Tag: Κείμενα Λέσχης Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero

Είναι δύσκολο να κινείσαι ανάμεσα σε ακίνητους κορμούς δέντρων. Προχωράς, προχωράς, και το πιθανότερο σενάριο είναι να χτυπήσεις πάνω τους κάποια στιγμή, είτε λόγω ζάλης, είτε λόγω κούρασης, παρά να βρεις το δρόμο σου. Όσο και αν μετακινείσαι το τοπίο παραμένει ίδιο και απαράλλαχτο. Ακόμα και όταν το δάσος καεί από τους «οικοπεδοφάγους» του δικού σου ζωτικού χώρου,, το ξέφωτο παραμένει μακριά. Επομένως, είναι προτιμότερο να παραμένεις εκτός δάσους εξαρχής. Μόνο έτσι, θα καταφέρεις να σώσεις τον εαυτό σου, και από την επικείμενη πυρκαγιά, που, δυστυχώς, αργά ή γρήγορα, θα ξεσπάσει, αλλά και από τη φρίκη της επαναληψιμότητας και του εθελόδουλου, που είναι φωτιά μέσα στα σωθικά σου. Μην ξεχάσεις, ποτέ, όμως, πως κάθε κακό ξεσπάει εκεί που υπάρχουν εξαρχής οι προϋποθέσεις…

Πολύς λόγος γίνεται εδώ και καιρό για την καινούρια αναρχομηδενιστική τάση. Η ύπαρξη της και η παγίωση της, με καθοριστική τη συμβολή –κακά τα ψέματα- της Ε.Ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, είναι ένα γεγονός αναμφισβήτητο, που φέρνει τους πάντες προ «τετελεσμένου». Είμαστε πεπεισμένοι πως δεν είναι λίγοι αυτοί που θα επιθυμούσαν να μην υπάρχει καθόλου. Κατά καιρούς, εκτοξεύεται εύρος πολεμικών επιχειρημάτων, με τέτοια ένταση και υιοθετούμενο ύφος, που παραπέμπουν ακόμα και σε εχθρικά στρατόπεδα. Ο πολιτικός ανταγωνισμός είναι θεμιτός. Εξάλλου, κι εμείς έχουμε δηλώσει, προ καιρού, συμμετοχή –με μεγάλη μας ευχαρίστηση- στον ιδεολογικό πόλεμο, που διεξάγεται συνεχώς. Και εντός των αναρχικών κύκλων.

Είμαστε θετικά διακείμενοι προς τη διαλεκτική αντιπαράθεση. Ανέκαθεν, πιστεύαμε πως μπορεί να καταστεί καθοριστικός παράγοντας εξέλιξης για όλους μας, αρκεί, βέβαια, να διεξάγεται μέσα σε συγκεκριμένα πλαίσια, κι όχι να λαμβάνει το χαρακτήρα όψιμων «μαχαιρωμάτων». Μελετάμε με μεγάλη προσοχή τις αιτιάσεις των εκφραστών διαφορετικών τάσεων του αναρχικού «χώρου». Δεν κρύβουμε πως κάποιες φορές διακρίνουμε ελαφρότητα και ελλιπή γνώση για το πραγματικό περιεχόμενο της μηδενιστικής θεώρησης, άλλες –πάλι- εμπάθεια και μένος. Με αυτές τις περιπτώσεις δεν ασχολούμαστε καθόλου. Έχουμε καλύτερα πράγματα για να καταπιαστούμε. Πρέπει να είμαστε σε θέση να αντιλαμβανόμαστε τα κίνητρα. Όταν διακρίνουμε παγιωμένη εχθρότητα, που απλώς ψάχνει να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να διαμορφώσει κλίμα, συνειδητά απέχουμε.  Όμως, όταν βρισκόμαστε μπροστά σε εμπεριστατωμένες αναλύσεις, ακόμα και αν επιχειρούν να αποδομήσουν το μηδενισμό, έχουμε κάθε καλή πρόθεση για ανταλλαγή απόψεων. Δεν είμαστε ούτε πράκτορες του εχθρού, ούτε έχουμε βάλει σκοπό να διαβάλλουμε τους αναρχικούς κύκλους. Προπαγανδίζουμε με όλους τους διαθέσιμους τρόπους την αναρχική μηδενιστική θεώρηση, και επιδιώκουμε να βρούμε συντρόφους για συνδιαμόρφωση και σύμπραξη. Να ενώσουμε τα εγώ μας, για να ισχυροποιήσουμε τη δυναμική μας, και να προκαλέσουμε όσο το δυνατόν περισσότερα (πολύμορφα) πλήγματα στο σώμα της κυριαρχίας, των υποτακτικών και του πολιτισμού τους.

Αντιλαμβανόμαστε πλήρως την κρισιμότητα των καιρών, τους κινδύνους που ελλοχεύουν. Προσπαθούμε να ξεκαθαρίσουμε μέσα μας ότι περισσότερο γίνεται, και να συνεχίσουμε να διαχέουμε το μηδενιστικό πρόταγμα, καθώς θεωρούμε πως, στο σήμερα και το αύριο του πολέμου απέναντι στον πολιτισμό της εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει ένα πολύτιμο όπλο.  Ασπίδα και δόρυ, συνάμα… Με μεγάλη μας χαρά διαπιστώνουμε πως εδώ και καιρό έχει ανοίξει ένας ευρύς κύκλος αναζήτησης γύρω από τον αναρχικό μηδενισμό, με πολλούς συντρόφους, κυρίως, στο εξωτερικό. Βασική αιτία, για εμάς, της προφανούς αναντιστοιχίας σε σχέση με το εσωτερικό μέτωπο, κρίνουμε πως είναι η αδυναμία του αχού των καφενείων και των συντονισμένων απαξιωτικών αναφορών, να περάσουν τα σύνορα του παγιωμένου και να εμπλουτίσουν τη σκέψη τους… Σκοπός μας είναι, στο άμεσο μέλλον, ο, συκοφαντημένος και περιθωριοποιημένος από διάφορους κοινωνιστές αναρχιστές και αναρχικούς, και όχι μόνο (θυμόμαστε τις αναγωγές που είχε κάνει ο Σ. Θεοδωράκης πριν από κάποια χρόνια ταυτίζοντας εντελώς αβασάνιστα και επιτηδευμένα μηδενισμό και νεοφασισμό), Αναρχομηδενισμός, να λάβει τη θέση που του αρμόζει και στον ελλαδικό χώρο. Το στοίχημα είναι μεγάλο, αλλά και σημαντικό, συνάμα. Επομένως, αξίζει να δώσουμε τον καλύτερο μας εαυτό.

Ο σύγχρονος αναρχικός μηδενιστικός πόλος κουβαλάει βαρύ φορτίο, καθώς -εκ των πραγμάτων- επιφορτίζεται με το δύσκολο έργο της ρεαλιστικής αναδίφησης στο υπάρχον. Από τις ελάχιστες φωνές στη σύγχρονη εποχή που δύναται να κινητοποιήσει τη σκέψη πέρα από τα καθιερωμένα και τα παραπλανητικά των διάφορων πολιτισμικών προτύπων, και των ανάλογων ιδεοληπτικών επιφάσεων. Γιατί, ο μηδενισμός δεν πασχίζει για το μετασχηματισμό, αλλά προτάσσει την πλήρη καταστροφή του. Δεν αποτελεί άλλη μια ρετσέτα στα πλαίσια του υπάρχοντος, αλλά προτάσσει την ολική αποκοπή από αυτό, με σκοπό τη δημιουργία πυρήνων που θα επεξεργάζονται νυχθημερόν σχέδια για την προώθηση της ολικής καταστροφής του.

Ο αναρχικός μηδενισμός δεν αποτελεί μια ακραία έκφανση του πολιτικού φάσματος, όπως θεωρούν ατυχώς ορισμένοι, ανάμεσα τους και θεωρητικοί του κράτους όπως η Μαίρη Μπόση. Αντιθέτως, είναι κάτι που επιχειρεί –όσο το δυνατόν περισσότερο- να κινηθεί έξω από τις υπάρχουσες συνειδησιακές ατραπούς, που διακατέχουν –από διαφορετικό μετερίζι- τους ηγήτορες και τους υπόδουλους τους. Ο αναρχικός μηδενισμός, όπως τουλάχιστον τον αντιλαμβανόμαστε εμείς, δεν αγκιστρώνεται σε κάποια πτυχή του πολιτισμού –όπως κάνουν όλες οι ιδεολογίες, από τον εθνικοσοσιαλισμό μέχρι τον κοινωνιστικό αναρχισμό, για να ορίσει το μέλλον κατά το δοκούν, αλλά επιζητάει στο τώρα την πλήρη απαλλαγή από όλα τα δεινά που κουβαλάει η ανθρωπότητα, κατά τη διάρκεια της προϊστορικής της διαδρομής.  Απαλλαγμένος, από ευχολόγια και πλασαρίσματα όψιμων προϊόντων προς την άγρα πελατών, επιμένει να καταγράφει τους όρους του παιχνιδιού. Σε κάθε περίπτωση, δεν υπάρχει κανένας άλλος δρόμος για εμάς, παρά η πλήρης αποτύπωση των συνθηκών. Ζούμε και καταγράφουμε, σημειώνουμε στο μπλοκάκι, απομνημονεύουμε, χαρτογραφούμε και προχωρούμε… Και όπου μας βγάλει… Τα έντονα ταξίδια στην επικράτεια του Άγνωστου είναι προτιμότερα από τις προσκρούσεις στα τοιχώματα της κανονικότητας.

Εξάλλου, αν ακολουθούσαμε διαφορετικούς δρόμους θεωρητικής ανάλυσης, θα ήμασταν σίγουρα χαμένοι. Αυτός που έχει ταχθεί στο να εξυπηρετεί τον εαυτό του και την αλήθεια του, δεν κινδυνεύει να μπουρδουκλωθεί ποτέ, ούτε θα είναι αναγκασμένος να απολογηθεί σε κανένα, γιατί δεν τον ακολούθησε το οποιοδήποτε υποκείμενο έπλασε με το φετιχιστικό του φαντασιακό, παρότι του έταζε λαγούς και πετραχήλια και απομόνωνε τα θετικά στοιχεία, αψηφώντας τα αρνητικά. Αντιθέτως, όσοι αφιερώνουν την καθημερινότητα τους στο να πάρουν μαζί τους τους άλλους, σύντομα, θα βρεθούν προ αδιεξόδου. Άσχετα, αν θα δυσκολευθούν να το παραδεχτούν δημόσια. Έτσι και αλλιώς, μόνο αν ζεις για τον εαυτό σου ενδυναμώνεσαι, είσαι σε θέση να προφυλαχθείς από τις πολύπλευρες και πολύμορφες παγίδες της ζωής, και να διεκδικήσεις αυτό που ορίζει η συνείδηση σου. Στο σήμερα, οι ωραίες λέξεις δεν πιάνουν πια. Οι ιδεολογίες του χτες πέθαναν, και τη θέση τους πήραν οι διάφορες καταπραϋντικές δοξασίες, που επιχειρούν να ανακουφίσουν από τον πόνο που προκαλεί η μνημονιακή επέλαση. Ο οδοστρωτήρας της επιβίωσης ισοπεδώνει στο πέρασμα του κάθε πρόταγμα ολικής απελευθερωτικής προοπτικής, γιατί εγκολπώνει την ανασφάλεια στη στενωπό της αποδοχής των καραστημένων πολιτισμικών «προτάσεων».

Εμείς, από την πλευρά μας, αναζητούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, μέσα σε ένα πνιγηρότατο περιβάλλον -που οριοθετούν τόσο οι σχεδιασμοί  των κυρίαρχων, όσο και οι επιθυμίες των υποτακτικών. Σε διαφορετική περίπτωση, άγεσαι και φέρεσαι από τις διάφορες ψευδοσυνειδήσεις, που έχεις υιοθετήσει, ψάχνοντας να βρεις το «φως το αληθινό», μέσα στο γενικότερο σκότος του εξουσιαστικού πολιτισμού και των πλειοψηφιών που το στηρίζουν. Γιατί, συμφέροντα δεν έχουν μόνο οι άρχοντες, αλλά και όσοι είναι ενσωματωμένοι. Το να θες, για παράδειγμα, να επαναφέρεις το βιοτικό σου επίπεδο στα προηγούμενα επίπεδα δεν είναι επαναστατικός στόχος. Και αν είναι ζήτημα άμεσης επιβίωσης (κατανοητό μεν, ελλιπέστατο, δε), αυτό αποδεικνύει πως η πείνα συντηρητικοποιεί και δεν οξύνει τις συνειδήσεις. Όσοι εναποθέτουν εκεί τις όποιες ελπίδες τους για αύξηση της επαναστατικής συνείδησης, ας προετοιμαστούν να μείνουν με άδειο στομάχι οι ίδιοι, εκτός και αν επιλέξουν να τρέφονται με τις αυταπάτες τους. Αντιλαμβανόμαστε το μηδενισμό ως ένα αποτελεσματικό φάρμακο απέναντι στην υπό μετάσταση ασθένεια του μαρξισμού, που διαχέεται εντέχνως και απειλεί με μαρασμό και με εξαφάνιση την αναρχική προοπτική. Τα διδάγματα που προκύπτουν από το σύγχρονο δυτικό κόσμο, οριοθετούν τις προσδοκίες και την αποτελεσματικότητα της περίφημης κοινωνικής απεύθυνσης.

  Τελικά, με το πέρασμα του χρόνου, συνειδητοποιούμε πως ο (ατομικιστής/ αντικοινωνιστής) αναρχικός, ως φορέας συγκεκριμένων αντιπολιτισμικών θέσεων, δεν είναι ένα κομμάτι της κοινωνίας που φιλοδοξεί να αποτελέσει τον πυροκροτητή για αυτούς που (δεν) θέλουν, αλλά μια αυτόνομη μονάδα που προσπαθεί να αποκοπεί από το υπάρχον, τουλάχιστον συνειδησιακά. Αυτές οι επιλογές δεν είναι καθόλου εύκολες, γιατί περιορίζουν κατά πολύ της δυνατότητες, και αφήνουν πολλαπλά τραύματα, που η επούλωση τους απαιτεί πολλαπλές απόπειρες. Όμως, εκεί κρύβεται το μυστικό. Να μπορέσεις να αντέξεις, να ορθοποδήσεις και να αναζητήσεις πραγματικούς συντρόφους, με τους οποίους μοιράζεσαι κοινές θέσεις, και, πάνω από όλα, τη σιχασιά για τον πολιτισμό των αφεντάδων και των υπόδουλων. Επιζητούμε το δικαίωμα στον αυτοκαθορισμό, και όχι την «υποχρέωση» να επιλέξουμε κάποια προοδευτική ή και «επαναστατική» φόρμα, για να καλλωπίσουμε την ύπαρξη μας και να αισθανθούμε πως αγωνιζόμαστε για ένα «μεγάλο» σκοπό. Αρχίδια μύδια… Το μόνο πράγμα που μας ενδιαφέρει είναι πως θα περιορίσουμε, αρχικά, τις επιδράσεις του πολιτισμού πάνω μας, και, ύστερα, πως θα του επιτεθούμε πολύμορφα.

  Η κυρίαρχη ηθική τοποθετεί τον αναρχικό εκτός κοινωνικού σώματος. Απομένει να το αντιληφθεί αυτός εγκαίρως, και να πορευτεί παράλληλα, και, στοχευμένα, εναντίον της κοινωνίας, εξίσου και όπως ενάντια στους επιχειρηματίες, τους πολιτικούς, τους μπάτσους, τους διανοούμενους, τους καλλιτέχνες, τους δικαστικούς, τους καθηγητές, τους στρατιωτικούς, τους πράκτορες, τους παπάδες, τους χαφιέδες, τους μεγαλοεπιστήμονες, τους εμπόρους, τους χρηματιστές, τους δημοσιογράφους, κοκ. Αυτό είναι, όμως, κάτι που δεν του το συγχωρούν. Στην πραγματικότητα που βιώνουμε, πάντα, η επιθετικότητα είναι το τίμημα των επιλογών να αποκοπείς από την αγέλη. Τα παραδείγματα από τη ζωή είναι άπειρα. Αυτός που δουλεύει σαν το σκυλί για λίγα ψίχουλα, ποτέ δεν θα συγχωρήσει στο ληστή τραπεζών το θράσος του να πάρει σε δευτερόλεπτα αυτά που θα του εξασφαλίσουν αποχή από τη μισθωτή σκλαβιά για μεγάλο χρονικό διάστημα. Ο ρεφορμιστής ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον αντάρτη το θράσος του να συγκρουστεί ένοπλα με το καθεστώς. Ο ενσωματωμένος ποτέ δεν θα συγχωρήσει στον ανυπότακτο το θράσος του να επιλέξει (να επιχειρήσει) εκείνος πως θα ζήσει. Ο δούλος ποτέ δεν θα δει με καλό μάτι τον εξεγερμένο. Ο καθεστωτικός ποτέ δεν θα παραδεχτεί ή δεν θα σεβαστεί τον αντικαθεστωτικό. Ο πνευματικά καθυστερημένος πάντα θα επιδιώκει να φέρει στα μέτρα του τον πνευματικά ανώτερο, καλύπτοντας (έτσι νομίζει τουλάχιστον…) με εύρος πονηρών τακτικισμών το χάσμα. Ο straight που ανάγει τη συμπεριφορά του σε ταυτότητα και σημείο απόκτησης «κοινωνικών» ενσήμων (ρόλος του «επιβήτορα», του «γαμιά», κοκ), ποτέ δεν θα αισθανθεί με σχετική εγγύτητα τον ομοφυλόφιλο. Oιδεοληπτικός ποτέ δεν θα ανεχθεί αυτόν που θέλει να κινηθεί χωρίς να έχει κάποιο μεσσιανισμό στην ψυχή του και καμία ιδεολογική πανούκλα στο νου του.  Ο κατάλογος είναι ατελείωτος…

 Η κοινωνική πραγματικότητα βρίθει, λοιπόν, παραδειγμάτων όπου ο καθένας προσπαθεί να φέρει τον άλλον στα μέτρα του. Και, δη, τον διαφορετικό. Ακόμα και σήμερα, που η φιλελεύθερη τεχνοτροπία έχει αποενοχοποιήσει τη διαφορετικότητα μέσα από την κίβδηλη επίφαση ελευθεριότητας, οι διάφοροι συμπλεγματισμοί διαδραματίζουν καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση του κοινωνικού γίγνεσθαι. Ο φτηνιάρικος εγωισμός αφήνει τη δική του σφραγίδα στον καθημερινό ανταγωνισμό. Η ιστορική συγκυρία δεν διαμορφώνεται μονάχα από τους σχεδιασμούς της εξουσίας, αλλά και από τη ασημαντότητα και την ανεπάρκεια πολλών υπόδουλων. Δεν είμαστε από αυτούς που ανάγουμε την ανθρώπινη ύπαρξη σε αυταξία, καθώς θεωρούμε πως πολλοί ανθρώπινοι τύποι δεν προσομοιάζουν με μια δική μας συνειδησιακή κατάρτιση.

  Δεν είμαστε τα «καλά παιδιά», που θα αφιερώσουμε τη ζωή μας στον αγώνα για την απελευθέρωση αυτών που δεν έχουν καμία διάθεση να κινηθούν προς παρόμοιες κατευθύνσεις. Η μετριότητα κάνει τις επιλογές της, λαμβάνει τη δική της περίοπτη θέση στην διαμόρφωση των κοινωνικών και ιστορικών παραμέτρων, που διαιωνίζουν την εξουσιαστική επιβολή. Δεν γουστάρουμε όλους τους ανθρώπους, δεν ντρεπόμαστε να δηλώσουμε δημόσια τον υπαρκτό μισανθρωπισμό μας. Τολμάμε να ορίσουμε τι θέλουμε και τι δεν θέλουμε. Ο πλουραλιστικός αχταρμάς ανήκει μονάχα στους ηλίθιους, αλλά και σε αυτούς που αποσκοπούν σε πολλαπλά οφέλη από δαύτον. Λυπούμαστε, αλλά, αποδεκτοί για εμάς είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι. Για παράδειγμα, τα σκουπίδια του lifestyle, ή οι διάφοροι κωλογλείφτες που ευδοκιμούν σε διάφορους κοινωνικούς τομείς, όχι μόνο δεν είναι αποδεκτοί από εμάς, αλλά, τουναντίον…. Πολλοί θα μας προσάψουν πως είμαστε «κακοί» άνθρωποι ή «προβληματικοί». Μα, σε μια κοινωνική πραγματικότητα σήψης, παρακμής, υποταγής -όπως αυτή που βιώνουμε- αυτό δεν είναι κάτι για να ντρέπεσαι. Μα, το γεγονός πως βιώνουμε μια επαχθέστατη καθημερινότητα, κάτι πρέπει να σημαίνει για όλους μας. Και για τις προθέσεις των κυρίαρχων, και για την εθελοδουλία και το (σχεδόν απαράδεκτο) είδος των ανθρώπινων τύπων που συγκροτούν το πλειοψηφικό σώμα των υποταγμένων, και για τις αδυναμίες τις δικές μας, ως επαναστατικό στρατόπεδο (και αυτό αφορά στους πάντες, ανεξάρτητα από τις διαφορετικές πολιτικές και φιλοσοφικές οπτικές που προωθούμε).

Μάλλον, αυτοί που θα πρέπει να εξηγήσουν τη στάση τους είναι αυτοί που μοιράζουν συγχωροχάρτια στον κάθε ένα και στην κάθε μια που δολοφονεί την αναρχία κάθε στιγμή, και κάθε ημέρα.  Όταν τα πράγματα, γενικώς, τείνουν προς τα σκατά, αυτό που προέχει είναι να βγάλεις από μέσα σου κάθε ωραιοποιητική διάθεση. Να δεις την αλήθεια κατάφατσα και να σπεύσεις να ορίσεις τόσο την τακτική, όσο και τη στρατηγική σου. Απευθύναμε πριν από κάποιο διάστημα πρόταση για την έναρξη συζητήσεων γύρω από τους ανθρώπινους τύπους που δύναται να συμβάλλουν στη μηδενιστική καταστροφή, και στην ολική ανασυγκρότηση της πραγματικότητας. Εξακολουθούμε να πιστεύουμε στην αναγκαιότητα της διεξαγωγής μιας τέτοιας δημόσιας συζήτησης, με τελικό σκοπό να ξεγράψουμε οποιαδήποτε αυταπάτη και να ορίσουμε το ουσιαστικό περιεχόμενο μιας σύγχρονης αναρχικής και μηδενιστικής δραστηριοποίησης. Πρέπει να είμαστε σε θέση να έχουμε υπομονή και οξυδέρκεια, ώστε να μπορούμε να βλέπουμε πίσω από τις οροσειρές της υποτακτικής διαβίωσης. Υπάρχουν άνθρωποι με τους οποίους μπορούμε να συνεργαστούμε. Σε αυτούς ποντάρουμε, σε αυτούς απευθυνόμαστε. Το διακύβευμα για εμάς είναι να τους βρούμε και να ξεκινήσουμε μια αποδοτική συνεργασία.Επομένως, έχουμε πρόταση, και αυτή προορίζεται σε όσους είναι πρόθυμοι να επεξεργαστούν μέσα τους, αρχικά, την άρνηση του υπάρχοντος, και όλων των πυλώνων του.

Η παγκόσμια κυριαρχία δεν έχει να φοβάται το παραμικρό από ανθρώπινους τύπους, που οι όποιες κινήσεις τους είναι προκαθορισμένες. Το γνωρίζει πολύ καλά αυτό, και το εκμεταλλεύεται όσο πιο αποδοτικά της επιτρέπουν οι συγκυρίες. Διαχρονικά το κάνει αυτό, απλά, στο σήμερα, αξιοποιεί και τις τεράστιες δυνατότητες που της προσδίδει η υποταγμένη και ξεπουλημένη επιστήμη, συν τα καθοριστικά τεχνολογικά επιτεύγματα των καιρών μας. Να ξέρουν όσοι εναποθέτουν τις προσδοκίες τους στο μερικό, ότι αυτό σηματοδοτεί εξάντληση μέσα στα εγκλωβιστικά πλαίσια του πολιτισμού. Και τότε προκαλούνται τερατογεννέσεις. Ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στην πολιτικοκοινωνική ελληνική πραγματικότητα. Ο φιλελεύθερος αντικρατισμός του ΣΥΡΙΖΑ (των ηγετικών του ελίτ, για την ακρίβεια) κουβαλιέται από το βαμμένο στα χρώματα του ανθρωπισμού όχημα ενός φιλο-λαϊκού αριστερού –έστω και παλαιομοδίτικου- κρατικισμού. Δηλαδή, παρατηρείται το εξής εκπληκτικό. Οι οπαδοί, τα μικροστελέχη, και η εσωκομματική αντιπολίτευση της Αριστεράς, να επιδιώκουν (και να διαλαλούν) την αναβάθμιση του κρατικού τομέα ως τη μοναδική ασπίδα προστασίας των συμφερόντων της πλειοψηφίας, και –την ίδια ακριβώς στιγμή- η ηγεσία να προωθεί στην πράξη το μοντέλο του Ομπάμα. Δηλαδή, όπως είπε και ο Δραγασάκης στο Βήμα, ενίσχυση της επιχειρηματικότητας (δηλαδή, των εκλεκτών του κόσμου του χρήματος), με παράλληλο περιορισμό της κρατικής λειτουργίας στα πεδία του απλού διεκπεραιωτή προς όφελος των ισχυρών. Η Αριστερά του 21ου αιώνα για να εξασφαλίσει την άδεια του κεφαλαίου για να κυβερνήσει (δηλαδή, να αναχθεί σε καθοριστικό «παίκτη» της κυβερνητικής διαχειρισιμότητας σε περίοδο «κρίσης»), μετατρέπεται σε μια σύγχρονη σοσιαλδημοκρατία, ξεδιάντροπα και χωρίς ενδοιασμούς. Μάλιστα, δεν διστάζει να αναδείξει ξεχασμένα -και από τους ίδιους τους αμερικανούς- ιδεολογήματα, που ανάγονται στον αγώνα της Ανεξαρτησίας και στο μακρινό 1776, σε μια απόπειρα παντρέματος της ψευδαίσθησης της «κοινωνικής δικαιοσύνης» με το φιλελεύθερο πνεύμα, που πηγάζει από την προοδευτική διανόηση κύκλων με συγκεκριμένα καταγωγή και έδρα… Το αντίβαρο στο νεοσυντηρητικό νεοφιλελευθερισμό είναι ο καθαρός φιλελευθερισμός, βαφτισμένος στις κολυμπήθρες του νεοαριστερού διαχειριστή και εγγυητή της καπιταλιστικής κερδοφορίας. Ήμαρτον…  Και οι φτωχοί; Ας αναπτύξουν την αλληλοβοήθεια, «ας τα βγάλουν πέρα μόνοι τους».  Αντίφαση; Πλουραλισμός θα σου πούνε, αυτοί που ποντάρουν στην ενσωμάτωση των διαφορετικών φωνών (που παραμένουν προσκολλημένες στο κρατικιστικό παλαιοαριστερό μοντέλο) για να ενισχυθεί ο πιο ισχυρός πόλος μέσα στον κομματικό σωλήνα. Όλοι όσοι εναπόθεσαν τις ελπίδες τους στην οπορτουνιστική αριστερά για επιστροφή στα δεδομένα προ μνημονίου, ας ετοιμάζονται να παρακολουθούν τη φιλελεύθερη οικονομική πολιτική, που ενδεχομένως θα αυξάνει τους αναπτυξιακούς δείκτες, προς όφελος συγκεκριμένων καστών της ολιγαρχίας, ενώ, την ίδια στιγμή, θα έχει παγιωθεί η κινεζοποίηση της εργασιακής δύναμης.

Από την άλλη, σημαντική πια μερίδα του πόπολου, έχει εξαπατηθεί και από το έτερο μαξιλαράκι αποσυμπίεσης της κοινωνικής οργής και δυσαρέσκειας, που προετοίμασε έγκαιρα η κυριαρχία, για να συγκρατήσει τους εξοργισμένους από τα μνημόνια, τα θύματα των ανακατατάξεων. Ο δήθεν αντικαπιταλιστικός προσανατολισμός των νεοφασιστών γίνεται ένα όχημα που κουβαλάνε οι εθνικιστικές κορώνες ενός υποτίθεται λαϊκού ενδιαφέροντος με εθνικά σχοινιά πρόσδεσης, ενώ η Χρυσή Αυγή είναι αναφανδόν υπέρ της ατομικής ιδιοκτησίας, αλλά και αβαντάρεται σε υπερθετικό βαθμό από κύκλους του εγχώριου εφοπλιστικού κόσμου. Άλλη μια προφασιζόμενη «αντισυστημική» παγίδα που εξυπηρετεί συγκεκριμένα κέντρα του κόσμου του πλούτου και στην οποία πέφτουν με περισσή αφέλεια αρκετοί υπόδουλοι.

Γνωρίζουμε ιστορία και αναγνωρίζουμε τις δυσκολίες του επαναστατικού εγχειρήματος, αλλά, από την άλλη, δεν κλείνουμε τα μάτια, ούτε κωφεύουμε μπροστά στην απροθυμία των υποτακτικών να καταργήσουν το κράτος και το κεφάλαιο. Κάτι που κάνει μπαμ, και κραυγάζει στους πιο εκκωφαντικούς ήχους τους σύγχρονους όρους αλυσοδεσίματος στα κυριαρχικά δεσμά. Πιστεύαμε πως η κατάρρευση των ολοκληρωτικών ιδεολογιών του 20αιώνα, καθώς και το ξεσκέπασμα του πραγματικού προσώπου του νεοφιλελευθερισμού, θα ωθούσε στην προώθηση μιας αναρχικής συνειδητότητας σε σημαντικό αριθμό ανθρώπων. Φαίνεται πως τα ίδια τα πράγματα μας διαψεύδουν. Η κυριαρχία επιδεικνύει εκπληκτική δεινότητα στο να κάνει τους κατάλληλους ελιγμούς, για να μαζεύει τα πρόβατα σε καινούρια μαντριά. Δεν διστάζει πλέον να επιστρατεύσει ακόμα και δυνάμεις που μέχρι πρόσφατα βρίσκονταν στο περιθώριο των πραγματικών εξελίξεων. Αν μη τι άλλο, αυτοί οι χειρισμοί αποδεικνύονται σε μάκρος χρόνου αποτελεσματικοί, και δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο το έργο μας.

  Δεν είμαστε ελιτιστές, οπαδοί του τέλειου, ή «φωτεινοί παντογνώστες», που στήνουμε αβασάνιστα δικαστήρια αντι-κοινωνικής κριτικής. Στεναχωριόμαστε από τις εξελίξεις, υποφέρουμε κάποιες στιγμές, όμως, ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΜΕ. Είμαστε γεμάτοι αντιφάσεις. Δεν το «παίζουμε» κάτι. Θέτουμε διαρκώς ερωτήματα και αμφισβητούμε τις ίδιες τις απαντήσεις που δίνουμε. Αναρωτιόμαστε για τη ορθότητα των πορισμάτων μας, για πιθανές υπερβολές, αλλά, δυστυχώς, δεν λαθεύουμε…Τολμάμε να παίρνουμε θέση κόντρα στο ρεύμα και εναντίον όσων παρατηρούμε γύρω μας και μας θλίβουν. Ο άνθρωπος είναι ένα είδος που ρέπει κατά πολύ σε διάφορους ατραπούς συμπεριφορισμού που είναι εντελώς απομακρυσμένες από την αναρχική συνείδηση. Το μόνο που θέλουμε είναι να διαχωρίσουμε τη θέση μας από το γιουσουρούμ της ευτέλειας και της υποτέλειας. Δεν μας ξεγελάνε πια οι όψιμες συγκαταβάσεις. Μπορούμε, όμως, πια, με μεγάλη ευχέρεια να διακρίνουμε τα κίνητρα και την ουσία των κοινωνικών επιλογών.   (Για διάφορες ανθρώπινες τάσεις που παρατηρούμε, θα επανέλθουμε με περισσή αναλυτική διάθεση σε μελλοντικό σημείωμα μέσα από τις σελίδες της Μηδενιστικής Πορείας. Γιατί έχει έλθει προ πολλού η ώρα να ειπωθούν αλήθειες για τη μη βίαιη ομάδα κρούσης του συστήματος, τον μαζάνθρωπο)…

Σε γενικές γραμμές, το επαναλαμβάνουμε, είναι λανθασμένο και διαστρεβλωτικό, έως και χυδαία παραπλανητικό, να χρεώνεται στην αναρχική μηδενιστική τάση έλλειψη πρότασης. Ίσα-ίσα, αυτή απευθύνεται, χωρίς αποκλεισμούς, σε όσους διαθέσιμους και δεν περιορίζεται σε ταξικά υποσύνολα ή σε συγκεκριμένους ρόλους, που καλούνται να συνειδητοποιήσουν τα «καθήκοντα» του ρόλου τους, και να «επαναστατήσουν». Μόνο που εδώ και δεκαετίες στο σύγχρονο κόσμο έχει αποδειχτεί πολλάκις, πως κάθε ρόλος έχει ταβάνι και σίγουρα δεν οδηγεί στην αναρχική επανάσταση που θα σηματοδοτούσε την κατάργηση κάθε ρόλου. Είναι, για εμάς, λάθος, να συγκεντρώνει τα πυρά του κοινωνιστικού μπλοκ ο μηδενισμός, που, απλά, καταγράφει την πραγματικότητα, και όχι αυτοί που δεν θέλουν, παρότι εκθειάζονται αιώνες τώρα από τα ιδεολογικά φτιασιδώματα της ανθρωπιστικής αμφισβήτησης. Εμείς δημοσιολογούμε τις απόψεις μας, χωρίς, όμως, να έχουμε καμία καούρα να γίνουν αποδεκτές από τους πολλούς. Όσοι πιστοί ας προσέλθουν, όσοι τολμηροί ας δοκιμάσουν… Οι πόρτες είναι ανοιχτές, όμως, όσοι συνειδητά αρνούνται να εισέλθουν, ας είναι έτοιμοι να μας δουν να βγαίνουμε από αυτές, κραδαίνοντας τα μαύρα ξίφη της Εκδίκησης και της Αναρχικής Αξιοσύνης…

ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΕΧΟΥΜΕ ΔΙΚΙΟ, ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΕΥΘΥΝΟΜΑΣΤΕ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΔΙΚΟ»

AΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΟΜΗΔΕΝΙΣΤΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΟΥ ΕΝΣΑΡΚΩΝΟΥΝ ΤΟ ΠΡΟΤΑΓΜΑ ΤΗΣ ΕΠΙΘΕΤΙΚΗΣ ΟΛΙΚΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΑΡΧΟΝΤΟΣ, ΔΙΑΤΑΡΑΣΣΟΝΤΑΣ ΤΙΣ ΙΣΟΡΡΟΠΙΕΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΤΗΤΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΠΕΡΗΦΑΝΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ Ε.Ο. ΣΥΝΩΜΟΣΙΑ ΠΥΡΗΝΩΝ ΤΗΣ ΦΩΤΙΑΣ

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΣΤΟΥΣ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ Ν.ΡΩΜΑΝΟ, Α.Δ ΜΠΟΥΡΖΟΥΚΟ, Δ. ΠΟΛΙΤΗ, Γ.ΜΙΧΑΗΛΙΔΗ, Γ. ΝΑΞΑΚΗ, Γ. ΣΑΡΑΦΟΥΔΗ, Φ.ΧΑΡΙΣΗ, Α.ΝΤΑΛΙΟ  

ΤΙΜΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΔΟΛΟΦΟΝΗΜΕΝΟ ΣΥΝΤΡΟΦΟ, γιατί [θα μου πουν: «Δεν άξιζε να πεθάνουν για αυτήν την υπόθεση». Και θα τους απαντήσω: «Πέθαναν, γιατί ήταν ζωντανοί»…] (ΤΖΟΝ ΠΟΛΑΝ)

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero

Το αίμα του Παύλου Φύσσα δεν θα στεγνώσει ποτέ στις συνειδήσεις πολλών. Με αυτό, όμως, ή, τέλος πάντων, με όσα αποθέματα φρόντισαν να κρατήσουν οι επιτήδειοι στο μπουκαλάκι της κοινωνικής εξαπάτησης, θα γραφτεί το «έπος» της δημοκρατικής επίθεσης στο «φασισμό». Σε κάθε περίπτωση, οι διάφορες πτυχές της κυριαρχίας θα τα βρουν μεταξύ τους, βάζοντας στο περιθώριο το «κακό παιδί» του συστήματος τους. Εκτός και «αν αλλάξει μυαλά»… Ας είναι.

Οι συνταγματικές εκτροπές, το νομικό πραξικόπημα που έλαβε χώρα για την καταστολή των (απαράδεκτων συνωμοτών) Χρυσαυγιτών, ας προβληματίσει αυτούς για τους οποίους θα χρησιμοποιηθεί την επόμενη φορά. Για εμάς, η γενικότερη κρατιστική τεχνοτροπία έχει γίνει ήδη κάτι που το έχουμε αφουγκραστεί, θέλουμε, δεν θέλουμε…. Και μόνο η ύπαρξη μας, και ο λόγος μας, μπορούν να γίνουν η αφορμή για άλλη μια εφαρμογή… Όσο για τις πράξεις; Όταν τελειώνει η καταμέτρηση των ζημιών, αρχίζει η κουβέντα μεταξύ μπάτσων και δικαστικών κύκλων για τη χάραξη της στρατηγικής. Χωρίς τη συνδρομή της Μίνας Καραμήτρου ή της Ιωάννας Μάνδρου, κατά πως φαίνεται… Οκ. Συνηθισμένα τα βουνά στα χιόνια, αλλά και τα χιόνια στα βουνά…

Η δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου, στο μακρινό και προμνημονιακό 2008, έγινε η αφορμή για το ξέσπασμα μιας συγκλονιστικής για τα ελληνικά «μέτρα» Εξέγερσης, που για όσους την έζησαν live -μαθαίνοντας την τέχνη της καταστροφής, θα τους μείνει για πάντα στις μνήμες, αλλά και στο αποθηκευτήριο των βιωματικών θησαυρών. Τότε, πολλοί σχετικοί και άσχετοι σιγόνταραν, γιατί είχαν τους λόγους τους. Η δολοφονία του Παύλου ήθελε άλλου τύπου διαχείριση, για να μη διαταραχθεί η κοινωνική ευταξία. Αυτοί που είναι προ των πυλών της ανάθεσης, φερειπείν, φυσικά και προτιμούν τις ελεγχόμενες αντιδράσεις που επικεντρώνονται κατά βάση στις θεσμικές ανακοινώσεις και στα τηλεοπτικά πάνελ. Οι άλλοι; Ο καθένας μπορεί να βγάλει τα συμπεράσματα του… Υπό φυσιολογικές συνθήκες, ο καμβάς της εξαθλίωσης, της απαξίωσης των πολιτικών, των μνημονίων, των χαρατσιών, των φόρων, της διάχυτης αγανάκτησης, θα μπορούσε να δώσει στη δολοφονία του Παύλου Φύσσα από τον σε υπερβάλλοντα ζήλο όψιμο (προς έκπληξη ακόμα και των συναγωνιστών του) μαχαιροχρήστη Ρουπακιά, το χαρακτήρα του πυροκροτητή. Όταν, όμως, οι διάφορες πτυχές της κυρίαρχης ιδεολογίας έχουν εγκολπωθεί για τα καλά στα μυαλά των προβατοποιημένων –έστω και σε σύγχρονη πατενταρισμένη τροφή, όταν οι παραπονούμενοι νοιάζονται, κυρίως, για το αν θα ψηφίσουν Σύριζα ή Χρυσή Αυγή, όταν…, όταν…, ε, τότε είναι που όλα θα λειτουργούν όπως ο βρεγμένος αναπτήρας…

Όσο για τη Χρυσή Αυγή; Το μέλλον θα δείξει… Θα δικαιωθεί ο Μπάμπης Παπαδημητρίου ή ο Χρήστος Παππάς; Ίδωμεν… Το σίγουρο είναι πως η εκλογική πελατεία του νεοναζιστικού εσμού, δεν πρέπει να μείνει ανεκμετάλλευτη… Οι αυτοδυναμίες πέθαναν μαζί με τα ξεφτιλισμένα κοινωνικά συμβόλαια της εποχής της \”ευμάρειας\”…

ΥΓ. Το μόνο συνταγματικό τόξο που θυμόμαστε είναι αυτό που εκτόξευσε στο Σύνταγμα κάποιος «τοξοβόλος»…

ΥΓ1. Αλήθεια, αυτό το ΚΚΕ μόνο απέναντι στους αναρχικούς έχει μάθει να ασκεί «λαϊκή» βία; Απέναντι στους φασίστες, περιμένει και αυτό από τους αστούς να δώσουν «απαντήσεις»;

ΥΓ2. Αφού, μετά τη 12η Φλεβάρη, η κοινωνία «γύρισε σπίτι της», ήρθε η ώρα της πολιτικής διαχείρισης. Το ότι εκτίθονται οι επαγγελματίες της πολιτικής δεν έχει καμία σημασία, αφού πια έχουν πλήρως τα ηνία του «προ» καθορισμού των εξελίξεων. Είτε αυτές είναι σύμφωνες με τις επιθυμίες του αμερικανικοεβραϊκού λόμπι (έτσι δεν είναι Αντώνη και Νικόλα; ), είτε της Γερμανίας, είτε του…. Φαήλου Κρανιδιώτη…, και πάει λέγοντας. Αν και θα μας ενδιέφερε πολύ, και η γνώμη του Νίκου Μπίστη, για να συμπληρώσουμε το παζλ… Για το γνήσιο της υπογραφής, αυτοί που κουβαλάμε πάντα μαζί μας το στιλό της αηδίας για όλους αυτούς -αφεντάδες, υπαλλήλους και δουλάκια (για να θυμηθούμε και λίγο Παναγιώταρο, τις στιγμές της ανακούφισης, γιατί -προς το παρόν- η μπουζού θα είναι για την πρεζού, και όχι για τον ιδιοκτήτη της Φάλαγγας)…

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero

Το παραπάνω κείμενο, αποτελεί προδημοσίευση από το τρίτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη διάχυση της Φωτιάς και του Χάους, το οποίο θα κυκλοφορήσει σε μία περίπου εβδομάδα.

Δεν υπάρχουν ιδέες , υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν τις ιδέες, κι αυτές παίρνουν το μπόι του ανθρώπου που τις κουβαλάει.

Ν’ αγαπάς την ευθύνη, να λες εγώ, εγώ μονάχος μου, θα σώσω τον κόσμο. Αν χαθεί, εγώ θα φταίω.

Εκδίκηση. Για τις ήττες μας, για τις ατέλειες μας, για τις αδυναμίες μας, για τις φοβίες μας, για τις διαψεύσεις μας, για τα λάθη μας, για τα προβλήματα μας, για τις απογοητεύσεις και τις δυσοίωνες επιβεβαιώσεις  μας. Για τα δάκρυα που χύσαμε, για τις γροθιές που χτυπήσαμε σε τοίχους, για τις γαμημένες ιδεολογίες καθυπόταξης που μας αποστερούν συμμάχους, για τα σύμβολα της υποδούλωσης που περιόρισαν τον οπτικό μας ορίζοντα, για τα τείχη που μας χωρίζουν, για τη μελαγχολία που μας κατέκλυσε, για τις αποστροφές που εισπράξαμε, για την απόγνωση που νιώσαμε, για τη μικροπρέπεια που διαπιστώσαμε, για εκείνους τους λειψούς και ευτελισμένους ανθρώπινους τύπους που συναντάμε από τα γεννοφάσκια μας και καταξεσκίζουν την ποιοτική Αναρχία, για τις συνεχόμενες απώλειες που καταμετράμε, για τη θλίψη και τον πεσιμισμό μας…

Ο κατάλογος των Αρνήσεων μας είναι ανεξάντλητος. Γιατί όταν οι δικαιολογίες εξαντλούνται, το μίσος γίνεται το πιο γλυκό συναίσθημα. Γιατί αυτοί που δεν θέλουν να ντρέπονται, είναι αυτοί που θα τσακίσουν οτιδήποτε ξέχασε την Ντροπή.

Σε μια εποχή, που όλοι οι διαπρύσιοι κήρυκες του ιδεαλισμού, της ψεύτικης ελπίδας, των στημένων ερωτήσεων και των βολικών απαντήσεων, των μαζικών ψευδαισθήσεων, όλοι οι συντονισμένοι επιτηδευματίες- πολέμιοι του απελεύθερου εγώ, οι διακινητές και νεροκουβαλητές των προφητειών και των εγκλωβιστικών ψευδοσυνειδήσεων, οι χρήσιμοι ηλίθιοι του μονοδιάστατου και του λίγου, οι ανόητοι υπερασπιστές των δούλων, οι ανώριμοι πιστοί των θρησκόληπτων παραμυθιών κάθε διαλογής, οι φορείς της πολύπλευρης βλακείας και των θολωμένων και αδύναμων επιχειρημάτων, οι έμποροι της χημείας και των πολύμορφων ναρκώσεων, όλοι οι ενδεδυμένοι με τα ρούχα των συμβάσεων και των ρόλων, οι φετιχιστές του χρήματος και των ακριβών αντικειμένων, οι τοκογλύφοι της ψυχής μας, οι δανειστές του κάθε οπίου, στήνουν το δικό τους πάρτι,  ΕΜΕΙΣ, θα είμαστε παρόντες και παρούσες, καπετάνιοι στο καράβι του Εγωισμού μας, κρατώντας σταθερά τη ρότα της αντίθετης Κίνησης και χορεύοντας στους σκοπούς της Άρνησης, με προορισμό το Χάος και το Τίποτα. Για να συνεχίσουμε το Ταξίδι προς τη χώρα της Επιθυμίας, με πυξίδα τη Συνείδηση μας και τις πιο απελεύθερες πτυχές της. Για να αναγεννηθεί η ζωτικότητα στην έρημο, για να σταματήσει ο βιασμός της Φύσης και των Ζώων, για να ξαναγεμίσουν τα λιβάδια από τα μαύρα άλογα που θα καλπάζουν προς το Δάσος της Ζωής, για να συναντήσουν τους απροσκύνητους Λύκους της Ανυποταξίας, και να ξεχυθούν εκ νέου προς το δικό τους πεπρωμένο. Για να ακουσθούν ξανά οι πιο όμορφοι ήχοι, για να γραφτούν ξανά οι πιο εύστοχοι στίχοι. Για να ζωγραφιστούν οι πιο όμορφοι πίνακες εμπνευσμένοι από το χορό της Φωτιάς, για να γκρεμιστούν όλα τα είδωλα του πολιτισμού και να απομακρυνθούν οι μολυσμένοι όσο πια μακριά γίνεται. Για να μπορούμε να ακούσουμε τον ήχο από τα φτερά του Αετού, όταν αγέρωχος διασχίζει τις άδειες, μα ατελείωτες, λεωφόρους του Ουρανού. Γιατί αν παραιτηθούμε, αν σταματήσουμε να διεκδικούμε το δικό μας ζωτικό χώρο, το άστρο της Επανάστασης θα γίνει πιο σκοτεινό, γιατί τα ποτάμια της αξιοπρέπειας θα στερέψουν, γιατί το Φως του Ήλιου θα μας καίει τη σάρκα, και δεν θα χαρίζει τη ζωοποιό του δύναμη και φωτεινότητα. ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΟΛΩΝ, λοιπόν, γιατί το χρωστάμε στον εαυτό μας, στην αξιοσύνη μας, στους κοντινούς μας συντρόφους, στους μηδενιστές όλων των εποχών, που μεταφέρουν  στα βάθη της Ιστορίας τη σκυτάλη της Αξιοσύνης των Απελεύθερων Συνεπών…  Γιατί ο Ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει, και θα στέκεται εκεί ψηλά για να μπορούν να τον βλέπουν όσοι θέλουν να πάψουν να προχωρούν με σκυμμένο το κεφάλι. Ο νέος Νιχιλισμός είναι εδώ, και κηρύσσει, με την πιο δυνατή ωρυγή, το λυκαυγές της Συνεπούς και Αταλάντευτης Άρνησης. Γιατί το μεγάλο μυστικό είναι να ξέρεις να απορρίπτεις έγκαιρα οτιδήποτε δεν αρμόζει στα ένστικτα της αισθαντικής σου ικανότητας. Γιατί ζωή σημαίνει να διαλέγεις να πορευτείς δρασκελίζοντας στα μονοπάτια του Αρνητικού, ιχνηλατώντας τα βήματα των μοναχικών ταξιαρχιών. Γιατί το Εγώ πρέπει να καραδοκεί οπλισμένο με το πάθος για την Αναρχία σε κάθε γωνία της μητρόπολης. Γιατί δανειζόμαστε λίγο από το χρόνο τους για να τους δείξουμε την οργή μας… Γιατί ψάχνουμε τις πιο δημιουργικές και καλλιτεχνικές πτυχές του Ανθρώπου, τολμώντας να μιλήσουμε αποτυπώνοντας, χωρίς φόβο, αλλά με πάθος, τα αληθινά στιγμιότυπα μιας τραγικής καθημερινότητας, σκάβοντας τα λαγούμια της διαφυγής, και «πυροβολώντας» τα άδεια σώματα των μέτριων… Γιατί σε αδιέξοδα μπλέκουν μονάχα όσοι ακολουθούν τους δοσμένους δρόμους, και τις επιλογές των πολλών, γιατί πάντα οι λίγοι ήταν οι φρουροί της Δύναμης και της Σκέψης, οι πραγματικοί κομιστές του διαφορετικού και του όμορφου.

ΟΥΤΕ ΠΛΟΥΣΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΦΤΩΧΟΙ. ΟΥΤΕ ΔΟΥΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΦΕΝΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΣΥΝΤΗΡΗΤΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΠΡΟΟΔΕΥΤΙΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΟΙ, ΟΥΤΕ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΙ. ΟΥΤΕ ΚΑΛΟΙ, ΟΥΤΕ ΚΑΚΟΙ. ΟΥΤΕ ΗΘΙΚΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΝΗΘΙΚΟΙ. ΟΎΤΕ ΚΗΦΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΕΡΓΑΤΙΣΤΕΣ. ΟΥΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΟΥΤΕ ΠΑΚΙΣΤΑΝΟΙ. ΟΥΤΕ ΘΥΤΕΣ, ΟΥΤΕ ΘΥΜΑΤΑ. ΟΥΤΕ ΣΠΟΥΔΑΙΟΙ, ΟΥΤΕ ΑΣΗΜΑΝΤΟΙ...

Δύναμη και σινιάλο Σεβασμού και Τιμής ΣΕ ΟΛΕΣ τις εξεγερμένες/ επαναστατημένες ατομικότητες, που στο παντού και στο πάντα, αποτελούν την ενσάρκωση του διαφορετικού, θρυμματίζοντας τις βιτρίνες της υποταγής και πυρπολώντας τα κάστρα της επιβολής, ΣΕ ΟΛΟΥΣ τους συνειδητοποιημένους Δραπέτες της Κανονικότητας, ΣΕ ΟΛΟΥΣ όσους επιλέγουν να ζήσουν μακριά (και ΕΝΑΝΤΙΟΝ) από τα πρόβατα του πολιτισμού και τους βοσκούς τους.

ΥΓ. Ο Μηδενισμός είναι εδώ, και θα συνεχίσει να υπάρχει σε πείσμα όσων του εναντιώνονται για τους δικούς τους λόγους.

Λέσχη μηδενιστικής συνείδησης rem gero

Αναδημοσίευση από το πρώτο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία

Οι θεωρήσεις γύρω από το Κοινωνικό Ζήτημα δεν γίνεται να ξεφύγουν από την υποκειμενικότητα που διέπει τις ανθρώπινες συνειδητότητες, και, κυρίως, τη δημοσιολογική έκφραση τους. Μάλιστα, αυτές εμφανίζονται σε μεγάλο εύρος, καθώς είναι ανάλογες με τα διάφορα συμφέροντα που εκπροσωπούν και που φιλοδοξούν να εξυπηρετήσουν. Καμία ιδεολογία δεν είναι άσχετη από σκοπεύσεις και συμφέροντα. Η επίκληση λέξεων που δημιουργούν ευχάριστους συνειρμούς δε δύναται να κρύψει την πραγματική φαιά ουσία κάθε ιδεολογίας. Και ενώ η ίδια η πραγματικότητα του κόσμου αναδύει την ίδια την αντικειμενική της εντροπία, οι ιδεολογικές αναφορές κινούνται με περίσσειο θράσος στις λεωφόρους της υποκειμενικότητας.

Εμείς θα προσπαθήσουμε να αναδείξουμε τη δική μας αντικειμενική προσέγγιση των όρων επιβίωσης, περιγράφοντας τις υποκειμενοποιήσεις που μας προκαλούν. Δε φιλοδοξούμε να καταγράψουμε ένα καθαρόαιμο μηδενιστικό μανιφέστο Ορθόδοξου τύπου, απλά να συμβάλλουμε γύρω από τον ευρύτερο προβληματισμό που αφορά ένα σύγχρονο μηδενιστικό πρόταγμα, ικανό να ανταποκρίνεται στις παραμέτρους που απαρτίζουν την πολιτισμική ολότητα. Αφορμή για σκέψη και αιτιολόγηση πολύμορφης κινητικότητας. Τα καθαρόαιμα και τα ορθόδοξα είναι αποκυήματα της εξουσιαστικής λεκτικής τεχνοτροπίας. Σκοπός μας είναι η αντίληψη μας να παγιωθεί και να αποτελέσει σταθερή, διαρκή και συνεπή επιλογή για όσους ανθρώπους ανεξαρτήτως παρελθόντος επιθυμούν να αγωνιστούν πολύμορφα ενάντια στον πολιτισμικό ολοκληρωτισμό και όλες τις εκφάνσεις του. Με αποκλειστικό επιδιωκόμενο σκοπό την ολική κατάργηση των ρόλων, των διαχωρισμών και των ιεραρχικών δομών που βρίσκονται παντού και συνθέτουν τη θλιβερή εξουσιαστική πραγματικότητα. Με όρους που να συνάδουν με τη γονοτυπική περιγραφή του υπάρχοντος και μακριά από ιδεαλισμούς, ψευδαισθήσεις και ανθρωπιστικές παραστάσεις τυφλότητας, φανατισμού και ιδεοληψιών. Προτιμούμε ο κάθε άνθρωπος να αγωνίζεται για την ατομική του συνείδηση, και όχι να κινητοποιείται από μερικότητες. Η μερικοποίηση είναι σύμφυτη συνθήκη του εξουσιαστικού πολιτισμού, που δεν επιτρέπει την καθαρή σκέψη, και εγκλωβίζει σε ταυτοποιημένες συμπεριφορές που εμποδίζουν μια ολοκληρωμένη απελευθερωτική θεώρηση. Σε αυτή στηρίζεται η εξουσία, και πιο συγκεκριμένα τα φυσικά πρόσωπα που διαφεντεύουν τους υπηκόους, για να οριοθετεί και εξαντλεί τις ανθρώπινες δράσεις σε προβλεπόμενα πεδία.  Τείνουμε να καταλήγουμε ότι το μεγαλύτερο όπλο της κυριαρχίας είναι πια η πνευματική σύγχυση. Ο πλουραλισμός δεν είναι «δικαίωμα» των καταπιεσμένων και εκμεταλλευόμενων, αλλά παραχώρηση των κυρίαρχων για να παραδίδουν στα χωράφια του μπερδέματος, όσους καλόπιστους επιθυμούν να ταξινομήσουν τις σκέψεις τους όσο αφορά το υπάρχον και τους όρους του… Το διαίρει και βασίλευε εκσυγχρονίζεται με την εσκεμμένη δημιουργία πόλων αντίθεσης, έτσι ώστε η μαχητικότητα των ανθρώπων να εξαντλείται στην υπεράσπιση των πολλών ψευδοσυνειδήσεων που κατασκευάζει ο πολιτισμός. Μιλάμε πια για πλήρη καταστροφή του πολιτισμού. Τίποτα λιγότερο και τίποτα περισσότερο…

Το πρόταγμα μας δεν ανταγωνίζεται την αναρχική θεώρηση, αντιθέτως με βάση αυτή επιδιώκει την αυτόνομη κίνηση και την αυτάρκη σημειολογία του.  Δεν περιφρονούμε, ούτε σνομπάρουμε τις λοιπές αντικαπιταλιστικές-επαναστατικές δυνάμεις, απλά πλέον δε βρίσκουμε τον εαυτό μας μέσα στα πλαίσια τους. Επιθυμούμε, και θα κάνουμε το παν, για να αποτελέσουμε μια καινούρια τάση αντικρατικής, αντικαπιταλιστικής, αντιπολιτισμικής, ατομικιστικής πολύμορφης εξεγερτικής θεώρησης.

Θα πρέπει, αρχικώς, να ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα, γιατί οι καλοί λογαριασμοί κάνουν τα πράγματα περισσότερο γνήσια. Το ότι ασκούμε έντονη κριτική στα φυσικά πρόσωπα που αποτελούν το κοινωνικό σύνολο του εξουσιαστικού πολιτισμού σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως δε χαιρετίζουμε κάθε εξελικτική κίνηση, μικρή ή μεγάλη, ουσιώδη ή αποσπασματική, προς την κατεύθυνση της άρνησης της εξουσίας του κρατισμού, του καπιταλισμού και των ακολουθητών τους.  Η αντικοινωνιστική αντίληψη, αφενός, πηγάζει ακριβώς από την κοινωνική σήψη.  Αν η κοινωνία ήταν δομημένη σε διαφορετικούς άξονες, με διάχυτες απελεύθερες εκδοχές, τότε καμία αντικοινωνιστική θεώρηση δε θα μπορούσε να ευσταθεί.  Όμως, η διαχρονική μελέτη των ανθρώπινων αναδεικνύει πως μόνο το Εγώ, το Δυνατό Εγώ, μπορεί να αντισταθεί στις πολύμορφες επιδράσεις της κοινωνίας και να χαράξει το δικό του ξεχωριστό δρόμο. Είμαστε εγωιστές και το δηλώνουμε. Η αυτοσυνείδηση είναι το υπέρτατο όπλο που έχει στο οπλοστάσιο το άτομο για να κυνηγήσει την αυτάρκεια και την εξέλιξη του. Με πολύ απλά λόγια, ας κάνει το κάθε άτομο, και επομένως ευρύτερα σύνολα ατόμων, τα απαραίτητα βήματα, υποχρεώνοντας μας να αναπροσαρμόσουμε τα επικριτικά μας βέλη.  Ο επαναστατικός λόγος δεν έχει συμπάθειες, δεν κλείνει το μάτι πουθενά, δεν επηρεάζεται από συναισθήματα και παραδόσεις, είναι ακριβής, ρηξικέλευθος, βαθύς, ουσιαστικός και αναλυτικός. Καταθέτουμε ένα δημόσιο προσκλητήριο για μια διαφορετική αντίληψη, για ένα διαφορετικό τρόπο σκέψης που θα οδηγήσει στην ολική αποκοπή από το υπάρχον, με όρους που να προωθούν την επαναστατική προοπτική της πλήρους καταστροφής του, και σαν υλική, και σαν πνευματική διάσταση.

Δε διακατεχόμαστε από στατικότητα, αλλά δε μπορούμε να κρύψουμε πως η στατικότητα συνείδησης ανατρεπτικού προσανατολισμού είναι ιδιότητα που ανήκει εδώ και πολλά χρόνια στο κοινωνικό σώμα και αποτελεί συνθήκη που δε μπορεί να μας αφήνει αδιάφορους στο όνομα ενός αριστερόστροφου ιδεαλιστικού καθαγιασμού. Δε νομίζουμε ότι η συνειδητή επιλογή του κοινωνιστικού αντικαπιταλιστικού μπλοκ να αποφεύγει την κριτική στην κοινωνία, πως έχει να προσφέρει κάτι ουσιαστικό που να διευκολύνει τον αγώνα του. Ούτε πως η δική μας θεωρητική καταγραφή εμποδίζει το οτιδήποτε, ειδικά το να αυξηθεί η αντιεξουσιαστική συνειδητότητα. Άδικοι οι φόβοι σας σύντροφοι. Επομένως, τα βέλη του κοινωνιστικού μπλοκ μάλλον εκτοξεύονται με επαναληπτικούς όρους για λόγους που έχουν να κάνουν με την αυτό-ομολογία για μια ένοχη σιωπή απέναντι στα φαινόμενα εξαχρείωσης των πλειοψηφικών κοινωνικών τμημάτων, παρά σε ρεαλιστικούς λόγους ανησυχίας για τη διάχυση μισάνθρωπων, και καλά, απόψεων που χαλάνε την πιάτσα… Όμως στη φύση κάθε δόγματος είναι να εχθρεύεται οτιδήποτε γεννιέται μέσα του και αναζητάει το δικό του δρόμο. Ας ανατρέξουμε στις σχέσεις σταλινισμού-τροτσκισμού, αντιεξουσιασμού-αναρχίας, για να καταλάβουμε, σε αναλογίες, τη σύγχρονη σχέση κοινωνιστικής αναρχίας και αντικοινωνιστικού μηδενιστικού προτάγματος, έτσι τουλάχιστον όπως εκφράζεται μέσα από μια διαρκή φαγωματικού περιεχομένου πολεμική, που έχει εξαπολυθεί από το παραδοσιακό μπλοκ απέναντι σε αντιλήψεις που τολμούν να θίξουν το αγαπημένο φετίχ ορισμένων, την «άσπιλη και χωρίς ευθύνες» κοινωνία. Γνωρίσαμε πολύ καλά την κοινωνία για να είμαστε σίγουροι πως το υπάρχον έμψυχο υλικό δεν προδιαθέτει για σπουδαία πράγματα. Το παραδοσιακό επιζητάει πάντα την πολεμική στο νέο. Κυρίως για λόγους αυτοεπιβεβαίωσης. Θέσεις άμυνας που εκδηλώνονται επιθετικά. Η τακτική είναι πια γνωστή. Οι ηγήτορες διαχέουν τα επιχειρήματα που πείθουν πολύ εύκολα τους ακολουθητές, αφού πάντα αυτοί προσμένουν επιχειρήματα από τους πρώτους για να τους αποδείξουν την-αντιεραρχική (;) αφοσίωση τους, και φαίνονται λογικές αιτιάσεις στους ουδέτερους καλοπροαίρετους, που όλοι μαζί, συνειδητά οι πρώτοι και οι δεύτεροι, αφελώς οι τρίτοι, συνθέτουν το άγημα των έκπληκτων μπροστά στα δήθεν παράλογα του νεωτερισμού. Που δε διστάζουν πότε δημόσια, και πότε σε πηγαδάκια να ψάχνουν να βρίσκουν μαύρες σκιές σαν όψιμη προτεραιότητα. Να αποδομούν τις θεωρητικές αιτιάσεις της νέας αντίληψης, επιτιθόμενοι στους εκφραστές της, να υποτιμούν τις έμπρακτες εφαρμογές, να τα βρίσκουν όλα λειψά, προβληματικά, να αυτοβαυκαλίζονται παριστάνοντας τους αποτυχημένους Κλουζώ, κλπ. Και να φτάνουν στο έσχατο σημείο κατηγορώντας αντιλήψεις-sic-για το ατυχές γεγονός της Marfin. Λες και η αναρχία πρέπει να χρεωθεί τις πλείστες καγκουριές που έγιναν μέσα από τους κόλπους της τόσα χρόνια… Ας είναι καλά, γιατί μας χαλυβδώνουν, μας δικαιώνουν για τις επιλογές μας, μας κάνουν πιο πλούσιους σε εμπειρίες και συμπεράσματα. Αν έχουν εθιστεί στις κοντινές καταφάσεις, ας συνηθίσουν στις μακρινές αποστασιοποιήσεις και αποστροφές.

Η οικονομική κρίση, οι μνημονιακές διαταγές και οι συνέπειες τους είναι μια καλή, μέσα στη γενικότερη δυσχέρεια που εκπέμπει, ευκαιρία για προόδους και θετικά πράγματα, υπό την έννοια της αύξησης της επαναστατικής συνείδησης, αλλά, κυρίως, της ποσοτικής διεύρυνσης των εξεγερσιακών πρακτικών  σύγκρουσης με τις δυνάμεις καταστολής και διάφορους υλικούς, και όχι μόνο-βλ Χατζηδάκης κλπ, στόχους που εκπροσωπούν, και δε συμβολίζουν όπως υποκριτικά διαχέουν οι συνειδητοί κρύπτες των ευθυνών όλων των ανευθυνο-υπεύθυνων που διαχειρίστηκαν την κρατική εξουσία στο πρόσφατο παρελθόν, την εξουσιαστική επιβολή… Με μεγάλη μας χαρά θα διαπιστώσουμε κάτι τέτοιο, αν και το ένστικτο μας μας εμποδίζει να δούμε πολύ αισιόδοξα τα πράγματα. Οι καταστάσεις κρίσης αυξάνουν μεν την κοινωνική δυσαρέσκεια για τους κρατούντες, όμως, η απόκτηση ολικής επαναστατικής συνείδησης είναι κάτι πολύ δύσκολο, που πολλές φορές υπολείπεται ακόμα και της διάχυσης εξεγερτικών πρακτικών. Εδώ είμαστε, βλέπουμε , προβληματιζόμαστε, συζητάμε και ξαναεπανερχόμαστε. Δεν ντρεπόμαστε να παραδεχτούμε τα λάθη μας.

Προτείνουμε το καινούριο δίνοντας βάση στα λόγια του Λα Μόντε Γιανγκ που τον ενδιαφέρει το καινούριο, ακόμα και αν αυτό περιέχει το ενδεχόμενο να είναι κακό. Γιατί αυτό που για τους άλλους είναι κακό, για εμάς μπορεί να είναι καλό, γιατί η εξελικτική κίνηση είναι προτιμότερη και φυσικότερη προοπτική από τη στασιμότητα και τον εφησυχασμό. Για να είμαστε σε θέση να εισχωρήσουμε στα σκοτεινά, αλλά και στα φωτεινά, σημεία της ανθρώπινης ύπαρξης και να προβάλλουμε τις αντιστάσεις μας σε οτιδήποτε δεν μας κάνει.

Από την άλλη πλευρά, βέβαια, εκπροσωπούμε μια ευρύτερη αντικοινωνιστική συνιστώσα, όμοια με αυτή που περιγράφεται στα Χαοτικά Μανιφέστα. Αυτό γιατί θεωρούμε πως είναι αυταπόδεικτο ιστορικά πως άτομο και κοινωνία, άτομο και σύνολα, έχουν εξαρχής ανταγωνιστική υφή στις μεταξύ τους σχέσεις. Ο μόνος τρόπος για να καταργηθεί αυτό το πολλαπλώς παγιωμένο φαινόμενο είναι η αύξηση της ατομικής συνείδησης που θα δύναται να οδηγήσει σε συγκροτήσεις συλλογικών, και όχι μαζικών, μορφωμάτων-συνόλων που θα εξασφαλίζουν την προστασία του ατομικού συμφέροντος και θα οδηγούν στην ευτυχή συγκυρία δημιουργίας συνόλων ποιότητας, αξιοσύνης και σεβασμού, που θα μπορούν με την αυξημένη τους δυναμική να κατακτούν στόχους. Παρατηρώντας κανείς τη μετριότητα των περισσοτέρων μαζικών επαφών και συναναστροφών, καταλήξαμε στο αξιακό συμπέρασμα, πως κάθε σύνολο που δημιουργείται πρέπει να είναι προϊόν συνειδητής και βελτιωτικής συγκατάβασης των μελών που το συνθέτουν. Αλλιώς, βρισκόμαστε μπροστά σε μέτριες και δυσχερείς καταστάσεις, που αργά ή γρήγορα θα οδηγήσουν σε αντιθέσεις, αντιπαλότητες, κάθε είδους συρράξεις, θαψίματα, προβλήματα. Ξαναεπισημαίνουμε πως η επαγωγική ερμηνεία των κοσμικών διεργασιών δίνει τις απαντήσεις και προδιαγράφει τις λύσεις. Τοποθετούμαστε στην αντικοινωνιστική τάση, καθώς απώτερος σκοπός της κίνησης μας είναι η αποδόμηση της έννοιας της κοινωνίας, ως διαμορφωμένο στην τυφλότητα του τετριμμένου σύνολο, μια στιρνερικής κοπής πολύμορφη απόπειρα ατομικής απελευθερωτικής διεργασίας που δε σταματάει ποτέ όσο ζούμε και αναπνέουμε το μολυσμένο αέρα της πολύπλευρης εξουσιαστικότητας. Για να το περιγράψουμε πρακτικά δε νιώθουμε καμία υποχρέωση να συμμετάσχουμε εξαναγκαστικά, από συνήθεια,  στο χτες, στο τώρα και στο αύριο, σε ποσοτικά διευρυμένες διεργασίες κάθε τομέα καθημερινής δραστηριοποίησης, είτε έχουν πολιτικά, είτε φιλικά, είτε ερωτικά, είτε επαγγελματικά, είτε συγγενικά, είτε άλλου είδους χαρακτηριστικά που αντιβαίνουν στους προσωπικούς αξιακούς μας κώδικες. Τελεία και παύλα. Βάζουμε στοπ στις χαζοβιόλικες και αυτοκαταστροφικές μας παρελθοντικές συμμετοχές που βλάπτουν την υπόθεση μας και μας αποτρέπουν από μια δημιουργική επέλαση στους χωροχρόνους της ζωής μας, που τη θεωρούμε αρκετά πολύτιμη για να την ξοδεύουμε εγκλωβιστικά και μέτρια. Το άτομο και τα συμφέροντα του πάνω από όλα… Υπάρχουν στιγμές που η σκέψη μας ευδοκιμεί πολύ κοντά στο νταντα΄ι΄στικό – Καταστρέφω τα κομμάτια του μυαλού και εκείνα της κοινωνικής οργάνωσης, ό,τι κοιτάζουμε είναι ψεύτικο. Στεκόμαστε επικριτικά και επιθετικά απέναντι στην αποθηριωμένη νεοελληνική φαυλοκρατία και τη συγχώνευση της με μια διαστρεβλωμένη, απολύτως προσαρμοσμένη στο υπάρχον πολιτισμικό ανοσιούργημα, παρανόηση. Κατάσταση που προκύπτει ως συνέπεια μιας μεταμοντέρνας ψευτομηδενιστικής νοοτροπίας που φλερτάρει με τη φριχτή και επιφανειακή ιδιώτευση των υπηκόων.

Συμμετέχουμε στον ιδεολογικό πόλεμο, γιατί χωρίς πολλές περιστροφές μια γνήσια επαναστατική τάση χρειάζεται τα απαραίτητα θεωρητικά της όπλα για να μπορέσει να πολεμήσει Εναντίον Όλων όσων πληγώνουν την ελευθερία, θυμούμενοι σε κάθε ευκαιρία τα λόγια του Νίτσε…. Ρίχνουν αδικία και λάσπη πάνω στον μοναχικό. Αλλά, αδερφέ μου αν θες να είσαι άστρο, θα πρέπει να λάμπεις το ίδιο λαμπρά πάνω τους, έστω και αν έτσι σου φέρθηκαν…

Έζησα έρημος και ισχυρός Δ.Λιαντίνης- τα τελευταία του λόγια

Ατομικιστικός γιατί το άτομο και το εγώ είναι οι πεμπτουσίες της ύπαρξης. Η υπαρξιακότητα βρίσκεται για εμάς σε πλήρη συνάφεια με τα πεπραγμένα του πολιτικοκοινωνικού γίγνεσθαι. Αν αυτά αποκοπούν βρισκόμαστε μπροστά σε εκτρωματικές καταστάσεις. Αν δοθεί βάρος στο πρώτο σκέλος μιλάμε για διανοουμενίστικο αυτοβαυκαλισμό, αν γίνει το αντίστροφο μιλάμε για μαζικές δήθεν αλήθειες που ποδηγετούν την ατομική ευδοκιμότητα. Μια συνθήκη που προσομοιάζει με το μαρξιστικό κομμουνιστικό «απελευθερωτικό» ψέμα που οδήγησε στα πολλαπλά εγκλήματα του κόκκινου ολοκληρωτισμού που έζησε η ανθρωπότητα τον προηγούμενο αιώνα. Οι ανάγκες και οι συνειδήσεις του καθενός και της καθεμιάς είναι ατομικές υποθέσεις. Η κάλυψη, η ικανοποίηση και η σμίλευση τους μπορούν να εκδηλώνονται μέσα στο κοινωνικό πεδίο, κάτι τέτοιο, όμως,  επ΄ ουδενί δεν αναιρεί τον εγωιστικό χαρακτήρα των κινήτρων του κάθε ατόμου, επομένως και των όποιων έμπρακτων παραστάσεων δημιουργεί η απόφαση για την εξυπηρέτηση τους.  Από το πρωτογενές ενστικτώδες εγώ, στο πνευματώδες απελεύθερο εγώ των Ανθρώπων που εκδηλώνεται, υπερασπίζεται και κατακτιέται με τη ζωώδη δύναμη της ατέρμονης ατομικής θέλησης, αναγνωρίζουμε την απαραίτητη εξέλιξη για την Επαναστατική Αυτοπραγμάτωση. Αγωνιζόμαστε πολύμορφα για τη δημιουργία διαφορετικών ανθρώπινων τύπων, που αρνούνται τις κυρίαρχες ιδεολογίες, τοποθετούν τους εαυτούς τους έξω από τις δομές του υπάρχοντος και αγωνίζονται για τον αυτοκαθορισμό και την αναζήτηση εθελοντικών συνεργασιών για την κατάκτηση απελευθερωτικών ζωνών ανάσας από το πνιγηρό περιβάλλον που συνθέτουν τόσο οι εξουσιαστικές κάστες, όσο και οι συνοδοιπόροι τους, που με τα ατομικά τους βολέματα συντηρούν τη διατήρηση του υπάρχοντος σε ισομερείς ποσότητες υπευθυνότητας με τους συνειδητοποιημένους ηγήτορες του πολιτισμού. Πέρα από τις λογικές του Καλού και του Κακού, πέρα από θέσφατα και ιδεολογικά προπαγανδιστικά συνθήματα, στήνουμε μια άλλη κατάσταση, συμβατή με το εγώ και τις συμφωνίες του στα χνάρια μιας χαοτικής συνδιαμόρφωσης που θα σέβεται και θα τιμά την επιλογή για απελευθέρωση από ότι εκμεταλλεύεται, καταπιέζει, χειραγωγεί, εξαπατά, ταπεινώνει, ποδηγετεί και εξαχρειώνει το άτομο και τα ιδιαίτερα συμφέροντα του. Καμία πράξη δεν είναι καλή, κακή κλπ. Αλλά είναι μια υποκειμενική εκδήλωση με αντικειμενική περιγραφή, αιτίες, αφορμές και συνέπειες. Εχθρευόμαστε το αστικό μοντέλο εγωισμού, γιατί οικοδομεί ανισότητες και μοντέλα διαβίωσης που φλερτάρουν με την ψυχοσωματική αρρώστια και την πνευματική σήψη και διαφθορά. Ένα μοντέλο που ποντάρει και συνειδητά αναδεικνύει τις πιο εξουσιομανείς πτυχές του ανθρώπινου είδους. Το άτομο του φιλελευθερισμού είναι το άτομο της ματαιοδοξίας και της ύπουλης επιβολής επί των άλλων, σε αντιδιαστολή με την εθνικιστική και κομμουνιστική κρατιστική ωμότητα, που θεωρούσε κατά τους καιρούς της εφαρμογής της πως τα άτομα κυβερνώνται καλύτερα με ολοκληρωτικό τρόπο. Εμείς προτάσσουμε το άτομο που θα είναι ικανό να διεκδικήσει την αυτοτέλεια του χωρίς να καταπατά τα δικαιώματα του διπλανού του, μια στιβαρή πεποίθηση που απαγορεύει κάθε κυβέρνηση ανθρώπου από άνθρωπο. Μόνο που συμφωνούμε με τη νιτσεϊκή διδαχή πως κάτι τέτοιο μπορεί να επιτευχθεί μονάχα στα πεδία της αυτοβελτίωσης και της μαχητικής κατάκτησης των προσδιοριστικών της πτυχών. Η ισότητα δεν υπάρχει επειδή την προβλέπουν τα ιδεολογικά επιχειρήματα κάποιων.  Κατακτιέται μέσα στον κοινωνικό ανταγωνισμό μετά από πολύ δουλειά και με υψηλά στάνταρ αυτοσυνείδησης. Κοινώς, με πολύ απλά λόγια, πατάμε το φρένο του σεβασμού εκεί που μας περιορίζονται οι όποιες δυνατότητες για προσβολές και εισχωρήσεις. Στον αέναο και πολύπλευρο πόλεμο των εγώ, καταθέτουμε την ψυχή μας και τον καλύτερο μας εαυτό. Κρατισμός-με οποιαδήποτε ιδεολογική επίφαση, καπιταλισμός, και κάθε –ισμός θεωρούμε πως υπάρχουν για να ταπεινώνουν την ατομική μας αξιοσύνη, επομένως κηρύσσουμε τον πόλεμο του ατόμου σε κάθε εργοστάσιο παραγωγής υποδουλωτικών λογικών και θεάτρων δημοσιοποιημένης εκδήλωσης εξουσιαστικών μηχανισμών, νοοτροπιών και επιβολών.

Εκνευριζόμαστε με υποκριτικές απόπειρες καλλιέργειας ερμηνευτικών εργαλείων που καθαγιάζουν και ωραιοποιούν. Δεν αποτελούμε μια ομάδα κρούσης της αριστερής φιλοσοφίας, αλλά μια ενσυνείδητη τάση που αγωνίζεται για να κατακτήσει τις απελεύθερες πτυχές της, κόντρα σε οτιδήποτε επιβουλεύεται και πολεμάει το άτομο και την απελεύθερη προοπτική του.  Πιστεύουμε ότι το κάθε άτομο είναι αρμόδιο να μιλήσει για τον εαυτό του και για τον κόσμο σύμφωνα με τα προσωπικά του βιώματα, και όχι με γνώμονα την επιλογή μιας ελλιπούς ψευδοσυνείδησης. Εξάλλου, στους πολλούς δεν πρέπει να δίνεις το χέρι, μα πιότερο τα νύχια σου-και θα μου άρεσε πολύ αν είχες στα αλήθεια νύχια σαν τα άγρια ζώα για να υπερασπιστείς απέναντι τους. Αλλά, ο ίδιος σου ο εαυτός θα είναι πάντα ο χειρότερος εχθρός που θα μπορούσες να βρεις στο δρόμο σου-ο ίδιος ο εαυτός σου κείτεται και σε παραμονεύει μέσα σε σπηλιές και δάση. Μοναχικέ άνθρωπε, τραβάς ένα δρόμο για τον εαυτό σου! Κι ο δρόμος σου οδηγεί στο να ξεπεράσεις τον εαυτό σου και τους εφτά διαβόλους σου!  (Φ. Νίτσε)

Επαναστατικός γιατί προτάσσουμε τη βίαιη διεργασία κατάργησης τόσο των θεσμικών πυλώνων της συστημικής τάξης, κράτος και κεφάλαιο, όσο και όλων των παράλληλων ηθικοπλαστικών, λογικοφανών και πειστικών συμβάσεων που εγκλωβίζουν συνειδήσεις και μετατρέπουν τις ατομικές και μαζικές πράξεις σε υποδουλωτικά άλλοθι μιας προκατασκευασμένης παγίδας. Μια στρατιωτικού τύπου μεταβολή των συσχετισμών δύναμης προς όφελος των αντικαθεστωτικών δυνάμεων και δράσεων. Η παρουσία μας γίνεται πραγματώσιμη βάση συγκεκριμένης τακτικής και στρατηγικής, αλλά και συνείδησης που μετατρέπει τη βία από χουλιγκανίστικη έξαρση σε συνειδητή επιλογή άρνησης, συνδυαζόμενη με πολύμορφες πρακτικές διάχυσης της αντίληψης μας. Η επανάσταση, ως συλλογική απόπειρα, δεν είναι αυτοσκοπός, αλλά μέσο για την κατάκτηση των απελεύθερων επιθυμιών μας.  Σε ταξικές δικτατορίες, παρά την προλεταριακή τους επίφαση, εμείς δεν παραχωρούμε καμία σπιθαμή ανοχής. Σε συνδυασμό με τον ατομικό προσανατολισμό οικοδομούμε τις οργισμένες ταξιαρχίες μοναχικότητας που εδράζονται σε μια διαρκή επαναστατική απόπειρα απεγκλωβισμού από οτιδήποτε υποδουλώνει το άτομο και τις συλλογικές συμμαχίες του.  Ενστερνιζόμαστε πλήρως το παρελθοντικό πρόταγμα συντρόφων που εστιαζόταν στο πάντα επίκαιρο και εύστοχο Επανάσταση μέσα στην Επανάσταση για να διαδηλώσουμε το αίτημα μας για επιλεκτικές συνεργασίες και για αδιάλλακτες αποκοπές από οτιδήποτε δεν ευθυγραμμίζεται με τις επιθυμίες και τις συνειδητότητες μας. Δεν λειτουργούμε ανθρωπιστικά, ουδετερολάγνα και άνευρα, παρά οριζόμαστε και κινούμαστε συμβατά με τις έννοιες της Επαναστατικής Απολυτότητας, του Επαναστατικού Κινήτρου και του Επαναστατικού Συμφέροντος.  Αν όλα αυτά φαίνονται κούφιες ιδεολογικές φόρμες ή ανούσια σχήματα σε κάποιους, θα τους αντιτάξουμε πως και αυτοί στην ουσία προτείνουν τρόπους για την προώθηση υπόθεσης που σχετίζεται άμεσα με ένα δικό τους συμφέρον. Το συμφέρον της οργάνωσης, του γκρουπούσκουλου, του κόμματος, του συνδέσμου, της ομάδας, του συνδικάτου, της παρέας, της συντεχνίας, της γειτονιάς, της ιδεολογίας, της Εκκλησίας, του Θεού, του εαυτού, των μεταναστών, της κοινωνίας, της ανθρωπότητας, μιας τάξης, ενός υποσυνόλου, μιας διασκέδασης, ενός καπρίτσιου, των συγγενικών δεσμών, των βιολογικών ορμών, των δυστυχισμένων, της επαγγελματικής ευσυνειδησίας, του αυτοσεβασμού, μιας ιδεοληψίας, ενός διαπροσωπικού ανταγωνισμού, της αυτοεπιβεβαίωσης κοκ.  Και ενώ φαινομενικά όλα αυτά τα μορφώματα υπηρετούν ιδεολογίες και καλούς σκοπούς, στην ουσία αυτονομούνται και καταντάνε σκοπός από μέσο.  Η μόνη απάντηση σε αυτό είναι η προάσπιση του Εγώ, η αυτόνομη συνειδητότητα, που θα σηκώνει ανάστημα σε παραλειτουργίες και ιδιοτέλειες, που θα καταργεί οριζόντιες και κάθετες εξουσίες κάθε μορφής, ισχύος και μανδύα. Άρνηση της εξουσίας, άρνηση της πολιτικής, άρνηση των πάντων…

Δε διαλέγουμε συμπεριφορές για να γίνουμε αποδεκτοί από το μέσο όρο.  Δε χάνουμε τη διάθεση μας για ζωή, παιχνίδι, χαρά, απόλαυση, δημιουργία για να κερδίσουμε τα ένσημα της ψευτοσοβαροφάνειας της όψιμης δουλικότητας των ρόλων.  Δε βάζουμε δεσμευτικές υπογραφές σε κανένα συμβόλαιο ένταξης και ενσωμάτωσης. Για την εσωτερική αφύπνιση, που θα βάλει εμπρός τις μηχανές της ατομικής ενέργειας. Για εμάς το επαναστατικό υποκείμενο ορίζεται και πραγματώνεται εκεί που γίνεται μάχη για την πλήρη κατάργηση όλων των ρόλων της υποταγής.  Για την αναζήτηση μιας καινούριας αισθητικής που θα προκαλεί δημιουργικές εκρήξεις και θα παίρνει κάθε διαζύγιο από τις σιχαμένες εκφάνσεις της αβασάνιστης ανθρωπίλας, που βολεύει τους ισχυρούς και αδρανοποιεί τους υπηκόους τους, περιορίζοντας τους δεύτερους στα πεδία του ανούσιου και του προβλέψιμου. Εκεί που η εξουσία χαρτογραφεί για να προβεί σε, συνήθως αποδοτικές, ασκήσεις διαιώνισης και αναπροσαρμογής των κεκτημένων της.  Για την έναρξη εχθροπραξιών απέναντι σε οτιδήποτε κινείται έξω από τον άξονα μας. Γιατί δε μας αρκεί η εναντίωση μονάχα στην αστυνομική βία, στην εθνική ταυτότητα, στα πογκρόμ, στα εργατικά ατυχήματα, στην εθνικιστική παρακρατική λειτουργικότητα, στις απολύσεις, στην ανέχεια, στη φτώχεια, στα ναρκωτικά, στην πολιτική λαμογιά, στα πολύμορφα λαδώματα και φακελάκια της δημόσιας ζωής, στις εξαγορασμένες συνειδήσεις, στη συνδικαλιστική απατεωνιά, στην κομματική απάτη, στη δικαστική αυθαιρεσία, στην εισαγγελική αλητεία, στην τηλεοπτική διαστρέβλωση, στην εξαχρείωση της show business κοινότητας, στον καθηγητικό υπερφιαλισμό, στη διανοουμενίστικη αυθεντία, στη θεαματική παρουσίαση της επιβίωσης, στην αριστερή αφέλεια, στον πλούτο, στην ασφαλίτικη αθλιότητα. Θέλουμε να εμβαθύνουμε. Για να αντιστρατευθούμε έμπρακτα τη ματαιοδοξία, την έπαρση, την αλαζονεία, τον ελιτισμό, τη σιλωαμική ουδετερολαγνεία, τον αυτισμό του αστισμού, τις λυκοφιλίες, τις υποκριτικές χαιρετούρες, την παρατραβηγμένη λαϊκότητα, την πονηριά, την ομοφοβία, τον πολύμορφο και πολύφερνο ρατσισμό, τη μικροψυχία, το κουτσομπολιό, την υποτέλεια, τη βλακεία, την ανεκτικότητα στο κατάπτυστο, το ξετσίπωτο, το αυτιστικό και στο προβληματικό, το στείρο χουλιγκανισμό, την αδιαφορία, τη μεμψιμοιρία, το φτηνό –αβασάνιστο-αβίαστο-ανούσιο επικριτισμό, τη λατρεία των μικροαντικειμένων, τη διαφωνία για τη διαφωνία, τις επιτηδευμένες συμπεριφορές, την εύκολη απαξίωση του διαφορετικού, την υποταγή του ανθρώπου σε διάφορες εξαρτήσεις, τη χαζή αποστροφή των σοβαρών αιτιάσεων των διπλανών, τη ζήλεια, τη μοχθηρία, τα moratorium συναινετικότητας και τις στημένες απορίες. Κόντρα στις πλάγιες σκέψεις και τα πισώπλατα αδειάσματα των φορέων της ασθένειας του ευτελούς, που καταδικάζει τη ζωή σε μίζερη επιβίωση με τις ανάλογες καταπραϋντικές φαρμακολογίες και δοσολογίες.  Δεν απολογούμαστε πουθενά, δε δίνουμε λογαριασμό σε κανέναν που σκοτώνει τον αξιακό μας κώδικα, παρά μόνο στη συνείδηση μας και στους πραγματικούς συντρόφους μας.  Δεν αφουγκραζόμαστε τα κηρύγματα των μαζικών αληθευμάτων, δεν προστρέχουμε στις αγελαίες εκδηλώσεις και στις συναγελάσεις του στάσιμου και του μερικού-ακόμα και αν κινούμαστε παράλληλα, φροντίζουμε να διατηρούμε τις ποιοτικές αποστάσεις της αντιληπτικής μας διαφοροποίησης. Αλλά και την τυφλή πίστη σε μια ανύπαρκτη και πολυφορεμένη απάτη περί της γενικευμένης καλής φύσης του ανθρώπου, όπως και την τακτική της απόκρυψης των κακώς κειμένων, τις ανάγουμε σε παρελθοντικές ενδείξεις ενός στραβού δρόμου για τον οποίο δεν μετανιώνουμε, αλλά δεν είμαστε πια υποχρεωμένοι να υπερασπιζόμαστε. Σε αυτό το δρόμο που διαλέξαμε συνειδητά θα βρούμε απέναντι μας σχεδόν τους πάντες. Δεν καταλαβαίναμε αρχικά εύκολα το γιατί, αλλά πλέον ο καθένας θα λαμβάνει την στάση που του αρμόζει, που ο ίδιος διαλέγει για τους δικούς του λόγους. Γιατί καμία επιλογή δεν ξεφεύγει από την αιτιοκρατική αντιμετώπιση της ζωής. Και εδώ τα πορίσματα κάθε άλλο παρά τιμητικά είναι. Το ρολόι δείχνει ξεκάθαρα πως ήρθε η ώρα για να εφαρμόσουμε τις νετσαγιεφικής κοπής πολύμορφες πρακτικές κατάκτησης του σκοπού.  Δεν  θα νικήσει η μετριότητα της υποταγής και οι εκφάνσεις που λαμβάνει στο χωροχρόνο!

Μηδενιστικός γιατί όλες οι αφηρημένες έννοιες αποσκοπούν στη διατήρηση του υπάρχοντος, υπό το πρίσμα καλλιέργειας υποτακτικών συνειδήσεων και κίβδηλων προτάσεων περί ελευθερίας. Η δημιουργία ψευδοσυνειδήσεων είναι ο καλύτερος τρόπος για να προκαθορίσεις τις κινήσεις κάποιου και να προϋπολογίσεις τα αποτελέσματα της δουλικής του ζωτικότητας. Και παρατηρούμε την πλήρη δικαίωση του Nόαμ Τσόμσκυ στο επιχείρημα του ότι οι πιο ευάλωτοι στις κρατικές προπαγάνδες τελικά είναι οι μορφωμένοι, γιατί αυτοί έρχονται σε συνεχή επαφή με τα πορίσματα των εξουσιαστικών think tank. Δίπλα τους βρίσκονται, δυστυχώς, και οι πρακτικιστικές επιλογές επιβίωσης που αναπτύσσονται στις εκβιαζόμενες από τις οικονομίστικες ανακατατάξεις των κρατιστών μάζες των φτωχότερων κοινωνικών στρωμάτων.

Το μηδενιστικό πρόταγμα είναι διττό. Από τη μια εναντιώνεται στο σήμερα και αναδεικνύει την αποτυχία και το υποδουλωτικό όλων των αφηρημένων εννοιών που επικρατούν και προωθούνται διακαώς από διάφορους επιτήδειους. Από την άλλη, δε, και αυτό είναι το σημαντικότερο, εστιάζει στη διαχρονική τους απάτη. Ο παρασιτικός τους ρόλος θα επιχειρήσει να επανεμφανιστεί ακόμα και σε μια μελλοντική επαναστατική κατάσταση, επιχειρώντας την παγίωση μιας νέας εξουσιαστικής τάξης, με άλλα ονόματα, διαφορετικές επικαλύψεις, δέλεαρ, επιχειρήματα, ανθρωπιστικές διακηρύξεις, τροπάρια, θρησκοληψίες, ήρωες και άλλους αρχηγίσκους. Αντιπροτείνουμε  τους προσωπικούς αξιακούς κώδικες της ταυτόχρονης άρνησης οποιασδήποτε συνθήκης δολοφονεί την αξιοπρέπεια μας, μια ολική εξέγερση απέναντι σε οτιδήποτε επιχειρεί να αμβλύνει τον αυτοκαθορισμό μας.  Μια πολύμορφη δράση που κατακλύζει τους δρόμους της μητρόπολης και διαχέει παντού το πρόταγμα μιας διαφορετικής κίνησης, για ένα διαφορετικό σήμερα, που θα μαθαίνει από το χτες και θα βάζει τις βάσεις για το αύριο.  Οι αφηρημένες έννοιες, οι θεσμοί, ο πολιτισμός καταργούνται μέσα από συνεχείς πολύμορφες διαδικασίες, αναπόσπαστο κομμάτι τους είναι η Επανάσταση, ως μεταβατικό στάδιο της διαρκούς ατομικής εξεγερτικής-επαναστατικής κίνησης…  Εναντιωνόμαστε στην κονιορτοποίηση του νεωτερικού Ατόμου, στην εξάντληση της άλλοτε πανίσχυρης βούλησής του για δύναμη, από την οποία πήγαζε και η επαναστατική-μηδενιστική ορμή του, επιχειρώντας τον επαναπροσδιορισμό αυτής της ορμής και τον καθορισμό των σύγχρονων στοχεύσεων της.

Θα προσπαθήσουμε να επιβάλλουμε στη ζωή μας δια πυρός και σιδήρου τον πόλεμο σε όλες τις αξιώσεις κυριαρχίας που ενυπάρχουν μέσα στο σύνολο των πολιτισμικών αξιών που μοιράζονται αφειδώς επιχειρώντας να κατασκευάσουν πρόθυμους οπαδούς και δούλους. Από το χριστιανικό πολιτισμό του παρελθόντος στη δικτατορία του χρήματος, με τα ενδιάμεσα στάδια άλλων ιδεοληπτικών θεσφάτων, η ανάγκη για κατάργηση των αφηρημένων εννοιών και των ρόλων, μοιάζει και είναι η μοναδική προϋπόθεση για την απελευθέρωση των ατόμων.

Στην ταυτότητα των ρόλων, στις παραδόσεις, στις μιμήσεις, στις θρησκοληψίες και τους μύθους του εξουσιαστικού χτες, αντιτάσσουμε την Επαναστατική Μηδενιστική Πρόταση που εχθρεύεται τον μεταμοντερνισμό ως άλλη όψη του παλιού, την ιδεολογική σύγχυση και το αλυσόδεμα της σκέψης στα κάγκελα των πολύμορφων κελιών της σύγχρονης εποχής. Ένας υλικός κόσμος γεμάτος υποδουλώσεις χρειάζεται και τα ανάλογα πνευματικά επιχειρήματα. Τα αρνούμαστε έμπρακτα και διαχέουμε στο παντού και στο πάντα την υπέρτατη για εμάς αναγνωρίσιμη αξία, τον επαναστατικό εγωισμό.

Επιχειρούμε να επανανοηματοδοτήσουμε τη σχέση ανθρώπων και υλικού κόσμου, μετατρέποντας τον δεύτερο σε μέσο εξυπηρέτησης της ανόθευτης ανθρωπινότητας και όχι σε συνθήκη τυφλής υποδούλωσης του ανθρώπου σε αυτόν. Παράλληλα, δε θα επιδείξουμε την παραμικρή ανοχή σε ανθρώπινες σφετεριστικές προθέσεις απέναντι στη φύση και σε οτιδήποτε εξωανθρώπινο. Εμπρός, λοιπόν, για τις κοσμικές αποστασίες του παρόντος και του μέλλοντος.

Κάποτε υπήρχε το όραμα της Λαϊκής Δημοκρατίας της Ελλάδας. Δίπλα σε αυτό το ακροαριστερό όραμα των ελληνικών σοβιέτ και οι αναρχικές κομμούνες του πρόσφατου αντικαθεστωτικού ελλαδικού χώρου.  Για εμάς ήρθε η χωροχρονική στιγμή να μιλήσουμε για την Απελεύθερη Ζωή. Ζητάμε, δημοσιολογώντας ασύστολα, το απόλυτο!

Για αυτούς που επέλεξαν έστω και ένα λεπτό να ζήσουν γράφοντας στα παλιότερα των υποδημάτων τους αυτόν τον σκατόκοσμο, τις θεωρίες, τις μεγάλες ιδέες, τις νουθεσίες των ειδικών, τη σιχασιά για τα πλήθη των σκυμμένων κεφαλιών.

Επαναστατικό πρόταγμα χωρίς ατομικιστικό στοιχείο αυτοσυνειδησίας δε νοείται με σοβαρούς όρους αποτελεσματικότητας και συνάφειας. Όπως, επίσης, ο ατομικισμός είναι σύμφυτος με τον αντικοινωνισμό, γιατί μόνο έτσι μπορεί να πραγματωθεί με γνήσιους πολύμορφους επαναστατικούς όρους και τρόπους. Όλα αυτά στον μηδενιστικό καμβά συναντιούνται, αλληλοσυμπληρώνονται και επιτρέπουν την ποιοτική κινητικότητα στα διαρκώς ρευστά πλαίσια μιας χαοτικής φυσικής καταγραφής, που αγκαλιάζει τον αμοραλισμό και χαϊδεύει τον κυνισμό. Οδόφραγμα στην κανονικότητα της μετριότητας και των επιβαλλόμενων τύπων που λαμβάνει έμπρακτα ή θεωρητικά. Στήνουμε τις εξεγερτικές ταξιαρχίες χάους που υπηρετούν τη συνείδηση μας εναντίον όλων των εχθρών μας… Όραμα μας να κατακλυστούν οι χωροχρόνοι από συνειδητοποιημένες ομάδες κρούσης, που με οπλισμένες επιθυμίες και ατίθασες ψυχές θα συμβάλλουν στην οργισμένη καταστροφή του πολιτισμού…

Λέσχη Μηδενιστικής Συνείδησης Rem Gero