theparabellum – Page 31

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού. (Αθήνα)

Η ανάληψη σε PDF

Κείμενο του αναρχικού Νίκου Ρωμανού – Αντίστροφη Μέτρηση

Αναδημοσίευση από Indymedia

Το κείμενο αυτό δεν περιέχει ολοκληρωμένες τοποθετήσεις γύρω από τα θέματα που καταπιάνεται. Εναποθέτει δημόσια, σκέψεις, συμπεράσματα και διαπιστώσεις. Στοχεύει να δώσει τροφή για σκέψη και επιθυμία για δράση. Μέχρι την επόμενη φορά.

Προς τους νέους συντρόφους…

Αν κάτι μας αγχώνει και μας προβληματίζει, εκτός από τη στέρηση της ελευθερίας μας, είναι η ανησυχία για το αν η ζωή που δώσαμε και δίνουμε στον αγώνα, θα αγγίξει στον βαθμό που επιθυμούμε κάποιους.

Αυτούς που θα αποφασίσουν πως η αναρχία δεν είναι μία παγωμένη έννοια, δεν είναι ένα ιδεολόγημα, δεν είναι προσκολλημένη με το μικρόβιο της διπλωματίας. Η δική μας αναρχία είναι εκφράσεις μιας αυθεντικής και αδούλωτης ζωής. Θα την δει κανείς στα φλεγόμενα μπουκάλια εναντίον ματατζήδων στις πορείες και στα βραδινά πεσίματα, θα την δει στους καπνούς από τις εμπρηστικές επιθέσεις, στα πεσίματα σε φασίστες και κάθε εχθρό της ελευθερίας.

Για όσους την δείτε λοιπόν μην κάνετε τον κόπο να της μιλήσετε για ιδεολογίες, δεν θα σας απαντήσει και απεχθάνεται τον ξύλινο λόγο.

Η γλώσσα που μιλάει, απαιτεί πάθος, τρέλα, λύσσα, φαντασία και καταστροφική διάθεση. Θα την νιώσετε να σας πλημμυρίζει όταν εξεγείρεστε βίαια. Ερωτευθείτε την και κάντε τη δικιά σας. Λιώστε τον πάγο του εγκλεισμού και ζεστάνετε τις καρδιές μας με φωτιά…

…Και τώρα θα μιλήσουν οι λέξεις. Λέξεις που δεν φτάνουν να περιγράψουν τις οπλισμένες αποφάσεις και αντιφάσεις μας. Όμως ακόμα και έτσι υπόσχονται, αναπολούν, προλογίζουν. Λέξεις που εκδικούνται τις οργανωμένες σιωπές του σύγχρονου κόσμου όταν συνοδεύονται από τους ήχους εκρήξεων των αντάρτικων επιθέσεων, δημιουργώντας έτσι απελευθερωμένους χωροχρόνους μέσα στη γενικευμένη αιχμαλωσία που παράγει το σύστημα. Σε αυτές τις στιγμές λοιπόν δεν χωράνε ούτε μελανιές και μώλωπες για τα δελτία των 8, ούτε γρατσουνιές για υποκριτικές υπεκφυγές. Έτσι και αλλιώς τα σώματα των ανυπότακτων πάντα άντεχαν, το ξύλο, τις βρισιές, τον εγκλεισμό και τις χειροπέδες. Και αν καμιά φορά κοντοστέκονται δεν είναι από τις σφαλιάρες και τις κλωτσιές των γουρουνιών, αλλά από τα υποταγμένα βλέμματα που παραδέχονται σιωπηλά την συνενοχή τους.

Το κρίμα δεν έχει θέση, ποτέ δεν είχε και ποτέ δεν θα έχει. Αρέσκεται όμως στο να ποζάρει μπροστά στον τηλεοπτικό φακό προκαλώντας αναπάντητα ερωτήματα στις στρατιές των τηλεηλιθίων που ποτέ δεν αναρωτήθηκαν τι πραγματικά διαδραματίζεται στα σκοτάδια της αφάνειας με άγνωστους καθημερινούς πρωταγωνιστές τους απόκληρους του κοινωνικού περιθωρίου. Όσο για τους ανθρώπους της δικής μας πάστας, το στοίχημα της καταστροφής του υπάρχοντος και της υπαρξιακής ανταρσίας παραμένει ανοιχτό, για όποιον, για όσους η φλόγα της αντίστασης καίει την ματωμένη τους καρδιά.

\” Η επιλογή της ληστείας τράπεζας και οι προεκτάσεις της \”

Σειρά έχουν οι επιλογές. Να αναλυθούν, να γίνουν σαφείς και κατανοητές, να ρίξουν γέφυρες επικοινωνίας μέσω της διαλεκτικής προσέγγισης και της επαναστατικής κριτικής. Ο στόχος; Να οικειοποιηθούν από όλο και περισσότερους συντρόφους που τις κρίνουν ως γόνιμες και αποτελεσματικές πρακτικές του αναρχικού αγώνα.

Για μένα οι ληστείες τραπεζών είναι μια διαχρονική επιλογή των επαναστατών που \”ξεκλειδώνει\” πολλές δυνατότητες. Κατ\’ αρχάς σε αποδεσμεύει από τα πλοκάμια τις μισθωτής εργασίας και τις συμβάσεις που αυτή επισυνάπτει. Απελευθερώνεται έτσι χρόνος από την καθημερινότητα σου, δίνοντας σου την επιλογή να αφοσιωθείς στα πάθη σου. Εκεί που τελειώνει η καταστροφή της χαράς αρχίζει η χαρά της καταστροφής. Ταυτόχρονα οι ληστείες τραπεζών αποτελούν και ένα αναγκαίο μέσο για να χρηματοδοτούνται πολύμορφες υποδομές του αναρχικού αγώνα με χρήματα απαλλοτριωμένα από τον εχθρό. Μιλάμε για την στήριξη αναρχικών εγχειρημάτων, αιχμαλώτων συντρόφων, αντάρτικων υποδομών. Ταυτόχρονα αποτελεί και μια έμπρακτη εναντίωση στην κοινωνική ηθική της μισθωτής εργασίας και τους κοινωνικούς της ρόλους που αναπαράγει ο καπιταλιστικός κόσμος.

Φυσικά και καμία πράξη από μόνη της δεν αποκτά επαναστατικά χαρακτηριστικά. Το υποκείμενο μέσα από τον λόγο, τα κίνητρα και τους σκοπούς του, δίνει νόημα στην πράξη και την κατευθύνει στους στόχους που αυτό ορίζει. Στην δική μου περίπτωση, η άρνηση εργασίας είναι ένα τμήμα της συγκεκριμένης επιλογής, το άλλο είναι η ενίσχυση της αναρχικής άμεσης δράσης και η επίθεση σε κράτος και καπιταλισμό μέσω του αναρχικού αντάρτικου πόλης.

\” Σχετικά με το αναρχικό αντάρτικο πόλης \”

Το μέσο του αντάρτικου αποτελεί ένα χρήσιμο εργαλείο στο \”οπλοστάσιο\” κάθε αναρχικού. Μία ένοπλη αναμέτρηση εναντίον της κυριαρχίας που αμφισβητεί στην πράξη τόσο το κρατικό μονοπώλιο στη βία, όσο και την πλασματική ανάγκη ενός μαζικού ξεσηκωμού για να δράσουμε. Η αντάρτικη δράση αναδεικνύει πως το σύστημα βάλλεται και ο μύθος της παντοδυναμίας του μπορεί να καταρρεύσει μαζί με το προσωπείο της άτρωτης μηχανής. Προκαλεί καίρια πλήγματα στον εχθρό και αποτελεί ένα μήνυμα εξέγερσης και μία ανοιχτή πρόσκληση για ανάληψη δράσης ενάντια στην καταπίεση. Σε προσωπικό επίπεδο δεν αφήνεις τον εαυτό σου να υποκύψει σκύβοντας το κεφάλι στη δύναμη του συστήματος αλλά οπλίζεσαι και επιτίθεσαι εναντίον του. Ρίσκα, αποφάσεις και συνέπειες ζυγίζονται με πολιτικά και προσωπικά κριτήρια και οδηγούν στην επιλογή. Η μάχεσαι για την καταστροφή του συστήματος η συνθηκολογείς με τις παροχές του. Μια επιλογή που συμβαδίζει με την ποιοτική εξέλιξη του αναρχικού αγώνα. Πράγμα που σημαίνει ότι πρέπει να αποβάλουμε τον πολιτικό λαϊκισμό που έχει ανθίσει στους αντικαθεστωτικούς κύκλους. Ας πούμε τα πράγματα ξεκάθαρα και με το όνομα τους. Είμαστε σε πόλεμο με το σύστημα, έχουμε νεκρούς, αιχμαλώτους, κυνηγημένους. Τίποτα από αυτά δεν μπορεί ούτε και πρέπει να ειπωθεί ευχάριστα για να χαϊδέψει \”καταπιεσμένα\” αυτιά. Πρέπει να ειπωθεί όπως είναι, μία γροθιά στο στομάχι μας που οφείλουμε να τους την επιστρέψουμε στα μούτρα.

Για όλους όσους αρνούνται την ύπαρξη μας, αποφεύγουν να συνδέσουν τις μικροπολιτικές τους με τον πολύμορφο αναρχικό αγώνα και ονειρεύονται \”αυτοοργανωμένους\” αναίμακτους αγώνες και μετακαπιταλιστικούς παραδείσους. Αν τους ξέραμε ήδη τους ξεχάσαμε.

\” Λίγα λόγια για την οργανωμένη πλήξη του σήμερα \”

Ζούμε στην εποχή που τα κοινωνικά συμβόλαια παραδίδονται στις φλόγες της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού. Κατά συνέπεια το κράτος πρόνοιας και οι κοινωνικές παροχές συρρικνώνονται μπροστά στην επέλαση των πολυεθνικών κολοσσών.
Η αιχμή του πολιτισμού, το τεχνοβιομηχανικό σύμπλεγμα εδραιώνει την κυριαρχία του. Η νέα τάξη πραγμάτων απαιτεί έναν θεό που θα ανακηρυχθεί ως σωτήρας της ανθρωπότητας. Το όνομα αυτού είναι επιστήμη. Μια αυθεντία που δεν μπορεί να αμφισβητηθεί από τους κοινούς θνητούς ενώ η κοινωνική αποδοχή της ετοιμάζει αναίμακτα τον καθολικό έλεγχο. Η εφαρμογή των νέων τεχνολογιών, η αναπτυσσόμενη τεχνοδομή του κράτους που εγκαταλείπει την γραφειοκρατία του παρελθόντος, η επιθυμία για εθελούσιο μαζικό έλεγχο από την κοινωνία, είναι μια γεύση ενός πολιτισμένου ολοκληρωτισμού. Μέσω της κυρίαρχης προπαγάνδας τα καθημερινά εγκλήματα της επιστήμης καλλωπίζονται. Με πρόσχημα την βελτίωση του βιοτικού επιπέδου και την ιατρική περίθαλψη. Οι προστάτες της ζωής εξυψώνουν την αξία της φορώντας τις στολές της υποκρισίας. Όταν βέβαια το κρίνουν απαραίτητο ρίχνουν τις μάσκες για να εξοντώσουν στο όνομα του δικού τους θεού (χρήμα), κηρύσσοντας τις σταυροφορίες του σήμερα.

Οι ντετερμινιστικές θεωρίες καταρρέουν, καθώς παρά την οικονομική αφαίμαξη του πληθυσμού, οι άνθρωποι παραμένουν δέσμιοι των αναστολών τους, των φόβων τους, των κεκτημένων τους ( που όλο και μειώνονται). Δέσμιοι ενός συστήματος από το οποίο εξαρτώνται υλικά, ψυχικά, πνευματικά. Οι αντοχές λοιπόν αυξάνονται και η ταπείνωση συνεχίζεται. Στις ουρές του ΟΑΕΔ, στα συσσίτια της εκκλησίας, στα γραφεία των αφεντικών, στην εξευγενισμένη ελεημοσύνη των ανθρωπιστικών εκστρατειών των media.

Μια ταπείνωση που προσβάλει την ανθρώπινη αξιοπρέπεια, ενώ οι διαχειριστές της πολιτικής σκηνής καυχιούνται για τα κατορθώματα και τον ανθρωπισμό της δημοκρατίας.

Ο σύγχρονος άνθρωπος δεν επιλέγει, απλά ακολουθεί τις επιλογές άλλων. Δεν ανησυχεί, αφήνει άλλους να το κάνουν γι\’ αυτόν. Δεν έχει φωνή και προτιμάει να ακούει τις φωνές άλλων. Δεν οπλίζεται, στην καλύτερη απλώς αγανακτεί. Δεν ζει απλά πείθεται πως ο εικονικός κόσμος των οθονών και των διαφημίσεων είναι η ζωή του.

Οι οθόνες του σύγχρονου πολιτισμού προβάλουν πρότυπα ανθρώπων και ιδανικά εμπορεύματα μειώνοντας έτσι την απόσταση μεταξύ τους.
Άνθρωποι, εμπορεύματα και μηχανές γίνονται ένα μέσα στην δύνη του ελέγχου που εξαπλώνεται διαρκώς.
Η μοναδικότητα του ατόμου παύει να υφίσταται και ταυτίζεται με την μετριότητα που αναλαμβάνει την ευθύνη της σιωπής. Μιας σιωπής που δολοφονεί χαμογελώντας πνιγμένη ανάμεσα στα εμπορεύματα του καταναλωτικού παραδείσου, στα αστυνομικά τμήματα, στις φυλακές, στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, στα ψυχιατρεία, στις \”αναπτυσσόμενες\” χώρες της καπιταλιστικής περιφέρειας.
Η κοινή γνώμη, αυτό το άβουλο συστημικό κατασκεύασμα, βολεύεται με πρόστυχες συνήθειες και σουλατσάρει στα κρεβάτια των αφεντικών. Οι κενές γνώμες λοιπόν δεν επιδέχονται ιδεολογικές επιδιορθώσεις. \’Άλλωστε όση ιδεολογία και να πασπαλίσεις τα σκατά παραμένουν σκατά.
Για τους ανθρώπους που σε πείσμα των καιρών αναλαμβάνουν το ρίσκο να αγωνιστούν και να ερωτευθούν παράφορα, η επίθεση ποτέ δεν θα χωρέσει σε ιδεολογικά καλούπια για να γίνει αρεστή και δίκαιη.
Ιχνηλατώντας παρελθοντικές ιστορικές εμπειρίες αγώνα, ανακαλύπτοντας τα κοινά σημεία σύνδεσης μας με άλλους αγωνιστές, ισχυροποιούμε τα οδοφράγματα του σήμερα και οικοδομούμε την επαναστατική προοπτική του αύριο.
Να χτίσουμε μαχητικές κοινότητες αγώνα που θα διεξάγουν μετωπικό αγώνα ενάντια σε κράτος και καπιταλισμό.
Να χτίσουμε αναρχικές σχέσεις στο εσωτερικό μας ζώντας και προτάσσοντας την αναρχία της άγριας ελευθερίας σε χρόνο ενεστώτα.
Να τολμήσουμε και να συνεχίσουμε να τολμάμε.

10, 100, 1000 επαναστατικοί πυρήνες εναντίον της κυριαρχίας και της μαζικής υποτέλειας.

ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ!

ΖΗΤΩ Η ΑΝΑΡΧΙΑ!

“ Στο σημείο που ο πόνος δεν φτάνει.
Στο σημείο που οι καταιγίδες των ουρανών ενώνονται με τις τρικυμίες της θάλασσας.
Στο σημείο που η ελπίδα αποχαιρετάει τα δάκρυα και μια υπόσχεση αρκεί.
Στο σημείο που τα ιδρωμένα από το άγχος χέρια, αγγίζουν τα αναψοκοκκινισμένα πρόσωπα που αιώνια προσμένουν εκείνο το κάτι.
Στο σημείο εκείνο θα ξανανταμώσουμε.
Και αν μένει κάτι να ειπωθεί, ας είμαστε συνεπείς.\”

Τους πιο θερμούς συντροφικούς μου χαιρετισμούς σε όλους τους αναρχικούς που δεν συνθηκολογούν και διατηρούν το στοίχημα της ανατροπής ανοιχτό. Στους συντρόφους που επιλέγουν να χτυπήσουν το κράτος και το κεφάλαιο ανώνυμα, σε αυτούς που διαλέγουν ένα όνομα για να βαφτίσουν την ανταρσία τους, στους πυρήνες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FAI-IRF), που συνεχίζουν την διάχυτη επίθεση.
Σε όλους τους αιχμαλώτους αδερφούς και αδερφές μας σε κάθε γωνιά του κόσμου που τα βράδια κοιτάνε τα αστέρια ανάμεσα από κάγκελα και συρματοπλέγματα.

Υ.Γ 1. Λίγο πριν βγει το κείμενο ενημερώθηκα για την απεργία πείνας του αναρχικού συντρόφου Κώστα Σακκά που απαιτεί την άμεση απελευθέρωση του. Στο επόμενο χρονικό διάστημα θα δημοσιευθεί κείμενο αλληλεγγύης στον αγώνα του συντρόφου.

Υ.Γ 2. Με το βλέμμα μου στα φλεγόμενα προάστια της Στοκχόλμης και τα πύρινα οδοφράγματα στην Τουρκία.

Φυλακές Αυλώνα

Νίκος Ρωμανός

Ιούνιος 2013

Han Ryner: Αντιπατριωτισμός

Αναδημοσίευση από www.diskordia.squat.gr

Θα καταφέρω άραγε εδώ, να αποφύγω αυτές τις σκέψεις και εκτιμήσεις που ανήκουν περισσότερο σε άρθρα για την πατρίδα και τον πατριωτισμό;

Ο αντιπατριωτισμός ήταν η αντίδραση της λογικής και του συναισθήματος, τη στιγμή που ο πατριωτισμός κυριαρχούσε. Πήρε ποικίλες μορφές ανάλογα με το βαθμό στον οποίο βασιζόταν περισσότερο ή λιγότερο ενσυνείδητα στον ατομικισμό, στην αγάπη για όλους τους ανθρώπους, στην αγάπη για έναν άνθρωπο (όπως με την Camille την αδερφή των Horatii)¹. Ακόμα μπορεί να βασιζόταν σε μια λογική ή συναισθηματική προτίμηση για τους νόμους και τα ήθη μιας ξένης χώρας.

Ο Βούδας ήταν κατ’ ανάγκη εχθρικός σε οποιαδήποτε πατριωτική αποκλειστικότητα, ένας άνθρωπος ο οποίος δεν αναγνώριζε καν τι μπορεί να οριστεί ως ανθρώπινος σωβινισμός, αλλά επέκτεινε την αγάπη του σε όλα τα έμβια όντα. Στην Ελλάδα οι σοφιστές ήταν αντιπατριώτες. Ο Σωκράτης, ο μεγαλύτερος των σοφιστών²διακήρυττε: “Δεν είμαι Αθηναίος, είμαι πολίτης του κόσμου”. Καταδίκασε την πατρίδα στο όνομα των “άγραφων νόμων”, δηλαδή στο όνομα της συνείδησης. Άλλοι Σοφιστές την απέρριπταν με βάση έναν πιο φλογερό ατομικισμό. Εντούτοις, ο σύγχρονός τους ο Αριστοφάνης απεχθανόταν την δημοκρατική πατρίδα του γιατί θαύμαζε την αριστοκρατική οργάνωση της Σπάρτης (Έτσι ο Paul Bourget³ και ο Leon Daudet⁴, θαμπωμένοι από την δύναμη ακρίβειας της γερμανικής διοίκησης, αφέθηκαν για χρόνια σε έναν αφελή και απλοϊκό πατριωτισμό: νεαροί ζιγκολό που αναπόφευκτα παραδόθηκαν στον πιο φοβερό “τρόμο”). Ο Πλάτωνας και ο Ξενοφών, φτωχοί μαθητές του Σωκράτη, που τον νόθευσαν και τον χρησιμοποίησαν όπως περίπου o Charles Maurras⁵ πλαστογράφησε και χρησιμοποίησε τον Auguste Comte⁶, έχουν παρόμοια συναισθήματα με αυτά του Αριστοφάνη. Ο Ξενοφών κατέληξε να μάχεται την “πατρίδα” του, μέσα από τις τάξεις των Λακεδαιμόνιων.

Οι Κυρηναϊκοί φιλόσοφοι ήταν επίσης αντιπατριώτες. Ένας εξ’ αυτών, ο Θεόδωρος ο Άθεος επαναλάμβανε την φράση πολλών σοφών ανθρώπων “Πατρίδα μου είναι ο Κόσμος”. Προσέθετε “Το να θυσιάζει κανείς τον εαυτό του για την πατρίδα, σημαίνει να αποκηρύσσει την σοφία για να σώσει τους τρελούς”. Σε αυτό, κάνει λάθος: Σημαίνει να βοηθάς τους τρελούς να καταστρέψουν τους εαυτούς τους.

Οι Κυνικοί φανερά και τολμηρά διακήρυτταν τον αντιπατριωτισμό. Ο Αντισθένης συγκεκριμένα ενέπαιζε όλους όσους ήταν περήφανοι που ήταν αυτόχθονες, μια δόξα που μοιράζονται -σημειώνει- με συγκεκριμένο αριθμό γυμνοσαλιάγκων και θαυμάσιων ακριδών. Ο Διογένης για να διακωμωδήσει τις “συναισθηματικές “ ενέργειες των πατριωτών, διέσχισε με το πιθάρι του μια πόλη υπό πολιορκία. Ο μαθητής του, ο Κράτης από την Κρήτη, δήλωνε “Δεν είμαι πολίτης των Θηβών, αλλά του Διογένη”.

Ο Πλούταρχος επαναπροσεγγίζει τους Επικούρειους και τους Στωικούς και τον περιφρονητικό και πρακτικό τους αντιπατριωτισμό, που τους απέτρεπε από το να συμμετάσχουν σε οποιαδήποτε δημόσια διαδικασία και ενασχόληση. Ο Επικούρειος αναγνώριζε μόνο συγκεκριμένα συναισθήματα και κρατούσε την καρδιά του για λίγους φίλους, οι οποίοι μπορεί να ήταν από οποιαδήποτε χώρα. Ο Στωικός επέκτεινε την αγάπη του προς όλους τους ανθρώπους. Πειθαρχούσε «στη φύση που έκανε τον άνθρωπο φίλο του ανθρώπου, όχι από συμφέρον αλλά πηγαία». Τέσσερεις αιώνες πριν τον Χριστιανισμό, είχε την σύλληψη της έννοιας του φιλανθρωπισμού, που ενώνει σε ένα ενιαίο σύνολο-ομάδα, όλους όσους συμμετέχουν στο Λόγο, θεούς και ανθρώπους.

Οι πρώτοι Χριστιανοί ήταν τόσο αντιπατριωτικοί όσο, οι Στωικοί, οι Επικούρειοι και τόσοι άλλοι σοφοί . Οι Χριστιανοί της Ιουδαίας, δεν συγκινήθηκαν από το γκρέμισμα της Ιερουσαλήμ. Όσοι ήτανε στην Ρώμη, πεισματικά προέβλεψαν την πτώση της. Αγαπούσαν μόνο την επουράνια πατρίδα και ο Τερτυλλιανός είπε στο όνομα τους: “Αυτό που είναι πιο ξένο σε εμάς, είναι τα δημόσια πράματα”. Ήταν πιστοί στο πνεύμα του Ευαγγελίου, όπου μια συγκεκριμένη παραβολή, όπως για παράδειγμα αυτή του καλού Σαμαρείτη, θα μεταφραζόταν από έναν πραγματικά χριστιανό Γάλλο, στην παραβολή του καλού Πρώσου, ενώ ένας Γερμανός ευαγγελικός θα την μετέφραζε στην παραβολή του καλού Γάλλου. Η έννοια “καλός” δεν θα είχε το ίδιο νόημα που δίνει ο Hindenburg⁷ για τον ακαδημαϊκό Joffre⁸.

Καθολικισμός σημαίνει οικουμενικότητα. Ο Καθολικισμός είναι διεθνής κι επομένως αν είναι ειλικρινής και συνειδητός, αποτελεί μια μορφή αντιπατριωτισμού. Μια πρόσφατη Διεθνής θέλει να αντικαταστήσει τον πόλεμο με την επανάσταση και τις εχθροπραξίες μεταξύ των εθνών με την ταξική πάλη. Οι αρχές του καθολικισμού δεν επιτρέπουν την διάκριση σε πιστούς και άπιστους. Οι μοντέρνοι καθολικοί καυχιούνται για τον πατριωτισμό τους χωρίς να συνειδητοποιούν ότι με αυτό αρνούνται τον καθολικισμό. Έτσι, τα μέλη των Σοσιαλιστικών ή Κομμουνιστικών κομμάτων που συναινούν στην “εθνική άμυνα” θα έπρεπε να σταματήσουν να προσδιορίζονται σαν Σοσιαλιστές. Το νόημα του καθολικισμού ζει ακόμα σε λίγους ανθρώπους όπως στον Gustav Dupin, συγγραφέα του “Ο καταχθόνιος πόλεμος”, στον Grillot de Givry, συγγραφέα του “Ο Χριστός και η πατρίδα”, στον Dr. Henri Mariave, συγγραφέα του “Ανώτατη Φιλοσοφία”.Ως εκ τούτου, προκαλούν αποστροφή στους λεγόμενους “αδερφούς” τους.

Ο αντιπατριωτικός λόγος και αλήθεια, δεν αναλύθηκε ή εξηγήθηκε από κανέναν πιο ισορροπημένα και με καθαρή συνείδηση από τον Τολστόι. Στην μπροσούρα του “Πατριωτισμός και Κυβέρνηση” δείχνει σε τι έκταση και βαθμό ο πατριωτισμός είναι μια οπισθοδρομική ιδέα, άκαιρη και επιζήμια. Ως συναίσθημα ο πατριωτισμός είναι κακός και επιβλαβής˙ ως δόγμα είναι παράλογο, από τη στιγμή που είναι ξεκάθαρο πως αν κάθε λαός και κάθε κράτος αναγνωρίζει τον εαυτό του ως τον καλύτερο και μεγαλύτερο μεταξύ των άλλων, τότε όλοι έχουν κάνει ένα παράξενα τεράστιο λάθος. Έπειτα εξηγεί πως “αυτή η παλιά ιδέα, που βρίσκεται σε μια απαίσια και σκανδαλώδη αντίθεση- με την όλη τάξη των πραγμάτων, η οποία έχει σε πολλές της πτυχές διαφοροποιηθεί, συνεχίζει να επηρεάζει τους ανθρώπους και να καθοδηγεί τις πράξεις τους. Μόνο όσοι βρίσκονται στην εξουσία και εκμεταλλεύονται την εύκολα κατευθυνόμενη ανοησία των μαζών, βρίσκουν επωφελές να διατηρηθεί αυτή η αντίληψη, η οποία πλέον δεν έχει κανένα νόημα ή χρησιμότητα. Το πετυχαίνουν αυτό γιατί κατέχουν τον ξεπουλημένο Τύπο, το δουλοπρεπές πανεπιστήμιο, το βάρβαρο στρατό και η διεφθαρμένη οικονομία, δηλαδή τα ισχυρότερα μέσα για να επηρεάζουν τους ανθρώπους.

Εκτός από περιπτώσεις που πρόκειται για τις διεκδικήσεις ιθαγενών πληθυσμών σε αποικίες, ή τα αποσχιστικά ρεύματα μερικών Ιρλανδών, Βρετανών, Οξιτανών (occitanians), η λέξη πατριωτισμός σχεδόν πάντα στηρίζεται, στις ψευδολογίες μιας μόδας. Οι θυσίες που ζητούνται για την πατρίδα, θέλουν να θυσιάσουν εμάς σε μια άλλη θεότητα, το Έθνος, που κατέστρεψε και λήστεψε τις “πατρίδες” μας όποιες και αν είναι αυτές. Κανένας μας πλέον δεν έχει πατρίδα στα μεγάλα και ετερογενή μοντέρνα έθνη.

Η αγάπη για τον τόπο της γέννησής μας είναι ανόητη, παράλογη και εχθρική προς την εξέλιξη αν παραμείνει αποκλειστική. Αν επρόκειτο να γίνει ένα μέσο για την ανάπτυξη της νοημοσύνης, θα την δόξαζα και θα την εξυμνούσα με τον ίδιο τρόπο που ένας άνθρωπος που ξεκουράζεται στην σκιά ενός δέντρου, “ευχαριστεί” τον σπόρο.

Από την αγάπη μου για την γη των παιδικών μου χρόνων και για την γλώσσα που, θα έλεγα πρώτη “χαμογέλασε” στα αυτιά μου, προέρχεται η αγάπη για όλες τις ομορφιές της φύσης και την «σκεπτική» (pensive) μουσική όλων των ανθρώπινων γλωσσών.

Ας με διδάξει η περηφάνια στο βουνό μου, να θαυμάζω άλλες κορυφές…

Ας με διδάξει η ευγένεια του ποταμού μου να κοινωνώ με το όνειρο όλων των ποταμών… Τη μαγεία του δάσους μου να μάθω να τη βρίσκω στη χάρη όλων των δασών… Μακάρι η αγάπη για μια γνωστή ιδέα να μην με αποτρέψει από μια καινούρια ή έναν εμπλουτισμό που έρχεται από μακριά…

Με τον ίδιο τρόπο που ένας ενήλικας ξεπροβάλλει μέσα από ένα παιδικό σώμα, οιπρώτες ομορφιές χρησιμεύουν ιδανικά για εμάς για να κατανοήσουμε, να γευτούμε και να κατακτήσουμε όλες τις ομορφιές. Τι φτώχεια και κακομοιριά ακούμε μέσα σε αυτές τις αφελείς μνήμες μια φτωχής και συγκινητικής γλώσσας που μας αποτρέπει από το να ακούσουμε και άλλες γλώσσες! Ας αγαπήσουμε στις παιδικές μας αναμνήσεις, εκείνο το αλφάβητο που μας επιτρέπει να διαβάσουμε όλα τα κείμενα που μας προσφέρονται από τα συνεχή και αλλεπάλληλα πλούτη της ζωής μας.

1 Παρμένο από έναν ρωμαϊκό μύθο. Οι Horatii ήταν τρίδυμοι αδερφοί από την Ρώμη, που μονομάχησαν με τους τρίδυμους Curιatii από την AlbaLonga, όταν οι δυο πόλεις βρίσκονταν σε πόλεμο. Η Camille, αδερφή των Horatii και παντρεμένη με έναν από τους Curiatii, δολοφονήθηκε από τον αδερφό της για προδοσία.

2 Λάθος του συγγραφέα που κατατάσσει τον Σωκράτη στους Σοφιστές.

3 Ο Paul Charles Joseph Bourget (1852-1935) ήταν Γάλλος μυθιστοριογράφος και κριτικός. Η φήμη του Bourget’s ως μυθιστοριογράφου είναι βέβαιη σε μερικούς ακαδημαϊκούς κύκλους διανοουμένων αλλά παρ’ όλη την επιτυχία τους στην εποχή του, τα μυθιστορήματά του είναι ξεχασμένα πλέον από το ευρύ κοινό.

4LeonDaudet (1867-1942): Γάλλος συγγραφέας και δημοσιογράφος, μοναρχικός.

5 Charles Maurras (1868-1952): Γάλλος εθνικιστής συγγραφέας, ηγέτης της ActionFrancaise, μοναρχικής υπερσυντηρητικής οργάνωσης.

6AugusteComte (1798-1857): Γάλλος φιλόσοφος. Ήταν πρωτεργάτης της επιστήμης της κοινωνιολογίας και ιδρυτής του δόγματος του θετικισμού. Ανέπτυξε την θετικιστική φιλοσοφία σαν θεραπεία της κοινωνικής δυσφορίας που επήλθε μετά τη Γαλλική Επανάσταση, καλώντας για ένα κοινωνικό μοντέλο το οποίο θα βασίζεται στις επιστήμες. Θεωρείται σαν τον πρώτο φιλόσοφο της επιστήμης με την μοντέρνα έννοια του όρου. Ήταν μεγάλη επιρροή στη σκέψη του 19ου αιώνα και επηρέασε τα έργα άλλων κοινωνιολόγων όπως του KarlMarx, τουGeorgeStuartMill…

7PaulvonHindenburg (1847-1934): Γερμανός στρατιωτικός, σημαντική φιγούρα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γίνεται αργότερα πρόεδρος της Δημοκρατίας. Είναι αυτός που παρέδωσε την κυβέρνηση στους εθνικοσοσιαλιστές.

8JosephJoffre (1852-1931): Διοικητής του γαλλικού στρατού στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο.

Λαός, το αριστερό αντίβαρο…

Αναδημοσίευση από www.diskordia.squat.gr

Έχουμε ήδη αναφερθεί αρκετά σε αυτό που ονομάζουμε ελληνικό ρατσιστικό βούρκο, ή αλλιώς μικρομεσαίοι, νοικοκυραίοι κλπ. Τον κυρίως εθνικό κορμό δηλαδή, που μιλά στο όνομα της πατρίδας (κρατώντας στον πυρήνα της αντίληψης του λίγο από αίμα, ένδοξους προγόνους κλπ). Αυτό έρχεται να συμπληρώσει η αριστερή πτέρυγα του πατριωτισμού. Σε μια προσπάθεια να εξορθολογικοποιήσει την αντίληψη περί πατρίδας, η Αριστερά βάζει στο επίκεντρο τον Λαό. Είτε συνειδητά πατριωτικά (με το σχήμα πατρίδα=λαός), είτε αποφεύγοντας να αναφερθεί σε σημαίες, ο Λαός της αριστεράς και η Πατρίδα της δεξιάς είναι για μας σιαμαίες αυταπάτες. Ο αριστερός πατριωτισμός, πέρα από την λαϊκιστική λειτουργικότητα του, έχει τις θεωρητικές ρίζες του στην ιδεολογία του αντι-ιμπεριαλισμού, στην οποία αφιερώνουμε τις παρακάτω παραγράφους.

Κάποτε στη Ρωσία…

Μια φορά και έναν καιρό, ο θείος Λένιν έγραψε ένα βιβλίο στο οποίο περιέγραφε τον ιμπεριαλισμό σαν ανώτατο στάδιο του καπιταλισμού. Κι έκτοτε τα ανίψια του (είτε τα επίσημα της Κομμουνιστικής Διεθνούς, είτε τα νόθα των διαφόρων αιρέσεων) αποφάσισαν πως ο αντικαπιταλισμός πρέπει, για να είναι επίκαιρος, να αντιστέκεται στην παντοδυναμία των ιμπεριαλιστικών κέντρων. Το παλιό διεθνιστικό ρητό «ο εχθρός βρίσκεται στην ίδια μου τη χώρα» αντικαταστάθηκε από το «ένας είναι ο εχθρός, ο ιμπεριαλισμός». Κι έτσι καθιερώθηκαν διάφορες στρεβλώσεις.

Η εργατική τάξη (άσχετα αν δεν την αναγνωρίζουμε σαν επαναστατικό υποκείμενο) ταυτίστηκε στις λενινιστικές αναλύσεις με τον διαταξικό όρο «λαός». Και όταν μιλάμε για πιο «αδύναμα» κράτη, ήτοι οι ηττημένοι του ιμπεριαλισμού, τότε ειδικά συσκοτίζονται οι σχέσεις εκμετάλλευσης κάτω από το πέπλο του βασανισμένου λαού (βασανισμένα αφεντικά!?!)
Η μετατροπή του εθνικού πολέμου σε κοινωνικό-ταξικό αποσύρθηκε από την σοσιαλιστική ατζέντα, και την θέση του πήρε ο εθνικοαπελευθερωτικός πόλεμος. Το αδύναμο κράτος και κεφάλαιο παύει να είναι εκμεταλλευτικό δηλαδή, πρέπει να συμμαχήσει με τους φτωχοδιαβόλους και όλοι μαζί, έχοντας συγκροτήσει τον Λαό, να αντισταθούν στο ιμπεριαλιστικό μπλοκ. Η επανάσταση αναβάλλεται…

Ως προς το δεύτερο αυτό σημείο βρισκόταν σε σύγχυση η ΚΔ, ώσπου ο πατερούλης Στάλιν αποφάσισε να χωρίσει τα χωράφια του οριστικά με τον έτερο υποψήφιο χαλίφη, τον Τρότσκυ. Ο κομμουνιστικός πατριωτισμός πήρε σάρκα και οστά κάτω από τα πυρά του Β Παγκοσμίου Πολέμου, και κληρονομήθηκε στις επόμενες σταλινικές/μαοϊκές γενιές. Οι τροτσκιστές προσκόλλησαν στο όνομα τους τον διεθνισμό (οι αρχαιολόγοι των επαναστατικών κινημάτων τους μνημονεύουν σαν κομμουνιστές-διεθνιστές), χωρίς να βγάλουν προφανώς τον Λαό από το λεξιλόγιο τους.

Είμαστε εμείς Ελλάδα τα παιδιά σου!

Δεν μπορούμε να αφήσουμε ασχολίαστες τις συχνές αναφορές αντιεξουσιαστών στην εθνική αντίσταση του ΕΑΜ-ΕΛΑΣ (η ΟΠΛΑ αυθαίρετα μπαίνει κάτω από το χαλί, για να αποφεύγονται τα αλλεργικά σοκ). Οι προβληματισμοί μας για την ΕΑΜολαγνεία δεν σχετίζονται προφανώς με την αντικομμουνιστική επιχειρηματολογία του τότε εθνικοφασιστικού μπλοκ (από Γ.Παπανδρέου μέχρι Χίτες και ταγματασφαλίτες). Επίσης, δεν ταυτίζονται με τις θέσεις του Α.Στίνα και του περίγυρου του (πως οι γερμανοί στρατιώτες είναι ταξικά μας αδέρφια και πρέπει να τους πείσουμε με προκηρύξεις να γυρίσουμε τον πόλεμο σε επανάσταση), γιατί δεν αντιλήφθηκε την ιδιαιτερότητα της κατάστασης του ναζισμού, επαναφέροντας τα διεθνιστικά προτάγματα της περιόδου του Ά Παγκοσμίου Πολέμου.

Ο πιο χλιαρός μας προβληματισμός είναι ότι αρνούμαστε να ανάγουμε ιστορικά παραδείγματα σε θέσφατα. Στην προσπάθεια μας να ξεφορτωθούμε την ιδεολογία και τα παραμορφωτικά γυαλιά της, δεν χτίζουμε επαναστατικά μνημεία, δεν θεμελιώνουμε μια πλαστή ενότητα μεταξύ μας με επίκεντρο το παρελθόν. Δεν έχουμε ανάγκη από πολιτικούς προγόνους, για να νιώσουμε πως κάνουμε κάτι σημαντικό κι ελπιδοφόρο. Βέβαια, αυτό έχει την ίδια αξία κι όταν αναφερόμαστε σε πιο κοντινά πολιτικά παραδείγματα (π.χ. Ισπανική Επανάσταση του ’36).

Πιο συγκεκριμένα για το ΕΑΜ-ΕΛΑΣ, μπορεί σε κάποιους να αναβλύζει ενθουσιασμός από την μαχητικότητα του, καθώς και από ατίθασες μορφές που δεν ευθυγραμμίστηκαν με το ΚΚΕ, όπως ο Άρης Βελουχιώτης, δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε και τις άλλες πτυχές του. Ο αγώνας του ήταν καθαρά εθνικός, χωρίς επαναστατικά-αντικαπιταλιστικά στοιχεία, κι αυτό το παραδέχονταν με ειλικρίνεια οι πρωτεργάτες του. Σαν θεμελιακές αξίες είχε την ορθοδοξία, τα ελληνικά ιδεώδη και σύμβολα, και αγωνιστές που τα αμφισβήτησαν εκτελέστηκαν με συνοπτικές διαδικασίες σαν προβοκάτορες. Ήταν το μακρύ χέρι της σταλινικής ΕΣΣΔ, και της λογικής της για τα Λαϊκά Μέτωπα, αλλά και όταν παρέκλινε εξ αιτίας του «άτακτου» Άρη, δεν έχανε τον εθνικισμό του.

Εν συντομία, παραδεχόμαστε την αναγκαιότητα να σταματηθεί η ναζιστική πολεμική μηχανή, η υπεύθυνη μεταξύ άλλων για το έγκλημα των εγκλημάτων, το Ολοκαύτωμα. Ο τρόπος με τον οποίο όμως πολεμήθηκε δεν πρέπει να αφομοιώνεται άκριτα στις μετα-νεωτερικές αντιφασιστικές συνταγές μας.

«Φονιάδες των λαών Αμερικάνοι…»

Και φτάνουμε στην χρυσή τριλογία του ελληνικού αντι-ιμπεριαλισμού: Πόλεμος στο Ιράκ, τη Γιουγκοσλαβία, το Αφγανιστάν. Οι πρωταγωνιστές σχεδόν ίδιοι: ο “κακός” για τους ..δυτικούς γίνεται καλός για τους αριστερούς, άσχετο αν είναι δικτάτορας ή δολοφόνος. Στην περίπτωση μάλιστα της Γιουγκοσλαβίας, οι σφαγές που διέπραξαν τα “ορθόδοξα αδέρφια μας” αποκρύφτηκαν πολύ έντεχνα από το κράτος, τα ΜΜΕ και την πλειοψηφία της Αριστεράς…

Από την άλλη πλευρά η… συμμαχία του “καλού”, η προηγμένη και προοδευτική Δύση που μοιράζει Δικαιοσύνη και Ειρήνη, που εδραιώνει τη δημοκρατία. Η κρατική μηχανή και τα χρηματοοικονομικά αρπακτικά, παραμονεύουν και συνεργάζονται για να εξαπλώσουν και να εδραιώσουν γερά τον καπιταλιστικό βόθρο τους…

Κι η Αριστερά σχεδόν σύσσωμη, μπολιάζει με εσωστρέφεια κι αποπροσονατολισμό τα πιθανά τάργκετ γκρουπ της. Ο κόκκινος επαναστατικός διεθνισμός αναμείχθηκε με τον γαλάζιο εθΗ εποχή που ξεκινά με την εμφάνιση της κρίσης, περίπου το 2008 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, βρίσκει την ελληνική αριστερά στο δοκιμαστήριο. Τα trends της προηγούμενης δεκαετίας (βλέπε αντι-αμερικανισμός, αντι-παγκοσμιοποίηση) έχουν παλιώσει και έχουν γίνει cult φορεσιές για τους πλέον μονολιθικούς. Τώρα ο αντι-ιμπεριαλισμός πρέπει να ανανεωθεί, να γίνει αντι-γερμανικός, και να θέσει τον ελληνικό λαό εκ νέου στη θέση του θύματος.

Ο λόγος ενός κομματιού της αριστεράς έπιασε τους παλμούς των ελλήνων, καιαντικατέστησαν τη λέξη καπιταλισμός με τη λέξη μνημόνιο, την πηγή όλων των δεινών. Έπαψε ρητά να πολεμά το σύστημα εκμετάλλευσης και πολεμά μόνο μια σκληρή εκδοχή του. Όμως αυτό, παρότι κρύβει μια αντίφαση, κατασκευάζει ένα εύηχο σχήμα που φάγαμε στη μάπα τα τελευταία χρόνια: Οι ξένες δυνάμεις (τρόικα, γερμανία κλπ) επιβάλλουν στον ελληνικό λαό συνθήκες κατοχής. Ακόμα και γι’ αυτούς που ταίριαξαν δίπλα-δίπλα τον καπιταλισμό και το μνημόνιο στις καταγγελίες τους, ο εχθρός προσωποποιήθηκε στην Μέρκελ, τους δαιμόνιους καιροσκόπους, εν ολίγοις όλους πλην των ελλήνων.

Το κακό δεν είναι μόνο πως αθωώνονται τα ελληνικά αφεντικά, ούτε το ότι πάλι η αριστερά λαϊκίζει. Η αντιμνημονιακή συστράτευση επιπλέον συντήρησε και όξυνε τις εθνικιστικές ορδές, γιατί αγκάλιασε πολλές συνομωσιολογικές θεωρίες που συνάντησε στις πλατείες (ας μην ξεχνάμε πως ο αντισημιτισμός είναι κλασσικό ένδυμα του ελληνισμού), και έδωσε στους μικρομεσαίους το αίσθημα της αθωότητας και της δίκαιης αγανάκτησης. Και όταν οι έλληνες μιλούν για ξένη κατοχή, το αντιμετωπίζουν με ξύλο στους ξένους. έμειναν σε μεγάλο βαθμό στο απυρόβλητο, ή δέχτηκαν ελαφριά μόνο κριτική – συνήθως τόση όση απαιτούνταν για να κρατηθούν τα προσχήματα.

Δόθηκε με τον τρόπο αυτό το κατάλληλο υπόβαθρο για την ενδυνάμωση του πατριωτισμού, μέσα από την απενοχοποίησή του. Θεωρήθηκε -όντας πρόχειρο κι έτοιμο- ως ένα αυταπόδεικτα εκ των ενδεδειγμένων, όχημα συσπέιρωσης του λαού, εκτιμώντας πως κάπου στη συνέχεια, αφού παρέα με τους καθόλου ή λίγο πατριώτες, τσακίσουμε τους πολύ πατριώτες θα βάλουμε στην ατζέντα και τα υπόλοιπα ζητήματα… Ακόμη και κομμάτια του αντιεξουσιαστικού χώρου, έδωσαν -και καλά έκαναν- το βάρος στη μαχητικότητα, αφήνοντας όμως παράλληλα λίγο πίσω την αντίθεση στον πατριωτισμό. Πέφτοντας ίσως στην παγίδα του ντετερμινισμού της σύγκρουσης :”μέσα απ τη σύγκρουση, δεν μπορεί, θα υπάρξει εκτροπή και ριζοσπαστικοποίηση”…

Η.. κατακρεουργημένη λοιπόν ελλαδίτσα του \’40, παραμένει πτωχή και “αδικημένη” πλην τίμια και περήφανη. Η Αριστερά της στηρίζει το “μικρό κακό” ενάντια στο “μεγάλο”. Εστιάζει την προσοχή της στο να τραβήξει κόσμο χωρίς να προκαλέσει. Θίγεται από την αναπαραγωγή του πρότυπου του “τεμπέλη έλληνα” και κατά τα πρότυπα του “πολέμα τη φωτιά με φωτιά”, πολεμάει τον πατριωτισμό με πατριωτισμό.

Σε μεγάλο βαθμό επομένως, αντί να τραβήξει κόσμο τραβιέται από αυτόν, αντί να ριζοσπαστικοποιήσει συνειδήσεις συντηρητικοποιείται από τις μικροαστικές εξ\’ αυτών. Κι έτσι μεγαλώνει και το “μικρό κακό“. Ο “δικαιολογημένος” καθόσον δημοκρατικός και προοδευτικός ελληνικός πατριωτισμός, μεγαλώνει και βγάζει δόντια, καθαρά και γυαλιστερά αλλά ύπουλα και κοφτερά. νικισμό, και το βιολετί υβρίδιο άνοιξε την τάπα του πατριωτισμού, κι όχι μόνο του ντόπιου αλλά και εκείνων που “βάλλονταν από τον ιμπεριαλισμό”, διαφυλάσοντας την εθνική ενότητα. Ως βαλλόμενοι, αυτόματα “θυματοποιήθηκαν”, πήραν άτυπα συγχωροχάρτια για τα εγκλήματα τους. Ο Σαντάμ, o Μιλόσεβιτς, o Οσάμα, και τα καθεστώτα τα οποία “αντιπροσώπευαν” έμειναν σε μεγάλο βαθμό στο απυρόβλητο, ή δέχτηκαν ελαφριά μόνο κριτική – συνήθως τόση όση απαιτούνταν για να κρατηθούν τα προσχήματα.

Η αντιμνημονιακή πατριωτική συστράτευση

Η εποχή που ξεκινά με την εμφάνιση της κρίσης, περίπου το 2008 και συνεχίζεται μέχρι σήμερα, βρίσκει την ελληνική αριστερά στο δοκιμαστήριο. Τα trends της προηγούμενης δεκαετίας (βλέπε αντι-αμερικανισμός, αντι-παγκοσμιοποίηση) έχουν παλιώσει και έχουν γίνει cult φορεσιές για τους πλέον μονολιθικούς. Τώρα ο αντι-ιμπεριαλισμός πρέπει να ανανεωθεί, να γίνει αντι-γερμανικός, και να θέσει τον ελληνικό λαό εκ νέου στη θέση του θύματος.

Ισπανία: Επίθεση σε 5 τράπεζες σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 5 κρατούμενους του Sabadell (Βαρκελώνη)

Είμαστε ενεργοί ως ομάδα εδώ και περίπου ένα έτος, χρόνος στη διάρκεια του οποίου έχουμε παρατηρήσει μια μικρή αύξηση στο είδος εκείνων των ενεργειών με τις οποίες ταυτιζόμαστε. Έχουμε πράξει και εμείς παρόμοια και έχουμε αποφασίσει να δημοσιοποιούμε τις ενέργειές μας μέσω αυτού του indymedia, για να ενθαρρύνουμε την επανάληψή τους.

Εκτός από εμάς, υπήρξε πρόσφατα μια προσπάθεια να μπουν αυτές οι ενέργειες στο πλαίσιο μιας \”καμπάνιας\” ή μιας παρεμφερούς συλλογής δράσεων. Μετά από αυτό, η απάντηση από τους περισσότερους αναρχικούς και μηδενιστικούς κύκλους της Καταλανίας ήταν η σιωπή (ή τουλάχιστον τίποτα δεν κυκλοφόρησε στο internet).

Εμείς κρατάμε τη στρατηγική και πολιτική μας γραμμή σταθερή: θεωρούμε τις ενέργειες της Άτυπης Αναρχικής Ομοσπονδίας και τις άλλες ανώνυμες δράσεις σαν μικρά σινιάλα. Με την ευκαιρία στέλνουμε μια αλληλέγγυα αγκαλιά σε όλες εκείνες τις ατομικότητες που αποφάσισαν να περάσουν από τη θεωρία στην πράξη, σχετικά με την άμεση, υλική δράση.

Σε άλλες προκηρύξεις μας, έχουμε κάνει καλέσματα ενοποίηση της στρατηγικής του σαμποτάζ ή/και του αντάρτικου πόλης των ζωών και των λέξεων που ταυτοποιούνται με την αντικρατική, αντικαπιταλιστική, αντιεξουσιαστική και αντικυριαρχική σκέψη, το οποίο είναι κάτι που κάποιοι από εμάς ονομάζουν αναρχισμό και κάποιοι άλλοι αναρχικό μηδενισμό.

Σήμερα καλούμε σε συνοχή στη δράση σχετικά με τους 5 κρατούμενους του στεκιού Sabadell.

Αυτή τη στιγμή, δεν έχουμε κάποια άμεση πληροφόρηση γι\’αυτούς· μόνο λόγια οικείων και συγγενών τους. Αλλά φαίνεται πως ήδη αρκετοί έσπευσαν να τοποθετηθούν σχετικά με τους συλληφθέντες. Η έλλειψη αλληλεγγύης ή αντίδρασης από τη Βαρκελώνη είναι ανησυχητική.

Ο νους όλων είναι αλλού, ενώ εκείνοι βρίσκονται υπό καθεστώς απομόνωσης (FIES). Διαβάζοντας τα ΜΜΕ και τα έγγραφα των δικαστικών αρχών, βλέπουμε την ανάλυση να πηγαίνει στο αν ήταν έμποροι ναρκωτικών ή όχι, στο αν ρουφιάνεψαν ή όχι. Φαίνεται πως, μπαίνοντας στο ισπανικό ποινικό και σωφρονιστικό σύστημα η ιστορία του κρατούμενου ή του διωκόμενου αμφισβητείται σε πολιτική, ηθική, συναισθηματική και αισθητική βάση.

Εν τω μεταξύ, το κράτος φυλακίζει 5 άτομα, τα οποία όπως φαίνεται αυτοπροσδιορίζονται ως αναρχικοί. Αυτό δεν έχει να κάνει με την τυφλή υποστήριξη κανενός (εκ τω αναρχικών). Αλλά ε το γεγονός ότι έχουν συλληφθεί για κάτι που μας επηρεάζει όλους. Φαίνεται πως, μερικές φορές η συνοχή εξαφανίζεται στη αναρχική εκκλησία ειδικά όταν η πραγματικότητα σπάει τα πλαίσια μέσα στα οποία είμαστε, σε αυτήν την περίπτωση η απάντηση του κράτους στον αναρχισμό.

Το κράτος όχι μόνο θα παρακολουθεί πως ζούμε, αυτό είναι σχεδόν άσχετο, αλλά θα προσπαθήσει να μας κυνηγήσει, χτυπώντας μας εκεί που δεν το περιμένουμε προσπαθώντας να δημιουργήσει παράνοια και οποτεδήποτε κάποιοι σύντροφοι είναι πιο εμφανείς, ελπίζοντας να μας παραλύσει.

Τελευταία, είναι όλο και πιο συνηθισμένο να δείχνουν τα ΜΜΕ τους αναρχικούς με το δάχτυλο, συνδέοντας τους με τρομοκρατικές ομάδες και άτομα που στοχεύουν να προκαλέσουν \”ταραχές\” εντός των ειρηνικών κινημάτων διαμαρτυρίας όπως Πλατφόρμα των ατόμων που πλήττονται από τη Mortgages, τους \”Αγανακτισμένους\” της 15Μ κλπ. Η εξουσία βολιδοσκοπεί, φτιάχνει το πλαίσιο δράσης της και τον κάνει δημόσια δείχνοντας \”καλούς\” και \”κακούς\” διαδηλωτές. Αυτή δεν είναι μια καινούρια στρατηγική αλλά πρέπει να είμαστε σε επαγρύπνηση και να απαντούμε συμβαδίζοντας με τις δηλώσεις μας. Το να αγνοούμε την κατάσταση δεν είναι απάντηση, ούτε η σιωπή.

Η απάντηση μας στις συλλήψεις είναι η αρχή, ο αγώνας μας είναι μια πράξη αλληλεγγύης· η συνέχιση των ενεργειών μας είναι μια πράξη αλληλεγγύης.

Αλληλεγγύη στους 5 φυλακισμένους!

Αντιμετωπίζοντας την επίθεση του κράτους σε ένα στέκι και στο αναρχικό κίνημα, καταστρέψαμε πέντε τράπεζες περιφερειακά του L\’Hospitalet.

Υγεία, αναρχία και επαναστατικός μηδενισμός!

Lobos Negros/Μαύροι Λύκοι

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις προκηρύξεις και στο αρχείο.

Η.Π.Α: Βανδαλισμός καταστήματος που πουλάει γούνα αλεπούς (Πόρτλαντ, Όρεγκον)

Στις κλειδαριές του καταστήματος Metro Body Piercing στην λεωφόρο Hawthorne στο Πόρτλαντ, τοποθετήθηκε κόλλα τέσσερις φορές μέσα σε τρεις εβδομάδες. Χωρίς αμφιβολία, αυτό τους κόστισε εκατοντάδες δολάρια σε επισκευές.

Metro είναι δική σου επιλογή. Αν συνεχίσεις να πουλάς ουρές αλεπούς, να περιμένεις περισσότερα και εντονότερα σαμποτάζ. Δε θα καθίσουμε με σταυρωμένα τα χέρια ανεχόμενοι την εκμετάλλευση της άγριας ζωής.

Οι αλεπούδες στα εκτροφεία, τρελαίνονται από τις εκεί συνθήκες. Βρίσκονται φυλακισμένες μέσα στην ίδια τους τη βρώμα. Πηγαίνουν νευρικά πέρα-δώθε και ονειρεύονται την ελευθερία που απλά δε μπορούν να έχουν. Είμαστε οι φωνή τους.

Για εκείνους που δε μπορούν να μιλήσουν, Για την απελευθέρωση, Για την άγρια φύση,

Αντισπισιστές από το Όρεγκον

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψεις ευθύνης και στο αρχείο.

Έξι κείμενα αναρχικών αιχμαλώτων και του εντύπου Conspiración Ácrata για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γράμμα του Sergio Maria Stefani για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Για να τελειώνουμε με τη λατρεία των πτωμάτων

Πριν από τέσσερα χρόνια ο Mauri πέθανε, ενώ η τροχιά του αγώνα που διάλεξε συνεχίζει αταλάντευτη. Την αστραπή της έκρηξης, η οποία δυστυχώς χτύπησε αυτόν αντί για του εχθρούς για τους οποίους προοριζόνταν, ακολούθησε ο κεραυνός που ταρακούνησε τα πνεύματα όλων μας, εμείς οι αδερφοί και οι αδερφές του διασκορπισμένοι στον κόσμο και κινητοποιημένοι από το ίδιο πάθος καταστροφής του υπάρχοντος.

Η χαρά που ξεχύνεται πάντα όταν ανακαλύπτεις μια συντροφική καρδιά, πνίγηκε από τη συνείδηση του γεγονότος πως αυτή η καρδιά δε θα αντλεί πια αίμα και οργή. Ο Mauri δεν ήταν ο πρώτος που πέθανε λόγω της απόφασής του να μη διαχωρίζει τη σκέψη από τη πράξη, δε θα είναι δυστυχώς ούτε ο τελευταίος, αλλά εγώ νομίζω πως η θλίψη δεν είναι ο καλύτερος τρόπος για να τον θυμόμαστε. Μέσα σε αυτά τα χρόνια που πέρασαν, ο Mauri δεν αφέθηκε να σαπίσει μέσα στον τάφο αλλά συνέχιζε να ζει και να μάχεται μέσα απο κάθε επίθεση, άσχετα με το αν ήταν αφιερωμένη σε αυτόν ή όχι. Οι φλόγες εξαπλώνονται όσο υπάρχει καύσιμο, έτσι ώστε η χαρά του να μη μπορεί να σβήσει μέχρι να χτυπήσουμε τον εχθρό διαρκώς και οι δράσεις είναι το οξυγόνο που θρέφει τις φλόγες, πριν τα τόσα πολλά λόγια πνίξουν και μειώσουν τη μικρή σπίθα μέχρι να τη σβήσουν.

Ας μην καταλήξουμε στη λατρεία των πτωμάτων, ας μη συντρίψουμα τα σώματα των αδερφών μας κάτω από μέτρα γης και ας μη μπερδευτούμε από τα μαρμάρινα μνημεία, με τα οποία νομίζουν κάποιοι ότι τους τιμούν, αλλά αντίθετα ας συλλήσουμε τους τάφους, όπως ο Ραβασόλ, για να πάρουμε πίσω στα χέρια μας τα μαχαίρια, τους πυροκροτητές, τα πιστόλια και το μπαρούτι που μπορούν ακόμα να χτυπήσουν τον εχθρό παρά να τα αφήσουμε να σκουριάσουν και να παραδοθούν μουχλιασμένα στη μνήμη.

Ας αντικαταστήσουμε τη μνήμη με την εικονοκλαστική οργή. Ας σταματήσουμε να περιμένουμε ένα μέλλον που δε θα έρθει ποτέ και να γιορτάζουμε ένα παρελθόν που έχει αρχίσει ήδη να ζέχνει όπως ο αποπνικτικός αέρας ενός μουσείου. Υπάρχει ένα παρών που πρέπει να φλέγεται από το πάθος μας. Ας εμπιστευθούμε τη μνήμη του Mauri στα χέρια μας και ας ταρακουνήσει ο κεραυνός μας τους εχθρούς, στο άκουσμα της ηχούς του γέλιου του.

Sergio Maria Stefani

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

O Sergio Maria Stefani βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία μαζί με αρκετούς άλλους στο πλαίσιο της επιχείρησης Ardire που εκπόνησε το κράτος μετά τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορούν να βρεθούν εδώ και εδώ.

Γραμμα του Nicola Gai για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Για μια μονάχα ώρα μανιασμένης αναρχίας

Η αστραπή που πριν τέσσερα χρόνια φώτισε τη νύχτα της χιλιανής πρωτεύουσας και εμπόδισε τον Mauri να εκτελέση την πράξη του έκανε εμφανή σε όλους μας την ομορφιά και τη δύναμη που ενυπάρχουν στον αγώνα για την αναρχία. Τίποτα δε μπορεί να μας δώσει περισσότερη χαρά και ευχαρίστηση από το άναμμα του φυτιλιού του μηχανισμού που πρόκειται να χτυπήσει το μέρος όπου εκπαιδεύονται οι δήμιοι που θα βασανίσουν τους φυλακισμένους αδερφούς και αδερφές μας.

Μόνο εκείνη τη στιγμή που η τάση μας για ελευθερία ενώνεται πάλι με τη δράση,καταφέρνουμε να βιώσουμε την αναρχία στο εδώ και στο τώρα. Δυστυχώς το όνειρο που κουβαλάμε στις καρδιές μας παραείναι μεγάλο για να αποφύγουμε τον κίνδυνο να βρεθούμε μπροστά στον τερατώδη τοίχο της εξουσίας, που ορθώνεται προστατεύοντας το κράτος και το κεφάλαιο. Όταν βάζουμε τη ζωή μας στο παιχνίδι, αναπόφευκτα, καταλήγουμε να αντιμετωπίζουμε τη σκληρότητα που ενυπάρχει στον αγώνα: φυλακή ή θάνατος.

Όλα αυτά δεν πρέπει να μας φοβίζουν, αλλά αντίθετα πρέπει να δυναμώνουν τη συνείδηση και την αποφασιστηκότητα μας να συνεχίσουμε με χαρά την επίθεση στο υπάρχον. Γι’αυτό μπορούμε να επιβεβαιώσουμε χωρίς ρητορίες πως ο Mauri συνεχίζει να ζει μέσα από όλες τις επιθετικές δράσεις.

Κουράγιο και δύναμη σε όλους τους συντρόφους που ανώνυμα χτυπούν το κράτος και το κεφάλαιο, κουράγιο και δύναμη σε εκείνους που δίνουν ένα όνομα στην οργή τους, κουράγιο και δύναμη σε αυτούς που δίνουν ζωή στην ΑΑΟ/ΔΕΜ. Θα δδώσουμε σώμα και ψυχή στη μαύρη διεθνή, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος να καταστρέψουμε.

Ζήτω η Αναρχία!

Nicola Gai

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Ο Nicola Gai βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείτε για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με τον Alfredo Cospito. Περισσότερα γραπτά του και πληροφορίες για τη φυλάκισή του μπορείτε να βρείτε εδώ και εδώ.

Γράμμα του Alfredo Cospito για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

Όταν διάβασα τα νέα του θανάτου του Mauri, την καταλάθος έκρηξη του μηχανισμού που κουβαλούσε, ήταν ένα χτύπημα στην καρδιά, ακόμα και αν δεν τον ήξερα, ακόμα και αν δεν τον είχα δει ποτέ, αντιλήφθηκα ενστικτωδώς πως περπατούσε στο ίδιο μονοπάτι με εμένα. Τις μέρες που ακολούθησαν, οι δράσεις, οι συγκρούσεις, η έξωση του σπιτιού που έμενε, η οργισμένη του κηδεία.

Η μνήμη μου γύρισε σε παλιότερες μέρες που ήμουν φυλακισμένος, πριν μερικά χρόνια, όταν με μια αίσθηση ανικανότητας έλαβα τα νέα για το θάνατο του Baleno*. Και τότε υπήρχαν συγκρούσης, οργισμένη κηδεία, ο θάνατος της Sole και τότε ήταν χτύπημα στην καρδιά αλλά εκείνη την εποχή είχα την αίσθηση πως ήμουν ανυπεράσπιστος, ανίκανος. Σήμερα έχω αφήσει πίσω αυτήν την αίσθηση της ανικανότητας, τώρα ξέρω τι να κάνω. Ξέρω ακριβώς τι ένιωσε ο Mauri τις στιγμές πριν το θάνατό του. Την αδρεναλίνη, την ευτυχία της συνειδητοποίησης των επιθυμιών μέσα από τη δράση, την αντίσταση σε αυτό το σκατένιο σύστημα με οποιοδήποτε καταστροφικό μέσο. Δεν ήταν ένας απαίσιος θάνατος. Σίγουρα θα ήταν όμορφα αν ζούσε για να χτυπά, να χτυπά ξανά και ξανά…αλλά σε κάθε περίπτωση είναι η μοίρα που έχουμε διαλέξει για τους εαυτούς μας.

Σήμερα αυτή η χαρά ζει ξανά μέσα σε κάθε ατομικότητα που οπλίζει τα χέρια του ενάντια στην εξουσία που γίνεται δυνατότερη μέρα με τη μέρα, στη σταδιακή και συνεχή εξάπλωση της μαύρης διεθνούς, στους δεκάδες πυρήνες της FAI που βρίσκονται διασκορπισμένοι σε όλον τον κόσμο, στο χαμόγελο εκείνου που μόλις άναψε το μπαρούτι. Ο Mauri ζει μέσα στις δράσεις. Δεν υπάρχει γυρισμός.

Alfredo Cospito

Σημειώσεις του μεταφραστή στα αγγλικά:

1 Η Sole και ο Baleno (Maria Soledad Rosas and Edoardo Massari), είναι δύο αναρχικοί που κατηγορήθηκαν για οικοτρομοκρατικές ενέργειες στου αγώνες του No TAV στο Τορίνο τη δεκαετία του 90 μαζί με τον Pelissero. Οι Sole και Baleno αυτοκτόνησαν στη φυλακή.

2 Ο Alfredo Cospito βρίσκεται φυλακισμένος στην Ιταλία και κατηγορείται για τον πυροβολισμό του Roberto Adinolfi μαζί με το Nicola Gai. Περισσότερα κείμενα και πληροφορίες για την φυλάκισή του εδώ και εδώ.

Λογια του Juan Aliste, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

Πρέπει κάποιος να έχει κουφή ψυχή, να είναι τυφλός, ένας yanacona ή ένας déclassé για να μην αναγνωρίζει πως περνάμε μπροστά από μια κοινωνική ιερά εξέταση του κεφαλαίου και της αστυνομικής τάξης.

Αυτή η κοινωνική ιερά εξέταση λειτουργεί με πλήρη ικανότητα, έχοντας στη διαθεσή της καταπιεστικούς μηχανισμούς και δυνάμεις. Επομένως οι ζωές μας υποβιβάζονται στον τόνο της αποξένωσης και της νοθρώτητας. Το παροδικό αποτέλεσμα είναι οι άνθρωποι να έχουν συνηθίσει να υπακούν χωρίς να έχουν τη δυνατότητα της έκπληξης, χωρίς χρόνο για αναστοχασμό και περιορισμένοι από άποψη δράσης.

Η ρήξη με το καθεστώς, επιβεβλημένο ως μορφή ζωής, μας δίνει το οξυγόνο για να πάρουμε τις ζωές μας στα χέρια μας και επομένως να γίνουμε οι πρωταγωνιστές στην αντίσταση κοιτώντας με μάτια λαμπερά και γεμάτα ελευθερία τον ορίζοντα του αδύνατου, που περνά από όσα έχουμε: αγάπη, τρυφερότητα, οργή.

Σα λαικοί μαχητές, με τα όπλα στο ένα χέρι, βιβλία και επαναστατικά συνθήματα στο άλλο, με την ιδέα της ελευθερίας στο μυαλό, με τη διαρκή εξέγερση στις πράξεις μας, με τα αστέρια και τις αγάπες μας στην καρδιά.

Στην απόφαση/δράση, όλοι οι Mauricio, όλοι οι Norma είναι πάντα παρόντες.

Πάντα!

Όσο υπάρχει δυστυχία, θα υπάρχει Εξέγερση

Juan Aliste

Εξεγερτικός κρατούμενος

Φυλακή Υψίστης Ασφαλείας, Χιλή

Μάιος 2013

Σημείωση του μεταφραστή στα αγγλικά:

Στην αυτοκρατορία των Ίνκας, η λέξη yanacona αναφερόταν σε εκίνους που υπηρετούσαν τις ελίτ. Κατά την κατάκτηση από τους Ισπανούς, οι yanaconas συμμάχησαν με τους κονκισταδόρες. Αποφάσισα να αποφύγω την ελαφρά αλλοίωση του όρου σε οικιακό σκλάβο, που στις ΗΠΑ έχει παρόμοια πολιτική σημασία, αλλά μια λιγότερο έντονη ιστορική βάση.

Μερικά λόγια από το Conspiración Ácrata στη μνήμη του Mauricio

\”Ο Ήρωας της ζωής πηγαίνει προς το Θάνατο συνοδευόμενος από την τραγικά θριαμβική πορεία του δυναμίτη και με λουλούδια γύρω απ\’ το κεφάλι. Ναι, όποιοσδήποτε επιθύμησε και μπόρεσε να ζήσει σαν Εξεγερμένος και Ήρωας θέλει η ελευθερία να καίει με μια όμορφη φλόγα αναμμένη από τη μεγαλύτερη αμαρτία ώστε το πρελούδιο του θανάτου να μην είναι τίποτα άλλο από ένα γλυκό και μελαγχολικό ποιήμα…

Γραμμένο από τον Renzo Novatore για τον φίλο του Bruno Filippi, που πέθανε μεταφέροντας έναν εκρηκτικό μηχανισμό.

Εδώ από τη γη του Μεξικού, θυμόμαστε το σύντροφο Mauricio Morales που έζησε 27 χρόνια αγώνα και Αναρχίας. Έζησε πραγματικά, γιατί έζησε ελεύθερος έξω από τα όρια και τις επιβεβλημένες νόρμες, χλευάζοντας τα κακόγουστα κοινωνικά οικοδομήματα, φτύνοντας τις φυλακές, τα κάγκελά τους και τους αλαζονικούς τους νόμους. Έζησε περισσότερο από κάποιον που έζησε 100 χρόνια, με φυλακισμένο το μυαλό και το σώμα, περισσότερο από εκείνον που ζει μια ζωή υπακούοντας.

Η ζωή δεν αξίζει τίποτα εάν κάποιος δε ζει ελεύθερος, αν μόνο αναπνέει, μόνο για να δουλεύει και να ξοδεύει. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος δε ζει πολεμώντας ενάντια στην κυριαρχία, αν κάποιος δεν επιταχύνει από μόνος του το ρυθμό που η καρδιά του αντλεί αίμα στην καρδιά του, στις σκέψεις του. Η ζωή δεν είναι ζωή αν κάποιος κρατάει το μαχαίρι της απελευθέρωσης κρυμμένο στο φέρετρο του εμπορεύματος. Πρέπει να το ελευθερώσει, να το χρησιμοπιήσει, να καρφώσει με αυτό χίλιες και μία φορές την κοιλιά της εξουσίας, κοιτάζοντας την στα μάτια, πρόσωπο με πρόσωπο, μέχρι την τελευταία της ανάσα.

Ένας πολεμιστής που ζει ελεύθερος, που ζει την Αναρχία μέρα με τη μέρα, που δίνει τα πάντα στον αγώνα, δε ξεχνιέται. Δε μπορεί να ξεχαστεί. Εμείς δε θα τον ξεχάσουμε.

Θάνατο στην κοινωνία-φυλακή και τους φρουρούς της!

Με τη μνήμη για όπλο

Conspiración Ácrata

Γράμμα για τον Mauri απο τον Braulio Durán, από τη φυλακή

Λόγια για το σύντροφο Mauri,

όπου και αν είσαι, από τον Braulio Durán.

Εξαιτίας της κατάστασης στην οποία βρίσκομαι, δεν είχα την ευκαιρία να γράψω ένα γράμμα ή ένα κείμενο, αλλά αυτή τη στιγμή μου ήρθε αυτό στο κεφάλι και εύχομαι μόνο και επιθυμώ να είναι καλά ο σύντροφος και το \”πνεύμα\” σου, αν υπάρχει, να συνεχίζει να είναι όσο αδάμαστο όσο ήταν πάντα.

Αλήθεια δεν ξέρω αν μπορείς να με ακούσεις ή να με νιώσεις. Αλλά στην καρδιά μου επιθυμώ να είναι έτσι.

Ακόμα θυμάμαι τότε που έμαθα τα νέα και πραγματικά με σημάδεψαν, αφού θεωρώ πως μια ελεύθερη και άγρια ατομικότητα δε θα έπρεπε να πεθαίνει ποτέ, αλλά δυστυχώς αυτά τα πράγματα δεν είναι στα χέρια μας και δε μπορούμε να αλλάξουμε τον κύκλο, αλλά παρ\’όλα αυτά θέλω να ξέρεις πως σε θυμάμαι σαν κάτι όμορφο και πως οτιδήποτε έζησε ή ένιωσες το έζησα και γω καθώς αυτή τη στιγμή δε μπορώ δυστυχώς να κάνω αυτά που θέλω.

Ξέρω πως δε γνωριζόμαστε και πως σίγουρα δεν ήξερες ποτέ για μένα, αλλά αυτό δεν έχει σημασία αφού μας ενώνει μόνο η επιθυμία να δούμε το περιβάλλον μας ελεύθερο και αδάμαστο.

Δε ξέρω αν το ξέρεις, άλλα θέλω να σου πω πως οι σύντροφοι σε όλο τον κόσμο σε σέβονται και σε θυμούνται και πως η απουσία σου σίγουρα τους πληγώνει την καρδιά και αν δεν είχες σκεφτεί ποτέ ότι θα σε θυμούνται ως κάπιον δυνατό, αφού βέβαια ότι έκανες απλά λόγω του ατομικισμού σου και όχι για τη δόξα, αλλά στη ζωή υπάρχουν πράγματα που δε θέλαμε να γίνουν.

Φρόντισε καλά τον εαυτό σου και κυνήγησε τις επιθυμίες σου, όπως έκανες πάντα, και θυμίσου πως παρ\’ όλο που δε γνωριζόμαστε, συνεχίζουμε, σταθερά και με τα κεφάλια ψηλά (και φλεγόμενα μπουκάλια στα χέρια).

Μη ξεχνάς ποτέ πως είμαστε για πάντα ανώνυμοι και ανάμεσα στις σκιές, κρυβόμαστε στις ταράτσες περιμένοντας την κατάληλη στιγμή για να επιτεθούμε. Σου στέλνω δυνατά φιλιά και αδάμαστες αγκαλιές, ελπίζοντας πως θα τα λάβεις.

Με ειλικρίνια,

Braulio Durán

Straight Edge αναρχικός κρατούμενος

Για την καταστροφή της φυλακής

Υ.Γ. Χαιρετισμούς στους συντρόφους που μένουν όρθιοι, ότι και αν συμβεί. Σας στέλνω μια σφιχτή αγκαλιά και ελπίζω στο (μη-) μέλλον να δούμε ο ένας τον άλλον και να γελάσουμε. Για τώρα, θα παραμείνω σταθερός και αντιστεκόμενος και θα διακυρήττω την αλληλεγγύη μου σε αυτούς που είναι στη φυλακή, εκεί στο νότο

Δύναμη

Και ζήτω η Αναρχία!!!

Μετάφραση Parabellum, Πηγές 1,2,3,4,5,6

Άμεση δράση από Χιλή, Γαλλία και Σουηδία

Χιλή: Δράση στη μνήμη του Mauricio Morales

Ήταν γύρω στις 2 το μεσημέρι στις 22 Μαίου, όταν πάνω από μια ντουζίνα σύντροφοι αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν μια ενέργεια άμεσης δράσης στη μνήμη του συντρόφου μας Mauricio Morales (El Punki Mauri). Κατέλαβαν τη διασταύρωση των οδών Grecia και Doctor Johow, στα περίχωρα του Πανεπιστημιού της Χιλής, έστησαν οδοφράγματα και περίμεναν τους φανατικούς της τάξης με 100 βόμβες μολότοφ.

Μόλις αφίχθησαν οι ένοπλες δυνάμεις του κεφαλαίου, οι μαχητές ετοιμάστηκαν για την επίθεση με όλο το υλικό τους χωρίς ανάσα· τα δέντρα λειτουργούσαν ως κάλυψη, καθώς οι σκιές των απρόσωπων σωμάτων ανασυγκροτούνταν για να επιτεθούν ξανά. Οι συγκρούσεις κράτησαν τριάντα λεπτά χωρίς κανένας σύντροφος να τραυματιστεί ή να συλληφθεί από τα μαντρόσκυλα της εξουσίας.

Η υποχώρηση ξεκίνησε όταν οι σύντροφοι εξάντλησαν τα υλικά της επίθεσής τους. Ούτε τα δακρυγόνα τους, ούτε το χημικό νερό τους, ούτε οι πλαστικές σφαίρες κατάφεραν να σταματήσουν την οργή των κουκουλωμένων συντρόφων.

Αυτή η δράση μπαίνει στο πλαίσιο της μνημόνευσης του άτυχου θανάτου του συντρόφου μας Mauricio Morales που ήταν αποτέλεσμα της ατυχούς πυροδότησης του εκρηκτικού του μηχανισμού. Τέσσερα χρόνια μετά το θάνατό σου, αυτοί που φέρουν τη φωτιά στην καρδιά τους, την οργή στο μυαλό τους και χιλιάδες εξεγερτικε΄ς δράσεις στα χέρια τους, δε σε ξεχνούν. Δεν είμαστε από εκείνους που εξιδανικεύουν το θάνατό σου ως ένα θάνατο ήρωα ή μάρτυρα, ήσουν απλά ένας ακόμα αδερφός, ένας σύντροφος όπως και εκείνοι που επιτίθενται με διάφορους τρόπους εναντίον του κεφαλαίου.

Σύντροφος Mauricio Morales: πολεμιστής όχι μάρτυρας!

Λευτεριά στους πολιτικούς κρατούμενους και φωτιά στην κοινωνία-φυλακή!

Το περιεχόμενο των φυλλαδίων που βρέθηκαν στο σημείο:

Στις 22 Μαίου του 2009, ο Mauricio Morales ένας αναρχικός σύντροφος, πέθανε πολεμώντας ενάντια στην εκμετάλλευση, τη δυστυχία, στις φυλακές… Σήμερα θυμόμαστε το πνεύμα του αγώνας σου, σαν πολεμιστή, χωρίς να θέσουμε κανέναν σε κίνδυνο…Όπως ανατίναξες τα πάντα, ανατίναξες και τον εαυτό σου*. Αλλά πετάς για πάντα μέσα στις καρδιές μας. Γιατί κανένας νεκρός ή φυλακισμένος σύντροφος δε ξεχνιέται.

ΑΠΟ ΤΗ ΜΝΗΜΗ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ, Ο PUNKI MAURI ΕΙΝΑΙ ΠΑΡΩΝ

Σημείωση από τον μεταφραστή στα αγγλικά:

Στο πρωτότυπο, η λέξη που χρησιμοποιήται για το “ανατινάζω” και to “πετάω” είναι η ίδια (volar)

Μετάφραση Parabellum, Πηγή και βίντεο

Γαλλία: Σπάσιμο δύο ATM σε ένδειξη αλληλεγύης στον Henry Zegarrundo (Παρίσι)

Τις τελευταίες νύχτες στο Παρίσι, σπάστηκαν οι οθόνες δύο ΑΤΜ, στη θύμηση του αναρχικού συντρόφου Henry Zegarrundo, που βρίσκεται φυλακισμένος εδώ και ένα έτος από το βολιβιανό κράτος ( τον συνέλαβαν στις 29 Μαίου του 2012, φυλακίσθηκε και αφέθηκε πρόσφατα ελεύθερος σε κατ\’οίκον περιορισμό).

Όλα τα κράτη, όλες οι φυλακές, όλες οι τράπεζες του κόσμου που μισούμε· ας τους επιτεθούμε!

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Σουηδία: Βανδαλισμός γουναράδικου (Μάλμο)

Τη νύχτα μεταξύ Δευτέρας και τρίτης, Σουηδοί ακτιβιστές σαμπόταραν την πρόσοψη του τοπικού γουναράδικου \”Mattsons\” Ένα από τα τελευταία, αλλά και το παλιότερο από τα γουναράδικα στο Μάλμο. Κολλήθηκαν οι κλειδαριές, ρίχτηκε πίσσα κάτω από την πόρτα, γράφτηκε με σπρέι \”DBF\” και σχίστηκαν οι τέντες.

Μέχρι να κλείσουν όλα τα γουναράδικα και να αδειάσουν όλα τα κλουβιά.

DBF – 28/05/2013

Μετάφραση Parabellum, Πηγή

Μπορείτε να βρείτε τις αναλήψης ευθύνης και στο αρχείο.

Ιούνιος

Η χρονολόγηση γίνεται σύμφωνα με την ημερομηνία που δημοσιεύεται η ανάληψη ή γίνεται γνωστή η δράση από τους ιστότοπους αντιπληροφόρησης από τους οποίους αλιεύονται τα κείμενα. Η λίστα καταγράφει τα κείμενα από τα νεότερα στα παλαιότερα.

Ινδονησία: Εμπρησμός αποθήκης υφαντουργίας (Τζακάρτα)

Μια συμβολή στην Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο

Η κοινωνία σήμερα είναι η φυλακή. Ενώπιον του συστήματος των φυλακών κανείς δεν μπορεί να μένει ουδέτερος. Καθένας από μας εν πλήρη συνειδήσει έχει κάνει μια επιλογή, έχει επιλέξει με ποια πλευρά θα ταχθεί. Δεν υπάρχουνε ασύνειδες επιλογές. Γιατί μια επιλογή γίνεται από ένα άτομο, δεν είναι ουρανοκατέβατη. Συνεπώς, δε θα υπάρξουνε «άμαχοι» σ’ αυτόν τον ασύμμετρο πόλεμο. Υπάρχουν μονάχα δυο ανταγωνιστικές πλευρές: αυτοί που πολέμησαν για τη συνολική καταστροφή της κοινωνίας κι εκείνοι που πολέμησαν για να την προασπιστούν.

Οι αλλοτριωτικές μορφές συνιστούν τη διαμόρφωση της κοινωνίας. Αλλοτριωμένοι ο ένας απ’ τον άλλον σε πολλές μορφές φανταστικών συνόρων, τα οποία προστατεύονται με όπλα, νόμους, φυλακές, κώδικες ηθικής και την «πίστη» εκείνων που πίστεψαν πως τα σύνορα είναι πραγματικά. Και, για μας, όλοι όσοι πιστεύουνε στα σύνορα είναι ο εχθρός.

Στη δική μας οπτική, οι καλοί πολίτες και οι παραστρατιωτικοί, που εκπαιδεύτηκαν από το στρατό κι έχουν τις ίδιες στάσεις και συμπεριφορές με το στρατιωτικό σώμα, είναι εχθροί που αξίζουν τις επιθέσεις μας, τις ίδιες επιθέσεις που η FAI-FRI κατάφερε ενάντια στους θρησκευτικούς τους θεσμούς, στα σχολεία, στα εργοστάσια, στους στρατώνες, ενάντια σε τράπεζες και κάθε λογής υποστηρικτές του συστήματος ονόματι Κοινωνία.

Παρ’ όλα αυτά, είναι αλήθεια ότι για πολλούς ανθρώπους –ακόμα και γι’ αυτούς που αυτοπροσδιορίζονται ως «αναρχικοί»– η φωτιά που κατέστρεψε κάθε κτήριο στο οποίο επιτεθήκαμε δε φαίνεται πως θα φέρει σύντομα την «επανάσταση». Αυτή είναι μια ανόητη πρόγνωση γιατί χώνει τις δράσεις μας στο δικό τους κλουβί της «επαναστατικότητας». Εδώ πέρα έχει ανακύψει ένα σφάλμα, μιας και κάποιοι έχουνε το χούι να ανάγουν γενικευτικά όλα τ’ ατομικά δρώμενα στην κοινωνική κλίμακα, δηλαδή σε κάτι που εμείς εχθρευόμαστε. Έχουνε χρησιμοποιήσει για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα τα πολυκαιρισμένα τους γυαλιά, έτσι η θέαση της παρουσίας νέων ομάδων αντάρτικου πόλης είναι κάτι όπου δεν εστιάζουν τα γυαλιά τους. Ακόμη, εύκολα θα βάλουνε τη στάμπα του «ευρωκεντρισμού» ή «λατινοαμερικανικοκεντρισμού», επειδή θαρρούν πως είναι τόσο πια σημαντικοί οι αριθμοί. Κι αυτό είναι κάτι που έχει κληρονομηθεί απ’ την κλασική αναρχική σκέψη μ’ ένα κράμα μαρξισμού, που είναι πραγματικά αηδιαστικό. Πρόκειται για –πολύ μαρξιστές– αναρχικούς που τελικά ξανακολλήσανε στην ίδια λογική με τους αριστερούς: τη Μάζα.

Δεν ενδιαφερόμαστε λοιπόν όλοι μας να συμμετάσχουμε στο κύμα μαζικής διαμαρτυρίας ενάντια στις αυξήσεις των τιμών στα καύσιμα. Αυτοί που βγήκανε στους δρόμους κρατώντας πανό και φωνάζοντας, γιατί κατανάλωναν το ίδιο γεγονός, εκτελούν επαναλαμβανόμενες και προβλέψιμες ενέργειες. Φώναζαν μέχρι να ξελαρυγγιαστούν, και προσδοκούν να ’ρθουν αλλαγές από το κοινοβούλιο ή τη γενναιοδωρία του κράτους. Κρύβονται πίσω απ’ την ορολογία της «ειρηνικής διαμαρτυρίας» για να κρύψουνε την αδυναμία τους να επιτεθούν στους καταπιεστές, επειδή είναι δειλοί· οι δειλοί που ζούνε μονάχα απ’ τα «επαναστατικά» δρώμενα για να σβήσουν μέσα τους τη δίψα του «επαναστάτη».

Απ’ την άλλη, βέβαια, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι υπάρχει μια μικρή φράξια ατόμων που παραμένουν σταθερά σε πόλεμο –όπως σε μάχες που βίωσαν τις μέρες του χθες– και δεν κρίνουν ένα κύμα μαζικής αφύπνισης που ξεπήδησε πρόσφατα στην Ινδονησία ως κάτι το «επαναστατικό». Είμαστε περήφανοι ν’ αποκαλούμε συντρόφους αυτούς που βλέπουν τα πράγματα με καθαρό μάτι.

Καθένας απ’ όσους διαβάζουν αυτή την προκήρυξη θα πρέπει να καταλάβει ότι έχουμε μια λογική κι ένα σκεπτικό που θα ήταν αδιανόητα σύμφωνα με τη λογική των πασιφιστών, κοινωνικών ακτιβιστών, των αριστερών και άλλων πολιτών –συμπεριλαμβανομένων των κοινωνιστών αναρχικών–, οι οποίοι και δεν αποτελούν κομμάτι της ομάδας μας. Εμάς όλο αυτό δε μας νοιάζει, ούτε κι αποτελεί ζήτημα κάποιας σημασίας επί της παρούσης. Κάθε άτομο μπορεί να έχει γνώμες και αιτιολογήσεις ανάλογα με τις πεποιθήσεις του. Κάθε μία ομάδα θα έχει μια διαφορετική ανάλυση για το στήσιμο θεμελίων με άλλες ομάδες. Κάθε πρόσωπο δικαιούται να επιλέξει το δικό του μονοπάτι για την εμπλοκή του, αναλαμβάνοντας την προσωπική του ευθύνη. Κάθε άτομο οφείλει να βρει τις τακτικές που του ταιριάζουν και να επιλέξει ανάμεσα σε αυτές.

Εν τέλει, η Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο θα πρέπει αναγκαστικά να ιδωθεί ως ένα διεθνές εγχείρημα μεταξύ ατόμων, πυρήνων ή ομάδων που συμμερίζονται το ίδιο πάθος και την ίδια οργή. Η FAI-FRI δεν αποτελεί καμιά οργάνωση ή ένωση-ομπρέλα που συγκεντρώνει υπό τη σκέπη της μονάχα όσους αποκαλούνται «μηδενιστές-ατομικιστές» και «ριζοσπαστικοί αντι-πολιτισμικοί». Η FAI-FRI συνιστά ένα προσωρινό σημείο συνάντησης δράσεων αλληλεγγύης, μιας πράξης εκδίκησης κατά του εχθρού, ταυτόχρονων επιθέσεων, οι οποίες δεν προσβλέπουν στον ασπασμό «ενός καλύτερου μέλλοντος» αλλά στην κατάρρευση της υποκριτικής κοινωνίας: Σήμερα.

Μονάδα Οργής/Διεθνής Συνωμοσία για την Εκδίκηση (ICR)
Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία (FAI)-Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο (FRI)

ΥΓ. Για να δείξουμε ότι το λέει η καρδούλα μας, κάψαμε ολοσχερώς μία τριώροφη αποθήκη υφαντουργίας επί της οδού Jl Pengukiran Raya 1, RT 03/03, στη γειτονιά Πεκότζαν της περιοχής Τάμπορα, στη δυτική Τζακάρτα. Επιλέξαμε να χτυπήσουμε την αποθήκη για να δείξουμε στους συνδικάλες ότι στόχος των εργατών είναι να πάψουν να είναι εργάτες, και όχι το οχτάωρο ή ο εκδημοκρατισμός στη φάμπρικα, μήτε η ελευθερία του συνεταιρίζεσθαι ή λοιπά ρεφορμιστικά αιτήματα.

Γράμμα του Sergio Maria Stefani για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γραμμα του Nicola Gai για τα 4 χρόνια από το θάνατο του Mauricio Morales

Γράμμα του Alfredo Cospito για τα τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

Λογια του Juan Aliste, τέσσερα χρόνια από το θάνατο του Mauri

Μερικά λόγια από το Conspiración Ácrata στη μνήμη του Mauricio

Γράμμα για τον Mauri απο τον Braulio Durán, από τη φυλακή

Χιλή: Δράση στη μνήμη του Mauricio Morales

Γαλλία: Σπάσιμο δύο ATM σε ένδειξη αλληλεγύης στον Henry Zegarrundo (Παρίσι)

Σουηδία: Βανδαλισμός γουναράδικου (Μάλμο)

Ινδονησία: Εμπρησμός αποθήκης υφαντουργίας (Τζακάρτα)

Ελλάδα: Εμπρησμός οχήματος της ΔΕΗ (Αγρίνιο)

Ισπανία: Επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας CatalunyaCaixa (Βαρκελώνη)

Ελλάδα: Εμπρηστικός μηχανισμός στο σπίτι του δημοσιογράφου Ιάσωνα Πιπίνη. (Αθήνα)

ΑΜΕΣΗ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ του αναρχικου Κωστα Σακκα απεργου πεινας απο τις 4/6

Ελλάδα: Επίθεση με μπογιές σε κρατικούς στόχους και σε ανταλλακτήριο χρυσού. (Ηγουμενίτσα)

Ινδονησία: Εμπρησμός του τρίτου ορόφου του ξενοδοχείου Sheraton (Τζακάρτα)

Ελλάδα: Εμπρηστική επίθεση στο δικαστήριο Φλώρινας

Ισπανία: Βομβιστική επίθεση σε υποκατάστημα της τράπεζας BBVA (Μαδρίτη)

Ελλάδα: Ένοπλη επίθεση στα κεντρικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στη Συγγρού (Αθήνα)

Ελλάδα: Εμπρηστική επίθεση στα τοπικά γραφεία της Νέας Δημοκρατίας στο Κουκάκι (Αθήνα)

Ελλάδα: Εμπρησμός ΑΤΜ (Αθήνα)

Μεγάλη Βρετανία: Εμπρησμός και βανδαλισμός κτιρίου και οχημάτων της μονάδας αντιμετώπισης εγκλημάτων UKBA και αυτοκινήτων της εταιρίας Tascor

Ελλάδα: Επίθεση με μπογές σε ΑΤΜ (Αθήνα)

Κόλλα σε κλειδαριές καταστήματος της Sheepskin

Σαμποτάζ από ALF σε φορτηγά σφαγείου κοτόπουλων

Δράση ενάντια σε κατάστημα κυνηγετικών ειδών

Ενάντια σε κάθε κυριαρχία και ιεραρχία

Γερμανία: Πυρπόληση ενός βαν της Deutsche Telekom και καταστροφή ενός οχήματος της Siemens (Βρέμη)

Ανάληψη ευθύνης για την ανατίναξη του αυτοκινήτου σωφρονιστικού υπαλλήλου (Άργος)

Εμπρηστικό μπαράζ (Αθήνα)

Εμπρησμός τεσσάρων ATM (Αθήνα)

Μεξικό: Επιθέσεις κόντρα στην επιστήμη και στην αστυνομία (Τολούκα)

Ισπανία: Επίθεση σε υποκαταστήματα της τράπεζας CatalunyaCaixa (Βαρκελώνη)

ΗΠΑ: Σαμποτάζ σε αστυνομικό τμήμα της Ολύμπια για την 11 Ιούνη

ΗΠΑ: Σαμποτάζ σε φορτηγά εταιρίας θαλασσινών τροφίμων (Πόρτλαντ)

Γερμανία: Επίθεση σε εργαστήριο πειραμάτων (Βερολίνο)

Γαλλία: Απελευθέρωση τεσσάρων περιστεριών και καταστροφή κλουβιών και κυνηγετικού πύργου

ΗΠΑ: Βανδαλισμός εταιρίας κρεάτων (Όρεγκον)

Ελλάδα: Ανάληψη ευθύνης για τη βομβιστική επίθεση στο αυτοκίνητο της διευθύντριας των φυλακών Κορυδαλλού. (Αθήνα)

Ισπανία: Επίθεση σε 5 τράπεζες σε ένδειξη αλληλεγγύης στους 5 κρατούμενους του Sabadell (Βαρκελώνη)

Η.Π.Α: Βανδαλισμός καταστήματος που πουλάει γούνα αλεπούς (Πόρτλαντ, Όρεγκον)