Tag: Ανάλυση

Επιστολή του αναρχικού κρατουμένου Ανδρέα – Δημήτρη Μπουρζούκου

«ΗΘΕΛΕ ΑΚΟΜΗ ΠΟΛΥ ΦΩΣ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ

ΟΜΩΣ ΕΓΩ ΔΕΝ ΠΑΡΑΔΕΧΤΗΚΑ ΤΗΝ ΗΤΤΑ»

 

12.25μ.μ.

Η τελευταία φορά που κοίταζα το ρολόι μου. Πίσω μας ένα περιπολικό, μέσα στο βάν οι δύο σύντροφοι μου, ο «όμηρος» κi εγώ. Μόλις λίγες ώρες πριν τα συναισθήματά μας ήταν τελείως διαφορετικά. Για λίγο, φαινομενικά, όλα πήγαιναν τέλεια, μέχρι τη στιγμή που συνέλλαβαν τον συντροφό μας στο «ασθενοφόρο». Εκεί, η κατάσταση στιγμιαία μας κατέβαλε, παρ’ όλα αυτά διατηρήσαμε το μυαλό μας καθαρό , στο βαθμό που ήταν πλέον δυνατόν, έτσι και εξασφαλίσαμε τη διαφυγή των συντρόφων μας.

 

Γυρνάμε πλέον στην αρχική μας εικόνα, οι τρεις μας μέσα στο βαν μαζί με τον «όμηρο» και μία «τυχαία» (μόνο τυχαία δεν ήταν καθώς το σήμα είχε πέσει σε όλες τις γύρω πόλεις) συνάντηση με ένα περιπολικό. Τα τελευταία λεπτά της ελευθερίας μας είχαν ήδη αρχίσει να μετρούν αντίστροφα. Το τί ειπώθηκε μέσα στο βαν αυτά τα λεπτά έχει μικρή σημασία για την ιστορία μας, αυτό που μετράει είναι η τελική μας απόφαση. Δε θα ρίξουμε, δε θα ρισκάρουμε τη ζωή του γιατρού. Ήταν η μόνη επιλογή που είχαμε εκείνη τη στιγμή. Το μόνο όπλο που είχαμε τελικώς σε αυτή τη συνθήκη ήταν το πάθος μας για ελευθερία. Το τραβήξαμε όσο πήγαινε. Μετά από μία καταδίωξη στους δρόμους της Βέρροιας, σχεδόν βγαλμένη από ταινία, τελικά εγκλωβιστήκαμε σε ένα στενό από ένα περιπολικό που τυχαία βρέθηκε εκεί. Δεν ξέρω πόσο νόημα έχει να αναπαράγω εκ νέου το υπόλοιπο σκέλος της ιστορίας. Το μόνο που αισθάνομαι ότι πρέπει να ξεκαθαρίσω, καθώς πήρε μεγάλη διάσταση, είναι το κομμάτι των βασανισμών. Ξέρω ότι για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας η εικόνα ενός ξυλοδαρμένου ανθρώπου μπορεί να γεννήσει φόβο, λύπηση, απορία. Όχι όμως για εμάς σύντροφοι. Μπορώ να πω επίσης ότι το κράτος σκοπίμως έδωσε τις φωτογραφίες μας στη δημοσιότητα με στόχο τον εκφοβισμό των ανθρώπων που σκέφτονται να πράξουν αναλόγως. Μπορεί και να ήταν ένα βιαστικό «λάθος» λόγω αυτοματισμού που χαρακτηρίζει πλέον οποιαδήποτε επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής. Όπως και να έχει δε θέλω να εστιάσω σε αυτό στην παρούσα φάση. Θέλω να εκφράσω τη δικιά μου σύντομη γνώμη για αυτές τις ώρες ξυλοδαρμού.

Από την αρχή κιόλας  δεν ένιωσα ούτε μια στιγμή  θύμα και προφανώς δε θέλω να αντιμετωπίζομαι ως τέτοιο. Μέσα στις τέσσερις ώρες ασταμάτητου ξύλου, φυσικά ένα από τα πράγματα που σκεφτόμουν ήταν πιθανά σενάρια γα το «τέλος» αυτών των θρασύδειλων καθαρμάτων. Ούτε φόβος, ούτε πόνος, μόνο οργή. Παρά την οδύνη της αλήθειας αρπάζεις το θέλω σου από τα μαλλιά και το γονατίζεις. Όση ώρα συνεχιζόταν το ξύλο μέσα μου επιβεβαιώνονταν όλα αυτά τα χρόνια που έχω επιλέξει να στέκομαι απέναντι σε αυτό το σάπιο σύστημα. Όλες μου οι επιλογές, όλες οι σκέψεις πήραν σάρκα και οστά. Ίσως ένα λεπτό τελικά με λυμένα τα χέρια να ήταν αρκετό. Ίσως τελικά αυτές οι στιγμές βασανισμού να είναι η σφραγίδα επικύρωσης του σάπιου συστήματος.

Ας μιλήσουμε για χρήμα όμως τώρα. Χρήμα που ρέει άφθονο(ακόμη και σε καιρούς ισχνούς που διανύουμε) στα τραπεζικά καταστήματα, στις εφορίες και σε κάθε τύπου επενδύσεις μεγάλων κεφαλαίων (τύπου Cosco). Το αίμα του καπιταλισμού.

Η άρνηση τοποθετησής μου ως άλλο ένα καλολαδωμένο γρανάζι σ΄αυτό το σύστημα είναι ένας από τους αρκετούς λόγους που επέλεξα τη ληστεία (προσωπικά την ορίζω ως απαλλοτρίωση) τράπεζας. Με αυτό εννοώ πως δεν είχα ποτέ τη διάθεση να αποτελέσω άλλον έναν «περαστικό» σε αυτή τη γη με μία «φυσιολογική» δουλειά, με μία «φυσιολογική» ζωή. Δεν άργησα πολύ να καταλάβω στη ζωή μου ότι η εργασία έχει ως μοναδικό σκοπό την εργαλειοποίηση του ανθρώπου με στόχο πάντα το κέρδος του εκάστοτε «κεφαλαίου». Μία διαρκής συσσώρευση κεφαλαίου σε όλο και λιγότερους ανθρώπους. Κάτι που δεν άργησε να δείξει τις παρενέργειές του. Κάπου εκεί είναι που έβαλα κι εγώ τα ερωτηματικά μου.

Είναι λοιπόν μεμονομένα περιστατικά κατάχρησης και διαφθοράς που οδήγησαν το σύστημα σε κρίση ή η ίδια η κρίση αποτελεί ένα καλοσχεδιασμένο πλάνο για μεγαλύτερο κέρδος; Υπήρξε η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος εξαιτίας της «φούσκας» των δανείων ή ήταν ένα καπιταλιστικό τέχνασμα για μία νέα συσσώρευση, μία κεφαλαιοποίηση μεγαλύτερων διαστάσεων;

Σίγουρα έχουμε να κάνουμε με μία κρίση πρωτόγνωρη για τα δεδομένα του καπιταλισμού και σίγουρα προηγήθηκε αυτής η «πτώση» του τραπεζικού συστήματος. Στην προκειμένη όμως μιλάμε για τις δύο όψεις του ίδιου κάλπικου νομίσματος.

Ο καπιταλισμός χωρίς το τραπεζικό σύστημα δε θα μπορούσε να υπάρξει. Δε θα υπήρχε ένα από τα βασικότερα μέσα για τη συσσώρευση κεφαλαίου. Δεν θα πήρχε καπιταλισμός. Όπως στην ενδεχόμενη πτώση του τραπεζικού συστήματος καλέστηκε το κράτος να γεμίσει τα ταμεία των τραπεζών, έτσι αργότερα μπροστά στην επικείμενη πτώση του κρατικού μηχανισμού καλούνται οι τράπεζες να υποστηλώσουν επενδύσεις για να ακολουθήσει μία νέα κεφαλαιοποίηση των τραπεζών. Ένας φαύλος κύκλος με μόνο στόχο να μην ξεψυχήσει ο ετοιμοθάνατος καπιταλισμός.

Κοιτάζοντας τη σύντομη ιστορία της Ελλάδας μέσα στην Ευρωπαική Ένωση μόνο ως ένα προσχεδιαμένο εγχείρημα θα μπορούσα να μεταφράσω την οικονομική πτώση της. Τόσο της Ελλάδας όσο και των υπόλοιπων ευρωπαικών χωρών που ακολούθησαν την κρίση. Μπαίνοντας στην ζώνη του ευρώ με την «δημιουργική λογιστική» (Greek logistics) Σημίτη παρουσιάζοντας την οικονομία της Ελλάδας ως αρκετά ισχυρή και συνεχώς αναπτυσσόμενη, αντίστοιχη των υπόλοιπων κρατών της Ε.Ε., διανύθηκε μία περίοδος χάριτος. Εκείνη την περίοδο ο κάθε μικροαστός μπορούσε να ελπίζει στον καπιταλιστικό παράδεισο. Μέχρι να αρχίσει να διαφαίνεται η «φούσκα» του καπιταλισμού ως σύστημα, με το Κραχ του 2008 και την αρχή της κατρακύλας. Ακολούθησε πάλι η «δημιουργική λογιστική» αυτή τη φορά από τον Γ. Παπανδρέου και με στόχο πλέον την «είσοδο» της Ελλάδας στον μηχανισμό οικονομικής στήριξης (Δ.Ν.Τ-Ε.Κ.Τ.). Για να φτάσουμε σήμερα στο οριστικό ξεπούλημα της ανθρώπινης ζωής και την ουσιαστική εκμηδένιση της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. Κάτι που φύσικά συνδέεται με φθηνές επενδύσεις και την ευκαιρία λεηλάτησης της φύσης όπως επιχειρείται να γίνει σε διάφορες περιοχές σήμερα.

Τα βιώματα και η αφόρητη πίεση που δέχεται η κοινωνία αρκεί για να αναδειχθεί ξεκάθαρα το βρώμικο πρόσωπο του καπιταλισμού. Αναγνωρίζω την πράξη μου ως απαλλοτρίωση . Για μένα οι πραγματικοί ληστές στελεχώνουν τις τράπεζες και τον κρατικό μηχανισμό.

Φυσικό ακόλουθο της συστημικής κρίσης είναι η καταστολή. Καταστολή στοχευμένη αλλά και γενικευμένη με σκοπό την τρομοκράτιση και την αποδυνάμωση του συνόλου της κοινωνίας. Αιχμή του δόρατος και σχεδόν μόνιμο στόχο αποτελεί ο ευρύτερος αναρχικός -ανατρεπτικός χώρος. Ένας χώρος που πολλές φορές λειτουργώντας είτε ως πυροκροτητής είτε ως καταλύτης, πυροδοτεί εξεγέρσεις και εντάσεις ενσαρκώνοντας τη λύσσα και την οργή που όλο και μεγαλώνει σε διάφορα κοινωνικά σύνολα.

Το παράδοξο στην κατασταλτική πολιτική του κράτους είναι πως πλέον στοχοποιεί και άλλα τμήματα της κοινωνίας που αντιστέκονται, χαρακτηρίζοντας τους με περίσια ευκολία παράνομους και τρομοκράτες που μόνο στόχο έχουν την καταστροφή. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί η σπασμωδική αντίδραση του κράτους στις Σκουριές. Με συνοπτικές διαδικασίες χαρακτηρίστηκε ως τρομοκρατικό χτύπημα ο εντυπωσιακός και ολοκληρωτικός εμπρησμός του εργοταξίου των μεταλείων. Μία κίνηση που με βρίσκει σύμφωνο και στο πλευρό των ανθρώπων που την έκαναν. Ο μόνος διάλογος που μπορεί να υπάρξει με μία πολυεθνική που στόχο έχει την καταστροφή και τη λεηλασία της φύσης για το κέρδος είναι η αμίληκτη επίθεση. Αναγνωρίζω το θάρρος των ανθρώπων που πέρασαν στην άμεση δράση παίρνοντας τις ζωές τους στα χέρια τους. Προκάλεσαν ένα καίριο πλήγμα  τόσο στην εταιρία El dorado όσο και στο κράτος. Αυτός είναι και ο λόγος που λίγες μέρες αργότερα το χωριό των Σκουριών κατακλύστηκε από κατασταλτικές δυνάμεις και ακολούθησαν έφοδοι και έρευνες σε σπίτια κατοίκων του χωριού, με ένα σκηνικό που θύμιζε κάτι απο τον εμφύλιο και δείχνει τον ολοκληρωτισμό που χαρακτηρίζει το κράτος, μετατρέποντας το χωριό σε εμπόλεμη ζώνη.

Ασφαλώς δεν έλειψε η εμπλοκή των «αναρχικών τρομοκρατών» σε αυτή την ενέργεια. Από την πρώτη στιγμή τα Μ.Μ.Ε. έσπευσαν να εντοπίσουν τους «τρομοκράτες» καθοδηγητές του χτυπήματος.

Γνωστή και πάγια η  τακτική των Μ.Μ.Ε.: στοχοποίηση, τρομοκράτιση και κατασυκοφάντηση. Φυσικά ακολουθώντας πάντα πιστά τις οδηγίες του εκάστοτε φορέα, είτε είναι η κρατική ασφάλεια, είτε είναι η αντιτρομοκρατική είτε απευθείας η κυβερνητική γραμμή. Γνήσιοι «εργάτες» της καταπίεσης και της υποταγής σκάβουν λάκκους –αρκετούς σε βάθος να χωράν όλοι μέσα- για να ακολουθήσει ο κατασταλτικός βραχίονας και η δικαστική μαφία να θάψει κάθε τί που αντιστέκεται.

Κάπως έτσι ξεκινάει και το παραλήρημα (γκεμπελικού τύπου προπαγάνδας) των Μ.Μ.Ε. αμέσως μετά τη σύλληψή μας. Η είδηση ιδανική για τρομοδελτία και σενάρια αντιτρομοκρατικής φαντασίας. Δεν μπορούσα να μην αναγνωρίσω την ξεκάθαρη πολιτική γραμμή που ακολούθησαν τα Μ.Μ.Ε., αναπαράγωντας με στόμφο και τον απαραίτητο συναισθηματισμό την σίγουρη εμπλοκή μας και σε άλλες ενέργειες πέραν της ληστείας. Με μία τακτική αντίστοιχη με αυτήν που χρησιμοποιήθηκε στα μέσα της δεκαετίας του ’90 στην Ιταλία για να χτυπήσουν τον αναρχικό χώρο (επιχείρηση ORAI), το ελληνικό κράτος προσπαθεί να καταστήλει οποιαδήποτε πηγή αντίστασης.

Δεν μπορούσα να μην προβλέψω τί θα ακολουθούσε τις επόμενες μέρες της συλληψής μου. Από στιγμή σε στιγμή θα με καλούσε κάποιος ειδικός εφέτης ανακριτής, υπεύθυνος για τα θέματα «τρομοκρατίας» (ίσως να τον έλεγαν Μόκκα;) και με μηδενικά στοιχεία και χωρίς κανένα συγκεκριμένο σκεπτικό -παρά μόνο τις εικασίες της αντιτρομοκρατικής- θα με έχριζε μέλος κάποιας οργάνωσης. Φυσικά η επιβεβαίωση της προβλεψής μου δεν άργησε να έρθει.

Τελικά ο ειδικός εφέτης ανακριτής με κάλεσε (Μόκκας στο όνομα) και με συμπεριέλαβε στην ε.ο. Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Φυσικά, αναγνωρίζω τη δράση της ε.ο. Σ.Π.Φ. και τα μέλη της ως επαναστάτες, όμως αυτό είναι κάτι που δε με εμποδίζει να δηλώσω ότι δεν έχω καμία σχέση με την οργάνωση. Δεν υπήρξα ποτέ μέλος της και μας χωρίζουν ουσιαστικές διαφορές, τόσο σε προταγματικό επίπεδο όσο και στη γενικότερη αντίληψη του κοινωνικού συνόλου. Για το κράτος, το να με εντάξει στην ε.ο.Σ.Π.Φ.  είναι ένας εύκολος τρόπος να διευρύνει το κατηγορητήριο και να παρατείνει τα χρόνια φυλάκισης. Για μένα όμως, είναι ένα απροκάλυπτο τσουβάλιασμα, μία ομαδοποίηση, που αυτομάτως καταλύει οποιοδήποτε πολιτικό υπόβαθρο χαρακτηρίζει τον εκάστοτε αγωνιστή.

«Το τίμημα του αυτοκαθορισμού δεν είναι ποτέ φθηνό, σε μερικές περιπτώσεις είναι αδιανόητα ακριβό.»

Ο δρόμος για την επανάσταση και την αναρχία σίγουρα δεν θα μπορούσε να είναι στρωμένος με ροδοπέταλα, όπως δεν θα γινόταν να είναι ένας και μοναδικός ασχέτως την εκάστοτε υπάρχουσα συνθήκη. Τα μέσα μας είναι γνωστά και πρέπει συνεχώς να εξελίσσονται, η γκάμα επιλογής στο οπλοστάσιο αρκετά μεγάλη. Θεωρώ πως κάθε επαναστάτης πρέπει να έχει την οξυδέρκεια και τη νηφαλιότητα να επιλέξει τα καταλληλότερα «όπλα» που αναλογούν στις αντίστοιχες συνθήκες. Ο δρόμος της αντίστασης έχει πολλές πτυχές και σίγουρα είναι απαραίτητος ένας πολύμορφος αγώνας. Είτε είναι μία αφίσα για απεργιακή συγκέντρωση, είτε η κατάληψη κάποιου κρατικού κτηρίου,  είτε είναι ένας εμπρησμός τράπεζας, είτε μία βομβιστική επίθεση σε κάποιο κρατικό μηχανισμό ή ακόμη η απαλλοτρίωση του κρατικού χρήματος, ο στόχος είναι παντα ο ίδιος. Αφενός ένα πλήγμα στις δομές και λειτουργίες του καπιταλισμού, αφετέρου η διάχυση των μέσων, των πρακτικών και των αντιλήψεων αγώνα, για την αναρχία, για την ελευθερία.

Βρίσκω τον εαυτό μου ανάμεσα σε αυτή την πολυποίκιλη κοινωνία παλεύοντας πάντα για μένα, για τους συντρόφους μου, για την οριστική καταστροφή του συστήματος και την ολική ανατροπή του υπάρχοντος. Χωρίς αυτό να  σημαίνει ότι σταματάω να ασκώ την κριτική που αρμόζει σε όλους αυτούς που με την ανοχή τους και την αδιαφορία τους αναπαράγουν και συντηρούν ένα σάπιο και καταπιεστικό σύστημα.

«Αυτή η επανάσταση πρέπει  απαραιτήτως να είναι βίαιη, ακόμα και αν η βία είναι αυτή καθαυτή κακή. Θα ήταν παραλογισμός αν ελπίζαμε ότι οι προνομιούχοι θα αναγνώριζαν τα δεινά και τις αδικίες που προκαλούν τα προνόμιά τους και θα αποφάσιζαν να τα απαρνηθούν οικειοθελώς.»

Η βία πηγάζει από μέσα μας και είναι η μόνη αξιοπρεπής  απάντηση απέναντι  στην εξαθλίωση και την μιζέρια που γεννάει αυτό το σύστημα.

Η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ένα φαινομενικό γεγονός των καιρών μας. Το ιστορικής σημασίας ζήτημα που τίθεται είναι προς ποιά κατεύθυνση έρχεται αυτή η πόλωση. Ένα χειροπιαστό παράδειγμα αυτής είναι  τα ιδιαίτερα αυξημένα ποσοστά της Χρυσής  Αυγής  στις εκλογές και τα αρκετά συχνά φαινόμενα ρατσιστικών επιθέσεων στο κέντρο της Αθήνας. Βέβαια, αυτή είναι μια επιφανειακή τοποθέτηση στα «άκρα» καθώς στερείται συνείδησης. Με το προφίλ ενός δήθεν αντισυστημικού κόμματος η Χρυσή Αυγή κατάφερε και συγκέντρωσε ένα ποσοστό οργής από ένα κοινωνικό σύνολο.

Φυσικά δεν είμαι ούτε οπαδός της «Θεωρίας των άκρων» ούτε θεωρώ τη  Χ.Α. αντισυστημική. Είναι ξεκάθαρο για μένα πως είναι κομμάτι αυτού του συστήματος και παράλληλα  όπλο του. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο αυτό το φαινόμενο δεν πρέπει να τύχει λιγότερης προσοχής  αυτής που απαιτείται.

Ας οργανωθούμε να προτάξουμε έναν πολύμορφο και διαρκή αγώνα. Να καταστρέψουμε από τα θεμέλια την εργασία ως άλλη μία σχέση καταπίεσης απαλλοτριώνοντας συνειδητά τον καπιταλιστικό πλούτο με σκοπό την όξυνση και την υποστήριξη του αγώνα. Ακολουθώντας το δρόμο της άμεσης δράσης  να περάσουμε στην ολομέτωπη επίθεση ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα. Με διαρκή επικοινωνία και συνεχή ζύμωση στους κόλπους του αναρχικού-ανατρεπτικού χώρου, αλλά και σε ευρύτερα κομμάτια της κοινωνίας μπορούμε να διαχύσουμε τις αναρχικές σχέσεις αυτοοργάνωσης και αυτοδιαχείρησης της ζωής μας. Με τη συνεχή παρουσία μας στους δρόμους και με άγριες οδομαχίες διαμορφώνονται συνειδήσεις, διαμορφώνεται η μαχητική διάθεση, διαχέεται η αγωνιστική βία. Όχι, οι μολότοφ και τα οδοφράγματα, δεν αποτελούν το απαραίτητο πέρασμα για την αναβάθμιση στα γκαζάκια, στις βόμβες και τον ένοπλο αγώνα. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι του ίδιου αγώνα. Το ένα συμπληρώνει το άλλο. Όσο χρειάζονται οδομαχίες άλλο τόσο χρειάζονται νυχτερινά σαμποτάζ στις δομές του κρατικού μηχανισμού με κάθε μέσο. Ο ένοπλος αγώνας είναι μια έκφανση της μάχης, απαραίτητη που πρέπει να στηρίζει και να στηρίζεται από τους ευρύτερους κινηματικούς αγώνες. Οποιοδήποτε σαμποτάζ είναι αποκομμένο από τους κινηματικούς αγώνες και τις ευρύτερες διεκδικήσεις έχει αρκετές πιθανότητες να περάσει στα ψιλά γράμματα της ιστορίας ως γεγονός και εν τέλει να αποσιωπηθεί.

Ας αφήσουμε λοιπόν ένα ανεξήτιλο «αποτύπωμα» στην ιστορία. Το πλήρωμα του χρόνου έχει έρθει, ας κάνουμε εφικτή μία επανάσταση για την ανατροπή της πλουτοκρατίας, για την αναρχία.

Ανδρέας- Δημήτρης Μπουρζούκος

Κορυδαλλός, Ά Πτέρυγα,  Μάρτιος 2013

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Κείμενα των νέων μηδενιστικών εκδόσεων Verein von Egoisten Ed. από Ιταλία

Κείμενα στα ιταλικά:

IL DELIRIO DI NEGAZIONE – NIENT – ISMI

KERBERUS L\’ ESPLOSIONE DEL SE ANNIENTATIVO

PUNTO DI POLEMICA EGOISTA

Κείμενα στα αγγλικά:

FRAGMENT – ANTIJURIDICAL – AMORAL – NIHILISTIC

Κείμενα και στις δύο γλώσσες:

AFFINITA – VELVENDO KOZANI – CCF

Σε μια πρωτοβουλία μετάφρασης των κειμένων των συντρόφων στα ελληνικά, παρακαλείται όποιος ενδιαφέρεται να βοηθείσει, να επικοινωνήσει με το blog ή με τους συντρόφους εδώ: nihilistabyss@distruzione.org

Γράμμα του Alfredo Cospito στους Πυρήνες της Φωτιάς

Αγαπημένοι σύντροφοι, αγαπημένη συντρόφισσα, το γράμμα σας μου έδωσε δύναμη και χαρά. Έχω πολλά να πω, μα θα περιοριστώ σε κάποια από αυτά. Ο ρόλος των αιχμάλωτων συντρόφων/συντροφισσών δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της ανάλυσης, του εφοδιασμού των συντρόφων εκτός τειχών με περαιτέρω εργαλεία. Πέρα από το προφανές της εξέγερσης και της μη υποταγής μέσα στις φυλακές, ο αγώνας συνεχίζεται, και εσείς μας δώσατε ένα παράδειγμα με την αντίστασή σας. Η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να πραγματοποιείται μέσα από τη δράση και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να την αναθέσουμε με κάποιο τρόπο στους επαγγελματίες του λόγου. Είναι ζωτικής σημασίας,  βέβαια, να κάνουν το γύρο του κόσμου τα νέα, οι ιδέες. Χρειάζεται όμως να αποφύγουμε με κάθε τρόπο το να γίνει γραφειοκρατική μια διαδικασία που πρέπει να παραμείνει ελεύθερη από τις ελίτ των ειδικών της πληροφορίας. Η ικανότητα σχεδιασμού πρέπει να είναι καρπός της δράσης των συντρόφων/ισσών εκτός τειχών και των αναλύσεων των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών.

Ο δημόσιος διάλογος που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια αντιπληροφόρησης είναι σημαντικός, και είμαι σίγουρος πως στην παρέμβασή σας θα αναφερθείτε σε αυτήν μου την ένσταση. Αυτό δεν καταργεί, φυσικά, το ότι η αντιπληροφόρηση, τα site, τα blog είναι σημαντικά˙ απλά όλα αυτά είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να συγχέουμε την πρακτική της αντιπληροφόρησης με την άμεση δράση. Ο λόγος της συνέπειας από τις αδελφές και τους αδελφούς στον πόλεμο είναι ο μόνος  που έχει πραγματική ουσία. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αναρχισμός» κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το «όργανο της συνέλευσης», που έχει γίνει πεδίο εξουσίας και ανατροφής μικρών και μεγάλων αρχηγών, των οποίων ο μοναδικών στόχος είναι η αυτοαναφορικότητα. Οι πολιτικάντηδες αναρχικοί κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν, στη γέννησή του, το καινούριο που κερδίζει έδαφος. Το καινούριο που κερδίζει έδαφος είναι η πραγμάτωση της άτυπης οργάνωσης, οργάνωσης που κάποιοι εξεγερμένοι επιμένουν να υπερφορτώνουν με άχρηστες και αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, πολιτικές εκτιμήσεις, συνεχείς μεσολαβήσεις για την αναζήτηση της αστικής αποδοχής, η οποία στην πραγματικότητα παραμορφώνει κάθε επαναστατικό στοιχείο. Όταν μιλούν οι πράξεις, η καθοριστική επιρροή που ασκούν οι «αρχηγοί της αναρχίας» μέσω του ταλέντου τους στις συνελεύσεις θα γίνει κομμάτια, και η ομάδα της συνάφειας, η ατομικότητα της δράσης, θα επανακτήσει δύναμη. Στους «ρεαλιστές» της αναρχίας δε μένει παρά να αμφισβητήσουν το καινούριο, προωθώντας όλο και περισσότερο τους «κοινωνικούς αγώνες», αναζητώντας τη «λαϊκή συναίνεση» που μπορεί να αποκτηθεί μόνο με τη σταδιακή απόρριψη κάθε τι αναρχικού και εξεγερσιακού. Χάρη στις επιστολές σας, αντιλήψεις όπως ο μηδενισμός και ο αντικοινωνικός αναρχισμός, διαχέονται σε κάθε γωνιά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και η κατεύθυνση που πήραμε είναι η σωστή. Το κουράγιο σας με γεμίζει τόλμη. Μέσα από τους τοίχους αυτού του κελιού, Όλγα, το χαμόγελό μου σε χαιρετά. Η σάρκα μου είναι σάρκα σας, το αίμα μου αίμα σας.

Πάντα για την αναρχία

Alfredo Cospito

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα

Αναδημοσίευση από το Diskordia

Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.
Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά
Φυσικά δεν θεωρούμε ότι όλες αυτές οι απόψεις αποτελούν μια ενιαία θεώρηση, κι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Για κάποιες από τις απόψεις αυτές π.χ. η εργατική τάξη είναι αντικειμενικά επαναστατική, αφού βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα μέσα παραγωγής, οπότε μπορεί να νεκρώσει την οικονομία, και κατακτώντας τα, να τα στρέψει προς όφελος της επανάστασης . Ενώ για κάποιες άλλες αποτελεί απλά το κατάλληλο όχημα ενοποίησης των καταπιεσμένων. Μάλιστα, τα πιο ορθόδοξα μαρξιστικά κομμάτια τους υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι “απαραίτητο στάδιο προς την επανάσταση και την αταξική κοινωνία”. Κι αυτό επειδή μέσω της ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας, αναπτύσσεται η εργατική/προλεταριακή συνείδηση, οπότε “γεννιούνται οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού”…
Σαν φυσικό επακόλουθο, όσο μιλούν για την κεντρικότητα της “τάξης” αυτής και θεοποιούν αυτήν και τους όποιους εργατικούς αγώνες, άλλο τόσο υποτιμούν στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αγώνες που δεν αφορούν εργασιακούς χώρους και τους μή εργάτες αγωνιζόμενους. Τοπικοί αγώνες για περιβαλλοντικά ζητήματα π.χ., ή αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πλειοψηφία τέτοιων οργανώσεων και ομάδων, μπήκαν στην…ατζέντα μετά τις “ευρωπορείες” ενάντια σε G8, δ.ν.τ., κτλ. Όταν δηλαδή φάνηκε ότι έχει ψωμί η υπόθεση..
Αν επομένως, ο βασικός κινητήριος μηχανισμός μιας θεώρησης για τη ζωή και τους αγώνες δεν είναι οικονομικός, τότε θεωρούν ότι δεν μπορεί να συγκινήσει τις.. μάζες, αφού μόνο η οικονομική πτυχή της καταπίεσης θεωρείται ως ικανή να προκαλέσει -νομοτελειακά για τους περισσότερους- την επανάσταση. Και χαρακτηρίζουν ως ανώριμη, τυχοδιωκτική ή και σεχταριστική τη λογική όσων αναγνωρίζουμε μεν ως εκμεταλλευτική την υπάρχουσα οικονομική συνθήκη, αρνούμαστε δε το ότι εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τον αγώνα μας.
[Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη θεμελιώδη σημασία της εργασίας για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πλέον έχουν διαφοροποιηθεί κάποιες ισορροπίες. Πολύ μεγάλο ειδικό βάρος για την επιβίωσή της, έχει αναλάβει μια σχετικά πρόσφατη πτυχή των κυρίαρχων σχεδιασμών: να μας καταστήσουν μή δημιουργικούς, χωρίς πρωτοβουλίες, με περιορσμένες δεξιότητες και γεμάτους φόβο. Κι αυτό δεν αλλάζει απλά τις αποφάσεις αναφορικά με τα ζητήματα εργασίας˙ αναδιαρθρώνει τις δομές της εξουσίας, επαναπροσδιορίζει τις κεντρικές στρατηγικές της, και γεννά αμηχανία -μπροστά στις νέες συνθήκες- για τα όποια κινήματα.]
Μήπως όμως εδώ κάτι δεν πάει καλά; Μήπως οι εκφραστές απόψεων σαν αυτές αναπαράγουν -όχι απαραίτητα συνειδητά- τους ρόλους που η Κυριαρχία έχει τόσο έντεχνα και αποτελεσματικά μοιράσει; Μήπως έτσι στερούμαστε ενός πλούτου αναζητήσεων, επιχειρημάτων, δράσεων;
Ούτε η γενικότητα της αφαίρεσης που ονομάζεται “λαός”, ούτε καν το φάντασμα της κατα-κερματισμένης εργατικής τάξης μπορεί να είναι το όχημά μας προς την ατομική και συλλογική ελευθερία.
Το να βρίσκουμε στοιχεία που μας ενοποιούν απέναντι στην εξουσία είναι θεμιτό και απαραίτητο. Κι είναι επίσης απαραίτητο να υπάρχουν αυτές οι βάσεις που δημιουργούν δεσμούς και συνθήκες που δίνουν δύναμη και προοπτική σε όσους επιλέγουν να αγωνίζονται. Πάνω σε ποια βάση όμως γίνεται αυτό και με ποιό σκεπτικό; Ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία αναζητούμε την ενότητα, τις συμμαχίες και αντίστοιχα πού και πώς, θέλουμε να φτάσουμε;
Φυσικά και είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι “προλεταριοποιούνται” – στην ουσία περιθωριοποιούνται- με την έννοια ότι οδηγούνται σε μια οικονομική εξαθλίωση, την οποία συχνά δεν μπορούν να αντιπαλέψουν ούτε καν …πουλώντας την εργατική τους δύναμη. Και είναι επίσης πασιφανές ότι οι εξαθλιωνόμενοι εργάτες δεν αποκτούν νομοτελειακά αντίστοιχη ριζοσπαστική συνείδηση ώστε να γίνουν…προλετάριοι. Το “σφάξε με αγά μου να εξεγερθώ”, δεν ισχύει!
Με το να αυτοκαθοριζόμαστε ως εργάτες-προλετάριοι, υιοθετούμε ένα ρόλο που δεν έχουμε θελήσει. Ενσωματώνουμε μια ταυτότητα που ομαδοποιεί και ομογενοποιεί βασιζόμενη στο τί μας στερούν και όχι στο τί συνειδητά επιλέγουμε. Ουσιαστικά, παλεύουμε για την αυτοκατάργησή μας ως προλετάριοι- που σαφώς είναι θεμιτό- το κάνουμε όμως χρησιμοποιώντας ως μέσο αυτό που θέλουμε να καταργήσουμε!!!
Κι επιπλέον, με τον τρόπο αυτό, ερμηνεύουμε την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας αναλυτικά εργαλεία που έχουν προ πολλού σκουριάσει κι είναι πλέον αναποτελεσματικά, χάνοντας την ουσία της σημερινής εποχής όπου η εξουσία είναι πια διάχυτη στον κοινωνικό ιστό. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από εκείνη της βιομηχανικής επανάστασης και των μετέπειτα κοινωνιών. Διαφορετική κι από τις πρόσφατες καταναλωτικές κοινωνίες της δανεικής καλοπέρασης. Η υπεραπλουστευμένη θέση, ότι η κοινωνία αποτελείται από καλούς και κακούς, από εργάτες με τους συμμάχους τους και αφεντικά με τους τσάτσους τους, απέχει πολύ από το να κατανοεί και να αντιμετωπιζει την πολυπλοκότητα της καπιταλιστικής μεταβιομηχανικής κοινωνίας.

Παλιέ κόσμε, υφαίνουμε ένα σάβανο για ‘σένα.
Ποιό είναι επομένως το βασικό θεμελιακό μας κοινό, αυτό που μπορεί πιο αποτελεσματικά αλλά και ουσιαστικά να μας κρατήσει όρθιους στη μάχη για την ελευθερία; Το ότι μας έχουν αποστερήσει τη δυνατότητα καθορισμού των όρων και συνθηκών της ύπαρξής μας. Ότι σε κάθε επίπεδο της ζωής κυριαρχεί η διαμεσολάβηση, το εμπόρευμα και η μαζοποίηση. Το ότι οι βιτρίνες με τα τσιμεντένια δέντρα της παραίτησης και της υποταγής μας κρύβουν τη μαγεία του δάσους της ελευθερίας.
Το επόμενο και απαραίτητο βήμα όμως μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης που βιώνουμε, οφείλει να μην φέρει μέσα του τον κόσμο που θέλουμε να καταστρέψουμε, αλλά αυτόν που ψήγματά του ήδη καθημερινά δημιουργούμε ή ανακαλύπτουμε στη ζωή και τους αγώνες μας. Να σπάει τους δεσμούς με την ψυχολογική συνήθεια – βάση της εθελοδουλείας. Να αφαιρέσει επιτέλους από το λεξιλόγιό μας κάθε ίχνος από την ιδεολογία και τη γλώσσα της κυριαρχίας. Να θρυμματίσει τις αυταπάτες που δημιουργούν οι “ριζοσπαστικές” εκδοχές της για να οδηγούν το ανεξέλεγκτο, ως έννοια και πρακτική, βαθιά στο χωνευτήρι των θεσμών.
Και αυτό το βήμα δεν μπορεί παρά να είναι η οργάνωση και η δράση, σε όποιους χώρους κινούμαστε: παρέα, γειτονιά, σχολή, εργασία. Οργάνωση που εξαφανίζει την δυνατότητα δημιουργίας ηγεσιών και γραφειοκρατείας και πολεμά τις ήδη υπάρχουσες. Που σπάει την ηθική της εργασίας και προχωρά πέρα από τις αμυντικές μορφές αγώνα, σε μια μαχητική και σταθερή εναντίωση στις επιβολές των κυρίαρχων.
Ναι, οι μισθοί μειώνονται δραματικά παράλληλα με τα “εργασιακά δικαιώματα”. Ναι, η ανέχεια κι η εξαθλίωση παρέα με τις συνέπειές τους εξαπλώνονται πολύ γρήγορα, τόσο όσο κι ο εκφασισμός της κοινωνίας. Κι ακόμη, ναι, η επίθεση των κυρίαρχων δυναμώνει σταθερά, σε κάθε επίπεδο.
Η αντίθεσή μας όμως δεν έχει παρά μερικό αποτέλεσμα αν στοχεύει μονίμως στις συνέπειες και όχι στα αίτια αυτής της κατάστασης. Αν δεν αντιμάχεται την πίστη σε κόμματα και συνδικάτα. Δεν μπορεί να παραβλέπει την αλλοτρίωση, τον καταναλωτισμό, τη μαζοποίηση, το θέαμα και το εμπόρευμα. Ούτε να υποβαθμίζει τη σημασία της πατριωτικής πανούκλας, της πατριαρχίας, της ομοφοβίας, του μεσαιωνικού σκοταδισμού και της καταστροφής της φύσης. Δεν μπορεί να αγνοεί τους αμέτρητους αποκλεισμένους από την παραγωγική διαδικασία αλλά και από κάθε απόλαυση.
Οφείλει να επιτίθεται με το λόγο και την πράξη στις συνθήκες και τις νοοτροπίες που δημιουργούν και συντηρούν τον κατακερματισμό, που τσακίζουν τη μοναδικότητα και τη δημιουργικότητά μας στέλνοντάς τις στο περιθώριο.
Γιατί πλέον, για τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξουσίες, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι πιο πολύ από ποτέ ο εσωτερικός. Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν όχι απλά ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στην βαρβαρότητα της αστικής και κάθε άλλης εξουσίας, αλλά ότι πρέπει πλέον να είμαστε σταθερά, φορείς της καταστροφής της.
Όσοι δεν πιστεύουν σε de facto επαναστατικά υποκείμενα, αλλά βασίζονται σε συνειδητές επιλογές. Εκείνοι που μιλώντας τη γλώσσα της εξέγερσης, ξεκινούν από τον εαυτό τους και συνεχίζουν να τη μεταδίδουν σε αυτιά που επιμένουν να μη μαγεύονται από τις σειρήνες της ευκαιριακής ευμάρειας. Επιμένουν να μάχονται για μια αναρχική επανάσταση χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, με μνήμη, σχέδιο και προοπτική· για να καταστούν οι καταλύτες των ανατρεπτικών αγώνων, οι πυροκροτητές των εκρήξεων που θα ισοπεδώσουν τον κόσμο του θανάτου των επιθυμιών.
Οι ορδές των βαρβάρων που σπάνε τις αλυσίδες του πολιτισμού της υποταγής.

υ.γ: απολύομαι μωρό μου και τρελαίνομαι. 
Οι ενδιάμεσοι αιτηματικοί εργατικοί αγώνες είναι σαφώς μερικοί, και ως τέτοιοι δεν φέρουν πολλά από τα επαναστατικά στοιχεία που ζητάμε και προσδοκούμε από έναν αγώνα. Παρ’ όλη όμως την κριτική μας δεν είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους, καθώς είναι ενδεικτικοί από τη μία των εξουσιαστικών σχεδιασμών κι από την άλλη των προθέσεων και της συνειδητοποίησης των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Αποτελούν ένα κομμάτι της πολύμορφης αντίστασης κι είναι επιβεβλημένο πια να περάσουν στην επίθεση. Όταν διεξάγονται με αξιοπρέπεια και δυναμικότητα, με πάθος και ριζοσπαστικό πνεύμα, όπως ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. δεν μπορούμε παρά τις όποιες διαφωνίες να ανγνωρίζουμε σε αυτούς ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι μας.
Όταν όμως γίνονται με όρους όπως αυτοί των χαλυβουργών του βόλου, που αφού αδιαφόρησαν για τον αγώνα των συναδέλφων τους στην αθήνα και γαντζώθηκαν στο όποιο “βόλεμα” της έστω και κακοπληρωμένης δουλειάς τους, έρχονται τώρα να κλαφτούν για τις περαιτέρω πιέσεις κι απειλές της εργοδοσίας, τότε συγκρατούμε το σαδιστικό μας χαμόγελο από το να εκφραστεί, και εκφράζουμε απλά τη θέση μας : “η αλληλεγγύη δε χαρίζεται – κατακτιέται¨.

Κατανοώντας τον εξεγερσιακό αναρχισμό (δεύτερο μέρος)

Ένοπλος αγώνας

 Ο ένοπλος αγώνας παίζει σημαντικό ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο. Επιτρέπει τον επηρεασμό του πολιτισμού με έναν ριζοσπαστικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, επιτρέπει την καταστροφή τω αρνητικών στοιχείων που συμβαίνουν κατά την εξέλιξη του πολιτισμού. Αν και ο ένοπλος αγώνας από μόνος του δεν επιτρέπει καμιά αλλαγή στις σχέσεις εξυπηρετεί την διευκόλυνση της κοινωνικής εξέλιξης υπό την κυριαρχία του πολιτισμού.

 Και στο παρελθόν ήταν ο ένοπλος αγώνας που αφόπλισε τον κοινωνικό πόλεμο και έβαλε τέλος στον κόκκινο \”κόκκορα\’\’. Τα ένοπλα ξεσηκώματα των χωρικών υπό την καθοδήγηση των Bulavin, Razin και Pugacher κατέληξαν σε τίποτα παρά ήττα. Όσο ο πολιτισμός φοβάται τους \’\’ελεύθερους\’\’ πολέμαρχους, είναι πιο εύκολο να κατευθύνει κάθε σύγκρουση προς τον συμβατικό πόλεμο καθώς σε αυτή την περίπτωση η προσοχή του κόσμου απομακρύνεται από τους πραγματικούς κοινωνικούς περιορισμούς προς την παράλογη φυσική σύγκρουση ανάμεσα στο είδος μας. Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας πρέπει να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ένοπλες συγκρούσεις και τον πόλεμο των τανκς, των τζετ και του άλλου οπλοστασίου του XXI αιώνα. Ο αγώνας μας δεν μπορεί να αξιολογηθεί με απώλειες πτωμάτων, αποτελεσματικότητα του οπλοστασίου, των πυρομαχικών και τα λοιπά.

 Δεν είναι στόχος του αναρχικού επαναστατικού αγώνα να καταστρέψει οποιονδήποτε γιατί κάθε άνθρωπος αποτελεί ανανεώσιμη πηγή για τον πολιτισμό. Και θα θυσίαζε ευχαρίστως ανθρώπους με την πρώτη. Αλλά την ίδια στιγμή ο αγώνας μας είναι ασυμβίβαστος, έτσι ένας συγκεκριμένως αριθμός απωλειών είναι αναπόφευκτος. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που πέσουν στην παγίδα του status quo και  θα αναγκαστούμε να τους θάψουμε μαζί με αυτόν τον κόσμο. Για να μην αναφέρουμε την προσωπική βεντέτα για τους συντρόφους μας. Αλλά αυτό είναι ένα έξτρα αναπόφευκτο τίμημα του κοινωνικού πολέμου. Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι μια επίθεση στον πολιτισμό, αλλά μια απόπειρα ξελογιάσματος του κινήματος προς μία κατεύθυνση που επωφελεί το σύστημα.

  Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας μπορεί να τελειώσει μόνο στα συντρίμμια του πολιτισμού, όχι πάνω σε σωρούς πτωμάτων. Αλλά η κριτική μας στον ένοπλο αγώνα ( που κάποιοι ασυνείδητοι αριστεροί προσπαθούν να χρεώσουν στους αναρχικούς ) δεν στελεχώνεται από τον φόβο του να κρατάμε ή να χρησιμοποιούμε όπλα στον αγώνα μας για απελευθέρωση. Αν το να πολεμάμε για την ελευθερία μας σημαίνει να οπλιστούμε, θα το κάνουμε.

 Δεν πρέπει να μπερδεύεται μια απόπειρα να τεθεί σε ενέργεια μαι συμπαγής μέθοδος αγώνα ( ένοπλος αγώνας ) με εργαλεία που χρησιμοποιούμε στο ελευθεριακό μας πρότζεκτ ( όπλα και εκρηκτικά ).

  Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας δεν προτείνει μια ενοποιημένη μέθοδο ή ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται από όλους. Γιατί ο αναρχικός αγώνας είναι πρώτα και πάνω από όλα ο αγώνας διαφορετικών ατομικοτήτων για την προσωπική τους ελευθερία. Και κάθε άτομο έχει μοναδικό χαρακτήρα. Ο εξαναγκασμός και η καταπίεση της ατομικότητας παίρνει διάφορες μορφές και συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, έτσι η αντιπολιτισμική μας αντίσταση θα ποικίλει, με διάφορες μεθόδους και τεχνικές. Μόνο σε έναν τέτοιο ασυμβίβαστο αγώνα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι φωνές όλων θα ακουστούν και θα ληφθούν υπ\’ όψιν.

 Αλληλεγγύη

 Η αλληλεγγύη είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Είναι εξίσου σημαντική με την επίθεση. Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με την αποδοχή αυτής της πράξης ή εκείνης της μεθόδου, έτσι μην περιμένετε από όλους μας να μιμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κάποιος άλλος αποφάσισε να δράσει. Αλληλεγγύη είναι η κατάσταση όταν μια πράξη αντηχεί σε άλλες πράξεις, μεθόδους και εργαλεία αγώνα. Διάφορες μέθοδοι συνδέονται για έναν κοινό σκοπό, μια νέα μορφή αμοιβαίας υποστήριξης ανακαλύφθηκε, οι επιθέσεις μας διαδίδονται σε νέα μέτωπα χωρίς να επηρεάζουν τα προσωπικά συμφέροντα άλλων πολεμιστών.

  Η αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική όταν αμύνεται ενάντια στην καταστολή του πολιτισμένου κρατικού μηχανισμού. Αφότου τα πλήγματα αγγίξουν συγκεκριμένα κατώφλια, ο πολιτισμός προσπαθεί αμέσως να καταστρέψει τις αντάρτικες ομάδες με τη βία, προσπαθεί να μας επιτεθεί μετωπικά. Και χωρίς την αλληλεγγύη αυτή η προσέγγιση μπορεί να αυξηθεί σε τεράστια και κτηνώδη ποσοστά. Αλλά γίνεται μηδαμινή και αναποτελεσματική αν μια απόπειρα καταπίεσης ενός ατόμου ή μιας ομάδας με την βία απαντάται με μια αλυσιδωτή αντίδραση αλληλέγγυας δραστηριότητας και εμφάνιση νέων επαναστατικών και αναρχικών ομάδων και πρότζεκτ. Ακόμα υπάρχει μια άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται από το κράτος στη μάχη ενάντια στους αναρχικούς : ενδυναμώνεται η παθητική προσέγγιση της αλληλεγγύης. Αυτό συμβαίνει όταν μετά από μια αποτυχημένη μετωπική επίθεση, ο πολιτισμός παριστάνει πως ψάχνει τον συμβιβασμό και μας κάνει να πιστεύουμε πως είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί. Με έναν όρο : να μπει τέλος σε όλες τις επιθέσεις στον πολιτισμό και να αφοπλιστούν όλες οι ένοπλες ομάδες ( π.χ., οι ακτιβιστές πρέπει είτε να τα παρατήσουν και να παραδοθούν, ή να αποκηρύξουν τις ριζοσπαστικές μεθόδους και να ρουφιανέψουν συντρόφους ). Αυτό είναι απαραίτητο έτσι ώστε ο πολιτισμός να διατηρήσει την πίεση στο κίνημα με ανανεωμένες δυνάμεις αφότου έχουν κανονιστεί οι αντάρτικες ομάδες κατά την φάση των διαπραγματεύσεων. Αφότου έχει ξεχωρίσει τους πασιφιστές από τους ριζοσπάστες αναρχικούς, το κράτος μπορεί να επιχειρήσει στοχευμένες επιθέσεις δίχως κανένα φόβο ανακίνησης ενός κύματος αλληλεγγύης.

  Όταν υιοθετούμε την ασυμβίβαστη στάση, το κράτος το γυρνάει στην \’\’δωροδοκία\’\’. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιθέσεις συνεχίζονται και οι προσφορές της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού αγνοούνται. Ο πολιτισμός μπορεί να επιλέξει μια σχεδόν ολοκληρωτική απόσυρση από ένα πεδίο αγώνα για να τραβήξει τους πόρους του για μια συνολική επίθεση σε ένα άλλο. Αυτή η τακτική είναι πετυχημένη, γιατί πολλοί από εμάς θέλουν να πιστεύουν πως οι μέθοδοι του αγώνα τους είναι οι πιο αποτελεσματικοί. Ότι το επιλεγμένο πεδίο αγώνα τους είναι το πιο σημαντικό. Και εμείς (ως αναρχικοί) μπορεί μερικές φορές να ελπίζουμε πως βρήκαμε ένα αδύναμο σημείο στην κοιλιά του κτήνους, και πως όλοι θα συστρατευθούν στην προσπάθεια, σε αυτό το τελευταίο σπρώξιμο. Άλλες ομάδες μπορεί να έχουν διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα και κολλάνε στις δικές τους τακτικές, αρνούμενοι να τα παίξουν όλα για όλα σε μια επίθεση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άσχημα συναισθήματα και παρεξηγήσεις ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες. Και ακόμα και σε εξαφάνιση όλων των συναισθημάτων αλληλεγγύης μεταξύ τους. Αυτό είναι απλά ακόμα ένα παράδειγμα του πως το σύστημα χρησιμοποιεί την αρχή του διαίρει και βασίλευε ώστε να συνεχίσει την επίθεση του στο απελευθερωτικό κίνημα και την επέκταση ενάντια στην ατομικότητα με ανανεωμένες δυνάμεις.

 Αυτή είναι η στρατηγική που χρησιμοποιείται από τον πολιτισμό : ο συμβιβασμός και ο διάλογος είναι μια απόπειρα αναβολής των επιθέσεων μας, και η δωροδοκία (με κάλπικες επιτυχίες) καταστρέφει την αλληλεγγύη μας. Μετά από αυτά τα βήματα ένα νέο κύμα καταστολής ακολουθεί. Πρέπει να ληφθεί υπ\’ όψιν πως ο πολιτισμός είναι πολύ ελαστικός, μπορεί να αλλάξει μορφή και  να αντισταθμίσει την πίεση μας διοχετεύοντας τον σε άλλες όψεις της ανθρώπινης ζωής (όπου η αντίσταση δεν θεωρείται απαραίτητη). Έτσι, για να καταστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε ένα δυνατό σπρώξιμο σε ένα σημείο. Χρειάζεται να ασκήσουμε δύναμη σε πολλά απλά σημεία σε όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού.

 Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε επιτιθέμενα άτομα και ομάδες είναι το ίδιο επικίνδυνη για τον πολιτισμό, με τις ίδιες τις επιθέσεις. Για αυτό το σύστημα προσπαθεί να καταστρέψει πρώτα τις γραμμές αλληλεγγύης μας και μετά να αντεπιτεθεί.

 Επικοινωνία

  (Αρκετά συχνά μιλάμε για υποδομές, αλλά σε αυτό το παράδειγμα και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα)

 Για τον εξεγερσιακό αγώνα, η επικοινωνία δεν είναι μέσο στρατολόγησης νέων πολεμιστών, αλλά κάτι που ενισχύει ήδη υπάρχουσες ομάδες και βοηθάει να εντείνουμε τις επιθέσεις μας, βοηθάει στην ενδυνάμωση των δεσμών αλληλεγγύης. Η στρατολόγηση νεόφυτων είναι μάταια στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Νέοι άνθρωποι και μελλοντικοί μαχητές δεν έρχονται στο κίνημα εξαιτίας της δύναμης της προπαγάνδας μας, αλλά επειδή οι κοινωνικές συνθήκες χειροτερεύουν και αυτό κάνει τον κόσμο να επαναστατεί. Ο ίδιος ο πολιτισμός, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την εξέγερση. Όσον αφορά αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για δύο ανοιχτές επιλογές για τους αντιεξουσιαστές : είτε προσπαθούν να ελαττώσουν την ένταση και βοηθούν τον πολιτισμό, ή το γυρνάνε στον αντικοινωνικό ακτιβισμό και προσπαθούν να φέρουν την κοινωνική ένταση στο αποκορύφωμα της και να κάνουν τον πολιτισμό να εκραγεί ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει πια.

  Ένα από τα προβλήματα με τον κοινωνικό αγώνα είναι ότι οι νεοεισερχόμενοι δεν μπορούν να ενταχθούν στην αντίσταση και συχνά κολλάνε στο να προστατεύουν τα ιδανικά του πολιτισμού. Αυτό κάνει την επικοινωνία και τον συντονισμό των αντάρτικων ομάδων πιο δύσκολο. Αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι στον αντικοινωνικό αναρχικό επαναστατικό αγώνα, γιατί ένα άτομο που εξεγείρεται ενάντια στον πολιτισμό δεν μπορεί να είναι νεοεισερχόμενο στην καταπίεση της και στην επανάσταση της. Δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι ή επαγγελματίες επαναστάτες στον αγώνα μας. Ένας άνθρωπος απλά δεν μπορεί να πολεμήσει για τα συμφέροντα του με ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό τρόπο. Από τη στιγμή που ένα άτομο φτάνει στο να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό, έχει ήδη βρει αρκετή δύναμη και σιγουριά μέσα του. Και δεν χρειάζεται εκπονημένες υποδομές.

 Το ζήτημα της επικοινωνίας είναι ένα ζήτημα του πως εμείς, που έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο σε αυτό τον πόλεμο, συνεργαζόμαστε ανά μεταξύ μας. Η FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) είναι ένα δίκτυο αρκετών διαφορετικών ομάδων, που επικοινωνούν με την ελεύθερη ροή πληροφοριών, συχνά μέσα από τις αναλήψεις για διάφορες ενέργειες. Αυτό επιτρέπει τον συντονισμό των ήδη ενεργών αντάρτικων ομάδων, καθώς και εισάγει και νέα άτομα και κολεκτίβες στο πρότζεκτ. Η ελεύθερη ροή των πληροφοριών δεν είναι ένας τεχνικός όρος (δεν μιλάμε για το διαδίκτυο ή τον τηλέγραφο , αλλά μία μορφή ελεύθερης (ελεύθερη από τον έλεγχο του πολιτισμού και τρίτων, συμπεριλαμβανομένου των διαχειριστών των site) διανομής νέων με κάθε απαραίτητο και διαθέσιμο μέσο. Οι αντάρτικες υποδομές εμφανίζονται ως συνέπεια της πραγματικής μάχης στους δρόμους. Έτσι εξαρτώνται από την ένταση του αγώνα μας, στο βαθμό της αναμέτρησης με τον πολιτισμό. Δεν μπορεί να σχεδιαστεί εκ των προτέρων. Πρέπει να κατανοήσουμε πως η επικοινωνία (υποδομή) από μόνη της δεν μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Κάθε μορφή επαναστατικής και αναρχικής δομής είναι άχρηστη για ένα άτομο, εκτός αν έχει ήδη ξεκινήσει τον προσωπικό της πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό. Δεν μπορεί να κάνει τον άλλο κόσμο να ενταχθεί στον αγώνα μας μέσα από την ομορφιά των λέξεων μας ή της εικόνας.

 Ένα συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίζεται όταν μιλάμε για επικοινωνία. Το πρόβλημα της αλληλεπίδρασης των αναρχικών οργανώσεων.

 Σε αυτό το παράδειγμα με την λέξη οργάνωση εννοούμε μια προκαθορισμένη υποδομή, που στοχεύει στη συνεχή ενδυνάμωση της προπαγάνδας που επιτρέπει μια σταθερή εισροή νεόφυτων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δυναμώνουν περαιτέρω την οργάνωση. Αυτός ο ορισμός είναι σημαντικός. Γιατί γενικά, ακόμα και ομάδες συγγένειας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως οργανώσεις (με άλλα μέσα αλληλεπίδρασης, αλλά παρ\’όλα αυτά οργανώσεις). Φυσικά κάθε μορφή ανθρώπινης εργασίας μπορεί να ορισθεί με οργανωτικούς όρους. Αλλά για την κουβέντα μας θέλουμε να περιορίσουμε λίγο τον όρο. Έτσι θα μιλήσουμε για \’\’μια τυπική ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με ένα προκαθορισμένο τρόπο σχέσεων, ρόλων και οργανωτικών εγγραφών\’\’. Τέτοια οικοδομήματα δημιουργούνται από κόσμο που ακόμα πιστεύει πως μόνο μια πολύ δυνατή και με πολλά άτομα οργάνωση μπορεί να κάνει μια σπουδαία επανάσταση πραγματικότητα, να δείξει τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και να τους φέρει όλους σε έναν άλλο κόσμο.

  Ο κάθε ακτιβιστής φαίνεται να έχει τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι η κριτική της οργάνωσης. Η δεύτερη είναι η κριτική του εξεγερτικού αγώνα. Και η τρίτη είναι η απόπειρα του συμβιβασμού. Μια κριτική από μόνη της είναι καλό πράγμα, εκτός αν μπαίνει εμπόδιο στον αγώνα. Αλλά αυτοί που εστιάζουν στην κριτική, συχνά αρχίζουν να ψάχνουν για συμβιβασμό. Και αυτά που έχουν ήδη οπλιστεί για το αντιπολιτισμικό πρότζεκτ, πρέπει να θυμούνται πως δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαστούν με κανένα!

 Η τυπική οργάνωση είναι το τελευταίο καταφύγιο του κοινωνικού αγώνα, όπου κάνει τους ακτιβιστές να πιστεύουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα στην πραγματικότητα, πως με λίγο οργανωτικό ακτιβισμό ο πολιτισμός μπορεί να αλλάξει, μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος – πράσινος – αναρχικός – επαναστατικός – κομμουνιστικός – κοινωνικός – δίκαιος – φεμινιστικός – αντιρατσιστικός κλπ. Στο τέλος ο ίδιος ο ακτιβισμός καταστρέφει τις τελευταίες ψευδαισθήσεις σχετικά με τον συμβιβασμό και τον ανθρωπιστικό αγώνα.

Οι οπαδοί του συμβιβασμού της εξεγερσιακής δραστηριότητας και του οργανωτικού ακτιβισμού τείνουν να αγνοούν ένα σημαντικό θέμα : αυτό της προσωπικής ασφάλειας του ακτιβιστή. Οι οργανώσεις διακατέχονται με τη συνεχή αύξηση των αριθμών τους, αγνοούν πλήρως τις ατομικές ανάγκες για ασφάλεια και μυστικότητα. Κάθε μορφή συνεργασίας με τις οργανώσεις οδηγεί σε ένα ρήγμα στην ασφάλεια του μαχητή αντάρτη. Οι οργανώσεις δεν έχουν σχεδιαστεί να λαμβάνουν υπ\’ όψιν τους το γεγονός ότι οι αντάρτες πολεμιστές που συμπλέκονται σε επιθέσεις, διαφόρων εντάσεων και δύναμης, στον πολιτισμό, έχουν προσωπικές ανάγκες ασφάλειας. Ενώ στα εξεγερσιακά πρότζεκτ εμείς από την ίδια την φύση του συντονισμού μας δεν μπορούμε να χώσουμε τη μύτη μας βαθιά στις δραστηριότητες άλλων ομάδων. Και λαμβάνοντας υπ\’ όψιν το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε αξιόπιστα την επέκταση των γνώσεων των εχθρών μας είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως όλοι μας μπορούμε να πέσουμε θύματα μιας κατασταλτικής επίθεσης αργά ή γρήγορα. Έτσι είναι αδύνατο να αγνοήσουμε το θέμα της κουλτούρας της ασφάλειας, ακόμα και για αυτούς που “δεν εμπλέκονται σε καμία δραστηριότητα τέτοιου είδους” ακόμα. Ο οργανωτικός φετιχισμός και η αναζήτηση συμβιβασμού με αριστερές οργανώσεις μπορεί μόνο να οδηγήσει στο να τραβήξει περισσότερη προσοχή από το κράτος προς την αντάρτικη δραστηριότητα.

 Αν οι οργανώσεις μπορούσαν κάπως να προσαρμοστούν ώστε να δίνουν περισσότερη προσοχή στην ατομική ασφάλεια και τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις, δεν θα υπήρχε λόγος αναζήτησης συμβιβασμού ανά μεταξύ μας.

 Αλλά από τη στιγμή που δεν κάνουν κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, οι στρατευμένοι ακτιβιστές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά όλες τις σχέσεις τους με τις οργανώσεις και πολλές φορές με το ίδιο το ευρύτερο αναρχικό κίνημα. Δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός στο ζήτημα.

Κείμενο στα αγγλικά: fromrussiawithlove blog

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Κατανοώντας τον εξεγερσιακό αναρχισμό (πρώτο μέρος)

Όταν μιλάμε για τον εξεγερτικό αγώνα δεν θα πρέπει να μπερδεύουμε την εξεγερσιακή μέθοδο (η οποία μπορεί να χρησιμοποιηθεί από οποιαδήποτε πολιτική δύναμη) με το εξεγερσιακό κίνημα που (συ)εμπλέκεται στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Θα μιλήσουμε για το τελευταίο.

 Ενάντια σε τι πολεμάμε;

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι ένας κοινωνικός πόλεμος ενάντια σε οτιδήποτε καταστέλλει την ατομικότητα. Είναι ένας αγώνας που απελευθερώνει τον άνθρωπο από τις παλιές σχέσεις. Ένας αγώνας όπου κάποιο άτομο μπορεί να βιώσει νέες, ελεύθερες και άνευ όρων σχέσεις με άλλο κόσμο. Είναι ένας αγώνας που διαμορφώνει την προσωπικότητα. Βοηθάει ένα άτομο να βρει την απαραίτητη δύναμη για την ασυμβίβαστη υπεράσπιση των ενδιαφερόντων της. Μια νέα ζωή γεννιέται από αυτόν τον αγώνα. Αλλά κανένας μας δεν μπορεί να προβλέψει πως θα εξελιχθεί αυτή η νέα ζωή.

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας είναι αυτάρκης. Δεν υπάρχει χώρος για ρεμβασμούς σχετικά με την φύση του μέλλοντος, γιατί ότι είναι καινούριο γεννάει κάθε φορά και μια άλλη μέθοδο καταπολέμησης των παλιών συνηθειών. Αυτός ο κοινωνικός πόλεμος μας κάνει να επανεξετάσουμε τις αναμεταξύ μας σχέσεις – και αυτή είναι η πιο σημαντική αλλαγή που πρέπει να γίνει.

 Επίθεση

Η επίθεση είναι το πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Θα πρέπει να είναι συνεχής και ελεύθερη από συμβιβασμούς, μια επίθεση με την κάθε δυνατή ένταση. Μια επίθεση σε όλα όσα καταπιέζουν και ελέγχουν την ατομικότητα. Ένα άτομο θα αναγνωρίσει τους στόχους της επίθεσης του, γιατί αυτή ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον το πως καταπιέζεται η ατομικότητα της και το που να χτυπήσει για να απελευθερωθεί.

Η επίθεση είναι μια κοινωνική οπτική της ανθρώπινης ζωής. Είναι μια υπαρξιακή μάχη για καλύτερη ζωή. Είναι μια δράση που δημιουργεί νέα κοινωνικά περιβάλλοντα, όπου γεννιούνται νέες σχέσεις.

Μια επίθεση δεν καθορίζει συγκεκριμένες μεθόδους αγώνα που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως εργαλεία σφραγίδα των εξεγερσιακών αναρχικών. Οι μέθοδοι για μια επίθεση μπορεί να ποικίλλουν και εξαρτώνται από το ίδιο το μαχόμενο άτομο, στις ικανότητες της, στις δυνάμεις και στον σκοπό της επίθεσης. Μπογιές, ιστοσελίδες, πέτρες, σφυριά, μολότοφ, τουφέκια και εκρηκτικά – όλα τα παραπάνω μπορούν να χρησιμοποιηθούν για μια επίθεση στο σύστημα. Ο όρος \’\’σύστημα\’\’ χρησιμοποιείται συχνά για να προσδιορίσει το κράτος και το κεφάλαιο. Αλλά προτείνω να τον επεκτείνουμε ώστε να συμπεριλαμβάνει τον ίδιο τον \’\’πολιτισμό\’\’. Γιατί  η ατομικότητα καταπιέζεται τόσο από την γραφειοκρατία και την τεχνολογία όσο από τις λειτουργίες της παραγωγής και τους ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής. Αν ήταν αρκετά αφοσιωμένος, ο κόσμος πιθανόν να κατέστρεφε όλα τα εργοστάσια κοντά στις πόλεις του, και θα του έπαιρνε μόλις λίγες μέρες. Μπορούμε να σαμποτάρουμε δρόμους και γέφυρες, ακόμα και να αποδιοργανώσουμε πλήρως τις αστικές υποδομές, αλλά η τωρινή κοινωνία θα δουλέψει σκληρά να ξαναχτίσει ότι έχουμε καταστρέψει. Έτσι είναι συνετό να χρησιμοποιούμε τον όρο \’\’πολιτισμός\’\’ στην ρητορική μας από τη στιγμή που περιλαμβάνει όλες τις οπτικές της ζωής μας, από την παραγωγή και την τεχνολογία στην κουλτούρα και την ψυχολογία.

Ρίχνοντας μια περαιτέρω ματιά στο κοινοτιστικό κίνημα που εξελίσσεται δραστικά στην μοντέρνα Ρωσία. Μπορεί να είναι κοσμικό, μπορεί να είναι θρησκευτικό ή οικολογικό, αλλά με κανένα τρόπο δεν μπορούμε να το αποκαλέσουμε αναρχικό ή επαναστατικό. Γιατί όλοι οι συμμετέχοντες αυτού του κινήματος αποδοκιμάζουν την κάθε επίθεση στον πολιτισμό. Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε ότι ο πολιτισμός επεκτείνεται συνεχώς ενάντια στην κοινωνική ζωή του κάθε ανθρώπου. Η ανάπτυξη του πολιτισμού είναι στην πραγματικότητα μια σειρά συνεχούς επέκτασης των συνόρων και η δημιουργία νέων μεθόδων επέκτασης. Οι αγροτικές περιοχές συνήθως έσφηζαν από ζωή, αλλά ο πολιτισμός τις κατάσχεσε και τις μετέτρεψε σε ερημιές. Δεν είναι ούτε επαναστατικό, ούτε αναρχικό το να επιστρέψεις ή να δραπετεύσεις σε τέτοια μέρη που έχουν ήδη ρημαχτεί από τον πολιτισμό (και όπου θα ξαναεπιστρέψει αργά ή γρήγορα, όταν ανακαλυφθούν νέες διαστάσεις για αποικισμό). Έτσι αν το κίνημα δεν συμπλέκεται σε συνεχή αντικοινωνική επίθεση στον πολιτισμό, αργά ή γρήγορα τα μέλη του θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν στις κυρίαρχες κοινωνικές συνθήκες ( το οποίο, στην πραγματικότητα, είναι ο τρόπος που ο πολιτισμός καταστρέφει τα δάση και τις ζωές των μικρών τοπικών κοινοτήτων).

Οπότε βλέπουμε δύο επιλογές : Επίθεση στον πολιτισμό και αντίσταση ή σταδιακή αφομοίωση και επιλογή συνεργασίας με αυτόν. Κανείς δεν μπορεί να ελπίζει πως θα παραμείνει ένας παθητικός θεατής ή ένας λιποτάκτης στον κοινωνικό πόλεμο. Πάντα υπάρχει μια πλευρά, το ζήτημα είναι, το που στέκεσαι.

 Αντικοινωνικός αγώνας

Ένα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της επίθεσης που την καθορίζει ως αναρχική και ως επαναστατική είναι ο αντικοινωνικός αγώνας. Διότι οι ίδιες μέθοδοι που χρησιμοποιούνται από τους εξεγερσιακούς αναρχικούς μπορούν στην πραγματικότητα να χρησιμοποιηθούν για την καλυτέρευση του πολιτισμού και την περαιτέρω τεχνολογική ανάπτυξη.

Μια επίθεση στον πολιτισμό είναι αντικοινωνική. Οποιαδήποτε άλλη μορφή αγώνα και ακτιβισμού με αιτήματα για καλύτερη ζωή και άνετες συνθήκες διαβίωσης υπό τον πολιτισμό (κοινωνικός αγώνας) το μόνο που κάνει είναι, το τέρας που πολεμάμε να γίνεται πιο δυνατό και ανθεκτικό. Ο κοινωνικός αγώνας επισπεύδει την επέκταση του πολιτισμού ενάντια σε όλα όσα βρίσκονται ακόμα \’\’έξω\’\’ από αυτόν. Αν και ο ρατσισμός θεωρείται κερδοφόρος από τους εργοδότες, ο πολιτισμός θα λειτουργούσε ακόμα καλύτερα αν αυτή η πηγή κοινωνικής δυσφορίας αφαιρούταν. Και οι επιχειρήσεις, αν και δρουν με έναν τρόπο που περιγράφεται καλύτερα ως οικοκτονία,  θα θερίσουν περισσότερα κέρδη και θα αφήσουν τον πολιτισμό να διαρκέσει περισσότερο αν και απλώς αλλάξουν τις πρακτικές τους σε πιο \’\’οικολογικές\’\’. Ο ίδιος ο πολιτισμός ενδιαφέρεται πάρα πολύ για την κοινωνική σταθερότητα και την αφαίρεση της κάθε κοφτερής γωνίας. Για αυτό το λόγο ο πολιτισμός βασίζεται στον κοινωνικό αγώνα – γιατί αυτός ο αγώνας είναι στην πραγματικότητα τα μέσα της εξυγίανσης που βοηθούν στην καταπολέμηση των ξένων σωμάτων στον οργανισμό. Ξένα σώματα που δημιουργεί ο ίδιος ο πολιτισμός αλλά δεν μπορεί να τα καταστρέψει. Έτσι ο κοινωνικός αγώνας με τις επιθέσεις του είναι από την φύση του μια μορφή ειδικού κυττάρου που διατηρεί υγιή τον οργανισμό του πολιτισμού.

Ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν αναζητεί καλύτερες μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης κάτω από τις τωρινές συνθήκες. Επιτιθόμαστε σε όλες τις ατομικές και κοινωνικές όψεις του πολιτισμού, στοχεύοντας στην απελευθέρωση του ανθρώπου μελλοντικά, στην ανεξάρτητη αλληλεπίδραση με άλλους ανθρώπους. Μια ελεύθερη κοινωνία μπορεί να χτιστεί μόνο από ελεύθερα άτομα. Και αφήστε με να το επαναλάβω ακόμη μια φορά, είναι μέσα από τον ίδιο τον αγώνα που οι άνθρωποι γίνονται ελεύθεροι.

 Διαφωτισμός

Όσοι εμπλέκονται σε επιθέσεις στον πολιτισμό γίνονται σεσημασμένοι ως μέλη μιας αντικοινωνικής μειοψηφίας και όταν θα είναι η κατάλληλη στιγμή θα απομονωθούν από αυτή την κοινωνία. Έτσι, ο επαναστατικός αναρχικός αγώνας δεν μπορεί να εξαρτάται από τα νούμερα, αλλά πρέπει να βασιστεί περισσότερο στην ένταση και την δύναμη των αντιπολιτισμικών επιθέσεων. Ο ανθρώπινος τρόπος ζωής καθορίζεται από το περιβάλλον της. Όλες οι σκέψεις, τα πάθη και οι ιδέες γεννιούνται σύμφωνα με το κοινωνικό περιβάλλον. Όχι αντίστροφα. Γι\’ αυτό ο αναρχικός και επαναστατικός αγώνας στοχεύει στην ολοκληρωτική καταστροφή των κοινωνικών συνθηκών που καταπιέζουν την προσωπικότητα.

Μια ιδέα \’\’διαφωτισμού\’\’ είναι μια επικίνδυνη παρανόηση του κοινωνικού αγώνα. Είναι ένα όνειρο σχετικά με την μέρα που όλοι οι άνθρωποι θα καταλάβουν τελικά τον μοιραίο τρόπο ζωής που ζούσαν και θα ξεσηκωθούν ως ένα. Και αυτό θα είναι το ξεκίνημα ενός νέου τρόπου ζωής. Αυτές οι σκέψεις είναι αφελής.

Η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Όσο υπάρχουν οι κοινωνικές συνθήκες που δίνουν μια μικρή εντύπωση σταθερότητας, ο κόσμος θα εκτιμά την σταθερότητα και δεν θα ξεσηκώνεται. Γι\’ αυτό ακριβώς η επίθεση κατανοείται ως πρωτεύον χαρακτηριστικό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα : ένα άτομο που επιλέγει να επιτεθεί στον πολιτισμό πρέπει να αντιμετωπίσει τις κοινωνικές συνθήκες που επιβάλλονται πάνω της. Κατά την διαδικασία θα πρέπει να δημιουργήσει νέες κοινωνικές συνθήκες. Και τότε είναι που γεννιούνται νέες ιδέες και σκέψεις. Η αντικοινωνική επίθεση είναι απαραίτητη για την αποσταθεροποίηση του συστήματος. Αυτό οδηγεί στο σπάσιμο της σταθερότητας που έχει γίνει τόσο οικεία. Οδηγεί στην αλλαγή των κοινωνικών σχέσεων. Η υψηλή ένταση και η δύναμη των επιθέσεων θεωρούνται απαραίτητα για την παρεμπόδιση της επανακατασκευής του πολιτισμού. Πρέπει να φτάσουμε στο σημείο της μη επιστροφής.

Τα βιβλία και η streetart είναι κάτι πολύ πιο σημαντικό στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα από την απλή προπαγάνδα ή το πρότζεκτ του διαφωτισμού. Ο πολιτισμός ελέγχει την ροή της πληροφορίας. Στον μονοπωλημένο χώρο της στείρας πληροφορίας ο κόσμος σκέφτεται σε ένα συγκεκριμένο πρότυπο, αλλά σε ένα γενικότερο πλαίσιο ελεύθερης ανταλλαγής πληροφοριών η κοσμοθεωρία τους θα αλλάξει. Έτσι τα βιβλία και η streetart μπορούν να θεωρηθούν άλλη μια μορφή επίθεσης στο μονοπώλιο του πληροφοριακού συστήματος. Πρέπει επίσης να αναφέρουμε τις πορείες και τις διαμαρτυρίες : είναι και αυτές μια μορφή πληροφοριακού αγώνα. Μια από τις μεθόδους διάδοσης πληροφοριών. Όταν συζητάμε τις προοπτικές των πορειών και των συλλαλητηρίων είναι σημαντικό να λάβουμε υπ\’ όψιν του τι είδους πληροφοριών θέλουμε να παρουσιάσουμε και πιο θα είναι το τίμημα αυτής της δράσης. Και δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτός είναι απλά ένας από τους πολλούς τρόπους της διάδοσης της αναρχικής αντιπληροφόρησης και την καταστροφή του κρατικού μονοπωλίου.

 Σαμποτάζ

Αλλά μια από τις πρωτεύον μεθόδους επίθεσης που αποτελεί τον κεντρικό μοχλό του αναρχικού επαναστατικού αγώνα για πολλές γενιές είναι το σαμποτάζ. Μιλάω για την άμεση καταστροφή των υποδομών του πολιτισμού. Είναι μια σημαντική πρακτική διότι οι υποδομές του πολιτισμού μας και οι κοινωνικές συνθήκες που ζούμε είναι εγγενής συνδεδεμένα. Και αν ένα άτομο δεν τα πάει καλά με κάτι και δεν θέλει να προσαρμοστεί στις κοινωνικές συνθήκες, θα πρέπει να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό και τις υποδομές του.

Το σαμποτάζ είναι το κύριο όπλο μας στον κοινωνικό πόλεμο. Το σαμποτάζ σε όλες τις πτυχές του διατηρεί το γνώρισμα της επίθεσης, χωρίς μα έχει σημασία το πώς είναι \’\’κοινωνικά προσανατολισμένο\’\’, χωρίς να έχουν σημασία η ακριβής του μορφή ή τα εργαλεία του. Έτσι ένα σαμποτάζ μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε με μολότοφ, είτε με κόλλα. Η ακριβής επιλογή του όπλου εξαρτάται από την φαντασία και τις δυνατότητες των αναρχικών.

Οι πράξεις του σαμποτάζ διασφαλίζουν πως τα δόντια της αναρχικής αντίστασης παραμένουν κοφτερά : τα λόγια μας (που διαδίδουμε μέσα από εκδόσεις και διαμαρτυρίες δρόμων) αποκτούν επιπλέον καταστροφική δύναμη. Χωρίς το σαμποτάζ όλες οι απόπειρες αλλαγής του κόσμου θα ήταν μάταιες.

Το σαμποτάζ είναι ίσως η πιο επικίνδυνη μορφή κοινωνικού πολέμου για τον πολιτισμό. Γιατί ο πολιτισμός μπορεί πρόθυμα να θυσιάσει ανθρώπους, αλλά δεν μπορεί να θυσιάσει ιδιοκτησία. Τις πιο τρομερές πράξεις, κατά την διάρκεια της εξέγερσης των χωρικών στην Τσαρική Ρωσία, που φοβόντουσαν οι Ρώσοι γαιοκτήμονες ήταν όταν \’\’οι χωρικοί απελευθέρωναν τον κόκκινο κόκκορα\’\’. Μιλάμε για αποκεντρωμένες και χαοτικές πράξεις εμπρησμών, που ήταν μια δημοφιλής μέθοδος επίθεσης στις τάξεις των αριστοκρατών και των εμπόρων. Μια ανεξέλεγκτη διάδοση και επέκταση τέτοιων πράξεων θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα απρόβλεπτο μέλλον. Αλλά στην πραγματικότητα ο πολιτισμός αναγκάζεται συνεχώς να βρίσκει νέες πηγές ενέργειας έτσι ώστε να επισκευάζει ό,τι καταστρέφεται. Η βιομηχανική επανάσταση μπόρεσε να γίνει μόνο εξαιτίας της εισαγωγής της εύκολης πρόσβασης στο πετρέλαιο και τους γαιάνθρακες. Η τεράστια τεχνολογική ανάπτυξη ήταν δυνατή εξαιτίας της υπερ – εκμετάλλευσης αρκετών γενεών εργατών. Έτσι κάθε καταστροφική πράξη που στοχεύει τον πολιτισμό και τις υποδομές του προκαλεί ένα οδυνηρό πλήγμα.

Κείμενο στα αγγλικά: fromrussiawithlove blog

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (δεύτερο μέρος)

Ο Φλομπέρ, στοιχειωμένος από το φάντασμα \” της ηλιθιότητας με τα χίλια πρόσωπα\” τη βρίσκει όπου και αν κοιτάξει. Βρίσκει, εναντίον της, καταφύγιο στις αγνές χαρές της τέχνης και της σκέψης. Είπε: \” Κατάλαβα κάτι σημαντικό: Για τους ανθρώπους της ράτσας μας η ευτυχία είναι μόνο στο χώρο των ιδεών και πουθενά αλλού.\” \”Από που προέρχεται η αδυναμία σου;\”  έγραψε σε ένα φίλο του. \”Είναι επειδή γνωρίζεις τον άνθρωπο; Τι σημασία έχει;  Δεν είναι αλήθεια. ότι μπορείς  να ορίσεις μια εξαίρετη γραμμή εσωτερικής άμυνας που σε κρατάει έναν ωκεανό μακριά από το γείτονά σου;\”.

Σε κάποιον με τον οποίον αλληλογραφούσε και παραπονιόταν πως είναι ανήσυχος και αηδιασμένος από όλα γύρω του: \”Υπάρχει ένα συναίσθημα,\” γράφει, \” ή μάλλον μια συνήθεια που φαίνεται ότι σου λείπει· το να διανοείσαι, η αγάπη για τη σκέψη. Θεώρησε τη ζωή, τα πάθη και τον εαυτό σου υποκείμενα διανοητικών ασκήσεων.\” Και πάλι: ¨\” Ο σκεπτικισμός δεν θα έχει καμιά πικρία, για θα σου φαίνεται πως παρακολουθείς την κωμωδία της ανθρωπότητας και θα σου φαίνεται πως η ιστορία διατρέχει το χρόνο μόνο για σένα\”.

Ο Taine οδηγήθηκε από τη μισανθρωπική οπτική του για την ανθρωπότητα σε μια στωική και ασκητική αντίληψη για τη ζωή, το να θεωρεί τη διάνοια ως το καλύτερο άσυλο για να απομονωθεί, το να υπερασπίζεται τον εαυτό του από την παγκόσμια αισχρότητα, την παγκόσμια βλακεία και την παγκόσμια κοινοτοπία. Μία μοναδική αναλογία ενώνει τον Taine με το Φλομπέρ. Ο Taine ζητά από την επιστημονική έρευνα αυτό που ο Φλομπέρ ζητά από την τέχνη και τη σκέψη: ένα διανοητικό άλλοθι, ένα τρόπο διαφυγής από την πραγματικότητα της κοινωνίας.

Το συμπέρασμα είναι λογικό. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός υποθέτει ή προξενεί διανοητική απομόνωση. Για να  απεχθάνεται κάποιος διανοητικά τους ανθρώπους πρέπει να ξεχωρίσει τον εαυτό του από αυτούς, να τους βλέπει από απόσταση.  Πρέπει να έχει αφήσει το κοπάδι, να έχει φτάσει στην αντίληψη του Ντεκάρτ \” που ζει ανάμεσα στους ανθρώπους όπως ανάμεσα στα δέντρα στο δάσος\”. \”Είτε το θέλουμε είτε όχι, υπάρχει μια θεωρητική απομόνωση, ένα είδος διανοητικής αυτοκρατίας, η αδιαφορία ενός αριστοκράτη και ενός ερασιτέχνη \”που αποσπά τον εαυτό του από όλα, ώστε να μπορεί να περιπλανιέται παντού.\” (Taine)

Ας προσθέσουμε πως η καθαρή οπτική της μισανθρωπικής διανόησης, έχει μέσα της, κάτι το αριστοκρατικό. Το να αντιλαμβάνεται ως θέμα για την ειρωνεία της, τη συνηθισμένη και κοινή ανθρώπινη βλακεία σημαίνει να φέρεσαι χωρίς σεβασμό σε μια πρωταρχική κοινωνική αξία. Η βλακεία είναι η πρώτη ύλη των προκαταλήψεων χωρίς τις οποίες καμιά κοινωνική ζωή δεν είναι δυνατόν να υπάρξει. Είναι το τσιμέντο του κοινωνικού οικοδομήματος. \”Η βλακεία\”, λέει ο δόκτορ Τρουμπλέ του Ανατόλ Φράνς, \” είναι το πρώτο καλό μιας εν τάξει κοινωνίας\”. Οι κοινωνικές συμβάσεις επιβιώνουν εξαιτίας μιας γενικευμένης βλακείας που τυλίγει, υποστηρίζει, εγγυάται, προστατεύει και καθαγιάζει τη βλακεία των ατόμων. Γι\’ αυτό το λόγο η κριτική, ειρωνική και πεσιμιστική ιδιοφυΐα είναι ένα κοινωνικό διαλυτικό. Είναι άσχετη με αυτό που είναι κοινωνικά σεβαστό: τη μετριότητα και τη βλακεία. Επιτίθεται στο σεβασμό και την ευπιστία, τα συντηρητικά συστατικά της κοινωνίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Μπορείτε να κατεβάσετε ολόκληρο το κείμενο εδώ.

Μισανθρωπικός Πεσιμισμός (πρώτο μέρος)

Ο πεσιμισμός που θέλουμε να μελετήσουμε τώρα, είναι αυτός που αποκαλούμε μισανθρωπικό πεσιμισμό. Αυτός δεν προκύπτει από μια εξοργισμένη και υποφέρουσα ευαισθησία, αλλά  από μια νηφάλια διάνοια που εξασκεί την κριτική της οξυδέρκεια στην κακή πλευρά του είδους μας.Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός εμφανίζεται χοντρικά ως μια ιδεολογία οικουμενικής απάτης αλλά και ηλιθιότητας ∙ οικουμενικής πεζότητας αλλά και εξαχρείωσης.  Ως το ανελέητο ζωγράφισμα ενός κόσμου με κρετίνους και απατεώνες, βλάκες και ηλίθιους.

Ο χαρακτήρας του εμφανίζεται ως μια οικουμενική ψυχρότητα, μια ηθελημένη απάθεια, μια απουσία συναισθηματισμού που τον διακρίνει από τον ρομαντικό πεσιμισμό, τείνοντας μόνιμα προς την απελπισία ή την εξέγερση. Η άφωνη απελπισία του Vigny, είναι πιο θλιβερή από μια κραυγή πόνου. Στον Στίρνερ βρίσκουμε μια ξέφρενη έμφαση στην εξέγερση, ενώ στον Σοπενχάουερ ένα τραγικό αίσθημα του πόνου του κόσμου και μια απέλπιδα έκκληση προς το κενό. Όσο για τον μισανθρωπικό πεσιμιστή, δεν παραπονιέται. Δεν ερμηνεύει την ανθρώπινη κατάσταση ως τραγική, δεν εξεγείρεται ενάντια στο πεπρωμένο. Παρατηρεί με περιέργεια τους σύγχρονούς του, αναλύει δίχως έλεος τα αισθήματα και τις σκέψεις τους, διασκεδάζει με τη θρασύτητα, τη ματαιότητα, την υποκρισία ή την ασυνείδητη κακία τους, την πνευματική και ηθική τους αδυναμία. Δεν είναι πλέον ο ανθρώπινος πόνος ούτε κι η αρρώστια του να ζει κανείς, που σχηματοποιεί την ουσία αυτού του πεσιμισμού, αλλά μάλλον η ανθρώπινη κακία και βλακεία. Ένα από τα αγαπημένα μοτίβα του πεσιμισμού αυτού, θα μπορούσε να είναι αυτή η γνωστή φράση : «Το πιο ανόητο ζώο είναι ο άνθρωπος».

Η ανοησία στην οποία ιδιαίτερα στοχεύει ο πεσιμισμός αυτός, είναι αυτή η γεμάτη θρασύτητα και υποκρισία ανοησία, που μπορούμε να αποκαλέσουμε δογματική ανοησία, αυτή η ιερή και δογματική ανοησία που εξαπλώνεται στο πεδίο των κοινωνικών δογμάτων και τελετουργιών, στην κοινή γνώμη και τα ήθη/έθιμα, που αυτο-αγιοποιείται και αποκαλύπτει μέσω της οπτικής της στην αιωνιότητα, εκατοντάδες αξιολύπητες και γελοίες προκαταλήψεις.  Ενώ ο ρομαντικός πεσιμισμός προκύπτει από την ικανότητα κάποιου να υποφέρει και να βλαστημά, ο μισανθρωπικός πεσιμισμός προκύπτει από την ευχέρεια να κατανοεί και να περιφρονά. Είναι ο πεσιμισμός του πνευματώδους, ειρωνικού και υπερόπτη παρατηρητή. Προτιμά έναν περιπαικτικό παρά έναν ασήμαντο και τραγικό τόνο συζήτησης. Ένας Σουίφτ που συμβολίζει τη ματαιότητα των ανθρώπινων διαμαχών στη σταυροφορία των μεγάλων και μικρών σκοπών, ένας Βολταίρος που κοροϊδεύει τη μεταφυσική ανοησία του  Pangloss και την ανόητη απλοϊκότητα του Candide (σ.τ.μ.-τα δύο αυτά ονόματα είναι ήρωες του Βολταίρου από το έργο του “Candide”)˙ ένας Benjamin Constant που στέλνει στο Red Notebook και το         Journal Intime τις επιγραμματικές παρατηρήσεις του για την ανθρωπότητα και την κοινωνία· ένας Σταντάλ του οποίου το έργο “ημερολόγιο και ζωή του Ανρί Μπρουλάρ” περιέχει τόσο πολλές μισανθρωπικές παρατηρήσεις για την οικογένειά του, τις σχέσεις , τους προϊστάμενους, τον περίγυρό του˙ ένας Μεριμέ (γάλλος δραματουργός, ιστορικός , αρχαιολόγος και συγγραφέας, 1803-1870) φίλος και μιμητής του Σταντάλ στην ειρωνική παρατήρηση της ανθρώπινης φύσης ένας Φλομπέρ που επιτίθεται στην βλακεία των υποχείριών του Frederic Moureau και Bouvard, και του Πεκουσέ˙ ένας Ταιν (γάλλος κριτικός και ιστορικός) στο “Thomas Graindorge” ˙ ένας  Challemel-Lacour (γάλλος πολιτευτής του 19ου αιώνα) έργο του “σκέψεις ενός πεσιμιστή”, όλα αυτά μπορούν να εκληφθούν ως οι αντιπροσωπευτικοί τύποι αυτής της υπεροπτικής, χαμογελαστής και περιφρονητικής σοφίας.

Στην πραγματικότητα, ο πεσιμισμός αυτός δεν είναι ξένος για λίγους από τους διανοητές που κατατάξαμε στον ρομαντικό πεσιμισμό, καθώς οι διάφοροι τύποι πεσιμισμού έχουν σημεία επαφής και αλληλεπίδρασης. Σοπενχάουερ και Στίρνερ έχουν επίσης εξασκήσει τον ειρωνικό τους οίστρο πάνω στην ανθρώπινη ηλιθιότητα, αλαζονεία κι ευπιστία.  Δε βρίσκει όμως κανείς σε αυτούς μια καθαρή μορφή του μισανθρωπικού πεσιμισμού. Παραμένει υποταγμένος στον πεσιμισμό του πόνου, της απόγνωσης ή της εξέγερσης,  στο συναισθηματικό πάθος ως χαρακτηριστικό γνώρισμα του ρομαντικού πεσιμισμού. Ο μισανθρωπικός πεσιμισμός θα μπορούσε ίσως να αποκαλείται ρεαλιστικός πεσιμισμός : στην πραγματικότητα, σε περισσότερους από έναν απ\’ τους αντιπροσώπους του (Σταντάλ, Φλομπέρ) αυτό προκύπτει από εκείνο το πνεύμα ακριβούς, λεπτομερούς και ανελέητης παρατήρησης, από το ενδιαφέρον για αντικειμενικότητα και απάθεια που εμφανίζονται μεταξύ των χαρακτηριστικών γνωρισμάτων της αισθητικής του ρεαλισμού. Επιβεβαιώνει ο μισανθρωπικός πεσιμισμός τη θέση σύμφωνα με την οποία ο πεσιμισμός τείνει να γεννήσει τον ατομικισμό; Αυτό δεν είναι βέβαιο.  Ανάμεσα στους διανοητές που προαναφέραμε, υπάρχουν βεβαίως κάποιοι που ούτε συνέλαβαν ούτε εξάσκησαν τη στάση της εθελούσιας απομόνωσης που αποτελεί τον ατομικισμό.  Παρόλο που δεν είχαν ψευδαισθήσεις για τους ανθρώπους, δεν έφυγαν από την κοινωνία τους. Δεν τους κράτησαν σε μια απόσταση περιφρόνησης.  Δέχτηκαν να ανακατευτούν μαζί τους, να ζήσουν τις ζωές τους ανάμεσά τους. Ο Βολταίρος ήταν η ενσάρκωση της κοινωνικότητας. Ο Σουίφτ ένας σκληρός φιλόδοξος άνθρωπος, δεν είχε τίποτα από τη μοναχική φύση του Όμπερμαν και του Βινύ. Υπάρχουν όμως αρκετοί μεταξύ των μισανθρωπικών πεσιμιστών που προαναφέραμε, ιδιαίτερα ο Φλωμπέρ και ο Ταιν, που εξάσκησαν, θεωρητικοποίησαν και πρότειναν την πνευματική απομόνωση, την υποχώρηση της σκέψης προς το ίδιο της το εσωτερικό, ως τη μόνη πιθανή στάση για κάποιον που έχει οποιοδήποτε είδος εκλεπτυσμένης σκέψης και ευγένειας στην ψυχή, σε αυτόν τον κόσμο της μετριότητας και της κοινοτοπίας.

Κείμενο του Γάλλου ατομικιστή Georges Pallante, γραμμένο το 1914 στο Παρίσι.

Πηγή στα αγγλικά: Misanthropic Pessimism by Georges Pallante, Internet Archive of Individualist Anarchy

Μετάφραση στα ελληνικά: A-politiko/Parabellum

Κακόφημοι ανυπότακτοι – ένα μέτρο αντιδημοτικότητας

Οι περισσότεροι άνθρωποι θέλουν να τους συμπαθούν. Είναι ο τρόπος με τον οποίον πορευόμαστε στον κόσμο. Είναι αυτό που μαθαίνουμε να κάνουμε ως βρέφη. Είμαστε χαριτωμένα, φιλόστοργα και ευάλωτα και έτσι μας φροντίζουν και επιβιώνουμε. Ως ενήλικοι, συνεχίζουμε να θέλουμε να μας συμπαθούν, χρησιμοποιώντας αυτό το μέτρο για να  πιλοτάρουμε τους κοινωνικούς, πολιτικούς και πολιτισμικούς κώδικες ώστε να \”τη βγάλουμε\”, να έχουμε αντίκτυπο στον κόσμο, να είμαστε ευτυχισμένοι και να συνεχίσουμε να επιβιώνουμε: θέλουμε να μας συμπαθούν τα αφεντικά μας, οι γείτονές μας, οι συνάδελφοί μας, οι φίλοι μας, οι σύντροφοί μας και \”ο λαός\”. Αλλά ως ενήλικοι, ακόμα και ως παιδιά, πρόκειται για μια φτηνή επιβίωση που τη βιώνουμε εις βάρος του εαυτού και που το να είμαστε συμπαθείς σημαίνει συμβιβασμό και καταπίεση της ατομικότητας.

Τα τελευταία δύο χρόνια, επανεμφανίστηκε μια νέα τάση εντός του αναρχισμού στην οποία η επιθυμία του να είναι κάποιος συμπαθής μπαίνει σε δεύτερη μοίρα από άλλες σκέψεις. Οι μηδενιστές, οι αναρχο-εξεγερσιακοί και οι ατομικιστές αναρχικοί τόλμησαν \”να μην ενδιαφέρονται\” για το τι πιστεύουν οι άλλοι για αυτούς, συμπεριλαμβανομένης και αυτής της θολής κατηγορίας που ονομάζεται \”ο λαός\”. Αυτό συνάντησε μια συγκεκριμένη οργή από τη μεριά του ακτιβίστικου-αναρχικού χώρου. Αυτή η οργή μεταμφιέζεται σε θεωρητική διαφωνία και χλευασμό, αλλά εγώ νομίζω πως φτάνει βαθύτερα από αυτό. Φαίνεται πως υπάρχει κάτι απόλυτα εξοργιστικό στο γεγονός πως συναντάς ανθρώπους που δεν τους ενδιαφέρει τι νομίζεις και που θα συνεχίσει να μην τους ενδιαφέρει τι νομίζεις ανεξάρτητα από το αν θα καταλήξουν χωρίς φίλους, εξοστρακισμένοι, στη φυλακή, νεκροί ή να κάνουν λάθος.

Ο αναρχισμός ήταν πάντα ένα παιχνίδι της μειοψηφίας. Δεν είναι η επιθυμία των αναρχικών να είναι μειοψηφία αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Θα θέλαμε όλοι να ήταν εφτά δισεκατομμύρια άνθρωποι αποφασισμένοι να ζήσουν σύμφωνα με τις διάφορες αναρχικές αρχές, να πολεμήσουν για αυτό, να πειραματιστούν, να αρνηθούν τον πολιτισμό και την εξουσία και να δημιουργήσουν μαζί ένα νέο κόσμο. Ο ακτιβισμός, ο οποίος δέχθηκε επίθεση από τους πιο δυσκίνητους αναρχικούς τα τελευταία δύο χρόνια, δεσμεύεται λιγότερο από τον πιθανό ή πραγματικό ριζοσπαστισμό και την καλοσύνη των ανθρώπων που αυτοαποκαλούνται ακτιβιστές παρά από την επιθυμία του να είναι αρεστός ( αυτό οδηγεί στην περίεργη ιδέα πως \”οι συνηθισμένοι\” άνθρωποι τρομοκρατούνται και αποθαρρύνονται από κάποιες συγκεκριμένες ιδέες, πράγμα που λέει περισσότερα για τους ακτιβιστές-αναρχικούς και το πολιτισμικό/ταξικό τους υπόβαθρο παρά για τους τελευταίους).

Το εκπαιδευτικό σύστημα μας μαθαίνει \” να είμαστε αρεστοί με κάθε κόστος\”. Είναι το πρώτο βήμα προς τον κοινωνικό έλεγχο μέσω της συμμόρφωσης και της αποποίησης της ατομικότητας. Βυθισμένοι στις απρόσωπες και κοινωνικές εκπαιδευτικές αρένες από μικρή ηλικία, το πρόγραμμα που προέχει είναι να είμαστε δημοφιλείς. Είναι ενδιαφέρον το γεγονός, πως τα λιγότερο δημοφιλή παιδιά είναι εκείνα που συχνά αντιμετωπίζονται ως οι εκλεκτοί της εξουσίας (των δασκάλων) αλλά όταν οι άνθρωποι τελειώνουν το σχολείο, το να ταιριάζεις στην κοινωνική νόρμα- που υπαγορεύεται από την εξουσία και ενδυναμώνεται από την κοινωνική συναίνεση (τον ομαδικό νου)- είναι αυτό που σε κάνει δημοφιλή. Σε αυτό το σημείο, οι εκκεντρικοί- αυτοί που ήταν τα \”κατοικίδια των δασκάλων\”-  άλλαξαν θέση από τη θεωρούμενη συμμαχία με την εξουσία σε μια συχνή και πραγματική απέχθεια προς την εξουσία και παραμένουν μη δημοφιλείς. Δεν έχω απάντηση για αυτήν την προφανή αντίφαση: Νομίζω πως πρόκειται λιγότερο για την εξουσία καθ\’ εαυτή και περισσότερο για το άτομο (που αναγκάζεται να μάθει  παρά να κοινωνικοποιηθεί) ενάντια στην ομάδα. Αυτή είναι μια ιστορία της Κοινωνίας ενάντια στο άτομο και είναι η Κοινωνία που διατηρεί το Κράτος.

Συχνά το \”να είμαστε αρεστοί\”, σημαίνει να είμαστε σε άρνηση του εαυτού μας, του ποιοι είμαστε ως άτομα ή ως μικρές ομάδες ατόμων. Ιστορικά υπήρξαν άνθρωποι που έβαλαν κατά μέρος το \”να είναι αρεστοί\”, για να κυνηγήσουν ένα υψηλότερο ιδανικό: την καινοτομία, την αίρεση, την ατομική αλήθεια και εξέγερση. Όντως αυτά τα πράγματα μπορούν να αποκτηθούν μόνο όταν κάποιος έχει καταφέρει να έχει μια κάποια ελευθερία από τη δημοτικότητα και ακριβώς επειδή επιδιώκονται με τιμιότητα και ακεραιότητα -και όχι  από μια επιθυμία να χειραγωγήσεις τους άλλους για να σε συμπαθήσουν ή να συμφωνήσουν μαζί σου- στο τέλος θα γίνουν αντικείμενα σεβασμού αν όχι συμφωνίας.

Οι μηδενιστές έχουν αγκαλιάσει το \”να μην είναι αρεστοί\”, επειδή έχουν κατανοήσει αυτό το πράγμα. Πολλές διαβόητες ιστορικές προσωπικότητες έζησαν και πέθαναν στη φτώχεια και την απομόνωση:  Πρωτοπόροι συγγραφείς, ρηξικέλευθοι διανοητές, επιστήμονες και επαναστάτες έζησαν τέτοιες ζωές στο περιθώριο, απομονωμένοι από τους γείτονές τους και δολοφονημένοι από την Εκκλησία, το λαό και το Κράτος της εποχής τους. Δε θέλω να δοξάσω την κατάσταση της αποξένωσης, της μοναξιάς και της αντικοινωνικότητας αλλά υπάρχει ένα σημείο στο οποίο αν θέλουμε να μείνουμε πιστοί στον εαυτό μας και περισσότερο ενωμένοι μεταξύ μας ως αναρχικοί  με ελαφρώς διαφορετικές οπτικές (και σε επίπεδο οράματος και σε επίπεδο τακτικής) πρέπει να ασχοληθούμε με αυτά τα στοιχεία στη ζωή μας: είναι απίθανο να γίνουμε δημοφιλείς.

Έχει γραφτεί, πως έχουμε όλοι μας γεννηθεί σε λάθος εποχή. Αυτό σημαίνει πως η παρουσία μας στον κόσμο θα είναι οπωσδήποτε άβολη καθώς ή ίδια μας η ουσία έρχεται σε αντίθεση με τον καιρό μας. Ξέρω τι σημαίνει αυτό, αλλά δε συμφωνώ εντελώς. Αν όμως, όπως λέγεται, πρόκειται για το χέρι της Μοίρας, εγώ θα πρόσθετα πως έχουμε γεννηθεί σε μια εποχή την οποία δεν ανεχόμαστε καθόλου, με σκοπό να την πολεμήσουμε. Ίσως να είμαστε αναρχικοί από το μέλλον με την αποστολή να εκτρέψουμε το παρόν. Είναι πάντα συναρπαστικό να είσαι αναρχικός και τώρα που το Κεφάλαιο και το Κράτος στέκονται γυμνά μέσα στο πλιάτσικο, τη βαρβαρότητα και την αδιαφορία τους για \”το λαό\”, ο αναρχισμός ως ιδέα είναι ιδιαίτερα ηχηρή, ειδικά στο πιο ανεξέλεγκτο είδος της, του οποίου τα λόγια και οι πράξεις αποτυπώνονται στις αυθόρμητες εξεγέρσεις των αποκλεισμένων.

Είμαστε όλοι \”καλοί άνθρωποι\”. Αλλά θα πρέπει να είναι αρκετό, το να το ξέρουμε εμείς οι ίδιοι αλλιώς είμαστε καταδικασμένοι να αποτραβιόμαστε πάντα από το χείλος της δραματικής κοινωνικής αλλαγής (μιας αλλαγής που θα αντιμετωπίζεται πάντα εχθρικά από την πλειοψηφία μέχρι ένα σημείο) με το να νερώνουμε τις πολιτικές μας αντιλήψεις ή με το να οπισθοχωρούμε εντελώς.

Θέλουμε κάτι διαφορετικό. Θέλουμε να μπει ένα τέλος σε όλο αυτό, που οι άλλοι είναι πρόθυμοι να ανεχθούν. Θέλουμε να μπει ένα τέλος στην αδικία, τη φτώχεια, την κατάθλιψη, τη θανατηφόρα κοινωνική ειρήνη και πρέπει να το θέλουμε με κάθε κόστος. Για να επιτύχουμε, τουλάχιστον μέσα μας, πρέπει να δεχτούμε, πρέπει να μάθουμε να εκτιμούμε αυτό που φαίνεται να είναι η αίρεση αυτής της εποχής, που μας έφερε \”την επιστήμη της ευτυχίας\”. Πρέπει να είμαστε άνετοι με την αντιδημοτικότητά μας, να αντλούμε χαρά από το ότι στεκόμαστε απέναντι από τη μάζα όταν εκείνη στέκεται εναντίον μας, να αντλούμε χαρά από την ατομικότητα μας, να αντλούμε χαρά ακόμα και από τον τρόμο που όλοι μας, όσο διακριτικοί και αν προσπαθούμε να είμαστε, ενσταλάζουμε στο Κράτος και τη Μάζα.

Venona Q

Αυτό το απόσπασμα είναι άλλη μια συνεισφορά στην κριτική γραφή ενάντια στον \”αστικό αναρχισμό\”.

Βλέπε \”Scandalous thoughts – some thoughts on civil anarchism\”

Πρωτότυπο στα αγγλικά: 325 magazine (issue 10, pages 23-24)

Μετάφραση στα ελληνικά: Parabellum

Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό

Το κείμενο \”Βάρβαρες Σκέψεις- Για μια Επαναστατική Κριτική στον Πολιτισμό\”, είναι έργο του Αμερικανού αναρχικού συγγραφέα Wolfi Landstreicher, ψευδώνυμο που χρησιμοποιεί ο Feral Faun από το 1992.  Η μετάφραση έγινε από: Κόλαφως. Το αγγλικό κείμενο βρίσκεται εδώ.

1. Τι είναι η επαναστατική κριτική;

[…]Η επαναστατική κριτική είναι μια κριτική που στοχεύει να προκαλέσει την παρούσα κοινωνία στις ρίζες της με σκοπό να δημιουργήσει μια ρήξη με αυτό που είναι και να επιφέρει ριζοσπαστικό κοινωνικό μετασχηματισμό. Τι άλλο θα μπορούσε να σημαίνει «επαναστατική»; Αλλά υπάρχουν πολλοί υπαινιγμοί εδώ.[…]

2.Τι είναι ο πολιτισμός;

[…]«Πολιτισμός» είναι μια περίεργη λέξη. Οι πρώιμοι Ευρωπαίοι εξερευνητές συνέδεαν αυτό που ήταν «καλό» με τον πολιτισμό. Έτσι, όταν συνάντησαν ειλικρινείς και γενναιόδωρους απολίτιστους ανθρώπους, θα τους περιέγραφαν κάποιες φορές σαν «πιο πολιτισμένους» από τους Ευρωπαίους. Σήμερα, η ιδέα του πολιτισμού είναι τακτικά συνδεδεμένη με καλό κρασί, όμορφα ανθρώπινα πλάσματα και ραφινάτες γεύσεις, αλλά στην πραγματικότητα τα χαρακτηριστικά που μοιράζονται όλοι οι πολιτισμοί είναι μακράν λιγότερο ευχάριστα: κυριαρχία, γενοκτονία και περιβαλλοντική καταστροφή είναι κάποια απ\’ αυτά.[…]

3.Τι είναι μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό στο βασίλειο των ιδεών;

[…]Αν ο πολιτισμός είναι ένα δίκτυο θεσμών που ορίζει και κυριαρχεί τις ζωές μας, τότε σ\’ ένα θεωρητικό επίπεδο, μια ριζοσπαστική κριτική στον πολιτισμό είναι μια εξέταση της φύσης αυτών των θεσμών. Εξετάζει το κράτος, την οικονομία και τα τεχνολογικά συστήματα που αναπτύσσουν για να ελέγχουν τις ζωές μας. Εξετάζει την αυξανόμενη αβεβαιότητα της ύπαρξής μας σε όλα τα επίπεδα. Είναι μια ταξική ανάλυση στοχευμένη στην καταστροφή της κοινωνίας, και έτσι η βάση της είναι πρώτα απ\’ όλα οι ζωές μας εδώ και τώρα σ\’ αυτόν τον κόσμο.[…]

4. Και πώς θα μπορούσε να λειτουργήσει στην πράξη;

[…]Μια επαναστατική κριτική στον πολιτισμό απορρέει από την επιθυμία για ένα κόσμο στον οποίο εμείς, τα ανθρώπινα όντα, θα μπορούμε να ζούμε με τους δικούς μας όρους, δημιουργώντας τις ζωές μας μαζί σαν συνειδητό εν εξελίξει έργο. Δε χωράει τη μισανθρωπία που βρίσκεται στο επίκεντρο της πολύ βιοκεντρικής ιδεολογίας και κάποιες φορές μολύνει περιβαλλοντικές απόψεις. Και δεν αναγνωρίζει ούτε την πριμιτιβιστική πρακτική ούτε την «εξαγρίωση» σαν πανάκεια για τη βλαπτικότητα του πολιτισμού. Αν και οι πρωτόγονες δεξιότητες μπορεί να είναι χρήσιμες και οι μέθοδοι για τη θεραπεία και την εξάπλωση άγριων τοπίων είναι απαραίτητες, δεν συνιστούν την πρακτική έκφραση μιας επαναστατικής κριτικής στον πολιτισμό.[…]

5. Λίγες τελευταίες λέξεις

[…]Έχω γράψει αυτό λόγω της απογοήτευσής μου για την κατεύθυνση που έχουν πάρει πολλές συζητήσεις της κριτικής στον πολιτισμό. Βασιζόμενη σε ιδεώδη τοποθετημένα πάνω από μας, διαπνέεται από δόγμα και ηθικότητα, έχοντας ως συνέπεια την παρανόηση απ\’ όλες τις πλευρές.[…]

Κατεβάστε ολόκληρο το αρχείο εδώ.