Tag: Contra Info

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Νικόλα Γκάι για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Νικόλα Γκάι στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

«Κανείς δεν μπορεί να με κρίνει
Ούτε καν εσύ
Σε πονάει η αλήθεια, το ξέρω»
Κατερίνα Καζέλλι

Ας διατυπώσω λίγα λόγια για να καταθέσω μερικά απλά γεγονότα προτού εδραιωθεί η «αλήθεια» απ’ τα δικαστικά όργανα. Σε περίπτωση που δεν είναι ήδη σαφές, να πω ότι χρησιμοποιώ τον όρο «αλήθεια» με ειρωνική χροιά, καθώς στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο πέρα απ’ την ίδια μου τη συνείδηση. Οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη στη Γένοβα στις 7 Μάη 2012 είμαστε εγώ και ο Αλφρέντο. Κανένας και καμία απ’ τα φιλικά μας πρόσωπα ή τα συντρόφια μας δεν ήξερε τι σχεδιάζαμε και τι πραγματώσαμε στη συνέχεια. Όσο βαθιά και να σκάψετε μες στις ζωές και στις σχέσεις μας μπας και βρείτε συνεργούς στο «έγκλημα», δεν πρόκειται να εισφέρετε οποιεσδήποτε αποδείξεις περί του αντιθέτου· βέβαια θα το προσπαθήσετε, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δε θα μπορέσετε παρά ν’ αμολήσετε ψέματα σε μια προσπάθεια να παγιδεύσετε εχθρούς του υπάρχοντος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο σ’ αυτούς που έχουνε αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία της εξουσίας να χωνέψουν την ιδέα ότι δύο άτομα, οπλισμένα μονάχα με την αποφασιστικότητά τους, μπορούν να βάλουνε μπρος μιαν απόπειρα να μπλοκάρουν τα γρανάζια του τεχνοβιομηχανικού συστήματος αντί να πειθαρχήσουν και να τους ρίξουνε λάδι για να γυρίζουν, μα τι να κάνουμε, ακριβώς έτσι έχει το πράγμα. Για χρόνια υπήρξα μάρτυρας της συστηματικής καταστροφής της φύσης και οποιασδήποτε πτυχής κάνει τη ζωή ν’ αξίζει να τη ζει κανείς, μιας καταστροφής που διεξάγεται απ’ την τεχνολογική ανάπτυξη, της οποίας δεν παύουν ποτέ να πλέκουνε το εγκώμιο. Χρόνια και χρόνια παρατηρούσα μ’ ενδιαφέρον, μα πάντοτε ως θεατής, τις εμπειρίες εκείνων των εξεγερμένων που, ακόμη και σ’ αυτόν το φαινομενικά ειρηνευμένο κόσμο, συνέχιζαν να έχουνε ψηλά το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τη δυνατότητα μιας ελεύθερης και άγριας ζωής.

Μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, όταν ο Αλφρέντο μου πρότεινε να τον βοηθήσω στην πραγμάτωση μιας ενέργειας κατά του πυρηνικού μηχανικού Ρομπέρτο Αντινόλφι, δέχτηκα χωρίς δισταγμό. Επιτέλους μπορούσα να εκδηλώσω έμπρακτα την άρνησή μου απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα και να βάλω ένα τέλος στη συμμετοχή μου σε συμβολικές διαμαρτυρίες, οι οποίες πάρα πολύ συχνά αποτελούνε επιδείξεις ανημποριάς και τίποτα περισσότερο. Όποιος ή όποια έχει την παραμικρή νοημοσύνη δε γίνεται να τρέφει αυταπάτες ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος ή τα καραγκιοζιλίκια κάποιου γκουρού της πράσινης οικονομίας μπορούνε να διαγράψουν, έτσι από μόνα τους, τις εγγενώς πιο επιζήμιες πτυχές του κόσμου όπου είμαστε εξαναγκασμένοι να ζούμε. Όποιος ή όποια το θέλει, είναι σε θέση να δει ότι η Finmeccanica με τη θυγατρική της Ansaldo Nucleare εξακολουθούν να παράγουν όπλα μαζικής καταστροφής· απλώς το κάνουνε εκτός των ιταλικών συνόρων – λες και η ακτινοβολία σέβεται αυτούς τους άθλιους φραγμούς. Στη Ρουμανία (στην Τσερναντόβα, γδαρμένη περιοχή που είναι κυρίως γνωστή για τ’ αμέτρητα περιστατικά σε πυρηνικό εργοστάσιό της), στη Σλοβακία και στην Ουκρανία, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες και άμεσες επενδύσεις, η Ansaldo Nucleare συνεχίζει να σκορπά το θάνατο και να συμβάλλει στην καταστροφή της φύσης. Εξίσου προφανές θα πρέπει να ’ναι σε όλους κι όλες το γεγονός ότι, με άλλους 190 πυρηνικούς σταθμούς μοναχά στην Ευρώπη, το ερώτημα δεν είναι αν άλλο ένα Τσερνόμπιλ μπορεί να συμβεί αλλά πότε θα συμβεί. Κι επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα τερατουργήματα δε σκοτώνουνε μονάχα όταν βρίσκονται σε λειτουργία, αλλά δολοφονούνε και με τα πυρηνικά τους απόβλητα, που μεταφέρονται μπρος και πίσω σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς κανείς να ξέρει πραγματικά τι να κάνει με δαύτα. Πυρηνικά απόβλητα απ’ τους ιταλικούς σταθμούς παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, οι οποίοι έκλεισαν προ δεκαετιών, τώρα μεταφέρονται στη Γαλλία προκειμένου να γίνουν «ασφαλή»: αντλούνε καύσιμο απ’ αυτά, το οποίο διοχετεύουν σε άλλους αντιδραστήρες, καθώς επίσης κάμποσα κιλά πλουτωνίου που μπορεί μονάχα να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή βομβών (το λέω απλά για να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ στρατιωτικής και αστικής-πολιτικής χρήσης όσον αφορά τα πυρηνικά), κι έπειτα τ’ απόβλητα στέλνονται πίσω εξίσου επικίνδυνα όσο ήταν και πρωτύτερα. Ως προς το ζήτημα αυτό, πάλι, ποιος ξέρει τι θα κάνουνε οι Αμερικανοί με το ουράνιο που μεταφέρθηκε αυτό το καλοκαίρι στις ΗΠΑ κρυφά από ένα χώρο εναπόθεσης πυρηνικών αποβλήτων στην ιταλική περιφέρεια της Μπαζιλικάτα… Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες σχετικά με τη ζημία και την καταστροφή που ’χει προκληθεί απ’ την πυρηνική ενέργεια, να φέρω αμέτρητα παραδείγματα, να καταπιαστώ με ό,τι συμβαίνει τώρα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (όπου μερικοί μερικοί ισχυρίζονται πως δεν προκλήθηκαν θάνατοι απ’ τον πυρηνικό σταθμό…), αλλά δεν είμαι εδώ πέρα για να γυρέψω δικαιολογίες. Ίσως η πυρηνική ενέργεια να είναι το μοναδικό στοιχείο αυτού του πολιτισμένου κόσμου όπου ο παραλογισμός και το τερατούργημα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ τον καθέναν και την καθεμιά, ωστόσο αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι στο βωμό της τεχνολογικής ανάπτυξης θυσιάζουμε κάθε περιφρούρηση της ατομικής μας ελευθερίας και της ευκαιρίας να ζήσουμε μια ζωή που ν’ αξίζει να βιωθεί. Τώρα εναπόκειται σε καθέναν και καθεμία από μας ν’ αποφασίσει αν θέλει να είναι πειθήνιο υποκείμενο ή να προσπαθήσει να ζήσει, εδώ και τώρα, την άρνηση του υπάρχοντος. Εγώ την έκανα την επιλογή μου, με χαρά και δίχως τύψεις.

Εμείς θα βγούμε από ’δώ μέσα χαρακτηρισμένοι ως τρομοκράτες, και το αστείο είναι πως μπορείτε να το πείτε αυτό δίχως να αισθάνεστε πως γίνεστε ρεντίκολο: το λέει ο ποινικός κώδικας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι οι λέξεις έχουν χάσει ολότελα το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πώς θ’ αποκαλούσατε όσους παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού στόχων για πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροπλάνα, εξοπλιστικά για το κυνήγι ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουνε τα σύνορα, σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, όσους είναι εφάμιλλοι με ένστολους φονιάδες και διαβόητους δικτάτορες· με άλλα λόγια, πώς θα ορίζατε τη Finmeccanica; Στα σίγουρα οι εντολείς σας δεν έχουν ούτε ίχνος φαντασίας, μιας και προκειμένου να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες εγείρονται αναφορικά με τις πραγματικές λειτουργίες του εν λόγω ομίλου διορίσανε πρόσφατα γενικό κουμάντο της Finmeccanica τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Τζάννι Ντε Τζεννάρο: δεδομένης της ευθύνης του για τους βασανισμούς στα κρατητήρια του Μπολτσανέτο και για το μακελειό στο σχολείο Ντιάζ την περίοδο της συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001, όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός της αστυνομίας, εύλογα σκεφτήκανε πως ήταν ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση.

Για να επανέλθω στο λόγο που καταθέτω τούτη τη δήλωση, θα ’θελα να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με τη «λαμπρή» επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψή μας. Ποιος ξέρει πόσες χειραψίες και χτυπήματα στην πλάτη ανταλλάξανε τα πανούργα λαγωνικά που καταφέρανε ν’ αξιοποιήσουν το μοναδικό μα κρίσιμο λάθος που κάναμε, σφάλμα που οφείλεται στην απειρία μας και στην άμεση αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Στην ουσία δεν προσέξαμε μία κάμερα τηλεπαρακολούθησης που ’χει τοποθετήσει ο πλήρης ζήλου ιδιοκτήτης ενός μπαρ για να προστατεύει τα σάντουιτς που πουλάει. Δυστυχώς για μας, δεν πήραμε πρέφα την κάμερα ενόσω μελετούσαμε τη διαδρομή από το σημείο όπου εγκαταλείψαμε το μοτοσακό ως τη στάση όπου αλλάξαμε λεωφορεία, μέχρι που φτάσαμε στα περίχωρα της πόλης προς την κατεύθυνση του Αρεντσάνο, όπου ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό μου, το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να πάμε στη Γένοβα και να φύγουμε απ’ την περιοχή. Για να πω όλη την αλήθεια, η κάμερα δεν ήταν το μόνο λάθος μας, διότι χάσαμε επίσης πολύτιμες στιγμές όταν διαφεύγαμε απ’ τον τόπο της δράσης, καθώς παραλύσαμε στο άκουσμα της λυσσασμένης κραυγής του μαθητευόμενου μάγου της διάσπασης του ατόμου: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Δεν το ’χω να προβώ σε εικασίες σχετικά με τη σημασία αυτής της φράσης, ούτε η στιγμή ευνοεί ήρεμους συλλογισμούς, ούτε κι έχω το συνήθειο να χτίζω κάστρα στον αέρα από τα λόγια που εκφέρει κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά προσωπικά συμπέρανα ότι είχαμε βάλει τα χέρια μας μέσα σ’ ένα σωρό από σκατά. Καθετί άλλο που επιστρατεύτηκε για να δικαιολογήσει την κράτησή μας, είτε είναι διαστρεβλωμένο είτε απλά λαθεμένο. Το διαβόητο απόσπασμα των υποκλοπών για την «πιστόλα», όπου φέρομαι να δήλωσα ότι έριξα εγώ τη βολή, είναι εντελώς ακατάληπτο. Τώρα πια δεν έχει καν νόημα να κληθούν εμπειρογνώμονες να τ’ αναλύσουν, πάντως όμως επειδή είχα τα χέρια μου στο τιμόνι του μοτοποδηλάτου θα ήταν αδύνατο να βαστάω και το πιστόλι, ακριβώς όπως μου φαίνεται λογικά ασυνάρτητο ότι τάχα θα το έλεγα αυτό στο συγκεκριμένο άτομο που είχε συμμετάσχει στη δράση μαζί μου, δηλαδή στον Αλφρέντο. Όσο για τον εκτυπωτή που κατασχέθηκε απ’ το σπίτι των γονιών μου, και το εγκληματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας υποστήριξε πως ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση του φυλλαδίου της προκήρυξης, τι να πει κανείς πέρα από το γεγονός ότι εγώ αγόρασα τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή, και τους καταστρέψαμε και τους δυο μετά τη σχετική χρήση – ας σημειωθεί κιόλας ότι, αφότου το δικαστικό συμβούλιο της επανεξέτασης επικύρωσε την προφυλάκισή μας, ακόμη και οι επιστήμονες της Μονάδας Επιστημονικών Ερευνών (RIS) διακρίβωσαν ότι ο κατασχεμένος εκτυπωτής πιθανότατα δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε για την προκήρυξη. Όσον αφορά την κλοπή του μοτοποδηλάτου, για την οποία κατηγορούμαστε εμείς οι δυο μαζί με άγνωστους φαντομάδες, τα πράγματα είναι λιγότερο πολύπλοκα απ’ όσο προσπαθείτε σεις να τ’ ανασκευάσετε. Τριγυρίσαμε στην πόλη προσπαθώντας να βρούμε άκρη στο πρόβλημα, γιατί δεν είχαμε καμία εμπειρία σε αυτού του είδους την πρακτική. Ως γνωστόν η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, κι έτσι στην ευχάριστη τοποθεσία του Μπολτσανέτο πέσαμε πάνω σ’ ένα σκούτερ με τα κλειδιά ακόμα στη μίζα. Τσακώσαμε τα κλειδιά κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σημείο λίγες μέρες μετά, έχοντας μαζί κι ένα κράνος. Το μηχανάκι ήταν ακόμα στο ίδιο μέρος, κι απλώς το καβάλησα, το ’βαλα μπρος και το πήγα προς τη μεριά του νεκροταφείου Σταλιένο, όπου παρέμεινε παρκαρισμένο έως και δεκαπέντε μέρες πριν από τη δράση, οπότε το μετακίνησα πλησιέστερα στην οικία του πυρηνικού μηχανικού Αντινόλφι. Να με συγχωρεί ο κάτοχος του σκούτερ που αφαίρεσα τα κράνη κι άλλα αντικείμενα που υπήρχανε κάτω απ’ τη σέλα και που πέταξα το πίσω μπαουλάκι, μα θα μας στέκονταν εμπόδιο, και δε μας καλοφάνηκε η ιδέα να προσπαθήσουμε να τα επιστρέψουμε. Ένα άλλο στοιχείο που οι ανακριτές έχουνε κεντήσει, και φοβάμαι πως θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουνε στο μέλλον επιτελώντας επάξια το ρόλο τους ως ιεροεξεταστών, είναι μια υποκλοπή απ’ το εσωτερικό του Κέντρου Ελευθεριακών Σπουδών (CSL) της Νάπολης, όπου κάποιοι σύντροφοι φέρονται να σχολίασαν το φυλλάδιο της προκήρυξης το οποίο υποτίθεται πως λάβανε, σε παγκόσμια πρώτη, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, δε θα υπεισέλθω καν στη λεπτομέρεια του πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς το διάλογο, για να μην πω ότι είναι εντελώς ακατάληπτος, μήτε χρειάζεται να σταθώ στην προφανή συνήχηση μεταξύ των λέξεων «Valentino» και «volantino» («φυλλάδιο» στα ιταλικά), αλλά δηλώνω απερίφραστα ότι η προκήρυξη στάλθηκε μόνο μέσω απλού ταχυδρομείου (ταχυδρομήσαμε τις επιστολές την ώρα που αλλάζαμε λεωφορεία στο δρόμο του γυρισμού, σ’ ένα γραμματοκιβώτιο πάνω στην προκυμαία, κοντά στο πορθμείο των φέρι), γι’ αυτό είναι απλά αδύνατο να έχουνε λάβει την προκήρυξη μέσω e-mail.

Είμαι βέβαιος ότι θα χρησιμοποιήσετε τη δική μας υπόθεση προς παραδειγματισμό, ότι η εκδίκησή σας θα είναι δρακόντεια, ότι θα κάνετε τα πάντα για να μας κρατήσετε απομονωμένους (αρκεί να πω ότι η αλληλογραφία μας στη φυλακή υπόκειται σε λογοκρισία για περισσότερο από ένα χρόνο), αλλά σας έχω άσχημα νέα: οι προσπάθειές σας θα πέσουν στο κενό. Για τουλάχιστον 150 χρόνια δικαστές, ακόμα πιο αδυσώπητοι από σας, έχουν πασχίσει να καταργήσουν την ιδέα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία, μα οι προσπάθειές τους απέδωσαν πενιχρά αποτελέσματα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω με νηφαλιότητα ότι οι κατασταλτικές σας ενέργειες, όσο μεγάλης κλίμακας και να ’ναι, όσο και να χτυπάνε αδιακρίτως, δε θα μπορέσουνε ποτέ να εξαρθρώσουν ή να εξαλείψουν κάτι. Αν νομίζετε ότι, χάρη σε μας, θα είστε σε θέση να εντοπίσετε άλλους/-ες αναρχικούς/-ές που έχουν αποφασίσει να βιώσουν τη χαοτική, αυθόρμητη και άτυπη δυνατότητα της FAI, είστε βαθιά γελασμένοι και το μόνο που θα κάνετε είναι μια τρύπα στο νερό ως συνήθως. Ούτε εγώ ούτε ο Αλφρέντο γνωρίζουμε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε έχει κάνει τούτη την επιλογή. Κυνηγάτε ένα φάντασμα, που δεν μπορείτε να το κλείσετε στα στενά κουτάκια των δικών σας κωδίκων δικονομίας. Κι αυτό γιατί εκδηλώνεται τη στιγμή όπου οι καταστροφικές εντάσεις εκείνων που τη θέτουν σε κίνηση ενώνονται για να πράξουν, τη στιγμή εκείνη όπου ελεύθερες γυναίκες και ελεύθεροι άνδρες αποφασίζουν να βιώσουν έμπρακτα την αναρχία. Τώρα που η εμπειρία του Πυρήνα Όλγα ήρθε στο τέλος της, μπορώ μονάχα να σας διαβεβαιώσω ότι έχω βρει νέους λόγους για να τροφοδοτώ το μίσος μου και περαιτέρω κίνητρα για να επιθυμώ την καταστροφή του υπάρχοντος, που είναι καμωμένο από εξουσία, εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης.

Αγάπη και συνενοχή στις αδερφές και στους αδερφούς που με τις πράξεις τους, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, κάνουν το τρελό όνειρο της FAI/FRI πραγματικότητα.

Αγάπη και συνενοχή στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που, ανώνυμα ή μη, συνεχίζουν να επιτίθενται στ’ όνομα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία.

Αγάπη και λευτεριά σ’ όλους τους αναρχικούς κρατουμένους.

Ζήτω η μαύρη διεθνής όσων τα σπάνε με τη θανατηφόρα τάξη του πολιτισμού.

Ζήτω η αναρχία!

Nicola Gai

(Φυλακή της Φερράρα, Σεπτέμβρης του 2013)

Πηγή

Ιταλία: Καταδικάστηκαν οι αναρχικοί Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι

\"panther\"

Το πρωί της 12ης Νοέμβρη 2013 ολοκληρώθηκε η συντομευμένη διαδικασία* στο δικαστήριο της Γένοβας κι ανακοινώθηκαν οι ποινές κατά των συντρόφων Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι, διωκόμενων για τον τραυματισμό του μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών Ρομπέρτο Αντινόλφι, πράξη της οποίας την ευθύνη ανέλαβαν οι δυο αναρχικοί στην αίθουσα του δικαστηρίου στις 30 Οκτώβρη. Οι σύντροφοι δεν παρουσιάστηκαν στη συνεδρίαση της 12ης Νοέμβρη.

Οι καταδικαστικές ποινές είναι:
– 10 χρόνια και 8 μήνες για τον Αλφρέντο
– 9 χρόνια και 4 μήνες για τον Νικόλα

Συγκεκριμένα, τους επιβλήθηκαν καταδίκες για επίθεση με τρομοκρατικούς σκοπούς (βάσει του άρθρου 280 του ιταλικού ποινικού κώδικα) ενωμένη με επικείμενο κίνδυνο κατά σώματος ή ζωής (reato ostativo), προβλέποντας έτσι την αποστέρηση προνομίων στη φυλακή, την απαγόρευση μεταβολής της ποινής σε κατ’ οίκον περιορισμό ή σε καθεστώς ημιελευθερίας κ.ο.κ., δεδομένης και της επικύρωσης του σκεπτικού περί σκοπού τέλεσης τρομοκρατικού εγκλήματος.

Ο υπολογισμός του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης για μη οικονομικής φύσεως ζημία, αποζημίωση την οποία αιτήθηκαν οι ενάγοντες (το ιταλικό κράτος, η εταιρεία πυρηνικών Ansaldo Nucleare και ο ίδιος ο Αντινόλφι), αναβλήθηκε να οριστεί σε ενδεχόμενη διαδικασία μιας αστικής αγωγής.

Η προεδρεύουσα δικαστής Ανναλίζα Τζιακαλόνε επέδειξε πλήρη υποτέλεια στις προτάσεις της εισαγγελίας, σύμφωνα με τις οποίες προέκυψαν σκοποί τρομοκρατίας και ανατροπής της δημοκρατικής τάξης με το αιτιολογικό ότι στο πρόσωπο του Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, χτυπήθηκε η Finmeccanica, ιταλική κρατική εταιρεία άμυνας με παγκόσμια συμφέροντα στην κατασκευή συστημάτων ελέγχου και στρατιωτικού εξοπλισμού.

Από πλευράς μας, έχοντας πλήρη βεβαιότητα ότι οι πραγματικοί παραγωγοί του αδιάκριτου τρόμου και θανάτου εδρεύουνε αλλού, στέλνουμε μια θερμή αλληλέγγυα αγκαλιά στον Νικόλα, στον Αλφρέντο και σε όσους κι όσες δεν υποκύπτουν στις λογικές του τρόμου που είναι ίδιον της κυριαρχίας.

Για να γράψετε στους αιχμάλωτους συντρόφους:
Nicola Gai — Alfredo Cospito
Casa Circondariale Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

* Rito abbreviato: Αποτελεί ενιαία ακροαματική διαδικασία, χωρίς περαιτέρω διερευνήσεις, αιτήσεις, εξέταση μαρτύρων κ.τ.λ., όπου η καταδικαστική ποινή (εν προκειμένω το αίτημα της εισαγγελικής αρχής) μειώνεται αυτομάτως κατά ένα τρίτο. Οι εισαγγελείς παρουσιάζουν τα δεδομένα που διαθέτουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν περισσότερα στοιχεία, και η ποινή δεν είναι εφέσιμη αλλά τελεσίδικη.

Πηγή

\”Θα βγούμε από εδώ μέσα σημαδεμένοι ως τρομοκράτες και το αστείο είναι, πως μπορεί να το πει αυτό κάποιος, χωρίς να αισθάνεται γελοίος: έτσι αποφαίνεται ο νόμος. Το μόνο σίγουρο είναι, πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πως θα αποκαλούσατε εκείνους που παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού, drones, βομβαρδιστικά αεροσκάφη, εξοπλισμό για να κυνηγιούνται οι άνθρωποι που περνούν τα σύνορα, εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, εκείνους που κλείνουν συμφωνίες με ένστολους δολοφόνους και διάσημους δικτάτορες, με άλλα λόγια, πώς θα χαρακτηρίζατε τη Finmeccanica;

Νίκολα Γκάι

\”Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά και να παίζει το θύμα στις τηλεοπτικές οθόνες. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις ενάντια στην \”τρομοκρατία¨, στα σχολεία. Αλλά αναρωτιέμαι, τί είναι τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας οξύς πόνος, ένα ανοιχτό τραύμα ή η αδιάκοπη, συνεχής απειλή ενός αργού θανάτου, που σε καταβροχθίζει από τα μέσα; Ο αδιάκοπος, συνεχής τρόμος, ότι κάποιο από τα πυρηνικά τους εργοστάσια θα ξεράσει πάνω μας θάνατο και καταστροφή στα ξαφνικά;

Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica, φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα προγράμματά τους συνεχίζουν να σπέρνουν θάνατο παντού. Πρόσφατα, διαδόθηκαν φήμες περί πιθανών επενδύσεων στην επέκταση του πυρηνικού εργοστασίου του Κίρκο στη Σλοβενία, μια περιοχή υψηλού σεισμικού κινδύνου, πολύ κοντά στην Ιταλία. Στη Σερνάντοβα της Ρουμανίας, έχουν προκληθεί διάφορα συμβάντα από το 2000, εξαιτίας της ηλιθιότητας που επέδειξε η Ansaldo κατά την κατασκευή ενός εκ των εργοστασίων.  Πόσες ζωές έχουν χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo και της Finmeccanica, με τα ευπροσήγορα χαμόγελα και την \”καθαρή\” συνείδηση: η \”πρόοδός\” σας βρωμάει θάνατο και ο θάνατος που σπέρνετε σε όλον τον κόσμο, βγάζει κραυγές εκδίκησης.

Αλφρέντο Κοσπίτο

Πηγή

Συλλήψεις συντρόφων στη Βαρκελώνη για τη δράση του Εξεγερσιακού Κομάντο Ματέο Μορράλ

\"guerra-a-la-calle\"

 

Η αφίσα γράφει:

Αλληλεγγύη και δράση για τα συντρόφια που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη.
Κανένα κράτος, κανένα σύνορο δεν μπορεί ν’ ανακόψει τον κοινωνικό πόλεμο.
Ας ελαττωθεί η απόσταση μέσα από χειρονομίες αλληλεγγύης.
Ας πολλαπλασιαστούν μέρα τη μέρα οι επιθέσεις κόντρα στην εξουσία.
Άμεση απελευθέρωση της Μόνικα και του Φρανσίσκο!
Αιχμάλωτοι/-ες πολέμου πίσω στο δρόμο!

Την Τετάρτη, 13 Νοέμβρη 2013, μετά από μπούκα των μπάτσων σε σπίτι και αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην πόλη της Βαρκελώνης, συνελήφθησαν 5 άτομα κατηγορούμενα για δράση της οποίας την ευθύνη έχει αναλάβει το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και οι Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ, αναρχικά συντρόφια από τη Χιλή που είχαν διωχθεί και προφυλακιστεί στο πρόσφατο παρελθόν για την «υπόθεση βόμβες», ένα δικαστικό φιάσκο του χιλιανού κράτους, για το οποίο απαλλάχθηκαν πλήρως όλων των κατηγοριών το 2012. Σε αναμονή ενημερώσεων σχετικά με την κατάσταση των 5 συλληφθέντων, παραθέτουμε τη μετάφραση ενός πρώτου κειμένου στήριξης που συνέταξαν συγκατηγορούμενοι/-ες στην πολύκροτη «υπόθεση βόμβες».

Διευρύνοντας τους δεσμούς αλληλεγγύης

Στις 13 Νοέμβρη 2013 συνελήφθησαν απ’ τις κατασταλτικές δυνάμεις του ισπανικού κράτους τα συντρόφια μας Μόνικα και Φρανσίσκο, κατηγορούμενοι για τη βομβιστική επίθεση στη Βασιλική Ελ Πιλάρ της Θαραγόθα, στην Ισπανία.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, ακολούθησε ένας τυφώνας μεγαλόστομων δηλώσεων μεταξύ εκπροσώπων της ισπανικής και της χιλιανής κυβέρνησης, καθώς και συχαρίκια ανάμεσα σε νεκραναστημένους εισαγγελίσκους και ανακυκλωνόμενους υπουργούς Εσωτερικών.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είχανε συλληφθεί τον Αύγουστο του 2010 στο πλαίσιο της αποκαλούμενης Caso Bombas («υπόθεση βόμβες»). Και οι δυο τους στάθηκαν με αξιοπρέπεια και ανυποταξία απέναντι στη δίωξή τους, παραμένοντας έγκλειστοι περισσότερους από 9 μήνες σε καθεστώς φυλάκισης υψηλής και υψίστης ασφαλείας, αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς της εισαγγελίας, πραγμάτωσαν από κοινού με τους συγκατηγορουμένους τους απεργία πείνας που διήρκεσε περισσότερο από 65 μέρες, και αντιμετώπισαν μία από τις μακρότερες δίκες, για να βγουν τελικά απ’ αυτήν τη διαδικασία απαλλαγμένοι όλων των κατηγοριών και με τις πεποιθήσεις τους ανέπαφες.

Το πάτημα των μπάτσων και των μίντια για τις κατηγορίες τις οποίες αντιμετωπίζουν σήμερα τα συντρόφια είναι τα δικαστικά πεπραγμένα της «υπόθεσης βόμβες» στη Χιλή, δηλαδή του ανθρωποκυνηγητού που εξαπολύθηκε εναντίον ακρατικών χώρων, περιβαλλόντων και ατομικοτήτων.

Αυτήν τη στιγμή οι εξουσιαστές επιχειρούν να νεκραναστήσουν το κουφάρι της «υπόθεσης βόμβες», απειλώντας πως θα κινήσουν νέα διαδικασία διώξεων εναντίον μας. Απέναντι στην απειλή αυτήν είμαστε ξεκάθαροι/-ες: αρνούμαστε την κατηγορία, αλλά δεν απαρνούμαστε αυτό που είμαστε, τις ιδέες μας, τις σχέσεις μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας στον αγώνα.

Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αναρχική τρομοκρατική εγκληματική οργάνωση, δεν υπάρχουν άτυποι αρχηγοί, ούτε και κέντρα εξουσίας, μήτε χρηματοδότηση τρομοκρατίας. Μέσα από τούτο το διωκτικό ντελίριο προσπαθούνε να μας καδράρουν σε λογικές οργάνωσης και ζωής που εμείς αρνούμαστε εμπράκτως. Αποστρεφόμαστε τις μεθόδους της εξουσίας, γι’ αυτό και το κράτος μάς ταυτοποιεί ως τους συνήθεις υπόπτους και αιώνιους ενόχους.

Παρ’ όλες τις πιρουέτες των δικαστών, των υπουργών Εσωτερικών, των εισαγγελέων και των δημοσιογράφων, παραμένει ακλόνητη η πεποίθησή μας ότι η δίωξη που εγκαινιάστηκε το 2010 ήτανε μια κακόφημη διαδικασία, η οποία αποζητούσε την ποινικοποίηση σχέσεων φιλίας, την καταδίωξη χώρων, τη στοχοποίηση στάσεων ζωής, παρελθόντων και παρόντων του αγώνα.

Η συνέργεια του ισπανικού κράτους με το χιλιανό κράτος αποκαλύπτει το τρομοκρατικό πρόσωπο κάθε δομής εξουσίας, που συντηρεί την κυριαρχία της μέσω της επιτήρησης και του φόβου.

Μ’ όλες μας τις δυνάμεις απευθύνουμε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προς τ’ αναρχικά συντρόφια Μόνικα και Φρανσίσκο, που πηγαίνει πολύ πέρα από οποιοδήποτε δικαστικό πόρισμα, εκφράζοντας παράλληλα την αλληλεγγύη μας στους λοιπούς απαχθέντες από τα κράτη ανά την υφήλιο.

Παρά τις γεωγραφικές αποστάσεις που σήμερα μας χωρίζουν, μας κρατάει ενωμένους η κοινή πεποίθηση της μάχης κόντρα στην εξουσία. Είναι απαραίτητο να σμίξουμε πραγματικότητες και να μεγιστοποιήσουμε την αλληλεγγύη για να σπάσουμε την απομόνωση και το φόβο.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είναι συντρόφια μας, και τους υπερασπιζόμαστε από τις μιντιακές και μπατσικές καμπάνιες που έχουνε βάλει μπρος τόσο το ισπανικό όσο και το χιλιανό κράτος.

Γιατί κάθε κράτος είναι τρομοκράτης, και κάθε φυλακή είναι κέντρο εξόντωσης.

Επαναστατική αλληλεγγύη πέρα απ’ όλα τα σύνορα.

Κάποιοι/-ες διωκόμενοι/-ες για την «υπόθεση βόμβες»
13 Νοέμβρη 2013

Τα χτυπήματα του πυρήνα: 1,2

Ακόμα ένα κείμενο αλληλεγγύης

Πηγή

Χιλή: Η ιδέα να γίνει πράξη!

Γράμμα του έγκλειστου συντρόφου Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες, προς τα ενσυνείδητα πνεύματα:

Σε αυτούς τους καιρούς, όπου η εξέγερση φαίνεται να δειλιάζει κι η άμεση δράση να αμφισβητείται ή ακόμα και να απορρίπτεται, θα ήθελα να εναντιωθώ στις «έννομες» τοποθετήσεις και να επιχειρηματολογήσω σχετικά με τη θέση μου για την άμεση δράση ως χρήση απαραίτητης βίας στον αγώνα που ενσαρκώνουμε ενάντια στην εξουσία και στους μηχανισμούς της.

Χτυπήθηκε με αποτελεσματικό τρόπο η εξουσία; Αν αναλύσουμε την ιστορία των αγώνων της συνολικής χειραφέτησης, θα κατανοήσουμε ότι ο αγώνας προσκρούει πάνω σε ποικίλες παραμέτρους: τα κατασταλτικά χτυπήματα, την ανικανότητα άρθρωσης λόγου, την προδοσία του κομμουνιστικού κόμματος, του σοσιαλιστικού κόμματος και των αριστερών, την επιλογή της αναδίπλωσης σε παθητικές και κομματικές τοποθετήσεις, την άρνηση χρήσης νομιμοποιημένης βίας, τις ρεφορμιστικές θέσεις κ.τ.λ. Ακόμα και σήμερα παγιδευόμαστε στα ίδια, χωρίς να έχουμε μάθει ακόμη το μάθημά μας.

Αν θέλουμε στ’ αλήθεια να επιτεθούμε στην εξουσία, τότε δε θα πρέπει να αποκλείσουμε κανένα εργαλείο στον αγώνα. Η χρήση βίας στη δράση μας είναι και σωστή και αναγκαία, αφού αυτό αξίζει στη μόνιμη βία και κακοποίηση του κράτους. Δε μας παίρνει να αντιδράσουμε με άλλον τρόπο, ούτε βέβαια μπορούμε να αφήσουμε στην άκρη το ζήτημα της αυτοδιαχείρισης των πόρων για τη δημιουργία των ελάχιστων ή βέλτιστων συνθηκών του αγώνα μας (φράγκα για δικηγόρους, εξοπλισμό, προπαγάνδα και διάχυση, στήριξη προς τ’ αιχμάλωτα αδέρφια μας και τις φαμίλιες τους, κ.τ.λ.).

Πώς να κάνουμε τα κουμάντα για την αυτοδιαχείριση πόρων; Απαλλοτριώνοντας! Πρέπει να είμαστε σε θέση να ενεργούμε προς αυτή την κατεύθυνση, μαζί με αδέρφια ικανά, έχοντας τ’ αναντικατάστατα μέσα και τη διαύγεια πως δαύτο θα ενισχύσει τη μάχη μας.

Πρέπει να δημιουργήσουμε ελευθεριακούς χώρους όπου θα προπαγανδίζεται η ιδέα και θα γεννιέται συνείδηση (εργαστήρια, βιβλιοθήκες, κοινωνικά κέντρα, κ.τ.λ.). Πρέπει να βάλουμε πλώρη για την επίθεση ενάντια στην εξουσία απ’ όλες τις μπάντες, να θωρακίσουμε την ιδέα, κι ο καθένας και η καθεμιά μας να στέκει βράχος συνείδησης κι άμεσης δράσης. Η προπαγάνδα και η αγκιτάτσια είναι θεμελιώδους αξίας για την αφύπνιση συνειδήσεων και την ανατροφοδότηση της σκέψης για τη σπορά της απελευθερωτικής εξέγερσης.

Είναι άκρως αναγκαίο να επιλέγει κανείς την αναδίπλωση όταν ο εχθρός παραμονεύει ή μας βάζει στο στόχαστρο; Θεωρώ πως όχι, μιας και αντ’ αυτού μπορούμε να διευρύνουμε το πεδίο των ενεργειών μας σε άλλους τομείς και στόχους, χωρίς ποτέ να εγκαταλείπουμε την πράξη. Δε γίνεται να σταματήσουμε τον αγώνα γιατί ο εχθρός μας την έχει στημένη· η δράση μας οφείλει να είναι διαρκής, και μακάρι να μετουσιώνεται σε πληθώρα ταυτόχρονων επιθέσεων εναντίον διαφόρων στόχων, έτσι ώστε να υποχρεώσουμε την καταστολή να μοιράσει τις δυνάμεις της, καθιστώντας την ανίκανη να νικήσει στις ζώνες των επιχειρήσεών μας. Τέλος, θα πρέπει να χρησιμοποιούμε τη μέθοδο του αποπροσανατολισμού για να διασφαλίσουμε την επιτυχή έκβαση της πρωταρχικής μας επιχείρησης, γι’ αυτό ας είμαστε συνωμοτικοί/-ές και διαμερισματοποιημένοι/-ες, έχοντας πάντοτε κατά νου να μην ακολουθούμε στάνταρ διαδρομές στις μετακινήσεις και δράσεις μας. Έτσι αποφεύγουμε να μας μαγκώσουν, ενώ κάνουμε τη ζωή δύσκολη στον εχθρό.

Η άρνηση της βίας είναι η βασική αιτία της δυσκολίας μας να φτάσουμε στη συνολική απελευθέρωση. Χρειάζεται να τελειώνουμε επιτέλους με τις καταδίκες των βίαιων ενεργειών, ώστε να μπορέσουμε να προχωρήσουμε κατά τη χειραφέτησή μας. Πρέπει να αναγνωριστεί το δικαίωμα, η ανάγκη και η υποχρέωση κάθε ενσυνείδητου όντος να πραγματώσει την αυτοάμυνά του απέναντι στην κρατική βία που μας γαμάει διαρκώς. Στόχος όσων μαχόμαστε κι αποζητάμε την απελευθέρωσή μας είναι να καταστρέψουμε τους καταπιεστές, κάθε σύστημα εξουσίας, κάθε εικόνα της Αρχής, χτυπώντας αδιάκοπα τους μηχανισμούς της καταπίεσης και δημιουργώντας μια κοινωνία ελεύθερη και δίκαιη. Για να τα κατορθώσουμε όλα αυτά οφείλουμε να κάνουμε χρήση βίας, αφού η πίστη στη μη βία μάς κάνει να υποχωρούμε ώσπου να ξεπέσουμε σε μιαν υποκριτική στάση, στριμωγμένοι στη γωνιά εξαιτίας απλουστευτικών και βολικών επιχειρημάτων.

Ελπίζοντας αυτές οι αράδες να συνεισφέρουν στη μάχη για τη συνολική χειραφέτηση…

Αδερφικά,
Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες
Από την 4η πτέρυγα του κέντρου εξόντωσης της φυλακής Κολίνα II

O Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες, ξεκίνησε την αντάρτικη δράση από τις τάξεις των παράνομων πυρήνων του ΚΚΧ, στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Έχει συλληφθεί και φυλακιστεί αρκετές φορές, για τη συμμετοχή του σε ένοπλες απαλλοτριώσεις. Από το 1988, αρχίζει να προσεγγίζει ριζοσπαστικές αντιεξουσιαστικές θέσεις. Καταδικάστηκε εκ νέου το 1991, για κατοχή πολεμικών όπλων και σύσταση ομάδας μάχης, σε 20 χρόνια φυλακή, αφού συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του δύο τουφέκια. Το 2007, 14 μήνες πριν το τέλος της ποινής του, κάνει χρήση της «κυριακάτικης άδειας» από τη φυλακή, για να περάσει εκ νέου στην παρανομία, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2010, όταν συνελήφθη κατά τύχη, μετά από τροχαίο. Κρατείται στη Φυλακή Κολίνα, στο Σαντιάγο.

Πηγή

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Αλφρέντο Κόσπιτο για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Αλφρέντο Κόσπιτο στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

Από την κοιλιά του Λεβιάθαν

«τα όνειρα είναι να πραγματωθούν εδώ, στο παρόν, και όχι σ’ ένα υποθετικό μέλλον, γιατί τα μελλούμενα τα βγάζανε πάντοτε στο σφυρί οι ιερείς οποιασδήποτε θρησκείας ή ιδεολογίας ώστε να μπορούν να κλέβουν με ατιμωρησία. Θέλουμε ένα παρόν που ν’ αξίζει να βιώνεται, κι όχι απλώς να θυσιάζεται στη μεσσιανική προσδοκία ενός μελλοντικού επίγειου παραδείσου. Γι’ αυτό βαλθήκαμε να μιλάμε στην πράξη για μιαν αναρχία που πραγματώνεται τώρα, όχι αύριο. Το “όλα με τη μία” είναι ένα στοίχημα, ένα παιχνίδι στο οποίο έχουμε ριχτεί, όπου το διακύβευμα είναι η δική μας η ζωή, η ζωή ολωνών, ο δικός μας ο θάνατος, ο θάνατος ολωνών»
Πιερλεόνε Μάριο Πόρκου

«η επιστήμη είναι το αέναο ολοκαύτωμα της ζωής, φυγάδας, εφήμερης μα πραγματικής, στο βωμό των αιώνιων αφαιρέσεων. … Αυτό που διακηρύσσω λοιπόν είναι η εξέγερση της ζωής ενάντια στη διακυβέρνηση της επιστήμης»
Μιχαήλ Μπακούνιν

«ακόμα κι ενόσω ο άνθρωπος καταδίωκε ένα θεό μες στο δικό του το φαντασιακό, μια παιδιάστικη ηλιθιότητα τον κατακυρίευσε. … οι τεχνότητες ανέκυψαν υπέρτατες, κι αφού ενθρονίστηκαν, ρίξανε αλυσίδες πάνω στη διάνοια που τους είχε αναδείξει στην εξουσία»
Έντγκαρ Άλλαν Πόε

«η αυτοκρατορία που ’ναι θεμελιωμένη στο τίποτα, όπου κυρίαρχη βασιλεύει, τώρα δα καταρρέει. Δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος της αλήθειας. Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Σου συνιστώ μια γερή δόση ζωής! Τουλάχιστον έτσι θα ’σαι σε θέση να πεις πως την έχεις ζήσει»
Congegno

«μπάσταρδοι!… ξέρω ποιος σας έστειλε»
Ρομπέρτο Αντινόλφι

Ένα υπέροχο μαγιάτικο πρωινό ενέργησα, και στο διάστημα εκείνων των λίγων ωρών απόλαυσα τη ζωή μου στο έπακρο. Για πρώτη φορά άφησα πίσω μου το φόβο και τις αυτοαιτιολογήσεις, αψηφώντας το άγνωστο. Σε μιαν Ευρώπη γεμάτη με σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, ένας απ’ τους κυριότερους υπευθύνους για την πυρηνική καταστροφή έμελλε να πέσει στα πόδια μου. Θέλω να είμαι πολύ σαφής: ο Πυρήνας Όλγα της FAI/FRI είναι μόνον εγώ και ο Νικόλα. Κανείς άλλος μήτε συμμετείχε μήτε συνεργάστηκε σ’ αυτήν τη δράση, ούτε και κανείς άλλος τη σχεδίασε. Κανείς δεν ήξερε οτιδήποτε για το εγχείρημά μας. Δεν πρόκειται να επιτρέψω να μπει η ενέργειά μου μέσα σ’ ένα αισχρό και παράλογο μιντιακό και δικαστικό καζάνι προκειμένου να αποσπαστεί η προσοχή απ’ τον πραγματικό στόχο της δράσης, με υλικά όπως «εκτροπή της δημοκρατικής τάξης», «ανατρεπτική οργάνωση», «ένοπλη συμμορία», «τρομοκρατία»: κενές φράσεις που γεμίζουν τα στόματα των δικαστών και των δημοσιογράφων.

Είμαι αντιοργανωτιστής αναρχικός γιατί εναντιώνομαι σε κάθε μορφή οργανωτικού αυταρχισμού κι εξαναγκασμού. Είμαι μηδενιστής γιατί ζω την αναρχία μου σήμερα, αντί να προσμένω μιαν επανάσταση η οποία, ακόμα κι αν ερχότανε ποτέ, θα δημιουργούσε μονάχα νέα εξουσία, νέα τεχνολογία, νέα πολιτισμικότητα. Ζω την αναρχία μου με φυσικότητα, χαρά, απόλαυση, χωρίς κάποιο πνεύμα μαρτυρίου, δίνοντας όλο μου τον εαυτό για ν’ αντιτεθώ σε τούτο το πολιτισμένο υπάρχον, που μου είναι αφόρητο. Είμαι αντικοινωνιστής επειδή είμαι πεπεισμένος πως η κοινωνία υφίσταται μονάχα υπό τη στόχευση της διαίρεσης μεταξύ των κυριάρχων και των κυριαρχημένων. Δεν επιδιώκω καμία μελλοντική «παραδείσια» σοσιαλιστική αλχημεία, δεν τρέφω οποιαδήποτε εμπιστοσύνη σε καμία κοινωνική τάξη. Η εξέγερσή μου δίχως επανάσταση είναι ατομική, υπαρξιακή, συνολικευμένη, απόλυτη, ένοπλη. Μέσα μου δεν υπάρχει ίχνος υπερανθρωπισμού, μήτε και κάποια καταφρόνια έναντι των καταπιεσμένων, του «πόπολου», αφού είμαι πεπεισμένος, όπως λέει και μια παροιμία της Ανατολής, ότι «δεν πρέπει να περιφρονείς το φίδι επειδή δεν έχει κέρατα, γιατί μια μέρα μπορεί να μεταμορφωθεί σε δράκο». Παρομοίως, ένας σκλάβος μπορεί να μεταμορφωθεί σε εξεγερμένο, ένας και μόνο άνδρας, μία και μόνη γυναίκα μπορούν να καταφέρουν μια πυρπόληση καταστροφική. Με όλες μου τις δυνάμεις καταφρονώ τους ισχυρούς της γης, είτε είναι πολιτικοί, επιστήμονες, τεχνοκράτες, δημαγωγοί, κάθε λογής ‘-άρχες’, γραφειοκράτες, ή στρατιωτικοί αρχηγοί και θρησκευτικοί ηγέτες. Η τάξη που θέλω να συντρίψω είναι ότι αυτή του πολιτισμού, η οποία μέρα τη μέρα καταστρέφει καθετί που κάνει τη ζωή ν’ αξίζει κανείς να τη ζει. Κράτος, δημοκρατία, κοινωνικές τάξεις, ιδεολογίες, θρησκείες, αστυνομία, στρατεύματα, το ίδιο σας το δικαστήριο είναι σκιές, χίμαιρες, γρανάζια, όλα αντικαταστήσιμα, μιας μεγαμηχανής που τα περιλαμβάνει όλα δαύτα. Μια μέρα η τεχνολογία θα μπορεί να κάνει και χωρίς εμάς, μετατρέποντας τους πάντες και τα πάντα σε αυτόματα, εκτοπισμένα σ’ ένα πανόραμα θανάτου και ερήμωσης.

Εκείνη την 7η του Μάη 2012 για μια στιγμή έριξα άμμο σ’ ένα γρανάζι αυτής της μεγαμηχανής, για μια στιγμή έζησα στο φουλ κάνοντας τη διαφορά. Τη μέρα κείνη το καλύτερό μου όπλο δεν ήτανε ένα παλιό Τοκάρεφ, αλλά το βαθύ, λυσσαλέο μίσος που αισθάνομαι ενάντια στην τεχνοβιομηχανική κοινωνία. Υπέγραψα τη δράση ως FAI/FRI γιατί έχω ερωτευτεί αυτήν τη στιλπνή «τρέλα» που γίνηκε έμπρακτη ποίηση, άλλοτε αύρα κι άλλοτε θύελλα, που φυσάει χαοτική στα μισά του κόσμου, απτόητη, απρόβλεπτη, κόντρα σε κάθε νόμο, κόντρα σε κάθε «κοινό νου», κόντρα σε κάθε ιδεολογία, κόντρα σε κάθε πολιτική, κόντρα στην επιστήμη και στον πολιτισμό, κόντρα σε κάθε εξουσία, οργάνωση και ιεραρχία. Μια έμπρακτη οπτική της αναρχίας, που δεν προβλέπει θεωρητικούς, διευθύνοντες συμβούλους, αρχηγούς, στελέχη, στρατιώτες, ήρωες, μάρτυρες, οργανογράμματα, μιλιτάντες, πόσω μάλλον θεατές. Για χρόνια παρακολουθούσα την εξέλιξη αυτής της νέας αναρχίας, παραμένοντας στην ουσία ένας απλός θεατής. Για πολύ καιρό είχα απομείνει να παρατηρώ. Άμα η αναρχία δε γίνεται δράση, τότε απορρίπτει τη ζωή καταντώντας ιδεολογία, ένα μάτσο σκατά ή κάτι περισσότερο, στην καλύτερη των περιπτώσεων μια ατελέσφορη διέξοδος απογοητευμένων ανδρών και γυναικών.

Αποφάσισα να περάσω στη δράση μετά την πυρηνική καταστροφή στη Φουκουσίμα. Πάρα πολύ συχνά αισθανόμαστε ανεπαρκείς μπροστά σε τόσο μεγάλα γεγονότα. Ο πρωτόγονος άνθρωπος αντιμετώπιζε τους κινδύνους, ήξερε καταπώς ν’ αμυνθεί. Ο μοντέρνος, πολιτισμένος άνθρωπος στέκει ανήμπορος μπροστά στα κατασκευάσματα-δεσμά της τεχνολογίας. Ακριβώς όπως τα πρόβατα γυρεύουν προστασία απ’ το βοσκό ο οποίος πρόκειται να τα σφαγιάσει, έτσι κι εμείς οι εκπολιτισμένοι εμπιστευόμαστε τους κοσμικούς ιερείς της επιστήμης, τους ίδιους που λίγο λίγο μας σκάβουνε τον τάφο. Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά στις τηλεοπτικές οθόνες παριστάνοντας το θύμα. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις στα σχολεία εναντίον της «τρομοκρατίας». Αναρωτιέμαι όμως: τι είναι η τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας σουβλερός πόνος, μια ανοιχτή πληγή, ή η αδιάλειπτη, συνεχόμενη απειλή ενός αργού θανάτου που καταβροχθίζει από τα μέσα· ο συνεχής, αδιάκοπος τρόμος ότι ένας απ’ τους πυρηνικούς σταθμούς μπορεί ανά πάσα στιγμή να ξεράσει θάνατο και ερήμωση; Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα σχέδιά τους εξακολουθούν να σπέρνουν το θάνατο παντού, και τον τελευταίο καιρό φημολογούνται πιθανές επενδύσεις για το διπλασιασμό του πυρηνικού σταθμού του Κρσκο στη Σλοβενία, ζώνη υψηλού σεισμικού κινδύνου μόλις δυο βήματα απ’ την Ιταλία. Στην Τσερναντόβα της Ρουμανίας, από το 2000 μέχρι σήμερα, πολλά περιστατικά έχουνε συμβεί, που όλα τους προκλήθηκαν απ’ τη μωρία της Ansaldo Nucleare κατά τη διάρκεια της κατασκευής ενός απ’ τα πυρηνικά τους εργοστάσια. Πόσες ζωές έχουνε χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo Nucleare και της Finmeccanica, με τα εύκολα χαμόγελα, με την «καθαρή» σας τη συνείδηση, η «πρόοδός» σας βρομάει ψοφίμι, ο θάνατος που ’χετε σπείρει σ’ όλο τον κόσμο φωνάζει για εκδίκηση. Υπάρχουνε πολλοί τρόποι για ν’ αντιταχθεί κανείς έμπρακτα στα πυρηνικά, όπως μπλοκαρίσματα τρένων που μεταφέρουν πυρηνικά απόβλητα, σαμποτάζ σε πυλώνες μεταφοράς ηλεκτρικής ενέργειας που παράγεται απ’ το άτομο σε πυρηνικούς αντιδραστήρες. Μου ’ρθε στο νου η ιδέα να χτυπήσω τον κατεξοχήν υπεύθυνο γι’ αυτό το μακελειό στην Ιταλία: τον Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα σύμβουλο της Ansaldo Nucleare. Δε μου πήρε πολύ για ν’ ανακαλύψω πού διαμένει, πέντε ενέδρες φτάσανε και περισσέψανε. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για στρατιωτικού τύπου δομή, για ανατρεπτική οργάνωση ή για ένοπλη συμμορία ώστε να καταφέρει κανείς ένα πλήγμα· οποιοσδήποτε οπλίζεται με ισχυρή θέληση, μπορεί να σκεφτεί το αδιανόητο και να ενεργήσει ανάλογα. Θα ’θελα να ’χω κάνει τα πάντα μονάχος, μα δυστυχώς χρειαζόμουνα βοήθεια με το μηχανάκι. Ρώτησα τον Νικόλα, απηύθυνα έκκληση στη φιλία του· δεν έκανε πίσω. Προμηθεύτηκα το πιστόλι απ’ τη μαύρη αγορά, για τριακόσια ευρώ. Δεν υπάρχει καμιά ανάγκη για παράνομες υποδομές ή μεγάλα κεφάλαια για να οπλιστεί κανείς. Φύγαμε με το αυτοκίνητο απ’ το Τορίνο το προηγούμενο βράδυ. Όλα κύλησαν ομαλά, ή κάπως έτσι, ο Νικόλα ήτανε στο τιμόνι, εγώ στόχευσα ακριβώς εκεί που ’χαμε αποφασίσει να χτυπήσουμε. Μετά την ακριβή βολή, έβαλα τρεχάλα για το μηχανάκι, κι ύστερα να σου τ’ απροσδόκητο, η λυσσασμένη κραυγή του Αντινόλφι, το ουρλιαχτό του που με πάγωσε κάνοντάς με να χάσω πολύτιμα δευτερόλεπτα: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Εκείνη ακριβώς τη στιγμή είχα την απόλυτη βεβαιότητα ότι είχα χτυπήσει το στόχο, κι είχα πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι είχα βάλει τα χέρια μου μες στην καταβόθρα: σε συμφέροντα εκατομμυριούχων, στο διεθνή χρηματοοικονομικό τομέα, στην πολιτική και στην εξουσία, σε λάσπη και κοπριά. Αυτά τα «κλεμμένα» δευτερόλεπτα επέτρεψαν στον Αντινόλφι να διαβάσει ένα μέρος της πινακίδας, την οποία λόγω απειρίας δεν είχαμε καλύψει. Χάρη στους αριθμούς αυτούς εντόπισαν το μηχανάκι, κι από το μηχανάκι οδηγήθηκαν στην κάμερα τηλεπαρακολούθησης που μας είχε αλλού καταγράψει.

Δεν πρόκειται να φτάσει η ποινή αυτού του δικαστηρίου για να μετατρέψει εμάς σε φαύλους τρομοκράτες, και τον Αντινόλφι και τη Finmeccanica σε ευεργέτες της ανθρωπότητας. Έχει έρθει η στιγμή της μεγάλης άρνησης, μιας άρνησης αποτελούμενης από πληθώρα αντιστάσεων, που καθεμία τους είναι και μια περίπτωση ξεχωριστή. Μερικές είναι εφικτές, απαραίτητες, αμφίβολες, άλλες είναι αυθόρμητες, άγριες, μοναχικές, συντονισμένες, ορμητικές ή βίαιες. Η δικιά μας υπήρξε μοναχική και βίαιη. Άξιζε τον κόπο; Ναι! Μόνο και μόνο για τη χαρά που πήραμε σαν μάθαμε ότι η Όλγα Οικονομίδου, θαρραλέα αδερφή της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στην είδηση της δράσης μας πέταξε ένα χαμόγελο απαξίωσης στα μούτρα των δεσμοφυλάκων της μέσα απ’ το κελί απομόνωσης μιας ελληνικής φυλακής. Είμαι ευτυχής που ’μαι αυτός που είμαι, ένας ελεύθερος άνθρωπος, ακόμη κι αν είμαι δεμένος «προσωρινά» με αλυσίδες. Δεν μπορώ να παραπονεθώ και πολύ, δεδομένου ότι η συντριπτική πλειονότητα του «κοσμάκη» έχει τις αλυσίδες γερά βιδωμένες στον εγκέφαλο. Στη ζωή μου πάντοτε προσπαθούσα να κάνω ό,τι θαρρούσα σωστό, και ποτέ μου δεν έκανα ό,τι βόλευε σε κάθε περίσταση. Τα ημίμετρα ποτέ δε μ’ έπεισαν. Έχω αγαπήσει πολύ. Έχω μισήσει πολύ. Αυτός ακριβώς είναι κι ο λόγος που δεν πρόκειται να παραδοθώ στα σίδερά σας, στις στολές σας, στα όπλα σας. Θα με βρίσκετε πάντα απέναντί σας ως ακατάβλητο, ατρόμητο εχθρό. Δεν είμαι μόνος. Οι αναρχικοί δεν είναι ποτέ μόνοι τους· καμιά φορά γινόμαστε μοναχικοί, αλλά ποτέ δε μένουμε μονάχοι. Χιλιάδες σχέδια στο κεφάλι, και μια ελπίδα στην καρδιά που παραμένει ζωντανή, ολοένα και πιο δυνατή κι αναμεταξύ μας μοιρασμένη. Μια συγκεκριμένη προοπτική που «ρισκάρει» ν’ αλλάξει το πρόσωπο της αναρχίας στον κόσμο. Μικρές, μεγάλες κατολισθήσεις που θα εξαπολύσουν έναν κατακλυσμό μια μέρα. Θα πάρει χρόνο, δεν πειράζει· προς το παρόν ευχαριστιέμαι το σεισμό που ξέσπασε μέσα μου απ’ όλη τούτη την επιθυμία για χαρά και μάχη.

Κλείνω με ένα απόσπασμα απ’ τον Μαρτίνο (όνομα που χρησιμοποιούσε ο Μάρκο Καμένις στην παρανομία), πολεμιστή που δεν προσκύνησε ποτέ, φυλακισμένο για περισσότερα από είκοσι χρόνια λόγω της βαθιάς του αγάπης για τη ζωή, κλειδωμένο σήμερα σε μιαν άσηπτη ελβετική φυλακή· κάνω τα λόγια του δικά μου: «… το θάρρος να σκεφτόμαστε τα πράγματα μέχρι κεραίας, να παραβιάζουμε την απαγόρευση της τεχνολογικής αστυνομίας περί “ανέφικτου” και “ασύλληπτου”, να σκεφτόμαστε κάτι άλλο και να δρούμε αναλόγως μ’ άλλον τρόπο. Αυτό από μόνο του μπορεί να μας φέρει έξω απ’ το χλιαρό τοξικό πλύμα της νεωτερικότητας σε μέρη όπου τίποτε και κανείς δεν πρόκειται να μας καθοδηγήσει, σ’ έναν τόπο χωρίς δικλείδες ασφαλείας, στο χώρο της ευθύνης σε πρώτο πρόσωπο, για τη μη υποταγή με όλες τις συνέπειές της. Η λευτεριά είναι σκληρή και επικίνδυνη, και δεν υφίσταται ζωή χωρίς το θάνατο. Από φόβο ζωής, συχνά παραδινόμαστε στη σκλαβιά και στην αφάνιση».

Θάνατο στον πολιτισμό
Θάνατο στην τεχνολογική κοινωνία
Ζήτω η ΣΠΦ
Ζήτω η FAI/FRI

ΖΗΤΩ Η ΜΑΥΡΗ ΔΙΕΘΝΗΣ!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

Alfredo Cospito

Πηγή

Ιταλία: Πυρπόληση οχημάτων της Telecom (Τρεντίνο)

Telecom, Wind κτλ. + δικαστές και μπάτσοι + υποκλοπές = συλλήψεις, βασανισμοί, κρατικές δολοφονίες, φυλακίσεις.

Με χαρά πυρπολήσαμε οχήματα της Telecom, σε συνενοχή και αλληλεγγύη στους Αφρέντο Κόσπιτο, Νικόλα Γκάι, Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι και στ’ αλάνια που διώκονται για τα γεγονότα της 15ης Οκτώβρη 2011 στη Ρώμη, καθώς και σε όλους όσους μάχονται μέσα κι έξω απ’ τις γαλέρες.

Κόντρα σε αυτό το σύστημα εγκλεισμού.
Για τη δράση! Ζήτω η αναρχία!

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο

Ελβετία: Συγκέντρωση αλληλέγγυων έξω απ’ τη φυλακή όπου κρατείται ο Marco Camenisch

Στις 20 Σεπτέμβρη 2013 μια ομάδα ατόμων πορεύτηκαν στην ελβετική φυλακή του Λέντσμπουργκ. Συγκεντρώθηκαν μπροστά από τη νοτιοανατολική πτέρυγα, όπου βρίσκεται φυλακισμένος ο Μάρκο Καμένις, και κρέμασαν δυο πανό στο φράχτη της περιμέτρου τα οποία έγραφαν: «Κάλλιο τηλεορασιόπληκτοι παρά ραδιενεργοί; Λευτεριά στον Μάρκο!» και «Ένας άλλος κόσμος είναι αναγκαίος. Στεκόμαστε στο πλευρό σου, Μάρκο». Οι αλληλέγγυοι/-ες προσπάθησαν να κάνουν αισθητή την παρουσία τους τόσο στον Μάρκο όσο και στους άλλους κρατουμένους μέσω τηλεβόα και κροτίδων, γεγονός που έδωσε το έναυσμα για κινητοποίηση των μπάτσων.

Ο αγώνας του Μάρκο Καμένις κατά της πυρηνικής βιομηχανίας ξεκίνησε στα τέλη της δεκαετίας του ’70. Ήδη από κείνα τα χρόνια συμμετείχε σε μια μαχητική αντίσταση κατά των πυρηνικών. Το 1981 καταδικάστηκε σε δεκαετή φυλάκιση, μεταξύ άλλων για την ανατίναξη πυλώνα ηλεκτρισμού ενός πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής. Ύστερα από λίγο καιρό κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και έζησε στην παρανομία για μία δεκαετία, περίοδο κατά την οποία ένας συνοριοφύλακας σκοτώθηκε από πυροβολισμούς – στη συνέχεια ο Μάρκο Καμένις καταδικάστηκε για το περιστατικό. Το 1991 συνελήφθη μετά από ανταλλαγή πυρών με καραμπινιέρους. Έκτοτε ο Μάρκο έχει παραμείνει έγκλειστος, πρώτα στην Ιταλία και από το 2002 στην Ελβετία.

Εν έτει 2013, ο Μάρκο έχει εκτίσει τα δύο τρίτα της ποινής του. Η αίτησή του για υπό όρους απελευθέρωση έχει απορριφθεί* διότι δεν αποκήρυξε τις πολιτικές του πεποιθήσεις και εξακολουθεί να τάσσεται στον αγώνα για έναν άλλον κόσμο.

ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΜΑΡΚΟ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΕ ΟΛΕΣ ΚΑΙ ΟΛΟΥΣ

* Άλλη μία πρόσφατη αίτηση του Μάρκο, για μεταγωγή του σε φυλακή ανοιχτού τύπου, έχει επίσης απορριφθεί μέχρι στιγμής.

Πηγή

Ιταλία: Μεταγωγή του Τζανλούκα Ιακοβάτσι στη δεύτερη πτέρυγα υψηλής ασφαλείας της Αλεσσάντρια

Στις 22 Οκτώβρη 2013 μάθαμε ότι ο Τζανλούκα Ιακοβάτσι –ο οποίος συνελήφθη πριν από ένα μήνα στη Ρώμη μαζί με τον Αντριάνο Αντονάτσι– μεταφέρθηκε από τη ρωμαϊκή φυλακή της Ρετζίνα Κοέλι σε αυτήν του Σαν Μικέλε στην Αλεσσάντρια, όπου υπάρχει επίσης ειδική πτέρυγα κράτησης επιπέδου υψηλής ασφαλείας 2, στην οποία βρίσκονται έγκλειστοι κι άλλοι αναρχικοί σύντροφοι. Η μεταγωγή αυτή πιθανότατα εντάσσεται στο μέτρο απαγόρευσης επικοινωνίας ανάμεσα στον Τζανλούκα και στον Αντριάνο.

Η νέα διεύθυνση είναι:

Gianluca Iacovacci
Via Casale 50/A, ΙΤ-15122 San Michele (Alessandria), Ιταλία

Αλληλεγγύη σε όλους τους αναρχικούς αιχμαλώτους!

Πηγή

Βραζιλία: Πυρπόληση μπατσικού και οχημάτων τηλεοπτικού καναλιού (Σάο Ρόκε)

\"São-Roque-mierda-prensa\"

Το πρωί της Παρασκευής, 18 Οκτώβρη 2013, εκατοντάδες διαδηλωτές ενάντια στη ζωοτομία σκυλιών από το Βασιλικό Ινστιτούτο του Σάο Ρόκε συγκεντρώθηκαν και πάλι έξω απ’ τις εγκαταστάσεις των εργαστηρίων, μερικές ώρες μετά τη δράση απελευθέρωσης περίπου 200 σκυλιών απ’ τα κυνοτροφεία όπου κρατούνταν. Οι κινητοποιήσεις ενάντια στο εν λόγω ινστιτούτο-σφαγείο έχουν ξεκινήσει από τις 12 Οκτώβρη, αλλά αυτήν τη φορά οι ακτιβιστές κλιμάκωσαν τη δράση τους πυρπολώντας ένα περιπολικό της στρατιωτικής αστυνομίας και δύο οχήματα του τηλεοπτικού καναλιού TV TEM, ιδιοκτησίας του ομίλου Rede Globo, που πρωταγωνιστεί στην καθεστωτική προπαγάνδα. Οι μπάτσοι προσήγαγαν δυο άτομα, τα οποία αφέθηκαν ελεύθερα με χρηματική εγγύηση.

\"São-Roque-bofia\"

Πηγή

Βραζιλία: Απελευθέρωση 200 σκυλιών (Σάο Ρόκε)

Την Πέμπτη, 17 Οκτώβρη 2013, η συγκέντρωση διαμαρτυρίας ενάντια στη ζωοτoμία έξω από το Βασιλικό Ινστιτούτο της πόλης του Σάο Ρόκε, στην πολιτεία του Σάο Πάολο, ξεκίνησε αρχικά με λίγες δεκάδες κόσμου και κατά τη διάρκεια της νύχτας πλήθυνε ξεπερνώντας τα 100 άτομα. Κατά τις 2 το πρωί της Παρασκευής, ακτιβίστριες/ακτιβιστές μπούκαραν στις εγκαταστάσεις και πήγαν ντουγρού στα κυνοτροφεία, απελευθερώνοντας περίπου 200 σκυλιά.

Πηγή