Επιχείρηση Ευτολμία (Ardire): Η εισαγγελία του Μιλάνου ζήτησε την περαιτέρω επέκταση των προληπτικών μέτρων εις βάρος 5 αναρχικών κρατουμένων

Αναδημοσίευση από Contra Info

 

Η εισαγγελία του Μιλάνου ζήτησε την παράταση για έξι ακόμη μήνες της προληπτικής κράτησης για τον Αλεσσάντρο, τον Στέφανο, τον Σέρτζιο, την Ελίζα και τον Πέππε. Στην αίτησή της η συγκεκριμένη εισαγγελία επισημαίνει πως, παρά την προφυλάκιση, τα συντρόφια συνεχίζουν να επικοινωνούν με μέλη του ίδιου χώρου που βρίσκονται έξω από τη φυλακή, και ότι προωθούν «εκστρατείες αλληλεγγύης» εναντίον της «καταστολής» με τόνους σίγουρα ανησυχητικούς για την έξαρση πράξεων που χαρακτηρίζονται από βία, κι όχι μόνο λεκτική. Στη συνέχεια εξηγεί αυτές τις έννοιες καλύτερα, παραθέτοντας διάφορα κείμενα παρμένα από τις σελίδες RadioAzioneContra Info καιInforma-Azione.

Παραθέτει επίσης το κείμενο του Στέφανο ενάντια στα ψευδο-νιχιλιστικά ψοφίμια, και μεταξύ άλλων αναφέρει: «Η επιστολή του Σ. Φόσκο από την πτέρυγα υψηλής ασφαλείας της Φερράρα δημοσιεύτηκε στο ακέραιο από την ιστοσελίδα RadioAzione, η οποία μετά το κλείσιμο του Culmine έχει εν τοις πράγμασι αντικαταστήσει το ρόλο του τελευταίου, με την πρόθεση να επιτελέσει την ίδια λειτουργία ως “φερέφωνο” στον αναρχικό χώρο σε εθνικό επίπεδο».

Όσο θα έχει ζωή αυτό το blog, η αλληλεγγύη και η συνενοχή προς τους φυλακισμένους συντρόφους δε θα λείψει ποτέ, όπως δε θα λείψουνε ποτέ κι οι άμεσες δράσεις που γίνονται σε ένδειξη αλληλεγγύης προς τους ίδιους τους κρατούμενους συντρόφους ή εναντίον του υπάρχοντος γενικότερα. Αν σε κάποιους οι «τόνοι» δεν αρέσουνε… είναι δικό τους πρόβλημα! Εν κατακλείδι, τοRadioAzione δεν έχει αναλάβει την κληρονομιά του Culmine, αλλά πάντοτε ήθελε να στείλει ένα σαφές μήνυμα στους ανθρωποδιώκτες: Η Αντιπληροφόρηση και η αλληλεγγύη δε γνωρίζουνε κάγκελα που μπορούν να τις φυλακίσουνε… Μπορείτε να φυλακίσετε το σώμα μας αλλά ποτέ τις ιδέες μας!

Θάνατος στο κράτος και στους υποτακτικούς του
Για την άμεση δράση

Αλληλεγγύη και συνενοχή με τους έγκλειστους συντρόφους
σε όλο τον κόσμο!

RadioAzione

 

Elisa Di Bernardo

C.C. Rebibbia Femminile, Via Bartolo Longo 92, IT-00156 Roma (Ιταλία)

Sergio Maria Stefani, Giuseppe Lo Turco,
Alessandro Settepani, Stefano Gabriele Fosco

C.C. Via Arginone 327, IT-44122 Ferrara (Ιταλία)

Αργεντινή: Εμπρησμοί αστυνομικών, κυβερνητικών και πολυτελών οχημάτων

Αναδημοσίευση από Contra Info:

Συνεχίζοντας την χαοτική αντεπίθεση

«Απαγχονισμένοι στο Σικάγο, αποκεφαλισμένοι στη Γερμανία, στραγγαλισμένοι στο Χερέθ, τουφεκισμένοι στη Βαρκελώνη, καρατομημένοι στο Μοντμπρισόν και στο Παρίσι πέθαναν πολλοί απ’ τους δικούς μας, αλλά δεν κατορθώσατε να ξεκάνετε την αναρχία. Οι ρίζες της είναι πολύ βαθιές. Γεννήθηκε σε μια κοινωνία σε αποσύνθεση που διαλύεται και καταρρέει. Είναι μια βίαιη αντίδραση ενάντια στην καθεστηκυία τάξη, και αντιπροσωπεύει τις προσδοκίες για ισότητα και λευτεριά, με τις οποίες πρόκειται να χτυπήσουμε διάνα την παρούσα εξουσιοκρατία. Είναι αδάμαστη, και τελικά θα νικήσει και θα σας αποτελειώσει».
—Εμίλ Ανρύ

Περνάμε στην πλευρά αυτών που απεχθανόμαστε, συσχετιζόμαστε μαζί τους για να επιβιώσουμε, σε μια κάλπικη συμβίωση μόνο για τη συμβίωση, την άνεση και την ευκολία. Παγιδευμένοι σαν τη μύγα στον ιστό της αράχνης, συνεχίζουμε να τροφοδοτούμε το εγώ εκείνων που αποκομίζουν κέρδη με το αίμα μας. Προσμένοντας τις απαντήσεις που γεννά η καταπίεση, πρωταγωνιστές στην παραγωγή του μοντέλου της κοινωνικής ανάπτυξης, μιλάμε λες και οι ιδέες της προόδου υπήρξαν μια δημιουργία δική μας, απαραίτητη και συναισθηματικά επιθυμητή.

Η αλλαγή που χρειάζεται ο κόσμος και τα όντα που τον κατοικούν για να ζήσουν καλύτερα δεν έχει καμία σχέση με την εξουσιαστική ιδεολογία. Οι αδικίες και η εξαθλίωση του ανθρώπινου βίου είναι απότοκα της βίαιης αποξένωσης, μετά από τόσον καιρό κυριαρχίας και σκλαβιάς, που τον κατάντησαν απλή εθελοδουλία προς όφελος εκείνων που οικειοποιήθηκαν τη λέξη εξουσία και τιτλοφορήθηκαν εξουσιαστές.

Συνεχίζοντας τη χαοτική αντεπίθεση, εφορμώντας ενάντια σε καθετί που μας καταπιέζει καθημερινά, τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Μάη 2013 χτυπήσαμε με έναν εμπρηστικό μηχανισμό ένα περιπολικό της ομοσπονδιακής αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία του 25ου αστυνομικού τμήματος επί της λεωφόρου Ραούλ Σκαλαμπρίνι Ορτίς (στη γειτονιά του Παλέρμο). Στο στόχαστρό μας μπήκανε επίσης αυτοκίνητα πολυτελείας στη ζώνη με τις πρεσβείες στο Παλέρμο και στο Μπελγράνο, όπως και ένα κυβερνητικό φορτηγάκι στη Βίγια Ουρκίσα.

Θα συνεχίσουμε να επιχειρούμε με φωτιά εναντίον των οχημάτων της αστυνομίας και οποιουδήποτε είναι στην υπηρεσία του κράτους. Θα τους επιστρέψουμε κατιτίς από τον τρόμο που σπέρνουν νυχθημερόν.

Ζήτω οι ταραχές στη Σουηδία! Φωτιά σε κάθε μπάτσο!
Στη μνήμη του συντρόφου Μαουρίσιο Μοράλες.

Φίλοι της Γης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Χιλή: Εμπρηστική επίθεση εναντίον της Εθνικής Ένωσης Σωφρονιστικών Υπαλλήλων (Σαντιάγο)

Αναδημοσίευση από Contra Info

Μήπως νομίζατε ότι ο Μάης θα περνούσε χωρίς άμεσες δράσεις;

Απαντήσαμε για άλλη μια φορά με τη φωτιά.

Ενθυμούμενοι τον πολεμιστή Μαουρίσιο Μοράλες και στεκόμενοι σε αλληλεγγύη με τα φυλακισμένα συντρόφια στο Τεμούκο, πυρπολήσαμε την είσοδο της Εθνικής Ένωσης Σωφρονιστικών Υπαλλήλων (ANFUP) επί της οδού Σάντα Μόνικα και λίγα μόνο μέτρα από την οδό Κούμινγκ, στο κέντρο του Σαντιάγο, την Κυριακή 12 Μάη. Αυτή η ενέργεια προστίθεται σε όσες έχουν ήδη αναληφθεί από άλλες ομάδες σε «εναλλακτικά» μέσα, αλλά αποσιωπήθηκαν από τον «επίσημο Τύπο».

Το είπαμε και στην προηγούμενη προκήρυξή μας, όταν επιτεθήκαμε σε εγκαταστάσεις των χιλιάνων δεσμοφυλάκων τον Γενάρη του 2013, ότι δεν θα αφήσουμε τους βασανιστές να ησυχάσουν στα καταφύγιά τους. Η κριτική απέναντι στο εξουσιαστικό σύστημα και στις σωφρονιστικές δομές του δεν μπορεί να ιδωθεί ξέχωρα από την άμεση επίθεση εναντίον όσων επιχειρούν να κάμψουν το εξεγερτικό σθένος των φυλακισμένων μας συντρόφων. Οι σωφρονιστικοί υπάλληλοι έχουν επιλέξει εθελοντικά να ζήσουν ως εχθροί της λευτεριάς και ως ενεργοί συνεργάτες της κυριαρχίας, με αντάλλαγμα το μερτικό της εξουσίας που βρίσκει την υλική του έκφραση στον εγκλεισμό και στον εξευτελισμό των κρατουμένων και των οικογενειών τους.

Τον μήνα Απρίλη η αντεξουσιάστρια συντρόφισσα Αριάδνα Τόρρες, που βρίσκεται έγκλειστη στο Σωφρονιστικό Κέντρο Γυναικών του Τεμούκο, τιμωρήθηκε από την αρχιφύλακα με παρακράτηση ενός κειμένου που έγραψε προς δημοσιοποίηση, επειδή προσέβαλε ένα δικαστή. Στείλαμε διπλότυπο αυτού του μηνύματος στους χιλιάνους δεσμοφυλάκους, έτσι ώστε να γνωρίζουν ότι οι αναρχικοί, αντεξουσιαστές και επαναστάτες σύντροφοι που κρατούνται σε όλη την επικράτεια δεν είναι βορά στα εξουσιαστικά παιχνιδάκια τους, κι ότι για κάθε επίθεση η απάντηση θα είναι ξανά φωτιά, εκρήξεις και θραύσματα.

Θέλουμε να ρωτήσουμε τα συντρόφια της δράσης, γιατί έχει περιοριστεί η βίαιη δραστηριότητα εναντίον του εχθρού; Ένα πράγμα είναι η αγκιτάτσια των οδομαχιών, αλλά πριν από το Μάη είδαμε λίγες μονάχα άμεσες και σχεδιασμένες επιθέσεις, βόμβες, εμπρησμούς και σαμποτάζ εναντίον των κυριάρχων και του συστήματός τους της μιζέριας. Το να έχουν διάρκεια στο χρόνο οι αντεξουσιαστικές επιθέσεις και να μην καταλήξουν αστυνομικό ανέκδοτο εξαρτάται από εμάς. Το να μην καθίσταται μονάχα μια νεανική μόδα η επιλογή της επαναστατικής βίας και της σύνδεσής της με τον αντεξουσιαστικό αγώνα (και τις διάφορες μορφές με τις οποίες αυτός γίνεται πράξη) εξαρτάται επίσης από εμάς. Η ενδυνάμωση και ο πολλαπλασιασμός σε ποσότητα και ποιότητα των άμεσων δράσεων εξαρτάται μονάχα από τη βούλησή μας.

Το Μάη θυμόμαστε τους συντρόφους που δολοφονήθηκαν από το κράτος στο Σικάγο το 1886. Θυμόμαστε τον Ντανιέλ Μένκο, νεολαίο που δολοφονήθηκε σε μια διαδήλωση το 1999. Θυμόμαστε τον νεαρό εργάτη Ροδρίγο Σιστέρνας, που δολοφονήθηκε από μπάτσους στη Χιλή το 2007, αφού συνέτριψε ένα αστυνομικό όχημα με ένα γερανό. Σκεφτόμαστε το σύντροφο Χένρυ, φυλακισμένο από τον περασμένο Μάη στη Βολιβία [επί της παρούσης σε κατ\’ οίκον περιορισμό], όπως και τους συντρόφους Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο, φυλακισμένους στην Ιταλία ένα χρόνο μετά τον πυροβολισμό στο πόδι ενός μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών, δράση για την οποία κατηγορούνται.

Χαιρετισμούς σε όλα τα φυλακισμένα και φυγόδικα συντρόφια ανά τον κόσμο.

Μαουρίσιο Μοράλες, ζεις μέσα από την άμεση δράση.

Εξεγερσιακός αντεξουσιαστικός πυρήνας Παναγιώτης Αργυρού-ΑΑΟ/ΔΕΜ

Πηγή

Μερικές σκέψεις με αφορμή τα γεγονότα στη Σουηδία

Τα πρόσφατα γεγονότα στη Σουηδία, δίνουν μια πρώτης τάξης ευκαιρία να διερευνήσουμε τέτοιες καταστάσεις καθώς και να καταγράψουμε απόψεις πάνω σε αυτές, από ένα ευρύ φάσμα αναρχικών. Ας δούμε αρχικά τα γεγονότα του συγκεκριμένου παραδείγματος. Ένας  γηραιός μετανάστης επιτίθεται με μπαλτά εναντίον αστυνομικών με αποτέλεσμα εκείνοι να τον πυροβολήσουν και να τον σκοτώσουν. Άλλες αφηγήσεις φέρουν το μετανάστη ψυχικά διαταραγμένο, άλλες να έχει όμηρο μια γυναίκα. Στην προκειμένη ανάλυση η αλήθεια αυτών των αφηγήσεων δε μας ενδιαφέρει. Αποτέλεσμα του θανάτου του μετανάστη, είναι η να ξεσπάσουν συγκρούσεις μεταξύ μελών της μεταναστευτικής κοινότητας, αλλά και άλλων και των μπάτσων. Αυτό που έχει μεγάλο ενδιαφέρον είναι το πως ερμηνεύει ο καθένας το γεγονός σε συνάρτηση με το τι έχει στο κεφάλι του, είτε πρόκειται για τα πιστεύω του, είτε για ιδεολογήματα είτε για φαντασιακά.

Η σύγκρουση επέρχεται πάνω σε συγκεκριμένα σημεία όπως και στην περίπτωση του Λονδίνου, του Παρισιού και λιγότερο του Δεκέμβρη. Αρχικά ας αναφερθούμε στο ερώτημα αν πρόκειται για εξέγερση ή όχι. Το κριτίριο που χρεισιμοποιείται συνήθως είναι το κατα πόσο είναι πολιτικά τα κίνητρα ή οι πράξεις των ανθρώπων που συμμετέχουν στις συγκρούσεις. Θεωρώ πως αυτό είναι λάθος. Η εξέγερση είναι μια συνθήκη όπου μια μερίδα ανθρώπων ή ένα άτομο εναντιώνονται βίαια σε μια κατεστημένη κατάσταση. Και αυτό ισχύει και για τα τέσσερα παραδείγματα. Το αν τα κίνητρα των εξεγερμένων είναι πολιτικά ή όχι δεν καθορίζουν το γεγονός ότι δημιουργήθηκε βίαια ένα ρήγμα στην κανονικότητα της εκάστοτε μητρόπολης. Μεγάλο ρόλο παίζει η αντίληψη των αναρχικών για το τι εστί πολιτική. Πολιτική σημαίνει διαχείρηση. Μπορεί η διαχείρηση να εκφράζεται με τη διαμόρφωση αιτημάτων, μπορεί να εκφράζεται και με μια πιο συνολική αντίληψη διαχείρησης του υπάρχοντος ακόμα και αν οι φέροντες την τελευταία αντίληψη δεν το καταλαβαίνουν. Δυστυχώς ελάχιστοι αναρχικοί ξεφεύγουν από την πολιτική αντίληψη, γι\’αυτό παρατηρείται και το γεγονός ακόμα και οι υποστηρικτές τέτοιων εξεγέρσεων να προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την πολιτική τους σημασία για να τις μπάσουν έτσι στο πεδίο της ανάλυσης τους. Το πρόβλημα λοιπόν με την πλειοψηφεία των υποκειμένων των εξεγέρσεων της Σουηδίας, του Λονδίνου και του Παρισιού δεν είναι το ότι εκείνα δεν εξεγέρθηκαν αλλά το ότι δεν αρνήθηκαν επί της ουσίας και πολλά. Αυτό όμως δε σημαίνει πως η εξέγερσή τους είναι κάτι αρνητικό ή θετικό. Εξαρτάται από τι θέλει ο καθένας να κάνει.

Άλλο μεγάλο σημείο που προκαλή τριβές και που δεν είναι ξεκομμένο από τα παραπάνω είναι οι ταυτότητες των υποκειμένων. Αρχικά η ταξική τους θέση ή καλύτερα η θέση τους μέσα στην προλεταριακή διαστρωμάτωση. Εδώ γίνεται μέγα πανηγύρι γιατί ο αναρχικός χώρος παρ\’όλο τον αυξανόμενο εργατισμό του, δεν έχει ξεκαθαρίσει πως αντιλαμβάνεται το προλεταριάτο. Οι εξεγερμένοι της Σουηδίας, της Αγγλίας και της Γαλλίας είναι το λουμπεναριό των γκέτο. Και σύμφωνα με την κλασική ανάλυση είναι κομμάτι του προλεταριάτου και για την ακρίβεια το πιο υποτιμημένο, ο πάτος του. Το πρόβλημα το έχουν εκείνοι που φαντασιώνονται το προλεταριάτο, λούμπεν ή εργατικό, ως την αφρόκρεμα της επανάστασης. Παρατηρούμε δηλαδή το σχιζοφρενικό παράδοξο σύμφωνα με το οποίο ενώ όλοι παραδέχονται πως η γκετοποίηση, η φτώχεια, η αμάθεια και η κτηνώδεις εκμετάλλευση που υφίστανται τα προλεταριακά στρώματα (και με δική τους βέβαια ευθύνη) έχει ως αποτέλεσμα την αποκτήνωση τους, παράλληλα εξανίστανται όταν βλέπουν να δρουν ακριβώς όπως τους επιβάλλει αυτή η αποκτήνωση τους να δράσουν. Αρέσει δεν αρέσει σε κάποιους, αυτό είναι το αποτέλεσμα των μαζικών κοινωνιών σε όλο το ρου της ιστορίας και φτάνει στο χείριστο βαθμό στον υπεραναπτυγμένο σύγχρονο καπιταλισμό. Δεν είναι τυχαίο πως τέτοιες εξεγέρσεις συμβαίνουν στο κέντρο των καπιταλιστικών μητροπόλεων. Μια από τις λίγες εργαλειακά χρήσιμες προλεταριακές αναλύσεις, εκείνη του μητροπολιτικού σχιζοειδούς βρίσκει σε αυτές τις περιπτώσεις την επιβεβαίωση της.

Και φτάνουμε έτσι και στις άλλες ταυτότητες στις οποίες είναι κομματιασμένος ο μαζάνθρωπος του αστικού περιβάλλοντος. Η ταξική ανάλυση τυφλώνει τη μεγάλη εικόνα με τη μονομέρια της και έτσι πολλά περνούν στα ψηλά. Εκτός από κομμάτι του προλεταριάτου  οι εξεγερμένοι έχουν και άλλα χαρακτηριστικά που σε κάποιες περιπτώσεις υπερτερούν του ταξικού. Και στα τρία παραδείγματα τα υποκείμενα ήταν μετανάστες από \”τριτοκοσμικές\” χώρες ή πρώην αποικίες. Επίσης κάποιοι ήταν μουσουλμάνοι. Ακόμα κατά κύριο λόγο ήταν νεολαίοι. Ο κατάλογος των ταυτοτήτων είναι ατελείωτος. Καμιά ανάλυση δεν είναι επαρκής αν δε λάβει υπόψιν όσοα περισσότερα μπορεί. Τα σύνολα και τα υποσύνολα των εξεγερμένων διαλύονται και ανασυτίθενται πάνω σε διαφορετικές ταυτότητες ανάλογα με πια οπτική κοιτάει κανείς τα πράγματα. Τα πράγματα περιπλέκονται όταν μπαίνουν στο παιχνίδι και άλλα υποκείμενα όπως λευκοί που είνα ταυτόχρονα αναρχικοί ή γενικά αλληλέγγυοι, άθεοι, άνδρες και γυναίκες κλπ. Κάθε νέος παράγοντας αλλάζει τα επιμέρους στοιχεία της εξέγερσης κάνοντας την εξίσωση προοδευτικά πολυπλοκότερη. Θέλω να καταλήξω στο ότι κατά τη γνώμη μου οι μαζικού τύπου εξεγέρσεις στον ύστερο καπιταλισμό θα είναι τέτοιες κατά κανόνα. Μάταια ονειρεύονται κάποιοι αρματωμένα εργατικά τάγματα ή κλάσματα του τύπου οι οπλισμένες πανάγαθες κοινωνικές μάζες ενάντια στο κρατικό τέρας. Η κοινωνία του κράτους, του κεφαλαίου και του πολιτισμού είναι αντίστοιχή τους. Και οι εξεγέρσεις των μαζών της θα είναι χαοτικές, αιματοβαμένες και καταστροφικές.

Για να κάνω πιο σαφές αυτό που λέω θέλω να αντιπαραβάλλω δύο εξεγερσιακά παραδείγματα του ελληνικού χώρου, χωρίς να παραβλέπω τις διαφορές τους με τις εξεγέρσεις των γκέτο. Την εξέγερση του Πολυτεχνείου και την εξέγερση του Δεκέμβρη. Στην πρώτη περίπτωση έχουμε μια πολιτική εξέγερση στην οποία ενεπλάκησαν διάφορα υποκείμενα, με τις αστικοδημοκρατικές δυνάμεις  όπως εκείνες εκφράστηκαν από τους φοιτητές, να υπερέχουν και να καθορίζουν την εξέλιξή της. Ο πολιτικός της χαρακτήρας που εκφράστηκε μέσα από τα αιτήματα των εξεγερμένων υπερσκέλησε τη βίας τους. Έτσι σήμερα εάν προσπαθήσουμε να αναφερθούμε στο γεγονός με όρους βίας θα αναφερθούμε κυρίως στη βία του χουντικού καθεστώτος και η κεντρική μας εικόνα θα είναι τα πτώματα των εκτελεσμένων, κυρίως φοιτητών, και το τανκς που εισβάλλει στο Πολυτεχνίο. Επίσης το γεγονός ότι οι αστικοδημοκρατικές αντιλήψεις κυριάρχησαν δε σημαίνει πως σε διάφορα στάδια της εξέγερσης δεν οδηγούσαν την κατάσταση άλλα υποκείμενα, όπως για παράδειγμα οι αρχικοί καταληψίες. Ακόμα και σε αυτήν την πολιτικού τύπου εξέγερση δεν είναι όλες οι πτυχές ευδιάκριτες. Επίσης πρέπει να επισημάνουμε πως η εργατική τάξη είχε ως τέτοια,  τριτεύοντα ρόλο στην εξέγερση σε σημείο που ακόμα και οι στανιλοτσολιάδες του ΚΚΕ να μιλούν για λαική εξέγερση. Και τα συγκεκριμένα απολειφάδια ξέρουν να χρησιμοποιούν πολύ καλά τις λέξεις.

Αντίθετα στη περίπτωση του Δεκέμβρη, τα πράγματα είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό που κάνει εξαιρετικά χρήσιμο το παράδειγμα αυτής της εξέγερσης είναι πως η βασική διαφορά του με τις εξεγέρσεις που αναφέρθηκαν στο πρώτο κομμάτι του κείμένου είναι πως ξεκίνησε από τα λεγόμενα πολιτικά υποκείμενα. Ήταν οι αναρχικοί και γενικά ο ευρύτερος αντιεξουσιαστικός χώρος που άναψε τις πρώτες φωτιές και έστησε τα πρώτα οδοφράγματα στα στενά των Εξαρχείων. Όμως επειδή ο χωροχρόνος είναι τελείως διαφορετικός από την περίπτωση του Πολυτεχνείου, ο Δεκέμβρης δεν ήταν και ούτε θα μπορούσε ποτέ να είναι, μια πολιτική εξέγερση. Αίτημα και πολιτική πρόταση από τους περισσότερους εξεγερμένους δεν υπήρχε ούτε για δείγμα, ειδικά όταν στην εξέγερση μπήκαν καταπιεσμένοι πιτσιρικάδες, γηπεδοχουλιγκάνοι, πρεζάκια, εξαθλιωμένοι μετανάστες και ένα σωρό απολίτικα υποκείμενα. Το σύνθημα της εποχής που αποτυπώνει καλύτερα την κατάσταση, είναι το \”Κάψτε, Σπάστε, Διασκεδάστε\”. Μάταια προσπαθούσαν τα αμφιθέατρα της ΑΣΟΕ, της Νομικής και το Γκίνη να πολιτικοποιήσουν τις συγκρούσεις, μάταια προσπαθούσε η αριστερά να καπελώσει ότι μπορεί με τα αιτήματά της, φτάνοντας σε ορισμένες περιπτώσεις σε γελοιότητες όπως η πρόταση του ΣΥΡΙΖΑ να καταργηθούν τα ΜΑΤ, που δεν πίστευε ούτε ο Τσίπρας. Μάταια ακούγονταν φαντασιακές ενώσεις με τους ανύπαρκτους εργατικούς αγώνες, τα πεθαμένα φοιτητικά κινήματα και τα συναφή. Η εξέγερση είχε πάρει το δικό της δρόμο και μετατράπηκε σε μια χαοτική, μηδενιστική έκρηξη καταστροφής.  Μεγάλη διαφορά βλέπουμε και στο τι φέρνουμε στο μυαλό μας όταν μιλάμε για τον Δεκέμβρη. Αντίθετα με τη περίπτωση του Πολυτεχνείου  αυτό που μας έρχεται αντανακλαστικά στο μυαλό είναι η εξεγερτική βία, τα σπασμένα και λεηλατημένα μαγαζιά, οι καπνισμένοι δρόμοι και οι φευγάτοι μπάτσοι. Δεν υπάρχει πουθενά στον κορμό της εξέγερσης η \”ομορφιά\” του διαμαντένιου, \”ηρωικού\” πολιτικού αγώνα. Μόνο το χάος. Δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο μοντέρνος \”ώριμος\” χώρος αρχίζει και κρατάει αποστάσεις από αυτό που παλαιότερα φορούσε για παράσημο. Όσο για την αριστερά αυτοί θα τη θυμούνται όπως το Πολυτεχνείο, δηλαδή μια ακόμα επέτειος από την οποία μπορούν να αντλήσουν μια ελάχιστη, αλλά χρήσιμη στην εποχή του μαζέματος κουκιών, πολιτική υπεραξία.

Κλείνοντας αυτό το κομμάτι το ζήτημα δεν είναι αν μια εξέγερση είναι καλή ή όχι και αν μπορούν να την εντάξουν οι αναρχικοί στο κοινωνικό σχέδιο τους. Οι εξεγέρσεις θα συμβαίνουν όσο μάζες ανθρώπων θα συνοστίζονται στις μητροπολιτικές φυλακές, κατακομματιασμένοι σε διαφορετικές και αντικρουόμενες ταυτότητες, ακρωτηριασμένοι συναισθηματικά και στερημένοι υλικά και πνευματικά. Και θα είναι πάντα όπως στη Σουηδία, στο Παρίσι, στο Λονδίνο και στην Αθήνα, με το σχιζοειδές μητροπολιτικό υποκείμενο να δίνει τον τόνο. Οι εξεγέρσεις δεν είναι λοιπόν ούτε καλές, ούτε κακές. Είναι καταστάσεις που συμβαίνουν και αυτό που πρέπει να δούμε είναι πως μπορούμε να δράσουμε μέσα σε αυτές από τη δική μας μπάντα.  Οι αναρχικοί που πιστεύουν ακόμα στις κοινωνικές και προλεταριακές επαναστάσεις θα προσπαθούν πάντα να εφαρμώσουν αυτό το φαντασιακό στην εξεγερσιακή πραγματικότητα. Στους μετανάστες που λεηλατούν κινητά για να τα πουλήσουν για να φάνε, θα βλέπουν πάντα την εξέγερση ενάντια στο ρατσισμό και τη φτώχεια. Στο χουλιγκάνο που κάνει το μόνο που ξέρει και γουστάρει να κάνει, ένα παραστρατημένο νεολαίο που τον έκαψε το σύστημα. Στο πρεζάκι που δε γουστάρει τους μπάτσους που τον τραμπουκίζουν και βρήκε την ευκαιρία να ξεσπάσει αλλά και να εξασφαλίσει, πουλώντας το πλιάτσικο, έναν \”ωραίο\” θάνατο, τον εξεγερμένο εξαθλιωμένο. Και όσο και αν ακυρώνει τα κλασσικά ερμηνευτικά τους εργαλεία, η περίπλεξη των παραπάνω ταυτοτήτων μεταξύ τους ή και με άλλες, θα συνεχίσουν ακάθεκτοι το ονειροπόλημα.

Η δική μου άποψη είναι πως τέτοιες καταστάσεις που δημιουργούν ρήγματα στην κανονικότητα και κενά νομιμότητας είναι τέλειες ευκαιρίες για να ξεδιπλώσουμε τα δικά μας πολεμικά σχέδια. Είναι πολλά αυτά που μπορείς να κάνεις σε μια πόλη που οι μπάτσοι είναι απασχολημένοι και έχουν να αντιμετωπίσουν μια μεγάλη βίαιη μάζα. Είναι επίσης πολύ σημαντικό το πλεονέκτημα πως η κρατική προπαγάνδα έχει ήδη αντικείμενο ενασχόλησης αλλά και ένοχο, επιτρέποντας στους αναρχικούς της πράξης να δρουν μέσα στο πλήθος σχετικά ανώνυμα, κάτι που δεν είχε π.χ. ο Δεκέμβρης, αλλά είχαν τα άλλα τρία παραδείγματα. Οι εξεγερμένες μάζες ποτέ δε θα συχρονιστούν συνειδησιακά μαζί μας όσο παραμένουν μάζες. Το να ψειρίζουμε τα υποκείμενα βάζοντας στη ζυγαριά τα καλά και τα κακά δε βοηθάει σε τίποτα. Οι εξεγέρσεις τους θα είναι προιόντα της διαλυμμένης προσωπικότητάς τους και δε θα προσεγγίζουν ποτέ το νόημα της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Επομένως ή εκμεταλλευόμαστε το προνομιακό πεδίο που δημιουργεί το ξέσπασμά τους ή δεν έχουμε καμιά θέση ανάμεσά τους.

Parabellum

Κυκλοφόρησε το έκτο τεύχος του N for Nihilism και η μπροσούρα Frammento Nero Nichilistico: Labirinto Societas

Το έντυπο είναι στα Ιταλικά.

N for Nichilism 005

Η μπροσούρα αποτελείται από κείμενα του Federico Buono στα ιταλικά, με εξαίρεση την εισαγωγή που είναι και στα αγγλικά.

Απόσπασμα από την εισαγωγή:

\” O κοινωνικός λαβύρινθος είναι ένα συστηματικό μοντέλο αυτοματισμών που επιβάλλει το ανήκειν στο καθήκον και το κοινωνικό δικαίωμα. Το εγχείρημα Verein von Egoisten ED. επιθυμεί να καταστρέψει το σύστημα ισότητας στο νομικό πεδίο και να εκτείνει αυτήν την καταστροφή στις αξίες της κοινωνίας και την τάξη της κοινότητας. Για εκείνον που θέλει να επιβεβαιώσει την Ατομικότητά του, αυτή η καταστροφή περνάει μέσα από την Άρνηση κάθε δικαιώματος και κάθε ποινικού και νομικού καθήκοντος.\”

Federico Buono \”Compulsivo\”

Frammento Nero Nichilistico: Labirinto Societas

Εισαγωγικό σημείωμα για το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos

Διακρίνοντας μέσα στην ενίσχυση του πραγματικού και ειλικρινούς διαλόγου, και στην αμοιβαία γνώση των ιδιαιτεροτήτων κάθε περιοχής όπου δρουν ομάδες ή άτομα που αντιστέκονται στην παγκόσμια τάξη, μια άριστη ευκαιρία στήριξης του αγώνα μας, δίνουμε ύπαρξη σε αυτό το κοινό τεύχος των Conspiración Ácrata και Abrazando el Caos.

 

Έχοντας αντιληφθεί ότι πίσω από κάποια θέματα που μας διαφοροποιούν, ως σύντροφοι που δημιουργούν τις δικές τους εκδόσεις, υπάρχει κάτι πολύ πιο ουσιαστικό που μας ενώνει – κάτι στην αναρχική έννοια του αγώνα για την καταστροφή της εξουσίας και αυτών που την ενσαρκώνουν.

 

Με τους συντρόφους μας, μέσα από ειλικρινή διάλογο, κριτική και ανταλλαγή ιδεών, αναγνωρίσαμε ότι βρισκόμαστε κοντά, παρά τις ετικέτες (μηδενιστής, εξεγερσιακός, ατομικιστής κλπ.), υπερβαίνοντας την παράλυση των «-ισμών» ή άλλων κατηγοριοποιήσεων. Έτσι, δεν σταματάμε να ανταλλάσσουμε ιδέες, με σκοπό των εμπλουτισμό του διαλόγου και της δράσης μαζί τους. Άλλες φορές μοιραζόμενοι απόψεις για θέματα που εντάσσονται σε περιφερειακό πλαίσιο, αποκαλύπτοντας κατά περιπτώσεις έναν παραλληλισμό στις ιστορικές διαδικασίες οι οποίες αντηχούν και στη σημερινή εποχή, και άλλες φορές μοιραζόμενοι το ίδιο θάρρος και πάθος τη στιγμή της αντιμετώπισης των εχθρών μας.

 

Από την πλευρά μας, υπάρχει ένα θέμα που δεν θα μπορούσαμε να επιτρέψουμε να τεθεί στο περιθώριο, όχι τόσο για να επιτευχθεί κάποια παγκόσμια υπέρβαση, αλλά γιατί θέλουμε να καταδείξει αυτό που πολλοί, κάποιοι λόγω φόβου και κάποιοι λόγω βολέματος, αρνούνται να δουν. Αναφερόμαστε στην άνοδο του αηδιαστικού νέου Πάπα, ιθαγενή της γης μας, μία προσωπικότητα που τα Μέσα Πληροφόρησης της εξουσίας παρουσιάζουν με μια αξιοσημείωτη απλότητα, σε αντίθεση με τον τεράστιο πλούτο του Βατικανού. Αυτός ο υπηρέτης του Κυρίου, πάντα στο πλευρό των εκτελεστών, συνεργάστηκε ενεργά κατά τη διάρκεια της τελευταίας δικτατορίας καταδίδοντας μέλη της ίδιας του της εκκλησίας τα οποία στέκονταν αλληλέγγυα με τους τότε αντιφρονούντες του στρατιωτικού καθεστώτος, και τελικά οδηγήθηκε, μαζί με κομμάτια της δεξιάς ή των συντηρητικών, σε αυτό που αποκαλείται «αντιπολίτευση» στη σημερινή προοδευτική κυβέρνηση της (μετανιωμένης τώρα) Cristina Kirchner.*

 

Στο μεταξύ το θέαμα ενισχύεται με τις λαϊκές κραυγές, αποκαλύπτοντας μια νέα ορμή του χριστιανισμού στη μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού που είναι υποκριτικός, δουλοπρεπής και φοβισμένος (βασικές προϋποθέσεις για να είναι κάποιος καλός Χριστιανός). Έτσι η άνοδος του Πάπα γιορτάστηκε όπως το Παγκόσμιο Κύπελλο του 1978**, με σημαίες, τραγούδια, αργεντίνικα μπάρμπεκιου και τις κραυγές αυτών που βασανίστηκαν στα δειλά χέρια κακογεννημένων στρατιωτών.

 

Αλλά σε αυτό το σημείο ξεκαθαρίζουμε ότι η άνοδος του Bergoglio, υποστηρικτή της παιδεραστίας και συκοφάντη των νεκρών, απλά επιβεβαιώνει τη δική μας πορεία προς την απόλυτη ελευθερία. Δεν θα πέσουμε στην παγίδα αυτών που θέλουν να καλύψουν το φόντο και θέλουν να κοιτάμε τη βάρκα αντί για τη θάλασσα. Ο Πάπας και η εκκλησία είναι όλοι εχθροί μας, απ’ όπου κι αν προέρχεται ο ηγέτης της. Επίσης δεν αποκλείουμε την πιθανότητα να επανέλθουμε με μια πιο λεπτομερή ανάλυση στο μέλλον. Σε κάθε περίπτωση, πρέπει να δούμε πέρα από το σταυρό και το ράσο για να καταλάβουμε αυτή τη νέα αναδιάταξη των ενορχηστρωτών της κοινωνικής εξημέρωσης.

 

Από την άλλη πλευρά, μια κατάσταση που μας έθεσε σε κατάσταση συναγερμού είναι η νέα σειρά πλημμυρών, με πολλούς νεκρούς και αγνοούμενους και χιλιάδες εκτοπισμένους, οι οποίες έπληξαν κυρίως την περιοχή της La Plata 2 (ίσως οφείλεται στο σχεδιασμό αυτής της αηδιαστικής πόλης, ίσως σε άλλους παράγοντες, αυτό για το οποίο δεν αμφιβάλλουμε είναι ότι η περιφρόνηση για τη γη είναι το σημείο όπου οφείλει κανείς να κάνει μία παύση για να αναλύσει αυτά τα θέματα). Φυσικά η κυβέρνηση, φοβούμενη ότι τα γεγονότα του περασμένου Δεκεμβρίου θα επαναληφθούν,*** ανέπτυξε ξανά το στρατό, στρατιωτικοποιώντας την περιοχή, με στόχο να αποφύγει τις λεηλασίες και να παρεμποδίσει την πρόσβαση στα σημεία που δέχθηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα. Με αυτό τον τρόπο σκοπεύουν να περιορίσουν την υπερχείλιση της παραβατικότητας, η οποία προκύπτει ενστικτωδώς μεταξύ αυτών που εκτοπίστηκαν ή κάποιων που δεν αποδέχονται την ιδέα να βάλουν τον εαυτό τους στο καλούπι του εμπορίου και της κατανάλωσης.

 

Καλούμε τους συντρόφους και αντάρτες να είναι όλοι σε επιφυλακή για τα κατασταλτικά ή προληπτικά τεχνάσματα τα οποία μπορεί να προκύψουν όσο οι εφημερίδες και οι τηλεοράσεις επαναλαμβάνουν ακούραστα τις παροτρύνσεις για αλληλεγγύη (ελεημοσύνη) ζητώντας τρόφιμα, ρούχα και χρήματα για τους πληγέντες από τις καιρικές συνθήκες.

 

Όπως πάντα, δεν θέλουμε να ξεχάσουμε να απευθύνουμε χαιρετισμό σε όλους τους άκαμπτους πολεμιστές, είτε είναι κλειδωμένοι στις φυλακές του εχθρού είτε κινούνται μέσα στις δηλητηριώδεις πόλεις με το βλέμμα στραμμένο στον αφανισμό τους.

 

Στον σύντροφο Ryo από την Ινδονησία, που δολοφονήθηκε σε μία δειλή προσχεδιασμένη επίθεση, θα τιμήσουμε τη μνήμη του με τις πράξεις μας. Γνωρίζοντας ότι ο εχθρός βρίσκει και θα βρει νέους τρόπους για να επιτεθεί χωρίς να λερώσει τα χέρια του άμεσα, καθώς έχει στη διάθεσή του μία μεγάλη γκάμα αφοσιωμένων σφουγγοκωλάριων και ρουφιάνων. Για το λόγο αυτό πρέπει περισσότερο από ποτέ να αρθούμε στο ύψος αυτού του πολέμου, στον οποίο πολεμάμε με χαρά, αλλά και με σοβαρότητα και υπευθυνότητα, σε πολλά μέρη του κόσμου, με τα όπλα που θεωρούμε απαραίτητα.

 

Παραμένει ξεκάθαρο για εμάς ότι ούτε η απομόνωση ούτε οι διώξεις ούτε οι ειδικές φυλακές για αναρχικούς (όπως έχουν στην Ιταλία) μπορούν να θέσουν τέλος σε αυτή τη νέα πραγματικότητα της αναρχικής δράσης. Ούτε οι προδότες τους, οι καταδότες τους, οι συνεργάτες τους, τα ναρκωτικά τους ή η τεχνολογία της αστυνομίας.

 

Σε αυτό το τόσο όμορφο μονοπάτι, έχουμε τη δυνατότητα της επιλογής, τις αδιαπραγμάτευτες αξίες μας, τη διαύγεια της προσπάθειας να φέρουμε τους εαυτούς μας ένα βήμα μπροστά από το Κράτος και τους λακέδες του. Έχουμε εμπιστοσύνη στους εαυτούς μας και στους φίλους μας ότι μπορούμε να ανοίξουμε το βήμα μας μακριά από το φόβο, ο οποίος επίσης αναπαράγεται σε τομείς ανταγωνισμού, και να προχωρήσουμε περισσότερο, και περισσότερο, και περισσότερο αναζητώντας την πραγματική πληρότητα, αρμονία και ελευθερία.

 

Πάντα μπροστά! Χωρίς να μετανιώνουμε, με υπερηφάνεια, χωρίς να γυρνάμε πίσω!

 

Γιορτάζοντας ξανά στους δρόμους με τον Tripa.

 

Αφιερωμένο ειδικά, αυτό το κοινό τεύχος, στη συντρόφισσα Felicity Ryder – οι σελίδες αυτής της έκδοσης είναι πάντα ανοιχτές στη συνδρομή σας.****

 

Συνεχίζουμε ακόμα να συνωμοτούμε για το χάος…

 

Η συντακτική ομάδα.

 

Πηγή: 325

 

Σ.τ.Μ
Το αρχείο του κοινού τεύχους σε μορφή PDF (στα ισπανικά) βρίσκεται εδώ.

* Ο σημερινός Πάπας, “Frances” κατάγεται από την Αργεντινή και μια μικρή σύνοψη της πολιτικής του δράσης βρίσκεται εδώ. Η δικτατορία στην Αργεντινή ξεκίνησε με στρατιωτικό πραξικόπημα το 1976 το οποίο ανέτρεψε την περονική κυβέρνηση. Η Cristina Kirchner είναι η σημερινή πρόεδρος της Αργεντινής.

** Το Παγκόσμιο Κύπελλο Ποδοσφαίρου του 1978 έγινε στην Αργεντινή, δύο χρόνια μετά την έναρξη της δεξιάς στρατιωτικής δικτατορίας και εν μέσω γενικευμένων «εξαφανίσεων», βασανιστηρίων και φυλακίσεων αντιφρονούντων.

*** Το Δεκέμβριο του 2012 περιοχές της Αργεντινής (ξεκινώντας από την Bariloche φτάνοντας έως το Buenos Aires) σημαδεύτηκαν από ένα αυθόρμητο κύμα μαζικών λεηλασιών, εξεγέρσεων και πειραματισμών στην αυτοοργάνωση, καθώς και από γενικευμένη στρατιωτικοποίηση, καταστολή και  φυλακίσεις. Η κυβέρνηση ισχυρίστηκε ότι οι λεηλασίες είχαν υποκινητές, αναρχικούς και άλλους.

**** Ο Mario “Tripa” López αποφυλακίστηκε από το Mexico City το Δεκέμβριο του 2012. Η υπόθεσή του ακόμα εκκρεμοδικεί. Η Felicity Ryder είναι καταζητούμενη από τις αρχές για την ίδια υπόθεση. Και οι δύο έχουν συμβάλλει στην έκδοση του Conspiración Ácrata.

Μετάφραση στα ελληνικά: canis latrans 

Μαξ Στίρνερ – Τέχνη και Θρησκεία

Τώρα, από τη στιγμή που ο άνθρωπος υποψιάζεται πως έχει μια άλλη πλευρά του εαυτού του [Jenseits] μέσα του, και πως δεν αρκείται στην απλή φυσική του κατάσταση, τότε οδηγείται στο να διαχωρίσει τον εαυτό του σ’ αυτό που πράγματι είναι, και σ’ αυτό που πρέπει να γίνει. Όπως ακριβώς ο νέος είναι το μέλλον του αγοριού, και ο ώριμος άντρας το μέλλον του αθώου παιδιού, έτσι κι αυτή η άλλη πλευρά [Jenseitiger] είναι ο μελλοντικός άνθρωπος που πρέπει να προσδοκάται από την άλλη πλευρά τούτης της τωρινής πραγματικότητας.  Aπό την αυγή αυτής της υποψίας, ο άνθρωπος πασχίζει και αδημονεί για τον δεύτερο άλλο άνθρωπο του μέλλοντος, και δεν θα ησυχάσει ώσπου να δει τον εαυτό του με το σχήμα εκείνου του ανθρώπου της άλλης πλευράς. Αυτό το σχήμα ταλαντεύεται μέσα του πολύν καιρό· το νιώθει μονάχα σαν μια αχτίδα στο ενδότερο σκοτάδι του που αναδύεται, αν και δεν έχει ακόμη καθορισμένοo περίγραμμα ή ορισμένη μορφή. Για πολύν καιρό, μαζί με άλλους τυφλούς και βωβούς σ’ αυτό το σκοτάδι, η καλλιτεχνική ιδιοφυΐα αναζητεί να εκφράσει αυτό το προαίσθημα. Αυτό που κανείς άλλος δεν καταφέρνει να κάνει, το πετυχαίνει, παρουσιάζει την ανυπομονησία, την αναζήτηση της μορφής, και ανιχνεύοντας το σχήμα του δημιουργεί έτσι το — Ιδεώδες. Τι είναι λοιπόν ο τέλειος άνθρωπος, ο καθώς πρέπει χαρακτήρας του, από τον οποίο ό,τι φαίνεται δεν είναι παρά η απλή εμφάνιση αν όχι του Ιδεώδους  Ανθρώπου, του Ανθρώπινου Ιδεώδους; Ο καλλιτέχνης μόνον έχει ανακαλύψει επιτέλους τη σωστή λέξη, την ακριβή εικόνα, την ακριβή έκφραση αυτής της ύπαρξης που όλοι αναζητούμε. Παρουσιάζει αυτό το προαίσθημα — είναι το Ιδεώδες. ‘Ναι! αυτό είναι! αυτό είναι το τέλειο σχήμα, η εμφάνιση που τόσο λαχταρούσαμε, τα Καλά Νέα — χαράς ευαγγέλια. Εκείνον που στείλαμε προ πολλού με την ερώτηση της οποίας η απάντηση θα ικανοποιούσε τη δίψα του πνεύματός μας έχει επιστρέψει!’ Ας χαιρετίσουν λοιπόν οι άνθρωποι αυτό το δημιούργημα της ιδιοφυίας, και μετά ας υποκλιθούν — λατρευτικά.

 Ναι, λατρεμένε! Οι μάζες των ανθρώπων προτιμούν να είναι διπλασιασμένες παρά μόνες, δυσανασχετούν με τον εαυτό τους όταν βρίσκονται στη φυσική τους απομόνωση. Αναζητούν έναν πνευματικό άνθρωπο για δεύτερο εαυτό τους. Αυτός ο όχλος είναι ικανοποιημένος με το έργο της ιδιοφυίας, και ο διαχωρισμόςτου είναι πλήρης. Για πρώτη φορά ο άνθρωπος αναπνέει εύκολα, επειδή η ενδότερη σύγχυσή του λύθηκε, κι η ενοχλητική υποψία εγκαταλείφθηκε τώρα όπως μια αντιληπτή μορφή. Αυτός ο Άλλος [Gegenüber] είναι αυτός ο ίδιος κι ακόμη όχι αυτός: είναι η άλλη του πλευρά προς την οποία όλες οι σκέψεις και τα αισθήματα κυλούν αλλά δίχως να τη φτάνουν πραγματικά, διότι είναι η άλλη του πλευρά, ενσωματωμένη και αξεχώριστα συνδεδεμένη με την τωρινή του πραγματικότητα. Είναι ο ενδόμυχος Θεός, αλλά είναι απλησίαστος· και αυτό είναι κάτι που δεν μπορεί να πιάσει δεν μπορεί να κατανοήσει. Τα χέρια του απλώνονται, αλλά ο Άλλος δεν φτάνεται ποτέ· αν τον έφτανε πώς θα μπορούσε ο ‘Άλλος’ να συνεχίσει να υπάρχει; Πού θα βρισκόταν αυτός ο διαχωρισμός με όλους τους πόνους και τις απολαύσεις του; Πού θα βρισκόταν — και μπορούμε να είμαστε κατηγορηματικοί, γι’ αυτό το διαχωρισμό που ονομάζεται αλλιώς — η θρησκεία;

 Η τέχνη προκαλεί διαχωρισμό, τοποθετώντας με αυτόν το Ιδεώδες πέρα και ενάντια στον άνθρωπο. Αλλά αυτή η θεώρηση, που διήρκεσε τόσο πολύ, ονομάζεται θρησκεία, και θα διαρκέσει ώσπου ένα απαιτητικό μάτι να σύρει πάλι αυτό το Ιδεώδες μέσα και να το καταβροχθίσει. Επομένως, επειδή είναι μια θεώρηση, απαιτεί ένα άλλο, ένα Αντικείμενο. Άρα, ο άνθρωπος σχετίζεται θρησκευτικά με το Ιδεώδες που διαδόθηκε από το καλλιτεχνικό δημιούργημα, με το δεύτερο, εξωτερικευμένα εκφρασμένο Εγώ όπως με ένα Αντικείμενο. Εδώ βρίσκεται όλη η αγωνία και οι αγώνες των αιώνων, διότι είναι επίφοβο να βρίσκεται κανείςεκτός του εαυτού του, αντιμετωπίζοντας τον εαυτό του σαν ένα Αντικείμενο, δίχως να είναι ικανός να ενωθεί με αυτό, και σαν ένα Αντικείμενο που βρίσκεται πέρα και ενάντια στον άνθρωπο ικανό να εκμηδενιστεί εκμηδενίζοντας έτσι και τον ίδιο.1 Ο θρησκευόμενος κόσμος ζει με τις χαρές και τις λύπες που βιώνει από το Αντικείμενο, και ζει αποκομμένος από τον εαυτό του. Η πνευματική του ύπαρξη δεν συνίσταται στη λογική, αλλά μάλλον στη διάνοια. Η θρησκεία είναι ένα πράγμα της διανοίας (Verstandes-Sache)!2 Το Αντικείμενο είναι τόσο σταθερό που καμιά ευσεβής ψυχή δεν μπορεί να το κερδίσει ολοκληρωτικά, αλλά πρέπει μάλλον να κερδηθεί απ’ αυτό, τόσο εύθραυστο είναι το πνεύμα της όταν αντιτίθεται στο Αντικείμενο της διάνοιας. ‘Ψυχρή διάνοια!’ — δεν γνωρίζεις τι εστί ‘ψυχρή’ διάνοια; — Δεν γνωρίζεις ότι τίποτε δεν είναι τόσο φλογερά θερμό, τόσο ηρωικά καθορισμένο όσο η διάνοια; ‘Censeo, Carthaginem esse delendam’ παραδέχτηκε η διάνοια του Κάτων, και παρέμεινε έτσι λογικός.4 Η γη κινείται γύρω από τον ήλιο έλεγε η διάνοια στον Γαλιλαίο ακόμη κι όταν ο αδύναμος γέρος γονυκλινής ορκιζόταν την αλήθεια — και καθώς σηκώθηκε ξανά είπε ‘και όμως κινείται γύρω από τον ήλιο’. Καμιά δύναμη δεν είναι τόσο σημαντική ώστε να μας αναγκάσει να απορρίψουμε το συλλογισμό, ότι δύο φορές το δύο κάνει τέσσερα, κι έτσι η αιώνια φράση της διανοίας παραμένει αυτή ‘Εδώ στέκομαι, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς!’5 Η βάση μιας τέτοιας διάνοιας είναι ακλόνητη, διότι το αντικείμενο (δύο φορές το δύο κάνει τέσσερα, κτλ.) δεν επιτρέπει στον εαυτό του να κλονιστεί. Έχει μήπως η θρησκεία τέτοια διάνοια; Ασφαλώς, καθώς έχει επίσης ένα ακλόνητο Αντικείμενο στο οποίο είναι οχυρωμένη: ο καλλιτέχνης το έχει δημιουργήσει για σας και μόνο ο καλλιτέχνης μπορεί να το επανακτήσει για σας.

 Η θρησκεία δεν έχει ιδιοφυίες. Δεν υπάρχει θρησκευτική ιδιοφυία, και κανείς δεν θα επιτρεπόταν να διακρίνει ταλαντούχους και μη-ταλαντούχους στη θρησκεία. Στη θρησκεία, καθένας έχει την ίδια ικανότητα, αρκετή για την κατανόηση τόσο της τριάδας όσο και της πυθαγόρειας θεωρίας. Φυσικά, δεν πρέπει να συγχέει κανείς τη θρησκεία με τη θεολογία, όπου δεν έχουν εδώ όλοι την ίδια ικανότητα, όπως ισχύει στα ανώτερα μαθηματικά και την αστρονομία, επειδή αυτά τα πράγματα απαιτούν ένα συγκεκριμένο επίπεδο — υπολογισμού.

 Μονάχα ο ιδρυτής μιας θρησκείας είναι εμπνευσμένος, αλλά είναι επίσης και ο δημιουργός Ιδεωδών, δίχως τη δημιουργία των οποίων κάθε επιπλέον ιδιοφυία θα ήταν αδύνατη. Όπου το πνεύμα περιορίζεται από κάποιο Αντικείμενο, η κίνησή του θα είναι στο εξής πλήρως καθορισμένη από σεβασμό γι’ αυτό το Αντικείμενο. Αν μια ορισμένη αμφισβήτηση πάνω στην ύπαρξη του Θεού, πάνω σ’ αυτό το υπερβατικό αντικείμενο αναδυόταν στο θρησκευόμενο άτομο, αυτό το άτομο θα έπαυε να είναι θρησκευόμενο, περίπου όπως κάποιος που πιστεύει στα φαντάσματα θα έπαυε να πιστεύει όταν οριστικά αμφισβητούσε την ύπαρξή τους. Το θρησκευόμενο άτομο ενδιαφέρεται μονάχα για τις ‘Αποδείξεις της Ύπαρξης του Θεού’ διότι αυτό, καθώς περιορίστηκε γρήγορα στον κύκλο της πίστης, φύλαξε ενδόμυχα την ελεύθερη κίνηση της διανοίας και του υπολογισμού. Εδώ, λέω, το πνεύμα είναι εξαρτημένο από ένα αντικείμενο, ζητά να το ερμηνεύσει, να το εξερευνήσει, να το νιώσει, να το αγαπήσει κ.ο.κ… επειδή δεν είναι ελεύθερο, και από τη στιγμή που η ελευθερία είναι η κατάσταση της ιδιοφυίας, γι’ αυτό το λόγο το θρησκευόμενο πνεύμα δεν είναι εμπνευσμένο. Η εμπνευσμένη ευσέβεια είναι τόσο μεγάλη ανοησία όσο λαμπρό είναι ένα λινό ύφασμα. Η θρησκεία είναι πάντα φιλόξενη για τους ανόητους, και κάθε μη-δημιουργικός βλάκας μπορεί και θα έχει πάντα μια θρησκεία, μια και η απουσία δημιουργικότητας δεν φαίνεται να εμποδίζει την εξαρτημένη ζωή του.

 ‘Αλλά δεν είναι η αγάπη η αρμόζουσα ουσία της θρησκείας, και δεν είναι αυτό εξ ολοκλήρου ένα ζήτημα αισθήματος και όχι διανοίας;’6 Αλλά αν είναι ζήτημα καρδιάς, πρέπει να είναι λιγότερο ζήτημα διανοίας; Αν καταλαμβάνει όλη την καρδιά μου, τότε είναι ζήτημα της καρδιάς μου — αλλά αυτό δεν αποκλείει επίσης την ενασχόληση όλης της διανοίας μου, κι αυτό από μόνο του δεν είναι κάτι απαραιτήτως καλό, αφού το μίσος και ο φθόνος μπορεί επίσης να είναι ζητήματα της καρδιάς. Η αγάπη είναι, στην ουσία, μονάχα ένα πράγμα της διανοίας [Verstandes-Sache], διαφορετικά όμως, μπορεί να διατηρήσει αψεγάδιαστο τον τίτλο της ως πράγμα της καρδιάς. H αγάπη, σε κάθε περίπτωση, δεν είναι μια υπόθεση της λογικής [Sache der Vernunft], διότι στο Βασίλειο της Λογικής υπάρχει πολύ λιγότερη αγάπη απ’ αυτήν που θα γιορταστεί, σύμφωνα με τον Χριστό, στη Βασιλεία των Ουρανών. Φυσικά επιτρέπεται να μιλάμε για μια αγάπη που ‘ξεπερνά τη διάνοια’, αλλά είναι τόσο πέρα από τη διάνοια ώστε είναι ανάξια — όπως αυτό που τόσο συχνά αποκαλείται αγάπη από εκείνους που θέλγονται από ένα ελκυστικό πρόσωπο — ή μπορεί να εμφανιστεί στο μέλλον, μια αγάπη που επί του παρόντος βρίσκεται πέρα από την έκφραση της διανοίας, αλλά εν τούτοις δεν έχει βρει την έκφρασή της. Η παιδική αγάπη, ασυνείδητα, γίνεται κατανοητή μονάχαμέσα στον εαυτό της, και μεμονωμένα δεν είναι τίποτε δίχως τις δοσμένες υποθέσεις της συνείδησης, πηγαίνοντας τόσο μακριά όσο και η ωρίμανση και η αύξηση της διανοίας του παιδιού. Όσο το παιδί δεν δίνει σημάδια διάνοιας, δεν δείχνει — όπως καθένας μπορεί να μάθει από την εμπειρία — αγάπη. Η αγάπη του ξεκινά με το φόβο — ή, αν θέλεις, με το σεβασμό — εκείνου του Πράγματος που θα ξεχωρίσει πρώτα από το γενικό χάος που τα περιέχει όλα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων, και στο οποίο τότε θα προσηλωθεί περισσότερο απ’ ότι σε κάποιο άλλο. Το παιδί αγαπά επειδή έλκεται από μια παρουσία, ή πράγμα, και έτσι ένα πρόσωπο, μέσα στα όρια της εξουσίας του ή στο μαγικό κύκλο του. Κατανοεί ξεκάθαρα πως το ον που είναι η μητέρα του είναι ξεχωριστό από τα άλλα όντα ακόμη κι αν δεν ξέρει πως να εκφράσει αυτήν την κατανόηση. Κανένα παιδί δεν αγαπά πριν από οποιαδήποτε διάνοια· και η πιο μεγάλη του αγάπη δεν είναι τίποτε παρά αυτή η ενδόμυχη διάνοια. Όποιος έχει παρατηρήσει προσεκτικά την αγάπη ενός παιδιού θα επιβεβαιώσει αυτή την αρχή. Αλλά όχι μόνο εγείρεται και βυθίζεται η αγάπη ενός παιδιού με την αντίληψη του ’Αντικειμένου [Gegenstandes]‘ της (όπως τόσο συχνά ο αγαπημένος αξιοσημείωτα, αλλά και χονδροειδώς, ονομάζεται) αλλά μάλλον και κάθε αγάπη. Αν δημιουργηθεί μια παρανόηση, τότε και η αγάπη διαρκεί πάνω-κάτω όσο διαρκέσει αυτή, και χρησιμοποιεί έτσι κανείς τη λέξη ‘παρανόηση’ ώστε να προσδιορίσει επακριβώς την παραφωνία που διαταράσσει την αγάπη. Η αγάπη φεύγει και χάνεται ανεπανόρθωτα όποτε ο ένας παρανοείται εξ’ ολοκλήρου από τον άλλο: η παρανόηση είναι τότε πλήρης, και η αγάπη σβησμένη.

 Το αγαπημένο πράγμα είναι ένα απαραίτητο Αντικείμενο, ένας ‘Άλλος [Gegenstand]‘. Έτσι γίνεται με τη διάνοια, αυτή τη μοναδική και κατάλληλη πνευματική πράξη της θρησκείας, επειδή η διάνοια είναι μόνο σκέψη πάνω σε ένα αντικείμενο, μόνο συλλογισμός και αφοσίωση, κι όχι ελεύθερη, ακηδεμόνευτη [objectlose] ’λογική’ σκέψη, που η θρησκεία μάλλον θα θεωρούσε και έτσι θα καταδίκαζε ως ‘φιλοσοφική χίμαιρα’. Εφόσον για τη διάνοια ένα αντικείμενο είναι αναγκαίο, θα διακόπτεται πάντοτε η δράση της όποτε βρίσκει περισσότερα να γνωρίσει. Η ενασχόλησή της με μια περίπτωση λήγει μαζί με τη δράση της πάνω στην περίπτωση, και γι’ αυτό για να αφιερώσει εθελούσια τον εαυτό της και τις δυνάμεις της σε οτιδήποτε, αυτό το πράγμα θα πρέπει να αποτελεί ένα μυστήριο γι’ αυτήν. Αυτό ισχύει εξίσου γι΄ αυτόν που αγαπά όπως για τον αγαπώμενο. Ο γάμος εξασφαλίζει μια σταθερή αγάπη μόνον όταν το ζευγάρι ανακαλύπτει τον εαυτό του εκ νέου κάθε μέρα, και όταν ανακαλύπτει ο ένας στον άλλο μια αστείρευτη πηγή ζωής, που είναι, ένα μυστήριο, ανεξερεύνητο και αχαρτογράφητο. Αν δεν βρίσκουν τίποτα καινούργιο ο ένας στον άλλο, η αγάπη εκφυλίζεται σε ανία και αδιαφορία. Η δραστηριότητα της διανοίας, όταν αδυνατεί να εξασκηθεί πάνω σε ένα μυστήριο επειδή το σκοτάδι του έχει διαλυθεί, αποστρέφεται από το ολότελα κατανοητό και ανούσιο τώρα άλλο. Εκείνος που επιθυμεί να αγαπηθεί οφείλει να φροντίσει, όπως η έξυπνη γυναίκα, να μην προσφέρει όλη του τη γοητεία μονομιάς. Με κάτι καινούργιο κάθε πρωί η αγάπη μπορεί να διαρκέσει αιώνες! Η διάνοια ασχολείται με αληθινά μυστήρια τα οποία εξελίσσει σε υποθέσεις της καρδιάς: το αληθινό άτομο μπλέκεται με ζητήματα διανοίας, και έτσι αυτά μετασχηματίζονται σε υποθέσεις της καρδιάς.

 Τώρα όπως η τέχνη έχει κατασκευάσει το Ιδεώδες για τον άνθρωπο, και μ’ αυτό δίνει στη διάνοια του ανθρώπου ένα αντικείμενο να αντιπαλεύει, μια πάλη που, στην πορεία του χρόνου, δίνει αξία σε εκείνα τα κενά αντικείμενα της διανοίας, έτσι και η τέχνη είναι ο δημιουργός της θρησκείας, και σ’ ένα φιλοσοφικό σύστημα — σαν του Χέγκελ — δεν θα έπρεπε να τοποθετείται κατόπιν της θρησκείας. Όχι μόνον οι ποιητές Όμηρος και Ησίοδος ’έπλασαν τους θεούς των Ελλήνων’, αλλά και άλλοι, ως καλλιτέχνες, έχουν εγκαθιδρύσει θρησκείες, παρόλο που θα δίσταζε κανείς να απευθύνει το επιπόλαιο όνομα ‘Καλλιτέχνης’ σ’ αυτούς. Η τέχνη είναι η αρχή, το Άλφα της θρησκείας, αλλά είναι επίσης και το τέλος της, το Ωμέγα. Ακόμη περισσότερο — είναι η συντροφιά της. Δίχως την τέχνη και τον ιδεαλιστικά δημιουργικό καλλιτέχνη η θρησκεία δεν θα υπήρχε, αλλά όταν ο καλλιτέχνης επανοικειοποιείται την τέχνη του, έτσι και η θρησκεία εξαφανίζεται. Όμως, σ’ αυτή την επιστροφή διαφυλάσσεται επίσης, επειδή αναζωογονείται. Όποτε η τέχνη προχωρεί ολοταχώς, δημιουργεί μια θρησκεία και παραμένει στην πηγή της. Από την άλλη μεριά, η φιλοσοφία δεν είναι ποτέ δημιουργός κάποιας θρησκείας, διότι ποτέ δεν παράγει ένα σχήμα που να μπορεί να προσφερθεί σαν ένα Αντικείμενο στη διάνοια, και οι λεπτολόγες ιδέες της δεν προσφέρονται για αξιοσέβαστα αντικείμενα μαζικής λατρείας. Η τέχνη, αντίθετα από τη φιλοσοφία, είναι αναγκασμένη να ανασύρει από τη μοναξιά της στο σιωπηλό σκοτάδι του υποκειμένου την ορθή και τελειότερη μορφή του πνεύματος, την πιο πλήρως εξιδανικευμένη έκφραση του ίδιου του πνεύματος, και να την αναπτύξει και να την αποδεσμεύσει σαν ένα Αντικείμενο. Έτσι, ‘ο άνθρωπος στέκεται μπροστά σ’ αυτό το Αντικείμενο, το δημιουργό του πνεύματός του, στο Θεό, και ακόμη και ο καλλιτέχνης πέφτει στα γόνατα μπροστά του. Σ’ αυτή τη δέσμευση και εμπλοκή με το Αντικείμενο, η θρησκεία ακολουθεί μια αντίθετη πορεία από την τέχνη. Στην τέχνη, ο κόσμος του καλλιτέχνη παρουσιάζεται μπροστά στα μάτια κάποιου σαν ένα Αντικείμενο, ένας κόσμος που ο καλλιτέχνης ανέσυρε και συγκέντρωσε με τη μέγιστη δύναμη και τον πλούτο της δικής του εσωτερικότητας, ένας κόσμος που θα ικανοποιήσει κάθε αληθινή ανάγκη και επιθυμία. Από την πλευρά της, η θρησκεία αγωνιά να επανακτήσει αυτό τον κόσμο για την εσωτερικότητα του ανθρώπου, να τον τραβήξει πίσω στην πηγή του, να τον ξανακάνει υποκειμενικό. Η θρησκεία πασχίζει να συμφιλιώσει το Ιδεώδες, ή το Θεό, με τον άνθρωπο, το υποκείμενο, και να γυμνώσει το Θεό από τη σκληρή του Αντικειμενικότητα. Ο Θεός προορίζεται για εσωτερίκευση – ‘Όχι εγώ, αλλά ο Χριστός ζεί μέσα μου.’ Ο άνθρωπος, χωρισμένος από το Ιδεώδες, μοχθεί να κερδίσει το Θεό και τη Θεία Χάρη του, και τελικά να μεταμορφώσει το Θεό στην ίδια του την ύπαρξη [Gott ganz zu seinem Ich zu machen], και ο Θεός, αποκομμένος από τον άνθρωπο, θα τον κέρδιζε μονάχα για τη Βασιλεία των Ουρανών. Και οι δύο πλευρές αναζητούν και έτσι συμπληρώνουν η μια την άλλη. Όμως, δεν θα συναντηθούν ποτέ, και ποτέ δεν θα ενωθούν, επειδή αν αυτό γινόταν ποτέ τότε η θρησκεία θα εξαφανιζόταν, διότι η θρησκεία υπάρχει μονάχα μ’ αυτό το διαχωρισμό. Επομένως, ο πιστός δεν ελπίζει σε τίποτε περισσότερο από ένα μελλοντικό ‘τετ-α-τετ’.

Αλλά ακόμη, η τέχνη συντροφεύει επίσης τη θρησκεία, καθώς η εσωτερικότητα του ανθρώπου επεκτείνεται από τον αγώνα του με το Αντικείμενο, και στην ιδιοφυία του καλλιτέχνη ξεπετάγεται ξανά με μια νέα εκδήλωση, και το Αντικείμενο γίνεται ακόμη περισσότερο ενισχυμένο και φανερό. Ευτυχώς, σπάνια μια γενιά πέρασε δίχως έναν τέτοιο διαφωτισμό από την τέχνη. Όμως, τελικά, η τέχνη θα παρασταθεί στον ενταφιασμό της θρησκείας. Ήρεμη και σίγουρη, η τέχνη θα διεκδικήσει τον εαυτό της ακόμη μια φορά, και έτσι θα κλέψει από το Αντικείμενο την αντικειμενικότητά του, την ‘άλλη-πλευρά’ του, και θα την απελευθερώσει από τη μακροχρόνια θρησκευτική της φυλάκιση. Εδώ, η τέχνη δεν θα εμπλουτίσει πια το Αντικείμενο, αλλά θα το καταστρέψει ολοκληρωτικά. Διεκδικώντας τη δημιουργία του, η τέχνη ξαναβρίσκει τον εαυτό της και ανανεώνει επίσης τη δημιουργική της δύναμη. Εμφανίζεται, στην παρακμή της θρησκείας, σαν κάτι τιποτένιο με όλη τη σοβαρότητα της παλιάς πίστης, μια σοβαρότητα περιεχομένου που η θρησκεία πια έχει χάσει, και η οποία πρέπει να επιστρέψει στο χαρούμενο ποιητή. Ως εκ τούτου, η θρησκεία εμφανίζεται σαν μια γελοία κωμωδία. 7 Τώρα, όμως, όσο τρομακτικό και αν είναι το έγκλημα αυτής της κωμωδίας, θα επαναφέρει μολαταύτα στην πραγματικότητα αυτό που δεν σκέφτεται παρά να καταστρέψει. Κι έτσι, δεν επιλέγουμε να καταδικάσουμε τη φρίκη της!

 Η τέχνη δημιουργεί ένα νέο Ιδεώδες, ένα νέο Αντικείμενο και μια νέα θρησκεία. Ποτέ δεν υπερβαίνει το φτιάξιμο μιας θρησκείας. Το πορτραίτο του Χριστού του Ραφαήλ τον εκθέτει σε τέτοιο φως ώστε θα μπορούσε να είναι η βάση μιας νέας θρησκείας — μιας θρησκείας του βιβλικού Χριστού αποκομμένου από όλες τις ανθρώπινες υποθέσεις. Απ’ αυτή την πρώτη στιγμή που η ακούραστη διάνοια αρχίζει το μακρύ δρόμο του στοχασμού της πάνω σ’ ένα νέο Αντικείμενο, βαθαίνει σταθερά στις σκέψεις της μέχρι να ξαναγυρίσει τελικά στον εαυτό της σε πλήρη εσωτερικότητα. Με αφιερωμένη αγάπη, βυθίζεται στον εαυτό της και καταπιάνεται με τις δικές της αποκαλύψεις και εμπνεύσεις. Όμως ακόμη και τότε αυτή η θρησκευτική διάνοια είναι τόσο φλογερά ερωτευμένη με το Αντικείμενό της που οφείλει να έχει φλογερό μίσος για όλα τα άλλα — το θρησκευτικό μίσος είναι αδιαχώριστο από τη θρησκευτική αγάπη. Εκείνος που δεν πιστεύει στο Αντικείμενο, είναι αιρετικός,και εκείνος που δεν είναι πραγματικά θεοσεβής, υποθάλπει την αίρεση. Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι ο Φίλιππος Β’ της Ισπανίας8 είναι απείρως πιο θεοσεβής από τον Ιωσήφ Β’ της Γερμανίας9, και ότι ο Χένγκστενμπεργκ10 είναι αληθινά θεοσεβής, ενώ ο Χέγκελ11 όχι και τόσο; Στην εποχή μας, το ποσό του μίσους έχει μειωθεί στο βαθμό που η αγάπη στο Θεό έχει αποδυναμωθεί. Μια ανθρώπινη αγάπη έχει διεισδύσει, που δεν προέρχεται από θεϊκή ευλάβεια αλλά μάλλον από κοινωνική ηθικότητα. Δείχνει μεγαλύτερο ‘ζήλο’ για το καλό του ανθρώπου παρά για το καλό του Θεού. Πραγματικά, ο ανεκτικός Φρειδερίκος ο Μέγας12 δεν μπορεί να χρησιμεύσει σαν υπόδειγμα θεϊκότητας, αλλά μπορεί όντως να χρησιμεύσει σαν υπόδειγμα για την ανδρικότητα, για την ανθρωπότητα. Όποιος υπηρετεί ένα Θεό οφείλει να τον υπηρετεί ολοκληρωτικά. Είναι, για παράδειγμα, ένα διεστραμμένο και παράλογο αίτημα τουΧριστιανού να μη βάζει δεσμεύσεις πάνω στους Εβραίους — επειδή ακόμη και ο Χριστός, με την αγνότερη καρδιά, δεν θα μπορούσε να κάνει κάτι άλλο, διότι αλλιώτικα θα ήταν αδιάφορος για τη θρησκεία του, ή θα ενεργούσε απερίσκεπτα. Αν ο Χριστιανός μπορούσε να κατανοήσει τις προσταγές της θρησκείας του, θα απέκλειε τους Εβραίους από τα Χριστιανικά δικαιώματα, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, από τα δικαιώματα ενός Χριστιανού — και, πάνω απ’ όλα, από τα πράγματα του Κράτους. Έτσι είναι επομένως, ένεκα του ότι η θρησκεία δεν είναι για τον οποιονδήποτε τίποτε άλλο παρά μια απλώς χλιαρή προσάρτηση — σε μια σχέσηδιαχωρισμού.

 Κι έτσι, αυτή είναι η θέση της τέχνης για τη θρησκεία. Η τέχνη δημιουργεί το Ιδεώδες και ανήκει στο ξεκίνημα της θρησκείας· η θρησκεία έχει στο Ιδεώδες ένα μυστήριο, και, εμμένοντας στο Αντικείμενο και εξαρτώντας το από τον εαυτό του θα το ένωνε μαζί του σε μια εσωτερική θεϊκότητα. Αλλά όταν το μυστήριο ξεδιαλύνεται, και η ξενότητα και η παραδοξότητα αφαιρούνται, και η εγκαθιδρυμένη θρησκεία καταστρέφεται, τότε η κωμωδία αναλαμβάνει το καθήκον της. Η κωμωδία, επιδεικνύοντας ανοιχτά την κενότητα, ή καλύτερα, το ξεφούσκωμα του Αντικειμένου, απελευθερώνει τους ανθρώπους από την παλιά πίστη, κι έτσι από την εξάρτησή τους απ’ αυτό το εξαντλημένο ον. Η κωμωδία, όπως αρμόζει στην ουσία της, εισβάλλει σε κάθε ιερό έδαφος, ακόμη και στον Ιερό Γάμο, και γι’ αυτό δεν αποτελεί πλέον —  στον πραγματικό γάμο — Ιερός. Είναι μάλλον ένας κενός τύπος, τον οποίο ο άνθρωπος δεν θα έπρεπε πια να κρατάει.13 Αλλά ακόμη και η κωμωδία, όπως όλες οι τέχνες, προηγείται της θρησκείας, διότι κάνει χώρο μόνο για τη νέα θρησκεία, σ’ αυτήν που θα σχηματίσουμε ξανά.

Η τέχνη φτιάχνει το Αντικείμενο, και η θρησκεία ζει μόνον προσκολλημένη σ’ αυτό το Αντικείμενο, αλλά η φιλοσοφία πολύ ξεκάθαρα τοποθετείται πέρα και από τα δύο. Δεν μπλέκεται μ’ ένα Αντικείμενο, όπως η θρησκεία, ούτε φτιάχνει ένα, όπως η τέχνη, αλλά μάλλον κονιορτοποιεί όλες τις δημιουργίες Αντικειμένων καθώς και όλη την αντικειμενικότητα, κι έτσι αναπνέει τον αέρα της ελευθερίας. Η λογική, το πνεύμα της φιλοσοφίας, ασχολείται μόνον με τον εαυτό της, και δεν προβληματίζεται πάνω σε κανένα Αντικείμενο. Ο Θεός, για το φιλόσοφο, είναι τόσο ουδέτερος όσο μια πέτρα — ο φιλόσοφος είναι φανατικά άθεος. Αν ασχολείται με το Θεό, δεν υπάρχει ευλάβεια εδώ, μονάχα απόρριψη, διότι αναζητά εκείνη μόνο τη λογικήπου έχει κρυφτεί πίσω από κάθε μορφή, και αυτό μονάχα υπό το φως της λογικής.

 Η λογική αναζητά μόνον τον εαυτό της, προβληματίζεται μόνον γύρω από τον εαυτό της, αγαπά μόνον τον εαυτό της — ή μάλλον, καθώς δεν είναι ακόμη ένα Αντικείμενο για τον εαυτό της — δεν αγαπά τον εαυτό της αλλά απλά είναι με τον εαυτό της. Κι έτσι, με σωστό ένστικτο, ο Νέαντερ14 έχει διακηρύξει την καταστροφή ’του Θεού των φιλοσόφων.’

 Αλλά μιας και βρίσκεται πέραν του θέματός μας, ας μην ασχοληθούμε άλλο με τη φιλοσοφία ως τέτοια.

 Ιούνιος 1842 στη ριζοσπαστική γερμανική εφημερίδα Rheinische Zeitung

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 51η

Στο δικαστήριο εμφανίστηκαν ως μάρτυρες κατηγορίας, υπάλληλοι courier και υπεύθυνοι ασφαλείας του αεροδρομίου Ελευθέριος Βενιζέλος. Στη διάρκεια της κατάθεσής τους έγιναν πολλές ερωτήσεις από τον πρόεδρο του δικαστηρίου για τα μέτρα ασφαλείας στις εταιρίες ταχυμεταφοράς και στο αεροδρόμιο. Μάλιστα εκφράστηκε έντονα η απορία των δικαστών, πώς συνέβη ενώ υπάρχουν μηχανήματα X-RAY, να μην εντοπιστούν τα παγιδευμένα δέματα-βόμβες. Υπενθυμίζουμε πως ένα δέμα βρέθηκε μέσα σε ένα αεροπλάνο εν πτήσει κι έγινε αναγκαστική προσγείωση στην Μπολώνια, ενώ ένα άλλο δέμα-βόμβα, έφτασε στην καγκελαρία της Γερμανίας. Όπως έγινε αντιληπτό, η κατασκευή των συγκεκριμένων δεμάτων, ήταν με τέτοιο τρόπο ώστε να \”ξεγελαστούν\” τα μηχανήματα X-RAY, και τα πακέτα να ταξιδέψουν στον προορισμό-τόπο τους.

Συνεδρίαση 50ή

Η δίκη συνεχίστηκε με την κατάθεση του επικεφαλής της ομάδας σύλληψης της Αντιτρομοκρατικής. Σε τοποθέτησή του, σύντροφος της Σ.Π.Φ. Ξεκαθάρισε πως σε μια από τις υποθέσεις που δικάζονται σε αυτό το δικαστήριο ( αυτή των συλλήψεων για όπλα και εκρηκτικά στη Νέα Σμύρνη), έχει αποδωθεί τόσο στον ίδιο όσο και σε άλλους συντρόφους της Σ.Π.Φ. ο ρόλος του διευθυντή – αρχηγού. Δηλαδή το κατηγορητήριο αναφέρει πως τρία μέλη των Πυρήνων ήταν οι αρχηγοί των συλληφθέντων στον Πειραιά και τη Νέα Σμύρνη και τους έδιναν εντολές. Σε εκέινο το σημείο ο σύντροφος της Σ.Π.Φ. είπε χαρακτηριστικά \”Εμείς είμαστε αναρχικοί αντάρτες πόλης της Συνωμοσίας. Είναι πορσβλητικό να μας χαρακτηρίζετε αρχηγούς γιατί όπως δε δεχόμαστε εντολές από κανέναν, έτσι έχουμε επιλέξει να μη δίνουμε εντολές σε κανέναν.\” Κάποια στιγμή οι σύντροφοι της Σ.Π.Φ. (όσοι παρευρίσκονταν στην αίθουσα, επιτέθηκαν φραστικά στον μπάτσο της αντιτρομοκρατικής. Τότε ο μπάτσος θέλοντας να υποδυθεί το ρόλο του θύματος, γύρισε προς τους συντρόφους της Συνωμοσίας και τους είπε \”Εμείς τουλάχιστον δεν σκοτώνουμε…\” για να εισπράξει άμεσα την απάντηση από τα μέλη των Πυρήνων : \”δεν πειράζει, εμείς σκοτώνουμε…\” Επικράτησε αμηχανία στο δικαστήριο ενώ συνεχίστηκαν οι προσβολές προς τον μπάτσο της Αντιτρομοκρατικής, ο οποίος ζητούσε προστασία από τους δικαστές.

Συνεδρίαση 49η

Ανάμεσα στους μάρτυρες κατηγορίας που παρέλασαν ήταν ένα στέλεχος της Αντιτρομοκρατικής, ο οποίος ήταν επικεφαλής της ομάδας σύλληψης κάποιων κατηγορούμενων στη Νέα Σμύρνη. Κατά τη διάρκεια της κατάθεσής του έγινε γνωστό πως στελέχη της αντιτρομοκρατικής πουλάνε προστασία, και δουλεύουν ως σωματοφύλακες σε επιχειρηματίες και τραγουδιστές με πρόσχημα την ασφάλειά τους σε πιθανές επιθέσεις της Σ.Π.Φ. εναντίον τους. Μάλιστα υπήρξαν πρόσφατα δημοσιεύματα στον αστικό τύπο που επιβεβαίωναν αυτήν την είδηση. Στη συνέχεια, κατά την εξέταση των μπάτσων της Αντιτρομοκρατικής, ο εισαγγελέας διατύπωσε την ερώτηση αν είναι συνατή η \”διείσδυση\” της αστυνομίας, σε αναρχικές αντάρτικες ένοπλες ομάδες. Τότε το λόγο πήρε σύντροφος της Σ.Π.Φ. και ανάμεσα στα άλλα ανέφερε πως αυτός είναι ένας διακαής πόθος της αντιτρομοκρατικής, που όμως είναι καταδικασμένος να πέφτει στο κενό. Ο λόγος είναι απλός. Μια αναρχική ένοπλη ομάδα δεν είναι μια απρόσωπη μιλιταριστική υποδομή, αλλά ένα ζωντανό αναρχικό πείραμα που δοκιμάζεται κάθε μέρα μέσα από τις προσωπικές σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στους συντρόφους. Υπάρχει δηλαδή η φιλία, η συντροφικότητα, η τριβή, η σύνθεση, η αλληλεγγύη, που θωρακίζουν όχι μόνο τη Σ.Π.Φ.- F.A.I. Αλλά κάθε αναρχική ομάδα από προσπάθειες \”διείσδυσης\” μπάτσων στο εσωτερικό τους.

Η στήλη ανανεώνεται από: Αλληλέγγυοι/ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βρείτε τα πρακτικά των συνεδριάσεων και στο αρχείο.

Νέα από το Μέτωπο – Απρίλιος 2013

Χρονολόγιο άμεσης δράσης για την ολική απελευθέρωση, από τη Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση.

Απρίλιος 2013

Άμεση δράση από Χιλή

Χιλή: Εμπρηστική επίθεση σε γυμναστήριο δεσμοφυλάκων

\”Θα μπορούσε κάποιος να πει πως ο εξαναγκασμός στοχεύει στην επιβολή μια οργάνωσης μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης στην οποία κυβερνά μια μειοψηφία, ενώ η βία τείνει προς την καταστροφή αυτής της τάξης. Η αστική τάξη χρησιμοποιεί τον κατανακασμό από την απαρχή των καιρών μέχρι σήμερα, ενώ το προλεταριάτο αντιδρά βίαια στο παρών εναντίον της και εναντίον του κράτους.\”

George Sorel

Η ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΑΛΛΗ:

Αυτή τη στιγμή, το βάρος της ιστορίας πέφτει στις πλάτες μας, η μνήμη των μαχητών, των πεσόντων και νικηφόρων συντρόφων σε έναν αγώνα που διεξάγεται από την αρχή της ανθρωπότητας με ποικίλους υλικούς και ποσοτικούς όρους. Πως να αντιμετωπίσεις το κτήνος που έχει μια ανευ ιστορικού προηγούμενου δύναμη· η ταξική κοινωνία είναι υλική αλλά είναι επίσης και μια ιδέα, μια ουσία, ένα φαινόμενο που είναι παρών στην ατομική και συλλογική συνείδηση της ανθρωπότητας. Το κράτος, η ιδιωτική περιουσία, οι ένοπλες δυνάμεις της και  μόνιμη, συνεχής συνέργεια μιας ανθρωπότητας υπόδουλης στις αποφάσεις μιας πανταχού παρούσας εξουσίας.

Βυθισμένοι στη ψυχρότητα της επετείου του θανάτου του συντρόφου Mauricio Morales, προχωράμε μπροστά, αποφασισμένοι και χαρούμενοι να ξεδιπλώσουμε την άμεση δράση μας, που μάλλον ορίζετε ως κάτι περιορισμένο με όρους υλικής ζημιάς,  δικαιώνοντας την ως μια εμπειρία άμεσης δράσης στο πλαίσιο αυτού του κοινωνικού πολέμου και θεωρώντας πως είναι καθήκον μας να τελειοποιούμε συνεχώς της τεχνικές επίθεση και ανατροπής. Με τον έναν ή τον άλλον τρόπο, η αβεβαιότητα της τύχης, η καταστολή και ο στόχος εξαφανίζονται και μετατρέπονται σε ελευθερία.

Σχετικά με την ατομική εξεγερσιακή βία, η οποί δέχεται κριτική από εκείνους που θέτουν διαφορετικές πολιτικές προτεραιότητες ή απλά δεν τους νοιάζει η επίθεση στην εξουσία, η θέση μας είναι ξεκάθαρη και η επαναστατική μας οπτική προέρχεται από μια θεμελιώδη σκέψη: οι μάζες κάνουν τις επαναστάσεις και τις κάνουν γιατί βρίσκονται σε μια κατάσταση εκμετάλλευσης, αποξένωσης και προοδευτικής εξαφάνισης των πτυχών της ζωής τους. Αν η επανάσταση είναι μια συλλογική πράξη, μια πράξη των μαζών, αυτό δε σημαίνει ότι ομάδες ατόμων με πολιτική συγγένεια (θεωρία/πράξη) μεταξύ τους, δε μπορούν να ασκήσουν ατομική βία εναντίον της εξουσίας. Όσο και αν τα ΜΜΕ, το κράτος και οι μηχανισμοί καταστολής του εκχυδαΐζουν  τις ενέργειές μας και χρησιμοποιούν αστικούς τρόπους για να τις ορίσουν (εγκληματικές πράξεις), η βία μας είναι πολιτική καθώς η πολιτική της και οι κοινωνικές της σχέσεις είναι θεμελιώδεις άξονες  της ανάπτυξης των συμφερόντων των ανθρώπων.

Τέλος, θυμόμαστε τη ζωή, τις πράξεις και τις σκέψεις του συντρόφου Mauricio Morales, που έπεσε κατά τη διάρκεια μιας άμεσης δράσης και όλους τους συντρόφους που βρίσκονται φυλακισμένοι και διώκονται από όλα τα κράτη του κόσμου. Χαιρετίζουμε το σύντροφο Diego Rios και τη χλεύη του προς την εξουσία.

ΚΑΤΩ ΤΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ ΤΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ, ΤΩΝ ΝΟΜΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΦΥΛΑΚΩΝ

ΜΕ ΚΑΘΕ ΜΕΣΟ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΟ, ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΕ ΚΑΘΕ ΜΟΡΦΗ ΕΞΟΥΣΙΑΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΡΓΕΙΑΣ.

Αναρχική Συμμορία της Οργής (B.A.C.)

Πηγή

Χιλή: Καταδρομική εμπρηστική επίθεση σε αστυνομικό τμήμα της μονάδας OS9

Με αυτήν την προκήρυξη, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση εναντίον του αστυνομικού τμήματος των καραμπινιέρων της OS9 που έλαβε χώρα στις 8.30 το πρωί της Παρασκευής 17 Μαίου, στη συμβολή της λεωφόρου Marcul και Grecia (μπροστά στην UTEM) από μια οργανωμένη ομάδα δεκατριών ανταρτών πόλης, οι οποίοι αφού σιγουρέψαμε πως είμαστε προστατευμένοι και αφού εξασφαλίσαμε επαρκή χώρο για την επίθεση στήνοντας ένα οδόφραγμα, εκτοξεύσαμε 40 βόμβες μολότοφ σε διάφορα μέρη των γύρω κτηρίων, τα οποία τυλίχτηκαν στις φλόγες για κάποιες στιγμές, και στη συνέχεια οπισθοχωρήσαμε προς άγνωστο μέρος, τερματίζοντας την επιχείρηση, η οποία είχε διάρκεια 45 δευτερόλεπτα.

Ακόμα και αν δεν καταφέραμε να κάψουμε τις εγκαταστάσεις καθώς το είδος των υλικών κατασκευής τους λειτούργησε εναντίον μας, καταφέραμε να προκαλέσουμε μια ευρεία και υστερική αστυνομική κινητοποίηση λίγα λεπτά μετά την επίθεση είτε με την εκτόξευση δακρυγόνων που κάλυψαν αρκετά από τα γύρω τετράγωνα (ενώ εμείς είχαμε ήδη οπισθοχωρήσει), είτε με με τη μανιώδη κινητοποίηση πυροσβεστικών και άλλων αστυνομικών οχημάτων, ακόμα και ελικοπτέρων.

Για αυτό το λόγο, παρ\’όλο που έχουμε σκεφτεί πως αυτή η δράση είχε κυρίως συμβολικό χαρακτήρα, εκφράζουμε σε όλους τους επαναστάτες κάποια ερωτήματα που είναι απαραίτητα για την κατανόηση της ιστορικής και πρακτικής δυναμικής της ανατροπής.

1. Όταν υπάρχει οργάνωση, σχεδιασμός και προετοιμασία, όπως επίσης και τεχνογνωσία και συνωμοτική συμπεριφορά σε διαρκή ανάπτυξη, η ποικιλία στόχων γίνεται πιο ευρεία και ως τέτοια δείχνει την ακόμα πιο ευάλωτη θέση της εξουσίας και των θεσμών της μπροστά στην ανάπτυξη του αγώνα εναντίον τους καθώς η ιστορία δεν είναι μια κατάσταση στατική αλλά, μεταξύ άλλων, μια ανακυκλώσιμη συγκέντρωση εμπειριών που μπορούν να ξαναχρησιμοποιηθούν στον πόλεμο ενάντια στην τάξη.

2.  Για τον ίδιο λόγο, στον τρόπο με τον οποίον οι πράξεις μας αντανακλούν αυτήν την συνωμοτική \”εργασία\” και την συνεχή υπερπήδηση των ιστορικών εμποδίων που εμφανίζονται ή στον τρόπο με τον οποίον οι ανατρεπτικές μας επιθέσεις αυξάνουν την έντασή τους, φαίνεται πως γίνονται πιο συμπαγείς και πως πρέπει να ξεπεράσουν τη μετριότητα του απλού συμβολισμού: η ιστορία των ενεργειών μας τείνει προς την αποτελεσματικότητα.

3. Ο θεσμός της αστυνομίας, που δέχτηκε την επίθεση, δεν είναι μόνο η πιο εμφανής ιστορική ενσάρκωση ολόκληρου του κοινωνικού πλαισίου της Εξουσίας, η οποία μεταμφιεσμένη με διάφορους τρόπους, προστατεύει τα πάντα. Γι\’αυτό όσο πιο συμπαγείς είναι οι επιθέσεις στους θεσμούς διαφύλαξης της τάξης, τόσο πιο πολύ προδίδουμε το εξουσιαστικό, καπιταλιστικό κοινωνικό οικοδόμημα το οποίο συντηρεί, εξοπλισμένο με την ηθική, την ιδεολογία, όπλα, χρηματοδότηση και νόμους για την προστασία του: οι επιθέσεις στην αστυνομία δε μπορούν να είναι τίποτα άλλο από επιθέσεις εναντίον της πρώτης γραμμής κοινωνικής άμυνας κάθε εξουσίας.

4. Τέλος, επειδή υπάρχουν, από άποψη ειδικού ενδιαφέροντος για το τι κυριαρχεί και εκμεταλλεύεται τις ζωές μας, πολλές προσωπικότητες και θεσμοί εξουσίας, η πάλη εναντίον τους πρέπει να είναι εκτός από στρατηγική και συνειδητή κάτι καθημερινό και με τον ίδιο τρόπο είναι μια καθημερινή εμπειρία ενός νέου είδους σχέσεων σε πόλεμο με αυτήν την κοινωνία, εφόσον οι επαναστάτες  δεν ενδιαφέροντα για την μεταρρύθμιση των καθημερινών καπιταλιστικών σκουπιδιών ώστε να ζήσουν παθητικά και ήρεμα, αλλά προσπαθούν να βάλουν ένα τέλος στο υπάρχον· δε θέλουμε να απελευθερώσουμε τους κρατούμενους αλλά να καταστρέψουμε τις φυλακές· δε θέλουμε να ζήσουμε με αξιοπρεπείς μισθούς  αλλά να αποτελειώσουμε το Κεφάλαιο που μετατρέπει τις ζωές μας σε αξίες.

Χτες στο δρόμο, σήμερα στα τμήματα τους, αύριο παντού

Φωτιά σε κράτος, Κεφάλαιο και κάθε εξουσία!

Εμπρηστικός Πυρήνας για την Ανατροπή του Υπάρχοντος

Yποσημείωση στο πρωτότυπο:

Σε μια προσπάθεια ώστε να μη γίνει γνωστό το συμβάν (πράγμα που φανερώνει την ανικανότητα και τον εξευτελισμό τους) ο τύπος και οι καραμπινιέροι, υποβαθμίζοντας το γεγονός, το γνωστοποίησαν ως κάτι τυχαίο στα πλαίσια μιας φοιτητικής διαδήλωσης η οποία δεν υπήρξε ποτέ και κατά την οποία έπεσαν δύο μολότοφ στην περιοχή. Ένα αυθάδες ψέμα μπροστά στα πραγματικά γεγονότα και σε αυτούς τους οποίους, παρουσίασαν την επίθεση.

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.