Για τη Madda

Στις 26 Μαρτίου, η Maddalena Calore αποφυλακίστηκε με μόνο περιοριστικό όρο την απαγόρευση διαμονής στο Trapani. Η Madda ήταν μία από τους αναρχικούς που αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση μετά την επιχείρηση \”Εκτός Νόμου\” ( έλαβε χώρα στη Μπολόνια στις 6 Απρίλη του 2011 και άφησε πίσω της πέντε φυλακισμένους συντρόφους, εφτά ελεύθερους με περιοριστικούς όρους και είχε επίσης ως αποτέλεσμα τη σφράγιση από τους μπάτσους του αναρχικού χώρου Fuoriluogo). Είχε συλληφθεί στις 12 Μαίου του 2011 για παραβίαση των όρων της εγγύησης. Όσο διάστημα κρατούνταν, έγραφε για την κατάσταση και τις διαμαρτυρίες που συνέβαιναν  σε κάποιες ιταλικές φυλακές.

Ακόμα πέντε σύντροφοι βρίσκονται στη φυλακή ως αποτέλεσμα της επιχείρησης \”Ευτολμία¨ και μπορείτε να τους γράψετε στις παρακάτω διευθύνσεις:

Elisa Di Bernardo C.C. Rebibbia Femminile, Via Bartolo Longo 92, IT-00156 Roma

Sergio Maria Stefani, Giuseppe Lo Turco, Alessandro Settepani, Stefano Gabriele Fosco C.C. Via Arginone 327, IT-44122 Ferrara

Πηγή

Δίκη Σ.Π.Φ.

Συνεδρία 37η 29/03

Σε αυτή τη συνεδρία οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς δεν εμφανίστηκαν στο δικαστήριο και έστειλαν δήλωση με την οποία αρνήθηκαν να προσέλθουν στη δίκη ως ελάχιστη πράξη αντίδρασης στη στρατιωτικού τύπου εισβολή των Ε.Κ.Α.Μ. την προηγούμενη νύχτα στα κελιά των Φυλακών Κορυδαλλού. Να σημειώσουμε εδώ ότι την προηγούμενη νύχτα έγινε εισβολή πάνοπλων μπάτσων των Ε.Κ.Α.Μ. στις φυλακές και συγκεκριμένα στην Ά Πτέρυγα που κρατούνται οι σύντροφοι της Συνωμοσίας. Ανοίχτηκαν όλα τα κελιά και οι μπάτσοι μπαίνοντας μέσα με αντιβαλιστική ασπίδα και με τα όπλα προτεταμένα οδηγούσαν έξω τους κρατούμενους στο διάδρομο με τα χέρια ψηλά και στη συνέχεια τους φορούσαν χειροπέδες. Οι κουκουλοφόροι των Ε.Κ.Α.Μ. επέδειξαν ειδική μεταχείριση στους συντρόφους της Συνωμοσίας, τους οποίους διαχώρισαν από τους υπόλοιπους κρατούμενους και τους κρατούσαν ξεχωριστά. Επίσης, την έρευνα εντός των κελιών της Σ.Π.Φ. την ανέλαβαν τα ίδια τα Ε.Κ.Α.Μ., σε αντίθεση με τα υπόλοιπα κελιά που τα έλεγχαν οι δεσμοφύλακες. Την επόμενη μέρα (μέρα συνεδρίασης του δικαστηρίου) οι σύντροφοι μαζί με τους υπόλοιπους κρατούμενους αρνήθηκαν να μπουν στα κελιά τους το μεσημέρι ως αντίδραση στην εισβολή των μπάτσων. Οι συνεχιζόμενες έρευνες που πραγματοποιούνται στις φυλακές γίνονται στον απόηχο της πρόσφατης απόδρασης των 11 απ΄ τις φυλακές Τρικάλων. Επίσης, περίπου πριν από 1 μήνα τα ΜΜΕ είχαν κάνει εκτενή ρεπορτάζ για σχέδια απόδρασης με ελικόπτερο, που σύμφωνα με τους δημοσιογράφους οργάνωναν τα μέλη της Σ.Π.Φ. μέσα από την φυλακή.

Συνεδρία 36η 27/03

Συνεχίστηκε η κατάθεση του επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής σχετικά με τα όπλα και τα εκρηκτικά που βρέθηκαν στη Νέα Σμύρνη και τις συλλήψεις που έγιναν εκεί, στον Πειραιά και την Καλλιθέα. Μάλιστα κάποια στιγμή αναφέρθηκε στο δικαστήριο ότι ο ίδιος ο υπουργός προστασίας του πολίτη ήταν ενημερωμένος για την επιχείρηση της αντιτρομοκρατικής, και ήταν αυτός που έδωσε την έγκριση για τις συλλήψεις. Ο επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής επίσης επιβεβαίωσε ότι κατά τη διάρκεια της πρώτης κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Σ.Π.Φ. (υπόθεση Χαλανδρίου 2009) είχε βγει ένταλμα σε ανύπαρκτο πρόσωπο, γεγονός που αποδεικνύει το κυνήγι μαγισσών που είχε στηθεί ενάντια σε άτομα που δεν είχαν καμία σχέση με τη Σ.Π.Φ. Άλλωστε στα πλαίσια των συλλήψεων που έγιναν για τη Σ.Π.Φ., εκτός από τους συντρόφους της Συνωμοσίας, έχουν συλληφθεί δεκάδες άσχετα άτομα…

Συνεδρία 35η 22/03

Σε αυτή τη συνεδρία ο επικεφαλής της αντιτρομοκρατικής κατέθεσε σχετικά με τις συλλήψεις που έγιναν στον Πειραιά, τη Νέα Σμύρνη και την Καλλιθέα, για όπλα και εκρηκτικά.

Συνεδρία 34η 21/03

Σε αυτή τη συνεδρία εμφανίστηκε πάλι ο επικεφαλής της Αντιτρομοκρατικής που είχε οργανώσει τις περισσότερες κατασταλτικές επιχειρήσεις εναντίον της Σ.Π.Φ. Σε κάποια στιγμή της κατάθεσης του ανέφερε πως υπάρχουν δημοσιεύματα που στοχοποιούν τον ίδιο και μέλη της οικογένειας του, για αυτό ζήτησε τα πρακτικά της δίκης για να καταθέσει μηνύσεις. Επίσης, ανέφερε για άλλη μια φορά πως η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς είναι ένα δίκτυο αυτόνομων πυρήνων άμεσης δράσης. Πιο συγκεκριμένα είπε πως ο κάθε πυρήνας μπορεί να αποτελείται από 4-5 άτομα, ενώ αναφέρθηκε και σε πρόσφατο χτύπημα (ανατίναξη ΑΤΜ με σκοπό την απαλλοτρίωση), την ευθύνη του οποίου ανέλαβε ο πυρήνας της FAI <<μοναχικός λύκος>>

Δήλωση αλληλεγγύης του εκδοτικού εγχειρήματος Verein von Egoisten προς τους 4 αναρχικούς ληστές του Βελβεντού και τα μέλη της Σ.Π.Φ.

Εκμηδενίστε την κοινωνία – Για την έφοδο, τις ληστείες και τις καταστροφικές επιθέσεις.

Βρισκόμαστε σε Εγωιστική Συγγένεια με το Νίκο Ρωμανό, τον Ανδρέα-Δημήτρη Μπουρζούκο, το Γιάννη Μιχαηλίδη, το Δημήτρη Πολίτη και με τους ατομικιστές και μηδενιστές συντρόφους της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.

Η πράξη-πρακτική της ένοπλης ληστείας καταστρέφει κάθε χαραγμένη τάξη της απολιθωμένης ηθικής, της εποχής της συμμόρφωσης.

Η Εγωιστική μας συγγένεια πηγαίνει ακριβώς στο κέντρο.

Το να πράττει καταστρέφοντας ένα επιβαλλόμενο όριο, κάνει το άτομο, άμεσο προάγγελο της καταστροφικής δύναμης!

Με το να πράξουν, οι σύντροφοι αποσταθεροποίησαν την αποκοίμηση και την κανονικότητα της επιβαλλόμενης ζωής.

Το Εγώ μας αντανακλάται στη δράση μας και το πάθος μας εκρήγνειται: αντιλαμβανόμαστε το ξέφρενο ταλέντο των συντρόφων στην επίθεση που εκτελείται ενάντια στους φύλακες της τάξης και σε ολόκληρη την κοινωνία!

ΠΡΑΞΗ: Η συγγένεια μας ξετυλίγεται και επεκτείνει το πάθος Μας στους αδάμαστους λύκους της Συνωμοσίας πυρήνων της φωτιάς – στην Καταστροφή που επιτελείται σε μια Αν-ήθικη προσπάθεια – καταστρέφοντας το \”συμμορφωμένο χρόνο\” .

Η Πράξη μας είναι μαζί σας…

\”Σαν ένα γράμμα που καίει, θα κάψουμε  το κακόφημο! Σα γράμματα που καίνε, κάψαμε τις γέφυρες πίσω μας… επιτεθήκαμε στα κωδικοποιημένα περιθώρια των ταυτοτήτων μας  και συνωμοτήσαμε, συνωμοτήσαμε μέχρι το τέλος…\”

Sara Zappavigna-Federico Buono

Πηγή

Ειδήσεις άμεσης δράσης από Λιθουανία και Χιλή

Χιλή: Βομβιστική επίθεση στους στρατώνες των Ειδικών Δυνάμεων της αστυνομίας (Τεμούκο)

Σήμερα Σάββατο, 16 Μαρτίου τοποθετήσαμε εκρηκτικό μηχανισμό στο παράρτημα των Ειδικών Δυνάμεων του Τεμούκο. Ο πυροσβεστήτας τοποθετήθηκε κάτω από ένα RP (radio patrol) αυτοκίνητό τους,επιβεβαιώνοντας το μίσος μας εναντίον αυτού του γαμημένου δολοφονικού θεσμού. Ένα μικρό μέρος της οργής μας βασίζεται σε όλα αυτά τα χρόνια καταπίεσης στα οποία οι εκμεταλλευόμενοι υπήρξαν θύματα των μαντρόσκυλων του κράτους, τα οποία πάντα πιστά και υποτακτικά μπροστά στους καταπιεστές δε διστάζουν να βασανίζουν, να φυλακίζουν και να σκοτώνουν σωματικά η πνευματικά εκείνους που εξεγείρονται έναντια στην Εξουσία.

Δε ξεχνάμε πως οι δολοφόνοι ήταν πάντα οι ίδιοι, όλα τα ένστολα σώματα είναι απλά ο ένοπλος βραχίωνας του χαοτικού καπιταλισμού. Είναι κατώτεροι από τους ανθρώπους και ακό μα περισσότερο από τα ζώα. Δεν είναι καν σκεπτόμενα όντα.  Δρουν μόνο κάτω από τις εντολές  του αφέντη, είναι απλά σκλαβωμένες οντότητες με μια αηδιαστική νοοτροπία χωρίς συνείδηση.

Δε θα ηρεμήσουμε μέχρι να τελειώνουμε με όλους αυτούς τους μπάσταρδους!!! Μέχρι κάθε τι που επικυρώνουν να σαπίσει και να καεί.

ΕΝΠ (Εμπρηστικός Νομαδικός Πυρήνας)

Πηγή

Λιθουανία: Βανδαλισμός σε κρεοπωλείο (Βίλνα)

Τη νύχτα της 22ης Μαρτίου χτυπήθηκε ένα κρεοπωλείο στη Βίλνα της Λιθουανίας. Τοποθετήθηκε κόλλα στην κλειδαριά. Στη βιτρίνα γράφτηκε με ροζ χρώμα  \”Δολοφόνοι\”. Καθάρισαν τη μπογιά αμέσως την επόμενη μέρα αλλά το μήνυμα εστάλει. Και αυτό είναι μόνο η αρχή.

ALF

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις και στο αρχείο

 

Κείμενα των νέων μηδενιστικών εκδόσεων Verein von Egoisten Ed. από Ιταλία

Κείμενα στα ιταλικά:

IL DELIRIO DI NEGAZIONE – NIENT – ISMI

KERBERUS L\’ ESPLOSIONE DEL SE ANNIENTATIVO

PUNTO DI POLEMICA EGOISTA

Κείμενα στα αγγλικά:

FRAGMENT – ANTIJURIDICAL – AMORAL – NIHILISTIC

Κείμενα και στις δύο γλώσσες:

AFFINITA – VELVENDO KOZANI – CCF

Σε μια πρωτοβουλία μετάφρασης των κειμένων των συντρόφων στα ελληνικά, παρακαλείται όποιος ενδιαφέρεται να βοηθείσει, να επικοινωνήσει με το blog ή με τους συντρόφους εδώ: nihilistabyss@distruzione.org

Γράμμα του Alfredo Cospito στους Πυρήνες της Φωτιάς

Αγαπημένοι σύντροφοι, αγαπημένη συντρόφισσα, το γράμμα σας μου έδωσε δύναμη και χαρά. Έχω πολλά να πω, μα θα περιοριστώ σε κάποια από αυτά. Ο ρόλος των αιχμάλωτων συντρόφων/συντροφισσών δεν μπορεί παρά να είναι αυτός της ανάλυσης, του εφοδιασμού των συντρόφων εκτός τειχών με περαιτέρω εργαλεία. Πέρα από το προφανές της εξέγερσης και της μη υποταγής μέσα στις φυλακές, ο αγώνας συνεχίζεται, και εσείς μας δώσατε ένα παράδειγμα με την αντίστασή σας. Η επικοινωνία δεν μπορεί παρά να πραγματοποιείται μέσα από τη δράση και γι’ αυτό δεν χρειάζεται να την αναθέσουμε με κάποιο τρόπο στους επαγγελματίες του λόγου. Είναι ζωτικής σημασίας,  βέβαια, να κάνουν το γύρο του κόσμου τα νέα, οι ιδέες. Χρειάζεται όμως να αποφύγουμε με κάθε τρόπο το να γίνει γραφειοκρατική μια διαδικασία που πρέπει να παραμείνει ελεύθερη από τις ελίτ των ειδικών της πληροφορίας. Η ικανότητα σχεδιασμού πρέπει να είναι καρπός της δράσης των συντρόφων/ισσών εκτός τειχών και των αναλύσεων των αιχμάλωτων συντρόφων/ισσών.

Ο δημόσιος διάλογος που θα λάβει χώρα στη Θεσσαλονίκη στα πλαίσια αντιπληροφόρησης είναι σημαντικός, και είμαι σίγουρος πως στην παρέμβασή σας θα αναφερθείτε σε αυτήν μου την ένσταση. Αυτό δεν καταργεί, φυσικά, το ότι η αντιπληροφόρηση, τα site, τα blog είναι σημαντικά˙ απλά όλα αυτά είναι κάτι άλλο. Δεν χρειάζεται να συγχέουμε την πρακτική της αντιπληροφόρησης με την άμεση δράση. Ο λόγος της συνέπειας από τις αδελφές και τους αδελφούς στον πόλεμο είναι ο μόνος  που έχει πραγματική ουσία. Ο λεγόμενος «κοινωνικός αναρχισμός» κάνει τα πάντα να περιστρέφονται γύρω από το «όργανο της συνέλευσης», που έχει γίνει πεδίο εξουσίας και ανατροφής μικρών και μεγάλων αρχηγών, των οποίων ο μοναδικών στόχος είναι η αυτοαναφορικότητα. Οι πολιτικάντηδες αναρχικοί κάνουν τα πάντα για να καταπνίξουν, στη γέννησή του, το καινούριο που κερδίζει έδαφος. Το καινούριο που κερδίζει έδαφος είναι η πραγμάτωση της άτυπης οργάνωσης, οργάνωσης που κάποιοι εξεγερμένοι επιμένουν να υπερφορτώνουν με άχρηστες και αφηρημένες θεωρητικές έννοιες, πολιτικές εκτιμήσεις, συνεχείς μεσολαβήσεις για την αναζήτηση της αστικής αποδοχής, η οποία στην πραγματικότητα παραμορφώνει κάθε επαναστατικό στοιχείο. Όταν μιλούν οι πράξεις, η καθοριστική επιρροή που ασκούν οι «αρχηγοί της αναρχίας» μέσω του ταλέντου τους στις συνελεύσεις θα γίνει κομμάτια, και η ομάδα της συνάφειας, η ατομικότητα της δράσης, θα επανακτήσει δύναμη. Στους «ρεαλιστές» της αναρχίας δε μένει παρά να αμφισβητήσουν το καινούριο, προωθώντας όλο και περισσότερο τους «κοινωνικούς αγώνες», αναζητώντας τη «λαϊκή συναίνεση» που μπορεί να αποκτηθεί μόνο με τη σταδιακή απόρριψη κάθε τι αναρχικού και εξεγερσιακού. Χάρη στις επιστολές σας, αντιλήψεις όπως ο μηδενισμός και ο αντικοινωνικός αναρχισμός, διαχέονται σε κάθε γωνιά. Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα να διανύσουμε και η κατεύθυνση που πήραμε είναι η σωστή. Το κουράγιο σας με γεμίζει τόλμη. Μέσα από τους τοίχους αυτού του κελιού, Όλγα, το χαμόγελό μου σε χαιρετά. Η σάρκα μου είναι σάρκα σας, το αίμα μου αίμα σας.

Πάντα για την αναρχία

Alfredo Cospito

Αναδημοσίευση από το Indymedia

Ινδονησία: Τιμή για πάντα στον αναρχομηδενιστή Ryo

Αναδημοσίευση από Contra Info

Ι. Ακολουθεί το πρώτο γράμμα πρώην μελών του εγχειρήματος διεθνούς αντιπληροφόρησης Negasi («Άρνηση») σχετικά με τη δολοφονία του συντρόφου Ρύο στα τέλη Νοέμβρη του 2012. Με αυτά τα λόγια μπόρεσαν έστω και καθυστερημένα να δημοσιοποιήσουν την κατάσταση που τους έπληξε. Στο μεταξύ, το Νεγκάσι είχε ήδη ολοκληρώσει τον κύκλο του στις 22 Οκτώβρη 2012, αλλά μερικά απ’ τα πρώην μέλη του συνεχίζουν τον αγώνα στην Ινδονησία με ένα νέο εγχείρημα, το Asimetris.

Προς όλους τους συντρόφους κι όλες τις συντρόφισσες,

Στις 25 Νοέμβρη 2012 χάσαμε το σύντροφό μας Ρύο. Τον σκότωσε ένα δειλό κάθαρμα το πρωί, την ώρα που γυρνούσε στο σπίτι του έχοντας βγει έξω για το πρόγευμά του. Ο Ρύο υπήρξε μέλος της πρώτης γενιάς του Νεγκάσι και δραστηριοποιούνταν σε ενέργειες αντιπληροφόρησης, μεταφράσεις και εκδόσεις για τη στήριξη του αντεξουσιαστικού κινήματος στο Μανάδο.

Ο Ρύο είχε επίσης εμπλακεί σε τοπικούς αυτόνομους αγώνες στο βόρειο Σουλάβεζι. Δρούσε ως προπαγανδιστής και δημοσίευε πληροφορίες σχετικά με τους αγώνες αυτούς. Πεισματάρης αλλά σεμνός, ήταν πάντοτε ο πρώτος που θα νοιαζόταν για προβλήματα των συντρόφων του. Άφησε πίσω του μια γυναίκα κι έναν τετράχρονο γιο.

Τώρα πια χρειαζόμαστε την αλληλεγγύη συντρόφων στο εξωτερικό προς τη σύντροφό του και το γιο του. Για εμάς, η γυναίκα και το παιδί του συντρόφου μας είναι επίσης συντρόφια μας. Και της συμπαραστεκόμαστε έμπρακτα σε ένδειξη άμεσης αλληλεγγύης. Μετά τη δολοφονία του Ρύο, η υγεία της συντρόφου του κλονίστηκε σοβαρά, και μάλιστα χρειάστηκε να νοσηλευτεί για κάποιες μέρες. Ένας απ’ τους λόγους που βρέθηκε να περνάει μερόνυχτα στο νοσοκομείο ήταν οι κοινωνικές πιέσεις αναφορικά με την υπόθεση, προερχόμενες κυρίως από τοπικές φυλλάδες.

Ταυτόχρονα, διεξάγεται ακόμη η δίκη εναντίον του δολοφόνου. Καθώς όμως είμαστε αντίθετοι σε κάθε έννοια δικονομίας, δεν τρέφουμε κανένα σεβασμό προς το δικαστήριο και δε βασιζόμαστε στους δικαστές προκειμένου να αποδοθεί δικαιοσύνη για το σύντροφό μας. Η ζωή του δε θα αναπληρωθεί με το να μπει κάποιος στη φυλακή, κι άλλωστε είμαστε ενάντιοι σε κάθε μορφή φυλακής. Πιστεύαμε πάντοτε πως δεν μπορεί ν’ αποδοθεί δικαιοσύνη από το κράτος, του οποίου κι είμαστε εχθροί. Θεωρούμε ότι η μόνη δικαιοσύνη είναι η άμεση αλληλεγγύη και η συντριβή των εχθρών μας.

Για επιστολές αλληλεγγύης και οικονομική ενίσχυση ή περαιτέρω πληροφορίες, μπορείτε να στέλνετε ηλεκτρονικά μηνύματα στο negasi@riseup.net

Άμεση αλληλεγγύη!
Ενάντια στη δικαιοσύνη-ιδιοκτησία του κράτους!
Καμιά φυλακή ποτέ και πουθενά! Μονάχα μπουρλότο στα κελιά!

Πρώην μέλη του Νεγκάσι

Σημ.: Η σύντροφος του Ρύο μπόρεσε να βγει απ’ το νοσοκομείο, χάρη και στην οικονομική ενίσχυση που έλαβε, και βρίσκεται πλέον μαζί με το μικρό της παιδί. Στέλνει όλη της την αγάπη σε όλα τα συντρόφια που στηρίζουν το ταμείο αλληλεγγύης, όπως και σε όλους κι όλες που της έγραψαν επιστολές αλληλεγγύης απ’ όλο τον κόσμο. Τιμή στον Ρύο και στην οικογένειά του.

ΙΙ. Η ακόλουθη δήλωση διαβάστηκε στις αρχές Φλεβάρη του 2013 κατά τη διάρκεια μιας συνέλευσης αλληλεγγύης. Αποτελεί την τελική ανακοίνωση πρώην μελών/συντρόφων του Νεγκάσι και πολιτικά συγγενών ατόμων σχετικά με τη δίκη εναντίον του φονιά του Ρύο, μετά από μια μακρά και κουραστική διαμάχη δύο περίπου μηνών ανάμεσα σε αλληλέγγυους για το χειρισμό της υπόθεσης δολοφονίας του συντρόφου.

Καλησπέρα,

Απευθυνόμαστε σε όλους κι όλες που υψώνουν πάντα τη γροθιά τους και δε σκύβουν ποτέ το κεφάλι μπροστά στην αδικία, στην κοινωνία και στους εχθρούς μας. Δείχνουμε το σεβασμό μας σ’ όσους κι όσες εξέφρασαν την άμεση αλληλεγγύη τους ως γλώσσα αντίστασης.

Πρώτα απ’ όλα, θέλουμε να επιβεβαιώσουμε τη θέση μας μέσα σ’ αυτήν τη συγκέντρωση, ανάμεσα σε ανθρώπους που αυτοαποκαλούνται ως εμπλεκόμενοι στην απόδοση «δικαιοσύνης» για την οικογένεια του Ρύο. H επιβεβαίωσή μας βασίζεται στις αξίες μας ως φίλων, ως συντρόφων που έχασαν έναν αδερφό και σύντροφο. Τασσόμαστε πέραν της κανονικότητας και των αξιών της ηθικής. Μιλάμε εδώ ως άτομα, και όχι ως ομάδα ή συλλογικότητα ή υπό οιουσδήποτε όρους οργάνωσης.

Κάποιοι από μας είχαμε την «ευλογία» να ζήσουμε έναν αδερφό και φίλο: τον Ρύο. Έναν άνθρωπο γενναίο και σύντροφό μας. Γι’ αυτό, δε θέλουμε ούτε στιγμή ν’ αρνηθούμε τη συνεισφορά που είχε στο ιστορικό μας ως ατόμων αλλά και ως ομάδας. Αναλαμβάνουμε τη συμμετοχή του στο εγχείρημα για ν’ αποτίνουμε το σεβασμό μας. Θέλουμε να κρατάμε στη μνήμη την αξιοπρέπειά του και τη σκληρή δουλειά που έριξε για να μαθαίνει συνεχώς και ν’ αμφισβητεί διαρκώς κάθε κανονικότητα και κοινωνική ειρήνη. Θέλουμε να δείξουμε πώς η ζωή του ήταν μια διαδρομή συνειδητοποίησης ότι κάθε είδους κοινωνική ειρήνη και κανονική ζωή είναι μονάχα ένα μεγάλο ψέμα! Ότι όλοι μας ζούμε σε μια φυλακή. Εγκλωβισμένοι πίσω από νοητά κάγκελα στη σφαίρα της βόλεψης, που μας χωρίζει απ’ τη συνολική απελευθέρωση. Θέλουμε να δείξουμε πώς ο Ρύο επέλεξε να πιάσει την επιθυμία του απ’ τα γκέμια και να υπερβεί τα όρια των αντιλήψεων εντός της κοινωνίας: και πρόκειται για τη δική σας κοινωνία, όχι τη δική του. Είμαστε περήφανοι γι’ αυτήν τη διαδρομή του, την οποία μνημονεύουμε αδιάλειπτα τιμώντας τον Ρύο: τον αγαπημένο μας.

Κάποιοι από σας μας πετάτε στα μούτρα τις επικρίσεις σας για τη δημοσίευση του προσώπου του αδερφού μας σε «τρομοκρατικές ιστοσελίδες». Είστε όλοι σας τόσο άρτια πληροφορημένοι για την «κοινή γνώμη», και μας κουνάτε το δάχτυλο μες στο πρόσωπο αποκαλώντας μας «ένα μάτσο τύπους με κοινωνικά και ψυχολογικά προβλήματα». Μας κατονομάζετε ως «κακούς φίλους» που δε θέλουνε ν’ αποδοθεί ποτέ «δικαιοσύνη» για τη φαμίλια του. Διαβάσατε την προηγούμενη δήλωσή μας, και μας κατηγορήσατε ότι είμαστε μια «φρενοβλαβής» γκρούπα, που τάχα χρησιμοποιούμε τ’ όνομα του αδερφού μας μονάχα για το ιδιοτελές συμφέρον μας. Για όλους εσάς, ο τρόπος με τον οποίο δείξαμε αλληλεγγύη ήταν ο «λάθος τρόπος».

Θέλουμε να γνωρίζετε τα εξής:

Δεν μπορείτε να μας αγγίξετε με τις επικρίσεις σας. Δεν μπορείτε να πιέσετε τα κεφάλια μας να σκύψουν ώστε να συμβιβαστούμε με το στυλ το δικό σας και τους δικούς σας όρους αλληλεγγύης. Το προσπαθήσατε, και μονάχα να το προσπαθείτε μπορείτε, ωστόσο καθένας από μας είναι λεύτερο πουλί που ’χει ανοίξει τα φτερά του μακριά απ’ τις στρατηγικές σας, τις ενέργειες και τις παρλάτες σας.

Και θέλουμε να το επαναλάβουμε: δεν κάνουμε ούτε βήμα πίσω. Μα δεν έχουμε καμιά απολύτως διάθεση να ενταχθούμε στην αποστολή σας να χώσετε στη φυλακή εκείνον τον μπάσταρδο (που αφαίρεσε τη ζωή του αδερφού μας). Δεν υποτασσόμαστε ούτε στιγμή στην εκδίκαση της υπόθεσης, στα τερτίπια του Τύπου, στα θρησκευτικά γεγονότα, στην «ανεξάρτητη επιτροπή» που έχει συσταθεί με σκοπό να εντοπίσει και να ξεσκεπάσει εναλλακτικά αποδεικτικά στοιχεία ή παρόμοια πράγματα. Δε μας ενδιαφέρει ν’ ανακαλύψουμε άμα κάποιος βγει «αθώος» ή «ένοχος» απ’ το σφυρί ενός δικαστή, ούτε και αισθανόμαστε πως πρέπει ν’ «αναλάβουμε τις ευθύνες μας» απέναντί σας και να σας δίνουμε «ραπόρτο» πάνω σε μορφές αλληλεγγύης. Μισούμε τ’ αφεντικά, κι αν υπάρχει ανάμεσά σας κάποιο αφεντικό, θα μας βρει απέναντί του. Ε ναι, πάρτε το σαν απειλή!

Θέλουμε να βάλετε καλά στο μυαλό σας ότι ο Ρύο ανήκει με όσους κι όσες εκδηλώνουν ή προτίθενται να εκφράσουν την αλληλεγγύη τους στο πρόσωπό του. Η ιστορία του αδερφού μας ανήκει πλέον στο διεθνές πνεύμα της συνολικής απελευθέρωσης, στις εξεγερμένες ατομικότητες που ένιωσαν τον αδερφό μας σαν δικό τους αδερφό. Άμα σας χαλάει αυτό, να πάτε στο διάολο!

Μπορείτε να μας αποκλείσετε απ’ τους περαιτέρω σχεδιασμούς σας. Δε μας καίγεται καρφάκι. Μπορείτε να κλείσετε τις πόρτες του δικαστηρίου. Δε μας απασχολεί να πατήσουμε το πόδι μας εκεί μέσα. Κρατήστε τις προσκλήσεις σας. Δε θα παρευρεθούμε. Είμαστε φαντάσματα. Φαντάσματα της λευτεριάς και εφιάλτης για τη δειλία σας. Κανένας φραγμός δεν μπορεί να μας εμποδίσει απ’ τη συνέχιση των αγώνων και της αλληλεγγύης προς τον Ρύο. Εσείς, μέσω της δίκης, επιλέξατε την πλευρά του συμβιβασμού με το σύστημα. Εμείς επιλέξαμε τη δική μας πλευρά.

Τιμή στον Ρύο! Τιμή στις ανεξέλεγκτες ατομικότητες!

Ανώνυμοι σύντροφοι του πρώην Νεγκάσι

Μόντρεαλ, Καναδάς: Εμπρησμός περιπολικού

Στο πνεύμα της επετείου της 15ης Μάρτη, ένα περιπολικό τυλίχθηκε στις φλόγες το βράδυ της 15ης Μάρτη, στο 33ο αστυνομικό τμήμα στο Parc-Ex, στο Μόντρεαλ. Αυτή η πράξη έγινε προς τιμή της 17ης ετήσιας διαδήλωσης ενάντια στην αστυνομία (και τη βιαιότητά της), η οποία έλαβε χώρα νωρίτερα την ίδια ημέρα.

Επίσης, στέλνουμε ένα μήνυμα στήριξης στον Marco Camenisch για τους αγώνες του μέσα από τη φυλακή στην Ελβετία.

Σημείωση: Αστυνομικές δυνάμεις επιτέθηκαν εναντίον της ετήσιας αντιμπατσικής διαδήλωσης στο Μόντρεαλ φέτος και συνέλαβαν 200 άτομα σε μια προληπτική επιχείρηση. Ο στόχος της διαδήλωσης ήταν το τοπικό αστυνομικό τμήμα.

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε την ανάληψη ευθύνης και στο αρχείο.

Εργατική τάξη – ένα φάντασμα που πλανάται ακόμα

Αναδημοσίευση από το Diskordia

Ποιός μπορεί να αρνηθεί ότι η κοινωνία όπου ζούμε είναι ταξικά διαστρωματωμένη; Υπάρχουν διακρίσεις και είναι βαθιές και θεσμοθετημένες, καθορίζοντας τους όρους διαβίωσης και πρόσβασης στα υλικά και πνευματικά αγαθά που ο καθένας επιθυμεί. Πλούσιοι-φτωχοί, εκμεταλλευτές-εκμεταλλευόμενοι, κυρίαρχοι-κυριαρχούμενοι, δυνατοί και αδύναμοι και πάει λέγοντας.
Πώς γεννιούνται οι διακρίσεις/ταυτότητες αυτές όμως, πώς εδραιώνονται και αναπαράγονται; Και πάνω απ’ όλα, πώς θα μπορέσουν να καταστραφούν αποτελεσματικά; Ποιά είναι αυτά τα μονοπάτια σκέψης, ανάλυσης και δράσης που θα μπορέσουν οριστικά να τις καταστήσουν παρελθόν;
Κύριος στόχος επομένως του κειμένου, είναι να καταστεί σαφές γιατί είμαστε μακριά από το πλέγμα των εργατίστικων αντιλήψεων, που εκφράζονται στα ανατρεπτικά κινήματα. Ποιοί είναι οι λόγοι που μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το αναρχικό κίνημα πρέπει να αποτινάξει τα βαρίδια αυτά του…”ρεαλισμού”, που κάνουν κομμάτια του να ηχούν και να φέρονται εν μέρει, ως μια ριζοσπαστική εκδοχή κομματιών της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς.

Γεια σου περήφανη κι αθάνατη εργατιά
Φυσικά δεν θεωρούμε ότι όλες αυτές οι απόψεις αποτελούν μια ενιαία θεώρηση, κι αναγνωρίζουμε ότι υπάρχουν αρκετές διαφορές μεταξύ τους. Για κάποιες από τις απόψεις αυτές π.χ. η εργατική τάξη είναι αντικειμενικά επαναστατική, αφού βρίσκεται σε άμεση επαφή με τα μέσα παραγωγής, οπότε μπορεί να νεκρώσει την οικονομία, και κατακτώντας τα, να τα στρέψει προς όφελος της επανάστασης . Ενώ για κάποιες άλλες αποτελεί απλά το κατάλληλο όχημα ενοποίησης των καταπιεσμένων. Μάλιστα, τα πιο ορθόδοξα μαρξιστικά κομμάτια τους υποστηρίζουν ότι ο καπιταλισμός είναι “απαραίτητο στάδιο προς την επανάσταση και την αταξική κοινωνία”. Κι αυτό επειδή μέσω της ανάπτυξης βαριάς βιομηχανίας, αναπτύσσεται η εργατική/προλεταριακή συνείδηση, οπότε “γεννιούνται οι νεκροθάφτες του καπιταλισμού”…
Σαν φυσικό επακόλουθο, όσο μιλούν για την κεντρικότητα της “τάξης” αυτής και θεοποιούν αυτήν και τους όποιους εργατικούς αγώνες, άλλο τόσο υποτιμούν στη μεγάλη πλειοψηφία τους, αγώνες που δεν αφορούν εργασιακούς χώρους και τους μή εργάτες αγωνιζόμενους. Τοπικοί αγώνες για περιβαλλοντικά ζητήματα π.χ., ή αγώνες ενάντια στην καταστολή, για την πλειοψηφία τέτοιων οργανώσεων και ομάδων, μπήκαν στην…ατζέντα μετά τις “ευρωπορείες” ενάντια σε G8, δ.ν.τ., κτλ. Όταν δηλαδή φάνηκε ότι έχει ψωμί η υπόθεση..
Αν επομένως, ο βασικός κινητήριος μηχανισμός μιας θεώρησης για τη ζωή και τους αγώνες δεν είναι οικονομικός, τότε θεωρούν ότι δεν μπορεί να συγκινήσει τις.. μάζες, αφού μόνο η οικονομική πτυχή της καταπίεσης θεωρείται ως ικανή να προκαλέσει -νομοτελειακά για τους περισσότερους- την επανάσταση. Και χαρακτηρίζουν ως ανώριμη, τυχοδιωκτική ή και σεχταριστική τη λογική όσων αναγνωρίζουμε μεν ως εκμεταλλευτική την υπάρχουσα οικονομική συνθήκη, αρνούμαστε δε το ότι εκεί πρέπει να επικεντρώσουμε τον αγώνα μας.
[Χωρίς να παραγνωρίζουμε τη θεμελιώδη σημασία της εργασίας για τη διατήρηση και αναπαραγωγή της υπάρχουσας κοινωνικής οργάνωσης, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε ότι πλέον έχουν διαφοροποιηθεί κάποιες ισορροπίες. Πολύ μεγάλο ειδικό βάρος για την επιβίωσή της, έχει αναλάβει μια σχετικά πρόσφατη πτυχή των κυρίαρχων σχεδιασμών: να μας καταστήσουν μή δημιουργικούς, χωρίς πρωτοβουλίες, με περιορσμένες δεξιότητες και γεμάτους φόβο. Κι αυτό δεν αλλάζει απλά τις αποφάσεις αναφορικά με τα ζητήματα εργασίας˙ αναδιαρθρώνει τις δομές της εξουσίας, επαναπροσδιορίζει τις κεντρικές στρατηγικές της, και γεννά αμηχανία -μπροστά στις νέες συνθήκες- για τα όποια κινήματα.]
Μήπως όμως εδώ κάτι δεν πάει καλά; Μήπως οι εκφραστές απόψεων σαν αυτές αναπαράγουν -όχι απαραίτητα συνειδητά- τους ρόλους που η Κυριαρχία έχει τόσο έντεχνα και αποτελεσματικά μοιράσει; Μήπως έτσι στερούμαστε ενός πλούτου αναζητήσεων, επιχειρημάτων, δράσεων;
Ούτε η γενικότητα της αφαίρεσης που ονομάζεται “λαός”, ούτε καν το φάντασμα της κατα-κερματισμένης εργατικής τάξης μπορεί να είναι το όχημά μας προς την ατομική και συλλογική ελευθερία.
Το να βρίσκουμε στοιχεία που μας ενοποιούν απέναντι στην εξουσία είναι θεμιτό και απαραίτητο. Κι είναι επίσης απαραίτητο να υπάρχουν αυτές οι βάσεις που δημιουργούν δεσμούς και συνθήκες που δίνουν δύναμη και προοπτική σε όσους επιλέγουν να αγωνίζονται. Πάνω σε ποια βάση όμως γίνεται αυτό και με ποιό σκεπτικό; Ποιά είναι τα κριτήρια με τα οποία αναζητούμε την ενότητα, τις συμμαχίες και αντίστοιχα πού και πώς, θέλουμε να φτάσουμε;
Φυσικά και είναι γεγονός ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι “προλεταριοποιούνται” – στην ουσία περιθωριοποιούνται- με την έννοια ότι οδηγούνται σε μια οικονομική εξαθλίωση, την οποία συχνά δεν μπορούν να αντιπαλέψουν ούτε καν …πουλώντας την εργατική τους δύναμη. Και είναι επίσης πασιφανές ότι οι εξαθλιωνόμενοι εργάτες δεν αποκτούν νομοτελειακά αντίστοιχη ριζοσπαστική συνείδηση ώστε να γίνουν…προλετάριοι. Το “σφάξε με αγά μου να εξεγερθώ”, δεν ισχύει!
Με το να αυτοκαθοριζόμαστε ως εργάτες-προλετάριοι, υιοθετούμε ένα ρόλο που δεν έχουμε θελήσει. Ενσωματώνουμε μια ταυτότητα που ομαδοποιεί και ομογενοποιεί βασιζόμενη στο τί μας στερούν και όχι στο τί συνειδητά επιλέγουμε. Ουσιαστικά, παλεύουμε για την αυτοκατάργησή μας ως προλετάριοι- που σαφώς είναι θεμιτό- το κάνουμε όμως χρησιμοποιώντας ως μέσο αυτό που θέλουμε να καταργήσουμε!!!
Κι επιπλέον, με τον τρόπο αυτό, ερμηνεύουμε την πραγματικότητα χρησιμοποιώντας αναλυτικά εργαλεία που έχουν προ πολλού σκουριάσει κι είναι πλέον αναποτελεσματικά, χάνοντας την ουσία της σημερινής εποχής όπου η εξουσία είναι πια διάχυτη στον κοινωνικό ιστό. Κλείνουμε τα μάτια μπροστά σε μια πραγματικότητα πολύ διαφορετική από εκείνη της βιομηχανικής επανάστασης και των μετέπειτα κοινωνιών. Διαφορετική κι από τις πρόσφατες καταναλωτικές κοινωνίες της δανεικής καλοπέρασης. Η υπεραπλουστευμένη θέση, ότι η κοινωνία αποτελείται από καλούς και κακούς, από εργάτες με τους συμμάχους τους και αφεντικά με τους τσάτσους τους, απέχει πολύ από το να κατανοεί και να αντιμετωπιζει την πολυπλοκότητα της καπιταλιστικής μεταβιομηχανικής κοινωνίας.

Παλιέ κόσμε, υφαίνουμε ένα σάβανο για ‘σένα.
Ποιό είναι επομένως το βασικό θεμελιακό μας κοινό, αυτό που μπορεί πιο αποτελεσματικά αλλά και ουσιαστικά να μας κρατήσει όρθιους στη μάχη για την ελευθερία; Το ότι μας έχουν αποστερήσει τη δυνατότητα καθορισμού των όρων και συνθηκών της ύπαρξής μας. Ότι σε κάθε επίπεδο της ζωής κυριαρχεί η διαμεσολάβηση, το εμπόρευμα και η μαζοποίηση. Το ότι οι βιτρίνες με τα τσιμεντένια δέντρα της παραίτησης και της υποταγής μας κρύβουν τη μαγεία του δάσους της ελευθερίας.
Το επόμενο και απαραίτητο βήμα όμως μετά τη συνειδητοποίηση της κατάστασης που βιώνουμε, οφείλει να μην φέρει μέσα του τον κόσμο που θέλουμε να καταστρέψουμε, αλλά αυτόν που ψήγματά του ήδη καθημερινά δημιουργούμε ή ανακαλύπτουμε στη ζωή και τους αγώνες μας. Να σπάει τους δεσμούς με την ψυχολογική συνήθεια – βάση της εθελοδουλείας. Να αφαιρέσει επιτέλους από το λεξιλόγιό μας κάθε ίχνος από την ιδεολογία και τη γλώσσα της κυριαρχίας. Να θρυμματίσει τις αυταπάτες που δημιουργούν οι “ριζοσπαστικές” εκδοχές της για να οδηγούν το ανεξέλεγκτο, ως έννοια και πρακτική, βαθιά στο χωνευτήρι των θεσμών.
Και αυτό το βήμα δεν μπορεί παρά να είναι η οργάνωση και η δράση, σε όποιους χώρους κινούμαστε: παρέα, γειτονιά, σχολή, εργασία. Οργάνωση που εξαφανίζει την δυνατότητα δημιουργίας ηγεσιών και γραφειοκρατείας και πολεμά τις ήδη υπάρχουσες. Που σπάει την ηθική της εργασίας και προχωρά πέρα από τις αμυντικές μορφές αγώνα, σε μια μαχητική και σταθερή εναντίωση στις επιβολές των κυρίαρχων.
Ναι, οι μισθοί μειώνονται δραματικά παράλληλα με τα “εργασιακά δικαιώματα”. Ναι, η ανέχεια κι η εξαθλίωση παρέα με τις συνέπειές τους εξαπλώνονται πολύ γρήγορα, τόσο όσο κι ο εκφασισμός της κοινωνίας. Κι ακόμη, ναι, η επίθεση των κυρίαρχων δυναμώνει σταθερά, σε κάθε επίπεδο.
Η αντίθεσή μας όμως δεν έχει παρά μερικό αποτέλεσμα αν στοχεύει μονίμως στις συνέπειες και όχι στα αίτια αυτής της κατάστασης. Αν δεν αντιμάχεται την πίστη σε κόμματα και συνδικάτα. Δεν μπορεί να παραβλέπει την αλλοτρίωση, τον καταναλωτισμό, τη μαζοποίηση, το θέαμα και το εμπόρευμα. Ούτε να υποβαθμίζει τη σημασία της πατριωτικής πανούκλας, της πατριαρχίας, της ομοφοβίας, του μεσαιωνικού σκοταδισμού και της καταστροφής της φύσης. Δεν μπορεί να αγνοεί τους αμέτρητους αποκλεισμένους από την παραγωγική διαδικασία αλλά και από κάθε απόλαυση.
Οφείλει να επιτίθεται με το λόγο και την πράξη στις συνθήκες και τις νοοτροπίες που δημιουργούν και συντηρούν τον κατακερματισμό, που τσακίζουν τη μοναδικότητα και τη δημιουργικότητά μας στέλνοντάς τις στο περιθώριο.
Γιατί πλέον, για τις διάφορες πολιτικές και οικονομικές εξουσίες, ο μεγαλύτερος εχθρός είναι πιο πολύ από ποτέ ο εσωτερικός. Είναι εκείνοι που συνειδητοποιούν όχι απλά ότι πρέπει να μπει ένα φρένο στην βαρβαρότητα της αστικής και κάθε άλλης εξουσίας, αλλά ότι πρέπει πλέον να είμαστε σταθερά, φορείς της καταστροφής της.
Όσοι δεν πιστεύουν σε de facto επαναστατικά υποκείμενα, αλλά βασίζονται σε συνειδητές επιλογές. Εκείνοι που μιλώντας τη γλώσσα της εξέγερσης, ξεκινούν από τον εαυτό τους και συνεχίζουν να τη μεταδίδουν σε αυτιά που επιμένουν να μη μαγεύονται από τις σειρήνες της ευκαιριακής ευμάρειας. Επιμένουν να μάχονται για μια αναρχική επανάσταση χωρίς ιδεολογικές αγκυλώσεις, με μνήμη, σχέδιο και προοπτική· για να καταστούν οι καταλύτες των ανατρεπτικών αγώνων, οι πυροκροτητές των εκρήξεων που θα ισοπεδώσουν τον κόσμο του θανάτου των επιθυμιών.
Οι ορδές των βαρβάρων που σπάνε τις αλυσίδες του πολιτισμού της υποταγής.

υ.γ: απολύομαι μωρό μου και τρελαίνομαι. 
Οι ενδιάμεσοι αιτηματικοί εργατικοί αγώνες είναι σαφώς μερικοί, και ως τέτοιοι δεν φέρουν πολλά από τα επαναστατικά στοιχεία που ζητάμε και προσδοκούμε από έναν αγώνα. Παρ’ όλη όμως την κριτική μας δεν είναι κάτι που μας αφήνει αδιάφορους, καθώς είναι ενδεικτικοί από τη μία των εξουσιαστικών σχεδιασμών κι από την άλλη των προθέσεων και της συνειδητοποίησης των αγωνιζόμενων ανθρώπων. Αποτελούν ένα κομμάτι της πολύμορφης αντίστασης κι είναι επιβεβλημένο πια να περάσουν στην επίθεση. Όταν διεξάγονται με αξιοπρέπεια και δυναμικότητα, με πάθος και ριζοσπαστικό πνεύμα, όπως ο αγώνας των εργατών της ΒΙΟ.ΜΕ. δεν μπορούμε παρά τις όποιες διαφωνίες να ανγνωρίζουμε σε αυτούς ένα μικρό ή μεγάλο κομμάτι μας.
Όταν όμως γίνονται με όρους όπως αυτοί των χαλυβουργών του βόλου, που αφού αδιαφόρησαν για τον αγώνα των συναδέλφων τους στην αθήνα και γαντζώθηκαν στο όποιο “βόλεμα” της έστω και κακοπληρωμένης δουλειάς τους, έρχονται τώρα να κλαφτούν για τις περαιτέρω πιέσεις κι απειλές της εργοδοσίας, τότε συγκρατούμε το σαδιστικό μας χαμόγελο από το να εκφραστεί, και εκφράζουμε απλά τη θέση μας : “η αλληλεγγύη δε χαρίζεται – κατακτιέται¨.

Κατανοώντας τον εξεγερσιακό αναρχισμό (δεύτερο μέρος)

Ένοπλος αγώνας

 Ο ένοπλος αγώνας παίζει σημαντικό ρόλο στον κοινωνικό πόλεμο. Επιτρέπει τον επηρεασμό του πολιτισμού με έναν ριζοσπαστικό τρόπο. Πιο συγκεκριμένα, επιτρέπει την καταστροφή τω αρνητικών στοιχείων που συμβαίνουν κατά την εξέλιξη του πολιτισμού. Αν και ο ένοπλος αγώνας από μόνος του δεν επιτρέπει καμιά αλλαγή στις σχέσεις εξυπηρετεί την διευκόλυνση της κοινωνικής εξέλιξης υπό την κυριαρχία του πολιτισμού.

 Και στο παρελθόν ήταν ο ένοπλος αγώνας που αφόπλισε τον κοινωνικό πόλεμο και έβαλε τέλος στον κόκκινο \”κόκκορα\’\’. Τα ένοπλα ξεσηκώματα των χωρικών υπό την καθοδήγηση των Bulavin, Razin και Pugacher κατέληξαν σε τίποτα παρά ήττα. Όσο ο πολιτισμός φοβάται τους \’\’ελεύθερους\’\’ πολέμαρχους, είναι πιο εύκολο να κατευθύνει κάθε σύγκρουση προς τον συμβατικό πόλεμο καθώς σε αυτή την περίπτωση η προσοχή του κόσμου απομακρύνεται από τους πραγματικούς κοινωνικούς περιορισμούς προς την παράλογη φυσική σύγκρουση ανάμεσα στο είδος μας. Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας πρέπει να είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από τις ένοπλες συγκρούσεις και τον πόλεμο των τανκς, των τζετ και του άλλου οπλοστασίου του XXI αιώνα. Ο αγώνας μας δεν μπορεί να αξιολογηθεί με απώλειες πτωμάτων, αποτελεσματικότητα του οπλοστασίου, των πυρομαχικών και τα λοιπά.

 Δεν είναι στόχος του αναρχικού επαναστατικού αγώνα να καταστρέψει οποιονδήποτε γιατί κάθε άνθρωπος αποτελεί ανανεώσιμη πηγή για τον πολιτισμό. Και θα θυσίαζε ευχαρίστως ανθρώπους με την πρώτη. Αλλά την ίδια στιγμή ο αγώνας μας είναι ασυμβίβαστος, έτσι ένας συγκεκριμένως αριθμός απωλειών είναι αναπόφευκτος. Πάντα θα υπάρχουν αυτοί που πέσουν στην παγίδα του status quo και  θα αναγκαστούμε να τους θάψουμε μαζί με αυτόν τον κόσμο. Για να μην αναφέρουμε την προσωπική βεντέτα για τους συντρόφους μας. Αλλά αυτό είναι ένα έξτρα αναπόφευκτο τίμημα του κοινωνικού πολέμου. Ο ένοπλος αγώνας δεν είναι μια επίθεση στον πολιτισμό, αλλά μια απόπειρα ξελογιάσματος του κινήματος προς μία κατεύθυνση που επωφελεί το σύστημα.

  Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας μπορεί να τελειώσει μόνο στα συντρίμμια του πολιτισμού, όχι πάνω σε σωρούς πτωμάτων. Αλλά η κριτική μας στον ένοπλο αγώνα ( που κάποιοι ασυνείδητοι αριστεροί προσπαθούν να χρεώσουν στους αναρχικούς ) δεν στελεχώνεται από τον φόβο του να κρατάμε ή να χρησιμοποιούμε όπλα στον αγώνα μας για απελευθέρωση. Αν το να πολεμάμε για την ελευθερία μας σημαίνει να οπλιστούμε, θα το κάνουμε.

 Δεν πρέπει να μπερδεύεται μια απόπειρα να τεθεί σε ενέργεια μαι συμπαγής μέθοδος αγώνα ( ένοπλος αγώνας ) με εργαλεία που χρησιμοποιούμε στο ελευθεριακό μας πρότζεκτ ( όπλα και εκρηκτικά ).

  Ο αναρχικός επαναστατικός αγώνας δεν προτείνει μια ενοποιημένη μέθοδο ή ένα εργαλείο που πρέπει να χρησιμοποιείται από όλους. Γιατί ο αναρχικός αγώνας είναι πρώτα και πάνω από όλα ο αγώνας διαφορετικών ατομικοτήτων για την προσωπική τους ελευθερία. Και κάθε άτομο έχει μοναδικό χαρακτήρα. Ο εξαναγκασμός και η καταπίεση της ατομικότητας παίρνει διάφορες μορφές και συμβαίνει σε όλα τα επίπεδα της κοινωνίας μας, έτσι η αντιπολιτισμική μας αντίσταση θα ποικίλει, με διάφορες μεθόδους και τεχνικές. Μόνο σε έναν τέτοιο ασυμβίβαστο αγώνα μπορούμε να διασφαλίσουμε ότι οι φωνές όλων θα ακουστούν και θα ληφθούν υπ\’ όψιν.

 Αλληλεγγύη

 Η αλληλεγγύη είναι το δεύτερο χαρακτηριστικό γνώρισμα του αναρχικού επαναστατικού αγώνα. Είναι εξίσου σημαντική με την επίθεση. Η αλληλεγγύη δεν έχει να κάνει με την αποδοχή αυτής της πράξης ή εκείνης της μεθόδου, έτσι μην περιμένετε από όλους μας να μιμηθούμε τον τρόπο με τον οποίο κάποιος άλλος αποφάσισε να δράσει. Αλληλεγγύη είναι η κατάσταση όταν μια πράξη αντηχεί σε άλλες πράξεις, μεθόδους και εργαλεία αγώνα. Διάφορες μέθοδοι συνδέονται για έναν κοινό σκοπό, μια νέα μορφή αμοιβαίας υποστήριξης ανακαλύφθηκε, οι επιθέσεις μας διαδίδονται σε νέα μέτωπα χωρίς να επηρεάζουν τα προσωπικά συμφέροντα άλλων πολεμιστών.

  Η αλληλεγγύη είναι πολύ σημαντική όταν αμύνεται ενάντια στην καταστολή του πολιτισμένου κρατικού μηχανισμού. Αφότου τα πλήγματα αγγίξουν συγκεκριμένα κατώφλια, ο πολιτισμός προσπαθεί αμέσως να καταστρέψει τις αντάρτικες ομάδες με τη βία, προσπαθεί να μας επιτεθεί μετωπικά. Και χωρίς την αλληλεγγύη αυτή η προσέγγιση μπορεί να αυξηθεί σε τεράστια και κτηνώδη ποσοστά. Αλλά γίνεται μηδαμινή και αναποτελεσματική αν μια απόπειρα καταπίεσης ενός ατόμου ή μιας ομάδας με την βία απαντάται με μια αλυσιδωτή αντίδραση αλληλέγγυας δραστηριότητας και εμφάνιση νέων επαναστατικών και αναρχικών ομάδων και πρότζεκτ. Ακόμα υπάρχει μια άλλη μέθοδος που εφαρμόζεται από το κράτος στη μάχη ενάντια στους αναρχικούς : ενδυναμώνεται η παθητική προσέγγιση της αλληλεγγύης. Αυτό συμβαίνει όταν μετά από μια αποτυχημένη μετωπική επίθεση, ο πολιτισμός παριστάνει πως ψάχνει τον συμβιβασμό και μας κάνει να πιστεύουμε πως είναι πρόθυμος να διαπραγματευτεί. Με έναν όρο : να μπει τέλος σε όλες τις επιθέσεις στον πολιτισμό και να αφοπλιστούν όλες οι ένοπλες ομάδες ( π.χ., οι ακτιβιστές πρέπει είτε να τα παρατήσουν και να παραδοθούν, ή να αποκηρύξουν τις ριζοσπαστικές μεθόδους και να ρουφιανέψουν συντρόφους ). Αυτό είναι απαραίτητο έτσι ώστε ο πολιτισμός να διατηρήσει την πίεση στο κίνημα με ανανεωμένες δυνάμεις αφότου έχουν κανονιστεί οι αντάρτικες ομάδες κατά την φάση των διαπραγματεύσεων. Αφότου έχει ξεχωρίσει τους πασιφιστές από τους ριζοσπάστες αναρχικούς, το κράτος μπορεί να επιχειρήσει στοχευμένες επιθέσεις δίχως κανένα φόβο ανακίνησης ενός κύματος αλληλεγγύης.

  Όταν υιοθετούμε την ασυμβίβαστη στάση, το κράτος το γυρνάει στην \’\’δωροδοκία\’\’. Αυτό συμβαίνει όταν οι επιθέσεις συνεχίζονται και οι προσφορές της διαπραγμάτευσης και του συμβιβασμού αγνοούνται. Ο πολιτισμός μπορεί να επιλέξει μια σχεδόν ολοκληρωτική απόσυρση από ένα πεδίο αγώνα για να τραβήξει τους πόρους του για μια συνολική επίθεση σε ένα άλλο. Αυτή η τακτική είναι πετυχημένη, γιατί πολλοί από εμάς θέλουν να πιστεύουν πως οι μέθοδοι του αγώνα τους είναι οι πιο αποτελεσματικοί. Ότι το επιλεγμένο πεδίο αγώνα τους είναι το πιο σημαντικό. Και εμείς (ως αναρχικοί) μπορεί μερικές φορές να ελπίζουμε πως βρήκαμε ένα αδύναμο σημείο στην κοιλιά του κτήνους, και πως όλοι θα συστρατευθούν στην προσπάθεια, σε αυτό το τελευταίο σπρώξιμο. Άλλες ομάδες μπορεί να έχουν διαφορετική οπτική πάνω στο θέμα και κολλάνε στις δικές τους τακτικές, αρνούμενοι να τα παίξουν όλα για όλα σε μια επίθεση. Αυτό μπορεί να οδηγήσει σε άσχημα συναισθήματα και παρεξηγήσεις ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες. Και ακόμα και σε εξαφάνιση όλων των συναισθημάτων αλληλεγγύης μεταξύ τους. Αυτό είναι απλά ακόμα ένα παράδειγμα του πως το σύστημα χρησιμοποιεί την αρχή του διαίρει και βασίλευε ώστε να συνεχίσει την επίθεση του στο απελευθερωτικό κίνημα και την επέκταση ενάντια στην ατομικότητα με ανανεωμένες δυνάμεις.

 Αυτή είναι η στρατηγική που χρησιμοποιείται από τον πολιτισμό : ο συμβιβασμός και ο διάλογος είναι μια απόπειρα αναβολής των επιθέσεων μας, και η δωροδοκία (με κάλπικες επιτυχίες) καταστρέφει την αλληλεγγύη μας. Μετά από αυτά τα βήματα ένα νέο κύμα καταστολής ακολουθεί. Πρέπει να ληφθεί υπ\’ όψιν πως ο πολιτισμός είναι πολύ ελαστικός, μπορεί να αλλάξει μορφή και  να αντισταθμίσει την πίεση μας διοχετεύοντας τον σε άλλες όψεις της ανθρώπινης ζωής (όπου η αντίσταση δεν θεωρείται απαραίτητη). Έτσι, για να καταστρέψουμε αυτή την πραγματικότητα δεν χρειαζόμαστε ένα δυνατό σπρώξιμο σε ένα σημείο. Χρειάζεται να ασκήσουμε δύναμη σε πολλά απλά σημεία σε όλο το οικοδόμημα του πολιτισμού.

 Η αλληλεγγύη ανάμεσα σε επιτιθέμενα άτομα και ομάδες είναι το ίδιο επικίνδυνη για τον πολιτισμό, με τις ίδιες τις επιθέσεις. Για αυτό το σύστημα προσπαθεί να καταστρέψει πρώτα τις γραμμές αλληλεγγύης μας και μετά να αντεπιτεθεί.

 Επικοινωνία

  (Αρκετά συχνά μιλάμε για υποδομές, αλλά σε αυτό το παράδειγμα και οι δύο όροι χρησιμοποιούνται ως συνώνυμα)

 Για τον εξεγερσιακό αγώνα, η επικοινωνία δεν είναι μέσο στρατολόγησης νέων πολεμιστών, αλλά κάτι που ενισχύει ήδη υπάρχουσες ομάδες και βοηθάει να εντείνουμε τις επιθέσεις μας, βοηθάει στην ενδυνάμωση των δεσμών αλληλεγγύης. Η στρατολόγηση νεόφυτων είναι μάταια στον αναρχικό επαναστατικό αγώνα. Νέοι άνθρωποι και μελλοντικοί μαχητές δεν έρχονται στο κίνημα εξαιτίας της δύναμης της προπαγάνδας μας, αλλά επειδή οι κοινωνικές συνθήκες χειροτερεύουν και αυτό κάνει τον κόσμο να επαναστατεί. Ο ίδιος ο πολιτισμός, δημιουργεί πρόσφορο έδαφος για την εξέγερση. Όσον αφορά αυτό μπορούμε να μιλήσουμε για δύο ανοιχτές επιλογές για τους αντιεξουσιαστές : είτε προσπαθούν να ελαττώσουν την ένταση και βοηθούν τον πολιτισμό, ή το γυρνάνε στον αντικοινωνικό ακτιβισμό και προσπαθούν να φέρουν την κοινωνική ένταση στο αποκορύφωμα της και να κάνουν τον πολιτισμό να εκραγεί ώστε να μην μπορεί να λειτουργήσει πια.

  Ένα από τα προβλήματα με τον κοινωνικό αγώνα είναι ότι οι νεοεισερχόμενοι δεν μπορούν να ενταχθούν στην αντίσταση και συχνά κολλάνε στο να προστατεύουν τα ιδανικά του πολιτισμού. Αυτό κάνει την επικοινωνία και τον συντονισμό των αντάρτικων ομάδων πιο δύσκολο. Αλλά δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι στον αντικοινωνικό αναρχικό επαναστατικό αγώνα, γιατί ένα άτομο που εξεγείρεται ενάντια στον πολιτισμό δεν μπορεί να είναι νεοεισερχόμενο στην καταπίεση της και στην επανάσταση της. Δεν μπορούν να υπάρχουν νεοεισερχόμενοι ή επαγγελματίες επαναστάτες στον αγώνα μας. Ένας άνθρωπος απλά δεν μπορεί να πολεμήσει για τα συμφέροντα του με ερασιτεχνικό ή επαγγελματικό τρόπο. Από τη στιγμή που ένα άτομο φτάνει στο να επιτεθεί άμεσα στον πολιτισμό, έχει ήδη βρει αρκετή δύναμη και σιγουριά μέσα του. Και δεν χρειάζεται εκπονημένες υποδομές.

 Το ζήτημα της επικοινωνίας είναι ένα ζήτημα του πως εμείς, που έχουμε ήδη διαλέξει στρατόπεδο σε αυτό τον πόλεμο, συνεργαζόμαστε ανά μεταξύ μας. Η FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) είναι ένα δίκτυο αρκετών διαφορετικών ομάδων, που επικοινωνούν με την ελεύθερη ροή πληροφοριών, συχνά μέσα από τις αναλήψεις για διάφορες ενέργειες. Αυτό επιτρέπει τον συντονισμό των ήδη ενεργών αντάρτικων ομάδων, καθώς και εισάγει και νέα άτομα και κολεκτίβες στο πρότζεκτ. Η ελεύθερη ροή των πληροφοριών δεν είναι ένας τεχνικός όρος (δεν μιλάμε για το διαδίκτυο ή τον τηλέγραφο , αλλά μία μορφή ελεύθερης (ελεύθερη από τον έλεγχο του πολιτισμού και τρίτων, συμπεριλαμβανομένου των διαχειριστών των site) διανομής νέων με κάθε απαραίτητο και διαθέσιμο μέσο. Οι αντάρτικες υποδομές εμφανίζονται ως συνέπεια της πραγματικής μάχης στους δρόμους. Έτσι εξαρτώνται από την ένταση του αγώνα μας, στο βαθμό της αναμέτρησης με τον πολιτισμό. Δεν μπορεί να σχεδιαστεί εκ των προτέρων. Πρέπει να κατανοήσουμε πως η επικοινωνία (υποδομή) από μόνη της δεν μπορεί να σπρώξει τον κόσμο προς μια επαναστατική κατεύθυνση. Κάθε μορφή επαναστατικής και αναρχικής δομής είναι άχρηστη για ένα άτομο, εκτός αν έχει ήδη ξεκινήσει τον προσωπικό της πόλεμο ενάντια στον πολιτισμό. Δεν μπορεί να κάνει τον άλλο κόσμο να ενταχθεί στον αγώνα μας μέσα από την ομορφιά των λέξεων μας ή της εικόνας.

 Ένα συγκεκριμένο πρόβλημα εμφανίζεται όταν μιλάμε για επικοινωνία. Το πρόβλημα της αλληλεπίδρασης των αναρχικών οργανώσεων.

 Σε αυτό το παράδειγμα με την λέξη οργάνωση εννοούμε μια προκαθορισμένη υποδομή, που στοχεύει στη συνεχή ενδυνάμωση της προπαγάνδας που επιτρέπει μια σταθερή εισροή νεόφυτων, οι οποίοι με τη σειρά τους θα δυναμώνουν περαιτέρω την οργάνωση. Αυτός ο ορισμός είναι σημαντικός. Γιατί γενικά, ακόμα και ομάδες συγγένειας θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως οργανώσεις (με άλλα μέσα αλληλεπίδρασης, αλλά παρ\’όλα αυτά οργανώσεις). Φυσικά κάθε μορφή ανθρώπινης εργασίας μπορεί να ορισθεί με οργανωτικούς όρους. Αλλά για την κουβέντα μας θέλουμε να περιορίσουμε λίγο τον όρο. Έτσι θα μιλήσουμε για \’\’μια τυπική ομάδα ανθρώπων που αλληλεπιδρούν με ένα προκαθορισμένο τρόπο σχέσεων, ρόλων και οργανωτικών εγγραφών\’\’. Τέτοια οικοδομήματα δημιουργούνται από κόσμο που ακόμα πιστεύει πως μόνο μια πολύ δυνατή και με πολλά άτομα οργάνωση μπορεί να κάνει μια σπουδαία επανάσταση πραγματικότητα, να δείξει τον δρόμο για την κοινωνική επανάσταση και να τους φέρει όλους σε έναν άλλο κόσμο.

  Ο κάθε ακτιβιστής φαίνεται να έχει τρεις επιλογές. Η πρώτη είναι η κριτική της οργάνωσης. Η δεύτερη είναι η κριτική του εξεγερτικού αγώνα. Και η τρίτη είναι η απόπειρα του συμβιβασμού. Μια κριτική από μόνη της είναι καλό πράγμα, εκτός αν μπαίνει εμπόδιο στον αγώνα. Αλλά αυτοί που εστιάζουν στην κριτική, συχνά αρχίζουν να ψάχνουν για συμβιβασμό. Και αυτά που έχουν ήδη οπλιστεί για το αντιπολιτισμικό πρότζεκτ, πρέπει να θυμούνται πως δεν πρέπει ποτέ να συμβιβαστούν με κανένα!

 Η τυπική οργάνωση είναι το τελευταίο καταφύγιο του κοινωνικού αγώνα, όπου κάνει τους ακτιβιστές να πιστεύουν πως τα πράγματα δεν είναι τόσο άσχημα στην πραγματικότητα, πως με λίγο οργανωτικό ακτιβισμό ο πολιτισμός μπορεί να αλλάξει, μπορεί να γίνει πιο ανθρώπινος – πράσινος – αναρχικός – επαναστατικός – κομμουνιστικός – κοινωνικός – δίκαιος – φεμινιστικός – αντιρατσιστικός κλπ. Στο τέλος ο ίδιος ο ακτιβισμός καταστρέφει τις τελευταίες ψευδαισθήσεις σχετικά με τον συμβιβασμό και τον ανθρωπιστικό αγώνα.

Οι οπαδοί του συμβιβασμού της εξεγερσιακής δραστηριότητας και του οργανωτικού ακτιβισμού τείνουν να αγνοούν ένα σημαντικό θέμα : αυτό της προσωπικής ασφάλειας του ακτιβιστή. Οι οργανώσεις διακατέχονται με τη συνεχή αύξηση των αριθμών τους, αγνοούν πλήρως τις ατομικές ανάγκες για ασφάλεια και μυστικότητα. Κάθε μορφή συνεργασίας με τις οργανώσεις οδηγεί σε ένα ρήγμα στην ασφάλεια του μαχητή αντάρτη. Οι οργανώσεις δεν έχουν σχεδιαστεί να λαμβάνουν υπ\’ όψιν τους το γεγονός ότι οι αντάρτες πολεμιστές που συμπλέκονται σε επιθέσεις, διαφόρων εντάσεων και δύναμης, στον πολιτισμό, έχουν προσωπικές ανάγκες ασφάλειας. Ενώ στα εξεγερσιακά πρότζεκτ εμείς από την ίδια την φύση του συντονισμού μας δεν μπορούμε να χώσουμε τη μύτη μας βαθιά στις δραστηριότητες άλλων ομάδων. Και λαμβάνοντας υπ\’ όψιν το γεγονός ότι δεν μπορούμε να ξέρουμε αξιόπιστα την επέκταση των γνώσεων των εχθρών μας είναι ασφαλές να υποθέσουμε πως όλοι μας μπορούμε να πέσουμε θύματα μιας κατασταλτικής επίθεσης αργά ή γρήγορα. Έτσι είναι αδύνατο να αγνοήσουμε το θέμα της κουλτούρας της ασφάλειας, ακόμα και για αυτούς που “δεν εμπλέκονται σε καμία δραστηριότητα τέτοιου είδους” ακόμα. Ο οργανωτικός φετιχισμός και η αναζήτηση συμβιβασμού με αριστερές οργανώσεις μπορεί μόνο να οδηγήσει στο να τραβήξει περισσότερη προσοχή από το κράτος προς την αντάρτικη δραστηριότητα.

 Αν οι οργανώσεις μπορούσαν κάπως να προσαρμοστούν ώστε να δίνουν περισσότερη προσοχή στην ατομική ασφάλεια και τις συγκαλυμμένες επιχειρήσεις, δεν θα υπήρχε λόγος αναζήτησης συμβιβασμού ανά μεταξύ μας.

 Αλλά από τη στιγμή που δεν κάνουν κανένα βήμα προς αυτή την κατεύθυνση, οι στρατευμένοι ακτιβιστές αναγκάζονται να εγκαταλείψουν ολοκληρωτικά όλες τις σχέσεις τους με τις οργανώσεις και πολλές φορές με το ίδιο το ευρύτερο αναρχικό κίνημα. Δεν μπορεί να υπάρξει συμβιβασμός στο ζήτημα.

Κείμενο στα αγγλικά: fromrussiawithlove blog

Μετάφραση στα ελληνικά: Φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς