Category: Ατομικισμός/Αναρχικός Ατομικισμός

Γράμμα του Alfredo Cospito στους Πυρήνες της Φωτιάς

Αγαπημένοι σύντροφοι, αγαπημένη συντρόφισσα, το γράμμα σας μου έδωσε δύναμη και χαρά. Έχω πολλά να πω, μα θα περιοριστώ σε κάποια από αυτά. Ο ρόλος των αιχμάλωτων συντρόφων/συντροφισσών δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της ανάλυσης, του εφοδιασμού των συντρόφων εκτός τειχών με περαιτέρω εργαλεία. Πέρα από το προφανές της εξέγερσης και της μη υποταγής μέσα στις φυλακές, ο αγώνας συνεχίζεται, και εσείς μας δώσατε ένα παράδειγμα με την αντίστασή σας. Η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να πραγματοποιείται μέσα από τη δράση και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να την αναθέσουμε με κάποιο τρόπο στους επαγγελματίες του λόγου. Είναι ζωτικής σημασίας,  βέβαια, να κάνουν το γύρο του κόσμου τα νέα, οι ιδέες. Χρειάζεται όμως να αποφύγουμε με κάθε τρόπο το να γίνει γραφειοκρατική μια διαδικασία που πρέπει να παραμείνει ελεύθερη από τις ελίτ των ειδικών της πληροφορίας. Η ικανότητα σχεδιασμού πρέπει να είναι καρπός της δράσης των συντρόφων/ισσών εκτός τειχών και των αναλύσεων των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών.

Ο δημόσιος διάλογος που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια αντιπληροφόρησης είναι σημαντικός, και είμαι σίγουρος πως στην παρέμβασή σας θα αναφερθείτε σε αυτήν μου την ένσταση. Αυτό δεν καταργεί, φυσικά, το ότι η αντιπληροφόρηση, τα site, τα blog είναι σημαντικά˙ απλά όλα αυτά είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να συγχέουμε την πρακτική της αντιπληροφόρησης με την άμεση δράση. Ο λόγος της συνέπειας από τις αδελφές και τους αδελφούς στον πόλεμο είναι ο μόνος  που έχει πραγματική ουσία. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αναρχισμός» κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το «όργανο της συνέλευσης», που έχει γίνει πεδίο εξουσίας και ανατροφής μικρών και μεγάλων αρχηγών, των οποίων ο μοναδικών στόχος είναι η αυτοαναφορικότητα. Οι πολιτικάντηδες αναρχικοί κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν, στη γέννησή του, το καινούριο που κερδίζει έδαφος. Το καινούριο που κερδίζει έδαφος είναι η πραγμάτωση της άτυπης οργάνωσης, οργάνωσης που κάποιοι εξεγερμένοι επιμένουν να υπερφορτώνουν με άχρηστες και αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, πολιτικές εκτιμήσεις, συνεχείς μεσολαβήσεις για την αναζήτηση της αστικής αποδοχής, η οποία στην πραγματικότητα παραμορφώνει κάθε επαναστατικό στοιχείο. Όταν μιλούν οι πράξεις, η καθοριστική επιρροή που ασκούν οι «αρχηγοί της αναρχίας» μέσω του ταλέντου τους στις συνελεύσεις θα γίνει κομμάτια, και η ομάδα της συνάφειας, η ατομικότητα της δράσης, θα επανακτήσει δύναμη. Στους «ρεαλιστές» της αναρχίας δε μένει παρά να αμφισβητήσουν το καινούριο, προωθώντας όλο και περισσότερο τους «κοινωνικούς αγώνες», αναζητώντας τη «λαϊκή συναίνεση» που μπορεί να αποκτηθεί μόνο με τη σταδιακή απόρριψη κάθε τι αναρχικού και εξεγερσιακού. Χάρη στις επιστολές σας, αντιλήψεις όπως ο μηδενισμός και ο αντικοινωνικός αναρχισμός, διαχέονται σε κάθε γωνιά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και η κατεύθυνση που πήραμε είναι η σωστή. Το κουράγιο σας με γεμίζει τόλμη. Μέσα από τους τοίχους αυτού του κελιού, Όλγα, το χαμόγελό μου σε χαιρετά. Η σάρκα μου είναι σάρκα σας, το αίμα μου αίμα σας.

Πάντα για την αναρχία

Alfredo Cospito

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Ινδονησία: Τιμή για πάντα στον αναρχομηδενιστή Ryo

Αναδημοσίευση από Contra Info

Ι. Ακολουθεί το πρώτο γράμμα πρώην μελών του εγχειρήματος διεθνούς αντιπληροφόρησης Negasi («Άρνηση») σχετικά με τη δολοφονία του συντρόφου Ρύο στα τέλη Νοέμβρη του 2012. Με αυτά τα λόγια μπόρεσαν έστω και καθυστερημένα να δημοσιοποιήσουν την κατάσταση που τους έπληξε. Στο μεταξύ, το Νεγκάσι είχε ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του στις 22 Οκτώβρη 2012, αλλά μερικά απ’ τα πρώην μέλη του συνεχίζουν τον αγώνα στην Ινδονησία με ένα νέο εγχείρημα, το Asimetris.

Προς όλους τους συντρόφους κι όλες τις συντρόφισσες,

Στις 25 Νοέμβρη 2012 χάσαμε το σύντροφό μας Ρύο. Τον σκότωσε ένα δειλό κάθαρμα το πρωί, την ώρα που γυρνούσε στο σπίτι του έχοντας βγει έξω για το πρόγευμά του. Ο Ρύο υπήρξε μέλος της πρώτης γενιάς του Νεγκάσι και δραστηριοποιούνταν σε ενέργειες αντιπληροφόρησης, μεταφράσεις και εκδόσεις για τη στήριξη του αντεξουσιαστικού κινήματος στο Μανάδο.

Ο Ρύο είχε επίσης εμπλακεί σε τοπικούς αυτόνομους αγώνες στο βόρειο Σουλάβεζι. Δρούσε ως προπαγανδιστής και δημοσίευε πληροφορίες σχετικά με τους αγώνες αυτούς. Πεισματάρης αλλά σεμνός, ήταν πάντοτε ο πρώτος που θα νοιαζόταν για προβλήματα των συντρόφων του. Άφησε πίσω του μια γυναίκα κι έναν τετράχρονο γιο.

Τώρα πια χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη συντρόφων στο εξωτερικό προς τη σύντροφό του και το γιο του. Για εμάς, η γυναίκα και το παιδί του συντρόφου μας είναι επίσης συντρόφια μας. Και της συμπαραστεκόμαστε έμπρακτα σε ένδειξη άμεσης αλληλεγγύης. Μετά τη δολοφονία του Ρύο, η υγεία της συντρόφου του κλονίστηκε σοβαρά, και μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιες μέρες. Ένας απ’ τους λόγους που βρέθηκε να περνάει μερόνυχτα στο νοσοκομείο ήταν οι κοινωνικές πιέσεις αναφορικά με την υπόθεση, προερχόμενες κυρίως από τοπικές φυλλάδες.

Ταυτόχρονα, διεξάγεται ακόμη η δίκη εναντίον του δολοφόνου. Καθώς όμως είμαστε αντίθετοι σε κάθε έννοια δικονομίας, δεν τρέφουμε κανένα σεβασμό προς το δικαστήριο και δε βασιζόμαστε στους δικαστές προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη για το σύντροφό μας. Η ζωή του δε θα αναπληρωθεί με το να μπει κάποιος στη φυλακή, κι άλλωστε είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή φυλακής. Πιστεύαμε πάντοτε πως δεν μπορεί ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη από το κράτος, του οποίου κι είμαστε εχθροί. Θεωρούμε ότι η μόνη δικαιοσύνη είναι η άμεση αλληλεγγύη και η συντριβή των εχθρών μας.

Για επιστολές αλληλεγγύης και οικονομική ενίσχυση ή περαιτέρω πληροφορίες, μπορείτε να στέλνετε ηλεκτρονικά μηνύματα στο negasi@riseup.net

Άμεση αλληλεγγύη!
Ενάντια στη δικαιοσύνη-ιδιοκτησία του κράτους!
Καμιά φυλακή ποτέ και πουθενά! Μονάχα μπουρλότο στα κελιά!

Πρώην μέλη του Νεγκάσι

Σημ.: Η σύντροφος του Ρύο μπόρεσε να βγει απ’ το νοσοκομείο, χάρη και στην οικονομική ενίσχυση που έλαβε, και βρίσκεται πλέον μαζί με το μικρό της παιδί. Στέλνει όλη της την αγάπη σε όλα τα συντρόφια που στηρίζουν το ταμείο αλληλεγγύης, όπως και σε όλους κι όλες που της έγραψαν επιστολές αλληλεγγύης απ’ όλο τον κόσμο. Τιμή στον Ρύο και στην οικογένειά του.

ΙΙ. Η ακόλουθη δήλωση διαβάστηκε στις αρχές Φλεβάρη του 2013 κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης αλληλεγγύης. Αποτελεί την τελική ανακοίνωση πρώην μελών/συντρόφων του Νεγκάσι και πολιτικά συγγενών ατόμων σχετικά με τη δίκη εναντίον του φονιά του Ρύο, μετά από μια μακρά και κουραστική διαμάχη δύο περίπου μηνών ανάμεσα σε αλληλέγγυους για το χειρισμό της υπόθεσης δολοφονίας του συντρόφου.

Καλησπέρα,

Απευθυνόμαστε σε όλους κι όλες που υψώνουν πάντα τη γροθιά τους και δε σκύβουν ποτέ το κεφάλι μπροστά στην αδικία, στην κοινωνία και στους εχθρούς μας. Δείχνουμε το σεβασμό μας σ’ όσους κι όσες εξέφρασαν την άμεση αλληλεγγύη τους ως γλώσσα αντίστασης.

Πρώτα απ’ όλα, θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη θέση μας μέσα σ’ αυτήν τη συγκέντρωση, ανάμεσα σε ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ως εμπλεκόμενοι στην απόδοση «δικαιοσύνης» για την οικογένεια του Ρύο. H επιβεβαίωσή μας βασίζεται στις αξίες μας ως φίλων, ως συντρόφων που έχασαν έναν αδερφό και σύντροφο. Τασσόμαστε πέραν της κανονικότητας και των αξιών της ηθικής. Μιλάμε εδώ ως άτομα, και όχι ως ομάδα ή συλλογικότητα ή υπό οιουσδήποτε όρους οργάνωσης.

Κάποιοι από μας είχαμε την «ευλογία» να ζήσουμε έναν αδερφό και φίλο: τον Ρύο. Έναν άνθρωπο γενναίο και σύντροφό μας. Γι’ αυτό, δε θέλουμε ούτε στιγμή ν’ αρνηθούμε τη συνεισφορά που είχε στο ιστορικό μας ως ατόμων αλλά και ως ομάδας. Αναλαμβάνουμε τη συμμετοχή του στο εγχείρημα για ν’ αποτίνουμε το σεβασμό μας. Θέλουμε να κρατάμε στη μνήμη την αξιοπρέπειά του και τη σκληρή δουλειά που έριξε για να μαθαίνει συνεχώς και ν’ αμφισβητεί διαρκώς κάθε κανονικότητα και κοινωνική ειρήνη. Θέλουμε να δείξουμε πώς η ζωή του ήταν μια διαδρομή συνειδητοποίησης ότι κάθε είδους κοινωνική ειρήνη και κανονική ζωή είναι μονάχα ένα μεγάλο ψέμα! Ότι όλοι μας ζούμε σε μια φυλακή. Εγκλωβισμένοι πίσω από νοητά κάγκελα στη σφαίρα της βόλεψης, που μας χωρίζει απ’ τη συνολική απελευθέρωση. Θέλουμε να δείξουμε πώς ο Ρύο επέλεξε να πιάσει την επιθυμία του απ’ τα γκέμια και να υπερβεί τα όρια των αντιλήψεων εντός της κοινωνίας: και πρόκειται για τη δική σας κοινωνία, όχι τη δική του. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν τη διαδρομή του, την οποία μνημονεύουμε αδιάλειπτα τιμώντας τον Ρύο: τον αγαπημένο μας.

Κάποιοι από σας μας πετάτε στα μούτρα τις επικρίσεις σας για τη δημοσίευση του προσώπου του αδερφού μας σε «τρομοκρατικές ιστοσελίδες». Είστε όλοι σας τόσο άρτια πληροφορημένοι για την «κοινή γνώμη», και μας κουνάτε το δάχτυλο μες στο πρόσωπο αποκαλώντας μας «ένα μάτσο τύπους με κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα». Μας κατονομάζετε ως «κακούς φίλους» που δε θέλουνε ν’ αποδοθεί ποτέ «δικαιοσύνη» για τη φαμίλια του. Διαβάσατε την προηγούμενη δήλωσή μας, και μας κατηγορήσατε ότι είμαστε μια «φρενοβλαβής» γκρούπα, που τάχα χρησιμοποιούμε τ’ όνομα του αδερφού μας μονάχα για το ιδιοτελές συμφέρον μας. Για όλους εσάς, ο τρόπος με τον οποίο δείξαμε αλληλεγγύη ήταν ο «λάθος τρόπος».

Θέλουμε να γνωρίζετε τα εξής:

Δεν μπορείτε να μας αγγίξετε με τις επικρίσεις σας. Δεν μπορείτε να πιέσετε τα κεφάλια μας να σκύψουν ώστε να συμβιβαστούμε με το στυλ το δικό σας και τους δικούς σας όρους αλληλεγγύης. Το προσπαθήσατε, και μονάχα να το προσπαθείτε μπορείτε, ωστόσο καθένας από μας είναι λεύτερο πουλί που ’χει ανοίξει τα φτερά του μακριά απ’ τις στρατηγικές σας, τις ενέργειες και τις παρλάτες σας.

Και θέλουμε να το επαναλάβουμε: δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Μα δεν έχουμε καμιά απολύτως διάθεση να ενταχθούμε στην αποστολή σας να χώσετε στη φυλακή εκείνον τον μπάσταρδο (που αφαίρεσε τη ζωή του αδερφού μας). Δεν υποτασσόμαστε ούτε στιγμή στην εκδίκαση της υπόθεσης, στα τερτίπια του Τύπου, στα θρησκευτικά γεγονότα, στην «ανεξάρτητη επιτροπή» που έχει συσταθεί με σκοπό να εντοπίσει και να ξεσκεπάσει εναλλακτικά αποδεικτικά στοιχεία ή παρόμοια πράγματα. Δε μας ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψουμε άμα κάποιος βγει «αθώος» ή «ένοχος» απ’ το σφυρί ενός δικαστή, ούτε και αισθανόμαστε πως πρέπει ν’ «αναλάβουμε τις ευθύνες μας» απέναντί σας και να σας δίνουμε «ραπόρτο» πάνω σε μορφές αλληλεγγύης. Μισούμε τ’ αφεντικά, κι αν υπάρχει ανάμεσά σας κάποιο αφεντικό, θα μας βρει απέναντί του. Ε ναι, πάρτε το σαν απειλή!

Θέλουμε να βάλετε καλά στο μυαλό σας ότι ο Ρύο ανήκει με όσους κι όσες εκδηλώνουν ή προτίθενται να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπό του. Η ιστορία του αδερφού μας ανήκει πλέον στο διεθνές πνεύμα της συνολικής απελευθέρωσης, στις εξεγερμένες ατομικότητες που ένιωσαν τον αδερφό μας σαν δικό τους αδερφό. Άμα σας χαλάει αυτό, να πάτε στο διάολο!

Μπορείτε να μας αποκλείσετε απ’ τους περαιτέρω σχεδιασμούς σας. Δε μας καίγεται καρφάκι. Μπορείτε να κλείσετε τις πόρτες του δικαστηρίου. Δε μας απασχολεί να πατήσουμε το πόδι μας εκεί μέσα. Κρατήστε τις προσκλήσεις σας. Δε θα παρευρεθούμε. Είμαστε φαντάσματα. Φαντάσματα της λευτεριάς και εφιάλτης για τη δειλία σας. Κανένας φραγμός δεν μπορεί να μας εμποδίσει απ’ τη συνέχιση των αγώνων και της αλληλεγγύης προς τον Ρύο. Εσείς, μέσω της δίκης, επιλέξατε την πλευρά του συμβιβασμού με το σύστημα. Εμείς επιλέξαμε τη δική μας πλευρά.

Τιμή στον Ρύο! Τιμή στις ανεξέλεγκτες ατομικότητες!

Ανώνυμοι σύντροφοι του πρώην Νεγκάσι

Δίκη Σ.Π.Φ. – Ενημέρωση

 33η συνεδρίαση

Σήμερα εμφανίστηκε στο δικαστήριο ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής για να καταθέσει. Ο ίδιος είπε ότι υπηρετεί πολλά χρόνια στην Αντιτρομοκρατική και έχει μεγάλη εμπειρία σε τέτοιες υποθέσεις. Συγκεκριμένα ανέφερε πως ήταν ο επικεφαλής σε τρεις κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον της Σ.Π.Φ.(έφοδος των ΕΚΑΜ στο Βόλο, συλλήψεις για όπλα σε Πειραιά και Νέα Σμύρνη, σύλληψη για την ένοπλη ληστεία σε τράπεζα της Πάρου). Απαντώντας σε ερωτήσεις, είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι μια οργάνωση που ανήκει όπως η ίδια δηλώνει ξεκάθαρα στον αναρχικό χώρο. Η Συνωμοσία στην αρχή της δράσης της (Ιανουάριος 2008) είχε απασχολήσει την Κρατική Ασφάλεια και στη συνέχεια (μετά την τοποθέτηση τεσσάρων αυτοσχέδιων εκρηκτικών-εμπρηστικών μηχανισμών σε ισάριθμους \”ιερούς ναούς\”-εκκλησίες) πέρασε στην έρευνα της Αντιτρομοκρατικής. Ο ίδιος είπε πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι ακριβώς αυτό που λέει το όνομα της, δηλαδή ένα δίκτυο πυρήνων που δρουν αυτόνομα. Όπως είπε όποιος συμφωνεί με τις αξίες της Συνωμοσίας μπορεί να οικειοποιηθεί το όνομα της και να συμμετάσχει στο δίκτυο της. Για τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής οι εννιά σύντροφοι της Συνωμοσίας που έχουν αναλάβει την ευθύνη (\”προς τιμήν τους\” όπως ανέφερε χαρακτηριστικά) αποτελούν τον σκληρό πυρήνα (\”είναι η μητέρα οργάνωση των υπόλοιπων πυρήνων\”). Τόσο στις πράξεις τους, όσο και στα κείμενα τους είναι συγκεκριμένοι και ξεκάθαροι. Είπε χαρακτηριστικά \”πρόκειται για άτομα που δεν κρύβονται πίσω απ΄την ποινικοποίηση των φιλικών τους σχέσεων και δηλώνουν ότι είναι αμετανόητοι αντάρτες πόλεων\”. Ανέφερε ότι στη διάρκεια του αρχικού εντοπισμού του αυτοκινήτου που κινούνταν οι δύο σύντροφοι της Συνωμοσίας (οι οποίοι δεν ήταν τότε καταζητούμενοι) είχε σημάνει τότε γενικός συναγερμός στην Αντιτρομοκρατική (η οποία αριθμεί περίπου 600 άτομα) και συμμετείχαν δεκάδες στελέχη της υπηρεσίας εναλλασόμενα μεταξύ τους για να μη γίνουν αντιληπτά. Επισήμανε πως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας λάμβαναν διαρκώς μέτρα αντιπαρακολούθησης (άλλαζαν συνεχώς μέσα μεταφοράς, πήγαιναν μεμονωμένα στα ραντεβού τους, παρείχε ο ένας στον άλλον υποστήριξη από απέναντι πεζοδρόμια, κοίταζαν διαρκώς πίσω τους, δεν χρησιμοποιούσαν κινητά τηλέφωνα κ.α.) και για αυτό αρκετές φορές η Αντιτρομοκρατική έχανε τα ίχνη τους. Όπως δήλωσε η υπηρεσία φρόντιζε ιδιαίτερα ώστε να αποφευχθεί η ένοπλη συμπλοκή κατά τη διάρκεια της παρακολούθησης για αυτό δεν επενέβη αμέσως με τον εντοπισμό τους, αλλά καλέστηκαν μονάδες των ΕΚΑΜ που έκαναν νυχτερινή επιδρομή.

Κατά τα άλλα, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής έλεγε και ξαναέλεγε πως ο εντοπισμός του \”ύποπτου\” αυτοκινήτου των συντρόφων ήταν \”τυχαίος\”, και πως όλα ξεκίνησαν από ανώνυμο τηλεφώνημα στο οποίο άγνωστος άνδρας ανέφερε ότι τα τρία καταζητούμενα μέλη της Συνωμοσίας διαμένουν προσωρινά στο Βόλο, και πως τους επισκέπτονται άλλοι δύο σύντροφοι που κινούνται με το συγκεκριμένο αυτοκίνητο. Πρόκειται για μια γνωστή τακτική της Αντιτρομοκρατικής η αναφορά στα δήθεν ανώνυμα τηλεφωνήματα, για να μην αποκαλυφθεί το επιχειρησιακό modus operandi της υπηρεσίας για τον εντοπισμό συντρόφων του αναρχικού αντάρτικου πόλης. Όμως όπως ειπώθηκε από σύντροφο της Συνωμοσίας προς τον επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής \”αυτή την φορά είσαστε τυχεροί και μας συλλάβατε, την επόμενη δεν θα έχετε την τύχη με το μέρος σας\”. Το δικαστήριο διέκοψε και θα συνεχίσει την επόμενη Πέμπτη.

 32η συνεδρίαση

Στη συγκεκριμένη συνεδρία απουσίαζε ο βασικός μάρτυρας κατηγορίας, ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής ο οποίος οργάνωσε και συντόνισε την κατασταλτική επιχείρηση με την έφοδο των ΕΚΑΜ σε σπίτι-κρησφύγετο της Συνωμοσίας στο Βόλο. Η δίκη διεκόπη για τις 13 Μαρτίου.

Αλληλέγγυοι/ες στη Σ.Π.Φ.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (δεύτερο μέρος)

Ο Φλομπέρ, στοιχειωμένος από το φάντασμα \” της ηλιθιότητας με τα χίλια πρόσωπα\” τη βρίσκει όπου και αν κοιτάξει. Βρίσκει, εναντίον της, καταφύγιο στις αγνές χαρές της τέχνης και της σκέψης. Είπε: \” Κατάλαβα κάτι σημαντικό: Για τους ανθρώπους της ράτσας μας η ευτυχία είναι μόνο στο χώρο των ιδεών και πουθενά αλλού.\” \”Από που προέρχεται η αδυναμία σου;\”  έγραψε σε ένα φίλο του. \”Είναι επειδή γνωρίζεις τον άνθρωπο; Τι σημασία έχει;  Δεν είναι αλήθεια. ότι μπορείς  να ορίσεις μια εξαίρετη γραμμή εσωτερικής άμυνας που σε κρατάει έναν ωκεανό μακριά από το γείτονά σου;\”.

Σε κάποιον με τον οποίον αλληλογραφούσε και παραπονιόταν πως είναι ανήσυχος και αηδιασμένος από όλα γύρω του: \”Υπάρχει ένα συναίσθημα,\” γράφει, \” ή μάλλον μια συνήθεια που φαίνεται ότι σου λείπει· το να διανοείσαι, η αγάπη για τη σκέψη. Θεώρησε τη ζωή, τα πάθη και τον εαυτό σου υποκείμενα διανοητικών ασκήσεων.\” Και πάλι: ¨\” Ο σκεπτικισμός δεν θα έχει καμιά πικρία, για θα σου φαίνεται πως παρακολουθείς την κωμωδία της ανθρωπότητας και θα σου φαίνεται πως η ιστορία διατρέχει το χρόνο μόνο για σένα\”.

Ο Taine οδηγήθηκε από τη μισανθρωπική οπτική του για την ανθρωπότητα σε μια στωική και ασκητική αντίληψη για τη ζωή, το να θεωρεί τη διάνοια ως το καλύτερο άσυλο για να απομονωθεί, το να υπερασπίζεται τον εαυτό του από την παγκόσμια αισχρότητα, την παγκόσμια βλακεία και την παγκόσμια κοινοτοπία. Μία μοναδική αναλογία ενώνει τον Taine με το Φλομπέρ. Ο Taine ζητά από την επιστημονική έρευνα αυτό που ο Φλομπέρ ζητά από την τέχνη και τη σκέψη: ένα διανοητικό άλλοθι, ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα είναι λογικό. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός υποθέτει ή προξενεί διανοητική απομόνωση. Για να  απεχθάνεται κάποιος διανοητικά τους ανθρώπους πρέπει να ξεχωρίσει τον εαυτό του από αυτούς, να τους βλέπει από απόσταση.  Πρέπει να έχει αφήσει το κοπάδι, να έχει φτάσει στην αντίληψη του Ντεκάρτ \” που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα στα δέντρα στο δάσος\”. \”Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει μια θεωρητική απομόνωση, ένα είδος διανοητικής αυτοκρατίας, η αδιαφορία ενός αριστοκράτη και ενός ερασιτέχνη \”που αποσπά τον εαυτό του από όλα, ώστε να μπορεί να περιπλανιέται παντού.\” (Taine)

Ας προσθέσουμε πως η καθαρή οπτική της μισανθρωπικής διανόησης, έχει μέσα της, κάτι το αριστοκρατικό. Το να αντιλαμβάνεται ως θέμα για την ειρωνεία της, τη συνηθισμένη και κοινή ανθρώπινη βλακεία σημαίνει να φέρεσαι χωρίς σεβασμό σε μια πρωταρχική κοινωνική αξία. Η βλακεία είναι η πρώτη ύλη των προκαταλήψεων χωρίς τις οποίες καμιά κοινωνική ζωή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Είναι το τσιμέντο του κοινωνικού οικοδομήματος. \”Η βλακεία\”, λέει ο δόκτορ Τρουμπλέ του Ανατόλ Φράνς, \” είναι το πρώτο καλό μιας εν τάξει κοινωνίας\”. Οι κοινωνικές συμβάσεις επιβιώνουν εξαιτίας μιας γενικευμένης βλακείας που τυλίγει, υποστηρίζει, εγγυάται, προστατεύει και καθαγιάζει τη βλακεία των ατόμων. Γι\’ αυτό το λόγο η κριτική, ειρωνική και πεσιμιστική ιδιοφυΐα είναι ένα κοινωνικό διαλυτικό. Είναι άσχετη με αυτό που είναι κοινωνικά σεβαστό: τη μετριότητα και τη βλακεία. Επιτίθεται στο σεβασμό και την ευπιστία, τα συντηρητικά συστατικά της κοινωνίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (πρώτο μέρος)

Ο πεσιμισμός που θέλουμε να μελετήσουμε τώρα, είναι αυτός που αποκαλούμε μισανθρωπικό πεσιμισμό. Αυτός δεν προκύπτει από μια εξοργισμένη και υποφέρουσα ευαισθησία, αλλά  από μια νηφάλια διάνοια που εξασκεί την κριτική της οξυδέρκεια στην κακή πλευρά του είδους μας.Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός εμφανίζεται χοντρικά ως μια ιδεολογία οικουμενικής απάτης αλλά και ηλιθιότητας ∙ οικουμενικής πεζότητας αλλά και εξαχρείωσης.  Ως το ανελέητο ζωγράφισμα ενός κόσμου με κρετίνους και απατεώνες, βλάκες και ηλίθιους.

Ο χαρακτήρας του εμφανίζεται ως μια οικουμενική ψυχρότητα, μια ηθελημένη απάθεια, μια απουσία συναισθηματισμού που τον διακρίνει από τον ρομαντικό πεσιμισμό, τείνοντας μόνιμα προς την απελπισία ή την εξέγερση. Η άφωνη απελπισία του Vigny, είναι πιο θλιβερή από μια κραυγή πόνου. Στον Στίρνερ βρίσκουμε μια ξέφρενη έμφαση στην εξέγερση, ενώ στον Σοπενχάουερ ένα τραγικό αίσθημα του πόνου του κόσμου και μια απέλπιδα έκκληση προς το κενό. Όσο για τον μισανθρωπικό πεσιμιστή, δεν παραπονιέται. Δεν ερμηνεύει την ανθρώπινη κατάσταση ως τραγική, δεν εξεγείρεται ενάντια στο πεπρωμένο. Παρατηρεί με περιέργεια τους σύγχρονούς του, αναλύει δίχως έλεος τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, διασκεδάζει με τη θρασύτητα, τη ματαιότητα, την υποκρισία ή την ασυνείδητη κακία τους, την πνευματική και ηθική τους αδυναμία. Δεν είναι πλέον ο ανθρώπινος πόνος ούτε κι η αρρώστια του να ζει κανείς, που σχηματοποιεί την ουσία αυτού του πεσιμισμού, αλλά μάλλον η ανθρώπινη κακία και βλακεία. Ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του πεσιμισμού αυτού, θα μπορούσε να είναι αυτή η γνωστή φράση : «Το πιο ανόητο ζώο είναι ο άνθρωπος».

Η ανοησία στην οποία ιδιαίτερα στοχεύει ο πεσιμισμός αυτός, είναι αυτή η γεμάτη θρασύτητα και υποκρισία ανοησία, που μπορούμε να αποκαλέσουμε δογματική ανοησία, αυτή η ιερή και δογματική ανοησία που εξαπλώνεται στο πεδίο των κοινωνικών δογμάτων και τελετουργιών, στην κοινή γνώμη και τα ήθη/έθιμα, που αυτο-αγιοποιείται και αποκαλύπτει μέσω της οπτικής της στην αιωνιότητα, εκατοντάδες αξιολύπητες και γελοίες προκαταλήψεις.  Ενώ ο ρομαντικός πεσιμισμός προκύπτει από την ικανότητα κάποιου να υποφέρει και να βλαστημά, ο μισανθρωπικός πεσιμισμός προκύπτει από την ευχέρεια να κατανοεί και να περιφρονά. Είναι ο πεσιμισμός του πνευματώδους, ειρωνικού και υπερόπτη παρατηρητή. Προτιμά έναν περιπαικτικό παρά έναν ασήμαντο και τραγικό τόνο συζήτησης. Ένας Σουίφτ που συμβολίζει τη ματαιότητα των ανθρώπινων διαμαχών στη σταυροφορία των μεγάλων και μικρών σκοπών, ένας Βολταίρος που κοροϊδεύει τη μεταφυσική ανοησία του  Pangloss και την ανόητη απλοϊκότητα του Candide (σ.τ.μ.-τα δύο αυτά ονόματα είναι ήρωες του Βολταίρου από το έργο του “Candide”)˙ ένας Benjamin Constant που στέλνει στο Red Notebook και το         Journal Intime τις επιγραμματικές παρατηρήσεις του για την ανθρωπότητα και την κοινωνία· ένας Σταντάλ του οποίου το έργο “ημερολόγιο και ζωή του Ανρί Μπρουλάρ” περιέχει τόσο πολλές μισανθρωπικές παρατηρήσεις για την οικογένειά του, τις σχέσεις , τους προϊστάμενους, τον περίγυρό του˙ ένας Μεριμέ (γάλλος δραματουργός, ιστορικός , αρχαιολόγος και συγγραφέας, 1803-1870) φίλος και μιμητής του Σταντάλ στην ειρωνική παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης ένας Φλομπέρ που επιτίθεται στην βλακεία των υποχείριών του Frederic Moureau και Bouvard, και του Πεκουσέ˙ ένας Ταιν (γάλλος κριτικός και ιστορικός) στο “Thomas Graindorge” ˙ ένας  Challemel-Lacour (γάλλος πολιτευτής του 19ου αιώνα) έργο του “σκέψεις ενός πεσιμιστή”, όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως οι αντιπροσωπευτικοί τύποι αυτής της υπεροπτικής, χαμογελαστής και περιφρονητικής σοφίας.

Στην πραγματικότητα, ο πεσιμισμός αυτός δεν είναι ξένος για λίγους από τους διανοητές που κατατάξαμε στον ρομαντικό πεσιμισμό, καθώς οι διάφοροι τύποι πεσιμισμού έχουν σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης. Σοπενχάουερ και Στίρνερ έχουν επίσης εξασκήσει τον ειρωνικό τους οίστρο πάνω στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, αλαζονεία κι ευπιστία.  Δε βρίσκει όμως κανείς σε αυτούς μια καθαρή μορφή του μισανθρωπικού πεσιμισμού. Παραμένει υποταγμένος στον πεσιμισμό του πόνου, της απόγνωσης ή της εξέγερσης,  στο συναισθηματικό πάθος ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρομαντικού πεσιμισμού. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός θα μπορούσε ίσως να αποκαλείται ρεαλιστικός πεσιμισμός : στην πραγματικότητα, σε περισσότερους από έναν απ\’ τους αντιπροσώπους του (Σταντάλ, Φλομπέρ) αυτό προκύπτει από εκείνο το πνεύμα ακριβούς, λεπτομερούς και ανελέητης παρατήρησης, από το ενδιαφέρον για αντικειμενικότητα και απάθεια που εμφανίζονται μεταξύ των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της αισθητικής του ρεαλισμού. Επιβεβαιώνει ο μισανθρωπικός πεσιμισμός τη θέση σύμφωνα με την οποία ο πεσιμισμός τείνει να γεννήσει τον ατομικισμό; Αυτό δεν είναι βέβαιο.  Ανάμεσα στους διανοητές που προαναφέραμε, υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που ούτε συνέλαβαν ούτε εξάσκησαν τη στάση της εθελούσιας απομόνωσης που αποτελεί τον ατομικισμό.  Παρόλο που δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τους ανθρώπους, δεν έφυγαν από την κοινωνία τους. Δεν τους κράτησαν σε μια απόσταση περιφρόνησης.  Δέχτηκαν να ανακατευτούν μαζί τους, να ζήσουν τις ζωές τους ανάμεσά τους. Ο Βολταίρος ήταν η ενσάρκωση της κοινωνικότητας. Ο Σουίφτ ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος, δεν είχε τίποτα από τη μοναχική φύση του Όμπερμαν και του Βινύ. Υπάρχουν όμως αρκετοί μεταξύ των μισανθρωπικών πεσιμιστών που προαναφέραμε, ιδιαίτερα ο Φλωμπέρ και ο Ταιν, που εξάσκησαν, θεωρητικοποίησαν και πρότειναν την πνευματική απομόνωση, την υποχώρηση της σκέψης προς το ίδιο της το εσωτερικό, ως τη μόνη πιθανή στάση για κάποιον που έχει οποιοδήποτε είδος εκλεπτυσμένης σκέψης και ευγένειας στην ψυχή, σε αυτόν τον κόσμο της μετριότητας και της κοινοτοπίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Κακόφημοι ανυπότακτοι – ένα μέτρο αντιδημοτικότητας

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να τους συμπαθούν. Είναι ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στον κόσμο. Είναι αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε ως βρέφη. Είμαστε χαριτωμένα, φιλόστοργα και ευάλωτα και έτσι μας φροντίζουν και επιβιώνουμε. Ως ενήλικοι, συνεχίζουμε να θέλουμε να μας συμπαθούν, χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρο για να  πιλοτάρουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς κώδικες ώστε να \”τη βγάλουμε\”, να έχουμε αντίκτυπο στον κόσμο, να είμαστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε: θέλουμε να μας συμπαθούν τα αφεντικά μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και \”ο λαός\”. Αλλά ως ενήλικοι, ακόμα και ως παιδιά, πρόκειται για μια φτηνή επιβίωση που τη βιώνουμε εις βάρος του εαυτού και που το να είμαστε συμπαθείς σημαίνει συμβιβασμό και καταπίεση της ατομικότητας.

Τα τελευταία δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε μια νέα τάση εντός του αναρχισμού στην οποία η επιθυμία του να είναι κάποιος συμπαθής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από άλλες σκέψεις. Οι μηδενιστές, οι αναρχο-εξεγερσιακοί και οι ατομικιστές αναρχικοί τόλμησαν \”να μην ενδιαφέρονται\” για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της θολής κατηγορίας που ονομάζεται \”ο λαός\”. Αυτό συνάντησε μια συγκεκριμένη οργή από τη μεριά του ακτιβίστικου-αναρχικού χώρου. Αυτή η οργή μεταμφιέζεται σε θεωρητική διαφωνία και χλευασμό, αλλά εγώ νομίζω πως φτάνει βαθύτερα από αυτό. Φαίνεται πως υπάρχει κάτι απόλυτα εξοργιστικό στο γεγονός πως συναντάς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει τι νομίζεις και που θα συνεχίσει να μην τους ενδιαφέρει τι νομίζεις ανεξάρτητα από το αν θα καταλήξουν χωρίς φίλους, εξοστρακισμένοι, στη φυλακή, νεκροί ή να κάνουν λάθος.

Ο αναρχισμός ήταν πάντα ένα παιχνίδι της μειοψηφίας. Δεν είναι η επιθυμία των αναρχικών να είναι μειοψηφία αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα θέλαμε όλοι να ήταν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν σύμφωνα με τις διάφορες αναρχικές αρχές, να πολεμήσουν για αυτό, να πειραματιστούν, να αρνηθούν τον πολιτισμό και την εξουσία και να δημιουργήσουν μαζί ένα νέο κόσμο. Ο ακτιβισμός, ο οποίος δέχθηκε επίθεση από τους πιο δυσκίνητους αναρχικούς τα τελευταία δύο χρόνια, δεσμεύεται λιγότερο από τον πιθανό ή πραγματικό ριζοσπαστισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ακτιβιστές παρά από την επιθυμία του να είναι αρεστός ( αυτό οδηγεί στην περίεργη ιδέα πως \”οι συνηθισμένοι\” άνθρωποι τρομοκρατούνται και αποθαρρύνονται από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πράγμα που λέει περισσότερα για τους ακτιβιστές-αναρχικούς και το πολιτισμικό/ταξικό τους υπόβαθρο παρά για τους τελευταίους).

Το εκπαιδευτικό σύστημα μας μαθαίνει \” να είμαστε αρεστοί με κάθε κόστος\”. Είναι το πρώτο βήμα προς τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της συμμόρφωσης και της αποποίησης της ατομικότητας. Βυθισμένοι στις απρόσωπες και κοινωνικές εκπαιδευτικές αρένες από μικρή ηλικία, το πρόγραμμα που προέχει είναι να είμαστε δημοφιλείς. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, πως τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά είναι εκείνα που συχνά αντιμετωπίζονται ως οι εκλεκτοί της εξουσίας (των δασκάλων) αλλά όταν οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο, το να ταιριάζεις στην κοινωνική νόρμα- που υπαγορεύεται από την εξουσία και ενδυναμώνεται από την κοινωνική συναίνεση (τον ομαδικό νου)- είναι αυτό που σε κάνει δημοφιλή. Σε αυτό το σημείο, οι εκκεντρικοί- αυτοί που ήταν τα \”κατοικίδια των δασκάλων\”-  άλλαξαν θέση από τη θεωρούμενη συμμαχία με την εξουσία σε μια συχνή και πραγματική απέχθεια προς την εξουσία και παραμένουν μη δημοφιλείς. Δεν έχω απάντηση για αυτήν την προφανή αντίφαση: Νομίζω πως πρόκειται λιγότερο για την εξουσία καθ\’ εαυτή και περισσότερο για το άτομο (που αναγκάζεται να μάθει  παρά να κοινωνικοποιηθεί) ενάντια στην ομάδα. Αυτή είναι μια ιστορία της Κοινωνίας ενάντια στο άτομο και είναι η Κοινωνία που διατηρεί το Κράτος.

Συχνά το \”να είμαστε αρεστοί\”, σημαίνει να είμαστε σε άρνηση του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε ως άτομα ή ως μικρές ομάδες ατόμων. Ιστορικά υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν κατά μέρος το \”να είναι αρεστοί\”, για να κυνηγήσουν ένα υψηλότερο ιδανικό: την καινοτομία, την αίρεση, την ατομική αλήθεια και εξέγερση. Όντως αυτά τα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν μόνο όταν κάποιος έχει καταφέρει να έχει μια κάποια ελευθερία από τη δημοτικότητα και ακριβώς επειδή επιδιώκονται με τιμιότητα και ακεραιότητα -και όχι  από μια επιθυμία να χειραγωγήσεις τους άλλους για να σε συμπαθήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί σου- στο τέλος θα γίνουν αντικείμενα σεβασμού αν όχι συμφωνίας.

Οι μηδενιστές έχουν αγκαλιάσει το \”να μην είναι αρεστοί\”, επειδή έχουν κατανοήσει αυτό το πράγμα. Πολλές διαβόητες ιστορικές προσωπικότητες έζησαν και πέθαναν στη φτώχεια και την απομόνωση:  Πρωτοπόροι συγγραφείς, ρηξικέλευθοι διανοητές, επιστήμονες και επαναστάτες έζησαν τέτοιες ζωές στο περιθώριο, απομονωμένοι από τους γείτονές τους και δολοφονημένοι από την Εκκλησία, το λαό και το Κράτος της εποχής τους. Δε θέλω να δοξάσω την κατάσταση της αποξένωσης, της μοναξιάς και της αντικοινωνικότητας αλλά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αν θέλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας και περισσότερο ενωμένοι μεταξύ μας ως αναρχικοί  με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές (και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο τακτικής) πρέπει να ασχοληθούμε με αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας: είναι απίθανο να γίνουμε δημοφιλείς.

Έχει γραφτεί, πως έχουμε όλοι μας γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αυτό σημαίνει πως η παρουσία μας στον κόσμο θα είναι οπωσδήποτε άβολη καθώς ή ίδια μας η ουσία έρχεται σε αντίθεση με τον καιρό μας. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά δε συμφωνώ εντελώς. Αν όμως, όπως λέγεται, πρόκειται για το χέρι της Μοίρας, εγώ θα πρόσθετα πως έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή την οποία δεν ανεχόμαστε καθόλου, με σκοπό να την πολεμήσουμε. Ίσως να είμαστε αναρχικοί από το μέλλον με την αποστολή να εκτρέψουμε το παρόν. Είναι πάντα συναρπαστικό να είσαι αναρχικός και τώρα που το Κεφάλαιο και το Κράτος στέκονται γυμνά μέσα στο πλιάτσικο, τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία τους για \”το λαό\”, ο αναρχισμός ως ιδέα είναι ιδιαίτερα ηχηρή, ειδικά στο πιο ανεξέλεγκτο είδος της, του οποίου τα λόγια και οι πράξεις αποτυπώνονται στις αυθόρμητες εξεγέρσεις των αποκλεισμένων.

Είμαστε όλοι \”καλοί άνθρωποι\”. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετό, το να το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτραβιόμαστε πάντα από το χείλος της δραματικής κοινωνικής αλλαγής (μιας αλλαγής που θα αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία μέχρι ένα σημείο) με το να νερώνουμε τις πολιτικές μας αντιλήψεις ή με το να οπισθοχωρούμε εντελώς.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό. Θέλουμε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να ανεχθούν. Θέλουμε να μπει ένα τέλος στην αδικία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, τη θανατηφόρα κοινωνική ειρήνη και πρέπει να το θέλουμε με κάθε κόστος. Για να επιτύχουμε, τουλάχιστον μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτό που φαίνεται να είναι η αίρεση αυτής της εποχής, που μας έφερε \”την επιστήμη της ευτυχίας\”. Πρέπει να είμαστε άνετοι με την αντιδημοτικότητά μας, να αντλούμε χαρά από το ότι στεκόμαστε απέναντι από τη μάζα όταν εκείνη στέκεται εναντίον μας, να αντλούμε χαρά από την ατομικότητα μας, να αντλούμε χαρά ακόμα και από τον τρόμο που όλοι μας, όσο διακριτικοί και αν προσπαθούμε να είμαστε, ενσταλάζουμε στο Κράτος και τη Μάζα.

Venona Q

Αυτό το απόσπασμα είναι άλλη μια συνεισφορά στην κριτική γραφή ενάντια στον \”αστικό αναρχισμό\”.

Βλέπε \”Scandalous thoughts – some thoughts on civil anarchism\”

Πρωτότυπο στα αγγλικά: 325 magazine (issue 10, pages 23-24)

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό

Το κείμενο \”Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό\”, είναι έργο του Αμερικανού αναρχικού συγγραφέα Wolfi Landstreicher, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο Feral Faun από το 1992.  Η μετάφραση έγινε από: Κόλαφως. Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται εδώ.

1. Τι είναι η επαναστατική κριτική;

[…]Η επαναστατική κριτική είναι μια κριτική που στοχεύει να προκαλέσει την παρούσα κοινωνία στις ρίζες της με σκοπό να δημιουργήσει μια ρήξη με αυτό που είναι και να επιφέρει ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει «επαναστατική»; Αλλά υπάρχουν πολλοί υπαινιγμοί εδώ.[…]

2.Τι είναι ο πολιτισμός;

[…]«Πολιτισμός» είναι μια περίεργη λέξη. Οι πρώιμοι Ευρωπαίοι εξερευνητές συνέδεαν αυτό που ήταν «καλό» με τον πολιτισμό. Έτσι, όταν συνάντησαν ειλικρινείς και γενναιόδωρους απολίτιστους ανθρώπους, θα τους περιέγραφαν κάποιες φορές σαν «πιο πολιτισμένους» από τους Ευρωπαίους. Σήμερα, η ιδέα του πολιτισμού είναι τακτικά συνδεδεμένη με καλό κρασί, όμορφα ανθρώπινα πλάσματα και ραφινάτες γεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά που μοιράζονται όλοι οι πολιτισμοί είναι μακράν λιγότερο ευχάριστα: κυριαρχία, γενοκτονία και περιβαλλοντική καταστροφή είναι κάποια απ\’ αυτά.[…]

3.Τι είναι μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό στο βασίλειο των ιδεών;

[…]Αν ο πολιτισμός είναι ένα δίκτυο θεσμών που ορίζει και κυριαρχεί τις ζωές μας, τότε σ\’ ένα θεωρητικό επίπεδο, μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό είναι μια εξέταση της φύσης αυτών των θεσμών. Εξετάζει το κράτος, την οικονομία και τα τεχνολογικά συστήματα που αναπτύσσουν για να ελέγχουν τις ζωές μας. Εξετάζει την αυξανόμενη αβεβαιότητα της ύπαρξής μας σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια ταξική ανάλυση στοχευμένη στην καταστροφή της κοινωνίας, και έτσι η βάση της είναι πρώτα απ\’ όλα οι ζωές μας εδώ και τώρα σ\’ αυτόν τον κόσμο.[…]

4. Και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη;

[…]Μια επαναστατική κριτική στον πολιτισμό απορρέει από την επιθυμία για ένα κόσμο στον οποίο εμείς, τα ανθρώπινα όντα, θα μπορούμε να ζούμε με τους δικούς μας όρους, δημιουργώντας τις ζωές μας μαζί σαν συνειδητό εν εξελίξει έργο. Δε χωράει τη μισανθρωπία που βρίσκεται στο επίκεντρο της πολύ βιοκεντρικής ιδεολογίας και κάποιες φορές μολύνει περιβαλλοντικές απόψεις. Και δεν αναγνωρίζει ούτε την πριμιτιβιστική πρακτική ούτε την «εξαγρίωση» σαν πανάκεια για τη βλαπτικότητα του πολιτισμού. Αν και οι πρωτόγονες δεξιότητες μπορεί να είναι χρήσιμες και οι μέθοδοι για τη θεραπεία και την εξάπλωση άγριων τοπίων είναι απαραίτητες, δεν συνιστούν την πρακτική έκφραση μιας επαναστατικής κριτικής στον πολιτισμό.[…]

5. Λίγες τελευταίες λέξεις

[…]Έχω γράψει αυτό λόγω της απογοήτευσής μου για την κατεύθυνση που έχουν πάρει πολλές συζητήσεις της κριτικής στον πολιτισμό. Βασιζόμενη σε ιδεώδη τοποθετημένα πάνω από μας, διαπνέεται από δόγμα και ηθικότητα, έχοντας ως συνέπεια την παρανόηση απ\’ όλες τις πλευρές.[…]

Κατεβάστε ολόκληρο το αρχείο εδώ.

Αντικοινωνική κριτική και η ανάγκη ανάδυσης της νέας Αναρχίας

Η δημιουργία τάσεων

Τα τελευταία χρόνια, ο οξυδερκής παρατηρητής μπορεί να ξεχωρίσει σημαντικές αλλαγές που συντελούνται στο εσωτερικό του αντιεξουσιαστικού-αναρχικού \”χώρου\”. Η λεγόμενη κρίση προκάλεσε προβληματισμούς και αναστοχασμούς σε μια μεγάλη μερίδα των αναρχικών. Για πρώτη ίσως φορά στην Ελλάδα τα διαφορά σκεπτικά και οι ποικίλες αναλύσεις σχετικά με την επανάσταση, \”αποδελτιώνονται\” σε διαφορετικές και διακριτές αναρχικές τάσεις. Επιτέλους γίνεται ορατό πως ο αναρχικός χώρος δεν είναι (ευτυχώς) ένα συμπαγές πολιτικό μόρφωμα αλλά ένα πολυτασικό και πολύμορφο μωσαϊκό απόψεων και στοχεύσεων.

Από αυτή τη διαδικασία έχουν ήδη αρχίσει να διαμορφώνονται εντός της αναρχίας διαφορετικοί πόλοι. Η πιο ξεκάθαρη τέτοια συγκρότηση είναι ο πόλος της κοινωνικής αναρχίας. Από το γενικόλογο σύνθημα της κοινωνικής επανάστασης που γράφονταν σχεδόν από τους πάντες τα προηγούμενα χρόνια, οι σύντροφοι που έχουν αυτό το σκεπτικό έχουν κάνει σημαντικά βήματα τόσο στο επίπεδο της δικής τους ανάλυσης όσο και στο επίπεδο της οργάνωσης, βασικό πρόβλημα αυτού του χώρου διαχρονικά. Θα προχωρήσουμε παρακάτω στην κριτική των κοινωνιστικών απόψεων· αυτό που μας ενδιαφέρει εδώ είναι να καταδείξουμε ότι παρ\’ όλες τις διαφωνίες είναι θετικό ότι επιτυγχάνεται μια αντιστοιχία λόγου και πράξης που αργότερα δεν υπήρχε. Και λέμε πως είναι θετικό γιατί οτιδήποτε είναι καλύτερο από των εγκλωβισμό στα καφενεία των Εξαρχείων.

Αντικοινωνική κριτική

Αυτό που πιστεύω πως λάμπει δια της απουσίας του από την κοινωνιστική ατζέντα είναι η κριτική στην κοινωνία. Αυτό μπορεί να ερμηνευτεί με ποικίλους τρόπους. Είναι κατανοητό πως η άσκηση κριτικής στο υποκείμενο που πιστεύεις ότι θα φέρει την επανάσταση, συνίσταται στην αποδόμηση ενός μεγάλου κομματιού της θεωρίας σου. Ιδιαίτερα λόγω της σημερινής κατάστασης στης κοινωνίας, μια ρεαλιστική κριτική δε μπορεί εκ των πραγμάτων να σταματήσει μέχρι να φτάσει στην εκμηδένιση του αντικειμένου της. Επίσης υπάρχει και η συγκυρία. Παραδοσιακά οι κρίσεις του καπιταλισμού θεωρούνται από τους επαναστάτες ως ευκαιρίες. Δηλαδή ακόμη και εκείνοι που αντιλαμβάνονται την αισχρή συνειδησιακή κατάσταση του κοινωνικού σώματος, τη βάζουν τακτικά κάτω από το χαλί ώστε να μη χαθεί ακόμα μια ευκαιρία. Στην επαναστατική διαδικασία που ελπίζουν να ακολουθήσει, θεωρούν πως υπάρχει χώρος να βελτιωθεί η κατάσταση.

Αντίθετα με ότι φαίνεται εκ πρώτης όψεως,  οι προβληματικές που ανακύπτουν από την μη κριτική στην κοινωνία δεν έχουν σχέση μόνο με τη μη ρεαλιστική αντίληψη της κατάστασης. Το πρόβλημα είναι ότι ο κοινωνισμός ως αντίληψη συσκοτίζει και αποκρύπτει σημαντικές πτυχές του εξουσιαστικού συμπλέγματος. Ο όρος κοινωνία αναλύεται εξαιρετικά επιφανειακά ως ένα άθροισμα ατόμων, μια συλλογική επιλογή διαβίωσης. Αυτή η θεώρηση είναι πλήρως διάτρητη. Η κοινωνία δεν ταυτίζεται με το συλλογική διαβίωση και το συλλογικό πράττειν. Επίσης εχθρεύεται εκ φύσεως το άτομο και λειτουργεί μόνο με την ύπαρξη μαζών. Οι κοινωνίες είναι μαζικά μορφώματα που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετούν την εκάστοτε εξουσία και δεν είναι σε καμιά περίπτωση αποτέλεσμα μια φυσικής διαδικασίας ούτε βέβαια ελεύθερη επιλογή, όπως συχνά παρουσιάζεται. Η κοινωνία γεννά την παραγωγή και την οικονομία. Η κοινωνία γεννά τον πολιτισμό. Όλα αυτά συμπλέκονται σε ένα τερατώδες σύνολο που εξανδραποδίζει την ατομικότητα, τη φύση και την ελευθερία. Η κοινωνία είναι ένα σύνολο ταυτοτήτων και ρόλων που δημιουργούνται από τα πάνω και διαχέονται, αναπαράγονται και εξελίσσονται από τους υπηκόους συνειδητά ή ασυνείδητα. Η κοινωνία δε συνδυάζεται με την ατομική ελευθερία. Το άτομο οφείλει να επιτελεί τους κοινωνικούς του ρόλους σε οποιαδήποτε κατάσταση το εντάσσει σε μαζικό κοινωνικό σύστημα. Ως επακόλουθο και η συλλογική ελευθερία, η οποία βασίζεται στη σύμπραξη ανεξάρτητων και δυνατών ατόμων, εχθρεύεται την κοινωνική συγκρότηση. Η εξουσία δεν είναι απλά το κράτος και το κεφάλαιο. Η εξουσία είναι και σύστημα σχέσεων και όσο οι επαναστάτες επιμένουν να στοχεύουν σε μαζικές κοινωνικές χίμαιρες αυτό το σύστημα σχέσεων δεν πεθαίνει αλλά μεταλλάσσεται σε κάτι ισχυρότερο και ανθεκτικότερο ακριβώς όπως οι ιοί.

Επομένως η κοινωνική κριτική ανοίγει ένα τεράστιο πεδίο για την αναρχική επίθεση που στοχεύει πλέον της ιερές αγελάδες των παλιών επαναστατών, όπως η ίδια η κοινωνία, ο πολιτισμός, η παραγωγή και η οικονομία. Παράλληλα ξεπηδούν νέα μέτωπα όπως η επίθεση στην επιστήμη ως χειραγώγηση της γνώσης και ως εξουσιαστική δύναμη, η επιθετικές αναλύσεις σχετικά με το ιδεολόγημα της προόδου σε συνάρτηση με το φυσικό κόσμο και η αποδόμηση του ανθρωποκεντρισμού και της ίδιας της έννοιας της ανθρωπότητας ως φαντασιακή και εξουσιαστική κοινότητα, κληροδοτήματα και τα δύο των αστικών επαναστάσεων του παρελθόντος και του Διαφωτισμού. Παραβιάζοντας την πύλη του ιερού άβατου της κοινωνίας ως αντικείμενο κριτικής και επίθεσης, βρίσκουμε μερικά από τα πιο καλά κρυμμένα και τα πιο αποκρουστικά εργαλεία της κυριαρχίας διαχρονικά και όχι μόνο μέσα στους αιώνες που βασιλεύει ο καπιταλισμός.

Αναρχικός ρεφορμισμός

Η κριτική στην κοινωνία προσφέρει επίσης την ευκαιρία στην αναρχία να δημιουργήσει επιτέλους τις δικές της, αυτόνομες αναλύσεις μακριά από το δύσοσμο κουφάρι του μαρξισμού. Η αναπαραγωγή της μαρξιστικής \”επαναστατικής\” εξίσωσης βγάζοντας απλά έξω τη μεταβλητή της εξουσίας δεν οδηγεί στην ελευθερία. Πρώτον γιατί η εξουσία όπως είπαμε παραπάνω δεν είναι μονοδιάστατη έννοια και δε συνοψίζεται στον αστικό ή σοσιαλιστικό κρατισμό. Δεύτερον γιατί ο στείρος οικονομισμός και εργατισμός του μαρξισμού δε μπορούν να ερμηνεύσουν τις σύγχρονες κοινωνίες εκτρώματα στις οποίες αναθέτουν την επανάσταση. Η υιοθέτηση με αντιεξουσιαστικό λούστρο των εργατίστικων προταγμάτων και της παραγωγικής εμμονής οδηγεί ακόμα και συνεπέστατους αναρχικούς στα μονοπάτια του κομμουνιστικού ρεφορμισμού. Η εκκωφαντική απουσία της ουσιαστικής ατομικής ελευθερίας από τον αναρχικό λόγο οδηγεί σε μια, κομμουνιστική πλέον, μαζοποίηση, δηλαδή σε νέα δεσμά. Η ελευθερία μετατίθεται για ακόμα μια φορά στις καλένδες. Προς το παρών ας παράγουμε, αυτοδιαχειριζόμενοι τη μιζέρια μας.

Η ρεφορμιστική στροφή λόγω της κοινωνιστικής εμμονής γίνεται ορατή όλο και περισσότερο. Σήμερα στον αναρχικό λόγο κυριαρχεί  ένας αριστερίστικου τύπου οικονομισμός που εγκλωβίζεται στο πεδίο της ταξικής πάλης. Παράλληλα επιστρέφει η λογική της περιούσιας τάξης που θα κληρονομήσει τον κόσμο. Πολλοί αναρχικοί τρέχουν πίσω από κάθε εργατικό αγώνα που ζητά ψίχουλα και τη διατήρηση του καπιταλιστικού παραγωγικού ιστού. Φαντασιακά άγριων απεργιών προβάλλονται πάνω στα εργατικά υποκείμενα όταν τα ίδια δεν έχουν καμία τέτοια διάθεση, όπως στην περίπτωση των απεργών του μετρό. Πλέον σπάνια διαβάζει ή ακούει κανείς μια κριτική στην ίδια την παραγωγή και την οικονομία. Αυτή η λογική οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε διαχειριστικές λογικές. Ο έλεγχος των μέσων παραγωγής δε έχει τίποτα το επαναστατικό. Η αριστερά το γνωρίζει αυτό και γι\’ αυτό το λόγο την αβαντάρει. Η οικονομία λειτουργεί περίφημα όποιος και να διαχειρίζεται τις μηχανές της. Η αυτοοργάνωση της παραγωγής είναι μια εναλλακτική εκδοχή των οικονομικών μαζικών κοινωνιών και δεν έχει καμιά σχέση με την ελευθερία και την αναρχία.

Η νέα Αναρχία

Υπάρχει λοιπόν ένας πόλος που κομμουνιστικοποιεί την αναρχία. Αυτή η αριστερή στροφή ενός κομματιού του χώρου όμως, αφήνει πίσω της ένα τεράστιο κενό. Είναι λοιπόν απαραίτητο να αναδυθούν νέες, αυθεντικά αναρχικές, αναλύσεις που θα συσπειρώσουν εκείνους τους συντρόφους που δε θεωρούν τους εαυτούς τους μια αντιεξουσιαστική συνιστώσα της Αριστεράς. Αναλύσεις που από διαφορετικές βάσεις θα επιτίθενται ευθέως στο κοινωνικό τερατούργημα, στον πολιτισμό, την ανθρωπιστική ηθική, στην επιστήμη και την τεχνολογία, στην παραγωγή και την οικονομία. Αυτές οι αναλύσεις ανοίγουν περάσματα όπου μπορεί να συναντηθεί μια μεγάλη γκάμα αναρχικών από οικοαναρχικούς και αντιπολιτισμικούς, μέχρι μη κομμουνιστές εξεγερσιακούς και ατομικιστές. Η κάθε αντίληψη πρέπει να διεκδικήσει αυτόνομα το χώρο της καλύπτοντας το κενό που περιγράψαμε πριν. Είναι απαραίτητη η ανάδυση ενός νέου αυθεντικά αναρχικού πόλου που θα σηκώσει το βάρος της επίθεσης στο υπάρχον, στο θέατρο του διεξαγόμενου πολέμου.

Δε μιλάω σε καμιά περίπτωση για τη δημιουργία άλλης μιας κεντρικής οργάνωσης. Μιλάω για την \”εκμετάλλευση\” του κενού ώστε αυτό να συμπληρωθεί από την αυθεντική και επιθετική Αναρχία. Δε μιλάω για τη δημιουργία ενός ανταγωνιστικού πόλου προς στους κοινωνιστές αλλά για τη δημιουργία ενός αντίπαλου δέους του κράτους και της εξουσίας. Δε μιλάω για μια φαντασιακή ενότητα αλλά για ένα πολύπλευρο επιθετικό ρεύμα που τα κομμάτια του θα συμπράττουν άτυπα και κατά το δοκούν.

Ο Μηδενισμός

Η μηδενιστική τάση μπορεί να προσφέρει τα μέγιστα σε αυτή τη διαδικασία. Η αιχμηρή μηδενιστική κριτική έχει διαλύσει προ πολλού τα φαντάσματα της κοινωνίας και του πολιτισμού. Ο μηδενιστικός λόγος, φύσει πολεμικός, αποδομεί το σύνολο της εξουσίας και αποτελεί μια λυσσαλέα επίθεση στο υπάρχον. Είναι απαραίτητο αυτός ο λόγος να εμπλουτίζεται διαρκώς, να ανακαλύπτει συνέχεια νέα αναλυτικά εργαλεία και να διαχέεται σαν γάγγραινα στο κοινωνικό σώμα. Όχι για να πείσει, αλλά για να δηλώσει πως υπάρχει μια χούφτα ανθρώπων που αρνούνται να ζήσουν σαν αριθμοί. Που αρνούνται να δεχθούν οποιαδήποτε αντιδραστική η επαναστατική εξουσιαστική αλλαγή στο όνομα της πανανθρώπινης ευτυχίας. Που προτιμούν να πεθάνουν μαχόμενοι μέχρι το τέλος παρά να ανεχθούν τα σύγχρονα κοινωνικά κάτεργα ή να συμπορευθούν με τους αριστερούς και \”αντιεξουσιαστές\” δήμιους της ελευθερίας. Αυτή η μαχόμενη μειοψηφία,  κατασυκοφαντημένη σχεδόν από όλους και σταμπαρισμένη από τον εχθρό, πρέπει να συμβάλλει στη δημιουργία ενός επιθετικού αναρχικού μετώπου, σε πλήρη ρήξη με ότι συνιστά το υπάρχον. Μια σύμπραξη διαφορετικών συντρόφων που τους ενώνει το μίσος για την εξουσία και τους υποτακτικούς της και η αγάπη για γεμάτη ουσία ζωή. Οι μηδενιστές θα φέρουμε πάντα περήφανα το λάβαρο της διαρκούς αναρχικής εξέγερσης. Μέχρι την Ανατολή του Μηδενός…

Τζακάρτα: Ανάληψη ευθύνης για τον εμπρησμό εμπορικής περιοχής από την Μονάδα Θυμού/Δ.Σ.Ε- Α.Α.Ο- Δ.Ε.Μ

Δεν υπάρχει κανένας λόγος να κάνουμε πίσω. Ο πόλεμος συνεχίζεται όπως πάντα και θα πρέπει να είναι πιο βίαιος κάθε φορά. Όλα τα έργα υποδομής της κοινωνίας είναι στόχος μας και δεν υπάρχουν δικαιολογίες για να αφήσουμε ακόμα έναν να στέκεται απέναντι από τον όμορφο ουρανό. Όλα τα κτίρια είναι τα τείχη που εμποδίζουν την ματιά μας να δει τα αστέρια, τα ίδια αστέρια που βλέπουν επίσης οι φυλακισμένοι αντάρτες σύντροφοι μας σε άλλα μέρη του κόσμου.

Μέσα από την φωτιά, θέλουμε να στείλουμε τους θερμότερους χαιρετισμούς μας σε όλους τους ιππότες του πολέμου σε όλο τον κόσμο, οι οποίοι εξακολουθούν να διεξάγουν επιθέσεις με τον επαναστατικό μας τρόπο. Στους γενναίους και αξιοπρεπείς κρατούμενους που κρατάν το κεφάλι ψηλά ενάντια στην μιζέρια και τον «ρεφορμισμό» των αναρχικών.

Χθες το βράδυ (Παρασκευή 22 Φεβρουαρίου), κάψαμε άλλη μια ιδιοκτησία της κοινωνίας. Τοποθετήσαμε εμπρηστικό μηχανισμό σε εμπορική περιοχή της μεσαίας τάξης στην Βόρεια Τζακάρτα. Καίμε τα καταστήματα ως ένα δείγμα, και για ακόμα μια φορά καλούμε όλες τις ατομικότητες να δημιουργήσουν τις δικές τους επιθέσεις – κυρίως στην Ινδονησία και την Νοτιοανατολική Ασία. Δείξαμε μέσω της πράξης ότι κάθε ατομικότητα μπορεί να μετουσιώσει τον θυμό της σε φωτιά και βενζίνη χωρίς τις ειδικότητες των ελίτ συνόλων. Δεν είμαστε πρωτοπόροι ή μεσσίες για να σώσουμε την κοινωνία. Είμαστε οργισμένες ατομικότητες οι οποίες το μόνο που θέλουν είναι να κάψουν την κοινωνία.

Μόνο οι δειλοί- ακόμα και οι αυτοαποκαλούμενοι αναρχικοί-βλέπουν την φωτιά να υψώνεται και να καλύπτει τον ουρανό με σκοτεινούς καπνούς και δεν κάνουν τίποτα. Οι δειλοί είναι αναπόσπαστα κομμάτια της κοινωνίας που πάντα περιμένουν για την «σωστή στιγμή» προσπαθώντας να διατηρήσουν τις ζωές τους σε άνετα πλαίσια. Και δηλώνουμε τους δειλούς ως εχθρούς μας τους οποίους θα κυνηγήσουμε επίσης. Στο μέλλον, δεν θα λυπηθούμε αν στις δράσεις μας που επιτιθέμαστε στην κοινωνία, διακινδυνεύσουμε την ζωή κάποιου.

Θα περιορίσουμε τους επαναστατικούς χαιρετισμούς μας στους συντρόφους οι οποίοι κατά την κρίση μας είναι επαναστάτες. Δεν θα αφήσουμε η φωτιά μας να ζεστάνει τους «αθώους», τους «ρεφορμιστές», τους «ειρηνιστές», τους «επίσημους και επικριτικούς αναρχικούς», τους «αναρχικούς του facebook» και άλλους δειλούς. Οι δράσεις μας πάντα είναι μόνο για τους εαυτούς μας, για τις ατομικιστικές μας αξίες και για τους επαναστάτες συντρόφους.

Και μέσα από την φωτιά στέλνουμε την αγάπη μας στους φυλακισμένους συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, τους 4 αναρχικούς που πρόσφατα κατηγορήθηκαν για την διπλή ληστεία στην Ελλάδα, τους Alfredo και Nicola και άλλους συντρόφους που κατηγορούνται στα πλαίσια των επιχειρήσεων Thor, Ixodae, Mangifuoco, και την παρόμοια καταστολή στην Ιταλία, στον Gabriel Pombo da Silva και τον Marco Camenisch, τουςMarcelo, Juan, Fredy, Ivan & Carla στην Χιλή, τον Henry στην Βολιβία, στον τραυματίαTripa Lopez στο Μεξικό, τον Tukijo και τους άλλους εξεγερσιακούς κρατούμενους πίσω από τις κρατικές μπάρες που πάντα κρατάνε την αξιοπρέπεια τους και τις επαναστατικές αξίες. Θέλουμε επίσης να στείλουμε την αγάπη μας στους καταζητούμενους συντρόφους :Felicity, Hans και άλλους. Συνεχίστε την φυγοδικία και μην αφήσετε τους εχθρούς να σας πιάσουν.

Αγάπη και επαναστατικούς χαιρετισμούς στις ατομικότητες , τους πυρήνες και τις ομάδες της  Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/ Διεθνές Επαναστατικού Μετώπου. Ας περιβάλλουμε την κοινωνία με τις φωτιές μας.

Ο πόλεμος συνεχίζεται μέχρι την κατάρρευση της κοινωνίας.

Σύνολο Θυμού

Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Μήνυμα αλληλεγγύης στον Αλφρέντο Κοσπίτο και στον Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι από τα φυλακισμένα μέλη της Ε.Ο. ΣΠΦ και τον Θεόφιλο Μαυρόπουλο

ΣΠΦ – Στα άκρα… για τον Alfredo και τον Sergio

Ο αδερφός μας Αλφρέντο Κοσπίτο (κατηγορούμενος για τους πυροβολισμούς εναντίον στελέχους εταιρείας πυρηνικής ενέργειας τους οποίους ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα της FAI), μαζί με το σύντροφο Σέρτζιο Μαρία Στεφάνι ξεκίνησαν απεργία πείνας στις 29 Γενάρη ενάντια στις απαγορεύσεις επισκεπτηρίου που ήθελαν να τους επιβάλουν οι δεσμοφύλακες.

Στις 18 Φεβρουαρίου ο Αλφρέντο διέκοψε την απεργία αφού η διοίκηση της φυλακής δεσμεύτηκε για την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Σέρτζιο συνεχίζει περιμένοντας κι αυτός την ικανοποίηση του αιτήματός του. Ο Αλφρέντο, φυσικά, παραμένει αλληλέγγυος στο σύντροφο Σέρτζιο και, ως χειρονομία στήριξης, προκάλεσε δολιοφθορές στο χώρο της φυλακής.

Παράλληλα, πριν λίγες μέρες και καθώς η έρευνα σχετικά με τους πυροβολισμούς για τους οποίους κατηγορείται ο Αλφρέντο κατέληγε σε αδιέξοδο, οι μπάτσοι ζήτησαν DNA απ’ το σύντροφο με σκοπό να κάνουν «έρευνα» για μία άλλη επίθεση. Πρόκειται για την επίθεση στη Μονάδα Επιστημονικών Ερευνών (RIS) της αστυνομίας το 2005 στην Πάρμα.

Εξαιτίας της άρνησης του Αλφρέντο να δώσει DNA, οι μπάτσοι έκαναν επιδρομή στο κελί (στις 19 Φλεβάρη) και συνέλεξαν μόνοι τους δείγματα DNA από το χώρο.

Αν δεν ήμασταν αιχμάλωτοι στις ελληνικές φυλακές, οι ΠΡΑΞΕΙΣ θα είχαν τον πρώτο λόγο. Τώρα όμως, έστω και πίσω απ’ τα κάγκελα της φυλακής, στέλνουμε στον Αλφρέντο και στον Σέρτζιο αυτά τα λίγα λόγια ως χαιρετισμό και ως υπόσχεση:

Σε αυτόν τον κόσμο, οι λύκοι κατοικούν στα άκρα. Στη μέση βρίσκονται αυτοί που δεν τολμούν.

Κάποιος απ’ τη μέση μπορεί να ρωτήσει προς τη μεριά μας: «Γιατί κυνηγάτε το αδύνατο…;»

Όμως η φωνή μας που μιλάει απ’ την καρδιά φωνάζει: «Δεν υπάρχει αδύνατο για τον Άνθρωπο. Ποτέ μη βάζεις σύνορα στη θέληση του Ατόμου. Να σπας τα όρια. Να πεθαίνεις και να λες “Θάνατος δεν υπάρχει…” Να αρνιέσαι τη μάζα. Να αρνιέσαι την κοινωνία και τον ειρηνικό θάνατο του κομπάρσου».

Μια έκρηξη μέσα μας φωνάζει: «Είμαι Εγώ, εισβάλλω στη σκηνή του κόσμου και ανατινάζω την ησυχία του».

Είμαστε εμείς, οι Εξόριστοι Αναρχικοί, οι Μηδενιστές, οι Εικονοκλάστες, που γκρεμίζουμε τα είδωλα του κόσμου σας.

Στους συντρόφους προσφέρουμε τη φωτιά του Προμηθέα.
Στους εχθρούς τον πόλεμο.
Στους αδιάφορους… τίποτα.

Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς FAI/IRF
και ο αδερφός Θεόφιλος Μαυρόπουλος

Φυλακές Κορυδαλλού, Φλεβάρης 2013

Αναδημοσίευση από Contrainfo