Tag: ALF

 Η δύναμη της σύγχρονης κοινωνικής μηχανής, είναι η ικανότητά της ν’αφομοιώνει τα πάντα. Κάθε πολίτης, κάθε εργαζόμενος , συνιστά ένα γρανάζι που πρέπει να τοποθετηθεί στη σωστή θέση. Και όλοι αισθάνονται ότι εξαρτώνται απ’ αυτό το ευφυέστατο  σύστημα απόσβεσης των κοινωνικών  κραδασμών που λέγεται καπιταλισμός και εξουσιάζει τα πάντα:

Το χρήμα είναι η παγκόσμια γλώσσα, είναι το μέτρο της δυνατότητας του κάθε ατόμου να εκμεταλλευτεί.  Ο καθένας όταν μαθαίνει να διαχειρίζεται το χρήμα μυείται στο σύστημα εξουσίας.

«Αυτοί οι άνθρωποι είναι το σύστημα. Και αυτό το σύστημα είναι ο εχθρός»

Αυτός είναι ο πανίσχυρος κόσμος του κεφαλαίου.  Όμως η καθολική θρησκεία του χρήματος εκτός από ιερατείο,  χρειάζεται και θαύματα: Το σύμπλεγμα επιστήμης- τεχνολογίας που έχει θέσει την ανθρώπινη διάνοια στην υπηρεσία των πιο άθλιων υποκειμένων. Πανίσχυρες μηχανές που δολοφονούν μαζικά,  που βασανίζουν, εξοντώνουν, και το χειρότερο αποσυνθέτουν την ανθρώπινη νόηση. Από τις πυρηνικές βόμβες, στα πειραματόζωα, στα σφαγεία και εκτροφεία ζώων, μέχρι τη μόλυνση και την καταστροφή του πλανήτη. Από τις κάμερες και τις τηλεοράσεις  που διαχέουν το πρότυπο του σύγχρονου σκλάβου, μέχρι τα έξυπνα όπλα της αστυνομίας.

Όχι η τεχνολογία δεν είναι ουδέτερη είναι μια πόρνη που μπορεί να πλαγιάζει και μαζί σου, αλλά δεν ξεχνά ποτέ ποιος είναι ο νταβατζής της. Μια πελώρια δύναμη που εξελίσσεται ραγδαία καθιστώντας αυτόν τον κόσμο όλο και πιο κοντά στο χείλος του απόλυτου ελέγχου, όλο και πιο κοντά στην οριστική  ήττα της ελευθερίας.

Ο θαυμαστός  καινούργιος  κόσμος λοιπόν είναι εδώ και είναι τόσο σύνθετος που δεν αφήνει σε κανέναν το δικαίωμα να ισχυριστεί ότι είναι αθώος.

Όσο και αν έχει ριζώσει στην κοινωνία η υποκριτική ηθική του αστικού πολιτισμού, η σκληρή πραγματικότητα είναι παρούσα και αδυνατεί να κρυφτεί  πίσω απ’ το βουνό των δήθεν αλτρουιστικών ηθικών κανόνων. Οι επιφάσεις ευαισθησίας δεν γειώνονται με τοσύνολο απαγορευμένων συμπεριφορών, τη διάχυτη επιβεβλημένη αυτοκαταπίεση με μοναδική λειτουργία την ευημερία και αναπαραγωγή μιας κοινωνίας ευνουχισμένων ατόμων.

 Η κλοπή είναι ανήθικη, εφόσον αμφισβητεί το ιερό δισκοπότηρο της νόμιμης ιδιοκτησίας, ενώ η εκμετάλλευση μέσω της ιδιοκτησίας πρέπει να είναι σεβαστή. Οι φόνοι είναι ανήθικοι εκτός αν έχουν διαπραχθεί από μπάτσο ή μισθοφόρο, τότε είναι ηρωισμός. Δεν αξίζει να αναφερθούν οι αμέτρητοι ανούσιοι και ασήμαντοι κανονισμοί που απλά αναπαράγουν κομπλεξικά ανθρωποειδή, περιορίζοντας και κανοναρχόντας τις ερωτικές και ευρύτερα τις ανθρώπινες σχέσεις.

Όμως η ηθική είναι για τα θύματα, τους κατώτερους της κοινωνικής πυραμίδας. Αυτοί  που βρίσκονται στην κορυφή της, την έχουν ήδη φτύσει για να βρίσκονται εκεί ενώ υποκρίνονται ότι τη σέβονται και την αναγνωρίζουν. Όπως την έχουν

φτύσει οι ελεύθεροι και συνειδητοί επαναστάτες που πράττουν βάσει της κρίσης και των συναισθημάτων τους και το ήθος τους διαμορφώνεται από την πηγαία ενσυναίσθηση περιφρονώντας τις νόρμες των απαγορεύσεων, με τη διαφορά ότι δεν χρειάζεται να υποκρίνονται.

Φυσικά το κεφαλαιοκρατικό  σύστημα δεν αρκείται στις διάχυτες δομές εξουσίας ούτε θα μπορούσε να ευημερεί  βασιζόμενο σε μια ηθική που ο καθένας μπορεί να αμφισβητήσει. Χρειάζεται ένα βίαιο μηχανισμό που θα αποτρέπει τους πάντες από προοπτική αμφισβήτησης της κανονικότητάς του. Η βία της νομιμότητας αναπληρώνει τα

περιθώρια των ηθικών κανόνων και των ιδεολογημάτων. Το παγκόσμιο κεφάλαιο είναι αυτοκρατορία και έχει ως πυρήνα της βίαιης επιβολής του τη δημοκρατική διακυβέρνηση.

Όπως κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς, έτσι και η δημοκρατία πλασάρεται στους υπηκόους της ως η πιο συμφέρουσα γι’ αυτούς μορφή εξουσίας. Και φυσικά φροντίζει να αναπαράγει την ηθική, την κουλτούρα και την προπαγάνδα της μέσα απ’ την κρατική εκπαίδευση, το θέαμα και την κεντρικά ελεγχόμενη ενημέρωση. Το μήνυμα ότι κάθε μη εξουσιαστική μορφή οργάνωσης των ανθρώπινων σχέσεων είναι ανέφικτη, δε χρειάζεται καν να εκστομίζεται, υπονοείται.

«Δεν μπορεί να υπάρξει γυμνή, κτηνώδης δύναμη η βία, γιατί αν ήταν έτσι το άλογο του Καλιγούλα θα είχε το ίδιο δικαίωμα στην υπατεία της Ρώμης όπως είχε και το αφεντικό του»

Τόμας Παονάλ

Για να φαίνεται το καθεστώς ως ευνοϊκή αλλά και μοναδική επιλογή δεν αρκεί να επιβάλλεται με την ωμή βία, χρειάζεται επιφάσεις επιείκειας.

 Αποφεύγει να εφαρμόσει στο εσωτερικό της το δόγμα της μηδενικής ανοχής ακόμα και αν είναι στη ρητορική της στα πλαίσια της τρομοκράτησης όσων αμφισβητούν συνειδητά ή μη την έννομη τάξη. Το όριο της ανοχής προσαρμόζεται ώστε να εξασφαλίζει ευαίσθητες ισορροπίες. Η δημοκρατία λοιπόν αποφεύγει τη φυσική εξόντωση των εσωτερικών της εχθρών διατηρώντας το ανθρωπιστικό προσωπείο που συγκαλύπτει την αιματηρή φύση του συμπλέγματος κράτους-κεφαλαίου. Κάθε παρέκκλιση απ’ αυτόν τον κανόνα συνιστά επιβεβαίωση μιας αποσταθεροποίησης του συστήματος, είναι απόηχος μιας έντονης εσωτερικής  αμφισβήτησης  που απειλεί ν’ αλλάξει το χαρακτήρα του καθεστώτος. Ζημιά για την αστική δημοκρατία -που λειτουργώντας με γνώμονα τις αρχές της οικονομίας – καλείται να δαπανήσει περισσότερη ενέργεια για την αποκατάσταση της εσωτερικής της τάξης.

Φυσικά, ολόκληρος ο μηχανισμός φυσικής βίας στο εσωτερικό της δημοκρατίας, αστυνομία-δικαιοσύνη-φυλακές βασίζεται στο ιδεολόγημα της ασφάλειας. Το έγκλημα είναι ο ιδεατός εχθρός απ’ τον οποίο προστατεύει το κράτος ενώ παράγει συνθήκες που το γεννούν. Το ίδιο σύστημα που παράγει τα όπλα, ορίζει ως νόμιμη τη χρήση τους απ’ το στρατιωτικό βραχίονα που μέσω της ωμής βίας δημιουργεί  τις συνθήκες άγριας λεηλασίας στο εξωτερικό, και τον αστυνομικό βραχίονα για την επιβολή της τάξης στο εσωτερικό δηλαδή την εξορθολογισμένη συνθήκη καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.

Βασικός μηχανισμός καθυπόταξης της καπιταλιστικής δημοκρατίας, είναι ο θεσμός της φυλάκισης. Ο εγκλεισμός  –για τους ανθρωπιστές σωφρονισμός- λειτουργεί σαν εκβιασμός για όποιον σκέφτεται να παρεκκλίνει απ’ την αστική νομιμότητα συνιστώντας έναν επιεικέστερο  τρόπο τιμωρίας σε σχέση με την εκτέλεση,  που προφυλάσει το ανθρωπιστικό προσωπείο του καθεστώτος. Στοιχειώδες κομμάτι και του σύγχρονου επιστημονικά  δομημένου συστήματος εξουσίας που εξακολουθεί να βασίζεται στην άμεση ή έμμεση βία για να πετύχει τον έλεγχο των συνειδήσεων.

ΟΠΛΙΣΜΕΝΕΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΙΣ

Παρατηρώντας τη διαρκή εξέλιξη της τεχνολογίας καταστολής και ελέγχου προς όλο και πιο ολοκληρωτικά μοντέλα, ένα ερώτημα προκύπτει. Απέναντι σε ποιον θωρακίζεται

το σύστημα; Τι απειλεί να βυθίσει την ευταξία του στο χάος; Ποιά δύναμη προσπαθούν να εξαπατήσουν οι ανθρωπιστικές επιφάσεις;

Μια δύναμη τόσο ισχυρή όσο η δύναμη που το γέννησε. Η ανθρώπινη συνείδηση. Η συνείδηση που ανέδειξε αξίες που αντιτίθενται στην αλόγιστη εκμετάλλευση και καταπίεση. Αυτό που ονομάζεται «κοινωνικό κεκτημένο» δεν είναι παρά η αναβάθμιση

 ΑΚΟΜΑ ΖΩΝΤΑΝΟΣ ΣΤΟ ΣΤΟΜΑΧΙ ΤΟΥ ΚΤΗΝΟΥΣ

Βρίσκομαι πλέον αντιμέτωπος με τον κόσμο της φυλακής, το χωροχρόνο που ορίζουν αποκλειστικά οι συμβάσεις. Οδηγήθηκα εδώ από μια σειρά επιλογών μου, στην προσπάθεια να χαράξω τη δική μου πορεία άρνησης. Άρνησης να υποκύψω στους κρατικούς εκβιασμούς, άρνησης να υποταχθώ στις συμβάσεις εξουσίας, άρνησης να ζήσω ως ένα ακόμη μικροσκοπικό πιόνι. Ήταν μια συνειδητή διαδρομή εξέγερσης αντίστασης και αλληλεγγύης. Μια ιχνηλασία σε πολλά μονοπάτια που ανηφορίζουν  το ηφαίστειο της άναρχης επανάστασης.

Όντας προσωρινά αδρανοποιημένος, εκμεταλλεύομαι τη δυνατότητα που παρέχει το δημοκρατικό καθεστώς να εκφραστώ ελεύθερα, επιχειρώντας να μετατρέψω τη δύναμή του σε αδυναμία.

Ο νεκρός χρόνος της φυλακής τροφοδοτεί την ανάπτυξη ιδεών που υποσκάπτουν τα θεμέλια των δημοκρατικών ψευδαισθήσεων.

Είναι ανάγκη του κάθε επαναστάτη να εκπέμπει μηνύματα που πυροδοτούν τηνεξεγερσιακή δραστηριότητα. Ταυτόχρονα τόσο η δράση, όσο και η στάση ζωής και αγώνα που επιλέγουμε λειτουργεί σαν μήνυμα. Οπότε θεωρώ σημαντικό υπερασπιστώ τις επιλογές μου που θεωρώ κομβικές  αναδυκνείοντας  το νόημα που είχαν για μένα. Το θεωρώ πιο σημαντικό από την «επιείκεια» που ενδεχομένως δείξουν τα δημοκρατικά δικαστήρια  αν επιλέξω να σιωπήσω απέναντι στα πιο ευαίσθητα ζητήματα. Απαξιώνω τους νομικούς κώδικες· δεν θα επιτρέψω να περιορίσουν τη δυναμική του λόγου μου. Απαξιώνω και την υποτιθέμενη «στρατηγική» που εφευρίσκουν  όσοι αδυνατούν  να υπερασπιστούν τις επιλογές τους την κρίσιμη στιγμή. Γιατί, ο αγώνας μας διεξάγεται πρώτα και κύρια στο πολιτικό και στο κοινωνικό πεδίο, δεν είναι μια στρατιωτική σύγκρουση πεπερασμένων στρατοπέδων. Η δυναμική του οδοφράγματος της επανάστασης είναι η προοπτική της εξάπλωσης, και η εξάπλωση είναι εφικτή όταν κραυγάζουμε μηνύματα εξέγερσης, όχι όταν λουφάζουμε προσμένοντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.

Φυσικά το καθεστώς των συμβάσεων δεν βασίζεται στην αλόγιστη βία, το σύγχρονο κράτος ρυθμίζει τις ποινές ανάλογα με τη στάση απέναντι στους αστυνομικούς και δικαστικούς θεσμούς του. Αλλιώς αντιμετωπίζονται οι ρουφιάνοι, αλλιώς οι μετανοημένοι, αλλιώς όσοι κάνουν πίσω και αλλιώς όσοι υπερασπίζονται τις επιλογές τους.

Προφανώς κάποιοι ξεγελάστηκαν από ικανότερους  στρατηγούς που ξέρουν ότι

«καλύτερα να αφήνεις μια δίοδο διαφυγής στον εχθρό και να τον σφαγιάζεις καθώς οπισθοχωρεί» (Σουν Τσου)

ΤΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΤΗΣ ΠΑΡΕΚΛΙΣΗΣ

Αυτή τη στιγμή είμαι κατηγορούμενος για απόπειρα ανθρωποκτονίας με τόξο σε διαδήλωση, για συμμετοχή στην ε.ο. Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς, για 160 επιθέσεις της οργάνωσης, για την αιματηρή συμπλοκή με τους μπάτσους στην Πεύκη  και για τις ληστείες  τραπεζών στο βελβεντό κοζάνης και στο Φιλώτα Φλώρινας. Κάθε τέτοια κατηγορία για μένα είναι τίτλος τιμής, καθώς αισθάνομαι περήφανος που το καθεστώς με εντάσσει στους εχθρούς του. Βέβαια υπήρξα οπλισμένος εχθρός του συστήματος εξουσίας πριν με καταγράψει η αστυνομία στους φακέλους της. Και θέλω να εξηγήσω το σκεπτικό που καθοδηγούσε τη διαδρομή μου, αναφερόμενος σε κάποια σημεία σταθμούς της δράσης και των επιλογών μου. Προφανώς θα υπάρξουν κάποιες παραλείψεις καθώς δεν σκοπεύω να δώσω πληροφορίες στον εχθρό που ως τώρα δεν γνωρίζει.

Όταν το 2009 χτυπήθηκαν από το κράτος κάποιες υποδομές του αναρχικού αντάρτικου και αρκετοί  σύντροφοι πέρασαν στην παρανομία, για μένα ήταν αυτονόητη όχι μόνο η στήριξη των καταζητούμενων, αλλά και η αναγκαιότητα της συμμετοχής μου στην αντάρτικη δράση.

Σ’αυτά τα πλαίσια προέκυψε και η σχέση μου με την ε.ο. Σ.Π.Φ.

Δεν αποτέλεσα μέλος της οργάνωσης, καθώς στην αναρχία κάθε ατομικότητα έχει τη δυνατότητα να ακολουθεί αυτόνομη διαδρομή και να συλλογικοποιήται ελεύθερα σχηματίζοντας νέες οργανώσεις, αντίθετα με μια συγκεντρωτική δομή-όπως προβάλλεται απ’ τη δημοσιογραφική προπαγάνδα- που τους θέλει όλους στην ίδια

οργάνωση ισοπεδώνοντας τα διαφορετικά χαρακτηριστικά  του καθενός. Αναγνωρίζοντας όμως τη χρονική περίοδο εκείνη  κάποιες κοινές στοχεύσεις, αναδύθηκαν σχέσεις έμπρακτης αλληλεγγύης και οι σχέσεις αυτές οδήγησαν σε μια βαθύτερη συνεργασία.

Και αυτή η συνεργασία οδήγησε στο να δεχτώ τις συνέπειες της κατασταλτικής επιχείρησης εναντίον της Συνομωσίας.

Λίγες μέρες πριν την εισβολή της αντιτρομοκρατικής στο Βόλο, είχα συλληφθεί σε διαδήλωση ενώ στόχευα με τόξο τη βουλή -μια δράση που στηρίζω στο ακέραιο και σήμερα καθώς στα πλαίσια της πολυμορφίας του αγώνα κινήθηκε στην κατεύθυνση του εμπλουτισμού των μέσων, και της εξέλιξης με γνώμονα τη φαντασία, και εμμένω στις θέσεις που εξέφρασα στο γράμμα που δημοσίευσα τότε.

 Βρέθηκα σ’ένα σταυροδρόμι επιλογών αλλά ήξερα ήδη το δρόμο μου. Επέλεξα τη δύσβατη διαδρομή μέσα στα πανέμορφα τοπία της εκτός νόμου δράσης και ζωής. Διάλεξα τον διαρκή ανταρτοπόλεμο με τα εκπληκτικά στιγμιότυπα, τόσο στις εργασίες υποδομών όπως οι νυχτερινές εξορμήσεις για κλοπή οχημάτων ή οι ένοπλες ληστείες, όσο και στις στιγμές της επίθεσης.

Στερείσαι πολλά όταν είσαι καταζητούμενος, αλλά το να μην είσαι πλέον πολίτης του κράτους ισοδυναμεί με κήρυξη πολέμου. Το γεγονός αυτό με έκανε ως αναρχικό να αισθάνομαι συνεπής απέναντι στον εαυτό μου, πράγμα που δεν θα ίσχυε αν για μια ήσυχη ζωή στην αγκαλιά της νομιμότητας διακινδύνευα τη σύλληψη ή αν ακόμη χειρότερα,  επέλεγα να παραδοθώ προσδοκώντας ευνοϊκότερη μεταχείριση απ’ τον εχθρό.

Την άρνηση παράδοσης κλήθηκα  να στηρίξω μαζί με τους συντρόφους μου με μια δύσκολη και διαρκή εργασία υποδομής: πλαστές ταυτότητες,  ενοικίαση  σπιτιών, συλλογή όπλων, αυτοχρηματοδότηση  με ένοπλες ληστείες. Υποδομή άμυνας που αποτελούσε ταυτόχρονα και υποδομή επίθεσης όταν εμείς το επιλέγαμε. Σε συνδυασμό με τους κανόνες ασφαλείας και τα μέτρα αντιπαρακολούθησης, η ασταμάτητη εργασία μας μέσα στην πιεστική κατάσταση της παρανομίας μας ωθούσε να γευτούμε το βίωμα του πολέμου. Ζωή στην κόψη του ξυραφιού κατάλληλη για εραστές αληθινών βιωμάτων, ζωή που οι φιλήσυχοι καταναλωτές αποτυγχάνουν να προσεγγίσουν στις κινηματογραφικές αίθουσες της παθητικότητας. Γιατί η ζωή σημαίνει παρέμβαση, διεκδίκηση, πόλεμος, όχι να είσαι μια μπαταρία για να δουλεύει η γιγάντια μηχανή.

Αντιλαμβανόμενος  τον εαυτό μου ως πολέμιο του καθεστώτος και γνωρίζοντας ότι τα οπλισμένα σκυλιά του ανά πάσα στιγμή μπορεί να μου επιτεθούν για να με αιχμαλωτίσουν, προσάρμοσα τη ζωή και την κίνηση μου αναμένοντας και τη στιγμή που θα ξεσπάσει η ένοπλη μάχη με τους μισθοφόρους του κράτους. Τη στιγμή  που η αξία της ζωής του μπάτσου αποκτά αρνητικό πρόσημο ανάλογα με το βαθμό που θα σταθεί εμπόδιο στην ελευθερία  μου. Αναμφισβήτητα υπάρχουν αναστολές που μας αποτρέπουν από την αφαίρεση της ζωής ακόμη και ενός στρατιώτη του εχθρού, είτε είναι οι συνέπειες, είτε η επιείκεια απέναντι σε «ανεύθυνους» ηλίθιους που η συνθήκη της γενικευμένης απάθειας οδήγησε στη συστράτευση  με την εξουσία. Όμως όταν δεχτώ επίθεση από τους φρουρούς της νομιμότητας,  η ελευθερία μου θα κοστολογηθεί ακριβότερα από την ούτως ή άλλως περιττή ζωή τους.

 Δε θα ξεχάσω ποτέ πόσο όμορφα ήχησαν οι πυροβολισμοί, ενώ συλλογιζόμουν απελπισμένος το σύντομο τέλος της ελευθερίας. Κι όμως, η δύσκολη επιλογή της ένοπλης αντιπαράθεσης από καθαρά μειονεκτική θέση, που έλαβε ο αναρχικός Θεόφιλος Μαυρόπουλος, με αποδέσμευσε ξυπνώντας μέσα μου τη λύσσα της ελευθερίας. Έπρεπε να διαφύγουμε  περνώντας πάνω απ’ τα πτώματά τους.

Στη μάχη της Πεύκης, η δική μου συμβολή ήταν η αρπαγή του οχήματος των μπάτσων, το οποίο χρησιμοποίησα  ως όπλο, απειλώντας να συντρίψω κάτω απ’ τις ρόδες του τον αστυνομικό  που με υπερβάλλοντα ζήλο επιχείρησε να με εμποδίσει, πάντα προσανατολισμένος στη διαφυγή  προς την ελευθερία.

Η τελική έκβαση της λυσσασμένης αυτής μάχης ήταν δύο μπάτσοι βαριά τραυματισμένοι-ένα κόστος που συμβάλλει  στη διασπορά του φόβου στο μισθοφορικό σώμα της αστυνομίας, αλλά είχε βαρύ τίμημα και για μας, τον τραυματισμό και τη συνακόλουθη αιχμαλωσία του συντρόφου.

Για μένα σε προσωπικό επίπεδο η δίχρονη παράταση της έκνομης ελευθερίας μου υπήρξε ανεκτίμητη. Για το μόνο που μετανιώνω είναι που δεν κατάφερα στο χρονικό διάστημα πριν τη σύλληψή μου να εκπληρώσω τις προσδοκίες μου, της όξυνση της αντάρτικης δράσης και την πολυπόθητη απελευθέρωση συντρόφων απ’ τις φυλακές της δημοκρατίας. Απέκτησα όμως βιώματα που δεν αντάλλασσα με τίποτα, σχέσεις που σφυρηλατήθηκαν στην οπλισμένη συντροφιά που τριγυρνούσε στα βουνά και τις πόλεις προετοιμάζοντας ληστρικές επιθέσεις και αντάρτικες ενέργειες. Απέκτησα εμπειρίες που θα φυλάξω ως θησαυρό για να τα καταφέρω καλύτερα όταν ξαναβρεθώ ελεύθερος.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ ούτε το πόσο εγκλωβισμένος  αισθάνθηκα όταν δύο χρόνια αργότερα βρεθήκαμε καταδιωκόμενοι αλλά πάνοπλοι σε ένα βαν στα βουνά της Δυτικής Μακεδονίας και αποφασίσαμε ότι δεν θα διακινδυνεύαμε τη ζωή του ομήρου σε μια μάχη με την αστυνομία. Αντιφατικές συνθήκες, αντιφατικές επιλογές.

Μέσα στον κόσμο που κυριαρχεί  η υποταγή στα όπλα της αστυνομίας μόνο με την απειλή των όπλων μπορούμε να εξασφαλίσουμε την ύπαρξή μας. Είναι σχεδόν βέβαιο πως οποιαδήποτε  κίνησή  μας γίνει αντιληπτή, θα ρουφιανευτεί στην αστυνομία. Οπότε ο μοναδικός τρόπος να κρατήσουμε την πληροφορία της παραλλαγής μας ασφαλή, είναι να υποτάξουμε με τη βία μας τον φορέα της πληροφορίας. Εφόσον έχει συνηθίσει να υποτάσσεται στις εντολές των μπάτσων, προσωρινά ας υπακούσει στην επιβολή των εξεγερμένων. Μέχρι η συνείδησή του να εναρμονιστεί με το πρόταγμα της αντίστασης, οπότε πλέον είναι εφικτή μια αντιεξουσιαστική σχέση.

 Εάν κάποιος βρεθεί στη δύσκολη θέση να υποταχθεί στην ένταση της φωνής που ουρλιάζει «ληστεία, χέρια στο κεφάλι» -ενώ δεν έχει σκοπό να συνεργαστεί με την καταστολή- σίγουρα κατανοεί ότι η επιλογή μας είναι αναγκαιότητα και συντάσσεται στο πλευρό μας χωρίς να δημιουργεί  πρόβλημα στην τεταμένη αυτή συνθήκη.

Ο κόσμος του καπιταλισμού είναι εμπόλεμος και κάθε επίδοξος ρουφιάνος έχει προκαταβολικά επιλέξει τη συστράτευση με τον εχθρό μας. Μπορούμε να κατανοήσουμε τις επιλογές και να είμαστε επιεικείς, όμως το να του επιβληθούμε είναι το λιγότερο  που μπορούμε να κάνουμε, απ’ τη στιγμή που επιλέξαμε να απαντήσουμε με πόλεμο στον πόλεμο.

Είναι ανεδαφική η κριτική στις σχέσεις εξουσίας που αναπτύσσονται κατά τη διάρκεια της ληστείας ή της ομηρείας, καθώς οι σχέσεις εξουσίας βρίσκονται ήδη στην τράπεζα, το χρήμα φυλάσσεται στα χρηματοκιβώτια από τα όπλα της αστυνομίας, και αφού αναληφθεί ένα μικρό τμήμα, θα χρησιμοποιηθεί για την αγορά προϊόντων και «υπηρεσιών», δηλαδή τη συνέχιση της αλυσίδας υποδούλωσης.

Η μόνη ανεξούσια  σχέση που μπορεί να υπάρξει, γεννιέται στις κοινότητες αγώνα.

ΟΡΓΑΝΩΣΗ ΚΑΙ ΕΠΙΘΕΣΗ

Φυσικά, η παραπάνω ανάλυση  και αφήγηση δε θα είχε κάποιο ιδιαίτερο νόημα εάν δε συνοδευόταν  από το πρόταγμα της συνέχισης του αγώνα με όλα τα μέσα και όλες τις μορφές. Γιατί οι κοινότητες του αγώνα συντίθενται από διαφορετικές ατομικότητες με διαφορετικές αφετηρίες και κίνητρα  που συναντώνται στον πόλεμο ενάντια στην εξουσία, και έτσι προκύπτει η επιθυμητή και αναγκαία πολυμορφία των θεωρήσεων, αλλά και των μέσων αγώνα.

Φυσικά παραμένει ανοιχτό το στοίχημα της οργάνωσης του αναρχικού πολέμου. Τόσο για την επίτευξη δυνατότερης και αποτελεσματικότερης δράσης απέναντι στον εχθρό, όσο και για την ενδυνάμωση των σχέσεων μεταξύ συντρόφων.

Οργάνωση που σημαίνει  συγκρότηση ομάδων και πυρήνων δράσης είτε στη βάση κοινών βιωμάτων, είτε στη βάση κοινών στόχων ή αντιλήψεων.

Δράση που αφορά τη διάχυση των προταγμάτων και των αξιών μας, τη σύνδεση με άλλες μορφές αγώνα, με σκοπό κάθε αποσπασματικός αγώνας να μεταφέρει την εστίασή του από το μέρος στο όλον, από την ειδική συνθήκη καταπίεσης και εκμετάλλευσης, στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει ο πολιτισμός της εξουσίας.

 Δράση που χτυπά βίαια τον εχθρό χωρίς να αναγνωρίζει  το διπολισμό νόμιμου και παράνομου, που ποτέ δεν καταδέχεται να μιλήσει τη γλώσσα του εχθρού, ακόμα κ αν ξέρει να την αποκωδικοποιεί.

Δράση συλλογική, δράση ατομική, δράση άμεση. Από τις πορείες και τις λαϊκές συνελεύσεις μέχρι τα νυχτερινά εμπρηστικά σαμποτάζ, τις βόμβες, τις ληστείες και τις δολοφονίες στελεχών του συστήματος.

Στη δράση αυτή ατσαλώνονται οι σχέσεις των επαναστατών, λαμβάνουν τη μορφή της συντροφικότητας, ολοκληρώνονται στην έννοια της αλληλεγγύης. Στη δράση αυτή κάθε άτομο αισθάνεται την ολοκλήρωση του και ζει σε συνέπεια με τη συναίσθηση και τη συνείδησή του.

Οργάνωση λοιπόν σημαίνει και αυτοξεπέρασμα, αυτοκριτική,  ρήξη, διάλυση και ανασυγκρότηση σε ανώτερες βάσεις και σχέσεις. Σημαίνει όμως και συντονισμός των δυνάμεων στις κοινές μας κατευθύνσεις αναζητώντας τρόπους να γεφυρώσουμε τη διαφορετικότητα,  να ανασυνδέσουμε τα ρηγματωμένα εδάφη, να μην ξεχνάμε ποτέ που εντοπίζεται ο εχθρός.

ΟΛΟΜΕΤΩΠΗ ΕΠΙΘΕΣΗ ΣΤΗΝ ΑΙΧΜΗ ΤΗΣ ΕΞΕΛΙΞΗΣ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΥ ΤΗΣΕΞΟΥΣΙΑΣ

Κλείνοντας θέλω να επισημάνω μια κρίσιμη έλλειψη των κατευθύνσεων του αγώνα. Εστιάζουμε αποκλειστικά σχεδόν στην αστυνομία και την καταστολή ή στους πολιτικούς και οικονομικούς θεσμούς, τη στιγμή  που ο κόσμος του απόλυτου ελέγχου προετοιμάζεται σε αφύλακτα επιστημονικά εργαστήρια. Τη στιγμή  που οι πιο διεστραμμένοι  βασανιστές ζώων, στο όνομα της γνώσης και της επιστήμης πειραματίζονται στον έλεγχο του νου, ενώ δεν διαθέτουν αστυνομική συνοδείαόπως οι πολιτικοί, η στοχοποιημένη βιτρίνα του συστήματος.

Φαντάζει αλήθεια εύκολο να επιστραφεί στο ιερατείο της τεχνοεπιστήμης λίγη απ’ τη βία που παράγει και ελάχιστα πράγματα γίνονται σ’αυτή την προοπτική. Σε ένα κείμενο που μιλώ για τις επιλογές μου, κλείνω με μια αυτοκριτική σ’αυτή τη βασική παράλειψη, που συμπεριλαμβάνεται σε αυτά που διαρκώς ανέβαλα, περιμένοντας την κατάλληλη στιγμή που δεν ήρθε ποτέ. Με σκοπό πάντα νέοι σύντροφοι να επουλώσουν τα κενά των προηγούμενων. Θεωρώ ότι έχει ουσία, πέραν του συμβολικού,  ένα σαμποτάζ στις τεχνοεπιστημονικές υποδομές του πολιτισμού. Γιατί όποιος εξετάσει τις κατευθύνσεις των ερευνών και τις χρηματοδοτήσεις συνειδητοποιεί πως το ισχυρό κεφάλαιο και οι κυρίαρχοι κρατικοί μηχανισμοί καθοδηγούν την εξέλιξη των επιστημών και της τεχνολογίας ώστε να εξυπηρετούν τους σκοπούς του οικονομικού κέρδους και του κοινωνικού ελέγχου.

 Είναι γνωστό ότι η βιομηχανία εκμεταλλεύεται τα επιστημονικά επιτεύγματα με τον πιο καταστροφικό  τρόπο απέναντι στη φύση και τον πιο επώδυνο για τα ζώα και τους ανθρώπους. Ξεκινώντας απ’ τη μόλυνση και την υπερθέρμανση του πλανήτη, περνώντας από τη μείωση της βιοποικιλότητας και φτάνοντας στο βασανιστήριο του ασφυκτικού εγκλεισμού  στα εκτροφεία  ζώων που προορίζονται για τροφή ή γούνες, οι άνθρωπο δεν επιφυλάσσουν καλύτερη μοίρα για τους ομοειδής τους, παρά βία, πόνο, εκμετάλλευση, θάνατο.

Η δύναμη της επιστημονικής μεθόδου διευκολύνει την κοινωνική χειραγώγηση μέσω της ψυχολογικοποιημένης προπαγάνδας, προετοιμάζει τη γενικευμένη παρακολούθηση μέσω ευφυών συστημάτων με κάμερες τηλεσκοπικές σε δορυφόρους, μέχρι και ενσωματωμένες σε ρομποτικά κατασκοπευτικά έντομα, πειραματίζεται σε εγκεφάλους ζώων ξετυλίγοντας το νήμα του ελέγχου της σκέψης. Εξελίσσουν τα μη επανδρωμένα βομβαρδιστικά αεροσκάφη που ήδη σπέρνουν το θάνατο στις ζώνες των στρατιωτικών συρράξεων, και ρομποτικούς στρατιώτες. Ταυτόχρονα, ετοιμάζουν τη συγχώνευση ανθρώπου-μηχανής, ένα τεχνοκρατικό ιδανικό, όπου η απόσταση ματιού-οθόνης  και χεριού-πληκτρολογίου θα μειωθεί στην άμεση διασύνδεση με τον εγκέφαλο, επιτρέποντας ακόμη πιο αλματώδη εξέλιξη της υπερδύναμης της τεχνολογίας.  Ένα ιδανικό που δεν αποτελεί επιστημονική φαντασία καθώς ήδη υπάρχουν εργαστήρια που \”φιλοξενούν\” διαφόρων ειδών ζώα-cyborg με ηλεκτρονικά εμφυτεύματα στους εγκεφάλους τους και πανεπιστημιακές υποδομές που φιλοδοξούν  να προετοιμάσουν τον κόσμο ηθικά και νομικά για να υποδεχτεί αυτή την τεχνολογία «ενοποίησης» (singularity) ανθρώπου-μηχανής.

Η πραγματικότητα αυτή θέτει έναν σαφέστατο εκβιασμό  που μένει να τον συνειδητοποιήσουμε: Ή εμείς ή αυτοί.

Και θεωρώ ότι όσο περνάει ο χρόνος τόσο πιο αισθητός θα γίνεται αυτός ο εκβιασμός για όλο και περισσότερους ανθρώπους, αλλά θα γινόμαστε  όλο και πιο ανήμποροι. Πρέπει να δράσουμε όσο είναι καιρός και έχουμε ήδη καθυστερήσει  πολύ. Ο νέος φασισμός είναι εδώ και δεν επιβάλλεται, αγοράζεται. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να τον σαμποτάρουμε και να συγκροτήσουμε ισχυρό μέτωπο εναντίον  του, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή θεωρησιακών διαφορών.

Για να πολεμήσουμε όμως το τεχνοεπιστημονικό σύμπλεγμα καλούμαστε  να προσαρμοστούμε, να εντρυφήσουμε στις  νέες τεχνολογίες και να τις χρησιμοποιήσουμε εναντίον του. Όπως οι ινδιάνοι δεν μπορούσαν να πολεμήσουν με τόξα τους ευρωπαίους κατακτητές οι επαναστάτες θα εξαλειφθούν εάν δεν αναβαθμίσουν τους τρόπους δράσης  τους. Δυστυχώς αυτά ακούγονται μακρινά, αλλά το μέλλον προβλέπεται ακόμα πιο πιεστικό καθιστώντας ξεκάθαρο ότι δεν υπάρχει άλλη οδός.