Αλληλεγγύη – Page 4

Χιλή: Ένας χαιρετισμός από το λιμάνι του Βαλπαραΐζο

Κόντρα στο διεθνοποιημένο συντονισμό του φόβου:
αμοιβαία στήριξη και ακρατική συνενοχή!

Αυτήν τη Δευτέρα, 18 Νοέμβρη 2013, μαζευτήκαμε 19 συντρόφια έξω από το ισπανικό προξενείο στην πόλη του Βαλπαραΐζο, στη Χιλή, για να δείξουμε την αλληλεγγύη μας στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο, αιχμαλώτους με ένταλμα της ισπανικής ιεράς εξέτασης και χάρη στο διακρατικό συντονισμό ανάμεσα στ’ αστυνομικά φασιστικά κράτη της Χιλής και της Ισπανίας.

Έτσι διακόψαμε για μερικές στιγμές την κυκλοφορία στην πόλη. Κινηθήκαμε στους δρόμους του κέντρου μοιράζοντας ενημερωτικό υλικό, κρατώντας πανό και βάζοντας τα σώματά μας καταμεσής των δρόμων τους. Αυτό ήταν αρκετό για να προκαλέσει την αντίδραση των λακέδων της εξουσίας, που εμφανίστηκαν με δύο κλούβες φίσκα στους μπάτσους, ένα τεθωρακισμένο τζιπ ρίψης δακρυγόνων, κάμποσα περιπολικά και μερικές μηχανοκίνητες μονάδες. Ως αποτέλεσμα, 8 συντρόφια συνελήφθησαν, εκ των οποίων 3 αντιμετωπίζουν κατηγορίες για «επίθεση» εναντίον των μπάτσων –ορίστηκε περίοδος 40 ημερών για τη διεξαγωγή έρευνας– ενώ σε ένα ακόμη συντρόφι επιβλήθηκε το μέτρο της νυχτερινής φυλάκισης, λόγω ενός εντάλματος σύλληψης που εκκρεμούσε εναντίον του. Οι λοιποί αφέθηκαν ελεύθεροι την ίδια μέρα και είναι σε αναμονή κλήτευσης για να παρουσιαστούν ενώπιον των Αρχών.

Συντρόφια που βρίσκεστε αιχμάλωτα, διωκόμενα και υπό έρευνα στην Ισπανία, δεν είστε μόνα σας. Εμείς εδώ θα συνεχίσουμε να έχουμε την προσοχή μας στραμμένη στην υπόθεσή σας, γιατί η ακρατική αλληλεγγύη δε γνωρίζει σύνορα. Γιατί το βόλεμα δε θα νικήσει τον αγώνα μας· είμαστε η ενεργή αλληλεγγύη που σπάει την απομόνωση υπερπηδώντας τα σύνορα.

Πηγή

Χιλή: Συγκέντρωση αλληλεγγύης στους συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Σαντιάγο)

$\"mitin2\"$

Κατά τη 1 το μεσημέρι του Σαββάτου, 16 Νοέμβρη 2013, περίπου 20 συντρόφια συγκεντρωθήκαμε έξω από την ισπανική πρεσβεία στο Σαντιάγο, για να απαιτήσουμε με πανό και φωνές την απελευθέρωση της Μόνικα Καμπαγέρο και του Φρανσίσκο Σολάρ.

Μόλις πριν κάνανε εξακρίβωση στοιχείων σε όλους κι όλες μας και μας έψαξαν τις τσάντες. Έξω από την πρεσβεία καιροφυλακτούσαν πληθώρα μπάτσων, σχεδόν τριπλάσιοι σε αριθμό από τον αλληλέγγυο κόσμο, με μια κλούβα, ένα τεθωρακισμένο τζιπ ρίψης δακρυγόνων, μια αύρα, καθώς και τρεις μηχανοκίνητες ομάδες μπάτσων. Όταν φεύγαμε από το σημείο, έφτασαν οι μονάδες καταστολής διαδηλώσεων για να μας πάρουν τα πανό, και κατόπιν εντολής έπεσαν καταπάνω μας προσάγοντας 14 άτομα, τα οποία αρχικά μεταφέρθηκαν στο 19ο αστυνομικό τμήμα και στη συνέχεια στο 33ο της γειτονιάς της Νουνιόα, γιατί εκεί «έχει κρατητήρια». Τρεις εκ των συντρόφων χτυπήθηκαν άσχημα, ενώ ένας ακόμη παρασύρθηκε από έναν μπάτσο που επέβαινε σε μηχανή, ευτυχώς χωρίς να τραυματιστεί σοβαρά. Στις 7 το απόγευμα όλα τα συντρόφια πλην ενός αφέθηκαν ελεύθερα αφού τους επιδόθηκε κλήση για παρακώλυση συγκοινωνιών. Όσον αφορά το σύντροφο που παρέμεινε κρατούμενος λόγω προηγούμενων υποθέσεων εις βάρος του, πέρασε από τα δικαστήρια την Κυριακή, αλλά δεν υπάρχει ακόμα ενημέρωση για την κατάστασή του, αν και το πιο πιθανό είναι ότι θα αφεθεί ελεύθερος.

Με όλο το νταβαντούρι που προκάλεσε η εξουσία και η δυσανάλογη καταστολή της, επιβεβαιώνεται ότι όλο δαύτο είναι ένα θέαμα, συν του ότι τους τσούζει η έκφραση της συνενοχής μας με τους συλληφθέντες στο δρόμο και το μποϊκοτάρισμα της μιντιακής μανιπουλάτσιας που θέλουν να μας επιβάλουν. Τους βγήκε ξινό όμως το έργο, γιατί το μόνο που κατάφεραν να κάνουν είναι να ενδυναμώσουν τους αδερφικούς μας δεσμούς.

Γιατί η αλληλεγγύη είναι στη φύση μας και εκφράζεται με χιλιάδες τρόπους. Γιατί η αλληλεγγύη είναι το όπλο μας και βρίσκεται στο δρόμο.

Αλληλεγγύη και λευτεριά στη Μόνικα Καμπαγέρο και στον Φρανσίσκο Σολάρ.

Πηγή

Ελλάδα: Πανό αλληλεγγύης στα 5 συλληφθέντα συντρόφια της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Αθήνα)

$\"5-barna-13nov\"$

Τη Δευτέρα, 18 Νοέμβρη 2013, μερικά μέλη του Contra Info βάλαμε ένα πανό στην πλατεία Εξαρχείων σε αλληλεγγύη προς τα 5 συντρόφια που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη στις 13 Νοέμβρη, κατηγορούμενα βάσει του αντιτρομοκρατικού νόμου για τις ενέργειες που ανέλαβε το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ.

Τα συντρόφια μεταφέρθηκαν από τη Βαρκελώνη στη Μαδρίτη, όπου κρατήθηκαν σε καθεστώς πλήρους απομόνωσης για 4 ακόμη μέρες. Τελικά την Κυριακή, 17 Νοέμβρη, πέρασαν από δικαστή στη Μαδρίτη.

Αυτήν τη στιγμή και οι 5 αναρχικοί είναι όμηροι του ισπανικού κράτους: η Ροσίο Γιούνε, η Βαλέρια Τζακομόνι και ο Χεράρδο Φορμόσο αφέθηκαν ελεύθεροι με εκκρεμείς κατηγορίες και περιοριστικούς όρους, ενώ κατασχέθηκαν επίσης τα διαβατήριά τους, ενώ οι Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ κρίθηκαν προφυλακιστέοι χωρίς τη δυνατότητα καταβολής εγγύησης.

Απ’ το χαράκωμα της αντιπληροφόρησης στέλνουμε όλη μας τη δύναμη στα 5 διωκόμενα συντρόφια και απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των χειρονομιών έμπρακτης αλληλεγγύης. Απέναντι στην μπατσική, διακρατική και μιντιακή καταστολή δεν πρόκειται να κάνουμε ούτε βήμα πίσω.

Φωτιά στις φυλακές! Φωτιά στα σύνορα!

Πηγή

Ισπανία: Ενημέρωση για τους πέντε συλληφθέντες της Βαρκελώνης

Σχεδόν μία εβδομάδα μετά τις συλλήψεις των συντρόφων μας ,στις 13 Νοέμβρη, από την αντιτρομοκρατική αστυνομία της Ισπανίας, ο δικαστής Ελόυ Βελάσκο, διέταξε την προφυλάκιση της συντρόφισσας Μόνικα Καμπαγιέρο και του συντρόφου Φρανσίσκο Σολάρ. Δε γνωρίζουμε για πόσο καιρό ζητήθηκε να διαρκέσει η προφυλάκιση, ώστε να γίνει η \”έρευνα\”.

Οι κατηγορίες, που τους απαγγέλθηκαν τελικά είναι οι εξής:

– Σύσταση τρομοκρατικής οργάνωσης

– Τοποθέτηση εκρηκτικού μηχανισμού (συγκεκριμένα στη Βασιλική του Πιλάρ, στη Σαραγόσα)

-Συνωμοσία με σκοπό την τέλεση τρομοκρατικών πράξεων (Υποτιθέμενη επίθεση, που σχεδίαζαν ενάντια στο Μοναστήρι του Μοντσεράτ, στη Βαρκελώνη)

Αντίθετα, οι συντρόφισσες Βαλέρια Τζακομόνι (Ιταλίδα) και Ροσίο Γιούνε (Χιλιανή) και ο σύντροφος Χεράρδο Νταμιάν Φορμόζο (Αργεντινός), αφέθηκαν ελεύθεροι με εγγύηση, αφού είχαν μείνει σε καθεστώς απομόνωσης για 5 ημέρες· παρακρατήθηκαν τα διαβατήριά τους και πρέπει να εμφανίζονται στο δικαστήριο ανά διαστήματα.

Χαιρετίζουμε τα τρία συντρόφια μας που είναι πλέον στο δρόμο αφού πέρασαν από τα χέρια της αηδιαστικής αντιτρομοκρατικής.

Αναμένεται τα συντρόφια Μόνικα και Φρανσίσκο να μπουν στο κτηνώδες καθεστώς μονάδων απομόνωσης F.I.E.S. και να χωριστούν σε διαφορετικές και μακρινές φυλακές της Ισπανίας.

Δε θα μείνουμε αδιάφοροι και αδρανείς, ενώ οι σύντροφοί μας βρίσκονται στα νύχια της εξουσίας. Πρέπει να σημειώσουμε, πως η συντρόφισσα Μόνικα, κάνει βίγκαν διατροφή, την οποία μπόρεσε να διατηρήσει όσο βρισκόταν φυλακισμένη το 2010 και αυτό είναι κάτι που πρέπει να ληφθεί υπόψιν, όπου και αν καταλήξει.

Παρακαλούμε, όποιοι σύντροφοι έχουν πληροφορίες για το που κρατούνται, για το διάστημα της προφυλάκισης ή οτιδήποτε άλλο σχετικό, να τις στείλουν στη διεύθυνση publicacionrefractario(at)gmail.com (στα Ισπανικά) ή στη διεύθυνση wcc_98 (at)hotmail.com (στα Αγγλικά).

ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΚΑΙ ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΓΙΑ ΤΗ ΜΟΝΙΚΑ ΚΑΙ ΤΟ ΦΡΑΝΣΙΣΚΟ!

ΣΥΝΤΡΟΦΟΙ ΔΕ ΣΑΣ ΞΕΧΝΑΜΕ ΚΑΙ ΔΕ ΣΑΣ ΑΦΗΝΟΥΜΕ ΜΟΝΟΥΣ!

Περιοδικό Refractario

Πηγή

Χιλή: Διεθνιστική αλληλεγγύη στους 5 συλληφθέντες της 13ης Νοέμβρη στη Βαρκελώνη (Σαντιάγο)

$\"MVI_3685\"$

Την Παρασκευή, 15 Νοέμβρη 2013, πραγματώσαμε μια δράση διεθνιστικής αλληλεγγύης για τα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν στις 13 Νοέμβρη στη Βαρκελώνη, κατηγορούμενα για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών. Δύο εξ αυτών, η Μόνικα Καμπαγέρο και ο Φρανσίσκο Σολάρ, βρέθηκαν εμπλεκόμενοι πριν από κάποιο διάστημα στη σκευωρία «υπόθεση βόμβες», στη Χιλή. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για ενοχή ή αθωότητα· αντίθετα, ξεκαθαρίζουμε ότι πέρα από τις ταμπέλες που θέλει να μας επιβάλλει το κράτος για να μας κηρύσσει νόμιμους ή παράνομους, εμείς διακηρύσσουμε ότι είμαστε σε σύγκρουση με αυτή την τάξη κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και υποταγής. Γίνεται κιόλας λόγος για σκευωρία, κάτι που δε θα μας φαινόταν παράξενο, αλλά δε θα πέσουμε σε τέτοιου είδους θυματοποίηση. Απεναντίας, στέλνουμε την αγκαλιά μας όπως και να ’χει σε όσους κι όσες χτυπήθηκαν από την εξουσία. Είμαστε ένοχοι που ’μαστε ζωντανοί και που έχουμε αίμα να κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένοχοι που –ακόμα κι αν σας πονάει αυτό– αλλάζουμε τούτη την πραγματικότητα και ανατρέπουμε την τάξη με χαρά και μίσος.

Προκαλεί γέλιο να βλέπεις τους κυριάρχους να επιχειρούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, λες και τα πάντα λειτουργούν με νόρμες και νόμους, και να προσπαθούν να κατασκευάσουν τεράστια δίκτυα ή ιεραρχικά σύνολα επιδιώκοντας να τ’ ανακόψουν ή να τα εξαρθρώσουν με κάποιον τρόπο. Ας το χωνέψουν λοιπόν ότι εμείς δεν αποτελούμε ούτε δίκτυα ναρκεμπόρων ούτε είμαστε καμιά εγκληματική οργάνωση εθνικής ή διεθνούς εμβέλειας, μήτε κι είμαστε σαν τη διεφθαρμένη και σιχαμένη θεσμικότητα την οποία υπηρετούν. Η σπουδαία διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η βεβαιότητα ότι αυτή η τάξη πραγμάτων είναι για τα μπάζα, ότι το Κεφάλαιο και το κράτος μάς κλέβουν τη ζωή και το σφρίγος μας, κι ότι αρκεί η πιτσιρικαρία να δει τη μίζερη ζωή που της επιφυλάσσουν για να τα κάνει λίμπα. Η μόνη διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η ζωή που αρνείται να υπάρξει σε ανελευθερία.

Την ίδια ώρα, δεν παύουμε να μνημονεύουμε άλλους αντάρτες που αιχμαλωτίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από το κράτος και τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Δεν ξεχνάμε ότι στις 12 Νοέμβρη 2002 δολοφονήθηκε ο μαχητής Άλεξ Λεμούν, ο οποίος πάλεψε αδάμαστος για 5 μέρες, έχοντας καρφωμένη στο κεφάλι του μια σφαίρα. Δεν ξεχνάμε τον Χανς Νιεμέγερ, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται έγκλειστος για την επίθεση εναντίον ενός υποκαταστήματος της τράπεζας BCI, ούτε και τους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, και Φρέντυ Φουεντεβίγια, κατηγορούμενους για το θάνατο του μπάτσου Μογιάνο. Θυμόμαστε επίσης τον Σελεστίνο Κόρδομπα, κατηγορούμενο για την εμπρηστική επίθεση που κατασπάραξε τη ζωή του τρισάθλιου ζεύγους τσιφλικάδων Λούτσινγκερ-ΜακΚέι. Τέλος, στέλνουμε τη στήριξη και τη στοργή μας στον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, αναρχικό σύντροφο απ’ τη Ρωσία, ο οποίος τραυματίστηκε ενώ χειριζόταν έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στις 26 Οκτώβρη 2013.

Όσον αφορά τη δράση μας, εφορμήσαμε σε συντονισμένη επίθεση και από τις δύο πύλες της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, δηλαδή και επί της λεωφόρου Γκρέσια, και επί της οδού Ιγκνάσιο Καρρέρα Πίντο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση στους μπάτσους, οι οποίοι μη ξέροντας πώς να αντιδράσουν κινητοποίησαν ένα ογκώδες σώμα κατασταλτικών δυνάμεων. Η σύγκρουση κράτησε περισσότερο από μιάμιση ώρα, με τους μπάσταρδους να τρέχουν από πύλη σε πύλη, χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν σε ποια μεριά βρισκόμασταν κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου οι δράσεις δεν είναι κάτι καινοτόμο, κι έτσι απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των μέσων, μορφών και περιεχομένων.

Εξεγερτική κι αναρχική αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους! Δύναμη στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο, όπως και στους υπόλοιπους απαχθέντες στην Ισπανία!

Μια στοργική αγκαλιά για τους Χανς Νιεμέγερ και Σελεστίνο Κόρδομπα.

Όλη τη θέρμη της εξέγερσης για τον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ.

Πηγή και φωτογραφίες

Ιταλία: Ανάληψη ευθύνης του αναρχικού αιχμαλώτου Νικόλα Γκάι για την επίθεση κατά Αντινόλφι (Γένοβα)

Δήλωση που κατέθεσε ο Νικόλα Γκάι στο δικαστήριο της Γένοβας την 30ή Οκτώβρη 2013, στο πλαίσιο συντομευμένης διαδικασίας:

«Κανείς δεν μπορεί να με κρίνει
Ούτε καν εσύ
Σε πονάει η αλήθεια, το ξέρω»
Κατερίνα Καζέλλι

Ας διατυπώσω λίγα λόγια για να καταθέσω μερικά απλά γεγονότα προτού εδραιωθεί η «αλήθεια» απ’ τα δικαστικά όργανα. Σε περίπτωση που δεν είναι ήδη σαφές, να πω ότι χρησιμοποιώ τον όρο «αλήθεια» με ειρωνική χροιά, καθώς στην πραγματικότητα δεν αναγνωρίζω κανένα δικαστήριο πέρα απ’ την ίδια μου τη συνείδηση. Οι μόνοι υπεύθυνοι για ό,τι συνέβη στη Γένοβα στις 7 Μάη 2012 είμαστε εγώ και ο Αλφρέντο. Κανένας και καμία απ’ τα φιλικά μας πρόσωπα ή τα συντρόφια μας δεν ήξερε τι σχεδιάζαμε και τι πραγματώσαμε στη συνέχεια. Όσο βαθιά και να σκάψετε μες στις ζωές και στις σχέσεις μας μπας και βρείτε συνεργούς στο «έγκλημα», δεν πρόκειται να εισφέρετε οποιεσδήποτε αποδείξεις περί του αντιθέτου· βέβαια θα το προσπαθήσετε, αλλά σ’ αυτή την περίπτωση δε θα μπορέσετε παρά ν’ αμολήσετε ψέματα σε μια προσπάθεια να παγιδεύσετε εχθρούς του υπάρχοντος. Καταλαβαίνω ότι δεν είναι εύκολο σ’ αυτούς που έχουνε αφιερώσει όλη τους τη ζωή στην υπηρεσία της εξουσίας να χωνέψουν την ιδέα ότι δύο άτομα, οπλισμένα μονάχα με την αποφασιστικότητά τους, μπορούν να βάλουνε μπρος μιαν απόπειρα να μπλοκάρουν τα γρανάζια του τεχνοβιομηχανικού συστήματος αντί να πειθαρχήσουν και να τους ρίξουνε λάδι για να γυρίζουν, μα τι να κάνουμε, ακριβώς έτσι έχει το πράγμα. Για χρόνια υπήρξα μάρτυρας της συστηματικής καταστροφής της φύσης και οποιασδήποτε πτυχής κάνει τη ζωή ν’ αξίζει να τη ζει κανείς, μιας καταστροφής που διεξάγεται απ’ την τεχνολογική ανάπτυξη, της οποίας δεν παύουν ποτέ να πλέκουνε το εγκώμιο. Χρόνια και χρόνια παρατηρούσα μ’ ενδιαφέρον, μα πάντοτε ως θεατής, τις εμπειρίες εκείνων των εξεγερμένων που, ακόμη και σ’ αυτόν το φαινομενικά ειρηνευμένο κόσμο, συνέχιζαν να έχουνε ψηλά το κεφάλι επιβεβαιώνοντας τη δυνατότητα μιας ελεύθερης και άγριας ζωής.

Μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, όταν ο Αλφρέντο μου πρότεινε να τον βοηθήσω στην πραγμάτωση μιας ενέργειας κατά του πυρηνικού μηχανικού Ρομπέρτο Αντινόλφι, δέχτηκα χωρίς δισταγμό. Επιτέλους μπορούσα να εκδηλώσω έμπρακτα την άρνησή μου απέναντι στο τεχνοβιομηχανικό σύστημα και να βάλω ένα τέλος στη συμμετοχή μου σε συμβολικές διαμαρτυρίες, οι οποίες πάρα πολύ συχνά αποτελούνε επιδείξεις ανημποριάς και τίποτα περισσότερο. Όποιος ή όποια έχει την παραμικρή νοημοσύνη δε γίνεται να τρέφει αυταπάτες ότι το αποτέλεσμα ενός δημοψηφίσματος ή τα καραγκιοζιλίκια κάποιου γκουρού της πράσινης οικονομίας μπορούνε να διαγράψουν, έτσι από μόνα τους, τις εγγενώς πιο επιζήμιες πτυχές του κόσμου όπου είμαστε εξαναγκασμένοι να ζούμε. Όποιος ή όποια το θέλει, είναι σε θέση να δει ότι η Finmeccanica με τη θυγατρική της Ansaldo Nucleare εξακολουθούν να παράγουν όπλα μαζικής καταστροφής· απλώς το κάνουνε εκτός των ιταλικών συνόρων – λες και η ακτινοβολία σέβεται αυτούς τους άθλιους φραγμούς. Στη Ρουμανία (στην Τσερναντόβα, γδαρμένη περιοχή που είναι κυρίως γνωστή για τ’ αμέτρητα περιστατικά σε πυρηνικό εργοστάσιό της), στη Σλοβακία και στην Ουκρανία, για να αναφερθώ μόνο στις πιο πρόσφατες και άμεσες επενδύσεις, η Ansaldo Nucleare συνεχίζει να σκορπά το θάνατο και να συμβάλλει στην καταστροφή της φύσης. Εξίσου προφανές θα πρέπει να ’ναι σε όλους κι όλες το γεγονός ότι, με άλλους 190 πυρηνικούς σταθμούς μοναχά στην Ευρώπη, το ερώτημα δεν είναι αν άλλο ένα Τσερνόμπιλ μπορεί να συμβεί αλλά πότε θα συμβεί. Κι επιπλέον, δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτά τα τερατουργήματα δε σκοτώνουνε μονάχα όταν βρίσκονται σε λειτουργία, αλλά δολοφονούνε και με τα πυρηνικά τους απόβλητα, που μεταφέρονται μπρος και πίσω σ’ όλη την Ευρώπη, χωρίς κανείς να ξέρει πραγματικά τι να κάνει με δαύτα. Πυρηνικά απόβλητα απ’ τους ιταλικούς σταθμούς παραγωγής πυρηνικής ενέργειας, οι οποίοι έκλεισαν προ δεκαετιών, τώρα μεταφέρονται στη Γαλλία προκειμένου να γίνουν «ασφαλή»: αντλούνε καύσιμο απ’ αυτά, το οποίο διοχετεύουν σε άλλους αντιδραστήρες, καθώς επίσης κάμποσα κιλά πλουτωνίου που μπορεί μονάχα να χρησιμοποιηθεί για την κατασκευή βομβών (το λέω απλά για να υπενθυμίσω ότι δεν υπάρχει διαφορά μεταξύ στρατιωτικής και αστικής-πολιτικής χρήσης όσον αφορά τα πυρηνικά), κι έπειτα τ’ απόβλητα στέλνονται πίσω εξίσου επικίνδυνα όσο ήταν και πρωτύτερα. Ως προς το ζήτημα αυτό, πάλι, ποιος ξέρει τι θα κάνουνε οι Αμερικανοί με το ουράνιο που μεταφέρθηκε αυτό το καλοκαίρι στις ΗΠΑ κρυφά από ένα χώρο εναπόθεσης πυρηνικών αποβλήτων στην ιταλική περιφέρεια της Μπαζιλικάτα… Θα μπορούσα να μιλάω για ώρες σχετικά με τη ζημία και την καταστροφή που ’χει προκληθεί απ’ την πυρηνική ενέργεια, να φέρω αμέτρητα παραδείγματα, να καταπιαστώ με ό,τι συμβαίνει τώρα στη Φουκουσίμα της Ιαπωνίας (όπου μερικοί μερικοί ισχυρίζονται πως δεν προκλήθηκαν θάνατοι απ’ τον πυρηνικό σταθμό…), αλλά δεν είμαι εδώ πέρα για να γυρέψω δικαιολογίες. Ίσως η πυρηνική ενέργεια να είναι το μοναδικό στοιχείο αυτού του πολιτισμένου κόσμου όπου ο παραλογισμός και το τερατούργημα του τεχνοβιομηχανικού συστήματος μπορεί να γίνει κατανοητό απ’ τον καθέναν και την καθεμιά, ωστόσο αυτό που πρέπει να συνειδητοποιήσουμε είναι ότι στο βωμό της τεχνολογικής ανάπτυξης θυσιάζουμε κάθε περιφρούρηση της ατομικής μας ελευθερίας και της ευκαιρίας να ζήσουμε μια ζωή που ν’ αξίζει να βιωθεί. Τώρα εναπόκειται σε καθέναν και καθεμία από μας ν’ αποφασίσει αν θέλει να είναι πειθήνιο υποκείμενο ή να προσπαθήσει να ζήσει, εδώ και τώρα, την άρνηση του υπάρχοντος. Εγώ την έκανα την επιλογή μου, με χαρά και δίχως τύψεις.

Εμείς θα βγούμε από ’δώ μέσα χαρακτηρισμένοι ως τρομοκράτες, και το αστείο είναι πως μπορείτε να το πείτε αυτό δίχως να αισθάνεστε πως γίνεστε ρεντίκολο: το λέει ο ποινικός κώδικας. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, ότι οι λέξεις έχουν χάσει ολότελα το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πώς θ’ αποκαλούσατε όσους παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού στόχων για πυραύλους, μη επανδρωμένα αεροσκάφη, μαχητικά-βομβαρδιστικά αεροπλάνα, εξοπλιστικά για το κυνήγι ανθρώπων που προσπαθούν να διασχίσουνε τα σύνορα, σταθμούς πυρηνικής ενέργειας, όσους είναι εφάμιλλοι με ένστολους φονιάδες και διαβόητους δικτάτορες· με άλλα λόγια, πώς θα ορίζατε τη Finmeccanica; Στα σίγουρα οι εντολείς σας δεν έχουν ούτε ίχνος φαντασίας, μιας και προκειμένου να διαλύσουν τις όποιες αμφιβολίες εγείρονται αναφορικά με τις πραγματικές λειτουργίες του εν λόγω ομίλου διορίσανε πρόσφατα γενικό κουμάντο της Finmeccanica τον πρώην αστυνομικό διευθυντή Τζάννι Ντε Τζεννάρο: δεδομένης της ευθύνης του για τους βασανισμούς στα κρατητήρια του Μπολτσανέτο και για το μακελειό στο σχολείο Ντιάζ την περίοδο της συνόδου της G8 στη Γένοβα το 2001, όταν ο ίδιος ήταν αρχηγός της αστυνομίας, εύλογα σκεφτήκανε πως ήταν ο σωστός άνθρωπος στη σωστή θέση.

Για να επανέλθω στο λόγο που καταθέτω τούτη τη δήλωση, θα ’θελα να κάνω ορισμένες διευκρινίσεις σχετικά με τη «λαμπρή» επιχείρηση που οδήγησε στη σύλληψή μας. Ποιος ξέρει πόσες χειραψίες και χτυπήματα στην πλάτη ανταλλάξανε τα πανούργα λαγωνικά που καταφέρανε ν’ αξιοποιήσουν το μοναδικό μα κρίσιμο λάθος που κάναμε, σφάλμα που οφείλεται στην απειρία μας και στην άμεση αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα. Στην ουσία δεν προσέξαμε μία κάμερα τηλεπαρακολούθησης που ’χει τοποθετήσει ο πλήρης ζήλου ιδιοκτήτης ενός μπαρ για να προστατεύει τα σάντουιτς που πουλάει. Δυστυχώς για μας, δεν πήραμε πρέφα την κάμερα ενόσω μελετούσαμε τη διαδρομή από το σημείο όπου εγκαταλείψαμε το μοτοσακό ως τη στάση όπου αλλάξαμε λεωφορεία, μέχρι που φτάσαμε στα περίχωρα της πόλης προς την κατεύθυνση του Αρεντσάνο, όπου ήταν σταθμευμένο το αυτοκίνητό μου, το οποίο χρησιμοποιήσαμε για να πάμε στη Γένοβα και να φύγουμε απ’ την περιοχή. Για να πω όλη την αλήθεια, η κάμερα δεν ήταν το μόνο λάθος μας, διότι χάσαμε επίσης πολύτιμες στιγμές όταν διαφεύγαμε απ’ τον τόπο της δράσης, καθώς παραλύσαμε στο άκουσμα της λυσσασμένης κραυγής του μαθητευόμενου μάγου της διάσπασης του ατόμου: «Μπάσταρδοι!… Ξέρω ποιος σας έστειλε!» Δεν το ’χω να προβώ σε εικασίες σχετικά με τη σημασία αυτής της φράσης, ούτε η στιγμή ευνοεί ήρεμους συλλογισμούς, ούτε κι έχω το συνήθειο να χτίζω κάστρα στον αέρα από τα λόγια που εκφέρει κάποιο άλλο πρόσωπο, αλλά προσωπικά συμπέρανα ότι είχαμε βάλει τα χέρια μας μέσα σ’ ένα σωρό από σκατά. Καθετί άλλο που επιστρατεύτηκε για να δικαιολογήσει την κράτησή μας, είτε είναι διαστρεβλωμένο είτε απλά λαθεμένο. Το διαβόητο απόσπασμα των υποκλοπών για την «πιστόλα», όπου φέρομαι να δήλωσα ότι έριξα εγώ τη βολή, είναι εντελώς ακατάληπτο. Τώρα πια δεν έχει καν νόημα να κληθούν εμπειρογνώμονες να τ’ αναλύσουν, πάντως όμως επειδή είχα τα χέρια μου στο τιμόνι του μοτοποδηλάτου θα ήταν αδύνατο να βαστάω και το πιστόλι, ακριβώς όπως μου φαίνεται λογικά ασυνάρτητο ότι τάχα θα το έλεγα αυτό στο συγκεκριμένο άτομο που είχε συμμετάσχει στη δράση μαζί μου, δηλαδή στον Αλφρέντο. Όσο για τον εκτυπωτή που κατασχέθηκε απ’ το σπίτι των γονιών μου, και το εγκληματολογικό εργαστήριο της αστυνομίας υποστήριξε πως ήταν ο ίδιος που χρησιμοποιήθηκε για την εκτύπωση του φυλλαδίου της προκήρυξης, τι να πει κανείς πέρα από το γεγονός ότι εγώ αγόρασα τον υπολογιστή και τον εκτυπωτή, και τους καταστρέψαμε και τους δυο μετά τη σχετική χρήση – ας σημειωθεί κιόλας ότι, αφότου το δικαστικό συμβούλιο της επανεξέτασης επικύρωσε την προφυλάκισή μας, ακόμη και οι επιστήμονες της Μονάδας Επιστημονικών Ερευνών (RIS) διακρίβωσαν ότι ο κατασχεμένος εκτυπωτής πιθανότατα δεν ήταν αυτός που χρησιμοποιήθηκε για την προκήρυξη. Όσον αφορά την κλοπή του μοτοποδηλάτου, για την οποία κατηγορούμαστε εμείς οι δυο μαζί με άγνωστους φαντομάδες, τα πράγματα είναι λιγότερο πολύπλοκα απ’ όσο προσπαθείτε σεις να τ’ ανασκευάσετε. Τριγυρίσαμε στην πόλη προσπαθώντας να βρούμε άκρη στο πρόβλημα, γιατί δεν είχαμε καμία εμπειρία σε αυτού του είδους την πρακτική. Ως γνωστόν η τύχη ευνοεί τους τολμηρούς, κι έτσι στην ευχάριστη τοποθεσία του Μπολτσανέτο πέσαμε πάνω σ’ ένα σκούτερ με τα κλειδιά ακόμα στη μίζα. Τσακώσαμε τα κλειδιά κι αποφασίσαμε να επιστρέψουμε στο σημείο λίγες μέρες μετά, έχοντας μαζί κι ένα κράνος. Το μηχανάκι ήταν ακόμα στο ίδιο μέρος, κι απλώς το καβάλησα, το ’βαλα μπρος και το πήγα προς τη μεριά του νεκροταφείου Σταλιένο, όπου παρέμεινε παρκαρισμένο έως και δεκαπέντε μέρες πριν από τη δράση, οπότε το μετακίνησα πλησιέστερα στην οικία του πυρηνικού μηχανικού Αντινόλφι. Να με συγχωρεί ο κάτοχος του σκούτερ που αφαίρεσα τα κράνη κι άλλα αντικείμενα που υπήρχανε κάτω απ’ τη σέλα και που πέταξα το πίσω μπαουλάκι, μα θα μας στέκονταν εμπόδιο, και δε μας καλοφάνηκε η ιδέα να προσπαθήσουμε να τα επιστρέψουμε. Ένα άλλο στοιχείο που οι ανακριτές έχουνε κεντήσει, και φοβάμαι πως θα προσπαθήσουν να το χρησιμοποιήσουνε στο μέλλον επιτελώντας επάξια το ρόλο τους ως ιεροεξεταστών, είναι μια υποκλοπή απ’ το εσωτερικό του Κέντρου Ελευθεριακών Σπουδών (CSL) της Νάπολης, όπου κάποιοι σύντροφοι φέρονται να σχολίασαν το φυλλάδιο της προκήρυξης το οποίο υποτίθεται πως λάβανε, σε παγκόσμια πρώτη, μέσω ηλεκτρονικού ταχυδρομείου. Δεν έχω ιδέα για τι πράγμα μιλάνε, δε θα υπεισέλθω καν στη λεπτομέρεια του πόσο δύσκολο είναι να κατανοήσει κανείς το διάλογο, για να μην πω ότι είναι εντελώς ακατάληπτος, μήτε χρειάζεται να σταθώ στην προφανή συνήχηση μεταξύ των λέξεων «Valentino» και «volantino» («φυλλάδιο» στα ιταλικά), αλλά δηλώνω απερίφραστα ότι η προκήρυξη στάλθηκε μόνο μέσω απλού ταχυδρομείου (ταχυδρομήσαμε τις επιστολές την ώρα που αλλάζαμε λεωφορεία στο δρόμο του γυρισμού, σ’ ένα γραμματοκιβώτιο πάνω στην προκυμαία, κοντά στο πορθμείο των φέρι), γι’ αυτό είναι απλά αδύνατο να έχουνε λάβει την προκήρυξη μέσω e-mail.

Είμαι βέβαιος ότι θα χρησιμοποιήσετε τη δική μας υπόθεση προς παραδειγματισμό, ότι η εκδίκησή σας θα είναι δρακόντεια, ότι θα κάνετε τα πάντα για να μας κρατήσετε απομονωμένους (αρκεί να πω ότι η αλληλογραφία μας στη φυλακή υπόκειται σε λογοκρισία για περισσότερο από ένα χρόνο), αλλά σας έχω άσχημα νέα: οι προσπάθειές σας θα πέσουν στο κενό. Για τουλάχιστον 150 χρόνια δικαστές, ακόμα πιο αδυσώπητοι από σας, έχουν πασχίσει να καταργήσουν την ιδέα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία, μα οι προσπάθειές τους απέδωσαν πενιχρά αποτελέσματα. Μπορώ να σας διαβεβαιώσω με νηφαλιότητα ότι οι κατασταλτικές σας ενέργειες, όσο μεγάλης κλίμακας και να ’ναι, όσο και να χτυπάνε αδιακρίτως, δε θα μπορέσουνε ποτέ να εξαρθρώσουν ή να εξαλείψουν κάτι. Αν νομίζετε ότι, χάρη σε μας, θα είστε σε θέση να εντοπίσετε άλλους/-ες αναρχικούς/-ές που έχουν αποφασίσει να βιώσουν τη χαοτική, αυθόρμητη και άτυπη δυνατότητα της FAI, είστε βαθιά γελασμένοι και το μόνο που θα κάνετε είναι μια τρύπα στο νερό ως συνήθως. Ούτε εγώ ούτε ο Αλφρέντο γνωρίζουμε οποιονδήποτε ή οποιαδήποτε έχει κάνει τούτη την επιλογή. Κυνηγάτε ένα φάντασμα, που δεν μπορείτε να το κλείσετε στα στενά κουτάκια των δικών σας κωδίκων δικονομίας. Κι αυτό γιατί εκδηλώνεται τη στιγμή όπου οι καταστροφικές εντάσεις εκείνων που τη θέτουν σε κίνηση ενώνονται για να πράξουν, τη στιγμή εκείνη όπου ελεύθερες γυναίκες και ελεύθεροι άνδρες αποφασίζουν να βιώσουν έμπρακτα την αναρχία. Τώρα που η εμπειρία του Πυρήνα Όλγα ήρθε στο τέλος της, μπορώ μονάχα να σας διαβεβαιώσω ότι έχω βρει νέους λόγους για να τροφοδοτώ το μίσος μου και περαιτέρω κίνητρα για να επιθυμώ την καταστροφή του υπάρχοντος, που είναι καμωμένο από εξουσία, εκμετάλλευση και καταστροφή της φύσης.

Αγάπη και συνενοχή στις αδερφές και στους αδερφούς που με τις πράξεις τους, σε οποιοδήποτε μέρος του κόσμου, κάνουν το τρελό όνειρο της FAI/FRI πραγματικότητα.

Αγάπη και συνενοχή στις συντρόφισσες και στους συντρόφους που, ανώνυμα ή μη, συνεχίζουν να επιτίθενται στ’ όνομα της δυνατότητας για μια ζωή λεύτερη από εξουσία.

Αγάπη και λευτεριά σ’ όλους τους αναρχικούς κρατουμένους.

Ζήτω η μαύρη διεθνής όσων τα σπάνε με τη θανατηφόρα τάξη του πολιτισμού.

Ζήτω η αναρχία!

Nicola Gai

(Φυλακή της Φερράρα, Σεπτέμβρης του 2013)

Πηγή

Ιταλία: Καταδικάστηκαν οι αναρχικοί Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι

$\"panther\"$

Το πρωί της 12ης Νοέμβρη 2013 ολοκληρώθηκε η συντομευμένη διαδικασία* στο δικαστήριο της Γένοβας κι ανακοινώθηκαν οι ποινές κατά των συντρόφων Αλφρέντο Κόσπιτο και Νικόλα Γκάι, διωκόμενων για τον τραυματισμό του μεγαλοστελέχους εταιρείας πυρηνικών Ρομπέρτο Αντινόλφι, πράξη της οποίας την ευθύνη ανέλαβαν οι δυο αναρχικοί στην αίθουσα του δικαστηρίου στις 30 Οκτώβρη. Οι σύντροφοι δεν παρουσιάστηκαν στη συνεδρίαση της 12ης Νοέμβρη.

Οι καταδικαστικές ποινές είναι:
– 10 χρόνια και 8 μήνες για τον Αλφρέντο
– 9 χρόνια και 4 μήνες για τον Νικόλα

Συγκεκριμένα, τους επιβλήθηκαν καταδίκες για επίθεση με τρομοκρατικούς σκοπούς (βάσει του άρθρου 280 του ιταλικού ποινικού κώδικα) ενωμένη με επικείμενο κίνδυνο κατά σώματος ή ζωής (reato ostativo), προβλέποντας έτσι την αποστέρηση προνομίων στη φυλακή, την απαγόρευση μεταβολής της ποινής σε κατ’ οίκον περιορισμό ή σε καθεστώς ημιελευθερίας κ.ο.κ., δεδομένης και της επικύρωσης του σκεπτικού περί σκοπού τέλεσης τρομοκρατικού εγκλήματος.

Ο υπολογισμός του ύψους της χρηματικής ικανοποίησης για μη οικονομικής φύσεως ζημία, αποζημίωση την οποία αιτήθηκαν οι ενάγοντες (το ιταλικό κράτος, η εταιρεία πυρηνικών Ansaldo Nucleare και ο ίδιος ο Αντινόλφι), αναβλήθηκε να οριστεί σε ενδεχόμενη διαδικασία μιας αστικής αγωγής.

Η προεδρεύουσα δικαστής Ανναλίζα Τζιακαλόνε επέδειξε πλήρη υποτέλεια στις προτάσεις της εισαγγελίας, σύμφωνα με τις οποίες προέκυψαν σκοποί τρομοκρατίας και ανατροπής της δημοκρατικής τάξης με το αιτιολογικό ότι στο πρόσωπο του Αντινόλφι, διευθύνοντα συμβούλου της Ansaldo Nucleare, χτυπήθηκε η Finmeccanica, ιταλική κρατική εταιρεία άμυνας με παγκόσμια συμφέροντα στην κατασκευή συστημάτων ελέγχου και στρατιωτικού εξοπλισμού.

Από πλευράς μας, έχοντας πλήρη βεβαιότητα ότι οι πραγματικοί παραγωγοί του αδιάκριτου τρόμου και θανάτου εδρεύουνε αλλού, στέλνουμε μια θερμή αλληλέγγυα αγκαλιά στον Νικόλα, στον Αλφρέντο και σε όσους κι όσες δεν υποκύπτουν στις λογικές του τρόμου που είναι ίδιον της κυριαρχίας.

Για να γράψετε στους αιχμάλωτους συντρόφους:
Nicola Gai — Alfredo Cospito
Casa Circondariale Ferrara, Via Arginone 327, ΙΤ-44122 Ferrara, Ιταλία

* Rito abbreviato: Αποτελεί ενιαία ακροαματική διαδικασία, χωρίς περαιτέρω διερευνήσεις, αιτήσεις, εξέταση μαρτύρων κ.τ.λ., όπου η καταδικαστική ποινή (εν προκειμένω το αίτημα της εισαγγελικής αρχής) μειώνεται αυτομάτως κατά ένα τρίτο. Οι εισαγγελείς παρουσιάζουν τα δεδομένα που διαθέτουν μέχρι εκείνη τη στιγμή, χωρίς να έχουν τη δυνατότητα να υποβάλουν περισσότερα στοιχεία, και η ποινή δεν είναι εφέσιμη αλλά τελεσίδικη.

Πηγή

\”Θα βγούμε από εδώ μέσα σημαδεμένοι ως τρομοκράτες και το αστείο είναι, πως μπορεί να το πει αυτό κάποιος, χωρίς να αισθάνεται γελοίος: έτσι αποφαίνεται ο νόμος. Το μόνο σίγουρο είναι, πως οι λέξεις έχουν χάσει το νόημά τους· αν είμαστε εμείς τρομοκράτες, τότε πως θα αποκαλούσατε εκείνους που παράγουν όπλα, συστήματα εντοπισμού, drones, βομβαρδιστικά αεροσκάφη, εξοπλισμό για να κυνηγιούνται οι άνθρωποι που περνούν τα σύνορα, εργοστάσια πυρηνικής ενέργειας, εκείνους που κλείνουν συμφωνίες με ένστολους δολοφόνους και διάσημους δικτάτορες, με άλλα λόγια, πώς θα χαρακτηρίζατε τη Finmeccanica;

Νίκολα Γκάι

\”Είδαμε τον Αντινόλφι να χαμογελάει πονηρά και να παίζει το θύμα στις τηλεοπτικές οθόνες. Τον είδαμε να δίνει διαλέξεις ενάντια στην \”τρομοκρατία¨, στα σχολεία. Αλλά αναρωτιέμαι, τί είναι τρομοκρατία; Ένας πυροβολισμός, ένας οξύς πόνος, ένα ανοιχτό τραύμα ή η αδιάκοπη, συνεχής απειλή ενός αργού θανάτου, που σε καταβροχθίζει από τα μέσα; Ο αδιάκοπος, συνεχής τρόμος, ότι κάποιο από τα πυρηνικά τους εργοστάσια θα ξεράσει πάνω μας θάνατο και καταστροφή στα ξαφνικά;

Η Ansaldo Nucleare και η Finmeccanica, φέρουν τεράστιες ευθύνες. Τα προγράμματά τους συνεχίζουν να σπέρνουν θάνατο παντού. Πρόσφατα, διαδόθηκαν φήμες περί πιθανών επενδύσεων στην επέκταση του πυρηνικού εργοστασίου του Κίρκο στη Σλοβενία, μια περιοχή υψηλού σεισμικού κινδύνου, πολύ κοντά στην Ιταλία. Στη Σερνάντοβα της Ρουμανίας, έχουν προκληθεί διάφορα συμβάντα από το 2000, εξαιτίας της ηλιθιότητας που επέδειξε η Ansaldo κατά την κατασκευή ενός εκ των εργοστασίων. Πόσες ζωές έχουν χαθεί; Πόσο αίμα έχει χυθεί; Τεχνοκράτες της Ansaldo και της Finmeccanica, με τα ευπροσήγορα χαμόγελα και την \”καθαρή\” συνείδηση: η \”πρόοδός\” σας βρωμάει θάνατο και ο θάνατος που σπέρνετε σε όλον τον κόσμο, βγάζει κραυγές εκδίκησης.

Αλφρέντο Κοσπίτο

Πηγή

RadioAzione: Αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα (Ιταλία)

Σήμερα, στις 12 Νοεμβρίου του 2013, σε ένα γκρίζο δικαστήριο της Γένοβα, καταδικάστηκαν οι δύο σύντροφοι Αλφρέντο Κοσπίτο και Νίκολα Γκάι.

Θυμηθείτε πως στην πρώτη ακρόαση, στις 30 Οκτωβρίου, οι σύντροφοι ανέλαβαν την ευθύνη για την επίθεση στο τέρας των πυρηνικών και διευθύνων σύμβουλο της Ansaldo Nucleare, του ομίλου Finmeccanica, Ρομπέρτο Αντινόλφι.

Η καταδίκη δε μας εκπλήσσει, καθώς, φυσικά, δεν πιστεύουμε στη “δικαιοσύνη”, ακόμα και αν μερικές φορές σκέφτεται κανείς πως όταν μιλάμε για κάτι, το οποίο θέτει σε κίνδυνο το σύνολο του πληθυσμού του πλανήτη (ακόμα υποφέρουμε, παρόλο που βρισκόμαστε χιλιάδες χιλιόμετρα και 20 χρόνια μακριά από τις επιπτώσεις του Τσέρνομπιλ, παρά το γεγονός ότι κανένα από τα υπόδουλα media δεν το αναφέρει, τις επιπτώσεις των υποθαλάσσιων πειραμάτων στη Mururoa, στη Γαλλική Πολυνησία, από τη Γαλλία του Σιράκ και εκείνες της πρόσφατης καταστροφής στη Φουκοσίμα), πώς γίνεται ένας άνθρωπος -δυστυχώς οι κρατικοί υπηρέτες, παρά το ρόλο τους ως μαντρόσκυλα και ιεροεξεταστές, παραμένουν τέτοιοι- να καταδικάσει μια πράξη όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, η οποία προσπαθεί να εξολοθρεύσει το πρόβλημα στη ρίζα του. Πώς στρέφεται κάποιος ενάντια στον εαυτό του, παρουσιάζοντας ένα δήμιο, που σε δηλητηριάζει κάθε μέρα, σα θύμα;

Ελπίζω να μην παρεξηγηθώ, που κάνω στον εαυτό μου αυτές τις ερωτήσεις.

Προφανώς, δε μπορώ να μπω στο κεφάλι των κρατικών υπηρετών, ούτε και θέλω· νομίζω, όμως, πως πάνω σε αυτά τα ερωτήματα αναρωτιούνται πολλά άτομα, αναρχικοί επίσης, παρόλο το μίσος που έχουμε για αυτό το αιώνιο κακό, που σφίγγει τη γη.

Ξέρουμε πολύ καλά πως τα media ήταν πάντα φερέφωνα του κράτους.

Ο ρόλος τους είναι να διαμορφώνουν άρρωστες συνειδήσεις στον αδαή πληθυσμό, για τον οποίο το τελευταίο μοντέλο κινητού, ένας υπολογιστής με facebook και ένα πιάτο μακαρόνια στο τραπέζι του είναι αρκετά για να χωνέψει και να αφομιώσει τη ροή ειδήσεων, που προέρχεται από τις πένες αυτών των κακόφημων τσακαλιών.

Το πρώτο δικαστήριο είναι εκείνο του λαού, σίγουρα όχι σαν αυτά που πρότειναν οι Ερυθρές Ταξιαρχίες.

Η πρώτη κρίση έρχεται από το σιωπηλό κοπάδι, που βοσκάει, ακολουθώντας το δρόμο, που υποδεικνύει ο τσοπάνης (Κράτος-Εκκλησία).

Οι άνθρωποι, που με κατεβασμένα κεφάλια μασουλούν το φαγητό τους από το “Terra dei Fuochi” (“Η χώρα των φωτιών”, μεταξύ Νάπολης και Καζέρτα, χαρακτηριστικό της οποίας είναι η παράνομη απόρριψη τοξικών αποβλήτων) στην περιοχή της Καμπάνια, από τα χωράφια κοντά στην ILVA (ρυπογόνα χαλυβουργεία) στο Τρεντίνο και ακόμα θυμάμαι την ENI (ιταλικός κολοσσός υδρογονανθράκων, που δραστηριοποιείται στην πυρηνική και άλλων τύπων ενέργεια, σε εξορύξεις, στη χημική βιομηχανία, στη βιομηχανία πλαστικού κλπ) στη Μαργκέρα και το Στάγκνο (μικρό χωρίο μεταξύ Πίζας και Λιβόρνο), τις χαλυβουργίες και τα βυρσοδεψεία στην Τοσκάνη, τα εργοστάσια ασβέστη στην κοιλάδα Aosta, την Eternit (εγοστάσια ασβέστη και τσιμέντου) στη Λομβαρδία και την περιοχή Εμίλιο-Ρομάνι, για να αναφέρω μόνο λίγα από αυτά που ξεχωρίζουν.

Οι άνθρωποι, που καταπίνουν καθημερινά δηλητήριο και αντί να το ξεράσουν σε αυτούς που τους το ταίζουν, το φτύνουν στο πρόσωπο των διπλανών τους ή σε εκείνων που προσπαθούν να περιορίσουν εκείνον που δηλητηριάζει.

Αυτή είναι η Ιταλία!

Το πιο ανησυχητικό πράγμα είναι το ότι ακόμα και κάποιοι αναρχικοί υποστηρίζουν πως χειρονομίες, όπως αυτή των Αλφρέντο και Νίκολα, φοβίζουν τον πληθυσμό…

Υπάρχει πληθυσμός στην Ιταλία;

Μήπως είναι εκείνος, που πηγαίνει εκκλησία κάθε Κυριακή, ακούει καθημερινά τον Πάππα και τα μηνύματα των πολιτικών στην τηλεόραση, δουλεύει τσάμπα και περνά όλη του την ημέρα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ανεβάζοντας φωτογραφίες και βίντεο από οτιδήποτε συμβαίνει στο δρόμο, με πρόσωπα ανθρώπων, που δεν ήξεραν καν ότι τους τραβάει η κάμερα;

Μήπως είναι εκείνος, που ικανοποιείται πού και πού, επειδή κάποιο κρατικό βοήθημα του επιτρέπει να αγοράσει αποκωδικοποιητή για ψηφιακή τηλεόραση, έναν υπολογιστή ή πρόσβαση στο ίντερνετ;

Αν αυτός είναι ο πληθυσμός, ας φοβηθεί…

Υπάρχει ακόμα κάποιος, που θέλει “να γυρίζει σώος σπίτι του”;

Όπως ο Αλφρέντο και ο Νίκολα, έτσι κι εγώ, πιστεύω πως δε χρειάζεται να περιμένουμε την επανάσταση γιατί οι επαναστάσεις, όπου ξέσπασαν, το μόνο που έκαναν είναι να αναπαράγουν τα ίδια σκατά, που υπήρχαν πριν, ή ακόμα και χειρότερα. Επιπροσθέτως, οι προσδοκίες δημιουργούν φόβο και ηρεμούν τα πνεύματα.

Σήμερα, πιο πολύ από ποτέ, χρειάζεται να ακουστεί η φωνή και η συγγένειά μας με τους δύο συντρόφους, που με την ενέργειά τους, έδωσαν νέα τροπή στην αναρχική ιστορία των τελευταίων 100 χρόνων στην Ιταλία.

Για έναν αιώνα, ακούγαμε μόνο συνθήματα, πέρσι ο Αλφρέντο και ο Νίκολα πέρασαν στη δράση.

Αυτά τα συνθήματα φωνάζονταν από όλους, ή τουλάχιστον από τη μεγαλύτερη μερίδα των Ιταλών αναρχικών και τώρα βλέπουμε πόσοι θέλουν να δηλώσουν αλληλεγγύη και συγγένεια με τους αδερφούς μας, με τις δύο αυτές ατομικότητες… με τους δύο αυτούς συντρόφους…

Δε θα μας κάνει να νιώθουμε αδύναμοι μπροστά στον εχθρό, ένα χαμόγελο από μια αναπηρική καρέκλα.

Η ίδια αναπηρική καρέκλα αποδεικνύει πως δεν είστε απρόσιτοι και πως εκτός από τους “μπάσταρδους”, που στάλθηκαν “από εκείνους που περιμένετε”, υπάρχουν και οι μοναχικοί λύκοι, που βγαίνουν από τα δάση πεινασμένοι.

Μια μεγάλη εξεγερτική αγκαλιά, τόσο ζεστή όσο η καρδιά που βγαίνει από το Φοίνικα,

αλληλεγγύη και συνέργια με τους Αλφρέντο και Νίκολα.

RadioAzione

Πηγή

Συλλήψεις συντρόφων στη Βαρκελώνη για τη δράση του Εξεγερσιακού Κομάντο Ματέο Μορράλ

$\"guerra-a-la-calle\"$

Η αφίσα γράφει:

Αλληλεγγύη και δράση για τα συντρόφια που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη.
Κανένα κράτος, κανένα σύνορο δεν μπορεί ν’ ανακόψει τον κοινωνικό πόλεμο.
Ας ελαττωθεί η απόσταση μέσα από χειρονομίες αλληλεγγύης.
Ας πολλαπλασιαστούν μέρα τη μέρα οι επιθέσεις κόντρα στην εξουσία.
Άμεση απελευθέρωση της Μόνικα και του Φρανσίσκο!
Αιχμάλωτοι/-ες πολέμου πίσω στο δρόμο!

Την Τετάρτη, 13 Νοέμβρη 2013, μετά από μπούκα των μπάτσων σε σπίτι και αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην πόλη της Βαρκελώνης, συνελήφθησαν 5 άτομα κατηγορούμενα για δράση της οποίας την ευθύνη έχει αναλάβει το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και οι Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ, αναρχικά συντρόφια από τη Χιλή που είχαν διωχθεί και προφυλακιστεί στο πρόσφατο παρελθόν για την «υπόθεση βόμβες», ένα δικαστικό φιάσκο του χιλιανού κράτους, για το οποίο απαλλάχθηκαν πλήρως όλων των κατηγοριών το 2012. Σε αναμονή ενημερώσεων σχετικά με την κατάσταση των 5 συλληφθέντων, παραθέτουμε τη μετάφραση ενός πρώτου κειμένου στήριξης που συνέταξαν συγκατηγορούμενοι/-ες στην πολύκροτη «υπόθεση βόμβες».

Διευρύνοντας τους δεσμούς αλληλεγγύης

Στις 13 Νοέμβρη 2013 συνελήφθησαν απ’ τις κατασταλτικές δυνάμεις του ισπανικού κράτους τα συντρόφια μας Μόνικα και Φρανσίσκο, κατηγορούμενοι για τη βομβιστική επίθεση στη Βασιλική Ελ Πιλάρ της Θαραγόθα, στην Ισπανία.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, ακολούθησε ένας τυφώνας μεγαλόστομων δηλώσεων μεταξύ εκπροσώπων της ισπανικής και της χιλιανής κυβέρνησης, καθώς και συχαρίκια ανάμεσα σε νεκραναστημένους εισαγγελίσκους και ανακυκλωνόμενους υπουργούς Εσωτερικών.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είχανε συλληφθεί τον Αύγουστο του 2010 στο πλαίσιο της αποκαλούμενης Caso Bombas («υπόθεση βόμβες»). Και οι δυο τους στάθηκαν με αξιοπρέπεια και ανυποταξία απέναντι στη δίωξή τους, παραμένοντας έγκλειστοι περισσότερους από 9 μήνες σε καθεστώς φυλάκισης υψηλής και υψίστης ασφαλείας, αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς της εισαγγελίας, πραγμάτωσαν από κοινού με τους συγκατηγορουμένους τους απεργία πείνας που διήρκεσε περισσότερο από 65 μέρες, και αντιμετώπισαν μία από τις μακρότερες δίκες, για να βγουν τελικά απ’ αυτήν τη διαδικασία απαλλαγμένοι όλων των κατηγοριών και με τις πεποιθήσεις τους ανέπαφες.

Το πάτημα των μπάτσων και των μίντια για τις κατηγορίες τις οποίες αντιμετωπίζουν σήμερα τα συντρόφια είναι τα δικαστικά πεπραγμένα της «υπόθεσης βόμβες» στη Χιλή, δηλαδή του ανθρωποκυνηγητού που εξαπολύθηκε εναντίον ακρατικών χώρων, περιβαλλόντων και ατομικοτήτων.

Αυτήν τη στιγμή οι εξουσιαστές επιχειρούν να νεκραναστήσουν το κουφάρι της «υπόθεσης βόμβες», απειλώντας πως θα κινήσουν νέα διαδικασία διώξεων εναντίον μας. Απέναντι στην απειλή αυτήν είμαστε ξεκάθαροι/-ες: αρνούμαστε την κατηγορία, αλλά δεν απαρνούμαστε αυτό που είμαστε, τις ιδέες μας, τις σχέσεις μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας στον αγώνα.

Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αναρχική τρομοκρατική εγκληματική οργάνωση, δεν υπάρχουν άτυποι αρχηγοί, ούτε και κέντρα εξουσίας, μήτε χρηματοδότηση τρομοκρατίας. Μέσα από τούτο το διωκτικό ντελίριο προσπαθούνε να μας καδράρουν σε λογικές οργάνωσης και ζωής που εμείς αρνούμαστε εμπράκτως. Αποστρεφόμαστε τις μεθόδους της εξουσίας, γι’ αυτό και το κράτος μάς ταυτοποιεί ως τους συνήθεις υπόπτους και αιώνιους ενόχους.

Παρ’ όλες τις πιρουέτες των δικαστών, των υπουργών Εσωτερικών, των εισαγγελέων και των δημοσιογράφων, παραμένει ακλόνητη η πεποίθησή μας ότι η δίωξη που εγκαινιάστηκε το 2010 ήτανε μια κακόφημη διαδικασία, η οποία αποζητούσε την ποινικοποίηση σχέσεων φιλίας, την καταδίωξη χώρων, τη στοχοποίηση στάσεων ζωής, παρελθόντων και παρόντων του αγώνα.

Η συνέργεια του ισπανικού κράτους με το χιλιανό κράτος αποκαλύπτει το τρομοκρατικό πρόσωπο κάθε δομής εξουσίας, που συντηρεί την κυριαρχία της μέσω της επιτήρησης και του φόβου.

Μ’ όλες μας τις δυνάμεις απευθύνουμε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προς τ’ αναρχικά συντρόφια Μόνικα και Φρανσίσκο, που πηγαίνει πολύ πέρα από οποιοδήποτε δικαστικό πόρισμα, εκφράζοντας παράλληλα την αλληλεγγύη μας στους λοιπούς απαχθέντες από τα κράτη ανά την υφήλιο.

Παρά τις γεωγραφικές αποστάσεις που σήμερα μας χωρίζουν, μας κρατάει ενωμένους η κοινή πεποίθηση της μάχης κόντρα στην εξουσία. Είναι απαραίτητο να σμίξουμε πραγματικότητες και να μεγιστοποιήσουμε την αλληλεγγύη για να σπάσουμε την απομόνωση και το φόβο.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είναι συντρόφια μας, και τους υπερασπιζόμαστε από τις μιντιακές και μπατσικές καμπάνιες που έχουνε βάλει μπρος τόσο το ισπανικό όσο και το χιλιανό κράτος.

Γιατί κάθε κράτος είναι τρομοκράτης, και κάθε φυλακή είναι κέντρο εξόντωσης.

Επαναστατική αλληλεγγύη πέρα απ’ όλα τα σύνορα.

Κάποιοι/-ες διωκόμενοι/-ες για την «υπόθεση βόμβες»
13 Νοέμβρη 2013

Τα χτυπήματα του πυρήνα: 1,2

Ακόμα ένα κείμενο αλληλεγγύης

Πηγή

Κείμενο Α.Δ. Μπουρζούκου – Βασανιστήρια και φυλακές

Βασανιστήρια & φυλακές

«Τώρα πρέπει να μιλήσει

για να σωθεί

πρέπει να πάψει ν’ αγαπάει

και να ζήσει

Ο λοχαγός λέει: μίλησε

Ο βούρδουλας λέει: μίλησε

η νύχτα του λέει: μίλησε

Μα η νύχτα είναι λίγη

Οι σύντροφοι πολλοί

κι έκοψε με τα δόντια του τη γλώσσα

όπως θα κάνατε κι εσείς.»

Τ. Λειβαδίτης.

«Κατανόησε τι σημαίνει φρικαλεότητα, μην αρνείσαι την υπαρξή της, αντιμετωπισέ χωρίς προκαταλήψεις την πραγματικότητα.»

Χάνα Αρέντ

Το παρόν κείμενο δεν είναι σε καμία περίπτωση προϊόν καθαρής θεωρητικής προσέγγισης στο ζήτημα των βασανιστηρίων ούτε έχει στόχο να προσφέρει περαιτέρω εγκυκλοπαιδικές γνώσεις επί του θέματος. Είναι περισσότερο μία προσπάθεια αποτύπωσης σκέψεων και συμπερασμάτων που ακολούθησαν τα γεγονότα της σύλληψης, των βασανιστηρίων και του εγκλεισμού μου εν τέλη στα κελιά της δημοκρατίας.

Το κείμενο αυτό δεν θα μπορούσε να απευθύνεται σε «αριστεροευαίσθητους» ή κάθε χροιάς «ευαίσθητους» που αρκούνται σε βαρύγδουπες δηλώσεις καταδίκης από τον αναπαυτικό τους καναπέ και κροκοδείλια δάκρυα για να πνίξουν την σιωπηλή συνενοχή τους στο σαδισμό που γεννάει ο αστισμός τους. Ούτε φυσικά, απ’ την άλλη διεκδικεί την «αναγνώριση», τα «πρωτεία» ή την ηρωοποίηση προσώπων και καταστάσεων. Η αποτύπωση αυτή απευθύνεται περισσότερο σε ανθρώπους που οι επιλογές τους και η συνειδηση τους μπορεί κάποια στιγμή να τους οδηγήσουν σε αντίστοιχη θέση με αυτή που βρέθηκα και εγώ. Κάτι για το οποίο ο καθένας/καθεμία θα πρέπει να είναι έτοιμος/έτοιμη από τη στιγμή που θα επιλέξει να επιτεθεί στο καπιταλιστικό σύστημα. Μόνο γνωρίζοντας στην ολοτητά της, τη βία και την εξουσία που την παράγει, μόνο τότε μπορείς να βαδίσεις με σιγουριά προς τον στόχο, προς την καταστροφή των σχέσεων εξουσίας και του καπιταλισμού.

Είναι η απόπειρα να λύσω έναν κόμπο που κολλάει στο λαιμό· προτού καταλήξει να πνίξει καθετί που ορθώνεται, που αντιστέκεται, σε έναν κύκλο εναλασσόμενων συναισθημάτων και να εγλωβιστεί σε ένα «αντίστροφο» στερεότυπο άρνησης της ίδιας της ουσίας του βασανισμού, των εκατοντάδων εκφρασεών του στην καθημερινότητα, της ίδιας της κοινωνίας που νωχελικά το δέχεται και το αναπαράγει στις ίδιες τις δομές και τις σχέσεις που εκτρέφονται μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα.

Είναι μία φωνή, που αν και με το ζόρι, ηχεί στο μυαλό σου. Θα μπορούσε να έρχεται από κάποιο στρατόπεδο συγκέντρωσης μεταναστών ή από τα κρατητήρια κάποιου αστυνομικού τμήματος. Από κάθε μεριά της γης που αυτή τη στγμή κάποιος/α «πληρώνει» γιατί αντιστέκεται στην εξουσία και το κράτος.

Είναι μία προσωπική εμπειρία γύρω από ζητήματα και φαινόμενα που αφορούν το σύνολο των αντιστεκόμενων ανθρώπων.

Ως βασανιστήριο, κατά την εγκυκλοπαίδεια του Louis de Jaucourt, ορίζεται η “σωματική επώδυνη ποινή περισσότερο ή λιγότερο ειδεχθής· ένα ανεξήγητο φαινόμενο που η διόγκωση της ανθρώπινης φαντασίας παράγει από βαρβαρότητα και ωμότητα.”

Η άγρια επιβολή σωματικού ή ψυχολογικού (ή και των δύο μαζί) πόνου με στόχους που ποικίλουν στο πέρασμα των χρόνων. Έχει μία σημασία στην προκείμενη να δούμε και να εντοπίσουμε τους στόχους αυτούς στους οποίους ιστορικά έχει εξυπηρετήσει η χρήση του βασανισμού. Να διακρίνουμε τις ρίζες του και την άμεση συνδεσή εξουσίας και βασανιστηρίου.

Ψάχνοντας λοιπόν την καταγωγή του σαν πρακτική θα φτάσουμε στο Μεσαίωνα, στην Ιερά Εξέταση και ακόμα πιο πίσω στα σκλαβοπάζαρα και τους δούλους-αντικείμενα. Αρχικά σαν μηχανισμός τιμωρητικός-εκδικητικός. Καθαρά σε επίπεδο σωματικό, με το πέρασμα των χρόνων εξελίχθηκε σε μία “επιστήμη” επιβολής-διατήρησης και ανάδειξης της εκάστοτε εξουσίας. Πέρασε από το στάδιο της “μεμονωμένης τιμωρίας” στο σώμα του κατάδικου στο σημείο του εκφοβισμού και του παραδειγματισμού του συνόλου της κοινωνίας. Όπου με την δημόσια διαδικασία του βασανιστηρίου ο καθένας έβλεπε μπροστά στα μάτια του τι θα ακολολουθούσε οποιαδήποτε προσπαθειά του να παραβεί τους νόμους των αρχόντων. Μία χυδαία επίδειξη του συσχετισμού δυνάμεων στο οποίο βασίζεται η εξουσία του νόμου. Διαδικασία που ο “άρχων” δεν χρειάζεται να αποδείξει για ποιο λόγο εφαρμόζει τους νόμους, αλλά να καταδείξει ποιοι είναι οι εχθροί του και την μανία με την οποία θα τους τσακίσει.

Παρ’ όλα αυτά η εξουσία σύντομα θα εντοπίσει στην οικονομία των βασανιστηρίων τον κίνδυνο που ελλοχεύει από την ανάδειξη μίας τέτοιας φρικαλεότητας. Όσο η κοινωνία συνηθίζει στην φρίκη της εξουσίας όταν αυτή εκδικείται τόσο και ο ίδιος ο λαός αργά ή γρήγορα θα συνειδητοποιήσει ότι μόνο με την αντίστοιχη βία θα μπορούσε να αντισταθεί. Πέρασαν αρκετα χρόνια για να ολοκληρωθεί αυτή η διαδικασία μετατόπισης και επικέντρωσης στο σημείο εφαρμογής των βασανιστηρίων, από μία άμεση απεικόνιση υπερβολικού πόνου, στη θολή (μα συνεχόμενη) αναπαράσταση του βασανισμού. Από το σώμα για αποδέκτη, στο πνεύμα όπου σπέρνουν τον τρόμο.

Παρ’ ότι λοιπόν στον 20ο και τον 21ο αιώνα η πρακτική του βασανιστηριού υποβιβάστηκε φαινομενικά, κάτω από το δημοκρατικό πέπλο της εξουσίας και “περιορίστηκε” μόνο σε επίπεδο ανακριτικό (και όχι άμεσα τιμωρητικό) η ουσία της “ιδέας” παραμένει η ίδια με του 17ου αιώνα. Πάντα η εφαρμογή του θα εξαρτάται από την κοινωνική θέση του ατόμου και την “φύση” του ίδιου του ατόμου-εγκληματία. Άρρηκτη η σύνδεση του βασανισμού με την δικαστική εξουσία και την τήρηση των νόμων, της “δικαιοσύνης”, ήταν και θα είναι ένα μέσο στα χέρια των εξουσιαστών για να επιβληθούν και να διατηρήσουν την εξουσία τους.

Ακόμα και στην “μεγάλη χώρα”, που κάποτε υπήρξε εστία ελπίδας για κάποιους που αναζητούσαν σ’ αυτήν την πολυπόθητη αλλαγή του κόσμου, δεν μπόρεσε να αποφευχθεί η μοιραία υπερεξουσία -η ίδια χρήση πρακτικών και μεθόδων επιβολής. Βασανιστήρια για να εξοντωθούν αναρχικοί, αντιφρονούντες μέχρι και οι ίδιοι οι αρχικοί πυλώνες του μπολσεβίκικου κόμματος. Και φυσικά προβάλοντας αυτό το θέατρο τρόμου σε όλη την κοινωνία, εγκαθιδρύοντας το αίσθημα φόβου και αδυναμίας μπροστά στο πανίσχυρο κράτος. Τα παραδείγματα, δυστυχώς, από μόνα τους φτάνουν για να γεμίσουν αρκετές σελίδες στο βιβλίο της παγκόσμιας ιστορίας.

Στην Ελλάδα στις αρχές του 21ου αιώνα, όπου το κλίμα στην Ευρώπη γενικά είχε κάτι από τον αέρα της Οκτωβριανής επανάστασης και οι κομμουνιστές τόσο ποσοτικά όσο και αντιληψιακά εδραιώνονταν στο πολιτικό σκηνικό, το καθεστώς, μέτραγε ήδη 8 νεκρούς απεργούς -σε μία από τις πρώτες μεγάλες απεργίες της χώρας- στα μεταλλεία της Σερίφου, αρκετές φυλακίσεις, βασανιστήρια και μόλις λίγα χρόνια αργότερα το 1936 θα έχει και τον πρώτο νεκρό διαληλωτή.

Και κάπως έτσι (κάπου εκεί) ξεκινάει ένα “κυνήγι μαγισσών” εναντίον της κομμουνιστικής απειλής, κατευθυνόμενο από ντόπιες και ξένες δυνάμεις, όπου μεγάλο μερίδιο της βίας που ασκεί η εξουσία βρίσκει τον στόχο του εκεί. Από τότε και μέχρι την πτώση της χούντας αρκετοί αντάρτες του Δ.Σ.Ε. – ΕΛ.ΑΣ θα σκοτωθούν, τα κεφάλια μερικών θα “κοσμίσουν” φανοστάτες, χιλιάδες κομμουνιστές θα βασανιστούν, ξερονήσια θα γεμίσουν από εξόριστους· το κράτος δολοφονεί και βασανίζει για να κάμψει την άνοδο του κομμουνισμού. Και ενώ από την μεταπολίτευση και μετά παύει να υπάρχει τόσο έντονη η ωμή απεικόνιση της εξουσιατικής βίας αυξάνεται και ενδυναμώνει ένας πηγαίος σαδισμός για ένα μεγάλο μερίδιο της κοινωνίας· το κράτος πλέον είναι παντοδύναμο και μη αμφισβητήσιμο.

Η επίθεση πλέον από πλευράς εξουσίας παύει να έχει σαφή πολιτικά χαρακτηριστικά και η στόχευση διευρύνεται στους απόκληρους του κοινωνικού συνόλου και φυσικά σε όσους αντιστέκονται. Είναι σταθερό “προνόμιο” γι’ αυτούς που αντιστέκονται να δέχονται την πιο “βίαιη” καταστολή του κράτους.Με αυτό δεν εννοώ φυσικά την βία σε ποσοτικό επίπεδο (ούτε ως σωματική βία, ούτε ως δικαστική) η χρήση των εισαγωγικών είναι για να διαχωρίσω την βία σε επίπεδο θεάματος. Τα βασανιστήρια σε μετανάστες, σε πόρνες και σε κάθε (μικρό) εγκληματία μέσα στα τμήματα ή οι πολύχρονες ποινές φυλάκισης σε ανθρώπους που για ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας έιναι απλά αόρατοι, έρχονται στην επιφάνεια μόνο από “λάθος”. Από κάποια τρύπα στον “μανδύα” που καλύπτει την φρικαλεότητα των εκτελεστικών οργάνων της εξουσίας.

Απ’ την άλλη το κράτος εξαντλεί το σκηνοθετικό του ταλέντο όταν πρόκειται για συλλήψεις πολιτικών του αντιπάλων, στήνοντας υπερπαραγωγές που για μέρες “στολίζουν” τα δελτία των ειδήσεων. Εκεί η φρικαλεότητα της εξουσίας παρουσιάζεται ως αναγκαιότητα, ως απαραίτητη μέθοδος για την πάταξη του εσωτερικού εχθρού (όπως έχει συμβεί σε περιπτώσεις συλλήψεων αρκετών αναρχικών).

Καλλιεργείται υπογείως και εμμέσως η ανοχή στο σώμα του κοινωνικού συνόλου η οποία μετουσιώνεται σε “ευνουχισμό” σκέψης, κριτικής και επιθετικής διάθεσης απέναντι στην παντοδυναμία του κράτους. Με αποτέλεσμα μία σιωπηλή συνενοχή. Και μπορεί το υπογείως εμμέσως να φαντάζει ταυτολογία αλλά στην πραγματικότητα δεν είναι, το κράτος επίσημα αρνείται την οποιαδήποτε “εμπλοκή” του σε ξυλοδαρμούς στα τμήματα και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης τονίζοντας, είτε ότι καταστάσεις τέτοιες είναι προϊόντα φαντασίας ή ότι αποτελούν εξαίρεση, διαχωρίζοντας τεχνιέντως τον ρόλο της αστυνομίας απ’ αυτόν της κυβέρνησης. Απ’ την άλλη όμως δίνει το ελεύθερο στα πλήρως ελεγχόμενα Μ.Μ.Ε. να ταυτίζουν εκ νέου την αστυνομία με τον κράτος. Δικαιολογώντας την βία που πηγάζει απ’ την πρώτη ως λογική αντίδραση σε περίπτωση που απειλείται.

Έτσι έμμεσα εδραιώνεται η αντίληψη ότι το κράτος (ως παντοδύναμο) έχει μηχανισμούς και αυτοματισμούς που δεν μπορείς και ούτε πρέπει να πολεμήσεις.

Απ’ το “έκαναν απλώς τη δουλειά τους” μέχρι το “καλά του έκαναν του πούστη” η απόσταση είναι απελπιστικά μικρή. Για την ακρίβεια ο πρώτος σχεδόν πάντα θα συμφωνήσει (με) ή ακόμα και θα ξεπεράσει τον δεύτερο.

Αυτό επιβεβαιώνει το ότι ο σαδισμός που εκφράζεται από την κορυφή της εξουσιαστικής πυραμίδας έχει την βάση του στο κοινωνικό σύνολο (στρώμα) και στις καθημερινές σχέσεις εξουσίας που αναπαράγονται σε αυτό.

Η αστική δημοκρατία γεννάει και εκθρέφει τον υφέρποντα σαδισμό σε επίπεδο καθημερινότητας. Μίας καθημερινότητας που έρχεται να αποκαταστήσει ηθικά την βάναυση επέλαση του καπιταλιστικού συστήματος· ο άνθρωπος του 21ου αιώνα –όλο και πιο πολύ- μένει ασυγκίνητος στη θέα του θανάτου. Μέσα σε αυτό το κλίμα της γενικευμένης απάθειας, εκμεταλευόμενοι τους νόμους της αδράνειας, οι άρχοντες του “πολιτισμένου” κόσμου φρέναραν απότομα την πρακτική του βασανισμού αλλά η νοοτροπία πίσω από αυτή συνεχίζει να εμποτίζεται στις συνειδήσεις των υπηκόων.

Έτσι ο μύθος του Προμηθέα και το διαρκές βασανιστήριο που ήταν καταδικασμένος να υπομένει βρήκε την κυριολεκτική του μεταφορά στην καταδίκη της φυλάκισης και παρ’ ότι η ιδέα ενός βασανιστηριού που συνεχίζεται σε βάθος χρόνου ξεπερνάει σε φρικαλεότητα αυτήν του βασανισμού καθ΄εαυτού, νομιμοποιείται. Η ομοιομορφία της “ψυχρής” φυλακής φαντάζει πιο “όμορφη”, πιο ήπια και πιο ηθική για τον “πολιτισμένο κόσμο” απ’ ότι η άγρια επιβολή της εξουσίας μέσω του βασανισμού. Η αποδοχή όμως ενός θεσμού από τη φύση του απανθρώπου όπως αυτός της φυλάκισης, ως τιμωρητική μέθοδος στο σώμα των εγκληματιών δεν έγινε από τη μία στιγμή στην άλλη.

Η εξουσία ανέκαθεν αναζητούσε τον καταλληλότερο τρόπο να επιβληθεί, να επικρατήσει. Καταληκτικά λοιπόν, είναι πιο εύκολο να εμφυσίσεις το αίσθημα υποταγής και “πειθαρχίας” μακροπρόθεσμα μέσω της καθημερινότητας, παρά να προσπαθείς να επιβληθείς συνεχώς μέσω της βιαιότητας και των βάναυσων θεσμών που συνοδεύουν την εξουσία.

Εκεί οι εξουσιαστικοί μηχανισμοί εντόπισαν την ουσία της επιβολής, στην “πειθαρχία”. Είναι η καλύτερη βάση για να “χτίσεις” έναν άνθρωπο πειθήνιο. Η φυλάκιση, με τη σειρά της, επιδιώκει την υποταγή του ατόμου στο κράτος, την δημιουργία “λοβοτομημένων” ανθρώπων.

Διαδικασία που ακόμα κι αν εμφανίζεται ως κωδικευμένη σχέση, αναπαράγεται και εξελίσσεται από την πρώτη στιγμή της γέννησης του κάθε ανθρώπου, μέχρι τον θανατό του. Γεννιόμαστε (και πεθαίνουμε) σε χώρους- ακόμα κι αν την στιγμή της γέννησης αδυνατούμε να το συνειδητοποιήσουμε- χτισμένους στα πρότυπα της ομοιομορφίας η οποία λειτουργεί προς την κατεύθυνση της καθυπόταγης του ατόμου.

Το σχολείο είναι η πρώτη άμεση επαφή με την έννοια και νοοτροπία της φυλακής. Οριοθετημένος χώρος, ομοιόμορφος, με συγκεκριμένο χρόνο προαυλισμού όπου πρέπει πάντα να υπακούς τους “ανώτερους” καθηγητές και να μην ξεφεύγεις απ’ το πειθαρχημένο κοπάδι.

Αυτά ακριβώς τα χαρακτηριστικά θα συνεχίσουν από εκείνη τη στιγμή και έπειτα να εμποτίζουν την “πειθαρχεία” σε κάθε άτομο. στους χώρους εργασίας, στα πανεπιστήμια, στο στρατό, στο σύνολο των δομών και των σχέσεων του καπιταλιστικού συστήματος.

Τέλος στα μελομένα άσματα, η πραγματικότητα από δω και πέρα θα είναι αμείλικτη, ο πόλεμος θα μαίνεται μέρα με τη μέρα και ο μόνος τρόπος που θα βρεις για να τον αποφύγεις θα είναι η βουβή απομάκρυνση, το κλείσιμο στον μικρόκοσμο σου και την ύστατη στιγμή που οι καιροί θα απαιτούν την συμμετοχή σου θα αδυνατείς να πάρεις θέση.

Το θέμα είναι μέχρι να κάνεις την βουτιά στην άβυσσο. Η πορεία από ‘κει και πέρα καθορίζεται απο τις μέχρι τότε επιλογες σου.

Ο καθένας για το δικό του ταξίδι φτιάχνει δικιά του πορεία. Παρ’ όλα αυτά όμως -ίσως- είναι υποθεση κάποιου άλλου κειμένου και αν…

Θα κρατήσω για τη στιγμή την νοοτροπία που νομιμοποιεί ηθικά και συνειδησιακά την στέρηση της ελευθερίας. Όσο δεν υπάρχουν κοινωνικές αντιστάσεις και αγωνιστική διάθεση η εξουσία βρίσκει χώρο να αναπτύσσεται, εδραιώνοντας και οξύνοντας τις κατασταλτικές μεθόδους.

Και οι “ουδέτεροι” παρατηρούν νωχελικά την επέλαση της κρατικής βίας αγναντεύοντας τα μακρινά τοπία ελευθερίας μα μην επιδιώκοντας –ή καλύτερα- αρνούμενοι να παλέψουν να φτάσουν εκεί.

Εξάλλου τι θα ήταν μία φυλακή χωρίς ανθρωποφύλακες. Ένας “απλός” άνθρωπος συσσωρεύει μέσα του όλη τη βιαιότητα και τον σαδισμό της κρατικής εξουσίας που εκφράζεται με ένα απλό γύρισμα ενός κλειδιού. Μία κίνηση ενός χεριού και μαζί με τον θόρυβο της κλειδωνιάς αντηχούν αιώνες καταπίεσης και εκμετάλλευσης, χιλιάδες φωνές ανθρώπων που βασανίστηκαν, φυλακίστηκαν, εκτελέστηκαν από την ίδια δύναμη που θέτει σε κίνηση το χέρι που κάνει αυτή την τόσο ασήμαντη και ταυτόχρονα τόσο καθοριστική κίνηση για τον ρου της ιστορίας.

Και εκεί είναι το “χείλος του γκρεμού” που ξεκινάει μία άλλη βουτιά, διαφορετική απ’ την προηγούμενη. Μία βουτιά προς τα μέσα προς το πιο απόμακρο σημείο του μυαλού σου, της σκέψης σου, των συναισθημάτων σου.

Ερωτήσεις, απαντήσεις που λίγο–λίγο σε φτάνουν όλο και πιο βαθιά, πιο “πίσω”πιο “μπροστά”.

Εκεί το πίσω και το μπροστά μπορεί να εννοηθεί μόνο με την βήθεια των εισαγωγικών, ο χρόνος, η απόσταση ΟΛΑ έχουν μία μπερδεμένη συνέχεια.

Κι όλο –λες και κάτι έξω από σένα το καθοδηγεί- να καταλήγεις σε ένα τελικό συμπέρασμα (πέρα απ’ όλα τα λάθη και τα στραβά που κι αυτά είναι μέρος του παιχνιδιού) κάθε δευτερόλεπτο, κάθε χτύπος της καρδιάς είναι άλλη μία έκφανση του αγώνα για ελευθερία.

Ακόμα κι έτσι, ακόμα κι απο ‘δω μέσα, ούτε μία στιγμή δεν γίνεται να ξεχάσεις όλα αυτά για τα οποία παλεύεις.

Αλλάζει σίγουρα το “φίλτρο” που βλέπεις τον κόσμο, η ιδέα και μόνο της στέρησης προσώπων, στιγμών, επαφής, ενός ουρανού καθαρού από συρματοπλέγματα και συρματόσκοινα, έχει άμεση επίδραση και στον ίδιο τον αγώνα. Είναι σαν να ξυπνάς και να προσπαθείς να θυμηθείς το όνειρο που έβλεπες, όσες λεπτομέρειες και να ανακαλέσεις το (συν)αίσθημα ποτέ δε θα είναι το ίδιο ακριβώς.

Εκεί είναι και το στοίχημα, να μείνεις όσο το δυνατόν ανέπαφος από τον “σωφρονισμό”, να αντιπαλέψεις το ρόλο που για ακόμη μία φορά σου επιβάλλουν.

Κύριος στόχος του σωφρονιστικού συστήματος, από την απαρχή του, ήταν η “επανένταξη” των περιθωριακών, των “χαλασμένων γραναζιών” στο παραγωγικό σύστημα.

Εκεί εντοπίζεται και η πιο σημαντική μετάλλαξη της κατασταλτικής πολιτικής. Η καταστολή παύει πλέον να περιορίζεται στο τιμωρητικό επίπεδο και επιδιώκει τον “σωφρονισμό”, τον εγκλεισμό και τον πειραματισμό σε πρακτικές και μεθόδους ελέγχου. “Στο μυαλό είναι ο στόχος” όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί. Η εργασία, το σχολείο, η εκκλησία στη φυλακή είναι σημάδια ακριβώς αυτής της μετάλλαξης.

Το έγκλημα (και φυσικά οι εγκληματίες) είναι αποτέλεσμα κάποιας “λάθος ρύθμισης” στο παραγωγικό μοντέλο. Χρήζει επιδιόρθωσης και για να γίνει αυτό πρέπει ο εγκληματίας να μπει ξανά στην παραγωγική νόρμα. Κι ενώ ο στόχος είναι η επανένταξη στο καπιταλιστικό σύστημα, στην πραγματικότητα η φυλακή είναι ένας χώρος που αναπτύσσεται ο ίδιος ο καπιταλισμός, απλώς στην παράνομη εκδοχή του. Άλλωστε το έχουμε ήδη πει, ο εξουσιαστικός μηχανισμός «χτυπάει» το άτομο στις διαπροσωπικές του σχέσεις, επιβάλλεται σαν ανάγκη, δημιουργεί τις κατάλληλες συνθήκες για την ολοκληρωτική του επέλαση. Στον καπιταλισμο ο άνθρωπος (πρέπει να) ενυπάρχει σαν μονάδα στο κοινωνικό σύμπλεγμα, αυτός ο κατακερματισμός και η εσωτερίκευση κάθε αίσθησης «συλλογικού» ενδυναμώνει το σύστημα.

Δεν θα μπορούσε λοιπόν η φυλακή να μην είναι παρά μία μικρογραφία της ίδιας της κοινωνίας που «συντηρεί» την υπαρξή της. Κι ενώ θεωρητικά θα έλεγε κανείς ότι οι άνθρωποι που βρίσκονται έγκλειστοι θα δημιουργήσουν (έστω) ένα αίσθημα κοινότητας σαν αντανακλαστική κίνηση στην καταστολή που δέχονται, ο καπιταλισμός, για ακόμη μία φορά επιβάλλει την υπεροχή του «ατομικού» έναντι του «συλλογικού». Με αποτέλεσμα ανθρώπους αποκομμένους ο ένας από τον άλλο που αρκούνται σε φυλετικές συμμαχίες και κλίκες συμφερόντων.

Φυσικά όταν αναφέρομαι στους κρατούμενους δεν τους νοώ ως ένα σύνολο ανθρώπων εν γέννει επαναστατημένο και αγωνιστικό. Μιλάω όμως για ανθρώπους που έχουν βιώσει άμεσα την καταστολή της κρατικής εξουσίας κι αυτό βάζει έναν κοινό παρονομαστή. Παρ’ όλα αυτά το ξέρουμε πολύ καλά ότι ο (οποιοσδήποτε) «κοινός παρονομαστής» δεν υπήρξε ποτέ επαρκής λόγος ενοποίησης και διεύρυνσης του αγώνα.

Άνθρωποι από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα με διαφορετικές καταβολές και διαφορετικά βιώματα έχουν μοιραστεί ανά τους αιώνες το όνειρο της επανάστασης.

Κι αν ακόμη η αστική νομιμότητα γεννάει την παρανομία αυτή με την σειρά της δεν γεννάει εξ’ ορισμού την εξέγερση του ίδιου του ατόμου και κατ’ επέκταση την επανάσταση.

Εν ολίγοις το κοινό βίωμα της φυλακής περισσότερο ευνουχίζει παρά γεννά προϋποθέσεις εξέγερσης. Παρά το γεγονός ότι σχεδόν κάθε άνθρωπος, από την πρώτη στιγμή που θα βρεθεί εντός των τειχών, θα σκέφτεται και θα ονειρεύεται την ελευθερία, μόνο μία μικρή μειοψηφία (στις μέρες μας τουλάχιστον) θα επιχειρήσει αυτό το βήμα προς την εκπλήρωση της.

Έτσι η εξουσία κατοχυρώνει την νίκη της, καταφέρνοντας με «καλύτερες σύνθήκες κράτησης», με «προνόμια», με την χορήγηση αδειών και ότι άλλο χαρακτηρίζει το «πιο ανθρώπινο προσωπείο» των φυλακών τις τελευταίες δεκαετίες, να διατηρεί την πολυπόθητη ηρεμία στο εσωτερικό της.

Βλέπεις, σιγά-σιγά συνηθίζεις τις νύχτες, τους ήχους της φυλακής, νύχτες που στερείσαι το φως του φεγγαριού και όσο περνάει ο καιρός σου φαίνεται όλο και πιο ασήμαντο, μέχρι κάποια στιγμή που –ίσως κατά τύχη- θα το αντικρύσεις ξανά και οι μέρες θα αρχίσουν πάλι να αποκτούν το βάρος τους.

Η ιδιαίτερη σημασία του χρόνου, σου υπενθυμίζει πως δεν πρέπει να αφήσεις ούτε μία μέρα χαμένη- ούτε μία νύχτα ξανά ανάμεσα απ’ τα κάγκελα η θέα του φεγγαριού. . .

Και κοιμάσαι σε μία «γωνία» του παρόντος αγωνιώντας οραματιζόμενος το μέλλον. Το μέλλον μίας ελεύθερης ζωης.

Πολύ πιθανόν να έρθουν μέρες που η αφισσοκόλληση θα είναι «προτροπή σε εγκληματική πράξη», η συμμετοχή σε πορείες θα αποτελεί «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης». Μέρες που κάθε στέκι, κάθε κατάληψη θα βαφτιστεί «γιάφκα».

Αυτές τις μέρες δεν τις φοβόμαστε, τις περιμένουμε! Όσο η κρίση, τοσό σε κοινωνικό, όσο και σε οικονομικό επίπεδο βαθαίνει, το έργο της καταστολής θα εστιάσει στον μαχόμενο – αγωνιστικό χώρο. Και είναι σίγουρο πως η ανεξέλεγκτη πορεία της καταστολής δεν επιζητά προφάσεις, ούτε αφορμές, δεν τροφοδοτείται από χτυπήματα (ένοπλα ή μη) στην εξουσία αλλά είναι απόρροια της έλλειψης αυτών. Προς αποφυγή παρεξηγήσεων, δεν εννοώ ότι π.χ. ένα ένοπλο χτύπημα θα σηκώσει «τοίχο» μπροστά στην επέλαση του ολοκληρωτισμού, αν και πιστεύω ότι η απουσία επίθεσης κάνει το έργο τους πιο εύκολο. Παρ’ όλα αυτά εννοώ ότι η βία που προέρχεται «από τα κάτω» είναι αποτέλεσμα της βίας που πηγάζει και ασκείται από το καπιταλιστικό σύστημα.

Ο πόλεμος μαίνεται και απαιτείται η συμμετοχή κάθε αντιστεκόμενου ανθρώπου με κάθε μέσο που διαθέτει. Στόχος σε αυτόν τον πόλεμο δεν ήταν ποτέ η νίκη, η επανάσταση -καλώς ή κακώς- δεν χωράει να ερμηνευτεί και να αναλυθεί στο δίπολο νίκης-ήττας.

Η ζωογόνος πνοή του αγώνα είναι η συμμετοχή και η ανάδειξη κάθε μάχης, σε κάθε χώρο που η εξουσία επιχειρεί να επιβληθεί. Μέσα απο μία ενέργεια άμεσης δράσης, απο τα κρατητήρια κάποιου τμήματος, από τη φυλακή, από ένα δικαστήριο, από το δρόμο, από παντού η κάθε μάχη δίνεται απελευθερωμένη από την αναγκαιότητα της έκβασης.

Και όχι χαμένη στην ανουσιότητα, αλλά συμπληρώνοντας «σημεία» στο χάρτη της επανάστασης. Όχι για την αναρχία –με την αναρχία στις καρδιές μας, στις σχέσεις μας, στα προτάγματά μας.

Ζούμε χαμογελώντας κι αν δακρύζουμε το πνίγουμε τραγουδώντας…

Ακόμα κι έτσι, ακόμα κι αν η ζωή μας είναι μία προκαθορισμένη ευθεία προς το σίγουρο τέλος- τον ένα και μοναδικό «σκοπό»- ακόμα κι αν τα «τραγούδια» μας μιλάνε μόνο για τον θάνατο προχωράμε.

Χαμογελώντας.

Αποσκοπώντας στην αιώνια αμηχανία του θανάτου.

Ανδρέας-Δημήτρης Μπουρζούκος,

Α\’ πτέρυγα φυλακών Κορυδαλλού,

Νοέμβρης 2013

Υ.Γ. Αλληλεγγύη και ΔΥΝΑΜΗ στους επαναστάτες κομμουνιστές από την Τουρκία που βρίσκονται σε απεργία πείνας απαιτώντας να μην εκδοθούν στη χώρα τους. Το σθένος τους και η αποφασιστικότητά τους απέναντι στον αργό θάνατο της απεργίας ας ειναι πηγή δύναμης για τη συνέχιση του αγώνα μας για ελευθερία. Κανένας αγωνιστής μόνος του στη μάχη κατά του καπιταλιστικού ολοκληρωτισμού.

Πηγή