![\"Πανό](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/09/Πανό-Εξάρχεια.jpg\")
Σεπτέμβριος
Η χρονολόγηση γίνεται σύμφωνα με την ημερομηνία που δημοσιεύεται η ανάληψη ή γίνεται γνωστή η δράση από τους ιστότοπους αντιπληροφόρησης από τους οποίους αλιεύονται τα κείμενα. Η λίστα καταγράφει τα κείμενα από τα νεότερα στα παλαιότερα.
Νέα από το Μέτωπο
ΗΠΑ: Απελευθέρωση μινκ (Πενσυλβανία)
Χτες το βράδυ, το Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων άνοιξε εκατοντάδες κλουβιά, στη φάρμα εκτροφής μινκ Rykola, που βρίσκεται στον αριθμό 557 της οδού Colver, στο Ebensburg, στην Πενσυλβανία. Χάσαμε το μέτρημα των ζώων, που απελευθερώθηκαν στο φυσικό τους περιβάλλον, εξαιτίας του γεγονότος πως τα ζώα βρίσκονταν στοιβαγμένα σε άθλιες συνθήκες, ανά τέσσερα σε μικροσκοπικά συρμάτινα κλουβιά. Οι λέξεις δε μπορούν να περιγράψουν τη βρώμα και την απίστευτη δυσωδία αυτής της φάρμας.
Όπως ήταν αναμενόμενο, τα ζώα δεν έχασαν καθόλου χρόνο και απέδρασαν από τις έρημες φυλακές, στο φυσικό κόσμο.
Εκτός από τα κλουβιά, καταστρέψαμε και εκατοντάδες κάρτες εκτροφής, πολλές με αναγραφόμενη τιμή, που κυμαινόταν από τα 1000 ως τα 10000 δολάρια ανά ζώο.
Θέλουμε να επαναλάβουμε, όπως έκαναν και αρκετές πρόσφατες προκηρύξεις του ALF, την ευκολία της απελευθέρωσης των ζώων. Δεν κατέχουμε καμιά ιδιαίτερη ικανότητα ή ειδικά εργαλεία. Με αποφασιστικότητα και αίσθημα δικαιοσύνης πας αρκετά μακρυά.
Η εποχή εκδοράς απέχει μόνο μερικές εβδομάδες. Ψάξτε στο The Final Nail για να βρείτε μια φάρμα κοντά σας. Ας αρχίσει το τελικό στάδιο της επιχείρησης Bite Back. Μπορούμε να καταστρέψουμε αυτήν τη βιομηχανία, που έχει καταστρέψει τόσα πολλά.
ΗΠΑ: Επιδρομή σε φάρμα εκτροφής μινκ (Γιούτα)
Αυτή η Παρασκευή και 13 ήταν άτυχη για τον Harold Ovard, καθώς ξυπνώντας είδε την αιματοβαμμένη μπίσνα του να έχει δεχτεί επιδρομή από έναν πολεμιστή της ταξιαρχίας απελευθέρωσης μινκ.
Καταστράφηκαν αρχεία εκτροφής και 20 μινκ απελευθερώθηκαν από μια κόλαση, φτιαγμένη από την ανθρωπότητα.
Για τους Τ., Κ. και όλους τους αιχμαλώτους αυτού του πολέμου.
Απελευθερώστε!
Ανώνυμος
Σημείωση: Η φάρμα εκτροφής μινκ Ovard βρίσκεται στο Wanship (Summit County), της Γιούτα.
Τσεχία: Δράση σε φάρμα εκτροφής πουλερικών
17 Σεπτέμβρη 2013 – Δεκαεπτά κοτόπουλα απελευθερώθηκαν στην Τσεχία, μέσα από ένα βιομηχανικό αγρόκτημα, λίγο πριν θανατωθούν και γίνουν κομματάκια. Έχουνε τώρα ένα νέο σπιτικό, όπου μπορούν να ζήσουν μέχρι να πεθάνουνε με φυσικό τρόπο. Επειδή είναι τόσο ισχυρά γενετικώς εκφυλισμένα, ορισμένα απ’ τα κοτόπουλα αυτά απεβίωσαν λίγο μετά την απελευθέρωσή τους… Τουλάχιστον όμως μπόρεσαν ν’ ανασάνουν λίγο φρέσκο αέρα, να παίξουνε κρυφτό με τις άλλες κοτούλες και να τρέξουν στα χορτάρια.
Μεγάλη στήριξη σε όλους τους βέγκαν κρατουμένους κι όλους τους ακτιβιστές που δεν κάνουνε συμβιβασμούς.
ΗΠΑ: Σαμποτάζ σε εταιρεία γαλακτοκομικών προϊόντων (Όρεγκον)
16 Σεπτέμβρη 2013 – Για να προωθήσουμε κι άλλο τη δυναμική της άμεσης δράσης που στοχεύει εναντίον σπισιστικών εταιρειών στο Πόρτλαντ, σκίσαμε κάμποσα λάστιχα εταιρικών φορτηγών στην έδρα της Sunshine Dairy Foods [ProGreek Yogurt], που βρίσκεται επί της Βορειοδυτικής 21ης Λεωφόρου, στον αριθμό 801. Με μεγάλη μας χαρά βλέπουμε τις παράνομες ενέργειες στο Πόρτλαντ να εξαπλώνονται. Συνεχίστε τη μάχη.
Μέχρι την καταστροφή όλων των ανθρώπινων και μη ανθρώπινων κελιών.
FAI – Όρεγκον
Βέλγιο: Ενέργειες άμεσης δράσεις
Επίθεση στα εργοτάξια της εξουσίας – Κράτος και Κεφάλαιο εκτελούν διαρκώς κατασκευαστικά έργα για την προσαρμογή του περιβάλλοντος στις ανάγκες του ελέγχου και της εκμετάλλευσης. Από καινούργιους άξονες μεταφορών που τίθενται στην υπηρεσία της οικονομίας, μέχρι κτήρια γραφείων, φυλακές και νέες βιομηχανικές ζώνες: ο καρκίνος έχει πλέον εξαπλωθεί παντού. Στο Σαρλερουά κάποιοι χειρούργοι χρησιμοποίησαν το εμπρηστικό νυστέρι τους για ν’ αφαιρέσουνε δυο όγκους: δύο μηχανές εργοταξίου καταστράφηκαν διά πυρός.
Διακοπή επικοινωνίας – Ένας μεγάλος πύργος τηλεπικοινωνιών στο Κόνινξλο, βόρεια των Βρυξελλών, καταστράφηκε από εμπρησμό γύρω στα μεσάνυχτα. Όλα δείχνουν πως ο πίνακας καλωδίων της εγκατάστασης ήταν αυτός που πυρπολήθηκε πρώτος, κι οι φλόγες υψώθηκαν στα πενήντα μέτρα. Πυροσβέστες πέρασαν αρκετές ώρες στο σημείο για να σβήσουν τη φωτιά. Ο εμπρησμός διέκοψε τις γραμμές τηλεπικοινωνιών των παρόχων Base και Mobistar σε ολόκληρη την ευρύτερη περιοχή της Νέντερ-όφερ-Χέμπεκ, της Βιλβόρντ και της Αρέν. Ο πύργος περιλάμβανε επίσης κεραίες του δικτύου τηλεπικοινωνιών 3G. Η ζημία που προκλήθηκε υπήρξε αρκετά μεγάλη: ειπώθηκε πως οι διαταραχές στις συνδέσεις θα συνεχιστούν για αρκετούς μήνες. Έτσι, μία από τις φλέβες που τροφοδοτούν το σύστημα –οι τηλεπικοινωνίες– κόπηκε.
Εμπρηστική εκδίκηση – Ένα περιπολικό κάηκε μπροστά απ’ το αστυνομικό τμήμα του Μορτσέλ. Αξιωματικοί της αστυνομίας ξεχύθηκαν στο σημείο, βλέποντας ανήμποροι το εργαλείο της δουλειάς τους να τυλίγεται στις φλόγες. Πριν από δυο χρόνια, ένας νεαρός είχε ξυλοκοπηθεί μέχρι θανάτου σ’ ένα κελί του ίδιου αστυνομικού τμήματος. Άλλη μία εμπρηστική επίθεση ενάντια στο τμήμα αυτό πραγματώθηκε μόλις η οικογένεια του νεαρού έβγαλε στη δημοσιότητα βιντεοσκοπημένο υλικό απ’ τη δολοφονία μες στο κρατητήριο. Όπως ήταν αναμενόμενο, η εν λόγω επίθεση φιμώθηκε απ’ την εξουσία.
Κοπή βιομηχανικού εξοπλισμού, και όχι δέντρων – Στην περιοχή του Ντινά ένα φορτηγό και ένα βαν που ανήκαν σε μία εταιρεία δασικής εκμετάλλευσης δόθηκαν στις φλόγες και καταστράφηκαν. Πρόσφατα πυρπολήθηκε άλλο ένα όχημα δασοκοπής, ιδιοκτησίας άλλης εταιρείας. Φαίνεται πως, από τότε που δόθηκαν άδειες για να μετατραπούν ακόμα περισσότερα δάση σε βιομηχανικές μονάδες παραγωγής ξυλείας, κάποιοι διαφωνούντες επιτίθενται άμεσα στους υπευθύνους της περιβαλλοντικής καταστροφής.
Όσο θα υπάρχουνε λεφτά… εκείνοι κι εκείνες που πολεμάνε αυτόν τον κόσμο, ο οποίος βασίζεται στην εξουσία και στα οικονομικά, θα συνεχίζουνε να πραγματώνουν άμεσες επιθέσεις στις απτές εκφάνσεις του. Στο Λουβαί άγνωστοι διαρρήξανε την είσοδο μιας τράπεζας και λεηλάτησαν το εσωτερικό του υποκαταστήματος.
Από το αναρχικό περιοδικό Hors Service, τ. 40, 12 Σεπτέμβρη 2013, Βρυξέλλες.
Ινδονησία: Ολοσχερής πυρπόληση φάμπρικας κατασκευής αλεξίσφαιρων γιλέκων (Μπαντούνγκ)
Η μπατσαρία είναι ο εχθρός. Το λέμε και το υπογράφουμε, και δε σηκώνουμε κουβέντα. Οι μπάτσοι δε γεννηθήκανε για να ’ναι φιλαράκια κανενός, είτε ως άτομα είτε ως θεσμός, και δεν μπορούν παρά να συγκαταλεχτούν στη μακρά λίστα των εχθρών που πρέπει να υποστούν το μεγαλύτερο πλήγμα. Τόσο θεσμικά όσο και ατομικά, είναι αυτοί που αναλαμβάνουνε να προστατέψουν τον πολιτισμό και να εγγυηθούν την εκμετάλλευσή του επί της γης. Μέλημα της αστυνομίας –όπως και των λοιπών κατασταλτικών μηχανισμών– είναι να διασφαλίσει τα φράγκα και τα επενδυτικά συμφέροντα προς όφελος του σημερινού ανθρωποκεντρικού τρόπου ζωής. Η αστυνομία δεν υπάρχει για να αντιπροσωπεύει τα δικά μας συμφέροντα. Απεναντίας, είναι ένα απ’ τα χιλιάδες πρόσωπα της σύγχρονης ζώσας κτηνωδίας. Πρέπει να φάει πέσιμο, όσο πιο άγρια γίνεται.
Για να τελέσουν τις αστυνομικές τους υπηρεσίες, ως πιστά μαντρόσκυλα της εξημερωμένης ζωής, θωρακίζονται με εξοπλισμό μάχης που χρησιμοποιείται για την πάταξη της ελεύθερης βούλησης και των ιδανικών της άγριας ζωής, μιας ζωής όπου απουσιάζουν ολότελα οι δικονομικοί κανόνες και το γράμμα του νόμου. Εξοπλίζονται με όπλα, πλήρη εξάρτυση και αλεξίσφαιρα γιλέκα. Όλα τούτα είναι κατασκευασμένα έτσι ώστε τα γουρούνια να μπορούν να ενεργούν με αυτοπεποίθηση στον πόλεμο που μαίνεται εναντίον των αφεντάδων τους.
Κι όμως την έχουνε δει λάθος. Οι μπάτσοι-γουρούνια απατώνται οικτρά άμα νομίζουνε ότι δεν έχουμε τα κότσια να στοχεύσουμε την επίθεσή μας στην καρδιά νευραλγικών τους τομέων. Όπως σε τούτη την περίσταση, όπου τοποθετήσαμε δύο μπιτόνια, το ένα με πέντε λίτρα βενζίνης και τ’ άλλο με πέντε λίτρα πετρελαίου ντίζελ, εφοδιασμένα με αυτόματο πυροδοτητή. Το σύστημα πυροδότησης ήταν έτσι μονταρισμένο ώστε να μπορέσουμε να διαφύγουμε απ’ το σημείο της επίθεσης χωρίς να δώσουμε σε κανέναν την παραμικρή ευκαιρία να μας μαγκώσει. Δώσαμε στην ίδια τη φύση χρόνο παραπάνω από αρκετό ώστε να μας προστατέψει καλύπτοντας όλα μας τα ίχνη.
Δοκιμάσαμε να κάνουμε ένα βήμα παραπέρα, προκειμένου να ριζοσπαστικοποιήσουμε τις επιθέσεις μας και να επεκτείνουμε τις επιπτώσεις της ζημιάς που μπορούν να προξενούν τα χτυπήματά μας στον εχθρό. Οι εμπρηστικοί μηχανισμοί τοποθετήθηκαν τις πρώτες πρωινές ώρες της Δευτέρας, 23 Σεπτέμβρη 2013, σ’ ένα εργοστάσιο επί της οδού Κανάλ Σουρυάνι, στην κοινότητα Μπαμπάκαν της περιφέρειας Μπαμπάκαν Τσίπαραϋ, στην πόλη Μπαντούνγκ της Δυτικής Ιάβας.
Ο λόγος; Η συγκεκριμένη φάμπρικα κατασκευάζει αλεξίσφαιρα γιλέκα για μπάτσους και στρατιώτες. Το εργοστάσιο αυτό αποτελεί μία από τις εγκαταστάσεις παραγωγής πολεμικού υλικού γι’ αυτά τα γουρούνια. Αλεξίσφαιρα γιλέκα που προστατεύουν την αστυνομία και το στρατό κάθε φορά που ανοίγουν πυρ εναντίον του εχθρού, κάθε φορά που ανοίγουν πυρ ενάντια σ’ εμάς και στ’ αδέρφια μας.
Γι’ αυτό λοιπόν η εν λόγω φάμπρικα κάηκε συθέμελα, κι αυτός ήτανε και ο στόχος της δράσης.
Πέραν των πράξεών μας, στέλνουμε επίσης με όλο μας το σεβασμό χαιρετισμούς στους μαχητές εκείνους που δε διστάζουνε να εφορμούν όσο το δυνατόν περισσότερο σε άλλα μέρη του κόσμου, σε άλλους τόπους. Χαιρετίζουμε τις συντονισμένες ενέργειες που ανέλαβαν η ΣΠΦ Ρωσίας και το ELF Ρωσίας, όπως και τις αδυσώπητες επιθέσεις των Φίλων της Γης/FAI στην Αργεντινή, αλλά και τις απανωτές επιθέσεις των θαρραλέων της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση στο πλαίσιο του Σχεδίου Φοίνικας.
Ακόμη, μέσα απ’ αυτήν τη δράση στέλνουμε τις θερμότερές μας ευχές και αγκαλιές σε όλα τα γενναία άτομα που ’χουνε αιχμαλωτιστεί από το κράτος μα εξακολουθούν να πολεμάνε, κι ας έχουν τα χέρια τους δεμένα. Στους Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, Μάρκο Καμένις, Χανς Νιεμέγερ, Ουόλτερ Μποντ, στους μαχητές του πυρήνα φυλακισμένων μελών της ΣΠΦ και στους κρατουμένους σε Ελλάδα, Ιταλία και Χιλή, που δεν μπορούμε να τους κατονομάσουμε έναν προς έναν, αλλά τους έχουμε πάντοτε στην καρδιά μας.
Γκρεμίστε τον πολιτισμό.
Άγρια Ζωή, τώρα!
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης (ELF), Ινδονησιακή Φράξια
Αργεντινή: Εμπρησμοί αυτοκινήτων και βομβιστική επίθεση σε κτίριο της εθνικής χωροφυλακής (Μπουένος Άιρες)
Πασχίζοντας να στεκόμαστε στο ύψος των περιστάσεων, εξακολουθούμε να κρατάμε την αξιοπρέπεια που αρμόζει στις ανθρώπινες ζωές που εξεγείρονται ενάντια στην εξουσία, η οποία προκαλεί κάθε τύπο καταπίεσης επί του προσώπου αυτής της γης. Περνάμε πάλι στην αντεπίθεση, σε αυτόν τον κηρυγμένο πόλεμο ανάμεσα στους εραστές της λευτεριάς και στους εχθρούς τους.
Υπενθυμίζουμε ότι μες στις φυλακές των εδαφών που επικυριαρχούνται απ’ το αργεντίνικο κράτος οι δολοφονίες και οι βασανισμοί κρατουμένων συνεχίζονται.
Παρομοίως, έξω στους δρόμους η εξαθλίωση μεγαλώνει, ενώ η αποξένωση της εργασίας κι η κατανάλωση σκοτεινιάζουνε τις συνειδήσεις του κόσμου, που καθημερινά βρίσκεται στην τσίτα απ’ τις αντιθέσεις του συστήματος, που φέρεται θωρακισμένο μέσω μιας διακυβέρνησης η οποία σπεκουλάρει με τις οικονομικές επιστήμες, επιχειρώντας ν’ αποκρύψει με κάθε κόστος το τυραννικό του καθεστώς.
Νιώστε λαβωμένοι, γιατί τίποτε απ’ όσα τραβάτε δε συγκρίνεται με την ταπείνωση που βιώνουμε όσοι κι όσες απειλούμαστε με το θάνατο και το ριζικό εγκλεισμό, με τους οποίους τρέφεται η θεωρία όσων κατέχουν την εξουσία και το ’χουνε βάλει σκοπό να επωφεληθούν απ’ τις αυταρχικές μεθόδους και πρακτικές της πολιτισμένης κοινωνίας.
Πρόταγμά μας είναι η άμεση επίθεση ενάντια σε όσους κι όσες ευθύνονται για τη μιζέρια τούτης της πραγματικότητας, και τώρα όλα τα εξεγερμένα συντρόφια έχουμε στην μπούκα τη χωροφυλακή. Ή μήπως χρειάζεται να επαναλάβουμε ποια είναι τα κοινά μας σημεία; Οι δράσεις λένε πολύ περισσότερα απ’ όσα μπορούν να πουν τα λόγια, αλλά ώρες ώρες είναι αναγκαίο ν’ αναφέρουμε αυτό που τα μίντια επιχειρούν συστηματικά να αποκρύψουν.
Τ’ αυτοκίνητα που πυρπολήσαμε επί της οδού Αμενάμπαρ 3000 ήτανε παρκαρισμένα ακριβώς έξω από ένα απ’ τα ακίνητα του Σέρχιο Μπέρνι, γραμματέα του υπουργείου Ασφαλείας, μία ιδιοκτησία επιτηρούμενη (υποτίθεται) 24 ώρες το 24ωρο από την ομοσπονδιακή αστυνομία.
Η βομβίτσα που πυροδοτήσαμε στο αρχηγείο αλληλοβοήθειας του επιτελείου της εθνικής χωροφυλακής (AMUGENAL), στο κτήριο «Αργεντίνικα Σύνορα» επί της οδού Μπαρτολομέ Μίτρε 2264, στη 01.40 η ώρα της Πέμπτης, 19 Σεπτέμβρη 2013, προκάλεσε δυστυχώς μονάχα υλικές φθορές – θα μας άρεσε να μαθαίναμε ότι τουλάχιστον ένας απ’ τους υπηρέτες του νόμου και της τάξης έπαθε ζημιά.
Χαιρετίζουμε τα συντρόφια της Συνωμοσίας για την Εκδίκηση και όλους όσους χωρίς πολλά πολλά περνάνε στην επίθεση εναντίον της εξουσίας σε κάθε γωνιά του κόσμου.
Ζήτω η αναρχία!
Φίλοι της Γης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Βραζιλία: Εμπρηστική επίθεση στα γραφεία του σοσιαλιστικού κόμματος (Πόρτο Αλέγκρε)
Πάρτε τα! Για τι;
Παράσιτα και ψείρες μάς καλούν να στηρίξουμε την κονόμα τους πίσω απ’ αυτά τα μεταλλικά στόρια, που τώρα τα μαρκάρει η φωτιά. Θα μπορούσαν να ’ναι τα γραφεία οποιουδήποτε πολιτικού κόμματος γιατί, αν και φαινομενικά έχουνε διαφορές, αντιπροσωπεύουν το ίδιο πράγμα, τον έλεγχο της κοινωνίας και κάθε έμβιου πλάσματος, μαντρώνοντας ανθρώπους, κρατώντας τους ως πολίτες κάτω απ’ το ζύγι του σιδηρού νόμου της δημοκρατικής δικτατορίας, σκλαβωμένους στη δουλειά. Δε μας πείθετε για τ’ αντίθετο.
Για την ώρα, υψώσαμε μια πυρά στα γραφεία του PSB (Βραζιλιάνικου Σοσιαλιστικού Κόμματος, που συμμετέχει στον κυβερνητικό συνασπισμό υπό την πρόεδρο της Βραζιλίας, Ντίλμα Ρούσσεφ) προκειμένου να δηλώσουμε την αλληλεγγύη μας στα τέσσερα άτομα που απήχθησαν από την «πολιτική αστυνομία» στην πολιτεία του Περναμπούκο, οπότε και ανακρίθηκαν με ηλεκτροσόκ και ξυλοδαρμούς ώστε να τους αποσπαστούν πληροφορίες για το Μαύρο Μπλοκ και τους Anonymous.
Ήταν σ’ αυτήν τη γιάφκα του PSB απ’ όπου ο Εδουάρδου Κάμπους, κυβερνήτης του Περναμπούκο, λάνσαρε χαμογελαστός την προεκλογική καμπάνια του για τις προεδρικές εκλογές του 2014.
Στέλνουμε ιδιαίτερους χαιρετισμούς στους μαχόμενους νεολαίους της 7ης Σεπτέμβρη, που εξακολουθούν να κρατούνται στα σωφρονιστικά μπουντρούμια, ο ένας τους στο Ρίο ντε Ζανέιρο, ενώ οι άλλοι δύο (Ροδρίγου και Αμέμπα) στο Μπέλο Οριζόντε.
Όσοι αγωνίζονται κόντρα στην εξουσία δεν είναι μόνοι τους. Απ’ το νότο ως το βορρά, απ’ τη Χιλή ως την Ελλάδα, απ’ την Τουρκία ως την Ινδονησία.
Στεκόμαστε επίσης αλληλέγγυοι στους συλληφθέντες του Ρίο ντε Ζανέιρο προ της 7ης Σεπτέμβρη.
Θα το λέμε ώσπου να μαλλιάσει η γλώσσα μας, απευθυνόμενοι σε όσους κι όσες επιλέγουν να συνωμοτήσουν και να επιτεθούν εναντίον της εξουσίας του κράτους/Κεφαλαίου, εναντίον των θεσμών του, εναντίον όσων το αβαντάρουν, όπως και ενάντια σε κάθε αυταρχική σχέση: Αυτή η απόφαση επιφέρει συνέπειες, αποτάξτε λοιπόν τη θυματοποίηση· στο κάτω κάτω αυτό εδώ δεν είναι τίποτ’ άλλο παρά πόλεμος· γι’ αυτό, φίλοι και φίλες, βγείτε από το facebook, ειδάλλως θα έρθουν σπίτια σας στο πι και φι. Βρείτε άλλα μονοπάτια, άτυπα, για να επικοινωνήσετε με τους εξεγερμένους και να πυροδοτήσετε την ανταρσία, την τολμηρή ανάκτηση της ζωής μας, το πάθος για αυτονομία, την αναζήτηση της λευτεριάς, την επίθεση σε ό,τι μας προσβάλλει. Είναι πολλά αυτά που πρέπει να γίνουν.
Αυτήν τη φορά το δοκιμάσαμε έτσι, μ’ έναν εμπρησμό κι ένα φυλλάδιο, και ας τα ταξιδέψει ο άνεμος.
Αργεντινή: Βομβιστική επίθεση σε σχολή δικαστικών (Μπουένος Άιρες)
ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΕΠΟΙΘΗΣΗ!
Όσα μας περιτριγυρίζουνε είναι ασφυκτικά, κι όποιος έχει αίμα της προκοπής που να βράζει στις φλέβες του αντί για απόπλυμα δε θα μπορούσε να πει τ’ αντίθετο.
Η δημοκρατία την οποία κουμαντάρει η δήμιος Κριστίνα Κίρχνερ, άλλοτε μεταμφιεσμένη σε προοδευτική και προστάτιδα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, αρχίζει να δείχνει την άλλη πλευρά του ίδιου νομίσματος.
Έτσι, ο διορισμός του Αλεχάντρο Γκρανάδος στη θέση του νέου υπουργού Ασφαλείας, με τη στήριξη του ναρκεμπόρου Ντάνιελ Σκιόλι [κυβερνήτη του Μπουένος Άιρες], αποκαλύπτει αυτό που πολλοί ήδη γνωρίζαμε, ότι δηλαδή η δημοκρατία φυλακίζει, βασανίζει, καταδιώκει και δολοφονεί, κι ότι σ’ αυτό της το έργο δεν έχει σε τίποτε να ζηλέψει απ’ οποιοδήποτε άλλο πολιτικό καθεστώς.
Θα συμφωνήσουμε με τα λεγόμενα του Γκρανάδος, ότι δηλαδή είμαστε σε πόλεμο, κι ότι είναι ή αυτοί ή εμείς… Δε μασάμε από τέτοιου είδους δηλώσεις, αλλά εμβαθύνουμε στον αγώνα που προωθούμε ενάντια σε κάθε τύπο καταπίεσης του ατόμου ή των ελεύθερων κοινοτήτων.
Τα εκατομμύρια που επενδύονται στον τομέα της ασφαλείας, είτε μέσω του συστήματος της βιομετρικής ταυτοποίησης είτε μέσω των χιλιάδων καμερών επιτήρησης, ή ακόμη μέσω των δουλικών χωροφυλάκων που καμώνονται τους νταβάδες και τιμωρούς στις γειτονιές της περιφέρειας του Μπουένος Άιρες, δε μας σταματάνε κι ούτε πρόκειται να μας αποθαρρύνουνε.
Ανάμεσα στα όσα συνθέτουν το περίπλοκο σύμπλεγμα του εχθρού που αντιπαλεύουμε, θεωρούμε ότι η δικαιοσύνη αποτελεί θεμελιώδες υποστύλωμα, έναν αναντικατάστατο βαστάζο της διαχείρισης της μιζέριας.
Απ’ τους επιχειρηματίες και τους πολιτικούς που εισηγούνται και καθιερώνουν τους νόμους, στους δικαστές, τους δικηγόρους και τους μπάτσους που τους εφαρμόζουν, μέχρι μια μεγάλη μερίδα της κοινωνίας η οποία, είτε επικροτώντας αυτά τα μέτρα είτε επιδεικνύοντας την κατάπτυστη αδιαφορία της, καθίσταται από κάθε άποψη συνεργός τους.
Αυτή την περίοδο τα μίντια πλασάρουν το θέμα της μείωσης του κατώτατου ορίου ηλικίας άσκησης ποινικών διώξεων [στα 14 χρόνια], επιχειρώντας με αυτόν τον τρόπο να νομοθετήσουν και να νομιμοποιήσουν αυτό που ούτως ή άλλως αποτελεί μια πραγματικότητα: την καταδίκη παιδιών σε εγκλεισμό, βιασμό, κακοποιήσεις και θάνατο εντός των στρατοπέδων συγκέντρωσης της δημοκρατίας, τις αποκαλούμενες φυλακές.
Χωρίς αμφιβολία, στο κοντινό μέλλον θα δούμε όλο και περισσότερους δικαστές να επιβάλουν χρόνια και χρόνια κάθειρξης επί της ζωής χιλιάδων ανθρώπων, πολλοί εκ των οποίων, ακόμα κι αν στέκουν μακριά από τις αξίες και τα ιδανικά μας, ή ακόμα κι αν δεν μπορούν ή δε θέλουν να ξεφύγουν από τις ράγες του βλακώδους καταναλωτισμού, τουλάχιστον δε σκύβουνε παθητικά το σβέρκο μπρος στο μαστίγιο του αφέντη.
Σε αυτό το πλαίσιο, και θεωρώντας ότι η ενέργειά μας αποτελεί μία ακόμη συνεισφορά στον πόλεμο που εξαπολύουμε ενάντια σε κάθε επιβεβλημένη εξουσία, κατά τις 2 τα ξημερώματα της Δευτέρας, 16 Σεπτέμβρη, επιτεθήκαμε εναντίον της ‘Σχολής Δικαστικών Λειτουργών του Ανωτάτου Δικαστικού Συμβουλίου της Δικαστικής Εξουσίας του Έθνους’ επί της οδού Παρανά 386, λίγα μέτρα παραδίπλα απ’ τη λεωφόρο Κορριέντες, εκεί όπου οι ακέφαλοι κάτοικοι της ζώνης του λιμανιού πάνε από το μπαρ στο θέατρο, από το σινεμά στο πορνείο, από την παραίτηση στη δειλία. Μερικά τετράγωνα από ’κεί όπου οι τουρίστες φωτογραφίζονται με φόντο τον οβελίσκο κι αγοράζουνε όμορφες καρτ ποστάλ της ‘Ευρώπης της Νοτίου Αμερικής’…
Για να γίνουμε συγκεκριμένοι, τοποθετήσαμε στην είσοδο του ήδη τσεκαρισμένου στόχου έναν αυτοσχέδιο μηχανισμό αποτελούμενο από ένα πλαστικό μπουκάλι γεμάτο με ενάμισι λίτρο βενζίνας, και κολλημένους στο πλάι έξι κυλίνδρους, περίπου δέκα εκατοστών έκαστος, παραγεμισμένους με μπαρούτι κι ερμητικά ταπαρισμένους. Ο μηχανισμός πυροδότησης αποτελούνταν από δυο στικάκια, που ενόσω καίγονταν προς τα κάτω κατέληγαν σε δυο ενωμένα φιτίλια, τα οποία με τη σειρά τους πυροδότησαν μια ζώνη με σπίρτα τυλιγμένη στο εξωτερικό μέρος του μπουκαλιού, προκαλώντας αρχικά τη φωτιά και κατόπιν την έκρηξη.
Τα αποτελέσματα, όσο κι αν ο Τύπος τα έκανε γαργάρα, είναι εύκολο να διαπιστωθούν ιδίοις όμμασι απ’ όποιον θέλει να περάσει από το σημείο.
Αν διηγούμαστε πώς κατασκευάσαμε την μπόμπα μας, το κάνουμε για να καταδείξουμε ότι δε χρειάζονται εξωτικά υλικά ή περίπλοκες τεχνικές για να πραγματωθούν τέτοιου τύπου επιθέσεις.
Αυτό, βέβαια, δε σημαίνει πως δεν πρέπει να μεριμνούμε για την τελειοποίηση των τεχνικών και την απόκτηση των απαραίτητων γνώσεων για την παρασκευή και το χειρισμό των διάφορων εκρηκτικών κι εμπρηστικών υλών. Οι σχετικές πληροφορίες είναι προσβάσιμες σε όποιον θέλει να το ψάξει, κι η επινοητικότητα είναι που συμπληρώνει τη δουλειά. Γι’ αυτό μοιραζόμαστε τα της κατασκευής ενός απλού εκρηκτικού/εμπρηστικού μηχανισμού, γιατί θέλουμε να τσιγκλήσουμε όσους υιοθετούν μεν μια συγκρουσιακή στάση στο λόγο τους, μα στην πράξη δεν κάνουν πολλά παραπάνω απ’ όσα κάνει ο πασαένας.
Είπαμε, οι πληροφορίες υπάρχουν. Αν δε δρα κανείς είναι γιατί δε θέλει, τελεία και παύλα.
Από την άλλη, την ανάληψη ευθύνης για αυτήν τη βομβιστική επίθεση δεν τη βλέπουμε ως κάτι το ξέχωρο απ’ το αναρχικό μας πράττειν και αισθάνεσθαι, αλλά αντίθετα ως μία του ακόμη έκφραση, μιας και αναρχικές ενέργειες (εννοείται παράνομες) πραγματοποιούνται καθημερινά χωρίς να συνοδεύονται απαραίτητα από προκήρυξη, για διάφορους λόγους – έγκειται σε κάθε ομάδα ή ατομικότητα να τις αναλύσει και να βγάλει τα συμπεράσματά της. Όπως λοιπόν έχει ειπωθεί ήδη κάμποσες φορές, η σιωπή δεν υπονοεί την αδράνεια. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ωστόσο, και δεδομένης της ανάλυσής μας, κρίνουμε αναγκαίο να επικοινωνήσουμε αυτή την άμεση δράση.
Επίσης, πιστεύουμε στην ποιότητα κι όχι στην ποσότητα, αφού ένας φρενήρης ρυθμός επιθέσεων δεν κατορθώνει να καλύψει την ένδεια αναστοχασμού, εμβάθυνσης των προταγμάτων ή του όποιου διάλογου μπορεί να ανοίξει, γεγονός που μας οδηγεί στη διατύπωση μιας κριτικής την οποία θα θέλαμε να μοιραστούμε με σεβασμό. Αναφερόμαστε εν προκειμένω στο εγχείρημα της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνούς Επαναστατικού Μετώπου (FAI/FRI). Με τις εκτιμήσεις μας θέλουμε να συνεισφέρουμε μία προοπτική που ίσως βοηθήσει στην καταπολέμηση της παράλυσης και των επαναλαμβανόμενων κοινοτοπιών, προωθώντας ένα σοβαρό διάλογο ανάμεσα σε όσους το κρίνουν απαραίτητο.
Δεκάδες είναι οι πυρήνες και ομάδες που μορφοποιούν τη FAI/FRI ανά τον κόσμο αυτήν τη στιγμή, σχεδόν δέκα χρόνια από τότε που γεννήθηκε αυτή η πρόταση ως απάντηση στις ατιμίες της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας, η οποία και έλαβε ξανά ώθηση χάρη στα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς.
Πηγαίνουμε πέρα από το ετυμολογικό θέμα των όρων, οι οποίοι μας κάθονται ολίγον τι απωθητικοί (ομοσπονδία, μέτωπο), θεωρώντας πως αυτό είναι ένα ζήτημα ήσσονος σημασίας γιατί, όπως λένε και τα ίδια τα συντρόφια της ΣΠΦ, «Φυσικά δεν είμαστε κολλημένοι με τις λέξεις. Η διεθνής επικοινωνία μάς φέρνει νέες μορφές και πιθανότητες αγώνα, που ίσως χρειάζονται νέες λέξεις για να εκφραστούν». Θέλουμε λοιπόν να θίξουμε την ελλιπή ζύμωση που κυρίως υπερκαλύπτει αυτό το οποίο θα έπρεπε να είναι ο συντονισμός της FAI/FRI.
Εκτός από φωτεινές εξαιρέσεις, δεν έχουν βγει πολλές αναλήψεις ευθύνης που να ανοίγουν ένα διάλογο, κι ακόμα λιγότερες είναι αυτές που έλαβαν κάποια απάντηση, απ’ όσο γνωρίζουμε εμείς. Ούτε είδαμε καμπάνιες επιθέσεων εναντίον ενός συγκεκριμένου στόχου σε διάφορες γεωγραφικές ζώνες, ενώ δυστυχώς η πλειονότητα των προκηρύξεων αναλώνονται σε φανφάρες και στην αυτοαναφορικότητα, και δε φαίνεται να απασχολεί και πολύ αν είναι αποτελεσματικό το να υπογράφει κανείς με το τάδε ή το δείνα ακρωνύμιο.
Το ότι είμαστε αναρχικοί δεν πάει να πει ότι πρέπει να παραμερίσουμε τη στρατηγική, την τόλμη, την προνοητικότητα, την ικανότητα να βρισκόμαστε ένα βήμα μπροστά από τον εχθρό. Ιστορικά, η έλλειψη μιας κοινής υπογραφής δεν κατέστησε αδύνατο το συντονισμό και το διάλογο ανάμεσα σε αναρχικούς από διάφορους τόπους, κι έτσι διερωτόμαστε μήπως με το να τροφοδοτούμε ένα φανταστικό Διεθνές Μέτωπο καταλήγουμε να παρασυρόμαστε για άλλη μια φορά από τη θεαματικότητα, αντί να μας χαρακτηρίζει η σοβαρότητα και η συνεκτικότητα.
Στόχος μας είναι να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους και να μη φαντασιωνόμαστε. Σίγουρα υπάρχουν ομάδες που έρχονται σε συντονισμό και χτυπάνε εύστοχα, αλλά πάμπολλες είναι οι περιπτώσεις όπου φαίνεται πως το μόνο που ενώνει τις ομάδες αυτές είναι η τζίφρα της FAI/FRI.
Λαμβάνουμε υπόψη μας πάντοτε αυτά τα ζητήματα, ψάχνοντας τρόπους να συνεχίσουμε τον πόλεμό μας, όχι από μια θέση φόβου ή μετάνοιας, αλλά από μια θέση εξέλιξης και διαύγειας… Μπορεί η μοίρα κάθε αναρχικού να είναι η φυλακή ή το νεκροταφείο, κι ακόμα κι αν δεν ξέρουμε πότε θα ’ρθει αυτή η ώρα, λογαριάζουμε να την καθυστερήσουμε όσο περισσότερο μπορούμε. Τούτο δε γίνεται από μιαν οπτική επιβίωσης ή βολέματος, αλλά γιατί μας χαροποιεί να μπορούμε να χτυπάμε, να εφορμούμε, να συνωμοτούμε, να πυρπολούμε, χωρίς ν’ αποζητάμε άλλους μάρτυρες, ούτε και το σκύλεμά τους. Όπως έλεγαν και κάποια συντρόφια που, αν και προέρχονται από άλλη τάση, εκτιμούμε την αφοσίωση και το κουράγιο τους: θέλουμε την πραγμάτωση του οργίου των ονείρων, εδώ και τώρα.
Δε θα θέλαμε να πούμε παραπάνω για την ώρα. Θα δούμε τι θα παίξει μετά απ’ αυτές τις αράδες, που γράφονται με σεβασμό και αναγνώριση απέναντι σ’ όσους βγαίνουν να τις παίξουν με τον εχθρό, και δεν επαφίενται στην ασφάλεια της πούρας θεωρίας.
Με την ευκαιρία, θέλουμε να στείλουμε την αγάπη μας στα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν και βασανίστηκαν στην Ουρουγουάη, που τώρα βρίσκονται εκτός των τειχών, ωστόσο τους βαραίνουν μέτρα καταδίωξης και εκφοβισμού.
Ενεργή αλληλεγγύη στον Γκαμπριέλ Πόμπο ντα Σίλβα, αιχμάλωτο στην Ισπανία, στον Μάρκο Καμένις, έγκλειστο στην Ελβετία, στους Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο, κρατουμένους στην Ιταλία, ενεργή αλληλεγγύη στους Χανς Νιεμέγερ, Αλμπέρτο Ολιβάρες, Φρέντυ Φουεντεβίγια, Μαρσέλο Βιγιαρροέλ, Χουάν Αλίστε, φυλακισμένους στη Χιλή, στα έγκλειστα αδέρφια στην Ελλάδα, και σε όλους τους αξιοπρεπείς κρατουμένους στ’ αργεντίνικα κελιά.
Όλη μας τη δύναμη και αγάπη στη Φελίσιτυ Ράιντερ και στον Ντιέγο Ρίος: μακάρι να φτάσουν αυτές οι αράδες κοντά σας, για να γνωρίζετε ότι δεν είστε μόνοι παρά την δύσκολη κατάσταση στην οποία φανταζόμαστε πως βρίσκεστε.
Χαιρετίζουμε τις ταραχές σε Βραζιλία, Κολομβία και Μεξικό!
Η συνωμοσία για την εκδίκηση δεν ανακόπτεται!
ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!
Γαλλία: Επιθέσεις αλληλεγγύης στη Sonja Suder (Μπεζανσόν)
Τη νύχτα της 14ης προς 15η Σεπτέμβρη σπάστηκε μια βιτρίνα των γραφείων του ομίλου Randstad* στην αρχή της λεωφόρου Καρνό, στην πόλη του Μπεζανσόν.
Η τρύπα αυτή ανοίχτηκε στο πλαίσιο της διεθνούς καμπάνιας για την απελευθέρωση της Σόνια Σούντερ, η οποία βρίσκεται έγκλειστη εδώ και δυο χρόνια σε πτέρυγα υψηλής ασφαλείας της φυλακής του Πρόυνγκεσχαϊμ στη Φρανκφούρτη, κατηγορούμενη για διάφορες επιθετικές ενέργειες που έλαβαν χώρα στα τέλη της δεκαετίας του 1970.
Λίγες νύχτες πρωτύτερα γράφτηκε το σύνθημα «Λευτεριά στη Σόνια Σούντερ» πάνω σ’ έναν τοίχο εδώ στα πέριξ, ενώ το υποκατάστημα της τράπεζας Crédit Agricole –απέναντι απ’ το νεκροταφείο του Σαπραί– πετροβολήθηκε κι η πρόσοψή του έπαθε γερό κάζο σε δυο σημεία.
Για τη Σόνια και όλα τ’ άλλα άτομα που αρνούνται να υποταχτούν στην κυριαρχία!
Ένα ανεπιθύμητο νυχτοπούλι
* μεγάλη μπίζνα δουλεμπορίου (εύρεσης «προσωρινής απασχόλησης» και παροχής «υπηρεσιών ανθρωπίνου δυναμικού») που δραστηριοποιείται επίσης στην Ελλάδα
Ισπανία: Σαμποτάζ σε γραφεία της εταιρίας ηλεκτρισμού Endesa (Βαρκελώνη)
Τη νύχτα της 16ης Σεπτέμβρη σφραγίσαμε τις κλειδαριές των γραφείων της εταιρείας ηλεκτρισμού Endesa, στη βαρκελωνέζικη γειτονιά της Γκραν Βία.
Η Endesa εμπλέκεται στην κατασκευή της γραμμής πολύ υψηλής τάσης (Μ.Α.Τ.), όπως και στην κατασκευή άλλων αγωγών ηλεκτρικής ενέργειας που κατατρώγουν τη γη, θωρακίζουν την πρόοδο και τον πολιτισμό, και ενισχύουν την κυριαρχία του κράτους και του καπιταλισμού.
Ενάντια στη Μ.Α.Τ., στην πρόοδο και στον κόσμο που τα χρειάζεται και τα δυο.
Θάνατος στο κράτος και στον πολιτισμό!
Ρωσία: Εμπρησμός δύο οχημάτων εκσκαφής (Μόσχα)
Δύο πυρήνες οικοαναρχικών, στη Μόσχα, πραγματοποίησαν συντονισμένη επίθεση σε οδικό εργοτάξιο, στα ανατολικά της Μόσχας, η οποία κατέληξε στον εμπρησμό δύο οχημάτων εκσκαφής. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 8 Σεπτεμβρίου 2013. Πρώτα πέσαμε πάνω σε κάποιους εργάτες, οι οποίοι ήταν απασχολημένοι με το να ανάψουν φωτιές κοντά στα οχήματα, που χρησιμοποιούνται ως κινητές μονάδες στέγασης, δίπλα στο δάσος. Έτσι, αρχικά μπήκαμε στον πειρασμό να τους γαμήσουμεκαι να κάψουμε τα οικήματά τους, μαζί με εργαλεία και τα προσωπικά τους αντικείμενα. Αλλά, αποδείχτηκε ότι η αμοιβαία επιθυμία μας για καθαρό κάρμα ήταν πιο δυνατή από την τάση μας να το χαλάσουμε κι έτσι, δεν αγγίξαμε τους σκλάβους. Πυρπολήσαμε τα οχήματά τους.
Ως συνήθως, ενεργήσαμε με θράσος: κάναμε τις κακές μας πράξεις ακριβώς μπροστά στους εργάτες και τους περαστικούς οδηγούς. Επίσης, ζητάμε συγγνώμη από τον τύπο, που σχεδόν είχε τροχαίο ατύχημα επειδή η φλεγόμενη μπουλντόζα τον υπνώτισε τόσο πολύ.
Αξιοποιούμε αυτήν την ευκαιρία για να σας υπενθυμίσουμε ότι οι εργασίες στο εργοτάξιο συνεχίζονται. Η περιφέρεια της Μόσχας είναι γεμάτη με έργα σαν αυτό, όπου ξεριζώνονται δέντρα και η γη καλύπτεται με άσφαλτο. Όσο περισσότεροι δρόμοι υπάρχουν, τόσο λιγότερος χώρος μένει για να ζήσουμε. Αυτό δεν το βρίσκουμε σωστό. Καλή τύχη σε όσους είναι γενναίοι. Θάνατος σε όσους δεν είναι.
Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς – Ρωσία
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης – Ρωσία
Ισπανία: Επίθεση με μπογιές στα γραφεία της εταιρείας Endesa (Βαρκελώνη)
Ενάντια στη Μ.Α.Τ. και στον κόσμο που τη χρειάζεται
Τη νύχτα της Πέμπτης, 29 Αυγούστου 2013, επιτεθήκαμε με βόμβες χρώματος εναντίον των κεντρικών γραφείων της εταιρείας ηλεκτρισμού Fecsa-Endesa στη Βαρκελώνη, που εμπλέκεται στην τεχνολογική-βιομηχανική ανάπτυξη και τις επιβλαβείς συνέπειές της, ανάμεσα στις οποίες κι η κατασκευή της γραμμής πολύ υψηλής τάσης (Μ.Α.Τ. στα ισπανικά).
Ενάντια στη Μ.Α.Τ., στην ανάπτυξη και στον κόσμο που τη χρειάζεται.
Θάνατο σε κράτος και καπιταλισμό.
Γερμανία: Επίθεση σε χιονοδρομικό κέντρο (Wurmberg)
Τη νύχτα της 27ης προς 28η Αυγούστου, σαμποτάραμε έναν ενδιάμεσο σταθμό του τελεφερίκ, στο χιονοδρομικό κέντρο του Wurmberg. Γράψαμε αρκετά συνθήματα με σπρέι στα τοιχώματα βαγονιών, τα οποία ανήκουν στο σύστημα, που εκμεταλλεύεται η εταιρεία Wurmberg Seilbahn Gesellschaft.
– «Αφήστε το δάσος να ζήσει» (στα γερμανικά)
– «Σαμποτάζ στα χιονοδρομικά» (στα γερμανικά)
– «Αφήστε το δάσος να ευδοκιμήσει» (στα αγγλικά)
– «Δεν υπάρχει χρόνος να περιμένουμε για αλλαγή» (στα αγγλικά)
– «Δείξε την αφοσίωσή σου μέσω της δράσης» (στα αγγλικά)
Σπάσαμε πολλά παράθυρα στο κτίριο, σε οχήματα κατασκευών, τα οποία βρίσκονταν εκεί, καθώς και σε δύο εκχιονιστήρες πίστας. Κόψαμε καλώδια στα οχήματα και στους εκχιονιστήρες, καθώς και σε διάφορα κουτιά παροχής ρεύματος του συστήματος ανέλκυσης και του συστήματος δημιουργίας τεχνητού χιονιού.
Αυτή ήταν μια αναγκαία πράξη αντίστασης απέναντι στη συνεχιζόμενη καταστροφή της φύσης στο Wurmberg, από την Wurmberg Seilbahn Gesellschaft. Τόσο η κατασκευή, όσο και η λειτουργία ενός χιονοδρομικού κέντρου, όπως αυτό που εκμεταλλεύεται η Wurmberg Seilbahn Gesellschaft, πρέπει να απορριφθούν.
Εκεί, όπου το φυσικό περιβάλλον γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης -και υπόκειται στα κερδοσκοπικά συμφέροντα επιμέρους φορέων-, η άμεση αντίδραση ενάντια σε αυτήν την εκμετάλλευση είναι αναπόφευκτη! Ως εκ τούτου, η εταιρεία Wurmberg Seilbahn Gesellschaft έγινε στόχος της δράσης μας.
Η κατασκευή του χιονοδρομικού κέντρου στο Wurmberg, η οποία βρίσκεται ήδη σε προχωρημένο στάδιο, καθιστά ξεκάθαρη για μία ακόμη φορά την καταστροφική σχέση του ανθρώπου με τη φύση, στον καπιταλισμό. Περίπου 16 εκτάρια δάσους αποψιλώθηκαν, προκειμένου να κατασκευαστεί το νέο lift, ένα μεγάλο πάρκινγκ αυτοκινήτων και νέες πίστες στις πλαγιές του βουνού. Τα δέντρα, που ξαφνικά έχουν απομείνει στα όρια της περιοχής, που αποψιλώθηκε, αντιμετωπίζουν τώρα επιπλέον κινδύνους λόγω των ανέμων. Επίσης, θα κατασκευαστούν ακόμα περισσότερα κανόνια, που θα σκορπίζουν τεχνητό χιόνι στις πίστες. Για τη λειτουργία τους, θα αντληθεί νερό από την προστατευόμενη περιοχή Warmen Bode και θα κατασκευαστεί στην κορυφή μια τεράστια δεξαμενή. Αυτές οι πίστες με τεχνητό χιόνι θα φωτίζονται με δυνατούς προβολείς, στη διάρκεια της νύχτας. Για τα ζώα, που δεν έχουν ακόμα εκδιωχθεί από τους οικοτόπους τους, η ζωή στο φυσικό τους περιβάλλον θα γίνει σχεδόν αδύνατη. Ο θόρυβος και το φως από τις εγκαταστάσεις για χειμερινά σπορ θα επηρεάσουν μόνιμα το δάσος. Σε αυτό δε βοηθά ούτε το γεγονός ότι η Wurmberg Seilbahn Gesellschaft -προσποιούμενη ότι είναι φιλική προς το περιβάλλον- κάνει λόγο για μελλοντικά λιβάδια στις αποψιλωμένες περιοχές και για αναδασώσεις σε άλλα σημεία.
Το δάσος στο Wurmberg έχει καταστραφεί. Ποτέ δε θα ξαναγίνει όπως ήταν. Ως συνέπεια αυτού, η καταστροφή πρέπει τώρα να μετατοπιστεί στις εγκαταστάσεις του χιονοδρομικού κέντρου, ώστε να επιστρέψουμε στο δάσος τον χώρο του, κομμάτι-κομμάτι, για να μπορέσει να αφεθεί μόνο του και να υπάρξει ελεύθερο από την εκμετάλλευση.
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης
ELF
Ελλάδα: Εκρηκτικό δέμα στον ειδικό ανακριτή Μόκκα (Αθήνα)
Το pdf της προκήρυξης.
Αυστραλία: Εμπρηστική επίθεση σε αντιπροσωπεία αυτοκινήτων πολυτελείας (Μελβούρνη)
Χθες το βράδυ (2 Σεπτέμβρη 2013) ήτανε η πρώτη φορά στη ζώσα μνήμη, αλλά σίγουρα όχι κι η τελευταία, όπου οι ψηλές φλόγες της αναρχικής εξέγερσης βρυχήθηκαν πάνω απ’ τους τοξικούς αιθέρες της Μελβούρνης, βάζοντας ακαριαίο τέλος στην πολύχρονη τοπική «ακτιβίστικη» και «κοινωνική αναρχική» απραξία σε τούτη την πόλη.
Κατά τις 19.30 η ώρα, κάναμε μπάσιμο στην Gran Turismo Autos –μια αντιπροσωπεία πολυτελών αυτοκινήτων επί της Σπένσερ Στριτ, στο κέντρο της δυτικής Μελβούρνης– από ένα πίσω παράθυρο που δεν ήτανε καλά σφαλισμένο, και τοποθετήσαμε κάτω από ένα τραπέζι σ’ έναν τομέα γραφείων παραδίπλα απ’ τον εκθεσιακό χώρο έναν αυτοσχέδιο εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοδιακόπτη, τον οποίο είχαμε ήδη θέσει σε λειτουργία, κι ύστερα εγκαταλείψαμε στα γρήγορα το κτήριο απ’ το ίδιο παράθυρο που μας είχε εξασφαλίσει το έμπα.
Μια και ο στόχος βρισκόταν σε τοποθεσία υψηλού προφίλ της κεντρικής επιχειρηματικής περιοχής, με κάμερες παρακολούθησης και μπόλικες ασφαλίτικες περιπολίες στα πέριξ, χρειάστηκε να μπούμε και να βγούμε απ’ το κτήριο στα σβέλτα. Δεν είχαμε ούτε το χρόνο, ούτε και την πρόθεση να μαρκάρουμε το χώρο με κάποιο σύνθημα ή ανακοινωθέν δυνητικά ενοχοποιητικό. Η όλη επιχείρηση ολοκληρώθηκε σε λιγότερο από δέκα λεπτά, και προσέξαμε ιδίως να έχουμε καλυμμένα τα χαρακτηριστικά μας ώστε, ακόμα κι αν το φασιστικό αστυνομικό σώμα της πολιτείας της Βικτόρια κυκλοφορούσε στ’ ασπόνδυλα μίντια οποιοδήποτε βίντεο κλειστού κυκλώματος επιτήρησης, να τους έβγαινε τζούφιο το υλικό.
Μόλις διαφύγαμε απ’ το μέρος με ασφάλεια και ξεφορτωθήκαμε τις μεταμφιέσεις μας φροντίζοντας να μην αφήσουμε πίσω μας κάνα ίχνος, αποσυρθήκαμε στην ταράτσα ενός πολυώροφου πύργου κάπου στο κέντρο της πόλης –σε μία από κείνες τις οικοδομές που ’χε σηκώσει άλλοτε η δημόσια επιτροπή στέγασης– έτσι ώστε να μπορούμε να βλέπουμε από ωραίο, πλεονεκτικό σημείο τ’ αποτελέσματα του εργόχειρού μας.
Μορφάσαμε με μπόλικο ενθουσιασμό και γνήσιο μίσος, γιομάτο με χαρά, καθώς παρακολουθούσαμε τις φλόγες να τρεμοπαίζουν μες στη νυχτιά και το θεόρατο λοφίο του μαύρου καπνού να υψώνεται στον ουρανό. Ρίξαμε επίσης μπόλικο γέλιο αναμεταξύ μας σαν είδαμε τον τεράστιο αριθμό οχημάτων πυροσβεστικής, αστυνομίας και υπηρεσίας έκτακτης ανάγκης να καταφτάνουν στο σημείο, με την κλίμακα της φωτιάς να υπερβαίνει ακόμη και τις ίδιες μας τις προσδοκίες.
Δε χωρεί αμφιβολία πως αυτήν τη δράση θα την καταδικάσουνε όχι μονάχα οι λεγόμενες Αρχές, αλλά και τα μέλη της αποκαλούμενης «ακτιβίστικης» κοινότητας της Μελβούρνης, πολλοί εκ των οποίων ισχυρίζονται πως είναι αναρχικοί έστω και αν σνομπάρουν τις άμεσες δράσεις, προτιμώντας αντ’ αυτών να συμμετέχουν σε αξιολύπητες «διαμαρτυρίες», στις οποίες οι μπάτσοι τούς πάνε καροτσάκι, κι άλλες άχρηστες δραστηριότητες που κάνουνε μια τρύπα στο νερό. Θα λουστούμε τις καταδίκες σας με καμάρι, προδοτικοί άπραχτοι κοπρίτες!
Αφιερώνουμε αυτή την ενέργεια στη φυγόδικη αυστραλιανή αναρχική σύντροφο Φελίσιτυ Αν Ράιντερ –μείνε λεύτερη!– όπως και σε Πυρήνα Οργισμένων Αλεπούδων & ACAB στο Ηνωμένο Βασίλειο, Πυρήνα Λευτεριά στους Μάνδυλα και Τσαβδαρίδη της FAI-IRF στην Ινδονησία, Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης-Ινδονησιακή Φράξια, FAI-Φίλους της Γης στην Αργεντινή, Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης στη Ρωσία, στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και στον Επαναστατικό Αγώνα, στον κρατούμενο χάκερ Τζέρεμυ Χάμμοντ απ’ την επιχείρηση Αντασφάλεια (AntiSec) και σ’ όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς αγωνιστές ανά τον πλανήτη Γη που ψυχορραγεί.
Η χθεσινοβραδινή δράση είναι μονάχα η αρχή μιας νέας φάσης ανταρσίας που δεν έχετε ματαδεί στην κατεχόμενη αυστραλιανή ήπειρο, κι ευελπιστούμε πως θα εμπνεύσει παρόμοιες ενέργειες όχι μόνο στη Μελβούρνη, αλλά και σε ολάκερη την Αυστραλία.
Η εποχή του άχρηστου κοινωνικού αναρχισμού έχει παρέλθει· ας αναγγείλει η φωτιά και το εμπρηστικό σύννεφο καπνού τη νέα εποχή της εξέγερσης και ανταρσίας!
Πυρήνας Φελίσιτυ Αν Ράιντερ
της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο
Αγγλία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας Barclays (Μπρίστολ)
Λογοκρίθηκε από τους αντιδραστικούς αστικούς υπηρέτες που διαχειρίζονται το IMC του Μπρίστολ (1)
Το συνολικό βάρος του εγκλωβισμού μας, μέσα σε αυτήν την κοινωνία, μας πιέζει αφόρητα. Ακατανόμαστη θλίψη, εκνευρισμός, μοναξιά και ανασφάλεια είναι η ιστορία των ζωών μας στο μεγαλύτερο κομμάτι τους, κρατώντας εδώ και γενιές. Λες και το χρήμα μιλάει δυνατότερα, αποσιωπώντας όλες τις υπόλοιπες αρχές, λες και το τσιμέντο και το σκυρόδεμα μας απομονώνουν από τον υπόλοιπο πλανήτη, που αρρωσταίνει, λες και η κυρίαρχη κουλτούρα δίνει στους ανθρώπους ρόλο ρομπό, που δουλεύουν, καταναλώνουν, αναπαράγονται και υπακούν… Καθημερινά, στραγγαλιζόμαστε σωματικά και συναισθηματικά από μια φτηνιάρικη, τεχνητή ύπαρξη, που μας κρατάει μακρυά από τα έξω από τη μούχλα όνειρά μας.
Ο θυμός που ξυπνάει, διαπερνά την ομίχλη της σύγχυσης, που προκαλείται από την κατάσταση αποξένωσής μας, ψάχνοντας στόχους αντάξιους της οργής. Κάθε αντίληψη ανακωχής με τους κυρίαρχους θεσμούς, που στοχεύει στον μετασχηματισμό τους, απλά συμμορφώνεται στους παροπλισμένους ρόλους, τους οποίους εκείνοι μας εξαναγκάζουν να έχουμε. Η άμεση εξέγερση φαίνεται ζωτικής σημασίας. Φοράμε τις κουκούλες μας και βγαίνουμε τη νύχτα, για να μιλήσουμε μια γλώσσα τόσο παλιά όσο και η ίδια η Κυριαρχία: σαμποτάζ και συνωμοσία.
«…ποιες είναι οι πραγματικές σας επιθυμίες; Να κάθεστε σε ένα καφενείο, μοιάζοντας απόμακροι, κενοί, βαριεστημένοι, πίνοντας κάποιον άνοστο καφέ; Ή μήπως ΝΑ ΤΟ ΑΝΑΤΙΝΑΞΕΤΕ ‘Η ΝΑ ΤΟ ΚΑΨΕΤΕ ΟΛΟΣΧΕΡΩΣ;» Οργισμένη Ταξιαρχία
Γι’ αυτό, αναλαμβάνουμε την ευθύνη της τοποθέτησης μιας απλής εμπρηστικής βόμβας, στο υποκατάστημα της τράπεζας Barclays, στην οδό Bath, στο Brislington του Μπρίστολ, τις πρώτες πρωινές ώρες της 28ης Αυγούστου. Βάλαμε κεριά μέσα σε λάστιχα (που μας πρόσφεραν χρόνο για να απομακρυνθούμε) και από αυτά ανάψαμε στουπιά βουτηγμένα σε βενζίνη, με τα οποία πυροδοτήσαμε τρία πεντόλιτρα μπιτόνια, που περιείχαν ένα μέρος βενζίνης και ένα μέρος κηροζίνης με θρυμματισμένο πολυστερένιο (για τον εμπρησμό) και περίπου 1680 γραμμάρια γκαζάκια (για την έκρηξη). Διαλέξαμε αυτό το υποκατάστημα, καθώς δεν υπάρχουν παρακείμενα κτίρια και για να αποφύγουμε την εξαιρετικά μικρή πιθανότητα να υπάρξουν περαστικοί στην περιοχή, τοποθετήσαμε το μηχανισμό στο πίσω μέρος του κτιρίου, μπροστά σε ένα παράθυρο, αντί για πολλούς μηχανισμούς σε αντίθετες πλευρές, όπως προτείνεται συνήθως.
Με αυτό το κείμενο, θέλουμε να μοιραστούμε τις σκέψεις μας σχετικά με τις τράπεζες και την οικονομία, τον αναρχικό αγώνα ενάντια στην εξουσία σε όλες της τις μορφές και την εστίαση της επίθεσης σε αυτά τα πλαίσια. Πρώτον, για το στόχο μας.
1) Η ΣΙΔΕΡΕΝΙΑ ΓΡΟΘΙΑ ΜΕ ΒΕΛΟΥΔΙΝΟ ΓΑΝΤΙ
Ο ρόλος αλλά και οι παγίδες του οικονομικού συστήματος γίνονται όλο και πιο ξεκάθαρες. Η οικονομική αιχμαλωσία, που προκαλεί στις μάζες, είναι μια από τις ισχυρότερες αλυσίδες, που μας δένουν σήμερα, παρά την πρόσφατη διάχυτη δυσπιστία προς τον οικονομικό τομέα. Υποσχέσεις για μια «κενή» καλή ζωή, μέσω της πρόσβασης σε δάνεια, πιστωτικές κάρτες και υποθήκες, σε παγιδεύουν, καταδικάζοντας σε να ξεπουλάς τις μέρες σου δουλεύοντας σα σκλάβος για την οικονομία, με σκοπό να κάνεις το εισόδημα σου να αυξηθεί πέρα από την ανάγκη για την προμήθεια φαγητού και για να πληρώσεις τους λογαριασμούς. Σήμερα, ο τόσο οικείος κύκλος βρίσκεται σε λειτουργία: περισσότερα δανεικά, παραπάνω από μία δουλειές, χρέος, αυξημένη πίεση στην πυρηνική οικογένεια και υψηλότερα ποσοστά ενδοοικογενειακής βίας, αλκοολισμού και εθισμού στα ναρκωτικά (παράνομα ή φαρμακευτικά) για να ανταπεξέλθεις στο άγχος, απάθεια και συχνά ρουφιανιά και γλείψιμο για «να πας μπροστά». Σε έχουν βάλει να δουλέυεις, σκάβοντας τον ίδιο σου τον τάφο για όταν θα έχεις ξεζουμισθεί και πεταχθεί στα σκουπίδια για το κέρδος της ελίτ, μειώνοντας το εξεγερτικό πνεύμα με την εξουθενωτική φτώχεια και τις δουλειές. που σε απομονώνουν. Και όλο αυτό το διάστημα, η απατηλή εικόνα ικανοποίησης, μέσω της απόκτησης εμπορευμάτων, βρίσκεται μπροστά στα μούτρα σου, καθώς οι τοίχοι από bar-codes πέφτουν σιωπηλά γύρω σου, φυλακίζοντας το χρόνο και τη δημιουργικότητά σου.
Για εκείνους από εμάς, των οποίων η από χιλιετίες προγονική γνώση του πώς να ζούμε στη γη ανεξάρτητα, ακρωτηριάστηκε τους προηγούμενους αιώνες με τη γέννηση του βιομηχανικού καπιταλισμού (ο οποίος, επίσης, κατέλαβε και περιέφραξε την κοινή γη, που χρειαζόμασταν), το κλουβί της οικονομίας είναι σχεδόν καθολικό. Και συνεχίζει, ενώ οι απολύτως απτοί συντηρητές της οικονομικής δυστυχίας βρίσκονται σε απόσταση, που μπορούμε να τους ακουμπήσουμε…
Παράλληλα, σε μια εποχή, που υπάρχει ένα, άνευ ιστορικού προηγούμενου, κενό μεταξύ των πλουσιότερων και των φτωχότερων, οι τράπεζες διοχετεύουν τα τεράστια κέρδη τους στη χρηματοδότηση της οικονομικής ανάπτυξης, στην επιστήμη του ελέγχου, στην τεχνολογία στρατιωτικής και κοινωνικής «ασφάλειας» και στη δημιουργία βιομηχανικών υποδομών, δηλητηριάζοντας αυτοκτονικά όλες τις μορφές ζωής, που απαρτίζουν τον κόσμο μας, καθώς το καρκίνωμα του Πολιτισμού εξαπλώνεται. Η εκμετάλλευση είναι η νόρμα της οικονομικής δραστηριότητας, όχι η εξαίρεσή της.
Ας δούμε ως παράδειγμα τον τραπεζικό όμιλο Barclays. Ας αναλογιστούμε πως είχαν τη δύναμη, ως αρχιτέκτονες του μεθοδικού πλιάτσικου της εύπορης ελίτ εις βάρος των υπολοίπων από εμάς, να ρυθμίσουν το επιτόκιο Libor(2), με τρόπο που οι ίδιοι πλούτιζαν ακόμα περισσότερο. Ας αναλογιστούμε πως είναι ο μεγαλύτερος Βρετανός επενδυτής στη βιομηχανία άνθρακα και εσχάτως, ο μεγαλύτερος επενδυτής στο εμπόριο όπλων παγκοσμίως. Και πριν από αυτό, ο μεγαλύτερος θεσμικός μέτοχος στη διαβόητη εταιρεία βασανισμού ζώων Huntingdon Life Sciences. Χρηματοδότες της εξαιρετικά ρυπογόνας εξόρυξης πετρελαίου στα εδάφη των ιθαγενικών πληθυσμών στην Αλμπέρτα, που είναι ίσως η μεγαλύτερη καπιταλιστική-βιομηχανική επένδυση στη Γη και υπαίτια για το δεύτερο σε ταχύτητα ποσοστό αποψίλωσης των δασών του πλανήτη. Ας αναλογιστούμε την απόφασή τους να πουλήσουν τις καταναλωτικές συνήθειες και τα στοιχεία διαμονής χρηστών κινητών τηλεφώνων εκατομμυρίων ανθρώπων σε άλλες εταιρείες και κυβερνητικούς φορείς. Ας αναλογιστούμε πόσοι άνθρωποι έχουν εγκλωβιστεί εδώ στην οικονομική φυλακή που εξυφαίνουν γύρω μας, η οποία γρήγορα μετατρέπεται σε κρατική φυλακή, αν παραβιάσεις τους νόμους με σκοπό να βρεις χρήματα, είτε επειδή δε μπορείς να ανταπεξέλθεις στις υποχρεώσεις σου, είτε επειδή το προτιμάς από το να φιλάς τα παπούτσια του αφεντικού για μια ανταμοιβή.
Αλλά, στην πραγματικότητα, αυτά τα ανυπόφορα γεγονότα δεν είναι ο βασικός λόγος της επίθεσής μας. Πιστεύουμε πως για να αποτελέσει κανείς μια πιθανή απειλή για τη σταθερότητα του κυρίαρχου συστήματος, είναι απαραίτητο να πραγματοποιήσει μια επίθεση, οποιασδήποτε κλίμακας, ώστε να αντιπαρατεθεί στον πυρήνα αξιών του συστήματος. Για παράδειγμα, οι τραπεζίτες, που παίρνουν στην ψύχρα όσα λεφτά θέλουν από τα σεντούκια, δεν είναι κάτι που συμφέρει το σύστημα, το οποίο απαιτεί πιο ραφιναρισμένους τρόπους εκμετάλλευσης στη σύγχρονη εποχή. Η οικονομική «κρίση» και το σκάνδαλο της ρύθμισης των επιτοκίων θα διευθετηθεί από το σύστημα, με έναν τρόπο που αφενός, θα εξανθρωπίσει εκ νέου την εικόνα του και αφετέρου, θα επιτρέψει να συνεχιστεί, με έναν ομαλό και επαγγελματικό τρόπο, το κοινωνικό πλιάτσικο και η οικολογική καταστροφή. Εμείς δε θα συμμετέχουμε στη χορωδία, που απλά καταδικάζει τις τράπεζες για τη «διαφθορά» τους (λες και μια αδιάφθορη τράπεζα θα έπρεπε με κάποιον τρόπο να συγχωρεθεί). Ο δημοκρατικός ολοκληρωτισμός διαπρέπει στη διάχυση αυτής της αγανάκτησης σε μεταρρυθμίσεις, κάνοντας επενδύσεις, κόβοντας τα «σάπια φρούτα» (όπως ο πρώην διευθύνων σύμβουλος της Barclays, Bob Diamond, που έφυγε με μια σύνταξη πολλών εκατομμυρίων λιρών), ώστε να φαίνεται ότι άλλαξε.
Σε πολλές περιπτώσεις, οι επιμέρους κριτικές, που δε στοχεύουν στη ρίζα της Κυριαρχίας, στην πραγματικότητα τη βοηθούν να επιβιώσει, καθώς μπορεί να «επιλύσει» τις απειλητικές αντιθέσεις λίγο-λίγο κάθε φορά, ενώ μετακινεί το πρόβλημα αλλού. Το να σταματήσει η ζωοτομία, για παράδειγμα, δε θα ήταν απαραίτητα πολύ μεγάλο πρόβλημα για το σύστημα, αν τα πειράματα γίνονταν ένας υπερβολικά εξοργιστικός παράγοντας για να τον αντιμετωπίσει (όπως συνέβη όταν η Barclays αποσύρθηκε από τη Huntingdon Life Sciences, κάτι που οδήγησε τους ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων να σταματήσουν να τη στοχοποιούν): αντίθετα, η στόχευση είναι πέρα από την πολιτισμική οπτική, που αντιλαμβάνεται όλη τη ζωή (ειδικά τη μη-ανθρώπινη) ως ιδιοκτησία προς χρήση κατά το δοκούν, καταδεικνύει τη διαδικασία εξημέρωσης, που είναι παρούσα σε κάθε βήμα του Πολιτισμού και στοχεύει την ολική απελευθέρωση και όχι την παραχώρηση δικαιωμάτων από τις αρχές. Ως ακόμα ένα παράδειγμα, ο τερματισμός της αστυνομικής βίας στους δρόμους θα μπορούσε, πιθανώς, να συμφέρει το σύστημα, καθώς η ειρήνευση μπορεί να δημιουργηθεί μέσω μιας διαδικασίας ταύτισης με τον ίδιο μας τον καταπιεστή. Έτσι, δε βλέπει κανείς ότι θα υπάρχουν πάντα ψυχιατρεία, παρακουλούθηση, χειραγώγηση από τα ΜΜΕ και οι αποπροσανατολιστικές φωνές των διαφόρων πολιτικών. (Αλλά, βέβαια, η εξουσία πάντα βασίζεται σε διαφορετικές μορφές ωμής βίας, όταν η άγρια ζωή επιμένει να αρνείται την παράδοση της αυτονομίας της).
«Η διαδικασία βελτίωσης της ικανότητάς μας να χρησιμοποιούμε υλικά και τεχνικές είναι φυσικά μια διαδικασία αυτομόρφωσης… Σε καμιά στιγμή δεν πρέπει το επίπεδο της στείρας επιχειρησιακής ικανότητας να εντατικοποιείται, χωρίς μια ταυτόχρονη εντατικοποίηση της σκέψης και του λόγου και προφανώς, αυτό ισχύει και αντίστροφα». Φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ-ΑΑΟ
Η κινητοποίηση μόνο γύρω από αυτά τα ευδιάκριτα πρόσωπα του συστήματος, δεν αντιτίθεται στις αξίες του και το ίδιο συμβαίνει και με ένα επαναστατικό πόνημα, που τοποθετεί τον εαυτό του στα πλαίσια της «ένταξης», των «εναλλακτικών θεσμών», της «ηθικής παραγωγής» και της «πολιτικής». Έτσι, αξίζει να ξεκαθαριστεί πως η επίθεσή μας σε αυτόν τον αρπακτικό θεσμό στόχευσε την ίδια την πολιτισμική πρόοδο, την οποία οι τράπεζες τόσο καλά αντιπροσωπεύουν: οικονομική αύξηση, ανάπτυξη και επέκταση, που χρειάζεται τις μάζες να είναι αλυσοδεμένες στις δουλειές τους και τη γη να είναι ρημαγμένη, η ουσία του βιομηχανικού καπιταλισμού με όλη τη μισθωτή σκλαβιά και την κυριαρχία στην αγριότητα, που αυτός απαιτεί. Με τη σειρά του, αυτό το σύστημα είναι, απλά, η πιο πρόσφατη εκδήλωση της αποξένωσης και της απώλειας που βιώνουμε, όπου οι σύνθετες κοινωνίες αντικαθιστούν τις ανθρώπινες, πρόσωπο με πρόσωπο, εθελοντικές συλλογικοποιήσεις.
Αρνούμενοι όλη αυτήν την αφήγηση, με την οποία μας έχουν ταΐσει με το ζόρι, αποφασίσαμε, χωρίς δισταγμό, να προσπαθήσουμε να αποσταθεροποιήσουμε και να καταστρέψουμε ό,τι δημιουργεί την οικονομική οπτική του κόσμου, ώστε να βιώσουμε έναν άγριο κόσμο ελεύθερων ζωών σε σχέση μεταξύ τους, αντί μιας απλής αμοιβαίας μείωσης των πόρων, ανθρώπινων ή άλλων. Αντί να ψάχνουμε τη βολή μας στο σύστημα ή να προσπαθούμε να το «βελτιώσουμε», εμείς περιφρονούμε όλα εκείνα, που μας προσφέρει η υποβαθμισμένη του ύπαρξη, συμπεριλαμβανομένου και του πτώματος των «δικαιωμάτων» ή της «δικαιοσύνης», τα οποία έχουμε θάψει εδώ και καιρό, μαζί με τις υποχρεώσεις μας προς την πολιτισμένη/αστική κοινωνία.
2. ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΣΤΙΣ ΦΛΟΓΕΣ
Βέβαια, θα μπορούσε κάποιος να πει πως η επίθεσή μας ήταν συμβολική, πως ίσως προκάλεσε φθορές σε ένα υποκατάστημα τράπεζας, αλλά μέχρι εκεί. Όμως, το σημαντικό για εμάς ήταν να σπάσουμε τη σιωπή της συνενοχής, να αφήσουμε εκεί σημάδια της αποφασιστικότητάς μας να πολεμήσουμε, για άλλους που ίσως να νιώθουν το ίδιο, αφήνοντας μια σκιά αβεβαιότητας για το πότε το ένα ή το άλλο υποκείμενο, που το σύστημα εκμεταλλεύεται, θα εμφανιστεί για να συντρίψει τις πρακτικές του, την περιουσία του και την ειρήνη του. Στο σημερινό κόσμο, φαίνεται σαν περισπασμός το να επικεντρώσουμε (τουλάχιστον εξ ολοκλήρου) τη δράση μας ενάντια στις πιο θεαματικές πτυχές του κράτους και του καπιταλισμού, ενώ ολόκληρο το δίκτυο διακλαδώσεων και υποδομών, μέσω του οποίου διευθύνεται το σύστημα, βρίσκεται πάντα τόσο κοντά μας. (Παρ’ όλα αυτά, τίποτα δε ζεσταίνει τις καρδιές μας περισσότερο από το πέσιμο στο χρηματιστήριο της Βαρκελώνης, κατά τη διάρκεια των ταραχών της 29ης Μαίου πέρυσι, από την ενέδρα και τον πυροβολισμό εναντίον ενός υψηλόβαθμου στελέχους μιας πυρηνικής εταιρίας στην Ιταλία, τον περασμένο Μάη και την καταστροφή ενός αστυνομικού κέντρου εκπαίδευσης αξίας εκατομμυρίων με μια τεράστια φωτιά, από αναρχικούς, έξω από το Μπρίστολ, αυτήν την εβδομάδα!)
Και ύστερα… ποιος ξέρει; Ίσως ζήσουμε για να δούμε τη βιομηχανική κοινωνία να καταρρέει κάτω από το ίδιο της το ασυντήρητο βάρος και κάνουμε ό,τι μπορέσουμε για να ξαναμάθουμε αυτά που έσβησε ο Πολιτισμός. Ίσως συναντήσουμε περισσότερους συντρόφους και δούμε τους κόσμους μας να γυρνούν ανάποδα από τον αγώνα μας. Ίσως πεθάνουμε νωρίς προσπαθώντας. Ή ίσως όχι, αλλά τίποτα να μη φαίνεται να αλλάζει.
Αλλά, για εμάς, άλλαξαν τα πάντα, όταν αποφασίσαμε να ζήσουμε σαν πολεμιστές και όχι σαν σκλάβοι. Τιμούμε τη θλίψη και τον εκνευρισμό μας, τη μοναξιά και την ανασφάλειά μας, με το να μην τις καταστέλλουμε, αλλά ούτε και να παραδινόμαστε σε αυτές. Παίρνουμε αυτά τα σπασμένα κομμάτια του εαυτού, μετασχηματίζουμε το θύμα σε πολεμιστή και στεκόμαστε περήφανοι αντίπαλοι αυτού του κόσμου. Για να επιτεθούμε σε αυτό που μας επιτίθεται.
«Πιστεύουμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από το περιεχόμενο και τη συγκυρία, σαν κάτι εξωτερικό, που επιπλέει στον αέρα. Τις συγκυρίες τις δημιουργούμε εμείς με το να δημιουργούμε για τους εαυτούς μας, με το να δουλεύουμε σκληρά και με το να φτιάχνουμε τα δικά μας εγχειρήματα, όντας οι πρωταγωνιστές του κοινωνικού πολέμου και έχοντας έναν ενεργό ρόλο, όντας οι πρωταγωνιστές στην ίδια μας την πραγματικότητα και τον αγώνα μας… Θεωρούμε πως κατά τη διάρκεια μιας δράσης ή μιας διαδήλωσης και μετά από αυτήν, συμβαίνουν μια σειρά από πράγματα: αρχικά, κερδίζουμε, δηλαδή επιτυγχάνουμε το στόχο μας, σαμποτάροντας στην πράξη τον στόχο της δράσης και ύστερα, χάνουμε, αφού τηρούμε τη θεαματική κανονικότητα, εγκαταλείπουμε τον ανατρεπτικό μας ρόλο και συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός των δικτύων και πάλι· επομένως, όσο αυτό είναι δυνατόν, οι δράσεις πρέπει να επεκτείνουν τους εαυτούς τους, να διαιωνίζονται και να γίνουν καθημερινότητα και συνήθεια μέχρι, μαζί με το λόγο, την αλληλεγγύη και κάθε μορφή αναρχικής πρακτικής, να μπορέσουν να δημιουργήσουν ανατρεπτικούς κοινωνικούς ιστούς και μερικές δυνατές βάσεις αντιεξουσίας». ΑΑΟ/Αντιεξουσιαστική Ανταρσία της Πράξης
Με αυτήν την έννοια, είμαστε οπλισμένοι με την αποφασιστικότητά μας όσο και με τις βόμβες μας. Επίσης, οι φίλοι μας, οι αγαπημένοι μας και οι συνωμότες μας, ξέρουν καλά πως αγκαλιάζουμε τη ζωή με το γέλιο, τον ιδρώτα και τα δάκρυα γιατί πιστεύουμε ακράδαντα πως υπάρχουν πολλοί απελευθερωτικοί τρόποι να ζήσει, να μάθει και να πολεμήσει κανείς. Ξεπερνάμε τους φόβους μας, την παραίτηση, τη φίμωση, τα ελαφρυά, σαν μετάξι, κολλάρα, που κάποιοι έχουν καταντήσει σχεδόν να τους αρέσει που τα φοράνε. Η επίθεσή μας είναι μια από τις πολλές αυτές μεθόδους. Με σκοπό να σκεφτόμαστε πιο καθαρά, να αισθανόμαστε, να δρούμε, να θεραπεύουμε, να σχετιζόμαστε με τη ζωή μας με όρους βαθιάς σύνδεσης και όχι αποξένωσης. Θέλουμε μια κοινότητα, της οποίας η πιθανότητα βρίσκεται πέρα από τα συντρίμμια του Πολιτισμού. Ξέρουμε πως υπάρχουν και πολλοί άλλοι εχθροί της κοινωνίας, από ένστικτο ή συνειδητά, οι οποίοι συνωμοτούν και χτυπούν, χωρίς να νιώθουν την ανάγκη για επαναστατικές ταυτότητες και προκηρύξεις. Το να πολεμάς εναντίον όλων όσων περιορίζουν την ελεύθερη ζωή είναι μια επιλογή, ανοιχτή σε οποιονδήποτε, όπου και αν είναι, όχι η «δουλειά» μιας στρατιωτικής ελίτ.
3. ΑΥΤΟ-ΟΡΓΑΝΩΣΗ
Η ομάδα συγγένειας, που εκτελέσαμε αυτήν την ενέργεια, θεωρούμε τους εαυτούς μας μια λόγχη από τις πολλές της πολυεπίπεδης αναρχικής επίθεσης ενάντια στην εξουσία και την αποξένωση. Ένας μικρός κύκλος, που συναντιέται και συνωμοτεί για το πού, πότε και τι θα χτυπήσει, με μια μίνιμουμ οργάνωση, κομμάτι μιας ευρύτερης άτυπης δομής αλληλοβοήθειας και συνέργειας και μέρος της απέραντης θάλασσας της εξεγερτικής σκέψης και πρακτικής, με όλην την πολλαπλότητα που αυτή έχει και που καλύπτει όλο και περισσότερες πτυχές της ζωής μας, καθώς πασχίζουμε για συνοχή και υπευθυνότητα προς τις αξίες μας, κατευθυνόμενοι προς την ελευθερία. Ένας μικρός κύκλος που, πάνω από όλα, δημιουργείται και αυτοδιαλύεται ανάλογα με τη θέληση κάθε ατόμου. που συμμετέχει σε αυτόν, με βάση τη δυνατότητά του να συνυπάρχει με την αυτονομία τους και ταυτόχρονα, να παρέχει πρόσβαση σε ένα κοινό μέτωπο ενάντια στη διάχυση της Εξουσίας και του Πολιτισμού.
Το γεγονός ότι κάνουμε αντάρτικο δε μας κάνει μάρτυρες, ηγέτες ή ιεροκήρυκες. Δρούμε καθαρά με τους δικούς μας όρους. Δε θεωρούμε τους εαυτούς μας «προωθημένους», επειδή αυτήν τη φορά διαλέξαμε μια βόμβα από ένα τούβλο. Όταν μιλάμε για αυτό που εκτυλίσσεται στην καθημερινότητα ως κοινωνικός πόλεμος, περιγράφουμε τον πόλεμο ενάντια σε ένα σύνθετο δίκτυο λάθος επιλογών, σωματικών ελέγχων, κοινωνικών πιέσεων, περιορισμών χρόνου και κατοικίας, τη σχεδόν καθολική κυριαρχία της οικονομίας και πολλά άλλα. Δε θεωρούμε όλες αυτές τις μάχες κατάλληλες για τη χρήση φυσικής βίας και καταστροφής ιδιοκτησίας. Σε μερικές, η εξέγερση είναι ενάτια στον ηθικισμό, στις ταυτότητες, τους ρόλους και την εξημέρωση, που διατάζει η κοινωνία –πράγματα που πρέπει να ξεκινήσουν σε ένα ατομικό επίπεδο, πριν να είναι ώριμα για συλλογικές προσπάθειες, αν αυτό είναι το επιθυμητό. Ο αναρχικός αντάρτης πρέπει να αγωνιστεί σε όλα αυτά τα μέτωπα, αλλά είναι σημαντικό να μην παραλείπει να στοχοποιεί τη φυσική υπόσταση των θεσμών και των διευθυντών, που επιβάλλουν αυτόν τον κόσμο. Χωρίς την ετοιμότητα για επίθεση (γεννημένη από την άμεση προσωπική εμπειρία), δε θα μπορούμε να υπερασπιστούμε την ατομική και συλλογική μας ελευθερία από τους εχθρούς μας. Πολύ συχνά, έχουμε δει ριζοσπάστες να αποσύρονται από τη σύγκρουση και να υποχωρούν σε έναν πλανερό ναρκισσισμό ή στη σχετική άνεση εκείνων των κοινωνικών κινημάτων, που βάζουν πάντα τη σύγκρουση στον πάτο της λίστας των πιθανοτήτων.
Αυτή ήταν η πρώτη φορά που χρησιμοποιήσαμε βόμβες ως όπλα και είμαστε σίγουροι πως μπορούν να τοποθετηθούν χωρίς πολύ κόπο. Οποιοσδήποτε είναι ικανός να συναρμολογήσει ένα μηχανισμό όπως ο δικός μας, απλά για να αποκρούσουμε το μύθο της εξειδίκευσης, που συχνά αυτόματα τους συνοδεύει. Θεωρούμε, όμως, πως σε κάποια άλλη στιγμή, για κάποιον άλλον, το σπάσιμο ενός μόνο παραθύρου, θα είχε την ίδια σημασία (αν η δράση δεν ψάχνει να μπει σε διάλογο με το σύστημα ή την αναγνώρισή της από αυτό). Πιο σημαντική είναι η αυξημένη πιθανότητα και ευχαρίστηση, που ξεκλειδώνεται από την άμεση δράση, αντί για την υπομονή και το συμβιβασμό. Άλλωστε, συμφωνούμε με τους άγνωστους συντρόφους μας της ΣΠΦ Ρωσίας (που ανέλαβαν την ευθύνη για έναν εμπρησμό σε ένα εργοτάξιο αυτοκινητόδρομου τον Ιούλιο) πως το να μην επιτίθεσαι, επειδή περιμένεις κάποιο «ανώτερο» επίπεδο τεχνικής κατάρτισης και εξοπλισμού, μπορεί να οδηγήσει σε παράλυση και απραξία.
Αλλά, στις δικές μας ζωές, αποφασίσαμε να κλιμακώσουμε την εμπειρία μας στον καθημερινό πόλεμο ενάντια στον Πολιτισμό, να σπρώξουμε τους εαυτούς μας πέρα από εκείνα που ήταν προηγουμένως γνώριμα σε εμάς, να διευρύνουμε την εργαλειοθήκη μας και να ζήσουμε την αναρχία στις σχέσεις και στην εξέγερσή μας. Όσες περισσότερες μεθόδους μάθουμε να έχουμε στη διάθεσή μας, τόσο πιο προσαρμοστικοί θα είμαστε στη σύγκρουση και τόσο πιο δύσκολο θα είναι για τους εχθρούς μας να μας ξεπεράσουν σε ελιγμούς. Αυτό ισχύει τόσο για το εγχείρημα μας της ένοπλης χαράς, όσο και για τη γραπτή μας επικοινωνία, τις δικές μας ικανότητες να επιζήσουμε και να ευτυχίσουμε σε ισορροπία με την υπόλοιπη ζωή και τις σχέσεις μας, που σκοπεύουν να υπονομεύσουν και να καταστρέψουν κάθε ιεραρχία. Η εξέγερση χρειάζεται τα πάντα: αφίσες και βιβλία, σκέψη και συζήτηση, μαχαίρια και εμπρησμούς. Το πιο ενδιαφέρον ερώτημα είναι, όπως έχει ειπωθεί ξανά, το πώς θα τα συνδυάσουμε.
Ακριβώς επειδή δεν είμαστε «ειδικοί», επειδή όταν γυρίζουμε σπίτι μετά την επίθεση κι εμείς παλεύουμε με όλες τις υποκρισίες μας, τις αντιθέσεις μας και τους εξευτελισμούς, που συγκροτούν το μηχανισμό των εξουσιαστικών σχέσεων στη σύγχρονη κοινωνία, πρέπει να βρούμε το κουράγιο να συνεχίσουμε τους πειραματισμούς, τα λάθη και τις επιτυχίες μας. Για να διατηρήσουμε την αξιοπρέπειά μας, η εξέγερση πρέπει να είναι κομμάτι της καθημερινότητάς μας, όχι περιορισμένη σε διαδηλώσεις, επετείους ή στιγμές ευρύτερης κοινωνικής αναταραχής.
4. ΠΑΝΤΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΥΣ
Γράφουμε, επίσης, για να αναγνωρίσουμε και να τονίσουμε τον αυστηρά αντιεξουσιαστικό αστερισμό ομάδων και ατόμων (είτε ξέρουμε τα ονόματά τους είτε όχι), που κάνουν πόλεμο ενάντια στο σύστημα, σε όλα του τα μέτωπα. Σήμερα, βλέπουμε την εντατικοποίηση των ανοιχτά μαχητικών δράσεων, τόσο στην περιοχή μας όσο και διεθνώς. Είμαστε εξαιρετικά υπερήφανοι για τους συντρόφους μας και ελπίζουμε με αυτήν τη δράση να συνεισφέρουμε κι εμείς σε αυτούς, όπως και τα δικά τους λόγια και οι δικές τους πράξεις εμπλούτισαν το δικό μας σκεπτικό. Το να αδράξουμε την ευκαιρία να στείλουμε σε αυτούς σινιάλα και να σταθούμε δίπλα στους κρατούμενους-αιχμαλώτους δεν είναι, σε καμιά περίπτωση, δευτερεύουσα σκέψη, αλλά αναπόσπαστο κομμάτι του είναι και του αγώνα μας. Είναι ανόητο να προσπερνιέται αυτό και να είμαστε απλά αυτοαναφορικοί. Από τότε που ενώσαμε τις ατομικές μας εξεγέρσεις σε μια συλλογική ορμή καταστροφής και δημιουργίας, αποφασίσαμε πως το να παραμελήσουμε τους κρατουμένους, που αγωνίζονται, σημαίνει πως παραμελούμε τον ίδιο τον αγώνα. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να δούμε και τους άλλους που εξεγείρονται.
Η βομβιστική μας επίθεση συνέπεσε με το μήνα, που ανακοινώθηκε πως θα ξεκινήσει, τελικά, η δίκη των ελευθεριακών ταξικών αγωνιστών Marcelo Villarroel, Juan Aliste και Freddy Fuentevilla, στη Χιλή. Η μαχητική τους στάση και τα γράμματά τους από τη φυλακή αποτέλεσαν έμπνευση από τότε που αιχμαλωτίστηκαν στην Αργεντινή, πριν από πέντε χρόνια. Παρά τις διαφορές μας, μας ενώνει ένας μίνιμουμ στόχος: άμεση εξέγερση προς την καταστροφή της ταξικής κοινωνίας. Είναι κομμάτι του συνεχώς εξελισσόμενου αντιεξουσιαστικού πεδίου, που εκτείνεται πέρα από σύνορα και γλώσσες. Εδώ μπορούμε να ανταλλάξουμε ιδέες, πρακτικές και φυσικά αμοιβαία κριτική, που μας κάνει ικανούς να αναπτυχθούμε και να μάθουμε. Έτσι, αντί για την απόλυτη θεωρητική ταύτιση (για παράδειγμα σχετικά με τη φύση της Κοινωνίας και του Πολιτισμού), σήμερα βιώνουμε μια αλληλεγγύη, που πηγάζει από το κοινό μας πάθος να αγωνιστούμε, εδώ και τώρα, χωρίς καθυστέρηση, ελεύθεροι να περπατήσουμε τα ξεχωριστά μονοπάτια, που μας ανοίγουν οι αναλύσεις μας. (Για τους ταξικούς ιδεολόγους, που συκοφαντούν τους αντάρτες και κρύβονται, περιμένοντας ακόμα τις μυθικές «αντικειμενικές συνθήκες», έχουμε την άκρατη περιφρόνησή μας).
«…σε ένα αποστειρωμένο κελί υψίστης ασφαλείας, μέσα στο όμορφο σκοτάδι μιας κορυφογραμμής σπαρμένης με παράνομα χνάρια, μέσα στο ανώνυμο μητροπολιτικό σαμποτάζ… σε ένα ποίημα-τραγούδι, σε μια προκήρυξη, σε μια ειλικρινή παράδοση στην καρδιά… η μνήμη και η ανατροπή υπάρχουν ανεξάρτητες από τα σφοδρά κύματα της καταστολής.» Marcelo Villarroel
Δύναμη στους Marcelo, Juan και Freddy και στον Carlos Gutierrez, που καταζητείται ακόμα για την ίδια υπόθεση. Οι Έλληνες αναρχικοί, που συνελήφθησαν στην Κοζάνη, στη Νέα Φιλαδέλφεια και στη Θεσσαλονίκη, ο Roger Clement (Συνασπισμός Πολεμώντας για την Ελευθερία-Οττάβα), ο Marco Camenisch και ο Walter Bond (Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων-Μοναχικός Λύκος), είναι ένας λόγος παραπάνω για να μείνουμε περισσότερο σταθεροί στον αγώνα μας.
Κάνουμε ένα κάλεσμα σε όποιον νιώθει δυσαρεστημένος: απόκτησε εμπιστοσύνη στον εαυτό σου, για να οπλιστείς απέναντι στην εξουσία και την αδιαφορία. Ας αντισταθούμε στις τράπεζες, την εργασία, τα λεφτά και τον Πολιτισμό, που βρίσκεται πίσω τους. Από τις τράπεζες, που ληστεύονται στο Σαντιάγκο, τους δικαστικούς επιμελητές, που πυροβολούνται στο Λονδίνο, τα εργοστάσια, που αναστατώνονται στη Ντάκα, από το shoplifting μέχρι το πλιάτσικο στο Μπαριλότς και το Μπρίστολ, τα γραφεία ευρέσεως εργασίας και τα κέντρα δουλειάς, που σπάστηκαν στο Τρέντο και το Βερολίνο· από την ανυποταξία, τα σαμποτάζ στους χώρους δουλειάς, την απρόβλεπτη απεργία· από τις επιθετικές καταλήψεις κτιρίων και γης, με σκοπό την απελευθέρωσή τους από το εμπόριο, στο Κάρντιφ ή στη Γκιρόνα, την προηγούμενη εβδομάδα, μέχρι την εναπομείνουσα ιθαγενική αντίσταση, που αντιστέκεται στην αφομίωση από το παγκόσμιο σύστημα εργασίας και οικονομίας… 10, 100, 1000 ανταρσίες ενάντια στην τυραννία της αγοράς.
Και γιατί να σταματήσουμε εδώ; Προς μια ζωή χωρίς υπολογισμούς και διοίκηση, μια ζωή ελευθερίας και αγριότητας. Μια αναρχική ζωή. Ας γίνουμε ο εσωτερικός εχθρός του συστήματος , απρόβλεπτος και ανεξέλεγκτος.
Για τη συνεχή επίθεση και ανατροπή
ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
/ ΑΥΤΟΣΧΕΔΙΟΣ ΑΝΤΑΡΤΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ
Υποσημειώσεις:
1. Η διαχειριστική ομάδα του Bristol Indymedia λογόκρινε την προκήρυξη, με την αιτολογία της υποκίνησης…
1. To Libor είναι ένας δείκτης μέσου όρου επιτοκίων, που υπολογίζεται από τις μεγαλύτερες τράπεζες του Λονδίνου, με το οποίο δανείζονται από τρίτες τράπεζες.
ΗΠΑ: Επίθεση στο σπίτι μεγαλοστελέχους της NAFA (Γουισκόνσιν)
Γύρω στις 7 π.μ., στις 26 Αυγούστου, ένας πυρήνας του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων μπήκε στην πίσω αυλή του Brian L. MacMillan, στη διεύθυνση 1245 Mockingbird Lane, στην περιοχή Sun Prairie του Wisconsin. Ο Brian είναι ο αντιπρόεδρος στο τμήμα Wild Fur Operations, της North American Fur Auctions, του μεγαλύτερου οίκου δημοπρασιών γούνας της Βόρειας Αμερικής. Ο Brian είναι ένας τρομοκράτης, που κλείνει συμφωνίες για τα δέρματα άγριων ζώων, τα οποία βασανίστηκαν και σκοτώθηκαν από επιδαπέδιες ατσάλινες παγίδες. Οι αντι-τρομοκράτες του Μετώπου Απελευθέρωσης των Ζώων έσπασαν το διπλό τζάμι του παραθύρου του και έβαλαν μέσα το λάστιχο του κήπου του, πλημμυρίζοντας τελείως το σπίτι του.
Οι περισσότεροι άνθρωποι θα έμεναν έκθαμβοι στη θέα ενός λύγκα, ενός πλάσματος τόσο μεγαλοπρεπούς και ελεύθερου. Η άδεια καρδιά του Brian βλέπει μόνο κέρδος.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο Brian και η NAFA θα προσπαθήσουν να παρουσιάσουν τους εαυτούς τους ως θύματα. Έχουν το θράσος να αποκαλούν εμάς τρομοκράτες, τη στιγμή που και το τελευταίο τους λεπτό προέρχεται από το βασανισμό και την υποδούλωση του άγριου και του ελεύθερου. Όλοι όσοι συμβάλλουν σε βιομηχανίες καταστροφής της γης και των ζώων θα πρέπει να προσέχουν. Υπάρχει ένας ανώτερος νόμος.
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων
Μεξικό [Μάης 2009]: Εμπρηστικές επιθέσεις εναντίον εκκλησιών και της εταιρείας τηλεπικοινωνιών Telmex
Ακόμα μια παλαιότερη ανάληψη μεταφρασμένη από τα συντρόφια του Contra Info:
Είναι λίγοι αυτοί που κρατάνε στα χέρια τους τούτο τον κόσμο, τον ήδη ρημαγμένο απ’ τον πολιτισμό και τις βιομηχανίες του, νομίζοντας πως μπορούν να τον κάνουν ό,τι γουστάρουν. Μια τέτοια εταιρεία, από τις τόσες που παίζουν, είναι και η Telmex, το αφεντικό της οποίας Κάρλος Σλιμ [Carlos Slim] είναι ο πλουσιότερος άνθρωπος του πλανήτη, αν και προέρχεται από μια τριτοκοσμική χώρα σαν το Μεξικό. Σήμερα λοιπόν γίνεται στόχος επίθεσης, κι ακόμα και αν τα σαμποτάζ μας είναι μικρά, δεν πρόκειται να τον αφήσουμε σε ησυχία, γιατί είμαστε το πετραδάκι στο παπούτσι του. Έτσι, τη νύχτα της 27ης Μάη 2009 πυρπολήσαμε τέσσερις τηλεφωνικές καμπίνες της εν λόγω εταιρείας, χρησιμοποιώντας βενζίνα κι άλλα εύφλεκτα υλικά.
Αναλαμβάνουμε επίσης την ευθύνη για τις επιθέσεις σε δυο καθολικές εκκλησίες στην πολιτεία του Μεξικού (ΕντοΜέχ). Στην πρώτη περίπτωση τοποθετήσαμε έναν εμπρηστικό μηχανισμό στην ξύλινη πόρτα, η οποία άρπαξε απ’ τη φωτιά κι έγινε κάρβουνο. Για την άλλη εκκλησία ετοιμάσαμε μια σπιτική μπόμπα, που έκανε θρύψαλα καμιά δεκαριά παράθυρα και άφησε τους τοίχους κατάμαυρους. Το κάναμε για να εφορμήσουμε εναντίον αυτών των θεσμών ψεύδους και χειραγώγησης, που κρύβονται πίσω από τ’ όνομα του θεού τους για να κουκουλώσουν τις φριχτές σεξουαλικές κακοποιήσεις και το πάρε δώσε διαφθοράς που έχουνε με κάθε τύπου και κλάσης κυβερνήσεις.
Απαξιώνουμε πλήρως κάθε δογματική θρησκεία, κάθε καταστροφέα της Γης και όλα όσα μας θέλουν υποταγμένους στο καπιταλιστικό-ανθρωποκεντρικό σύστημα!
Λουδίτες Κόντρα στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης
Ινδονησία: Εμπρησμός σχολής της αστυνομίας (Balikpapan, Νότιο Kalimantan)
![\"Ινδονησία](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/Ινδονησία-1.jpg\")
Σύντομο μήνυμα στους εχθρούς (Σχέδιο Φοίνικας, μέρος 5ο)
«Εμείς δε θα μιλήσουμε για «άδικες διώξεις», για «κλίμα τρομοκράτησης των αγώνων», για το «νέο ολοκληρωτισμό» και άλλα τέτοια. Γιατί γνωρίζουμε πως δεν υπάρχει τίποτα καινούριο σ’αυτά. Είναι, απλά, στιγμιότυπα του αρχέγονου πολέμου μεταξύ δύο ασυμβίβαστων κόσμων: από τη μία πλευρά, βρίσκεται ο σιχαμερός κόσμος της εξουσίας και του υποτακτικού πλήθους της κοινωνικής χαβούζας και από την άλλη, οι αναρχικοί εξεγερμένοι, οι ανυπότακτοι μαχητές του Αρνητικού, όσοι δε σκύβουν το κεφάλι σε κανέναν.Εμείς δε θα μιλήσουμε ούτε για τους άλλους. Εκείνους, που αυτές τις μέρες κρυφοχαίρονται και ανακουφίζονται. Δεν είναι τώρα ο τόπος και ο χρόνος να το κάνουμε αυτό. Να έχουν, όμως, στο νου τους ότι θα έρθει η ώρα να μιλήσουμε και γι’ αυτά.»
–Λευτεριά στους Λύκους του Βορρά
Όταν είπαμε «τίποτα δεν τελείωσε», δε λέγαμε απλά λόγια. Οι απειλές μας θα μετουσιώνονται σε πράξη, κατά καιρούς, κάθε φορά που θα μας δίνεται η ευκαιρία. Και κάθε φορά θα φέρνουμε τη δράση μας πιο κοντά στα μούτρα σας. Ακριβώς μπροστά από τα όπλα, τις στολές και τα εργαλεία φυλάκισης/καταστολής σας, που συχνά χρησιμοποιήτε για να απαγάγετε τους επαναστάτες συντρόφους μας. Ποτέ δε θα σας αφήσουμε να κοιμηθείτε ήσυχοι, γιατί ο δικός μας πόλεμος δεν τελείωσε ακόμα.
Με αυτό το γράμμα, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για τον εμπρησμό της σχολής της αστυνομίας στην οδό Sudirman, στο Balikpapan, στις 24 Αυγούστου 2013. Τοποθετήσαμε τον εμπρηστικό μηχανισμό με χρονοκαθυστέρηση, μπροστά στην πόρτα της σχολής και αφήσαμε τη φωτιά να κάνει τα υπόλοιπα. Επιλέξαμε αυτόν το στόχο, όταν μάθαμε τα νέα, πως τα ελληνικά γουρούνια εισέβαλλαν στο στέκι Ναδίρ και συνέλαβαν συντρόφους, εξαιτίας των αρκετών επιθέσεων από διαφορετικούς πυρήνες της FAI/IRF. Η ενέργειά μας είναι μια άμεση πράξη εκδίκησης ενάντια στα γουρούνια, όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά παντού.
Χαιρετίζουμε με φωτιά, τα δύο αδέρφια μας, που κατηγορούνται για το διεθνές σχέδιο εκδίκησης: Φοίνικας.
Δεν έχουμε τίποτα άλλο να σας πούμε γιατί αφήνουμε τη φωτιά να εξηγήσει. Για κάθε χιλιοστό παραβίασης της ελευθερίας μας, θα σας απαντάμε με χτυπήματα πιο βίαια από τα προηγούμενα.
Αυτή η ενέργεια, είναι επίσης ένας χαιρετισμός στους συντρόφους μας, τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, στους αγαπημένους μας Alfredo Cospitoκαι Nicola Gai, Hans Niemeyer, Juan, Marcelo και Freddy, στους 4 της Κοζάνης και στους αιχμαλώτους πολέμου σε Ιταλία ( από τις επιχειρήσεις Ardire, Shadow, Thor κλπ.) και Χιλή. Γιατί κάθε σύντροφος, βρίσκεται μέσα στις μαύρες καρδιές μας.
Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης
FAI/IRF
Πυρήνας «Λευτεριά στο Μανδύλα και τον Τσαβδαρίδη»
Αναφορές στα καθεστωτικά ΜΜΕ: 1,2,3,4
Προηγούμενες επιθέσεις στα πλαίσια του σχεδίου \”Φοίνικας\”: 1,2,3,4
Πηγές στα αγγλικά: 325 και Act for freedom now!, μετάφραση-επιμέλεια Parabellum
Για περαιτέρω πληροφόρηση, αυτή τη φορά η αστυνομία δε μπορεί να ισχυριστεί ότι η φωτιά προκλήθηκε από βραχυκύκλωμα, καθώς στο κτίριο δεν υπήρχε ηλεκτροδότηση εκείνη τη στιγμή. Συνολικά εφτά τάξεις κάηκαν ολοσχερώς.
![\"Ινδονησία](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/Ινδονησία-2.jpg\")
Αγγλία: Άμεσες δράσεις σε Πόρτισχεντ και Μπρίστολ
![\"1\"](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/1.jpg\")
27 Αυγούστου 2013 – Ανάληψη ευθύνης για μεγάλης κλίμακας εμπρησμό σε εγκαταστάσεις κατάρτισης μπάτσων στη χρήση πυροβόλων όπλων, καθώς και για επίθεση σε οχήματα υπηρεσιών ασφαλείας:
Το (υπό κατασκευή) Αστυνομικό Κέντρο Εκπαίδευσης για Πυροβόλα Όπλα στο Μπλακ Ροκ Κουάρρυ (‘Λατομείο Μαύρου Βράχου’), κοντά στην πόλη του Πόρτισχεντ, που βρίσκεται ακριβώς παρακάτω απ’ το περιφερειακό επιτελείο της Χωροφυλακής του Έιβον και του Σόμερσετ, βρέθηκε στο στόχαστρό μας τις νυχτερινές ώρες της 26ης Αυγούστου, και τ’ αφήσαμε με ψηλές φλόγες να γλείφουν τις εγκαταστάσεις του. Πρόκειται για μονάδα προορισμένη να εξυπηρετήσει δυνάμεις ασφαλείας σε όλη τη Νοτιοδυτική Αγγλία.
Μετά την αναρρίχησή μας εντός του λατομείου, χρησιμοποιήσαμε επιταχυντή για να κάψουμε τα κυριότερα ηλεκτρικά καλώδια σε πέντε κομβικά σημεία σ’ όλο το κατασκευαστικό συγκρότημα, και περιλούσαμε κι ανάψαμε μια παλέτα ηλεκτρικών εξαρτημάτων και συρμάτων. Περισσότερες από δώδεκα ώρες μετά, η φωτιά καίει ακόμα. Στα πρόσωπά μας ζωγραφίστηκαν χαμόγελα μόλις συνειδητοποιήσαμε πόσο εύκολο ήτανε να μπουκάρουμε στη λέσχη οπλοφορίας τους και ν’ αφήσουμε μια δική μας υπογραφή που να λέει γαμιέστε ακριβώς μέσα στην κοιλιά του κτήνους – με μία περίεργη αλεπού ως μόνη αυτόπτη μάρτυρα της πράξης μας.
Την ίδια νύχτα άλλοι/-ες από μας την πέσανε σε δυο οχήματα εταιρειών σεκιούριτι κοντά στην περιοχή Σαιν Τζωρτζ του Μπρίστολ, διαβρώνοντας την μπογιά τους με ξεβαφτικό και σκίζοντας τα λάστιχά τους – το ένα ήταν της G4S και το άλλο της Amey. Η G4S παρέχει υπηρεσίες κράτησης και ασφαλείας στο Ηνωμένο Βασίλειο και σε παγκόσμιο επίπεδο, και βγάζει κέρδη από πολλές πτυχές της κοινωνίας-φυλακής. Η Amey, σε κοινοπραξία με την GEO (υπό την επωνυμία GEOAmey) αναλαμβάνει μεταγωγές φυλακισμένων στην Αγγλία και στην Ουαλία, και τρέχει τις μεταφορές και τη φύλαξη κρατουμένων σε δικαστήρια στο Μπρίστολ και στο Βόρειο Σόμερσετ.
Σε κάθε πόλη γύρω μας το κλείδωμα εν είδει ομηρίας ολοένα και εντείνεται· υπάρχει μια γενικευμένη ατμόσφαιρα οξυμένου φόβου και αυξημένης απουσίας σθένους· υπάρχει όλο και περισσότερη επιτήρηση, κι οι φρουροί ασφαλείας εμφανίζονται με χειροπέδες σε όλο και περισσότερες πόρτες. Οι εντάσεις σε όλο τον κόσμο σιγοβράζουν καθώς οι άνθρωποι χάνουν την πίστη τους στο σύστημα. Ως απάντηση σ’ αυτή την ανασφάλεια, το κράτος στρατιωτικοποιεί την αστυνομία του με πυροβόλα όπλα, μη επανδρωμένα αεροσκάφη τηλεχειρισμού, όπως και «μη θανατηφόρα» όπλα – τα οποία σκοτώνουν τακτικά. Την ίδια στιγμή εξομαλύνουν προληπτικά το κλίμα λανσάροντας το προφίλ του «μαλακού μπάτσου», όπως είναι οι αξιωματικοί υποστήριξης κοινοτήτων (PCSOs), οι μονάδες αξιωματικών-συνδέσμων (PLOs), και ούτω καθεξής, που ταιριάζουνε πιο πολύ στο δημοκρατικό ίματζ. Παίρνουνε μερική βοήθεια ακόμα κι από αριστερούς, σαν τον John Drury του εντύπου Aufheben, με τις ακαδημαϊκές συνεισφορές του πάνω στον έλεγχο πλήθους, ο οποίος είναι εξίσου τρομοκρατημένος απ’ το ανεξέλεγκτο όσο είναι κι οι άρχουσες τάξεις.* Το βρετανικό κράτος κατέχει ηγετική θέση παγκοσμίως στις αντεξεγερτικές τεχνικές. Η πραγματογνωμοσύνη τους είναι το αποτέλεσμα ενός μακρόχρονου βάναυσου αποικισμού – ας πούμε, στην Ινδία, στην Κένυα, και μέχρι τις μέρες μας στην Ιρλανδία.
Δυο χρόνια μετά τις μεγάλες ταραχές στο Ηνωμένο Βασίλειο, θεωρούμε πως ανοίχτηκε μια σημαντική πόρτα για μια ριζοσπαστική και μαχητική άρνηση της καθημερινής μας ύπαρξης σε ευρεία κλίμακα. Για εκείνους/-ες από εμάς που βγήκαμε στους δρόμους ήταν μια ανάσα καθαρού αέρα μες στα μπουντρούμια, μια υπενθύμιση ότι η εισβολή και ο έλεγχος δεν έχουν αποπερατωθεί. Ακόμα και τώρα που η απάθεια κι η απομόνωση φαίνεται να έχουν επικρατήσει πάλι, συνεχίζουμε τις επιθέσεις μας. Η αστυνομία και η βιομηχανία της ασφάλειας ειδικεύονται στο να μας κάνουν να αισθανόμαστε ανίσχυροι στις ίδιες μας τις ζωές, και η πραγμάτωση τέτοιων επιθέσεων βοηθάει αρκετά στο να ξεπερνάμε τούτο το αίσθημα.
Αυτός είναι επίσης ο τρόπος μας για να επισημάνουμε πως περάσανε δυο χρόνια από τότε που ο αναρχικός Μπάτζερ (‘Ασβός’) απ’ το Μπρίστολ διέφυγε της σύλληψης, μετά τις ταραχές. Μείνε λεύτερος, μη σταματάς ν’ αγωνίζεσαι!
Μια και το ’φερε ο λόγος, η νύχτα της δράσης μας συμπίπτει με την ανακοινωθείσα έναρξη της προγραμματισμένης θανάτωσης άγριων ασβών στη Νοτιοδυτική Αγγλία. Η αστυνομία, στην προσπάθειά της να διευκολύνει τη μαζική θανάτωση και να σταματήσει την αντίσταση στο σχέδιο αυτό, έσπευσε να γίνει το δεκανίκι των κλαδικών συμφερόντων στη βιομηχανία της αγροκαλλιέργειας, αλλά και να θωρακίσει τις τάξεις των γαιοκτημόνων. Ελπίζουμε ότι αυτή θα είναι μία από τις πολλές ανταρσίες εναντίον αυτής της σφαγής. Γιατί οι κρατικές και εταιρικές δυνάμεις ασφαλείας αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα αυτού του κόσμου της εκμετάλλευσης και εξουσίας.
Τις καλύτερες ευχές μας στον αναρχικό Κώστα Σακκά, στην Ελλάδα, που βρίσκεται σε στάδιο αποκατάστασης μετά την απεργία πείνας με την οποία πέτυχε την προδικαστική του απελευθέρωση, ύστερα από 30 μήνες προφυλάκισης.
Ο αγώνας θα συνεχιστεί ωσότου όλα τα πλάσματα να ’ναι άγρια και λεύτερα.
– Πυρήνας Οργισμένων Αλεπούδων σε συνεργασία με ACAB
(καθεστωτικό βίντεο εδώ)
Το όνειρο της εφηβικής μου ηλικίας
Το παρακάτω κείμενο έχει γραφτεί υπό το ψευδώνυμο Sibilia Vane.
Έτσι, η σοφία της σάπιας δειλίας ούτε χλευάζει ούτε σκανδαλίζει την ηλίθια αγνότητα των ευπρεπών νεαρών δεσποινίδων.
Είμαι μια πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, μετά από ένα μεγάλο ταξίδι μέσα από τους φωσφορίζοντες λαβυρίνθους των πιο τρομακτικών βαθών, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το περήφανο και ιερόσυλο τραγούδι της τόσο νέας ακόμα και τόσο ελεύθερης ζωής μου στον ήλιο.
Κάποιος μου είπε : \’\’Θα γίνεις γυναίκα, ύστερα σύζυγος και μετά μητέρα!…\’\’
Έτσι αποκρίθηκα με μια ερώτηση : Τι σημαίνει το γυναίκα, σύζυγος και μητέρα; Δεν θα σας πω τι μου απάντησαν. Το μόνο που ξέρω είναι πως όταν το σκέφτομαι γελάω, ναι, ακόμα γελάω. Ο έρωτας γίνεται αντιληπτός ως μία αποστολή!; Η γυναίκα ως σύζυγος και μητέρα; Όχι, όχι, όχι! Δεν θα γίνω σύζυγος, δεν θα γίνω μητέρα! Η εξέγερση μου δεν μπορεί να σταματήσει στη μέση ή να κείναι μάταιη. Η εξέγερση μου πετάει τα βέλη της – πέρα από την οικογένεια – και ενάντια στη φύση. Δεν θέλω να γίνω σύζυγος, δεν θέλω να γίνω μητέρα. Όχι, όχι, όχι!
Χτες, το απόγευμα, ξεγυμνώθηκα μπροστά από τον καθρέφτη και κοιταζόμουν για πολύ ώρα. Είδα το σάρκα μου τυλιγμένη σε μια σκιά από το φως, που τρεμόπαιζε ελαφρώς. Δεν ξέρω ακριβώς το γιατί, αλλά μου φάνταζα αξιολάτρευτη…
Το φουσκωμένο στήθος που ανυψώνεται υπέροχα στον κόρφο μου, ένας πάνλευκος θησαυρός. Η επίπεδη, στρογγυλή μου κοιλιά, έδινε την εντύπωση πως ήταν κάτι που έχει διαπλαθεί με το καλύτερο φίλντισι από τα θαυματουργά χέρια ενός θεϊκού καλλιτέχνη.
Έλυσα τις ξανθές μπούκλες μου πάνω στην καμπυλωτή λιτότητα των όμων μου και κύκλωσα τις υγρές μου βλεφαρίδες ελαφρώς με βιολετί και μαύρο. Το χνούδι που επιστέγαζε την κατώτερη κοιλότητα της κοιλιάς μου έμοιαζε σαν ένα χρυσό φτερό στην ιερή ράχη των αγγέλων του παραδείσου. Το ερυθρό στόμα μου φάνταζε σαν ένα σκισμένο ρόδι, ανοιχτό στα κίτρινα χάδια του ήλιου.
Πλησίασα τον καθρέφτη και φίλησα ηδονικά τα αντικατοπτριζόμενα χείλη μου.
Δεν ξέρω αν έχω φιλήσει ποτέ οτιδήποτε πιο έντονα στη ζωή μου από, χθες το απόγευμα, όταν επιθυμούσα να είμαι άντρας έτσι ώστε εγώ η ίδια να ξαπλώσω το λευκό παρθένο κορμί μου, το οποίο μου αποκάλυψε το μυστήριο στον καθαρό καθρέφτη, πάνω στο κρεβάτι.
Αλλά η ιδέα της επαφής παρήγαγε μια άλλη ιδέα. Κάθε σκοπός έχει μια επίδραση…
Ξάπλωσα νωχελικά στο κρεβάτι. Οι κρόταφοί μου χτυπούσαν σα σφυριά. Το αίμα έβραζε μέσα στις φλέβες μου. Ίσως να παραληρούσα…
Ξέρω πως είχα τα μάτια μου κλειστά και δεν έβλεπα τίποτα άλλο παρά σκοτάδι. Αλλά μέσα στο σκοτάδι είδα έναν άλλο καθρέφτη. Τον καθρέφτη της φαντασίας, ο οποίος έδειχνε την πραγματικότητα. Κοιτάχτηκα. Είδα την όμορφη, στρογγυλή, γυαλιστερή κοιλιά μου τρομαχτικά πρησμένη, με, στο κέντρο της, μια συμμετρική γραμμή μαυροκίτρινου χρώματος η οποία έδινε την γλοιώδη εντύπωση ενός μικρού φιδιού απλωμένου σε έναν ογκώδη σάκο γεμάτο με ξερόχορτα. Τότε είδα επίσης τα θαυμάσια, λευκά μου στήθη να κρεμάνε και να ζαρώνουν… Ήμουν μητέρα!
Ένα μισητό κουτσούβελο ρούφηξε άπληστα το αίμα μου, λεηλάτησε τη νιότη μου, κατέστρεψε ανελέητα την θεϊκή ομορφιά μου, που ήλπιζα να είναι αθάνατη. Η επιθυμία του χθεσινού απογεύματος ήταν παρελθόν, αλλά ο εφιάλτης παρέμεινε.
Μητέρα… Τι υποτίθεται πως σημαίνουν όλα αυτά; Το να δίνεις παιδιά στο είδος περισσότερους σκλάβους στην κοινωνία, περισσότερους εγκατελειμένους στον πόνο.
…Μητέρα… Σύζυγος…
Αυτοί είναι λοιπόν οι στόχοι του έρωτα;
Αχ, η παλιά μαγεία της ηθικής, τα παλιά ψέμματα της γερασμένης ανθρωπότητας.
Όχι, δεν θα γίνω ποτέ γυναίκα κανενός, δεν θα δώσω ούτε ένα παιδί στο είδος. Ποτέ! Η ζωή είναι πόνος. Η ανθρωπότητα είναι ένα ψέμα. Οποιοσδήποτε καταδέχεται να διαιωνίσει το είδος είναι εχθρός της αγνής ομορφιάς.
Η ανθρωπότητα είναι μία φυλή που πρέπει να ΕΞΑΦΑΝΙΣΤΕΙ!
Ο ατομικισμός πρέπει να σκοτώσει την κοινωνία, η ευχαρίστηση πρέπει να στραγγαλίσει τον πόνο. Ας αφήσουμε τη μετάνοια και τον πόνο να πεθάνει, να πνιγούν σε ένα τελευταίο όργιο χαράς. Παραδώσου στην τρελή χαρά του να ζεις, εσύ που αγαπάς τη ζωή, εσύ που αγαπάς το τέλος.
Γιατί θα έπρεπε το μέλλον να έχει σημασία; Τι σημασία έχει το είδος για σένα;
Εμπρός, εσείς που έχετε ανακαλύψει τους εαυτούς σας, ας κάνουμε τον κόσμο μια γιορτή, ας κάνουμε τη ζωή, ένα όργιο έρωτα στο λυκόφως. Για αυτούς που προέρχονται από τις αβύσσους του κοινωνικού ψεύδους όπου προσκολλούνται οι ρίζες του ανθρώπινου πόνου, η χαρά πρέπει να είναι ένα τέλος και το τέλος ο ύψιστος στόχος.
Δεν θέλω να έχω ένα παιδί που καταστρέφει την ομορφιά μου και μαραίνει τη νιότη μου.
Δεν θέλω να έχω μια οικογένεια που περιορίζει την ελευθερία μου. Δεν θέλω έναν άνοστο, ζηλόφθονο και κτηνώδη σύζυγο που, ως αντάλλαγμα για ένα κομμάτι ψωμί, εμποδίζει τις λυρικές πτήσεις του πνεύματος μέσα από τις πιο θεϊκές και αμαρτωλές τρέλες της πολυτέλειας και της ηδονής που προσφέρουν στη σάρκα οι πολλαπλοί εραστές.
Δεν αγαπώ τους συζύγους και ίσως ούτε καν τους εραστές.
Αγαπώ την απόλαυση και τον έρωτα.
Αλλά ο έρωτας είναι ένα λουλούδι που βλασταίνει στα χείλη των ανδρών.
Όταν πλησιάσω τα χείλη τους για να συλλέξω τον διεστραμμένο ανθό του έρωτα, θα το κάνω μόνο για τη δική μου ευχαρίστηση και μόνο.
Το να αγαπάς τον άλλο είναι πάντα περιττό και μερικές φορές ηλίθιο.
Είναι αρκετό το να αγαπάς τον εαυτό σου. Είναι αρκετό το να ξέρεις πως να αγαπάς τον εαυτό σου. Και εγώ θα ξέρω πως να αγαπάω τον εαυτό μου τόσο πολύ, ω τόσο πολύ!
Θα αγαπώ τον εαυτό μου γυμνή μπροστά από τον καθρέφτη το απόγευμα. Θα λατρεύω τον εαυτό μου γυμνή στη μπανιέρα το πρωινό. Θα είμαι γυμνή και μεθυσμένη στην αγκαλιά των εραστών μου.
Η ανθρωπότητα βαδίζει στον δρόμο του πόνου ώστε να διαιωνιστεί. Εγώ βαδίζω στο μονοπάτι της απόλαυσης γιατί ψάχνω το τέλος.
Βαδίζω προς την ανατολή, βαδίζω προς τη δύση. Θέλω να βαδίσω πέρα από τα μονοπάτια ανά τον κόσμο, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.
Αγαπώ τα μαύρα καλσόν και αυτά στο χρώμα του δέρματος. Τα μεταξωτά εσώρουχα λευκού ή κόκκινου χρώματος. Τα παπούτσια από λάστιχο και εκλεπτισμένα υλικά. Τα μπάνια με νερό αρωματισμένο από οξαλίδα και κολώνια. Το άρωμα από Cotty και τα μπουκέτα με τριαντάφυλλα.
Θέλω να διασχίσω τα μονοπάτια του κόσμου, συλλέγοντας τους ανθούς του έρωτα, της χαράς και της ελευθερίας.
Θα τσακίσω τα φύλλα από τις φλαμουριές, θα συλλέξω μίσχους από υδραγεία, κλαδιά γλυσίνας και ανθούς πικροδάφνης, για να ετοιμάσω το αρωματισμένο κρεβάτι του έρωτα μου.
Και θα γίνω η ερωμένη των αλητών και των κλεφτών. Και θα γίνω το ιδανικό των ποιητών.
Επειδή δεν θέλω να δώσω τίποτα στην πατρίδα, στο είδος και στην ανθρωπότητα.
Θέλω να μεθύσω στην πηγή της απόλαυσης, της λαγνείας και της ηδονής. Θέλω να καταβροχθιστώ ολοσχερώς από την πυρά του έρωτα.
Δεν θέλω να γίνω μητέρα, δεν θέλω να γίνω σύζυγος. Όχι, όχι, όχι!
Αρωματισμένα κρεβάτια, φιλιά εραστών και μουσική από τρελά βιολιά. Χοροί και τραγούδια.
Ξέρω θα με αποκαλέσεις τρελή και ανώμαλη. Θα με αποκαλέσεις πουτάνα.
Αλλά αυτά είναι παλιά και αδύναμα επιφωνήματα που δεν έχουν πια καμιά επίδραση σε μένα.
Είμαι η πρόωρα ανεπτυγμένη έφηβη που, αφότου περιπλανήθηκα στις πιο τρομερές αβύσσους του βάθους, ξανασκαρφάλωσα στην κορυφή για να τραγουδήσω το ιερόσυλο τραγούδι της ελεύθερης ζωής στον ήλιο.
Μια ζωή ομορφιάς και δύναμης, μια ζωή τέχνης και έρωτα, πηγή της θεϊκής αμαρτίας, αναβλύζει στην ιερή όαση του ηδονισμού.
Αρκετά τώρα με τα επιληπτικά παραληρήματα του πνεύματος.
Τίποτα δεν ανήκει στην παγανιστική ομορφιά περισσότερο από το νεανικό μου κορμί.
Αχ έρωτα, πάρε με να πετάξουμε…
Renzo Novatore
To παραπάνω κείμενο παρουσιάστηκε στην Αρκόλα της Ιταλίας, το 1921. Η μετάφραση του κειμένου έγινε από τα φυλακισμένα μέλης της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς και η επιμέλεια από το blog.
Ιταλίας: Συνεισφορά του Νικόλα Γκάι στο οικοαναρχικό περιοδικό «Terra Selvaggia»
Η άμεση αναγκαιότητα της επίθεσης
Έχουμε εμπεδώσει για τα καλά το γεγονός ότι ζούμε σ’ έναν κόσμο σκατένιο όπου κράτος και Κεφάλαιο, ουσιαστικά ανεμπόδιστα, μας επιβάλλουν κάθε λογής τερατουργήματα. Είναι επίσης προφανές ότι μονάχα μια μικροσκοπική μειονότητα του πληθυσμού επιχειρεί να αντισταθεί, με λιγότερο ή περισσότερο συνειδητό τρόπο, στην καταστολή των εκάστοτε χώρων αυτονομίας και ελευθερίας που κάνουν τη ζωή ν’ αξίζει τον κόπο να τη ζει κανείς. Εμείς, οι αναρχικοί, που ’μαστε κομμάτι αυτής της μικρής μειοψηφίας, γνωρίζουμε πόσο άμεση είναι η αναγκαιότητα της καταστροφής όσων μας καταπιέζουν: γιατί λοιπόν δεν είμαστε πιο αποφασιστικοί και διεισδυτικοί;
Ένα από τα πιο μεγάλα και σοβαρά κωλύματα στη δράση μας είναι σίγουρα ο φόβος να βάλουμε πραγματικά τη ζωή μας σε κίνδυνο. Αυτή είναι μια κεντρική πτυχή του επαναστατικού αγώνα, η οποία πολύ συχνά δε λαμβάνεται υπόψη όσο θα έπρεπε, γιατί μας υποχρεώνει να λογαριαστούμε με τον ίδιο μας τον εαυτό και τις αδυναμίες μας. Εξυμνούμε τις λεγόμενες «μικρές δράσεις», που εύκολα αναπαράγονται και σίγουρα δεν πρόκειται να τρομάξουνε τον «κόσμο», και παρ’ ότι έχουμε συνείδηση πόσο επείγουσα κι απαραίτητη είναι η καταστροφική επίθεση εναντίον του εξουσιαστικού-τεχνολογικού συστήματος είμαστε απρόθυμοι να εμπλακούμε μέχρι τέλους, να θέσουμε τους εαυτούς μας σε πόλεμο και να ενεργήσουμε αναλόγως.
Σίγουρα είναι πιο εύκολο να βρίσκεται κανείς ανάμεσα σε εκατοντάδες/χιλιάδες ατόμων που υπερασπίζονται κάποια περιοχή απειλούμενη απ’ οποιοδήποτε οικοτερατούργημα, παρά να στήσει μόνος του καραούλι στο σχεδιαστή του έργου κάτω από το σπίτι του. Δε μιλάω για θάρρος· ο καθένας μας νιώθει φόβο κι εφαρμόζει τη δική του στρατηγική για να τον ελέγξει και να τον διαχειριστεί. Ακόμα και όποιος συμμετέχει στους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες» διατρέχει τον κίνδυνο να μπει φυλακή ή να τραυματιστεί (είναι εκατοντάδες τα σχετικά παραδείγματα), και πιστεύω ότι δεν είναι αυτό που κάνει τη διαφορά αλλά κάτι πιο πολύπλοκο, δηλαδή η απόφαση να υλοποιήσει κανείς πρακτικές αγώνα οι οποίες δεν προβλέπουν καμία πιθανότητα διαμεσολάβησης με την εξουσία, πρακτικές που εκφράζουν την πλήρη άρνηση του υπάρχοντος.
Παίρνουμε μέρος σε συνελεύσεις έχοντας την ψευδαίσθηση ότι συμμετέχουμε στη λήψη οποιασδήποτε απόφασης, αν και κατά κανόνα προσαρμοζόμαστε στα όσα προτείνουν οι πιο χαρισματικοί σύντροφοι· αναπόφευκτα ο συμβιβασμός είναι πάντοτε εκπτωτικός· έτσι κι αλλιώς χρειάζεται να κατασταλάξουμε όλοι μαζί (κάθε φορά) και να μην τρομάξουμε κανέναν. Τρέφουμε την αυταπάτη πως συνεισφέρουμε σ’ ένα συλλογικό εγχείρημα, αν και πολλές φορές δεν πρόκειται για το δικό μας εγχείρημα. Το γεγονός ότι βρισκόμαστε «ανάμεσα σε κόσμο» μάς ξεγελά ότι εργαζόμαστε επί τούτου για την εξέγερση, την επικείμενη διακύβευση. Είμαστε σε θέση να μοιράσουμε τις ευθύνες μας με άλλους, ελπίζοντας ότι δε θα απομείνουμε μόνοι μας άμα κάτσει μια στραβή. Δεν αντιλαμβανόμαστε πόση απ’ την ατομική μας ελευθερία χάνουμε ενόσω εφησυχάζουμε απ’ τα όρια που επιβάλλει η συνέλευση, μπορώντας έτσι να κρύψουμε την ίδια μας την αναποφασιστικότητα πίσω από το ρίσκο τού να ζημιώσουμε το κοινό εγχείρημα με την ανυπομονησία μας.
Μονάχα όμως όταν αποφασίζουμε να ρισκάρουμε με τα μπούνια τη ζωή μας, κι είτε ατομικά είτε μαζί με τους συμπράκτες μας, να χτυπήσουμε την εξουσία εκεί που την πονάει περισσότερο, μονάχα τότε έχουμε τον πραγματικό έλεγχο και μπορούμε να βεβαιώσουμε με χαρά και διαύγεια ότι πραγματώνουμε την επανάστασή μας. Το να βάλει κανείς μπρος μια θεώρηση άμεσης επίθεσης τον λευτερώνει από τα δεσμά των αμυντικών αγώνων, ανοίγοντας άπειρες προοπτικές δράσης και λευτεριάς. Αυτό που λέω δεν αποτελεί απλή αισθητική εξύμνηση της ατομικής δράσης, αφού έχω επίγνωση του ότι η εξέγερση είναι ένα συλλογικό γεγονός, που θα εκραγεί όταν ξεσηκωθούν οι καταπιεσμένοι που ’χουν πάρει τα όπλα. Το θέμα όμως είναι η μέθοδος με την οποία συνδράμουμε στο να προκληθεί ένα τέτοιο γεγονός, μιας και η ζωή μας είναι σύντομη και το έργο της καταστροφής πολύ μεγάλο κι αναγκαίο για να αναβληθεί ως τη στιγμή που να είναι όλοι έτοιμοι. Άλλωστε είμαι πεπεισμένος ότι μονάχα σαν κρατάμε τη φωτιά αναζωπυρωμένη και το παράδειγμα της δράσης ζωντανό μπορούμε να προσεγγίσουμε τη στιγμή αυτήν.
Ένα άλλο κώλυμα που διαβλέπω στην πιθανότητα μιας επίθεσης από πλευράς των αναρχικών είναι ο τρόπος με τον οποίο πολλά συντρόφια προσεγγίζουν το ζήτημα του κοινωνικού, τους λεγόμενους «κοινωνικούς αγώνες». Κατά τη γνώμη μου, πολύ συχνά σημείο εκκίνησης συνιστά μια λανθασμένη αντίληψη, δηλαδή τ’ ότι αισθανόμαστε πως είμαστε αλλιώτικοι σε σύγκριση με τον υπόλοιπο κόσμο, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζεται το πεδίο του κοινωνικού ως κάτι στο οποίο θα πρέπει να δουλέψουμε, να το προσεγγίσουμε με προσοχή για να μην το τρομάξουμε, και λίγο λίγο να το φέρουμε σε θέσεις πιο προωθημένες, ωσότου να ’ναι πλέον έτοιμο και να συναντηθούμε μαζί του στα οδοφράγματα της εξέγερσης.
Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί αποτελούν κομμάτι του κοινωνικού κι οφείλουν να σχετίζονται σε ισότιμη βάση με τους «άλλους», καταπολεμώντας όλες τις «πατερναλιστικές» συμπεριφορές που αναπόδραστα προκύπτουν στην πολιτική. Οι αναρχικοί πρέπει να χτυπούν και να εφορμούν με όλες τους τις δυνάμεις, κι άλλοι που βρίσκονται σε παρόμοιες καταστάσεις έντασης θα πάρουν παράδειγμα απ’ τη δράση μας, και θα βρούμε νέους συνεργούς, κι όταν επιτέλους όλοι οι υπόλοιποι εκμεταλλευόμενοι αποφασίσουν να ξεσηκωθούν, θα γίνει το μπαμ και θα ξεσπάσει η εξέγερση.
Πρέπει να είμαστε εμείς αυτοί που υπαγορεύουνε τις προθεσμίες και τις στιγμές του αγώνα, κι όσο πιο διεισδυτικοί και εύστοχοι γινόμαστε στα χτυπήματά μας, τόσο μεγαλύτερες είναι κι οι πιθανότητες που έχουμε να διαχυθούν οι πρακτικές της άμεσης επίθεσης. Αυτό δεν πάει να πει ότι δεν πρέπει να συμμετέχουμε στους αγώνες που γεννιούνται αυθόρμητα, αλλά ότι πρέπει να το κάνουμε με τις δικές μας μεθόδους: το σαμποτάζ και την άμεση δράση. Εάν κάποιοι σε μια δεδομένη τοποθεσία βγαίνουνε στην πιάτσα για να αντιταχτούν σε μια συγκεκριμένη αθλιότητα, δεν είναι απαραίτητο να γυρέψουμε να τους γνωρίσουμε έναν προς έναν, ούτε και να παρασκευάσουμε μαζί τους πολέντα για να φάμε παρέα, και βήμα το βήμα να επιχειρήσουμε να τους κάνουμε να ορθώσουν μερικά εκατοστά παραπάνω το οδόφραγμα που ’χουν στημένο εκεί. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δε φέρνει πιο κοντά την εξεγερσιακή προοπτική, αλλά μας αποδυναμώνει κι από πάνω. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να πλήξουμε την εταιρεία που κατασκευάζει το εκάστοτε έργο, όπως και όσους το σχεδιάζουν, και όσους το χρηματοδοτούν· πρέπει να καταστήσουμε σαφές ότι ο καθένας μπορεί να πάρει τη ζωή του στα χέρια του και να καταστρέψει ό,τι τον καταστρέφει. Πρέπει να συγκρουστούμε με την αστυνομία, κι όχι μονάχα όταν αυτή αποπειράται να διαλύσει την τάδε ή δείνα συγκέντρωση, αλλά να την προκαλέσουμε και να της επιτεθούμε, να δείξουμε ότι κάτι τέτοιο είναι εφικτό, ότι μπορούμε/οφείλουμε να χτυπήσουμε πρώτοι εκείνους που μας καταπιέζουν.
Θα μπορούσε να ισχυριστεί κανείς ότι στον τρόπο με τον οποίο βλέπω τα πράγματα και εννοώ τη δράση ενδέχεται να επωάζονται οι σπόροι του αυταρχισμού ή του αβανγκαρντισμού. Αντιθέτως, είμαι της άποψης ότι τούτη η προσέγγιση εμπεριέχει το αντίδοτο σε αυτές τις δυο ασχήμιες, που προσβάλλουν την επαναστατική δράση. Αντί να αποκρύπτεις τις ίδιες σου τις επιθυμίες, λέγε ξεκάθαρα ποιος είσαι και τι πραγματικά θες, και πάνω απ’ όλα σε μια σχέση ισοτιμίας με τους άλλους, δείχνοντας ότι οπλίζοντας κανείς τα πάθη του μπορεί ν’ αντιτεθεί καίρια σ’ αυτή την κατάσταση των πραγμάτων. Η πολιτική, κατά τη γνώμη μου, ενεδρεύει ακριβώς όταν αυτοπεριοριζόμαστε για να συμβαδίσουμε με όλους τους άλλους, όταν παραμερίζουμε συγκεκριμένες αιχμές του λόγου μας για να μην «τρομάξουμε» πρόσωπα που δεν αισθάνονται έτοιμα να μας κατανοήσουν. Πρέπει να γίνεται σαφές ότι οι αναρχικοί αποζητούν συνεργούς για να εξεγερθούν, κι όχι μια κοινή γνώμη διακείμενη μετριοπαθώς υπέρ αοριστολογιών για την ελευθερία και την αυτοδιαχείριση.
Μια άλλη κριτική που συχνά στρέφεται ενάντια σε όσους κάνουν πράξη την επίθεση ενάντια σε κράτος και Κεφάλαιο –διατυπωμένη με τρόπο περισσότερο ή λιγότερο ευφυή, περισσότερο ή λιγότερο συγκαλυμμένο– είναι ότι έχουν κολλήσει σ’ ένα φαύλο κύκλο δράσης/καταστολής με τους μηχανισμούς της εξουσίας χωρίς να κάνουν βήματα προς τα μπρος στο μονοπάτι της εξέγερσης. Σίγουρα είναι δύσκολο ν’ αρνηθούμε ότι, όσο μεγαλύτερο κίνδυνο αντιπροσωπεύουμε για την εξουσία, τόσο περισσότερο αυτή θα επιμένει να μας καταστείλει, αλλά αυτό δυστυχώς είναι κάτι το φυσικό, κι η συναλύσωση αιτίας-αποτελέσματος θα πάψει μονάχα όταν ο πολλαπλασιασμός και η εξάπλωση των επιθέσεων επιφέρουνε την εξεγερσιακή ρήξη.
Το σκεπτικό εκείνο που θέλει την επανάσταση να είναι απλά καρπός της ενσυνειδησίας των εκμεταλλευόμενων –ύστερα από δεκαετίες «εκπαίδευσής» τους στην παλαίστρα των ενδιάμεσων αγώνων, και υπό την καθοδήγηση μιας πεφωτισμένης μειοψηφίας που τους παίρνει απ’ το χεράκι, όντας μόλις ένα βήμα μπροστά απ’ αυτούς, κι αναβάλλοντας συνεχώς τη στιγμή της ένοπλης σύγκρουσης– είναι σκέτη αυταπάτη. Αυτή η τακτική είναι δυο φορές φύρα: γιατί, αφενός, άμα απαρνιόμαστε την άμεση δράση, απαρνιόμαστε τη δυνατότητα να ζήσουμε γιομάτα τη ζωή μας, να κάνουμε εδώ και τώρα την επανάστασή μας· αφετέρου, γιατί αφήνει να εννοηθεί ότι το κράτος θα δώσει το χρόνο στους καταπιεσμένους να λογαριάσουν την κατάστασή τους, να γνωριστούν αναμεταξύ τους, να οργανωθούν και στη συνέχεια –ίσως– να ξεσηκωθούν, πριν τους τσακίσει. Ένα μικρό παράδειγμα θα μπορούσε να ’ναι αυτό της Ελεύθερης Ρεπούμπλικας της Μανταλένα [περιφρουρούμενης κοινότητας του αγώνα NO TAV στη Βαλ ντι Σούζα, στο Κιομόντε, το 2011]: την πήραν παραμάζωμα προτού καν προλάβει κανείς έστω και ν’ αποκτήσει την ψευδαίσθηση ότι αντιπροσώπευε έναν πραγματικό κίνδυνο για την κρατική εξουσία.
Εξάλλου το κράτος, ίσως ακόμα πιο ισχυρό κι απ’ το στρατό, διαθέτει ένα όπλο αποτελεσματικότατο: την αφομοίωση. Για παράδειγμα, όταν το ζήτημα της στέγασης καθίσταται πιεστικό, με τους αγώνες και τις καταλήψεις να πολλαπλασιάζονται και τις εκκενώσεις να μη λύνουν το πρόβλημα, η εξουσία μπορεί να παίξει το χαρτί της νομιμοποίησης. Τι πρόκειται να κάνει έτσι και βάλει ένα κεραμίδι πάνω απ’ το κεφάλι του ο εκμεταλλευόμενος με τον οποίο δώσαμε μάχες πλάι πλάι; Ίσως να προβάλει περισσότερα αιτήματα, ίσως να συνεχίσει να εξεγείρεται, αλλά πιο εύκολο να μείνει ικανοποιημένος, και τότε θα βρεθούμε υποχρεωμένοι να πέσουμε με τα μούτρα στον επόμενο αγώνα, ελπίζοντας πως αυτήν τη φορά θα τσουλήσουν καλύτερα τα πράγματα… Όποτε η δράση μας δε διαβλέπει καμιά πιθανότητα διαμεσολαβήσεων, όποτε ο αγώνας μας πάει ντουγρού προς την καταστροφή όσων μας καταπιέζουν, μονάχα τότε το κράτος δεν μπορεί να μας εξαπατήσει με την αφομοίωση: ή έχει την ισχύ να μας τσακίσει, ή θα πρέπει να κάνει πίσω. Αν έχουμε την ικανότητα να δοκιμάσουμε να διαδώσουμε την πρακτική της επίθεσης και της άμεσης δράσης, αν είμαστε σε θέση να ρίξουμε βενζίνα στη φωτιά των κοινωνικών εντάσεων, αναζωπυρώνοντάς τες και γυρεύοντας να αναχαιτίσουμε την ανασύνθεση, ίσως κατορθώσουμε στ’ αλήθεια να πυρπολήσουμε τον ντουνιά.
Αντί κατακλείδας, θα ήθελα να σταθώ σ’ ένα άλλο στοιχείο που μερικές φορές φαίνεται να βάζει φρένο στη δράση μας: πρόκειται για την ανάλυση των επιπτώσεων και των μετασχηματισμών της κυριαρχίας. Απ’ ό,τι φαίνεται, πολύ συχνά η ανάλυση αυτή δε χρησιμεύει ώστε να μας κάνει ικανότερους να επιδράσουμε πάνω στην πραγματικότητα, αλλά για να τροφοδοτήσει φόβους κι ένα αίσθημα ανημποριάς μπροστά στην απεραντοσύνη της πρόκλησης και στη θηριωδία των αθλιοτήτων που έχουμε να αντιμετωπίσουμε. Πιο πολύ ψειρίζουμε τις ολοκληρωτικές και δηλητηριώδεις εκφάνσεις της τεχνολογίας, πιο πολύ ξεμπροστιάζουμε τα εξουσιαστικά σχέδια του καθεστώτος, και λιγότερο ακονίζουμε τα όπλα μας. Τρομοκρατούμε όσους θα ήταν διατεθειμένοι να ενεργήσουν με περισσότερο ή λιγότερο βαθυστόχαστες έρευνες σχετικά με τα τελευταία επινοήματα του ελέγχου. Δεν υποστηρίζω ότι οι αναλύσεις και η εμβάθυνση δεν είναι χρήσιμες, αλλά ότι δεν πρέπει να μετατρέπονται σε αυτοσκοπό, σε ασκήσεις διανοητικής ικανότητας ασύνδετες προς την άμεση δράση. Σε τι χρησιμεύουν οι ατελείωτες λίστες των εταιρειών που φέρουν ευθύνη για την καταστροφή της φύσης αν κανείς δεν τους την πέφτει; Εδώ από μόνα τους το εύρος και το μέγεθος των κρατικών και οικονομικών μηχανισμών μάς κάνουνε συχνά πυκνά ν’ αμφιβάλουμε αν μπορούμε να τους χτυπήσουμε με αποτελεσματικότητα. Περιβαλλοντικές καταστροφές όπως η διαρροή πετρελαίου στον Κόλπο του Μεξικού ή η περίπτωση της Φουκουσίμα είναι σαν να μας λένε πως δεν μπορεί να γίνει τίποτα για να σταματήσει ο πόλεμος της βιομηχανικής κοινωνίας ενάντια στον άνθρωπο και στη φύση. Παρ’ όλα αυτά δεν είμαστε ανήμποροι· ελάχιστα αναλυτικά εργαλεία, η άμεση δράση και η απόφαση κάποιων λίγων μπορούν να καταδείξουν ότι δεν έχουμε πέσει όλοι μας στην παραίτηση και στην παθητική αποδοχή, και την ίδια στιγμή να φανερώσουν στους λοιπούς εκμεταλλευόμενους ότι είναι ακόμα δυνατό ν’ αντιστέκεσαι. Για παράδειγμα, η δράση των συντρόφων του Πυρήνα Όλγα της ΑΑΟ/ΔΕΜ μας λέει ότι είναι εφικτό να σταθείς αλληλέγγυος στους πληγέντες της πυρηνικής καταστροφής, ακόμη κι απ’ την άλλη άκρη του πλανήτη, και να πλήξεις καίρια τη βιομηχανία της ατομικής ενέργειας.
Ελπίζω οι προβληματισμοί μου να φανούν χρήσιμοι προκειμένου ν’ ανοίξει μια συζήτηση μεταξύ συντρόφων, με στόχο να αναδείξουμε και να απαλλαγούμε απ’ όλα όσα μας περιορίζουν στην αναρχική δράση. Κουράγιο και δύναμη στα συντρόφια που κάνουν πράξη την ανώνυμη δράση, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες δίνουν ένα όνομα στη λύσσα τους, κουράγιο και δύναμη σε όσους κι όσες με τις ενέργειές τους δίνουν ζωή στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία/Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο: έχουμε μπροστά μας έναν ολάκερο κόσμο να γκρεμίσουμε.
Nicola Gai
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία
Από το 27ο τεύχος του «Terra Selvaggia – Pagine anticivilizzatrici», Ιούλης 2013, σελ. 33. Μπορείτε να διαβάσετε το πρωτότυπο κείμενο κι εδώ.
Ηγουμενίτσα: Πανό για Ανδρέα Τσαβδαρίδη και Σπύρο Μάνδυλα
Πανό που αναρτήθηκε χτες στο βράδυ στην πόλη της Ηγουμενίτσας.
![\"πανό](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/-για-σ.-και-α.-Ηγουμενίτσα-e1377495443726.jpg\")
Ο Αναρχισμός μου
Λίγο παλαιότερα, σε ένα τεύχος της Umanita Nova(1), υπήρχε μια δημόσια συζήτηση μεταξύ των συντρόφων Enzo Martucci και Malatesta. Ο συγγραφέας αυτού του κειμένου αντιλαμβάνεται τον αναρχισμό από μια ατομικιστική οπτική και γι’ αυτό, μπαίνει στη συζήτηση.
Και θα δηλώσω αμέσως πως δε συμφωνώ καν με τον Martucci. Για παράδειγμα, εκεί που υποστηρίζει πως «αν υπάρχουν άτομα που πρέπει να συνεργαστούν με άλλους, για να ικανοποιήσουν τις ανάγκες τους, υπάρχουν επίσης και δυνατές ατομικότητες, που αρκούνται στον εαυτό τους, για να διατηρήσουν και να αναπτύξουν την προσωπικότητά τους». Αυτό, επαναλαμβάνω, δεν το πιστεύω. Νομίζω πως, λόγω ιδιοσυγκρασίας και χαρακτήρα, εγώ είμαι από αυτούς που προσπαθούν να είναι όσο αυτάρκεις γίνεται. Αλλά, δε μπορώ να το κάνω. Οι υλικές ανάγκες της ζωής είναι τόσο πολυάριθμες, που ακόμα χρειάζομαι άλλους για κάποια πράγματα.
Και οι πνευματικές ανάγκες; Η διανοητική ευχαρίστηση και διασκέδαση; Αν, για παράδειγμα, θέλω να κάνω έρωτα με περισσότερες από μία γυναίκες; Αν θέλω να πάω στο θέατρο; Αν θέλω να ανέβω σε αεροπλάνο; Και όταν κάνω αυτά τα πράγματα, τι γίνεται αν δε θέλω να τα κάνω μόνος μου; Τι μένει τότε από το ικανοποιημένο Εγώ μου;
Για μένα, η λογική του Εγώ μου είναι αυτή που το προστατεύει από την ανησυχία για τους άλλους. Οι στρατιώτες και οι στρατηγοί υποτίθεται πως δεν υπάρχουν για μένα, η επαφή δε σημαίνει τίποτα, εξυπηρετώ τον εαυτό μου με αυτούς, ακόμα και αν ουσιαστικά υπηρετώ αυτούς. Αυτό συμβαίνει είτε επειδή η αντίληψή μου περί σκλαβιάς είναι τόσο χαμηλή και χυδαία, είτε επειδή το ένστικτό μου για εξέγερση δεν έχει τη δύναμη εκείνων, που απεχθάνομαι και που με σκλαβώνουν.
Όμως, δε μπορώ να συλλάβω την πραγματοποίηση ενός αναρχικού κουμμουνισμού, όπως εκείνον που λαχταράει ο Malatesta. Αν το πράγμα παραμένει ένας πόθος και μια φιλοδοξία, που όλοι έχουν, όπως έχω κι εγώ, τότε… όλα καλά. Και νομίζω πως σε αυτό το σημείο, ίσως εγώ -ο ατομικιστής- και ο κομμουνιστής Malatesta συμφωνούμε. Αλλά, γιατί παραπονέθηκε ο Malatesta σε ένα άρθρο του, πριν λίγο καιρό, για το ότι «δεν είμαστε αρκετά οργανωμένοι»; Τότε, γιατί γράφει, στα πλαίσια αυτής της δημόσιας συζήτησης: «Λέμε, με κάποιες αμφιβολίες, πως, κατά τη γνώμη μας, ο κομμουνιστικός τρόπος ζωής ταιριάζει με τον καλύτερο τρόπο στις ανάγκες των ατομικιστών, αλλά ποτέ δεν ονειρευτήκαμε να επιβάλλουμε τις ιδέες μας στους άλλους, πόσο μάλλον ένα στέρεο τρόπο ζωής». Και η οργάνωση που απαιτείς να υπάρξει; Για να ρίξει την τωρινή και κάθε επερχόμενη κυβέρνηση και να διεξάγει απαλλοτριώσεις; Αυτό είναι λογικό. Αλλά, ο κομμουνισμός θα συμβεί μόνο μέσω της «ελεύθερης προσκόλλησης σε αυτόν, των ανθρώπων».
Ρωτάω, αγαπητέ Malatesta, αν θα μπορούσα να θεωρήσω τον αναρχοκομμουνιστικό τύπο κοινωνίας τον καλύτερο… επειδή θα είναι μια κοινωνία αγγέλων, σε αντίθεση με τη σημερινή κοινωνία δαιμόνων, ενώ δεν ξέρω αν θα με ικανοποιούσε και αν θα ήταν πρακτικός. Μήπως προσπαθούμε να ξανακαρφώσουμε ένα σκουριασμένο καρφί; Και αν θέλω να ζήσω δίχως να παράγω για εσάς; Και αν από ένστικτο δεν επιθυμώ να ζήσω σε μια τέτοια κοινωνία μαζί σας; Θα μπορούσα, εύλογα, να ερωτηθώ «και τώρα τι κάνεις»; Κάνω τον εαυτό μου δυνατό, εξεγείρομαι και η κοινωνία με καταστέλλει με το… νόμο. Πώς θα με καταστείλει η κομμουνιστική κοινωνία;
Αλλά, αντιλαμβάνομαι πως μιλώ τόση ώρα για τον αναρχισμό των άλλων. Και ο δικός μου; Αντιλαμβάνομαι τον αναρχισμό από την πλευρά της καταστροφής. Σε αυτήν βρίσκεται η αριστοκρατική λογική της. Καταστροφή! Αυτή είναι η πραγματική ομορφιά του αναρχισμού. Θέλω να καταστρέψω οτιδήποτε με υποδουλώνει, με αποδυναμώνει και καταπιέζει τις επιθυμίες μου και θα ήθελα να περάσω πάνω από τα πτώματά τους. Όταν οι αναστολές, οι ενδοιασμοί και η συνείδηση, που υπάρχουν μέσα μου, με μετατρέπουν σε μη-χριστιανό σκλάβο τους, το εικονοκλαστικό μου πνεύμα τα καταστρέφει. Και όταν δεν τα νιώθω, κάποιος μπορεί να δει πως δεν υπάρχουν μέσα μου. Ναι, η εικονοκλαστική άρνηση είναι ό,τι πιο πρακτικό.
Και όταν αύριο εσείς πραγματώσετε την κομμουνιστική κοινωνία, θα είμαι ευχαριστημένος με την ομφαλοσκόπηση μου; Επιπλέον, εγώ δεν προσφέρω μια καλύτερη φιλοδοξία, για να έρθετε όλοι μαζί μας, ω προφητείες του σήμερα για την κομμουνιστική κοινωνία του αύριο.
Οι μάζες; Αυτές δε θα είναι ποτέ ικανές να συλλάβουν την ατομικότητα!
Στην πραγματικότητα, ο μοναδικός είναι εκείνος που καμώνει τα μεγάλα μυστικά, τα οποία δεν αντιλαμβάνονται καν εκείνοι που τα χαίρονται και τα εκμεταλλεύονται, η μοναδική θέληση της ατομικότητας είναι εκείνη που επιταχύνει την πρόοδο, η ατομικότητα είναι εκείνη που αναδύεται και υπερισχύει, η μεγάλη μάζα είναι μετριότητα, απόρριμμα, τροφή για τις αδηφάγες ορέξεις των κυβερνητών και των πολιτικών. Ο μοναχικός μηδενιστής είναι εκείνος που καταστρέφει τους ισχυρούς, ο εικονοκλάστης είναι εκείνος που καταστρέφει όλα τα παράλογα πιστεύω με την άρνησή του. Δε μπορεί να υπάρξει καμιά πραγματική ελευθερία στην ανοικοδόμηση. Και για αυτό, ό,τι δεν είναι ελεύθερο και καταστροφικό, δεν είναι αναρχικό. Η καταστροφική φιλοσοφία του Στίρνερ είναι αναντίρρητα πιο αληθινή από την ανοικοδόμηση του Κροπότκιν, όσο μαθηματική και αν είναι η τελευταία.
Armando Diluvi
Υποσημειώσεις:
1. H Umanita Nova είναι αναρχική εφημερίδα, που ξεκίνησε την κυκλοφορία της το 1920 και φιλοξενούσε υλικό διαφόρων τάσεων του αναρχισμού και της Αναρχίας καθώς και μεταξύ τους αντιπαραθέσεις, όπως αυτήν που αναφέρει ο συγγραφέας. Περνώντας από πολλές περιπέτειες, όπως έλλειψη πόρων, κρατική παρενόχληση, φασιστικές επιθέσεις και ευθεία καταστολή, συνεχίζει να υπάρχει ακόμα και σήμερα ως όργανο πλέον της Ιταλικής Αναρχικής Ομοσπονδίας.
2. Το παρόν κείμενο δημοσιεύτηκε στις 15 Αυγούστου του 1922, στο 3ο τεύχος της αναρχικής έκδοσης Proletario.