Author: theparabellum

Μία κριτική στην Ε.Ο. Σ.Π.Φ.

ΟΡΑΤΟΙ ΚΑΙ ΑΟΡΑΤΟΙ ΤΟΙΧΟΙ – ΜΙΑ ΚΡΙΤΙΚΗ ΣΤΗΝ Ε.Ο. ΣΠΦ

 

Ο σκοπός αυτού του κειμένου είναι αφ\’ ενός να ανασκευάσει την προπαγάνδα που αναδομεί την πραγματικότητα με βάση τις προσωπικές εχθρότητες, αφ\’ ετέρου να συμβάλλει σε μια κριτική (ανα)θεώρηση των γεγονότων και των σχέσεων μας στην κατεύθυνση του ξεπεράσματος χρόνιων προβλημάτων του αναρχικού κινήματος.

Είναι δύσκολο να αντισταθείς στη φυσική παρόρμηση να απαντήσεις στην ύπουλη απαξίωση με τρόπους αναντίστοιχους των ιδανικών μας. Όμως μπαίνοντας στην αναρχική εξεγερσιακή διαδρομή μας, θυσιάσαμε πολλά και δε σκοπεύουμε να πουλήσουμε τις αξίες μας. Οπότε για άλλη μια φορά θα απαντήσουμε στην ασέβεια με το σεβασμό που ταιριάζει ανάμεσα σε αναρχικούς επαναστάτες. Αντί της άγονης, ιντριγκαδόρικης, προσβλητικής και υποτιμητικής γλώσσας των υποννοουμένων, που τροφοδοτεί τα κουτσομπολιά που υποτίθεται πως εχθρεύεται, θα μιλήσουμε την ξεκάθαρη γλώσσα της εποικοδομητικής κριτικής.

ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΜΕΙΩΤΙΚΕΣ ΑΝΑΦΟΡΕΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΜΑΣ

Κατ\’ αρχάς ας διασαφηνίσουμε ότι την πλαστή ταυτότητα πάνω στην οποία στηρίχθηκε η τελευταία υποδικία του Γ. Τσάκαλου, δεν την κρατούσαμε για μουσειακούς λόγους αλλά γιατί τη θεωρούσαμε ακόμα χρήσιμη. Σοβαρό λάθος μας, που διαπράξαμε όμως, ακριβώς επειδή διατηρούσαμε συντροφικές σχέσεις με μέλη της Σπφ, και επειδή θεωρούσαμε ακόμα πιθανό να βγει απ\’ τη φυλακή, παρ\’ ότι ο ίδιος ισχυρίζεται πως είχαμε διακόψει επαφές 1 χρόνο πριν!

Το γεγονός ότι βρέθηκε σε ένα σπίτι για το οποίο δεν είχαμε έτοιμο σχέδιο αδειάσματος σε περίπτωση σύλληψης είναι αδιαμφισφήτητα δεύτερο λάθος μας, συνεπώς θα αποδεχόμασταν μία (ακόμα και δημόσια) κριτική πάνω σ\’αυτό.

Άλλωστε δε βρέθηκε κανείς στη φυλακή με τη θέλησή του, αλλά από λάθη, παραλείψεις, αλαζονείες. Γιατί πολύ απλά, λάθη δεν κάνει, όποιος δεν κάνει τίποτα. Αποδεχόμαστε τις συνέπειες του νόμου ως φυσικό επακόλουθο της επιλογής μας να σταθούμε απέναντι στο κράτος και το διάχυτο πολιτισμό της εξουσίας, επιλογής που περιλαμβάνει και τα λάθη που θα κοστίσουν τόσο σε εμάς, όσο και συντρόφους μας.

Εμείς για παράδειγμα, ουδέποτε διανοηθήκαμε να χρεώσουμε τα εντάλματα που εκδόθηκαν σε βάρος μας στα επιχειρησιακά λάθη αντιπαρακολούθησης μελών της Σπφ, σε αντίθεση με τον Γ. Τσάκαλο που η αναφορά του σε \”ανικανότητα ή αδιαφορία\” όπως και η άρνηση παραδοχής της ταυτότητάς μας ως αναρχικών αιχμαλώτων χρησιμοποιώντας τον προσδιορισμό \”άτομα\”, προδίδουν εμπάθεια και κακεντρέχεια. Το πρόσχημα της κριτικής καταρρέει, ενώ φαίνεται ξεκάθαρα πόσο υποκριτική είναι η δικαιολόγηση της επαίσχυντης αυτής αναφοράς ως συμβουλευτικής για νέους συντρόφους.

 Απλά πράγματα. Ο Γ. Τσάκαλος χρησιμοποιεί ένα επιχειρισιακό λάθος μας για να μας επιτεθεί δημόσια με φτηνό και απολίτικο τρόπο, λόγω πολιτικών και προσωπικών συγκρούσεων και ρήξεων. Είναι πραγματικά αντιφατικό η ίδια η ΣΠΦ, να χρησιμοποεί μία \”κριτική περί λαθών\”, ίδια με αυτή που τη στοχοποιούσε στα πηγαδάκια της αδράνειας και της παθητικότητας, πατώντας πάνω στις συλλήψεις μελών της, ιδιαίτερα όταν στο τελευταίο κείμενό της στηλιτεύει ανελέητα τέτοιες πρακτικές.

Για την ιστορία και μόνο, γνώμη μας είναι ότι σε μία ρήξη και οι δύο πλευρές κάνουνε λάθη, φέρουν ευθύνη. Κατά ένα διαλεκτικό τρόπο υπήρξαν επιλογές και θέσεις της Σ.Π.Φ. που επηρέασαν σε σημαντικό βαθμό τις δικές μας αποφάσεις, όπως φυσικά συνέβη και το αντίστροφο. Φυσικά η οποιαδήποτε λεπτομέρεια της ρήξης αυτής δεν έχει θέση σε ένα δημόσιο κείμενο, όμως για να αποφύγουμε την σύγχυση και να διαψεύσουμε τις προκαταλήψεις θέλουμε να ανφέρουμε ότι αδιαμφισβήτητα έχουμε ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης.

ΑΝΑΣΚΕΥΗ ΤΟΥ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΟΥ ΛΟΓΟΥ

Μία επαναλαμβανόμενη προπαγανδιστική τεχνική είναι η προβολή μόνο των θετικών στοιχείων της οργάνωσης και η επιμελής απόκρυψη των αρνητικών σε συνδυασμό με τον υπερτονισμό ή ακόμα και την εφεύρεση των αρνητικών στοιχείων των αντιπάλων της. Όπως για παράδειγμα στο τελευταίο κείμενο της οργάνωσης, που μιλώντας τη γλώσσα της σύγχυσης, ομογενοποίησε σε ένα μίγμα τις αναρχικές απόψεις που διαφοροποιούνται απ\’ τις θέσεις της, ακόμα και αν είναι αντιθετικές μεταξύ τους. Σ\’ αυτά τα πλαίσια εκτός από το ότι αναφέροντάς μας ως συγκατηγορούμενους των μελών της στο δικαστήριο των 160 επιθέσεων, μας χρέωσε αντιλήψεις οι οποίες μας είναι εχθρικές (π.χ. το διαχωρισμό του αντάρτικου απ\’ το κίνημα), καταλήγοντας να υποννοήσει οτί ισχυριζόμαστε πως είμαστε αθώοι βάσει της ενοχής τους!

Αυτή ήταν και η σταγόνα που ξεχείλησε το ποτήρι και αναγκαστήκαμε να απαντήσουμε γράφοντας αυτό το κείμενο. Γιατί εμείς, παραστήκαμε μόνο στην αρχή της πρώτης συνεδρίας της εν λόγω δίκης, και αποχωρήσαμε αφού διαβάσαμε μία ανακοίνωση, στην οποία μεταξύ άλλων δηλώσαμε την εχθρότητά μας με το δικαστήριο, ότι αποτελούμε κομμάτι της αναρχικής δράσης και της αντάρτικης μορφής της και δεν αναφερθήκαμε καν στο αν είμαστε ή όχι μέλη της Σ.Π.Φ.. Μέχρι στιγμής, στη δίκη αυτή δεν είμαστε παρόντες, και δεν ορίσαμε δικηγόρο, με αποτέλεσμα να μας \”εκπροσωπούν\” δικηγόροι διορισμένοι απ\’ το δικαστήριο, διαδικασία που δεν μπορούμε να αποφύγουμε. Αν τυχόν κάνουμε κάποια παρέμβαση, όπως και σε κάθε δίκη, θα είναι πάντα πολιτικού και ποτέ νομικού χαρακτήρα.

Στην περίπτωση που η σύγχυση αυτή δεν έγινε σκόπιμα, διασαφηνίζουμε, πως είναι ευθύνη της οργάνωσης να μιλάει ξεκάθαρα, όμως όλες οι ενδείξεις υποδεικνύουν πως πρόκειται για ένα ακόμα προπαγανδιστικό τέχνασμα. Όπως και όλες οι βερμπαλιστικές αναφορές στον εαυτό της χωρίς ίχνος ουσιαστικής αυτοκριτικής.

 ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΟΛΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥΣ…

Το δίπολο \”αθώος\” – \”ένοχος\” είναι ένα παράγωγο της εξουσίας για να γεννάει διαχωρισμούς. Δυστυχώς, τα τελευταία χρόνια, το έχει υιοθετήσει, και η νεομηδενιστική τάση στην οποία εντάσσεται η ΣΠΦ και ένα κομμάτι των αλληλέγγυων αναρχικών, αναπαράγοντας τους διαχωρισμούς που εισάγει ανάμεσα στους αναρχικούς το ίδιο το κράτος. Εμείς όπως έχουμε ξαναπεί, σε διλήμματα – παγίδες δεν απαντάμε.

Τώρα για τα αόριστα υποννοούμενα περί δειλών που ικετεύουν, δε στηρίζουν τις επιλογές τους κλπ, πραγματικά, δεν ξέρουμε τί να απαντήσουμε. Η στάση και η θεώρηση καθενός από εμάς, είναι δημόσια κατατεθειμμένη και ο κάθε νοήμων άνθρωπος, μπορεί να κρίνει. Δε θα μπούμε στη διαδικασία να αποδείξουμε οτί δεν είμαστε ελέφαντες.

Πέρα από την ανασκευή της προπαγάνδας, ας προχωρήσουμε σε μία ουσιωδέστερη κριτική. Όχι, δε θα μπούμε στον πόλεμο της λάσπης, δε θα ανταποδώσουμε χτυπήματα κάτω απ\’ τη μέση.

Το πρόβλημα εντοπίζεται στη λογική του αναρχόμετρου. Δηλαδή στο να χρίζουν κάποιοι τους εαυτούς τους θεματοφύλακες της αναρχικής καθαρότητας. Μιας καθαρότητας που ούτως ή άλλως αδυνατούν να ακολουθήσουν και οι ίδιοι.

Δεν είναι γόνιμη η κριτική σε αναρχικούς όταν δεν είναι και αυτοκριτική, όταν δεν γίνεται στην κατεύθυνση της βελτίωσης και της αυτοεξέλιξης, αλλά σπέρνει διαχωρισμούς για να θερίσει αυτοεπιβεβαίωση. Το πιο επικίνδυνο της νεομηδενιστικής προπαγάνδας εντέλει, είναι η αυθυποβολή που προκαλεί η αυτοανακήρυξη σε τέλειο αναρχικό, βγάζοντας τον άλλον σκάρτο.

Γιατί π.χ. όντας πια 9 μήνες φυλακισμένοι, γνωρίζουμε ότι για κάθε αναρχικό που μπαίνει στη φυλακή, θα υπάρξουν στιγμές που οι πράξεις του θα \”αντιβαίνουν\” με τις αξίες του. Όλοι κάποια στιγμή θα κάνουν τα στραβά μάτια, όλων η αξιοπρέπεια θα \”τσαλακωθεί\”, όλοι θα ανεχτούν το δεσμοφύλακα να κλειδώνει τα κελιά σαν μία απολύτως φυσική διαδικασία. Γιατί πολύ απλά, κάποιες συμβάσεις βρίσκουμε τη δύναμη να μην τις κάνουμε, ενώ κάποιες άλλες όχι. Γι’ αυτό ακριβώς, ούτε εμείς, ούτε κανείς άλλος είναι καθαρός. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως μια σύμβαση σε κατατάσσει αυτοματοποιημένα ως άνθρωπο συμβιβασμένο με τον κόσμο της εξουσίας.

Δεν είναι πρώτη φορά που μία συλλογικότητα επιχειρεί να λειτουργήσει σαν θεματοφύλακας της αναρχίας. Παλαιότερα κυρίως, αλλά και πρόσφατα, η Συσπείρωση Αναρχικών, συκοφαντούσε ανελέητα τους ενδοκινηματικούς πολιτικούς της αντιπάλους. Το κοινό στοιχείο είναι ότι κάποιοι επαναστάτες κρίνουν πως η πλούσια ιστορία αγώνα, τους καθιστά υπέρτατους κριτές. Η διαφορά είναι οτί η \”κριτική\” της ΣΠΦ δεν προφασίζεται καν οτί \”χτυπά λογικές και όχι άτομα\”. Αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που επικρίνει σαν μη εξελίξιμα όντα, χωρίς να αναγνωρίζει τις εσωτερικές τους αντιφάσεις, μπορεί μόνο να τους πετάξει στα σκουπίδια. Ακριβώς αυτή η λογική οδήγησε τα μέλη της οργάνωσης στο να θεωρούν συλλήβδην την κοινωνία εξουσιαστική, συλλήβδην τον αναρχικό χώρο σκάρτο, και τους εαυτούς τους τέλειους.

 Στερούνται την ικανότητα αυτοκριτικής και αδυνατούν να αντικρύσουν τη ρευστότητα των τάσεων της εξουσίας ή της αναρχίας, τόσο στην κοινωνία, όσο και στον χώρο απ\’ τον οποίο προερχόμαστε και εκ των πραγμάτων είμαστε συνδεδεμένοι. Ως τώρα το σκεπτικό της Σπφ βασίζεται στους διαχωρισμούς και στην αντιμετώπιση των ανθρώπων ως μονολιθικών όντων, αντί να αναζητά τα σημεία σύνδεσης, από όπου μπορεί να ξεκινήσει μια σύμπλευση και ταυτόχρονα μια ουσιαστική κριτική-αυτοκριτική που στοχεύει στην εξέλιξη και την αυτεξέλιξη. Έτσι σκάβουν τον τάφο της αυτοαπομόνωσης.

…ΩΣ ΤΗΝ ΕΠΑΝΑΦΟΡΑ ΚΥΡΙΑΡΧΙΚΩΝ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΩΝ

Απόρροια της διαχωριστικής λογικής που αναζητά παντού εχθρούς, και της έλλειψης αντίληψης της κοινότητας του αγώνα, οι σχέσεις αλληλεγγύης της οργάνωσης χαρακτηρίζονται από εσωστρέφεια. Άμεση συνέπεια, είναι η συνεχής προσπάθεια επιβολής, αντί της αναζήτησης συνδετικών στοιχείων, απέναντι σε οτιδήποτε διαφορετικό.

Φυσικά αν στην κριτική μας απομονώναμε τα στοιχεία αυτά, και επικαλύπταμε ολόκληρη την ιστορία αγώνα της οργάνωσης, θα ήταν σαν να τσιμπάμε στο δόλωμα της άσπονδης εχθρικής αντιμετώπισης που εμπεριέχει η διαχωριστική λογική. Προφανώς λοιπόν και δεν θεωρούμε ότι η οργάνωση έχει πάψει να είναι αναρχική, η νοοτροπία της αποκήρυξης δεν μας εκφράζει. Αναγνωρίζουμε το ότι οι άνθρωποι που την αποτελούν έχουν ταυτίσει τους εαυτούς τους με την αναρχική εξεγερσιακή δράση, τολμώντας και πετυχαίνοντας σημαντικά πράγματα, από τις απανωτές επιθέσεις σε στόχους – σύμβολα της κυριαρχίας μέχρι την επιλογή ανάληψης ευθύνης που τους στοιχίζει βαριές ποινές, γι\’ αυτό άλλωστε επιλέξαμε να συνδεθούμε μαζί τους για ένα χρονικό διάστημα αδιαφορώντας για τις όποιες νομικές συνέπειες. Και η ενασχόληση και κριτική εκφράζει ακριβώς αυτήν την εκτίμηση, καθώς δεν μπήκαμε στον κόπο να απαντήσουμε στις όποιες συκοφαντίες καταφέρονται εναντίον μας από ανθρώπους τους οποίους απαξιώνουμε.

Έτσι το κομμάτι της κριτικής που ακολουθεί παρακάτω δεν θεωρούμε ότι εκφράζει 100% τη λογική της οργάνωσης, αλλά μία τάση στη νοοτροπία της, απέναντι στην οποία κρούουμε τον κώδωνα του κινδύνου.

Καταλήγοντας, το ουσιωδέστερο σημείο κριτικής, είναι η εμμονή στη συσσώρευση ισχύος με μέσα και τρόπους που αντιβαίνουν στις αναρχικές αξίες, όπως εμείς τις αντιλαμβανόμαστε. Όπως έχει γραφτεί, τα μέσα έχουν διαλλεκτική σχέση με το σκοπό, δεν αγιάζονται απ\’ αυτόν. Οπότε όταν χρησιμοποιούνται κυριαρχικές πρακτικές προδίδουν εξουσιαστικούς στόχους. Η ιστορία έχει γνωρίσει αρκετές επαναστατικές εξουσίες -ας μην ξεχνάμε πως οι περισσότερες ισχυρές δημοκρατίες αποτελούν μετεξέλιξη επαναστατικών καθεστώτων- και μία \”αναρχική\” εξουσία δεν θα έκανε τη διαφορά.

Φυσικά κάτι τέτοιο δεν συνάδει ούτε με την αναρχοατομικιστική οπτική της οργάνωσης, καθώς η σχέση εξουσίας, παρότι φαινομενικά ισχυροποιεί τον εξουσιαστή, δεν παύει να τον ετεροκαθορίζει σε αντίθεση με την αναρχική σχέση η οποία ολοκληρώνει όλα της τα μέρη.

Βλέποντας τους πρώην συντρόφους μας να απομακρύνονται σταδιακά από τις αυτονόητες αναρχικές αξίες, τους θυμίζουμε την κατάληξη της επαναστατημένης φάρμας των ζώων του Όργουελ, όπου τα εξεγερμένα ζώα που στασίασαν απέναντι στους ανθρώπους καταπιεστές, έκαναν το σφάλμα να θέσουν αρχηγούς. Σταδιακά οι αρχηγοί τους μεταμορφώθηκαν σε ανθρώπους…

 

Δημήτρης Πολίτης, Γιάννης Μιχαηλίδης

Φυλακές Κορυδαλλού

Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf εδώ

 

Πηγή

Χιλή: Κάτω τα χέρια από το σύντροφο Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες

Με οργή μεταδίδουμε, κατόπιν ενημέρωσης από τη Συλλογικότητα Ενάντια στις Φυλακές Vuelo de Justicia, ότι τα σκουπίδια της χιλιανής δεσμοφυλακής μεθοδεύουν παράταση κράτησης του αιχμάλωτου αντάρτη Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες στα δημοκρατικά τους μπουντρούμια.

Στις 20 Νοέμβρη 2013, οι ιθύνοντες ανθρωποφύλακες κατέθεσαν στην εισαγγελία μία καταγγελία εναντίον του συντρόφου για άμεσες απειλές εναντίον της υπηρεσίας των φυλακών. Η εν λόγω καταγγελία βασίζεται σε κείμενα του Χοσέ Μιγκέλ μέσα από τη φυλακή (τα οποία και μεταφόρτωσαν από σελίδες αντιπληροφόρησης), όπως και σε διάφορα έγγραφα τα οποία κατασχέθηκαν ύστερα από μπούκα στο κελί του.

Πέραν αυτού, στις 6 Νοέμβρη ο σύντροφος είχε έρθει σε σύγκρουση με προσωπικό του αναρρωτηρίου της φυλακής Κολίνα ΙΙ, στην οποία κρατείται, μετά από άρνηση να του χορηγήσουν τα φάρμακα τα οποία χρειαζόταν αφού είχε εμφανίσει υπερτασική κρίση. Κατόπιν τούτου, η υπηρεσία έβαλε μπρος τ’ αντίποινα, απαγορεύοντάς του τον προαυλισμό, διεξάγοντας έφοδο στο κελί του, κι ενημερώνοντάς τον πως «θα πρέπει να υποστεί τις συνέπειες». Ο σύντροφος αρνήθηκε να πει οτιδήποτε χωρίς την παρουσία δικηγόρου, και αναμένει να δει τι είναι η νέα δίωξη που του μαγειρεύουν.

Υπενθυμίζουμε ότι ο Χοσέ Μιγκέλ συμπληρώνει την πολυετή ποινή του τον Φλεβάρη του 2014, και ενδεχόμενη αίτηση για επιβολή προφυλάκισης εναντίον του θα σημάνει την παράταση του εγκλεισμού του. Ας κάνουμε ό,τι περνάει απ’ τα χέρια μας για να δώσουμε στα καθάρματα της σωφρονιστικής υπηρεσίας να καταλάβουν ότι ο σύντροφος δεν είναι μόνος.

Ακολουθεί μετάφραση πρόσφατου γράμματος του Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες, στο οποίο περιγράφει το περιστατικό της 6ης Νοέμβρη και καλεί σε άμεσες δράσεις αλληλεγγύης.

Σήμερα οι καταπιεστές της δεσμοφυλακής επιχείρησαν, ως συνήθως, να παραβιάσουν το δικαίωμά μου στη λήψη της φαρμακευτικής αγωγής που χρειάζομαι για το χρόνιο άσθμα και την αρτηριακή υπέρταση, παρ’ ότι η συνταγογράφηση έχει γίνει από γιατρούς του τιμωρητικού αυτού θεσμού.

Σήμερα λοιπόν, Τετάρτη, 6 Νοέμβρη 2013, ενόσω βρισκόμουνα σε υπερτασική κρίση κι αφού κατάφερα να περάσω με μεγάλη δυσκολία απ’ τους διαφόρους ελέγχους των φρουρών, κατόρθωσα να φτάσω μέχρι τ’ αναρρωτήριο της φυλακής για να απαιτήσω περισσότερα φάρμακα, τα οποία μου παρακρατούσαν για τρεις μέρες. Όμως έπεσα πάνω στο δεσμοφύλακα που ’τανε αρμόδιος για την πρόσβαση στ’ αναρρωτήριο, ο οποίος αρνήθηκε πεισματικά κι αλαζονικά το δικαίωμά μου στην υγεία.

Αυτό κατάφερα να το αντιστρέψω μπήγοντας τις φωνές σ’ έναν αξιωματικό της δεσμοφυλακής, ο οποίος βλέποντας την κρισιμότητα της κατάστασης στην οποία βρισκόμουν μ’ έμπασε στ’ αναρρωτήριο, όπου τελικά μου δώσανε τις πρώτες βοήθειες και μου χορήγησαν τ’ αναγκαία φάρμακα.

Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, μέρες πριν το συγκεκριμένο συμβάν, κατέθεσα έγγραφη αίτηση για μεταγωγή μου σε άλλη φυλακή, όπου θα μπορώ να έχω πρόσβαση στην απαιτούμενη φαρμακευτική αγωγή, γνωρίζοντας ότι η ιατροφαρμακευτική περίθαλψη εδώ πέρα είναι σχεδόν μηδαμινή.

Ως μέσο πίεσης, και για να εκφράσω το μπούχτισμά μου μπροστά στις διάφορες αδικίες και κοροϊδίες που συμβαίνουν εδώ μέσα, αποφάσισα σ’ ένδειξη άρνησης και ανταρσίας να μην ξυριστώ ωσότου λάβει χώρα η μεταγωγή μου, αφήνοντας ανοιχτή την πιθανότητα της πραγματοποίησης μιας απεργίας πείνας αν δεν λάβω μιαν απάντηση άμεσα.

Είναι απαραίτητο να σημειωθεί ότι η οικογένειά μου δεν μπορεί να μ’ επισκέπτεται τακτικά, λόγω της μεγάλης απόστασης ανάμεσα στον τόπο κατοικίας τους και στη φυλακή της Κολίνα ΙΙ, και του υπέρογκου ποσού που συνεπάγεται κάθε μετακίνηση.

Απευθύνω ένα κάλεσμα αλληλεγγύης και ανοιχτής στήριξης με οποιαδήποτε μορφή ή χειρονομία, έτσι ώστε να γίνει σαφές πως όταν ένας μαχητής αγωνίζεται για την αξιοπρέπειά του δεν πρόκειται να ’ναι ποτέ του μόνος.

Απ’ την 4η πτέρυγα του κέντρου εξόντωσης της φυλακής Κολίνα ΙΙ.

Με την ανταρσία να φουντώνει
Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες Χιμένες

O Χοσέ ξεκίνησε την αντάρτικη δράση από τις τάξεις των παράνομων πυρήνων του ΚΚΧ, στη διάρκεια της δικτατορίας του Πινοσέτ. Έχει συλληφθεί και φυλακιστεί αρκετές φορές, για τη συμμετοχή του σε ένοπλες απαλλοτριώσεις. Από το 1988, αρχίζει να προσεγγίζει ριζοσπαστικές αντιεξουσιαστικές θέσεις. Καταδικάστηκε εκ νέου το 1991, για κατοχή πολεμικών όπλων και σύσταση ομάδας μάχης, σε 20 χρόνια φυλακή, αφού συνελήφθη έχοντας στην κατοχή του δύο τουφέκια. Το 2007, 14 μήνες πριν το τέλος της ποινής του, κάνει χρήση της «κυριακάτικης άδειας» από τη φυλακή, για να περάσει εκ νέου στην παρανομία, στην οποία παρέμεινε μέχρι το 2010, όταν συνελήφθη κατά τύχη, μετά από τροχαίο. Κρατείται στη Φυλακή Κολίνα, στο Σαντιάγο. (Μηδενιστική Πορεία,τ.3ο)

Πηγή

Χάος ή η δική μου αυτονομία;

Χάος! Ως εξεγερμένος που βαρέθηκα την τάξη που μου επιβάλλεται, ως άτομο που θέλω να επιδιώξω τη δημιουργία της ζωής μου με τους δικούς μου όρους, μπορώ να βρω μι συγκεκριμένη ποιητική ομορφιά σε αυτήν τη λέξη. Δείχνει ν” ανοίγει το πεδίο προς το παιχνίδι και την εξερεύνηση.

Όταν όμως το σκέφτομαι περαιτέρω τη χρήση της λέξης αυτής από άλλους εξεγερμένους, βλέπω ένα μείζον πρόβλημα. Κάθε άνθρωπος που ανατράφηκε μέσα σε αυτήν την κοινωνία, έχει μάθει να πιστεύει ότι η εξουσία είναι κάτι αυθύπαρκτο, πέρα από εμένα κι εσένα. Συχνά, οι εξεγερμένοι αυτοί που επικαλούνται το χάος, δείχνουν να επικαλούνται απλά μια εξωτερική δύναμη, η οποία υποτίθεται ότι “είναι στο πλευρό μας”. Αυτό θυμίζει κάτι από προσευχή, κάτι θρησκευτικό. Κάθε δύναμη που βρίσκεται έξω από \’μένα, είναι για εμένα εχθρός. Δεν έχω καμία εμπιστοσύνη στο χάος ως κάτι τέτοιο. Η παρούσα κυρίαρχη τάξη πραγμάτων αναπτύχθηκε μέσα από το χάος και βεβαίως συνεχίζει να τροφοδοτείται από αυτό. Οι τρόποι με τους οποίους το κράτος και το καπιταλιστικό σύστημα χρησιμοποιούν τις καταστροφές για να εξαπλώσουν την εξουσία και τα κέρδη τους, το καθιστούν ξεκάθαρο. Το χάος επομένως δεν εγγυάται τίποτα από μόνο του. Στο βαθμό που εμπιστεύομαι ο,τιδήποτε, εμπιστεύομαι και τη συνειδητή, αποτέλεσμα θέλησης, προταγματική δημιουργικότητα των ατόμων που μισούν την κυριαρχία, και την ικανότητα των ατόμων αυτών να υφαίνουν από κοινού τα πλάνα τους για δημιουργική καταστροφή. Ακόμα όμως και η λέξη “εμπιστοσύνη” είναι υπό αμφιβήτηση. Για την ακρίβεια, αυτά είναι τα πράγματα για τα οποία θα στοιχηματίσω τη ζωή μου , αφού αυτά είναι που εκφράζουν την δημιουργική μου επιθυμία. Απορρίπτω την πνευματική παθητικότητα που αποζητά μια εξωτερική δύναμη στην οποία να πιστέψει, είτε η δύναμη αυτή είναι το χάος, μια επερχόμενη συντριβή, ο υποτιθέμενος ορθολογισμός της ιστορίας που εγγυάται ποιό θα είναι το τέλος, ή μια ντε φάκτο επαναστατική τάξη. Η λογική της πίστης σε μια τέτοια άποψη είναι μια λογική παθητικότητας. Κι αυτό είναι που βοηθάει στην αναπαραγωγή της παρούσας κατάστασης. Μόνο εξασκώντας την ίδια μου την αυτονομία, δρώντας διαρκώς για να πάρω πίσω τη ζωή μου και να την επαναδημιουργήσω για τον εαυτό μου ενάντια στην τάξη του πολιτισμού, και ενωνόμενος ελεύθερα με άλλους για τον ίδιο σκοπό, θα έχω τότε κάποια πιθανότητα να αποκτήσω το σθένος για τη δημιουργία μιας ορμητικής δύναμης που θα πορευτεί κόντρα σε αυτό που τώρα κυριαρχεί στον πλανήτη, γιατί η δημιουργία ενός αντίθετου πόλου απαιτεί συνειδητή, με θέληση και διαρκή δραστηριότητα σε κάθε σφαίρα της ζωής..

Από το αμερικανικό περιοδικό «Sovereign Self», τεύχος 3, Νοέμβρης 2011

Πηγή

ANΑΪΣ ΝΙΝ : Η ΝΕΑ ΓΥΝΑΙΚΑ (ΑΠΡΙΛΗΣ 1974)

Όπως πολλοί, η πρώτη μου επαφή με τα γραπτά της Αναϊς Νιν ήρθε μέσα από τα ερωτικά της. Το “Δέλτα της Αφροδίτης” δεν ήταν το πρώτο δείγμα ερωτικής λογοτεχνίας που συναντούσα στη ζωή μου, σίγουρα όμως ήταν το πιο παράλογο και προκλητικό. Απλά δεν μπορούσα να το παρατήσω, όσο γραφικό ή ξένο προς τις “παραστάσεις” μου κι αν μου φαινόταν. Διαβάζω συνεχώς αυτές τις μικρές ιστορίες ξανά και ξανά, μαγεμένος απόλυτα. Όταν τελείωσα λαχταρούσα κι άλλο. Ερευνώντας, ανακάλυψα ότι τα ερωτικά της επισκίασαν το καλύτερο (και δυστυχώς πιο άγνωστο) γραπτό της. Κατά τη διάρκεια της ζωής της έγραψε υπέροχα, συχνά σε πρόζα, μικρές ιστορίες, νουβέλες και δοκίμια πάνω σε διάφορα και ζητήματα, και το ημερολόγιό της. Όταν άνοιξα την πόρτα προς τα γραπτά της Νιν, ανακάλυψα πως δεν μπορούσα να σταματήσω να τα ..καταβροχθίζω βιβλίο το βιβλίο, δοκίμιο το δοκίμιο.

Πήρα πολύ πρόσφατα μια συλλογή με δοκίμιά της, με τίτλο “Για χάρη του ευαίσθητου ανθρώπου και άλλα δοκίμια”, και ένα από αυτα το “γυναίκα”, με άγγιξε βαθιά. Όντας προορισμένο για διάλεξη, μιλάει για τις οπτικές της πάνω στο φεμινισμό, συνδυασμό με την καλλιτεχνική έκφραση : θέματα που πολύ δύσκολα θα τραβούσαν την προσοχή μου.Οι “νέες γυναίκες” έλεγε, θα θα προσέγγιζαν καλύτερα της ζωή τους, αν επέλεγαν πρώτα να αναζητήσουν την έμπνευση στις ίδιες τους τις εαυτές – να βρουν δύναμη σην ίδια τους τη θέληση, παρά τους χρόνιους μύθους περί των περιορισμένων ικανοτήτων μιας γυναίκας – χρησιμοποιώντας την τέχνη ως μέσο τους. Αυτό που μ” εξιτάρησε σχετικά με το δοκίμιο αυτό, δεν ήταν τόσο η συζήτηση για τις ικανότητες της “νέας γυναίκας”, όσο ο τρόπος που μίλησε για τον “καλλιτέχνη”, τον οποίο αρνήθηκε να περιορίσει στο στερεότυπο (ζωγράφος, μουσικός, συγγραφέας κτλ), δηλώνοντας ότι ο καλλιτέχνης είναι “ το δημιουργικό πνεύμα σε κάθε του εκδήλωση”.

Η λογική της αντανακλάται στο σκεπτικό της όταν γράφει : Πιστεύω ότι κάποιος γράφει έπειδή έπρεπε να δημιουργήσει έναν κόσμο στον οποίο να μπορεί να ζήσει. Δεν θα μπορούσα να ζήσω σε κανέναν από τους κόσμους που μου προσφέρονται – τον κόσμο των γονιών μου, τον κόσμο του πολέμου, τον κόσμο της πολιτικής. Έπρεπε να δημιουργήσω έναν δικό μου κόσμο… στον οποίο θα μπορούσα να αναπνεύσω, να “βασιλεύω”, και να ξεκουράζω τον, κατεστραμμένο από την επιβίωση, εαυτό μου”.

Αρχικά, όταν ξεκίνησα να διαβάζω αυτό το έργο είχα ακαριαία δύο αντιδράσεις : απ τη μία τα μάτια μου γούρλωσαν με την αναφορά στη “νέα γυναίκα” κι έναν υπερήφανο χλευασμό προ; αυτό που θεωρούσα ότι αποτελούσε μια προώθηση του αναχωρητισμού. Συνεχίζοντας όμως, ξεκίνησα να βλέπω ότι αυτό που πραγματικά προωθούσε ήταν η σημαντικότητα της καλλιτεχνικής έκφρασης ως μια υπενθύμιση διαλείμματος και εσωτερικής αναζήτησης κάθε ανθρώπου, με σκοπό να βρει καταφύγιο στην απόλυτα δική του ερμηνεία του κόσμου – ως ένα μέσο να θεμελιώσει γερά κάποιος τον εαυτό του παρά το ότι ζει στον κόσμο που του προσφέρεται.

Γνωρίζω ότι μεταξύ των αναρχικών είναι διαδεδομένο να εκφράζεται ένα μίσος προς την τέχνη, εξ” αιτίας της ανελέητης ικανότητας του καπιταλισμού να μπασταρδεύει τα πάντα και οτιδήποτε. Παρόλα αυτά, η οπτική της Νιν πάνω στη χρησιμότητα της τέχνης ως μέσο εξύψωσης του εαυτού, ήταν μια αναζωογονητική υπενθύμιση του γιατί την θεωρώ ως μια πτυχή που εμπλουτίζει τη ζωή μου. Επιτρέπει μια αίσθηση παύσης, διαλογισμού και συλλογισμού, σε ένα περιβάλλον πουείναι πάντα βιαστικό για απαντήσεις βασισμένες στον εξωτερικό κόσμο.

Ήρθε λοιπόν το έργο και έδεσε όμορφα με τις συζητήσεις που είχα πρόσφατα αναφορικά με τη βαρύτητα της ατομική γνώσης του εαυτού – αυτό πάνω απ” όλα, πρέπει κανείς να γνωρίζει τον εαυτό του και μάλιστα καλά προκειμένου να μπορέσει πιο αποτελεσματικά να κινηθεί μέσα στο περιβάλλον (σ.τ.μ. που του δίνεται). Ειδάλλως , δεν θα γνωρίσουμε ποτέ αυτό που πολεμάμε, και αναμφίβολα θα ξεμείνουμε απογοητευμένοι όταν δεν θα έχουμε πετύχει τους στόχους μας. Παρ’όλο που το έργο αυτό δε δημιούργησε μέσα μου τη σπίθα μιας διαφώτισης που μου άλλαξε τη ζωή, θεωρώ ότι σαφώς αξίζει να διαβαστεί όπως και τα υπόλοιπα δοκίμια που βρίσκονται στο μικρό αυτό βιβλίο.

Υπάρχει μια παραδοχή του ότι χρειαζόμαστε τροφή για να συντηρήσουμε στη ζωή το πνεύμα, έτσι ώστε να μπορούμε να πράξουμε στον κόσμο, δεν εννοώ όμως να γυρίσουμε το πρόσωπο προς την άλλη πλευρά. Εννοώ ότι πρέπει να κατακτήσουμε τη δύναμη και τις αξίες μας μέσω της ανακάλυψης και της ανάπτυξης του εαυτού μας. Ενάντια στους .. οιωνούς, ενάντια στα εμπόδια, ενάντια στην αίθουσα του τρόμου που αποκαλούμε ιστορία, ο άνθρωπος συνέχισε να ονειρεύεται και να απεικονίζει τ” αντίθετό του… Δε χρησιμοποιούμε τη φιλοσοφία, την ψυχολογία και την τέχνη ως αποδράσεις – κινούμαστε προς τα εκεί για να αποκαταστήσουμε τους κατακερματισμένους μας εαυτούς σε μια ολότητα.

της Cresencia Desafio, από το τρίτο τεύχος του αμερικανικού περιοδικού «Sovereign Self», Νοέμβρης 2011.

Πηγή

Γερμανία: Δράση αλληλεγγύης στους 5 συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Βερολίνο)

\"berliner-dom\"

Στις 24 Νοέμβρη μερικά συντρόφια κρέμασαν ένα πανό στον Καθεδρικό Ναό Βερολίνου, το οποίο έγραφε «Αλληλεγγύη στους/στις 5 αναρχικούς/-ές απ’ τη Βαρκελώνη – Λευτεριά σε όλες κι όλους», ως ένδειξη στήριξης στους Χεράρδο, Ροσίο, Βαλέρια, Μόνικα και Φρανσίσκο, που συνελήφθησαν στις 13 Νοέμβρη 2013 στη Βαρκελώνη και κατηγορούνται με βάση τον αντιτρομοκρατικό νόμο για επίθεση εναντίον ενός φασιστικού εκκλησιαστικού μνημείου, τη Βασιλική του Πυλώνα στη Θαραγόθα της Ισπανίας. Κατά τη διάρκεια της δράσης μοιράστηκε επίσης ενημερωτικό φυλλάδιο με σύνοψη στα γερμανικά ενός σχετικού κειμένου αλληλεγγύης.

Υπενθυμίζουμε πως η Μόνικα και ο Φρανσίσκο έχουν τεθεί σε προφυλάκιση, σε φυλακές της Μαδρίτης. Και οι δύο κρατούνται σε καθεστώς απομόνωσης FIES, πράγμα που σημαίνει, μεταξύ άλλων, πως όλη τους η αλληλογραφία ελέγχεται/διαβάζεται από τα όργανα της φυλακής.

Πηγή

Συνέχεια ενημέρωσης για την τρίτη δίκη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

85η συνεδρία

Η συνεδρίαση ξεκίνησε με τοποθέτηση συντρόφου της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς που δήλωσε τα εξής: “Στην προηγούμενη συνεδρίαση διαβάστηκαν κάποιες από τις προκηρύξεις καθώς και προσωπικά κείμενα συντρόφων. Οι αντιλήψεις, οι ιδέες, οι αξίες που αναδεικνύονται μέσα από τα κείμενα είναι ο πυροκροτητής των πράξεών μας. Άλλωστε δεν υπάρχουν ιδέες, υπάρχουν μονάχα άνθρωποι που κουβαλούν ιδέες και αυτές παίρνουν το ανάστημα του ανθρώπου που τις κουβαλάει. Το ανάστημα του ανθρώπου φαίνεται μέσα από τις πράξεις του και τις επιλογές του. Δεν ήρθαμε λοιπόν εδώ για να γυρέψουμε δικαιολογίες ούτε για να κρυφτούμε. Υπερασπιζόμαστε κάθε κείμενο, κάθε παράγραφο, κάθε πρόταση, κάθε λέξη από αυτά που γράψαμε είτε συλλογικά είτε ατομικά. Υπήρξε λοιπόν σε κείμενο που διαβάστηκε μια αναφορά στην έννοια της άρνησης εργασίας. Επειδή γνωρίζετε πολύ καλά ότι μας αρέσουν οι καθαρές κουβέντες θέλουμε να τοποθετηθούμε για το ζήτημα. Άλλωστε ήταν το σημείο που η πρόεδρος εξέφρασε την απορία της για το τι σημαίνει άρνηση εργασίας. Η άρνηση εργασίας είναι αυτό που υποδηλώνουν οι ίδιες οι λέξεις. Δηλαδή αρνούμαστε να εργαστούμε για τα συμφέροντα των πολυεθνικών, των αφεντικών, του κράτους. Αρνούμαστε να είμαστε το γρανάζι του συστήματος. Αρνούμαστε να σκλαβώσουμε το χρόνο μας, τη φαντασία μας, τη δημιουργικότητά μας στον 8άωρο καταναγκασμό της εργασίας και των επαναλαμβανόμενων κινήσεών της. Η δουλειά είναι μισθωτή σκλαβιά. Θυμηθείτε ότι έξω από το στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Νταχάου υπήρχε η επιγραφή “Arbeit macht frei” που σημαίνει “Η εργασία απελευθερώνει”. Η ίδια εντολή βρίσκεται στο κέντρο και στην ουσία της εξουσίας. Έχει χτιστεί μια ολόκληρη ηθική πάνω στη δουλειά. Πόσες φράσεις και γνωμικά υπάρχουν για να δικαιώσουν ηθικά τη δουλειά. Μας λένε “Η δουλειά δεν είναι ντροπή”. Ακόμα και στις κοινωνικές μας σχέσεις σκεφτείτε ότι η δουλειά είναι αυτή που μας προσδιορίζει και όχι η προσωπικότητά μας. Τι ρωτάμε συνήθως όταν γνωρίζουμε κάποιον; “Τι δουλειά κάνεις;”. Η δουλειά όμως είναι χαρά μόνο για τα αφεντικά. Έχετε δει ποτέ κανέναν να πηγαίνει χαρούμενος στη δουλειά του; Γι’ αυτό προτάσσουμε την άρνηση εργασίας. Άρνηση εργασίας μέσω ένοπλων απαλλοτριώσεων τραπεζικών ναών. Με τις ληστείες παίρνουμε πίσω λίγα απ’ τα κλεμμένα. Στόχος μιας αναρχικής αντάρτικης ομάδας είναι οι τραπεζικοί ναοί που φυλάσσονται τα κλεμμένα λεφτά της εκμετάλλευσης. Άλλωστε πολλές φορές όταν η αντιτρομοκρατική θέλει να φωτογραφίσει ένοπλες ληστείες τραπεζών ως έργο της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς ή άλλων ομάδων λέει χαρακτηριστικά πως οι ληστές είχαν μια ιδιαίτερη συμπεριφορά και ποτέ δεν έπαιρναν χρήματα από πελάτες. Ο Μπρεχτ είχε γράψει “Έγκλημα δεν είναι να ληστεύεις μια τράπεζα, έγκλημα είναι να ιδρύεις μία…”[…]”. Ο σύντροφος συνέχισε την τοποθέτηση του καταλήγοντας “Με τη ληστεία παίρνουμε πίσω λίγο απ’ τον κλεμμένο μας χρόνο, την κλεμμένη μας αξιοπρέπεια, την κλεμμένη μας ζωή. Γι’ αυτό η άρνηση εργασίας είναι άρνηση να είμαστε σκλάβοι”. Η δίκη συνεχίστηκε με αναγνωστέα έγγραφα και έγγραφα δειγμάτων DNA που εξετάστηκαν δίχως αποτέλεσμα.

84η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση πολιτικών κειμένων και προκηρύξεων της Συνωμοσίας Πυρήνων τη Φωτιάς.

83η συνεδρία

Η σημερινή συνεδρία διεκόπη καθώς την ίδια μέρα δικαζότανε σε άλλη αίθουσα στο Εφετείο, υπόθεση άλλου ατόμου που κατηγορείται κι αυτός για συμμετοχή στη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς και ένοπλη ληστεία κατά την οποία εκτελέστηκε ένας πολίτης “ήρωας” που πήγε να πιάσει έναν απ’ τους ληστές. Ο ίδιος ο κατηγορούμενος αρνείται τις κατηγορίες ενώ και οι σύντροφοι της Συνωμοσίας έχουν ξεκαθαρίσει πως ο συγκεκριμένος άνθρωπος δεν έχει σχέση με την οργάνωση.

82η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση κειμένων που βρίσκονται στη δικογραφία. Ανάμεσα τους υπήρχε δημοσίευμα εφημερίδας που ανέφερε ότι η αποστολή παγιδευμένων δεμάτων στην καγκελάριο Μέρκελ, στον γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί και στον πρωθυπουργό της Ιταλίας Μπερλουσκόνι έθεσε σε κίνδυνο τις διεθνής σχέσεις της Ελλάδας. Παράλληλα υπήρξε έγγραφο που αναφερόταν στις αναγνωρίσεις δυο συντρόφων της ΣΠΦ από μάρτυρες στη γνωστή διαδικασία που οι ύποπτοι κάθονται πίσω από διαχωριστικό τζάμι ανάμεσα σε μπάτσους με πολιτικά και οι μάρτυρες πρέπει να τους αναγνωρίσουν. Ένας απ’ τους δύο συντρόφους παρενέβη και ανέφερε ότι κατά τη διαδικασία της αναγνώρισης τους είχαν φορέσει χειροπέδες και τους είχαν γυρισμένους με την πλάτη. Έτσι έγιναν οι αναγνωρίσεις…

81η συνεδρία

Σε αυτήν τη συνεδρίαση διαβάστηκε από την πρόεδρο του δικαστηρίου η μπροσούρα της ΣΠΦ “Ο ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει”. Σύντροφος της ΣΠΦ σχολίασε ότι μέσα απ’ την ανάγνωση της συγκεκριμένης μπροσούρας φαίνεται ξεκάθαρα πως η ΣΠΦ είναι μια άτυπη αναρχική αφορμαλιστική οργάνωση δίχως διευθυντές, αρχηγούς και απλά μέλη. “Είμαστε όλοι ίσοι και συνένοχοι στο έγκλημα της Νέας Αναρχίας” δήλωσε κλείνοντας, παρά το γεγονός ότι οι εισαγγελικές έχουν αποδώσει στον καθένα απ’ τους συντρόφους της Συνωμοσίας διαχωρισμένους και ιεραρχικούς ρόλους. Επίσης επειδή η μπροσούρα “Ο ήλιος θα συνεχίσει ν’ ανατέλλει” περιέχει ένα ιστορικό χρονολόγιο με όλες τις ενέργειες της ΣΠΦ(περίπου 250 επιθέσεις) τα μέλη της Συνωμοσίας που υπογράφουν τη μπροσούρα κατηγορούνται αυτομάτως ότι είναι οι φυσικοί αυτουργοί και για τις 250 ενέργειες. Δηλαδή όλοι σε όλα. Το παράδοξο είναι πως αρκετές ενέργειες έγιναν σε μορφή μπαράζ. Δηλαδή την ίδια νύχτα η Συνωμοσία χτυπούσε σε 13 διαφορετικά σημεία την ίδια ακριβώς ώρα. Παρόλα αυτά οι εισαγγελείς κατηγορούν το κάθε μέλος της Συνωμοσίας και στις 13 ενέργειες για παράδειγμα.

80η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση δικαστικών εγγράφων.

79η συνεδρία

Η σημερινή συνεδρίαση αναβλήθηκε.

78η συνεδρία

Σε αυτή τη συνεδρίαση συνεχίστηκε η ανάγνωση των εγγράφων κατάσχεσης και βαλλιστικής εξέτασης των πιστολιών και των Καλάσνικοφ που βρέθηκαν στην κατοχή των συντρόφων της ΣΠΦ. Σύντροφος της Συνωμοσίας πήρε τον λόγο και επισήμανε πως οι μπάτσοι έκαναν επέμβαση σε ένα πιστόλι και δούλεψε κατά τη βαλλιστική εξέταση, ενώ οι ίδιοι οι σύντροφοι γνώριζαν ότι το συγκεκριμένο όπλο ήταν ελαττωματικό(φθαρμένος επικρουστήρας) και δεν έριχνε. Στη συνέχεια συνέχισε την τοποθέτηση του και αναφέρθηκε στην προσπάθεια των μπάτσων και εισαγγελέων να συνδέσουν τη Συνωμοσία με άλλα άτομα ώστε να κατασκευάσουν μια κατασταλτική ομπρέλα ενάντια σε ένα ανόμοιο σύνολο κόσμου. Τελείωσε την παρέμβαση του με εκτενή αναφορά στο θεώρημα Μαρίνι και την κατασκευή της δήθεν αναρχικής οργάνωσης Orai στην Ιταλία.

77η συνεδρία

Συνεχίστηκαν τα αναγνωστέα έγγραφα, ενώ σύντροφος της Συνωμοσίας σε παρέμβασή του αναφέρθηκε σε μεθόδους της αντιτρομοκρατικής σύμφωνα με τις οποίες οι αντιτρομοκατικάριοι σε μεγάλες υποθέσεις όπως της ΣΠΦ εμφανίζουν πληροφορίες οι οποίες δήθεν προέρχονται από κάποιο ανώνυμο τηλεφώνημα στους μπάτσους. Έτσι δεν αποκαλύπτουν ούτε τις πηγές τους ούτε τον τρόπο έρευνας. Η παρατήρηση- παρέμβαση έγινε για να δημιουργηθεί μια παρακαταθήκη γνώσης στους νέους συντρόφους και να προωθηθεί ο συνωμοτικός χαρακτήρας του νέου αναρχικού αντάρτικου πόλης.

76η συνεδρία

Συνεχίστηκε η ανάγνωση εγγράφων από σπίτι που βρέθηκε οπλισμός (Καλάσνικοφ, πιστόλια, περίστροφα, εκρηκτικά, πυροκροτητές κ.α.) της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

75η συνεδρία

Η συνεδρία συνεχίστηκε με την ανάγνωση εγγράφων από έρευνες της αντιτρομοκρατικής σε σπίτι που εισέβαλλαν τα ΕΚΑΜ χωρίς να βρεθεί τίποτα ενώ οι ένοικοι του σπιτιού είχαν διαφύγει.

Η ενημέρωση γίνεται από: Αλληλέγγυους/ες για τη Σ.Π.Φ.

Μπορείτε να βρείτε τις προηγούμενες συνεδριάσεις εδώ

 

Ο λύκος, ο λύκος;

Στις 30 Οκτωβρίου, ξεκίνησε η δίκη των δύο αναρχικών, που κατηγορούνται για τον τραυματισμό του διευθύνοντος συμβούλου της Ansaldo Nuclear, στη Γένοβα, στις 7 Μαΐου 2012. Οι δύο κατηγορούμενοι δεν έμειναν για πολύ στη δικαστική αίθουσα, αλλά αρκετά για να ξεκινήσουν την ανάληψη ευθύνης για την πράξη. Τέλος πάντων, οι γραπτές τοποθετήσεις τους δόθηκαν στη δημοσιότητα λίγες ώρες αργότερα. Έτσι, ο Alfredo Cospito και ο Nicola Gai δεν είναι αθώοι, δεν είναι θύματα αστυνομικής παγίδας. Πραγματικά, περίμεναν έξω από το σπίτι του διακινητή ουρανίου, Roberto Adinolfi, για να του δώσουν ένα μικρό δώρο από μολύβι.

Είναι ένοχοι. Ένοχοι, που πήγαν να ψάξουν τον εχθρό, που τον βρήκαν, που τον μελέτησαν, τον περίμεναν και του επιτέθηκαν. Και επειδή το έκαναν μόνοι, χωρίς κανένα κίνημα από πίσω τους -πολιτικό, κοινωνικό ή λαϊκό-, που με κάποιο τρόπο θα νομιμοποιούσε την πράξη. Μόνοι, με τη συνείδησή τους και την αποφασιστικότητά τους. Ας το αφήσουμε εδώ, με την πράξη ως έχει, επειδή δεν θέλουμε να χαραμίσουμε λόγια για το τι συνέβη τις ημέρες, που ακολούθησαν την 7η Μαΐου 2012.

Ήταν δύο αναρχικοί. Οι πολιτικάντηδες, που αμέσως ξεπετάγονται με θεωρίες συνωμοσίας σε τέτοιες περιπτώσεις, “ένας σύντροφος δεν θα μπορούσε ποτέ να το έχει κάνει… είναι προβοκάτσια… φαντάσου… είναι όλα δουλειά των μυστικών υπηρεσιών” και λυμαίνονται ένα κίνημα, που γίνεται όλο και πιο στατικό, ας το συνηθίσουν. Οι θεωρίες συνωμοσίας, που έχουν μακρά ιστορία, όπως ο Van der Lubbe* μας διδάσκει, αξίζουν ένα λεπτό παύσης για να σκεφτούμε.

Εδώ, στην Ιταλία, τέτοιου είδους θεωρίες συνωμοσίας τροφοδοτήθηκαν έντονα στις αρχές της δεκαετίας του ’70 από μία αριστερά, που ήθελε να προσδώσει μια αγγελική μορφή στον δικό της φόβο, μήπως και συρθεί στη γέννεση της “τρομοκρατίας”. Αυτός ο φόβος οφειλόταν στη δυσπιστία των κομματικών γραφειοκρατών και διανοούμενων σχετικά με όσα συνέβαιναν. Ήταν μια χρήσιμη στρατηγική για να ανακοπεί η πιθανή γενίκευση πράξεων, που ξέφευγαν από τον έλεγχό τους, το αποτέλεσμα της δική τους ανικανότητας να καταλάβουν και να αποδεχτούν το βάθος και τη ριζοσπαστική φύση του εξεγερσιακού κινήματος. Χρειάζονταν να βρουν μια λογική εξήγηση για τον παραλογισμό, με τον οποίο εκφραζόταν η ανατρεπτική τάση. Παραλογισμός, που αποτελείτο από ομάδες συντρόφων, που επιτίθονταν στο Κράτος χωρίς να περιμένουν εντολές από τα πάνω, δηλαδή τις δικές τους εντολές.

Σκεφτείτε όσα έγιναν την άνοιξη του 1972. Το Μάρτιο, ο Giangiacomo Feltrinelli βρέθηκε νεκρός στη βάση ενός πυλώνα υψηλής τάσης, στην περιοχή Segrate (κοντά στο Μιλάνο). Θα μπορούσε μια τέτοια φιγούρα της αριστερής ιντελιγκέντσιας να πραγματοποιεί σαμποτάζ; Αμέσως εμφανίστηκαν αυτοί, που μίλησαν για σκηνοθεσία από την πλευρά της CIA. Για κάποια μικρά μυαλά, για κάποιες μαραμένες καρδιές, ήταν αδιανόητο ότι ο καλλιεργημένος Μιλανέζος εκδότης μπορούσε να είναι ο διοικητής Osvaldo.

Λίγους μήνες αργότερα, το Μάιο, έγινε η δολοφονία του Calabresi. Μια μαγευτική, υποδειγματική πράξη, όμως η ευθύνη για αυτήν από πολλούς αναζητήθηκε αλλού. “Πρέπει να ήταν οι μυστικές υπηρεσίες ή οι φασίστες… αλλά, σίγουρα δεν μπορεί να ήταν σύντροφοι”. Και γιατί όχι; Γιατί δεν θα μπορούσαν μερικοί σύντροφοι να έχουν βρει ένα όπλο και να περιμένουν τον αστυνομικό επιθεωρητή “Finestra” (υπεύθυνος για την εκπαραθύρωση του αναρχικού συντρόφου Giuseppe Pinelli, από το κεντρικό κτίριο της αστυνομίας του Μιλάνου, το 1969) στη διεύθυνσή του, η οποία επιπλέον ήταν δημοσίως γνωστή; Αυτή η υπόθεση δεν μπορούσε ούτε καν να ληφθεί υπ’ όψιν διότι θα σηματοδοτούσε το τέλος της αναμονής, πάνω στην οποία ευδοκιμεί η πολιτική.

Αν κάθε άτομο μπορεί να δράσει εδώ και τώρα, τότε τι νόημα έχουν οι συνελεύσεις και οι κεντρικές επιτροπές; Και ποιο είναι το νόημα των ωραίων διανοούμενων, των αποκαλούμενων συμβούλων του πριγκιπάτου του προλεταριάτου, όπως ο σιτουασιονιστής Guy Debord, που στα τέλη της δεκαετίας του ’70 δεν δίστασε να γελοιοποιηθεί, αποκηρύσσοντας την απαγωγή του Moro και συνολικά τις Ερυθρές Ταξιαρχίες, λέγοντας ότι είναι δουλειά των μυστικών υπηρεσιών; Για να πάρουμε μια ιδέα της ριζοσπαστικής φύσης αυτής της κριτικής, ας σκεφτούμε ότι ο συγγραφέας του “Η Κοινωνία του Θεάματος” δεν έκανε τίποτα άλλο παρά να επαναλαμβάνει όσα ισχυριζόταν τότε το Ιταλικό Κομμουνιστικό Κόμμα.

Αλλά, υπάρχουν και χειρότερα. Αυτή η θεωρία συνωμοσίας αναπαράγει αυτολεξεί την “θέση του Bazzi”, η οποία δυστυχώς ήταν διαδεδομένη μεταξύ των εξεγερσιακών της δεκαετίας του ’20. Ο Carlo Bazzi ήταν ένας δημοσιογράφος, ο οποίος απέδωσε την αλυσίδα των επιθέσεων εναντίον της φασιστικής ιεραρχίας στον ίδιο τον Μουσολίνι, ο οποίος, όπως έλεγε, ήθελε να προκαλέσει τρόμο στο εσωτερικό και πόλεμο στο εξωτερικό. Σύμφωνα με τον Bazzi, το γεγονός ότι ήταν αδύνατο να βρεθούν εκρηκτικά, ότι δεν υπήρχαν ελεύθεροι εξεγερσιακοί, ότι οι πιάτσες φυλάσσονταν… όλα ήταν απόδειξη πως ο Μουσολίνι βρισκόταν πίσω από τις βόμβες, που τοποθετούσαν αναρχικοί και, κατά συνέπεια, οι διάφοροι Lucetti, Zamboni, Bonomini ήταν απλά “προβοκάτορες”. Μόνο που ο Carlo Bazzi δεν ήταν ένας σταλινικός, αγωνιζόμενος με ένα κίνημα, που του ήταν ακατανόητο· ήταν ένας φασίστας, λίγο-πολύ πιστός στο φασιστικό καθεστώς. Απέδωσε στον Μουσολίνι την ευθύνη των επιθέσεων, μόνο και μόνο για να χύσει δηλητήριο και να σπείρει την καχυποψία μεταξύ των εξεγερσιακών, ωθώντας τους έτσι στην παραίτηση και την αδράνεια.

Τώρα, αυτή η αηδιαστική συνήθεια, του να βλέπουμε παντού την ουρά του λύκου, δεν πέθανε με τη δεκαετία του ’70, αλλά εξακολουθεί να υπάρχει μέχρι σήμερα. Όπως δείχνει η παλιά και νέα καχυποψία σχετικά με το σαμποτάζ, που έγινε στη Val Susa, υπάρχει πάντα κάποιος έξυπνος στρατηγός, που αναζητά δημοφιλία, ο οποίος δεν ανέχεται την ατομική πρωτοβουλία. Αλλά, ευτυχώς, υπάρχουν επίσης πάντα άτομα, που δεν ανέχονται τη συλλογική εξάρτηση.

*Ο Marinus van der Lubbe ήταν ένας Ολλανδός συμβουλιακός κομμουνιστής, ο οποίος καταδικάστηκε και εκτελέστηκε για τον εμπρησμό του κτιρίου του γερμανικού Reichstag, στις 27 Φεβρουαρίου 1933. Οι σταλινικοί τον κατηγόρησαν ότι λειτούργησε στην υπηρεσία του ναζισμού και ξεκίνησαν μια μεγάλη εκστρατεία συκοφαντίας, ζητώντας ακόμα και να καταδικαστεί σε θάνατο επειδή “ενήργησε ενάντια στο προλεταριάτο”.

Δημοσιεύτηκε στο Finimondo

Πηγή

Χιλή: Σχέδιο Φοίνικας, Πράξη 8η (16 Νοέμβρη 2013, Σαντιάγο)

\"phoenix-fantasy-hd-x-id-408963\"

Σχέδιο Φοίνικας, Πράξη 8η (Χιλή): Αντιεκλογική δράση με εμπρηστικό/εκρηκτικό μηχανισμό σε αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ.

Δεν είμαστε θεατές, αλλά δηλωμένοι εχθροί κάθε μορφής κυριαρχίας.

Σήμερα, κραδαίνοντας τα όπλα της ζωής και τις ιδέες της ανταρσίας, θελήσαμε να δωρίσουμε λίγη αναρχική ορμή.

Πεπεισμένοι/-ες ότι η παρούσα κατάσταση πραγμάτων δεν συντηρείται μοναχά απ’ όσους διαχειρίζονται την κυριαρχία, αλλά κι από την εθελοδουλία όσων την προσυπογράφουνε στα μουλωχτά, αποφασίσαμε σήμερα να επιτεθούμε μ’ έναν εμπρηστικό/εκρηκτικό μηχανισμό στο 98ο Εκλογικό Συμβούλιο της κοινότητας Λα Ρέινα (στο Σαντιάγο).

Ο εν λόγω θεσμός αποτελεί ένα ακόμη γρανάζι της δημοκρατικής μηχανής, λόγω του ρόλου που παίζει στην υλικοτεχνική οργάνωση της όλης εκλογικής διαδικασίας στην περιοχή. Με απλούς όρους, διορίζει τις εφορευτικές επιτροπές, μέλη των σωμάτων ψηφολεκτών και αντιπροσώπους των εκλογικών τμημάτων, συν του ότι είναι ο φορέας που καθορίζει τα εκλογικά κέντρα.

Δεν καμουφλάρουμε τις σκοτεινές μας προθέσεις.

Γιατί να περάσει κανείς στην επίθεση; Η αναρχία δεν θα πρέπει ν’ αναλώνει ενέργεια πασχίζοντας να εμποδίσει το βήμα του εσμού των πολιτών κατά το δημοκρατικό τελετουργικό των εκλογών αλλά, απεναντίας, να επιχειρεί να καταδείξει ότι οποιοσδήποτε διάλογος ανάμεσα στους σπάστες και στην εξουσία είναι αδύνατος. Θα πρέπει ν’ αποζητά τη σύγκρουση, αντί για ελπιδοφόρα κελεύσματα αποφυγής του λάθος δρόμου.

Οι εκκλήσεις για αποχή απ’ την ψηφοφορία, για οικοδόμηση της Λαϊκής Εξουσίας, για αναγραφή των αρχικών «AC» (Συντακτική Συνέλευση) στα ψηφοδέλτια, για άκυρο, για λευκό, για μία ψήφο στη λογική «το μη χείρον βέλτιστον» δεν σημαίνουνε τίποτ’ άλλο παρά αναθέματα στη γλώσσα των πολιτών, τα οποία ουδέποτε βάζουν στην πρέσα το κουμάντο της κυριαρχίας.

Η μοναδική πραγματικά αξιοπρεπής απάντηση απέναντι σε τόση εξαθλίωση είναι το αντεξουσιαστικό ντου στις πολλαπλές πτυχές και μορφές του. Είναι η παρότρυνση στον εμπρησμό με κάθε μέσο. Είναι ο εμπρησμός ο ίδιος, κι επίσης τα χέρια που τον κάνουν πράξη, η άθραυστη βούληση όποιου/όποιας μάχεται μέχρι τελευταίας ανάσας με ό,τι μέσα έχει εύκαιρα.

Κόντρα στη δημοκρατία, κόντρα στη μιζέρια μερικών αναρχικών.

Μοιάζει λες και βιώνουμε μιαν ιεροποίηση της δημοκρατίας, μιας και τούτη είναι στα χείλη ολωνών. Πολίτες και επίδοξοι επαναστάτες στοιχηματίζουνε σ’ αυτήν ωσάν το ιδανικό μέλλον. Όλο το φάσμα των θέσεων του πολιτικού μπούγιου φαίνεται να συνοψίζεται στην τελειοποίηση της παρούσας δημοκρατίας ή στην αληθινή πραγμάτωσή της. Τόσο αυτοί που πιστεύουν στην εκλογική τακτική όσο κι εκείνοι που την απορρίπτουν συμφωνούν στο εξής σημείο: το πρόβλημα δεν είναι η δημοκρατία, αλλά η διαχείρισή της.

Μια αναρχική τοποθέτηση βάζει στην ημερήσια διάταξη την απόρριψη κάθε τύπου κυριαρχίας, κι ως εκ τούτου δεν περιορίζεται σε προβλήματα μορφής: είτε ως ιστορική τάξη πραγμάτων είτε ως κοινωνική δυναμική, η δημοκρατία δεν συνιστά επ’ ουδενί απελευθερωτική οδό. Η πάλη για περισσότερη δημοκρατία ισοδυναμεί με πάλη για την εμβάθυνση ενός κοινωνικού συστήματος που αποκρύπτει τη σύγκρουση η οποία αναδύεται εντός του, και στην οποία είναι θεμελιωμένο.

Σε τοπικό επίπεδο, φαίνεται πως κανένας πλέον δεν θυμάται ότι μέσα από φάσματα που θέλουν να λέγονται αναρχικά ή ελευθεριακά έχουνε γίνει χοντρές παραχωρήσεις προς όφελος της δημοκρατίας. Ή μήπως δεν υπάρχει κανείς που να θυμάται το εφήμερο φλερτ μερικών μελών της Ελευθεριακής Κομμουνιστικής Οργάνωσης με την εκλογική συμμαχία «Μαζί Μπορούμε» εδώ, στο Σαντιάγο, πριν από κάποια χρόνια; «Αναρχικοί», κομμουνιστές, ανθρωπιστές και λοιποί, όλοι χέρι χέρι, ρίχνοντας πού και πού κάνα ξεγυρισμένο γέλιο. Κριτική στήριξη; Απλή πλατφορμιστική ξεφτίλα.

Ιδιαίτερης αναφοράς χρήζει ένα κάποιο Ελευθεριακό Δίκτυο που δεν είχε κανένα κώλυμα να στηρίξει σήμερα έναν απ’ τους υποψήφιους προέδρους της κοινοβουλευτικής αριστεράς. Σάμπως χρειάζεται να διερωτηθούμε τι σόι αναρχικός είναι κάποιος που υποστηρίζει ανοιχτά έναν πιθανό πρόεδρο; Πρόκειται για φτύσιμο στα μούτρα κάθε συντρόφου που αποφάσισε να δικαιώσει την αναρχία μέσω τυραννοκτονίας.

Απ’ την άλλη, δεν λείπουνε κι αυτοί που επιδιώκουνε τη διεύρυνση της βάσης των στρατευμένων μελών τους με κάθε κόστος, όπως ακριβώς κάνουν κι οι πολιτικοί. Το Ρεύμα Αναρχική Επανάσταση (CRA) δεν αρκείται μονάχα στην παραχάραξη της πρόσφατης ιστορίας του αναρχικού αγώνα σ’ αυτή την επικράτεια, ενδεδυμένο μ’ έναν υποτιθέμενο πρωταγωνιστικό ρόλο και μια δήθεν «απάλευτη» αστυνομική εχθρότητα έναντι της εσπεσιφιστικής του οργάνωσης. Τώρα επιχειρούν επίσης να εκφράσουν την αποστροφή τους στην εκλογική διαδικασία υψώνοντας τις παντιέρες της οργάνωσής τους. Η αναρχική δράση οφείλει να είναι προπαγάνδα του αγώνα, όχι της μιας ή της άλλης ομάδας ή οργάνωσης αναρχικών επιτελών.

Τόσο οι μεν όσο και οι δε περιμένουν ν’ αποκομίσουν ανταλλάγματα απ’ όλο αυτό, ενώ τουλάχιστον αυτοί που μετέχουν στο εκλογικό τσίρκο έχουνε την τσίπα να μην αποκρύπτουν τις πραγματικές προθέσεις τους. Ούτε το σεβασμό μας αξίζουν, ούτε κι είναι σύντροφοι δικοί μας όσοι κριτικάρουν επιδερμικά την κυριαρχία μέσα απ’ όλη την αντιπολιτευτική τους ρητορεία.

Δεν είναι λοιπόν να εκπλήσσεται κανείς που η εκλογική τακτική αναπαράγεται και σ’ άλλες πολιτικές κι οργανωτικές κλίμακες, όπου η κάλπη, η ψήφος ή η ανάταση του χεριού επιβάλλονται και επικυρώνονται ως μέθοδοι λήψης αποφάσεων σε φοιτητικές ομοσπονδίες, οργανώσεις της αριστεράς, συνελεύσεις, ακόμα και σε μερικές αυτόνομες συλλογικότητες. Ένα καλό όσο και εμετικό παράδειγμα αποτελεί η πρόσφατη εκλογή μιας ελευθεριακής κορασίδας, η οποία μεταμορφώθηκε σε Πρόεδρο της Ομοσπονδίας Φοιτητών Χιλής, και τσαμπουνάει πως ο αναρχισμός είναι ένα «βαθιά δημοκρατικό» ιστορικό κίνημα.

Όσοι γυρεύουνε κερκίδα για την οργάνωσή τους στο παζάρι της πολιτικής ρίχνονται επίσης στο παιχνίδι που τόσο λέν’ πως απορρίπτουν. Όντας λοιπόν αυτό το γενικό πανόραμα, κοινοβουλευτικοί και αντιεκλογικοί αριστεροί όπως και ορισμένοι «ελευθεριακοί αναρχικοί» συμπίπτουν όσον αφορά τη στρατηγική τους: τη διαπάλη για πόστα εξουσίας.

Ενεργές μειοψηφίες για την αντικρατική και αντεξουσιαστική μάχη.

Η ανεξέλεγκτη αναρχία δεν υποκύπτει στη δημοκρατία και στις αξίες τις. Δεν κάνει λόγο για πλειοψηφίες, συναινέσεις ή θεμελιακά δικαιώματα. Δεν πρόκειται να σκύψει το κεφάλι για μερικά κομμάτια από την πίτα της εξουσίας, πόσω μάλλον ν’ αναμείνει καλύτερους καιρούς για να βιώσει τον αγώνα της. Σήμερα κάνουμε πράξη, σε όλες τις γωνιές του πλανήτη, τον άτακτο πόλεμο ενάντια στην κυριαρχία.

Εμείς λογαριάζουμε τη σύγκρουση μ’ αυτές τις παραμέτρους· όσοι προσμένουν επαναστατικές στρατιές ή λαϊκές πολιτοφυλακές δεν κατανοούν τη φύση του μαινόμενου πολέμου. Αν η σύγκρουση είναι ασύμμετρη, τότε να χτυπάμε και να εξαφανιζόμαστε, να εντείνουμε τις εχθροπραξίες εναντίον του εχθρού όπου κι αν βρίσκεται, σε κάθε μεριά, ακόμη και εντός του καθενός και της καθεμιάς μας. Μακριά απ’ οποιονδήποτε μιλιταριστικό ελιγμό, ας πολεμήσουμε την εξουσία με πολυμορφία, με δράση αυτόνομη, κι οργανωμένοι/-ες μέσα από έναν άτυπο χαρακτήρα.

Η επίθεση δεν είναι μονάχα εφικτή, είναι και αναγκαία. Ας είμαστε εμείς που παράγουμε τις καταστάσεις και τα μέσα ώστε να συνεχίσουμε να βιώνουμε τη σύγκρουση, κι όπου μας δίνεται η ευκαιρία, ας κάνουμε τις αβάντες μας πράξεις.

Πρόσωπο με πρόσωπο με τον εχθρό.

Ξέρουμε πως αυτό το πνεύμα επεκτείνεται διεθνώς σαν τη μαύρη πανώλη, κι είναι αυτό που πυροδοτεί τις φλεγόμενες επιθυμίες μας να πορευτούμε παραπέρα. Χειρονομίες αγώνα όπως εκείνη του Αλφρέντο Κόσπιτο και του Νικόλα Γκάι μας κάνουν να νιώθουμε, ακόμα κι από χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, την αναγκαιότητα να συνεισφέρουμε έναν κόκκο άμμου στην απέραντη ακτή της αναρχικής εξέγερσης. Σ’ αυτούς που δεν υποτάσσονται ούτε καν μες στο στόμα του λύκου, σ’ αυτούς που βεβαιώνουν τις προθέσεις τους ακόμα και μπροστά στο δήμιό τους, στους Νικόλα και Αλφρέντο: τον ειλικρινή μας σεβασμό και τη συνενοχή μας.

Καθώς σχεδιάζαμε αυτή την ενέργεια πληροφορηθήκαμε το λυπηρό ατύχημα του συντρόφου Ίλια Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, ο οποίος τραυματίστηκε απ’ την έκρηξη ενός αυτοσχέδιου μηχανισμού στη δυτική Ρωσία. Αυτή η είδηση μας συγκλόνισε, φέρνοντας στη μνήμη μας παρόμοια γεγονότα που συνέβησαν στη Χιλή, και μας θύμισε πόσο εύθραυστο είναι το μονοπάτι εκείνου/-ης που μάχεται, αλλά μας έδωσε κιόλας περισσότερη δύναμη και αποφασιστικότητα τη στιγμή που βάζαμε μπρος τις προπαρασκευαστικές μας πράξεις. Απόψε η καρδιά μας ήτανε μαζί σου, Ίλια, κι αυτή είναι μια μικρή χειρονομία για σένα, είναι ο δικός μας τρόπος να σε αγκαλιάσουμε από απόσταση και να σου ευχηθούμε γρήγορη ανάρρωση.

Γιατί απόψε κάθε βήμα μας συντροφεύτηκε απ’ την ακέραιη κι αξιοπρεπή στάση που έχουνε κρατήσει όλα τ’ απαχθέντα αδέρφια και συντρόφια μας σε διάφορα σημεία του πλανήτη. Εκείνοι που μέρα τη μέρα μένουν στον αγώνα, αλύγιστοι κι αμετανόητοι… ας γνωρίζουν πως δεν είναι μόνοι ούτε λησμονημένοι: Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Χανς Νιεμέγερ, Χοσέ Μιγκέλ Σάντσες, Αλμπέρτο Ολιβάρες, Νικολάς Σαντοβάλ, Βίκτορ Μοντόγια, Μάρκο Καμένις στην Ελβετία, Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα στην Ισπανία, Σόνια Σούντερ στη Γερμανία, Νικόλα και Αλφρέντο στην Ιταλία, στα συντρόφια που αντιστέκονται στο μεγάλο σώμα ενόρκων στις ΗΠΑ, στους αντάρτες πόλης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, του Επαναστατικού Αγώνα, όπως και στα συντρόφια που κρατούνται για τη διπλή ληστεία στο Βελβεντό Κοζάνης και περνάνε σύντομα από δίκη. Στον αδάμαστο Χένρυ Σεγαρρούντο στη Βολιβία, αλλά και στα συντρόφια που αντιμετώπισαν με αξιοπρέπεια και δίχως θυματοποίηση τις συλλήψεις τους στη Βίγια Φράνσια του Σαντιάγο στις 11 Σεπτέμβρη 2013.

Τελειώνοντας, πράξαμε με τη φωτιά και την έκρηξη των επιθυμιών μας για λευτεριά ώστε να στείλουμε την επαναστατική μας αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ, συντρόφια απαχθέντα απ’ το ισπανικό κράτος τα ξημερώματα της 13ης Νοέμβρη, κατηγορούμενα για τοποθέτηση ενός εκρηκτικού μηχανισμού για τον οποίο ανέλαβε την ευθύνη το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ τον περασμένο Οκτώβρη.

Την ώρα που το χιλιανό και το ισπανικό κράτος εφαρμόζουν μηχανιστικά για άλλη μια φορά τη γνωστή στρατηγική ασυναρτησίας, καταστολής και δικονομίας σχετικά με υποτιθέμενες αναρχικές εγκληματικές οργανώσεις διεθνούς χαρακτήρα, εμείς στέλνουμε δύναμη στα δυο μας συντρόφια, χωρίς να μας καίγεται καρφί αν ευθύνονται ή όχι για τις πράξεις που τους καταλογίζουν.

Απευθύνουμε ένα κάλεσμα διεθνούς αλληλεγγύης στη Μόνικα Καμπαγέρο, στον Φρανσίσκο Σολάρ και στα υπόλοιπα συντρόφια που συνελήφθησαν στην Ισπανία.

Αφιερώνουμε τούτη την ενέργεια σ’ αυτά τα συντρόφια, προσδοκώντας επίσης στο ζωντάνεμα και στον πολλαπλασιασμό των άμεσων δράσεων σε αυτά τα εδάφη. Γι’ αυτό κι απευθύνουμε ένα χαιρετισμό, παρά τις διαφορές αναμεταξύ μας, στις ομάδες που πραγματοποίησαν επιθέσεις κατά τη διάρκεια αυτού του μήνα ενάντια σε διάφορα τραπεζικά υποκαταστήματα που ’ναι διάσπαρτα στην πόλη.

Αλληλεγγύη στον Ντιέγο Ρίος και στη Φελίσιτυ Ράιντερ, συντρόφια κυνηγημένα από την εξουσία.

Καμιά ανακωχή με την κυριαρχία.

Μνήμη και δράση για το σύντροφο Μαουρίσιο Μοράλες!
Μνήμη και δράση για το σύντροφο Λάμπρο Φούντα!

Πυρήνας Ζήτω ο Ίλια Ρομανόφ,
προσκείμενοι/-ες στη Μαύρη Διεθνή.
_

Σ.τ.μ.
– Το Σχέδιο Φοίνικας μέχρι στιγμής απαρτίζεται από τις εξής πράξεις: 1η στην Ελλάδα (7 Ιούνη 2013), 2η στην Ελλάδα (12 Ιούνη 2013), 3η στην Ινδονησία (26 Ιούνη 2013), 4η στην Ελλάδα (Ιούλης 2013), 5η στην Ινδονησία (24 Αυγούστου 2013), 6η στην Ελλάδα (Σεπτέμβρης 2013), 7η στη Ρωσία (2 Οκτώβρη 2013), 8η στη Χιλή (16 Νοέμβρη 2013).
– Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, η σύλληψη των 5 συντρόφων στη Βαρκελώνη στις 13 Νοέμβρη 2013 –που επέφερε την προφυλάκιση της Μόνικα Καμπαγέρο και του Φρανσίσκο Σολάρ στα ισπανικά κελιά, καθώς και αυστηρούς περιοριστικούς όρους εις βάρος των τριών άλλων διωκόμενων αναρχικών– προγραμματίστηκε να λάβει χώρα ακριβώς πριν από τις γενικές εκλογές στη Χιλή, που διεξήχθησαν στις 17 Νοέμβρη.
– Ο Ίλια Ρομανόφ, 46χρονος αναρχικός απ’ τη Ρωσία (που είχε αποφυλακιστεί μόλις το 2012, αφού εξέτισε δεκαετή ποινή), τραυματίστηκε σοβαρά χάνοντας τ’ αριστερό του χέρι και νοσηλεύτηκε, όταν αυτοσχέδιος πυροτεχνικός μηχανισμός που κουβαλούσε εξερράγη πρόωρα στις 26 Οκτώβρη 2013. Οι ανακριτικές αρχές στο Νίζνι Νοβγκόροντ, όπου συνέβη το περιστατικό, κίνησαν ήδη ποινική διαδικασία εναντίον του βάσει του άρθρου 222 του ρωσικού ποινικού κώδικα (περί «παράνομης διακίνησης εκρηκτικών υλών»). Μπορείτε να ενισχύσετε οικονομικά τον Ίλια μέσω του Αναρχικού Μαύρου Σταυρού Μόσχας.

Πηγή

Μπροσούρα με αφορμή την υπόθεση της διπλής ληστείας στο Βελβεντό Κοζάνης

\"ληστεία\"

 

Περιεχόμενα:

  • Ανάλυση-Κείμενο αλληλεγγύης στους 6 αναρχικούς, που διώκονται για τη διπλή ληστεία στην Κοζάνη.
  • Απαλλοτριώνοντας, ληστεύοντας, επανακτώντας… Μικρό αφιέρωμα στην πρακτική της απαλλοτρίωσης.
  • Γράμμα των αναρχικών που κατηγορούνται για τη διπλή ληστεία σε τράπεζα και ελτά στο Βελβεντό Κοζάνης, εν όψει του δικαστηρίου στις 29 Νοέμβρη.
  • Σκέψεις μέσα από τα δεσμά της αιχμαλωσίας… Με τελικό προορισμό τους εσωτερικούς μας δαίμονες… (κείμενο του Νίκου Ρωμανού από τη φυλακή)

Μπορείτε να κατεβάσετε το pdf εδώ

Ισπανία: Ανακοίνωση της Βιβλιοθήκης Ντουρρούτι σε αλληλεγγύη στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ (Ναββάρα)

Αλληλεγγύη στους εξεγερμένους και στις αγωνίστριες που πιάνονται στα νύχια της μπουρζουάδικης καταστολής, καθώς και σε όλους τους μαχητές κι όλες τις μαχήτριες που παρά τον εγκλεισμό δε σκύβουν το κεφάλι στους βασανιστές τους.

Στις 13 Νοέμβρη 2013 τα καθεστωτικά μέσα της μπουρζουαζίας μάς ενημέρωσαν για τη σύλληψη 5 συντρόφων στη Βαρκελώνη, εκθέτοντας τα πρόσωπά τους μες στα σπίτια μας χωρίς την άδειά τους. Επιπλέον, χωρίς καν να τους γνωρίζουν, τους είχαν ήδη κατηγορήσει και καταδικάσει για επιθέσεις εναντίον της εκκλησιαστικής εξουσίας. Είναι τα ίδια γαμημένα μέσα που εντός μιας μέρας φορέσανε τη στολή του μπάτσου, του εισαγγελέα και του δήμιου, μιλώντας για τους αναρχικούς και τις αναρχικές λες και επρόκειτο για μια επιδημία, της οποίας η δήθεν εστία βρίσκεται στη Βαρκελώνη.

Ας μάθουν λοιπόν οι αρθρογράφοι των μοντέρνων καιρών μας, λογοκριτές καθετί ξένου προς αυτούς, ότι οι αναρχικοί και οι αναρχικές είμαστε παντού, όσο και να θέλουνε να ’ταν αλλιώς τα πράγματα.

Στα πρόσωπα και στις χειρονομίες της Μόνικα Καμπαγέρο και του Φρανσίσκο Σολάρ αναγνωρίζουμε την αναρχική προοπτική και το σκοπό της για δικαιοσύνη εν ελευθερία.

Είναι πολλές οι ρεματιές που σμίγουνε στο ποτάμι της αναρχίας, κι οι χειρονομίες των δύο συντρόφων μας ρέουνε εντός του.

Αναγνωρίζουμε προς τα δυο αιχμάλωτα συντρόφια πως αργοπορήσαμε να στείλουμε ένα σινιάλο στήριξης, και ζητάμε από τους κοντινούς τους αλληλέγγυους, αν μπορούν, να μας διευκολύνουν παρέχοντας τις τρέχουσες διευθύνσεις τους στη φυλακή για να το πούμε απευθείας στους ίδιους.*

Οι ακραίες συνθήκες τις οποίες αντιμετωπίζουν ο σύντροφος και η συντρόφισσα σε αιχμαλωσία, με τη συνακόλουθη νόρμα της φυσικής και ψυχικής κακοποίησης που είναι ίδιον των μπουντρουμιών αυτού του κράτους, μας κάνουν να πιστεύουμε πιο πολύ από ποτέ άλλοτε σε αυτήν τη φράση τη χιλιοειπωμένη σε αυτά τα μέρη: Δεν είμαστε όλοι, λείπουνε οι μέσα!

Χωρίς να ακολουθούμε τους επιβαλλόμενους χρόνους και την ατζέντα της καταστολής, που λογαριάζει με την απαράμιλλη αρωγή των φρουρών της εξουσίας και του Τύπου, θα κάνουμε ό,τι είναι δυνατό από τούτο το μετερίζι ώστε τα συντρόφια να μην αισθανθούν ποτέ μόνα τους.

Πατρίδα μας ολάκερη η γη, και νόμος μας η λευτεριά.

Αλληλεγγύη στη συντρόφισσά μας Μόνικα Καμπαγέρο και στο σύντροφό μας Φρανσίσκο Σολάρ.

Με αγάπη και αναρχία,
Βιβλιοθήκη Ντουρρούτι
Τ.Θ. 74, Τ.Κ. 31800 Αλτσάσου (Ναβάρρα)

* στο μεταξύ ανακοινώθηκαν οι τρέχουσες διευθύνσεις των δυο αναρχικών,κρατουμένων σε φυλακές της Μαδρίτης –βλ. εδώ

Πηγή