεύονται από τους ήχους εκρήξεων των αντάρτικων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι απελευθερωμένους χωροχρόνους μέσα στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει το σύστημα. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν χωράνε ούτε μελανιές και μώλωπες για τα δελτία των 8, ούτε γρατσουνιές για υποκριτικές υπεκφυγές. Έτσι και αλλιώς τα σώματα των ανυπότακτων πάντα άντεχαν, το ξύλο, τις βρισιές, τον εγκλεισμό και τις χειροπέδες. Και αν καμιά φορά κοντοστέκονται δεν είναι από τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές των γουρουνιών, αλλά από τα υποταγμένα βλέμματα που παραδέχονται σιωπηλά την συνενοχή τους.

    Το κρίμα δεν έχει θέση, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει. Αρέσκεται όμως στο να ποζάρει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό προκαλώντας αναπάντητα ερωτήματα στις στρατιές των τηλεηλιθίων που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι πραγματικά διαδραματίζεται στα σκοτάδια της αφάνειας με άγνωστους καθημερινούς πρωταγωνιστές τους απόκληρους του κοινωνικού περιθωρίου. Όσο για τους ανθρώπους της δικής μας πάστας, το στοίχημα της καταστροφής του υπάρχοντος και της υπαρξιακής ανταρσίας παραμένει ανοιχτό, για όποιον, για όσους η φλόγα της αντίστασης καίει την ματωμένη τους καρδιά.

  \” Η επιλογή της ληστείας τράπεζας και οι προεκτάσεις της \”

    Σειρά έχουν οι επιλογές. Να αναλυθούν, να γίνουν σαφείς και κατανοητές, να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας μέσω της διαλεκτικής προσέγγισης και της επαναστατικής κριτικής. Ο στόχος; Να οικειοποιηθούν από όλο και περισσότερους συντρόφους που τις κρίνουν ως γόνιμες και αποτελεσματικές πρακτικές του αναρχικού αγώνα.

    Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που \”ξεκλειδώνει\” πολλές δυνατότητες. Κατ\’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Εκεί που τελειώνει η καταστροφή της χαράς αρχίζει η χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος.

    Φυσικά και καμία πράξη από μόνη της δεν αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Το υποκείμενο μέσα από τον λόγο, τα κίνητρα και τους σκοπούς του, δίνει νόημα στην πράξη και την κατευθύνει στους στόχους που αυτό ορίζει. Στην δική μου περίπτωση, η άρνηση εργασίας είναι ένα τμήμα της συγκεκριμένης επιλογής, το άλλο είναι η ενίσχυση της αναρχικής άμεσης δράσης και η επίθεση σε κράτος και καπιταλισμό μέσω του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

   \” Σχετικά με το αναρχικό αντάρτικο πόλης \”

 Το μέσο του αντάρτικου αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο \”οπλοστάσιο\” κάθε αναρχικού. Μία ένοπλη αναμέτρηση εναντίον της κυριαρχίας που αμφισβητεί στην πράξη τόσο το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσο και την πλασματική ανάγκη ενός μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουμε. Η αντάρτικη δράση αναδεικνύει πως το σύστημα βάλλεται και ο μύθος της παντοδυναμίας του μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το προσωπείο της άτρωτης μηχανής. Προκαλεί καίρια πλήγματα στον εχθρό και αποτελεί ένα μήνυμα εξέγερσης και μία ανοιχτή πρόσκληση για ανάληψη δράσης ενάντια στην καταπίεση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υποκύψει σκύβοντας το κεφάλι στη δύναμη του συστήματος αλλά οπλίζεσαι και επιτίθεσαι εναντίον του. Ρίσκα, αποφάσεις και συνέπειες ζυγίζονται με πολιτικά και προσωπικά κριτήρια και οδηγούν στην επιλογή. Η μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος η συνθηκολογείς με τις παροχές του. Μια επιλογή που συμβαδίζει με την ποιοτική εξέλιξη του αναρχικού αγώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλουμε τον πολιτικό λαϊκισμό που έχει ανθίσει στους αντικαθεστωτικούς κύκλους. Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και με το όνομα τους. Είμαστε σε πόλεμο με το σύστημα, έχουμε νεκρούς, αιχμαλώτους, κυνηγημένους. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ειπωθεί ευχάριστα για να χαϊδέψει \”καταπιεσμένα\” αυτιά. Πρέπει να ειπωθεί όπως είναι, μία γροθιά στο στομάχι μας που οφείλουμε να τους την επιστρέψουμε στα μούτρα.

    Για όλους όσους αρνούνται την ύπαρξη μας, αποφεύγουν να συνδέσουν τις μικροπολιτικές τους με τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα και ονειρεύονται \”αυτοοργανωμένους\” αναίμακτους αγώνες και μετακαπιταλιστικούς παραδείσους. Αν τους ξέραμε ήδη τους ξεχάσαμε.

 \” Λίγα λόγια για την οργανωμένη πλήξη του σήμερα \”

Ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια παραδίδονται στις φλόγες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Κατά συνέπεια το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αιχμή του πολιτισμού, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδραιώνει την κυριαρχία του. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί έναν θεό που θα ανακηρυχθεί ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτού είναι επιστήμη. Μια αυθεντία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους κοινούς θνητούς ενώ η κοινωνική αποδοχή της ετοιμάζει αναίμακτα τον καθολικό έλεγχο. Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, η αναπτυσσόμενη τεχνοδομή του κράτους που εγκαταλείπει την γραφειοκρατία του παρελθόντος, η επιθυμία για εθελούσιο μαζικό έλεγχο από την κοινωνία, είναι μια γεύση ενός πολιτισμένου ολοκληρωτισμού. Μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας τα καθημερινά εγκλήματα της επιστήμης καλλωπίζονται. Με πρόσχημα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την ιατρική περίθαλψη. Οι προστάτες της ζωής εξυψώνουν την αξία της φορώντας τις στολές της υποκρισίας. Όταν βέβαια το κρίνουν απαραίτητο ρίχνουν τις μάσκες για να εξοντώσουν στο όνομα του δικού τους θεού (χρήμα), κηρύσσοντας τις σταυροφορίες του σήμερα.

    Οι ντετερμινιστικές θεωρίες καταρρέουν, καθώς παρά την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι των αναστολών τους, των φόβων τους, των κεκτημένων τους ( που όλο και μειώνονται). Δέσμιοι ενός συστήματος από το οποίο εξαρτώνται υλικά, ψυχικά, πνευματικά. Οι αντοχές λοιπόν αυξάνονται και η ταπείνωση συνεχίζεται. Στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στα γραφεία των αφεντικών, στην εξευγενισμένη ελεημοσύνη των ανθρωπιστικών εκστρατειών των media.

    Μια ταπείνωση που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι διαχειριστές της πολιτικής σκηνής καυχιούνται για τα κατορθώματα και τον ανθρωπισμό της δημοκρατίας.

    Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επιλέγει, απλά ακολουθεί τις επιλογές άλλων. Δεν ανησυχεί, αφήνει άλλους να το κάνουν γι\’ αυτόν. Δεν έχει φωνή και προτιμάει να ακούει τις φωνές άλλων. Δεν οπλίζεται, στην καλύτερη απλώς αγανακτεί. Δεν ζει απλά πείθεται πως ο εικονικός κόσμος των οθονών και των διαφημίσεων είναι η ζωή του.

    Οι οθόνες του σύγχρονου πολιτισμού προβάλουν πρότυπα ανθρώπων και ιδανικά εμπορεύματα μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Άνθρωποι, εμπορεύματα και μηχανές γίνονται ένα μέσα στην δύνη του ελέγχου που εξαπλώνεται διαρκώς.
Η μοναδικότητα του ατόμου παύει να υφίσταται και ταυτίζεται με την μετριότητα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σιωπής. Μιας σιωπής που δολοφονεί χαμογελώντας πνιγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα του καταναλωτικού παραδείσου, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στις \”αναπτυσσόμενες\” χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Η κοινή γνώμη, αυτό το άβουλο συστημικό κατασκεύασμα, βολεύεται με πρόστυχες συνήθειες και σουλατσάρει στα κρεβάτια των αφεντικών. Οι κενές γνώμες λοιπόν δεν επιδέχονται ιδεολογικές επιδιορθώσεις. \’Άλλωστε όση ιδεολογία και να πασπαλίσεις τα σκατά παραμένουν σκατά.
Για τους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αναλαμβάνουν το ρίσκο να αγωνιστούν και να ερωτευθούν παράφορα, η επίθεση ποτέ δεν θα χωρέσει σε ιδεολογικά καλούπια για να γίνει αρεστή και δίκαιη.
Ιχνηλατώντας παρελθοντικές ιστορικές εμπειρίες αγώνα, ανακαλύπτοντας τα κοινά σημεία σύνδεσης μας με άλλους αγωνιστές, ισχυροποιούμε τα οδοφράγματα του σήμερα και οικοδομούμε την επαναστατική προοπτική του αύριο.
Να χτίσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα που θα διεξάγουν μετωπικό αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Να χτίσουμε αναρχικές σχέσεις στο εσωτερικό μας ζώντας και προτάσσοντας την αναρχία της άγριας ελευθερίας σε χρόνο ενεστώτα.
Να τολμήσουμε και να συνεχίσουμε να τολμάμε.

10, 100, 1000 επαναστατικοί πυρήνες εναντίον της κυριαρχίας και της μαζικής υποτέλειας.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

“ Στο σημείο που ο πόνος δεν φτάνει.
Στο σημείο που οι καταιγίδες των ουρανών ενώνονται με τις τρικυμίες της θάλασσας.
Στο σημείο που η ελπίδα αποχαιρετάει τα δάκρυα και μια υπόσχεση αρκεί.
Στο σημείο που τα ιδρωμένα από το άγχος χέρια, αγγίζουν τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που αιώνια προσμένουν εκείνο το κάτι.
Στο σημείο εκείνο θα ξανανταμώσουμε.
Και αν μένει κάτι να ειπωθεί, ας είμαστε συνεπείς.\”

Τους πιο θερμούς συντροφικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς που δεν συνθηκολογούν και διατηρούν το στοίχημα της ανατροπής ανοιχτό. Στους συντρόφους που επιλέγουν να χτυπήσουν το κράτος και το κεφάλαιο ανώνυμα, σε αυτούς που διαλέγουν ένα όνομα για να βαφτίσουν την ανταρσία τους, στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF), που συνεχίζουν την διάχυτη επίθεση.
Σε όλους τους αιχμαλώτους αδερφούς και αδερφές μας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα βράδια κοιτάνε τα αστέρια ανάμεσα από κάγκελα και συρματοπλέγματα.

Υ.Γ 1. Λίγο πριν βγει το κείμενο ενημερώθηκα για την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιευθεί κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου.

Υ.Γ 2. Με το βλέμμα μου στα φλεγόμενα προάστια της Στοκχόλμης και τα πύρινα οδοφράγματα στην Τουρκία.

 

 

                                                                                 Φυλακές Αυλώνα

                                                                                  Νίκος Ρωμανός

          Ιούνιος  2013