Κατεβάστε το PDF, εδώ.
Tag: Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Ιταλία: Δυο γράμματα του φυλακισμένου αναρχικού Νικόλα Γκάι από τη δεύτερη πτέρυγα υψηλής ασφαλείας της Φερράρα
Οι προφυλακισμένοι αναρχικοί Νικόλα Γκάι και Αλφρέντο Κόσπιτο κατηγορούνται για την ένοπλη επίθεση εναντίον του Ρομπέρτο Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της εταιρείας πυρηνικής ενέργειας Ansaldo Nucleare, την ευθύνη της οποίας ανέλαβε ο Πυρήνας Όλγα/ΑΑΟ-ΔΕΜ.
Στις αρχές Αυγούστου του 2013 έγινε γνωστό ότι οι ιταλικές εισαγγελικές αρχές έβαλαν μπρος άλλη μία δίωξη κατά του συντρόφου Νικόλα Γκάι για «παρότρυνση σε τέλεση βίαιων πράξεων με τρομοκρατικούς σκοπούς», προβάλλοντας ως πειστήριο τα ακόλουθα δυο γράμματα και ιδίως την αναφορά του συντρόφου σε επίθεση του «Σχεδίου Φοίνικας» στην Αθήνα.
Συνεισφορά στη συνάντηση της 3ης Αυγούστου στην κατάληψη La Riottosa της Φλορεντίας.
Αγαπητές συντρόφισσες και αγαπητοί σύντροφοι, με χαρά έμαθα για τις συναντήσεις που πραγματοποιούνται με στόχο την οργάνωση μιας αλληλέγγυας παρουσίας ενόψει της δίκης μας. Σας στέλνω λοιπόν το παρακάτω κείμενο, το οποίο, αν και δε γράφτηκε συγκεκριμένα γι’ αυτές τις συνελεύσεις, πιστεύω πως μπορεί να δώσει τροφή για περαιτέρω συζήτηση.
Τόσο ο Αλφρέντο, όσο κι εγώ βρίσκουμε πολύ ενδιαφέρον το γεγονός πως το κείμενο «Με το κεφάλι ψηλά», το οποίο εισηγείται αυτές τις συναντήσεις, δεν επικεντρώνεται αποκλειστικά στην υπόθεσή μας, αλλά «χρησιμοποιεί» το συγκεκριμένο κατασταλτικό επεισόδιο προκειμένου να εγκαινιαστεί εκ νέου ένας διάλογος γύρω από θέματα τόσο σημαντικά, όπως είναι η επαναστατική αλληλεγγύη, η αναρχική δράση, η σύνδεση με τους κοινωνικούς αγώνες κ.τ.λ, για τα οποία, δυστυχώς, τελευταία δε γίνεται λόγος παρά μονάχα με τσιτάτα.
Από πλευράς μας, μπορούμε μονάχα να ευελπιστούμε πως όλες αυτές οι συζητήσεις που έχουν καλεστεί δε θα παραβλέψουνε ούτε στιγμή την πρακτική πτυχή του αναρχικού αγώνα, μιας και πιστεύουμε πως το σύνολο των επιχειρημάτων πρέπει να προσβλέπουν στο πώς θα καταστήσουμε τη δράση μας πιο κοφτερή και απτή.
Όσον αφορά την κεντρική κατηγορία εις βάρος μας, τον τραυματισμό του διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, θα τοποθετηθούμε αργότερα, όταν ξεκινήσει η δίκη στις 30 Οκτώβρη.
Δύναμη, συντρόφια, έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να γκρεμίσουμε!
Ζήτω η νέα αναρχία!
Νικόλα Γκάι (Φερράρα, 23 Ιούλη 2013)
Φερράρα, Ιούνης 2013
Σχετικά με τον αγώνα ενάντια στις φυλακές.
Εδώ και κάποιο διάστημα είναι προφανές ότι έχει επιστρέψει στο προσκήνιο ο αγώνας ενάντια στις φυλακές, με νέες φιγούρες «κοινωνικών εξεγερμένων» να εμφανίζονται στο παλκοσένικο του κινήματος, κι έτσι ν’ αρχινούν ξανά μανά: διαδηλώσεις, συγκεντρώσεις και προτάσεις για ενημερωτικά δελτία που να δίνουνε χώρο στους οδυρμούς οι οποίοι βγαίνουνε μέσα απ’ τα μπουντρούμια του κράτους. Τίποτα καινούργιο στον ορίζοντα· πολύ συχνά το κίνημά μας, σαν τη σβούρα που κάνει κύκλους γύρω απ’ τον εαυτό της, αναπηδά σε μια διαφορετική πτυχή αυτού του γαμημένου κόσμου κι ύστερα περιστρέφεται και στροβιλίζεται ξανά.
Το ενδιαφέρον των συντρόφων αφυπνίζεται, δίνει ζωή σε συνελεύσεις, όπου υπογραμμίζεται η αναγκαιότητα της εμβάθυνσης των επιχειρημάτων, της κατανόησης του τι συμβαίνει στους τόπους του βασανισμού… και ποιο τ’ αποτέλεσμα; Αποφασίζεται να πάνε να μοιράσουνε φυλλάδια στους συγγενείς τις μέρες του επισκεπτηρίου και να οργανώσουν μια συγκέντρωση, που θα ’ναι σίγουρα επιτυχημένη μιας και πλείστοι όσοι φυλακισμένοι «θα ανταποκριθούν» μ’ ενθουσιασμό. Για να πούμε όμως και την αλήθεια, τελευταία προστέθηκε στο γνωστό σενάριο μια νέα πράξη, κομματάκι ανησυχητική: μία «αποφασιστική και επικοινωνιακή» μάζωξη μπροστά από το υπουργείο Δικαιοσύνης στη Ρώμη. Όσο το σκέφτομαι, τόσο δεν μπορώ να καταλάβω τι δουλειά έχουνε έξω απ’ το υπουργείο αναρχικοί, τσαντισμένοι για τα ξυλίκια που πέσανε στις φυλακές του Τολμέτζο, αν δε βρίσκονται εκεί για να το μπουρλοτιάσουνε.
Ενώ η φυλακή αποτελεί ένα μόνιμο πρόβλημα, οι «κινητοποιήσεις» εναντίον της αποτελούν απλά επεισόδια που διαρκούν ωσότου κάποια άλλη «έκτακτη ανάγκη» τραβήξει την προσοχή των συντρόφων, ή για όσο το υποκείμενο της προσοχής μας (ο κοινωνικός εξεγερμένος, ο φυλακισμένος προλετάριος κ.λπ.) δεν αναζητά κάποιο διαμεσολαβητή, λίγο πολύ θεσμοθετημένο, που να θεωρεί ότι είναι πιο κατάλληλος για να ικανοποιήσει τα αιτήματά του.
Θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τις εκτιμήσεις μου δεν τις υπαγορεύει κάνα προσωπικό μπούχτισμα ή καμιά κομπορρημοσύνη ειδίκευσης στον τομέα αυτόν, αλλά η απλή εμπειρία από πρώτο χέρι: έχω συμμετάσχει σε διάφορες πρωτοβουλίες του αγώνα ενάντια στις φυλακές, κι όλες τους ήτανε απόρροια μιας παρόμοιας συλλογιστικής, έχοντας την ίδια πάντοτε κατάληξη. Θυμάμαι πολύ καλά τον αγώνα των ισοβιτών, όπου και σε κείνη την περίπτωση υπήρξε ενθουσιασμός, συνελεύσεις, συγκεντρώσεις, ένα ενημερωτικό δελτίο κατά των φυλακών, ώσπου οι πρωταγωνιστές αυτής της κινητοποίησης, συχνά περιγραφόμενοι ως αδάμαστοι εξεγερμένοι, αποφάσισαν να αναστείλουν την απεργία πείνας και να προσφύγουν σε πιο θεσμικά μονοπάτια για να επιλύσουν το πρόβλημά τους: πάπαλα αυτός ο αγώνας, και φτου κι απ’ την αρχή με κάποιον άλλον.
Πιστεύω ότι πρέπει να κοντοσταθούμε και να προβληματιστούμε σχετικά με το γιατί επαναλαμβάνονται κυκλικά οι ίδιες καταστάσεις, με παρόμοια πάντα αποτελέσματα. Γιατί δεν κατορθώνουμε να δώσουμε μεγαλύτερη συνέχεια και διεισδυτικότητα στη δράση μας; Πιστεύω ότι πρέπει να πάψουμε να παρασυρόμαστε απ’ το συναισθηματισμό, απ’ το κατεπείγον της κάθε περίστασης. Πολύ συχνά παίζουμε άμυνα, με αποτέλεσμα να φαντάζει ότι το έργο των αναρχικών είναι να επιλύσουν τα προβλήματα του κατά περίπτωση επαναστατικού «υποκειμένου»: φυλακισμένων, μεταναστών, εκμεταλλευόμενων κ.λπ. Είμαι πεπεισμένος ότι οι αναρχικοί θα έπρεπε «απλούστατα» να περνάνε στην επίθεση, καθένας με τις δικές του μεθόδους και στους δικούς του χρόνους, επιχειρώντας να ζήσουν την [….], τη χαρά της καταστροφής χωρίς ν’ αποζητούν τη «συναίνεση» των εκμεταλλευόμενων της εκάστοτε συγκυρίας.
Σε αυτό το σημείο, βέβαια, οποιοσδήποτε θα μπορούσε να μου πει ότι τα λόγια μου είναι διακηρύξεις αρχών, οι οποίες και βρίσκουν σύμφωνους τους πάντες, αλλά πρακτικά τι προτείνω να γίνει; Ας πάρουμε παράδειγμα απ’ όσα συμβαίνουν γύρω μας. Η φυλακή είναι τέτοιο τερατούργημα, που δε χρειάζεται να έχουμε γνώση και της παραμικρής αθλιότητας που λαμβάνει χώρα εντός της για να ξέρουμε ότι πρέπει να καταστραφεί. Ας μην επικεντρωνόμαστε σε λίγο ή πολύ βαθυστόχαστες μελέτες σχετικά με τους μετασχηματισμούς του μηχανισμού της φυλακής, αλλά ας πράξουμε όπως οι σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς/Συμμορίες Συνείδησης/Πυρήνας Sole–Baleno/ΑΑΟ-ΔΕΜ* στην Ελλάδα: ας μάθουμε πού παρκάρει ο διευθυντής των φυλακών και ας πράξουμε αναλόγως. Ας μιμηθούμε τους συντρόφους του Εξεγερσιακού αντεξουσιαστικού πυρήνα Παναγιώτης Αργυρού/ΑΑΟ-ΔΕΜ, που στις 12 Μάη 2013 χτύπησαν την Εθνική Ένωση Σωφρονιστικών Υπαλλήλων στο Σαντιάγο της Χιλής. Ή, ακόμη, ας ακολουθήσουμε το παράδειγμα των ανώνυμων συντρόφων που πριν κάμποσους μήνες στο Τρέντο πυρπόλησαν τα οχήματα μιας εταιρείας που κερδοσκοπεί με την τροφοδοσία κρατουμένων.
Αν είμαστε όλοι σύμφωνοι ότι δεν υπάρχει τίποτα πιο όμορφο από μια φυλακή που καίγεται, ας οπλίσουμε τις επιθυμίες μας κι ας πιάσουμε δουλειά.
Νικόλα Γκάι
* Στις αρχές Ιούνη ανατινάχτηκε το αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών του Κορυδαλλού, στην Αθήνα. Αυτή ήταν η πρώτη πράξη του «Σχεδίου Φοίνικας», την οποία ακολούθησε η επίθεση στο αυτοκίνητο ενός ανθρωποφύλακα της φυλακής του Ναυπλίου, στην Ελλάδα πάντα, από τους συντρόφους της Διεθνούς Συνωμοσίας για την Εκδίκηση/ΑΑΟ-ΔΕΜ. Το «Σχέδιο Φοίνικας» συνεχίστηκε με δύο ακόμη ενέργειες, μία στην Ινδονησία και άλλη μία, πάλι στην Ελλάδα.
Σ.τ.μ.: Μέτρα λογοκρισίας στην αλληλογραφία ήταν ήδη σε ισχύ εις βάρος των Νικόλα και Αλφρέντο, και πλέον επιβλήθηκαν επισήμως και στους Σέρτζιο και Στέφανο (φυλακισμένους στο πλαίσιο της επιχείρησης ευτολμία/Ardire), με το σκεπτικό ότι οι τελευταίοι διευκόλυναν την εκροή επιστολών των δύο κρατουμένων για την υπόθεση Αντινόλφι. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι όσα γράμματα αποστέλλονται δε φτάνουν ποτέ στα χέρια των τεσσάρων συντρόφων, που είναι έγκλειστοι στην ίδια πτέρυγα (AS2) της φυλακής της Φερράρα, αλλά κυρίως συνεπάγεται ότι η αλληλογραφία τους περνάει πρώτα από φακέλωμα των διωκτικών αρχών κι ότι ενδέχεται να παρακρατηθεί για κάποιο διάστημα και, κατά περίπτωση, να ενταχθεί σε δικόγραφα. Γι’ αυτό τώρα, πιο πολύ από ποτέ άλλοτε, είναι σημαντικό να τους αποστέλλονται γράμματα ώστε να σπάσει στην πράξη το μέτρο της απομόνωσής τους:
Sergio Maria Stefani, Stefano Fosco, Nicola Gai, Alfredo Cospito
Casa Circondariale di Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία
Νέες κυκλοφορίες αναρχοατομικιστικού/μηδενιστικού υλικού
![\"vertice](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/vertice-abiss0-logo.png\"){kind=logo}
Το 5ο και το 60 τεύχος του εντύπου Abismo – Rivista Nichilista Egoista, των εκδόσεων Verein von Egoisten(Ιταλία).
![\"ediciones](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/08/ediciones-gazakia-logo-e1376112291878.jpg\"){kind=logo}
Το 4ο τεύχος του εντύπου GAZAKIA και η μπροσούρα La Impronta de la Vida, των εκδόσεων Gazakia(Αργεντινή).
Αργεντινή: Εμπρηστική επίθεση σε όχημα της Μητροπολιτικής Αστυνομίας (Μπουένος Άιρες)
«Γιατί για μας η επανάσταση δεν είναι θέμα ενός μονάχα μήνα, του Δεκέμβρη ή του Γενάρη, αλλά είναι μια αειθαλής κατάσταση που δοκιμάζει τα όρια όλων μας»
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς – Φράξια Μηδενιστών
Βρίσκουμε ότι ο καλύτερος τρόπος για να προπαγανδίσουμε τις ιδέες μας για λευτεριά είναι μέσω των πράξεων, αλλά θεωρούμε επίσης αναγκαία μία αναφορά ύστερα από μια σειρά επιθέσεων σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα, γιατί γνωρίζουμε καλά ότι η εξουσία των μέσων μαζικής πληροφόρησης χειραγωγεί τα πάντα καταπώς γουστάρει. Αναφέρθηκαν εκ νέου στο ζήτημα των αναρχικών εμπρησμών, μονάχα έπειτα από μια επίθεση σε ένα καινούργιο τζιπ 4×4 Mercedes Benz, που είχε ως αποτέλεσμα να καούν τα πάντα τριγύρω στη γειτονιά του Παλέρμο τα ξημερώματα της Παρασκευής, 26 Ιούλη 2013.
Εμείς ξαναλέμε ότι τα καινούργια και πολυτελή αυτοκίνητα συνεχίζουν να καίγονται σε όλη την πόλη.
Συγκεκριμένα, με αυτή την προκήρυξη, αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την εμπρηστική επίθεση σε ένα τζιπάκι της Μητροπολιτικής Αστυνομίας στη γειτονιά Βίγια ντελ Πάρκε τις πρώτες πρωινές ώρες της Πέμπτης, 1ης Αυγούστου.
Δεν πρόκειται να ξαποστάσουμε μέχρι να δούμε τον πολιτισμό να γίνεται συντρίμμια κι ωσότου ξεκάνουμε την εξουσία, που καθιστά δυνατή την ύπαρξή του.
Φίλοι της Γης / Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Δύο κοινές δηλώσεις εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού
Αναδημοσίευση από Έρεβος:
Τα δύο κείμενα, που ακολουθούν, είναι δύο κοινές ανακοινώσεις αντάρτικων αναρχικών εξεγερσιακών και οικοαναρχικών οργανώσεων του Μεξικού, που δημοσιεύτηκαν το 2011. Θεωρούμε πως παρ’όλη τη διετή σχεδόν απόσταση από το σήμερα και παρ’όλο που αναφέρονται σε γεγονότα σε ένα διαφορετικό από την Ελλάδα χώρο, περιέχουν πολύ σημαντικές αναλύσεις σε μια σειρά θεμάτων, που πρέπει να απασχολούν και τους αναρχικούς στην Ελλάδα. Ο άτυπος συντονισμός, η εξεγερτική άμεση δράση, η συνολική αντίληψη της κυριαρχίας και του πολέμου εναντίον της, ο εκφυλισμός των διαδηλώσεων, η σταθερή αντιεξουσιαστική θέση ενάντια και στους αριστερούς διαχειριστές του συστήματος, ο πολιτικαντισμός και οι προσπάθειες αφομοίωσης της Αριστεράς, ο ρεφορμισμός κάποιων κομματιών του αναρχικού χώρου και άλλα πολλά, είναι ζητήματα και γεγονότα που θίγονται πολύ εύστοχα από τους Μεξικανούς συντρόφους και θεωρούμε πως αξίζει να προβληματίσουν και εμάς.
Οι πηγές των αγγλικών κειμένων εδώ και εδώ
Οι σημειώσεις είναι όλες του μεταφραστή στα αγγλικά, εκτός από εκείνες όπου υπάρχει η σήμανση {ΣτΜΕ}.
Πρώτη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού
Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,
Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, του Μεξικού και του κόσμου,
Προς τους εμπρηστές και τους ανταγωνιστές, με τους οποίους έχουμε σχέσεις συγγένειας, παντού:
Χαιρετισμούς, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στην Αργεντινή, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!
Χαιρετισμούς σε όλους όσους παλεύουν για την Ολική Απελευθέρωση!
Σε πολύ λίγες περιπτώσεις, έχουμε υποχρεωθεί να εκδώσουμε κοινές ανακοινώσεις ή προκηρύξεις και τις λίγες φορές που το έχουμε κάνει αυτό, ήταν για εσωτερική μας κυκλοφορία, με σκοπό να κοινωνικοποιηθούμε και να συζητήσουμε θέματα που μας ενδιαφέρουν ή για να επεξεργαστούμε την κριτική μας μέσα από τις εμπειρίες αγώνα μας ή για να λύσουμε τις διαφωνίες μας και να καταδείξουμε τον άτυπο συντονισμό των δράσεών μας. Παρομοίως, για κάποιον καιρό, προτιμήσαμε να αποφύγουμε δηλώσεις και γενικές ανακοινώσεις, που θα μπορούσαν να στοχοποιήσουν και να ενοχοποιήσουν συντρόφους, που με βάση τον αναρχισμό, αναπτύσσουν μια διαφορετική μορφή αγώνα και ενεργούν δημόσια, μακριά από τη σύγκρουση που έχουμε επιλέξει εμείς. Όμως, υπάρχουν εξαιρέσεις όταν υπάρχουν κάποιες συγκεκριμένες συνθήκες και όταν δημιουργούνται κάποιες ειδικές καταστάσεις, που κάποια ζητήματα και προβλήματα απαιτούν μια δημόσια δήλωση, μια προκήρυξη, ένα κάλεσμα. Αυτή είναι μια από αυτές τις εξαιρέσεις και αυτό που κάνουμε είναι ακριβώς αυτό· ένα κάλεσμα.
Χρόνο με το χρόνο, από μια εξεγερσιακή και οικοαναρχική προσέγγιση και μέσα από το συντονισμό των δράσεων, έχουμε κληθεί να υπερπηδήσουμε στρατηγικές, που συνεισφέρουν μόνο στην ακινητοποίηση και που υποθάλπτουν το θέαμα, που χειραγωγείται από τα μέσα μαζικής αποξένωσης. Έχουμε υπάρξει έντονα κριτικοί (και ταυτόχρονα συνεπείς με τις θεωρητικές και πρακτικές μας προσεγγίσεις) στο αξιοθρήνητο κακέκτυπο, στο οποίο εκείνοι που επιμένουν στις αβλαβείς διαδηλώσεις και στις ροζ -μεταμφιεσμένες σε μαύρες- διαμαρτυρίες, έχουν καταντήσει τον αγώνα. Θεωρούμε πως ο αγώνας, ο κοινωνικός πόλεμος ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας, τους υπερασπιστές του, τουςαντιπροσώπους του και τους λακέδες του, χρειάζεται ανταγωνιστική δημιουργικότητα και συνεχή αναζήτηση καινούριων μορφών σύγκρουσης. Κάθε 2η Οκτώβρη, επιμένουμε πως είναι μια μέρα που (πολεμώντας) θυμόμαστε τους φοιτητές, που έπεσαν στη σφαγή της πλατείας Tlatelolco, αλλά και πως είναι ακόμα μια μέρα στο ημερολόγιο των λόγων, που δικαιώνονται στον καθημερινό αγώνα, στη συνεχή σύγκρουση, στην καθημερινή μάχη του κοινωνικού πολέμου.Αναγνωρίζουμε τον αγώνα στους δρόμους ως μια από τις πολλές δημιουργικές μορφές σύγκρουσης, αλλά όταν μιλάμε για αγώνα στους δρόμους, δεν εννούμε τη μείωση αυτού του όρου σε επιτρεπόμενες και αστυνομευμένες διαδηλώσεις, όπου το δρομολόγιο είναι προσχεδιασμένο και η καλή συμπεριφορά προαπαιτούμενη, επιβαλλόμενη από τους ίδιους τους «συντρόφους», με τους οποίους διαδηλώνουμε μαζί, την «επαναστατική» αστυνομία, που είναι έτοιμη να μας χαρακτηρίσει «προβοκάτορες» και «χουλιγκάνους» με την παραμικρή πρόθεσή μας να ξεφύγουμε από το σενάριο. Αυτόν που καταλαβαίνουμε ως αγώνα στο δρόμο, είναι εκείνος που αναπτύσσουν οι σύντροφοι στη Χιλή και την Ελλάδα ή οι άγριες εξεγέρσεις που ξέσπασαν στην Αλβανία, την Αίγυπτο, την Αγγλία και τη Συρία, οι οποίες έκαναν το πέρασμα σε έναν αγώνα απόλυτα ανεξέλεγκτο από τις θεσμικές δυνάμεις της εξουσίας, ξεπερνώντας την απλή διαμαρτυρία, απαλλοτριώνοντας τα οπλοστάσια των αστυνομικών τμημάτων, κάνοντας επθέσεις στα σώματα καταστολής, καταστρέφοντας τα σύμβολα του κεφαλαίου και του κράτους και καίγοντας τα πάντα στο διάβα τους. Αυτός είναι ο αγώνας στους δρόμους και αν παρουσιαστεί η ευκαιρία, οι αναρχικοί πρέπει να είναι πάντα παρόντες για να επεκτείνουν την εξέγερση, να αυξήσουν την οργή ενάντια στην κυριαρχία και να τη μετατρέψουν σε γενικευμένη εξέγερση. Παρ’όλα αυτά και κόντρα στις συνθήκες, οι οπαδοί της ακινησίας μιλούν για αδυναμίες, για έλλειψη «επαναστατικής ωριμότητας», για την απουσία «αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών», ώστε να συνεχίσουν το θέαμα και το κακέκτυπο, που τους επιτρέπουν να τροφοδοτούν την εικόνα ως «επαναστάτες», με το να ανεβάζουν φωτογραφίες στο διαδίκτυο ανεμίζοντας τη μαύρη σημαία, κρατώντας πανό ή αναπνέοντας τον ίδιο αέρα, πρόσωπο με πρόσωπο, με τους μπάτσους.
Ήταν, λοιπόν, το ανταγωνιστικό κίνημα «ώριμο» κάτω από ένα απολυταρχικό καθεστώς, όπως αυτό που κυβερνούσε τη Συρία; Ήταν ώριμο στην Αλβανία; Στην Αίγυπτο; Υπήρχαν οι «αντικειμενικές και υποκειμενικές συνθήκες» στο εύτακτο και καλοφυλαγμένο Λονδίνο; Ίσως υπήρχαν στη Χιλή; Όχι, σύντροφοι. Ήταν σίγουρα η οργή, τόσο η ατομική όσο και η συλλογική, η εξεγερτική θέληση, η ανταγωνιστική κλίση, που έκαναν τη διαφορά. Σε πολλές περιπτώσεις και από διαφορετικές συγκυρίες, έχουμε κληθεί να εγκαταλείψουμε τις διαδηλώσεις, τις πορείες και τις καθιστικές διαμαρτυρίες, για να ανοίξουμε το δρόμο για άλλες μορφές αγώνα, για να εντατικοποήσουμε την επίθεση, να αυξήσουμε τον ανταγωνισμό και να επεκτείνουμε τον κοινωνικό πόλεμο, δείχνοντας πως είναι δυνατό, εδώ και τώρα, να περάσουμε στην εξεγερτική επίθεση. Δεν το έχουμε κάνει από τη θέση της πρωτοπορίας ή της μιας και μοναδικής οργάνωσης ή ορμώμενοι από μια τακτική ενότητα· το έχουμε κάνει μέσα από τον άτυπο συντονισμό των αγώνων, την απόλυτη αυτονομία των ομάδων, τη μαχητική ατομικότητα, ενθαρρύνοντας τη δημιουργία πυρήνων, κολλεκτίβων, ομάδων συγγένειας, συντονιστικών, συμμαχιών, πολλαπλών και ποικίλων σχηματισμών, που προτάσσουν,μέσα από τις δικές τους δομές ή την ατομικότητα, τη διαρκή συγκρουσιακότητα, την άμεση αναμέτρηση, τον κοινωνικό πόλεμο χωρίς παύση και χωρίς ανακωχή. Όμως, σήμερα, δεν καλούμε σε εγκατάλειψη των διαδηλώσεων για τους συνηθισμένους λόγους, παρ’όλο που δεν έχει αλλάξει η ανάγνωσή μας για τους αγώνες.
Σήμερα, σας καλούμε να μη λάβετε μέρος στη διαδήλωση της ερχόμενης 2ης Οκτώβρη, γιατί προετοιμάζεται η πιο σκληρή καταστολή εναντίον του αναρχικού κινήματος του Μεξικού. Σας καλούμε να μη συμμετέχετε, γιατί ακόμα και αυτήν τηστιγμή που γράφεται αυτό το κάλεσμα, εξυφαίνεται η μεγαλύτερη σκευωρία ενάντια στον αναρχισμό, που μπορούμε να θυμηθούμε. Και αυτή η μοχθηρή επιχείρηση στήνεται στον τομέα επιμελητείας του Υπουργείου Δημόσιας Ασφαλείας της πόλης του Μεξικού (Distrito Federal) και στα γραφεία «συνδέσμων» της κυβέρνησης της πόλης του Μεξικού, σε συνέργεια με τους ηγέτες του φοιτητικού και του αποκαλούμενου λαικού κινήματος, που βρίσκονται σήμερα στην υπηρεσία της «προοδευτικής και δημοκρατικής αριστεράς», που ληστεύει, καταπιέζει και φυλακίζει με το σύνθημα «πρώτα οι φτωχοί»,ενώ παράλληλα χτίζει την κυβέρνηση της «ελπίδας». Σε αυτό το κατασταλτικό κόλπο συμμετέχουν (όπως πάντα) και οι σταλινικοί, που προετοιμάζονται να «καθαρίσουν τους δρόμους από τους αναρχικούς» και να τους «εξαφανίσουν από το χάρτη», εκκενώνοντας τις καταλήψεις, που κερδήθηκαν μέσα από παρατεταμένους αγώνες. Γνωρίζουμε πως έχουν τα ονόματα και τις διευθύνσεις συντρόφων, που δεν έχουν την παραμικρή σύνδεση με τις πράξεις μας ούτε σχετίζονται με κάποιο τρόπο με τους οργανικούς μας σχηματισμούς, αλλά που στα μυαλά τους και στη δική τους κάθετη λογική, τους θεωρούν «ηγέτες» του αναρχισμού. Εμείς, που έχουμε διαλέξει, ορμώμενοι από τις σταθερές αναρχικές μας πεποιθήσεις, το μονοπάτι της επίθεσης και του μετωπικού αγώνα, δεν εκπλησσόμαστε από αυτήν τη σκευωρία.
Την περιμένουμε εδώ και δύο χρόνια. Μελετούμε και παρακολουθούμε τις σκευωρίες και τις επιχειρήσεις που εκτελούνται, ακολουθώντας την ίδια στρατηγική εναντίον των συντρόφων μας στον αγώνα, στη Χιλή και την Ελλάδα. Διαβάζουμε και αναλύουμε με προσοχή όλην τη συνεισφορά τους στον αγώνα και λαμβάνουμε υπόψιν μας την εμπειρία τους. Και μαθαίνουμε από τους αγώνες. Όπως υπογράμισαν και οι σύντροφοι της κολλεκτίβας Hommodolars από τη Χιλή, για εκείνους που πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας και για ολική απελευθέρωση, ο εχθρός δεν είναι μόνο το κεφάλαιο και το κράτος, «αλλά και εκείνοι που προσπαθούν να εξουδετερώσουν αυτούς που στοχεύουν τα παραπάνω και παρουσιάζουν τους εαυτούς τους ως τη «γραμμή» που πρέπει να ακολουθηθεί». Πρόσφατα, οι σταλινικοί έδειξαν «τη λειτουργεία που επιτελούν» μέσα στο φάσμα της…αριστεράς. Εκείνη της ποδηγέτησης των αγώνων, του ελέγχου τους και της χρησιμοποίησής τους. Και μας προειδοποιούν «προσέξτε τους μπάτσους με τα κόκκινα, τη νεολαία τους και τη γραμμή που προσπαθούν να επιβάλλουν σε αυτούς που αγωνίζονται σήμερα». Στο ίδιο άρθρο, αναπαράγουν μια προκήρυξη από μια πολιτική οργάνωση, με την οποία, προφανώς, ούτε οι σύντροφοι του Hommodolars ούτε εμείς ταυτιζόμαστε, λόγω των λαικίστικων και αριστερίστικων θέσεών της, στην οποία, όμως, η οργάνωση αποκυρήσσει την επιθετικότητα που δέχτηκε από τους σταλινικούς, οι οποίοι βρίσκονταν ανοιχτά στην υπηρεσία της ολιγαρχίας: «οι φοιτητές και άλλος λαός εισέβαλαν στα γραφεία του αποκαλούμενου κομμουνιστικού κόμματος της Χιλής, με σκοπό να συναντηθούν με την κεντρική επιτροπή και απαιτώντας μια δημόσια συγγνώμη για τα σχόλια που έκανε για τις καταλήψεις των MINEDUC και UDI, στα οποία υπονόησε ότι οι καταληψίες είχαν πληρωθεί από την κυβέρνηση για να κάνουν αυτές τις ενέργειες». Και συνεχίζουν: «για να μας εμποδίσουν να τους διακόψουμε, έστειλαν 70 κόκκινους μπάτσους, οπλισμένους με παλούκια, μαχαίρια και σιδερογροθιές. Προσπάθησαν να μας πετάξουν έξω από τα γραφεία, κάνοντας μια άγρια επίθεση(…)Αλλά, όπως κάνουμε κάθε φορά που τα μαντρόσκυλα των πλουσίων επιτίθενται στο λαό που αγωνίζεται, αμυνθήκαμε στην καταστολή, αυτήν τη φορά εναντίον των μαντρόσκυλων των πλουσίων, που λένε πως εκπροσωπούν το λαό. Θα μπορούσαμε να δώσουμε μια λίστα των τραυματιών ή να καταγγείλουμε την άγρια επίθεση που δεχτήκαμε, αλλά δε θα το κάνουμε, γιατί δεν είμαστε θύματα και γιατί ανταποδίδουμε το κάθε χτύπημα που δεχόμαστε,υπερασπιζόμενοι τους εαυτούς μας και τον Αγώνα…(εδώ)». Αυτή η πράξη μας υποχρεώνει να συντονιστούμε με τη συχνότητα των πρόσφατων επιθέσεων και συκοφαντιών εναντίον αναρχικών συντρόφων, που κατηγορούνται ότι πληρώθηκαν, οι οποίες προέρχονται από γνωστούς κόκκινους χώρους και έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργούνται αμφιβολίες μέσα στο κίνημα, αυξάνει τις διαιρέσεις μεταξύ των διαφορετικών αναρχικών τάσεων και βάζει γνωστούς συντρόφους στο φως της δημοσιότητας, κάνοντας ζημιά στον αναρχισμό πριν την επόμενη επίθεση.
Γνωρίζουμε πως όλοι αυτοί που αυτοαποκαλούνται αναρχικοί, δε χρησιμοποιούν (δυστυχώς) τις ίδιες μεθόδους, ούτε δρουν στους ίδιους χρόνους, αλλά μας φαίνεται ανυπολόγιστης αξίας το να σταματήσουμε για λίγο και να στοχαστούμε μαζί για αυτό που έρχεται. Πρέπει να γνωρίζουμε πως αυτοί που έχουν αιχμαλωτιστεί και φυλακιστεί από τις κατασταλτικές δυνάμεις και που έχουν ταυτοποιηθεί ως αναρχικοί, θα υποβληθούν στα πιο άγρια σωματικά και ψυχολογικά βασανιστήρια, για να τους αποσπάσουν πληροφορίες. Θα θέλουν αυτοί να τους δώσουν ονόματα συντρόφων, που υποθέτουν πως συμμετέχουν σε ενέργειες άμεσης δράσης και έμπρακτης προπαγάνδας. Εκείνοι που θα ρισκάρουν να συμμετέχουν στη διαδήλωση, θα πρέπει να το κάνουν υπεύθυνα, χωρίς να κουβαλούν στα σακίδια τους οποιουδήποτε είδους προπαγάνδα, που θα μπορούσε να τους ταυτοποιήσει ως αναρχικούς, δε θα πρέπει να κουβαλούν όπλα, ούτε υλικά που θα μπορούσαν να θεωρηθούν υλικά κατασκευής εκρηκτικών και εμπρηστικών μηχανισμών. Δε θα πρέπει να κουβαλούν ούτε ατζέντες, τηλεφωνικούς αριθμούς ή κινητά και αν το κάνουν, θα πρέπει να έχουν πάρει τις προφυλάξεις τους και να έχουν σβήσει τον κατάλογο και τη μνήμη ή είναι προτιμότερο να αγοράσουν ένα καινούριο τσιπ και να αφήσουν το παλιό σε ασφαλές μέρος.
Στις παρούσες συνθήκες, θα προτείναμε ανεπιφύλακτα να διαβάσετε ακόμα ένα κείμενο, γραμμένο από μια ελευθεριακή αυτόνομη ομάδα της Χιλής, με την οποία έχουμε κάποια εξεγερσιακή συγγένεια, το οποίο βρίσκεται επίσης στο Hommodolars αλλά και στο έντυπο Reflexión/Revuelta. Αυτό το κείμενο, με τον τίτλο Σκέψεις και συμβουλές αλληλεγγύης για την ασφάλεια της επαναστατικής δράσης, έχει μαζέψει (πέρα από τις όποιες θεωρητικές διαφωνίες) έναν οδηγό για το πώς να ελαχιστοποιούμε τις πιθανότητες να πέσουμε στα χέρια του εχθρού και για το πώς να μεγιστοποιούμε τις δυνατότητές μας για δράση, με έναν ασφαλή και υπεύθυνο τρόπο. Σε αυτό το έγγραφο, υπάρχει ένα κεφάλαιο που περιγράφει με λεπτομέρεια τη διαδικασία διείσδυσης, από το μέρος των υπηρεσιών κατασκοπίας και πώς εκείνες επιχειρούν μέσα στα πανεπιστήμια, στις καταλήψεις, στα εναλλακτικά κέντρα συνάντησης, στις οργανώσεις κλπ. Και εξηγεί τον παλιό τρόπο διείσδυσης με «γέφυρα», «σύμφωνα με τον οποίο γίνεται διείσδυση σε ένα χώρο, μια ομάδα, ένα εγχείρημα μικρής σημασίας, με σκοπό να φτάσουν σε ένα στόχο μεγαλύτερης σημασίας, όπου η απευθείας διείσδυση είναι πιο δύσκολη.Κάποιοι πράκτορες μπορούν να κάνουν ακόμα και «καριέρα» σε ένα χώρο ή ομάδα ενδιαφέροντος, όπως στις ένοπλες οργανώσεις της Χιλής (εδώ υπάρχει έμφαση)».
Κατά κανόνα, τα ανοιχτά εναλλακτικά κέντρα δεν έχουν μια διαδικασία ελέγχου για να συμμετέχει κάποιος σε αυτά (καταλήψεις, κοινωνικά κέντρα, ομάδες υποστήριξης φυλακισμένων, μέσα αντιπληροφόρησης, εργαστήρια, κοινοτικοί κήποι, ενώσεις γειτονιάς, μεγάλες καμπάνιες αλληλεγγύης, πολυεπίπεδα συντονιστικά) και είναι ευάλωτα σε τέτοιου είδους διείσδυση, ώστε να κάνει κάποιος «καριέρα» και να περάσει τη «γέφυρα» προς τον τελικό στόχο. Σύντροφοι: αν επιμένετε να κατέβουμε στο δρόμο τη 2η του Οκτώβρη, ας το κάνουμε με ένα συντονισμένο τρόπο, δείχνοντας τα δόντια μας και εξαπολύοντας έναν αγώνα στο δρόμο, που θα ευνοεί τη σύγκρουση και την καταστροφή όλων των συμβόλων της κυριαρχίας. Ας πάμε, λοιπόν, για μια μετωπική μάχη άνευ προηγουμένου. Ας ετοιμάσουμε ό,τι χρειάζεται για να έχουμε το επιθυμητό αποτέλεσμα. Αλλά, ακόμα και με όλην την προετοιμασία, θα έχουμε ολόκληρο τον κατασταλτικό μηχανισμό να μας περιμένει και τα μετόπισθέν μας θα είναι στο έλεος των σταλινικών τραμπούκων. Οπότε, ας είμαστε δημιουργικοί, ας αφήσουμε τη φαντασία μας να πετάξει, ας διεξάγουμε το μετωπικό αγώνα ενάντια στο σύστημα κυριαρχίας με το λιγότερο κίνδυνο και προκαλώντας τη μέγιστη ζημιά. Δε χρειάζεται να περιορίσουμε τους εαυτούς μας συμμετέχοντας στη διαδήλωση, εξασφαλίζοντας τη νίκη του εχθρού από τα πριν. Ας ξαναφέρουμε τη νύχτα και ας την κάνουμε συνεργό μας. Ας ανατιναχτεί η πυρίτιδα, ας πάρει φωτιά η βενζίνη, ας εκραγούν τα κέντρα εξουσίας, ας βάλουμε φωτιά σε οτιδήποτε μπορεί να καεί, ας καταστρέψουμε τα σύμβολα της κυριαρχίας, ας γκρεμίσουμε του πύργους από ελεφαντόδοντο, ας καταστρέψουμε κάθε τείχος.
Δύναμη στου συντρόφους, που βρίσκονται έγκλειστοι για την «Υπόθεση Βόμβες»!
Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!
Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!
Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!
Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!
Για την καταστροφή των φυλακών!
Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!
Για την Ολική Απελευθέρωση!
Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!
Για την Αναρχία!
Ας φωτίσει η νύχτα!
Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)
Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)
Αυτόνομοι Πυρήνες για την Άμεση Επανάσταση-Πολεμιστές της Πράξης/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(CARI-PG/FAI)
Άτυπος Αναρχικός Επαναστατικός Πυρήνας/Άτυπη αναρχική Ομοσπονδία(CRIA/FAI)
Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)
Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Πυρήνας της πόλης του Μεξικού(FAI-DF)
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)
Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)
Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)
Μεξικό, πλανήτης Γη, 25 Σεπτέμβρη 2011
Δεύτερη κοινή δήλωση εξεγερσιακών αναρχικών και οικοαναρχικών ομάδων του Μεξικού
Προς τους αναρχικούς συντρόφους του Μεξικού και του κόσμου,
Προς τους εμπρηστές και τους ανεξέλεγκτους, με τους οποίους έχουμε σχέση συγγένειας, σε όλον τον κόσμο,
Υγεία, φυλακισμένοι αδερφοί και φυλακισμένες αδερφές μας στο Μεξικό, στη Γερμανία, στη Χιλή, στην Ισπανία, στις Ηνωμένες Πολιτείες, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Αγγλία, στην Ελβετία και σε όλον τον κόσμο!
Υγεία, σύντροφε Gabriel! Υγεία, συντρόφισσα Tamara! Υγεία, σύντροφε Luciano! Υγεία, σύντροφε Camenisch! Υγεία, σύντροφοι της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς, που είστε αιχμάλωτοι στην Ελλάδα! Υγεία σε όλους εκείνους που πολεμούν για την Ολική Απελευθέρωση!
Ο συντονισμός του ανεξέλεγκτου αγώνα, στερεοποιείται και επεκτείνεται σε όλον τον κόσμο. Η αναρχική φωτιά και έκρηξη αφήνει το σημάδι της και ξυπνάει την ελευθεριακή συνείδηση. Από το Σαντιάγο της Χιλής μέχρι την πόλη του Μεξικού, η νύχτα φωτίζεται με βενζίνη και μαύρη πυρίτιδα, σε αλληλεγγύη με τους αιχμάλωτους συντρόφους μας. Το Μοντεβιδέο, η Λίμα και το Πόρτλαντ ξεσηκώνονται από τον αναρχικό εμπρησμό. Στην Ελλάδα, στη Γερμανία, στην Ιταλία και στην Αργεντινή ακούγεται το μούγκρισμα του δυναμίτη. Η φωτιά απλώνεται από τη Ρωσία ως την Ινδονησία. Η καταδίκη των κρατών είναι καθολική, άσχετα με τα ιδεολογικά χρώματα των κυβερνήσεων. Οι φυλακές του κόσμου κρατούν ομήρους τους αδερφούς και τις αδερφές μας στον αγώνα. Με αυτόν τον ορίζοντα και βρισκόμενοι αντιμέτωποι με τον αναρχικό αγώνα, οι επιθέσεις και οι συκοφαντίες από τους οπορτουνιστές της αριστερής πτέρυγας του Κεφαλαίου ήταν αναμενόμενες. Οι αριστεροί φιλελεύθεροι και οι αρρωστημένοι Μπολσεβίκοι σφράγισαν με γλωσσόφιλα την αηδιαστική τους συμμαχία στην αναζήτηση εξουσίας και οι αναρχικοί απείλησαν για ακόμα μια φορά να τους χαλάσουν το πάρτυ. Επομένως, μας αποκαλούν «νούμερο ένα δημόσιο κίνδυνο» και επιταχύνουν την επίθεσή τους. Για να πετύχουν αυτούς τους σκοπούς, δεν έχουν κανέναν ενδοιασμό να ακολουθήσουν τις εντολές του κράτους και να προσφέρουν τους εαυτούς τους ως εθελοντική αστυνομία. Στην τελική, δεν πολεμούν για την καταστροφή του συστήματος της κυριαρχίας αλλά για τη «μεταρύθμισή»του. Οι Λενινιστές και οι αριστεροί φιλελεύθεροι πολεμούν για την κατάκτηση της εξουσίας και όχι για την καταστροφή της. Έτσι, στην Ελλάδα και στη Χιλή, έχουν βουλευτικές έδρες και δημόσια αξιώματα και προστατεύουν το σύστημα της κυριαρχίας από τους αναρχικούς, όπως είδαμε πρόσφατα στην Ελλάδα, που προστάτευσαν το κοινοβούλιο.
Οι αριστεριστές και οι λενινιστές βασίζονται σε σημασιολογίες, σε παγκόσμια παιχνίδια και διγλωσσία για να καμουφλάρουν τις προθέσεις τους, προσπαθώντας να παραπλανήσουν τους αδαείς με μια κωμικοτραγική επαναστατική γυμναστική, που έχει σκοπό να εγκαθιδρύσει μια υποτιθέμενη διαφορά μεταξύ της κατεστημένης Εξουσίας και του να θεσπίζεις μια Εξουσία. Με το να συνθλίβουν μέχρι θανάτου την υποτιθέμενη καλοσύνη της «Λαικής Εξουσίας» τους (τα ίδια σκατά σε άλλη συσκευασία!) και με το να τραβούν από το μανίκι τους έναν «αναρχισμό» ευθυγραμισμένο με την Εξουσία και που κλίνει προς «προλεταριακές» δικτατορίες και λαικές κυβερνήσεις, σκοπεύουν να δώσουν ύπαρξη σε αυτό το ακατάληπτο σύμφυρμα, που βάζει σε εφαρμογή το λενινιστικό σχέδιο με μια ελευθεριακή ρητορική και έχουν σκοπό να ανακόψουν την αναρχική μόλυνση και να προσελκύσουν τους αφελείς στις τάξεις τους.
Οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info» ακολουθούν αυτήν τη στρατηγική, με τις επιθέσεις τους εναντίον των Ατομικοτήτων που τείνουν προς την Αγριότητα (ITS). Με τη μια «προκήρυξη» μετά την άλλη (και με μια σκατοσακούλα που αποκαλούν «ντοκιμαντέρ»), προσπαθούν να παρουσιάσουν τους αντιπολιτισμικούς οικοαναρχικούς, που αποτελούν τους πυρήνες των ITS, ως «κυβερνητικούς πράκτορες» και «ως έναν περισπασμό του λαού, που έχει σκοπό να εκφοβίσει και να ενοχοποιήσει τις αντισυστημικές αντιδράσεις». Με την Cantinflesque[1] γλώσσα που τους χαρακτηρίζει και με τη χρήση και κατάχρηση αριστερίστικης λογοδιάρροιας, προσπαθούν να προκαλέσουν δυσπιστία και διαίρεση μέσω της συκοφαντίας, της καχυποψίας και της σπίλωσης. Παλιές τεχνικές, που συχνά χρησιμοποιούν τόσο οι μισθοφόροι του συστήματος της κυριαρχίας, όσο και οι καλοθελητές της αριστερής πτέρυγας του κεφαλαίου, που φιλοδοξούν να κατακτήσουν την Εξουσία.
Μπορεί να έχουμε θεωρητικές διαφωνίες και διαφορές με τους συντρόφους του ITS (η κριτική είναι πάντα ένας συντροφικός τρόπος, για να πραγματοποιούνται οι ιδέες και για να οικοδομείται μια ενωτική κριτική, συντονισμένη στην πραγματικότητα του αναρχικού αγώνα), αλλά ποτέ δε διαφωνήσαμε με τις μεθόδους που χρησιμοποιούν, γιατί αντιλαμβανόμαστε πως η αντιεξουσιαστική βία και ηπροπαγάνδα με την πράξη είναι δόκιμες πρακτικές και σε συμφωνία με τις ηθικές μας αξίες. Λέγοντας αυτό, θέλουμε να ξεκαθαρίσουμε πως όχι μόνο αναγνωρίζουμε την αναρχική αντιπολιτισμική τους τροχιά, αλλά και πως δε βλέπουμε τίποτα «περίεργο» ή «ύποπτο» στην άμεση δράση εναντίον των εκπροσώπων του τεχνοβομηχανικού συστήματος κυριαρχίας, ούτε βλέπουμε καμιά διαφορά μεταξύ των επιθέσεων σε μικρά ή μεγάλα καθίκια, καθώς αυτό που μετράει είναι η συνειδητοποίησητης επίθεσης ενάντια στο σύστημα της κυριαρχίας, κάνοντας πράξη τη μόνιμη συγκρουσιακότητα και πάνω απ’όλα, διαλέγοντας στόχους, που έχουν το μικρότερο ρίσκο για εμάς. Αυτή είναι η βάση του πρακτικού συντονισμού μεταξύ του εξεγερσιακού αναρχισμού και του αντιπολιτισμικού οικοαναρχισμού.
Μέσα από την εικονική τους «πραγματικότητα», οι οπορτουνιστές του «saboteamos.info», παίζουν τους «επιθεωρητές-δημοσιογράφους», βασιζόμενοι στην ίδια στρατηγική, που εφαρμόστηκε πρόσφατα από την Carolina Romero και εκείνους που γράφουν κάτω από το όνομα Σημειώσεις από την Εξέγερση, η οποία κάνει ένα φανταστικό διαχωρισμό και προσπαθεί να παρουσιάσει δύο θέσεις εντός του αναρχικού κινήματος: τους «καλούς» αναρχικούς και τους «κακούς» αναρχικούς, εξυμνώντας τους νεκρούς αναρχικούς και δυσφημώντας τους ζωντανούς, προμοτάροντας το παλιό ρητό που λέει: «ο καλός αναρχικός είναι ο νεκρός αναρχικός».
Σκοπεύουν να χρησιμοποιήσουν προς όφελός τους εκείνη τη μερίδα του αναρχισμού, που επανειλημμένα έχουμε χαρακτηρίσει εξελικτική, πως προτάσσει την ακινησία, αντιτιθέμενη στην αναρχική δράση και πως πρόκειται για επαναστάτες της αναμονής, της ποσοτικής αύξησης και της συγκεντρωτικής, γραφειοκρατικής οργάνωσης. Παρ’όλα αυτά, τους δηλώνουμε πως μπορούμε να ξεχωρίσουμε πολύ καλά τις διαφορές μεταξύ αυτών των αναρχικών και εκείνου του αναρχο-λενινιστικού τερατουργήματος, που βρίσκεται στο ίδιο μήκος κύμματος με τις λαικές κυβερνήσεις και τις «προλεταριακές» δικτατορίες που προωθούνται. Γνωρίζουμε πολύ καλά πως σκοπός τους είναι να παραπλανήσουν τους μη υποψιασμένους. Μια αδιάσειστη απόδειξη επ’αυτού είναι η σημείωση που αφιερώνεται στην Carolina Romero, στις σελίδες του τελευταίου τεύχους του εντύπου Apoyo Mutuo, όπου γίνεται μια καταγραφή των συκοφαντιών και των δυσφημιστικών σχολίων, που κάνει στην υπηρεσία της Κουβανικής ιεραρχίας και ενάντια στους Κουβανούς αναρχικούς.
Όμως, αυτοί οι εικονικοί «σαμποτέρς», εκτός από τη συκοφαντία και τη σπίλωση, ψεύδονται, επίσης, κυνικά, προσπαθώντας να παρουσιάσουν έριδες μεταξύ συντρόφων. Σε αυτήν τη λογική, έμπλεξαν στις φιλονικίες τους και τους Χιλιανούς συντρόφους του Liberación Total, λέγοντας πως δήθεν έλαβαν εμπιστευτικές πληροφορίες από αυτόν τον ιστότοπο διάχυσης της παγκόσμιας αναρχικής δράσης, με σκοπό να συμπεράνουν πως και εκείνο συμφωνεί με την ιδιαίτερα παρανοϊκή και δόλια «ερμηνεία» τους. Με τον ίδιο τρόπο, μπλέκουν μέσα στις ατελείωτες ανοησίες τους και ομάδες συγγένειας, ακόμα και κάποιους που υπογράφουν αυτήν την κοινή δήλωση, αλλά και ιστότοπουςαλληλέγγυους στον ανεξέλεγκτο αναρχισμό (Viva la Anarquía, Portal OACA και Culmine), των οποίων η ακεραιότητα είναι αποδεδειγμένη, προφασιζόμενοι πως δέχονται μια ανύπαρκτη στήριξη από αυτά τα μέσα αντιπληροφόρησης, τα οποία βρίσκονται σε στενή συγγένεια με τον αγώνα μας. Είναι ξεκάθαρο ότι δεν πρόκειται για σύμπτωσητο γεγονόςπως, ενώ υπάρχει αυτή η κατάσταση εδώ στη Γερμανία και στην Ελβετία, εξελίσσεται μια παρόμοια καμπάνια και από το περιβάλλον ανωνυμίας εμφανίζεται ένα γράμμα προς τον αναρχικό Γαλαξία, το οποίο ασκεί κριτική στον ανεξέλεγκτο αγώνα των συντρόφων, που βρίσκονται αιχμάλωτοι από το κράτος.
Ξέρουμε πολύ καλά πως οι οπορτουνιστές πράττουν έτσι, ειδικά τώρα που σύσσωμος ο αριστερός βόθρος ολοκληρώνει τις γραμμές του, με το βλέμμα στις εκλογές του επόμενου χρόνου. Οι οπορτουνιστές αρουραίοι προετοιμάζονται, επίσης,να ανέβουν στο πλοίο του López Hablador[2], ανακαλύπτοντας σε αυτό το πρώην μέλος του PRI[3], το νέο μεσσία της Μεξικάνικης αριστεράς στην αναζήτηση της Λαικής Εξουσίας, που με τόσο θέρμη κηρύττουν. Δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως ο υποκωμικός[4], αντιμέτωπος με αυτήν την κατάσταση, τον περιγράφει τώρα ως «κάθαρμα», ούτε το γεγονός πως η «Άλλη Καμπάνια» (η οποία υποτίθεται πως δημιουργήθηκε ενάντια στην εκλογική διαδικασία) τηρεί σιγή ιχθύος μπροστά στα καινούρια προεδρικά σχέδια του López Hablador, παρ’όλο που παλιότερα τον είχε αποκαλέσει «ένα διεφθαρμένο αρουραίο στην υπηρεσία των πλουσίων». Προσπαθούν να ντύσουν τον Peje[5]με ένα αστραφτερό λουκ, παρουσιάζοντάς τον ως τον Τσάβες ή τον Μοράλες ή τον Κάστρο του Μεξικού. Επομένως, βλέπουν με βαθιά απέχθεια την επέκταση του ανεξέλεγκτου αναρχισμού, ανησυχούν πως η μόλυνση επεκτείνεται. Ξέρουν ότι για εμάς, τους αναρχικούς, είναι τα ίδια σκατά, ανεξάρτητα ποιος είναι στην κυβέρνηση, ότι για εμάς, δεν έχει διαφορά το αν την Εξουσία κατέχει ένας αρουραίος από τη Δεξιά ή ένας από την Αριστερά. Οι αναρχικοί (όπως λέει και η λέξη) είναι ενάντια σε κάθε αρχή, σε κάθε κυβέρνηση, σε κάθε εξουσία. Επομένως, δε βρισκόμαστε ούτε αριστερά, ούτε δεξιά του συστήματος κυριαρχίας, ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑΝΤΙΑ ΣΕ ΚΑΘΕ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ. Επομένως, όποιος και αν κερδίσει, εμείς θα συνεχίσουμε τον αγώνα για Ολική Απελευθέρωση, γιατί το μόνο που έχουμε «κάτω και αριστερά[6]» είναι η αριστερή ωοθήκη ή ο αριστερός όρχις (ανάλογα με την περίπτωση) και ΤΙΠΟΤΑ ΑΛΛΟ. Και το μόνο πράγμα που χτυπάει με δύναμη μέσα στην καρδιά μας είναι η Αναρχία…
Τώρα που πλησιάζουν οι εκλογές, η επιλογή είναι δική μας[7]:
Ας γίνουμε οχειρότερος εφιάλτης τους!
Δύναμη στα συντρόφια που απήχθησαν για την «Υπόθεση Βόμβες»!
Δύναμη στα φυλακισμένα συντρόφια της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς!
Δύναμη στο σύντροφο Tortuga!
Δύναμη στη συντρόφισσα Tamara! Δύναμη στο σύντροφο Gabriel!
Ενάντια στο τεχνολογικό σύστημα της κυριαρχίας!
Για την καταστροφή των φυλακών!
Για την καταστροφή όλων αυτών που κυριαρχούν πάνω μας!
Για την Ολική Απελευθέρωση!
Για το διεθνή αναρχικό συντονισμό!
Για την Αναρχία!
Ας φωτίσει η νύχτα!
Ανώνυμη Αναρχική Δράση/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία(AAA/FAI)
Ταξιαρχίες Επαναστατικής Δράσης για την Έμπρακτη Προπαγάνδα και την Ένοπλη Δράση- Σιμόν Ραντοβίτσκι(BARPHAA-SR)
ΕξεγερσιακόςΠυρήνας–Mariano Sanchez Añon (CI–MSA), φραξιά της Άτυπη Αναρχικής Ομοσπονδίας του Μεξικού (FAI-M) πόλη του Μεξικού και Guanajuato
Τερροριστική Φάλαγγα των Επαναστατών με τα Μαύρα (CTRN)
Πρώην μέλη του Οικοαναρχικού Πυρήνα για την Άμεση Δράση(CEAD)
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία- πόλη του Μεξικού(CCF/FAI-DF)
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Jalisco (CCF/FAI-J)
Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Veracruz (CCF/FAI-V)
Μέτωπο Απελευθέρωσης της Γης(FLT)
Ελεύθερες,Επικίνδυνες, Άγριες και Εμπρηστικές Ατομικότητες για τη Μαύρη Πανούκλα(ILPSIPN)
Λουδίτες ενάντια στην Εξημέρωση της Άγριας Φύσης(LDNS)
Μεξικό, Πλανήτης Γη, 12 Δεκέμβρη 2011
Υποσημειώσεις:
1. Η λέξη Cantinflesque, αναφέρεται στον κωμικό Cantinflas. Στο χαρακτήρα που υποδύεται, το χιουμοριστικό στοιχείο δημιουργείται από την ακατάσχετη μπουρδολογία πάνω σε ένα γεγονός, που έχει ως αποτέλεσμα να το μπερδέψει ακόμα περισσότερο.
2. Ο Andrés Manuel López Obrador είναι Μεξικανός πολιτικός. Οι συγγραφείς της ανακοίνωσης κάνουν λογοπαίγνιο με το πρώτο συνθετικό του επιθέτου του, αλλάζοντας τη λέξη «δουλεύω» με τη λέξη «μιλάω».
3. {ΣτΜΕ}Το PRI είναι σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Μεξικού, με πολλές θητείες στη διακυβέρνηση της χώρας. Είναι μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς.
4. Πρόκειται για προσβλητική αναφορά στον Υποδιοικητή Μάρκος, των Ζαπατίστας. Οι συγγραφείς συνδύασαν τη λέξη «κωμικός» με το σύνηθες προσωνύμιο του (subcomandante).
5. Πρόκειται για ψευδώνυμο του Obrador.
6. To«κάτω και αριστερά βρίσκεται η καρδιά» είναι σύνθημα του αριστερίστικου EZLN (Ζαπατιστικού κινήματος), στο Μεξικό.
7. Στο πρωτότυπο, χρησιμοποιείται η ίδια λέξη για τις λέξεις «εκλογές» και «επιλογή».
Μπροσούρα για την Όλγα Οικονομίδου και τον πυρήνα Όλγα της FAI, από την Πολωνία
![\"Εξώφυλλο](\"https://theparabellum.squat.gr/files/2013/07/-Πολωνία-e1374992626193.gif\")
Μπορείτε να κατεβάσετε το PDF, εδώ
Ουκρανία: Απελευθέρωση δύο δελφινιών (Ευπατορία)
Αναδημοσίευση από το Contra Info:
Δύο δελφίνια απελευθερώθηκαν σπό το δελφινάριο της πόλης Ευπατορία, ως αποτέλεσμα μιας ειδικής επιχείρησης με υποβρύχιο εξοπλισμό. Κατά τη διάρκεια της νύχτας με πανσέληνο της 20ης Ιούλη 2013, κολυμπήσαμε υποβρυχίως μια απόσταση 2 χιλιομέτρων και παραβιάσαμε την περίμετρο ασφαλείας του δελφινάριου. Κόψαμε τα δίχτυα και μπήκαμε μέσα στις πισίνες όπου βρίσκονταν τα δελφίνια. Μέσα στην επόμενη ώρα κόψαμε ένα μεγάλο μέρος του περιμετρικού φράγματος, ενόσω τα δελφίνια μας ενθάρρυναν με πλαταγίσματα και σφυρίγματα. Η υποστήριξή τους μας γέμισε με χαρά και ενθουσιασμό.
Αυτή υπήρξε μια αξέχαστη συνάντηση και μια ενθαρρυντική εμπειρία για μας. Με το που τελειώσαμε τη δουλειά, εγκαταλείψαμε την περιοχή όπου έλαβε χώρα η επιχείρηση. Παρεπιπτόντως, η συγκεκριμένη φυλακή ήταν εξοπλισμένη με κάμερες νυκτός, αλλά τα ερυθρά μάτια τους ήταν στραμμένα στους διαδρόμους και στα καθίσματα των θεατών. Κανείς δεν περίμενε να προσεγγίσουμε τον χώρο από κάτω. Τα δελφίνια, μόλις νιώσαν τον αγέρα της λευτεριάς και τα ανοιχτά νερά, διέφυγαν προς τη νυχτερινή θάλασσα.
Φώκιες σε περιοδεία
Μέτωπο Απελευθέρωσης των Ζώων/Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Ανάληψη ευθύνης για την αποστολή εκρηκτικού δέματος στον πρώην διοικητή της Αντιτρομοκρατικής, Δημήτρη Χωριανόπουλο
ΣΧΕΔΙΟ ΦΟΙΝΙΚΑΣ
ΠΡΑΞΗ ΤΕΤΑΡΤΗ
<<Να είστε περήφανοι για τη δράση σας, γιατί είναι μέσα απο την ανυπακοή και την εξέγερση
που γεννιέται μια φωτεινή ακτίνα ανθρώπινης ομορφιάς!
Γεια σας, ω αναρχικοί της πράξης!
Γεια σας, ω αδέλφια!>>
Ρέντσο Νοβατόρε
Κάποιοι πίστεψαν πως υψώσαμε λευκή σημαία.Κάποιοι πίστεψαν πως ξεχάσαμε τα φυλακισμένα αδέρφια μας και βουλιάξαμε στον κοινωνικό βούρκο, πλάι στο δίποδο κοπάδι. Τ\’αφεντικά, οιμπάτσοι, οι δικαστές, οι δημοσιογράφοι, οι πολιτικοί, η κοινωνία και οι ξεφτιλισμένοι<<αναρχικοί>> γραφειοκράτες πίστεψαν πως μας ξεφορτώθηκαν.
Για όλους αυτούς, το Σχέδιο Φοίνικας είναι γροθιά στο στομάχι.Γροθιά στο στομάχι γιατί το νέο αναρχικό αντάρτικο πόλης είναι εδώ και γκρεμίζει τους πόθους όλων αυτών των σκουλικιών για τερματισμό της δράσης μας. Παλιές ομάδες ενεργοποιούνται και νέες δημιουργούνται,με την υπόσχεση να δώσουν πνοή στους εφιάλτες της εξουσίας και των υπηκόων της. Ο σύντροφος Γ. Τσάκαλος βρίσκεται προφυλακισμένος τριανταδύο μήνες ενω το ανώτερο όριο είναι δεκαοχτώ.Δεν μας ενδιαφέρουν οι διατάξεις του συντάγματος.Δεν επιθυμούμε την κάθαρση των θεσμών, μα πολεμάμε για την καταστροφή τους.Γνωρίζουμε οτι ο νόμος είναι όπλο στα χέρια της κυριαρχίας,όπως γνωρίζουμε πως τα δέκα φυλακισμένα αδέρφια μας δε θα απελευθερωθούν με νόμιμες διαδικασίες. Πιστεύουμε πως η εξουσία είναι ένα σύνολο αξιών που στον πυρήνα τους βρίσκεται ο πολίτης-μαζάνθρωπος,ο οποίος κείτεται στον μαζοποιημένο κοινωνικό βόρβορο της αποτελμάτωσης, που καθένας ξεχνάει το όνομα και τις ευθύνες του. Όμως ακόμα και μέσα σ\’αυτήν την αηδία κάποιοι έχουν ονοματεπώνυμο. Ένας απ\’αυτούς είναι ο Δημήτρης Χωριανόπουλος. Κατα τη διάρκεια της θητείας του σαν πρώην διοικητής της αντιτρομοκρατικής, πραγματοποιήθηκε επιχείρηση εναντίον της ε.ο. Σ.Π.Φ. Ο Χωριανόπουλος δεν είναι τίποτα άλλο απο ένα σκουπίδι του συμπλέγματος της ασφάλειας και το ότι έχει αποσυρθεί δε σημαίνει πως τον ξεχάσαμε. Το ίδιο ισχύει και για τους υπόλοιπους καργιόληδες της υπηρεσίας του.Καλό είναι να γνωρίζουν πως βρίσκονται σε περίοπτη θέση στη λίστες στόχων της F.A.I./I.R.F.. Αναλαμβάνουμε την ευθύνη για την αποστολή παγιδευμένου δέματος στον εν λόγο καργιόλη,το οποίο,δυστυχώς εντοπίστηκε.
Αφιερώνουμε την επίθεσή μας στα ΑΜΕΤΑΝΟΗΤΑ και ΠΕΡΗΦΑΝΑ μέλη της Σ.Π.Φ., καθώς καισε όλους τους φυλακισμένους αναρχικούς της πράξης, όπου κι αν βρίσκονται. Την ΑΓΑΠΗ και το ΣΕΒΑΣΜΟ μας σε όλους τους Αναρχοατομικιστές,τους Μηδενιστές, τους Εικονοκλάστες που ανακάλυψαν την πηγή της ζωής στην επίθεση.
ΔΕΝ ΣΚΥΒΟΥΜΕ ΤΟ ΚΕΦΑΛΙ ΜΑΣ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ!
Υ.Γ. Ανακοινώθηκε πως το δέμα πυροδοτήθηκε μετά από πτώση στον ταχυδρομικό σταθμό. Το δέμα που στείλαμε ήταν απόλυτα ασφαλές για όποιον δεν αποτελούσε στόχο.Ο μηχανισμός ενεργοποιείται ΜΟΝΟ αν ανοίξει ο φάκελος και όχι από πτώση και κραδασμούς.Δε γνωρίζουμε τι συνέβη. Το μόνο σίγουρο είναι πως ο φάκελος άνοιξε.
ΑΤΥΠΗ ΑΝΑΡΧΙΚΗ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑ
ΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ
ΚΟΜΑΝΤΟ MAURICIO MORALES
Πηγή
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Αργεντινή: Πυρπόληση περιπολικού της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής (Μπουένος Άιρες)
Αυτός ο σάπιος κόσμος έχει απ’ όλα· περισσεύουν οι υπερασπιστές της τάξης και του νόμου, που με τις εξουσιαστικές αξίες τους μας θυμίζουν την μπατσαρία που ελέγχει τους δρόμους στους οποίους κινούμαστε.
Συνεχίζοντας την εξεγερσιακή διαδρομή, συντροφιά με τους αναρχικούς της πράξης της Μαύρης Διεθνούς, χτυπήσαμε για άλλη μια φορά τις δυνάμεις ασφαλείας που φροντίζουν για τη συντήρηση της ειρήνης αυτής της υποκριτικής κοινωνίας, η οποία στηρίζει το αργεντίνικο κράτος.
Την πέσαμε ξανά σε αυτούς που καθημερινά επιτηρούν, φυλακίζουν και δολοφονούν, έτσι όπως το είχαμε κάνει και τον Δεκέμβρη του 2012πυροδοτώντας μία βόμβα στο αρχηγείο των δεσμοφυλάκων, και όπως όλες τις φορές που καταστρέψαμε οχήματα των μπάτσων. Αυτήν τη φορά πυρπολήσαμε ένα περιπολικό της Ομοσπονδιακής Αστυνομίας Αργεντινής, στην υπηρεσία της 21ης κομισαρίας, στη γειτονιά του Παλέρμο στο Μπουένος Άιρες. Η δράση πραγματοποιήθηκε στις 4 το πρωί του Σαββάτου, 29 Ιούνη 2013.
Για τα φυλακισμένα μέλη της Συνωμοσίας Πυρήνων της Φωτιάς. Υγεία για τον Παναγιώτη Αργυρού και δύναμη στον Γεράσιμο Τσάκαλο.
Για όσους κι όσες κρατούνται στην Ιταλία στο πλαίσιο των αντιαναρχικών κατασταλτικών επιχειρήσεων του κράτους. Για τον Νικόλα Γκάι και τον Αλφρέντο Κόσπιτο.
Αλληλεγγύη στον αναρχικό Κώστα Σακκά, σε απεργία πείνας από τις 4 Ιούνη.
Ένα συνωμοτικό χαιρετισμό στην Αντιπολιτισμική Φράξια του Μετώπου Απελευθέρωσης της Γης, Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία.
Φίλοι της Γης | Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία
Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.
Επιστολή του Γιάννη Μιχαηλίδη απ\’ τις φυλακές κορυδαλλού
Αναδημοσίευση από το Indymedia:
Το γράμμα αυτό είναι μια απόπειρα να επεξηγήσω τις θέσεις και τις επιλογές μου σαν κομμάτι της αναρχικής εξεγερσιακής δράσης ευελπιστώντας να λειτουργήσουν ως έναυσμα για την εξάπλωσή της.
Δεν είναι γραμμένο υπό το πρίσμα κάποιας συγκεκριμένης ιδεολογίας ή αποκρυσταλλωμένης τάσης είναι μια σύνθεση με προϊόντα κλεμμένα απ’ το ιδεολογικό σούπερ-μάρκετ, όπως και η σκέψη μου.
Διακατέχεται όμως από τις κρίσεις και τις αξίες κάποιου που συμμετέχει στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία, ορμώμενος απ’ το εκθαμβωτικό ιδανικό της αναρχίας. Ένα ιδανικό που διαφαίνεται τόσο σε παραδοσιακές κοινότητες του παρελθόντος, όσο κ σε εξεγερμένες κοινότητες του παρελθόντος και του παρόντος.
Ένα ιδανικό που ως τώρα μόνο προσεγγίζεται, και ίσως ποτέ να μην κυριαρχήσει καθολικά. Γιατί όπως έγραψε και ο σύντροφος Γιάννης Ναξάκης «η εξουσία δεν είναι μεταφυσική, είναι μέσα μας» όπως και το πάθος για ελεύθερες ανεξούσιες σχέσεις.
Η συνειδητοποίηση ότι η πραγματικότητα του καπιταλισμού είναι πόλεμος όλων εναντίον όλων, είναι ανταγωνισμός επιβίωσης με ωθεί να λάβω μέρος στον πόλεμο εναντίον του, να επιλέξω θέση. Και θεωρώντας τους οπαδούς της τάξης ασυνείδητους δολοφόνους, τάχθηκα στο μέρος της εξέγερσης. Η αναρχία είναι ο τρόπος να εξεγείρομαι προσπαθώντας να μην αναπαράγω αυτό που πολεμάω -σχέσεις εξουσίας, οργανώνοντας αντιιεραρχικά τις κοινότητες αγώνα.
ΣΚΙΑΓΡΑΦΗΣΗ ΤΟΥ ΕΧΘΡΟΥ
Η εξέλιξη του πολιτισμού εμπεριέχει τη διαρκή αναβάθμιση ενός πλέγματος κοινωνικών συμβάσεων. Αυτό το πλέγμα είναι καθολικό, περιλαμβάνει το χρήμα, τους νόμους, την ηθική. Κάθε σύγκρουση και κάθε ανταγωνισμός συμφερόντων διαμεσολαβείται και διευθετείται από αυτό το σύστημα συμβάσεων.
Το σύγχρονο κοινωνικό οικοδόμημα, έχει διαμορφωθεί ώστε να εξισορροπεί τις αντίρροπες δυνάμεις με γνώμονα την αναπαραγωγή του και την ισχυροποίησή του. Συνεχώς εξελίσσεται και αναπροσαρμόζεται από πολλαπλά κέντρα εξουσίας, από ισχυρούς καπιταλιστές, κρατικούς αξιωματούχους και επιστήμονες των οποίων η ευημερία εξαρτάται από την ικανότητα της κοινωνικής μηχανής να επιβιώνει και να αναπαράγει τον εαυτό της.
Ακόμη και η καταστροφή ενός τμήματος της γιγάντιας μηχανής λειτουργεί ως μια ευκαιρία για την αναβάθμισή της. Κάθε πόλεμος, κάθε φυσική καταστροφή, εξέγερση ή επανάσταση δημιουργεί καινούργια πεδία επενδύσεων για τον καπιταλισμό και ένα νέο, σταθερότερο καθεστώς γεννιέται από τις στάχτες του προηγούμενου. Κάθε προηγούμενη αυτοκρατορία του παρελθόντος απειλούταν από άλλες εξουσίες. Ο καπιταλισμός προσφέρει τέτοια κοινωνική ευελιξία που κάθε ισχυρός παράγοντας εξουσίας, απλώς αφομοιώνεται.
Η δύναμη της σύγχρονης κοινωνικής μηχανής, είναι η ικανότητά της ν’αφομοιώνει τα πάντα. Κάθε πολίτης, κάθε εργαζόμενος , συνιστά ένα γρανάζι που πρέπει να τοποθετηθεί στη σωστή θέση. Και όλοι αισθάνονται ότι εξαρτώνται απ’ αυτό το ευφυέστατο σύστημα απόσβεσης των κοινωνικών κραδασμών που λέγεται καπιταλισμός και εξουσιάζει τα πάντα:
Το χρήμα είναι η παγκόσμια γλώσσα, είναι το μέτρο της δυνατότητας του κάθε ατόμου να εκμεταλλευτεί. Ο καθένας όταν μαθαίνει να διαχειρίζεται το χρήμα μυείται στο σύστημα εξουσίας.
«Αυτοί οι άνθρωποι είναι το σύστημα. Και αυτό το σύστημα είναι ο εχθρός»
Αυτός είναι ο πανίσχυρος κόσμος του κεφαλαίου. Όμως η καθολική θρησκεία του χρήματος εκτός από ιερατείο, χρειάζεται και θαύματα: Το σύμπλεγμα επιστήμης- τεχνολογίας που έχει θέσει την ανθρώπινη διάνοια στην υπηρεσία των πιο άθλιων υποκειμένων. Πανίσχυρες μηχανές που δολοφονούν μαζικά, που βασανίζουν, εξοντώνουν, και το χειρότερο αποσυνθέτουν την ανθρώπινη νόηση. Από τις πυρηνικές βόμβες, στα πειραματόζωα, στα σφαγεία και εκτροφεία ζώων, μέχρι τη μόλυνση και την καταστροφή του πλανήτη. Από τις κάμερες και τις τηλεοράσεις που διαχέουν το πρότυπο του σύγχρονου σκλάβου, μέχρι τα έξυπνα όπλα της αστυνομίας.
Όχι η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη είναι μια πόρνη που μπορεί να πλαγιάζει και μαζί σου, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο νταβατζής της. Μια πελώρια δύναμη που εξελίσσεται ραγδαία καθιστώντας αυτόν τον κόσμο όλο και πιο κοντά στο χείλος του απόλυτου ελέγχου, όλο και πιο κοντά στην οριστική ήττα της ελευθερίας.
Ο θαυμαστός καινούργιος κόσμος λοιπόν είναι εδώ και είναι τόσο σύνθετος που δεν αφήνει σε κανέναν το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι είναι αθώος.
Όσο και αν έχει ριζώσει στην κοινωνία η υποκριτική ηθική του αστικού πολιτισμού, η σκληρή πραγματικότητα είναι παρούσα και αδυνατεί να κρυφτεί πίσω απ’ το βουνό των δήθεν αλτρουιστικών ηθικών κανόνων. Οι επιφάσεις ευαισθησίας δεν γειώνονται με τοσύνολο απαγορευμένων συμπεριφορών, τη διάχυτη επιβεβλημένη αυτοκαταπίεση με μοναδική λειτουργία την ευημερία και αναπαραγωγή μιας κοινωνίας ευνουχισμένων ατόμων.
Η κλοπή είναι ανήθικη, εφόσον αμφισβητεί το ιερό δισκοπότηρο της νόμιμης ιδιοκτησίας, ενώ η εκμετάλλευση μέσω της ιδιοκτησίας πρέπει να είναι σεβαστή. Οι φόνοι είναι ανήθικοι εκτός αν έχουν διαπραχθεί από μπάτσο ή μισθοφόρο, τότε είναι ηρωισμός. Δεν αξίζει να αναφερθούν οι αμέτρητοι ανούσιοι και ασήμαντοι κανονισμοί που απλά αναπαράγουν κομπλεξικά ανθρωποειδή, περιορίζοντας και κανοναρχόντας τις ερωτικές και ευρύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις.
Όμως η ηθική είναι για τα θύματα, τους κατώτερους της κοινωνικής πυραμίδας. Αυτοί που βρίσκονται στην κορυφή της, την έχουν ήδη φτύσει για να βρίσκονται εκεί ενώ υποκρίνονται ότι τη σέβονται και την αναγνωρίζουν. Όπως την έχουν
φτύσει οι ελεύθεροι και συνειδητοί επαναστάτες που πράττουν βάσει της κρίσης και των συναισθημάτων τους και το ήθος τους διαμορφώνεται από την πηγαία ενσυναίσθηση περιφρονώντας τις νόρμες των απαγορεύσεων, με τη διαφορά ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνονται.
Φυσικά το κεφαλαιοκρατικό σύστημα δεν αρκείται στις διάχυτες δομές εξουσίας ούτε θα μπορούσε να ευημερεί βασιζόμενο σε μια ηθική που ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει. Χρειάζεται ένα βίαιο μηχανισμό που θα αποτρέπει τους πάντες από προοπτική αμφισβήτησης της κανονικότητάς του. Η βία της νομιμότητας αναπληρώνει τα
περιθώρια των ηθικών κανόνων και των ιδεολογημάτων. Το παγκόσμιο κεφάλαιο είναι αυτοκρατορία και έχει ως πυρήνα της βίαιης επιβολής του τη δημοκρατική διακυβέρνηση.
Όπως κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, έτσι και η δημοκρατία πλασάρεται στους υπηκόους της ως η πιο συμφέρουσα γι’ αυτούς μορφή εξουσίας. Και φυσικά φροντίζει να αναπαράγει την ηθική, την κουλτούρα και την προπαγάνδα της μέσα απ’ την κρατική εκπαίδευση, το θέαμα και την κεντρικά ελεγχόμενη ενημέρωση. Το μήνυμα ότι κάθε μη εξουσιαστική μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων είναι ανέφικτη, δε χρειάζεται καν να εκστομίζεται, υπονοείται.
«Δεν μπορεί να υπάρξει γυμνή, κτηνώδης δύναμη η βία, γιατί αν ήταν έτσι το άλογο του Καλιγούλα θα είχε το ίδιο δικαίωμα στην υπατεία της Ρώμης όπως είχε και το αφεντικό του»
Τόμας Παονάλ
Για να φαίνεται το καθεστώς ως ευνοϊκή αλλά και μοναδική επιλογή δεν αρκεί να επιβάλλεται με την ωμή βία, χρειάζεται επιφάσεις επιείκειας.
Η δημοκρατία του κεφαλαίου είναι ο παράδεισος σε σχέση με την κόλαση που η ίδια δημιουργεί στα εδάφη που εκμεταλλεύεται.
Αποφεύγει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της το δόγμα της μηδενικής ανοχής ακόμα και αν είναι στη ρητορική της στα πλαίσια της τρομοκράτησης όσων αμφισβητούν συνειδητά ή μη την έννομη τάξη. Το όριο της ανοχής προσαρμόζεται ώστε να εξασφαλίζει ευαίσθητες ισορροπίες. Η δημοκρατία λοιπόν αποφεύγει τη φυσική εξόντωση των εσωτερικών της εχθρών διατηρώντας το ανθρωπιστικό προσωπείο που συγκαλύπτει την αιματηρή φύση του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτόν τον κανόνα συνιστά επιβεβαίωση μιας αποσταθεροποίησης του συστήματος, είναι απόηχος μιας έντονης εσωτερικής αμφισβήτησης που απειλεί ν’ αλλάξει το χαρακτήρα του καθεστώτος. Ζημιά για την αστική δημοκρατία -που λειτουργώντας με γνώμονα τις αρχές της οικονομίας – καλείται να δαπανήσει περισσότερη ενέργεια για την αποκατάσταση της εσωτερικής της τάξης.
Φυσικά, ολόκληρος ο μηχανισμός φυσικής βίας στο εσωτερικό της δημοκρατίας, αστυνομία-δικαιοσύνη-φυλακές βασίζεται στο ιδεολόγημα της ασφάλειας. Το έγκλημα είναι ο ιδεατός εχθρός απ’ τον οποίο προστατεύει το κράτος ενώ παράγει συνθήκες που το γεννούν. Το ίδιο σύστημα που παράγει τα όπλα, ορίζει ως νόμιμη τη χρήση τους απ’ το στρατιωτικό βραχίονα που μέσω της ωμής βίας δημιουργεί τις συνθήκες άγριας λεηλασίας στο εξωτερικό, και τον αστυνομικό βραχίονα για την επιβολή της τάξης στο εσωτερικό δηλαδή την εξορθολογισμένη συνθήκη καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Βασικός μηχανισμός καθυπόταξης της καπιταλιστικής δημοκρατίας, είναι ο θεσμός της φυλάκισης. Ο εγκλεισμός –για τους ανθρωπιστές σωφρονισμός- λειτουργεί σαν εκβιασμός για όποιον σκέφτεται να παρεκκλίνει απ’ την αστική νομιμότητα συνιστώντας έναν επιεικέστερο τρόπο τιμωρίας σε σχέση με την εκτέλεση, που προφυλάσει το ανθρωπιστικό προσωπείο του καθεστώτος. Στοιχειώδες κομμάτι και του σύγχρονου επιστημονικά δομημένου συστήματος εξουσίας που εξακολουθεί να βασίζεται στην άμεση ή έμμεση βία για να πετύχει τον έλεγχο των συνειδήσεων.
ΟΠΛΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ
Παρατηρώντας τη διαρκή εξέλιξη της τεχνολογίας καταστολής και ελέγχου προς όλο και πιο ολοκληρωτικά μοντέλα, ένα ερώτημα προκύπτει. Απέναντι σε ποιον θωρακίζεται
το σύστημα; Τι απειλεί να βυθίσει την ευταξία του στο χάος; Ποιά δύναμη προσπαθούν να εξαπατήσουν οι ανθρωπιστικές επιφάσεις;
Μια δύναμη τόσο ισχυρή όσο η δύναμη που το γέννησε. Η ανθρώπινη συνείδηση. Η συνείδηση που ανέδειξε αξίες που αντιτίθενται στην αλόγιστη εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό που ονομάζεται «κοινωνικό κεκτημένο» δεν είναι παρά η αναβάθμιση
του καθεστώτος ώστε να αφομοιώσει αυτές τις αξίες και να μειώσει τις αντιδράσεις εναντίον του, παραμένοντας στην ουσία του βίαιο και εκμεταλλευτικό.
Το σύγχρονο σύστημα εξουσίας με βασικούς πυλώνες τη διαρκώς εξελισσόμενη τεχνολογία και επιστήμη, τον πανίσχυρο κεφαλαιοκρατικό μηχανισμό και τις δυτικές δημοκρατίες σε ρόλο ρυθμιστή, είναι το αποτέλεσμα της διαλεκτικής συνεξέλιξης εξουσίας κ εξέγερσης. Το καθεστώς γεννήθηκε από επαναστάσεις και παραμένει επαναστατικό.
Το «θαύμα» του σύγχρονου κόσμου είναι το μπάσταρδο της ερωτικής συνεύρεσης της εξουσίας με τις απελευθερωτικές ιδέες.
Από τη μια η εξουσία αυτοπεριορίζει την κτηνωδία της, από την άλλη η εκρηκτική και αλματώδης εξέλιξη της -κάποτε υπό διωγμό- γνώσης και η ελευθερία της έκφρασης απογειώνουν την ισχύ της.
Μια κατάσταση που δεν μπορεί να πάρει θετικό ή αρνητικό πρόσημο σε σχέση με τις κοινωνίες του παρελθόντος, αφού δεν υπάρχουν συγκρίσιμα μεγέθη, ούτε υποθετική ιστορία παρά μόνο ένας κόσμος εν εξελίξει, και στην εξέλιξη του έχουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουμε με τη δύναμη της δικής μας συνείδησης.
Η εξέλιξη της συνειδητότητας περνάει απ’την αμφισβήτηση κατοχυρωμένων ιδεών και αξιών· και γεννάει καινούργια ιδανικά περνώντας μέσα από ατομικές ή κοινωνικές εξεγέρσεις και επαναστάσεις. Αυτή είναι η ροή της ιστορίας. Εκτός από το αίμα που χύνεται άφθονο για να υπηρετήσει τα συμφέροντα των κυρίαρχων, ρέει και το αίμα που ποτίζει τον ανθό της εξέγερσης, στραμμένο στην κατεύθυνση του ήλιου της ελευθέριας, της ανατροπής των αυτοκρατοριών. Γιατί τα ελεύθερα πνεύματα οπλίζονται και διεκδικούν τη θέση τους στην ιστορία. Όσοι ισχυρίζονται πως η επαναστατική δράση δεν έχει νόημα αφού το σύστημα είναι τόσο ισχυρό, αν αναρωτηθούν πως θα ήταν ο κόσμος αν δεν είχε διαμορφωθεί από εξεγέρσεις και επαναστάσεις, ας αναρωτηθούν σε τι βαθμό θα είχε ήδη φτάσει ο ολοκληρωτισμός της εξουσίας αν η μόνη δύναμη που εξελισσόταν ήταν η άπληστη τάση για περισσότερη ισχύ, περισσότερο έλεγχο.
Και αφού η απάντηση είναι τόσο προφανής, ας κοιτάξουν στον εαυτό τους να δουν τη συγκάλυψη των ένοχων επιλογών τους.
ΙΧΝΗΛΑΤΩΝΤΑΣ ΤΗ ΔΙΑΔΡΟΜΗ ΜΟΥ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΤΗΣ ΕΞΕΓΕΡΣΗΣ ΤΗΣΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΛΗΛΕΓΓΥΗΣ
Από τότε που τα βιώματά μου με οδήγησαν στην αμφισβήτηση της κυρίαρχης κρατιστικής ιδεολογίας, από τότε που συνειδητοποίησα ότι κάθε λεπτό αδράνειας είναι συνενοχή στα εγκλήματα των κυρίαρχων, επεδίωξα η δράση μου να είναι συνεπής με τη σκέψη μου. Αναζήτησα τρόπους να σαμποτάρω την εύρυθμη λειτουργία κράτους και οικονομίας, αναζήτησα συνεργούς στο έργο αυτό. Πολλοί σύντροφοι κατέληξαν σε παρεμφερείς επιλογές πολύ πριν από εμένα και εμπνεύστηκα από τη σκέψη τους, τη δράση τους, τις διαδρομές τους. Διαδρομές πολλές φορές δύσκολες και οδυνηρές που διάβηκαν διεκδικώντας τον αυτοκαθορισμό τους, την ελευθερία τους, τη ζωή τους.
Κάθε μορφή κι επιλογή αγώνα έχει την αυταξία και τη σημασία της. Για να δίνει σάρκα και οστά στις επιθυμίες της κάθε εξεγερμένης ατομικότητας που συμμετέχει, για να συμβάλλει στην αναγκαία διεύρυνση του επαναστατικού μετώπου διαδίδοντας τις απελευθερωτικές ιδέες, για να σαμποτάρει τις ιεραρχίες, τις αγορές, τις κοινωνικές δομές, τις μηχανές που στην υπηρεσία του κεφαλαίου σαρώνουν τη φύση, ανθρώπινη και μη.
Προφανώς τα μέσα και οι στρατηγικές που επιλέγονται στον επαναστατικό πόλεμο-όπως και σε κάθε πόλεμο-καθορίζονται σε μεγάλο βαθμό απ’ την αντίστοιχη στρατηγική του αντιπάλου: Η αστική δημοκρατία στην ελληνική εκδοχή της προτιμά να επιτρέπει την ελεύθερη έκφραση των επαναστατικών ιδεών, έχοντας εξασφαλίσει όχι μόνο ότι θα συκοφαντηθούν από τα ελεγχόμενα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά κυρίως ότι θα θαφτούν κάτω απ’ το πλήθος των διαφημιστικών φυλλαδίων, ότι οι μάζες θα εξακολουθήσουν να καταναλώνουν το ψευδοβίωμα. Η τηλεοπτική αποχαύνωση υπερισχύει. Το κράτος γνωρίζει ότι για να σταθούμε στον πόλεμο της υπερπληροφόρησης, πρέπει να είμαστε δυναμικοί, και ότι για να διεισδύσει κοινωνικά το μήνυμα, έχει ανάγκη από δράση. Και σ’αυτή ακριβώς τη δράση έχει προσανατολιστεί η αναβάθμιση της καταστολής. Ο σκοπός αυτής της μικρής ανάλυσης είναι να τονίσω τη σημασία τόσο των εγχειρημάτων διάδοσης του αναρχικού λόγου, όσο και των αντάρτικων ενεργειών.
Γιατί ο λόγος από μόνος του, όχι μόνο θα θαβόταν στον τάφο της υπερπληροφόρησης που έσκαψε ο αστικός πολιτισμός, αλλά θα έχανε το νόημά του αν δεν αμφισβητούσε το μονοπώλιο της βίας του κράτους, αν δεν έβρισκε την ενσάρκωσή του στην έμπρακτη επαναστατική βία.
Αντίστοιχα καμία ανάληψη ευθύνης μέσω το τύπου ή των ηλεκτρονικών μέσων δεν μπορεί να υποκαταστήσει το χέρι με χέρι μοίρασμα προκηρύξεων, την επικοινωνία μέσω της οργανικής σχέσης που αναπτύσσεται σε ανοιχτά εγχειρήματα αντίστασης.
Η στρατηγική του κράτους να απονευρώσει τον αναρχικό αγώνα χτυπώντας τις δυναμικές, βίαιες και επιθετικές μορφές του καθιστά κάποιες επιλογές πιο κρίσιμες.
Φυσικά θα ήταν γελοίος ένας ισχυρισμός ότι κάποιες μορφές αγώνα είναι ανώτερες από άλλες όμως πρέπει να τεθεί ένα στοίχημα σε κάθε εξεγερμένη ατομικότητα ή συλλογικότητα: αν θα εγκαταλείψουμε κάποια πεδία του επαναστατικού πολέμου υποκύπτοντας στον διαρκή κρατικό εκβιασμό που λέγεται νομιμότητα.
ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ
Βρίσκομαι πλέον αντιμέτωπος με τον κόσμο της φυλακής, το χωροχρόνο που ορίζουν αποκλειστικά οι συμβάσεις. Οδηγήθηκα εδώ από μια σειρά επιλογών μου, στην προσπάθεια να χαράξω τη δική μου πορεία άρνησης. Άρνησης να υποκύψω στους κρατικούς εκβιασμούς, άρνησης να υποταχθώ στις συμβάσεις εξουσίας, άρνησης να ζήσω ως ένα ακόμη μικροσκοπικό πιόνι. Ήταν μια συνειδητή διαδρομή εξέγερσης αντίστασης και αλληλεγγύης. Μια ιχνηλασία σε πολλά μονοπάτια που ανηφορίζουν το ηφαίστειο της άναρχης επανάστασης.
Όντας προσωρινά αδρανοποιημένος, εκμεταλλεύομαι τη δυνατότητα που παρέχει το δημοκρατικό καθεστώς να εκφραστώ ελεύθερα, επιχειρώντας να μετατρέψω τη δύναμή του σε αδυναμία.
Ο νεκρός χρόνος της φυλακής τροφοδοτεί την ανάπτυξη ιδεών που υποσκάπτουν τα θεμέλια των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων.
Είναι ανάγκη του κάθε επαναστάτη να εκπέμπει μηνύματα που πυροδοτούν τηνεξεγερσιακή δραστηριότητα. Ταυτόχρονα τόσο η δράση, όσο και η στάση ζωής και αγώνα που επιλέγουμε λειτουργεί σαν μήνυμα. Οπότε θεωρώ σημαντικό υπερασπιστώ τις επιλογές μου που θεωρώ κομβικές αναδυκνείοντας το νόημα που είχαν για μένα. Το θεωρώ πιο σημαντικό από την «επιείκεια» που ενδεχομένως δείξουν τα δημοκρατικά δικαστήρια αν επιλέξω να σιωπήσω απέναντι στα πιο ευαίσθητα ζητήματα. Απαξιώνω τους νομικούς κώδικες· δεν θα επιτρέψω να περιορίσουν τη δυναμική του λόγου μου. Απαξιώνω και την υποτιθέμενη «στρατηγική» που εφευρίσκουν όσοι αδυνατούν να υπερασπιστούν τις επιλογές τους την κρίσιμη στιγμή. Γιατί, ο αγώνας μας διεξάγεται πρώτα και κύρια στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο, δεν είναι μια στρατιωτική σύγκρουση πεπερασμένων στρατοπέδων. Η δυναμική του οδοφράγματος της επανάστασης είναι η προοπτική της εξάπλωσης, και η εξάπλωση είναι εφικτή όταν κραυγάζουμε μηνύματα εξέγερσης, όχι όταν λουφάζουμε προσμένοντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.
Φυσικά το καθεστώς των συμβάσεων δεν βασίζεται στην αλόγιστη βία, το σύγχρονο κράτος ρυθμίζει τις ποινές ανάλογα με τη στάση απέναντι στους αστυνομικούς και δικαστικούς θεσμούς του. Αλλιώς αντιμετωπίζονται οι ρουφιάνοι, αλλιώς οι μετανοημένοι, αλλιώς όσοι κάνουν πίσω και αλλιώς όσοι υπερασπίζονται τις επιλογές τους.
Προφανώς κάποιοι ξεγελάστηκαν από ικανότερους στρατηγούς που ξέρουν ότι
«καλύτερα να αφήνεις μια δίοδο διαφυγής στον εχθρό και να τον σφαγιάζεις καθώς οπισθοχωρεί» (Σουν Τσου)
Καμία οπισθοχώρηση λοιπόν, λυσσασμένη μάχη μέχρι τέλους.
ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΗΣ
Αυτή τη στιγμή είμαι κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας με τόξο σε διαδήλωση, για συμμετοχή στην ε.ο. Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, για 160 επιθέσεις της οργάνωσης, για την αιματηρή συμπλοκή με τους μπάτσους στην Πεύκη και για τις ληστείες τραπεζών στο βελβεντό κοζάνης και στο Φιλώτα Φλώρινας. Κάθε τέτοια κατηγορία για μένα είναι τίτλος τιμής, καθώς αισθάνομαι περήφανος που το καθεστώς με εντάσσει στους εχθρούς του. Βέβαια υπήρξα οπλισμένος εχθρός του συστήματος εξουσίας πριν με καταγράψει η αστυνομία στους φακέλους της. Και θέλω να εξηγήσω το σκεπτικό που καθοδηγούσε τη διαδρομή μου, αναφερόμενος σε κάποια σημεία σταθμούς της δράσης και των επιλογών μου. Προφανώς θα υπάρξουν κάποιες παραλείψεις καθώς δεν σκοπεύω να δώσω πληροφορίες στον εχθρό που ως τώρα δεν γνωρίζει.
Όταν το 2009 χτυπήθηκαν από το κράτος κάποιες υποδομές του αναρχικού αντάρτικου και αρκετοί σύντροφοι πέρασαν στην παρανομία, για μένα ήταν αυτονόητη όχι μόνο η στήριξη των καταζητούμενων, αλλά και η αναγκαιότητα της συμμετοχής μου στην αντάρτικη δράση.
Σ’αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η σχέση μου με την ε.ο. Σ.Π.Φ.
Δεν αποτέλεσα μέλος της οργάνωσης, καθώς στην αναρχία κάθε ατομικότητα έχει τη δυνατότητα να ακολουθεί αυτόνομη διαδρομή και να συλλογικοποιήται ελεύθερα σχηματίζοντας νέες οργανώσεις, αντίθετα με μια συγκεντρωτική δομή-όπως προβάλλεται απ’ τη δημοσιογραφική προπαγάνδα- που τους θέλει όλους στην ίδια
οργάνωση ισοπεδώνοντας τα διαφορετικά χαρακτηριστικά του καθενός. Αναγνωρίζοντας όμως τη χρονική περίοδο εκείνη κάποιες κοινές στοχεύσεις, αναδύθηκαν σχέσεις έμπρακτης αλληλεγγύης και οι σχέσεις αυτές οδήγησαν σε μια βαθύτερη συνεργασία.
Και αυτή η συνεργασία οδήγησε στο να δεχτώ τις συνέπειες της κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Συνομωσίας.
Λίγες μέρες πριν την εισβολή της αντιτρομοκρατικής στο Βόλο, είχα συλληφθεί σε διαδήλωση ενώ στόχευα με τόξο τη βουλή -μια δράση που στηρίζω στο ακέραιο και σήμερα καθώς στα πλαίσια της πολυμορφίας του αγώνα κινήθηκε στην κατεύθυνση του εμπλουτισμού των μέσων, και της εξέλιξης με γνώμονα τη φαντασία, και εμμένω στις θέσεις που εξέφρασα στο γράμμα που δημοσίευσα τότε.
Τότε λοιπόν αφέθηκα ελεύθερος με περιοριστικούς όρους , τους οποίους είχα ήδη αποφασίσει να σπάσω για να μη διακινδυνέψω το ενδεχόμενο της σύλληψης σε περίπτωση που η αστυνομία ήδη γνώριζε πράγματα που δεν είχε αποκαλύψει. Την επιλογή τη συνειδητή επιλογή της παρανομίας, ήρθε να επικυρώσει το ένταλμα συλλήψεως για μένα που εκδόθηκε μετά τη σύλληψη των 5 μελών της Σ.Π.Φ. στο Βόλο.
Βρέθηκα σ’ένα σταυροδρόμι επιλογών αλλά ήξερα ήδη το δρόμο μου. Επέλεξα τη δύσβατη διαδρομή μέσα στα πανέμορφα τοπία της εκτός νόμου δράσης και ζωής. Διάλεξα τον διαρκή ανταρτοπόλεμο με τα εκπληκτικά στιγμιότυπα, τόσο στις εργασίες υποδομών όπως οι νυχτερινές εξορμήσεις για κλοπή οχημάτων ή οι ένοπλες ληστείες, όσο και στις στιγμές της επίθεσης.
Στερείσαι πολλά όταν είσαι καταζητούμενος, αλλά το να μην είσαι πλέον πολίτης του κράτους ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου. Το γεγονός αυτό με έκανε ως αναρχικό να αισθάνομαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου, πράγμα που δεν θα ίσχυε αν για μια ήσυχη ζωή στην αγκαλιά της νομιμότητας διακινδύνευα τη σύλληψη ή αν ακόμη χειρότερα, επέλεγα να παραδοθώ προσδοκώντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.
Την άρνηση παράδοσης κλήθηκα να στηρίξω μαζί με τους συντρόφους μου με μια δύσκολη και διαρκή εργασία υποδομής: πλαστές ταυτότητες, ενοικίαση σπιτιών, συλλογή όπλων, αυτοχρηματοδότηση με ένοπλες ληστείες. Υποδομή άμυνας που αποτελούσε ταυτόχρονα και υποδομή επίθεσης όταν εμείς το επιλέγαμε. Σε συνδυασμό με τους κανόνες ασφαλείας και τα μέτρα αντιπαρακολούθησης, η ασταμάτητη εργασία μας μέσα στην πιεστική κατάσταση της παρανομίας μας ωθούσε να γευτούμε το βίωμα του πολέμου. Ζωή στην κόψη του ξυραφιού κατάλληλη για εραστές αληθινών βιωμάτων, ζωή που οι φιλήσυχοι καταναλωτές αποτυγχάνουν να προσεγγίσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες της παθητικότητας. Γιατί η ζωή σημαίνει παρέμβαση, διεκδίκηση, πόλεμος, όχι να είσαι μια μπαταρία για να δουλεύει η γιγάντια μηχανή.
Αντιλαμβανόμενος τον εαυτό μου ως πολέμιο του καθεστώτος και γνωρίζοντας ότι τα οπλισμένα σκυλιά του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου επιτεθούν για να με αιχμαλωτίσουν, προσάρμοσα τη ζωή και την κίνηση μου αναμένοντας και τη στιγμή που θα ξεσπάσει η ένοπλη μάχη με τους μισθοφόρους του κράτους. Τη στιγμή που η αξία της ζωής του μπάτσου αποκτά αρνητικό πρόσημο ανάλογα με το βαθμό που θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία μου. Αναμφισβήτητα υπάρχουν αναστολές που μας αποτρέπουν από την αφαίρεση της ζωής ακόμη και ενός στρατιώτη του εχθρού, είτε είναι οι συνέπειες, είτε η επιείκεια απέναντι σε «ανεύθυνους» ηλίθιους που η συνθήκη της γενικευμένης απάθειας οδήγησε στη συστράτευση με την εξουσία. Όμως όταν δεχτώ επίθεση από τους φρουρούς της νομιμότητας, η ελευθερία μου θα κοστολογηθεί ακριβότερα από την ούτως ή άλλως περιττή ζωή τους.
Παρά τον εξοπλισμό μας τόσο σε υλικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο συνείδησης, η στιγμή που έπρεπε να αντιμετωπίσουμε δύο ένοπλους μπάτσους, κατά τη διάρκεια μιας διαδικασίας υποδομής, μας βρήκε ελλιπώς οπλισμένους -μέσα στη δίνη των πιεστικών καταστάσεων της παρανομίας- για την ακρίβεια είχαμε ένα και μοναδικό πιστόλι. Συγκυριακά, ήμουν άοπλος και όταν ένιωσα τους μπάτσους να πλησιάζουν, προσπάθησα να διαφύγω τρέχοντας μέχρι που ακινητοποιήθηκα.
Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ήχησαν οι πυροβολισμοί, ενώ συλλογιζόμουν απελπισμένος το σύντομο τέλος της ελευθερίας. Κι όμως, η δύσκολη επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης από καθαρά μειονεκτική θέση, που έλαβε ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος, με αποδέσμευσε ξυπνώντας μέσα μου τη λύσσα της ελευθερίας. Έπρεπε να διαφύγουμε περνώντας πάνω απ’ τα πτώματά τους.
Στη μάχη της Πεύκης, η δική μου συμβολή ήταν η αρπαγή του οχήματος των μπάτσων, το οποίο χρησιμοποίησα ως όπλο, απειλώντας να συντρίψω κάτω απ’ τις ρόδες του τον αστυνομικό που με υπερβάλλοντα ζήλο επιχείρησε να με εμποδίσει, πάντα προσανατολισμένος στη διαφυγή προς την ελευθερία.
Η τελική έκβαση της λυσσασμένης αυτής μάχης ήταν δύο μπάτσοι βαριά τραυματισμένοι-ένα κόστος που συμβάλλει στη διασπορά του φόβου στο μισθοφορικό σώμα της αστυνομίας, αλλά είχε βαρύ τίμημα και για μας, τον τραυματισμό και τη συνακόλουθη αιχμαλωσία του συντρόφου.
Για μένα σε προσωπικό επίπεδο η δίχρονη παράταση της έκνομης ελευθερίας μου υπήρξε ανεκτίμητη. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν κατάφερα στο χρονικό διάστημα πριν τη σύλληψή μου να εκπληρώσω τις προσδοκίες μου, της όξυνση της αντάρτικης δράσης και την πολυπόθητη απελευθέρωση συντρόφων απ’ τις φυλακές της δημοκρατίας. Απέκτησα όμως βιώματα που δεν αντάλλασσα με τίποτα, σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν στην οπλισμένη συντροφιά που τριγυρνούσε στα βουνά και τις πόλεις προετοιμάζοντας ληστρικές επιθέσεις και αντάρτικες ενέργειες. Απέκτησα εμπειρίες που θα φυλάξω ως θησαυρό για να τα καταφέρω καλύτερα όταν ξαναβρεθώ ελεύθερος.
Δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε το πόσο εγκλωβισμένος αισθάνθηκα όταν δύο χρόνια αργότερα βρεθήκαμε καταδιωκόμενοι αλλά πάνοπλοι σε ένα βαν στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και αποφασίσαμε ότι δεν θα διακινδυνεύαμε τη ζωή του ομήρου σε μια μάχη με την αστυνομία. Αντιφατικές συνθήκες, αντιφατικές επιλογές.
Μέσα στον κόσμο που κυριαρχεί η υποταγή στα όπλα της αστυνομίας μόνο με την απειλή των όπλων μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ύπαρξή μας. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οποιαδήποτε κίνησή μας γίνει αντιληπτή, θα ρουφιανευτεί στην αστυνομία. Οπότε ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουμε την πληροφορία της παραλλαγής μας ασφαλή, είναι να υποτάξουμε με τη βία μας τον φορέα της πληροφορίας. Εφόσον έχει συνηθίσει να υποτάσσεται στις εντολές των μπάτσων, προσωρινά ας υπακούσει στην επιβολή των εξεγερμένων. Μέχρι η συνείδησή του να εναρμονιστεί με το πρόταγμα της αντίστασης, οπότε πλέον είναι εφικτή μια αντιεξουσιαστική σχέση.
Εάν κάποιος βρεθεί στη δύσκολη θέση να υποταχθεί στην ένταση της φωνής που ουρλιάζει «ληστεία, χέρια στο κεφάλι» -ενώ δεν έχει σκοπό να συνεργαστεί με την καταστολή- σίγουρα κατανοεί ότι η επιλογή μας είναι αναγκαιότητα και συντάσσεται στο πλευρό μας χωρίς να δημιουργεί πρόβλημα στην τεταμένη αυτή συνθήκη.
Ο κόσμος του καπιταλισμού είναι εμπόλεμος και κάθε επίδοξος ρουφιάνος έχει προκαταβολικά επιλέξει τη συστράτευση με τον εχθρό μας. Μπορούμε να κατανοήσουμε τις επιλογές και να είμαστε επιεικείς, όμως το να του επιβληθούμε είναι το λιγότερο που μπορούμε να κάνουμε, απ’ τη στιγμή που επιλέξαμε να απαντήσουμε με πόλεμο στον πόλεμο.
Είναι ανεδαφική η κριτική στις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της ληστείας ή της ομηρείας, καθώς οι σχέσεις εξουσίας βρίσκονται ήδη στην τράπεζα, το χρήμα φυλάσσεται στα χρηματοκιβώτια από τα όπλα της αστυνομίας, και αφού αναληφθεί ένα μικρό τμήμα, θα χρησιμοποιηθεί για την αγορά προϊόντων και «υπηρεσιών», δηλαδή τη συνέχιση της αλυσίδας υποδούλωσης.
Η μόνη ανεξούσια σχέση που μπορεί να υπάρξει, γεννιέται στις κοινότητες αγώνα.
ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ
Φυσικά, η παραπάνω ανάλυση και αφήγηση δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα εάν δε συνοδευόταν από το πρόταγμα της συνέχισης του αγώνα με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές. Γιατί οι κοινότητες του αγώνα συντίθενται από διαφορετικές ατομικότητες με διαφορετικές αφετηρίες και κίνητρα που συναντώνται στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία, και έτσι προκύπτει η επιθυμητή και αναγκαία πολυμορφία των θεωρήσεων, αλλά και των μέσων αγώνα.
Φυσικά παραμένει ανοιχτό το στοίχημα της οργάνωσης του αναρχικού πολέμου. Τόσο για την επίτευξη δυνατότερης και αποτελεσματικότερης δράσης απέναντι στον εχθρό, όσο και για την ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ συντρόφων.
Οργάνωση που σημαίνει συγκρότηση ομάδων και πυρήνων δράσης είτε στη βάση κοινών βιωμάτων, είτε στη βάση κοινών στόχων ή αντιλήψεων.
Δράση που αφορά τη διάχυση των προταγμάτων και των αξιών μας, τη σύνδεση με άλλες μορφές αγώνα, με σκοπό κάθε αποσπασματικός αγώνας να μεταφέρει την εστίασή του από το μέρος στο όλον, από την ειδική συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης, στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει ο πολιτισμός της εξουσίας.
Δράση που χτυπά βίαια τον εχθρό χωρίς να αναγνωρίζει το διπολισμό νόμιμου και παράνομου, που ποτέ δεν καταδέχεται να μιλήσει τη γλώσσα του εχθρού, ακόμα κ αν ξέρει να την αποκωδικοποιεί.
Δράση συλλογική, δράση ατομική, δράση άμεση. Από τις πορείες και τις λαϊκές συνελεύσεις μέχρι τα νυχτερινά εμπρηστικά σαμποτάζ, τις βόμβες, τις ληστείες και τις δολοφονίες στελεχών του συστήματος.
Στη δράση αυτή ατσαλώνονται οι σχέσεις των επαναστατών, λαμβάνουν τη μορφή της συντροφικότητας, ολοκληρώνονται στην έννοια της αλληλεγγύης. Στη δράση αυτή κάθε άτομο αισθάνεται την ολοκλήρωση του και ζει σε συνέπεια με τη συναίσθηση και τη συνείδησή του.
Οργάνωση λοιπόν σημαίνει και αυτοξεπέρασμα, αυτοκριτική, ρήξη, διάλυση και ανασυγκρότηση σε ανώτερες βάσεις και σχέσεις. Σημαίνει όμως και συντονισμός των δυνάμεων στις κοινές μας κατευθύνσεις αναζητώντας τρόπους να γεφυρώσουμε τη διαφορετικότητα, να ανασυνδέσουμε τα ρηγματωμένα εδάφη, να μην ξεχνάμε ποτέ που εντοπίζεται ο εχθρός.
ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣΕΞΟΥΣΙΑΣ
Κλείνοντας θέλω να επισημάνω μια κρίσιμη έλλειψη των κατευθύνσεων του αγώνα. Εστιάζουμε αποκλειστικά σχεδόν στην αστυνομία και την καταστολή ή στους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, τη στιγμή που ο κόσμος του απόλυτου ελέγχου προετοιμάζεται σε αφύλακτα επιστημονικά εργαστήρια. Τη στιγμή που οι πιο διεστραμμένοι βασανιστές ζώων, στο όνομα της γνώσης και της επιστήμης πειραματίζονται στον έλεγχο του νου, ενώ δεν διαθέτουν αστυνομική συνοδείαόπως οι πολιτικοί, η στοχοποιημένη βιτρίνα του συστήματος.
Φαντάζει αλήθεια εύκολο να επιστραφεί στο ιερατείο της τεχνοεπιστήμης λίγη απ’ τη βία που παράγει και ελάχιστα πράγματα γίνονται σ’αυτή την προοπτική. Σε ένα κείμενο που μιλώ για τις επιλογές μου, κλείνω με μια αυτοκριτική σ’αυτή τη βασική παράλειψη, που συμπεριλαμβάνεται σε αυτά που διαρκώς ανέβαλα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που δεν ήρθε ποτέ. Με σκοπό πάντα νέοι σύντροφοι να επουλώσουν τα κενά των προηγούμενων. Θεωρώ ότι έχει ουσία, πέραν του συμβολικού, ένα σαμποτάζ στις τεχνοεπιστημονικές υποδομές του πολιτισμού. Γιατί όποιος εξετάσει τις κατευθύνσεις των ερευνών και τις χρηματοδοτήσεις συνειδητοποιεί πως το ισχυρό κεφάλαιο και οι κυρίαρχοι κρατικοί μηχανισμοί καθοδηγούν την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας ώστε να εξυπηρετούν τους σκοπούς του οικονομικού κέρδους και του κοινωνικού ελέγχου.
Είναι γνωστό ότι η βιομηχανία εκμεταλλεύεται τα επιστημονικά επιτεύγματα με τον πιο καταστροφικό τρόπο απέναντι στη φύση και τον πιο επώδυνο για τα ζώα και τους ανθρώπους. Ξεκινώντας απ’ τη μόλυνση και την υπερθέρμανση του πλανήτη, περνώντας από τη μείωση της βιοποικιλότητας και φτάνοντας στο βασανιστήριο του ασφυκτικού εγκλεισμού στα εκτροφεία ζώων που προορίζονται για τροφή ή γούνες, οι άνθρωπο δεν επιφυλάσσουν καλύτερη μοίρα για τους ομοειδής τους, παρά βία, πόνο, εκμετάλλευση, θάνατο.
Η δύναμη της επιστημονικής μεθόδου διευκολύνει την κοινωνική χειραγώγηση μέσω της ψυχολογικοποιημένης προπαγάνδας, προετοιμάζει τη γενικευμένη παρακολούθηση μέσω ευφυών συστημάτων με κάμερες τηλεσκοπικές σε δορυφόρους, μέχρι και ενσωματωμένες σε ρομποτικά κατασκοπευτικά έντομα, πειραματίζεται σε εγκεφάλους ζώων ξετυλίγοντας το νήμα του ελέγχου της σκέψης. Εξελίσσουν τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά αεροσκάφη που ήδη σπέρνουν το θάνατο στις ζώνες των στρατιωτικών συρράξεων, και ρομποτικούς στρατιώτες. Ταυτόχρονα, ετοιμάζουν τη συγχώνευση ανθρώπου-μηχανής, ένα τεχνοκρατικό ιδανικό, όπου η απόσταση ματιού-οθόνης και χεριού-πληκτρολογίου θα μειωθεί στην άμεση διασύνδεση με τον εγκέφαλο, επιτρέποντας ακόμη πιο αλματώδη εξέλιξη της υπερδύναμης της τεχνολογίας. Ένα ιδανικό που δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία καθώς ήδη υπάρχουν εργαστήρια που \”φιλοξενούν\” διαφόρων ειδών ζώα-cyborg με ηλεκτρονικά εμφυτεύματα στους εγκεφάλους τους και πανεπιστημιακές υποδομές που φιλοδοξούν να προετοιμάσουν τον κόσμο ηθικά και νομικά για να υποδεχτεί αυτή την τεχνολογία «ενοποίησης» (singularity) ανθρώπου-μηχανής.
Η πραγματικότητα αυτή θέτει έναν σαφέστατο εκβιασμό που μένει να τον συνειδητοποιήσουμε: Ή εμείς ή αυτοί.
Και θεωρώ ότι όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο αισθητός θα γίνεται αυτός ο εκβιασμός για όλο και περισσότερους ανθρώπους, αλλά θα γινόμαστε όλο και πιο ανήμποροι. Πρέπει να δράσουμε όσο είναι καιρός και έχουμε ήδη καθυστερήσει πολύ. Ο νέος φασισμός είναι εδώ και δεν επιβάλλεται, αγοράζεται. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να τον σαμποτάρουμε και να συγκροτήσουμε ισχυρό μέτωπο εναντίον του, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή θεωρησιακών διαφορών.
Για να πολεμήσουμε όμως το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα καλούμαστε να προσαρμοστούμε, να εντρυφήσουμε στις νέες τεχνολογίες και να τις χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Όπως οι ινδιάνοι δεν μπορούσαν να πολεμήσουν με τόξα τους ευρωπαίους κατακτητές οι επαναστάτες θα εξαλειφθούν εάν δεν αναβαθμίσουν τους τρόπους δράσης τους. Δυστυχώς αυτά ακούγονται μακρινά, αλλά το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο πιεστικό καθιστώντας ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει άλλη οδός.
Μαζί με το κάλεσμα για δράση στέλνω και ένα σινιάλο αλληλεγγύης στους συντρόφους παγκοσμίως που πολέμησαν και πολεμάνε το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα, το κράτος και το κεφάλαιο μέσα ή έξω από τα τείχη των φυλακών.
Επαναστατικούς χαιρετισμούς στους πυρήνες των διεθνών δικτύων του μετώπου γιατην απελευθέρωση των ζώων (A.L.F.) ,του μετώπου για την απελευθέρωση της γης(E.L.F.), του διεθνούς επαναστατικού μετώπου (I.R.F.), της άτυπης αναρχικής ομοσπονδίας (F.A.I.), της Συνομωσίας Πυρήνων της Φωτιάς και σε όσες ομάδες και οργανώσεις επώνυμες και ανώνυμες που δε συνιστούν παγκόσμια δίκτυα πυρήνων -ανεξάρτητα από τη συμφωνία ή τη διαφωνία με τις θεωρήσεις τους- κρατούν το στοίχημα της αντίστασης, της εξέγερσης και της επανάστασης ανοιχτό.
Γιάννης Μιχαηλίδης
Φυλακές Κορυδαλλού
ΥΓ1 Τη στιγμή που δημοσιεύεται αυτό το κείμενο, λαμβάνει χώρα η απεργία πείνας του αναρχικού αιχμαλώτου Κώστα Σακκά από τις 4 Ιούνη. Εκφράζω την αλληλεγγύη μου στον αγώνα του συντρόφου για τη διεκδίκηση της απελευθέρωσής του. Είναι αναγκαία η ανάληψη δράσης ώστε να εμποδιστεί η εξοντωτική στρατηγική του κράτους εναντίον του απεργού πείνας.
ΥΓ2 Εδώ και μέρες διεξάγεται άγριο κυνήγι των παράνομων δραπετών των Τρικάλων. Των ανθρώπων που τόλμησαν να ξεφτιλίσουν τα μέτρα ασφαλείας των φυλακών, αποδεικνύοντας πως τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο. Μας χάρισαν τα πιο αληθινά χαμόγελα με τη μαχητικότητα και το σθένος που υπερασπίζονται την ελευθερία τους. Καλή τύχη, μέχρι το γκρέμισμα της τελευταίας φυλακής, μέχρι να είμαστε όλοι ελεύθεροι.
ΥΓ3 Τα όπου γης οδοφράγματα ζεσταίνουν τις καρδιές μας.
Κατεβάστε το κείμενο σε pdf, εδώ.