Tag: Νίκος Ρωμανός

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Η αναφορές μου στον σκληρό αγώνα της απεργίας πείνας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επέλεγα να κάνω χρήση του συγκεκριμένου μέσου. Χωρίς να δηλώνω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το μέσο, γιατί έτσι και αλλιώς σωστό και λάθος δεν υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις και τα πάντα αμφισβητούνται και εξετάζονται από την αρχή ξανά και ξανά.

                                                        Απεργία Πείνας- Η αντίφαση σε θέση μάχης.

Η απεργία πείνας αποτελεί το έσχατο μέσο αγώνα ενός ανθρώπου της επανάστασης. Ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα αγωνιστών που αιχμαλωτίστηκαν για την ανατρεπτική τους δράση κυρίως εναντίων δημοκρατικών καθεστώτων.

Από τους νεκρούς απεργούς πείνας της ε.ο Φράξιας Κόκκινος Στρατός(RAF) και θανάτους μαχητών του ΙRΑ και της ΕΤΑ, μέχρι της νικηφόρες απεργίες πείνας αναρχικών συντρόφων όπως ο Χριστόφορος Μαρίνος ο Κώστας Καλαρέμας, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και της ε.ο Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Τα κοινά σημεία σύνδεσης μπορεί να είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα υπάρχει όμως μια απόφαση που παραμένει ίδια,  <<Μάχομαι μέχρι το τέλος.>>

Αυτή ακριβώς η απόφαση έχει σταθεί ικανή ώστε να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο εκβιασμό που ασκείται εναντία στο κράτος. Ένας εκβιασμός που όσο οξύμωρο και αν ακούγεται έχει αποκτήσει σημαντική διαπραγματευτική ισχύ εξαιτίας των νεκρών απεργών πείνας.

Φυσικά από την στιγμή που μιλάμε για διαπραγματευτική ισχύ αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ισορροπιών μέσα στον επαναστατικό πόλεμο οι οποίες σχηματίζονται από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής και την πόλωση που επικρατεί ανάμεσα σε κρατιστές και επαναστάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις σεβόμαστε και ο στόχος που θέτουμε είναι να τις εκτρέψουμε και να τις ρίξουμε στα βράχια. Ούτε όμως σημαίνει ότι δεν τις χαρτογραφούμε, τις εντοπίζουμε και τις χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.

Η απεργία πείνας είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση, όπου το ανθρωπιστικό προσωπείο της δημοκρατίας χρησιμοποιείται ώστε να επιτευχθούν οι απαιτήσεις του αγωνιστή. Μια μάχη που διεξάγεται απέναντι στην πολιτική εκπροσώπηση του συστήματος, την δημοκρατία, ένας εκρηκτικός μηχανισμός που ο αγωνιστής επιλέγει να τοποθετήσει μέσα στο σώμα του και να βαδίσει στο σημείο που βρίσκονται τα θεμέλια της δημοκρατικής συνοχής κοινοποιώντας πως σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί το αίτημα του, η έκρηξη που θα ακολουθήσει θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της δημοκρατίας.

Αυτή ακριβώς η κοινοποίηση είναι που πρέπει να εκφραστεί πολύμορφα από τους συντρόφους εκτός των τειχών. Με μια ετοιμοπόλεμη στρατηγική η οποία σίγουρα θα είναι προσαρμοστική ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού κόστους για κάθε μέρα που το κράτος δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του αγωνιστή.

Φυσικά όλα αυτά απαιτούν την ακύρωση κάθε θεσμικής διαμεσολάβησης και τον σαφή διαχωρισμό μας από αριστερές κορώνες και τα μπάσταρδα τους.

Περνώντας από την θεωρία στην πράξη παραθέτω δημόσια κάποιες σκέψεις γύρω από πράξεις και στρατηγικές που μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά την διάρκεια αυτού του σκληρού και περιορισμένου χρονικά αγώνα. Πιστεύοντας πως η επικοινωνία μεταξύ των αιχμαλώτων και των ελεύθερων συντρόφων  πρέπει να είναι αμφίδρομη και να μην περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις αλλά να θέτει τα ζητήματα στο μοναδικό πεδίο που δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα τους, στην πράξη.

Πράξη πρώτη: Συνεχής Αντιπληροφόρηση

Το σκεπτικό:  Λειτουργεί ως προάγγελος πολέμου με ξεκάθαρο και επιθετικό αναρχικό λόγο, διατηρεί τον αγώνα του συντρόφου στην επικαιρότητα και ταυτόχρονα ενημερώνει ενδιαφερόμενους και αδιάφορους πως κανένας σύντροφος μας δεν είναι μόνος του και πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί η επίθεση θα συνεχίζεται.

Οι τρόποι: Πανό, αφίσες, τρικάκια, στενσιλ, γεμίζουν κάθε γωνία της πόλης, καταλήψεις κτιρίων και ραδιοφωνικών σταθμών φροντίζουν να παραμένει ο αγώνας του συντρόφου ως μια ανοιχτή πληγή για το κράτος, παρεμβάσεις και μικροφωνικές σε κεντρικά σημεία αναμεταδίδουν αναρχικές απόψεις και τον λόγο του συντρόφου, βαψίματα συνθημάτων σε τρόλεϊ, λεωφορεία, τραμ, βαγόνια τρένου, σταθμούς και αποβάθρες μετρό, μεταφέρουν μαζί με την απάθεια και τα άγχη των επιβατών και ένα ξεκάθαρο μήνυμα, -ούτε βήμα πίσω, νίκη στο αγώνα του συντρόφου μας.

Πράξη δεύτερη: Αντάρτικη Δράση

Οι αντάρτικες ενέργειες που πραγματοποιούνται στοχεύουν μεταξύ άλλων στην δημιουργία πίεσης και στην πρόκληση κοινωνικών εντάσεων και ενδοσυστημικών αντιπαραθέσεων, στην βραχυκύκλωση της κοινωνικής συνοχής και την κατασκευή μιας αυξανόμενης έντασης που κατευθύνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο αφήνοντας έτσι στο κράτος ανοιχτή την επιλογή της αποσυμπίεσης που δεν είναι άλλη από την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου.

Οι αντάρτικες επιθέσεις πρέπει να είναι ουσιαστικές και στρατηγικά στοχευμένες, είτε  μιλάμε για χτυπήματα που θα γίνουν ευρέως γνωστά λόγω της δυναμικής τους, είτε μιλάμε για την επιλογή στόχων όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που θα προβληθούν εξαιτίας της δημοσιότητας που έχουν οι θεσμικοί τους ρόλοι. Το μήνυμα παραμένει ίδιο, αναδεικνύεται ο αγώνας του συντρόφου και αυξάνεις την στρατηγική της έντασης απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού πείνας.

Στην περίπτωση που μιλάμε για διάχυτες επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας είναι απαραίτητο να δηλώνονται οι αιτίες και τα κίνητρα από τους δράστες της ενέργειας. Δίπλα στα καμένα ΑΤΜ των τραπεζών και στα μαυρισμένα από τις εμπρηστικές επιθέσεις κρατικά κτίρια, συνθήματα αλληλεγγύης και  τρικάκια ενημερώνουν τους περαστικούς πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί οι επιθέσεις θα συνεχίζονται.

Με αυτό τον τρόπο ακόμα και αυτοί που αδιαφορούν πνιγμένοι μέσα στην μετριοπάθεια θα λειτουργήσουν ως εργαλείο πολιτικής πίεσης καθώς θα δυσανασχετούν με μια εξεγερτική προοπτική εξαιτίας μιας κρατικής αυθαιρεσίας και παρανομίας από τις πολλές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Οι ανατρεπτικές πρακτικές που συνδέονται μεταξύ τους κάτω από μια κοινή απαίτηση και έναν κοινό αγώνα με την πιο στενή και όχι τόσο αφηρημένη έννοια, αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική και πολλαπλασιάζουν την ισχύ των χτυπημάτων δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα. Το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η παραπάνω διαπίστωση είναι οι αντάρτικες επιθέσεις που εκδηλώθηκαν και η πολιτική και κοινωνική δυναμική που αυτές απέκτησαν μετά τις κρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους και κινηματικές υποδομές.

Πράξη Τρίτη: Σε περίπτωση ήττας

Επειδή κάθε μάχη κυοφορεί την πιθανότητα της ήττας, στο κακό ενδεχόμενο που ο σύντροφος δολοφονηθεί από την αδιάλλακτη στάση του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί άμεσα ένα αντίβαρο που θα αναγκάσει τους επόμενους πολιτικούς υπεύθυνους που διαχειρίζονται αντίστοιχες υποθέσεις να σκεφτούν πολύ καλά τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.

Τα ιστορικά παραδείγματα πολιτικών εκτελέσεων στην δυτική Ευρώπη των προηγούμενων δεκαετιών. Με στόχο πρόσωπα που είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο θάνατο του απεργού. Οι βασανιστές- γιατροί που έκαναν την αναγκαστική σίτιση σε απεργούς πείνας (Ισπανία-GRAPO), οι αντιδραστικοί δικαστές που έκαναν καριέρα πάνω στις πλάτες των αγωνιστών (Γερμανία- θάνατος Χόλγκερ Μάϊνς), οι πολιτικοί προϊστάμενοι, γενικοί γραμματείς, υπουργοί και το σκυλολόι τους ήταν και είναι στο στόχαστρο. Όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί κομμάτι της επαναστατικής ιστορίας που καλό είναι να μην επαναληφθεί σαν φάρσα, αλλά με ακόμα περισσότερο πάθος για την ελευθερία και περισσότερο μίσος εναντία στους εχθρούς μας.

Μιλώντας για την υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά

Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 4/6 απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του. Αφορμή στάθηκε η εκδικητική παράταση της προφυλάκισης του σε 36 μήνες, δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια υπόδικος. Οι εκδικητικές μεταχειρίσεις και οι αυθαιρεσίες του κράτους δεν μας εκπλήσσουν, ούτε πρέπει να επικαλούμαστε την επιστροφή στην νομιμότητα τους.

 Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε σε έναν κόσμο που οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι βομβαρδισμοί και οι μαζικές εκκαθαρίσεις των επεκτατικών πολέμων των αυτοκρατοριών διεξάγονται στο όνομα της ειρήνης, ενώ οι εξοντωτικές καταδίκες ανθρώπων στον αργό θάνατο της φυλακής, στο όνομα μιας αιμοσταγούς και τιποτένιας δικαιοσύνης και μιας ακόμα πιο τιποτένιας κοινωνίας.

Όμως χρησιμοποιώντας τις ίδιες τους τις αντιφάσεις και εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες τους  δίνεται μια δυνατότητα ώστε να δοθεί μια αποφασιστική μάχη για την απελευθέρωση ενός αναρχικού συντρόφου. Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να αναφέρουμε πως το ίδιο καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας ισχύει και για τον αντάρτη της Σ.Π.Φ Γεράσιμο Τσάκαλο.

Το συμπέρασμα που βγάζουμε λοιπόν μέσα από αυτή την κατασταλτική επιλογή του κράτους είναι ότι οι αποφασισμένες ατομικότητες μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά πλήγματα στον κρατικό μηχανισμό. Σε βαθμό τέτοιο που προτιμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της παράνομης κράτησης, μια κρατική επιλογή που προκαλεί ρήγματα στο προσωπείο του «ανθρωπισμού» και της δικαιοσύνης που επικαλούνται.

Είναι γεγονός πως το κράτος θα εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα στοχεύοντας στην σωματική εξουθένωση του αγωνιστή με σκοπό να κλονιστεί η πίστη του.

Ενάντια στην εξόντωση του συντρόφου μας ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Με κάθε μέσο και όλα να σταθούμε δίπλα στον σύντροφο.

                        ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

       ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

           ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

 Υ.Γ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο λόγος που δεν κάνω αποχή συσσιτίου είναι γιατί δεν τρώω από το συσσίτιο της φυλακής και φροντίζω ατομικά την διατροφή μου (μαγείρεμα κλπ). Το να δήλωνα λοιπόν ότι κάνω αποχή συσσιτίου θα ήταν υποκριτικό και συνειδητή εξαπάτηση των συντρόφων που θα διάβαζαν κάτι τέτοιο και θα καλλιεργούσαν ψευδείς εντυπώσεις. Για τους συντρόφους  που σιτίζονται από την φυλακή κάτι τέτοιο μπορεί να είναι όντος μια στέρηση σε διαφορετική περίπτωση είναι γραφικό και χωρίς ουσία.

 

Φυλακές Αυλώνα

Ιούνιος 2013

Νίκος Ρωμανός

Αναδημοσίευση από Indymedia

Το κείμενο αυτό δεν περιέχει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις γύρω από τα θέματα που καταπιάνεται. Εναποθέτει δημόσια, σκέψεις, συμπεράσματα και διαπιστώσεις. Στοχεύει να δώσει τροφή για σκέψη και επιθυμία για δράση. Μέχρι την επόμενη φορά.

  Προς τους νέους συντρόφους…

  Αν κάτι μας αγχώνει και μας προβληματίζει, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας μας, είναι η ανησυχία για το αν η ζωή που δώσαμε και δίνουμε στον αγώνα, θα αγγίξει στον βαθμό που επιθυμούμε κάποιους.

  Αυτούς που θα αποφασίσουν πως η αναρχία δεν είναι μία παγωμένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, δεν είναι προσκολλημένη με το μικρόβιο της διπλωματίας. Η δική μας αναρχία είναι εκφράσεις μιας αυθεντικής και αδούλωτης ζωής. Θα την δει κανείς στα φλεγόμενα μπουκάλια εναντίον ματατζήδων στις πορείες και στα βραδινά πεσίματα, θα την δει στους καπνούς από τις εμπρηστικές επιθέσεις, στα πεσίματα σε φασίστες και κάθε εχθρό της ελευθερίας.

  Για όσους την δείτε λοιπόν μην κάνετε τον κόπο να της μιλήσετε για ιδεολογίες, δεν θα σας απαντήσει και απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.

  Η γλώσσα που μιλάει, απαιτεί πάθος, τρέλα, λύσσα, φαντασία και καταστροφική διάθεση. Θα την νιώσετε να σας πλημμυρίζει όταν εξεγείρεστε βίαια. Ερωτευθείτε την και κάντε τη δικιά σας. Λιώστε τον πάγο του εγκλεισμού και ζεστάνετε τις καρδιές μας με φωτιά…

 …Και τώρα θα μιλήσουν οι λέξεις. Λέξεις που δεν φτάνουν να περιγράψουν τις οπλισμένες αποφάσεις και αντιφάσεις μας. Όμως ακόμα και έτσι υπόσχονται, αναπολούν, προλογίζουν. Λέξεις που εκδικούνται τις οργανωμένες σιωπές του σύγχρονου κόσμου όταν συνοδεύονται από τους ήχους εκρήξεων των αντάρτικων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι απελευθερωμένους χωροχρόνους μέσα στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει το σύστημα. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν χωράνε ούτε μελανιές και μώλωπες για τα δελτία των 8, ούτε γρατσουνιές για υποκριτικές υπεκφυγές. Έτσι και αλλιώς τα σώματα των ανυπότακτων πάντα άντεχαν, το ξύλο, τις βρισιές, τον εγκλεισμό και τις χειροπέδες. Και αν καμιά φορά κοντοστέκονται δεν είναι από τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές των γουρουνιών, αλλά από τα υποταγμένα βλέμματα που παραδέχονται σιωπηλά την συνενοχή τους.

    Το κρίμα δεν έχει θέση, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει. Αρέσκεται όμως στο να ποζάρει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό προκαλώντας αναπάντητα ερωτήματα στις στρατιές των τηλεηλιθίων που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι πραγματικά διαδραματίζεται στα σκοτάδια της αφάνειας με άγνωστους καθημερινούς πρωταγωνιστές τους απόκληρους του κοινωνικού περιθωρίου. Όσο για τους ανθρώπους της δικής μας πάστας, το στοίχημα της καταστροφής του υπάρχοντος και της υπαρξιακής ανταρσίας παραμένει ανοιχτό, για όποιον, για όσους η φλόγα της αντίστασης καίει την ματωμένη τους καρδιά.

  \” Η επιλογή της ληστείας τράπεζας και οι προεκτάσεις της \”

    Σειρά έχουν οι επιλογές. Να αναλυθούν, να γίνουν σαφείς και κατανοητές, να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας μέσω της διαλεκτικής προσέγγισης και της επαναστατικής κριτικής. Ο στόχος; Να οικειοποιηθούν από όλο και περισσότερους συντρόφους που τις κρίνουν ως γόνιμες και αποτελεσματικές πρακτικές του αναρχικού αγώνα.

    Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που \”ξεκλειδώνει\” πολλές δυνατότητες. Κατ\’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Εκεί που τελειώνει η καταστροφή της χαράς αρχίζει η χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος.

    Φυσικά και καμία πράξη από μόνη της δεν αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Το υποκείμενο μέσα από τον λόγο, τα κίνητρα και τους σκοπούς του, δίνει νόημα στην πράξη και την κατευθύνει στους στόχους που αυτό ορίζει. Στην δική μου περίπτωση, η άρνηση εργασίας είναι ένα τμήμα της συγκεκριμένης επιλογής, το άλλο είναι η ενίσχυση της αναρχικής άμεσης δράσης και η επίθεση σε κράτος και καπιταλισμό μέσω του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

   \” Σχετικά με το αναρχικό αντάρτικο πόλης \”

 Το μέσο του αντάρτικου αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο \”οπλοστάσιο\” κάθε αναρχικού. Μία ένοπλη αναμέτρηση εναντίον της κυριαρχίας που αμφισβητεί στην πράξη τόσο το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσο και την πλασματική ανάγκη ενός μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουμε. Η αντάρτικη δράση αναδεικνύει πως το σύστημα βάλλεται και ο μύθος της παντοδυναμίας του μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το προσωπείο της άτρωτης μηχανής. Προκαλεί καίρια πλήγματα στον εχθρό και αποτελεί ένα μήνυμα εξέγερσης και μία ανοιχτή πρόσκληση για ανάληψη δράσης ενάντια στην καταπίεση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υποκύψει σκύβοντας το κεφάλι στη δύναμη του συστήματος αλλά οπλίζεσαι και επιτίθεσαι εναντίον του. Ρίσκα, αποφάσεις και συνέπειες ζυγίζονται με πολιτικά και προσωπικά κριτήρια και οδηγούν στην επιλογή. Η μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος η συνθηκολογείς με τις παροχές του. Μια επιλογή που συμβαδίζει με την ποιοτική εξέλιξη του αναρχικού αγώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλουμε τον πολιτικό λαϊκισμό που έχει ανθίσει στους αντικαθεστωτικούς κύκλους. Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και με το όνομα τους. Είμαστε σε πόλεμο με το σύστημα, έχουμε νεκρούς, αιχμαλώτους, κυνηγημένους. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ειπωθεί ευχάριστα για να χαϊδέψει \”καταπιεσμένα\” αυτιά. Πρέπει να ειπωθεί όπως είναι, μία γροθιά στο στομάχι μας που οφείλουμε να τους την επιστρέψουμε στα μούτρα.

    Για όλους όσους αρνούνται την ύπαρξη μας, αποφεύγουν να συνδέσουν τις μικροπολιτικές τους με τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα και ονειρεύονται \”αυτοοργανωμένους\” αναίμακτους αγώνες και μετακαπιταλιστικούς παραδείσους. Αν τους ξέραμε ήδη τους ξεχάσαμε.

 \” Λίγα λόγια για την οργανωμένη πλήξη του σήμερα \”

Ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια παραδίδονται στις φλόγες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Κατά συνέπεια το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αιχμή του πολιτισμού, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδραιώνει την κυριαρχία του. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί έναν θεό που θα ανακηρυχθεί ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτού είναι επιστήμη. Μια αυθεντία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους κοινούς θνητούς ενώ η κοινωνική αποδοχή της ετοιμάζει αναίμακτα τον καθολικό έλεγχο. Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, η αναπτυσσόμενη τεχνοδομή του κράτους που εγκαταλείπει την γραφειοκρατία του παρελθόντος, η επιθυμία για εθελούσιο μαζικό έλεγχο από την κοινωνία, είναι μια γεύση ενός πολιτισμένου ολοκληρωτισμού. Μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας τα καθημερινά εγκλήματα της επιστήμης καλλωπίζονται. Με πρόσχημα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την ιατρική περίθαλψη. Οι προστάτες της ζωής εξυψώνουν την αξία της φορώντας τις στολές της υποκρισίας. Όταν βέβαια το κρίνουν απαραίτητο ρίχνουν τις μάσκες για να εξοντώσουν στο όνομα του δικού τους θεού (χρήμα), κηρύσσοντας τις σταυροφορίες του σήμερα.

    Οι ντετερμινιστικές θεωρίες καταρρέουν, καθώς παρά την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι των αναστολών τους, των φόβων τους, των κεκτημένων τους ( που όλο και μειώνονται). Δέσμιοι ενός συστήματος από το οποίο εξαρτώνται υλικά, ψυχικά, πνευματικά. Οι αντοχές λοιπόν αυξάνονται και η ταπείνωση συνεχίζεται. Στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στα γραφεία των αφεντικών, στην εξευγενισμένη ελεημοσύνη των ανθρωπιστικών εκστρατειών των media.

    Μια ταπείνωση που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι διαχειριστές της πολιτικής σκηνής καυχιούνται για τα κατορθώματα και τον ανθρωπισμό της δημοκρατίας.

    Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επιλέγει, απλά ακολουθεί τις επιλογές άλλων. Δεν ανησυχεί, αφήνει άλλους να το κάνουν γι\’ αυτόν. Δεν έχει φωνή και προτιμάει να ακούει τις φωνές άλλων. Δεν οπλίζεται, στην καλύτερη απλώς αγανακτεί. Δεν ζει απλά πείθεται πως ο εικονικός κόσμος των οθονών και των διαφημίσεων είναι η ζωή του.

    Οι οθόνες του σύγχρονου πολιτισμού προβάλουν πρότυπα ανθρώπων και ιδανικά εμπορεύματα μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Άνθρωποι, εμπορεύματα και μηχανές γίνονται ένα μέσα στην δύνη του ελέγχου που εξαπλώνεται διαρκώς.
Η μοναδικότητα του ατόμου παύει να υφίσταται και ταυτίζεται με την μετριότητα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σιωπής. Μιας σιωπής που δολοφονεί χαμογελώντας πνιγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα του καταναλωτικού παραδείσου, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στις \”αναπτυσσόμενες\” χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Η κοινή γνώμη, αυτό το άβουλο συστημικό κατασκεύασμα, βολεύεται με πρόστυχες συνήθειες και σουλατσάρει στα κρεβάτια των αφεντικών. Οι κενές γνώμες λοιπόν δεν επιδέχονται ιδεολογικές επιδιορθώσεις. \’Άλλωστε όση ιδεολογία και να πασπαλίσεις τα σκατά παραμένουν σκατά.
Για τους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αναλαμβάνουν το ρίσκο να αγωνιστούν και να ερωτευθούν παράφορα, η επίθεση ποτέ δεν θα χωρέσει σε ιδεολογικά καλούπια για να γίνει αρεστή και δίκαιη.
Ιχνηλατώντας παρελθοντικές ιστορικές εμπειρίες αγώνα, ανακαλύπτοντας τα κοινά σημεία σύνδεσης μας με άλλους αγωνιστές, ισχυροποιούμε τα οδοφράγματα του σήμερα και οικοδομούμε την επαναστατική προοπτική του αύριο.
Να χτίσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα που θα διεξάγουν μετωπικό αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Να χτίσουμε αναρχικές σχέσεις στο εσωτερικό μας ζώντας και προτάσσοντας την αναρχία της άγριας ελευθερίας σε χρόνο ενεστώτα.
Να τολμήσουμε και να συνεχίσουμε να τολμάμε.

10, 100, 1000 επαναστατικοί πυρήνες εναντίον της κυριαρχίας και της μαζικής υποτέλειας.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

“ Στο σημείο που ο πόνος δεν φτάνει.
Στο σημείο που οι καταιγίδες των ουρανών ενώνονται με τις τρικυμίες της θάλασσας.
Στο σημείο που η ελπίδα αποχαιρετάει τα δάκρυα και μια υπόσχεση αρκεί.
Στο σημείο που τα ιδρωμένα από το άγχος χέρια, αγγίζουν τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που αιώνια προσμένουν εκείνο το κάτι.
Στο σημείο εκείνο θα ξανανταμώσουμε.
Και αν μένει κάτι να ειπωθεί, ας είμαστε συνεπείς.\”

Τους πιο θερμούς συντροφικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς που δεν συνθηκολογούν και διατηρούν το στοίχημα της ανατροπής ανοιχτό. Στους συντρόφους που επιλέγουν να χτυπήσουν το κράτος και το κεφάλαιο ανώνυμα, σε αυτούς που διαλέγουν ένα όνομα για να βαφτίσουν την ανταρσία τους, στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF), που συνεχίζουν την διάχυτη επίθεση.
Σε όλους τους αιχμαλώτους αδερφούς και αδερφές μας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα βράδια κοιτάνε τα αστέρια ανάμεσα από κάγκελα και συρματοπλέγματα.

Υ.Γ 1. Λίγο πριν βγει το κείμενο ενημερώθηκα για την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιευθεί κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου.

Υ.Γ 2. Με το βλέμμα μου στα φλεγόμενα προάστια της Στοκχόλμης και τα πύρινα οδοφράγματα στην Τουρκία.

 

 

                                                                                 Φυλακές Αυλώνα

                                                                                  Νίκος Ρωμανός

          Ιούνιος  2013