Tag: Μόνικα Καμπαγέρο

Την Παρασκευή, 15 Νοέμβρη 2013, πραγματώσαμε μια δράση διεθνιστικής αλληλεγγύης για τα συντρόφια που αιχμαλωτίστηκαν στις 13 Νοέμβρη στη Βαρκελώνη, κατηγορούμενα για την τοποθέτηση εκρηκτικών μηχανισμών. Δύο εξ αυτών, η Μόνικα Καμπαγέρο και ο Φρανσίσκο Σολάρ, βρέθηκαν εμπλεκόμενοι πριν από κάποιο διάστημα στη σκευωρία «υπόθεση βόμβες», στη Χιλή. Δεν πρόκειται να μιλήσουμε για ενοχή ή αθωότητα· αντίθετα, ξεκαθαρίζουμε ότι πέρα από τις ταμπέλες που θέλει να μας επιβάλλει το κράτος για να μας κηρύσσει νόμιμους ή παράνομους, εμείς διακηρύσσουμε ότι είμαστε σε σύγκρουση με αυτή την τάξη κυριαρχίας, εκμετάλλευσης και υποταγής. Γίνεται κιόλας λόγος για σκευωρία, κάτι που δε θα μας φαινόταν παράξενο, αλλά δε θα πέσουμε σε τέτοιου είδους θυματοποίηση. Απεναντίας, στέλνουμε την αγκαλιά μας όπως και να ’χει σε όσους κι όσες χτυπήθηκαν από την εξουσία. Είμαστε ένοχοι που ’μαστε ζωντανοί και που έχουμε αίμα να κυλάει στις φλέβες μας, είμαστε ένοχοι που –ακόμα κι αν σας πονάει αυτό– αλλάζουμε τούτη την πραγματικότητα και ανατρέπουμε την τάξη με χαρά και μίσος.

Προκαλεί γέλιο να βλέπεις τους κυριάρχους να επιχειρούν να κατανοήσουν τι συμβαίνει σε διεθνές επίπεδο, λες και τα πάντα λειτουργούν με νόρμες και νόμους, και να προσπαθούν να κατασκευάσουν τεράστια δίκτυα ή ιεραρχικά σύνολα επιδιώκοντας να τ’ ανακόψουν ή να τα εξαρθρώσουν με κάποιον τρόπο. Ας το χωνέψουν λοιπόν ότι εμείς δεν αποτελούμε ούτε δίκτυα ναρκεμπόρων ούτε είμαστε καμιά εγκληματική οργάνωση εθνικής ή διεθνούς εμβέλειας, μήτε κι είμαστε σαν τη διεφθαρμένη και σιχαμένη θεσμικότητα την οποία υπηρετούν. Η σπουδαία διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η βεβαιότητα ότι αυτή η τάξη πραγμάτων είναι για τα μπάζα, ότι το Κεφάλαιο και το κράτος μάς κλέβουν τη ζωή και το σφρίγος μας, κι ότι αρκεί η πιτσιρικαρία να δει τη μίζερη ζωή που της επιφυλάσσουν για να τα κάνει λίμπα. Η μόνη διεθνής οργάνωση που έχουμε είναι η ζωή που αρνείται να υπάρξει σε ανελευθερία.

Την ίδια ώρα, δεν παύουμε να μνημονεύουμε άλλους αντάρτες που αιχμαλωτίστηκαν ή δολοφονήθηκαν από το κράτος και τις κατασταλτικές του δυνάμεις. Δεν ξεχνάμε ότι στις 12 Νοέμβρη 2002 δολοφονήθηκε ο μαχητής Άλεξ Λεμούν, ο οποίος πάλεψε αδάμαστος για 5 μέρες, έχοντας καρφωμένη στο κεφάλι του μια σφαίρα. Δεν ξεχνάμε τον Χανς Νιεμέγερ, που αυτήν τη στιγμή βρίσκεται έγκλειστος για την επίθεση εναντίον ενός υποκαταστήματος της τράπεζας BCI, ούτε και τους Μαρσέλο Βιγιαροέλ, Χουάν Αλίστε Βέγκα, και Φρέντυ Φουεντεβίγια, κατηγορούμενους για το θάνατο του μπάτσου Μογιάνο. Θυμόμαστε επίσης τον Σελεστίνο Κόρδομπα, κατηγορούμενο για την εμπρηστική επίθεση που κατασπάραξε τη ζωή του τρισάθλιου ζεύγους τσιφλικάδων Λούτσινγκερ-ΜακΚέι. Τέλος, στέλνουμε τη στήριξη και τη στοργή μας στον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ, αναρχικό σύντροφο απ’ τη Ρωσία, ο οποίος τραυματίστηκε ενώ χειριζόταν έναν αυτοσχέδιο εκρηκτικό μηχανισμό στις 26 Οκτώβρη 2013.

Όσον αφορά τη δράση μας, εφορμήσαμε σε συντονισμένη επίθεση και από τις δύο πύλες της πανεπιστημιούπολης Χουάν Γκόμες Μίγιας, δηλαδή και επί της λεωφόρου Γκρέσια, και επί της οδού Ιγκνάσιο Καρρέρα Πίντο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να προκληθεί σύγχυση στους μπάτσους, οι οποίοι μη ξέροντας πώς να αντιδράσουν κινητοποίησαν ένα ογκώδες σώμα κατασταλτικών δυνάμεων. Η σύγκρουση κράτησε περισσότερο από μιάμιση ώρα, με τους μπάσταρδους να τρέχουν από πύλη σε πύλη, χωρίς να μπορούν να εντοπίσουν σε ποια μεριά βρισκόμασταν κάθε φορά. Παρ’ όλα αυτά, γνωρίζουμε ότι αυτού του τύπου οι δράσεις δεν είναι κάτι καινοτόμο, κι έτσι απευθύνουμε ένα κάλεσμα για τον πολλαπλασιασμό των μέσων, μορφών και περιεχομένων.

Εξεγερτική κι αναρχική αλληλεγγύη στους πολιτικούς κρατουμένους! Δύναμη στη Μόνικα και στον Φρανσίσκο, όπως και στους υπόλοιπους απαχθέντες στην Ισπανία!

Μια στοργική αγκαλιά για τους Χανς Νιεμέγερ και Σελεστίνο Κόρδομπα.

Όλη τη θέρμη της εξέγερσης για τον Ίλυα Εντουάρντοβιτς Ρομανόφ.

Πηγή και φωτογραφίες

 

Η αφίσα γράφει:

Αλληλεγγύη και δράση για τα συντρόφια που συνελήφθησαν στη Βαρκελώνη.
Κανένα κράτος, κανένα σύνορο δεν μπορεί ν’ ανακόψει τον κοινωνικό πόλεμο.
Ας ελαττωθεί η απόσταση μέσα από χειρονομίες αλληλεγγύης.
Ας πολλαπλασιαστούν μέρα τη μέρα οι επιθέσεις κόντρα στην εξουσία.
Άμεση απελευθέρωση της Μόνικα και του Φρανσίσκο!
Αιχμάλωτοι/-ες πολέμου πίσω στο δρόμο!

Την Τετάρτη, 13 Νοέμβρη 2013, μετά από μπούκα των μπάτσων σε σπίτι και αντιτρομοκρατική επιχείρηση στην πόλη της Βαρκελώνης, συνελήφθησαν 5 άτομα κατηγορούμενα για δράση της οποίας την ευθύνη έχει αναλάβει το Εξεγερσιακό Κομάντο Ματέο Μορράλ. Ανάμεσα στους συλληφθέντες είναι και οι Μόνικα Καμπαγέρο και Φρανσίσκο Σολάρ, αναρχικά συντρόφια από τη Χιλή που είχαν διωχθεί και προφυλακιστεί στο πρόσφατο παρελθόν για την «υπόθεση βόμβες», ένα δικαστικό φιάσκο του χιλιανού κράτους, για το οποίο απαλλάχθηκαν πλήρως όλων των κατηγοριών το 2012. Σε αναμονή ενημερώσεων σχετικά με την κατάσταση των 5 συλληφθέντων, παραθέτουμε τη μετάφραση ενός πρώτου κειμένου στήριξης που συνέταξαν συγκατηγορούμενοι/-ες στην πολύκροτη «υπόθεση βόμβες».

Διευρύνοντας τους δεσμούς αλληλεγγύης

Στις 13 Νοέμβρη 2013 συνελήφθησαν απ’ τις κατασταλτικές δυνάμεις του ισπανικού κράτους τα συντρόφια μας Μόνικα και Φρανσίσκο, κατηγορούμενοι για τη βομβιστική επίθεση στη Βασιλική Ελ Πιλάρ της Θαραγόθα, στην Ισπανία.

Δεδομένης αυτής της κατάστασης, ακολούθησε ένας τυφώνας μεγαλόστομων δηλώσεων μεταξύ εκπροσώπων της ισπανικής και της χιλιανής κυβέρνησης, καθώς και συχαρίκια ανάμεσα σε νεκραναστημένους εισαγγελίσκους και ανακυκλωνόμενους υπουργούς Εσωτερικών.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είχανε συλληφθεί τον Αύγουστο του 2010 στο πλαίσιο της αποκαλούμενης Caso Bombas («υπόθεση βόμβες»). Και οι δυο τους στάθηκαν με αξιοπρέπεια και ανυποταξία απέναντι στη δίωξή τους, παραμένοντας έγκλειστοι περισσότερους από 9 μήνες σε καθεστώς φυλάκισης υψηλής και υψίστης ασφαλείας, αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς της εισαγγελίας, πραγμάτωσαν από κοινού με τους συγκατηγορουμένους τους απεργία πείνας που διήρκεσε περισσότερο από 65 μέρες, και αντιμετώπισαν μία από τις μακρότερες δίκες, για να βγουν τελικά απ’ αυτήν τη διαδικασία απαλλαγμένοι όλων των κατηγοριών και με τις πεποιθήσεις τους ανέπαφες.

Το πάτημα των μπάτσων και των μίντια για τις κατηγορίες τις οποίες αντιμετωπίζουν σήμερα τα συντρόφια είναι τα δικαστικά πεπραγμένα της «υπόθεσης βόμβες» στη Χιλή, δηλαδή του ανθρωποκυνηγητού που εξαπολύθηκε εναντίον ακρατικών χώρων, περιβαλλόντων και ατομικοτήτων.

Αυτήν τη στιγμή οι εξουσιαστές επιχειρούν να νεκραναστήσουν το κουφάρι της «υπόθεσης βόμβες», απειλώντας πως θα κινήσουν νέα διαδικασία διώξεων εναντίον μας. Απέναντι στην απειλή αυτήν είμαστε ξεκάθαροι/-ες: αρνούμαστε την κατηγορία, αλλά δεν απαρνούμαστε αυτό που είμαστε, τις ιδέες μας, τις σχέσεις μας, το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μας στον αγώνα.

Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει αναρχική τρομοκρατική εγκληματική οργάνωση, δεν υπάρχουν άτυποι αρχηγοί, ούτε και κέντρα εξουσίας, μήτε χρηματοδότηση τρομοκρατίας. Μέσα από τούτο το διωκτικό ντελίριο προσπαθούνε να μας καδράρουν σε λογικές οργάνωσης και ζωής που εμείς αρνούμαστε εμπράκτως. Αποστρεφόμαστε τις μεθόδους της εξουσίας, γι’ αυτό και το κράτος μάς ταυτοποιεί ως τους συνήθεις υπόπτους και αιώνιους ενόχους.

Παρ’ όλες τις πιρουέτες των δικαστών, των υπουργών Εσωτερικών, των εισαγγελέων και των δημοσιογράφων, παραμένει ακλόνητη η πεποίθησή μας ότι η δίωξη που εγκαινιάστηκε το 2010 ήτανε μια κακόφημη διαδικασία, η οποία αποζητούσε την ποινικοποίηση σχέσεων φιλίας, την καταδίωξη χώρων, τη στοχοποίηση στάσεων ζωής, παρελθόντων και παρόντων του αγώνα.

Η συνέργεια του ισπανικού κράτους με το χιλιανό κράτος αποκαλύπτει το τρομοκρατικό πρόσωπο κάθε δομής εξουσίας, που συντηρεί την κυριαρχία της μέσω της επιτήρησης και του φόβου.

Μ’ όλες μας τις δυνάμεις απευθύνουμε ένα κάλεσμα αλληλεγγύης προς τ’ αναρχικά συντρόφια Μόνικα και Φρανσίσκο, που πηγαίνει πολύ πέρα από οποιοδήποτε δικαστικό πόρισμα, εκφράζοντας παράλληλα την αλληλεγγύη μας στους λοιπούς απαχθέντες από τα κράτη ανά την υφήλιο.

Παρά τις γεωγραφικές αποστάσεις που σήμερα μας χωρίζουν, μας κρατάει ενωμένους η κοινή πεποίθηση της μάχης κόντρα στην εξουσία. Είναι απαραίτητο να σμίξουμε πραγματικότητες και να μεγιστοποιήσουμε την αλληλεγγύη για να σπάσουμε την απομόνωση και το φόβο.

Η Μόνικα και ο Φρανσίσκο είναι συντρόφια μας, και τους υπερασπιζόμαστε από τις μιντιακές και μπατσικές καμπάνιες που έχουνε βάλει μπρος τόσο το ισπανικό όσο και το χιλιανό κράτος.

Γιατί κάθε κράτος είναι τρομοκράτης, και κάθε φυλακή είναι κέντρο εξόντωσης.

Επαναστατική αλληλεγγύη πέρα απ’ όλα τα σύνορα.

Κάποιοι/-ες διωκόμενοι/-ες για την «υπόθεση βόμβες»
13 Νοέμβρη 2013

Τα χτυπήματα του πυρήνα: 1,2

Ακόμα ένα κείμενο αλληλεγγύης

Πηγή