Μικρά κορίτσια του Zo d\’Axa

Αναδημοσίευση από Contra Info

Τούτο τ’ απομεσήμερο δικάσανε κοριτσάκια στο Μιλάνο.

Και δεν ήτανε καμιά θλιβερά δίκη –ερήμην, βεβαίως– ενός παιδιού που πιάστηκε μ’ ένα δύσκαμπτο δικαστή πάνω σε κάποιο έδρανο.

Παρακολούθησα την ανάκριση καταπώς εκτυλίχθηκε.

Αφορούσε μιαν αναρχική διαδήλωση όπου, ανάμεσα σε μάχιμους άνδρες και σκληραγωγημένες γυναίκες, συνελήφθησαν δυο νεαρά κορίτσια ηλικίας δεκατεσσάρων και δεκαπέντε ετών.

Η μελαχρινή Μαρία είχε μια παράξενη γοητεία, με τον αποφασιστικό της αέρα που θύμιζε εκείνον ενός κατεργάρικου αγοριού, με τα κοντά σγουρά της μαλλιά και τη σκουρόχρωμη φλογερή θωριά. Είχε έναν τρόπο να κοιτάει τους κυρίους του δικαστηρίου μ’ ένα είδος σιωπηρής, απροσδιόριστης αυθάδειας – που λειτουργούσε καλύτερα απ’ ό,τι να τους έριχνε ένα παπούτσι στα μούτρα.

Κι όταν άνοιγε το στόμα της να μιλήσει, δεν το ’κανε καθόλου με ύφος που θα προκαλούσε χαμογέλια. Οι κοφτές της φράσεις είχανε νόημα και επιτείνονταν με σίγουρες χειρονομίες.

«Πώς μπορείς να μιλάς για αναρχία;» μουρμούρισε ο δικαστής. «Αφού δεν ξέρεις καν τι είναι».

«Και εσείς την έχετε σπουδάξει την αναρχία από κοντά; Ώστε λοιπόν υπάρχει. Θα μου μάθετε τι σόι πράγμα είναι;»

Όχι, μικρούλα, δε θα σου μάθουνε τίποτα! Η εξέγερση είναι ενστικτώδης. Και συχνά πυκνά η θεωρία είναι παιδαριώδης. Ξέρεις τα πάντα αν αισθάνεσαι πόσο μιαρό είναι να ζει κανείς τούτη την κτηνώδη ζωή.

Η Ερνέστα Κουαρτιρόλα, ένα χρόνο μικρότερη, διαθέτει εξίσου χαρακτηριστική ομορφιά. Το εκκολαπτόμενο κάλλος της είναι σοβαρό, αινιγματικό. Και θα μπορούσε ν’ αποτελεί περήφανο άγαλμα του μέλλοντος, σημασιοδοτώντας… ποιος ξέρει τι.

Η σιωπή της είναι υπεροπτική. Κάνει το πράγμα να φαίνεται σαν να μην έχει ουδεμία σχέση με αυτήν. Α ναι, α όχι, ένα ανασήκωμα των ώμων, και αυτό είναι όλο.

Όμως η μελαχρινή Μαρία, η Μαρία Ρόντα, με την ανυπότακτη στάση, δεν επιτρέπει στους μάρτυρες κατηγορίας που παρελαύνουν να εξακολουθήσουν να πηγαινόρχονται απρόσκοπτα. Οι αποκρίσεις της υποδεικνύουν τις παύσεις. Εξαπολύει αλυσιδωτές προσβολές για τους επαίσχυντους πληροφοριοδότες και τους επαγγελματίες καταδότες.

Επιφυλάσσει μιαν αποστομωτική απάντηση για καθέναν από δαύτους. Έναν αντίλογο που αφήνει το στίγμα του.

Ένας καλοδιαβασμένος πράκτωρ της Δημοσίας Ασφαλείας απαγγέλλει το ποίημά του εις βάρος της. Η δεσποινίς Ρόντα ενθάρρυνε τους διαδηλωτές να επιτεθούν αιφνιδιαστικώς στην αστυνομία, κι εξακολούθησε να τους παροτρύνει σαν να ’τανε δαιμονισμένη, φώναζε σε άπαντες, πρόσβαλε μάλιστα και τον ταξίαρχο!

«Τι απαντάς σε όλα αυτά;» της έτριξε τα δόντια ο πρόεδρος.

«Οικτίρω αυτόν το φύλακα. Τον λυπάμαι γιατί μετά βίας βγάζει το ψωμί του, γιατί είναι ένας φτωχοδιάβολος. Αλλά μου κάνει εντύπωση που τον βλέπω να καταφέρεται εναντίον άλλων φτωχοδιαβόλων, των αδερφών του… ας τ’ αναλογιστεί αυτό».

Κι ίσως να έριξε μια πρώτη αποκαλυπτική αχτίδα πάνω σ’ αυτό το σκοτεινό πνεύμα, σαν έκανε μια χειρονομία χάριτος απέναντι στον άθλιο που μόλις πρωτύτερα την είχε κατηγορήσει.

Έτσι στάθηκαν στην περίσταση οι αδερφές των συντρόφων μας, αυτές που βρίσκονται σε μία ηλικία όπου άλλες δεν έχουνε καλά καλά σταματήσει να παίζουνε με κούκλες, ή σε κείνη την ηλικία όπου οι κόρες των αστών αρχινούν να χαριεντίζονται σε παιχνίδια έρωτα με μικρούς ξαδέρφους ή κάποιον ωριμότερο φίλο της οικογενείας.

Τους επιβλήθηκε ποινή φυλάκισης. Οι άνδρες του δικαστηρίου φάνηκαν γενναιόδωροι. Η Ερνέστα και η Μαρία θα περάσουνε τρεις μήνες στην ειρκτή – και τούτες οι μικρούλες θα πρέπει επίσης να πληρώσουν πρόστιμο στους κυρίους.

Τριακόσια δικά μας φράγκα απαίτησε η έδρα από φτωχά κορίτσια!

Είναι κυνικό, μα έτσι πάει το πράγμα…

Μια στιγμή προτού το δικαστήριο αποσυρθεί ώστε να εξετάσει την καταδικαστική ετυμηγορία, ο άνδρας στα κόκκινα είπε στη Μαρία:

«Έχεις να προσθέσεις κάτι;»

«Τίποτα, μιας και θα ’τανε άσκοπο».

Και αυτή ήταν η τελευταία λέξη. Όχι χαριτωμένη, αλλά μαστιγωτική.

Λέγεται ξανά και ξανά ότι το Μιλάνο είναι ένα μικρό Παρίσι. Οι δικαστές του Μιλάνου τ’ αποδεικνύουν αυτό, τουλάχιστον ως προς ένα σημείο: είναι το ίδιο αποκρουστικοί με τους παρισινούς ομότιμούς τους.

Κι ούτως ή άλλως, το δικαστικό σώμα δεν είναι παντού το ίδιο; Δηλαδή, θα μπορούσαν να είναι αλλιώτικα τα πράγματα;

Και αυτός είναι ίσως κι ο λόγος που σε ακολουθεί η θύμηση της πατρίδας όπου κι αν πας. Εφορμά σαν ναυτία καταπάνω σου σαν δεις την αχρειότητα του δικαστή.

Ζο ντ’Αξά (1895)

Άλλο η απεργία, άλλο η αναρχία

Αναδημοσίευση από την Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Το τελευταίο δίμηνο, με αφορμή μία σειρά από απεργιακές κινητοποιήσεις, διάφοροι αναρχικοί κύκλοι επιδεικνύουν ιδιαίτερη θέρμη στο να σπεύδουν κάθε φορά να εκδηλώσουν την αλληλεγγύη τους προς τους εκάστοτε απεργούς.

Πρόσφατα, τοποθετηθήκαμε δημόσια πάνω σε ένα ζήτημα που ανέκυψε σχετικά με τον κλάδο της γουνοποιίας και με όσους κερδίζουν «τα προς το ζην» φυλακίζοντας και σφάζοντας ζώα για τη γούνα τους. Τώρα αισθανόμαστε ότι πρέπει να κάνουμε το ίδιο και για έναν ακόμα κλάδο που βασίζεται στη συστηματική κακοποίηση και εκμετάλλευση των ζώων, τη βιομηχανία παραγωγής γάλακτος, αλλά και την ανάγκη η ανάλυσή μας να συμπεριλάβει και άλλα περιστατικά της επικαιρότητας.

Αναφερόμαστε στις κινητοποιήσεις στις εταιρείες ΦΑΓΕ και ΜΕΒΓΑΛ και στις παρόμοιες που είχαν προηγηθεί στη Δωδώνη. Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για κινητοποιήσεις από εργαζόμενους (είτε υπάλληλοι, είτε συμβεβλημένοι γαλακτοπαραγωγοί), που έχουν πλήρη επίγνωση του γεγονότος ότι ο μισθός τους προέρχεται από την καταπίεση και εκμετάλλευση εκατοντάδων χιλιάδων ζώων. Ακριβώς μέσα από αυτές τις κινητοποιήσεις, έκαναν παραπάνω από προφανές ότι όχι μόνο δεν τους απασχολεί στο παραμικρό αυτή η πρακτική, αλλά αντιθέτως διεκδικούν το «δικαίωμα» να συνεχίσουν να αποτελούν ενεργούς φορείς της.

Πέρα από την κακοποίηση που συνιστά από μόνη της η φυλάκιση κάθε ζώου, ενδεικτικά μπορούμε να αναφερθούμε σε μερικές από τις πολλές αντίστοιχες «λεπτομέρειες» της διαδικασίας παραγωγής γάλακτος. Η τεχνητή σπερματέγχυση, δηλαδή το να βάζει ο “εργάτης” το χέρι του μέσα στις θηλυκές, ώστε να πιάσει τον τράχηλο και να τις γονιμοποιήσει τεχνητά, αποτελεί ξεκάθαρο βιασμό. Οι θηλυκές βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης εγκυμοσύνης καθ’ όλην τη διάρκεια της ζωής τους, ώστε να παράγουν αδιάκοπα γάλα. Μια ζωή που στη γαλακτοβιομηχανία διαρκεί το πολύ 5 χρόνια ενώ στη φύση θα ζούσαν μέχρι και τα 25. Το δαχτυλίδι μύτης πρόκειται για ένα εξάρτημα με καρφιά που ενσωματώνεται στο πρόσωπο του νεογέννητου, σφηνώνοντάς το στα ρουθούνια του, ώστε να μη μπορεί να θηλάσει το γάλα της μητέρας του. Αν και σε σχεδόν όλες τις φάρμες, ακόμα και στις πιο μικρές, τα νεογέννητα απομακρύνονται από τη μητέρα τους μέσα στις πρώτες 24 ώρες από τη γέννησή τους, το εξάρτημα αυτό διασφαλίζει ότι ούτε μία σταγόνα εμπορεύματος (μητρικό γάλα) δε θα πάει χαμένη. Άλλες «παραγωγικές» μέθοδοι που εφαρμόζονται στις βιομηχανίες γάλακτος είναι οι μηχανές που είναι μόνιμα συνδεδεμένες στο στήθος των θηλυκών και τους προκαλούν συνεχόμενο πόνο, οι ενέσεις ορμονών που τους γίνονται κ.ά. Εννοείται ότι τα άχρηστα αρσενικά που δεν παράγουν γάλα πωλούνται ώστε να σφαχτούν για κρέας. Μάλιστα, τοποθετούνται σε ατομικά κιβώτια όπου δεν έχουν καμία δυνατότητα να κινηθούν, διαφορετικά η κίνηση θα ενίσχυε το μυϊκό τους σύστημα και το κρέας τους δε θα ήταν αρκετά τρυφερό ώστε να πουληθεί ακριβά.

Ο αγώνας των εργαζόμενων αυτού του κλάδου δεν είναι και δικός μας. Για την ακρίβεια, ο δικός μας αγώνας τέμνεται κάθετα με το δικό τους. Απέναντι σε οποιονδήποτε αντιμετωπίζει τα ζώα ως πρώτη ύλη, μόνο εχθρικά μπορούμε να τοποθετηθούμε. Αυτό ισχύει για ολόκληρη την κλίμακα της παραγωγής ζωικών προϊόντων, από την πιο μικρή ατομική επιχείρηση μέχρι τη μεγαλύτερη βιομηχανική μονάδα. (Αντίστοιχα τοποθετούμαστε και απέναντι στις βιομηχανικές καλλιέργειες, για να προλάβουμε τον συνήθη επιπόλαιο «αντίλογο»). Η ατομική ευθύνη, οι συνέπειες που συνεπάγονται ατομικές επιλογές, όπως οι επαγγελματικές, δεν αναιρούνται και δεν κρύβονται πίσω από κανένα «εργατικό» προπέτασμα.

Στην περίπτωση της ΕΡΤ, όσα συμβαίνουν είναι τουλάχιστον τραγελαφικά. Να υπενθυμίσουμε ότι δεν πρόκειται για ένα απλό καθεστωτικό μέσο μαζικής ενημέρωσης, αλλά για το κατεξοχήν καθεστωτικό: την κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία. Το ξεδίπλωμα των κυβερνητικών σχεδιασμών ήταν αρκετό για να προκαλέσει ένα «κύμα» αλληλεγγύης προς τους ανθρώπους που μέχρι πριν από λίγες μέρες εξέθεταν πρόσωπα αναρχικών αγωνιστών, ενώ στις κάθε είδους πορείες και διαδηλώσεις η μοναδική μορφή βίας που διέφευγε της προσοχής τους ήταν η κρατική, των εργοδοτών τους δηλαδή. Σχετικά σύντομα, κάποιες και κάποιοι υποχρεώθηκαν, μέσα σε όλες αυτές τις αντιφάσεις, να «φιλτράρουν» αυτήν την αλληλεγγύη, διευκρινίζοντας ότι αφορά μόνο τους χαμηλόμισθους εργαζόμενους και όχι τα καλοπληρωμένα πρωτοκλασάτα στελέχη. Με άλλα λόγια, η περίφημη αλληλεγγύη συναρτάται με τη φορολογική δήλωση, για τους ανθρώπους που κύκλωσαν το «ΕΡΤ».

Παρόμοιο κύμα συμπαράστασης και αλληλεγγύης εκδηλώθηκε πρόσφατα και προς τους εκπαιδευτικούς. Εκδηλώθηκε προκαταβολικά, διότι ο πανηγυρικά εξαγγελθής «ένδοξος αγώνας» τελικά δε δόθηκε ποτέ, αλλά το τεράστιο «άδειασμα» δεν έγινε μάθημα… Παραγνωρίστηκε εντελώς ο ρόλος του σχολείου, ως θεσμού μέσα στο κοινωνικό μόρφωμα, δηλαδή το ότι πρόκειται για ένα μηχανισμό πλήρως ελεγχόμενο από το κράτος. Ένα μηχανισμό που με τη συνδρομή και της οικογένειας -ενός εκ των πυλώνων του γνωστού τρίπτυχου που συμπληρώνεται με το «Πατρίς-Θρησκεία»- μετατρέπει ανθρώπους σε μηχανές και επιχειρεί να εμφυτεύσει από πολύ νωρίς στις ανθρώπινες συνειδήσεις τις «αξίες» του ανταγωνισμού, της «επαγγελματικής αποκατάστασης» και της καριέρας. Ένα μηχανισμό στα γρανάζια του οποίου εγκλωβίζονται παρά τη θέλησή τους τόσες και τόσοι, με την υποχρέωση να υποτάσσονται στη σχολική ιεραρχία και να παρακολουθούν ήσυχα και πειθαρχημένα την εκπαιδευτική διαδικασία. Ένα μηχανισμό που καταστέλλει μυαλά και κλέβει ολόκληρα χρόνια από τις ζωές μας. Αν πρέπει να δεχτούμε ότι ο εκπαιδευτικός είναι «πρώτα απ’ όλα εργαζόμενος» και ότι αυτό αποτελεί επαρκή συνθήκη για την εκδήλωση της αλληλεγγύης μας, τότε ίσως πρέπει και να δεχτούμε ότι ένα παιδί είναι πρώτα απ’ όλα μαθητής και ότι αυτή του η ιδιότητα επισκιάζει όλα τα επιμέρους χαρακτηριστικά της ταυτότητάς του, μέχρι να καταφέρει να ολοκληρώσει τη διαδικασία της εκπαίδευσης.

Τη διαστρέβλωση της πραγματικότητας, ώστε να αναδεικνύονται με μεγαλύτερη έμφαση κάθε λογής «δίκαια αιτήματα», σε κάθε είδους απεργιακή κινητοποίηση, την αντιλαμβανόμαστε ως μία ακόμα συνέπεια αυτής της γάγγραινας που συνεχίζει να εξαπλώνεται, της αγιοποίησης της εργατικής φιγούρας και των ψευδαισθήσεων που συντηρούνται σχετικά με την αποτελεσματικότητα της απεργίας ως μορφή αγώνα. Είναι μάλλον συνηθισμένο σε περιόδους οικονομικής κρίσης, όπως η σημερινή, κάποιοι και κάποιες να «στρογγυλεύουν» τις αναρχικές αιχμές τους και να χάνουν τα ριζοσπαστικά χαρακτηριστικά τους, προκειμένου να γίνουν αρεστοί σε ευρύτερα κοινωνικά στρώματα, μπερδεύοντας την αναρχία με την απεργία. Συμπεριφέρονται σαν νόθο παιδί του αριστερισμού και την ίδια στιγμή προσπαθούν να απομονώσουν οποιαδήποτε αναρχική τάση ξεφεύγει από τη λογική τους.

Σε μία συγκυρία που η εξουσία αντιμετωπίζει όλο και πιο απροκάλυπτα τον κάθε ένα και την κάθε μια από εμάς ως «εργατικό δυναμικό» στην υπηρεσία του «εθνικού στόχου» ανάκαμψης της οικονομίας, εμείς έχουμε προ πολλού πετάξει από πάνω μας την εργατική ταυτότητα. Την αλληλεγγύη μας την εκδηλώνουμε με τέτοιο τρόπο, ώστε να μπορεί πραγματικά να λειτουργήσει ως όπλο.

Ο αγώνας για αναρχία, όπως εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, δε μπορεί να στριμωχτεί μέσα σε αιτηματικές διεκδικήσεις, ειδικά όταν αυτές εμπεριέχουν καταπίεση και εκμετάλλευση και δε χωράει, ως προς τις μορφές που λαμβάνει, στα πλαίσια καμίας απεργίας.

Συνέλευση για την Αντισπισιστική Δράση

Για το τεύχος Φεβρουαρίου

Από μι mail που ήρθε στο blog:

”το τραίνο εκτελεί το δρομολόγιο μέχρι ομόνοια, λόγω εμποδίου στις ράγες’
Πριν λίγο στο σημείο πήγαν μέλη της κοινότητας του νεκρού. Υπήρξε ένταση μεταξύ τους. Πολλοί έκλαιγαν με σπασμούς. Χτυπάνε οι καμπάνες στο θησείο
και πριν λίγα λεπτά είδαν κλούβα με ΜΑΤ να πηγαίνει προς το σημείο
είναι 37 ετών, δούλευε σαν μικροπωλητής και είναι πατέρας δύο παιδιών
τα ΜΑΤ διέλυσαν με χημικά τους μετανάστες
στη συνέχεια συνέλαβαν δεκάδες από αυτούς και τους μετέφεραν στο α.τ ομόνοιας.”

 

 Εκεί τους οδήγησαν για απολέπιση και εξαγνισμό , την επόμενη μέρα έγιναν 3 συγκεντρώσεις , μία παράσταση διαμαρτυρίας και 6 συνελεύσεις .Ο πόνος του νεκρού κόπασε λιγάκι Η δημοτική αστυνομία εξέφρασε την βαθύτατη θλίψη της   για το γεγονός . Ανέφερε επιπλέον στην ανακοίνωση ότι το συγκεκριμένο άτομο κουβαλούσε προϊόντα τα οποία έπλητταν τους τριτοκοσμικούς εργάτες και αυτά τον οδήγησαν στην αστάθεια και την πτώση .

Πρόσθεσαν επιπλέον οτι το συγκεκριμένο γεγονός θα μπορούσε να δράσει παραδειγματικά σχετικά με επόμενες αστάθειες .Την επόμενη μέρα κάηκαν 2 οχήματα της δημοτικής αστυνομίας . Η κυβέρνηση έδωσε οδηγία μόνιμης οπλοφορίας στους αστυνομικούς του δήμου και κάποιες αριστερές οργανώσεις μίλησαν για προβοκάτσια που εντείνει την καταστολή. Η ένωση μεταναστών συνέστησε ηρεμία και εγκλεισμό των μικροπωλητών στα σπίτια τους γιατί η Αθήνα σήμερα 2 Φεβρουαρίου θα βούλιαζε από στρατιωτικές μπότες . Οι τιμητές των βραχονησίδων ανακάλυψαν τα σπίτια τους κοντά στην Βαρβάκειο και τους έκαψαν ζωντανούς . Οι σειρήνες ήχησαν 2 ώρες και ένα τέταρτο αργότερα . Την επόμενη μέρα σύσσωμος ο πολιτικός κόσμος καταδίκασε το γεγονός . Την Δευτέρα τα μέσα μεταφοράς λειτουργούσαν πάλι και έτσι όλοι επιτέλους θα έφταναν στις δουλειές τους .

Για την δολοφονία του μετανάστη μικροπωλητή από δημοτόμπατσους στο Θησείο

 Για να μην λησμονούμε κάθε φορά που οι δομές του κράτους αναγνωρίζονται (ευρύτερα) κάτω από το αδιαπέραστο πέπλο της πλασματικής εικόνας της κοινωνίας του θεάματος

Κάθε φορά που το κράτος χάνει το ανθρωπιστικό του προσωπείο ενυπάρχει η δυνατότητα να αναδειχθεί η εκ θεμελίων ολοκληρωτική του φύση

Η καταστολή είναι απλά μια ευκαιρία για να πράξουμε επιθετικά εναντίον τους .Η επίθεση μας όμως δεν ξεκινά από αυτήν  , αλλά από  την ύπαρξη της εξουσίας και του πολιτισμού της

Η -ανεξαρτήτως συγκυριών- συνεχής επίθεση προς την κοινωνική μηχανή δεν σημαίνει ότι περνάμε πρώτοι στην επίθεση , καθώς η πρωτογενής επίθεση της εξουσιαστικής/εξημερωτικής κοινωνίας συντελείται από την αρχή της ύπαρξης μας

Αυτό όμως δεν θα πρέπει να μας κάνει να ξεχνάμε τις νέες προοπτικές που ανοίγει η ίδια η σύγκρουση , που ίσως η ταύτιση της ζωή μας με αυτήν ,μέχρι την καταστροφή του υπάρχοντος ,να μπορέσει να αφαιρέσει πολλά από τα σκουπίδια που έχουν εισχωρήσει μέσα μας από την πολιτισμική εξημέρωση του κυρίαρχου

 (Χωρίς να ταυτίζουμε σε καμία περίπτωση την επίθεση με μία συγκεκριμένη μορφή , τρόπο δράσης ή ένα και μόνο “ιδεολογικό” υπόβαθρο)

 

Για την διάχυση της πολύμορφης αναρχικής άμεσης δράσης σε κάθε ευκαιρία

Εναντία στην νεοφιλελεύθερη εποχή του “παίρνω θέση” ας πράξουμε επιθετικά

Να αδράξουμε κάθε ευκαιρία να γίνουμε “βέλη” ενάντια στο υπάρχον

Μπουρλότο και φωτιά σε όλα τα κελιά

Αλληλεγγύη με όλα τα μέσα με τον αναρχικό απεργό πείνας Κώστα Σακκά

Λύσσα και συνείδηση μέχρι την ηδονή  

 

Κατεβάστε εδώ το PDF

Κυκλοφόρησε το δεύτερο τεύχος του εντύπου Μηδενιστική Πορεία για τη Διάχυση της Φωτιάς και του Χάους

Περιεχόμενα

 ·Εισαγωγικό Σημείωμα (σελ. 4)

•Αναλύσεις – Κείμενα

1.”Πρώτος Χαοτικός Κύκλος”
– Εσωτερική Εξέγερση – Κατασπαράσσοντας τον Ιδεολογικοποιημένο Μηδενισμό  (σελ. 8)
– Σύντομη προσέγγιση στο αντιδικαστικό ζήτημα – Συνέχεια της “Εσωτερικής Εξέγερσης” (σελ. 28)
2.”Για την αποδόμηση των επαναστατικών υποκειμένων” (σελ. 17)
3.”Χωρίς την ιερή φλόγα του ενθουσιασμού” (σελ. 23)

•Κείμενα του Μετώπου Αναρχομηδενιστικής Συνείδησης για τη διάχυση του Αρνητικού

1.Η θέση μας στο ζήτημα της Οργάνωσης (σελ.30)
2.68 χρόνια από την “αντιφασιστική νίκη των λαών” (σελ.32)

•Αφιέρωμα

“Φ. Νίτσε: Αποσπάσματα για το Κράτος, τους πολεμιστές και τον άνθρωπο.” (σελ. 34)

•Για το σύντροφο Mauri (σελ.38)

•Μια σελίδα μια σφαίρα – Συντροφικά Εγχειρήματα (σελ.48)

1.Κείμενο ΣΠΦ – Για την έκδοση ενός μηδενιστικού εντύπου (σελ.52)
2.Κείμενα των συντρόφων του VvE (σελ.54)
3.Κείμενο της Συνέλευσης για την Αντισπισιστική Δράση – Ολική απελευθέρωση (σελ.56)

•Αναδημοσιεύσεις

“Τέσσερα κείμενα του Zo dʼAxa” (σελ. 38)
“Το υποτακτικό πλήθος” (σελ.74)
“Για το νέο αναρχικό μεταφραστικό/εκδοτικό εγχείρημα Έρεβος” (σελ.77)

•Προκήρυξη ΣΠΦ για την επίθεση στη Δάφνη (σελ.69)

•Προκήρυξη FAI για την επίθεση στο Άργος
(σελ.74)

•Τέχνη

Χαοτενίες (σελ. 82)
1.”Φεύγοντας διαρκώς” – Ποίημα του Χρήστου Τ. μέλους της ΣΠΦ (σελ.83)
2.”Προς το προλεταριάτο” (σελ.84)
3.”Οι Λιτανείες του Σατανά” – Μπωντλαίρ (σελ.86)
4.”Το Ιερατείο” (σελ.88)
5.”Απόντες” – Κ.Γώγου (σελ.90)
6.”Εντολή” – Έζρα Πάουντ
(σελ. 91)
7.”Η προσευχή ενός ειδωλολάτρη” – Μπωντλαίρ
(σελ.92)
8.”Εμβατήριο πένθιμο και κατακόρυφο – Κ.Καρυωτάκης
(σελ.93)
9.”Προσευχή” – Μπωντλαίρ (σελ. 94)
10.”Η ευτυχία μου” – Φ.Νίτσε (σελ.94)

Το έντυπο διακινείται χέρι με χέρι, μετά από επικοινωνία με την εκδοτική ομάδα και σε μορφή PDF διαδικτυακά από εδώ: https://files.espiv.net/file.php?h=Rltdi

Το παρόν τεύχος αφιερώνεται από τη συντακτική ομάδα της Μηδενιστικής Πορείας στον αναρχομηδενιστή σύντροφο Mauricio Morales, που σκοτώθηκε πριν τέσσερα χρόνια (22/05/2009), όταν ο εκρηκτικός μηχανισμός που κουβαλούσε εξερράγη πρόωρα.

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγκλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Κρυμμένο μέσα σε ένα ήσυχο εταιρικό πάρκο στο Portishead, λίγο έξω από το Μπρίστολ, βρίσκεται ένα γραφείο της Συνοριακής Υπηρεσίας της Αγγλίας, από όπου μια ομάδα αντιμετώπισης των μεταναστευτικών εγκλημάτων εργάζεται από κοινού με την αστυνομία, μια δουλειά που συμπεριλαμβάνει και επιδρομές στα νοτιοδυτικά. Το βράδυ της Πέμπτης προς Παρασκευή (με τη μνήμη του θανάτου του αναρχικού Carlo Giuliani, που σκοτώθηκε στη μάχη με τους μπάτσους, στη σύνοδο των G8 πριν δώδεκα χρόνια, ακόμη ζωντανή στο μυαλό μας), το επισκεφθήκαμε για να βάλουμε φωτιά, η οποία έκανε ζημιές στο κτίριο και έκαψε έξι αυτοκίνητα, που βρίσκονταν σταθμευμένα εκεί – τρία αυτοκίνητα, δύο βαν μεταφοράς ανθρώπων (τα οποία είναι γνωστό πως χρησιμοποιούνται για την αρπαγή οικογενειών μεταναστών σε επιδρομές τα χαράματα) και ένα μεγάλο βαν. Οι μισθοφόροι συνοριοφύλακες του καθεστώτος, προκαλούν την περιφρόνησή μας, όπως και κάθε άλλος μπάτσος και τώρα αυτό το μακρύ χέρι του κράτους ένιωσε πως είμαστε κοντά και πως δε σταματάμε.

Λίγες εβδομάδες πριν, το μεσημέρι της 2ας Ιουνίου, σε ένα υποκατάστημα της εταιρίας Tascor, στην εμπορική περιοχή Cribbs Causeway/Patchway, σπάστηκαν τα παρμπρίζ και προκλήθηκαν φθορές στις καμπίνες δύο μίνι-μπας της εταιρείας. Η Tascor (παλαιότερα γνωστή ως RSTM) δουλεύει για τη Συνοριακή Υπηρεσία και τη Συνοριακή Δύναμη ως “συνοδός” κρατουμένων από τη φυλακή εως το σημείο απέλασης, αξιοποιώντας και τη χωρίς συνέπειες βία, που της προσφέρει η θέση της, όπως στην πρόσφατη περίπτωση της αναγκαστικής απομάκρυνσης των Marius Betondi και Raul Ally και είναι επίσης η μεγαλύτερη ιδιωτική εταιρία παροχής τέτοιων “υπηρεσιών” παγκοσμίως (έχοντας πάρει τα ηνία από την Group 4 Security στην Αγγλία από το 2011). Διατηρούν, επίσης, χώρους προσωρινής κράτησης σε όλην την Αγγλία καθώς και για τις συνοριακές δυνάμεις της Αγγλίας στο Calais και το Coquelles, στη Γαλλία.
Ο καπιταλισμός αντλεί μεγάλο κέρδος από τη δεξαμενή της φτηνής εργατικής δύναμης των μεταναστών, συμπεριλαμβανομένων και των “παράνομων”, οι οποίοι είναι ακόμα πιο ευάλωτοι στον εκβιασμό των αφεντικών. Το κράτος εγκληματοποιεί εκείνους που θεωρεί μη παραγωγικούς, αξιοποιώντας το δηλητηριώδη εθνικισμό για να διαχωρίσει ακόμα περισσότερο τους εκμεταλλευόμενους (όπως το πρόσφατο κύμα μίσους εναντίον οποιουδήποτε θεωρούνταν μουσουλμάνος) και για να κερδίσει τις εκλογές. Οι “τυχεροί” μετανάστες καταφέρνουν να καταλήξουν στις φτωχογειτονιές της αποξενωμένης δυτικής κοινωνίας, όπου ωθούνται στον ανταγωνισμό με τους υπόλοιπους φτωχούς της μητρόπολης και οι “άτυχοι” ή οι μη παραγωγικοί καταλήγουν σε φυλακές απέλασης. Και στις δύο περιπτώσεις τους κυβερνάει ο φόβος και η ρατσιστικοποιημένη αστυνόμευση. Όμως, αυτό το ξεδιάλεγμα ανθρώπινων σωμάτων δε γίνεται πάντα όσο ομαλά έχει σχεδιαστεί: οι μαζικές απεργίες πείνας στα κέντρα κράτησης της Ολλανδίας και οι σοβαρές ταραχές στους δρόμους της Σουηδίας είναι πρόσφατα παραδείγματα άρνησης της υποταγής σε αυτόν τον υποβιβασμό.
Δε θέλουμε έναν κόσμο, όπου η τυραννία των γραφειοκρατών της μετανάστευσης μπορεί να σημαίνει τη διαφορά μεταξύ ζωής και θανάτου και που μοναδικά όντα κατηγοριοποιούνται και μαρκάρονται με σκοπό να ξεζουμιστεί το μέγιστο κέρδος και η υποταγή από όλους εμάς. Δε θέλουμε την ταπείνωση, στην οποία συνίσταται ο λεπτομερής έλεγχος κάθε κινήματος, με σκοπό τον κοινωνικό έλεγχο και το μάντρωμα, είτε πρόκειται για τα σύνορα, είτε για τα κτίρια στέγασης, είτε για το σχολείο, είτε για τη δουλειά.
Ο μύθος λέει, πως “είμαστε” τυχεροί που ζούμε εδώ, σε καθεστώς δημοκρατικού ολοκληρωτισμού, σε κάποια άνετα κελιά και με μια εξάρτηση από την τεχνολογία για να ξεφεύγουμε από την πραγματικότητα. Αλλά στην πραγματικότητα, είμαστε περικυκλωμένοι από την κατάθλιψη, τους διαχωρισμούς με βάση τον πλούτο, τη φυλή και το φύλο, στερημένοι από κάθε αυτάρκεια που βασίζεται στη γη και εξαρτημένοι από την ίδια τη μηχανή που μισούμε. Αυτή η μηχανή τροφοδοτείται μόνο από την άγρια εκμετάλλευση εδώ και από την ακόμα μεγαλύτερη στις χώρες προέλευσης των μεταναστών, δημιουργώντας μια αηδιαστική θηλιά καθώς ο πολιτισμός καταναλώνει τα πάντα στο διάβα του. Θέλουμε να καταστρέψουμε το μύθο πως υπάρχει ένα καλό μέρος να ζει κανείς μέσα σε ένα παγκοσμιοποιημένο σύστημα δυστυχίας.
Ο αγώνας μας απέχει πολύ από την ειρηνική ενσωμάτωση των “παράνομων” σε αυτήν την απρόσωπη κοινωνία. Επίσης, δε θέλουμε να γίνουμε συνήγοροι ομογενοποιημένων ομάδων μεταναστών, ούτε να τους αγιοποιήσουμε όλους εξαιτίας της εκμετάλλευσης που υφίστανται. Αντί για την αφηρημένη ανθρωπιστική αλληλεγγύη, εμείς ψάχνουμε τη συγγένεια στην εξέγερση, που μπορεί να υπάρχει με μετανάστες, που ίσως θέλουν κάτι παραπάνω από ένα διαφορετικό καθεστώς, που σπάνε τα σύνορα, πληγώνουν δεσμοφύλακες και καταστρέφουν φυλακές, από τη Μεσόγειο ως την Αυστραλία· που μπορεί να βρεθεί στις καρδιές εκείνων που αυτοοργανώνονται, με ή χωρίς συνεργούς.
Τα σύνορα είναι απλά μια σημαντική έκφραση της παρούσας κυριαρχίας, σε έναν κόσμο διαχωρισμών, τόσο ψυχολογικών όσο και σωματικών και τειχών που διαχωρίζουν πληθυσμούς, τάξεις και συνειδήσεις. Η επίθεσή μας κουβαλάει το σπόρο για έναν άλλον κόσμο. Έναν κόσμο που το κάθε πλάσμα θα μπορεί να πηγαίνει όπου θέλει, ελεύθερα. Η χωρίς σύνορα αλληλεγγύη μας, ξεσπάει σαν τις φωτιές μας για εκείνους που παλεύουν για μια αδούλωτη ζωή, για το Gabriel Pombo da Silva, τα φυλακισμένα μέλη της ΣΠΦ, το Marco Camenisch, το Henry Zegarrundo, τους αναρχικούς που βρίσκονται φυλακισμένοι στην Ιταλία και τη Δανία, τους αξιοπρεπείς εκληματίες, τους άνομους φυγάδες, τους εξεγερμένους μετανάστες και όλους εκείνους τους κοινωνικά αποκλεισμένους, που οπλίζουν την οργή τους και πολεμούν για την απελευθέρωση.
Θα θεωρούσαμε αυτήν τη δράση, το τελευταίο μας δώρο στη Συνοριακή Υπηρεσία της Αγγλίας, η οποία πρόκειται να αλλάξει όνομα και να αναδιοργανωθεί, αλλά από ότι φαίνεται πρόκειται πάλι για “την ίδια δουλειά”, “στα ίδια μέρη”, “με την ίδια αποστολή”. Γνωρίζουμε πως το καθεστώς εκμετάλλευσής τους θα συνεχίσει πιο προσαρμοσμένο στις συνθήκες και πιο ολοκληρωτικό, γι’αυτό θα συνεχίσει και ο δικός μας πόλεμος ενάντια σε κάθε κατηγοριοποίηση και έλεγχο που έχει σκοπό να παρεμποδίσει την ελεύθερη μετακίνηση και την άγρια ζωή πάνω στη Γη. Τίποτα δεν τελείωσε, όλα συνεχίζονται.
Πυρήνας Αλληλεγγύη Χωρίς Σύνορα (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία)

Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

 

 

Δίκη ΣΠΦ

Συνεδρία 57η

Η συνεδρία διεκόπη για τους ίδιους λόγους. Κάποια στιγμή η πρόεδρος του δικαστηρίου απυθυνόμενη στα μέλη της Σ.Π.Φ. , τους ρώτησε σχετικά με την παρεμπόδιση της δίκης \”έτσι μας εκδικείστε?\” για να εισπράξει την απάντηση \”αυτό δε λέγεται εκδίκηση, η εκδίκηση είναι κάτι τελείως διαφορετικό…\”

Συνεδρία 56η

Η δίκη διεκόπη απ\’ την αρχή. Ένας από τους κατηγορούμενους που δεν έχουν σχέση με τη Σ.Π.Φ. πραγματοποιεί απεργία πείνας με αποτέλεσμα να αποχωρήσουν οι υπόλοιποι κατηγορούμενοι που αρνούνται τη συμμετοχή τους στη Σ.Π.Φ. Οι σύντροφοι της Συνωμοσίας αποχώρησαν κι αυτοί σχολιάζοντας \”ο,τιδήποτε σαμποτάρει την ομαλή δικαστική διαδικασία είναι θεμιτό.\” Άλλωστε όπως έχουν δηλώσει επανειλλημένα, το αποτέλεσμα της δίκης τους είναι αδιάφορο αφού παραμένουν αμετανόητοι αναρχικοί αντάρτες πόλης.

Συνεδρία 55η

Στην αρχή της συνεδρίας τα μέλη της Σ.Π.Φ. \”χαιρέτησαν\” την βομβιστική επίθεση που πραγματοποιήθηκε εναντίον της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού από τον πυρήνα Sole Baleno της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Πιο συγκεκριμένα το λόγο πηρε συντρόφισσα της Συνωμοσίας, που μίλησε εκ μέρους όλης της Σ.Π.Φ. \” Σύντροφοι με αυτήν την επίθεση ξανασυναντηθήκαμε. Ακυρώσατε την κατάσταση της αιχμαλωσίας μας. Μας προσφέρατε στιγμές αυθεντικής ελευθερίας. Βρεθήκαμε ξανά όλοι μαζί γύρω απ το ίδιο τραπέζι. Συζητήσαμε, επιλέξαμε το στόχο, σχεδιάσαμε την επιχείρηση, επιτεθήκαμε, αναλάβαμε την ευθύνη… Όλοι μαζί συνένοχοι στην αναγέννηση της Συνωμοσίας ΜΑΣ, όλοι μαζί συνεπείς αστην υπόσχεση που δώσαμε ότι αυτή είναι μόνο η αρχή. Η Σ υνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, παραμένει ασύλληπτη στις καρδιές μας, στα χαμόγελά μας, στις σφαίρες των όπλων μας. Μέχρι το τέλος, για πάντα… Ζήτω η Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς, οι Συμμορίες Συνείδησης, ο πυρήνας Sole Baleno. Ζήτω η Μαύρη Διεθνής των Αναρχικών της Πράξης. Η δίκη στη συνέχεια διεκόπη μετά απο αίτημα των συνηγόρων των υπόλοιπων κατηγορουμένων που δεν έχουν καμία σχέση με τη Σ.Π.Φ.

Συνεδρία 54η

Σε αυτήν τη συνεδρία τέθηκαν νομικά ζητήματα σχετικά με την παράταση προφυλάκισης ενός συντρόφου της Σ.Π.Φ. κι ενός ακόμα κατηγορούμενου. Να σημειώσουμε εδώ ότι ο σύντροφος της Σ.Π.Φ. βρίσκεται πορφυλακισμένος ήδη 32 μήνες, ενώ το όριο είναι οι 18 μήνες (άτομα που κατηγορούνταν για άλλη οργάνωση στο παρελθόν είχαν αποφυλακιστεί όταν συμπλήρωσαν το 18μηνο τους). Ο συγκεκριμένος σύντροφος της Σ.Π.Φ. έχει εκτίσει δύο διαδοχικές προφυλακίσεις (η δεύτερη του επιβλήθηκε όταν ήταν ήδη απεργός πείνας πριν από ένα χρόνο). Τώρα λοιπόν του έχει επιβληθεί παράταση της πρφυλάκισης για άλλους έξι μήνες, με το χαρακτηρισμό \”ιδιαίτερα επικίνδυνος\”. Παράλληλα πριν λίγες μέρες του επιδόθηκε νέα προφυλάκιση για ηθική αυτουργία στην υπόθεση της ληστείας στο Βελβεντό. Η δίκη διακόπηκε με την αποχώρηση των μελών της Σ.Π.Φ. και των άλλων κατηγορούμενων.

Συνεδρία 53η

Η συνεδρία αυτή ήταν σύντομη. Απ\’ τους δύο τελευταίους μάρτυρες προσήλθε ο ένας μόνο, ο οποίος δήλωσε ότι δεν αναγνωρίζει κανέναν από τους κατηγορούμενους. Στη συνέχεια, πρόεδρος εισαγγελέας και δικηγόροι, αγόρευσαν για την κλήση κι άλλων μαρτύρων κατηγορίας, ανάμεσα στου οποίους έιναι κι ο διοικητής της Αντιτρομοκρατικής.

Συνεδρία 52η

Στη δίκη προσήλθαν 6 μάρτυρες κατηγορίας, οι οποίοι εργάζονταν σε εταιρείες courrier που παρέλαβαν τα παγιδευμένα δέματα-βόμβες. Οι μάρτυρες ανέφεραν ότι δέχτηκαν πιέσεις από την Αντιτρομοκρατική, ώστε να αναγνωρίσουν και άτομα τα οποία δεν έχουν καμία σχέση με την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς. Στη συνέχεια, το δικαστήριο και συγκεκριμένα η πρόεδρος κι ο εισαγγελέας, έκαναν ερωτήσεις σχετικά με τον τρόπο που το παγιδευμένο δέμα για την καγκελάριο της Γερμανίας δεν ανιχνεύτηκεκατά τη διάρκεια των ελέγχων με ακτίνες x-ray , με αποτέλεσμα να φτάσει στην καγκελαρία της Γερμανίας. Οι υπάλληλοι απάντησαν πως ο τρόπος κατασκευής του δέματος και ο φόρτος εργασίας, διευκόλυναν το να μη γίνει αντιληπτό το δέμα και να ταξιδέψει αεροπορικώς στη Γερμανία. Σημειώνουμε πως το συγκεκριμένο δέμα μπλοκαρίστηκε από τη γερμανική αστυνομία την τελευταία στιγμή μέσα στην ίδια την καγκελαρία…

Η στήλη ενημερώνεται από: Αλληλέγγυοι-ες στη ΣΠΦ

Μπορείτε να βείτε τις συνεδριάσεις και στο αρχείο.

Επιστολή προς επίδοξους αυτόχειρες

Αναδημοσίευση από Contra Info:

Αν απευθυνόμαστε σ’ εσάς, άνδρες και γυναίκες που έχετε φτάσει στο έσχατο σημείο αποτροπιασμού και τίποτα και κανείς δε θα μπορούσε πια να σας γλιτώσει από μια τραγική μοίρα, δεν είναι για να σας υπενθυμίσουμε ένα ανύπαρκτο καθήκον απέναντι σε μια ζωή που δεν αξίζει καν τον κόπο να βιωθεί.

Δε στερούμαστε σεβασμού για την απόφασή σας, επειδή εσείς και μονάχα εσείς είστε σε θέση να γνωρίζετε την ακριβή έκταση της οδύνης και της αγωνίας που δηλητηριάζουν την ύπαρξή σας. Όσοι κι όσες δεν αισθάνονται τούτη την οδύνη, τούτη την αγωνία, και ουδέποτε έχουν κλονιστεί γιατί τους χαμογέλασε η τύχη ή επειδή στομώθηκαν με πίστη, δεν έχουνε κανένα λόγο να επικρίνουν τη μοιραία σας αποφασιστικότητα.

Γι’ αυτό και δεν έχουμε καμιά όρεξη να σας κάνουμε κάποιο κήρυγμα ή να σας συγκρατήσουμε απ’ την πραγμάτωση του σκοπού σας. Έχουμε μονάχα την πρόθεση να σας ζητήσουμε μια χάρη, μικρή για εσάς που έχετε αποφασίσει να εγκαταλείψετε αυτόν τον κόσμο, αλλά πηγή υπέρμετρης χαράς για όσους κι όσες από μας έχουμε αποφασίσει προς στιγμήν να παραμείνουμε εδώ πέρα. Εφόσον το πήρατε απόφαση να κινήσετε για το Μεγάλο Ταξίδι, όταν το κάνετε, μήπως θα μπορούσατε να πάρετε μαζί σας μερικές απ’ τις αξιοσημείωτες συμφορές που κάνανε ανυπόφερτες τις μέρες σας σε αυτήν τη γη;

Το να θέλετε να κάνετε το τελευταίο βήμα μέσα στη μοναξιά είναι κατανοητό, είναι ανθρώπινο. Μα το να δρασκελίσετε με συντροφιά είναι μεγαλειώδες, είναι θεϊκό. Άλλωστε, τι έχετε να φοβηθείτε; Για μια φορά, κανείς δε θα ’ρθει να σας παρενοχλήσει, να σας εγκαλέσει για τις συνέπειες της χειρονομίας σας. Για να φέρουμε ένα παράδειγμα, θα μπορούσατε να καταπιείτε το δηλητήριό σας μονάχα αφού κάνετε ένα βουλευτή να το γευτεί, ο οποίος σας πότιζε φαρμάκι εδώ και χρόνια. Θέλετε να στερεώσετε κάποιο βαρίδι στο τσερβέλο σας; Καλώς, αλλά όχι πριν φορέσετε ακόμη ένα στο διευθυντή της τράπεζας που σας ρήμαξε. Αν αντιθέτως επιθυμείτε να σφίξετε μια θηλιά γύρω απ’ το λαιμό σας, θα ήταν καλό να κάνετε πρώτα λίγη εξάσκηση στο λαιμό του βιομηχάνου που σας απέλυσε. Προτού πάτε στο Υπερπέραν, θα μπορούσατε να κάνετε μια έκπληξη στον επίσκοπο που αφόρισε τη συνείδησή σας, κανονίζοντάς του μία απευθείας συνάντηση με το Μεγάλο του Αφεντικό. Και γιατί να μην παρασύρετε μαζί σας στις ράγες τον μπάτσο που περιμένει δίπλα σας το τρένο ή το μετρό; Θ’ απολέσει επιτέλους την κακή του συνήθεια να φυλακίζει την ελευθερία των άλλων. Χωρίς να θέλουμε να σας προσβάλουμε, δεν έχουμε καταλάβει γιατί τα ανάκτορα της Δικαιοσύνης ή τα Χρηματιστήρια δεν εξάπτουν τη φαντασία των απελπισμένων με τον τρόπο που φαίνεται να την αναστατώνουν τα σχολεία των Ηνωμένων Πολιτειών: πυρ κατά των δικαστών, των χρηματιστικών κερδοσκόπων θα ήτανε συγκινητικό αποχαιρετιστήριο δώρο για τους συντρόφους σας αναξιοπαθούντες.

Φαντάζεστε τι θα συνέβαινε αν μόνο το ένα πέμπτο των ανελαστικών αυτοκτονιών σε κάθε χώρα συσχέτιζαν την τελευταία τους πνοή μ’ εκείνη ενός κακόφημου ανθρώπου της εξουσίας; Χάρη σ’ εσάς –τους αυτόχειρες, που συνήθως υφίσταστε διασυρμό– θα μπορούσαμε να δούμε μια μεγάλη ηθική αφύπνιση. Στα πάνω, όποιος θα κατάφερνε να σας ξεφύγει, θα το σκεφτόταν δυο φορές πριν ρίξει άλλους ανθρώπους στην απόγνωση. Στα κάτω εμείς, οι δειλοί, που δεν είμαστε σε θέση να κάνουμε μια επανάσταση, μπορεί να βρίσκαμε τη δύναμη να φέρουμε εις πέρας το έργο που ξεκινήσατε τόσο απλόχερα εσείς.

Σας ζητάμε, σας παρακαλούμε, κάντε μας τη χάρη, μεγάλοι απελπισμένοι των πέντε ηπείρων, να δείξετε καρδιά για μια τελευταία φορά. Μην πεθάνετε μες στη μοναξιά και στην άγνοια, δίνοντας μια σαρδόνια κατάληξη σε μία ύπαρξη που έχει ήδη στερηθεί χαράς. Επιλέξτε ένα θεσμικό διάσημο πρόσωπο, και κάντε εις διπλούν το σάλτο αυτό.

Περιοδικό Machete, τ. 2, Απρίλης 2008

Ανάληψη ευθύνης για την ανατίναξη του αυτοκινήτου σωφρονιστικού υπαλλήλου (Άργος)

Αναδημοσίευση από Indymedia:

Η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) – Διεθνής Συνωμοσία για την Εκδίκηση αναλαμβάνει την ευθύνη για την τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού και την ανατίναξη του αυτοκινήτου του γνωστού ανθρωποφύλακα Αργύρη Γκέλμπουρα που υπηρετεί στις φυλακές Ναυπλίου. Η επίθεση αυτή αποτελεί μέρος του \”Σχεδίου Φοίνικας\” που ξεκίνησε με την ανατίναξη του αυτοκινήτου της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού από την Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς.

      Η επιλογή να χτυπήσουμε το συγκεκριμένο ανθρωποφύλακα δεν έγινε τυχαία. Ο Αργύρης Γκέλμπουρας (γνωστός και με το ψευδώνυμο Rex) είναι εδώ και χρόνια ένα πιστό μαντρόσκυλο της εξουσίας. Είναι ένας απ\’ τους υπεύθυνους για τους δεκάδες ξυλοδαρμούς κρατουμένων στις φυλακές και παράλληλα διατηρεί άριστες φιλικές σχέσεις με τους μπάτσους της ασφάλειας Ναυπλίου. Συχνά χρησιμοποιεί κρατούμενους – τσιράκια του με σκοπό να φοβίσουν ή να χτυπήσουν άλλους φυλακισμένους που διεκδικούν τα αυτονόητα \”δικαιώματά\” τους ή απλά δεν ανήκουν στο δικό του κύκλωμα επιρροής μέσα στις φυλακές. Ο Αργύρης Γκέλμπουρας είναι ένας ψευτοτραμπούκος με στολή. Αν κάποιοι ανθρωποφύλακες επιμείνουν να έχουν παρόμοιες συμπεριφορές και να βγάζουν τα κόμπλεξ και τα απωθημένα τους πάνω στους κρατούμενους θα τους επισκεφθούμε με χειρότερες διαθέσεις. Τίποτα δε θα μείνει αναπάντητο. Οι εχθροί της ελευθερίας έχουν ονοματεπώνυμο και διεύθυνση…

      Παράλληλα με αυτό το χτύπημα, θέλαμε να σπάσουμε το πέπλο σιωπής που καλύπτει τους βασανισμούς και τις άθλιες συνθήκες ζωής των κρατουμένων στις φυλακές Ναυπλίου (και όχι μόνο). Οι φυλακές Ναυπλίου είναι ένας τσιμεντένιος τάφος που έχουν \”θαφτεί\” περίπου 600 κρατούμενοι (την ίδια στιγμή που οι \”προδιαγραφές\” του κτιρίου είναι για 300). Στα κελιά που είναι χωρητικότητας 2 – 3 ατόμων μένουν 6 – 7 κρατούμενοι που οι μισοί από αυτούς κοιμούνται στο πάτωμα.

      Πριν από λίγους μήνες στις 04/03 ένας νεαρός κρατούμενος στο Ναύπλιο αφέθηκε να πεθάνει εξαιτίας της δολοφονικής αδιαφορίας κάποιων σωφρονιστικών υπαλλήλων. Ο συγκεκριμένος κρατούμενος έπασχε από φυματίωση και διαμαρτυρόταν επί μέρες ότι πονάει και δεν αισθάνεται καλά. Η απάντηση της υπηρεσίας και του γιατρού της φυλακής ήταν η ίδια που αντηχεί κοροιδευτικά σε όλες τις φυλακές της Ελλάδας. \”Πάρε ντεπόν (αν έχει η υπηρεσία) και κάνε υπομονή\”. Το \”ντεπόν\” στις φυλακές θεραπεύει τα πάντα… Μέχρι και τη φυματίωση. Την ίδια μέρα ο 26χρονος κρατούμενος πέθανε από ανακοπή καρδιάς όταν μεταφέρθηκε καθυστερημένα στο νοσοκομείο. Την Τρίτη 05/03 οι κρατούμενοι στις πτέρυγες Α\’ και Γ\’ εξεγέρθηκαν για το θάνατο του νεαρού και δεν μπήκαν στα κελιά τους. Η απάντηση των υπευθύνων του υπουργείου Δικαιοσύνης και της φυλακής Ναυπλίου ήταν τόσο απλή όσο και τα \”ντεπόν\” μόνο που τώρα ονομαζόταν \”ΜΑΤ\”. Έτσι δύο διμοιρίες απ\’ τα κοπρόσκυλα των ΜΑΤ εισέβαλαν  στη φυλακή και οι κρατούμενοι επέστρεψαν στα κελιά τους. Η τάξη και η ασφάλεια θριάμβευσε στις φυλακές Ναυπλίου. Στη συνέχεια και για διάστημα περίπου 1,5 μήνα οι ανθρωποφύλακες του καγκελόφραχτου τσιμεντένιου μπουρδέλου του Ναυπλίου ξυλοκοπούσαν επανειλλημένα κρατούμενους για να πάρουν εκδίκηση για την εξέγερση και να ξαναθυμήσουν σε αυτούς που το αμφισβήτησαν έστω και για λίγο, ποιός είναι το αφεντικό. Η κοινωνία μπορεί να συνεχίσει ήσυχη τον αιώνιο ύπνο τη. Άλλωστε όλη η ασχήμια της βρίσκεται καλά κρυμμένη μέσα στις φυλακές της δημοκρατίας, εκεί που η εκδίκηση ονομάζεται δικαιοσύνη και η τιμωρία σωφρονισμός.

      Στις φυλακές οι περισσότεροι κρατούμενοι γίνονται πειραματόζωα στις σαδιστικές ορέξεις του κάθε αρχιφύλακα ή του κάθε υπαλλήλου. Δεν είναι μόνο ο υπερπληθυσμός, η άθλια διατροφή, η έλλειψη ιατρικού προσωπικού, αλλά και οι καθημερινές τιμωρίες της υπηρεσίας που γυρίζουν σαν τσεκούρι πάνω απ\’ το κεφάλι των κρατουμένων. Γιατί ο κρατούμενος μέσα στη φυλακή δεν έχει να ξεπληρώσει μόνο την ποινή που του επέβαλαν τα σκιάχτρα της δικαιοσύνης, αλλά συχνά βγάζει διπλή φυλακή εξαιτίας των πειθαρχικών που του επιβάλλουν οι αυτόκλητοι μικροί τύραννοι που φοράνε στολή ή γραβάτα και ονομάζονται δεσμοφύλακες, αρχιφύλακες, διευθυντές και εισαγγελείς φυλακών.

      Πειθαρχικά, απομονώσεις, ξυλοδαρμοί, εξευτελιστικές έρευνες, αιφνιδιαστικές μεταγωγές – απαγωγές αποτελούν κομμάτι της αιχμάλωτης καθημερινότητας των κρατουμένων. Όμως η εξουσία των μικρών τυράννων δε σταματάει μόνο εκεί. Δηλητηριάζει ακόμα και τις πιο μικρές καθημερινές στιγμές των αιχμαλώτων. Σε κάθε φυλακή ανάλογα με το σαδισμό του κάθε αρχιφύλακα ή διευθυντή οι απαγορεύσεις είναι στην ημερήσια διάταξη. Η κάθε απαγόρευση συνοδεύεται πάντα με την ίδια απάντηση: \”Αδύνατον για λόγους ασφαλείας\”. Ανεμιστήρες για το καλοκαίρι, σόμπες για το χειμώνα, μαγειρικά μάτια και σκεύη, βάρη για τη γυμναστική, στρώματα για ύπνο… \”Αδύνατον για λόγους ασφαλείας\”.

      Οι αρνήσεις και ο παραλογισμός συνεχίζονται ακόμα και για τις αγορές των κρατουμένων από το μπακάλη. Σε άλλες φυλακές επιτρέπεται να παραγγείλεις κάποια τρόφιμα ενώ σε κάποιες άλλες τα ίδια τρόφιμα απαγορεύονται. Βέβαια δεν είναι λίγες φορές που ο παραλογισμός συναντάει το δέλεαρ των οικονομικών συμφερόντων. Οι οικονομικές συμφωνίες και οι προμήθειες κάτω από το τραπέζι ανάμεσα στους προμηθευτές και τους διευθυντές ή τους αρχιφύλακες είναι γνωστές στον κόσμο των φυλακών. Όλα είναι γνωστά και στα ανάκτορα του υπουργείου Δικαιοσύνης του ευαίσθητου αριστερού κλόουν Α. Ρουπακιώτη. \’Αλλωστε δεν έχει περάσει πολύς καιρός που ο υφιστάμενός του γ. γραμματέας Κανελλόπουλος τσέπωσε αρκετά εκατομμύρια ευρώ απ\’ τον Β. Μηλιώνη και την υπόλοιπη κλίκα της ENERGIA που έφαγαν 560 εκατομμύρια ευρώ απ\’ την κοινωνία των εθελόδουλων, λάδωσαν εισαγγελείς και δικαστικούς κύκλους ώστε να αποφυλακιστούν, την ίδια στιγμή που χιλιάδες φτωχοδιάβολοι στοιβάζονται στις φυλακές. Κανείς φυσικά δε μιλάει και όλοι σκύβουν για άλλη μια φορά το κεφάλι. Όμως κανένα πρόβατο δε σώθηκε βελάζοντας. Για αυτό και εμείς διαλέγουμε το δρόμο του μοναχικού λύκου. Δεν έχουμε ψευδαισθήσεις για ειρηνικές αλλαγές και δίκαιες ύσεις απ\’ την εξουσία. Ακόμα κι αν η δημοκρατία κατασκεύαζε μια \”χρυσή\” φυλακή με ίσα δικαιώματα για τους κρατούμενους, με ζεστό νερό, με καθαρά στρώματα και μεγαλύτερα προαύλια, θα παρέμενε για πάντα φυλακή, ένας τόπος αιχμαλωσίας. Δεν ψάχνουμε λοιπόν για καλύτερες λύσεις, αλλά για όλου εκείνους τους τρόπους που μπορούμε να γκρεμίσουμε τις φυλακές, με δυναμίτη, με ΤΝΤ, με όπλα, με μπουλντόζες…

      Παράλληλα οι περισσότεροι κρατούμενοι πρέπει να γκρεμίσουν τη φυλακή που έχουν μέσα στο κεφάλι τους. Την ηθική της φυλακής, τη νοοτροπία της έγκλειστης ύαινας που κατασπαράσσει τον αδύνατο, τους ψευτοεθνικισμούς κάθε είδους, την ταπεινωτική εξάρτηση απ\’ τα ναρκωτικά, την εξουσία των αρχηγών και τη δουλικότητα των υποτελών… Μόνο έτσι θα καταρρεύσουν τα τείχη και θα λυγίσουν τα σίδερα.

      Απ\’ την άλλη πλευρά των τειχών, εμείς οι \”ελεύθεροι πολιορκημένοι\” διαλέγουμε για τον εαυτό μας την επιλογή των όπλων και του δυναμίτη ενάντια στους δεσμοφύλακες της ζωής μας, στα αφεντικά και στους διευθυντές τους, στους παπάδες και στους πιστούς τους, στους μπάτσους και στους χρυσαυγίτες τους, στους δημοσιογράφους και στους τηλεθεατές τους, στους πολιτικούς και στους ψηφοφόρους τους.

      Το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης δεν είναι ένα μέσο του αγώνα, είναι η ίδια μας η ύπαρξη. Όλα τα υπόλοιπα που δεν προωθούν τη διαρκή αναρχική εξέγερση είναι ιδεολογικοποιημένες δειλίες.

      Η FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) σε συνεργασία με τη Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς επιδιώκει να δημιουργήσει ένα διάχυτο δίκτυο πυρήνων άμεσης δράσης στον ελλαδικό χώρο που θα χτυπάει εκεί που δεν περιμένει ο εχθρός. Μικροί αυτόνομοι ευέλικτοι ένοπλοι πυρήνες παρακολουθούν, συλλέγουν πληροφορίες, άλλοτε συνεργάζονται άλλοτε όχι και διαλέγουν τη στιγμή της αιφνιδιαστικής επίθεσης. Μόνο μέσα στην επίθεση υπάρχει ζωή. Είμαστε αναρχικοί της πράξης, χαοτικοί, μηδενιστές, εγωιστές, άθεοι, είμαστε οι φορείς των μαύρων σημαιών του αναρχομηδενισμού. Για τη διάχυση της FAI (Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία) και του IRF (Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο).

Τώρα και πάντα

Εξέγερση, Επίθεση, Εκδίκηση

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ και ΔΥΝΑΜΗ στους αμετανόητους παράνομους και στους αντάρτες της Σ.Π.Φ.

Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI) – Διεθνής Συνωμοσία Εκδίκησης

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Κείμενο του αναρχικού Νίκου Ρωμανού- Η απεργία πείνας και η υπόθεση του Κώστα Σακκά

Αναδημοσίευση από το Indymedia:

Η αναφορές μου στον σκληρό αγώνα της απεργίας πείνας δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα επέλεγα να κάνω χρήση του συγκεκριμένου μέσου. Χωρίς να δηλώνω αν συμφωνώ ή διαφωνώ με το μέσο, γιατί έτσι και αλλιώς σωστό και λάθος δεν υπάρχει σε τέτοιες καταστάσεις και τα πάντα αμφισβητούνται και εξετάζονται από την αρχή ξανά και ξανά.

                                                        Απεργία Πείνας- Η αντίφαση σε θέση μάχης.

Η απεργία πείνας αποτελεί το έσχατο μέσο αγώνα ενός ανθρώπου της επανάστασης. Ιστορικά έχει χρησιμοποιηθεί από ένα ευρύ πολιτικό φάσμα αγωνιστών που αιχμαλωτίστηκαν για την ανατρεπτική τους δράση κυρίως εναντίων δημοκρατικών καθεστώτων.

Από τους νεκρούς απεργούς πείνας της ε.ο Φράξιας Κόκκινος Στρατός(RAF) και θανάτους μαχητών του ΙRΑ και της ΕΤΑ, μέχρι της νικηφόρες απεργίες πείνας αναρχικών συντρόφων όπως ο Χριστόφορος Μαρίνος ο Κώστας Καλαρέμας, τα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα και της ε.ο Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Τα κοινά σημεία σύνδεσης μπορεί να είναι από ελάχιστα έως ανύπαρκτα υπάρχει όμως μια απόφαση που παραμένει ίδια,  <<Μάχομαι μέχρι το τέλος.>>

Αυτή ακριβώς η απόφαση έχει σταθεί ικανή ώστε να δημιουργήσει έναν ιδιότυπο εκβιασμό που ασκείται εναντία στο κράτος. Ένας εκβιασμός που όσο οξύμωρο και αν ακούγεται έχει αποκτήσει σημαντική διαπραγματευτική ισχύ εξαιτίας των νεκρών απεργών πείνας.

Φυσικά από την στιγμή που μιλάμε για διαπραγματευτική ισχύ αναγνωρίζουμε την ύπαρξη ισορροπιών μέσα στον επαναστατικό πόλεμο οι οποίες σχηματίζονται από τις κοινωνικές, πολιτικές και οικονομικές συνθήκες της εκάστοτε εποχής και την πόλωση που επικρατεί ανάμεσα σε κρατιστές και επαναστάτες. Αυτό δεν σημαίνει ότι τις σεβόμαστε και ο στόχος που θέτουμε είναι να τις εκτρέψουμε και να τις ρίξουμε στα βράχια. Ούτε όμως σημαίνει ότι δεν τις χαρτογραφούμε, τις εντοπίζουμε και τις χρησιμοποιούμε προς όφελος μας.

Η απεργία πείνας είναι ακριβώς αυτή η περίπτωση, όπου το ανθρωπιστικό προσωπείο της δημοκρατίας χρησιμοποιείται ώστε να επιτευχθούν οι απαιτήσεις του αγωνιστή. Μια μάχη που διεξάγεται απέναντι στην πολιτική εκπροσώπηση του συστήματος, την δημοκρατία, ένας εκρηκτικός μηχανισμός που ο αγωνιστής επιλέγει να τοποθετήσει μέσα στο σώμα του και να βαδίσει στο σημείο που βρίσκονται τα θεμέλια της δημοκρατικής συνοχής κοινοποιώντας πως σε περίπτωση που δεν εκπληρωθεί το αίτημα του, η έκρηξη που θα ακολουθήσει θα έχει αλυσιδωτές αντιδράσεις στο εσωτερικό της δημοκρατίας.

Αυτή ακριβώς η κοινοποίηση είναι που πρέπει να εκφραστεί πολύμορφα από τους συντρόφους εκτός των τειχών. Με μια ετοιμοπόλεμη στρατηγική η οποία σίγουρα θα είναι προσαρμοστική ανάλογα με τις εκάστοτε συνθήκες, στοχεύοντας ταυτόχρονα στην δημιουργία ενός ισχυρού πολιτικού κόστους για κάθε μέρα που το κράτος δεν υποχωρεί στις απαιτήσεις του αγωνιστή.

Φυσικά όλα αυτά απαιτούν την ακύρωση κάθε θεσμικής διαμεσολάβησης και τον σαφή διαχωρισμό μας από αριστερές κορώνες και τα μπάσταρδα τους.

Περνώντας από την θεωρία στην πράξη παραθέτω δημόσια κάποιες σκέψεις γύρω από πράξεις και στρατηγικές που μπορούν να πραγματοποιηθούν κατά την διάρκεια αυτού του σκληρού και περιορισμένου χρονικά αγώνα. Πιστεύοντας πως η επικοινωνία μεταξύ των αιχμαλώτων και των ελεύθερων συντρόφων  πρέπει να είναι αμφίδρομη και να μην περιορίζεται σε θεωρητικές αναζητήσεις αλλά να θέτει τα ζητήματα στο μοναδικό πεδίο που δοκιμάζεται η αποτελεσματικότητα τους, στην πράξη.

Πράξη πρώτη: Συνεχής Αντιπληροφόρηση

Το σκεπτικό:  Λειτουργεί ως προάγγελος πολέμου με ξεκάθαρο και επιθετικό αναρχικό λόγο, διατηρεί τον αγώνα του συντρόφου στην επικαιρότητα και ταυτόχρονα ενημερώνει ενδιαφερόμενους και αδιάφορους πως κανένας σύντροφος μας δεν είναι μόνος του και πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί η επίθεση θα συνεχίζεται.

Οι τρόποι: Πανό, αφίσες, τρικάκια, στενσιλ, γεμίζουν κάθε γωνία της πόλης, καταλήψεις κτιρίων και ραδιοφωνικών σταθμών φροντίζουν να παραμένει ο αγώνας του συντρόφου ως μια ανοιχτή πληγή για το κράτος, παρεμβάσεις και μικροφωνικές σε κεντρικά σημεία αναμεταδίδουν αναρχικές απόψεις και τον λόγο του συντρόφου, βαψίματα συνθημάτων σε τρόλεϊ, λεωφορεία, τραμ, βαγόνια τρένου, σταθμούς και αποβάθρες μετρό, μεταφέρουν μαζί με την απάθεια και τα άγχη των επιβατών και ένα ξεκάθαρο μήνυμα, -ούτε βήμα πίσω, νίκη στο αγώνα του συντρόφου μας.

Πράξη δεύτερη: Αντάρτικη Δράση

Οι αντάρτικες ενέργειες που πραγματοποιούνται στοχεύουν μεταξύ άλλων στην δημιουργία πίεσης και στην πρόκληση κοινωνικών εντάσεων και ενδοσυστημικών αντιπαραθέσεων, στην βραχυκύκλωση της κοινωνικής συνοχής και την κατασκευή μιας αυξανόμενης έντασης που κατευθύνεται σε έναν πολύ συγκεκριμένο στόχο αφήνοντας έτσι στο κράτος ανοιχτή την επιλογή της αποσυμπίεσης που δεν είναι άλλη από την άμεση ικανοποίηση των αιτημάτων του συντρόφου.

Οι αντάρτικες επιθέσεις πρέπει να είναι ουσιαστικές και στρατηγικά στοχευμένες, είτε  μιλάμε για χτυπήματα που θα γίνουν ευρέως γνωστά λόγω της δυναμικής τους, είτε μιλάμε για την επιλογή στόχων όπως οι πολιτικοί και οι δημοσιογράφοι που θα προβληθούν εξαιτίας της δημοσιότητας που έχουν οι θεσμικοί τους ρόλοι. Το μήνυμα παραμένει ίδιο, αναδεικνύεται ο αγώνας του συντρόφου και αυξάνεις την στρατηγική της έντασης απαιτώντας την ικανοποίηση των αιτημάτων του απεργού πείνας.

Στην περίπτωση που μιλάμε για διάχυτες επιθέσεις σε στόχους της κυριαρχίας είναι απαραίτητο να δηλώνονται οι αιτίες και τα κίνητρα από τους δράστες της ενέργειας. Δίπλα στα καμένα ΑΤΜ των τραπεζών και στα μαυρισμένα από τις εμπρηστικές επιθέσεις κρατικά κτίρια, συνθήματα αλληλεγγύης και  τρικάκια ενημερώνουν τους περαστικούς πως όσο το κράτος δεν υποχωρεί οι επιθέσεις θα συνεχίζονται.

Με αυτό τον τρόπο ακόμα και αυτοί που αδιαφορούν πνιγμένοι μέσα στην μετριοπάθεια θα λειτουργήσουν ως εργαλείο πολιτικής πίεσης καθώς θα δυσανασχετούν με μια εξεγερτική προοπτική εξαιτίας μιας κρατικής αυθαιρεσίας και παρανομίας από τις πολλές που βλέπουν το φως της δημοσιότητας.

Οι ανατρεπτικές πρακτικές που συνδέονται μεταξύ τους κάτω από μια κοινή απαίτηση και έναν κοινό αγώνα με την πιο στενή και όχι τόσο αφηρημένη έννοια, αποκτούν μεγαλύτερη δυναμική και πολλαπλασιάζουν την ισχύ των χτυπημάτων δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα. Το καλύτερο και πιο πρόσφατο παράδειγμα για να γίνει κατανοητή η παραπάνω διαπίστωση είναι οι αντάρτικες επιθέσεις που εκδηλώθηκαν και η πολιτική και κοινωνική δυναμική που αυτές απέκτησαν μετά τις κρατικές επιθέσεις σε καταλήψεις, αυτοδιαχειριζόμενους  χώρους και κινηματικές υποδομές.

Πράξη Τρίτη: Σε περίπτωση ήττας

Επειδή κάθε μάχη κυοφορεί την πιθανότητα της ήττας, στο κακό ενδεχόμενο που ο σύντροφος δολοφονηθεί από την αδιάλλακτη στάση του κρατικού μηχανισμού είναι απαραίτητο να δημιουργηθεί άμεσα ένα αντίβαρο που θα αναγκάσει τους επόμενους πολιτικούς υπεύθυνους που διαχειρίζονται αντίστοιχες υποθέσεις να σκεφτούν πολύ καλά τις συνέπειες μιας τέτοιας επιλογής.

Τα ιστορικά παραδείγματα πολιτικών εκτελέσεων στην δυτική Ευρώπη των προηγούμενων δεκαετιών. Με στόχο πρόσωπα που είχαν μεγάλο μερίδιο ευθύνης στο θάνατο του απεργού. Οι βασανιστές- γιατροί που έκαναν την αναγκαστική σίτιση σε απεργούς πείνας (Ισπανία-GRAPO), οι αντιδραστικοί δικαστές που έκαναν καριέρα πάνω στις πλάτες των αγωνιστών (Γερμανία- θάνατος Χόλγκερ Μάϊνς), οι πολιτικοί προϊστάμενοι, γενικοί γραμματείς, υπουργοί και το σκυλολόι τους ήταν και είναι στο στόχαστρο. Όλη αυτή η εμπειρία αποτελεί κομμάτι της επαναστατικής ιστορίας που καλό είναι να μην επαναληφθεί σαν φάρσα, αλλά με ακόμα περισσότερο πάθος για την ελευθερία και περισσότερο μίσος εναντία στους εχθρούς μας.

Μιλώντας για την υπόθεση του αναρχικού Κώστα Σακκά

Ο αναρχικός Κώστας Σακκάς έχει ξεκινήσει απεργία πείνας από τις 4/6 απαιτώντας την άμεση απελευθέρωση του. Αφορμή στάθηκε η εκδικητική παράταση της προφυλάκισης του σε 36 μήνες, δηλαδή τρία ολόκληρα χρόνια υπόδικος. Οι εκδικητικές μεταχειρίσεις και οι αυθαιρεσίες του κράτους δεν μας εκπλήσσουν, ούτε πρέπει να επικαλούμαστε την επιστροφή στην νομιμότητα τους.

 Ας μην ξεχνάμε πως ζούμε σε έναν κόσμο που οι στρατιωτικές επεμβάσεις, οι βομβαρδισμοί και οι μαζικές εκκαθαρίσεις των επεκτατικών πολέμων των αυτοκρατοριών διεξάγονται στο όνομα της ειρήνης, ενώ οι εξοντωτικές καταδίκες ανθρώπων στον αργό θάνατο της φυλακής, στο όνομα μιας αιμοσταγούς και τιποτένιας δικαιοσύνης και μιας ακόμα πιο τιποτένιας κοινωνίας.

Όμως χρησιμοποιώντας τις ίδιες τους τις αντιφάσεις και εκμεταλλευόμενοι τις αδυναμίες τους  δίνεται μια δυνατότητα ώστε να δοθεί μια αποφασιστική μάχη για την απελευθέρωση ενός αναρχικού συντρόφου. Σε αυτό το σημείο έχει σημασία να αναφέρουμε πως το ίδιο καθεστώς ιδιότυπης ομηρίας ισχύει και για τον αντάρτη της Σ.Π.Φ Γεράσιμο Τσάκαλο.

Το συμπέρασμα που βγάζουμε λοιπόν μέσα από αυτή την κατασταλτική επιλογή του κράτους είναι ότι οι αποφασισμένες ατομικότητες μπορούν να προκαλέσουν σημαντικά πλήγματα στον κρατικό μηχανισμό. Σε βαθμό τέτοιο που προτιμούν να αναλάβουν το πολιτικό κόστος της παράνομης κράτησης, μια κρατική επιλογή που προκαλεί ρήγματα στο προσωπείο του «ανθρωπισμού» και της δικαιοσύνης που επικαλούνται.

Είναι γεγονός πως το κράτος θα εξωθήσει την κατάσταση στα άκρα στοχεύοντας στην σωματική εξουθένωση του αγωνιστή με σκοπό να κλονιστεί η πίστη του.

Ενάντια στην εξόντωση του συντρόφου μας ας ορθώσουμε το ανάστημα μας. Με κάθε μέσο και όλα να σταθούμε δίπλα στον σύντροφο.

                        ΔΙΑΡΚΗΣ ΕΠΙΘΕΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΤΟΥ ΑΝΑΡΧΙΚΟΥ ΚΩΣΤΑ ΣΑΚΚΑ

       ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

           ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ

 Υ.Γ Προς αποφυγή παρεξηγήσεων ο λόγος που δεν κάνω αποχή συσσιτίου είναι γιατί δεν τρώω από το συσσίτιο της φυλακής και φροντίζω ατομικά την διατροφή μου (μαγείρεμα κλπ). Το να δήλωνα λοιπόν ότι κάνω αποχή συσσιτίου θα ήταν υποκριτικό και συνειδητή εξαπάτηση των συντρόφων που θα διάβαζαν κάτι τέτοιο και θα καλλιεργούσαν ψευδείς εντυπώσεις. Για τους συντρόφους  που σιτίζονται από την φυλακή κάτι τέτοιο μπορεί να είναι όντος μια στέρηση σε διαφορετική περίπτωση είναι γραφικό και χωρίς ουσία.

 

Φυλακές Αυλώνα

Ιούνιος 2013

Νίκος Ρωμανός

Μπροσούρα: Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Μετάφραση του κειμένου που δημοσιεύτηκε το Νοέμβριο του 2012, στο #10 τεύχος της έκδοσης του 325.

Συνέντευξη με 3 οικοαναρχικούς

Η μπροσούρα τυπώθηκε σε περιορισμένα αντίτυπα και διακινείται χέρι με χέρι μετά από επικοινωνία με το εγχείρημα.

e-mail επικοινωνίας: erevos@espiv.net

Ιστότοπος της ομάδας: Έρεβος